Η Τουρκία δεν μπλοφάρει – Προχωρά σε εποικισμό της Αμμοχώστου.!

Μια ακόμη κίνηση επιβολής νέων τετελεσμένων επί του κυπριακού εδάφους, έκανε η κατοχική Τουρκία σε σχέση με την Αμμόχωστο. Η προχθεσινή συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για τα Βαρώσια που στοχεύει – όπως μεταδόθηκε από τα κατεχόμενα– σε οδικό χάρτη για το μέλλον της περίκλειστης περιοχής, έδωσε το στίγμα των επόμενων βημάτων. Η παρουσία αξιωματούχων από την Τουρκία και εγκάθετων τους στα κατεχόμενα δείχνει πως δεν πρόκειται για μια εκδήλωση για συζήτηση του θέματος της Αμμοχώστου. Αλλά για μια σύναξη για αποφάσεις.

Άλλωστε την τελευταία περίοδο έγιναν πολλές ενέργειες προς αυτήν την κατεύθυνση του εποικισμού της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου, που επιβεβαιώνει τις προθέσεις. Η προχθεσινή συζήτηση, που έγινε εντός της περίκλειστης περιοχής, σε ξενοδοχείο το οποίο χρησιμοποιεί ο κατοχικός στρατός, αποτελεί συνέχεια μιας σειράς άλλων ενεργειών. Συνιστά μια κίνηση προς την κατεύθυνση του εποικισμού της περιοχής.

Στο πρόσφατο παρελθόν, υπήρξαν κάποιες κινήσεις που παραπέμπουν στην προετοιμασία του εδάφους για εποικισμό της πόλης, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλοιό γύρω από την Κυπριακή Δημοκρατία. Πρώτον, οι χωριστές επισκέψεις στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου από τους Τούρκους υπουργούς Εξωτερικών, Άμυνας και Δικαιοσύνης. Δεύτερον, η ξενάγηση, για πρώτη φορά, δημοσιογράφων από τον Κουντρέτ Οζερσάι.

Τρίτον, η βολιδοσκόπηση από Τουρκοκύπριο επιχειρηματία Ελληνοκύπριων ιδιοκτητών, οι περιουσίες των οποίων βρίσκονται στο παραλιακό μέτωπο, όσον αφορά την προθυμία τους να τις πουλήσουν. Ο Τουρκοκύπριος επιχειρηματίας διενήργησε εκ μέρους του κατοχικού καθεστώτος, σίγουρα με εντολές του τελευταίου. Η τουρκική πλευρά διαδίδει πως με την αξιοποίηση των περιουσιών θα δημιουργηθεί μια κοσμοπολίτικη περιοχή, όπως το Λας Βέγκας!

Ο σχεδιασμός της Τουρκίας

Συνεπώς δεν μπορεί κανείς να υποβαθμίσει τα όσα έγιναν το περασμένο Σάββατο. Και το σημαντικό δεν είναι τα όσα ειπώθηκαν δημόσια. Έχουν κι αυτά τη σημασία τους καθώς στέλνουν μηνύματα. Ωστόσο, είναι σαφές πολύ περισσότερα και σημαντικότερα έχουν αναφερθεί στην κλειστή συζήτηση, μετά που αποχώρησαν τα ΜΜΕ. Ο Τούρκος Αντιπρόεδρος, Φουάτ Οκτάι και ο Τούρκος Υπουργός Δικαιοσύνης, Αμπντουλχαμίτ Γκιούλ, που συμμετείχαν ως ομιλητές ισχυρίσθηκαν ότι το Βαρώσι είναι έδαφος του ψευδοκράτους και αυτό «πρέπει να το καταλάβουν όλοι», προσθέτοντας ότι η περίκλειστη πόλη είναι περιουσία βακούφικων.

Επί του θέματος αυτού ο Τούρκος Υπουργός Δικαιοσύνης ανέφερε ότι η μελέτη των αρχείων της οθωμανικής αυτοκρατορίας προς αυτή την κατεύθυνση ολοκληρώνονται και θα τους ενισχύσει τα νομικά δικαιώματα, υποστηρίζοντας ότι τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν λένε ότι το Βαρώσι πρέπει να μείνει κλειστό. Αυτό το τελευταίο αποτελεί ένα μύθευμα που αναπαράγεται διαχρονικά από την τουρκική πλευρά. Όμως έχει, με στοιχεία, απορριφθεί αυτό το αφήγημα.

Είναι σαφές πως όλες αυτές οι κινήσεις που γίνονται από τουρκικής πλευράς εντάσσονται στον ευρύτερο επεκτατικό σχεδιασμό της Άγκυρας. Γι αυτό και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εκληφθούν αυτές οι κινήσεις ως μπλόφα. Οι Τούρκοι δεν μπλοφάρουν με το θέμα της Αμμοχώστου, όπως δεν μπλόφαραν με τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ.

Βενιζέλος Κώστας   - https://slpress.gr/

Η σχολική βία και ο ψυχολογικός φερετζές της ανεκτικότητας

γράφει η Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Παρακολουθήσαμε τις τελευταίες ημέρες τα τεκταινόμενα σχετικά με την υπόθεση ξυλοδαρμού ενός 17χρονου μαθητή σε σχολείο του Βύρωνα, από μαθητές γυμνασίου και λυκείου, όταν (όπως διαβάσαμε) ζήτησε το λόγο, επειδή η αδερφή του είχε πέσει θύμα bullying. Το σενάριο, χιλιοειπωμένο και γνωστό, το έχουμε δει να συμβαίνει και σε άλλα παρόμοια περιστατικά.

Στην αρχή η κοινωνία σοκάρεται, μετά συζητά, αναλύει, καταθέτει τις απόψεις της, κουβεντιάζει το ζήτημα, ακούει τις απόψεις των διαφόρων ειδικών, τις οποίες αναπαράγει εξ ολοκλήρου ή εν μέρει, αυτούσιες ή διαστρεβλωμένες και τέλος σιγά σιγά ξεχνάει και ξεθυμαίνει το ενδιαφέρον της. Αυτό μέχρι τουλάχιστον να συμβεί κάτι αντίστοιχο, που πιθανότατα θα οδηγήσει στην εκ νέου εκκίνηση της προαναφερόμενης πορείας. Κάθε φορά  η ίδια ιστορία, οι συνέπειες της οποίας στους τρόπους σκέψης, στις νοοτροπίες και στις συμπεριφορές των ανθρώπων δεν αποτιμώνται ποτέ.

Καταρχάς, ας αναρωτηθούμε ποιες θα μπορούσαν να είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας τηλεοπτικής φλυαρίας; Ποιος ο ρόλος των διάφορων ειδικών και κυρίως των ψυχολόγων και των υπολοίπων κοινωνικών επιστημόνων, όταν συμμετέχουν σε πάνελ ή εκπομπές, που δεν επιτρέπουν παρά παρεμβάσεις σύντομες, οι οποίες διακρίνονται από τη λογική της ατάκας; Πως όλη αυτή η παραφιλολογία γύρω από ζητήματα νεανικής παραβατικότητας και βίας, αξιοποιείται εμπορικά υπό το πρόσημο δήθεν της κοινωνικής ανάλυσης και του διαφωτισμού των ανθρώπων γύρω από τα αίτια τέτοιων συμπεριφορών με σκοπό δήθεν την πρόληψή τους;

Τηλεοπτική φλυαρία αντί ουσίας 

Οι παρεμβάσεις των ειδικών, οργανωμένες συνήθως με τους τηλεοπτικούς όρους, οδηγούν σε ψυχολογίζοντα σχήματα σκέψης, σε κλινικοποιημένα υπεραπλουστευτικά συμπεράσματα και σε καταχρηστικές γενικεύσεις γύρω από τη νεανική παραβατικότητα, ενδεχομένως και εγκληματικότητα, χωρίς τις περισσότερες φορές να μπορούν εμβαθύνουν. Δημιουργείται έτσι ένα γνωστικό χάος στους "καταναλωτές ειδήσεων" (υποτίθεται επιστημονικά τεκμηριωμένο) που διαστρεβλώνει την πραγματική συνθετότητα των κοινωνικών σχέσεων και της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης μέσα στο σύγχρονο πολιτικό-πολιτισμικό πλαίσιο της μετανεωτερικότητας.

Συγχρόνως, δίνοντας μια νότα έστω και αρνητικής, ως προς το περιεχόμενο, δημοσιότητας (παρόλα ταύτα επιθυμητής δημοσιότητας) του κάθε επικείμενου δράστη, συμβάλλει ενδεχομένως και στην αναπαραγωγή τέτοιων φαινομένων. Για να το πούμε αλλιώς, αυτό που αποσιωπάται, είναι ο ρόλος της επιστημονοφανούς αερολογίας, στην οποία καταγίνονται στα ΜΜΕ οι διάφοροι λίγο ως πολύ ειδικοί που καλούνται σε κάθε τέτοια περίσταση να εκφράσουν τη γνώμη τους. Ρόλος ίσως ενισχυτικός ως προς την επανεμφάνιση παρόμοιων φαινομένων.

Με άλλα λόγια, θα λέγαμε ότι "έχει πέσει πολύ ψυχολογία": Μέσω "ψυχολογίας" η αιτία του κακού αποδίδεται στα άτομα ή και με πιο ψυχοκοινωνιολογικούς όρους, στις επιρροές που έχουν δεχτεί από το περιβάλλον. Ποιες ακριβώς επιρροές; Ανάλογα με τον ειδικό (ψυχολόγο, κοινωνιολόγο, εγκληματολόγο) το βάρος ως προς τις προτεινόμενες ερμηνείες του φαινομένου αποδίδεται σε διαφορετικούς λόγους.

Άλλοτε σε εγγενείς ψυχικές αιτίες (με ή χωρίς βιολογικό υπόβαθρο και προεκτάσεις), άλλοτε στην οικογένεια και τις ελλείψεις στη φροντίδα και τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, άλλοτε στις ανεπάρκειες του σχολικού περιβάλλοντος, άλλοτε στην κακή χρήση της τεχνολογίας και των βίαιων βιντεοπαιχνιδιών, άλλοτε στην μίμηση κακών προτύπων που προβάλλονται στην τηλεόραση κλπ.

Σύστημα επιβράβευσης

Κάθε μια από αυτές τις αιτίες μπορεί ενδεχομένως να ισχύει από μόνη της, συνδυαστικά με κάποια άλλη ή και να ισχύουν όλες μαζί. Παρόλα αυτά είναι εξαιρετικά δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς σοβαρά παρόμοιου τύπου γεγονότα και φαινόμενα με λίγα λόγια και στον ελάχιστο χρόνο που συνήθως διαθέτει, όταν εκφράζεται στα ΜΜΕ. Έτσι, όλες οι παραπάνω ερμηνείες, συνήθως, καταντούν στομφώδη στερεότυπα, που μιλούν χωρίς να λένε τίποτα επί της ουσίας και καταλήγουν σε εύπεπτες γενικολογίες.

Θα λέγαμε συνεπώς πως η εν λόγω δημοσιότητα λειτουργεί ως σύστημα επιβράβευσης της "συμμοριοποίησης" που υποκαθιστά την χαμένη κοινωνική συνοχή και καθιστά ευάλωτο θύμα όποιον προβάλει αντιστάσεις ως μεμονωμένο άτομο στην γενίκευση της εξαχρείωσης των ηθών. Το παραπάνω επιτρέπει σε όσους διαπράττουν εγκληματικές ή παραβατικές πράξεις να λένε με ένα είδος έπαρσης: «Ποιος είμαι τελικά! Πόσο εύκολο είναι να μιλάνε για εμένα!. Το σύστημα τους, τα σχολεία τους, η δικαιοσύνη τους, οι υπουργοί τους, οι δημοσιογράφοι τους, οι επιστήμονές τους δουλεύουν για να με κάνουν διάσημο. Εδώ μέχρι και την υπουργό Παιδείας φέραμε στον Βύρωνα!».

Η όλη προσέγγιση τέτοιων φαινομένων λοιπόν λειτουργεί:

όπως ακριβώς η αρνητική διαφήμιση, αφού αναβαθμίζει την εικόνα των ατόμων ειδικά στο κοινό, στο οποίο απευθύνονται.

όπως τα αμορτισέρ, αφενός εξομαλύνοντας την κατάσταση, αφετέρου αποσιωπώντας συστηματικά την κοινωνιοπολιτισμική της ουσία και αποφορτίζοντας την μέσα στην υπερπληθώρα των γνωμών και των απόψεων που δια του λόγου εκτονώνονται.

αποφεύγοντας να βάλουν το νυστέρι στην πληγή που σαπίζει, δηλώνοντας ευθαρσώς και χωρίς πολλά λόγια πως ακριβώς αντιμετωπίζεται σε αυτήν την χώρα η εγκληματικότητα ανηλίκων ή/και ενηλίκων, εντός ή εκτός σχολείων.

Τρία σημεία προσοχής

Επιπρόσθετα, θα πρέπει για την ερμηνεία και την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, να λάβουμε υπόψη μας ότι:

Πρώτον, το περιστατικό του ξυλοδαρμού στο σχολείο του Βύρωνα, η υπόθεση Γιακουμάκη και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις λαμβάνουν χώρα σε μια κοινωνία σε κατάσταση αποσύνθεσης, που συγκαλύπτει πίσω από τον υποκριτικό φερετζέ της "ανεκτικότητας" την εξατομίκευσή της, την αδιαφορία της και την ανικανότητά της να αναλάβει το στοιχειώδες καθήκον του κοινωνικού ελέγχου των ατομικών, νεανικών ιδίως, συμπεριφορών.

Άλλωστε, με την αποδιοργάνωση των θεσμικών πλαισίων της οικογένειας και του σχολείου, το ενήλικο κοινωνικό περιβάλλον γονέων και εκπαιδευτικών, αφού καταρχάς παραιτήθηκε από τον παραδοσιακό ρόλο του, κατάντησε συχνά να υφίσταται το ίδιο την παρενόχληση και την απαξίωση από την πλευρά των μαθητών. Και αυτό συμβαίνει τόσο πιο συχνά, όσο περισσότερο οι ενήλικες φαίνονται ανίκανοι να αντιδράσουν ή ακόμα μοιάζουν αδιάφοροι και αποστασιοποιημένοι από τα προβλήματα και τις δυσκολίες των εφήβων.

Η κοινωνία των ενηλίκων, ωστόσο, έχει αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση και την κοινωνικοποίηση των εφήβων. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναρωτηθεί κανείς για την αποτελεσματικότητα της "λύσης" που πρότεινε η σημερινή υπουργός Παιδείας, όταν δήλωσε τη δημιουργία του θεσμού που ονόμασε "Δάσκαλος Εμπιστοσύνης".

Δεύτερον, η γυάλα, μέσα στην οποία μεγαλώνουν πολλά από τα παιδιά σήμερα, καλλιεργεί την πιο συγκαλυμμένη –γι’ αυτό πιο σκληρή– μορφή βίας, η οποία στρέφεται είτε προς τον άλλο είτε πολύ συχνά προς τον εαυτό. Η βία αυτή τροφοδοτείται από τις ιδεολογίες ανταγωνισμού προς τους άλλους, την επιθυμία για ατομική διάκριση με οποιοδήποτε τρόπο και ενισχύεται από τις νοοτροπίες της νεολαγνείας και του υπερπροστατευτισμού.

Χαρακτηριστικά η υπουργός Παιδείας αναφέρει πως έχουν ληφθεί παιδαγωγικά(sic) μέτρα για τους μαθητές που εμπλέκονται στο περιστατικό ξυλοδαρμού και ότι τέτοια περιστατικά «δεν έχουν καμία απολύτως θέση στο σχολείο». Κι όμως θα μπορούσε να της απαντήσει κάποιος πως τέτοια περιστατικά, εφόσον συμβαίνουν, έχουν θέσει στα σχολεία. Αν η υπουργός υπονοεί πως δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στα σχολεία, ας μας πει πως ακριβώς τα παιδαγωγικά μέτρα, στα οποία αναφέρεται και τα ευχολόγια που συμπεριλαμβάνουν, θα συνεισφέρουν πραγματικά στην αντιμετώπιση και πρόληψή τους.

Τρίτον, η λήθη, στην οποία έχει περιπέσει το αρχαιοελληνικό τρίπτυχο Υπερβολή-Ύβρις-Τιμωρία, καθιστά εύκολη την υπέρβαση των ορίων, πέραν από τα οποία, εάν πάει κάποιος, θα έπρεπε να αναμένει βαρύ τον πέλεκυ. Διότι βία υπήρχε πάντοτε. Υπήρχε, όμως, και ένα όριο διαφορετικό για τον κάθε άνθρωπο, που το καθόριζε η κοινή λογική και η κοινωνική εμπειρία και το οποίο φρόντιζε να μη ξεπεράσει κανείς.

Αν κάποιος το ξεπέρναγε, έβρισκε απέναντί του την ίδια την κοινωνία. Ένα «ως εδώ σε παίρνει, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τα όρια και τις αντοχές του». Δηλαδή, υπήρχε ένας κοινωνικός έλεγχος που ναι μεν ήταν ελαστικός, αλλά όχι υπερβολικά ανεκτικός. Με τον τρόπο αυτό έμπαινε το όριο στις συμπεριφορές των ατόμων που κινούνταν προς τα άκρα.   

https://slpress.gr/

Χωρίς μετρό, λεωφορεία, τραμ, ηλεκτρικό, τρόλεϊ η Αθήνα την Τρίτη - Κανονικά θα κινηθούν προαστιακός σιδηρόδρομος και τρένα

Απεργιακό, 24ωρο «χειρόφρενο» τραβούν την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου, λεωφορεία, τρόλεϊ, τραμ και μετρό, συμμετέχοντας έτσι στην στην 24ωρη απεργία του Εργατικού Κέντρου Αθηνών (ΕΚΑ) ενάντια στο νέο ασφαλιστικό.

«Η κυβέρνηση, ξέχασε πολύ γρήγορα τις δεσμεύσεις της για κατάργηση του αντιασφαλιστικού νόμου Κατρούγκαλου και προχωράει σε μια νέα αντιασφαλιστική επίθεση, προωθώντας ένα νομοσχέδιο, το οποίο συνεχίζει με μικροβελτιώσεις, στην ίδια φιλοσοφία και πολιτική του προηγούμενου απαράδεκτου νόμου. Όπως διαπιστώνουμε, οι αυξήσεις στις συντάξεις που είχε υποσχεθεί, είναι τελικά ψίχουλα, συγκριτικά με τις απώλειες του συνταξιοδοτικού εισοδήματος, ιδιαίτερα κατά την τελευταία δεκαετία» τονίζει σε ανακοίνωση του το Σωματείο Εργαζομένων ΣΤΑΣΥ.

Και συνεχίζει «διεκδικούμε:

- Δημόσια, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση. Καμία ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

  

- Ένταξη των ηλεκτροδηγών της ΣΤΑ.ΣΥ. Α.Ε στα ΒΑΕ με αναδρομική ισχύ, ώστε να αρθεί το ασφαλιστικό κενό των προηγούμενων ετών και ανάληψη του κόστους από το Κράτος.

- Επαναφορά των ΒΑΕ όπου έχουν καταργηθεί και την επέκτασή τους στις ειδικότητες της ΣΤΑ.ΣΥ. Α.Ε.

- Υπογραφή νέας Συλλογικής Σύμβασης, η οποία να ανταποκρίνεται τόσο στις πραγματικές ανάγκες, όσο και στις ιδιαίτερες συνθήκες εργασίας των ειδικοτήτων της ΣΤΑ.ΣΥ. Α.Ε.».

Από την πλευρά τους, οι εργαζόμενοι των ΗΛΠΑΠ επισημαίνουν, μεταξύ άλλων, ότι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο «ιδιωτικοποιεί την κοινωνική ασφάλιση και σπρώχνει χιλιάδες νέους εργαζόμενους στα ιδιωτικά ξένα κεφάλαια. Η ασφάλεια και η υγεία των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι "κόστος" ούτε τζόγος. Ζητάμε να επιστραφούν άμεσα τα κλεμμένα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων». 

Πηγή

«Το θαύμα των Ελλήνων»: Το Γαλλικό ντοκιμαντέρ που μας κάνει περήφανους

Ο «θρύλος των επιστημών» είναι μια σειρά βραβευμένων Γαλλικών ταινιών τεκμηρίωσης (ντοκιμαντέρ) του Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέως Michel Serres και αναφέρεται στο θαύμα των Ελλήνων.

Στην έκρηξη των γνώσεων και των επιστημών από τον -6 αιώνα έως και τον -4 αιώνα, σε ένα μικρό ηλιόλουστο κομμάτι γης, την Ελλάδα, γεννήθηκαν οι επιστήμες που εξακολουθούν να μας οδηγούν έως και σήμερα.

"Το θαύμα των Ελλήνων": Το Γαλλικό ντοκιμαντέρ που μας γεμίζει περηφάνια που γεννηθήκαμε Έλληνες.Ο Όμηρος, ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο  Ιπποκράτης, ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος, ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης, ο Εύδοξος, ο Διοσκουρίδης και άλλοι πολλοί Έλληνες πατέρες των επιστημών, της ποιητικής, της χαρτογραφίας, της ιατρικής, των μαθηματικών και της γεωμετρίας μας ταξιδεύουν στον κόσμο των Ελλήνων.

"Το θαύμα των Ελλήνων": Το Γαλλικό ντοκιμαντέρ που μας γεμίζει περηφάνια που γεννηθήκαμε Έλληνες.Η ταινία συνδυάζει, αφήγηση, τοπία, ιστορικές και ποιητικές αναφορές, και επιχειρεί να αναβιώσει τις θρυλικές μορφές της ιστορίας των Ελλήνων.

Απολαύστε το.

πηγή

Δυσοίωνη πρόβλεψη από το ΔΝΤ : Ο κορωνοϊός μπορεί να καταστρέψει την παγκόσμια ανάπτυξη

Η επιδημία του κοροναϊού μπορεί να καταστρέψει την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη αυτή την χρονιά, δήλωσε σήμερα η επικεφαλής του ΔΝΤ, αλλά πιθανόν να ακολουθήσει μια ισχυρή και ταχεία ανάκαμψη.

"Μπορεί να υπάρξει μια μείωση που εξακολουθούμε να ελπίζουμε να είναι της τάξης 0,1-0,2%", δήλωσε η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα στο Παγκόσμιο Φόρουμ Γυναικών στο Ντουμπάι.

Η ίδια είπε ότι ο πλήρης αντίκτυπος από την εξάπλωση της νόσου, η οποία έχει ήδη προκαλέσει πάνω από 1.600 νεκρούς, εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα περιοριστεί. "Συμβουλεύω όλους να μη σπεύδουν σε πρόωρα συμπεράσματα. Υπάρχει ακόμη μεγάλη αβεβαιότητα. Λειτουργούμε με βάση σενάρια, όχι ακόμη προβλέψεις, ρωτήστε με σε 10 ημέρες", τόνισε.

Σύμφωνα με την Γκεοργκίεβα, ακόμη είναι "πολύ νωρίς" για να αξιολογήσουμε τον πλήρη αντίκτυπο της επιδημίας. Ωστόσο, αναγνωρίζει ότι η επιδημία έχει ήδη πλήξει τομείς όπως ο τουρισμός και οι μεταφορές. "Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πούμε γιατί δεν γνωρίζουμε ποιά είναι η φύση αυτού του ιού. Δεν γνωρίζουμε πόσο γρήγορα η Κίνα θα μπορέσει να τον περιορίσει. Δεν γνωρίζουμε αν θα εξαπλωθεί στον υπόλοιπο κόσμο", δήλωσε η Γκεοργκίεβα.

Αν η νόσος "περιοριστεί γρήγορα, μπορεί να υπάρξει μια απότομη πτώση και μια πολύ γρήγορη ανάκαμψη", ένα φαινόμενο που είναι γνωστό ως αντίκτυπος με σχήμα V, εξήγησε. Με άλλα λόγια, μεγάλη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας στην Κίνα, στη συνέχεια μια γρήγορη ανάκαμψη, με αποτέλεσμα ο συνολικός αντίκτυπος να συγκρατηθεί και επομένως να μετριαστεί και ο αντίκτυπος στην παγκόσμια οικονομία.

Σύμφωνα με την επικεφαλής του ΔΝΤ, η εμπορική συμφωνία ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα--την πρώτη και δεύτερη παγκόσμια οικονομία--μείωσε τον αντίκτυπο της νόσου στη διεθνή οικονομία. Αλλά ο κόσμος θα πρέπει να ανησυχεί "για μια βραδεία ανάπτυξη", η οποία έχει προκληθεί από την αβεβαιότητα.

"Βρισκόμαστε τώρα σε μια φάση χαμηλής ανάπτυξης της παραγωγικότητας, χαμηλής οικονομικής ανάπτυξης, χαμηλών επιτοκίων και χαμηλού πληθωρισμού", δήλωσε η Γκεοργκίεβα στο φόρουμ του Ντουμπάι, στο οποίο συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, η κόρη του προέδρου των ΗΠΑ Ιβάνκα Τραμπ και η πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τερέζα Μέι.      

πηγή

Το μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης γίνεται επίσημο έγγραφο στον ΟΗΕ

Εν αναμονή της επικείμενης ανάρτησης από τον ΟΗΕ των συντεταγμένων θαλάσσιας δικαιοδοσίας που ορίζει το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο υπεγράφη στις 27 Νοεμβρίου 2019 από την Αγκυρα και την κυβέρνηση του Φαγέζ αλ Σαράζ στην Τρίπολη βρίσκεται η Αθήνα, όπως αποκαλύπτει η «Καθημερινή της Κυριακής».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η αναμενόμενη εξέλιξη προκαλεί ευλόγως ανησυχία στην Αθήνα, η οποία και προετοιμάζεται για τις επιπτώσεις που κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει.

Αξιωματούχοι της Άγκυρας έχουν δηλώσει δημοσίως ότι μετά την ανάρτηση στην αρμόδια διεύθυνση του ΟΗΕ ανοίγει ο δρόμος για έρευνες σε περιοχή που περιλαμβάνει τα νότια της Κρήτης.

   

Με βάση τις γεωγραφικές ακροβασίες στις οποίες έχει προχωρήσει η Άγκυρα προκειμένου να κατορθώσει να επιτύχει τη συνάντηση της τουρκικής με τη λιβυκή ΑΟΖ σε ένα σύνορο μόλις 29,7 χιλιομέτρων, το νησί της Κρήτης έχει περιορισμένη επήρεια, η Κάσος, η Κάρπαθος και η Ρόδος την ελάχιστη δυνατή και μικρότερα νησιά, όπως το Καστελλόριζο, εντελώς ανύπαρκτη επήρεια. Αντιθέτως, προκειμένου να επιτευχθεί η οριοθέτηση αυτή, έχουν χρησιμοποιηθεί τουρκικές ακατοίκητες βραχονησίδες, στις οποίες και έχει αποδοθεί πλήρης επήρεια για τον καθορισμό ΑΟΖ.    

 πηγή

Συνθήματα στους τοίχους

Σύνθημα σε τοίχο στα Χανιά   

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Ηταν κυριολεκτικά η καρδιά του Φεβρουαρίου, μια αναπάντεχη άνοιξη μέσα στον χειμώνα. Είχαν προηγηθεί μερικές πολύ κρύες ημέρες, τόσο λόγω καιρού όσο και συναισθημάτων. Μικρά πράγματα φαίνονταν μεγάλα και τα μεγάλα τεράστια.

Τι είναι αυτό που διαστέλλει τις διαθέσεις και τις κάνει να μεγεθύνονται και να αποκτούν τέτοιες διαστάσεις που καμία λογική δεν αρκεί για να τις χαλιναγωγήσει, ώστε να μπορέσεις να κοιμηθείς λίγο πιο ήρεμα, να απολαύσεις το μόνο πράγμα που είναι -είναι;- δωρεάν σε αυτό τον κόσμο; Ξυπνούσε κουρασμένη, με βαριά πόδια και χωρίς διάθεση. Το είπε στον γιατρό που την έβαλε να κάνει εξετάσεις.

«Τίποτα δεν έχεις. Οι μετρήσεις είναι τέλειες», της είπε. «Ξεκούραση χρειάζεσαι».

Είχε προηγηθεί μια μεγάλη πανσέληνος. Εκείνο το βράδυ το φεγγάρι -όταν το επέτρεπαν τα ψηλά κτίρια και τα ανοίγματα στα σύννεφα- φαινόταν κάπως μεγαλύτερο και φωτεινότερο από ό,τι συνήθως. Αυτό έφταιγε, της είπε μια φίλη που έχει εντρυφήσει στην αστρολογία. «Οι επιδράσεις διαρκούν μέρες μετά», της επισήμανε με στόμφο. «Αλλά μην ανησυχείς, για το ζώδιό σου έρχονται πολύ καλύτερες μέρες».

Χαμογέλασε. Πολύ ήθελε να την πιστέψει, να αποδώσει όλη αυτή τη δυσθυμία στις επιδράσεις των άστρων και των πλανητών και όχι σε όσα συνέβαιναν γύρω της. Αλλωστε με μια ελπίδα ζούμε, μπορούσε να επενδύσει τουλάχιστον στις μέλλουσες καλύτερες ημέρες.

Επέστρεψε από τη βόλτα μετά τη δουλειά κάπως πιο χαλαρή. «Απόψε θα φτιάξω ένα ζεστό και θα ξαπλώσω νωρίς» αποφάσισε. Και αυτό έκανε.

Εφτιαξε ένα χαλαρωτικό αφέψημα, έβαλε μια κουταλιά μέλι και πήγε στο κρεβάτι νωρίς. Φόρεσε ζεστές πιτζάμες, πήρε ένα βιβλίο, άναψε το πορτατίφ και άρχισε να διαβάζει. Αλλά πού να συγκεντρωθεί…

Ούτε το μελισσόχορτο και η βαλεριάνα μπορούσαν να κάνουν τίποτα, ούτε τα ζεστά παπλώματα, ούτε φυσικά το βιβλίο, που είχε ξεκινήσει μέρες τώρα με μεγάλη λαχτάρα, αλλά απόψε έμενε στην ίδια σελίδα, στην ίδια πρόταση, χωρίς να μπορεί να πάει παρακάτω.

«Ακου. Διακοπές χρειάζεσαι…» της ψιθύρισε κάποιος στο αυτί. Γέλασε, δεν υπήρχε κανείς εκείνη την ώρα στο δωμάτιο.

Σηκώθηκε, έψαξε και βρήκε τις φωτογραφίες των διακοπών. Ηλιος και φως και γαλανές θάλασσες… «Ας μπορούσα να κάνω μια βουτιά σε τούτα τα νερά ξανά», σκέφτηκε. Τις γύρισε όλες μία μία.

Ηλιοβασίλεμα στα παλιά βυρσοδεψεία, καρό τραπεζομάντιλο και δυο καρέκλες. Σιωπή. Πώς να σπάσεις αυτήν τη μαγεία; Και μετά ένας φάρος στο λιμάνι στην παλιά πόλη, νωρίς το πρωί, με το νερό να φαίνεται σαν να έχει πήξει κι εσύ να σκέφτεσαι ότι σαν άλλος Ιησούς θα μπορούσες να το περπατήσεις και να φτάσεις στην άλλη άκρη.

Γυάλινα καραφάκια με τσικουδιά και κοντά ρακοπότηρα. Ενας ασπρόμαυρος μισοκοιμισμένος γάτος σε ένα μπαλκόνι. Και ένα ανυπόγραφο σύνθημα στον τοίχο, πλάι σε μια παλιά τοξωτή ξύλινη πόρτα: «υποταγμένοι στην τυραννία του χρόνου, αναζητούμε τις ακούραστες νύχτες μας»*.

Πόσο την επηρέασε εκείνη η φράση… Οταν πέρασε από εκεί, την προτελευταία ημέρα των διακοπών πρέπει να ήταν, αισθάνθηκε ότι πληρώθηκε μια επιθυμία που δεν ήξερε ότι είχε. Οτι πήρε μια απάντηση στο ερώτημα που δεν ήξερε ότι τη βασάνιζε.

Εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη, θυμήθηκε όλα τα επιγράμματα που διάβασε στους τοίχους των Χανίων. Αλλα μιλούσαν για επανάσταση, άλλα για πολιτική και κάποια για έρωτες νικητές ή νικημένους.

Αυτά όμως που της έμειναν ήταν το σύνθημα του άγνωστου -είχε ψάξει και δεν μπόρεσε να το βρει πουθενά…- και ένα άλλο: αυτό που την υποδέχτηκε με την ομορφιά του την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι της στο νησί, από την «Ερωφίλη» του Χορτάτζη. Σε έναν ασπρισμένο τοίχο, έγραφε με βυζαντινά γράμματα:

«Γιατί ουδεμιά δε βρίσκεται καλομοιριά μεγάλη

σαν είν’ τση κόρης το φιλί κι η σπλαχνική τση αγκάλη»**.

Αυτά, και μια υπόσχεση για μια βόλτα την έκαναν να κοιμηθεί βαθιά έως το πρωί.

* Χανιά, Παλιά Πόλη. ** Ερωφίλη, Ιντερμέδιο Α΄, 173-174.

Μη χάνεσαι με όσους μοιράστηκες κάποτε ένα θρανίο

Όλα ξεκινούν ένα πρωινό το οποίο προορίζεται να στιγματίσει την επόμενη δεκαετία και βάλε της ζωής σου. Σε ξυπνάνε σχεδόν με το ζόρι από τα πουπουλένια σου όνειρα, σε δασκαλεύουν να είσαι φρόνιμο παιδί και φορτωμένο το δύσμοιρο με μία τσάντα μεγαλύτερη από το μπόι σου, ξεκινάς για την ξενιτειά της πρώτης μέρας στο σχολείο.

Μπορεί να κλάψεις φωναχτά μήπως και σε λυπηθούν ή μπορεί να καθαρίσεις όλα τα πατώματα, μέχρι να πειστείς να περάσεις το κατώφλι.

Αφού όμως στερέψουν όλα τα ουρλιαχτά του στιλ «Θέλω τη μαμά μου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, διαπιστώνεις ότι ο χώρος είναι γεμάτος με πολλά μικρά ζιζάνια σαν και του λόγου σου, σύμμαχοι στη μάχη κατά της δικτατορίας του πρωινού ξυπνήματος και κυρίως μαθήματος.

Μπορεί ο τίτλος του διπλανού να άλλαξε όνομα και φύλο στη διάρκεια των χρόνων, όμως ο ρόλος του σύμμαχου παρέμεινε ίδιος και απαράλλαχτος.

Τυχεροί όσοι κάθε πρωί είχαν κάποιον να τους καλωσορίζει στο θρανίο με μια καλημέρα και ένα ζεστό χαμόγελο. Ήταν εκείνοι που δε βαρέθηκαν ποτέ στο μάθημα γιατί είχαν κάποιον να μοιραστούν την ανία τους μέχρι να τους χωρίσει η αγανάκτηση του διδάσκοντα. Εσείς δεν είστε για να κάθεστε μαζί!

Από τα μικροσκοπικά καρεκλάκια του νηπιαγωγείου ως και τα έδρανα του πανεπιστημίου, το ταξίδι στη γνώση απαιτεί και λίγο χαβαλέ, γιατί αλλιώς γίνεται καταναγκασμός.

Οι παρέες του σχολείου, αν δε δέσουν για τα καλά, είναι καταδικασμένες να λησμονηθούν στο συρτάρι με σκονισμένα άλμπουμ φωτογραφιών. Το ίδιο και το άτομο που τόσα χρόνια μοιράστηκες πολλά περισσότερα από ένα θρανίο.

Μοιράστηκες τη νύστα σου, τις παραξενιές σου και άπειρα εσωτερικά αστεία. Χωρίσατε το κολατσιό σας στα δυο, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά, αλλά και το απροειδοποίητο τεστ μαθηματικών που όλως τυχαίως έγερνε λιγάκι προς τα δίπλα.

Οι προσδοκίες και ο φόβος για το μέλλον ελαφραίνουν όταν τους μοιράζεσαι. Από το γνωστό «εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω…» μέχρι όντως να τα καταφέρεις, περνάνε άπειρες ώρες μέσα στη σχολική τάξη, διαγωνίσματα και εκδρομές. Θα τα κατάφερνες μόνος;

Ήταν εκείνη η σφιχτή αγκαλιά, όταν πάτωσες στο διαγώνισμα της κατεύθυνσης ή το ιδρωμένο χέρι που κρατούσες λίγο πριν τις πανελλαδικές. Ήταν το ίδιο πρόσωπο με το οποίο κλάψατε παρέα τη μέρα των αποτελεσμάτων μαζί, αλλά για διαφορετικούς λόγους.

Τα ονόματα από τα πρώτα καρδιοχτύπια γράφονται με μολύβι στα σχολικά θρανία. Στην ηλικία που ξεπερνιέται το σύνθημα «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», η διπλανή είναι εκείνη που θα μάθει για τον πρώτο σου έρωτα και θα φροντίσει να σε κάνει ρεζίλι κάθε φορά που περνάει μπροστά σου ο εκλεκτός.

Σημειωματάκια κάτω από τη μύτη του καθηγητή, παιχνιδιάρικα σκουντήματα και εκείνα τα βλέμματα όλο νόημα προς εξυπηρέτηση της μουγκής συνεννόησης.

Τα σχολικά χρόνια τελειώνουν, ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία. Είναι κρίμα λοιπόν εσείς οι δύο να χωρίσετε τις ζωές σας όπως κάνατε με το θρανίο στο δημοτικό. Κι αν οι δρόμοι σας φέρουν ξανά στα παλιά λημέρια, χτυπήστε το κουδούνι για έναν καφέ στα γρήγορα.

Περάστε μαζί ακόμα ένα διάλειμμα για να αναπολήσετε μερικά από τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής σας! Εξάλλου, αξίζει να χτίζουμε το παρόν μας πάνω σε χαρούμενες αναμνήσεις του παρελθόντος.

Θεοδώρα Μαρία Βένου  

Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ

Οι σκανδιναβικές αερογραμμές (SAS) αναγκάστηκαν προ ημερών να αποσύρουν την καινούργια τους διαφημιστική καμπάνια με τίτλο «Τι είναι αληθινά σκανδιναβικό; Απολύτως τίποτα. Όλα είναι αντιγραμμένα», γιατί εισέπραξαν κανονικό bullying από τα ακροδεξιά κόμματα που κόπτονται για την καθαρότητα της βορειοευρωπαϊκής κουλτούρας. Και στα καθ’ ημάς, δυο συγγραφείς, η Ελεάννα Βλαστού και ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, σε αντίστοιχα δημοσιεύματά τους στην «Καθημερινή» («Η εμμονή με τον ρατσισμό είναι η νέα μισαλλοδοξία» και «Γυναίκα λευκή φοβάται μουσουλμάνο») αναρωτιούνται πώς θα ζήσουμε με τους «άλλους». Προφανώς η πρώτη ζήλεψε τη δόξα του δεύτερου και είπε να καταθέσει την προσωπική… τραυματική της εμπειρία.

Χρειάστηκε ένας εξέχων βιολόγος, ο Αλμπέρ Ζακάρ, που τόλμησε να πλέξει το 1981 το εγκώμιο στη διαφορετικότητα, για να εξαπολύσουν οι θεωρητικοί του επιστημονικού ρατσισμού τα βέλη τους εναντίον του. Όλες οι έρευνές τους καταπιάνονται με την αναζήτηση των διαφορών ανάμεσα στους ανθρώπους, για να μπορέσουν να δικαιολογήσουν την ύπαρξη των «φυλών». Και να που ένας επιστήμονας ενδιαφερόταν όπως και αυτοί για τις διαφορές, όχι για να τις εντοπίσει ή να τις καταγγείλει, αλλά για να τους πλέξει το εγκώμιο. Μια τέτοια άποψη, φυσικά, δεν απηχεί τη γνώμη όλου του κόσμου. Ο Ζακάρ είδε χωρίς αμφιβολία το ουσιώδες μέσα από το ηλεκτρονικό του μικροσκόπιο, δηλαδή τον πλούτο που χαρίζει η παραμικρή διαφορά σε ένα κυτταρικό σύνολο. Εμείς οφείλουμε, με τον πιο στοιχειώδη τρόπο, να ψηλαφήσουμε και να αναγνωρίσουμε την ποικιλομορφία και να την αποδεχθούμε ως πηγή πλούτου και όχι ως “το bitcoin του προοδευτισμού”. Άλλωστε, ορισμένα μείγματα, συχνά πλούσια και πολυσύνθετα, φέρνουν στο φως τον πλούτο που γεννιέται από τη διαφορετικότητα: το αγγλοσαξονικό πνεύμα, την αφροκουβανέζικη μουσική, τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και τόσα άλλα.

Η ποικιλομορφία προσδιορίζει το σύνολο των βιολογικών, πνευματικών, ψυχικών χαρακτηριστικών που συνιστούν την ετερότητα των ανθρώπων. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Σε ολόκληρο τον κόσμο δεν υπάρχουν δυο απόλυτα όμοιοι άνθρωποι. Ακόμα και οι πραγματικοί δίδυμοι εξακολουθούν να είναι διαφορετικοί. Η ιδιαιτερότητα του ανθρώπου είναι ότι φέρει μια ταυτότητα που χαρακτηρίζει μόνον αυτόν τον ίδιο. Είναι μοναδικός, δηλαδή αναντικατάστατος. Ο καθένας μας μπορεί να λέει: «Δεν είμαι σαν τους άλλους» και θα έχει δίκιο. Όταν λέμε: «Είμαι μοναδικός», αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση: «Είμαι ο καλύτερος». Διαπιστώνουμε απλώς ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Με άλλα λόγια, κάθε πρόσωπο είναι ένα θαύμα, μοναδικό και αμίμητο.

Η διαφορά είναι το αντίθετο της ομοιότητας. Αυτός που τον θεωρούμε «διαφορετικό» έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος απ’ ό,τι εμείς, έχει άλλα έθιμα, άλλη θρησκεία, άλλο τρόπο ζωής, γιορτάζει με διαφορετικό τρόπο, μιλάει άλλη γλώσσα κ.λπ. Υπάρχει η διαφορά που εκδηλώνεται με τη φυσική εμφάνιση (το ύψος, το χρώμα του δέρματος, τα χαρακτηριστικά του προσώπου κ.λπ.), υπάρχει, επίσης, και η διαφορά στη συμπεριφορά, στη νοοτροπία, στις πεποιθήσεις κ.λπ. Οπωσδήποτε, λοιπόν, είμαστε όλοι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Απλώς, ορισμένοι έχουμε κοινά κληρονομικά χαρακτηριστικά. Κατά κανόνα, αυτές οι ομάδες ζουν μαζί. Σχηματίζουν έναν πληθυσμό που διαφέρει από μια άλλη ομάδα στον τρόπο της ζωής του. Υπάρχουν πολλές ανθρώπινες ομάδες που διαφέρουν μεταξύ τους στο χρώμα του δέρματος, στην τριχοφυΐα, στα χαρακτηριστικά του προσώπου και επίσης στον πολιτισμό. Όταν αναμειγνύονται  (με το γάμο), γεννιούνται παιδιά που τα ονομάζουμε «μιγάδες». Κατά κανόνα, οι μιγάδες είναι ωραίοι. Η ομορφιά τους οφείλεται στην επιμειξία.

Βέβαια, η αναγνώριση της ποικιλομορφίας των ανθρώπων από μόνη της δεν συνιστά την «ανακάλυψη της Αμερικής», εάν δε συνοδεύεται από τον παράλληλο σεβασμό και την αναγνώριση της ισότητας των ανθρώπων μέσα στη διαφορετικότητα. Ο πλούτος δε βρίσκεται στη διαφορά, αλλά στη δημιουργική ανάμειξη των διαφορών. Για παράδειγμα, η λέξη «φυλή» δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να πούμε ότι υπάρχει ανθρώπινη ποικιλία. Χρησιμοποιήθηκε για να υπερτονιστούν οι εντυπώσεις των φανερών διαφορών, δηλαδή των σωματικών. Δεν έχουμε το δικαίωμα να βασιζόμαστε στις σωματικές διαφορές ή σε άλλα στίγματα ετερότητας, προκειμένου να διαιρούμε και να ταξινομούμε την ανθρωπότητα με ιεραρχικό τρόπο, δηλαδή να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι ανώτεροι από τους άλλους ανθρώπους, που θα τους τοποθετούσαμε σε μια κατώτερη τάξη. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι, επειδή το δέρμα μας είναι λευκό ή επειδή είμαστε Έλληνες, Ορθόδοξοι, μιλάμε ελληνικά, είμαστε επιστήμονες ή πλούσιοι, έχουμε περισσότερες ικανότητες από τους άλλους ανθρώπους. Η ποικιλομορφία σίγουρα αποτελεί πλούτο, όταν ξέρουμε να την ξεπερνάμε, δηλαδή να συγχρωτιζόμαστε με τους άλλους χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

Η δημοκρατία χτίζεται πάνω στα γερά θεμέλια πολιτών με κριτική ικανότητα και απόψεις. Χρειάζεται πρωτίστως πολίτες κι όχι αδελφοποιτούς, κατά τον Σαβατέρ. Αντίθετα, η ισοπεδωτική ομοιομορφία των απόψεων και η δεκτικότητα των μαζών σε δογματικές αντιλήψεις οδηγεί αναπόφευκτα στη διαιώνιση των προβλημάτων και την ανία. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο πολιτισμός – με την ευρύτερη έννοιά του – δε δημιουργήθηκε δια της παρθενογενέσεως. Υπήρξε αποτέλεσμα της σύνθεσης, πολλές φορές ακόμα και των αντιθέτων. Έτσι, λοιπόν, η ποικιλομορφία δρα ως οξυγόνο για τον πολιτισμό, αφού επιτρέπει τον διαρκή εμπλουτισμό του με νέα στοιχεία, καθιστώντας τον εξελίξιμο, πολυφωνικό και ανανεώσιμο. Και σήμερα – περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά – η διαφορετικότητα και η πολυφωνία επιβάλλονται ως επιτακτικές ανάγκες απέναντι στην απώλεια της προσωπικής ταυτότητας, της προσωπικής κρίσης, του προσωπικού γούστου, του «Εγώ» εν γένει, από τους Οργουελικούς μηχανισμούς του θαυμαστού, καινούριου κόσμου μας.

Κλείνοντας, να το εξομολογηθώ. Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Άντρες και γυναίκες χρώματος μαύρου στην ψυχή.

Δημήτρης Χριστόπουλος

Κυρίες και Κύριοι, καλώς ήλθατε στην Κοινωνία της Διακινδύνευσης!

του Ανδρέα Παναγόπουλου

Στην εποχή, δηλαδή, όπου βασικά ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα υποχωρούν μπροστά σε ένα δικαίωμα που έχει αναχθεί σε υπέρτατο: το δικαίωμα στην ασφάλεια.

Η ιστορία είναι πραγματική και πολύ πρόσφατη: «Όταν ένας άνδρας από τη Χανγκτζόου, της Κίνας, επέστρεψε σπίτι του από ένα επιχειρηματικό ταξίδι, η τοπική αστυνομία ήρθε σε επαφή μαζί του. Είχαν εντοπίσει το αυτοκίνητό του από τον αριθμό κυκλοφορίας στη γειτονική Γουεντζόου, όπου έχουν καταγραφεί σωρεία κρουσμάτων του νέου ιού παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε απόσταση από το επίκεντρο της επιδημίας. «Μείνετε σπίτι για δύο εβδομάδες», του ζήτησαν. Ύστερα από περίπου 12 ημέρες, βαρέθηκε και βγήκε έξω νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε. Αυτή τη φορά, δεν ήταν μόνο η αστυνομία που επικοινώνησε μαζί του, ήταν και το αφεντικό του. Εντοπίστηκε κοντά στο Γουέστ Λέικ της Χανγκτζόου από κάμερα με τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου και οι αρχές ενημέρωσαν την εταιρία του ως προειδοποίηση».

«Σοκαρίστηκα κάπως από την ικανότητα και την αποτελεσματικότητα του δικτύου μαζικής παρακολούθησης. Βασικά μπορούν να παρακολουθήσουν τις κινήσεις μας με τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης και μεγάλων δεδομένων οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος», δήλωσε ο άνδρας, που ζήτησε να μην κατονομαστεί καθώς φοβάται ότι θα έχει κυρώσεις.

Οι Κινέζοι εδώ και καιρό γνωρίζουν ότι τους παρακολουθεί το πιο προηγμένο σύστημα ηλεκτρονικής παρακολούθησης στον κόσμο. Η έκτακτη κατάσταση με τον κορωνοϊό έφερε στο προσκήνιο κάποια από την τεχνολογία αυτή, δίνοντας στις αρχές την ευκαιρία να δικαιολογήσουν τις σαρωτικές μεθόδους του κοινωνικού ελέγχου υψηλής τεχνολογίας.

Οι εταιρίες τεχνητής νοημοσύνης και καμερών ασφαλείας υποστηρίζουν ότι τα συστήματά τους μπορούν να σκανάρουν τους δρόμους αναζητώντας ανθρώπους που έχουν ακόμα και λίγο πυρετό, να αναγνωρίσουν τα πρόσωπά τους ακόμα κι αν φορούν μάσκες και να τους αναφέρουν στις αρχές.

Εάν ένας ασθενής με κορωνοϊό μπει σε ένα τρένο, το σύστημα με την κωδική ονομασία «Πραγματικό Όνομα» του σιδηροδρόμου, μπορεί να δώσει μια λίστα των ανθρώπων που κάθονται κοντά του. Εφαρμογές σε κινητά τηλέφωνα μπορούν να πουν στους χρήστες εάν έχουν βρεθεί σε πτήση ή σε ένα τρένο με κάποιον γνωστό φορέα του κορωνοϊού, και χάρτες τούς δείχνουν τις τοποθεσίες των κτιρίων όπου ζουν ασθενείς του ιού. Αν και έχουν υπάρξει κάποια ανώνυμα παράπονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προς το παρόν οι Κινέζοι πολίτες φαίνεται να αποδέχονται την επιπλέον εισβολή, ή ακόμα και να την ‘αγκαλιάζουν’, καθώς αποτελεί έναν τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης.

Πιστεύει κανείς ότι όλες αυτές οι τεχνολογίες, αυτά τα συστήματα ηλεκτρονικής παρακολούθησης θα πάψουν να λειτουργούν μετά το τέλος, αργά ή γρήγορα, της επιδημίας του κορωνοϊού; Όχι βέβαια!

Κυρίες και Κύριοι, καλώς ήλθατε στην Κοινωνία της Διακινδύνευσης!

Στην εποχή, δηλαδή, όπου βασικά ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα υποχωρούν μπροστά σε ένα δικαίωμα που έχει αναχθεί σε υπέρτατο: το δικαίωμα στην ασφάλεια.

Από την Κίνα μέχρι τα σύνορα Μεξικό-ΗΠΑ και από τη Λαμπεντούζα μέχρι τη Μόρια: Πόλεις ολόκληρες με εκατομμύρια κατοίκους «νεκρώνουν», άνθρωποι εξαναγκάζονται και κλειστούν στα σπίτια τους επ’ αόριστο και οι πόρτες «σφραγίζονται» με οξυγονοκόλληση για τον κίνδυνο εξάπλωσης ενός ιού. Κτήρια και εκτάσεις επιτάσσονται, κλειστά κέντρα/στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργούνται, φράγματα μπαίνουν σε θάλασσες και πελάγη, τεράστιας έκτασης τείχη χτίζονται μεταξύ χωρών για να αντιμετωπισθούν πρόσφυγες και μετανάστες.

Στο όνομα του δικαιώματος στην ασφάλεια μπορεί ένα κράτος ή μία υπερκρατική δομή να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να εφαρμόσει μέτρα τα οποία μέχρι πριν λίγα χρόνια θα φάνταζαν αδιανόητα.

Η ισορροπία στη σχέση της ελευθερίας του ατόμου (και της κοινωνίας) με την ασφάλεια απασχολεί την φιλοσοφική, πολιτική και νομική σκέψη από την εποχή της γένεσης του σύγχρονου Κράτους μέχρι και τη σημερινή εποχή της λεγόμενης μετανεωτερικότητας και συμπυκνωνόταν σε ένα ερώτημα: μέχρι ποιό σημείο τα δικαιώματα των πολιτών μπορούν να περιοριστούν ή να ανασταλούν στο όνομα της ασφάλειας;

Ο Νικολό Μακιαβέλι και ο Τζιοβάνι Μπότερο έδωσαν την απόλυτη απάντηση που καθόρισε και το πνεύμα και τον ρόλο του Κράτους από τον 16ο έως και τον 19ο αιώνα: η κυβερνώσα πολιτική τάξη δικαιούται και υποχρεούται, κάθε φορά που η ασφάλεια του Κράτους βρίσκεται σε κίνδυνο, να παραβιάζει τους νομικούς, ηθικούς, πολιτικούς και οικονομικούς κανόνες που διέπουν την κοινωνική συμβίωση, προκειμένου να αντιμετωπίσουν ή να προλάβουν τον κίνδυνο αυτόν.

Η Κοινωνία της Διακινδύνευσης και το «Ποινικό Κράτος» που διαδέχεται σταδιακά το «Κοινωνικό Κράτος», έχουν τη ρίζα τους τις γερμανικές θεωρίες του «Κράτους Ισχύος» (“Machtstaatsgedanke”) του 19ου αιώνα και σύγχρονο σημείο πρώιμης επιβολής τους, στη μετανεωτερική εποχή, την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους.

Το τρομοκρατικό χτύπημα από μία νιχιλιστική ισλαμιστική οργάνωση, την Αλκάιντα (και αργότερα τον ISIS) προκαλεί της εμφάνιση, στη Δύση, μίας «έννομης τάξης» δίχως κανέναν ηθικό φραγμό ή δημοκρατικό πρόσχημα. Επικαλούμενα την τρομοκρατική απειλή, πρώτα οι ΗΠΑ και η Ρωσία και μετά πολλά ευρωπαϊκά κράτη, θεσμοθετούν πρωτόγνωρα μέτρα σε βάρος μεταναστών ή και πολιτών των χωρών τους με καταγωγή από αραβικές ή αφρικανικές χώρες, τα οποία περιλαμβάνουν απαγωγές, μεταφορές σε άγνωστα σημεία του πλανήτη, φυλακίσεις χωρίς δίκες, βασανιστήρια και «εξουδετερώσεις» κατά το δοκούν (πιο πρόσφατη αυτή του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί).

Παρά το ότι το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι το αντίθετο των προσδοκιών με τρομερά χτυπήματα τρομοκρατών σε Παρίσι, Βρυξέλλες, Βερολίνο και αλλού, αλλά και ενός ανελέητου μακελειού σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, τα δυτικά (και όχι μόνο) κράτη επιμένουν σε αυτές. Κι αυτό διότι οι κίνδυνοι για την ασφάλεια αυξάνονται γεωμετρικά με τη δημιουργία τεράστιων προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών προς την «ασφαλή» Δύση. Η «Αραβική Ανοιξη» επιδεινώνει την κατάσταση πυροδοτώντας εμφύλιες συγκρούσεις σε μία σειρά από χώρες και αφήνοντας περιθώρια επέκτασης στον ISIS και στους τζιχαντιστές όπου γης.

Η εγκαθίδρυση του «Ποινικού Κράτους» βρίσκει όμως έναν ακόμη «σύμμαχο», την οικονομική, χρηματοπιστωτική και τραπεζική κρίση που κάνει την εμφάνισή της το 2008 στις ΗΠΑ και από το 2010 στον υπόλοιπο κόσμο. Κρίση που δίνει τη «χαριστική βολή» στο «Κοινωνικό Κράτος» που είναι ήδη βαρύτατα τραυματισμένο από την παγκοσμιοποίηση. Για πολλές χώρες ο κίνδυνος δεν προέρχεται πλέον μόνο από τους ταλιμπάν και από άραβες τρομοκράτες αλλά και από μετανάστες πρώτης ή και δεύτερης γενιάς, όπως στη Γαλλία, από «αγανακτισμένους» διαδηλωτές, από Ρομά, από άστεγους, από καταληψίες, από αντιεξουσιαστές, από κάθε λογής περιθωριακούς ή τοξικοεξαρτημένους.

Για το «Κράτος Ισχύος» ή το «Ποινικό Κράτος» οι φτωχοποιημένοι πολίτες μπορεί να αποτελέσουν τώρα ή στο μέλλον κίνδυνο και αντιμετωπίζονται ως τέτοιος προληπτικά ή κατασταλτικά. Και η υπόλοιπη κοινωνία, κυρίως η μεσαία τάξη, είναι έτοιμη να αποδεχτεί το αφήγημα του «Νόμου και της Τάξης». Εχοντας χάσει την προοπτική της οικονομικής ανόδου, μεγάλου μέρους του μισθού ή της σύνταξής τους οι πολίτες επιλέγουν, τουλάχιστον, την ασφάλεια ή έστω το αφήγημα γι’ αυτήν.

Υπερκρατικές δομές όπως το ΔΝΤ, η ΕΚΤ ή και ο ΠΟΥ επιβάλλουν κάθε είδους μνημόνια πέρα από κάθε εθνικό δίκαιο ή Σύνταγμα και οι κυβερνήσεις τα επιβάλλουν, με τη σειρά τους, στους πολίτες. Στο όνομα της «έκτακτης ανάγκης», των «έκτακτων συνθηκών», του «έκτακτου κινδύνου».

Εκείνο που κάποτε ήταν η εξαίρεση ή δικλείδα ασφαλείας, και το περιλαμβάναν τα δημοκρατικά Συντάγματα ως πρόβλεψη για ένα «Συνταγματικό Δίκαιο της ανάγκης», τώρα γίνεται ο κανόνας και μάλιστα χωρίς να ορίζει χρονικό διάστημα αντιμετώπισης εκτάκτων κινδύνων και χωρίς βέβαια κανένα δημοκρατικό πρόσχημα. Η δε Δικαιοσύνη επισφραγίζει τα όποια έκτακτα μέτρα και δικαιώνει, στη συνέχεια, τη μόνιμη εφαρμογή τους.

Ξανά: Καλώς ήλθατε στην Κοινωνία της Διακινδύνευσης! Σε μία εφιαλτική κοινωνία που θα παραμείνει έτσι και όταν και αν εξουδετερωθεί ο ISIS, οι ταλιμπάν ή ο κορωνοϊός.

Με τις θεωρητικές βάσεις του Νικολό Μακιαβέλι και του Τζιοβάνι Μπότερο αλλά και τα εργαλεία της σύγχρονης τεχνολογίας που ήδη εφαρμόζονται σε απίστευτα μεγάλη κλίμακαέχοντας μετατρέψει τις πόλεις και τα σπίτια μας σε ένα γιγάντιο «Πανοπτικόν*», τη φυλακή που σχεδιάστηκε από τον Άγγλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Τζέρεμι Μπένθαμ το 1785 και επιτρέπει τη συνεχή επίβλεψη όλων των «κρατουμένων»-πολιτών.

Μία νέα οικονομική κρίση, τα νέα αναπόφευκτα κύματα των μεταναστών και οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, θα ενδυναμώσει την παρουσία του. Και απάντηση σε αυτόν τον εφιάλτη δεν διαφαίνεται ακόμη.

Αλλά κι αν ακόμη διαφανεί, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αντιμετωπισθεί ως ένας ακόμη κίνδυνος.

  

*Το Πανοπτικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί «[…] χωρίς εξαίρεση, σε όλες τις εγκαταστάσεις στις οποίες ένας αριθμός ανθρώπων θα τεθεί υπό επιτήρηση σε έναν χώρο όχι πολύ μεγάλο για να καλυφθεί από κτήρια. Όσο διαφορετικός ή αντίθετος και να είναι ο σκοπός: είτε για να τιμωρηθούν οι αδιόρθωτοι, να φυλαχθούν οι άφρονες, να αναμορφωθούν οι φαύλοι, να επιβεβαιωθούν οι ύποπτοι, να εργαστούν οι άεργοι, να διατηρηθούν οι αβοήθητοι, να περιθαλπούν οι άρρωστοι, είτε για να διδαχθούν οι πρόθυμοι σε κάθε κλάδο της βιομηχανίας, ή να εκπαιδευτεί η ανερχομένη γενιά στο δρόμο της εκπαίδευσης: με μια λέξη, είτε να εφαρμοστεί στους αιώνιους φυλακισμένους στο δωμάτιο του θανάτου είτε στους προφυλακισμένους που περιμένουν τη δίκη είτε σε αναμορφωτήρια είτε σε κάτεργα είτε σε βιοτεχνίες είτε σε τρελοκομεία, είτε σε νοσοκομεία είτε σε σχολεία»

Η ασφάλεια δεδομένων πάει σύννεφο

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

Η αποκάλυψη ότι αμερικανικές και γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών παρακολουθούσαν για δεκαετίες δυτικές κυβερνήσεις, μεταξύ των οποίων και την Ελλάδα, πουλώντας τους διάτρητα συστήματα κρυπτογράφησης, θέτει ένα μεγάλο ερώτημα και για την εποχή του Διαδικτύου.

Η εφημερίδα Washington Post και το γερμανικό δίκτυο ZDF έφεραν, αυτή την εβδομάδα, στο φως μια αποκάλυψη που θα έπρεπε να κάνει όλους τους ιστορικούς να κάτσουν και να ξαναγράψουν την παγκόσμια ιστορία από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα –και μαζί τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Η ελβετική εταιρεία Crypto, η οποία προμήθευε συστήματα κρυπτογραφίας σε δεκάδες δυτικές κυβερνήσεις, ήταν στην πραγματικότητα βιτρίνα της CIA και των δυτικογερμανικών υπηρεσιών πληροφοριών.

Για δεκαετίες, οι δύο υπηρεσίες μπορούσαν να παρακολουθούν εχθρούς και συμμάχους (με εξαίρεση την ΕΣΣΔ και την Κίνα, που δεν εμπιστεύτηκαν ποτέ τα προϊόντα δυτικών εταιρειών) χάρη στις «κερκόπορτες» ασφαλείας που τοποθετούσαν στα προϊόντα της Crypto.

Ουάσινγκτον και Βερολίνο είχαν πρόσβαση όχι μόνο σε εμπορικά μυστικά οικονομικών γιγάντων, αλλά και στα ειδεχθέστερα εγκλήματα αυταρχικών καθεστώτων (κυρίως στη Λατινική Αμερική και τη Μέση Ανατολή), τα οποία είτε χρησιμοποίησαν προς όφελός τους είτε τα αγνόησαν αφήνοντας εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους να πεθαίνουν.

Σύμφωνα με την Washington Post, η Ελλάδα και η Τουρκία ήταν από τα πρώτα θύματα του προγράμματος παρακολουθήσεων, που κατέληξε να ονομάζεται Ρουβίκωνας, ενώ σύντομα ακολούθησαν η Ισπανία και η Ιταλία. Οι παρακολουθήσεις μάλιστα έφτασαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών άρχισαν να ανησυχούν για τη στάση της Ουάσινγκτον απέναντι σε κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ.

Να σημειωθεί ότι, προκειμένου να αναπτύξουν περαιτέρω την τεχνολογική ικανότητα του Ρουβίκωνα, ΗΠΑ και Γερμανία συνεργάστηκαν στενά με τις εταιρείες Siemens και Motorola, γνωστές μεταξύ άλλων και για τα τεράστια δημόσια έργα τηλεπικοινωνιών που αναλάμβαναν στην Ευρώπη και την Αμερική.

Οπως προκύπτει από τα στοιχεία που έρχονται στο φως, η ιστορία ολόκληρων χωρών και ηπείρων ίσως να είχε ακολουθήσει διαφορετική πορεία χωρίς την ύπαρξη της εταιρείας Crypto.

Οι ΗΠΑ, παραδείγματος χάριν, είχαν πρόσβαση στις επικοινωνίες του Αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ Σαντάτ, κατά τη διάρκεια των συνομιλιών του Καμπ Ντέιβιντ, το 1978, αλλά και Ιρανών αξιωματούχων μετά την ισλαμική επανάσταση. Χάρη στο ίδιο πρόγραμμα κατά τη διάρκεια του πολέμου των Φόκλαντ/Μαλβίνες, προσέφεραν στο Λονδίνο πολύτιμες πληροφορίες από τις επικοινωνίες αξιωματούχων της Αργεντινής.

Ο έλεγχος της Crypto από τη CIA και τις γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών ισοδυναμεί με το να αφήσεις έναν διαρρήκτη να κατασκευάζει τις περισσότερες κλειδαριές και τα χρηματοκιβώτια που χρησιμοποιούνται σε σπίτια και εταιρείες σε όλο τον κόσμο. Μπορείς ταυτόχρονα να κερδίζεις χρήματα από την πώληση των κλειδαριών, αλλά και από τη διάρρηξη τους.

Ενώ όμως ο Ρουβίκωνας ανήκει θεωρητικά στο παρελθόν, αφού ΗΠΑ και Γερμανία έχουν αποχωρήσει εδώ και χρόνια από την Crypto, ένα άλλο «νέφος» πλανιέται τα τελευταία χρόνια πάνω από την ασφάλεια των δεδομένων φυσικών προσώπων, κρατών και επιχειρήσεων.

Το περιοδικό Wired έκρουε, αυτή την εβδομάδα, των κώδωνα του κινδύνου για το γεγονός ότι τρεις αμερικανικές εταιρείες, η Amazon, η Google και η Microsoft, ελέγχουν τη συντριπτική πλειονότητα του cloud computing χωρίς να υπόκεινται σε σοβαρό δημόσιο έλεγχο. Ουσιαστικά, οι τρεις γίγαντες αναλαμβάνουν να αποθηκεύουν τα δεδομένα χιλιάδων επιχειρήσεων, στις οποίες μπορεί να προσφέρουν επίσης λογισμικό μέσω απομακρυσμένων εφαρμογών ή υπολογιστική ισχύ για τις καθημερινές δραστηριότητές τους.

Τα δεδομένα καταλήγουν σε απόρθητες φάρμες υπολογιστών, οι οποίες μπορεί να καλύπτουν έκταση έως και 18 εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων. Μόνο από αυτή τη δραστηριότητα η μητρική της Google, Alphabet, αποκόμισε 9 δισεκατομμύρια στο τελευταίο τέταρτο του 2019, ενώ τα κέρδη της Amazon και της Microsoft ανήλθαν σε 10 και 12 δισεκατομμύρια αντίστοιχα.

Μέχρι στιγμής, αυτά τα κέρδη εξασφαλίζουν ότι οι κλειδοκράτορες του «νέφους» δεν έχουν λόγο να κοιτάξουν στο εσωτερικό των δεδομένων που αποθηκεύουν ή να εμποδίσουν την πρόσβαση στους πραγματικούς κατόχους των δεδομένων. Φτάνουμε έτσι στο σημείο μια εταιρεία να προσφέρει τα δεδομένα της στον βασικό ανταγωνιστή της, όπως συμβαίνει με τη Netflix, η οποία παρέχει τις ταινίες της μέσω των υπηρεσιών cloud της Amazon –η οποία επίσης λειτουργεί σαν πλατφόρμα ενοικίασης ταινιών.

Τι θα συμβεί, όμως, στην περίπτωση ενός γενικευμένου οικονομικού πολέμου μεταξύ εθνών ή πολυεθνικών επιχειρήσεων; «Οι δυνατότητες κατάχρησης είναι τεράστιες», εξηγούσε το Wired, αφού οι εταιρείες «θα μπορούσαν να υποκλέψουν εμπορικά μυστικά ή να καθυστερούν και να εμποδίζουν τη μεταφορά δεδομένων». Η βασική διαφορά του cloud από τη λειτουργία του Ρουβίκωνα θα είναι τότε ότι στην πρώτη περίπτωση τα θύματα θα έχουν προσφέρει από μόνα τους τις πληροφορίες στον «αντίπαλο».

Προφανώς ένα τέτοιο ενδεχόμενο φαντάζει εξωπραγματικό για τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς. Σχεδόν όσο εξωπραγματικό θα ακουγόταν πριν από μερικά χρόνια ότι η CIA και οι μυστικές υπηρεσίες της Δυτικής Γερμανίας θα πουλούσαν τα συστήματα κρυπτογράφησης, μέσω των οποίων θα παρακολουθούσαν τους πελάτες τους, ακόμη και στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ.

info-war.gr