Πίεση από Τούρκους και ΝΑΤΟ

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Αντιμέτωπη με τις γνωστές εξωφρενικές απαιτήσεις της Άγκυρας, οι οποίες μάλιστα διαβιβάζονται πια στην Αθήνα από τους διαμεσολαβητές, βρίσκεται η ελληνική κυβέρνηση.

 

Καθώς μάλιστα είναι αυτή που ζήτησε τη διαμεσολάβηση από εταίρους και συμμάχους, γίνεται αποδέκτης της πίεσης που ασκείται για την υιοθέτηση μηχανισμών αποκλιμάκωσης (στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ) καθώς και της έναρξης των διερευνητικών συνομιλιών, όπου η Τουρκία ξεκαθαρίζει ότι θα συζητηθούν τα πάντα.

Η κυβέρνηση, με αμήχανο τρόπο, διαχειρίζεται το τελευταίο διάστημα τη γενικευμένη πίεση που της ασκείται για την έναρξη συνομιλιών, προκειμένου να αποκατασταθεί η ηρεμία στην περιοχή και η εύρυθμη λειτουργία της νοτιοανατολικής πτέρυγας της συμμαχίας.

 

Η πίεση, θα πρέπει να υπογραμμιστεί, δεν ασκείται μόνο από τις τουρκικές κινήσεις και λεκτικές τοποθετήσεις αλλά και από όσους έχουν αναλάβει (Γερμανία, ΝΑΤΟ) το έργο της διαμεσολάβησης. Κι αυτό γιατί οι διαμεσολαβούντες δεν ασχολούνται με τις «λεπτομέρειες» των ελληνικών δικαίων, αλλά επικεντρώνονται στη διαδικασία, η οποία θα μπορούσε να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα της «αποκλιμάκωσης».

 

Η αμηχανία της ελληνικής κυβέρνησης εκφράζεται στις δημόσιες τοποθετήσεις της, σύμφωνα με τις οποίες «η μόνη ελληνοτουρκική διαφορά προς συζήτηση είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας», την ίδια στιγμή που έχει γίνει φανερό και σαφές ότι το αντικείμενο των ελληνοτουρκικών συνομιλιών στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ περιλαμβάνει και άλλα ζητήματα.

 

Η απόκρυψη της ατζέντας των συνομιλιών που εξελίσσονται στο ΝΑΤΟ αλλά και αυτών που μέλλει να εξελιχθούν στο πλαίσιο των διερευνητικών συνομιλιών περιγράφει τη δεινή θέση της κυβέρνησης, η οποία αντιλαμβάνεται ότι η προσπάθειά της να «αγοράσει χρόνο» και να αποφύγει να καθίσει στο τραπέζι ενός εφ’ όλης της ύλης διαλόγου δεν φαίνεται να αποδίδει.

 

«Έγγραφο κατανόησης»

Πράγματι, από τη στιγμή που ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών «κάρφωσε» τις παρασκηνιακές μυστικές συνομιλίες που διεξάγονταν μεταξύ των εκπροσώπων της Μέρκελ, του Μητσοτάκη και του Ερντογάν, ο δρόμος προς ένα τραπέζι ελληνοτουρκικών συνομιλιών για όλα τα θέματα άνοιξε διάπλατα, καθώς στις εν λόγω συνομιλίες, παρουσία του «ουδέτερου» Γερμανού διαμεσολαβητή, είχε καταγραφεί στο «έγγραφο κατανόησης» σειρά τουρκικών απαιτήσεων.

 

Μέρος των προαναφερθέντων τουρκικών απαιτήσεων, που έχουν να κάνουν με τις ελληνικές αμυντικές δυνατότητες, συζητούνται τις τελευταίες βδομάδες στο ΝΑΤΟ. Απόδειξη αυτών των συζητήσεων είναι η ανακοίνωση του γ.γ. του ΝΑΤΟ για τη δημιουργία της ελληνοτουρκικής «κόκκινης γραμμής» επικοινωνίας μέσω των μηχανισμών της συμμαχίας.

 

Η ανακοίνωση μπορεί να θεωρηθεί η «κορυφή του παγόβουνου» των συνεχιζόμενων ελληνοτουρκικών συνομιλιών μεταξύ στρατιωτικών επιτελών, οι οποίες καλύπτονται από τα πέπλα του απόρρητου.

 

Όπως ακριβώς η Άγκυρα έθεσε τα θέματα που εγείρει σε βάρος της Ελλάδας στο τραπέζι των μυστικών διαβουλεύσεων μεταξύ των εκπροσώπων των ηγετών Ελλάδας, Τουρκίας και Γερμανίας, έτσι το έπραξε και με την ευκαιρία της επίσκεψης του γ.γ. του ΝΑΤΟ.

 

Ο Στόλτενμπεργκ άκουσε από τον υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου όλες τις τουρκικές απαιτήσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, τη δημιουργία «ασφαλών ζωνών» όπου τα τουρκικά αεροσκάφη θα μπορούν να παραβιάζουν ανεμπόδιστα τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο, καθώς και «κανόνες για ναυτιλλομένους» σε ελληνικές θαλάσσιες περιοχές όπου το ελληνικό ναυτικό στην ουσία δεν θα μπορεί να επιτελέσει τα αμυντικά του καθήκοντα.

 

Το κεφάλι στην άμμο

Από ελληνικής πλευρά θα πρέπει να σημειωθεί ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχει δοθεί καμία πληροφορία ούτε για το περιεχόμενο των συνομιλιών που εξελίσσονται στο ΝΑΤΟ αλλά ούτε καν μια ανακοίνωση επιβεβαίωσης της πραγματοποίησης αυτών των συνομιλιών.

 

Σ’ αυτές τις συνομιλίες, οι οποίες για την ελληνική κυβέρνηση φαίνεται σαν να μην υπάρχουν, όπως μαθαίνουμε από τον γερμανικό Τύπο («Frankfurter Allgemeine Zeitung»), «ένας Τούρκος και ένας Έλληνας υποναύαρχος θα συνεχίσουν τις τεχνικές συνομιλίες υπό την αιγίδα της Συμμαχίας αυτή την εβδομάδα».

 

Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα, Ελλάδα και Τουρκία θα μπορούσαν να καταλήξουν στις συζητήσεις τους στο ΝΑΤΟ σε συμφωνίες για «deconfliction» στον εναέριο χώρο, π.χ. με ξεχωριστές πτητικές ζώνες και σταθερά ηλεκτρονικά σήματα, καθώς και σε αυτούς τους τομείς παρατηρούνται επανειλημμένα επικίνδυνες καταστάσεις.

 

Σύμφωνα με τη FAZ – η οποία εμφανώς στο σημείο αυτό μεταφέρει τις και δημόσια διατυπωμένες τουρκικές θέσεις – «αντίθετα, απόσυρση των τουρκικών ερευνητικών πλοίων μεταξύ της τουρκικής ενδοχώρας και της Κύπρου μάλλον δεν θα γίνει.

 

Με την αποστολή τριών πλοίων σε περιοχές που με βάση το θαλάσσιο δίκαιο ανήκουν στην Κύπρο, αλλά διεκδικούνται και από την Τουρκία, η Άγκυρα θέλησε να αποτρέψει τη δημιουργία τετελεσμένων όσον αφορά την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της Μεσογείου, που θα απέκλειαν μόνιμα την Τουρκία από την εκμετάλλευση της Μεσογείου».

 

Είναι, έχουμε την εντύπωση, προφανές ότι ο δρόμος που υποδεικνύουν οι «αμερόληπτοι» αμερικανοΝΑΤΟϊκοί και Γερμανοί διαμεσολαβητές είναι τόσο κατηφορικά ολισθηρός που καμία ελληνική κυβέρνηση, ούτε καν αυτή αυτού του Μητσοτάκη, θα μπορούσε να προσπαθήσει να τον βαδίσει χωρίς να πέσει.

 

Προφανώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει περισσότερο και καλύτερα απ τον καθένα τα όρια του πολιτικού κόστους που μπορεί να υποστεί, καθώς και μέχρι πόσο είναι το βάρος ιστορικών επονείδιστων συμβιβασμών που μπορούν να σηκώσουν οι πλάτες του. Κάτι που επίσης ο πρωθυπουργός (θα πρέπει να) γνωρίζει είναι ότι η τακτική που καταρχάς είχε υιοθετήσει, δηλαδή να «κλωτσήσει το τενεκεδάκι» των ελληνοτουρκικών στον χρόνο μέχρι να φτάσει στον επόμενο, δεν φαίνεται να αποδίδει…

 

Το άνοιγμα ενός παραλιακού τμήματος των Βαρωσίων στην τουρκοκρατούμενη Αμμόχωστο που αποφάσισε τις προηγούμενες μέρες η Άγκυρα αποδεικνύουν τη βουλιμία και βιασύνη του Ερντογάν. Ίσως εκεί ακριβώς, στην τουρκική βουλιμία και αδιαλλαξία, να βρίσκεται μια διέξοδος για τον Μητσοτάκη, την κυβέρνησή του και κυρίως για τη χώρα…  

Για μια μητέρα

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Γράφτηκαν πολλά και θα συνεχίζονται να γράφονται για τη δικαστική απόφαση της 7ης Οκτωβρίου 2020. Για τη νίκη της δημοκρατίας, για την εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, για την ελπίδα σε ένα μέλλον καλύτερο. Πολλοί θα οικειοποιηθούν τη νίκη αυτή -που είναι μόνο μια νίκη σε έναν πόλεμο για το δίκαιο και τη δημοκρατία και τα δικαιώματα και τον σεβασμό στον άνθρωπο.

 

Δεν πειράζει, ας την οικειοποιηθούν. Οι πραγματικοί νικητές είναι αυτοί που αγωνίστηκαν για να την πετύχουν, που δούλεψαν πάνω από πέντε χρόνια για να αποδείξουν την αλήθεια, κόντρα στη δυσπιστία των πολλών, κόντρα στο απύθμενο θράσος των εμπαθών και των εγκληματιών, κόντρα ακόμα και στον φόβο -ομολογημένο και ανομολόγητο. Γιατί έτσι είναι, μπορεί να ξέρεις ότι κάνεις αυτό που πρέπει, αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα πετύχεις, όσο και αν προσπαθήσεις. Αλλά μόνο να προσπαθείς μπορείς.

 

Αυτό που άκουσα και συμφώνησα -από πολλά στόματα, άρα δεν είμαι μόνη- είναι ότι δεν αρκεί να μπουν στη φυλακή αυτοί που επιβουλεύονται τη Δημοκρατία, αυτοί που δεν διστάζουν να σηκώσουν το όπλο για να σκοτώσουν αυτό που δεν τους αρέσει, που είναι διαφορετικό. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να εξαλειφθούν οι αιτίες που δίνουν χώρο ώστε να αναπτύσσονται αυτά τα φαινόμενα: η φτώχεια, η ανισότητα, η αδικία, η έλλειψη παιδείας. Ουσιαστικής παιδείας, με επίκεντρο τον άνθρωπο, τη φύση, τη ζωή και όχι τους αριθμούς.

 

Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει άλλη φορά που να ακούστηκαν ταυτόχρονα τόσα πολλά χειροκροτήματα για την απόφαση ενός δικαστηρίου, ούτε αν δάκρυσαν τόσα μάτια και αν ρίγησαν τόσα σώματα, μετά την κραυγή της Μάγδας Φύσσα: «Τα κατάφερες, γιε μου…».

 

Σ’ αυτήν τη δουλειά που κάνουμε, και παρακολουθώντας τα ρεπορτάζ από τα πεντέμισι χρόνια της δίκης, πολλές φορές ακούσαμε από τον κοινωνικό περίγυρό μας: «Σιγά μην τους αγγίξουν». Κι ενώ οι περιγραφές από την ακροαματική διαδικασία μάς έκαναν να ανατριχιάζουμε, πάντα το βλέμμα μας αναζητούσε στις θέσεις του ακροατηρίου μια γυναίκα, η οποία δεν έλειψε ούτε μια μέρα από το δικαστήριο, χωρίς να την ενδιαφέρει αν είναι μια απλή Δευτέρα ή Τρίτη ή μέρα γιορτής. Την Κυρία Μάγδα, με κεφαλαίο Κάππα, που έβλεπε μόνο μπροστά, μόνο προς τη δικαίωση.

 

Που η απώλειά της έγινε κινητήριος δύναμη και στο πρόσωπό της είδαμε το πρόσωπο κάθε μάνας. Της μάνας-πρόσφυγα που χάνει το παιδί της στα νερά της Μεσογείου, της μάνας του στρατιώτη που το παιδί της πεθαίνει στο μέτωπο, της μάνας που βλέπει το παιδί της να λιώνει από μια αρρώστια, και όμως του χαμογελάει, για να μη χάσει εκείνο την ελπίδα του και σταματήσει να μάχεται.

 

«Να μη σου τύχει, παιδάκι μου», έλεγε η γιαγιά μου, που είχε επίσης χάσει ένα παιδί -από αρρώστια εκείνη. «Να μη σου το δώσει η μοίρα».

 

Στην κυρία Μάγδα Φύσσα και σε όλες τις μάνες που ταυτίστηκαν με τον αγώνα της -μαζί με όλους τους άλλους που συντάχθηκαν πίσω της- νομίζω ταιριάζει ένα ποίημα που μοιάζει σχεδόν με ευχή.

 

«Η μητέρα μου στην εκκλησιά»

Αλλαξε την μπόλια της η μητέρα μου κι ετοιμάστηκε / να πάει στην εκκλησία. / Καθαρή σαν αστέρι, / παρ’ όλα τα μαύρα της, κατεβαίνει τα πέτρινα / σκαλοπάτια κοιτάζοντας την ευγένεια του ήλιου / και τις άσπρες πορτοκαλιές. Δεν ξέρει η μητέρα μου /... τι είναι ο ήλιος. / Τον φαντάζεται αγάπη / που ανατέλλει στον ουρανό — δεν ξέρει η μητέρα μου. / Δεν ξέρει αν ήτανε Σάββατο χτες, / δεν ξέρει αν αύριο είναι Δευτέρα. / Ωστόσο τις μέρες τις γνωρίζει καλά. / Η Κυριακή μυρίζει βασιλικό / κι η φωνή της καμπάνας είναι γλυκιά. / Δεν ξέρει πώς γίνεται. Γύρω της όλα / φαίνονται φρέσκα, δείχνουν αλλιώς. Νικηφόρος Βρεττάκος

Έγινε η παρέλαση. Δεν την είδατε;

 

Οι μεγάλοι πόλεμοι αλλά και οι καθημερινές μάχες ενάντια στον φασισμό, κερδίζονται απο λαούς με αξίες. Όχι από "μπρατσωμένους ΟΥΚάδες"

 

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Τίποτε πια δεν πρέπει να σε εκπλήττει στο ελληνικό διαδίκτυο. Έτσι δεν «έπεσα από τα σύννεφα» όταν είδα κάποιους να σχολιάζουν την τεράστιας σημασίας συγκέντρωση της προηγούμενης Τετάρτης έξω από το Εφετείο όπου δικάζεται η Χρυσή Αυγή επιτιμητικά. Λέγοντας «πως είναι δυνατόν να επιτρέπεται κάτι τέτοιο» ενώ ματαιώθηκε η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, λόγω του Covid 19.

 

 

Υποψιάζομαι ότι αυτός ο τρόπος έκφρασης, καταδεικνύει ένα είδος πικρίας για την απόφαση του δικαστηρίου. Από ανθρώπους που ντρέπονται να πουν ότι ήθελαν να μην καταδικαστεί η Χρυσή Αυγή. Δεν μπορώ να το αποδείξω. Ίσως όμως ορισμένοι να έχουν ανάλογες απορίες, δίχως τέτοια κίνητρα.

 

Γι αυτούς, και μόνον, αξίζει να θυμίσουμε ότι η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, γίνεται για να μνημονευθεί και να τιμηθεί ο αγώνας των απλών καθημερινών ανθρώπων, που ένστολοι πολέμησαν το 1940 ενάντια στον φασισμό. Συνδέεται επίσης άρρηκτα με την αντίσταση στη γερμανο-ιταλική κατοχή και την εποποιία της εθνικής αντίστασης. Εκείνης στην οποία η μεγαλύτερη οργάνωση ήταν το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και το ένοπλο τμήμα του, δηλαδή ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ). Αντίπαλοι όσων αντιστάθηκαν στην ναζιστική κατοχή ήταν και οι πολιτικοί (σε πολλές περιπτώσεις και οι φυσικοί) πρόγονοι των σημερινών στελεχών της Χρυσής Αυγής. Οι δωσίλογοι. Αυτά άλλωστε είναι αδιαμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα.

 

Έτσι λοιπόν δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς καταλληλότερο φόρο τιμής σε όσους πολέμησαν τον ναζισμό και τον φασισμό από την συγκέντρωση που έγινε μπροστά στο Εφετείο. Έστω και 21 μέρες νωρίτερα από την ημερομηνία κήρυξης του ελληνο-ιταλικού πολέμου.

 

Καλύτερος από χίλια στεφάνια μνήμης, ο ενθουσιασμός με τον οποίο οι συγκεντρωμένοι –πολλοί από αυτούς νέοι - υποδέχθηκαν την ιστορική απόφαση του Τριμελούς, αυτή που καταδίκασε ως «εγκληματική οργάνωση» την νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Πιστοποιώντας έτσι ότι και οι επόμενες γενιές τιμούν τις θυσίες και τους αγώνες των προηγούμενων. Άλλωστε αυτοί θα είναι οι «ένοπλοι» που θα υπερασπιστούν τις μεγάλες παρακαταθήκες, αν χρειαστεί. Βλέπετε οι πόλεμοι δεν κερδίζονται από «μπρατσωμένους ΟΥΚάδες» αλλά από λαούς με πίστη και αξίες. Από αυτούς κριθήκε η μοίρα και του 2ου Παγκόσμιου.

 

Όσο για τον κορονοϊό, είναι βέβαιο ότι ένας πολίτης που αποφάσισε να ξεκινήσει, μια εργάσιμη μέρα, για να πάει σε αυτή την συγκέντρωση, είναι ένας πολίτης που νοιάζεται για τον διπλανό του. Που νοιάζεται για τον άνθρωπο. Για τον λόγο αυτό η συντριπτική πλειοψηφία των παραβρισκόμενων φορούσε μάσκα. Έστω κι αν δεν μπόρεσαν όλοι, για αντικειμενικούς λόγους, να αποφύγουν τον συνωστισμό λίγων ωρών. Λιγότερων από το να γυρίζει κανείς σε πλοίο με, δια νόμου, πληρότητα 85% από την Σαντορίνη.

 

(Πάντως δεν πιστεύω ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης χρησιμοποίησε, απρόκλητα όπως απέδειξε το βίντεο του News 247, τις Αύρες του για λόγους δημόσιας υγείας…. )        

Ναι, έκλαψα...

 

 Ναι ρε, έκλαψα.

 

Όχι μόνο από τα χημικά.

 

Πριν πέσουν τα δακρυγόνα και τα χημικά, πριν ο κόσμος αρχίσει να υποχωρεί.

 

Άλλοι ζητωκραύγαζαν, άλλοι γέλαγαν από ανέλπιστη χαρά, άλλοι αγκαλιάζονταν, άγνωστοι, φίλοι, όλοι ένα, να φωτίζουν τα πρόσωπα μέσα από τις μάσκες, να ακούς την ανακούφιση παντού. Κι εγώ έκλαιγα με λυγμούς κι ας με κοιτούσαν παραξενεμένοι.

 

Έκλαψα γιατί ήρθαν στο μυαλό μου οι αργόσυρτες κουβέντες του Χρόνη, έκλαψα που ένιωσα ξανά το γέρικα ροζιασμένο χέρι του Μανώλη να μου σφίγγει το μπράτσο, για τους γονείς του Παύλου Φύσσα, για αυτή την ΜΑΝΑ που επτά χρόνια τώρα έδινε μάχη για την δικαίωση ενσαρκώνοντας τον αγώνα για το δίκαιο μέχρι τέλους, για το τρομαγμένο βλέμμα του μετανάστη που τον κυνηγούσε ο φασίστας με το μαχαίρι στα χέρια, έκλαψα για τον τρόπο που έγερνε στο πεζοδρόμιο να αφήσει ένα λουλούδι μνήμης η μάνα του Λουκμάν, έκλαψα για την δικαίωση του σφαγιασμένου από τους ΜΑΥδες προπάππου μου, έκλαψα για το «Ναι ρε μάνααα!» που φώναξε κλαίγοντας με ανακούφιση η ηλικιωμένη κυρία στα σκαλάκια δίπλα μου.

 

Έκλαψα που ήμουν κι εγώ κάτω και κάπου εκεί ήταν και τα παιδιά μου, έκλαψα που αυτό που δεκαετίες τώρα πολλοί φωνάζαμε αποτελεί πλέον μέρος του Δικαίου αυτού του τόπου, έκλαψα που ακόμη και με μάσκα οι φίλοι με αναγνώριζαν, έκλαψα που άρχισα να πιστεύω πως υπάρχει ακόμη ελπίδα για ετούτη την χώρα, έκλαψα που έζησα την ίδια την Ιστορία να γεννιέται, έκλαψα που είδα τόσο πολύ κόσμο συντονισμένο να ελπίζει σε έναν κόσμο με λιγότερη ασχήμια.

 

Ναι, έκλαψα. Για όλα αυτά που δεν ξεπούλησα.

 

Και είμαι περήφανος γι’ αυτό. 

Σπύρος Σιάτρας

       

Και όμως έχουμε μικροεξέλιξη: Άνθρωποι φέρουν πλέον περισσότερες αρτηρίες και λιγότερα δόντια

Οι άνθρωποι εξελίσσονται γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη περίοδο τα τελευταία 250 χρόνια, σύμφωνα με τους επιστήμονες. Ποια οι αλλαγές που διαπιστώθηκαν.

 

γράφει η Ανθή Κουτσουμπού

 

Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα έρευνας επιστημόνων από την Αυστραλία, καθώς διαπιστώθηκε ότι οι άνθρωποι έχουν "μικροεξέλιξη", με αποτέλεσμα να μην έχουν συγκεκριμένα δόντια και με μια επιπλέον αρτηρία στα χέρια τους.

 

 

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι οι άνθρωποι εξελίσσονται γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη περίοδο τα τελευταία 250 χρόνια. Όλο και περισσότερα μωρά έρχονται πλέον στον κόσμο με μικρότερα πρόσωπα και σαγόνια και επιπλέον οστά στα άκρα τους.

 

Η επιπλέον αρτηρία είναι μια διάμεση αρτηρία που σχηματίζεται για πρώτη φορά στη μήτρα και χρησιμεύει ως το κύριο αγγείο που παρέχει αίμα στο αντιβράχιο και το χέρι. Αυτή η αρτηρία εξαφανίζεται μόλις αναπτυχθούν οι ακτινικές και ωλένιες αρτηρίες, αν και πλέον ένας στους τρεις ανθρώπους τη διατηρεί για όλη του τη ζωή.

 

Σύμφωνα με τους ειδικούς, δεν υπάρχει κίνδυνος για την υγεία από την εμφάνιση της συγκεκριμένης αρτηρίας, η οποία δίνει αυξημένη παροχή αίματος στο χέρι.    

 

«Αυτή είναι η μικροεξέλιξη στους σύγχρονους ανθρώπους», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης, καθηγητής Maciej Henneberg. «Η διάμεση αρτηρία είναι ένα τέλειο παράδειγμα του πώς εξελισσόμαστε ακόμα, επειδή οι άνθρωποι που γεννήθηκαν πιο πρόσφατα έχουν μεγαλύτερο ποσοστό εμφάνισης αυτής της αρτηρίας σε σύγκριση με τους ανθρώπους από προηγούμενες γενιές".

 

Σύμφωνα με τη μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στο Journal of Anatomy, οι άνθρωποι που θα γεννηθούν σε 80 χρόνια από τώρα θα έχουν διάμεση αρτηρία εάν συνεχιστεί η τάση της μικροεξέλιξης, ανέφερε το Science Focus του BBC.

 

Εν τω μεταξύ, οι φρονιμίτες μπορεί να αποτελέσουν παρελθόν. Μικρότερα πρόσωπα σημαίνει ότι υπάρχει λιγότερα περιθώρια για τα δόντια - αν και η απουσία του φρονιμίτη μπορεί να αποδοθεί επίσης σε αυξημένη ικανότητα μασήματος των τροφίμων.

 

«Αυτό συμβαίνει στην πάροδο του χρόνου καθώς έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε φωτιά και να επεξεργαζόμαστε τα τρόφιμα περισσότερο», δήλωσε ο Δρ Teghan Lucas από το Πανεπιστήμιο Flinders στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας. "Πολλοί άνθρωποι γεννιούνται απλώς χωρίς φρονιμίτες."

 

Για την έρευνά τους, οι επιστήμονες εξέτασαν το ποσοστό διατήρησης ορισμένων μερών του σώματος και ανέλυσαν πτώματα ανθρώπων που γεννήθηκαν τον 20ο αιώνα.

 

Διαπίστωσαν ότι μερικοί άνθρωποι γεννήθηκαν επίσης με επιπλέον οστά στα χέρια και τα πόδια τους ή με ασυνήθιστες συνδέσεις δύο ή περισσότερων οστών στα πόδια τους.

 

«Πολλοί πίστευαν ότι οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να εξελίσσονται. Ωστόσο, η μελέτη μας δείχνει ότι συνεχίζουμε να εξελισσόμαστε - γρηγορότερα από οποιαδήποτε περίοδο τα τελευταία 250 χρόνια ", δήλωσε ο Lucas.      

Σε κλίμα τρομοκρατίας οι εκλογές στα Κατεχόμενα

 

Σε κλίμα τρομοκρατίας οι εκλογές στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου. Τα δίνει όλα ο Ερντογάν προκειμένου ο εκλεκτός του, ο Τατάρ να επικρατήσει στις εκλογές στα κατεχόμενα.

 

 

Το νέο ηγέτη τους εκλέγουν οι Τουρκοκύπριοι αύριο, Κυριακή, μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας. Οι κάλπες στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου ανοίγουν στις 8 το πρωί και θα κλείσουν στις 18:00.

 

Ανά επαρχία, στη Λευκωσία ψηφίζουν 63.842 ψηφοφόροι, στην Αμμόχωστο, 49.958, στην Κερύνεια 42.773, στη Μόρφου 15.016, στο Τρίκωμο 20.419 και στη Λεύκα 6.858.

 

Οι υποψήφιοι

Οι αναλυτές αναφέρονται στους έξι συνολικά υποψηφίους, ωστόσο εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στον κομματικό υποψήφιο Ερσίν Τατάρ, ο οποίος προέρχεται από το Κόμμα Εθνικιστικής Ενότητας και τον ανεξάρτητο υποψήφιο και νυν ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας Μουσταφά Ακιντζί.

 

Όπως μεταδίδεται από την ιστοσελίδα του Μπαϊράκ, ο «πρωθυπουργός» και υποψήφιος «πρόεδρος», Ερσίν Τατάρ αντέδρασε στη δήλωση του ΣΑ που αφορά το άνοιγμα μέρους της περιφραγμένης πόλης του Βαρωσίου.

 

«Αυτό που αναμένω από το ΣΑ του ΟΗΕ είναι να δει τις πραγματικότητας στην Κύπρο» ανέφερε χαρακτηριστικά.

  

Ο Μουσταφά Ακιντζί δήλωσε σε τουρκοκυπριακά μέσα ότι δέχθηκε απειλές από τις τουρκικές Αρχές για να αποσύρει την υποψηφιότητα του για τις «προεδρικές εκλογές».

 

Σύμφωνα με την Ahval, ο Ακιντζί ανέφερε ότι «υπάρχουν κάποιες ομάδες που έχουν στενές σχέσεις και είναι πιστές σε αυτούς που κυβερνούν την Τουρκία. Έλαβα μήνυμα μέσω του γραμματέα μου ότι θα ήταν καλύτερα για την οικογένεια και τους οικείους μου να μην συμμετάσχω στις «εκλογές»».

Άμεση ήταν η αντίδραση της λεγόμενης τουρκικής «πρεσβείας» στα κατεχόμενα, η οποία σε ανακοίνωση αναφέρει ότι ο ισχυρισμός του Ακιντζί είναι εκτός πραγματικότητας.

 

Για την τελική εκλογή ηγέτη απαιτείται απλή πλειοψηφία. Σε περίπτωση που μεταξύ των υποψηφίων «προέδρων» δεν υπάρχει κάποιος που θα συγκεντρώσει το 50% + 1 ψήφο, τότε θα υπάρξει β’ γύρος την Κυριακή 18 Οκτωβρίου.

 

πηγή με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ   

Ηλεκτρονικά διόδια: Πότε τίθεται σε λειτουργία ενιαίος πομποδέκτης σε όλους τους αυτοκινητόδρομους

 

Από την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου τίθεται σε πλήρη λειτουργία η διαλειτουργικότητα των ηλεκτρονικών διοδίων σε όλους τους αυτοκινητόδρομους της Ελλάδας όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γενικός Γραμματέας Υποδομών Γιώργος Καραγιάννης.

 

Αυτό σημαίνει ότι ο χρήστης θα μπορεί να χρησιμοποιεί έναν και μοναδικό πομποδέκτη κατά τη διέλευσή του από όλους τους αυτοκινητοδρόμους: Αττική Οδό, Νέα Οδό, Κεντρική Οδό, Αυτοκινητόδρομο Αιγαίου, Εγνατία Οδό, Γέφυρα, Ολυμπία Οδό και Μορέα».

 

Ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού γίνονται τεχνικές δοκιμές και έχουν ξεπεραστεί όλες οι μικρές τεχνικές δυσκολίες

 

«Η διαλειτουργικότητα των αυτοκινητοδρόμων, δηλαδή η δυνατότητα που δίνεται στους πολίτες να διέρχονται σε όλους τούς αυτοκινητοδρόμους της χώρας με ένα ενιαίο πομποδέκτη, το ενιαίο e-pass, ήταν κάτι που από την πρώτη στιγμή το βάλαμε στις προτεραιότητές μας, αφού έπρεπε να επιτέλους να γίνει και στην Ελλάδα, αυτό που σε άλλες χώρες θεωρείται αυτονόητο, να μη χρειάζεται, δηλαδή ο οδηγός να αλλάζει 3-4 πομποδέκτες για την ίδια διαδρομή» τόνισε ο Γενικός Γραμματέας Υποδομών και πρόσθεσε:

 

 

«Έτσι, ένα χρόνιο αίτημα των πολιτών που κινούνται στους αυτοκινητοδρόμους και αφορούσε στη διευκόλυνσή τους και τη μείωση καθυστερήσεων, αντιμετωπίζεται οριστικά από το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών». 

πηγή

 

   

Τι έχουν τα έρμα (του ΣΥΡΙΖΑ) και ψοφάνε;

 

γράφει  ο Γιώργος Καρελιάς

 

Πριν από 15 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές μετά από τέσσερα χρόνια κυβερνητικής θητείας. Τίποτα το περίεργο. Όλα τα κόμματα που εφάρμοσαν Μνημόνια ηττήθηκαν. Μάλιστα, το ποσοστό που συγκέντρωσε ήταν το μεγαλύτερο ηττηθέντος κόμματος στη μνημονιακή περίοδο.

 

Παρόλα αυτά από πέρσι τον Ιούλιο μέχρι σήμερα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Δεν είναι μόνον η δημοσκοπική καχεξία. Είναι ότι βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με αρνητικές πλευρές της διακυβέρνησής του, τις οποίες φροντίζει να αναδεικνύει η κυβερνητική προπαγάνδα, βοηθούσης και της υπεροπλίας που διαθέτει στα μέσα ενημέρωσης. Είναι, όμως, λάθος να αποδίδει η ηγεσία του σ’ αυτήν την αιτία αποκλειστικά την κακοδαιμονία.

 

Για να πάρει τα πάνω του ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, πρέπει να συμβαίνουν δύο τινά. Πρώτον, να μην τα πηγαίνει καλά η κυβέρνηση. Και, δεύτερον, το κόμμα της αντιπολίτευσης να έχει αφήσει πίσω του τις αιτίες που το οδήγησαν στην εκλογική ήττα, να έχει εκκαθαρίσει το εσωτερικό του από φθαρμένα πρόσωπα και να έχει ξορκίσει την εσωστρέφεια. Σήμερα τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει.

 

Η κυβέρνηση της ΝΔ διαχειρίστηκε σχετικά καλά μέχρι τώρα τα προβλήματα που προκύπτουν από την πανδημία. Η κριτική που μπορεί να της γίνει για επιμέρους λάθη δεν αναιρεί αυτήν τη διαπίστωση. Αλλωστε, αν η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη έως τραγική, με χιλιάδες θανάτους, όπως συνέβη σε άλλες χώρες, τώρα δεν θα κάναμε αυτήν τη συζήτηση.

 

Επομένως, οι υπερβολές στην αντιπολιτευτική γραμμή, που εκπέμπουν ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοστατούντος-ποιου άλλου; του άρχοντα του facobοok Παύλου Πολάκη, δεν αποφέρουν κέρδος. Επαναλάμβάνω το «μέχρι τώρα». Διότι, αν η κατάσταση ξεφύγει, τότε η συζήτηση θα γίνει σε άλλη βάση.

 

Επίσης, το άλλο μεγάλο θέμα, τα ελληνοτουρκικά, δεν προσφέρεται για καταιγιστική κριτική. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη grosso modo δεν κάνει τίποτα το πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες. Με τους Αμερικανούς προσπαθεί να συσφίξει τις σχέσεις, εκμεταλλευόμενη την κακή εικόνα του Ερντογάν στην υπερδύναμη και στις κυρώσεις των Ευρωπαίων ρίχνει το βάρος της. Δεν έκανε τίποτα το διαφορετικό η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, θα ήταν οξύμωρο σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, εν όψει κάποιο ελληνοτουρκικού διαλόγου, να πρωτοστατήσει σε «πατριωτική» αντιπολίτευση, την ώρα που κατηγορεί-και δικαίως- τη ΝΔ για τυχοδιωκτική και λαϊκιστική στάση στη Συμφωνία των Πρεσπών. Θα ήταν, δηλαδή, οξύμωρο να ακούσουμε από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Μητσοτάκης και η ΝΔ διαπράττουν κάποιου είδους «μειοδοσία», αν κάτσουν στο τραπέζι με την Τουρκία, όπως έκαναν οι της ΝΔ όταν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ συνομιλούσαν με τον Ζαέφ και-ευτυχώς- κατέληξαν σε επωφελή λύση του προβλήματος. Αυτού του είδους η αντιπολίτευση δεν ταιριάζει σε κόμμα της Αριστεράς.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει άλλο προνομιακό πεδίο αντιπολίτευσης, το κοινωνικό. Σ’ αυτό θα συσσωρευτούν οι επιπτώσεις της πανδημίας, εκεί θα ξεδιπλωθεί και η κυβερνητική ατζέντα, που ακόμα κρατιέται στο μούσκιο για να μην προκαλέσει καταιγίδα αντιδράσεων. Η εκτίναξη της ανεργίας(ακόμα κρατιέται κρυφή με επιδοματική πολιτική), η διάλυση του εργατικού δικαίου(το οκτάωρο γίνεται λάστιχο και βαίνει προς κατάργηση, οι υπερωρίες εξαφανίζονται, οι αποζημιώσεις απόλυσης σε λίγο θα αποτελούν ωραία ανάμνηση), η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης είναι πεδία που ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να «παίξει» με επιτυχία τον αντιπολιτευτικό του ρόλο. Αλλωστε, σ’ αυτά τα πήγε καλά και ως κυβέρνηση. Παρά τον πέλεκυ των Μνημονίων, οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ προστάτευσαν τους πιο αδύναμους και αυτό είναι συγκριτικό πλεονέκτημα, που οι ψηφοφόροι θα συνεκτιμήσουν, όταν η παρούσα κυβέρνηση αποτολμήσει να κάνει πράξη τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες της.

 

Αυτό είναι η πρώτη εξήγηση για τις αντιπολιτευτικές καχεκτικές επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι στιγμής. Η κυβερνητική φθορά έχει αρχίζει, αλλά είναι ακόμα αργή και, βοηθούντων και των αδυναμιών και λαθών της αντιπολίτευσης, δεν αποτυπώνεται στους πολιτικούς και δημοσκοπικούς συσχετισμούς. Η αδημονία και η βιασύνη, που επιδεικνύουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καλός σύμμαχος. Πρέπει να ξεπεράσουν την περίοδο 2011-2015, όταν εκτοξεύθηκαν από το 4% στο 18% και μετά στο 35% και στην κυβέρνηση. Τότε είχαμε έκτακτες συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν φρέσκος και χωρίς κυβερνητικές αμαρτίες. Όλα αυτά σήμερα δεν υπάρχουν.

 

Η δεύτερη εξήγηση έχει να κάνει με τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Εκτός όλων των άλλων, δεν έχουν ακόμα αποδοκιμάσει ανοιχτά ορισμένες επιλογές της περιόδου αυτής , που αποδείχτηκαν ολέθριες. Για παράδειγμα, η μεγαλύτερη αιτία για τη συγκρότηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, που έστειλε σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων στην κάλπη της ΝΔ, ήταν η σύμπλευση με τον Πάνο Καμμένο και τους ανεκδιήγητους «Ελληνές» του. Μέχρι τώρα ο κ. Τσίπρας δεν έχει πει ούτε μισή κουβέντα αυτοκριτικής και ανέχτηκε τον κ. Καμμένο ακόμα και όταν υπονόμευε ανοιχτά την κυβέρνηση από τη θέση του υπουργού. Ολέθριο λάθος.

 

Πέραν αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ και οκ. Τσίπρας πρέπει να ξεκαθαρίσουν δύο πράγματα:

 

Πρώτον, τη σχέση τους με αυτό που κάποιοι αποκαλούν «πασοκοποίηση» και αποτελεί αιτία αχρείαστων εσωτερικών προστριβών. Ο «κίνδυνος» αυτός είναι ανύπαρκτος. Είναι άλλες οι εποχές. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, επειδή-πέραν όλων των άλλων- ο Τσίπρας δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου. Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κάλλιστα να υιοθετήσει τις θετικές πλευρές του ΠΑΣΟΚ-και υπάρχουν πάμπολλες- αυτές που το κατέστησαν κυρίαρχο επί τρεις δεκαετίες. Ο Τσίπρας δεν χρειάζεται να μιμείται τον Ανδρέα, εκείνος είναι αξεπέραστος. Μπορεί, όμως, να ακολουθήσει τη βασική στρατηγική του. Ο Ανδρέας, πέραν της προσωπικής του ακτινοβολίας, είχε δίπλα του μια ισχυρή και αξιόμαχη ηγετική ομάδα. Δεν τα έκανε όλα μόνος του..

 

Δεύτερον (κι εδώ ερχόμαστε στο ρόλο των προσώπων), ο κ. Τσίπρας πρέπει να συγκροτήσει αυτήν την ηγετική ομάδα (το επιχειρεί το τελευταίο διάστημα) παράλληλα με τον παραμερισμό όσων προσώπων έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα στην κυβερνητική τετραετία με πράξεις και παραλείψεις, αλλά και όσων έβλαψαν-και βλάπτουν και σήμερα- με την συμπεριφορά τους. Στο πλαίσιο αυτό, ασφαλώς ήταν σωστή η διαγραφή του Σταύρου Κοντονή, αφού η ενέργεια του-πέρα από πολιτικάντικη-ήταν και ευθέως υπονομευτική για το κόμμα του. Αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Τσίπρας πρέπει να ακούσει ορισμένες προτροπές «να τελειώνει», για παράδειγμα, με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο οποίος μπορεί να έχει ορισμένες αριστερίστικες ιδεοληψίες, αλλά δύσκολα μπορεί να πει κάποιος ότι θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Δεν το μπορεί, άλλωστε. Επιπλέον, αν υποθέσουμε ότι αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ επανερχόταν στην κυβέρνηση, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στέλεχος σαν τον Τσακαλώτο που μπορεί να διαχειριστεί την οικονομία.

 

Αντίθετα, ο κ. Τσίπρας δείχνει αξιοσημείωτη ανοχή με πρόσωπα που εξ αντικειμένου προκαλούν ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ. Την προκάλεσαν και πριν από τις εκλογές, την προκαλούν και τώρα με τη συμπεριφορά τους. Μπορεί οι ίδιοι να μην το καταλαβαίνουν και να είναι δημοφιλείς στο φανατικό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ( η περίπτωση Πολάκη) , αλλά μόνο με τους φανατικούς δεν πας πουθενά. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα διεκδικήσει ξανά την κυβέρνηση μόνο αν οι πολίτες πιστέψουν ότι έχει κάτι καλύτερο από πριν να προσφέρει (η πολιτική του), αλλά δεν πρέπει να υποτιμάται ο ρόλος των προσώπων και των συμπεριφορών τους.

 

Κάπως έτσι αποτιμάται σήμερα η κατάσταση στο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης. Ο κ. Τσίπρας έχει πολλά να διορθώσει (το καλό είναι ότι έχει χρόνο), ώστε να μη χρειαστεί αύριο να αναρωτηθεί όπως ο βοσκός της γνωστής παροιμίας για το κοπάδι του: «Με τον ήλιο τα μπάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;».

Χωρίς ελαφρυντικά

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Και οι παλικαράδες ζητούν ελαφρυντικά. Οταν έρχεται η δύσκολη ώρα, όταν μένουν ξεκρέμαστες οι αυταπάτες ότι θα βγει μεσημεριάτικα το φάντασμα του Αδόλφου να τους βάλει υπό την σκέπην του, τότε και οι χρυσαυγίτες ζητιανεύουν επιείκεια. Εχουν το δικαίωμα. Τους το αναγνωρίζει η δημοκρατία, που τη μισούν, και το δίκαιό της, που το βδελύσσονται. Δικαιούνται επίσης να ανταγωνίζονται ποιος θα ξεπέσει ταχύτερα από την ψευδαίσθηση του μεγαλείου στο γελοίο. Αλλος εκλιπαρεί να τον μετρήσουμε σαν καλό παιδί επειδή αγαπάει τα ζώα, άλλος επειδή είναι χριστιανός ορθόδοξος κι άλλος επειδή παντρεύτηκε δύο φορές την ίδια γυναίκα…

 

Ο συνήγορος του αρχηγού Μιχαλολιάκου, λόγου χάρη, υποστήριξε πως ήταν «αστειότητες» όσα έλεγε ο πελάτης του όταν βροντοφώναζε πως αυτός και η παρέα του ήταν «οι απόγονοι των ηττημένων του 1945». «Δεν έκανε το παραμικρό ο κ. Μιχαλολιάκος, δεν είχε δώσει δείγμα γραφής. Για ποιο λόγο γίνανε αυτά; Επειδή είπαν για τους ηττημένους του ’45, γι’ αυτές τις αστειότητες;» Ας ξαναδεί το σχετικό βίντεο ο κύριος συνήγορος. Κι ας προσέξει το βλέμμα του διευθυντή της εγκληματικής οργάνωσης. Αν συνεχίσει να πιστεύει ότι αστειευόταν ο φυρερίσκος, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι αστειευόταν και ο καθαυτό Φύρερ. Αλλά με τον Χίτλερ και τις «αστειότητές» του δεν γελάμε ούτε κι όταν διακωμωδείται στην οθόνη, από τον Τσάρλι Τσάπλιν για παράδειγμα.

 

Κάποιοι, πάντως, δεν δικαιούνται κανένα ελαφρυντικό. Δεν λέω για τους Τσιάρτες, τους Χίους, τους Τζήμερους, τους Χρυσοχοΐδηδες ή τους Λοβέρδους· αυτοί μένουν πιστοί στις πεποιθήσεις τους. Ούτε για τους πολιτικάντες α λα Γεωργιάδη που «δεν επεμβαίνουν στη Δικαιοσύνη», κι ας έχουν απειλήσει με μύριους τρόπους εισαγγελείς που διερευνούν υποθέσεις τους. Λέω για τους ψηφοφόρους που συνέχισαν να πριμοδοτούν τη Χ.Α. ακόμα κι όταν τη βάραιναν ανθρωποκτονίες. Αλλά και για τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους δημοσιογράφους που έγιναν βουλευτές, οι οποίοι στάθηκαν χυδαίοι με τη Μάγδα Φύσσα (όπως ο κ. Μπογδάνος, που τη μεμφόταν σαν «λυτή», κι ύστερα έψαχνε τρόπο να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα), φάνηκαν όμως μεγαλόκαρδοι με τους χρυσαυγίτες. Τους αναγνώριζαν ποικίλα ελαφρυντικά, άφηναν τους φακέλους των εγκλημάτων τους ν’ αραχνιάζουν στα συρτάρια, σκάρωναν σχέδια συνεργασίας μαζί τους, τους υποδέχονταν δόξη και τιμή στα τηλεσαλόνια τους και δεν έβρισκαν μισή δύσκολη ερώτηση να τους κάνουν. Τώρα φωνασκούν. Παλιά συνήθεια των Φαρισαίων.

Ποιοι και πότε θα λάβουν φέτος το επίδομα θέρμανσης

 

Στις 15 Οκτωβρίου ξεκινά η διάθεση του πετρελαίου θέρμανσης, ωστόσο η αγορά για άλλη μια φορά εκτιμά ότι τα νοικοκυριά θα γεμίσουν τις δεξαμενές τους κοντά στα Χριστούγεννα.

 

Σύμφωνα με όσα σχεδιάζει το υπουργείο Οικονομικών, με κριτήρια την γεωγραφική κλιματική ζώνη διαμονής κάθε δικαιούχου, το υψόμετρο στο οποίο διαμένει και τον αριθμό των τέκνων που τον βαρύνουν θα διαμορφωθεί το επίδομα θέρμανσης και για την χειμερινή περίοδο 2020-2021.

 

Η κυβέρνηση σχεδιάζει να χορηγήσει επίδομα θέρμανσης συνολικού ύψους 84 εκατ. ευρώ μέχρι το τέλος του έτους στα ευάλωτα νοικοκυριά oικονομική «ανάσα» στα ευάλωτα νοικοκυριά θα δοθεί καθώς μέχρι το τέλος του έτους σχεδιάζεται να χορηγηθεί επίδομα θέρμανσης συνολικού ύψους 84 εκατ. ευρώ.

 

Πρόκειται για το επίδομα της χειμερινής περιόδου 2020 – 2021 το οποίο αποφασίστηκε να καταβληθεί νωρίτερα προκειμένου να δοθεί μια πρόσθετη στήριξη.

 

Το επίδομα θέρμανσης θα χορηγηθεί προκαταβολικά, μέχρι το τέλος του έτους, στους δικαιούχους και στο πρώτο τρίμηνο του 2021 θα γίνει ο έλεγχος των παραστατικών και των στοιχείων που θα συμπληρώσουν στην ηλεκτρονική πλατφόρμα της ΑΑΔΕ τα νοικοκυριά.

 

Τα ποσά ανά δικαιούχο

Σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις για κάθε δικαιούχο χορηγείται επίδομα ίσο με 250 ευρώ αν η κύρια κατοικία του ανήκει στην Γεωγραφική Ζώνη Α, 180 ευρώ αν ανήκει στη ζώνη Β, 110 ευρώ στη ζώνη Γ και 80 ευρώ στη ζώνη Δ.

 

Το επίδομα προσαυξάνεται κατά 10% για κάθε εξαρτώμενο τέκνο του δικαιούχου.

 

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, το επίδομα δεν θα υπερβαίνει τα 350 ευρώ. Το επίδομα μειώνεται κατά 20% για τους μη ορεινούς δήμους που ανήκουν στις αντίστοιχες ζώνες.

 

Έτσι, το επίδομα ξεκινάει από τα 64 ευρώ και φτάνει τα 350 ευρώ ανάλογα με τη σύνθεση του νοικοκυριού και τη γεωγραφική ζώνη.

 

Οι γεωγραφικές ζώνες προσδιορίζονται ως εξής:

ΖΩΝΗ Α: Νομοί Γρεβενών, Δράμας, Έβρου, Ευρυτανίας, Ιωαννίνων, Καστοριάς, Κοζάνης, Σερρών, Φλώρινας

 

ΖΩΝΗ Β: Νομοί Αρκαδίας, Ημαθίας, Θεσσαλονίκης, Καβάλας, Καρδίτσας, Κιλκίς, Λάρισας, Μαγνησίας, Ξάνθης, Πέλλας, Πιερίας, Ροδόπης, Τρικάλων, Χαλκιδικής

 

ΖΩΝΗ Γ: Νομοί Αιτωλοακαρνανίας, Άρτας, Αττικής (εκτός Κυθήρων και νησιών Σαρωνικού), Αχαΐας, Βοιωτίας, Ευβοίας, Ηλείας, Θεσπρωτίας, Κέρκυρας, Κορινθίας, Λέσβου, Λευκάδας, Πρέβεζας, Φθιώτιδας, Φωκίδας, Χίου

 

ΖΩΝΗ Δ: Αργολίδας, Δωδεκανήσου, Ζακύνθου, Ηρακλείου, Κυκλάδων, Λασιθίου, Μεσσηνίας, Λακωνίας, Κεφαλληνίας και Ιθάκης, Κυθήρων και νησιών Σαρωνικού, Ρεθύμνου, Σάμου, Χανίων.     

πηγή

Παίζουν οι επιστήμονες πολιτικά παιχνίδια για τον κορονοϊό;

 

γράφει ο Βασίλης Σκουρής *  

 

Οι αντιφάσεις που παρατηρούνται, η προσπάθεια να επιρριφθούν οι ευθύνες τυχόν αρνητικών αποτελεσμάτων σε αυτούς και ο αποκλεισμός από τα μέσα όσων αναδεικνύουν τα προβλήματα της υγείας

 

 

Κάποια πράγματα προκαλούν μεγάλα ερωτηματικά, για αυτό και καλή πίστη, δεν μπορούμε παρά να τα θέσουμε στο δημόσιο διάλογο.

 

Τις προηγούμενες ημέρες, για παράδειγμα, στις δημόσιες εμφανίσεις τους, μέλη της υγειονομικής επιτροπής, αλλά και άλλοι καθηγητές της υγείας, βαριά ονόματα στο χώρο τους και τη χώρα, μας έλεγαν ότι τα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας έπρεπε να ληφθούν …χθες! Ερώτημα: Η Επιτροπή έχει εισηγηθεί τη λήψη μέτρων στην κυβέρνηση και η κυβέρνηση δεν υιοθετεί την εισήγησή της ή δεν τα έχει εισηγηθεί; Και πώς μπορεί να μην τα έχει εισηγηθεί, όταν τα μέλη της δημοσίως λένε πως τα μέτρα χρειάζονται να ληφθούν …χθες;

 

Τις τελευταίες ημέρες, ωστόσο, σε αναντιστοιχία με τις προηγούμενες, οι ειδικοί δεν είναι το ίδιο αυστηροί. Ο αριθμός των κρουσμάτων δεν έχει μειωθεί, η κατάσταση στην Αττική επιδεινώνεται και ο ιός αρχίζει να διασπείρεται σε όλη τη χώρα. Οι ειδικοί εμφανίζονται ηπιότεροι στις τοποθετήσεις τους. Αν πρέπει να απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης μας, δεν θα πρέπει να μας πουν τι έχει αλλάξει; Και είναι απλώς σύμπτωση ότι και η κυβέρνηση εμφανίζεται περισσότερο εφησυχαστική, δείχνοντας διστακτική στη λήψη νέων μέτρων; Νέων μέτρων, όπως οι μάσκες παντού ή η μείωση των ωραρίων της εστίασης; (Για λοκ ντάουν στην Αττική, ούτε καν το συζητάει, θα πρέπει να δούμε σκηνές Ιταλίας στο πικ τους για να συμβεί-προέχει η οικονομία στη συγκεκριμένη φάση).

 

Εντύπωση προκαλούν, μεταξύ άλλων, δυο ακόμα πράγματα:

 

 

Πρώτον, οι ειδικοί επικεντρώνουν δημοσίως τις επισημάνσεις τους στην ατομική ευθύνη, αποφεύγοντας να θέτουν μείζονα θέματα, όπως ακόμα και η ανάγκη για προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού και για ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας που επτά μήνες μετά την εκδήλωση της πανδημίας εξακολουθεί να βρίσκεται στα όριά του. Ακόμα και για τη κατάσταση των συγκοινωνιών μόλις και μετά βίας λένε δημοσίως κάτι- για τα σχολεία και τις αίθουσες των 25 και 27 μαθητών, δημοσίως ούτε κουβέντα και ας έχουν εισηγηθεί να ανοίξουν τα σχολεία όπως και στα τέλη της άνοιξης πέρυσι!

 

Δεύτερον, έχουν εξαφανιστεί από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης εμβληματικοί συνδικαλιστές στο χώρο της υγείας, όπως για παράδειγμα ο πρόεδρος των εργαζομένων στον Ευαγγελισμό Ηλίας Σιώρας, η Αφροδίτη Ρέτζιου Πρόεδρος Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Ιατρών Ελλάδας και άλλοι. Ακόμα και ο εκλεκτός των καναλιών επί θητείας της προηγούμενης κυβέρνησης, ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλης Γιαννάκος, έχει εξαφανιστεί! Κοινή συνισταμένη όλων αυτών; Ότι αναδεικνύουν τα προβλήματα που υπάρχουν στο χώρο της υγείας.

 

Ας επανέλθουμε όμως στους ειδικούς επιστήμονες, που ο υπογράφων τιμά απολύτως και που εννοείται πως μέσα στις απίθανα δύσκολες συνθήκες που καλούνται να λάβουν αποφάσεις θα κάνουν και λάθη. Το βασικό είναι να μην χάσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, εμπιστοσύνη που κέρδισαν επάξια στην πρώτη φάση της πανδημίας-ακόμα και αν μας έλεγαν ότι οι μάσκες είναι επικίνδυνες για την υγεία, ο κόσμος κατανοούσε γιατί το έκαναν.

 

 

Τα πολιτικά παιχνίδια, άλλωστε, είναι επιζήμια και ως προς την προσπάθεια να πειστούν οι πολίτες να εφαρμόσουν τα μέτρα. Πέραν του ότι μετατίθενται οι ευθύνες άλλων στις πλάτες τους, χωρίς να το αξίζουν. Και τα γράφουμε αυτά με πλήρη ευθύνη και καλόπιστα, ελπίζοντας απλώς ότι δεν χρειάζεται να επανέλθουμε…

 

*Ο Βασίλης Σκουρής είναι δημοσιογράφος