Μόλις 79 άνθρωποι χρωστούν τα 34 από τα 100 δισ. ληξιπρόθεσμων οφειλών στο Δημόσιο!

Περισσότεροι από 4 εκατομμύρια είναι οι οφειλέτες του Δημοσίου με συνολικές ληξιπρόθεσμες οφειλές που ανέρχονται σε 104,365 δισ. ευρώ. Οι οφειλέτες αυτοί θα έχουν τη δυνατότητα να ρυθμίσουν τα χρέη τους προς την Εφορία σε έως 120 δόσεις με βάση τη ρύθμιση που αναμένεται να καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή το υπουργείο Οικονομικών στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Ειδικότερα, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), από το σύνολο των 4.064.750 οφειλετών, 54,6% χρωστούν ποσά κάτω των 500 ευρώ ο καθένας, οφειλές από 501 ευρώ έως 5.000 ευρώ έχουν 32,9% των οφειλετών, από 5.001 ευρώ έως 50.000 ευρώ έχουν 10,7% των οφειλετών, ενώ 1,7% χρωστούν ποσά από 50.001 ευρώ έως 1.000.000 ευρώ. Τέλος από 1.000.001 ευρώ και πάνω χρωστούν 0,2% των οφειλετών.

Με άλλο λόγια, από τα στοιχεία προκύπτει ότι 87,5% των οφειλετών χρωστούν έως και 5.000 ευρώ, ποσοστό που φθάνει στο 92,6% αν το ποσό της οφειλής ανέβει έως τα 10.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι η συντριπτική πλειονότητα των οφειλών του Δημοσίου χρωστούν ποσά έως 5.000 ή 10.000 ευρώ.

Ωστόσο, το μεγαλύτερο ποσοστό οφειλών συσσωρεύεται στους μεγαλοοφειλέτες. Είναι ενδεικτικό ότι 87,5% των οφειλετών που χρωστούν στην εφορία ποσά έως 5.000 ευρώ ο καθένας, συνολικά χρωστούν μόλις 2,3% των συνολικών ληξιπρόθεσμων οφειλών. Αντίθετα οι 1.154 οφειλέτες που οφείλουν από 10.000.000 έως 100.000.000 ευρώ ο καθένας, χρωστούν συνολικά 28,3% των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Επίσης 79 οφειλέτες με χρέη πάνω από 100.000.000 ευρώ ο καθένας, οφείλουν συνολικά 32,7% των ληξιπρόθεσμων χρεών.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναλυτική κλιμάκωση οφειλών και οφειλετών η οποία είναι η εξής:

Μέχρι 10 ευρώ χρωστούν 536.330 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 900.000 ευρώ.

Από 10 έως 50 ευρώ χρωστούν 338.072 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 9,8 εκατομμύρια ευρώ.

Από 50 ευρώ έως 500 ευρώ χρωστούν 1.344.749 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 296,1 εκατ. ευρώ.

Από 500 έως 2.000 ευρώ χρωστούν 944.602 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 917,1 εκατ. ευρώ.

Από 2.000 έως 3.000 ευρώ χρωστούν 190.945 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 468,5 εκατ. ευρώ.

Από 3.000 έως 5.000 ευρώ χρωστούν 199.765 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 773,4 εκατ. ευρώ.

Από 5.000 έως 10.000 ευρώ χρωστούν 210.589 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 1,475 δισ. ευρώ.

Από 10.000 έως 20.000 ευρώ χρωστούν 131.016 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 1,833 δισ. ευρώ.

Από 20.000 έως 50.000 ευρώ χρωστούν 91.438 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 2,822 δισ. ευρώ.

Από 50.000 έως 100.000 ευρώ χρωστούν 34.367 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 2,390 δισ. ευρώ.

Από 100.000 έως 150.000 ευρώ χρωστούν 12.283 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 1,494 δισ. ευρώ.

Από 150.000 έως 300.000 ευρώ χρωστούν 12.557 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 2,627 δισ. ευρώ

Από 300.000 έως 1.000.000 ευρώ χρωστούν 10.003 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 5,295 δισ. ευρώ.

Από 1.000.000 έως 1.500.000 ευρώ χρωστούν 1.971 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 2,395 δισ. ευρώ.

Από 1.500.000 έως 10.000.000 ευρώ χρωστούν 4.810 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 17,866 δισ. ευρώ.

Από 10.000.000 έως 100.000.000 ευρώ χρωστούν 1.154 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 29,547 δισ. ευρώ.

Από 100.000.000 και άνω χρωστούν 79 οφειλέτες με συνολικό ποσό οφειλής 34,152 δισ. ευρώ. 

Πηγή

    

Βγήκαν τα γίδια απ’ το μαντρί

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Το αγαπημένο μου βιβλίο ελληνική γελοιογραφίας είναι η «Άλλη Επταετία» του Γιάννη Ιωάννου. Τα σκίτσα του δηλαδή από το 1974 ως το 1981, που συγκεντρώθηκαν σε τόμο και κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Πολύτυπο». Κι απ’ αυτό το αγαπημένο μου βιβλίο, η αγαπημένη μου γελοιογραφία είναι μία που δείχνει έναν τυπάκο στο κρεβάτι του με λεζάντα «τέλειωσε το παραμύθι της κάθαρσης». Και ξεπηδούν από τους τοίχους ένα σωρό βρυκόλακες:

Παρακρατικοί, χαφιέδες, ταγματασφαλίτες, μαυραγορίτες, μελανοχίτωνες…

Ήθελα να βεβαιωθώ για το συγκεκριμένο σκίτσο, ότι διατηρεί τη δυναμική του σαντατόσα χρόνια αργότερα, και πήγα στη βιβλιοθήκη μου και την έψαξα την «Άλλη Επταετία». Κι επειδή διαθέτει και χρονολόγιο, είδα ότι στην αρχή του 1977 βγήκε ο Ευάγγελος Αβέρωφ και κήρυξε λήξασα την «Κάθαρση», ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα αθωώθηκε στο Εφετείο η πλειοψηφία των υπαιτίων για την εισβολή στο Πολυτεχνείο. Και αποδόθηκαν λευκές περιστερές στην κοινωνία, καλοί οικογενειάρχες και άνθρωποι με υπόληψη.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα που έμαθα, τώρα που μάθαμε για την είσοδο της ακροδεξιάς στο ισπανικό κοινοβούλιο. Και βγήκαν διάφορα πλάσματα παρφέ και άρχισαν να σκούζουν ότι ζωντάνεψε το φάντασμα του Φράνκο, ότι καταστρέφεται το δημοκρατικό όραμα της Ευρώπης, ότι γυρνάμε σε εποχές μαύρες και άραχλες, ότι ο κόσμος που θα φέρουμε τα παιδιά μας θα είναι μια κόλαση. Ότι όπου να ‘ναι θα κυκλοφορούμε όλοι και όλες με αστέρια διαφόρων χρωμάτων στο μπράτσο και θα μας σαλαγάνε σαν τα πρόβατα με προορισμό τα στρατόπεδα συγκέντρωσης…

Μπούρδες λέω εγώ και μάλιστα μπούρδες μεγαλειώδεις! Ευτυχώς λέω εγώ, που εκδηλώθηκαν επιτέλους οι πραγματικοί, οι πούροι, οι ντούροι ακροδεξιοί και βγήκαν στο προσκήνιο με δική τους παράταξη, αντί να κρύβονται στους διαύλους και στους δαιδάλους του Λαϊκού Κόμματος. Και να υπαγορεύουν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική του, γιατί φοβόταν ο Ραχόι και ο κάθε Ραχόι μην τους χάσει από πελατάκια. Κι είχε φτάσει η ισπανική δεξιά να συρθεί τόσο πίσω από την μαύρη πλευρά της, που στο τέλος δεν διέφερε και πολύ από αυτή. Με νομοσχέδια και πρωτοβουλίες, που κόντευαν να γυρίσουν τη χώρα στο Μεσαίωνα!

Ενώ τώρα ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Και είναι μια μεγάλη ευκαιρία αυτή για το Λαϊκό Κόμμα να μετεξελιχθεί σε έναν οργανισμό σύγχρονο που αφουγκράζεται και κατανοεί τους σφυγμούς της κοινωνίας, αντί να ορμάει καταπάνω της με το χλωροφόρμιο. Όσο για τους ακροδεξιούς, θα φανεί από την παρουσία τους στο κοινοβούλιο αν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις προσδοκίες όσων τους ψήφισαν ή αν είναι απλά γίδια, όπως σε κάποιες άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που κατάφεραν και τρούπωσαν στα έδρανα…

Ναι, μια χαρά είναι που εκδηλώθηκε επιτέλους η ακροδεξιά και φανέρωσε το πραγματικό της πρόσωπο. Να το ξέρουμε έτσι χύμα, να μας το δείξει, να μην παριστάνει ότι είναι κάτι άλλο. Να σκάνε μύτη φόρα παρτίδα οι παρακρατικοί, οι χαφιέδες, οι ταγματασφαλίτες, οι μαυραγορίτες και οι μελανοχίτωνες και να δούμε τι ψάρια θα πιάνουν. Και τη δική μας ισχύ να δούμε απέναντί τους και τη δική μας αγωνιστική διάθεση. Γιατί όπως είχε πει κι ο ποιητής, εκείνα τα χρόνια της «Άλλης Επταετίας», η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα!

Υ.Γ.: Υπάρχουν γελοίες δηλώσεις και υπάρχει και η δήλωση του εκπροσώπου Τύπου του ΚΙΝΑΛ για τη μεταφορά του Αγίου Φωτός στην Ελευσίνα. Απολαύστε την:

«Η ξαφνική αλλαγή αεροδρομίου για την έλευση του Αγίου Φωτός γεννά ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων. Είτε φοβήθηκε κάποιους η κυβέρνηση, είτε επιδιώκει κάτι με την επιλογή της αυτή, οφείλει να το πει ξεκάθαρα».

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost  

Πώς συλλαβίζεται η σιωπή;

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Ξημέρωμα Πάσχα στο χωριό. Ψυχρούλα αλλά υποφερτή. Εβρεχε το βράδυ της Ανάστασης. Ο,τι έχεις γυρίσει από βόλτα με τη σκύλα. Καφές, πολυθρόνα, θέα στο χωριό, ρέμβη. Ησυχία απέραντη.

Δεν έχουν ακόμα ξεκινήσει τον ανήφορο οι καπνοί από τις θράκες του οβελία. Πώς συλλαβίζεις τη σιωπή, αλήθεια; Τι λέξεις της βάζεις; Εχεις ακόμα στ’ αυτιά σου κρότους από τα χθεσινά βαρελότα. Μόνο που αυτά συνέβησαν άλλη μέρα. Με την Ανάσταση. Τώρα σιωπή. Της Ανάπαυσης ίσως; Λίγο προτού ξεκινήσουν οι ετοιμασίες της μεγάλης γιορτής της Λαμπρής και της Ανοιξης; Το γλέντι;

Πώς συλλαβίζεις τη σιωπή; Δυο κοκόρια, ένα στη μια, τ’ άλλο στην άλλη άκρη του χωριού. Ξύπνησαν και θέλουν να ξυπνήσουν το χωριό ή τα λένε μεταξύ τους; Ανταλλάσσουν μηνύματα; Οι καρδερίνες στη ρεματιά. Πρωτύτερα, προτού ξημερώσει, ήταν τ’ αηδόνια, τώρα που ξημέρωσε έπιασαν βάρδια οι καρδερίνες.

Κοκόρια, αηδόνια, καρδερίνες, ανάμεσα και κάποιος κότσυφας… Πώς συλλαβίζεις τη σιωπή; Δεν ησυχάζει η φύση. Κοινότοπο, αλλά δεν ησυχάζει, μέρα-νύχτα. Πρόσφατα, έβλεπες σε ντοκιμαντέρ πόσο από το ζωικό βασίλειο ζει τη νύχτα και πόσο τη μέρα. Οι άνθρωποι μετράμε με τα μέτρα μας· το είπε ο Πρωταγόρας από τότε… Αν μετρούσαμε, κατά φύσιν, είναι απίστευτα πιο πολλά τα έμβια που δεν κοιμούνται νύχτα και εργάζονται για τον επιούσιο.

Πώς συλλαβίζεις τη σιωπή; Υπάρχει και ο εσωτερικός συλλαβισμός, της μνήμης. Θυμάσαι, προηγούμενα Πάσχα στο ίδιο χωριό, κοντεύουν τα τριάντα. Περνάνε τα χρόνια χωρίς να το καταλάβεις. Ονόματα· κάθε όνομα και η θέση του στον χώρο και τον χρόνο: Χριστίνα, Αντώνης, Γιώργος, Αλέκος, Λάκης, τόσοι και τόσοι. Ηταν και δεν είναι. Ετοιμασίες, κληματόβεργες, θράκα, χώνεμα, από τα χαράματα. Τώρα, όλο και κάπου είσαι καλεσμένος…

Αυξήθηκε κατά 17 δισ. ευρώ το Δημόσιο Χρέος σε ένα χρόνο!

Στο 181,1% του ΑΕΠ ή 334,5 δισ. ευρώ διαμορφώθηκε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το τέταρτο τρίμηνο του 2018, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που δόθηκαν στη δημοσιότητα.

Το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί μέσα σε ένα χρόνο κατά 17 δισ. ευρώ(!!!), αφού στο τέλος του δ’ τριμήνου του 2017 ήταν 317,485 δισ. ευρώ. Η συγκεκριμένη αύξηση οφείλεται κατά κύριο λόγο στην εκταμίευση των τελευταίων δόσεων των δανείων των πιστωτών που θα κληθεί να αποπληρώσει ο εργαζόμενος λαός. Από το σύνολο του χρέους, τα 273,343 δισ. ευρώ είναι μακροπρόθεσμο χρέος, έναντι 254,503 δισ. ευρώ το δ’ τρίμηνο του 2017.

Το χρέος και στη «μεταμνημονιακή» περίοδο συνεχίζει να τραβά την ανηφόρα παρότι στις πλάτες του ελληνικού λαού φορτώνονται συνεχώς περισσότεροι φόροι στο όνομα της επίτευξης των «πρωτογενών πλεονασμάτων για την αποπληρωμή του!!! Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ:

— Οι φόροι στο εισόδημα και στην περιουσία ανήλθαν σε 4,982 δισ. ευρώ (19,1% των συνολικών εσόδων), έναντι 4,647 δισ. ευρώ (18,5% των συνολικών εσόδων) το δ’ τρίμηνο του 2017.

— Οι φόροι στην παραγωγή και στις εισαγωγές ανήλθαν σε 9,330 δισ. ευρώ (35,8% των συνολικών εσόδων), έναντι 9,401 δισ. ευρώ (37,4% των συνολικών εσόδων) το δ’ τρίμηνο του 2017.

— Ενώ οι κοινωνικές εισφορές διαμορφώθηκαν σε 6,689 δισ. ευρώ (25,7% των συνολικών εσόδων), έναντι 6,451 δισ. ευρώ (25,7% των συνολικών εσόδων). Σημειώνεται ότι τα συνολικά έσοδα της Γενικής Κυβέρνησης ανήλθαν σε 26,057 δισ. ευρώ, έναντι 25,128 δισ. ευρώ το δ’ τρίμηνο του 2017.

Το υψηλότερο χρέος στην ΕΕ

Το υψηλότερο χρέος στην Ε.Ε., το τέταρτο τρίμηνο του 2018, κατέγραψαν η Ελλάδα (181,1%), η Ιταλία (132,2%), η Πορτογαλία (121,5%), η Κύπρος (102,5%) και το Βέλγιο (102%).

Το χαμηλότερο επίπεδο χρέους κατέγραψαν η Εσθονία (8,4%), το Λουξεμβούργο (21,4%) και η Βουλγαρία (22,6%).

Σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο του 2018 αύξηση του χρέους καταγράφηκε μόνο στη Ρουμανία (+0,8%), στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Σουηδία (+0,6%) και στη Φινλανδία (+0,1%). Η μεγαλύτερη μείωση καταγράφηκε στην Κύπρο (-7,6%), στην Ιρλανδία (-4%), στην Πορτογαλία και στο Βέλγιο (-3,3% και στις δύο).

Σε σχέση με το δ’ τρίμηνο του 2017, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε τρία κράτη-μέλη και συγκεκριμένα στην Κύπρο (+6,8%), στην Ελλάδα (+5%) και στην Ιταλία (+0,8%), ενώ η μεγαλύτερη μείωση καταγράφηκε στη Λιθουανία (-5,2%), στην Ολλανδία (-4,5%) και στην Αυστρία (-4,4%).     

πηγή

Αυστρία: Πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι απειλούνται από φτώχεια

Την ίδια στιγμή δέκα οικογένειες κατέχουν περιουσία ίση με το 45% του ΑΕΠ της χώρας!

Πάνω από 1,5 εκατομμύριο, συγκεκριμένα 1.512.000 (ποσοστό 17,5% του συνολικού πληθυσμού της χώρας), ήταν ο αριθμός των ανθρώπων στην Αυστρία οι οποίοι το 2018 διακινδύνευαν από φτώχεια η περιθωριοποίηση, όπως καταγράφουν τα νέα στοιχεία της Αυστριακής Στατιστικής Υπηρεσίας που ανακοινώθηκαν την Παρασκευή.

Όπως αναφέρεται σχετικά, οι άνθρωποι που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης είναι οι για μακρό χρονικό διάστημα άνεργοι, οι αλλοδαποί, οι πολύτεκνες οικογένειες, όπως και πρόσωπα σε μονογονεϊκή οικογένεια.

Μεγάλο τμήμα λοιπόν του πληθυσμού της ευρωπαϊκής χώρας ζει σε συνθήκες φτώχειας, παρότι η Αυστρία συγκαταλέγεται μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.

Φυσικά το συγκεκριμένο φαινόμενο έχει και εξήγηση. Σύμφωνα με έκθεση του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου DIW, η οποία δημοσιεύτηκε το 2018, οι δέκα πλουσιότερες οικογένειες της Αυστρίας διαθέτουν περιουσία 170 δις ευρώ!!! Στη σχετική λίστα προηγείται η οικογένεια Porsche-Piaech με 37,7 δις €, ενώ ακολουθεί ο ιδιοκτήτης της Red Bull με 24,6 δις €.

Στην Αυστρία λοιπόν των 8,8 εκατομμυρίων κατοίκων και των περίπου 400 δισ. ευρώ ΑΕΠ, οι δέκα πλουσιότερες οικογένειες κατέχουν περίπου το 45% του συνολικού πλούτου της χώρας!

Στην Αυστρία, όπου το χάσμα των πλούσιων με ων φτωχών συνεχώς διευρύνεται η νέα κυβέρνηση (στην οποία συμμετέχει και η ακροδεξιά) κατάργησε εντελώς το φόρο κληρονομιάς και περιουσίας, εκτοξεύοντας τις εισοδηματικές ανισότητες σε βάρος των φτωχών νοικοκυριών!

Η καπιταλιστική ιδιοποίηση του πλούτου που παράγεται και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι ακριβώς αυτή η συνθήκη που σπρώχνει όλο και μεγαλύτερα τμήματα του εργαζόμενου λαού στη φτώχεια και την ανέχεια. 

πηγή

   

Έχει 320.000 άστεγους. Η μισή ανήκει στο 1% του πληθυσμού της: Ποια χώρα είναι;

γράφει η Ηλέκτρα Κλείτσα 

Στους δρόμους της πρωτεύουσας, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, ή σε κάποιου είδους προσωρινό κατάλυμα, προσπαθούν να επιβιώσουν πάνω από 167.000 άνθρωποι. Σε άλλες μεγάλες και μικρότερες πόλεις, η εικόνα είναι παρόμοια, με την αναλογία αστέγων προς τον υπόλοιπο πληθυσμό να κυμαίνεται από έναν στους 67 ως έναν στους 135. Στο σύνολο της χώρας, ο αριθμός των αστέγων έχει ξεπεράσει τους 320.000. Δεν πρόκειται για κάποια νεο-αποικιακή χώρα της Αφρικής ή της Ασίας, που ελέγχεται ολοκληρωτικά από ξένες πολυεθνικές. Πρόκειται για μια χώρα, της οποίας το 50% των εκτάσεων ανήκει στο 1% του εγχώριου πληθυσμού. Πρόκειται για μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη: τη Βρετανία.

Η μισή χώρα στα χέρια του 1%

Πρόσφατο δημοσίευμα του Guardian αναφέρει ότι οι μισές εκτάσεις της Βρετανίας ανήκουν σε λιγότερο από το 1% του πληθυσμού της. Ανάμεσά τους βρίσκονται μέλη της αριστοκρατίας και ευγενείς που κατέχουν τεράστιες εκτάσεις εδώ και αιώνες, μεγάλες επιχειρήσεις πολλές από τις οποίες έχουν την έδρα τους σε κάποιο φορολογικό παράδεισο, τράπεζες, διάφορα «φιλανθρωπικά» ιδρύματα, η εκκλησία, η βασιλική οικογένεια και κάποιοι δημόσιοι οργανισμοί.

Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, αν οι εκτάσεις που βρίσκονται στα χέρια ευγενών, επιχειρήσεων κλπ, ήταν δίκαια μοιρασμένες σε όλους τους κατοίκους της χώρας, θα αντιστοιχούσε στον καθένα από αυτούς περίπου ένα στρέμμα γης. Κι όμως, την ώρα που αμέτρητα στρέμματα ανήκουν σε δούκες, πρίγκιπες, τράπεζες και επιχειρήσεις, αυτοί που δεν έχουν όχι απλά ένα στρέμμα, αλλά ούτε καν ένα δωμάτιο, αυξάνονται καθημερινά. Η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού είτε κατέχει μικροσκοπικά κομμάτια γης, είτε απολύτως τίποτα. Το σύνολο της έκτασης της Βρετανίας που καλύπτεται από σπίτια μικρών ιδιοκτητών φτάνει μόλις το 5%.

Η ανισότητα στο κόκκινο

Στη Βρετανία των ανακτόρων και της ισχυρής οικονομίας, τέσσερα εκατομμύρια παιδιά ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Τα πραγματικά εισοδήματα των νοικοκυριών παραμένουν στάσιμα παρά τις μικρές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, ενώ το χάσμα ανάμεσα στις φτωχές και τις πλούσιες περιοχές απεικονίζεται στην αυξανόμενη διαφορά τους ως προς το προσδόκιμο ζωής. Αυτές που κυρίως πεθαίνουν νεότερες στο φτωχότερο 10% των περιοχών της χώρας είναι οι γυναίκες.

Η έκρηξη των ανισοτήτων ιδιαίτερα μετά την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν είναι άγνωστο ή καινούριο φαινόμενο και τα παραπάνω στοιχεία δεν είναι τα μόνα που το αποδεικνύουν.  Πριν από δύο περίπου χρόνια, οικονομικοί αναλυτές εκτιμούσαν ότι το πλουσιότερο 1% των Βρετανών (περίπου 488.000 άνθρωποι) κατείχε το 14% των συνολικών περιουσιακών στοιχείων της χώρας, συνολικής αξίας 11 τρισεκατομμυρίων λιρών. Την ίδια χρονική στιγμή, 7,3 εκατομμύρια Βρετανοί (το φτωχότερο 15% του πληθυσμού) είτε δεν κατείχαν κανένα περιουσιακό στοιχείο, είτε ήταν χρεωμένοι.

Αυτά τα στοιχεία, πριν από μερικές δεκαετίες θα θύμιζαν πάμφτωχες χώρες, που τις κυβερνάνε μαφίες, ή πολυεθνικές εταιρείες που κλέβουν τους πλουτοπαραγωγικούς τους πόρους. Σήμερα αποτελούν την καθημερινή πραγματικότητα στον «ανεπτυγμένο» κόσμο, στην ίδια την καρδιά του συστήματος του ακραίου πλούτου και της ακραίας φτώχειας. Δε χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις για το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι κάποιο «σφάλμα» του συστήματος, αλλά η ίδια του η φύση.   

Το Facebook μπλόκαρε τις σελίδες της Χρυσής Αυγής

Είχε προηγηθεί μπλοκάρισμα στα προφίλ των βουλευτών της οργάνωσης

Με την αιτιολογία ότι «παραβιάζουν τους όρους της κοινότητας», το Facebook δεν επιτρέπει πλέον κοινοποιήσεις από τις επίσημες ιστοσελίδες της ναζιστικής οργάνωσης, xryshaygh.com και xagr.net.

Είχε προηγηθεί μπλοκάρισμα στα προφίλ των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, αλλά και η ανακοίνωση του δημοφιλούς μέσου κοινωνικής δικτύωσης ότι θα απαγορεύσει κάθε έκφραση υποστήριξης της λευκής υπεροχής ή υπέρ του διαχωρισμού των φύλων σε μια προσπάθεια για την αντιμετώπιση της ρητορικής μίσους.

  

efsyn

Η επανάσταση της Γεωργίας

«Πάλι καλά που δεν με βαφτίσατε Αλιεία ή Κτηνοτροφία», έλεγα στους γονείς μου, παραλείποντας από καθαρή άγνοια και μόνο τη Βιομηχανία.

Με λένε Γεωργία. Καημός παιδιόθεν. Διότι είναι παράπονο για ένα κοριτσάκι που μεγαλώνει την εποχή που η Ελλάδα γκαζώνει στην πορεία της αποβλαχοποίησης, να το λένε Γεωργία και όχι Τζούλια, Ντίντη, Λιλή, Κορίνα, Μπέτυ, Τζένη, Λούσυ και λοιπά άλλα λουσάτα, σαν αυτά που μας μάθαιναν οι ελληνικές ταινίες όταν ήταν μαυρόασπρες ή προσφάτως έγχρωμες. Αποβλαχοποίηση χωρίς Κωστόπουλο αλλά με Αλίκη που, ακόμη και ως φτωχιά και ρακένδυτη, έχει μάθει να εκτιμά τα πλεονεκτήματα της βλεφαρίδας-κάγκελο, διότι στον φακό γράφει η συγκίνηση καλύτερα όταν παραγγέλνει στον κυρ Στέφανο, πολύ δε περισσότερο όταν παρενοχλεί «τυχαία αλλά ωραία» τον εργοδότη της. Καλά, για βαρκάρισσα, δεν το συζητώ, το κάγκελο εκ των ων ουκ άνευ και πάλι φαίνεται να ξέφυγα από το θέμα μας, που είναι το όνομα, αλλά όχι και πολύ, καθότι ακόμη και τη ρακένδυτη βαρκάρισσα, Μανταλένα τη λέγανε, αν θυμάμαι καλά και σε άλλη ταινία την έλεγαν Νατάσα κι ενώ έσερνε του λιναριού τα πάθη, η μπούκλα ατσαλάκωτη έστεκε.

Οι γονείς μου, βεβαίως, τίμησαν τα ήθη και έθιμα στην επιλογή του ονόματός μου. Άλλωστε, δεν είχαν και ίντερνετ τότε, να μπουν στο babyspace για να βρουν όνομα μοντέρνο και με βαθύτερο νόημα. Το ίδιο προβληματική κρίνεται η έλλειψη ίντερνετ και στο θέμα της ψυχολογικής μου υποστήριξης, αφού δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω σε γνωστό σάιτ:

Γεωργία, το όνομά σου μπορεί να είναι συνηθισμένο, ωστόσο κρύβει πολύ μεγάλη δυναμική! Σημαίνει καλλιέργεια της γης, ωστόσο υποδηλώνει και την πνευματική καλλιέργεια την οποία διαθέτεις αλλά στην πορεία της ζωής σου θα θελήσεις να αναπτύξεις ακόμα περισσότερο! Από την πλευρά της αριθμολογίας, ο λεξάριθμος σου που είναι το 3 σε κάνει να είσαι επικοινωνιακή και χαρούμενη (και δεν το είχα σε υπόληψη το 3!) Σου αρέσει να διαβάζεις και πάντα θέλεις να αποκτάς καινούριες γνώσεις. Ένα από τα ατού σου είναι πως κερδίζεις συμπάθειες και χειρίζεσαι τον προφορικό λόγο τόσο ωραία που κλέβεις την παράσταση και δημιουργείς καλές εντυπώσεις όπου και αν βρεθείς. Πονόψυχη και γενναιόδωρη δίνεις απλόχερα τη βοήθεια σου όταν σου την ζητήσουν. Σου αρέσει να διασκεδάζεις και φροντίζεις την εξωτερική σου εμφάνιση αρκετά (καθημερινά κομμωτήριο, νυχάδικο, γυμναστήριο). Προσπάθησε να μειώσεις την αφηρημάδα και την αναβλητικότητα, που είναι τα κύρια ελαττώματά σου (δεν τολμώ να ρωτήσω ποια είναι τα δευτερεύοντα, αυτοί εδώ όλα τα βρίσκουν, μέχρι που κατάλαβαν ότι αυτό το κείμενο ήθελα να το γράψω πριν από δυο μέρες).

Το «Γεώργιος-Γεωργία:Μεγαλομάρτυρας από την Καππαδοκία που στις αγιογραφίες παριστάνεται πάνω στο άλογο να τρυπάει με το δόρυ του έναν μεγάλο δράκο», δεν με παρηγορούσε, ειδικά από όταν έμαθα ότι είναι κοινό μοτίβο σε όλες τις μυθολογίες κι ούτε σε δράκους πίστευα, ούτε σε παραμύθια.

Ιδεαλιστής και ενθουσιώδης, αναζητάει περιπέτειες και πνευματικές συγκινήσεις. Παρ’ όλο που δείχνει άτομο με ισχυρή αυτοπεποίθηση, εντούτοις είναι αρκετά δειλός. Πιο αισιόδοξος χαρακτήρας η Γεωργία, βρίσκεται σε ένα διαρκές κυνήγι αναζήτησης της ευτυχίας. Είναι εφευρετική, θαρραλέα και φιλόδοξη. Χμμ, εδώ κάτι γίνεται.

Η Γεωργία είναι άνθρωπος της φύσης, της ζωής, του μόχθου, της εργασίας, προκομμένη και τίμια. Το όνομα της προέρχεται από το γεωργός, και σημαίνει αυτός που καλλιεργεί τη γη.

Αυτό το τελευταίο είναι το δίκοπο μαχαίρι. Διότι άλλο να συνδέεται το όνομά μου με μια πρωτοκλασάτη επιστήμη σαν της Ιατρικής, της Νομικής, της Φυσικής πειραματικής και Χημείας, έστω της Βιολογίας, έστω μιας κάποιας άλλης, οποιασδήποτε αλλά να είναι επιστήμη. Μα, με την καλλιέργεια της γης; Με την -τιμημένη μεν, πλην πτωχή, ταπεινή και καταφρονεμένη- αγροτιά;

Μέχρι που άκουσα μια από τις διαλέξεις ( εδώ ) της Μαρώς Ευθυμίου, σχετικά με την επανάσταση της Γεωργίας!

Η επανάσταση της γεωργίας, λοιπόν, υπήρξε η πρώτη καθαρά επαναστατική πράξη και πρακτική σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας! Αυτό συνέβη εντελώς πρόσφατα στην ιστορία του κόσμου, πριν από 15.000 χρόνια περίπου, όταν καμιά άλλη επανάσταση δεν είχε συμβεί παρά ο άνθρωπος, υποταγμένος στη μοίρα και τις συνθήκες, ζούσε νομαδικά ως καρποσυλλέκτης και κυνηγός. Ώσπου κατάφερε να εξημερώσει τους σπόρους, πράγμα που σημαίνει ότι το μυαλό του έχει κάνει βήματα -άλματα, πιο σωστά- μπροστά, διότι έχει αρχίσει να παρατηρεί τη φύση, να πειραματίζεται, να επιθυμεί τη μόνιμη εγκατάσταση σ’ έναν τόπο.

Όσο απλό -έως απλοϊκό και αυτονόητο- φαίνεται αυτό το εγχείρημα στον άνθρωπο της σύγχρονης εποχής, τόσο δύσκολο υπήρξε στο ξεκίνημά του. Απείρως ενδιαφέρουσες είναι και οι αλλαγές που επέφερε η επανάσταση της γεωργίας στην κοινωνία. Στη γεωργική επανάσταση η ανθρωπότητα οφείλει σχεδόν τα πάντα, καλά και κακά. Τα καλά, μάλιστα, είναι τόσο καλά, ώστε παραγράφονται τα κακά και παραμένει μια ανθρωπότητα στο καθαρό κέρδος:

Το ότι η γυναίκα βρίσκει τον προορισμό της ζωής της στο «σπίτι» ως υπεύθυνη της «γεωργικής παραγωγής», εφόσον ο άντρας λείπει για μεγάλα διαστήματα, ως κυνηγός, πράγμα που έχει παρεξηγήσει μέχρι και τις μέρες μας και λειτουργεί ως τέτοιος σε άλλα, άσχετα πεδία.

Η καλλιέργεια απαιτεί μόνιμη εγκατάσταση κάπου, άρα δημιουργούνται οι πρώτοι οικισμοί, πυρήνες που αργότερα γίνονται χωριά και πόλεις.

Τα πρώτα δημόσια κτήρια, αποθήκες συλλογής των προϊόντων που περισσεύουν για να τα διανείμουν την εποχή των ισχνών αγελάδων.

Τη γραφή! Η συλλογή και διανομή των προϊόντων της γης, δημιούργησε την ανάγκη καταγραφής της συμμετοχής του καθενός. Αυτό κάποιος έπρεπε να μάθει να το κάνει, άρα ο πρώτος γραφέας και λογιστής είναι γεγονός! Έχει την ευθύνη της καταγραφής όσων μπαίνουν κι όσων βγαίνουν από τις αποθήκες.

Οι αποθήκες συχνά γίνονταν στόχος κακόβουλων γειτόνων που, αντί να εξημερώνουν κι εκείνοι σπόρους, φύτρωναν εκεί που δεν τους έσπερναν κι έκλεβαν τον κόπο των άλλων. Αποφασίστηκε να αποσπαστούν μέλη του οικισμού από τις γεωργικές εργασίες και να ασχοληθούν με την 24ωρη φύλαξη των αποθηκών. Το ένα φέρνει το άλλο. Χτίστηκαν τείχη, να τα πρώτα δημόσια έργα! Οι φύλακές τους, μαζί με τους γραφείς είναι -έκπληξη!- δημόσιοι υπάλληλοι! Ποιος τους πληρώνει, όμως;

Να και η φορολογία! Πολλές χιλιετηρίδες πριν από σήμερα, οι άνθρωποι έμαθαν -και εφήρμοσαν -ότι εισπράττει φόρους η ομάδα από τα μέλη και τους διαθέτει προς όφελος των μελών. Προϊόντος του χρόνου, οι ομάδες μεγάλωσαν, έγιναν πόλεις, έγιναν κράτη και ποτέ δεν ξέχασαν να συλλέγουν φόρους κι άλλους φόρους κι ακόμη περισσότερους φόρους. Κάποια ξέχασαν, όμως, τι έπρεπε να κάνουν μ’ αυτούς!

Η περιοδικότητα στις καλλιέργειες δημιούργησε την ανάγκη παρατήρησης των φυσικών φαινομένων, τη μέτρηση του χρόνου ή την εξέλιξη των καιρικών συνθηκών.

Οι ανάγκες άρδευσης έφεραν τα τεχνικά έργα μικρής και μεγάλης κλίμακας, τους μηχανικούς, τον καταμερισμό εργασίας, την οργάνωση και τη συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων.

Τους κανονισμούς λειτουργίας των ομάδων, μικρών, μεσαίων, μεγάλων, τους νόμους, τη λειτουργία της δικαιοσύνης, τους θεσμούς.

Εν ολίγοις, ό,τι συνόδευσε την ανάπτυξη των πρώιμων αυτών κοινωνιών μέχρι να φτάσουν σε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε, είναι αποτέλεσμα της μόνιμης εγκατάστασης την οποία απαιτούσε η καλλιέργεια της γης, ύστερα από την επανάσταση της γεωργίας.

Κατόπιν τούτου έχω να δηλώσω ότι όλες οι Χαριλιάνες (εκ του Χαρίκλεια-Ηλιάννα), Μπρινάντες (Λαμπρινή-Κωνσταντίνα), Σταυρεύες (Σταυρούλα-Παρασκευή) κ.λπ. συν τα προαναφερθέντα στην αρχή ονόματα και τα παρόμοιά τους, έχουν τη συμπάθειά μου διότι εγώ κρατώ την επαναστατική και επαναστατημένη Γεωργία και καμαρώνω γι’ αυτήν! Δεν θα την άλλαζα ούτε καν για τη Βιομηχανία και, μάλιστα, τη βαριά!

Γεωργία Καρβουνάκη

    

Ματωμένα «έθιμα»

Τα φετινά τραγικά περιστατικά στη διάρκεια εορτασμών του Πάσχα, επισημαίνουν με τον πλέον αιματηρό τρόπο ότι η "καφρίλα" σε αυτή τη χώρα είναι ανίκητη και δυστυχώς και θανατηφόρα.

Ένα 8χρονο κορίτσι στη Θήβα, ενώ έπαιζε στην αυλή, χτυπήθηκε από μια αδέσποτη σφαίρα και χαροπαλεύει εξαιτίας κάποιου "ελληνάρα" που πυροβολούσε για να γιορτάσει το Πάσχα και μάλιστα παραμένει άγνωστος! Ένας εικονολήπτης, πατέρας δύο παιδιών, σκοτώθηκε στην Καλαμάτα, όταν τον βρήκε μια σαΐτα στο κεφάλι, στο ακατανόητο έθιμο που συνεχίζεται στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα ενώ ο ίδιος βιντεοσκόπησε με τραγικό τρόπο το θάνατό του! Πρόκειται για τα δύο πιο εμφατικά παραδείγματα στη διάρκεια του "αιματηρού" εορτασμού του Πάσχα ανά τη χώρα.

Δεν υπάρχει χωριό ή κωμόπολη στην Ελλάδα όπου κάποιος δεν θα πυροβολήσει με μια καραμπίνα στον αέρα για το "έθιμο", ή όπου κάποιος ανόητος δεν θα εκτοξεύει τόνους βεγγαλικών δίπλα σε παιδιά και πιστούς. Γενικότερα έθιμα παρωχημένα και βίαια, που παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές κοινωνίες και σε "κουτσαβακισμούς"  κάποιων άλλων εποχών αλλά σίγουρα όχι σε μια σύγχρονη κοινωνία.

Το αποτέλεσμα της ανοχής αυτών των συμπεριφορών ως "έθιμα" είναι τραγικό, ενώ οι θρησκευτικές αναφορές και η κακώς εννοούμενη "παράδοση" κάμπτουν αρκετές αντιδράσεις. Κάθε χρόνο η χώρα καταγράφει θανάτους, ακρωτηριασμούς και πολλούς τραυματισμούς από την πρωτόγονη επίδειξη βίας και "μαγκιάς", με το μανδύα αυτών των αχρείαστων και ξεπερασμένων "εθίμων". Κάποιος από τους υποστηρικτές αυτών των "παραδόσεων" θα πρέπει να εξηγήσει στα παιδιά του νεκρού εικονολήπτη στην Καλαμάτα, για ποιο λόγο θα στερηθούν τον πατέρα τους...

πηγή

  

Πρωτιά των Σοσιαλιστών και... «νίκη» των ακροδεξιών στην Ισπανία..!

Νίκη των Σοσιαλιστών του Πέδρο Σάντσεθ στις βουλευτικές εκλογές, που διεξήχθησαν στην Ισπανία, οι οποίοι ωστόσο όπως αναμενόταν δεν συγκεντρώνουν το απαιτούμενο ποσοστό για το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης και θα πρέπει να αναζητήσουν συνεργασίες ενδεχομένως με Podemos και άλλα μικρότερα κόμματα, όπως τα καταλανικά. Την ίδια στιγμή, τα επίσημα αποτελέσματα σφραγίζουν την είσοδο της ακροδεξιάς στην ισπανική Βουλή για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια και το τέλος του Φράνκο, με το κόμμα Vox, αλλά και την καθίζηση των ποσοστών του Δεξιού Λαϊκού Κόμματος.

Οι Ισπανοί προσήλθαν την Κυριακή στις κάλπες για την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, που έχει εξελιχθεί σε έναν γρίφο για το σχηματισμό κυβέρνησης και τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Η συμμετοχή στην διαδικασία ήταν αυξημένη σε σχέση με την τελευταία εκλογική αναμέτρηση και συγκεκριμένα 9,5% μεγαλύτερο σε σύγκριση με τις εκλογές του 2016. Σημειώνεται πως πρόκειται για την τρίτη εκλογική αναμέτρηση σε διάστημα 4 ετών.

Με καταμετρημένο σχεδόν το 80% των ψήφων, οι Σοσιαλιστές (PSOE) του Πέδρο Σάντσεθ εξασφαλίζουν 123 έδρες, χωρίς να συγκεντρώνουν αυτοδυναμία, ακολουθεί το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα (PP) με 65 έδρες, οι Ciudadanos με 57 έδρες, οι Podemos με 42 έδρες, το ακροδεξιό Vox με 24 έδρες. Σημειώνεται πως οι οι Σοσιαλιστές, αν και όχι αυτοδύναμοι, βγαίνουν αρκετά ενισχυμένοι, καθώς στις εκλογές του 2016, είχαν συγκεντρώσει 85 έδρες. Αντίθετα το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα φαίνεται πως καταγράφει τα χειρότερα ποσοστά στην ιστορία του. Το 2016 είχε κερδίσει 137 έδρες και σήμερα χάνει πάνω από τις μισές. Επίδης δεν παίρνει έδρα στη Χώρα των Βάσκων και παίρνει μόνο μια έδρα στην Καταλονία, στην επαρχία της Βαρκελώνης.

Οι εκτιμήσεις...

Σημειώνεται πως σύμφωνα με δημοσκόπηση του GAD3 κρατικού RTVE, που βασίζεται στην πρόθεση ψήφου ψηφοφόρων το διάστημα 22ας και 27ης Απριλίου και δημοσιεύθηκε αμέσως μετά το κλείσιμο της κάλπης, το PSOE συγκέντρωνε 116-121 έδρες, οι Podemos 42-45 και το σύνολο των εδρών τους θα μπορούσε να κυμανθεί μεταξύ 158-166. Καθώς δεν μπορούν να συγκεντρώσουν την απόλυτη πλειοψηφία (176) και θα χρειαστούν τη βοήθεια κομμάτων υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας για να κυβερνήσουν. Στον αντίποδα, στη δεξιά συμμαχία, το Λαϊκό Κόμμα συγκεντρώνει 69-73 έδρες, οι Ciudadanos 48-49 έδρες και το Vox 36-38 έδρες. Όλοι μαζί συγκεντρώνουν μάξιμουμ 160 έδρες και μίνιμουμ 153.

Πηγή

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα.!

Το Πάσχα της αντίστασης στη Χούντα: Μαρτυρία από πολιτική κρατούμενη στις φυλακές Αλικαρνασσού

Τον Αύγουστο του 1968 περίπου διακόσιες κομμουνίστριες και πατριώτισσες του αντιδικτατορικού αγώνα μεταφέρονται από το στρατόπεδο της Γυάρου στις φυλακές Αλικαρνασσού ως πολιτικές εξόριστες.

Μεταξύ αυτών και η Χρυσούλα Γκόγκογλου, η Αύρα Παρτσαλίδου, η Μίνα Γιάννου, η Λούλα Λογαρά, η Ρούλα Κουκούλου, οι Θέτις και Μαργαρίτα Κωτσάκη και πολλές άλλες. Αντιμετώπισαν με ηρωισμό, αλλά και σταθερότητα όλες τις κατασκευασμένες κατηγορίες με τις οποίες τις καταδίκασαν τα έκτακτα στρατοδικεία που έστησε η χούντα με τους επίορκους φασίστες στρατοδίκες που την υπηρέτησαν πιστά. Εχοντας την πλούσια εμπειρία από τις προηγούμενες διώξεις του μεταπολεμικού κράτους και της μαύρης Καραμανλικής οχταετίας προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους στις φυλακές όπως και στις προηγούμενες περιόδους. Προσπάθησαν να αναπτύξουν σχέσεις με τον έξω κόσμο.

Πάσχα στις φυλακές Αλικαρνασσού

Ας δούμε πώς πέρασαν ένα Πάσχα στην Αλικαρνασσό, όπως το διηγείται η αγωνίστρια Μαριγούλα Μαστρολέων – Ζέρβα.

«Στο προαύλιο των φυλακών Αλικαρνασσού Κρήτης υπάρχει μια εκκλησία, ο Αγιος Λευτέρης. Τη Μεγάλη Εβδομάδα μάς λέει ο διοικητής: «Τη Μ. Παρασκευή και το Μ. Σάββατο θα λειτουργήσουν το εκκλησάκι και θα σας επιτρέψω να πάτε και εσείς». Μας έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή του η απόφαση, αλλά εμείς που είχαμε πείρα σε κάτι τέτοια, περιμέναμε να δούμε ποιοι ήταν οι σκοποί του και δεν πέσαμε έξω.

Εφθασε η Μ. Παρασκευή και η αυλή γέμισε κόσμο, παπάδες και ο Επιτάφιος ήταν έτοιμος. Επιτέλους ήρθε η ώρα και μας έβγαλαν έξω. Μόλις μπήκαμε μες στην εκκλησία και μας είδε ο κόσμος, αμέσως έπεσαν πάνω μας, μας φιλούσαν και μας ρωτούσαν με δίψα να μάθουν πώς περνάμε. Οι χωροφύλακες παρακολουθούσαν και όσο έβλεπαν τέτοια υποδοχή, που δεν την περίμεναν, τόσο πιο πολύ κατσούφιαζαν. Ηταν σίγουροι πως ο κόσμος θα μας περιφρονούσε και θα μας απέφευγε. Αλλά εμείς δεν αργήσαμε να γίνουμε φίλες με όλες τις γυναίκες. Πιαστήκαμε αγκαζέ και παρακολουθούσαμε τον Επιτάφιο και ζευγάρια ζευγάρια αλλάζαμε με τις κοπέλες που τον σήκωναν. Κάναμε σχέδια για την Ανάσταση, γιατί μας είχε πει ο διοικητής πως θα μας έβγαζε και το Μ. Σάββατο στην Ανάσταση.

Τελείωσε η εκκλησία, πάλι φιλιά, καληνυχτιστήκαμε και είπαμε: «Αύριο πάλι, στην Ανάσταση». Ομως για την Ανάσταση, ο διοικητής είχε αλλάξει γνώμη, έπειτα από αυτό που είχε δει στον Επιτάφιο και μας ανακοίνωσε, χωρίς καμιά εξήγηση, ότι δεν πρόκειται να βγούμε. Ετσι το βράδυ καθίσαμε στα κελιά μας και βλέπαμε από μακριά μέσα από τα σίδερα… Ο κόσμος όμως που είχε έρθει και ήταν τριπλάσιος από την προηγούμενη και κρατούσε πακέτα με λαμπριάτικα δώρα για να μας τα δώσει, απορούσε και φώναζε: «Δε θα έρθετε;»… Τότε πήγε κοντά ένας σκοπός και τους είπε πως δεν πρόκειται να βγούμε. Πολλοί φύγανε και εκείνοι που έμειναν μετά την Ανάσταση μας φώναζαν από μακριά: «Καλή λευτεριά κοπέλες, γρήγορα σπίτια σας».

  

Την άλλη μέρα, Κυριακή του Πάσχα, μας έβγαλαν στις 3 το απόγευμα, όπως έκαναν τις άλλες μέρες και όπως περπατούσαμε ακούμε φωνές και ψαλμωδίες. Εκαναν τη δεύτερη Ανάσταση και περίμεναν έξω από τη φυλακή να μας κάνουν δοξολογία. Ο κόσμος, μόλις οι παπάδες άρχισαν να ψάλλουν, γαντζώθηκε στα σύρματα της μάντρας και μας φώναζε: «Ελάτε κορίτσια να σας ευχηθούμε». Πλησιάσαμε ορισμένες, αλλά δεν προλάβαμε γιατί έτρεξαν οι χωροφύλακες και μας έδιωξαν. Ο κόσμος όμως δεν ήθελε απλά να μας χαιρετήσει, αλλά να μας δώσει και από ένα δέμα, που κρατούσε ο καθένας τους, πεταχτά βέβαια πάνω από το σύρμα. Οταν όμως είδαν πως μας έδιωξαν, άρχισαν να πετούν τα δέματα μέσα στη μάντρα.

Ετσι όταν οι παπάδες τελείωσαν και έφυγαν, ο κόσμος έμεινε γαντζωμένος εκεί στο σύρμα και μας χαιρετούσε. Ηταν τόσο συγκινητικό αυτό για μας, να βλέπεις όλο αυτόν τον κόσμο να σου συμπαραστέκεται. Εκείνα τα δέματα είχαν στολίσει την αυλή γύρω γύρω και ο κόσμος δεν έφευγε αν δε μας άφηναν να τα πάρουμε. Οταν τους έλεγαν οι χωροφύλακες να φύγουν, τους απαντούσαν, «αφήστε τες να πάρουν τα δέματα και εμείς θα φύγουμε». Αφού είδαν πως δεν επρόκειτο να φύγει ο κόσμος, τότε έδωσε διαταγή ο διοικητής να μας αφήσουν να τα πάρουμε. Και πράγματι μόλις αρχίσαμε να τα παίρνουμε ο κόσμος άρχισε να φεύγει ικανοποιημένος που κατάφερε να μας δώσει αυτή τη λίγη χαρά και να μας δείξει τη συμπαράσταση και την αγάπη του.

Πήραμε τα δέματα που μας αναλογούσαν για το κάθε κελί και αρχίσαμε να τα ανοίγουμε. Πράγματι ήταν με αγάπη φτιαγμένα, και τι δεν είχαν μέσα! Πασχαλινά παραδοσιακά γλυκά, τυριά κρητικά φτιαγμένα από τις ίδιες και αβγά στολισμένα με λουλούδια που έγραφαν ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!..».

Πηγή

 

Και η ζωή ποδήλατο

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Στα 12 χρόνια μου, μια άνοιξη λίγο πιο ζεστή και πιο φωτεινή από αυτή, μου χάρισαν ένα ποδήλατο: σκούρο ροζ με γυαλιστερές ακτίνες και καφετιά σέλα από δέρμα, καλαθάκι πάνω από την πίσω ρόδα, κουδουνάκι για κόρνα και δυνατό φρένο. Δεν ήταν καινούργιο, ανήκε πριν σε ένα άλλο κορίτσι, που το βαρέθηκε και ήθελε να αγοράσει ένα άλλο.

Ημουν πολύ χαρούμενη, γιατί ήταν ένα πραγματικό ποδήλατο, όχι παιδικό, δεν είχε βοηθητικές ρόδες. Ηταν όσο έπρεπε ψηλό για το μπόι μου -δεν ψήλωσα πολύ έκτοτε- και, επιτέλους, θα μου χάριζε ένα βαθμό ελευθερίας που δεν είχα μέχρι τότε: θα μπορούσα να πηγαίνω όπου θέλω γρήγορα, ακόμη και στο σχολείο, να κάνω βόλτες.

Σκεφτόμουν εκδρομές με τους φίλους μου σε κοντινές αποστάσεις: έως το δάσος του Διονύσου ή απογεύματα στους ήσυχους δρόμους με τα πλατάνια στην Κηφισιά, όπως στις μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες. Ολα φάνταζαν τέλεια.

Αλλά μόλις άρχισα κάπως να μαθαίνω καλά, να αποκτώ ισορροπία, το ποδήλατο χάθηκε. Για την ακρίβεια, μου το έκλεψαν. Κάποιος «ποντικός» σκαρφάλωσε τη νύχτα στο μπαλκόνι και το πήρε.

Ακόμη θυμάμαι την απογοήτευση και τη στενοχώρια μου. Πάνε τα μεγάλα σχέδια και τα όνειρα για βόλτες και περιπέτειες πέρα από τη γειτονιά μου. Ημουν απαρηγόρητη.

Φτηνά μού φαίνονταν τα λόγια των δικών μου: «Μη στενοχωριέσαι, θα πάρουμε άλλο». Ή, «σε λίγα χρόνια θα μπορείς να οδηγείς αυτοκίνητο, για το ποδήλατο κλαις;» Ή ακόμα, «συμβαίνουν αυτά, τι να κάνουμε, άδικα στενοχωριέσαι. Ολα διορθώνονται».

Με τον καιρό το ξέχασα. Οταν με ρωτούσαν αν θέλω κάτι για δώρο, ποτέ δεν ζητούσα ποδήλατο. Ούτε το έμαθα ποτέ σωστά. Τα μεγάλα αθλητικά ποδήλατα με τις ταχύτητες που είχαν τα αδέλφια μου δεν με συγκινούσαν.

Μαζί με μένα μεγάλωνε και η πόλη μου, πολλαπλασιάζονταν τα αυτοκίνητα, στένευαν οι δρόμοι, δυσκόλευε η μετακίνηση. Ωσπου έγινε κι αυτή απροσπέλαστη. Αργότερα έγινα και οδηγός όπως πολύ καλά είχε προβλέψει η γιαγιά μου, που με εμπιστευόταν τυφλά όταν την είχα συνοδηγό, κι έτσι το σκούρο ροζ ποδήλατο πήγε και κάθισε σε ένα κλειστό κουτάκι σε μια γωνιά της μνήμης.

Ωσπου βρέθηκα σε μια μικρή ευρωπαϊκή πόλη με ανοιχτούς δρόμους, μεγάλες πλατείες, ειδικές λωρίδες κυκλοφορίας για ποδήλατα, άνετα πεζοδρόμια, λίγα αυτοκίνητα και ελάχιστο κυκλοφοριακό φόρτο. Μητέρες με τα παιδιά στο πίσω κάθισμα έκαναν βόλτες και ψώνια με τα ποδήλατα, άλλοι πήγαιναν στη δουλειά τους, ενώ υπήρχαν παντού ποδήλατα προς ενοικίαση για όποιον επιθυμεί να τα χρησιμοποιήσει.

Και τότε ζήλεψα ή στενοχωρήθηκα. Πρώτη φορά με πείραξε τόσο που δεν ήξερα ποδήλατο, που δεν μπορούσα να ταξιδέψω μέσα στην πόλη, να κερδίσω χρόνο και να προλάβω να την απολαύσω σαν τους κατοίκους της.

Ηθελα να περάσω κουδουνίζοντας πάνω από τα γεφύρια της, πιο γρήγορη από το ποτάμι που τη διατρέχει, να κάνω βόλτα στο πάρκο της και στα κοντινά περίχωρα, να βάλω ψώνια στο καλαθάκι μου -λουλούδια από τους πλανόδιους πωλητές, σοκολάτες και καρτ ποστάλ για την οικογένεια και τους φίλους μου. Να μπορέσω να δω και να φωτογραφίσω ό,τι δεν μπορούσα περπατώντας.

Οταν επέστρεψα πάντως, η λαχτάρα μου υποχώρησε. Εδώ οι δρόμοι δεν επιτρέπουν βόλτες με ποδήλατα, πολλώ δε μάλλον μετακινήσεις από και προς τη δουλειά ή το σχολείο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Πάντα ανησυχώ για τους συμπολίτες μου ποδηλάτες όταν τους συναντώ στους δρόμους. Χρειάζεται αρκετό ηρωισμό -οι λόγοι ορατοί διά γυμνού οφθαλμού.

Το μόνο που σου επιβάλλει η πόλη είναι η ζωή ποδήλατο: να τρέχεις από υποχρέωση σε υποχρέωση, να μην προλαβαίνεις μερικές φορές να χαρείς ούτε τα μικρά. Ευτυχώς, υπάρχουν κι εκείνα τα κουτάκια της μνήμης που σου θυμίζουν πώς ήσουν στην εφηβεία και κάπου στηρίζεσαι για να συνεχίσεις. Αλλά πάντα αναρωτιέσαι: μπορεί κάτι να αλλάξει, αν όχι για σένα, για τους επόμενους;   

Γερμανία: Έκλεισε το 30% των κρεοπωλείων και αρτοποιείων

Όλο και περισσότερα αρτοποιεία και κρεοπωλεία στη Γερμανία βάζουν τα τελευταία χρόνια λουκέτο. Ο ισχυρός ανταγωνισμός των σούπερ μάρκετ όμως δεν είναι ο μοναδικός λόγος της αρνητικής αυτής εξέλιξης.

Τα στοιχεία είναι όντως συγκλονιστικά: σε διάστημα μόλις μίας δεκαετίας έκλεισε στη Γερμανία το 30% περίπου των κρεοπωλείων και αρτοποιείων. Ενώ το 2008 στον βιοτεχνικό σύνδεσμο της Γερμανίας ήταν ακόμη καταγεγραμμένα 15.337 αρτοποιεία και 18.320 κρεοπωλεία, στα τέλη του 2018 ο αριθμός τους είχε συρρικνωθεί στα 10.926 και 12.897 καταστήματα αντίστοιχα.

Το πρόβλημα των δυο μεγαλύτερων κλάδων της γερμανικής βιοτεχνίας τροφίμων ήταν και παραμένει η εξαιρετικά μικρή σε αριθμό νέα γενιά κρεοπωλών και αρτοποιών και η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού. «Μόνον όσοι το θέλουν πραγματικά αναλαμβάνουν σήμερα την επιχείρηση των γονιών τους», εξηγεί ο Χέρμπερτ Ντόρμαν από τον σύνδεσμο βιοτεχνίας τροφίμων.

Παλαιότερα, όπως επισημαίνει, οι νεότεροι συνέχιζαν την οικογενειακή επιχείρηση, είτε από υποχρέωση, είτε από ανάγκη. Σήμερα, αντίθετα, οι περισσότεροι δεν τις θέλουν και έτσι οι επιχειρήσεις κλείνουν. Αποτρεπτικά για τους νέους λειτουργούν κυρίως τα ωράρια των καταστημάτων (κυρίως των αρτοποιείων, που στη Γερμανία είναι συνήθως ανοικτά και τις Κυριακές) αλλά και οι μη ικανοποιητικές οικονομικές προοπτικές που συνήθως δεν ανταποκρίνονται στο φόρτο εργασίας.

Ανταγωνισμός και γραφειοκρατία

Η έλλειψη προσωπικού όμως δεν είναι ο μοναδικός λόγος για την κατακόρυφη αυτή αύξηση των λουκέτων σε κρεοπωλεία και αρτοποιεία στη Γερμανία. Ο ανταγωνισμός στο χώρο είναι στο μεταξύ ανελέητος, σχολιάζει ο αρτοποιός Γύργκεν Φινκ, ο οποίος έχει τρία καταστήματα στο Στάιναου της Έσσης. «Εάν ανοίξει δίπλα μου κάποια μεγάλη αλυσίδα και στήσει ένα 'ντιζαϊνάτο' κατάστημα τότε σίγουρα θα έχω κι εγώ πρόβλημα».

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους μικρομεσαίους του κλάδου δεν απορρέει μόνον από τις μεγάλες αλυσίδες αλλά και από τα σούπερ μάρκετ. Κυρίως δε τα εκπτωτικά, τα οποία προσφέρουν ψωμί και προϊόντα άρτου σε ασυναγώνιστες τιμές.

Ανασταλτικός παράγοντας ο οποίος φρενάρει την επιχειρηματικότητα, σύμφωνα με τον Χέρμπερτ Ντόρμαν από τον σύνδεσμο βιοτεχνίας τροφίμων, είναι και η γραφειοκρατία. «Οι κανόνες που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των μεγάλων επιχειρήσεων του κλάδου εφαρμόζονται και σε μικρότερες που έχουν μόλις μερικούς υπαλλήλους». Την ίδια ώρα το φορολογικό πλαίσιο ευνοεί περισσότερο τις μεγάλες παρά τις μικρές επιχειρήσεις.

Ο Χέρμπερτ Ντόρμαν εκτιμά πάντως ότι η τάση αυτή θα συνεχιστεί και πως τα επόμενα χρόνια θα κλείσουν ακόμη περισσότερες, μικρές κυρίως, επιχειρήσεις. Η τάση είναι λιγότερα, αλλά μεγαλύτερα καταστήματα, όπως λέει: ενώ το 1970 ο μέσος κρεοπώλης είχε 5,9 υπαλλήλους, το 2018 είχε με 11,7 σχεδόν τους διπλάσιους.

Φ. Μαρξ, Μ. Μπαντάρ, Μ. Μέρσνι (dpa)

Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Κοσμά