Χωρίς ελαφρυντικά

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Και οι παλικαράδες ζητούν ελαφρυντικά. Οταν έρχεται η δύσκολη ώρα, όταν μένουν ξεκρέμαστες οι αυταπάτες ότι θα βγει μεσημεριάτικα το φάντασμα του Αδόλφου να τους βάλει υπό την σκέπην του, τότε και οι χρυσαυγίτες ζητιανεύουν επιείκεια. Εχουν το δικαίωμα. Τους το αναγνωρίζει η δημοκρατία, που τη μισούν, και το δίκαιό της, που το βδελύσσονται. Δικαιούνται επίσης να ανταγωνίζονται ποιος θα ξεπέσει ταχύτερα από την ψευδαίσθηση του μεγαλείου στο γελοίο. Αλλος εκλιπαρεί να τον μετρήσουμε σαν καλό παιδί επειδή αγαπάει τα ζώα, άλλος επειδή είναι χριστιανός ορθόδοξος κι άλλος επειδή παντρεύτηκε δύο φορές την ίδια γυναίκα…

 

Ο συνήγορος του αρχηγού Μιχαλολιάκου, λόγου χάρη, υποστήριξε πως ήταν «αστειότητες» όσα έλεγε ο πελάτης του όταν βροντοφώναζε πως αυτός και η παρέα του ήταν «οι απόγονοι των ηττημένων του 1945». «Δεν έκανε το παραμικρό ο κ. Μιχαλολιάκος, δεν είχε δώσει δείγμα γραφής. Για ποιο λόγο γίνανε αυτά; Επειδή είπαν για τους ηττημένους του ’45, γι’ αυτές τις αστειότητες;» Ας ξαναδεί το σχετικό βίντεο ο κύριος συνήγορος. Κι ας προσέξει το βλέμμα του διευθυντή της εγκληματικής οργάνωσης. Αν συνεχίσει να πιστεύει ότι αστειευόταν ο φυρερίσκος, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι αστειευόταν και ο καθαυτό Φύρερ. Αλλά με τον Χίτλερ και τις «αστειότητές» του δεν γελάμε ούτε κι όταν διακωμωδείται στην οθόνη, από τον Τσάρλι Τσάπλιν για παράδειγμα.

 

Κάποιοι, πάντως, δεν δικαιούνται κανένα ελαφρυντικό. Δεν λέω για τους Τσιάρτες, τους Χίους, τους Τζήμερους, τους Χρυσοχοΐδηδες ή τους Λοβέρδους· αυτοί μένουν πιστοί στις πεποιθήσεις τους. Ούτε για τους πολιτικάντες α λα Γεωργιάδη που «δεν επεμβαίνουν στη Δικαιοσύνη», κι ας έχουν απειλήσει με μύριους τρόπους εισαγγελείς που διερευνούν υποθέσεις τους. Λέω για τους ψηφοφόρους που συνέχισαν να πριμοδοτούν τη Χ.Α. ακόμα κι όταν τη βάραιναν ανθρωποκτονίες. Αλλά και για τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους δημοσιογράφους που έγιναν βουλευτές, οι οποίοι στάθηκαν χυδαίοι με τη Μάγδα Φύσσα (όπως ο κ. Μπογδάνος, που τη μεμφόταν σαν «λυτή», κι ύστερα έψαχνε τρόπο να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα), φάνηκαν όμως μεγαλόκαρδοι με τους χρυσαυγίτες. Τους αναγνώριζαν ποικίλα ελαφρυντικά, άφηναν τους φακέλους των εγκλημάτων τους ν’ αραχνιάζουν στα συρτάρια, σκάρωναν σχέδια συνεργασίας μαζί τους, τους υποδέχονταν δόξη και τιμή στα τηλεσαλόνια τους και δεν έβρισκαν μισή δύσκολη ερώτηση να τους κάνουν. Τώρα φωνασκούν. Παλιά συνήθεια των Φαρισαίων.