Η γαλλική φαρμακοβιομηχανία Sanofi SA αναμένει την έγκριση του εμβολίου της για τον covid 19 το α' εξάμηνο του 2021.!

Η γαλλική φαρμακοβιομηχανία Sanofi SA ανακοίνωσε σήμερα ότι αναμένει να λάβει έγκριση για το πειραματικό εμβόλιο για την Covid-19 που αναπτύσσει μαζί με την βρετανική GlaxoSmithKline Plc από το πρώτο εξάμηνο του ερχόμενου έτους, δηλαδή γρηγορότερα από το αναμενόμενο.

Η Sanofi και η GSK είχαν ανακοινώσει τον Απρίλιο ότι το εμβόλιο, αν αποδειχθεί επιτυχές, θα είναι διαθέσιμο το δεύτερο εξάμηνο του 2021.

"Καθοδηγούμαστε από τον διάλογό με τις ρυθμιστικές αρχές", δήλωσε σε δημοσιογράφους ο επικεφαλής ερευνών της Sanofi Τζον Ριντ σε δημοσιογράφους όταν ερωτήθηκε για την επιτάχυνση του χρονικού πλαισίου.

Προς το παρόν δεν υπάρχει εμβόλιο για την πρόληψη του νέου κορονοϊού, ο οποίος έχει προσβάλλει περισσότερους από 9 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και η νόσος που προκαλεί, η Covid-19, έχει προκαλέσει τον θάνατο 469.000 ανθρώπων στον κόσμο. Επίσης για την αντιμετώπιση του SARS-CoV-2 υπάρχουν μόνον πολύ λίγα φάρμακα που έχουν δείξει σε κλινικές δοκιμές ότι ωφέλησαν ασθενείς που νοσηλεύονται με Covid-19.

Πολλές φαρμακοβιομηχανίες κάνουν αγώνα δρόμου για να αναπτύξουν ένα ασφαλές και αποτελεσματικό εμβόλιο το οποίο θα μπορεί να παραχθεί σε μεγάλη κλίμακα.

Η Moderna Inc., το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης σε συνεργασία με την AstraZeneca Plc και συνασπισμός της BioNTech και της Pfizer έγιναν πρωτοσέλιδο, προχωρώντας σε δοκιμές σε ανθρώπους ήδη από τον Μάρτιο.

Ο διευθύνων σύμβουλος της Sanofi Πολ Χάντσον δήλωσε ότι αυτοί που ερχόντουσαν πρώτοι στην κούρσα τώρα δεν είναι σίγουροι ότι θα εξασφαλίσουν τη νίκη.

"Υπάρχουν εταιρείες που προχωρούν γρηγορότερα, αλλά ας είμαστε πολύ ξεκάθαροι, η ταχύτητα έχει τρία μειονεκτήματα", δήλωσε σχετικά με τον ανταγωνισμό.

"Χρησιμοποιούν την υπάρχουσα δουλειά, που έχει γίνει σε πολλές περιπτώσεις για τον SARS, είναι πιθανόν αυτό να μην είναι τόσο αποτελεσματικό και δεν υπάρχουν εγγυήσεις για προμήθεια σε μεγάλο όγκο", σημείωσε ο Χάντσον.

Η πιθανότητα επιτυχίας για την Sanofi είναι "υψηλότερη από αυτή οποιουδήποτε άλλου", τόνισε.

Τα σχόλια αυτά απηχούν αυτά της GSK, ο επικεφαλής ιατρός της οποίας για τα εμβόλια δήλωσε στο Reuters την Παρασκευή ότι η εταιρεία έχει στόχο πρώτα την ποιότητα και μετά την ταχύτητα.

Η Sanofi εργάζεται τώρα πάνω σε δύο προγράμματα εμβολίων.

Το ένα χρησιμοποιεί ένα ανοσοενισχυτικό, που έχει παρασκευάσει η GSK, για να ενισχύσει δυνάμει την αποτελεσματικότητά του. Αυτό έχει λάβει οικονομική υποστήριξη από την αμερικανική Biomedical Advanced Research and Development Authority (BARDA).

Το άλλο που αναπτύσσεται μαζί με την αμερικανική εταιρεία Translate Bio Inc στηρίζεται σε διαφορετική τεχνολογία γνωστή ως mRNA, η οποία είναι παρόμοια με την προσέγγιση της Moderna.

Κλινικές δοκιμές του εμβολίου που αναπτύσσεται με την GSK, το οποίο περιγράφεται ως ανασυνδυασμένο εμβόλιο λόγω της χρήσης του ανοσοενισχυτικού της GSK, αναμένεται να αρχισουν τον Σεπτέμβριο. Δοκιμές του έτερου εμβολίου mRNA προβλέπεται να αρχίσουν γύρω στα τέλη του έτους, σύμφωνα με την εταιρεία.

Η Sanofi σημείωσε ότι έχει δυνατότητα να παράγει έως και 1 δισεκατομμύριο δόσεις το έτος από το ανασυνδυασμένο εμβόλιό της και ότι θα μπορεί να προμηθεύει με έως και 360 εκατομμύρια δόσεις από το εμβόλιο της mRNA ετησίως.

Τον Απρίλιο η Sanofi ανακοίνωσε ότι δημιουργεί τις συνθήκες για την παρασκευή 600 εκατομμυρίων δόσεων του ανασυνδυασμένου εμβολίου της, φιλοδοξώντας να διπλασιάσει την παραγωγή ως τα μέσα του 2021.

Η εταιρεία σημείωσε επίσης ότι θα επεκτείνει την συνεργασία της με την Translate Bio στην ανάπτυξη εμβολίων, με συμφωνία η οποία θα προσφέρει στον αμερικανικό όμιλο 425 εκατομμύρια δολάρια σε προκαταβολές.

ΑΠΕ-ΜΠΕ.     

Η μπόχα του συστήματος πάλι στην επιφάνεια, στις κατηγορίες μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης

«Σκάνδαλα», «παρακράτος», «μαφιόζικες μέθοδοι» και «εκατομμύρια ευρώ» απασχολούν τον δημόσιο διάλογο μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, τις τελευταίες μέρες.  Η δικαιοσύνη «αποθεώνεται» από την πολιτική εξουσία, η Novartis καλά κρατεί, οι συνομιλίες κυκλοφορούν, η δημοσιοποίηση των χρημάτων σε ΜΜΕ για την καμπάνια της πανδημίας ακόμα έρχεται.

Τελευταίο επεισόδιο στην ανταλλαγή… ευγενών κατηγοριών μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, είναι η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Στέλιου Πέτσας (αυτός που δεν δίνει στη δημοσιότητα των ποσών που πήγαν σε ΜΜΕ για την καμπάνια «Μένουμε σπίτι) για διαγραφή του βουλευτή Νίκου Παππά για τη συνομιλία του – ως υπουργός Επικρατείας – με τον επιχειρηματία Μιώνη. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, αναφέρεται σε μίζες 2,6 εκατ. ευρώ που δόθηκαν σε συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά.

Συγκεκριμένα:

Σε δήλωσή του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφερε πως ο Αλέξης Τσίπρας «ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού στους κανόνες της Δημοκρατίας οφείλει να διαγράψει άμεσα τον κ. Παππά από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και να δώσει εξηγήσεις στον ελληνικό λαό». Δήλωσε ότι «24 ώρες μετά την αποκάλυψη ενός αδίστακτου παρακράτους επί των ημερών της διακυβέρνησής του ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να σιωπά».

Ο Ν. Παππάς υποστηρίζει: «Ο κ. Παπασταύρου, στενός συνεργάτης του κ. Σαμαρά, έλαβε 2,6 εκατ. ευρώ για τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας της ΝΔ. Ο σύζυγος της πρώην εισαγγελέως Διαφοράς, κυρίας Ράικου, ζημίωσε το δημόσιο με 1,7 εκατ. ευρώ μόνο για το έτος 2018. Ο Σάμπυ Μιωνής, με αντάλλαγμα μάλλον τη Λάρκο, παίζει το άθλιο παιχνίδι της ΝΔ και του ίδιου του κ. Σαμαρά. Προσκομίζει την επιλεκτική απομαγνητοφώνηση μιας παράνομης καταγραφής ιδιωτικής μας συνομιλίας, επιχειρώντας τη βίαιη διαστρέβλωση των λεγομένων μου».

Ο Ν. Παππάς υποστηρίζει ότι «οι μαφιόζικες μέθοδοι» «θα αποκαλυφθούν». Ο Στέλιος Πέτσας αναφέρεται σε «αδίστακτο παρακράτος».

Στο μεταξύ, σε ύπαρξη και δεύτερης κασέτας με «πρωταγωνιστή» τον ίδιο φέρεται να αναφέρθηκε στη σημερινή του κατάθεση στην Προανακριτική Επιτροπή, ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος.

Και έπεται συνέχεια. Η μπόχα του συστήματος ήρθε και πάλι στην επιφάνεια.        

Μανόλης Αναγνωστάκης: Η ποίηση...

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έγραφε:

«Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,

Αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας».

Ένας από τους κορυφαίους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 9 Μαρτίου του 1925 και πέθανε στις 23 Ιουνίου του 2005.

«Κατά καιρούς», έγραψε, «μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι’ αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί ”ποίησης της ήττας” και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει».

Τα ποιήματα που ο Μανόλης Αναγνωστάκης άφησε πίσω του δημοσιευμένα είναι 88 και γράφτηκαν από το 1941 έως το 1971. Από το 1979 που κυκλοφόρησε ο συγκεντρωτικός τόμος των ποιημάτων του και από το 1983 που κυκλοφόρησε ιδιωτικά το  «Y.Γ.» δεν υπήρξε καμία δημόσια παρέμβασή του.

 «Στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δεν θα ξαναγράψω», είχε εξηγήσει, γιατί «το έργο μου το ολοκλήρωσα. Επιλέγω τη σιωπή». «Η ποίηση είναι έργο της νεότητας. Χρειάζεται ενθουσιασμό, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις. Αυτά τα έχουν οι νέοι. Όσο μεγαλώνεις, κατέχεις καλύτερα τα μέσα σου. Γίνεσαι τεχνίτης, αλλά ένα ποίημα δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να είναι καλό». «Από το 1971 δεν έχω γράψει τίποτα που να εντάσσεται σ’ αυτό που λέμε ποίηση. Από πολλούς αυτό θεωρείται σαν ακατανόητο. Μερικοί μου λένε ότι είναι μια προδοσία της ποίησης κλπ. Πρέπει να πω ότι […] προϊόντος του χρόνου το ενδιαφέρον μου για τον ποιητικό λόγο μειώνεται. Δεν ξέρω γιατί, δεν διαβάζω και πολλή ποίηση, δεν παρακολουθώ και, όπως είχα πει και σε μια συνέντευξη, δεν αισθάνομαι πια σαν αθλητής στον στίβο, αισθάνομαι περισσότερο σαν φίλαθλος στις κερκίδες και συχνά όχι καλός φίλαθλος. […] Η ποίηση σαν μια γλώσσα που δεν αφηγείται, που δεν περιγράφει, που δεν διδάσκει με αυτόν τον χρηστικό τρόπο της διδασκαλίας, αλλά που τείνει στην όσο γίνεται μεγαλύτερη συμπύκνωση, στο να βγάλει το απόσταγμα των πραγμάτων, έχει σαν κυριότερο εχθρό της τη φλυαρία, την πολυλογία, την περιττολογία. Ειλικρινά, θαυμάζω και σέβομαι τους πολυγράφους ποιητές, […] αλλά δεν πιστεύω πως ο ποιητής μπορεί να συγκινείται εξίσου από όλα. […] Η ποίηση είναι μια δυνατότητα έκφρασης. Θα μείνει κανείς μόνο σ’ αυτή τη δυνατότητα; ή θα επιχειρήσει να εκφραστεί και με άλλους τρόπους; ή θα φτάσει κάποτε σ’ ένα σημείο που δεν θα αισθανθεί την ανάγκη της έκφρασης − και αυτό όχι από αδιαφορία ή από παραίτηση, εντελώς το αντίθετο, από την οδυνηρή —αν θες— διαπίστωση της φτώχειας των εκφραστικών δυνατοτήτων, της φτώχειας δηλαδή των λέξεων να αποδώσουν την ουσία της ζωής. Τότε σταματά, τότε επιλέγει τη σιωπή, που και η σιωπή ορισμένες φορές και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι κι αυτή μια έκφραση, εγώ θα ‘λεγα πως είναι και μια πράξη» — λέει ο Μανόλης Αναγνωστάκης, το 1983 σε ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη.

Ο Αναγνωστάκης είχε προαναγγείλει τη σιωπή του με τους στίχους:

Το θέμα είναι τώρα τι λες.

Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.

Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.

Το θέμα είναι τώρα τι λες. (Στόχος, 1970)

Το  έργο του διαπνέεται από το οδυνηρό βίωμα του πολέμου, εκφράζει τα οράματα του λαού για τον αγώνα, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Πολέμησε για την αριστερά και το 1946  διαγράφεται από το ΚΚΕ, με τους πρώην συντρόφους του να του προσάπτουν τις  κατηγορίες για «τροτσκικιστική νοοτροπία, οπορτουνισμό και ηττοπάθεια». Άλλοι κριτικοί που είχαν την ίδια άποψη για το Άξιον Εστί του Ελύτη, μιλάνε για το έργο του ως σύγχρονη έκδοση του καρυωτακικού μικροαστισμού, μια αντιδραστική «αστική ποίηση». Κάθε άλλο παρά αστός ήταν. Αγωνίστηκε όσο λίγοι, καταδικάστηκε σε θάνατο και εμμένει αμετακίνητα στο όραμά του για μια καλύτερη κοινωνία. Η ποίησή του εξομολογητική, βιωματική, έχει έντονο πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα, φωνή διαμαρτυρίας και μνήμης σε διάλογο πάντα με την Ιστορία που έχει τις ρίζες της στην αντιστασιακή ιδεολογία. Για τον ποιητή η ιδεολογική και πολιτική στάση εναρμονίζεται με την ποιητική του δημιουργία.

Νωρίς ανακαλύπτει την ποίηση του Σεφέρη, του Ρίτσου, του Βρεττάκου, του Βαφόπουλου, του Εγγονόπουλου· Μα πάνω απ’ όλους τον σαγηνεύει ο Καρυωτάκης αλλά και ο Απολλιναίρ που τυχαία τον ανακαλύπτει στα 17 του χρόνια. Για τον Βαγενά οι στίχοι του βρίσκονται εγγύτερα στην  υπαρξιακή ποίηση και συγκεκριμένα στην «ποιητική κοσμοθεωρία» και στο «όραμα που θεραπεύει η ποίηση του Σεφέρη. Ο Μαρωνίτης γράφει:[…] πιστεύω πως ύστερα από τον Καβάφη, κανένας άλλος ποιητής δεν αποδείχτηκε τόσο βαθιά και επίμονα μοραλιστής, όσο ο Αναγνωστάκης. Θα προχωρούσα: όποιος, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, τρέφει ενδιάθετη αποστροφή για τη μοραλιστική ροπή στην τέχνη γενικά και στην ποίηση ειδικότερα, δεν χρειάζεται καν να δοκιμαστεί με την ποίηση του Αναγνωστάκη. Αυτός ο μοραλισμός του Αναγνωστάκη —συγχρονικός, συντροφικός και πολιτικός— εφευρίσκει στην πορεία του τους χαρακτήρες του, που τον συστήνουν και τον εξειδικεύουν, δίχως ποτέ να του αφαιρούν την αντιπροσωπευτική του σημασία για τις δημόσιες εμπειρίες της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Κέντρο του παραμένει η κρίσιμη δεκαετία 1940-1950.»

Ο λόγος του λιτός και ουσιαστικός στο περιεχόμενο. Η γραφή του, στην οποία κυριαρχεί η ειρωνεία και ο σαρκασμός, πλησιάζει τον Καβαφικό τρόπο. Παράδειγμα σαρκασμού το παρακάτω ποίημα:

Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός.

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,

εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,

τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω

πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,

ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.( Στόχος)

Στην ποίησή του μίλησε για τις αγωνίες μιας γενιάς που έζησε την πικρή της εφηβεία μέσα στις φοβερές κοινωνικές αναταραχές. Η απογοήτευση παλεύει μέσα του με την ελπίδα, η μοναξιά με τη συλλογικότητα, η  ιδιωτική περιπέτεια με την καθολική. Ο  ποιητής εκφράζει την συλλογική δράση και μνήμη. Τα βιώματά του: οι νικημένοι στρατιώτες, οι ξυπόλητες μάνες, τα κορίτσια που ζητιανεύουν, οι αφανείς ήρωες της ιστορίας,, δρόμοι, περιστατικά, η Κλαίρη, ο Ραούλ, ο “λοχίας Otto V”,η Μάρθα, η οδός Αίγυπτου, η 3η Μαΐου, το τραμ, η “Αλκινόη”, το σπίτι του Γιώργου, ο Χάρης, ο Γιώργος, ο Δημήτρης το καφενείον “Η Συνάντηση”», άλλα καφενεία. Το βίωμα καθορίζει τα όρια της δράσης, ενώ το ιστορικό πεδίο καθορίζει τα όρια της ποιητικής πράξης.

Πώς να μιλήσω;

[...]

Και τόσα που να στοιβαχθοΰνε γεγονότα

Τόσες μορφές να γίνουν αριθμοί

Πώς να εξηγήσω πιο απλά τι ήταν ο Ηλίας

Η Κλαίρη, ο Ραούλ η οδός Αίγυπτου

Η 3η Μαΐου, το τραμ 8, η “Αλκινόη "

Το σπίτι του Γιώργου, το αναρρωτήριο.

[...]

Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει

[··.]

Έχει στηθεί η σκηνή μα δε φωτίζουν οι προβολείς

[...]

Πως τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοί

Και τόσα γεγονότα απλά βιβλία.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΨΥΧΟΓΙΟΥ

Υποψήφιοι διδάκτορες ΕΜΠ για «Μεγάλο Περίπατο»: «Αντιδραστική αναδιάρθρωση του κέντρου της πόλης»

Πρόκειται για μια νεοφιλελεύθερη λογική αντιμετώπισης της πόλης, όχι ως κοινωνικό αγαθό αλλά ως προϊόν προς αξιοποίηση με όρους αγοράς και ανταγωνιστικότητας των πόλεων 

Κριτική στον σχεδιασμό για τον «Μεγάλο Περίπατο της Αθήνας» πραγματοποιεί ο Σύλλογος Μεταπτυχιακών Σπουδαστών (Υποψηφίων Διδακτόρων) ΕΜΠ κάνοντας λόγο για μια «αντιδραστική αναδιάρθρωση του κέντρου της πόλης» με την «μετατροπή του σε πεδίο στείρου θεάματος και κατανάλωσης».

Σε σχετική ανακοίνωσή του, ο Σύλλογος δημοσιεύει συλλογική εργασία ομάδας υποψηφίων διδακτόρων του Τομέα Πολεοδομίας-Χωροταξίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, η οποία υιοθετήθηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο.

Στο κείμενο, γίνεται εκτενής ανάλυση των συνθηκών που επικρατούν στο κέντρο της Αθήνας ενώ υποστηρίζεται ότι, με αποσπασματικές παρεμβάσεις με στόχο την κατανάλωση και όχι τη λειτουργικότητα του αθηναϊκού κέντρου, υπάρχει κίνδυνος αλλοίωσης του χαρακτήρα της πόλης.

Η απόφαση του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Σπουδαστών (Υποψηφίων Διδακτόρων) ΕΜΠ:

Η δεκαετία της οικονομικής κρίσης και των μέτρων λιτότητας άφησε τα σημάδια της στις πόλεις, τα κέντρα και τις γειτονιές τους. Ειδικά στην Αθήνα, το αποτύπωμα της κρίσης παραμένει ορατό μέσω της έντασης των κοινωνικο-οικονομικών ανισοτήτων, της στεγαστικής κρίσης, της φτώχειας και των λουκέτων στα καταστήματα. Το κέντρο της Αθήνας είναι διαχρονικά ο “πυκνωτής” όλων εκείνων των φαινομένων που επηρεάζουν την ζωή στην πόλη. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της κρίσης το Αθηναϊκό κέντρο έδειξε μια δυναμική διατήρησης του χαρακτήρα του, της πολυ-λειτουργικότητάς του και του ρόλου του να προσελκύει το σύνολο των διαφορετικών κοινωνικο-οικονομικών στρωμάτων της Αθήνας, συμπεριλαμβανομένων των πιο “ευάλωτων” κατοίκων -των μικρομεσαίων, των φτωχών, των μεταναστών-τριών. Τα κυκλοφοριακά προβλήματα που διαχρονικά το χαρακτηρίζουν, η έλλειψη χώρων για την απρόσκοπτη κίνηση των πεζών, παιδιών, ΑμΕΑ, κλπ., οι λίγοι και παραμελημένοι δημόσιοι χώροι (όχι μόνο του κέντρου αλλά και των γειτονιών της Αθήνας), δεν αποτέλεσαν εμπόδιο στη λειτουργία του ως πόλου έλξης για τις ανάγκες των κατοίκων και των εργαζομένων της πόλης.

Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια το αθηναϊκό κέντρο αποτέλεσε και πόλο έλξης για επισκέπτες και τουρίστες οι οποίοι εκτός του αρχαιολογικού μνημειακού αποθέματος ανακαλύπτουν την Αθήνα, ως μια ιδιαίτερη και ζωντανή σύγχρονη πόλη, που φέρει και διαπραγματεύεται συλλογικά την πρόσφατη ιστορική μνήμη της. Από την άλλη, η έκρηξη του αστικού τουρισμού συνοδεύεται και από νέες πρακτικές στην αγορά ακινήτων (π.χ. Airbnb, Golden Visa), που δημιουργούν επείγοντα προβλήματα αλλάζοντας τον ποικιλόμορφο χάρτη της πόλης μέσω του εκτοπισμού κατοίκων χαμηλότερων εισοδημάτων, αύξησης των ενοικίων για την κατοικία, το μικρό εμπόριο και την μικρή βιοτεχνία και διάρρηξη του κοινωνικο-οικονομικού ιστού μέσω της εμπορευματοποίησής της τουριστικά και όχι μόνο.

Η συνεχιζόμενη πανδημία και ο “εγκλεισμός” στον οποίο υποχρεώθηκαν οι κάτοικοι, σε συνδυασμό με την απαγόρευση πρόσβασης σε ζωτικούς χώρους πρασίνου στο Δήμο Αθηναίων ενέτειναν τον συνωστισμό στο σπίτι [1] και κυρίως έδειξαν την ανάγκη για τη χωρική και κοινωνική “συνάντηση” των κατοίκων στον δημόσιο χώρο. Και όμως, τα χαρακτηριστικά αστικής ανάπτυξης του κέντρου της Αθήνας ανέκαθεν δημιουργούσαν ευνοϊκές προϋποθέσεις για την ανάγκη αυτή: η πολυ-λειτουργικότητα, ο συνεκτικός αστικός ιστός, η μίξη των χρήσεων και η κοινωνική ποικιλότητα της Αθήνας δημιουργούν μέχρι και σήμερα ένα περιβάλλον στο οποίο η υπαρκτή χωρική “γειτνίαση” ανθρώπων, χρήσεων και δραστηριοτήτων (όρος σε αντίθεση με την “αποστασιοποίηση”) ενισχύει και την κοινωνική.

Το σχέδιο για τον “Μεγάλο Περίπατο της Αθήνας”[2] εξαγγέλθηκε ακριβώς εν μέσω μιας εξαιρετικά κρίσιμης συνθήκης, όχι μονάχα κατά τη διάρκεια των μέτρων για την πανδημία και την αναγκαία “κοινωνική αποστασιοποίηση”, αλλά και στο πλαίσιο των επίμονων επιπτώσεων της κρίσης και της έντονης τάσης τουριστικοποίησης της Αθήνας. Ο ένας από τους τρεις στόχους των επεμβάσεων του σχεδίου, όπως αναφέρονται στην παρουσίασή [3] του κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας (11 Μαΐου 2020) είναι αυτός της “κοινωνικής απόστασης στον δημόσιο χώρο”. Θα μπορούσε να ισχυριστεί εύλογα κάποιος πως η στόχευση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τον ίδιο τον ορισμό και ρόλο του δημόσιου χώρου, ως χώρου “συνάντησης”, ως κατεξοχήν πεδίου στο οποίο οι κοινωνικές αποστάσεις μεταξύ των χρηστών του χώρου μειώνονται.

Το σχέδιο, εστιάζει σε επιμέρους ζητήματα λειτουργίας του δημόσιου χώρου, αποφεύγοντας μια ολιστική προσέγγιση που θα αφορά συνολικά τον κοινωνικο-οικονομικό χαρακτήρα του κέντρου, την προσβασιμότητα από όλους και τον ελεύθερο χαρακτήρα του δημόσιου χώρου. Συγκεκριμένα, όσον αφορά τις κυκλοφοριακές παρεμβάσεις, αυτές στηρίζονται μόνο σε τοπικές κυκλοφοριακές έρευνες, αγνοώντας μια ευρύτερη μελέτη των κυκλοφοριακών αναγκών της πόλης σε μητροπολιτικό επίπεδο. Για παράδειγμα, η δημιουργία εκτεταμένων δικτύων πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων που θα βελτίωναν τη σύνδεση του κέντρου με τις γειτονιές της Αθήνας, θα ενίσχυε την προσβασιμότητα για τους κατοίκους, πέρα από τα σημεία ιστορικού ενδιαφέροντος και τη θεματική κατάτμηση της πόλης σε “τουριστικούς θύλακες”. Αντ’ αυτού, η διαπλάτυνση των πεζοδρομίων και η επέκταση των χώρων πρασίνου προτείνεται να εφαρμοστεί σε ήδη “πράσινους” οδικούς άξονες όπως η Ηρώδου Αττικού, αντί για συνοικίες του κέντρου με χρόνιες οξυμένες ελλείψεις σε χώρους πρασίνου, παιδικές χαρές, κ.λπ. όπως τα Εξάρχεια, του Γκύζη, η Κυψέλη. Τα προβλήματα που έχει ήδη προκαλέσει η εφαρμογή του σχεδίου έχουν διαταράξει την καθημερινότητα όσων ζουν και εργάζονται στο κέντρο της πόλης, επιβαρύνοντας τους με μεγάλη κυκλοφοριακή συμφόρηση στην Πανεπιστημίου και τους γύρω δρόμους. Ερωτήματα δε εγείρονται με ζητήματα προσβασιμότητας από ΑΜΕΑ στην περιοχή διαμόρφωσης καθώς και με τα υψηλά κοστολογημένα τιμολόγια αστικού εξοπλισμού που για την ώρα έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Επιπλέον, η πρόταση δεν στηρίζεται με σαφήνεια σε κάποιο σχεδιασμό προστασίας για τις υφιστάμενες δραστηριότητες του αθηναϊκού κέντρου, δεν προβλέπει δηλαδή τις επιπτώσεις του “Μεγάλου Περιπάτου” στο παραδοσιακό εμπόριο και τις υπάρχουσες χρήσεις και αξία της γης. Οι προτεινόμενες εκτεταμένες πεζοδρομήσεις, χωρίς την ανάλογη προστασία των χρήσεων γης και των χρηστών της πόλης, μάλλον απειλούν παρά ενισχύουν τις παραδοσιακές εμπορικές λειτουργίες. Προοικονομείται αντίθετα η αντικατάστασή τους με χρήσεις κατά βάση τουριστικές ή αναψυχής -που απευθύνονται περισσότερο σε εκείνους που θέλουν να καταναλώσουν (σ)το κέντρο της πόλης (επισκέπτες και τουρίστες), παρά στους χρήστες του (κατοίκους, εργαζόμενους, γυναίκες ή μετανάστες)-, διευκολύνοντας την ανεξέλεγκτη αύξηση των ενοικίων μακροχρόνιας μίσθωσης κατοικιών ή επαγγελματικών χώρων. Με τη διάθεση όλο και μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χώρου σε χρήσεις εστίασης (τραπεζοκαθίσματα), ο δημόσιος χώρος αντί να αυξάνεται και να διατίθεται ελεύθερα στο κοινό, εμπορευματοποιείται, αποκλείοντας όχι μόνο συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα αλλά και συρρικνώνοντας όποιες δυνατότητες εναλλακτικής χρήσης και δράσης στον κοινό ελεύθερο χώρο της πόλης.

Ένα ακόμη ζήτημα ιδιαίτερης σημασίας είναι, ότι το προτεινόμενο σχέδιο φαίνεται να αγνοεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αθήνα σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές, την ατμοσφαιρική ρύπανση και την ποιότητα του περιβάλλοντος. Την στιγμή που οι δυσοίωνες για το περιβάλλον προβλέψεις πληθαίνουν και πολλές μητροπόλεις του κόσμου προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα η σχεδιαζόμενη παρέμβαση αποδεικνύεται επιμέρους και σημειακή, πολύ μακριά ακόμη κι από τους στόχους των διεθνών οργανισμών (SDG, Goal 11: Make cities and human settlements inclusive, safe, resilient and sustainable [4]).

Μία τόσο σημαντική πολεοδομική παρέμβαση υπερτοπικής σημασίας για το κέντρο της Αθήνας θα όφειλε να έχει τεθεί υπό δημόσια διαβούλευση από τον Δήμο Αθηναίων, πριν την εφαρμογή του σχεδίου και της πολιτικής ανάπλασης που αυτό καθορίζει. Οι παρεμβάσεις τέτοιας κλίμακας που επηρεάζουν άμεσα κι έμμεσα κατοίκους, επαγγελματίες, εργαζόμενους κλπ. οφείλουν να υπηρετούν τις αρχές του συνολικού σχεδιασμού που εδράζει στις συμμετοχικές και δημοκρατικές διαδικασίες με όρους διαφάνειας και διαλόγου. Αντιθέτως, οι fast track διαδικασίες που εφαρμόζονται προκρίνουν την επικίνδυνη ευελιξία στον σχεδιασμό υποδαυλίζοντας το δημόσιο συμφέρον. Αυτή η πρακτική έρχεται σε επανάληψη της παράτυπης ανάπλασης της πλατείας Ομονοίας. Εκεί, η δημοτική αρχή, άκρως αντιδημοκρατικά, αγνόησε κάθε νόμιμη διαδικασία—ανάγκη νέου διαγωνισμού/έλεγχο και εγκρίσεις από το Συμβούλιο πολεοδομικών Θεμάτων και Αμφισβητήσεως (ΣΥΠΟΘΑ) ή το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής–, με στόχο την υλοποίηση ενός έργου με μελέτη από ιδιωτικούς φορείς, με κύρια συμμετοχή των ιδιοκτητών προσκείμενων ξενοδοχείων, και με  εξαιρετικά αμφίβολης ποιότητας αποτέλεσμα.

Η πρόταση για τον “Μεγάλο Περίπατο της Αθήνας” μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη βελτίωση της ζωής της πόλης μόνο εφόσον συμπεριλάβει συγκεκριμένες θεσμικές πολεοδομικές και περιβαλλοντικές ρυθμίσεις για το ευρύτερο αθηναϊκό κέντρο και όχι τμηματικές σχεδιαστικές/κυκλοφοριακές προτάσεις. Εφαρμόζοντας σαφή πολιτική και θεσμοθετώντας την προστασία των χρήσεων του κέντρου, ειδικά των παραδοσιακών λειτουργιών και δραστηριοτήτων και του ειδικού εμπορίου, η πόλη μπορεί να διατηρήσει ζωντανή τη διάδραση των διαφορετικών επαγγελμάτων, κοινωνικών ομάδων και χρήσεων που γεννούν το δυναμικό και ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Προς αυτή την κατεύθυνση, η οριοθέτηση των τιμών των ενοικίων, τόσο για επαγγελματική χρήση όσο και για χρήση κατοικίας, γενικά στο κέντρο της Αθήνας και ειδικότερα στις περιοχές παρέμβασης του σχεδίου θα όφειλε επίσης να αποτελεί μέρος των θεσμικών ρυθμίσεων της πρότασης. Αντί όλων αυτών μέχρι στιγμής υπάρχει μόνο η υπόσχεση του υπουργού περιβάλλοντος και ενέργειας για κατάργηση του ορίου των 100 κλινών για τα ξενοδοχεία στην περιοχή του κέντρου με το νέο χωροταξικό νομοσχέδιο καθώς επίσης και το άρθρο 99 του πρόσφατα ψηφισμένου περιβαλλοντικού νόμου (4685/2020) που αλλοιώνει ευθέως τις υφιστάμενες χρήσεις γης στο εμπορικό τρίγωνο της Αθήνας .

Στο πλαίσιο ενός τέτοιου σχεδίου υπερτοπικής σημασίας και με την πρόθεση ουσιαστικής ένταξης όλων των κοινωνικών στρωμάτων που ζουν στο κέντρο της πόλης, η μελέτη οφείλει να συμπεριλάβει τη συγκρότηση στεγαστικής πολιτικής ενάντια στον εκτοπισμό των κατοίκων και τη συμπερίληψή τους στον δημόσιο χώρο που δημιουργείται. Διαφορετικά, οι νέες τάσεις στο real estate και οι τάσεις εμπορευματοποίησης της Αθήνας που “σιωπηρά” εκτοπίζουν κατοίκους και εργαζόμενους από το κέντρο, αλληλοτεμνόμενες με τις προτάσεις σχεδιασμού του “Μεγάλου Περιπάτου” που “δημιουργούν χώρο” κυρίως για καταναλωτές και όχι για χρήστες του δημόσιου χώρου θα έχουν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός κέντρου για λίγους, εξευγενισμένη “βιτρίνα” μιας πόλης που σταδιακά θα χάνει τους κατοίκους της και τις ζωτικές λειτουργίες και δραστηριότητές της. Πρόκειται για μια νεοφιλελεύθερη λογική αντιμετώπισης της πόλης, όχι ως κοινωνικό αγαθό αλλά ως προϊόν προς αξιοποίηση με όρους αγοράς και ανταγωνιστικότητας των πόλεων. Για ακόμη μία φορά -και σε συνέχεια πολλών αντίστοιχων παρεμβάσεων του παρελθόντος- γινόμαστε μάρτυρες μιας αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του κέντρου της πόλης και μετατροπής του σε πεδίο στείρου θεάματος και κατανάλωσης.

[1] https://www.kathimerini.gr/1074716/article/epikairothta/ellada/otan-o-synwstismos-metafer8hke-sto-spiti

[2] https://www.iefimerida.gr/sites/default/files/2020-05/%CE%9F%20%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82.pdf

[3] https://www.nrso.ntua.gr/geyannis/wp-content/uploads/geyannis-cp415.pdf

[4] https://sustainabledevelopment.un.org/sdg11 

πηγή

Π.Ο.Υ.: “Η μεγαλύτερη απειλή τώρα δεν είναι ο ιός, αλλά η έλλειψη διεθνούς αλληλεγγύης και παγκόσμιας ηγεσίας”

Τα κρούσματα του νέου κορωνοϊού παγκοσμίως ξεπέρασαν σήμερα τα 9 εκατομμύρια, με το 50% και πλέον να εντοπίζεται στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ενώ Βραζιλία και Ινδία καταγράφουν απότομη αύξηση των μολύνσεων και οι ΗΠΑ, η Κίνα και άλλες σκληρά πληγείσες χώρες αναφέρουν νέες εστίες, σύμφωνα με απολογισμό των πρακτορείων ειδήσεων Reuters και AFP.

Το πρώτο κρούσμα της νόσου Covid-19 καταγράφηκε στην Κίνα στις αρχές Ιανουαρίου και έως τα μέσα Μαρτίου τα κρούσματα έφθασαν τα 4,5 εκατομμύρια. Χρειάστηκαν μόλις 5 εβδομάδες για να διπλασιαστούν στα 9 εκατομμύρια, βάσει της καταμέτρησης.

Τουλάχιστον 9.000.091 κρούσματα του νέου κορωνοϊού έχουν καταγραφεί (468.823 θάνατοι) με την Ευρώπη να μετρά 2.537.451 κρούσματα και 192.973 θανάτους, ενώ οι ΗΠΑ 2.281.903 κρούσματα και 119.997 νεκρούς.

Οι ΗΠΑ ηγούνται καταγράφοντας τον μεγαλύτερο αριθμό κρουσμάτων, άνω των 2,2 εκατομμυρίων ή το 25% του συνόλου των κρουσμάτων παγκοσμίως.

Η καταμέτρηση καταδεικνύει πως η ασθένεια εξαπλώνεται ταχύτερα στη Λατινική Αμερική, η οποία μετρά αυτή τη στιγμή το 23% όλων των κρουσμάτων.

Η Βραζιλία καταγράφει τον δεύτερο υψηλότερο αριθμό κρουσμάτων παγκοσμίως, πίσω από τις ΗΠΑ, και η Ινδία βρίσκεται καθ’ οδόν να ξεπεράσει τη Ρωσία, την τρίτη πλέον πληγείσα χώρα παγκοσμίως σε κρούσματα.

Ο αριθμός των μολύνσεων παγκοσμίως συνεχίζει να αυξάνεται σε ποσοστό περίπου 1%-2% την ημέρα από τις αρχές Ιουνίου.

Τουλάχιστον 183.000 νέα κρούσματα του κορωνοϊού καταγράφηκαν χθες Κυριακή σε διάστημα 24 ωρών παγκοσμίως, οι περισσότερες νέες μολύνσεις που έχουν καταγραφεί σε μία μόνο ημέρα μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, γνωστοποίησε σήμερα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Οι θάνατοι από την Covid-19 παγκοσμίως έχουν διπλασιαστεί τις τελευταίες 7 εβδομάδες.

Η κρίση επιδεινώνεται στη Βραζιλία, όπου ο αριθμός των νεκρών ξεπερνά τις 50.000, οι αρχές δεν διεξάγουν ευρέως διαγνωστικά τεστ και η χώρα παραμένει χωρίς έναν μόνιμο υπουργό Υγείας.

Στις ΗΠΑ, με περίπου 120.000 νεκρούς, καταγράφεται εκ νέου αύξηση των κρουσμάτων έπειτα από μείωση εδώ και έναν μήνα, ενώ η χρήση της μάσκας δεν είναι υποχρεωτική στις περισσότερες πολιτείες.

Η Κίνα, επίσης, επιχειρεί να περιορίσει το νέο ξέσπασμα της επιδημίας στο Πεκίνο, όπου διαβεβαιώνει πως έχει τη δυνατότητα να υποβάλει σε εξετάσεις πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους την ημέρα, μονάχα στην κινεζική πρωτεύουσα.

Ακόμα και η Γερμανία, μια χώρα που θεωρείται ότι κατάφερε να περιορίσει τον ιό και τους θανάτους, τα ποσοστά των κρουσμάτων αυξάνονται πάνω από τα επίπεδα που απαιτούνται για έναν μακροπρόθεσμο περιορισμό. Η Αυστραλία βρίσκεται, επίσης, ενώπιον της απότομης αύξησης των κρουσμάτων στη Βικτόρια.

Η έλλειψη παγκόσμιας ηγεσίας είναι η «μεγαλύτερη απειλή» στη μάχη κατά της πανδημίας, λέει ο ΠΟΥ

Η έλλειψη παγκόσμιας ηγεσίας και ενότητας στη μάχη κατά του νέου κορωνοϊού συνιστά μεγαλύτερη απειλή σε σύγκριση με την ίδια την πανδημία, επισημαίνει ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, προσθέτοντας πως η πολιτικοποίηση της κρίσης χειροτέρευσε την κατάσταση.

«Ο κόσμος έχει απεγνωσμένα ανάγκη από εθνική ενότητα και παγκόσμια αλληλεγγύη. Η πολιτικοποίηση της πανδημίας την επιδείνωσε», είπε ο επικεφαλής του ΠΟΥ Τέντρος Αντάνομ Γκεμπρεγέσους κατά τη διάρκεια ενός διαδικτυακού φόρουμ για την υγεία που διοργανώθηκε στο πλαίσιο της Συνόδου για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση, στο Ντουμπάι.

«… Η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζουμε τώρα δεν είναι ο ίδιος ο ιός, είναι η έλλειψη διεθνούς αλληλεγγύης και παγκόσμιας ηγεσίας».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ- Reuters-AFP

Λιγότερα τεστ για κορωνοϊό ζητάει ο Τραμπ

Ο Τραμπ είπε ότι οι ΗΠΑ έχουν διεξάγει τεστ μέχρι στιγμής σε 25 εκατομμύρια ανθρώπους, πολύ περισσότερα από άλλες χώρες.

«Όταν κάνεις τεστ σε τέτοια έκταση, θα βρεις περισσότερους ανθρώπους θα βρεις περισσότερα κρούσματα. Έτσι είπα στους ανθρώπους μου επιβραδύνετε τα τεστ, παρακαλώ» δήλωσε ο Τραμπ στο πλήθος της προεκλογικής του συγκέντρωσης, όπου πολλοί από τους υποστηρικτές του δεν φορούσαν μάσκες προσώπου.

Ένας αξιωματούχος του Λευκού Οίκου ανέφερε ότι ο Τραμπ αστειεύτηκε για το αίτημά του για επιβράδυνση των τεστ. «Προφανώς αστειευόταν. Είμαστε πρωτοπόροι στον κόσμο στα τεστ και έχουμε διεξάγει 25 εκατομμύρια», δήλωσε ο αξιωματούχος.

Ο Αμερικανός πρόεδρος τόνισε ότι οι ενέργειές του για τον αποκλεισμό εισόδου στη χώρα ταξιδιωτών από την Κίνα και την Ευρώπη βοήθησαν στη διάσωση «εκατοντάδων χιλιάδων ζωών». Αλλά είπε ότι τα «ριζοσπαστικά fake news» μέσα ενημέρωσης δεν του πίστωσαν ότι έκανε «μια εκπληκτική δουλειά», όπως την αποκάλεσε, στην αντιμετώπιση του ξεσπάσματος της πανδημίας.

Στην πραγματικότητα, πολλές Πολιτείες των ΗΠΑ καταγράφουν ανησυχητικές αυξήσεις στα ποσοστά μόλυνσης από κορονοϊό, κυρίως στις Νότιες και Δυτικές Πολιτείες, ενώ ο Τραμπ μίλησε στη μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε σε εσωτερικό χώρο στις ΗΠΑ τους τελευταίους μήνες.

Οι ειδικοί στον τομέα της υγείας τονίζουν ότι τα εκτεταμένα διαγνωστικά τεστ αντανακλούν ορισμένη, αλλά όχι όλη, την αύξηση των κρουσμάτων. Χαρακτηρίζουν τα τεστ επίσης βασικό εργαλείο για την καταπολέμηση της εξάπλωσης της νόσου, η οποία έχει ανιχνευθεί σε τουλάχιστον 2,23 εκατομμύρια ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι χθες Σάββατο.

Τουλάχιστον 119.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από την Covid-19, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς.

Στην ομιλία του ο Τραμπ χρησιμοποίησε όρους όπως ο «Κουνγκ Γρίπη» (Kung Flu) και «κινέζικος ιός» αναφερόμενος στην Covid-19.

‘Εξι μέλη της ομάδας διοργάνωσης της προεκλογικής συγκέντρωσης του Τραμπ στην Οκλαχόμα εξετάστηκαν και βρέθηκαν θετικά στην Covid-19, ανακοίνωσε χθες το επιτελείο του.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ   

Έρχεται νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και τις πορείες

Nομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις φέρνει η κυβέρνηση στη Βουλή τις επόμενες μέρες. Σύμφωνα με το «Έθνος της Κυριακής», το νομοσχέδιο προβλέπει περιορισμούς των δημόσιων υπαίθριων συναθροίσεων «εάν πιθανολογείται ότι η διεξαγωγή τους θα διαταράξει δυσανάλογα την κοινωνικοοικονομική ζωή της συγκεκριμένης περιοχής» και την υποχρεωτική γνωστοποίηση της συγκέντρωσης από τον οργανωτή στην Αστυνομία μέσω διαδικτυακής πλατφόρμας.

Το σχέδιο νόμου προβλέπει, ωστόσο, δύο εξαιρέσεις: «Δεν απαιτείται γνωστοποίηση για τις δημόσιες συναθροίσεις που πραγματοποιούνται για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς και της επετείου της 17ης Νοεμβρίου».

Το σχέδιο νόμου, σημειώνει το δημοσίευμα, ενσωματώνει βασικές προτάσεις που είχε παρουσιάσει το 2012 ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης ύστερα από εργασία επιτροπής στην οποία μετείχαν μεταξύ άλλων οι καθηγητές Αλιβιζάτος και Μανιτάκης.

Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις «επιδιώκεται η διασφάλιση της άσκησης του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, εντός ενός θεσμικού πλαισίου που συνάδει προς την αρχή της αναλογικότητας και είναι εναρμονισμένο με τις επιταγές του άρθρου 11 του Συντάγματος και του άρθρου 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), ώστε αφενός μεν να προστατεύεται η δημόσια ασφάλεια και να μη διαταράσσεται υπέρμετρα η κοινωνικοοικονομική ζωή ορισμένης περιοχής, αφετέρου δε να διασφαλίζεται ισόρροπα η ακώλυτη άσκηση του συγκεκριμένου δικαιώματος των πολιτών».

Κομβικό ρόλο θα έχει εφεξής ο «οργανωτής» της κάθε πορείας, ο οποίος θα είναι υποχρεωμένος να γνωστοποιήσει είτε στην Αστυνομία είτε στο Λιμενικό τον τόπο και τον χρόνο της διαδήλωσης. Αυτό θα μπορεί να γίνει εγγράφως ή μέσω Διαδικτύου.

Ο «οργανωτής» θα πρέπει να δηλώσει τα στοιχεία ταυτότητας και επικοινωνίας του, τον χρόνο έναρξης και λήξης της συνάθροισης, τον σκοπό, καθώς και την προτεινόμενη διαδρομή.

Σε περίπτωση που δεν υπάρχει κάποιος οργανωτής, το σχέδιο νόμου θα ορίζει ότι «αυθόρμητη συνάθροιση που δεν έχει γνωστοποιηθεί δύναται να επιτραπεί εφόσον δεν διαφαίνονται κίνδυνοι διασάλευσης της δημόσιας ασφάλειας ή σοβαρής διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Στην περίπτωση αυτή, η αρμόδια αστυνομική ή λιμενική Αρχή καλεί τους συμμετέχοντες να ορίσουν οργανωτή, εφόσον οι υφιστάμενες συνθήκες το επιτρέπουν, ενώ δύναται να επιβάλει περιορισμούς. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, η αστυνομική ή λιμενική Αρχή δύναται να προβεί στη διάλυση της ανωτέρω συνάθροισης».

Στις «υποχρεώσεις» του υπευθύνου για την πορεία αναφέρονται τα εξής: «Ο οργανωτής συνεργάζεται με την αρμόδια αστυνομική ή λιμενική Αρχή και ιδίως με τον αστυνομικό ή λιμενικό διαμεσολαβητή και θα συμμορφώνεται στις υποδείξεις τους παρέχοντας τη συνδρομή του στην προσπάθεια για την τήρηση της τάξης και την ομαλή πραγματοποίηση της συνάθροισης. Ενημερώνει τους μετέχοντες στη συνάθροιση για την υποχρέωσή τους να μη φέρουν και χρησιμοποιούν αντικείμενα πρόσφορα για την άσκηση βίας και ζητά την παρέμβαση της αρμόδιας αστυνομικής ή λιμενικής Αρχής για την απομάκρυνση ατόμων που φέρουν τέτοια αντικείμενα. Ορίζει επαρκή αριθμό ατόμων, τα οποία παρέχουν συνδρομή στην περιφρούρηση της συνάθροισης».

Στο νομοσχέδιο θα περιλαμβάνονται και προβλέψεις για περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Θα ορίζεται δηλαδή πότε μια πορεία που βρίσκεται σε εξέλιξη θα πρέπει να διαλυθεί από τις Αρχές. Αυτό θα συμβαίνει όταν πραγματοποιείται παρά την έκδοση απόφασης απαγόρευσης, όταν οι συμμετέχοντες δεν συμμορφώνονται προς τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν, όταν λαμβάνει χώρα χωρίς να έχει γνωστοποιηθεί και όταν ξεσπούν επεισόδια.

Για την τελευταία περίπτωση αναφέρεται ότι «η διάλυση δύναται να διαταχθεί όταν μετατρέπεται σε βίαιη με τη διάπραξη σοβαρών αξιόποινων πράξεων, όπως επιθέσεων κατά προσώπων, εμπρησμών, φθορών δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, βιαιοπραγιών κατά της αστυνομικής δύναμης και ιδίως σε περιπτώσεις που χρησιμοποιούνται αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί και εμπρηστικοί μηχανισμοί, φωτοβολίδες, αιχμηρά αντικείμενα ή από τη συνέχισή της προκαλείται άμεσος κίνδυνος κατά της ζωής ή σωματικής βλάβης».

Ο οργανωτής θα ευθύνεται για την αποζημίωση όσων υπέστησαν βλάβη της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της ιδιοκτησίας τους από τους συμμετέχοντες στη δημόσια συνάθροιση. «Από την ευθύνη αυτή απαλλάσσεται εάν είχε γνωστοποιήσει εγκαίρως τη διεξαγωγή της συνάθροισης και αποδεικνύει ότι είχε λάβει όλα τα αναγκαία και πρόσφορα μέτρα για την πρόληψη και αποτροπή της ζημιάς» διευκρινίζεται.

Σε κάθε πορεία θα ορίζεται αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας ή του Λιμενικού Σώματος ως «αστυνομικός διαμεσολαβητής» ή «λιμενικός διαμεσολαβητής», ο οποίος θα αποτελεί τον σύνδεσμο της αρμόδιας αστυνομικής ή λιμενικής Αρχής με τον οργανωτή της πορείας. Εάν κρίνεται ότι μια διαδήλωση μπορεί να «διαταράξει δυσανάλογα την κοινωνικοοικονομική ζωή της συγκεκριμένης περιοχής, λόγω των ειδικότερων κυκλοφοριακών και άλλων τοπικών συνθηκών, τότε μπορούν να επιβληθούν περιορισμοί». Στα κριτήρια που θα λαμβάνονται υπόψη για μια τέτοια απόφαση θα περιλαμβάνεται και ο αριθμός των συμμετεχόντων.

Σύμφωνα με την αστυνομία, το 2019 πραγματοποιήθηκαν συνολικά 3.101 πορείες και συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, στις οποίες διατέθηκαν συνολικά 96.409 αστυνομικοί. Κατά μέσον όρο, δηλαδή, διεξάγονται οκτώ διαδηλώσεις καθημερινά. Το 2018 είχαν πραγματοποιηθεί 3.516 πορείες και συγκεντρώσεις, το 2017 ήταν 1.920, το 2016 ήταν 5.764 και το 2015 ήταν 5.267. Το ρεκόρ καταγράφηκε το 2010, με το μνημόνιο, χρονιά κατά την οποία έγιναν 11.391 διαδηλώσεις.

 πηγή

Ένα σποτ, 20 εκ. ευρώ και ευαισθησία αλα καρτ

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα 20 εκ. ευρώ που μοίρασε αδιαφανώς η κυβέρνηση στα φιλικά της μέσα ενημέρωσης προκάλεσε αντιδράσεις. Η βασική κατηγορία είναι ότι γενικεύει, ότι βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλους τους δημοσιογράφους. Προσωπικά δεν διέκρινα κάτι τέτοιο. Αντίθετα, είναι σαφής η αναφορά στους «μεγαλοδημοσιογράφους». Ενδεχομένως, όμως, να ενόχλησε η έναρξη του μηνύματος με την εξευτελιστική αντίδραση της «δημοσιογράφου» στην «βροχή» των χαρτονομισμάτων του Μωυσή-Μητσοτάκη! Ίσως να είναι λάθος η επικέντρωση στους δημοσιογράφους και όχι στα "μεσα", δηλαδή τους ιδιοκτήτες τους. Σε κάθε περίπτωση, είναι προς τιμή των δημοσιογράφων ότι ενοχλήθηκαν, αν και δεν υπήρξε ανάλογη αντίδραση από κάποιους (π.χ. την εφημερίδα Τα ΝΕΑ, το Πρώτο Θέμα και τον Πορτοσάλτε!) και για την σκανδαλώδη επιχορήγηση των ανύπαρκτων σάιτ καθώς και για την μη δημοσιοποίηση των ποσών, που δόθηκαν, από την κυβέρνηση.   

Αλήθεια, αν το σποτ ξεκινούσε με τη ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ ότι «Η σύγχρονη δημοσιογραφία... δικαιώνει την ύπαρξή της χάρη στη δαρβίνεια αρχή της επιβίωσης των πιο χυδαίων», θα διαφωνούσαν; Ή μήπως δεν είναι αλήθεια ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι-εργοδότες παρά το ασυμβίβαστο; Ότι στο χώρο επικρατεί μία κατάσταση ανταγωνισμού που παραπέμπει σε εργασιακή ζούγκλα, και σχεδόν κατευθυνόμενη ενημέρωση;

Ασφαλώς, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Εν προκειμένω ισχύει ότι με τον υψηλόβαθμο και τον χαμηλόβαθμο κλήρο του 18ου αιώνα, καθώς από τη μια πλευρά υπάρχουν 100 μεγαλοδημοσιογράφοι με τις πολλές  δουλειές και από την άλλη το πολυπληθές δημοσιογραφικό προλεταριάτο. Από τη μια χιλιάδες εργαζόμενοι με μικρή βαρύτητα κι από την άλλη «η δικτυωμένη και συμπαγής ελίτ» των αρθρογράφων και των λεγόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης που είναι μια δράκα. Αν κάποιοι, δημοσιογράφοι κολακεύονται όταν επισκέπτονται τα κότερα και τα σαλόνια της οικονομικής και πολιτικής ελίτ και νομίζουν ότι ανήκουν κι αυτοί στο σαλόνι των Γκερμάντ, ε, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι κόλακες, κουλάκοι, κολαούζοι και εκμαυλισμένοι.

Ας μη βάζουμε,λοιπόν, στο ίδιο τσουβάλι τους «πάνω» και τους «κάτω», δημιουργώντας όχι μόνο σύγχυση αλλά και αδικία, αδικώντας πρωτίστως τους «κάτω», καθώς εκείνοι που ωφελούνται –και κρύβονται- με την γενίκευση είναι οι «πάνω», οι "μεγαλο-δημοσιογράφοι", οι μεγαλο-εκδότες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Και οι "μεγαλο-" βρίσκονται παντού, σε κάθε επάγγελμα, σε κάθε κοινωνική κατηγορία. Προπάντων, οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» υπάρχουν σε όλα τα πρυτανεία, δεξιά κι αριστερά.

 Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι γενικώς οι δημοσιογράφοι, ή γενικώς κάποιοι «κακοί» εκδότες, αλλά εκείνοι οι «50 άνδρες και γυναίκες», που ελέγχουν πάνω από τις μισές πληροφορίες και ιδέες(Μπεν Μπαγκντικιάν), και τις οποίες είναι ικανοί να τις στέλνουν σε εκατομμύρια ανθρώπους, διαμορφώνοντας το γούστο τους και την εικόνα τους για τον κόσμο, δηλαδή την κουλτούρα και την ιδεολογία τους. Γι’ αυτό, οι θιγόμενοι από τις γενικεύσεις, ας υπερασπιστούν την ακεραιότητά τους, ασκώντας κριτική σε μια ουσιώδη παθογένεια της σύγχρονης δημοκρατίας, που είναι η ολιγοπωλιακή ενημέρωση και η συγκέντρωση στα χέρια ενός μόνο επιχειρηματία πολλών μίντια, καθώς και η αδιαφανής επιχορήγηση τους από την κυβέρνηση.

Εντέλει, είναι αλήθεια ότι το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα 20 εκ. ευρώ της κυβέρνησης προς τα μίντια, πάσχει στη στόχευση και απέτυχε από το γεγονός και μόνο ότι δημιούργησε σύγχυση, αλλά αυτό δεν "ξεπλένει" την παθογένεια παρά τις φωνές των ευαίσθητων αλα καρτ...

Πανελλαδικές: Διέγραψαν δύο θέματα εν ώρα εξετάσεων με εντολή της Κεντρικής Επιτροπής

Σε διαγραφή δύο υποερωτημάτων στο μάθημα της Βιολογίας Εσπερινών Λυκείων με το Παλαιό σύστημα, προχώρησε η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων, κατά τη σημερινή διεξαγωγή των Πανελλαδικών Εξετάσεων.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της εκπαιδευτικής ιστοσελίδας, esos, σήμερα ενώ μοιράστηκαν τα θέματα της Βιολογίας στους υποψηφίους Εσπερινών Λυκείων με το Παλαιό Σύστημα οι Λυκειακές Επιτροπές όλων των Εξεταστικών Κέντρων της χώρας, δέχθηκαν εντολή από την Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων (εδρεύει στο υπ. Παιδείας) που επιλέγει τα θέματα:

Α. Να διαγραφούν από τη Β κατηγορία θεμάτων:

-το υποερώτημα β 3 που βαθμολογείται με 5 μονάδες, και

-το υποερώτημα β4 που βαθμολογείται με 6 μονάδες

Β. Οι συνολικά 11 μονάδες  που προκύπτουν από τα δύο διαγραμμένα υποερωτήματα να κατανεμηθούν στα υπόλοιπα τρία ερωτήματα, και συγκεκριμένα

-το β1 θα βαθμολογηθεί με 8 μονάδες,

-το β2 με 9 μονάδες, και,

-το β5 με 8 μονάδες.

Τι συνέβη

Στην εντολή που δόθηκε στις Λυκειακές Επιτροπές η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων δεν εξηγεί τους λόγους της διαγραφής των  δύο υποερωτημάτων.

Σύμφωνα με πληροφορίες του esos η διαγραφή των δύο υποερωτημάτων έγινε διότι εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι ήταν εκτός της εξεταστέας ύλης. 

πηγή