Βέρτιγκο στην κυβέρνηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών

Ο Άδωνις Γεωργιάδης λέει ότι «εάν παραβιαστεί η Συμφωνία των Πρεσπών από τα Σκόπια, τότε αυτό είναι λόγος καταγγελίας της Συμφωνίας και, άρα τότε παύει να ισχύει με ευθύνη της άλλης πλευράς». Ο Κωστής Χατζηδάκης δηλώνει ότι «οι διεθνείς συμφωνίες είναι διεθνείς συμφωνίες και η ισχύς τους δεν μπορεί να αμφισβητηθεί».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέει από τις Βρυξέλλες ότι η Ελλάδα «στηρίζει διαχρονικά την ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων», άρα και την ευρωπαϊκή προοπτική της Βόρειας Μακεδονίας – έστω, κι εάν δεν τολμά ο έλληνας πρωθυπουργός να προφέρει ούτε το όνομά της. Ο Μάριος Σαλμάς δηλώνει, στη δημόσια τηλεόραση, ότι «η διπλωματία ασκείται πίσω από κλειστές πόρτες» και πως «το βέτο που δεσμεύτηκε προεκλογικά ότι θα ασκήσει η Ν.Δ. στην πορεία ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας στην Ε.Ε. ικανοποιήθηκε τώρα από το βέτο της Γαλλίας».

«Τα… επιτεύγματα των 100 ημερών»

Εν μέσω όλων αυτών, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας ενημερώνει, με οργή, το πανελλήνιο ότι «η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός επιχειρούν να μαζέψουν τα σπασμένα της εξωτερικής πολιτικής του Αλέξη Τσίπρα και του θιάσου Κοτζιά – Καμμένου». Και ότι όπως προκύπτει «από τα επιτεύγματα των πρώτων εκατό ημερών στα εξωτερικά θέματα, από τη συμπεριφορά των εταίρων μας κι από τα δημοσιεύματα στα ξένα ΜΜΕ, η Ελλάδα ξαναγίνεται πρωταγωνίστρια». Ενδεχομένως σ’ αυτά τα επιτεύγματα των 100 ημερών να συγκαταλέγεται και η… εκ βάθρων αναθεώρηση του διεθνούς δικαίου, καθ’ ότι παραπλεύρως του κ. Πέτσα κυβερνητικές πηγές διαρρέουν από το πρωί ότι η πολιτική κρίση στην Βόρεια Μακεδονία αποκαλύπτει «τα κενά που άφησε στην  Συμφωνία των Πρεσπών η κυβέρνηση Τσίπρα».

Και εντοπίζουν τα εν λόγω «κενά» στο ότι «η Συμφωνία δεν δεσμεύει τη γειτονική χώρα ότι οι αλλαγές που έγιναν στο Σύνταγμα της θα είναι αμετάβλητες και δεν θα μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που διαμορφώνονται». Όπερ, και με βάση την κυβερνητική… ανάγνωση του διεθνούς δικαίου οι διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες μπορούν να αλλάζουν μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση – άρα, γιατί δεν αλλάζει και η ΝΔ, ως νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την «κακή», έως και «προδοτική» Συμφωνία των Πρεσπών;

Η εκδίκηση… Σαμαρά

Θα μπορούσε να είναι ιλαροτραγωδία ή και η… εκδίκηση Σαμαρά προς τον Μητσοτάκη. Επί του παρόντος όμως είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη για τη χώρα κατάσταση, την οποία διαμορφώνουν δύο εγγενείς παθογένειες της κυβέρνησης Μητσοτάκη: Η εμφανής προσήλωσή της από την πρώτη στιγμή  - είτε λόγω επιλογής, είτε λόγω αδυναμίας – στην εξωτερική πολιτική της αδράνειας και ο εγκλωβισμός της στον εσωκομματικό διχασμό της ΝΔ ακόμη και σε μείζονα εθνικά θέματα.

Κρεμασμένη σ’ αυτές τις δύο αγκυλώσεις, η κυβέρνηση εμφανίζεται δραματικά αμήχανη και αδύναμη μπροστά σε δύο δύσκολες πραγματικότητες που ανοίγει η πολιτική κρίση στα Σκόπια: Η πρώτη είναι πως η προκήρυξη πρόωρων εκλογών στις 12 Απριλίου από τον Ζάεφ σημαίνει ότι από τις 3 Ιανουαρίου και μετά η Βόρεια Μακεδονία θα έχει υπηρεσιακή κυβέρνηση, άρα ντε φάκτο η σταδιακή εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών παγώνει τουλάχιστον για ένα εξάμηνο. Η δεύτερη είναι πως σε περίπτωση – της ιδιαιτέρως πιθανής σήμερα –εκλογικής νίκης του VMRO η νέα, εθνικιστική κυβέρνηση δεν θα μπορεί μεν να ακυρώσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά θεωρείται βέβαιο πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να καθυστερεί και για να την υπονομεύσει.

Τα κρίσιμα ερωτήματα

Το Μέγαρο Μαξίμου ουδεμία απάντηση δίνει μέχρι στιγμής – ούτε φαίνεται ότι επιθυμεί να δώσει – επ’ αυτών των δύο προκλήσεων. Σκοπεύει ή δεν σκοπεύει να στηρίξει σθενάρα και μέχρι τέλους την εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών; Θεωρεί ή όχι πως η Συμφωνία είναι η μοναδική «ασπίδα» της Ελλάδας μπροστά στην επαπειλούμενη αποσταθεροποίηση στα Βαλκάνια; Και με ποιους τρόπους θα στηρίξει εμπράκτως την ευρωπαϊκή προοπτική της Βόρειας Μακεδονίας, όπως διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός;

Ουδεμία απάντηση δίνεται επίσης και στα ερωτήματα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ: Γιατί ο κ. Μητσοτάκης αποδέχθηκε στην σύνοδο κορυφής τη μοιραία για τη Βόρεια Μακεδονία, σύνδεση της ενταξιακής της πορείας με αυτήν της Αλβανίας και δεν πίεσε υπέρ του decoupling ; Γιατί δεν πήρε θέση στην διάρκεια της συνόδου και άφησε την όλη διαπραγμάτευση στα χέρια της Γαλλίας και της Ολλανδίας; Και γιατί μετά το γαλλικό βέτο στην ενταξιακή πορεία της Βόρειας Μακεδονίας δεν πήρε καμία διπλωματική πρωτοβουλία, όπως αυτή της Ιταλίας που ζήτησε επανεκκίνηση του διαλόγου και για τη Βόρεια Μακεδονία και για την Αλβανία τον Νοέμβριο σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών;

Αντί απαντήσεων σε όλα αυτά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει ρόλο θεατή στην Ευρώπη και εσωκομματικού τροχονόμου στην Ελλάδα. Βλέποντας από τη μια την ομάδα Σαμαρά-Άδωνι να προσδοκά ανοιχτά κατάρρευση της Συμφωνίας των Πρεσπών με ευθύνη της Βόρειας Μακεδονίας και προσδοκώντας σιωπηλά , από την άλλη, να ηττηθεί στις εκλογές το VMRO με το οποίο ταυτίστηκε προεκλογικά σε πλειοδοσία εθνολαϊκισμού.

Έως ότου πάρει πάντως – εάν πάρει – θέση ο πρωθυπουργός ίσως του φανεί χρήσιμο το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος είπε πως «η Ελλάδα ξαναγυρνάει, δυστυχώς, σε ρόλο κομπάρσου στην περιοχή των Βαλκανίων» και προειδοποίησε ότι «η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται υπό τον φόβο των εσωκομματικών συσχετισμών».

Πηγή

Είναι παιδιά ρε σιχάματα! Κάτω τα χέρια από τη δασκάλα τους!

Σήμερα είμαι γυναίκα, εκπαιδευτικός, που ήθελε να πηγαίνουν σχολείο όλα τα παιδιά (χωρίς «εκτός»)

Δευτέρα 21/10/2019, μια αναπληρώτρια εκπαιδευτικός δικάζεται, γιατί την περσινή σχολική χρονιά στο Βαθύ της Σάμου υπερασπίστηκε την είσοδο των προσφυγόπουλων στο δημοτικό σχολείο με αποτέλεσμα να καταθέσει μήνυση εναντίον της ο σύλλογος γονέων του σχολείου.

Μαζί με τους καθηγητές του νησιού δηλώνω κι εγώ τη στήριξή στην εκπαιδευτικό  που διώκεται ποινικά (με απαίτηση για αποζημίωση 50.000 ευρώ) γιατί υπερασπίστηκε το σχολείο που υποστηρίζει τα μορφωτικά δικαιώματα ΟΛΩΝ των παιδιών.

Σοκάρομαι, ακόμη, με το ρατσιστικό μένος που με περιτριγυρίζει.

ΜΑΣ περιτριγυρίζει, είναι το σωστό!

Οι γονείς λέει διώκουν ποινικά και ζητούν 50 χιλιάρικα από την εκπαιδευτικό γιατί έκανε τη δουλειά της.

Είναι παιδιά ρε σιχάματα! Κάτω τα χέρια από τη δασκάλα τους!

Πόσος ευτελισμός πια! Πόσο μίσος καλλιεργείται στις παιδικές ψυχές; Και από ποιους; Από τους ίδιους τους γονείς τους!

Πόσο κακό έχει κάνει στην πατρίδα μας η ρατσιστική ρητορική που καλλιεργήθηκε συστηματικά από media από κόμματα, και από τους αυτό καθαυτό χρυσαυγίτες!

Πόσο κακό μπολιάζεται καθημερινά σε μικρούς και μεγάλους για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στη Σάμο, τη Μυτιλήνη, σ’ όλη την Ελλάδα, όχι γιατί το ήθελαν αλλά γιατί τους το επέβαλαν οι συνθήκες.

Δεν έχει σημασία αν τους πει Πρόσφυγες ή Μετανάστες η Κυβέρνηση. Κι αυτό είναι ένας πολιτικάντικος διχασμός.

Δηλαδή θα σώζουμε τον πρόσφυγα και θα φτύνουμε τον μετανάστη;

Δεν έχουν, όπως όλοι μας, το δικαίωμα να αναζητήσουν ευκαιρία για καλύτερη ζωή;

Οι Έλληνες της Σμύρνης ακόμη ηχούν ως «τουρκόσποροι» στ’ αυτιά μου από τα παιδικά μου ακούσματα, στη γειτονιά μου και αλλού

Το κακό έχει ρίζες στην Ελλάδα.

Σήμερα η κυβέρνηση, τα κόμματα, οι δημοσιογράφοι τι κάνουν ώστε έμπρακτα να ξεριζωθεί το μίσος που καλλιεργήθηκε – που καλλιέργησαν με τις πράξεις ή και τις παραλείψεις τους;

Από το «λιάζονται» στην απαγόρευση χορήγησης ΑΜΚΑ μια χούφτα ψήφοι χρυσαυγιτών δρόμος!

Και τώρα που η Χρυσή Αυγή δεν είναι στη Βουλή, ε όλοι αυτοί κάπου θα πρέπει να «εκφραστούν».

Σήμερα είμαι κι εγώ η εκπαιδευτικός που δικάζεται, όπως ήμουν Αϊλάν και Charlie ebdo, και Κούρδος. Όχι γιατί άλλαξε στον κόσμο, αλλά για να σώσω τον δικό μου!

(κι είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω)

Γιάννης Καφάτος       

       

Αρκεί όντως η προσπάθεια, κυρία Κεραμέως;

Στο Δημοτικό κυρία υπουργέ, όλα σχεδόν τα παιδάκια στον έλεγχο παίρνουν 10άρια. Και πολύ σωστά. Ο μικρός μαθητής πρέπει να πατήσει στα ποδαράκια του κι όχι να αρχίσει τη βαθμολογική ξεπερασούρα με τους συμμαθητές του    

Γράφει η Έλενα Ακρίτα

Κυρία υπουργέ, με αφορμή την τροπολογία που προβλέπει την επιλογή σημαιοφόρου στο Δημοτικό με βάση την επίδοση, είπατε αυτό:

«Προκρίνεται η προσπάθεια έναντι της τύχης».  

Και το αιτιολογήσατε ως εξής:   

«Αξίζει οι μαθητές μας να προσπαθούν να βελτιώνονται και όχι να επιδιώκουν να είναι τυχεροί στη ζωή τους. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε ως κυβέρνηση».

Να τα πιάσουμε ένα ένα. Στο Δημοτικό κυρία υπουργέ, όλα σχεδόν τα παιδάκια στον έλεγχο παίρνουν 10άρια. Και πολύ σωστά. Ο μικρός μαθητής πρέπει να πατήσει στα ποδαράκια του κι όχι να αρχίσει τη βαθμολογική ξεπερασούρα με τους συμμαθητές του.

Με ποια βάση, λοιπόν, θα επιλεγεί ο σημαιοφόρος της καρδιάς σας; Ποιο δεκάρι θα υπερισχύσει των υπόλοιπων; Αν π.χ. στα 25 παιδιά μιας τάξης τα δεκαοκτώ πάρουν Αριστα, ποιο Αριστα κρατάει τη σημαία; Μήπως το Αριστα που είναι ψηλότερο ή εμφανίσιμο ή και τα δύο; Πάμε στοίχημα μια τυρόπιτα ότι στην επόμενη παρέλαση τη σημαία θα σηκώσει το 10 το καλό; Το ψηλό; Το ευειδές; Εγώ πάντως σας το λέω, θα στηθώ στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου να δω τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες από το GNTM με τα 10άρια τα πιο γαμάτα από των άλλων παιδιών.

Πάμε παρακάτω. «Προκρίνεται η προσπάθεια έναντι της τύχης».

Ποιοι μαθητές προσπαθούν πιο σκληρά; Εκείνοι με το IQ ξεφτεριού ή τα παιδιά μετριότερης ευφυΐας; Οι ατσίδες ή οι συμμαθητές τους με μαθησιακές δυσκολίες για παράδειγμα; Με δυσλεξία, κινητικά προβλήματα, δυσκολίες στην ανάγνωση και την κατανόηση κειμένου; Ξέρετε, εκείνα τα παιδιά που παλιά τα δέρναν στο σχολείο και τα λέγανε στούρνους κι αλητάκια. Ερώτημα, λοιπόν, κυρία Κεραμέως. Αν όντως αυτοί οι μαθητές προσπαθούν πιο σκληρά από όλους, αυτοί θα σηκώσουν και τη σημαία. Ετσι δεν είναι;

Αυτά περί «προσπάθειας». Πάμε στην «τύχη» τώρα.

Ξέρετε κυρία υπουργέ, η τύχη δεν αφορά μόνο μια κλήρωση, ή το τζόκερ, ή το ξυστό. Η τύχη η ατιμούλα κι έχει να κάνει και με άλλα πραγματάκια. Π.χ. πού γεννήθηκε ένα παιδί, σε τι περιβάλλον, με τι γονείς, αν ζει σε πόλη ή σε χωριό, αν έχει λεφτά ή δεν έχει, αν, αν και πάλι αν.

Πόσο «τύχη» είναι αυτή η τύχη, κυρία υπουργέ; Ενα παιδί φοιτά σε δημόσιο ή σε ιδιωτικό σχολείο από τύχη; Ενα παιδί μπορεί να πληρώνει ιδιαίτερα μαθήματα από τύχη; Ενας νέος βρίσκει καλή δουλειά από τύχη – ή από τα κονέ του μπαμπά; Αλλος νέος με το ίδιο βιογραφικό θα πάει γκαρσόνι από τύχη – ή για να ζήσει το σπίτι του; Ξέρετε πολλούς επιστήμονες από τζάκι που να δουλεύουν ντελίβερι;

Κυρία υπουργέ δεν το μάθατε από μένα, αλλά στον πολιτικό στίβο όπου και εσείς ευ αγωνίζεστε, κουμάντο ανέκαθεν έκαναν τα τζάκια. Του Παπανδρέου, του Καραμανλή, του Μητσοτάκη και τα μικρότερα. Ξέρετε, αυτά τα αξιοκρατικούλια: που όταν εγκατέλειπε ο μπαμπάς την πολιτική, έβαζε το βλαστάρι του στη Βουλή, σε μια έδρα που προφανώς έφερε ως προικώο απ’ τον παππού του.

Ετσι πάει το εργάκι παρακάτω κι όλα τ’ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Μεταξύ μας τώρα αυτό, ναι;

Λοιπόν; «Αρκεί η προσπάθεια» κυρία Κεραμέως; Και δεν εννοώ των παιδιών. Εννοώ την δική σας. Είστε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων. Και επειδή το «Θρησκευμάτων» η μέχρι τώρα θητεία σας μάς το απέδειξε και με το παραπάνω, μήπως ήρθε η ώρα να ασχοληθείτε και με την Παιδεία; Λέω μήπως.  

Πρόεδροι με το σύνδρομο «George W. Bush Jr»

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εγγράφεται στην παρέα των διαταραγμένων πολιτικών ηγετών που σπέρνουν «τρομοκρατία» για να θερίζουν Imperium

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Θα μπορούσε να είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ. Μια παραγωγή του... Netflix, ας πούμε, με τίτλο «Οι διαταραγμένοι». Ο ένας να τουιτάρει τη σχιζοειδή ελαφρότητά του («Ας προστατεύσει τους Κούρδους ο Ναπολέων - Εμείς είμαστε 7.000 μίλια μακριά») κι ο άλλος να συνεχίζει ανενόχλητος την εν ψυχρώ γενοκτονία ζητώντας από πάνω και τη συνδρομή του... ΝΑΤΟ: «Απειλούμαστε! Δεχόμαστε τρομοκρατική επίθεση!.. Τα μέλη του ΝΑΤΟ θα στηρίξουν τον σύμμαχό τους ή τους τρομοκράτες;»...

Ο πρώτος (ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ), με τη στάμπα του σχιζοφρενούς παρτάκια να τον συνοδεύει εντός και εκτός οβάλ γραφείου. Ο δεύτερος, ένας κατ’ ανομολόγητη διεθνή παραδοχή παρανοϊκός, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Αυτός που, μόλις πέρσι τον Μάρτιο, με το πρόσχημα εκείνης της αλλοπρόσαλλης και ανυπόγραφης «απόπειρας πραξικοπήματος», εδραιώθηκε και γιγαντώθηκε ως ο απόλυτος άρχων της "Νέας Τουρκίας", ένας "Κεμάλ" στη θέση του Κεμάλ.

Τώρα, καθώς κλιμακώνονται οι συγκρούσεις του τουρκικού στρατού με τους Κούρδους μαχητές ανατολικά του Ευφράτη, αξιωματούχοι των δεύτερων υποστηρίζουν ότι ο απώτερος στόχος «του παρανοϊκού σουλτάνου» είναι η εθνοκάθαρση στο Κομπάνι: πέρα απ’ τους αμέτρητους σφαγιασθέντες ή εν ψυχρώ εκτελεσθέντες αμάχους, πάνω από 350.000 είναι μέχρι στιγμής οι ξεσπιτωμένοι (προκειμένου να γλιτώσουν από την τουρκική επίθεση), μετακινούμενοι προς το άγνωστο, υποψήφιοι πρόσφυγες. Με την Ευρώπη απλά να... ανησυχεί για επιδείνωση του προσφυγικού (του «μεταναστευτικού», όπως το λένε) φαινομένου, με διείσδυση ριζοσπαστικοποιημένων ισλαμιστών και κατάρρευση των hotspots.

*******

Αλλά πώς προέκυψε ο συριακός εμφύλιος και η έξοδος των μυρίων, τα μιλιούνια των προσφύγων (τους λένε «λαθρομετανάστες», οι άθλιοι) που διασχίζουν βουνά και θάλασσες για να αντικρίσουν τους φράκτες της ευρωπαϊκής καθαρότητας; Η πλέον αληθοφανής εκδοχή παραπέμπει στην ανισόρροπη αντίδραση ενός άλλου «διαταραγμένου» Aμερικανού Προέδρου (του Τζορτζ Μπους Tζούνιορ) στο γεγονός που συγκλόνισε τον κόσμο του 21ου αιώνα, την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης: Κηρύσσω τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας - καλώ τους δυτικούς συμμάχους σε σταυροφορία για την εξάλειψή της, ήταν η αντίδραση...

«Ήταν το 'σύνδρομο George W. Bush Jr', μια παρανοϊκή αντίδραση» υποστηρίζουν, έκτοτε, οι ιστορικοί αναλυτές διαπορώντας: Αλήθεια, πώς διεξάγεται ένας πόλεμος ενάντια σε μια απρόσωπη έννοια όπως η τρομοκρατία - μια «σταυροφορία» για την εξάλειψή της;

Ωστόσο ο ιμπεριαλιστής ηγεμών, ανισόρροπος ή μη, δεν κολλάει σε λογικά σχήματα. Εντοπίζει την τρομοκρατία κατά το επεκτατικό του δοκούν, ανακαλύπτει τους τρομοκράτες στις περιοχές των γεωπολιτικών πόθων του, διεγείρει τη συμμαχία των «μεγάλων δυνάμεων» στρέφοντάς την κατά του κοινού εχθρού: εθνάρχες του... πολιτισμένου κόσμου γρηγορείτε!...

Περισσότερο από ανοησία ή αμετροέπεια, παραπάνω και από ατόπημα που οφείλεται στον ανισόρροπο ψυχισμό του, ο George W. Bush Jr φανέρωνε, τότε, μια προκατάληψη τόσο παλιά όσο η Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648): Το κράτος είναι εχθρός της τρομοκρατίας, ο τρομοκράτης είναι εχθρός του κράτους, άρα κανένα κράτος δεν θα μπορούσε να είναι τρομοκράτης, άρα...

*******

Άρα, αφανίζοντας τα «μη κράτη» (τα κατ’ επιλογή και πρόφαση κράτη τρομοκράτες, όπως το... Αφγανιστάν και το Ιράκ, ας πούμε), εξαφανίζουμε την τρομοκρατία: η τρομοκρατία είναι το πιο χρήσιμο γεωπολιτικό εργαλείο της νέας τάξης πραγμάτων, πιο χρήσιμο από... χίλιες πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου. Άρα προσθέτουμε στη λίστα των υπόπτων για τρομοκρατία νέα κοιτασματούχα κράτη: το Πακιστάν που υποθάλπει την Αλ Κάιντα, το Ιράν, τον Λίβανο, τη Συρία...

Τις μέρες αυτές, με τη συμβολή ενός ακόμα μέλους της παρέας των «διαταραγμένων» (του «παρανοϊκού» σουλτάνου Ερντογάν), το «σύνδρομο George W. Bush Jr» κανοναρχεί μια λωρίδα εδάφους που διασχίζει τα σύνορα Τουρκίας - Συρίας, όπου είχαν βρει πατρίδα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μέλη ενός διάχυτου στην ευρύτερη περιοχή λαού, που συνιστούν μέρος ενός μη κράτους, ονόματι «Κουρδιστάν»: αμέτρητοι οι σφαγιασθέντες και εν ψυχρώ εκτελεσθέντες άμαχοι, πάνω από 350.000 οι ξεσπιτωμένοι. Που αφήνοντας την κόλαση του πολέμου πίσω τους παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς...

Με τους Ευρωπαίους... «διαταραγμένους» απλά να ανησυχούν για επιδείνωση του προσφυγικού φαινομένου, με διείσδυση ριζοσπαστικοποιημένων ισλαμιστών και κατάρρευση των hotspots, τους πέραν του Ατλαντικού συμμάχους τους να τους καθησυχάζουν ότι στόχος του Τούρκου είναι να απωθήσει (!) τους Κούρδους από τα τουρκικά σύνορα προκειμένου να χρησιμοποιηθεί η περιοχή για την επανεγκατάσταση 2.000.000 περίπου Σύρων προσφύγων και τους Κούρδους μαχητές να επιμένουν ότι ο απώτερος στόχος «του παρανοϊκού σουλτάνου» είναι η εθνοκάθαρση στο Κομπάνι... Σχιζοφρένεια, ε;

ΥΓ.: Και ξαφνικά, Πέμπτη απόγευμα, οι... διαταραγμένοι ανακοίνωσαν εκεχειρία. Να τους πιστέψουμε;

Έχουν ξεφύγει: Εισβολή πάνοπλων αστυνομικών σε αίθουσα που προβάλλονταν η ταινία Τζόκερ.!

Σε σκοτεινές εποχές παραπέμπει η εισβολή πάνοπλων ανδρών της αστυνομίας σε κινηματογράφο του κέντρου της Αθήνας, προκειμένου να βγάλουν έξω από την αίθουσα, που πρόβαλε την ταινία Joker, τους ανήλικους και μάλιστα μαζί με τους γονείς τους, όσοι συνοδεύονταν. 

Γράφουν χρήστες του Facebook:

«Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, όπως καταγγέλλει η Αιμιλία Βουμβάκη, 20 αστυνομικοί με αυτόματα εισέβαλαν στον κινηματογράφο Αελλώ, που προβαλλόταν ο Joker, για να μαζέψουν τα ανήλικα, που παρακολουθούσαν την ταινία ύστερα από καταγγελία ...».

Η Ν. Χατζηαντωνίου επισημαίνει «Δηλαδη κατα τον εισαγγελεα που πραγματι παρενεβη για τους κατω των 18 θεατες που παρακολουθούσαν τον Joker χθες στα Village κι αποψε στο Αελλω ειναι μεγαλυτερο πλήγμα για την ψυχικη υγεια των παιδιών η ταινία απο το να μπουκαρουν στο σινεμα 20 Εκαμιτες που οπλοφορουσαν, να διακοπτουν την προβολη, να συλλαμβανουν τα παιδια, να τα οδηγούν στο τμημα, να τα κρατουν 6 ωρες χθες και να απαγγελονται κατηγορίες στους γονεις τους; (το πλήρες ρεπορταζ στο ethnos.gr σε λιγο). Μαζευτειτε γιατι εχετε ξεφυγει..»

Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος σημειώνει: «Μετά την επιτυχημένη εισβολή των αστυνομικών σε κινηματογράφο για να απομακρύνουν ανήλικους που έβλεπαν την ταινία "Τζόκερ", ελπίζω το μέτρο να επεκταθεί και σε όλες τις ιδιωτικές κατοικίες, με στόχο την υποχρεωτική προσαγωγή λουφαδόρων ανηλίκων για υποχρεωτικό εκκλησιασμό.» 

πηγή

Ενώπιον των συνεπειών ενός «ιστορικού λάθους»

Γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη

ΟΖαν Κλοντ Γιούνκερ μίλησε για «ιστορικό λάθος», ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι «η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να απορρίψει την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Βόρειας Μακεδονίας αποτελεί ένα μήνυμα αδυναμίας και ήττας για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα», και η Frankfurter Allgemeine Zeitung έγραψε ότι «η απόφαση των Βρυξελλών δεν είναι μόνο ενάντια στα συμφέροντα της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας, αλλά και εναντίον των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Για τον Εμμανουέλ Μακρόν όμως η ανάγνωση ήταν διαφορετική, μικροπολιτική και καθόλου ευρωπαϊκή. Επέλεξε την στιγμή της αδυναμίας και της αποδρομής της Μέρκελ για να κάνει εξαγωγή «ηγετικού προφίλ» από τις Βρυξέλλες στο Παρίσι, ανέβηκε στο εγχώριο εθνολαϊκιστικό κύμα που βλέπει την ευρωπαϊκή ένταξη των χωρών των δυτικών Βαλκανίων ως την πύλη που θα στείλει ακόμη περισσότερους μετανάστες στην Γαλλία και μπλόκαρε την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων των δύο χωρών.

«Τα κίνητρα του Μακρόν», έγραψε η Süddeutsche Zeitung είναι κυρίως εσωτερικοπολιτικά. Εκείνο που του κάθεται στον... λαιμό είναι η Μαρίν Λεπέν η οποία του επισημαίνει συνεχώς την ύπαρξη πολλών Αλβανών που έχουν κάνει αίτηση για άσυλο στη Γαλλία. Αλλά δεν αποδυναμώνει κανείς τους εθνολαϊκιστές με το να υιοθετεί τις θέσεις τους. Και δεν ενισχύεται η Ευρώπη με το να αθετεί τις υποσχέσεις της».

Kατόπιν τούτου, η απόφαση του Ζόραν Ζάεφ να προκηρύξει πρόωρες εκλογές ήταν μονόδρομος, κι ας απασφαλίζει μια εξαιρετικά επικίνδυνη ρώσικη ρουλέτα για όλα τα Βαλκάνια. Όταν έχεις πείσει έναν λαό και μία χώρα να αλλάξουν – αμετάκλητα - όνομα και σύνταγμα στο όνομα της ευρωπαϊκής προοπτικής και οι ευρωπαίοι σου δείχνουν απλώς... πόρτα, η μόνη άλλη επιλογή που έχεις είναι να παραιτηθείς άμεσα και να παραδώσεις αμαχητί την εξουσία και το ναρκοπέδιο των Δυτικών Βαλκανίων στα χέρια των εθνικιστών του VMRO-DPMNE και των εντολοδόχων του Γκρούεφσκι.

Το  VMRO-DPMNE προηγείται σταθερά το τελευταίο διάστημα σε όλες τις δημοσκοπήσεις έναντι των σοσιαλιστών του Ζάεφ με διαφορές που φθάνουν και το 12%. Και  μετά τον αποκλεισμό της Βόρειας Μακεδονίας από την Ε.Ε. το πιθανότερο είναι πως η «ψαλίδα» αυτή θα ανοίξει ακόμη περισσότερο.

Μια επάνοδος των ακραίων εθνικιστών και του αλυτρωτικού δόγματος Γκρούεφσκι στην εξουσία της Βόρειας Μακεδονίας σημαίνει, πριν απ’ όλα, επιστροφή της γεωπολιτικής ρευστότητας πέριξ των ελληνικών συνόρων. Έμπειροι διπλωματικοί παράγοντες δεν υποτιμούν τον κίνδυνο αναζωπύρωσης των αλβανικών εθνικισμών τόσο μέσα από την εκλογική πόλωση που αναμένεται στην Βόρεια Μακεδονία όσο και λόγω της ανοιχτής πολιτειακής κρίσης στα Τίρανα, ενώ επισημαίνουν την ήδη ασταθή πολιτική κατάσταση και στην γειτονική Σερβία όπως και το διαρκώς ανοιχτό ζήτημα του Κοσόβου.

Σε αμιγώς διμερές επίπεδο, και σε ό,τι αφορά αυτή καθαυτή τη Συμφωνία των Πρεσπών, οι ίδιες πηγές βλέπουν διπλή όψη στις εξελίξεις: Από την μία πλευρά, η Συμφωνία των Πρεσπών θεωρείται ασπίδα για την Ελλάδα καθώς, όπως λένε «οι Πρέσπες είναι αμετάκλητες» και ανεξαρτήτως της αλυτρωτικής ρητορικής, ακόμη και μια κυβέρνηση του VMRO δεν μπορεί να την ακυρώσει.

Από την άλλη πλευρά, είναι προφανές ότι ένα κόμμα το οποίο πολέμησε λυσσαλέα τη συμφωνία θα κάνει, πιθανότατα, ό,τι μπορεί για να την υπονομεύσει. Στην πράξη, τούτο σημαίνει ότι μπορεί να καθυστερήσουν, ή να επιχειρηθεί να παγώσουν, πτυχές της συμφωνίας όπως είναι η αφαίρεση των αλυτρωτικών στοιχείων από τα βιβλία της ιστορίας της Βόρειας Μακεδονίας.

Υπονομευτικό, άλλωστε, για την ταχεία υλοποίηση συγκεκριμένων βημάτων στη Συμφωνία των Πρεσπών είναι ήδη η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μπλοκάρει την ενταξιακή πορεία της χώρας. Και τούτο διότι η ίδια η Συμφωνία προβλέπει ότι η αλλαγή του ονόματος στα επίσημα έγγραφα που αφορούν χρήση στο εσωτερικό της Βόρειας Μακεδονίας θα γίνεται σταδιακά, σε ακολουθία «με το άνοιγμα κάθε διαπραγματευτικού κεφαλαίου της ΕΕ στο συναφές πεδίο, και θα ολοκληρώνεται εντός πέντε ετών από τότε». Άρα, όπου δεν ανοίγει ενταξιακό κεφάλαιο, δεν υπάρχουν και οι αλλαγές που προβλέπει το erga omnes.

Προφανώς, όλα αυτά μάλλον πρέπει να απασχολούν ήδη και την ελληνική κυβέρνηση, η οποία εν προκειμένω δεν έχει κανένα περιθώριο ούτε για επανάπαυση  στην εξωτερική πολιτική της αδράνειας, ούτε για εγκλωβισμούς στην προεκλογική γραμμή των «μακεδονομάχων»…

Άδωνις: Μπορεί η Novartis να πληρώνει γιατρούς και πολιτικούς, αλλά σώζει και ζωές.!

Συνεχίζονται οι αντιδράσεις για το αποκαλυπτικό ελβετικό ντοκιμαντέρ που αφορά στο σκάνδαλο της Novartis, ενώ αίσθηση προκαλούν για ακόμη μία φορά οι κυνικές δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη, πρώην υπουργού Υγείας και νυν υπουργού Ανάπτυξης.

Οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ ζήτησαν από τον Άδωνι Γεωργιάδη να τοποθετηθεί για το ζήτημα και ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, αφού επαναλαμβάνει πως πρόκειται για σκευωρία και μάρτυρες που λένε ψέμματα πάει ένα βήμα… παραπέρα.

Αναφορικά με τον Μανιαδάκη εξηγεί ότι «ήταν ένας βοηθός μου έμπιστος και η επαφή μου με την τρόικα» για να φθάσει στο συμπέρασμα πως «εάν ο Μανιαδάκης είναι διεφθαρμένος σημαίνει ότι και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι διεφθαρμένοι».

Φυσικά, ο πρώην υπουργός Υγείας υπερασπίζεται το ότι έδωσε πρόσβαση στην αγορά σε 400 φάρμακα και λέει το αμίμητο «πρέπει να καταλάβουμε ότι εταιρείες σαν τη Novartis μπορεί να δίνουν χρήματα σε γιατρούς, πολιτικούς και δεν ξέρω σε ποιους άλλους, όμως σώζουν και ζωές»…

Δείτε το σχετικό απόσπασμα από το 1.09 και μετά.   

πηγή

Καρό κουβέρτα με γνήσιο ταρτάν

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Η ώρα ήταν περασμένες δέκα το βράδυ. Είχε γυρίσει από τη δουλειά, είχε μαζέψει ό,τι άντεχε να μαζέψει, είχε αλλάξει τα σεντόνια, είχε ζεστάνει το φαγητό και είχε φάει. Πόση τεμπελιά… Μέρες τώρα δεν ήθελε να κάνει τίποτα και όσο επιθυμούσε το τίποτα τόσο την έπνιγαν τα πολλά. Μετά λούστηκε, έκανε μπάνιο και φόρεσε τις αγαπημένες της πιτζάμες -μαύρες με κόκκινα και μοβ λουλούδια στο παντελόνι.

Οπως όλα τα πράγματα που αγαπούσε, θυμόταν τα πάντα γι’ αυτές: πότε τις αγόρασε -πέρυσι την άνοιξη, για να τις πάρει μαζί της σε μια εκδρομή-, γιατί της άρεσαν στην αρχή -ενώ ήταν σκούρες, τα κόκκινα λουλούδια τους τη γέμιζαν χαρά και τα μοβ, που δεν ξεχώριζαν πολύ, είχαν κάτι από ζωγραφική με ξυλομπογιές- και γιατί τις αγαπούσε με τον καιρό: έπειτα από περίπου ενάμιση χρόνο είχαν γίνει πολύ μαλακές, σαν χάδι πάνω στο δέρμα, και ήταν όσο ζεστές απαιτούσε η εποχή. Κάπως της φαινόταν ότι άφηναν ευωδιές από την άνοιξη που τις πρωτοφόρεσε. Γι’ αυτό τις έβαζε πάντα όταν αισθανόταν την ανάγκη μιας φροντίδας, μιας παρηγοριάς, μιας αγκαλιάς, ή κάτι σαν όλα αυτά μαζί.

Αφησε τα μαλλιά της να στεγνώσουν έτσι -την άλλη μέρα δεν δούλευε και μπορούσε να αφήσει τις τρελές μπούκλες της να κάνουν ό,τι θέλουν. Σαν να είναι καλοκαίρι και διακοπές. Πόσο μακριά τής φαινόταν τώρα το νησί…

Ομως, αν και στην καρδιά του Οκτωβρίου, το καλοκαίρι ήταν εκεί. Βγήκε στο μπαλκόνι με σβηστό φως, μισόστεγνα μαλλιά και πάνινες παντόφλες. Εφερε την πολυθρόνα κοντά στα κάγκελα, κάθισε κάπως ξαπλωτά, ακούμπησε τα πόδια της στην κουπαστή και έκλεισε τα μάτια. Οπως έκανε τον Ιούλιο εκεί στον Νότο, όπως έκανε άλλα καλοκαίρια στο εξοχικό, όταν οι υπόλοιποι πήγαιναν να κοιμηθούν αποκαμωμένοι από τις βόλτες, τον ήλιο, τη θάλασσα, τις ρακές και τις ατέρμονες συζητήσεις για το νόημα της ζωής.

Εκανε ψύχρα. Μπορεί τη μέρα ο καιρός να θύμιζε Ιούλιο, αλλά τώρα, αργά το βράδυ, η θερμοκρασία έπεφτε αρκετά για να χρειάζεσαι ζακέτα, κι εκείνη δεν είχε πάρει μαζί της. Αισθανόταν την υγρασία -μικρές, ελάχιστες διεισδυτικές σταγόνες- να της τρυπά το δέρμα και ελαφρά ρίγη να διαπερνούν τα γυμνά χέρια και τις γάμπες της, που είχαν γυμνωθεί από τα μπατζάκια της πιτζάμας. Αλλά δεν ήθελε να σηκωθεί.

Πέρασε τα δάχτυλα από τα μαλλιά της. Ηταν στεγνά, δεν κινδύνευε να κρυώσει. Κάτι τσουλούφια που πετούσαν αριστερά και δεξιά τα έστρωσε όπως μπορούσε πίσω από τα αυτιά, για να την παρακούσουν αμέσως και να τιναχτούν ξανά όπου αυτά ήθελαν.

«Μπες, παιδάκι μου, μέσα», άκουσε τη μάνα της να λέει. «Δεν έχω όρεξη για αρρώστιες». Λάθος έκανε, δεν ήταν εκείνη, δεν θα μπορούσε. Αλλά αν ήταν, αυτό θα έλεγε βλέποντάς την έτσι. Και δίκιο θα είχε.

Σηκώθηκε και πήγε μέσα. Ανοιξε την ντουλάπα και πήρε μια μικρή μάλλινη καρό κουβέρτα. Της μάνας της ήταν -εκείνη της την έχει αγοράσει από το Εδιμβούργο, σε ένα ταξίδι χρόνια πριν-, αυθεντικό σκοτσέζικο ταρτάν. Οταν την έριχνε στα πόδια της, στον καναπέ, ο γάτος πήγαινε και κουλουριαζόταν δίπλα της και κοιμόταν ώρες εκεί, μαζί της.

Την τυλίχτηκε και βγήκε ξανά στο μπαλκόνι. Ξανακάθισε στην πολυθρόνα στην ίδια στάση, με τα πόδια στην κουπαστή.

Εμεινε έτσι πολλή ώρα εκεί, μέσα στη θαλπωρή της καρό κουβέρτας και στην αγκαλιά της λουλουδάτης πιτζάμας. Στην υγρή ατμόσφαιρα διαχεόταν ένα ακριβό άρωμα φθινοπωρινής νοσταλγίας.

Στον ουρανό φάνηκαν μερικά αραιά σύννεφα, που έτρεχαν γρήγορα μπροστά από ένα φεγγάρι που είχε αρχίσει να αδειάζει. Σε λίγο θα έδυε.

Ενα αυτοκίνητο πέρασε παίζοντας μουσική δυνατά. Αναγνώρισε το τραγούδι, μιλούσε για ήσυχα βράδια και ένα ταξίδι για τον γύρο του κόσμου*. Απόψε το έκανε από το μπαλκόνι της, με μαγικό χαλί μια μάλλινη καρό σκοτσέζικη κουβέρτα με αυθεντικό ταρτάν.

*«Τα ήσυχα βράδια», Αρλέτα  

Το ΣτΕ και η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής σύνταξης

Γράφει ο Διονύσης Τεμπονέρας*

Η κρατική μέριμνα για την υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση δεν εξαντλείται στην ίδρυση των οικείων δημόσιων φορέων, στον ορισμό των διοικούντων οργάνων τους, στην άσκηση εποπτείας και στη θέσπιση των σχετικών κανόνων, αλλά περιλαμβάνει και τη μέριμνα για την προστασία του ασφαλιστικού τους κεφαλαίου.

Η αποκάλυψη των βασικών αξόνων του πορίσματος της «επιτροπής σοφών» για την επικουρική ασφάλιση πριν από μερικές μέρες δημιουργεί νέα δεδομένα και εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για όλους τους ασφαλισμένους που καταβάλλουν εισφορές υπέρ της επικουρικής ασφάλισης, αν βέβαια προωθηθεί το εν λόγω σχέδιο.

Το ζήτημα έχει σημαντικές νομικές παραμέτρους και συνδέεται με τις τελευταίες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ, Ολ.1889/2019).

Το ΣτΕ αποδέχτηκε ότι, σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 2 του ν. 4387/2016, το κράτος έχει εγγυητική ευθύνη και σε σχέση με την επικουρική ασφάλιση, υπό την έννοια ότι, εάν δεν καταστεί δυνατόν να καλυφθούν ελλείμματα που ενδεχομένως θα δημιουργηθούν στο μέλλον στον κλάδο επικουρικής ασφαλίσεως του ΕΤΕΑΕΠ, με την ενεργοποίηση του αυτόματου μηχανισμού εξισορροπήσεως και την εξάντληση των παρεχομένων από αυτό δυνατοτήτων, το κράτος πρέπει να τα καλύψει, εφόσον, και στο πλαίσιο του νέου ασφαλιστικού συστήματος που θεσπίζει ο ανωτέρω νόμος, η επικουρική ασφάλιση καθιερώνεται, όπως και η κύρια ασφάλιση, ως υποχρεωτική και όχι ως προαιρετική.

Εξάλλου, όπως παραδέχεται το ΣτΕ σε παλιότερες αποφάσεις του, «...η κρατική μέριμνα για την υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση (κύρια και επικουρική) δεν εξαντλείται στην ίδρυση από το κράτος των οικείων δημοσίων φορέων, στον ορισμό των διοικούντων οργάνων τους, στην άσκηση εποπτείας της δραστηριότητάς τους και της διαχειρίσεως της περιουσίας τους και στη θέσπιση των σχετικών κανόνων, αλλά περιλαμβάνει και τη μέριμνα για την προστασία του ασφαλιστικού τους κεφαλαίου, δηλαδή για τη βιωσιμότητά τους, χάριν και των μελλουσών γενεών, μέριμνα η οποία εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, με τη θέσπιση ρυθμίσεων για την προστασία και την αξιοποίηση της περιουσίας τους και την επωφελή διαχείριση των αποθεματικών τους, με τον καθορισμό εκάστοτε των οικείων συνταξιοδοτικών προϋποθέσεων, με την πρόβλεψη κοινωνικών πόρων, και, κυρίως, με την απ’ ευθείας συμμετοχή του κράτους στη χρηματοδότηση των εν λόγω φορέων μέσω του κρατικού προϋπολογισμού. Και τούτο, διότι, εφόσον καθιερώνεται υποχρέωση των εργαζομένων και των εργοδοτών τους να καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές, το κράτος, ως εγγυητής, οφείλει να διασφαλίζει την επάρκεια των παροχών και τη βιωσιμότητα των οικείων ασφαλιστικών οργανισμών, φέρει δε την κύρια ευθύνη για την κάλυψη των ελλειμμάτων τους (βλ. γνωμοδότηση Ολομέλειας Ελεγκτικού Συνεδρίου 24.6.2010).».

Σύμφωνα με το πόρισμα της «επιτροπής σοφών», οι ασφαλισμένοι θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν διαχειριστή επενδύσεων, δηλαδή μια ιδιωτική εταιρεία που θα διαχειρίζεται τις αποταμιεύσεις τους και θα συμβάλλεται με το ΕΤΕΑΕΠ.

Αυτό που δεν διευκρινίζεται είναι ποια θα είναι η ευθύνη του διαχειριστή και τι θα συμβεί αν ο διαχειριστής πάψει τη λειτουργία του ή πτωχεύσει ή αν ακόμα προβεί σε καταστρατήγηση των επενδυτικών κανόνων, με αποτέλεσμα να εξαϋλωθούν οι εισφορές των ασφαλισμένων (συνεγγυητικό κεφάλαιο κ.λπ.).

Το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου λειτουργούν οι ασφαλιστικές εταιρείες προβλέπει μηχανισμό εγγύησης ποσού έως 30.000 ευρώ και ο ασφαλισμένος αποζημιώνεται από το επικουρικό κεφάλαιο βάσει του οποίου έχει αδειοδοτηθεί η εταιρεία. Ομως, αυτό το σχήμα είναι αδύνατο να λειτουργήσει όταν μιλάμε για χιλιάδες ασφαλισμένους με εισφορές που ανάγονται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ στο πλαίσιο κοινωνικής και όχι ιδιωτικής ασφάλισης.

Με βάση λοιπόν την ανωτέρω απόφαση του ΣτΕ, το κράτος πλέον οφείλει να καλύψει τα ελλείμματα που θα δημιουργηθούν και στην επικουρική ασφάλιση, αφού αποτελεί τον εγγυητή κατά τρόπο καθολικό για κύρια και επικουρική σύνταξη και μάλιστα ασχέτως ποσού.

Μέχρι σήμερα με βάση τη νομολογία η κρατική εγγύηση υφίστατο κατά την κρατούσα άποψη μόνο για ένα προκαθορισμένο σχετικά ποσό συνολικά (περίπου 564 ευρώ) που συνδέεται με το επίπεδο της φτώχειας, με βάση και τις διεθνείς συμβάσεις (ΔΟΕ). Αρα η ευθύνη ήταν περιορισμένη, το ποσό αυτό κατά κανόνα καλύπτεται από την εθνική (384 ευρώ) και την ανταποδοτική σύνταξη και ο νομοθέτης μπορούσε να αναπροσαρμόζει τις παροχές ανάλογα με τη βιωσιμότητα του συστήματος, έχοντας ένα κατώτερο όριο που ουσιαστικά αποτελούσε τον πυρήνα του δικαιώματος.

Η νέα απόφαση του ΣτΕ αναμένεται να οδηγήσει ευθέως πλέον στην υποχρέωση το κράτος να καλύπτει ελλείμματα που ανάγονται στο επιχειρηματικό ρίσκο που αναλαμβάνουν οι διαχειριστές επενδύσεων-ιδιώτες (που σκοπό θα έχουν το κέρδος), με κίνδυνο οι φορολογούμενοι και ο κρατικός προϋπολογισμός να κληθούν να επωμιστούν τα βάρη «ασυνείδητων» επενδυτών.

Και αν αυτό συνέβαινε στις περιπτώσεις που η εγγυητική ευθύνη υπήρχε σε ΝΠΔΔ που επένδυαν ελάχιστα χρήματα με βέβαιες αποδόσεις, τώρα ελλοχεύει ο κίνδυνος να κληθούν οι φορολογούμενοι(!) να πληρώσουν τρομακτικά ποσά, για να «καλύψουν» έναν επενδυτή ο ο οποίος -για να συστήσει μια μίνι ασφαλιστική διαχειριστική εταιρεία- δεν έχει άλλη υποχρέωση από το να καταθέσει απλώς μια εγγυητική επιστολή μερικών χιλιάδων ευρώ, έστω κι αν διαχειρίζεται εισφορές πολλών εκατομμυρίων! Την ιστορία την ξέρουν καλά άλλωστε οι διοικήσεις των Ταμείων που κάθισαν στο σκαμνί για την υπόθεση των «ομολόγων» λίγα χρόνια πριν…

Και επειδή και άλλα πρόσφατα περιστατικά στη χώρα μας (βλ. υπόθεση «ΑΣΠΙΣ») είναι εξαιρετικά επώδυνα για τους πολίτες, η κυβέρνηση ας το σκεφτεί καλύτερα πριν παραδώσει τους κόπους των εργαζομένων στον τζόγο της χρηματοπιστωτικής αγοράς. Η επικουρική ασφάλιση θα πρέπει να επανασχεδιαστεί σύμφωνα με τις αρχές της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αναλογικότητας. Αυτές εμπεριέχονται μόνο σε ένα δημόσιο, καθολικό, αναδιανεμητικό σύστημα προκαθορισμένων παροχών με κρατική εγγύηση.

*Δικηγόρος-εργατολόγος, υποψήφιος δρ Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Αθηνών

Το θαύμα

“Αυτοί δεν τον σταύρωσαν. Ένας άνδρας που του έμοιαζε μπήκε στη θέση του.” Κοράνι, σουράτιο ΙV, 156    

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Αρσένιος ονειρεύτηκε ότι ήταν παντρεμένος.

Πρώτα μύρισε τη φωτιά, τα ξύλα στο τζάκι. Μετά άκουσε τα παιδιά. Σηκώθηκε απ’ το διπλό κρεβάτι και πήγε στην κουζίνα. Η Αργυρώ είχε βάλει να τηγανίσει. Είδε την πλάτη της. Τα παιδιά έτρεχαν στην αυλή, κυνηγούσαν κότες.

Κοίταξε τον τοίχο. Είχε ζάρες και βρύα. Έπρεπε να τον βάψει.

Άκουσε τη φωνή της Αργυρώς.

“Ξύπνησες;”

“Τώρα… Ξυπνάω.”

Και ξύπνησε. Ήταν στη σπηλιά του φονιά. Ήταν γέρος.

~~{}~~

Την Αργυρώ είχε να τη δει σαράντα χρόνια. Μαζί μεγάλωσαν, σε διπλανά σπίτια. Έπαιξαν τον γιατρό μικρά, μετά φιλήθηκαν. Το είχαν σίγουρο ότι θα παντρεύονταν μια μέρα. Έκαναν σχέδια, πώς θα έλεγαν τα παιδιά τους.

Αλλά ο Χρήστος είδε το όνειρο. Πρώτα το είπε στην Αργυρώ. Εκείνη θύμωσε.

“Ένα χαζό όνειρο ήταν”, του είπε με τα σπαθάτα φρύδια της.

“Δεν ήταν.”

Είχε δει τον Βαρνάβα. Έτσι όπως τον είχαν ζωγραφισμένο στην εκκλησία. Επίπεδο και αυστηρό.

“Να πας στο Όρος.” Μόνο αυτό του είπε.

Ούτε στη μάνα του άρεσε. Δάγκωσε τα χείλη της. Ο Χρήστος ήταν το μοναδικό αγόρι, ο βενιαμίν. Τις κόρες τις είχε παντρέψει σ’ άλλα μέρη. Εκείνος θα έπαιρνε το κτήμα και το σπίτι. Αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με τους άγιους;

Του έφτιαξε το δισάκι, τον αγκάλιασε, τον έδιωξε.

Ο πατέρας τού έδωσε τσιγάρο.

“Δεν φουμάρω.”

“Κάνε ένα. Είσαι άντρας.”

Το άναψε και κόντεψε να πνιγεί. Χαιρέτησε με το τσιγάρο στο χέρι. Μόλις έστριψε το πέταξε. Στο πλατάνι, στην άκρια του χωριού, ήταν η Αργυρώ κρυμμένη. Δεν του μίλησε. Την είδε και κούνησε το χέρι του. Δεν του μίλησε.

Έτσι έφυγε απ’ το χωριό.

~~{}~~

Στο μοναστήρι έγινε Αρσένιος. Κι έζησε είκοσι εφτά χρόνια μ’ αυτό το όνομα. Τα πρώτα χρόνια όλο σκεφτόταν την Αργυρώ και τη μάνα του. Περάσανε γρήγορα τα πρώτα -και τα υπόλοιπα. Η ρουτίνα των νηστειών και των προσευχών έσβησε τα πάντα.

Ο καλύτερος του φίλος ήταν ο Γουίλι. Δεν ήταν μαύρος ούτε θερμαστής. Μοναστικό όνομα, Πελάγιος. Παλιά τον έλεγαν Ουίλιαμ Τρέβορ κι ήταν Ιρλανδός.

Υπήρχε κι ο Μάξιμος, που έτρωγε κρέας στα κρυφά. Ύστερα έκανε μετάνοιες. Ο Ιγνάτιος, που πάλευε με τους δικούς του δαίμονες, τους γυναικωτούς. Ο γερ-Ονούφριος, που τραγουδούσε σλάβικα. Κι ο Τρύφωνας, που δεν χόρταινε το κρασί.

Το μοναστήρι ήταν όλος ο κόσμος, όταν είδε το δεύτερο όνειρο.

Ο άγιος Θωμάς τον πλησίασε κι έβαλε το δάκτυλο του στην παλάμη.

“Πήγαινε στου φονιά”. Μόνο αυτό του είπε.

Ο Αρσένιος μίλησε στον Γουίλι πρώτα. Εκείνος συννέφιασε.

“Όνειρο ήταν”, του είπε.

“Δεν ήταν.”

Ούτε στον ηγούμενο άρεσε. Η Σπηλιά του Φονιά ήταν έξω απ’ το Περιβόλι της Παναγίας.

~~{}~~

Πριν πολλά χρόνια, πριν έρθουν οι Τούρκοι, πριν πέσει η Πόλη, ένας φονιάς είχε ζητήσει να γίνει μοναχός.

Όταν εξομολογήθηκε στον ηγούμενο τρεμόσβησαν τα κεριά. Ομολόγησε ότι είχε πνίξει πάνω από είκοσι παιδιά και νήπια και μωρά. Ομολόγησε ότι του άρεσε.

Ο ηγούμενος  του είπε ότι μόνο ο Θεός συγχωρεί τέτοια αμαρτήματα. Του είπε ότι οι άνθρωποι δεν τα συγχωρούν. Κι τον έστειλε σε μια σπηλιά έξω απ’ το Όρος.

Εκεί ο φονιάς ασκήτεψε για πολλά χρόνια και πέθανε.

~~{}~~

Το πιο δύσκολο στη Σπηλιά του Φονιά ήταν να επιζήσει. Έπρεπε να βρει φαΐ, να ξεσκουληκιάσει το νερό, να ζεσταθεί.

Τον πρώτο χρόνο επέζησε κατά τύχη. Δεν έκανε βαρύ χειμώνα, δεν τον σκότωσαν τα μανιτάρια. Πέρασαν κυνηγοί και του έδωσαν κρέας, του έμαθαν να ρίχνει τον φλοιό του πεύκου στο νερό.

Του πήρε δέκα χρόνια για να μπορεί να ζει στην ερημιά. Ήταν σαν ζώο πια. Οι πατούσες του πετσί. Τα χέρια όλο κάλους. Το πρόσωπο όλο γένια.

Δεν σκεφτόταν τίποτα. Ούτε την Αργυρώ, ούτε τον Γουίλι, ούτε τον Θεό. Επιβίωνε. Και το έκανε αυτόματα για άλλα τόσα χρόνια, χωρίς να ξέρει πόσα ήταν.

Τότε είδε το τρίτο όνειρο.

~~{}~~

Είδε ότι περπατούσε στο δάσος. Ακολουθούσε τα ίχνη μιας σκρόφας. Σήκωσε το κεφάλι κι είδε μια κοπέλα έφηβη.

“Πήγαινε προς τον ήλιο”. Μόνο αυτό του είπε.

Μέσα στο όνειρο τσαντίστηκε. Είχε απαρνηθεί τα εγκόσμια για να μπει στο μοναστήρι. Μετά είχε απαρνηθεί τα πάντα στη σπηλιά, κόντεψε να πεθάνει. Αλλά είχε μάθει εκεί. Και τώρα έπρεπε να φύγει πάλι; Πού να πάει; Ήθελε να τα πει αυτά στην κοπέλα. Αλλά ξύπνησε πριν προλάβει ν’ ανοίξει το στόμα.

Βγήκε έξω. Ο ήλιος μόλις που είχε βάψει τα βουνά. Δεν γκρίνιαξε άλλο. Ξεκίνησε να προχωράει προς τον ήλιο, χωρίς να κοιτάξει πίσω.

~~{}~~

Πολλές ώρες μετά έφτασε σ’ ένα σπίτι. Τον έβαλαν μέσα, του έδωσαν φαγητό, τον κοίμισαν. Δεν κατάλαβαν ότι ήταν μοναχός. Τα ράσα του είχαν ξεθωριάσει. Να μιλάει δεν θυμόταν. Είχε είκοσι χρόνια να λουστεί. Σαν τρελός έμοιαζε. Γι’ αυτό και τον μαζέψανε.

Το άλλο πρωί σηκώθηκε κι ακολούθησε τον ήλιο. Περπάτησε πολλές μέρες. Κοιμόταν στο δρόμο, σε μιτάτα, σε παράγκες. Κάποιες φορές σε κρεβάτι.

Μια χήρα του έδωσε τα ρούχα του μακαρίτη. Τον έκανε και μπάνιο, τον ξύρισε. Τον παρακάλεσε να ξαπλώσει μαζί της. Ο Αρσένιος το έκανε και το επόμενο πρωί ακολούθησε τον ήλιο.

~~{}~~

Περπατούσε πολλές μέρες, όταν αναγνώρισε ένα δέντρο. Μετά το δέντρο ήξερε και το ποτάμι. Είχε φτάσει στα μέρη όπου μεγάλωσε.

Μπήκε στο χωριό. Οι γέροι στο καφενείο σταμάτησαν για λίγο την κολτσίνα να τον χαζέψουν. Πέρασε το σπίτι της Αργυρώς. Ακούγονταν μωρά να κλαίνε, παιδιά να κυνηγάνε κότες στην αυλή. Τα εγγόνια που εκείνος δεν έκανε.

Βρήκε το πατρικό του ρημαγμένο. Μπροστά στο τζάκι καθόταν μια γριά, σχεδόν τυφλή.

“Ποιος είναι;” είπε η γριά.

“Εγώ είμαι, μάνα.”

Η γριά άπλωσε το χέρι της κι άγγιξε το πρόσωπο του γιου της, που είχε επιστρέψει. Κι αυτό ήταν σαν θαύμα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

πηγή