Μετά το φυτοπλαγκτόν, οι λαγοκέφαλοι έκαναν την εμφάνισή τους στις παραλίες της Κρήτης.

Μπορεί το θέμα των ημερών στην Κρήτη, εν μέσω καύσωνα, να ήταν η εικόνα που παρουσίαζαν πολλές παραλίες του νησιού με την εμφάνιση φυτοπλαγκτόν - όπως τουλάχιστον αποφάνθηκε το Λιμενικό Σώμα- ωστόσο υπάρχουν και άλλα ζητήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν λουόμενοι και εργασιτέχνες ή μη ψαράδες στις θάλασσες του νησιού..

Ένα από αυτά η αύξηση του πληθυσμού των λαγοκέφαλων, γεγονός που δημιουργεί έντονο προβληματισμό τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα τα συγκεκριμένα ψάρια εμφανίζονται όλο και μεγαλύτερα σε μέγεθος, όπως αυτό που εντοπίστηκε νωρίς το πρωί της Δευτέρας να έχει ξεβραστεί στην παραλία του Κομού, του Δήμου Φαιστού.

Αξίζει να σημειωθεί οτι πρόκειται για ένα επικίνδυνο είδος , που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει την εμφάνισή του στο νησί της Κρήτης ,με την παρουσία του να οφείλεται κυρίως στην αύξηση των θερμοκρασιών ,που το οδήγησαν να μεταναστεύσει από την Ερυθρά Θάλασσα μέσω της διώρυγας του Σουέζ, στη Μεσόγειο.

Ο λαγοκέφαλος είναι ένα επικίνδυνο είδος ψαριού, που δεν είναι κατάλληλο σύμφωνα με τους ειδικούς για κατανάλωση λόγω της τοξίνης που περιέχει και το οποίο τα τελευταία χρόνια αυξάνεται με υψηλούς ρυθμούς στον κόλπο του Ρεθύμνου. Χαρακτηριστικό είναι πως το είδος αυτό δεν έχει «εχθρούς» στην θάλασσα και όπως είναι φυσικό αυτό έχει οδηγήσει σε αντίστοιχη μείωση του πληθυσμού των άλλων ψαριών.

πηγή 

Κύριε υπουργέ, μας κοροϊδεύετε!

γράφει η Χριστίνα Κοψίνη

Σε απαράδεκτη κοροϊδία εξελίσσεται το πρόβλημα των εκκρεμών συντάξεων, της καταβολής των αναδρομικών στις επικουρικές συντάξεις και της εφαρμογής του νέου νόμου για τους απασχολούμενους συνταξιούχους.

Ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων με δηλώσεις του στο ΑΠΕ/ΜΠΕ, επιβεβαιώνοντας το δημοσίευμα της «Εφ.Συν.» για τις καθυστερήσεις στην εφαρμογή του νέου νόμου και τη μετάθεση των αναδρομικών για το φθινόπωρο, έδωσε ένα νέο χρονοδιάγραμμα, χωρίς καν να αισθανθεί την ανάγκη να ζητήσει ένα «συγγνώμη» από τον κόσμο που προσδοκούσε την τήρηση των κυβερνητικών δεσμεύσεων.

Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, τον Ιούνιο θα ισχύσει η ψηφιακή σύνταξη, αλλά μόνο για το 40% των νέων συντάξεων, ενώ μόλις τον Αύγουστο θα ισχύσει η μείωση του 30% στις συντάξεις των απασχολούμενων συνταξιούχων, από το 60% που είναι σήμερα. Επίσης, επιστροφές στα αναδρομικά των επικουρικών μπορούν να προσδοκούν μόνο από τον Οκτώβριο οι συνταξιούχοι και μόλις τον Σεπτέμβριο του 2020 θα αρχίσουν να ισχύουν τα νέα ποσοστά αναπλήρωσης που προβλέπει ο δικός του νόμος, ο οποίος ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο!

Δυστυχώς, η «Εφ.Συν.» επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά. Αλλά αυτό δεν μας κάνει περισσότερο ευτυχείς. Διότι ο υπουργός Εργασίας σε συνεργασία με τον διοικητή του ΕΦΚΑ ξεγέλασαν τους συνταξιούχους. Οχι μόνο αυτούς που περιμένουν την απόφαση για πάνω από 230.000 εκκρεμείς συντάξεις, ούτε μόνο εκείνους που περιμένουν επί μήνες να λάβουν μέρος των περικοπών που τους επιδίκασε το Συμβούλιο της Επικρατείας το περασμένο φθινόπωρο αλλά και εκείνους που, νομίζοντας ότι οι νόμοι λειτουργούν, έσπευσαν να ξεκινήσουν εκ νέου εργασία και έσπευσαν να δηλώσουν νομίμως την απασχόλησή τους στον ΕΦΚΑ.

Κύριε υπουργέ, γιατί μας κοροϊδεύετε;  

Ποιοι είναι οι οκτώ Ελληνες που αφορίστηκαν..!

Από τον Εμμανουήλ Ροΐδη για το λογοτεχνικό του έργο «Πάπισσα Ιωάννα» μέχρι τον Θόδωρο Αγγελόπουλο για την ταινία «Το μετέωρο βήμα του Πελαργού».

 

Ελευθέριος K. Βενιζέλος (11 Αυγούστου / 23 Αυγούστου 1864 - 18 Μαρτίου 1936) 

Θρησκευτικές ποινές είναι οι περιορισμοί που τίθενται από τις θρησκευτικές κοινότητες όταν ένα μέλος ή μια ομάδα μελών της δεν ανταποκρίνονται σε ουσιώδεις επιταγές της. Οι καταδίκες και οι κυρώσεις που έπονται μπορεί να περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την απομάκρυνση, τη διακοπή της επικοινωνίας, τη διαπόμπευση ή ακόμη και την θανάτωση του μέλους ανάλογα με την θρησκευτική ομάδα ή κοινότητα και την εποχή.

Και μπορεί στην Ελλάδα να μην είχαμε θανατώσεις, είχαμε όμως απομακρύνσεις, αλλά κι επεισόδια που δίχαζαν τον λαό, όπως ο αφορισμός του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1916 που άναψε το φυτίλι για μια εκ νέου διαμάχη ανάμεσα σε Βενιζελικούς και Αντιβενιζελικούς.

Με αφορμή τον αφορισμό των Κυριάκου Μητσοτάκη, Νίκης Κεραμέως και Νίκου Χαρδαλιά από τον Μητροπολίτη πρ. Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, αν και η Ιερά Σύνοδος τον καταδικάζει, παρουσιάζουμε τους πιο ηχηρούς αφορισμούς που έχουν σημειωθεί στην ελληνική επικράτεια.

 Εμμανουήλ Ροΐδης

Εμμανουήλ Ροΐδης (28 Ιουνίου 1836 – 7 Ιανουαρίου 1904) 

Ο Εμμανουήλ Ροΐδης ήταν σημαντικός Έλληνας λογοτέχνης και δοκιμιογράφος. Θεωρείται ένας από τους πιο πνευματώδεις συγγραφείς που παρουσιάστηκαν στα ελληνικά γράμματα, ενώ το έργο του καλύπτει πολλά διαφορετικά είδη, όπως το μυθιστόρημα, το διήγημα, τις κριτικές μελέτες, κείμενα πολιτικού περιεχομένου, μεταφράσεις και χρονογραφήματα.

Η Πάπισσα Ιωάννα είναι το πιο διάσημο από τα αφηγηματικά έργα του Ροΐδη και ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα της Νεοελληνικής λογοτεχνίας, με πολλές μεταφράσεις σε ξένες γλώσσες. Με το έργο αυτό ο συγγραφέας ήλθε σε ρήξη με την κρατούσα λογοτεχνική παράδοση, τον ρομαντισμό, και με την ενίσχυση του κύρους της Εκκλησίας.

Το έργο εμφανώς παρουσιάζει τα αρνητικά της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά είναι φανερό ότι η κριτική και η απόρριψη απευθύνονται κυρίως στην Ορθόδοξη. Γι′ αυτό και οι αντιδράσεις απέναντί του ήταν τόσο έντονες, μέχρι που κατέληξε σε αφορισμό. Στον αφορισμό του έργου ο συγγραφέας απάντησε αρχικά χιουμοριστικά, με τις υποτιθέμενες «Επιστολές ενός Αγρινιώτου»  με την υπογραφή Διονύσιος Σουρλής (στην εφημερίδα Αυγή, Μάιος 1866) και έπειτα με σοβαρό -αλλά και πιο δηκτικό τόνο-με το «Ολίγαι λέξες εις απάντησιν της αφοριστικής εγκυκλίου της Συνόδου».

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

 

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770 -4 Φεβρουαρίου 1843) 

Αφορίστηκε το 1806 μαζί με τους άλλους κλεφτοκαπεταναίους της Πελοποννήσου.

Οι απλοϊκοί άνθρωποι, εκείνο τον καιρό, περισσότερο έτρεμαν τον αφορισμό και από τον ίδιον το θάνατο. Ακόμη κι ο Κολοκοτρώνης επηρεάστηκε από τον αφορισμό του Γρηγορίου του Ε΄ στα 1806. Οταν τον επόμενο χρόνο, στα 1807 βρέθηκε κουρσάρος πλέον στη Χαλκιδική, έστειλε ένα μήνυμα στον εξόριστο τότε, από τον σουλτάνο, στο Αγιον Ορος, Γρηγόριο τον Ε΄ που του ‘γραφε ότι εκείνος τον κατάντησε έτσι: «Εσύ μου ’γραψες την προδοσία στο χαρτί αλλά εγώ θα σου τη γράψω στο κούτελο». Η απάντηση του πρώην αλλά και μελλοντικού Πατριάρχη ήταν ότι όλα έγιναν «κατά θείαν παραχώρησιν»

Αλέξανδρος Υψηλάντης και Μιχαήλ Σούτσος (και η Φιλική Εταιρεία)

Οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς Ρωμιοί δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο την καταπίεση και την σκλαβιά από τους κατακτητές. Είχαν να αντιμετωπίσουν και την καταπίεση και την επιτήρηση της επίσημης Εκκλησίας η οποία είχε πάρει ειδικά προνόμια από τους Οθωμανούς και είχε καταστεί εκείνη η δύναμη η οποία κρατούσε τους Ρωμιούς υπόδουλους στον κατακτητή.Η Εκκλησία εξαργύρωνε αυτή την υποταγή της στον Σουλτάνο με τους ανώτατους ιεράρχες να ζουν στη χλιδή και στην πολυτέλεια.

Ζώντας μέσα σε αυτές τις συνθήκες η Εκκλησία είχε κάθε λόγο να αντιτίθεται σε οποιαδήποτε επαναστατική δραστηριότητα των υπόδουλων.

Για την Εκκλησία η αυτοκρατορία ήταν η «κοινή ημών ευεργέτιδα και τροφός» και η «κραταιά και αηττήτος βασιλεία».

Οι δε επαναστάτες με το ξεσήκωμα τους θέλησαν «να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαφή αυτής σκιάν με τόσα ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον, ζώντες ανενόχλητοι με τας γυναίκας και τα τέκνα των, με τας περιουσίας και καταστάσεις, και με την ύπαρξιν της τιμής των, και κατ’ εξοχήν με τα προνόμια της θρησκείας, ήτις διεφυλάχθη και διατηρείται ασκανδάλιστος μέχρι της σήμερον επί ψυχική ημών σωτηρία».

Καθυβρίζονται Υψηλάντης και Σούτσος

Στο αφοριστήριο αυτό εξαπολύονταν ύβρεις εναντίον του Μιχαήλ Σούτσου και του Αλ. Υψηλάντης «Αυτός όμως, φύσει κακόβουλος ων, εφάνη τέρας έμψυχον αχαριστίας και συνεφώνησε μετά του Αλεξάνδρου Υψηλάντου, υιού του δραπέτου και φυγάδος εκείνου Υψηλάντου, όστις παραλαβών μερικούς ομοίους του βοηθούς ετόλμησε να έλθη αίφνης εις την Μολδαυίαν, και αμφότεροι απονενοημένοι επίσης, αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν, ματαιόφρονες, εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους, διασπείραντες και αποστόλους εις διάφορα μέρη δια να εξαπατήσωσι και να εφελκύσωσιν εις τον ίδιον της απωλείας κρημνόν και άλλους πολλούς των ομογενών μας».

Ανδρέας Λασκαράτος

Ανδρέας Λασκαράτος (1 Μαϊου 1811-23 Ιουνίου 1901) 

Υπήρξε ένας σπουδαίος σατιρικός συγγραφέας, πνεύμα ανήσυχο που δημιούργησε έργα που συνήθιζαν να έρχονται σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις της εποχής του. Εξέφραζε ελεύθερα και ανεπηρέαστα τις απόψεις του και προκαλούσε με τη γραφή του γι′ αυτό γνώρισε διώξεις, τη φυλάκιση αλλά και τον αφορισμό. Απέναντί του βρέθηκε κυρίως η εκκλησία.

Τα ”Μυστήρια της Κεφαλονιάς” είναι το πιο γνωστό έργο του Ανδρέα Λασκαράτου. Γράφτηκε το 1856 με υπότιτλο «ή σκέψεις απάνου στην οικογένεια, στη θρησκεία και στην πολιτική εις την Κεφαλονιά».

Τα ”Μυστήρια της Κεφαλονιάς” προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις οι οποίες κατέληξαν στον αφορισμό του Λασκαράτου αρχικά από τον Μητροπολίτη Κεφαλονιάς και έπειτα από την Ιερά Σύνοδο. Συγκεκριμένα στις 2 Μαρτίου του 1956 ο μητροπολίτης Κεφαλονιάς Σπυρίδωνας Κοντομίχαλος, αφορίζει τον Ανδρέα Λασκαράτο και φυσικά το βιβλίο. Ο αφορισμός είχε προαποφασιστεί και συνταχτεί νωρίτερα (φέρει την ημερομηνία 16 Φεβρουαρίου 1856). Ο Λασκαράτος καταφεύγει κυνηγημένος στη Ζάκυνθο, αλλά στις 16 Μαρτίου 1856 αφορίζεται και εκεί, από τον μητροπολίτη της, Νικόλαο Κοκκίνη.

Ελευθέριος Βενιζέλος

Ελευθέριος K. Βενιζέλος (11 Αυγούστου / 23 Αυγούστου 1864 - 18 Μαρτίου 1936)

 

Η 12η Δεκεμβρίου του 1916 είναι μια μαύρη ημέρα για την ιστορία της Ελλάδας. Διοργανώνεται μια τεράστια διαδήλωση με επικεφαλής τα μέλη της Ιεράς Συνόδου. Η διαδήλωση καταλήγει στο Πεδίον του Άρεως, εκεί που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα της Αθηνάς.

Πρώτος ξεκίνησε ο μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος. «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα ανάθεμα έστω» λέει, παίρνει τέσσερις πέτρες τις ρίχνει μέσα σε ένα λάκκο που είχε ανοιχθεί και φωνάζει: «ανάθεμα και τρις ανάθεμα»!

Στη συνέχεια περνάνε από το ίδιο σημείο χιλιάδες εξοργισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι επαναλαμβάνουν την κατάρα του Θεόκλητου και πετάνε τις δικές τους πέτρες. Σε όλη τη διάρκεια του αναθέματος οι καμπάνες των εκκλησιών σε όλη την πρωτεύουσα χτυπάνε. Μέχρι το τέλος της ημέρας έχει δημιουργηθεί ένας μικρός λόφος από πέτρες στην κορυφή του οποίου οι διαδηλωτές έχουν βάλει μια ασπρόμαυρη σημαία που πάνω της έγραφε: «Ανάθεμα και αιωνία κατάρα στον προδότη Βενιζέλο».

Η Ελλάδα πλέον βρίσκεται στα πρόθυρα ενός εμφυλίου πολέμου καθώς οι βενιζελικοί απειλούν με αντίποινα

Μάρκος Βαμβακάρης

Είναι 10 Μαΐου του 1905, όταν στο φτωχικό σπίτι τους στο Σκαλί της Σύρου, ο Δομένικος και η Ελπίδα Βαμβακάρη αποκτούν τον πρώτο από τα έξι συνολικά παιδιά τους, τον γιο τους Μάρκο.

Ο «θεμελειωτής» του λαϊκού τραγουδιού και ένας από τους μεγαλύτερους ρεμπέτες γεννιέται στην καθολική οικογένεια του Δομένικου όπως, είναι άλλωστε  τα περισσότερα σπίτια της άνω χώρας.

Την καριέρα που ακολούθησε και τα τραγούδια του τα ξέρουμε, καθώς τα τραγουδούμε ακόμα και σήμερα. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι ο αφορισμός του από την καθολική εκκλησία, που ήρθε το 1966.

Το 1942 χάνει την μητέρα του, αλλά μπαίνει στην ζωή του η δεύτερη σύζυγος του, η Βαγγελιώ. Θα αποκτήσουν σύντομα δυο παιδιά, τα οποία όμως και πεθαίνουν πρόωρα. Το 1944 γεννιέται τελικά ο Βαγγέλης, το πρώτο από τα τρία συνολικά παιδιά του Μάρκου και της Βαγγελιώς, ακολουθούμενος από τον Στέλιο το 1947 και τον Δομένικο το 1949.

Το διαζύγιο του και ο νέος γάμος του οδηγούν την Καθολική εκκλησία στην οποία και ανήκει ο Βαμβακάρης να τον αφορίσει, κάτι το οποίο θα αρθεί το 1966, όταν θα του δοθεί και πάλι η «χάρη της κοινωνίας» των Καθολικών.

Θόδωρος Αγγελόπουλος

 

Θόδωρος Αγγελόπουλος (Αθήνα, 27 Απριλίου 1935 - 24 Ιανουαρίου 2012) 

Το μετέωρο βήμα του πελαργού είναι ο τίτλος μιας δραματικής ταινίας του Θόδωρου Aγγελόπουλου με τους Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι και Zαν Mορό, που γυρίστηκε το 1991. Ένας νεαρός ρεπόρτερ συναρπάζεται από τη φυσιογνωμία ενός ηλικιωμένου πρόσφυγα που ζει σχεδόν ασκητικά σε μια μικρή συνοριακή πόλη. Χωρίς να διευκρινίζει την πόλη όπου τοποθετείται η ταινία, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος φτιάχνει ένα έργο-μεταίχμιο πάνω στην απελπισία του τέλους του αιώνα και τη διασταύρωση δύο όμορων πολιτισμών (Αλβανία - Ελλάδα).

Η συγκεκριμένη ταινία είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και του τύπου για μεγάλο χρονικό διάστημα και για άλλο λόγο, πέρα του κινηματογραφικού ενδιαφέροντος, καθώς συνοδεύτηκε από ένα απροσδόκητο γεγονός. Όλα ξεκίνησαν όταν με κάποιο αδιευκρίνιστο τρόπο το σενάριο της ταινίας έφτασε στα χέρια του θρήσκου και εθνικιστή μητροπολίτη της πόλης, Αυγουστίνου Καντιώτη. Ο Καντιώτης, που είχε μανία με τους «Σκοπιανούς», θεώρησε ότι μπορεί να πρόκειται για πράκτορες και μόλις διάβασε το σενάριο το απέρριψε αμέσως, θεωρώντας ότι προσβάλλει το έθνος και το Χριστιανισμό. Έτσι, απείλησε τον Αγγελόπουλο ότι θα τον αφορίσει και τον διέταξε να σταματήσει τα γυρίσματα. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον Αγγελόπουλο, που φυσικά δεν υποχώρησε και προκάλεσε επίσης και το μένος των συνεργατών του. Το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις. Ο Αγγελόπουλος στηρίχτηκε από τους πολιτικούς της αριστεράς και είχε την αρωγή του σκηνοθέτη και φίλου του, Ακίρα Κουροσάβα. Όταν ο Αγγελόπουλος επέστρεψε, η μεγάλη μερίδα των Χριστιανών της Φλώρινας είχε κατακλύσει την πόλη με μαύρες σημαίες και πλακάτ, ενώ υπήρχαν και καρικατούρες που παρίσταναν το σκηνοθέτη σαν ένα προδότη που κρατούσε ένα σακούλι με 600 εκατομμύρια δραχμές και εμφανίζονταν συνθήματα, όπως «αναρχία, ανθελληνισμός, αθεΐα, ακολασία», με τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα, βάζοντας παρόμοια εμβατήρια. Με την παρότρυνση του μητροπολίτη προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την ολοκλήρωση και κυκλοφορία της ταινίας. Στις 16 Δεκεμβρίου 1990 ήταν η μέρα τελετής αφορισμού του Αγγελόπουλου και του πρωταγωνιστή Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. 

πηγή

Βρέθηκε αντίσωμα που μπλοκάρει τη λοίμωξη από τον κορονοϊό

Επιστήμονες από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ βρήκαν το εξουδετερωτικό αντίσωμα που μπλοκάρει τη λοίμωξη από τον κορονοϊό σε ασθενή με SARS.

Ένα ακόμη εξουδετερωτικό αντίσωμα, που είχε απομονωθεί παλαιότερα από έναν ασθενή, ο οποίος ανέρρωσε πριν χρόνια από το Σοβαρό Οξύ Αναπνευστικό Σύνδρομο (SARS), διαπιστώθηκε ότι μπλοκάρει αποτελεσματικά τη μολυσματικότητα του κορονοϊού SARS-CoV-2 που προκαλεί τη νόσο Covid-19.

Οι επιστήμονες από την Ελβετία, τη Γαλλία (Ινστιτούτο Παστέρ) και τις ΗΠΑ, με επικεφαλής τον δρα Ντέιβιντ Βίσλερ του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature». Τέτοια εξουδετερωτικά αντισώματα θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη νέων αντι-ιικών φαρμάκων και εμβολίων κατά του κορονοϊού. 

πηγή

Σταϊκούρας: «Η ανεργία θα αυξηθεί, το χρέος θα αυξηθεί, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών θα συρρικνωθεί»»

«Δυστυχώς η ανεργία θα αυξηθεί, η οικονομία θα βρεθεί σε βαθιά ύφεση, το χρέος θα αυξηθεί, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών θα συρρικνωθεί». Τα παραπάνω ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, μιλώντας στην τηλεόραση του OPEN, περιγράφοντας τη βαθιά καπιταλιστική κρίση που θα ακολουθήσει της πανδημίας.

Μπροστά στη νέα κρίση που θα πλήξει κάθε πτυχή της ζωής των εργαζομένων, των μικρών επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων, ο υπουργός μοίρασε «ψίχουλα» φανερώνοντας την πρόθεση της κυβέρνησης να φορτώσεις τις συνέπειες στις πλάτες του λαού.

Συγκεκριμένα ο κ. Σταικούρας μίλησε γενικά και αόριστα για ενίσχυση της απασχόλησης (μέσω και του προγράμματος SURE), το οποίο ουσιαστικά θα εξασφαλίσει φτηνά εργατικά χέρια στις επιχειρήσεις.

Την καταβολή της «επιστρεπτέας προκαταβολής», το μεγαλύτερο μέρος της οποίας ωστόσο θα καταλήξει σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους αφού για τη χορήγηση της έχουν τεθεί αυστηρά κριτήρια για μικρές επιχειρήσεις. 

Τέλος ο υπουργός Οικονομικών υποσχέθηκε αναστολές πληρωμών φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων και συγκεκριμένες προβλέψεις ειδικά για τους εργαζόμενους του εποχικού τουρισμού, χωρίς ωστόσο να γίνει συγκεκριμένος.

Σχετικά με τις μειώσεις των ενοικίων επισήμανε ότι το μέτρο δεν θα ισχύσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, διότι το κράτος δεν μπορεί να παρεμβαίνει μεταξύ δύο ιδιωτών!!! Πρέπει να ισορροπήσει η οικονομία, πρόσθεσε, και σε αυτό το πλαίσιο οι ιδιώτες (σ.σ. ιδιοκτήτες και ενοικιαστές) πρέπει να έρθουν σε συνεννόηση για τα συμβόλαια.

Με άλλα λόγια όλα τα παρέπεμψε στην …«αυτορρύθμιση της αγοράς» με ληψή ή καμιά κρατική παρέμβαση και προστασία. 

πηγή

Η γαλάζια… παρτίδα

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Είναι ξεκάθαρο ότι τις τελευταίες βδομάδες η Αγκυρα επιχειρεί μια ακόμη κίνηση στην παρτίδα που παίζεται εδώ και δεκαετίες στην σκακιέρα του Αιγαίου. Με την κίνηση αυτή η τουρκική ηγεσία διευκρινίζει ότι δεν είναι μόνο κάποιες μικρές νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο των οποίων το καθεστώς κυριαρχίας είναι αδιευκρίνιστο, αλλά υπάρχουν και μεγάλα νησιά – το σύνολο των νησιών στο ανατολικό Αιγαίο τα οποία η Ελλάδα κατέχει παράνομα.

Η επιχειρηματολογία που αναπτύσσει και επίσημα διατυπώνει η τουρκική πλευρά είναι απλή: Τα νησιά στο ανατολικό Αιγαίο αποδόθηκαν στην Ελλάδα υπό τον όρο να είναι αποστρατιωτικοποιημένα . Από τη στιγμή, λοιπόν, που η Ελλάδα τα οχύρωσε παραβιάζει τις Συνθήκες με τις οποίες τα πήρε στην κατοχή της.

Το τουρκικό αφήγημα οικοδομείται τον τελευταίο καιρό καταρχήν με θεωρητικές «επιστημονικές» προσεγγίσεις, οι οποίες διακινούνται μέσω δημοσιεύσεων και βιβλίων, στη συνέχεια αυτές οι απόψεις υιοθετούνται και διατυπώνονται δημόσια με δηλώσεις από κορυφαία στελέχη της τουρκικής πολιτικής ζωής. Στο τελικό στάδιο, την πρακτική εφαρμογή αυτών των απόψεων, αναλαμβάνουν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις οι οποίες επιχειρούν κινήσεις εντός περιοχών ελληνικής κυριαρχίας την οποία όπως είπαμε υπονομεύει με συστηματικό τρόπο η Αγκυρα.

Εχουμε ήδη συνηθίζει τις καθημερινές πτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών επάνω από ελληνικά (και κατοικημένα) νησιά με τις οποίες η Αγκυρα υπενθυμίζει ή επιδεικνύει τις δυνατότητές της να υποστηρίξει τις απόψεις της. Από τις αρχές αυτού του μήνα η τουρκική πλευρά «επισημοποιεί» ακόμη περισσότερο τις θέσεις της, καθώς σε navtex ( δημόσια προειδοποίηση προς ναυτιλλόμενους για πραγματοποίηση στρατιωτικών ασκήσεων) με τις οποίες δεσμεύει περιοχές μεταξύ Χίου, Ψαρών και Σάμου καταγράφει την άποψή της ότι τα εν λόγω νησιά «παραβιάζουν» το καθεστώς αποστρατικοποίησης που προβλέπει η Συνθήκη της Λοζάνης του 1923.

Αξίζει εδώ παρενθετικά να σημειωθεί ότι ακριβώς τη στιγμή κατά την οποία κλιμακώνεται και αναβαθμίζεται η τουρκική τακτική των διεκδικήσεων, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να ματαιώσει την καθιερωμένη μεγάλη αεροναυτική άσκηση με την οποία η χώρα υπενθυμίζει και αυτή τις δυνατότητες υπεράσπισης της κυριαρχία της.

Η πραγματικότητα διαμορφώνει τις Συνθήκες

Από την σκοπιά του ιστορικού χρόνου το σύγχρονο ελληνικό κράτος δεν έχει περάσει ούτε στην εφηβεία του: Ξεκινά να υπάρχει μόλις πριν δύο αιώνες με τον αγώνα (1821) της ανεξαρτησίας του και να εμφανίζεται στη διεθνή σκηνή ως προτεκτοράτο το 1832. Μόλις ένα αιώνα πριν διαμορφώθηκαν σε γενικές γραμμές τα σημερινά του όρια με τη Συνθήκη της Λοζάνης (1923) και μόλις το 1946 το ελληνικό κράτος παίρνει την σημερινή του μορφή με την προσάρτηση των Δωδεκανήσων, τα οποία και αυτά αποδόθηκαν υπό τον όροι της αποστρατιωτικοποίησης.

Αγνοώντας τον ιστορικό χρόνο, λησμονούμε ότι το ελληνικό κράτος διαμορφώθηκε (μετά από σκληρούς αγώνες του λαού) σε εδάφη τα οποία επί αιώνες βρίσκονταν στην κατοχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τα εδάφη αυτά, σύμφωνα με την τουρκική οπτική, χάθηκαν στην περίοδο κατά την οποία η Τουρκία «πλήρωσε» το τίμημα της ήττας της στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Η Συνθήκη της Λοζάνης είναι, για την σημερινή τουρκική ηγεσία, το «συμβόλαιο» που υποχρεώθηκε να αποδεχτεί η χώρα ως ηττημένη…

Όμως, η παρτίδα στο Αιγαίο συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται να γράφεται και η ιστορία. Και η σημερινή τουρκική ηγεσία, θεωρεί ότι είναι σε θέση να απαιτήσει την αναθεώρηση των Συνθηκών που καθόρισαν τα όρια του σημερινού τουρκικού κράτους, διεκδικώντας τις απώλειες (και τα μεγαλεία) του παρελθόντος.

Πολλοί είναι αυτοί που θα χαρακτηρίσουν υπερφίαλες ή ανεδαφικές τις τουρκικές αξιώσεις. Ωστόσο, η ιστορία διδάσκει ότι σε κάθε ιστορική περίοδο, «δικό» σου είναι αυτό που είσαι σε θέση να διεκδικήσεις και να κρατήσεις με τις δικές σου δυνάμεις και μόνο…

The Economist: Αντίο παγκοσμιοποίηση

Ο φόβος της μόλυνσης λόγω του covid-19 και τα μέτρα περιορισμού σε όλο τον κόσμο πιέζουν για εθνική αναδίπλωση και αυτάρκεια, σύμφωνα με το  γνωστό περιοδικό The Economist. Το νεοφιλελεύθερης οπτικής περιοδικό, αποχαιρετά την παγκοσμιοποίηση και δεν είναι βέβαιο για το τι θα την αντικαταστήσει.

«Ακόμη και πριν από την πανδημία, η παγκοσμιοποίηση βρισκόταν ήδη στο χείλος του γκρεμού, αποδυναμωμένη από την οικονομική κρίση [του 2008], και στη συνέχεια από  τον εμπορικό πόλεμο Κίνας-Αμερικής», επισημαίνει το The Economist σε άρθρο με τίτλο: «Το Covid-19 σκότωσε την παγκοσμιοποίηση;". Όμως, τα πρόσφατα μέτρα περιορισμού σε όλο τον κόσμο είχαν ως αποτέλεσμα το κλείσιμο των συνόρων και μια σημαντική κρίση του εμπορίου που θα μπορούσε να διακόψει τη μεγάλη περίοδο οικονομικής ολοκλήρωσης που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990.

"Αυτά τα τρία χτυπήματα έχουν προκαλέσει τόσο τραύματα στο ανοιχτό σύστημα συναλλαγών που δεν θα ξαναακουστούν πλέον όλα τα ισχυρά επιχειρήματα υπέρ του", συνεχίζει το περιοδικό.

Οι οικονομικές συνέπειες της κρίσης Covid-19 είναι ήδη εμφανείς και το The Economist επισημαίνει μερικά παραδείγματα: «Ο αριθμός των επιβατών στο [Αεροδρόμιο Λονδίνου] Heathrow έχει μειωθεί κατά 97% από πέρυσι, Οι εξαγωγές αυτοκινήτων του Μεξικού μειώθηκαν κατά 90% τον Απρίλιο και το 21% της μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων trans-Pacific ακυρώθηκε τον Μάιο. "

Διάδοση πολιτικής αστάθειας

Καθώς οι οικονομίες ανακάμπτουν, το περιοδικό προειδοποιεί: «Μην περιμένετε μια γρήγορη επιστροφή σε έναν ξέγνοιαστο κόσμο, όπου θα κινηθούμε ελεύθερα και όπου το εμπόριο θα είναι ελεύθερο.»

Η κρίση θα καταστήσει τη μετανάστευση πολιτικό ζήτημα, πιέζοντας για αυτάρκεια,  καθώς η πανδημία θα «αποδυναμώσει την ανάκαμψη, θα κάνει την οικονομία πιο ευάλωτη και θα προωθήσει την εξάπλωσή της πολιτικής αστάθειας".

Το συμπέρασμά του: "Αντίο στην παγκοσμιοποίηση και αμφιβολία για το τι θα την αντικαταστήσει.» 

πηγή

  

Καστοριάδης, το πραγματικό πρόβλημα της εκπαίδευσης

Στο έργο του "ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΙΣ 2000, ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης υποστηρίζει ότι «Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας. Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν – και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες – την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά».

Σε συνέντευξή του ο Καστοριάδης υποστηρίζει επίσης ότι "Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση!

Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη - και στο πανεπιστήμιο ακόμη - τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει.

Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα “χαρτί” και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση."

«Θα έλεγα πρώτα πρώτα ότι δεν μπορούμε να χωρίσουμε την εκπαίδευση από τη συνολική κοινωνική κατάσταση. Ο μακαρίτης, ο  καημένος ο Πλάτων έλεγε ήδη ότι ακόμα και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους και νομίζω ότι αυτό είναι μια τρομερά σημαντική και βαριά αλήθεια. Η εκπαίδευση ενός ανθρώπου, η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ηλικία μηδέν και φτάνει ως την ηλικία ωμέγα, δηλ. τη στιγμή που θα πεθάνει, συνεχώς διαμορφώνεται αυτός ο άνθρωπος. Διαμορφώνεται από τι; Διαμορφώνεται από όλα όσα προσλαμβάνει. Διαμορφώνεται από όλα όσα είναι γύρω του. Λοιπόν, τί διαμόρφωση υφίστατο ένας αρχαίος Αθηναίος περπατώντας, βλέποντας την Ακρόπολη, την Αγορά, τη Στοά και τα λοιπά και τα λοιπά και τί διαμόρφωση υφίσταται ένας σημερινός Αθηναίος ζώντας μέσα σε αυτό το φρικτό τερατούργημα που λέγεται Αθήνα και που έγινε τερατούργημα μέσα σε σαράντα χρόνια, δυνάμει όλων των μεγαλοφυών πολιτικών μας; Δεν είναι έτσι!...  Ή τι διαμόρφωση υφίστατο ένας αρχαίος Αθηναίος βλέποντας τραγωδίες στο θέατρο του Διονύσου και τί διαμόρφωση υφίσταται σήμερα ένας άνθρωπος βλέποντας τις διαφημίσεις της τηλεόρασης, δεν ξέρω τι!...

Στη Γαλλία αλλάζουν τα εκπαιδευτικά προγράμματα κάθε ένα χρόνο και το σύστημα και τα λοιπά και τα λοιπά… Κάθε υπουργός παιδείας αλλάζει και κάθε χρόνο πάει και χειρότερα το πράγμα, γιατί; Γιατί δεν μπορούν να αλλάξουν, ούτε είναι ικανοί να σκεφτούν πού είναι το πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτός ο έρωτας των παιδιών για αυτόν που τους διδάσκει και γι' αυτά τα οποία διδάσκει, του διδάσκοντος για τα παιδιά και γι' αυτά που διδάσκει ο ίδιος και της οικογένειας, η οποία επενδύει όλα αυτά τα πράγματα. Για να υπάρξουν όλα αυτά πρέπει να υπάρξει μια άλλη στάση απέναντι στη ζωή και στη γνώση και όχι απλώς η στάση ότι πηγαίνουμε στο σχολείο για να πάρουμε το καλύτερο δυνατό ‘χαρτί’ που θα μας κάνει μετά να έχουμε το καλύτερο δυνατό επάγγελμα ή να μας κάνει να βγάλουμε τα περισσότερα δυνατά λεφτά. Όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία, θα υπάρχει μια συνεχής χειροτέρευση, όπως τη βλέπουμε και σε χώρες όχι σαν την Ελλάδα, αλλά σε μια χώρα όπως η Γαλλία, που έχει τεράστιες ισχυρές παραδοσιακές δομές από δέκα αιώνες και ιδίως στο θέμα της εκπαίδευσης, όπου βλέπει κανείς τη συνεχή φθορά των Λυκείων, των Γυμνασίων, εκεί πέρα και των εκπαιδευτικών και των μαθημάτων που διδάσκονται και των παιδιών και των οικογενειών. Και αυτό είναι όλο το κοινωνικοϊστορικό ρεύμα.

*ΠΗΓΕΣ: ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ.,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΙΣ 2000 http://www.youtube.com/watch?v=I1ouePjBA1w&NR=1&feature=endscreen

Κείμενο της συζήτησης με τον δημοσιογράφο Ντανιέλ Μερμέ στην εκπομπή La-bas si j’ y suis του ραδιοφωνικού σταθμού France Inter , όπως δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία (20.7.1998) και στην Monde Diplomatique (Αύγουστος 1998).  

πηγή

Ναόμι Κλάιν: Εξ αποστάσεως, ένα χωρίς επαφή, χωρίς δημοκρατία μέλλον, το «Δόγμα του Σοκ» της πανδημίας

Πολλοί γονείς είδαν τα παιδιά τους κατά την πανδημία να παρακολουθούν τα μαθήματά τους μέσω της Google ή του Zoom, και ίσως θεώρησαν ότι ήταν ένας καλός και εκπαιδευτικός τρόπος να περνούν την μέρα μέσα στο σπίτι.

Όμως σύμφωνα με την Ναόμι Κλάιν τα πράγματα είναι πολύ πιο σκοτεινά. Η καραντίνα, εκτός από τον προληπτικό σκοπό της, λειτούργησε και σαν ένα «ζωντανό εργαστήριο για ένα μόνιμο - και εξαιρετικά κερδοφόρο - χωρίς επαφή, χωρίς δημοκρατία, μέλλον», γράφει η Ναόμι Κλάιν σε άρθρο της στο Intercept, παρατηρώντας ότι «κάτι που μοιάζει με ένα συγκροτημένο δόγμα του σοκ της πανδημίας αρχίζει να εμφανίζεται. Αποκαλέστε το “τηλε-New Deal”».

Γονείς και παιδιά, σύμφωνα με την Ναόμι Κλάιν, έχουν εμπλακεί σε ένα «μεγάλο πείραμα στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση», όπου οι εταιρείες συλλέγουν πολλά δεδομένα και αναζητούν τρόπο να γίνει μόνιμη, επειδή πιστεύουν ότι αυτός είναι ένας καλύτερος τρόπος , ή τουλάχιστον, ένας πιο κερδοφόρος τρόπος. O Έρικ Σμιτ, πρώην πρόεδρος της Google και νυν πρόεδρος της αμερικανικής Επιτροπής Εθνικής Ασφαλείας σε ζητήματα Τεχνητής Νοημοσύνης ζητά ενίσχυση των χρηματοδοτικών πακέτων σε εταιρείες τεχνολογίας, όπως η Google και η Amazon, για να εκτελούν δημόσιες λειτουργίες με πρόφαση την αναγκαιότητα αμερικανικής απάντησης στην τεχνολογική ενδυνάμωση της Κίνας.

«Θα είναι ένα πάρτι για τις εταιρείες τεχνολογίας», αναλύει η Ναόμι Κλάιν στο Democracy Now. «Δεν επιδιώκουν επιστροφή στην κανονικότητα όπως την ξέραμε. Θέλουν να πάμε σε ένα νέο μοντέλο, όπου οι προνομιούχες τάξεις, όλοι εκείνοι που είναι σε θέση να απομονωθούν, να λαμβάνουν ό,τι χρειάζονται ψηφιακά, με drone, με ρομποτικά αυτοκίνητα… Βλέπουμε μια τεράστια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της Silicon Valley, και από το σημείο όπου όλες αυτές οι τεχνολογίες ήταν πολύ, πολύ αμφιλεγόμενες, για την φυσική μας ασφάλεια (πόσα ατυχήματα έγιναν με drone που παρέδιδαν προϊόντα;), για την ασφάλεια των ευαίσθητων πληροφοριών μας στην περίπτωση της τηλεϊατρικής ή ακόμη και το όφελος των παιδιών μας να βρίσκονται μπροστά από μια οθόνη όλη μέρα, τώρα να παρουσιάζονται ως λύσεις».

«Αυτό που θέλουν να μας πουλήσουν τώρα είναι ότι η περισσότερη παρακολούθηση μέσω κινητών, εφαρμογών και λοιπών, η περισσότερη τηλεϊατρική, η περισσότερη τηλεκπαίδευση, επί της ουσίας η περισσότερη αφαίρεση του ανθρώπινου παράγοντα από την εξίσωση, θα είναι η λύση», προσθέτει η Ναόμι Κλάιν εκφράζοντας φόβους ότι «θα δούμε πολλές ημιτελείς αποφάσεις που θα παρουσιαστούν σαν λύσεις και φυσικά θα εξυπηρετούν μεγαλόπρεπα τα συμφέροντα των τεχνολογικών κολοσσών». Σημειώνει δε ότι όσο οι ίδιες εταιρείες προτείνουν και προσφέρουν την λύση, ζητήματα όπως «μήπως θα έπρεπε το διαδίκτυο αφού θα είναι τόσο μέσα στην ζωή μας πλέον να διοικείται από εμάς, από τους κανόνες και την δημοκρατία μας;», δεν θα τεθούν ποτέ στο τραπέζι.

Εν συντομία, γράφει η Ναόμι Κλάιν, «η Δημοκρατία - η άβολη εμπλοκή του λαού στον σχεδιασμό κομβικών θεσμών και δημόσιων χώρων - είχε αρχίσει να γίνεται το βασικό εμπόδιο στα πλάνα του Σμιτ, που ακόμη διατηρεί 5,3 δισ δολάρια μετοχών στη Google ή του Τζεφ Μπέζος της Amazon για έναν ατέρμονο αγώνα τεχνολογικού εξοπλισμού, για τη διατήρηση στους δρόμους των δυνητικά θανατηφόρων ρομποτικών οχημάτων τους, για την εκμετάλλευση των απόρρητων ιατρικών δεδομένων των εργαζομένων από τους εργοδότες, για την χρήση τεχνολογιών αναγνώρισης προσώπων σε δημόσιους χώρους και πολλών άλλων. Τώρα, μεσούσης της πανδημίας και του φόβου για το μέλλον, οι “οραματιστές” αυτοί, όπως τους αποκαλεί ο κυβερνήτης της Ν. Υόρκης, βρίσκουν την ευκαιρία να εξαφανίσουν κάθε δημοκρατική παρέμβαση στα οράματα τους. Βρίσκουν την ευκαιρία να αποκτήσουν την ίδια εξουσία με τους Κινέζους ανταγωνιστές τους, που έχουν την πολυτέλεια να δρουν χωρίς τα εμπόδια των εργατικών ή ατομικών δικαιωμάτων».

Όταν, δε, «έχουμε κυβερνήσεις σαν του Τράμπ, που διαβάζουν μόνο νούμερα και δείκτες, όπως το αν ανεβαίνουν οι τιμές των μετοχών, για να το χρησιμοποιήσουν ως προεκλογικό ατού», τότε τα σχέδια των μεγάλων εταιρειών για περισσότερα κέρδη διευκολύνονται, σύμφωνα με την Ναόμι Κλάιν, που εξάλλου παρατηρεί ότι η απειλή προς τις δημοκρατικές διαδικασίες ξεκινά, σε πολλές περιπτώσεις, από τις ίδιες τις κυβερνήσεις:

«Βλέπουμε σε όλο τον κόσμο αντιδημοκρατικές κινήσεις, από κυβερνήσεις πολύ κοντά στον Τράμπ όπως του Νετανιάχου, που χρησιμοποίησε την πανδημία για να ξεπεράσει το εμπόδιο ότι έχασε κάθε εκλογική αναμέτρηση και να φτιάξει κυβέρνηση συνασπισμού. Τώρα βλέπουμε την κυβέρνηση του Ισραήλ να περνά κάθε λογής δρακόντεια μέτρα για να διασφαλίσει την παραμονή της στην εξουσία. Ή βλέπουμε τον Ορμπάν στην Ουγγαρία να κυβερνά με διατάγματα επ’ αόριστον.  Οπότε, ναι, τα πράγματα είναι πολύ ανησυχητικά».  

πηγή

Υφυπουργοί ιδιώτες;

Του Παντελή Μπουκάλα

Μάλλον δεν έχει μεγάλη σημασία για το μέλλον της ανθρωπότητας, ή έστω της μικρής μας πατρίδας, πάντως, γίνει – δεν γίνει ανασχηματισμός, ο υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ Ακης Σκέρτσος δεν κινδυνεύει. Αν δεν γίνουν ανακαινιστικές εργασίες, ο εκ Θεσσαλονίκης πολιτικός θα συνεχίσει να συντονίζει επιδέξια το κυβερνητικό έργο. Αλλά και να γίνει ανασχηματισμός, ο κ. Σκέρτσος δεν κινδυνεύει. Παρά τις υψηλές αυτοκριτικές του επιδόσεις, ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να κόψει το δεξί χέρι του. Θα ’ναι σαν να αναγνωρίζει ότι έσφαλε ο ίδιος, όχι ο υφιστάμενός του. Εχει τις δυσκολίες του το επιτελικό κράτος.

Με πανεπιστημιακές σπουδές στα μίντια ο κ. Σκέρτσος, πιθανόν σε κάποιες διδακτικές ώρες του θα συναντήθηκε με τον όρο «σόσιαλ μίντια» και το περιεχόμενό τους. Αλλά και σαν απλός χρήστης του φέισμπουκ, δεν μπορεί παρά να γνωρίζει ότι τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης δεν είναι ένας ουδέτερος, κοινωνικά αδρανής χώρος, όπου ένας πολιτικός «εκφράζει προσωπικές απόψεις» δίχως ευθύνη, άρα και δίχως συνέπειες.

Τις προσωπικές του απόψεις, όλο ελιτίστικη ειρωνεία («λαϊκή απογευματινή»...)  για την εισαγγελέα μιας δίκης που δεν είχε τελειώσει ακόμα, για μια φριχτή υπόθεση που δεν θα τελειώσει ποτέ μέσα μας, θα μπορούσε άνετα να τις διατυπώσει στους φίλους και τους συγγενείς του. Ας τους τηλεφωνούσε, χαλαρά και αμέριμνα. Ας τους έστελνε όσα μέιλ ήθελε, δίχως καμία κουραστική υποχρέωση αυτοπειθαρχίας ή αυτολογοκρισίας. Επιλέγοντας το ιδιωτικά δημόσιο φέισμπουκ, επέλεξε να παρέμβει, να επηρεάσει, να διαμορφώσει τις απόψεις των άλλων, εισάγοντας τις δικές του ενισχυμένες με το υφυπουργικό του κύρος. Κι όταν του υποδείχθηκε το πολιτικό του σφάλμα, διάλεξε να «απολογηθεί» επιτιθέμενος σε όσους παρερμήνευσαν την αγαθή του προαίρεση, και μάλιστα «ασύμμετρα». Τόσο φθαρμένοι, τόσο παλαιοκομματικοί οι «εξ αφθάρτων τεχνοκρατών»;

Μπορεί να υποθέσει κανείς τι πρωτίστως ενόχλησε στην αγόρευση της εισαγγελέως: Οχι η δήλωσή της ότι ταυτίζεται με την ειδεχθώς δολοφονημένη φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη, όσο η τόλμη της να κρίνει συνένοχο ένα ολόκληρο σύστημα (οικονομικό, κοινωνικό, δικολαβίστικο, πολιτικό – εδώ ζούμε), που επιχείρησε με κάθε τρόπο να περισώσει τον «γόνο καλής οικογενείας». Η Ελένη «πήγαινε γυρεύοντας», ξελόγιασε «το καλό παιδί» κ.τ.λ. Τόσο καλό –ή τόσο σίγουρο– που τις πρώτες μέρες της δίκης χαιρέτησε με το μεσαίο του δάχτυλο δημοσιογράφους και συγγενείς της Ελένης έξω από το δικαστήριο.