Τσαβούσογλου κατά Ελλάδας και Χάφταρ: Σαμποτάρουν τις ειρηνευτικές προσπάθειες

Επίθεση κατά της χώρας μας εξαπέλυσε σήμερα (Σάββατο) το βράδυ, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, με αφορμή την επίσκεψη του στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ στην Αθήνα, αλλά και τις ελληνικές διπλωματικές ενέργειες στο θέμα της Λιβύης.

Σε μια προφανή προσπάθεια να διαμορφώσει «κλίμα» λίγες ώρες πριν από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, αλλά και να αποφύγει το ενδεχόμενο να τεθεί το ζήτημα των μνημονίων που υπέγραψε η Άγκυρα με την κυβέρνηση της Τρίπολης, η Τουρκία —μέσω του Τσαβούσογλου— δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι η Αθήνα έχει ως στόχο να σαμποτάρει τις προσπάθειες που γίνονται για να αποκατασταθεί η ειρήνη στην αφρικανική χώρα.

«Η πρόσκληση του Χάφταρ στην Ελλάδα και η έμφαση στην ελληνική ατζέντα έχουν ως σκοπό να σαμποτάρουν τις προσπάθειες για ειρήνευση στη Λιβύη», είπε χαρακτηριστικά ο Τούρκος υπουργός, υποστηρίζοντας πάντως, πως οι ενέργειες της Αθήνας δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.

«Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»

Ειδικότερα, ο Τούρκος υπουργός υποστήριξε ότι τα δύο μνημόνια με τη νόμιμη κυβέρνηση στη Λιβύη «έβαλαν φωτιά στα μπατζάκια της Ελλάδας», ενώ εξέφρασε τη διαπίστωση ότι «η Ελλάδα έχει διακόψει διπλωματικές σχέσεις με τη νόμιμη κυβέρνηση στην Τρίπολη, αντί να ξεκινήσει διάλογο». Τόνισε δε ότι «δυστυχώς ενεργούν με την αντίληψη ότι ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου».

Σύμφωνα με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στην πραγματικότητα πίσω από τις ελληνικές ενέργειες κρύβεται «προσπάθεια να επιβάλλουν διεκδικήσεις» στη Λιβύη.

Και ως παράδειγμα έφερε το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο νότια της Κρήτης, λέγοντας ότι η νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης υπέγραψε το μνημόνιο με την Τουρκία «για να προστατεύσει τα δικαιώματά της» ενώ η Ελλάδα κάλεσε τον Χαλίφα Χάφταρ,  δίνοντας έμφαση «στη δική της εθνική ατζέντα» που κατά τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου είναι η προσπάθεια να σαμποτάρει την ειρήνη στη Λιβύη.

«Θα θέλαμε να θυμήσουμε στους Έλληνες φίλους μας ότι δεν θα έχουν αποτέλεσμα, απλώς ματαιοπονούν», είπε.

Τηλεφωνικές επαφές Μητσοτάκη και Δένδια

Την ίδια ώρα, συνεχίζει η ελληνική κυβέρνηση τις διπλωματικές πρωτοβουλίες, στον απόηχο του αποκλεισμού της Αθήνας από τη σύνοδο της Κυριακής για τη Λιβύη στο Βερολίνο.

Στο πλαίσιο αυτό, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, είχε σήμερα (Σάββατο) τηλεφωνικές συνομιλίες, με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενώ νωρίτερα ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας επικοινώνησε με τον Γάλλο ομόλογό του, Ζαν-Ιβ Λε Ντριά ν, με αντικείμενο τις εξελίξεις στη Λιβύη, ενόψει της Διάσκεψης. 

πηγή

Μπλέξαμε άσχημα…

Επιχειρώντας να διαχειριστεί επικοινωνιακά και όχι πολιτικά τις δυσμενείς εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά και τα κρίσιμα ζητήματα που συνδέονται σε διμερές επίπεδο και τη διπλωματική της απομόνωση σε διεθνές επίπεδο, η κυβέρνηση υποπίπτει διαρκώς σε νέες «γκάφες» ενώ αντιδρά με πρωτόγνωρο πανικό.

Τελευταία εξέλιξη η επίσημη υποδοχή του Χαφτάρ στην Αθήνα με την ανήκουστη προαναγγελία του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να στείλει στρατό στη Λιβύη, την οποία στη συνέχεια - μετά και τις αντιδράσεις - τη μάζεψε λέγοντας πως όταν μίλησε για «αποστολή δυνάμεων» δεν εννοούσε στρατό αλλά… «παρατηρητές». Όλα αυτά μια μέρα μετά την - καθυστερημένη -  δήλωση του Πρωθυπουργού ότι σκοπεύει να ασκήσει βέτο μετά τον αποκλεισμό από τη διάσκεψη του Βερολίνου, με αποτέλεσμα να διερωτάται η κοινή γνώμη αλλά και σημαντικοί εξωτερικοί παράγοντες, σε τι ακριβώς προτίθεται να ασκήσει βέτο η Ελλάδα.

Πλέον καταστρατηγούνται θεμελιώδεις αρχές της ελληνικής διπλωματίας μεταπολιτευτικά, καθώς η Ελλάδα δεν συνηθίζει να συνδιαλέγεται με «πολέμαρχους», ηγέτες ενόπλων που επιχειρούν να ανατρέψουν μια διεθνώς αναγνωρισμένη (αλλά αδύναμη στρατιωτικά) ηγεσία, όπως συμβαίνει με τη Λιβύη και τον Χαφτάρ. Και κυρίως δεν εμπλέκεται σε εσωτερικές διαμάχες άλλων κρατών, έχοντας «πληρώσει» ακόμη και τις περιπτώσεις που επιχείρησε στο παρελθόν μια «μυστική διπλωματία». Η Ελλάδα ως «δύναμη σταθερότητας», όπως συχνά (αυτό)προβάλλεται, και με πολύ συγκεκριμένο δόγμα εξωτερικής πολιτικής αποφεύγει τους «λεονταρισμούς» και, πολύ περισσότερο, δεν στέλνει στρατό σε εμπόλεμες ζώνες με τη μία ή την άλλη πλευρά εδώ και 70 χρόνια, παρά μόνο σε ειρηνευτικές αποστολές.

Αλλά και μέσα στην κυβέρνηση, Πρωθυπουργός και Υπουργός Εξωτερικών δεν φαίνεται να συμβαδίζουν στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής ενώ συγκρούσεις παρατηρούνται και μεταξύ συνεργατών τους ή διπλωματικών παραγόντων σε κρίσιμα θέματα.  Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί η εσωκομματική ένταση που προκαλούν τα ελληνοτουρκικά με τη μετριοπαθή πτέρυγα της ΝΔ να υποστηρίζει ποια είναι η πραγματικότητα και οι ρεαλιστικοί συσχετισμοί δυνάμεων στην περιοχή, την εθνικιστική πτέρυγα να παρεμβαίνει - όπως μαρτυρά η συνέντευξη Σαμαρά με την κατηγορία για «συνθηκολόγηση» στην περίπτωση προσφυγής στη Χάγη - ή  έμπειρους παράγοντες όπως η Ντόρα Μπακογιάννη που επισημαίνουν κομψά τις διπλωματικές ήττες.

Δεν χρειάζεται να αναφερθεί κανείς σε άλλες επιπόλαιες και άκρως επικίνδυνες δηλώσεις όπως η στήριξη στη δολοφονία Σουλεϊμανί, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις ή σε γεγονότα που πλήττουν το κύρος της χώρας και προσωπικά του Πρωθυπουργού, όπως το «χακάρισμα», μεταξύ άλλων, της ΕΥΠ που υπάγεται απευθείας στο Μαξίμου και στελεχώνεται από ένα εμφανώς ανεπαρκή για τη θέση Διοικητή.

Ότι η κυβέρνηση και πρωθυπουργός λειτουργούν ως μαθητευόμενοι μάγοι σε κρίσιμα εθνικά ζητήματα, δεν χρειάζεται περαιτέρω αποδείξεις. Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να θεωρεί ως στοιχείο ισχυρής εξωτερικής πολιτικής τον ισχυρισμό του πως έχει «καλή χημεία με τον Τραμπ», προκαλώντας σκωπτικά σχόλια, με αναφορές και στην τελευταία επίσκεψη - φιάσκο στις ΗΠΑ. Όμως το γεγονός ότι υποτάσσουν στον πολιτικό εγωισμό και την μιντιακή τους εικόνα, την εξωτερική πολιτική,  δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα που έχει οδηγήσει τη χώρα σε πολύ επικίνδυνο σημείο καθώς τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. 

πηγή

34 χρόνια χωρίς γεωτρύπανο στην Ελλάδα - Τα πιστοποιημένα κοιτάσματα περιμένουν

Γράφει ο Κονοφάγος Ηλίας     

Επί μισό αιώνα περίπου η Ελλάδα ζει και τρέφεται αποκλειστικά από εισαγωγές υδρογονανθράκων και αυτό παρ' ότι εδώ και πολλά χρόνια οι πάντες γνωρίζουν ότι υπάρχουν σημαντικές προοπτικές δημιουργίας εγχώριου ορυκτού πλούτου κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Σύμφωνα δε με πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν, η Ελλάδα, παρά τα πιστοποιημένα κοιτάσματα που διαθέτει, είχε την έβδομη μεγαλύτερη ενεργειακή εξάρτηση στην ΕΕ των 28 χωρών (73,6%) και την τρίτη υψηλότερη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη μετά την Κύπρο (96,2%) και την Τουρκία (74,9%).

Η εξάρτηση αυτή το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί σημαντικό πλούτο και θέσεις εργασίας στο εξωτερικό. Σήμερα, όμως, συνολική απαίτηση είναι η κατά προτεραιότητα δημιουργία εγχώριου ορυκτού πλούτου --ιδιαίτερα κοιτασμάτων φυσικού αερίου-- μέσω προσέλκυσης επενδύσεων για εξορύξεις. Πρόσφατα ο Έλληνας πρωθυπουργός ανέφερε με έμφαση ότι το φυσικό αέριο τις επόμενες δεκαετίες θα αποτελέσει το στήριγμα της πράσινης ενέργειας, αντικαθιστώντας το κλείσιμο των ρυπογόνων λιγνιτικών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Αλλά η ανάδειξη εγχώριου ορυκτού πλούτου κοιτασμάτων φυσικού αερίου εξαρτάται από τις δυνατότητες προσέλκυσης επενδύσεων πετρελαϊκών εταιρειών στην Ελλάδα. Επ' αυτού:

Πρώτον, το 2011 αναθεωρήθηκε ο Νόμος 2289/96 υδρογονανθράκων της χώρας μας με το Νόμο 4001 ο οποίος προσέθεσε νέες τεχνικές, οικονομικές και νομικές ρυθμίσεις για την προσέλκυση επενδύσεων έρευνας και παραγωγής κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Μέσω του Νόμου αυτού ιδρύθηκε νέος κρατικός φορέας προσέλκυσης επενδύσεων έρευνας και παραγωγής κοιτασμάτων υδρογονανθράκων η Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ Α.Ε.).

Δεύτερον, ο νόμος αυτός, παρ' ότι περιέχει ιδιαίτερα φορολογικά κίνητρα προς τους ξένους επενδυτές (μείωση φόρου από 40% στο 25%), επί του πρακτέου δεν προσέφερε στον κρατικό φορέα ΕΔΕΥ την αναγκαία τεχνική και οικονομική ευελιξία για να μπορεί να προσελκύσει πιο εύκολα ένα γεωτρύπανο και να μπορεί κατ΄αυτόν τον τρόπο έμπρακτα να πιστοποιήσει την ύπαρξη ελληνικών υποθαλάσσιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων. Αν γινόταν αυτό, θα απογείωνε τόσο το παγκόσμιο επενδυτικό ενδιαφέρον των εταιρειών πετρελαίου όσο και την οικονομία της χώρας μας.

Τρίτον, να υπενθυμίσουμε ότι μόνο μέσω πιστοποίησης αποθεμάτων υδρογονανθράκων με γεωτρήσεις μία εταιρεία μπορεί να ανακοινώσει ύπαρξη ή ανακάλυψη αποθεμάτων υδρογονανθράκων στο Χρηματιστήριο.     

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο SLpress 

Μηνύματα «επίθεσης» από Σαμαρά σε Μητσοτάκη

Γράφει η Μαρίνα Αλεξανδρή

ΟΑντώνης Σαμαράς μπορεί να βρήκε… ταξιδιωτική και «διπλωματική» οδό για να μην υπερψηφίσει την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το μήνυμά του όμως προς το Μαξίμου εστάλη. Kαι εστάλη εις διπλούν: τόσο με την προαναγγελία της απουσίας του από τη Βουλή στην ψηφοφορία για την εκλογή της επόμενης Προέδρου, όσο - και πολύ περισσότερο - με τη σημερινή συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο» στην οποία χαρακτηρίζει την ενδεχόμενη προσφυγή στη Χάγη ως «συνθηκολόγηση».

Πρόκειται για μια συνέντευξη - απάντηση στον ίδιον τον πρωθυπουργό, καθώς δημοσιεύεται τη μεθεπόμενη της συνέντευξης του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Alpha. Και πρόκειται επίσης για ευθεία απόρριψη μιας θεμελιώδους θέσης που διατύπωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συγκεκριμένη συνέντευξη ως προς τον χειρισμό των ελληνοτουρκικών, τη θέση ότι η προσφυγή στη Χάγη μπορεί να αποτελέσει μια σοβαρή κίνηση.

Στη δική του συνέντευξη ο Αντώνης Σαμαράς κινείται σε εκ διαμέτρου αντίθετη γραμμή: «Όταν ακούγεται», λέει, «για προσφυγή στη Χάγη υπό τις τωρινές συνθήκες, δηλαδή εκ των προτέρων συνθηκολόγηση της Ελλάδας σε "συνυποσχετικό" που παρακάμπτει το Δίκαιο της Θάλασσας όπως ζητάει η Τουρκία (η οποία δεν το έχει υπογράψει), δεν αποτρέπουμε την επιθετικότητα της άλλης πλευράς. Την ενθαρρύνουμε ακόμα περισσότερο».

Μετά από αυτά τα δύο μηνύματα, δύο είναι και τα ερωτήματα που τίθενται ανοιχτά πια: τι θα κάνουν στην ψηφοφορία της Τετάρτης κάποιοι από τους «σαμαρικούς» βουλευτές της ΝΔ και τι θα κάνει στο εξής ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός σε ένα δύσκολο για την κυβέρνηση πολιτικό κάδρο που ορίζεται από τις θερμές και κρίσιμες εξελίξεις στα εθνικά θέματα.

Εδώ, αρκετοί είναι εκείνοι που συνυπολογίζουν κι ένα τρίτο, υπόγειο μήνυμα: το γεγονός ότι η είδηση της απουσίας του Αντώνη Σαμαρά από την ψηφοφορία συνοδεύτηκε από ενθουσιώδη σχόλια βουλευτών προσκείμενων στον πρώην πρωθυπουργό περί «πραγματικής κοσμοσυρροής» στη χθεσινή, ονομαστική του γιορτή - σχόλια, που στα υπόλοιπα εσωκομματικά στρατόπεδα της ΝΔ ερμηνεύθηκαν και ως μία ακόμη πολιτική προειδοποίηση.

Το πώς θα μεταφραστούν στην πράξη αυτές οι προειδοποιήσεις θα φανεί το επόμενο διάστημα, ωστόσο, λίγοι είναι εκείνοι, ακόμη και στο Μαξίμου, που θεωρούν ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα συνθηκολογήσει οριστικά και θα αποδεχθεί ανώδυνα τον παροπλισμό του.

Το πρώτο ρήγμα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήρθε όταν ο πρωθυπουργός δεν τον πρότεινε για επίτροπο στην ΕΕ, οι σχέσεις τους ψυχράνθηκαν ακόμη περισσότερο μετά την «κωλοτούμπα» της κυβέρνησης στη συμφωνία των Πρεσπών, και η οργή του Αντώνη Σαμαρά χτύπησε «κόκκινο» όταν η ΝΔ επέλεξε να μην παραπέμψει τον Αλέξη Τσίπρα στην προανακριτική για τη δήθεν «πολιτική σκευωρία» στο σκάνδαλο της Novartis.

Τώρα, με το οριστικό τέλος και των - ελάχιστων έστω - προσδοκιών του να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πολλοί στη ΝΔ θεωρούν ότι το ρήγμα μπορεί να φτάσει γρήγορα σε ρήξη. Και βλέπουν ως πιθανή αφορμή και αφετηρία γι' αυτήν τη ρήξη τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα.

Το τελευταίο διήμερο, και μετά την ανακοίνωση της πρότασης Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, «σαμαρικοί» βουλευτές εξέφραζαν έντονη δυσφορία κάνοντας λόγο για «άχρωμη» υποψηφιότητα. Και προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, κάποιοι εξ αυτών απέδιδαν την επιλογή Σακελλαροπούλου στην πρόθεση του Κυριάκου Μητσοτάκη να παροπλίσει την παλαιά και ισχυρή «φρουρά» του κόμματος, με πρώτο τον Αντώνη Σαμαρά, τόσο για να αποδεσμευτεί από την πολιτική σκιά τους, όσο και για να έχει ευχέρεια χειρισμών στις δύσκολες πρωτοβουλίες που αναμένονται στα εθνικά θέματα.

Δεν ήταν κρυφό άλλωστε, και πριν από τη συνέντευξη περί Χάγης στον «Φιλελεύθερο», ότι κύκλοι προσκείμενοι στον Αντώνη Σαμαρά χρέωναν στον πρωθυπουργό υποχωρητικότητα και ασθενή στάση στα ελληνοτουρκικά, μεταφέροντας την εκτίμηση ότι υπάρχει σχέδιο για μεγάλες παραχωρήσεις ειδικά σε μια ενδεχόμενη προσφυγή στη Χάγη.

Με αυτό το δεδομένο αρκετοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι η αφετηρία της αντεπίθεσης Σαμαρά θα είναι ακριβώς οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα. Και εδώ, ίσως είναι χαρακτηριστικά και τα τελευταία σχόλια του φιλο-σαμαρικού site antinews.gr σε δύο διαφορετικά άρθρα. Στο πρώτο τονίζεται ότι «Μητσοτάκης και Τσίπρας νομίζουν ότι θα τη βγάλουν καθαρή μετά το αναμενόμενο «ξεπούλημα της Χάγης». Και προειδοποιούνται και οι δύο ότι «αν δεν κινηθούν έστω και στο παρά πέντε πατριωτικά, το τέλος τους είναι αναπόφευκτο».

Στο δεύτερο η υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου χαρακτηρίζεται «επικοινωνιακό τέχνασμα» του Κυριάκου Μητσοτάκη και τονίζεται: «Πάντως αναμένουμε με αγωνία τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας (για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας). Όχι τόσο για το τι θα πράξει η αντιπολίτευση, αλλά η συμπολίτευση».

Δίπλα σ’ όλα αυτά, οι πλέον παρατηρητικοί σημειώνουν και μια ακόμη αναφορά Σαμαρά στη συνέντευξη στον «Φιλελεύθερο» - τη φράση ότι «όλοι ξέρουν πως βοήθησα ενεργά για τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη σε όλες τις κρίσιμες αναμετρήσεις...». Είναι μια ακόμη υπενθύμιση που μπορεί να εκληφθεί και ως πρόσθετη προειδοποίηση προς τον ίδιον τον πρωθυπουργό.    

Οι επιλογές της κυβέρνησης αν χτυπήσει ο Ερντογάν

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου  

Μελετώντας τα δημοσιεύματα των ξένων μέσων μαζικής ενημέρωσης, συνειδητοποιεί κανείς ότι ο πολεμικός πυρετός που δημιούργησε ο Ταγίπ Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο, προκαλεί δικαιολογημένη ανησυχία. Μερικά μέσα εστιάζονται στην απόφαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην περίπτωση που ο σχιζοφρενής πρόεδρος της Τουρκίας προκαλέσει αυτό που συνηθίσαμε να χαρακτηρίζουμε "θερμό επεισόδιο" επειδή δεν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Το "θερμό επεισόδιο" στην πραγματικότητα είναι μία πολεμική αναμέτρηση μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, με ευθύνη βεβαίως της κατοχικής δύναμης. Και το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι τι κάνει ένας οποιοσδήποτε ηγέτης -ας μην εστιαστούμε αποκλειστικά στον κ. Μητσοτάκη- στην περίπτωση κατά την οποία μία εχθρική δύναμη απειλήσει την εδαφική κυριαρχία, την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία μίας χώρας.

- Υποχωρεί και κάθεται στο διαπραγματευτικό τραπέζι, όπου προφανώς θα δώσει για να "έχει την ησυχία του"; Αν ακούσει τη διεφθαρμένη ελίτ θα υποχωρήσει.

- Ή αμύνεται στην απρόκλητη επίθεση, η οποία θα μπορούσε να φέρει και μία καταστροφή, όχι μόνο οικονομική, αλλά και σε ανθρώπινες ζωές; Αν ακούσει τη φωνή της συνείδησής του θα δώσει τη μάχη για την Πατρίδα…

Σκληρά τα ερωτήματα και τα διλήμματα, αλλά ο καθένας μπορεί να δώσει την απάντηση. Διότι πρόκειται για ευθεία απειλή της κυριαρχίας και της ακεραιότητας της χώρας.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι αυτός που είναι. Δεν χρειάζεται και μεγάλη ανάλυση για να καταλήξει κανείς σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Δεν κρύβεται και ομιλεί με τη γλώσσα που ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα. Απειλεί και εκβιάζει. Και με τα δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας, είναι βέβαιο πως είναι έτοιμος να υλοποιήσει τις απειλές του. Απαιτεί το μισό Αιγαίο και δεν τον ενδιαφέρει ότι στα νησιά μας ζουν χιλιάδες Έλληνες πολίτες. Φτάνουν οι παράνομες διεκδικήσεις του μέχρι την Κρήτη, απ’ όπου κατάγεται ο Πρωθυπουργός της χώρας.

Ας μην μιλήσουμε για την Κύπρο. Πήρε κατά την εισβολή του 1974 το 40% της Κύπρου. Τα κατεχόμενα είναι πλέον μία τουρκική επαρχία. Τα τελευταία χρόνια έχει επιτευχθεί και η ισλαμοποίηση. Ο Ερντογάν έκτισε δεκάδες τζαμία και πιέζει με τον τρόπο αυτό τους «άθεους» Τουρκοκύπριους να ακολουθήσουν στα αχνάρια των εθνικιστών ισλαμιστών της Τουρκίας.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι πρόκειται για «μία τελειωμένη υπόθεση». Μόνο που στην Κύπρο το πατριωτικό αίσθημα είναι υψηλό και οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι στις επιλογές τους δεν περιλαμβάνεται η υποταγή στους Τούρκους. Τα στρατιωτικά τους μέσα δεν είναι πολλά, όπως της Ελλάδας, αλλά μπορούν να αμυνθούν για πολλές ημέρες μέχρις ότου φτάσει η βοήθεια από τη «Μητέρα Πατρίδα». Αν φτάσει… Διότι το 1974 οι άνθρωποι στην Κύπρο έμειναν μόνοι τους και πλήρωσαν την προδοσία της χούντας.

Ο κ. Μητσοτάκης ΔΕΝ βρίσκεται στον ωκεανό χωρίς σωσίβιο, όπως νομίζουν μερικοί. Η Ελλάδα διαθέτει αξιόμαχη πολεμική αεροπορία και ισχυρό πολεμικό ναυτικό. Οι Ένοπλες Δυνάμεις της, παρά τα οικονομικά προβλήματα, μπορούν να προστατεύσουν τη χώρα. Οι συζητήσεις του με ξένους ηγέτες κατέληξαν σε ισχυρή υποστήριξη. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα έρθει στρατιωτική βοήθεια από το εξωτερικό, αν και οι εκπλήξεις στον στρατιωτικό τομέα είναι πάντα στην ημερησία διάταξη. Διότι μία επικράτηση της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο σημαίνει και πλήγμα για χώρες όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος.

Διαβάστε τη συνέχεια στο hellasjournal

Συμφωνούν με τις πρόσφατες παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, πέντε μέλη της ΕΔΕ;

Γράφει η Αντα Ψαρρά

Δεν πρόλαβε το Δ.Σ. της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων να εκδώσει την αναμενόμενη —όπως πάντα— ανακοίνωση για την ανάγκη σεβασμού της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και ξεκίνησαν οι πρωτοφανείς παραφωνίες.

Το θέμα αφορούσε τις αδιανόητες παρεμβάσεις, ακόμα και από τα πρωθυπουργικά χείλη, για το πώς χειρίστηκε η αρμόδια Εισαγγελία, το θέμα των αδικημάτων που φέρονται να διέπραξαν οι καταληψίες στο Κουκάκι. Με αίτημα πέντε μελών της ΕΔΕ ζητήθηκε και ορίστηκε από τον πρόεδρο Χ. Σεβαστίδη έκτακτο Δ.Σ., προκειμένου να συζητηθεί το περιεχόμενο της ανακοίνωσης της ΕΔΕ.

Μεταξύ των δικαστικών λειτουργών που ζήτησαν την έκτακτη σύγκληση είναι οι πρώην σύμβουλοι υπουργών σε κυβερνήσεις της Ν.Δ., Νάστας και Λυμπερόπουλος, καθώς και προαχθέντες σε προέδρους Εφετών με την τελευταία νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης.

Αρνήθηκαν να συνυπογράψουν την ανακοίνωση της ΕΔΕ οι Π. Λυμπερόπουλος, Ν. Σαλάτας και Ευ. Βεργώνης.

Η ημερήσια διάταξη με προσθήκες θεμάτων από τον πρόεδρο Σ. Σεβαστίδη όπως ανακοινώθηκε στην ιστοσελίδα της ΕΔΕ είνα η εξής:

Παρακαλείσθε να παραστείτε στηv έκτακτη συνεδρίαση του Δ.Σ. της Ένωσης, σύμφωνα με το άρθρο 15 παρ. 1 και 2 του Καταστατικού, που θα γίνει την  Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2020   και ώρα 16:00, στα γραφεία της Ένωσης με θέματα:

1. Να αιτιολογηθεί η στάση του Α΄ Αντιπροέδρου κ. Λυμπερόπουλου, του Β΄ Αντιπροέδρου κ. Βεργώνη και του ΓΓ κ. Σαλάτα, να αρνηθούν να συναινέσουν στην έκδοση ανακοίνωσης υποστήριξης των συναδέλφων Εισαγγελέων από τις έμμεσες πιέσεις που τους ασκήθηκαν για τις ποινικές διώξεις που άσκησαν στα επεισόδια στο Κουκάκι,

2. Να εξηγήσει στο ΔΣ ο Α΄ Αντιπρόεδρος κ. Λυμπερόπουλος την πρακτική του να εκπροσωπεί την Ένωση σε τηλεοπτικές εκπομπές εκφράζοντας προσωπικές του απόψεις, κατά παράβαση του άρθρου 16 παρ. 2 του Καταστατικού, που αναθέτει αποκλειστικά την εκπροσώπηση της Ένωσης στον Πρόεδρο και στον Γενικό Γραμματέα

3. Το από 17-1-2020 αίτημα των κκ. Λυμπερόπουλου, Σαλάτα, Βεργώνη, Φούκα και Νάστα.

Κατά τη συνεδρίαση του Δ.Σ. καλούνται να παραστούν οι πρόεδροι ή οι αναπληρωτές τους όλων των Εφετειακών Επιτροπών της Χώρας για να διατυπώσουν τις θέσεις τους.

Σαν σήμερα 17 Ιανουαρίου δολοφονήθηκε από τους χρυσαυγίτες ο Σαχζάτ Λουκμάν

Επτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα Πέμπτη 17 Γενάρη από τη ρατσιστική εν ψυχρώ δολοφονία του 27χρονου Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα από τους χρυσαυγίτες Διονύση Λιακόπουλο και Χρήστο Στεργιόπουλο Οι δύο χρυσαυγίτες καταδικάστηκαν μεν πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη χωρίς να τους αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό, όμως το Εφετείο  κατά πλειοψηφία 6-1 αναγνώρισε το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς και επέβαλε ποινή κάθειρξης 21 ετών και 5 μηνών στους δύο χρυσαυγίτες δολοφόνους.

Οι δύο τους είναι κατηγορούμενοι και στη δίκη της Χρυσής Αυγής ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης. Ο μεροκαματιάρης Σαχζάτ δολοφονήθηκε εν ψυχρώ με ένα «επαγγελματικό χτύπημα», παρόμοιο με αυτό του Ρουπακιά στον Παύλο Φύσσα. Με επτά μαχαιριές και δύο στιλέτα – «πεταλούδα» οι δύο χρυσαυγίτες τον άφησαν στον τόπο, τα χαράματα της 17ης Γενάρη του 2013 στα Πετράλωνα. Στο σπίτι του Λιακόπουλου βρέθηκαν τρία ακόμα στιλέτα – «πεταλούδα», μια σιδερογροθιά, ένας σουγιάς, ένα ξύλινο ρόπαλο, μια κυνηγετική σφεντόνα, φυσίγγια, 117 προεκλογικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής, αυτοκόλλητα και άλλα υλικά της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, ενώ στο σπίτι του Στεργιόπουλου βρέθηκαν ένα ξύλινο ρόπαλο, κάλυκες και μια μαύρη λεπίδα.

Σημαντική ήταν μαρτυρία (επιβεβαίωνε το ρατσιστικό κίνητρο) που ακούστηκε για πρώτη φορά στο δικαστήριο, ενός από τους αστυνομικούς που συνέλαβε τους δύο χρυσαυγίτες, δολοφόνους για συνομιλία που είχε μαζί τους στο ΑΤ Πετραλώνων. Ο μάρτυρας είπε ότι όταν τους ρώτησε τι είχε συμβεί, αυτοί απάντησαν: «Ναι, έχουμε εμπλακεί σε επεισόδιο με έναν αλλοδαπό… Καλά δεν του κάναμε; Αφού μπαίνουν στα σπίτια μας… Εχουν έρθει στη χώρα μας, μας ληστεύουν, μας κάνουνε κακό… Καλά δεν του κάναμε;». 

πηγή

Guardian: Μη διαχειρίσιμη η κατάσταση στη Μόρια

Η κατάσταση στη Μόρια δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη γράφει η βρετανική εφημερίδα Guardian. Οι συνθήκες που συναντούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στη Λέσβο είναι άθλιες. 

 «Η μόνη λύση είναι ένα άμεσο πρόγραμμα για τη μετεγκατάσταση χιλιάδων εκ των πιο ευάλωτων μεταναστών και προσφύγων σε όλη την Ευρώπη», συνεχίζει η ανταπόκριση της βρετανικής εφημερίδας από τη Λέσβο.

«Αν και αυτό παραμένει πολιτικά απίθανο, οι αφίξεις συνεχίζουν να αυξάνουν την πίεση, ενώ οι συνθήκες στη Μόρια επιδεινώνονται. Από τις αρχές του χρόνου, πάνω από 1.300 άνθρωποι έχουν φτάσει στα νησιά του Αιγαίου. Έχουν υπάρξει δυστυχήματα, όπως έγινε αυτή την εβδομάδα όταν πνίγηκαν παιδιά ανοιχτά των τουρκικών ακτών», αναφέρει ακόμη ο Guardian. 

Έξω από τη Μόρια, χιλιάδες ζουν τώρα στους ελαιώνες που υπάρχουν τριγύρω. Είναι μια παραγκούπολη με μουσαμάδες, ποτάμια σκουπιδιών και απελπισμένους ανθρώπους, περιγράφει η βρετανική εφημερίδα.     

πηγή

Έχει πολιτικό αντίκρισμα η απειλή για ελληνικό βέτο

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος 

Tα όσα γίνονται στην ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική έχουν προκαλέσει έναν αριθμό από εύλογες απορίες και ανησυχίες. Πιστεύουμε ότι θα ήταν σκόπιμο να τα ξεκαθαρίσει αυτά τα θέματα και η κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών για να μη δημιουργείται και ανησυχία στο κοινό. Προς το παρόν θα περιοριστούμε να διατυπώσουμε τις απορίες μας, αφήνοντας τους αναγνώστες να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Από χθες, δεν υπάρχει ραδιόφωνο στην Ελλάδα που να μη μιλάει για το περίφημο "βέτο" που θα θέσει η Αθήνα αν δεν ληφθούν υπόψιν οι θέσεις της στο Λιβυκό, μια μάλλον σπάνια εκδήλωση αποφασιστικότητας της Αθήνας. Αυτό που δεν γίνεται όμως πολύ καλά αντιληπτό είναι που θα τεθεί αυτό το βέτο. Η συμφωνία αυτή, αν υπάρξει, δεν είναι μια συμφωνία της ΕΕ, είναι μια συμφωνία των δύο αντιμαχομένων, που δεν πρόκειται να τεθεί υπό την κρίση κάποιου οργάνου της ΕΕ.

Μια συμφωνία των δύο αντιμαχομένων, με την πιθανή έγκριση ή εγγύηση, αν υπάρξει της Γερμανίας, της Τουρκίας, της Ρωσίας ή και των ΗΠΑ, θα ισχύσει είτε την εγκρίνει, είτε δεν την εγκρίνει η ΕΕ. Εν πάση περιπτώσει, επειδή δεν πρόκειται περί ευρωπαϊκής αποφάσεως, η Ελλάδα μπορεί μεν να εκφράσει τις αντιρρήσεις της, αλλά δεν βλέπει κανείς πως μπορεί να τη σταματήσει. Καλό θα ήταν να μας εξηγήσει σε ποιο σημείο της διαδικασίας θα τεθεί το ελληνικό βέτο και αν ένα τέτοιο βέτο μπορεί να έχει κάποια επιρροή στην ολοκλήρωση της συμφωνίας.

Ο μόνος που μπορεί να θέσει βέτο στη συμφωνία είναι το Ισραήλ, μέσω της επιρροής του στον Χαφτάρ. Το Τελ Αβίβ έχει εκπαιδεύσει τις δυνάμεις του πολέμαρχου στον ανταρτοπόλεμο πόλεων, διατηρεί πολύ στενές σχέσεις με τον Χαφτάρ και τον χρησιμοποιεί ως εργαλείο για τα ισραηλινά σχέδια στη Μεσόγειο. Να δούμε τι θα κάνει.

«Τι θα γίνει αν χάσετε;»

Όπως μας λένε καλά πληροφορημένες διπλωματικές πηγές και στην Αθήνα και στη Μόσχα, η Ελλάδα απευθύνθηκε προ διμήνου στη Ρωσία για να ζητήσει τη συνδρομή της ώστε να συμπεριληφθεί στη διάσκεψη του Βερολίνου. Με δεδομένες τις εξαιρετικά άσχημες σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας, η πιθανότητα να ικανοποιούνταν ένα τέτοιο αίτημα ήταν περί τη μία στο εκατομμύριο. Δεν το γνώριζε αυτό η Αθήνα; Γιατί υπέβαλε ένα τέτοιο αίτημα;

Διαβάσαμε έκπληκτοι μια κυβερνητική διαρροή ("Εστία" 13 και 14 Ιανουαρίου), σύμφωνα με την οποία, ο Πρόεδρος Τραμπ, ακούγοντας τον κ. Μητσοτάκη να του λέει πόσο αποφασιστικά θα αντιδράσει η Ελλάδα αν η Τουρκία παραβιάσει τις κόκκινες γραμμές, τον ρώτησε «τι θα γίνει αν χάσετε;».

Αποτιμά θετικά τον διάλογο αυτό η κυβέρνηση και έκανε αυτή τη διαρροή; Θεωρεί λογική την αντίδραση του κ. Τραμπ; Δεν μπορεί η αναφορά του Αμερικανού Προέδρου σε ενδεχόμενο ελληνικής ήττας να ερμηνευθεί ως έμμεσος εκφοβισμός; Γιατί δημοσιοποιεί μια τέτοια απάντηση, δηλαδή την κοινοποιεί και στην Τουρκία;

Ορκίστηκε διοικητής του ΠΑΓΝΗ ο υπόδικος για σοβαρότατα ιατρικά λάθη.!

Ανέλαβε και επίσημα τα καθήκοντά του ως διοικητής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου, την περασμένη Τετάρτη ο πρωτόδικα καταδικασμένος για βαριά ιατρική αμέλεια Γιώργος Χαλκιαδάκης.

Ενώπιον της διοικήτριας της 7ης Υγειονομικής Περιφέρειας ορκίστηκαν συνολικά επτά διοικητές και αναπληρωτές διοικητές, ενώ αναμένεται η έκδοση των ΦΕΚ και για τέσσερις θέσεις διοικητών ή αναπληρωτών στα νοσοκομεία της Κρήτης.

Για τον καθηγητή Γιώργο Χαλκιαδάκη εκκρεμεί δίκη σε δεύτερο βαθμό για σοβαρότατα ιατρικά λάθη κατά την εγχείρηση 29χρονου ασθενούς, τα οποία τον καθήλωσαν σε αναπηρικό καροτσάκι για όλη του τη ζωή. Τόσο η ΕΔΕ που διατάχθηκε εις βάρος του όσο και το πόρισμα του πραγματογνώμονα που όρισε το δικαστήριο για τη συγκεκριμένη υπόθεση ήταν επιβαρυντικά για τον κ. Χαλκιαδάκη. Πρωτόδικα το δικαστήριο καταδίκασε τον περασμένο Φεβρουάριο τον κ. Χαλκιαδάκη σε 24 μήνες φυλάκιση για «βαριά σωματική βλάβη από αμέλεια υπόχρεου», με την έφεση που άσκησε να έχει αναστέλλουσα δύναμη, ενώ ακόμα εκκρεμεί η εκδίκαση της υπόθεσης στο Εφετείο.

Με δεδομένη την απόφαση του δικαστηρίου η ΕΔΕ διαβιβάστηκε στο δευτεροβάθμιο πειθαρχικό όργανο του υπουργείου Υγείας, από το οποίο και υπό κανονικές συνθήκες αναμένονται οι πειθαρχικές ποινές στον γιατρό. Την ίδια στιγμή εκκρεμεί και η απόφαση του αστικού δικαστηρίου για αποζημίωση 1,3 εκατ. ευρώ που διεκδικεί η οικογένεια του παθόντος από τον κ. Χαλκιαδάκη, ποσό που το πιθανότερο είναι να καταλογιστεί όχι στον ίδιο, αλλά στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου.

Σε έρευνά της η «Εφ.Συν.» είχε αποκαλύψει πως η ΕΔΕ για το συγκεκριμένο περιστατικό καθυστέρησε τρία χρόνια καθώς παραιτούνταν ο ένας μετά τον άλλο οι γιατροί που αναλάμβαναν να τη διεξαγάγουν. Εν τέλει ολοκληρώθηκε από γιατρό του Αττικού Νοσοκομείου, τον οποίο στη συνέχεια μήνυσε ο κ. Χαλκιαδάκης, ενώ μήνυση υπέβαλε και εις βάρος της οικογένειας του παθόντος (τέθηκε στο αρχείο).

Επιβαρυντικό πόρισμα

Την ίδια στιγμή η «Εφ.Συν.» έχει ήδη αποκαλύψει και την ύπαρξη επιβαρυντικού για τον κ. Χαλκιαδάκη πορίσματος από το Σώμα Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας (ΣΕΥΥΠ) ήδη από τον Νοέμβριο του 2017 σχετικά με την παράλληλη άσκηση καθηκόντων σε δύο ειδικότητες, τη γενική χειρουργική και τη θωρακοχειρουργική, κάτι που από τον νόμο απαγορεύεται. Μάλιστα ο κ. Χαλκιαδάκης το 2009 ανέλαβε διευθυντής και στις δύο αντίστοιχες κλινικές, πρακτική που ορίζεται σαφώς ως παράτυπη με βάση το πόρισμα του ΣΕΥΥΠ.

Η επιμονή του κ. Χαλκιαδάκη να κατέχει και τις δύο ειδικότητες οδήγησε στην έκθεση ασθενών σε κίνδυνο για την οποία πρωτόδικα επίσης είχε καταδικαστεί σε 19 μήνες φυλάκιση, ωστόσο στο Εφετείο αθωώθηκε ύστερα από αλλαγή των καταθέσεων των μαρτύρων κατηγορίας.

Παρ’ όλα αυτά, τίποτα από τα παραπάνω δεν εμπόδισε την κυβέρνηση να του αναθέσει την ευθύνη διοίκησης του μεγαλύτερου νοσοκομείου της Κρήτης, ενώ ο κ. Χαλκιαδάκης διασώθηκε και στο δεύτερο κύμα ανακοινώσεων (μετά τις προκλητικές επιλογές διοικητών σε άλλα νοσοκομεία, όπως της Καρδίτσας) και το όνομά του περιλήφθηκε και στον νέο, διορθωμένο κατάλογο για τον υγειονομικό χάρτη της χώρας.

Εκτός από τον κ. Χαλκιαδάκη, χθες ορκίστηκαν και οι διοικητές των Νοσοκομείων Αγίου Νικολάου Μανώλης Ανδρεαδάκης, Ιεράπετρας Μανώλης Καλλιονάκης, Χανίων Γιώργος Μπέας, Ρεθύμνου Λευτέρης Μαρκάκης και ο διοικητής του «Βενιζέλειου» Κώστας Τερζάκης μαζί με την αναπληρώτριά του Ελευθερία Κωστάκη.

*Από το Documento   

Καπιταλισμός – Η φούσκα που μας κυβερνάει

Γράφει η Έλλη Πράντζου   

Τον τελευταίο καιρό τυχαίνει να διαβάζω ή να ακούω όλο και συχνότερα απόψεις υποστηρικτών του καπιταλισμού. Ορμώμενη από αυτές αποφάσισα να εκφράσω τόσο τον ακραίο προβληματισμό μου όσο και την έντονη απογοήτευσή μου, συναισθήματα τα οποία σε συνδυασμό πολλές φορές γεννούν οργή.

Θα ξεκινήσω από τα για πολλούς μάλλον μη αυτονόητα. Το ότι δε γεννηθήκαμε όλοι ίδιοι δε σημαίνει ότι δε θα έπρεπε να είμαστε ίσοι. Κι όταν λέω ίσοι εννοώ με βάση τα δικαιώματα, τις ευκαιρίες και τις ανθρώπινες ανάγκες, όχι τις πλαστές που μας μπουκώνει η υπερ/παραπληροφόρηση του καπιταλισμού. Εννοώ ίσοι με βάση το ότι όλοι προσφέρουμε ο καθένας σύμφωνα με τον -απαραίτητο- τομέα του βασιζόμενοι στην εξίσου ιδιαίτερη κι απαραίτητη κλίση μας. Ίσοι εν ολίγοις με βάση στοιχειώδεις έννοιες κι αξίες.

Αν, για παράδειγμα, κάποιος ανήκει στον κλάδο των εκπαιδευτικών και κάποιος άλλος είναι κτηνίατρος ποιος θα τους συγκρίνει ώστε να κοστολογήσει το έργο του ενός παραπάνω από του άλλου, με ποια κριτήρια και για ποιον λόγο; Αν, συνεχίζοντας, κάποιος είναι αρχιτέκτονας και κάποιος άλλος κτίστης ποιος θα αξιολογήσει τις ανάγκες ή τον κόπο επί της εργασίας του πρώτου παραπάνω από του δεύτερου;

Οι καπιταλιστές κατηγορούν τους αναρχικούς ως τουλάχιστον ισοπεδωτικούς επειδή πρεσβεύουμε το ίσο δικαίωμα όλων μας στη ζωή σεβόμενοι την κάθε πολύτιμη διαφορετικότητα ως εξίσου απαραίτητη με άλλες. Ένα γνωστό απόφθεγμα λέει: “ Όλοι είναι ιδιοφυΐες. Αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει όλη του τη ζωή νομίζοντας ότι είναι ηλίθιο.”

Οι καπιταλιστές, λοιπόν, μέσα σε όλα συγκρίνουν το ψάρι με τη μαϊμού για το πώς σκαρφαλώνουν σε ένα δέντρο κι επιβραβεύουν τη μαϊμού επειδή αυθαίρετα αποφάσισαν πως το σκαρφάλωμα είναι πιο σημαντικό και πως το ψάρι είναι γενικώς ανίκανο. Κάπως έτσι κάνεις δε νοιάζεται τελικά που ένα ψάρι ξέρει τέλειο κολύμπι αντί για σκαρφάλωμα. Κάπως έτσι επίσης οι καπιταλιστές σκοτώνουν τα κίνητρά μας, την όρεξή μας, την αποδοτικότητά μας, την παραγωγικότητά μας, εμάς τους ίδιους.

Οι καπιταλιστές αυθαίρετα αποφασίζουν ότι αξίζει μεγαλύτερη αμοιβή όποιος δηλώνει καριερίστας σε συγκεκριμένα επαγγέλματα τοποθετώντας μάλιστα την υπόλοιπη ζωή του σε δεύτερη μοίρα γιατί μόνο τότε μπορεί να θεωρηθεί φιλόδοξος κι ανταγωνιστικός. Πιστεύουν ότι ένας χειρώνακτας είναι δίκαιο να πληρώνεται για πάντα λιγότερα από κάποιον που σπούδασε λόγω των χρόνων που ο δεύτερος αφιέρωσε κάποτε στις σπουδές του. Να πούμε, βέβαια, κάπου εδώ πριν προχωρήσουμε πως είναι τραγική ειρωνεία το ότι ο χειρώνακτας μπορεί παράλληλα να σκίζεται κι εκείνος στη δουλειά απλώς το δικό του επάγγελμα δεν είναι μάλλον τόσο “in” όσο ενός φιλόδοξου καριερίστα. Φυσικά, επιστρέφοντας στο θέμα και για να μην παρεξηγηθώ, η πνευματική εργασία κι εξέλιξη πρέπει να ενθαρρύνονται χωρίς καμιά αμφιβολία. Απλώς όχι προκαλώντας πρακτικές ανισότητες μεταξύ εξίσου χρήσιμων για το σύνολο ανθρώπων.

Σε αυτήν την περίπτωση, λοιπόν, για να μη διαιωνίζονται οι μεγαλύτερες αντ-αμοιβές καταλήγοντας σε τέτοιου είδους ανισότητες θα μπορούσε ως υποστήριξη στην πνευματική εξέλιξη κι εκπαίδευση κάποιου, να παρέχονται ορισμένοι πόροι κατά τη διάρκεια πχ των σπουδών του ή της εκάστοτε παρόμοιας περιόδου. Κάτι τέτοιο φυσικά θα βοηθούσε και στο κομμάτι της επιβίωσης όσων επιλέγουν να σπουδάσουν την τέχνη ή την επιστήμη της επιλογής τους μιας κι ο χρόνος που αφιερώνεται στις σπουδές πολλές φορές δεν επιτρέπει όπως είναι λογικό την παράλληλη εργασία. Ως εδώ καλά. Δε νομίζω, όμως, να είναι καν λογικό από την άλλη πλευρά το να αμείβεται αρκετά περισσότερο για όλη του τη ζωή κάποιος ο οποίος κάποτε σπούδασε λες κι ο χτίστης από ‘κει κι έπειτα κοπιάζει λιγότερο, έχει λιγότερες ανάγκες και δικαιώματα ή είναι λιγότερο απαραίτητος κρίκος στην αλυσίδα.

Οι καπιταλιστές κατ’ επέκταση θεωρούν δίκαιο το να έχει κάποιος εκατομμύρια ενώ άλλοι σκοτώνονται για ψίχουλα μόνο και μόνο επειδή μπορεί, επειδή κληρονόμησε, επειδή είχε την ευκαιρία, επειδή ο κλάδος του πουλάει περισσότερο, επειδή πάτησε πτώματα, ίσως κι όλα τα παραπάνω. Οι καπιταλιστές θεωρούν πως πολλοί πλούσιοι είναι καλοί μόνο και μόνο επειδή κάνουν φιλανθρωπίες στους φτωχούς εκεί που οι αναρχικοί ζητάνε την εξωφρενική εξαρχής ισότητα αφού κανενός η αξιοπρέπεια δε θα έπρεπε να βασίζεται στην παραφουσκωμένη τσέπη κάποιου άλλου. Οι καπιταλιστές δεν ενοχλούνται καν για το ότι υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, εκμεταλλευτές κι “υπήκοοι” παρά τσουβαλιάζουν όλους τους ανθρώπους σε ικανούς/φιλόδοξους άρα επιτυχημένους-πλούσιους και σε ρεμπεσκέδες/απροσάρμοστους άρα αποτυχημένους-φτωχούς.

Οι καπιταλιστές θεωρούν φυσιολογικό το ότι καθοριζόμαστε από ένα μέσον που οι ίδιοι δημιουργήσαμε υποτίθεται για να μας διευκολύνει κι όχι για να μας υποδουλώνει και να μας διχάζει. Οι καπιταλιστές θεωρούν πως οι πολλοί άνθρωποι είναι γρανάζια με μόνο μέλημα τη δουλειά και πως είναι λογικό να δουλεύουν στην πραγματικότητα για τους λίγους κι οι λίγοι να πλουτίζουν από τον δυσανάλογο κόπο των πολλών. Αρέσκονται στην εξωφρενική συσσώρευση πλούτου στα χέρια του ενός δικαιολογώντας τον με φράσεις όπως “δεν τα έκλεψε, τα δούλεψε”, λες κι οι περισσότεροι άνθρωποι δε δουλεύουν, παρασιτούν.

Οι καπιταλιστές θεωρούν τον καπιταλισμό αξιοκρατικό σύστημα γιατί μάλλον υποστηρίζουν ότι ξεκινάμε όλοι από ίδια πρακτικά αφετηρία. Πράγμα που στα μάτια τους δικαιολογεί την άνιση κατάληξη του καθενός. Παρ’ όλα αυτά αποκαλούν αφελείς τους αναρχικούς.

Οι καπιταλιστές πιστεύουν πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εξίσου ικανοί ξεχνώντας πως εντός του συστήματος που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει πολλοί δεν έχουν καν την ευκαιρία να ανακαλύψουν -πόσο μάλλον να αναπτύξουν- την όποια ικανότητά τους σε οποιοδήποτε επίπεδο πριν κριθούν εν τέλει από τους μεγαλοπιασμένους. Οι καπιταλιστές βαφτίζουν ετσιθελικά χρήσιμες κι άχρηστες τις κλίσεις των ανθρώπων καταδικάζοντας πολλούς στην απόλυτη αδράνεια των ικανοτήτων τους και στην απόλυτη δυστυχία μιας καθημερινότητάς που τους φόρτωσαν με όπλο την επανάπαυση και τον φόβο.

Οι καπιταλιστές παρ’ όλα αυτά θεωρούν πως ο καπιταλισμός με έναν τρόπο ο οποίος θα απαιτούσε μάλλον ανθρώπους αγγελικά πλασμένους ώστε να εφαρμοστεί χωρίς διαφθορά, είναι ένα αξιοκρατικό στην ουσία του σύστημα. Ξεχνώντας πως οι ίδιοι οι άνθρωποι όταν νιώσουμε πως έχουμε την εξουσία (οικονομική στην προκειμένη) στα χέρια μας παύουμε τις περισσότερες φορές να λειτουργούμε αξιοκρατικά.

Οι καπιταλιστές μοιάζει να νοιάζονται πιο πολύ για τη στείρα πρακτική εξειδίκευση ανθρώπων-μηχανών που να συμφέρουν την αγορά παρά για την παιδεία, την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη και την πνευματική καλλιέργεια του ατόμου.

Οι καπιταλιστές μετρώντας τα πάντα με νούμερα και χρήμα θεωρούν πως είναι πειστικό επιχείρημα η εύρυθμη και καλά λειτουργία μιας καπιταλιστικής χώρας παραβλέποντας πως ακόμη και μεταξύ των χωρών υπάρχει τραγική ανισότητα κι εκμετάλλευση λόγω του καπιταλισμού.

Οι καπιταλιστές θεωρούν ευλογία τον εξαντλητικό ανταγωνισμό ως κίνητρο απόδοσης κι επιτυχίας αντί για την κλίση, την καύλα προς ένα αντικείμενο, τον αμοιβαίο σεβασμό, την υποστήριξη σε αυτό που πραγματικά αγαπάει κάποιος, το δικαίωμα στον προσωπικό χρόνο, την έμπνευση, την απρόσκοπτη δημιουργικότητα. Κι όλα τα παραπάνω πάντα με βραβείο και στόχο το χρήμα που εμείς οι ίδιοι καταστήσαμε τόσο εξωφρενικά απαραίτητο πέφτοντας σε μια τεράστια παγίδα την οποία οι καπιταλιστές αδυνατούν να αντιληφθούν καν. Ή ακόμη χειρότερα, προφανώς, δεν τους νοιάζει.

Οι καπιταλιστές θεωρούν ότι είναι εντάξει το να αποτελείς γρανάζι σε μια μηχανή που κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν κατασκευάσει. Ότι είναι εντάξει που κάποιοι κατέληξαν να γίνουν εξαρτήματά της αντί να είμαστε όλοι χειριστές της. Οι καπιταλιστές νομίζουν ότι στηρίζουν τη διαφορετικότητα επειδή δημιούργησαν ανθρώπους δύο ταχυτήτων ισοπεδώνοντας ουσιαστικά τις πραγματικές, όμορφες διαφορές μας. Η διαφορετικότητα για εκείνους είναι στις τσέπες κι όχι στις προσωπικότητες κι αυτό τους φαίνεται δίκαιο.

Οι καπιταλιστές, ανακεφαλαιώνοντας, ξεχωρίζουν τους ικανούς και τους ανίκανους, τους επιτυχημένους και τους αποτυχημένους, τους πάνω και τους κάτω βασιζόμενοι τελικά στις διαφορετικότητές μας αποφασίζοντας για το ποιες κλίσεις αξίζουν και ποιες όχι πάντα με γνώμονα το δίπτυχο προσφοράς-ζήτησης, πάντα βασιζόμενοι στη ρεκλάμα και τη μόδα. Δίνουν βήμα στη θεοποίηση πολλές φορές όντως ανάξιων σε επίπεδο συμπεριφοράς ανθρώπων είτε επειδή αυτοί πουλάνε, είτε επειδή ξεπουλιούνται, προσφέροντας σ’ εκείνους τα πάντα ενώ άλλοι λιμοκτονούν. Και λιμοκτονούν όχι λόγω ανικανότητας ή τεμπελιάς όπως αρέσκονται αφελώς να υποστηρίζουν οι καπιταλιστές αρνούμενοι την ίδια τους την ξεφτίλα, αλλά επειδή ο καπιταλισμός ισοπεδώνοντας ανθρώπους κι αξίες εξαφάνισε τις ίσες ευκαιρίες για όλους προς πάσα κατεύθυνση.

Πίσω από κάθε άνιση, άδικη, κατασταλτική κατάσταση κρύβεται το συμφέρον των λίγων κι η αδίστακτη διεκδίκησή του. Παραβλέποντας σε βαθμό χυδαιότητας αναφαίρετα δικαιώματα όπως παιδεία για όλους, υγεία για όλους, ψυχαγωγία για όλους, ευ ζην για όλους, παραβλέποντας το περιβάλλον που καταστρέφεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς αφού χρησιμοποιούμε τα πάντα απροκάλυπτα με στόχο το χρήμα και πάντα αυτό, παραβλέποντας κάθε αξιοπρέπεια και καταπατώντας κάθε σεβασμό οι καπιταλιστές θέλουν να μας πείσουν πως αυτό είναι ρεαλισμός και μέσο ανάπτυξης.

Ας έρθει τελικά οποιοσδήποτε οικονομολόγος αν είναι υποστηρικτής του καπιταλισμού με στοιχεία να μου “αποδείξει” ότι λέω αβασιμότητες. Ακόμη κι αν μιλήσει βασισμένος σε έρευνες για το πώς ο καπιταλισμός φέρνει “ανάπτυξη” δε θα πείσει κανέναν μας γιατί εκείνος θα μιλάει ως υπηρέτης του χρήματος αναφερόμενος σε πλασματικές αξίες ενώ εμείς θα μιλάμε πάντα ως άνθρωποι αναφερόμενοι σε αξίες ανθρώπινες. Άνθρωποι που μέσα σε όλα ποθούν να είναι ανεξάρτητοι από ανθρώπων κατασκευάσματα. Και τι αξίζει περισσότερο εν τέλει;

Διάσκεψη Βερολίνου - Ήττα της ελληνικής διπλωματίας και παρέμβαση Κοτζιά

γράφει ο Κώστας Βενιζέλος

Μετά τη Μόσχα, η προσοχή στρέφεται στο Βερολίνο, στο οποίο την ερχόμενη Κυριακή θα φιλοξενήσει σύνοδο για την κρίση στη Λιβύη. Μέχρι την πραγματοποίηση της συνόδου πολλά μπορούν να γίνουν σε μια χώρα στην οποία συνεχίζονται οι συγκρούσεις επί του εδάφους ενώ αυξάνεται και  το κύμα φυγής πολιτών. Την ίδια ώρα προκύπτουν μια σειρά ζητήματα αναφορικά με τις πρωτοβουλίες αυτές.

Όπως έχει αναφερθεί, η Γερμανία έχει προσκαλέσει για να συμμετάσχουν στη σύνοδο της Κυριακής, τις ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Κίνα, Τουρκία,  Αίγυπτος,  Αλγερία,  Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα,  Δημοκρατία του Κονγκό καθώς και Διεθνείς Οργανισμού, όπως ο ΟΗΕ, η ΕΕ, η Αφρικανική Ένωση και ο Αραβικός Σύνδεσμος.

Γιατί απουσιάζει η Ελλάδα από τον κατάλογο αυτό; Τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία η Αθήνα ζήτησε να συμμετάσχει αλλά το αίτημα της δεν έγινε αποδεκτό από το Βερολίνο; Ποιος ο λόγος αποκλεισμού της Ελλάδος; Υπήρξαν κάποιες παρεμβάσεις από τρίτους, στις οποίες προσαρμόστηκε η γερμανική κυβέρνηση; Η Ελλάδα είναι χώρα της περιοχής, βρίσκεται πιο κοντά στη Λιβύη από ότι η Τουρκία ενώ επηρεάζεται πολλαπλώς από τις εξελίξεις στη χώρα αυτή. Προφανώς πέραν από τους λόγους που οδήγησαν την κ. Μέρκελ, ευθύνες έχει και η ελληνική κυβέρνηση που τελικά δεν προσκλήθηκε.       

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ

Η Διάσκεψη του Βερολίνου, η ολιγωρία της Αθήνας και ο σωτήρας Χαφτάρ

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός

Μπορεί ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών να ψέλλισε δικαιολογίες για τον αποκλεισμό της Αθήνας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου, αλλά η πραγματικότητα είναι τόσο κραυγαλέα που δεν αφήνει περιθώρια υπεκφυγής. Από τη στιγμή που η Τουρκία υπέγραψε τη συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών με την κυβέρνηση της Τρίπολης, η Ελλάδα αυτομάτως ενεπλάκη στην κρίση της Λιβύης, επειδή οι δύο συμβαλλόμενοι σφετερίζονται δια της συμφωνίας τους ελληνική υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ.

Η Αθήνα δεν επεδίωξε την εμπλοκή της, αλλά στις διεθνείς σχέσεις, όπως και στη ζωή, μπορείς να εμπλακείς από μία κίνηση τρίτου, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η Άγκυρα είχε δείξει ποιες είναι οι προθέσεις της. Ήταν, λοιπόν, κοινό μυστικό ότι ο Ερντογάν πίεζε την κυβέρνηση της Τρίπολης να υπογράψει αυτή τη συμφωνία. Και το επέτυχε, όταν ο Αλ Σαράτζ βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού και ως μόνη σωτηρία έβλεπε την τουρκική στρατιωτική επέμβαση.

Η ελληνική διπλωματία όφειλε να είχε δράσει προληπτικά. Να είχε προειδοποιήσει την κυβέρνηση της Τρίπολης ότι εάν υπογράψει τέτοια συμφωνία, την επόμενη ημέρα θα διέκοπτε τις διπλωματικές σχέσεις μαζί της και θα αναγνώριζε τον Χαφτάρ. Επίσης, ότι η υποστήριξή της δεν θα περιοριζόταν στο διπλωματικό επίπεδο. Να είχε, μάλιστα, κοινοποιήσει αυτή την προειδοποίηση στην Ουάσιγκτον, στην ΕΕ, στη Μόσχα, αλλά και στο Κάιρο, ώστε οι πάντες να γνωρίζουν τις επιπτώσεις.

Δεν ισχυρίζομαι ότι εάν είχε δράσει έτσι η Αθήνα θα είχε αποτρέψει την υπογραφή της συμφωνίας. Εάν παρόλα αυτά, ο Αλ Σαράτζ υπέγραφε, η Ελλάδα όχι μόνο θα έπρεπε να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις μαζί του, αλλά και να έστελνε διπλωματικό σύνδεσμο διαπιστευμένο στο Κοινοβούλιο της Λιβύης, το οποίο πρόσκειται στον Χαφτάρ. Επίσης, θα μπορούσε επισήμως να συνάψει συμφωνία με το Κάιρο για την παροχή δωρεάν στρατιωτικής βοήθειας. Οι Αιγύπτιοι ξέρουν πως θα διοχέτευαν αυτά τα όπλα στις δυνάμεις του Χαφτάρ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έγιναν. Μπορεί η Αθήνα να έδιωξε τον Λίβυο πρεσβευτή, αλλά ακόμα αναγνωρίζει την κυβέρνηση Σαράτζ. Τουλάχιστον, είχε στείλει τον υπουργό Εξωτερικών στον Χαφτάρ και τώρα κάλεσε τον Λίβυο στρατάρχη στην Αθήνα, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα προς τους Γερμανούς ότι η Ελλάδα παρεμβαίνει στις εξελίξεις, παρά την προσπάθεια τους να την κρατήσουν στο περιθώριο. 

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ

Είναι άδικο...

Ξημερώματα στις 6 πετάγομαι πάντα στον πατέρα μου. Έχει ανοιχτή τηλεόραση, αν εξαιρέσουμε τη μάνα μου είναι η μόνη του παρέα. Θέλοντας και μη, ακούω την πρωινή ενημέρωση και πληροφορούμαι ότι ζω σε μια χώρα, όπου οι καλοί κυβερνούν, οι κακοί τους αντιπολιτεύονται, οι πιο κακοί κάνουν καταλήψεις, η αστυνομία τρώει ξύλο, οι εργαζόμενοι είναι τεμπέληδες, η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας υποχωρεί μπροστά στη σθεναρή μας στάση και όλη η οικουμένη στέκεται έκθαμβη μπροστά στις ηγετικές αριστείες του πρωθυπουργού μας.

Μην αρχίσετε τώρα και μου λέτε ότι δεν ανοίγετε την τηλεόραση - ούτε ο ίδιος το κάνω εδώ και οχτώ χρόνια. Αλλά στην προκειμένη δεν νομίζω ότι αυτό έχει κάποια αξία. Για τους ηλικιωμένους που την ανοίγουν θέλω εδώ να πω. Είναι άδικο να τελευτούν τον βίο τους μέσα σε τόσα βρομερά ψέματα.    

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης