Υπουργοί ή (και) μαριονέτες; Πάνω απ’ όλα η καρέκλα…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Βρούτσης; Παρών. Κεραμέως; Παρούσα. Αυγενάκης; Παρών. Πέτσας; Παρών. Είναι τέσσερα-από τα πολλά που μπορούμε να αραδιάσουμε εύκολα-παραδείγματα υπουργών, τους οποίους άδειασε, κατά το κοινώς λεγόμενον, μεγαλοπρεπώς ο πρωθυπουργός. Και δεν τρέχει τίποτα. Όλοι στις θέσεις τους.

 

Ο πρώτος, υπουργός Εργασίας έφτιαξε αυτό το περίφημο πρόγραμμα, που έγινε συνώνυμο της κωμωδίας στα μέσα ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα με το, θρυλικό πλέον, «σκόιλ ελικικού». Το μέγαρο Μαξίμου τον άδειασε, όπως κάνει σχεδόν πάντα όταν βλέπει αντιδράσεις και τον υποχρέωσε να το πάρει πίσω. Και λοιπόν; Ίδρωσε ξείδρωσε ο υπουργός, την καρέκλα δεν την άφησε.

 

Η δεύτερη, υπουργός Παιδείας, έχοντας εδραία την πεποίθηση ότι το κράτος δεν έχει καμιά δουλειά να δίνει μάσκες στους μαθητές, επιχειρηματολόγησε ότι αποτελεί «ατομική ευθύνη» των γονιών να τις προμηθεύονται. Δεν απόσωσε το λόγο της και (όχι ο πρωθυπουργός, αλλά) ο επί των Εσωτερικών συνάδελφός της την άδειασε ανακοινώνοντας ότι οι Δήμοι θα χορηγούν μάσκες στα σχολεία και θα τις πληρώνει το κράτος. Ούτε που ίδρωσε το αυτί της κυρίας.

Ο τρίτος, υφυπουργός για τον αθλητισμό, ανακοίνωσε με ενθουσιασμό ότι θα επιτρέψει εν μέσω πανδημίας την επιστροφή θεατών στα γήπεδα. Το βράδυ το είπε, το άλλο πρωί η απόφαση πήγε περίπατο «με απόφαση Μητσοτάκη». Και καλά ο Αυγενάκης έχει ξανακάνει γκάφες, ο Πέτσας τι σόι κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι; Ούτε αυτόν δεν ενημερώνουν στοιχειωδώς οι του Μαξίμου, ώστε να μη βγαίνει οφσάιντ; Διότι περίπου την ώρα που από το Μαξίμου ανακοίνωναν την απόσυρση της απόφασης Αυγενάκη, ο Πέτσας την υπερασπιζόταν ως «επιστροφή στην κανονικότητα»! (ακούστε τον εδώ στο λεπτό 7.45΄).

 

Ας αφήσουμε κατά μέρος τα ερωτήματα που ανακύπτουν για την αποτελεσματικότητα του επιτελικού-τρομάρα του- κράτους, που άλλα λέει το βράδυ και άλλα κάνει το πρωί. Και ας αναρωτηθούμε: τι είναι οι υπουργοί; Είναι αυτόνομα πολιτικά όντα με γνώση και υπευθυνότητα ή μαριονέτες που κουνιούνται πέρα δώθε ανάλογα με το πιο αεράκι φυσάει στην Ηρώδου του Αττικού; Εντάξει, δεν κάνουν ό, τι θέλουν και δεν πρέπει. Ελέγχονται και έτσι πρέπει. Αλλά στην πολιτική (πρέπει να) υπάρχει και η έννοια της ευθιξίας. Αλλιώς χάνεται κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας. «Σε φτύνουν και λες ότι ψιχαλίζει», κατά τη γνωστή παροιμία.

 

Όμως, φαίνεται ότι αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους έχοντες καρέκλα. Σιγά που θα την αφήσουν. Δυστυχώς και οι σημερινές περιπτώσεις επιβεβαιώνουν τη ρήση του Όργουελ: «Η εξουσία δεν είναι μέσο, είναι σκοπός». Και για ορισμένους αυτοσκοπός.