Είμαστε τα ξωτικά του Άη Βασίλη

 

γράφει ο Βαγγέλης Γέττος   

 

Θυμάστε τις διαφημίσεις με το χριστουγεννιάτικο φορτηγό της Coca Cola που έπρεπε πάση θυσία να περάσει μέσα στη νύχτα από την μικρή κωμόπολη για να φωταγωγηθούν σπίτια, δρόμοι και γενικά για να νιώσουν γαλήνη οι κάτοικοι; Σαν το φορτηγό της κόκκινης αυτοκρατορίας να ήταν η απαραίτητη συνθήκη προκειμένου οι άνθρωποι να νιώσουν θαλπωρή, αγάπη, συντροφικότητα. Το υπονοούμενο ήταν περίπου το εξής: «σώζουμε για εσάς ό,τι πολυτιμότερο και λαμπερότερο σας απέμεινε».

 

«Να διεκδικήσουμε έναν ομαλότερο Δεκέμβριο με μεγαλύτερη κίνηση στην αγορά των Χριστουγέννων.». Αυτό κράτησα από τη χιλιοπαιγμένη παρωδία του τελευταίου πρωθυπουργικού διαγγέλματος. Πόσες, αλήθεια, φορές έχει διασκευαστεί και αναπροσαρμοστεί αυτή η αποστροφή; Στην αρχή ήταν η διάσωση της πασχαλινής αγοράς. Μετά άλλαξε σε διάσωση της βαριάς βιομηχανίας (sic) του τουρισμού. Τώρα που κάηκαν και τα δύο, εμπρός παιδιά να σώσουμε τη χριστουγεννιάτικη αγορά. Και η ημέρα της οικονομικής μαρμότας να διαιωνίζεται με όραμα κάθε φορά μια ακόμα «συλλογική προσπάθεια» για να σώσουμε την κατανάλωση.

 

Σαν παιδί που μεγάλωσε στις ιλαροτραγικές εποχές του σημιτικού εκσυγχρονισμού σε μια επαρχιακή πόλη, θες λόγω οικογενειακών αναφορών, θες λόγω ενός πρόωρα γερασμένου ενστίκτου, η φράση «σήμερα πάμε στο κέντρο για ψώνια» μου την έδινε στα νεύρα. Μέσα σε λίγα χρόνια, με τα πρώτα θηριώδη εμπορικά κέντρα να ξεφυτρώνουν σε κάθε ραχούλα, η φράση πασπαλίστηκε με την σκόνη του lifestyle και αναβαθμίστηκε: «το σουκού πάμε για shopping στο Mall». Έφηβος ων, εκνευριζόμουν ακόμα περισσότερο. Μετά, πάει και ο Σημίτης, πάει και το lifestyle, πάει και το shopping και επιστρέψαμε στα «ψώνια». Από καταναλωτικά μηδενικά, γίναμε για λίγο καταναλωτικά νούμερα και, φυσικά, ούτε λόγος για το πού πάει η όλη φάση. Με αυτή την κοινωνία θεώρησε η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να τα βάλει. Σε αυτή την κοινωνία θεώρησε ότι μπορεί να μιλήσει αβρόχοις ποσί για «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας». Και μετά ήρθε ο εκβιασμός και άντε πάλι στο γνωστό έργο: «να σωθεί η κατανάλωση».

 

«Να σώσουμε την κατανάλωση». Άλλωστε μια ζωή αυτή δεν προσπαθούμε να σώσουμε; Αυτό μάθαμε, σε αυτό επιστρέψαμε και σε αυτό θα επιστρέφουμε επ’ αφορμή κάθε μικρής και μεγάλης κρίσης. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, ακόμα κι αν δεν ρέουν σαν χείμαρροι όπως παλιά, τουλάχιστον να υδροδοτήσουν σαν ρυάκια το καχεκτικό λιανεμπόριο. Και το τροπάρι να συνεχίζεται αενάως. Η βιομηχανοποίηση που δεν ήρθε ποτέ, οι επενδύσεις που καταστρέφουν τον φυσικό πλούτο, ο τουρισμός που έχει καταλήξει η ηρωίνη της οικονομίας, η καινοτομία που πέθανε από σκόιλ ελικίκου, η αριστεία που δολοφονήθηκε από τον Μέτζη του Νεουκτή, οι…δαιμόνιοι Έλληνες που συνεχίζουν να ανοίγουν καφετεριούλες, ρουχάδικα, τυροπιτάδικα της μισής σαιζόν γιατί «ήθελαν να κάνουν κάτι δικό τους (μωρέ)» και τα γνωστά κουσούρια που προ των ιωβηλαίων καταναλωτικών περιόδων, τα σπρώχνουμε κάτω από το γνωστό ελληνικό χαλί. Η ελληνική πανδημία της αποθέωσης της κατανάλωσης δεν είχε ανάγκη κανέναν ιό για να εκραγεί και πάλι.

 

Να σωθούν λοιπόν τα Χριστούγεννα (και φέτος). Μαζί και οι αυτιστικές καθηλώσεις μας μπροστά στις επαναλήψεις ταινιών με ξωτικά και Άη Βασίληδες. Άλλωστε μοιάζουμε όλο και περισσότερο με trolls. Δεν πα’ να σκούριασε η γραμμή συναρμολόγησης δώρων, δεν πα’ να καθυστέρησε το δέσιμο των φιόγκων, δεν πα’ να παραπαίουν τα ξωτικά από την εξάντληση: ο Μεγάλος πρέπει να φτάσει στη γη και να φωταγωγήσει τις κακομοιριασμένες ζωές των ανθρώπων. Όταν με το καλό επιστρέψει, μπορεί να κάτσουμε να συζητήσουμε τί πήγε στραβά (και φέτος). Μπορεί και όχι. Μάλλον όχι.  

Καθολικό lockdown σε Θεσσαλονίκη και Σέρρες -Μετακινήσεις με αποστολή SMS

 

Σε καθεστώς τοπικού, γενικού lockdown περνάνε από αύριο και για 14 μέρες οι περιοχές της Θεσσαλονίκης και των Σερρών, σύμφωνα με ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, Στέλιου Πέτσα, πριν από λίγο.

 

Σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Πέτσα, τα σχολεία όλων των βαθμίδων θα παραμείνουν ανοιχτά αλλά επανέρχεται η αποστολή SMS για τις μετακινήσεις των πολιτών σε αυτές τις περιοχές. Επίσης, από τις 9 το βράδυ έως και τις 5 το πρωί, επιτρέπονται μετακινήσεις μόνο για λόγους εργασίας και υγείας.

 

Tα μέτρα ισχύουν από τις 6 το πρωί αύριο Τρίτη και για τις επόμενες 14 ημέρες.

 

Από αύριο αναστέλλονται ακόμα οι εσωτερικές και μη πτήσεις από και προς το αεροδρόμιο Μακεδονίας.

 

Επίσης η Περιφερειακή Ενότητα Μαγνησίας περνάει στη Ζώνη Αυξημένου Κινδύνου.

 

Τα… Αμερικανάκια και ο Λαβρόφ

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Οι ελληνικές κυβερνήσεις την τελευταία δεκαετία εργάστηκαν συστηματικά για την υλοποίηση των αμερικανικών σχεδιασμών (και) στα Βαλκάνια. Κεντρικός στόχος της Ουάσιγκτον στην περιοχή ήταν η υπονόμευση και εξουδετέρωση της ρωσικής επιρροής.

 

Αυτήν την τελευταία δεκαετία οι ΗΠΑ, αξιοποιώντας ως εργαλείο (και) τις ελληνικές κυβερνήσεις, κατάφεραν:

 

Πρώτον, να υπονομεύσουν τον νότιο δρόμο μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και να ματαιώσουν την ενίσχυση της διασύνδεσης της Ελλάδας με το ρωσικό ενεργειακό δίκτυο, τινάζοντας στον αέρα τη συμφωνία για τη δημιουργία του αγωγού Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη.

Δεύτερον, να κλείσουν μια «πόρτα» πιθανής διείσδυσης της ρωσικής επιρροής με την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Ουάσιγκτον επισφράγισε την κυριαρχία της στην περιοχή και «έδεσε» τους Ευρωπαίους συμμάχους της στην αντι-ρωσική της ατζέντα.

Για την υλοποίηση αυτών των σχεδιασμών εργάστηκαν με συνέπεια όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Η πρώτη σαφέστατη προσφορά προς την αμερικανική αυτοκρατορία δόθηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου, που η πρώτη του ενέργεια ως πρωθυπουργού ήταν να μεταβεί στη Μόσχα και να διαλύσει τη συμφωνία (για περιβαλλοντικούς λόγους έλεγε προεκλογικά) για τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

 

Για τη ζωτικής σημασίας (για τους Αμερικανούς) τοποθέτηση των Σκοπίων εντός του ΝΑΤΟ, φρόντισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη δουλειά που είχε ανατεθεί από την Ουάσιγκτον καταλήγοντας σε μια συμφωνία για την ονομασία των Σκοπίων.Το αποτέλεσμα της αμερικανικής επιτυχίας στην περιοχή είχε αντίκτυπο στις ελληνορωσικές σχέσεις, οι οποίες επί ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν στο σημείο «μηδέν».

 

Μια ακόμη συνέπεια της εδραίωσης της αμερικανικής κυριαρχίας στην περιοχή ήταν και η ανάληψη (από τις ελληνικές κυβερνήσεις) σημαντικών συμβατικών υποχρεώσεων έναντι των ΗΠΑ. Οι εν λόγω υποχρεώσεις περιγράφονται λεπτομερώς στη «νέα» ελληνοαμερικανική συμφωνία που διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και υπέγραψε η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στην εν λόγω συμφωνία η Ελλάδα παραδίδει γη και ύδωρ από την Αλεξανδρούπολη (εκεί που θα κατέληγε ο ελληνορωσικός αγωγός σήμερα δημιουργούνται τερματικά για υποδοχή αμερικανικού φυσικού αερίου και στρατιωτική βάση των Αμερικανών) μέχρι την Κρήτη.

 

Το ερώτημα τι ακριβώς έλαβαν ως αντάλλαγμα οι ελληνικές κυβερνήσεις γι’ αυτές τις μείζονες εξυπηρετήσεις προς την Ουάσιγκτον πλανάται αναπάντητο όλον αυτόν τον καιρό της κλιμάκωσης της τουρκικής επιθετικότητας. Είναι ένα ερώτημα που μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι έθεσε κατ’ ιδίαν ο Λαβρόφ στις συναντήσεις που είχε στην Αθήνα με Μητσοτάκη και Τσίπρα, έχοντας προηγουμένως ο Ρώσος ΥΠΕΞ δημόσια διατυπώσει ότι η Ρωσία δεν αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια…

 

 

  

Ο μισός πληθυσμός εξετάστηκε για τον COVID-19 στη Σλοβακία – Εντοπίστηκαν 25.850 κρούσματα

 

Σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Σλοβακίας υποβλήθηκε σε τεστ αντιγόνων για την Covid-19 χθες Σάββατο, την πρώτη ημέρα του διήμερου προγράμματος για την εξέταση και των 5,5 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας, με την ελπίδα ότι θα βοηθήσει να αναχαιτιστεί η πανδημία χωρίς να χρειαστεί να επιβληθεί αυστηρό λοκντάουν.

 

Είναι η πρώτη φορά που εφαρμόζεται ένα τέτοιο πρόγραμμα σε χώρα τέτοιου μεγέθους.

 

Ο υπουργός Άμυνας Γιάροσλαβ Ναντ ανακοίνωσε σήμερα ότι χθες έκαναν το τεστ 2,58 εκατομμύρια άνθρωποι και οι 25.850 ή ποσοστό 1% βρέθηκαν θετικοί. Όλοι αυτοί θα πρέπει να μπουν τώρα σε καραντίνα.

 

Η κυβέρνηση της Σλοβακίας σχεδιάζει να υποβάλει σε εξετάσεις σχεδόν όλον τον πληθυσμό, εκτός από τα παιδιά ηλικίας κάτω των 10 ετών.

 

Περισσότεροι από 40.000 γιατροί, νοσηλευτές και υποστηρικτές ομάδες αποτελούμενες από στρατιώτες, αστυνομικούς, δημοσίους υπαλλήλους και εθελοντές στελέχωσαν τα περίπου 5.000 ιατρεία όπου γίνονται τα τεστ.

 

Η εξέταση γίνεται δωρεάν και σε εθελοντική βάση. Ωστόσο, όσοι δεν εξεταστούν θα μπουν σε καραντίνα και θα τους απαγορευτεί να πηγαίνουν στη δουλειά τους.

 

Οι αρχές σχεδιάζουν να προχωρήσουν και σε έναν δεύτερο γύρο εξετάσεων, το επόμενο Σαββατοκύριακο, για να εντοπίσουν τυχόν κρούσματα που δεν βγήκαν θετικά στην πρώτη φάση ή εκείνος που μολύνθηκαν στο μεσοδιάστημα.

 

Σήμερα, η Σλοβακία ανακοίνωσε 2.282 νέα κρούσματα, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό από την έναρξη της πανδημίας στα 59.946. Σε αυτά δεν περιλαμβάνονται όσοι βρέθηκαν θετικοί στα χθεσινά τεστ. Οι νεκροί από την Covid-19 στη χώρα ανέρχονται στους 219.

 

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ   

Σάμος: Με μια αγκαλιά στο θάνατο

 

 γράφει η Μαργαρίτα Ικαρίου

 

Η ανάσα κοφτή, γεμάτη σκόνη και τσιμέντο. Γύρω σκοτάδι και πόνος. Ακινησία. Φόβος θανάτου. Απελπισία. Από αυτήν την ανημποριά που καταλαμβάνει τους ανθρώπους μπροστά στην αναπόδραστη παραδοχή της θνητής τους φύσης…

 

Σειόταν το πάτωμα. Ο εγκέλαδος, σα φίδι, σερνόταν σφυρίζοντας απειλητικά και ρηγμάτωνε τα φιδογυριστά του αποτυπώματα. Πίσω του άφηνε μόνο συντρίμμια και μπροστά του, τον τρόμο.

 

Δε θυμάμαι πόση ώρα κειτόμουν χωμένη μέσα στα συντρίμμια του σπιτιού μου. Θυμάμαι την απόγνωση, την άφατη θλίψη που απλωνόταν σα μπλαβιά μελανιά στο κορμί μου, στη σκέψη πως δεν θα ξανάβλεπα το παιδί μου. Πως δε θα μύριζα ξανά το λακκάκι στο λαιμό της, δε θα χτένιζα ξανά τα μαλλιά της κι ούτε θα ζούσα τις μικρές της ανάσες, τις πεθυμιές και τα όνειρα, τις αναζητήσεις και τις αμφισβητήσεις της. Θυμάμαι την απελπισία, σαν κατάλαβα πως μοναχή πορευόμουν στο θάνατο, έχοντας μία μόνο μικρή ζωή που κι αυτήν δεν είχα προλάβει να τη ζήσω…

 

Την ανάσα να κόβεται, τη γεύση του χώματος στο στόμα και τα ρουθούνια, τη θολούρα στο μυαλό, το κλάμα που να κυλήσει δεν μπορούσε… Κι εκείνο το ανατριχιαστικό τρέμουλο, πότε από τον θυμωμένο γαιοσείστη και πότε από το ίδιο μου το εγκλωβισμένο κορμί που σπαρταρούσε για λίγο οξυγόνο!

 

Έζησα. Οι άνδρες της Πυροσβεστικής με εντόπισαν και με ανέσυραν από τα ερείπια του «έχειν» μου. Που «έχειν» δεν ξανάγινε ποτέ, παρά τις βαρύγδουπες υποσχέσεις που -τότε, στο σεισμό του 1999 στην Αθήνα- μοίραζαν αφειδώς οι κονομισάριοι κι οι κυβερνητικάριοι.

 

Σαν πήρα στην αγκαλιά μου το παιδί μου, ένιωσα πως είχα στη ζωή μια δεύτερη ευκαιρία. Και την άρπαξα. Έφυγα για τη Σάμο με την απύθμενη προσμονή πως το νημάτινο κουβάρι της ζωής μου, μπορούσε να ξανατυλιχτεί σε ένα γαλαζοπράσινο καρούλι και πως η ζωή που είχα φέρει στον κόσμο, θα μεγάλωνε σε ένα περιβάλλον πιο ασφαλές… Λιγότερο απρόσωπο, λιγότερο «επιθετικό» από τον κόσμο των μεγαλουπόλεων.

 

Τα δύο παιδιά της Σάμου, που αγκαλιασμένα αντάμωσαν χτες του Εγκέλαδου τα φθονερά χτυπήματα, αυτήν τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, δεν την είχαν. Καμία μοίρα, καμιά συγκυρία, κανένας συνδυασμός συμπτώσεων ή λογαριθμικών εξισώσεων, δεν έχει ευθύνη για αυτήν την απώλεια. Ούτε η αγάπη που τους οδήγησε να διαβούν μαζί εκείνα τα παλιά σκαλάκια λίγα μέτρα πέρα από το σχολείο τους. Ούτε οι συμμαθητές τους που σα βουερό μελίσσι ξεχύνονταν ομοίως στα γύρω δρομάκια.

 

Την πλήρη ευθύνη έχει ο εκάστοτε κρατικός μηχανισμός, που αφήνει τα ακριτικά νησιά να ταξιδεύουν μεσοπέλαγα χωρίς πυξίδα. Που θυμάται τους ελέγχους στατικότητας των δημοσίων κτιρίων (για τα ιδιωτικά, ούτε λόγος…) μόνον αφού θρηνήσουμε θύματα. Κι ύστερα, ξεχνά σχέδια, προϋπολογισμούς, υποσχέσεις επί υποσχέσεων κι αφήνει την ελληνική περιφέρεια αποδυναμωμένη και απογυμνωμένη από κατοίκους και πόρους. Γεμάτη παλιά σπίτια, κουφάρια μιας εποχής που οι νησιώτες έμεναν στον τόπο τους, προσδοκώντας να τον κληροδοτήσουν στα παιδιά τους. Και δε γινόταν «ξέφραγο αμπέλι» να το λυμαίνονται τα γκουβέρνα των μη κυβερνητικών. Τότε, που δεν τους εκδίωκαν φοροεισπρακτικές πρακτικές, επιβαλλόμενα πρόστιμα, δυσθεώρατες δαπάνες μεταφορικών και ελεγκτικά κλιμάκια στο μέσον της κουτσουρεμένης «τουριστικής» (κατ ευφημισμόν) σεζόν. Τότε που η καλλιέργεια της γης, συγκρατούσε το χώμα στο χωράφι και τα παιδιά στον τόπο τους. Και δεν άφηνε «κουφάρια» μήτε ψυχές, μήτε κτίρια. Σαν αυτά που καταρρέουν διαρκώς, όπως άλλωστε και η νησιωτική οικονομία.

 

Κατέρρευσαν, μαζί με τον παλιό τοίχο που σκέπασε τα εφηβικά κορμάκια, κι οι γονείς τους. Απεγνωσμένα έψαχναν μέσα στον κόσμο, ρωτούσαν τους σκιαγμένους, ακουμπούσαν τους καθημαγμένους που έτρεχαν στα ψηλώματα για να γλυτώσουν από το τσουνάμι.

 

Μήτε ο Άρης, ούτε κι η Κλαίρη θα ξαναδούν το λάγνο φως του πρωϊνού να χρυσαφώνει το λιμένα Βαθέος. Στον αυλόγυρο του σχολείου, θα λείπει πάντα το φωτεινό τους χαμόγελο και των ματιών τους η γλύκα. Τα πειράγματά τους δε θα χαρίσουν γέλιο στους συμμαθητές τους, ούτε οι δάσκαλοι τάχα μου αυστηρά, μα θαυμάζοντας τη νεανική ορμή τους, θα τους επαναφέρουν στην τάξη. Στα επόμενα γενέθλια δε θα σταθούν δίπλα-δίπλα να φωτογραφηθούν, με την ομορφιά των νιάτων τους να ξεχύνεται σα δροσοσταλίδα. Και το φιλί τους, δε θα ναι το βάλσαμο στην κούραση της μέρας για κείνους που τη ζωή τους πρόσφεραν-κι ο θάνατος της έκοψε το νήμα!

 

Δεν έχει πόνο πιο βαθύ και απώλεια πιο σκληρή, απ’ το να θάβει ο γονιός το σπλάχνο του. Ράγισε η Σάμος, κόπηκε στα δύο. Μάτωσαν κι οι καρδιές των ανθρώπων που αυτό το απρόσμενο και αναίτιο θανατικό, τους γεμίζει πόνο μα και οργή. Οργή για κείνους που αφήνουν τους τόπους και τους ανθρώπους να πορεύονται μόνοι τους, αδιαφορώντας για παιδιά που χάνονται, πριν καν να έχουν ζήσει!

 

Με μια αγκαλιά, διάβηκαν μαζί το τείχος του σκότους.

 

Κι όπως θα έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης

 

«Κι όταν πεθάνουμε, να μας θάψετε κοντά.

 

Για να μην τρέχουμε μέσα στην νύχτα

 

για να συναντηθούμε».

 

Αντίο…

Μια Κυριακή πρωί

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

- Τι δώρο θέλεις να σου κάνω; Τι χρειάζεσαι;

 

Κοίταξε τη φίλη της χαμογελώντας.

 

- Τίποτα, δεν θέλω τίποτα.

 

- Ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται. Κάτι θα σου πάρω. Αλλά να το χρειάζεσαι.

 

- Θα το σκεφτώ και θα σου πω τότε. Αλλά…

 

Δεν συνέχισε. Αφησε την κουβέντα να πάει αλλού, σε άλλα πράγματα.

 

Εννοούσε πραγματικά ότι δεν χρειαζόταν τίποτα. Τα δώρα, χρόνια τώρα, τα μέτραγε αλλιώς. Τόσο στις γιορτές και τα γενέθλια, όσο και τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. Κι ας χαιρόταν πολύ να παίρνει και κυρίως να κάνει δώρα. Μικρά ή μεγαλύτερα, για λόγο σοβαρό ή έτσι, από παρόρμηση. Γιατί κάτι θα ταίριαζε στον έναν ή τον άλλο και έπρεπε να του το χαρίσει.

 

Μερικές φορές ήθελε να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που ήταν δίπλα της στα δύσκολα, που το πιο μεγάλο δώρο ήταν η ύπαρξή τους, η παρουσία τους, και εκείνο το «Τι κάνεις;» μια στο τόσο στο τηλέφωνο ή από κοντά, ειδικά τώρα που το «κοντά» ήταν σχεδόν απαγορευμένο.

 

Σκεφτόταν μια μεγάλη γιορτή, ένα μακρύ τραπέζι από αυτά που οργάνωνε παλιά. Οταν το σπίτι γέμιζε ανθρώπους, φωνές, γέλια, τραγούδια, με εκείνη τη μεγάλη χειροποίητη τούρτα που έφτανε για άλλους τόσους, τα καλά σερβίτσια στο τραπέζι και μυρωδιές από φρεσκομαγειρεμένα πράγματα.

 

Και στο τέλος, τα μικρά και μεγαλύτερα πακέτα, που άνοιγαν στο τέλος της βραδιάς, σαν μεγάλη ατραξιόν. Τα καλοδιπλωμένα χαρτιά περιτυλίγματος -τι εμμονή αυτή, να ανοίγει ένα ένα πακέτο προσεκτικά. Αλλά έτσι της άρεσε, να παρατείνει τη χαρά για λίγο ακόμη.

 

Κι ύστερα, το βράδυ, τόσο ευτυχισμένα κατάκοπη, σχεδόν μόνη πια, να βάζει δυο μπουκιές στο στόμα της -από αυτές που δεν είχε προλάβει πριν. Δεν μπορούσε με τον κόσμο, χόρταινε από τις χαρές και τις φωνές, από τα γέλια μέχρι δακρύων, αλλά και από τις μυρωδιές μιας κουζίνας που ζούσε έναν διήμερο οργασμό πασπαλισμένο με μπαχαρικά και κρασί και λάδι.

 

Μέτρησε τα χρόνια που το σπίτι είχε να δει τόσο κόσμο και τρόμαξε. Δάκρυα της ήρθαν στα μάτια. Οχι για την απουσία της γιορτής και της χαράς, αλλά για όσα την απαγόρευσαν, την έντυσαν με ενοχή, με εκείνο το «όχι» που δεν έπαιρνε αντίρρηση καμιά. Και κάθε χρόνο τα «όχι» γίνονταν περισσότερα και πιο ηχηρά. Οσο μεγαλώνεις τόσο καταλαβαίνεις γιατί. Αλλά γιατί;

 

Πήγε στη βιβλιοθήκη, άνοιξε το ντουλάπι και έβγαλε τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες. Πήγε να τα ξεφυλλίσει, αλλά μετάνιωσε. Τα έκρυψε πάλι. Φοβήθηκε μη δεν γνωρίσει τον εαυτό της. Τους άλλους θα τους αναγνώριζε: φίλοι, αδέλφια, ξαδέλφια, φίλοι σαν αδέλφια…

 

Αλλη μια δύσκολη χρονιά, και τώρα εκτός από τα γνωστά θεριά, που τα βάζεις στη σειρά και τα παλεύεις ένα ένα, υπάρχει ακόμη ένα. Αόρατο, επικίνδυνο, απειλητικό, χωρίς σώμα. Για να το αποφύγεις πρέπει να αποφεύγεις ό,τι έχει πραγματική αξία: τους δικούς σου ανθρώπους, τις αγκαλιές και τις γιορτές, τις μικρές, τις ιδιωτικές, τις ασήμαντες για τους άλλους, θησαυρούς για σένα.

 

«Γιατί έτσι πρέπει να γίνει, τι να κάνουμε», σαν το σύνθημα της καμπάνιας που έτρεχε μήνες τώρα, ως άλλη φωνή συνείδησης.

 

Ηξερε τι ήθελε, αλλά αυτό δεν αγοραζόταν, δεν μπορούσε να το παραγγείλει πουθενά, όσα χρήματα και αν διέθετε, όση δύναμη και αν δαπανούσε. Χρόνο με εκείνους που αγαπάει, τους λίγους, τους πολύτιμους. Οχι μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή ή από μια τηλεφωνική γραμμή.

 

Οταν ξαναμίλησε με τη φίλη της, και έπειτα από την επιμονή να διαλέξει ένα δώρο, της ζήτησε μια έκπληξη. «Ο,τι θέλεις, κάτι μικρό».

 

Μετά αποφάσισε να κάνει η ίδια ένα δώρο στον εαυτό της. Να αφιερώσει στον εαυτό της μια Κυριακή πρωί. Και να μην του χαλάσει εκείνη τη μέρα κανένα χατίρι, σαν να είναι μικρό παιδί, αθώο σαν νεογέννητο.

 

Λίγο πιο προσεκτικά κυρία Πρόεδρε!

 

 γράφει ο Κώστας Καναβούρης  

 

 

Με κάθε σεβασμό και προς το πρόσωπο και προς τον θεσμό, νομίζω ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπέπεσε σε ατόπημα σχετικά με την ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα για τον διασυρμό του πρύτανη του ΟΠΑ Δημήτρη Μπουραντώνη. Φυσικά πρόκειται για άθλια αντιδημοκρατική ενέργεια, απολύτως καταδικαστέα, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.

 

Ωστόσο η ΠτΔ και κορυφαία νομικός, έχω την αίσθηση ότι αφέθηκε να παρασυρθεί από την (θεμιτή σε κάθε περίπτωση)  οργή της. Υπερέβη το μέτρο που επιβάλλουν οι γνώσεις της, το αξίωμα και οι ευθύνες οι οποίες απορρέουν από αυτό, συσκοτίζοντας έτσι τις πραγματικές του διαστάσεις, άρα συμβάλλοντας στην, με πολλούς τρόπους επιχειρούμενη, απολέπιση του δημοκρατικού θώρακα.

 

«Η διαπόμπευσή του» έγραψε για τον πρύτανη στο twitter «είναι μορφή ολοκληρωτισμού και ντροπή για τη χώρα». Σοβαρά; Θα περίμενε κανείς μια διαφορετική στιβαρή τοποθέτηση από ένα πρόσωπο αυτού του εγνωσμένου κύρους. Η διαπόμπευση είναι μια άθλια και κατάπτυστη ενέργεια. Κανείς δημοκράτης δεν διαφωνεί. Ωστόσο είναι μια ενέργεια που χαρακτηρίζει αυτούς που την διέπραξαν.

 

Μορφή ολοκληρωτισμού όμως; Από που κι ως που; Ο ολοκληρωτισμός χαρακτηρίζει καθεστώτα. Όχι μεμονωμένες ενέργειες. Ανήκει στο αλφαβητάριο, έχω την εντύπωση, της νομικής επιστήμης. Η υπερβολή δεν συνιστά υψηλότερη καταδίκη, αλλά το αντίθετο: συνιστά συναισθηματική έξαρση που υποβιβάζει την σοβαρότητα με την οποία, ο ανώτατος Πολιτειακός άρχων, οφείλει να καταδικάσει μια αντιδημοκρατική αθλιότητα.

 

Και σα να μην έφτανε ο «ολοκληρωτισμός» η κυρία Σακελλαροπούλου το εξάντλησε συμπληρώνοντας: «και ντροπή για τη χώρα». Δεν είναι απλώς τραβηγμένο είναι πολιτικός (και νομικός) παραλογισμός. Ντροπή για την χώρα, με συναίσθηση του βάρους αυτών των εννοιών, αποτελούν μόνο κρατικές ενέργειες που έχουν γενική αντανάκλαση. Για παράδειγμα: ντροπή για την χώρα (και έκφανση ολοκληρωτισμού), αποτελεί η παράκαμψη του Συμβουλίου της Επικρατείας, του οποίου υπήρξε Πρόεδρος η Κυρία Σακελλαροπούλου, προκειμένου να συνεχιστεί το πολύ, μα παρά πολύ, χοντρό παιχνίδι που παίζεται γύρω από το «Μεγάλο Περίπατο του Κώστα» και που δεν περιορίζεται στα λίγα εκατομμύρια που κόστισε.

 

Ντροπή (και έκφανση ολοκληρωτισμού) για τη χώρα, είναι ο πτωχευτικός κώδικας που ξεσπιτώνει χιλιάδες ανθρώπους, που τινάζει στον αέρα τις μικρές επιχειρήσεις χορεύοντας καντρίλιες με τους τραπεζίτες. Ντροπή για τη χώρα είναι τα εκατοντάδες εκατομμύρια χρέη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, χρέη που κανείς δεν αγγίζει. Ντροπή (και έκφανση ολοκληρωτισμού) για τη χώρα είναι οι αντεργατικές θηριωδίες Βρούτση εναντίον του κόσμου της εργασίας. Πράξη  ολοκληρωτισμού και ντροπή για τη χώρα είναι το κουκούλωμα του σκανδάλου Novartis με χυδαία απροκάλυπτο τρόπο καθώς, η δίωξη της εισαγγελέως διαφθοράς Ελένης Τουλουπάκη, αλλά και η κατάργηση της ενοχλητικής εισαγγελίας. Ντροπή γα τη χώρα είναι η μούγγα του Πρωθυπουργού για τα Εθνικά μας ζητήματα, στην πρόσφατη Σύνοδο κορυφής. Ντροπή και έκφραση ολοκληρωτισμού για τη χώρα, είναι να νομοθετούν διορισμένοι λομπίστες και ντίλερ αντί των αιρετών. Ντροπή για τη χώρα είναι, όταν πρωθυπουργοί, υπουργοί, κρατικοί αξιωματούχοι πρώην και νυν, καλλιεργούν, με φασιστικό λεξιλόγιο πολλές φορές, το μίσος και την πιο βάρβαρη, ακόμα και θανατηφόρα, εχθροξενία. Ντροπή για τη χώρα είναι όταν τσιμεντάρεται το παγκόσμιο μνημείο των μνημείων (σα να τσιμεντάρεται, συμβολικά, η δημοκρατία) και όταν ξεριζώνεται η «Βυζαντινή Πομπηία» στη Θεσσαλονίκη.

 

Με όλο το σεβασμό κυρία Πρόεδρε αυτά και δυστυχώς, άλλα πολλά παρόμοια, είναι «ντροπή για τη χώρα», καθιδρύοντας βίαια μορφές και εκφάνσεις ολοκληρωτισμού. Και όσο δεν διορθώνονται με περισσότερη, βαθύτερη και ουσιαστικότερη δημοκρατία, τόσο θα βρίσκουν διόδους άθλιες ενέργειες, όπως αυτή με την διαπόμπευσή του πρύτανη, βούτυρο στο ψωμί των εχθρών της Δημοκρατίας. Εχθρών με αγγελικό πρόσωπο βέβαια. Και νομίζω πρώτιστο καθήκον ενός Προέδρου της Δημοκρατίας είναι να την προστατεύει από τέτοιους «αγγέλους».

     

ΟΕΝΓΕ: Kίνδυνος εκτίναξης της θνητότητας και της νοσηρότητας στις λοιπές παθήσεις

 

Καταγγελία για τα κυβερνητικά μέτρα μείωσης των προγραμματισμένων χειρουργικών επεμβάσεων κατά 20% σε περιοχές του επίπεδου Α (επιτήρηση) και κατά 80% σε αυτές του επιπέδου Β (αυξημένου κινδύνου)

  

«Σύμφωνα με τον χάρτη μέτρων υγειονομικής ασφάλειας και προστασίας από τη λοίμωξη Covid-19, προβλέπει μείωση των προγραμματισμένων χειρουργικών επεμβάσεων κατά 20% στα νοσοκομεία και διαγνωστικά κέντρα των περιοχών που βρίσκονται στο επίπεδο Α (επιτήρηση) και κατά 80% στο επίπεδο Β (αυξημένου κινδύνου)»,τονίζει σε ανακοίνωση – καταγγελία της η Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ).

 

«Αναρωτιόμαστε ο δραστικός περιορισμός των χειρουργικών επεμβάσεων αφορά και τον ιδιωτικό τομέα; Ας μη βιαστούν να μας απαντήσουν. Γιατί στο πρώτο κύμα της επιδημίας οι ιδιωτικοί όμιλοι της υγείας συνέχιζαν ανενόχλητοι να χειρουργούν την «υψηλή πελατεία τους», η οποία μάλιστα αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Για μία ακόμη φορά τα σπασμένα θα τα πληρώσει ο λαός, οι ασθενείς που δεν έχουν τη δυνατότητα να απευθυνθούν στον ιδιωτικό τομέα. Το δημόσιο σύστημα υγείας μετατρέπεται σε σύστημα μιας νόσου, με αποτέλεσμα τον κίνδυνο εκτίναξης της θνητότητας και της νοσηρότητας όσον αφορά στις λοιπές παθήσεις», τονίζει η ΟΕΝΓΕ.

 

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

 

«Λίγες μόνο μέρες μετά τις διαβεβαιώσεις των διοικητών της 1 ης και 2 ης υγειονομικής περιφέρειας ότι δεν πρόκειται να μειωθούν τα προγραμματισμένα τακτικά χειρουργεία, η σημερινή οδηγία για δραστική μείωση στις τακτικές χειρουργικές επεμβάσεις είναι ανοιχτή ομολογία ότι τόσους μήνες μετά δεν έχει υπάρξει καμία «ουσιαστική θωράκιση και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας». Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον χάρτη μέτρων υγειονομικής ασφάλειας και προστασίας από τη λοίμωξη Covid-19, προβλέπει μείωση των προγραμματισμένων χειρουργικών επεμβάσεων κατά 20% στα νοσοκομεία και διαγνωστικά κέντρα των περιοχών που βρίσκονται στο επίπεδο Α (επιτήρηση) και κατά 80% στο επίπεδο Β (αυξημένου κινδύνου)».

 

Τα παραπάνω καταγγέλλει η Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) και τονίζει:

 

«Αναρωτιόμαστε ο δραστικός περιορισμός των χειρουργικών επεμβάσεων αφορά και τον ιδιωτικό τομέα; Ας μη βιαστούν να μας απαντήσουν. Γιατί στο πρώτο κύμα της επιδημίας οι ιδιωτικοί όμιλοι της υγείας συνέχιζαν ανενόχλητοι να χειρουργούν την «υψηλή πελατεία τους», η οποία μάλιστα αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας.

 

Για μία ακόμη φορά τα σπασμένα θα τα πληρώσει ο λαός, οι ασθενείς που δεν έχουν τη δυνατότητα να απευθυνθούν στον ιδιωτικό τομέα.

 

Το δημόσιο σύστημα υγείας μετατρέπεται σε σύστημα μιας νόσου, με αποτέλεσμα τον κίνδυνο εκτίναξης της θνητότητας και της νοσηρότητας όσον αφορά στις λοιπές παθήσεις. Η εμπειρία του πρώτου κύματος της πανδημίας αυτό δείχνει. Δραματική αύξηση των ήδη μακροχρόνιων αναμονών, μοιραία μετατροπή τακτικών χειρουργείων σε επείγοντα, επιπλοκές και εξέλιξη της εκάστοτε νόσου.

 

Είναι τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης, γιατί ξόδεψε τόσους μήνες χωρίς να γίνει κανένα ουσιαστικό βήμα για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος περίθαλψης με το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό και με τις αναγκαίες υποδομές.

 

Απαιτούμε:

 

Επίταξη τώρα του ιδιωτικού τομέα και ένταξη του στο κρατικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της επιδημίας!

 

Μαζικές προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών, όλου του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού στην υγεία!

 

Τήρηση των αναγκαίων μέτρων προστασίας στα ΜΜΜ, στα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους, παντού!

 

Ως εδώ με την κυβερνητική ανευθυνότητα!»   

πηγή

Η χολέρα στην Αθήνα το 1854 και ο κορονοϊός: Οι ανατριχιαστικές ομοιότητες της Ιστορίας

 

Μέσα από το βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου "Μία λοξή ματιά στην ιστορία" παρακολουθούμε τις ομοιότητες που παρουσιάζει η επιδημία της χολέρας στην Αθήνα το 1854 και η πανδημία του κορονοϊού.

 

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος

 

H ιστορία, όταν δεν επαναλαμβάνεται, παίζει υπέροχα παιχνίδια στη σχέση της με το παρόν. Άλλωστε αν μιλάμε για προβολές που έχουν απόσταση 150 ή 200 χρόνια (στην ιστορία το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα δεν θεωρείται πολύ μεγάλο) είναι σαφές ότι εντοπίζονται παραλληλισμοί και κοινά σημεία του παρελθόντος με το παρόν τα οποία αφήνουν άφωνους τους μελετητές.

 

Η σύγκριση της πανδημίας του κορονοϊού με την επιδημία της χολέρας στην Ελλάδα το 1854 αποτελεί ένα τέτοιο πεδίο. Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για επανάληψη της πραγματικότητας του 1854 το 2020 (σήμερα η πανδημία είναι κάτι που αφορά κυριολεκτικά όλον τον πλανήτη) ωστόσο οι ομοιότητες της κρατικής αντιμετώπισης, της καταγραφής των περιστατικών από τον Τύπο και της πολιτικής ίντριγκας συνδέουν με τρόπο καταπληκτικό τις δύο εποχές.

 

Όσα θα διαβάσετε στις παρακάτω γραμμές τεκμηριώνονται στο πρωτότυπο και εξόχως ενδιαφέρον βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου "Μία λοξή ματιά στην Ιστορία" (Εκδόσεις Τόπος) από όπου αντλούμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα που αποδεικνύουν ότι παρά τη χρονική απόσταση των 166 χρόνων η πανδημία του κορονοϊού το 2020 (σε ό,τι αφορά το "ελληνικό" κομμάτι της) "κουμπώνει" με την επιδημία της χολέρας το 1854.

 

Μία ξενόφερτη επιδημία που αποδεκατίζει την Αθήνα

 

Στα μέσα του 19ου αιώνα, η πρωτεύουσα του εμβρυακού, εκείνη την εποχή, ελληνικού κράτους, η Αθήνα, έχει πληθυσμό περίπου 30.000 κατοίκους. Η χολέρα σκότωσε τους 3.000 από αυτούς, δηλαδή το 10% του πληθυσμού της, αριθμός τεράστιος, ακόμα και για τα δεδομένα του προπροηγούμενου αιώνα. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο "το μίασμα της χολέρας είναι σχεδόν βέβαιο ότι το μετέφεραν-στον Πειραιά πρώτα-μέλη της γαλλικής κατοχικής στρατιωτικής δύναμης.

 

Ας μην ξενίζει τον αναγνώστη ο χαρακτηρισμός "κατοχική" για τη συμμαχική δύναμη. Αυτό πραγματικά ήταν. Τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία είχαν "αιχμαλωτίσει" το κατά τα άλλα κυρίαρχο ελληνικό κράτος για τα απόνερα του Κριμαϊκού Πολέμου που τότε βρισκόταν σε εξέλιξη. Όταν αυτός ξέσπασε, ελληνικά αντάρτικα σώματα ξεχύθηκαν στις αλύτρωτες περιοχές (τότε εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) για να τις καταλάβουν, απασχολώντας στρατιωτική δύναμη της Αυτοκρατορίας, η οποία τότε ήταν σύμμαχη των Αγγλογάλλων εναντίον των Ρώσων στον Κριμαϊκό. Για να σταματήσει το φαινόμενο, οι σύμμαχοι κατέλαβαν ουσιαστικά τον Πειραιά.

 

Η χολέρα λοιπόν παρατηρήθηκε πρώτα στις τάξεις του γαλλικού στρατιωτικού σώματος, ήταν, δηλαδή, καθαρά εισαγόμενη. Στην αρχή το φαινόμενο υποτιμήθηκε από την τότε κυβέρνηση (Πρωθυπουργός από τον Μάιο του 1854 ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος). Είναι χαρακτηριστικό το ενημερωτικό έγγραφο του Υπουργού Εσωτερικών Ρήγα Παλαμήδη το οποίο απεστάλη σε όλους τους νομάρχες.

 

Έγραφε, λοιπόν, ο Παλαμήδης: "Μετ' ευχαριστήσεως αναγγέλλομεν εις υμάς, κύριε νομάρχα, ότι η επιδήμιος χολέρα ήρχισεν να κοπάζει σημαντικώς. Είθε να ευρεθώμεν εις θέσιν ως ελπίζομεν, εντός ολίγου να αναγγείλωμεν εις υμάς την παντελή παύσιν της δεινής αυτής μάστιγας". Αυτά γράφτηκαν περίπου τον Οκτώβρη του 1854.

 

Άρα, κατά την κυβερνητική οπτική, δεν υπήρχε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Η χολέρα, που είχε πρωτοεκδηλωθεί τον Ιούνιο, αντιμετωπιζόταν επαρκώς, ελεγχόταν απόλυτα και δεν δικαιολογούσε καμία ανησυχία.

 

Ο φιλοαγγλικός τύπος ασπάστηκε αυτήν την άποψη και την προπαγάνδιζε συνεχώς. Μέσα από τα φύλλα της εφημερίδας "Αθηνά", ο κόσμος επληροφορείτο ότι η επιδημία βρίσκεται κάτω από τον πλήρη έλεγχο των κρατικών αρχών και ότι ο Πειραιάς δεν αντιμετώπιζε το παραμικρό πρόβλημα.

 

Τον Ιούλιο, μάλιστα, η συγκεκριμένη εφημερίδα, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι το μέτρο της αποκοπής της συγκοινωνίας μεταξύ Αθήνας και Πειραιώς ήταν εντελώς αχρείαστο και ότι προκαλούσε σοβαρές οικονομικές δυσχέρειες.

 

Όπως σημειώνει ο Διονύσης Ελευθεράτος "κάλεσε η "Αθηνά" την κυβέρνηση να σκεφθεί ωρίμως περί των ανυπολόγιστων ζημιών καταστραφέντων τοσούτων εμπορικών και βιομηχανικών συμφερόντων". Με άλλα λόγια το εμπόριο και η οικονομική ζωή είχαν μεγαλύτερη αξία από την προστασία της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και εκείνη την εποχή.

 

Όντως, στον Πειραιά η νόσος αντιμετωπίστηκε. Πώς, όμως; Η "λύση" ήταν απλή. Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας ερημώθηκε. Στον Πειραιά, σύμφωνα με το βιβλίο, παρέμειναν μερικές δεκάδες πάμφτωχων οικογενειών. Οι περισσότεροι μετακινήθηκαν σε νησιά όπως η Σύρος, οι Σπέτσες αλλά και η κοντινή Αίγινα. Στην Αίγινα μάλιστα, μόνιμοι κάτοικοι λιθοβουλούσαν τους Πειραιώτες "πρόσφυγες" έτσι ώστε να μην πλησιάσουν την πόλη.

 

Η χολέρα "εισβάλλει" στην Αθήνα και την διαλύει

 

Η νόσος λοιπόν φαίνεται ότι αντιμετωπίστηκε στον Πειραιά. Ωστόσο, κρίσιμες λεπτομέρειες δεν είδαν το φως της δημοσιότητας. Ο τότε βασιλιάς Οθωνας σημείωνε στο προσωπικό του ημερολόγιο: "η χολέρα μάστιζε τον γαλλικόν στρατόν εν Πειραιεί και οι αρχηγοί των είχαν την ανοησίαν να το κρύπτουν επιμελώς σκάπτοντες δια νυκτός μέγαν λάκκον, όπου ερρίπτοντο οι νεκροί, αφανώς".

 

Επίσης οι γιατροί των Αθηνών σχολίαζαν αρνητικά το γεγονός ότι δεν είχε δημιουργηθεί "ειδική ζώνη" με την οποία θα εμποδιζόταν η επικοινωνία μεταξύ της Αθήνας και του Πειραιά για προφανείς υγειονομικούς λόγους. Και επιπρόσθετα, ιατρικοί κύκλοι χαρακτήριζαν άκρως επικίνδυνες δύο εξελίξεις: την καθυστέρηση στην εφαρμογή της Πειραϊκής καραντίνας, αλλά και τις παρατηρημένες, συχνές παραβιάσεις της (αν σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά...).

 

Η επιδημία "έσκασε" στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1854 με το πρώτο κρούσμα να καταγράφεται από τις αρχές στην οδό Λυσιστράτους.

 

Ακόμα και τότε το φαινόμενο υποτιμήθηκε. Όπως είδαμε παραπάνω ο Υπουργός Εσωτερικών έσπευσε να καθησυχάσει τους νομάρχες της χώρας ισχυριζόμενος ότι η επιδημία ελεγχόταν απόλυτα. Έπειτα, ο φιλοσυμμαχικός Τύπος ανέλαβε να "ενημερώσει" ότι όλα έβαιναν καλώς. Την Τετάρτη 27 Οκτωβρίου η ''Αθηνά'' έγραφε: "Τα καθημερινά κρούσματα είναι ασήμαντα, ώστε ουδείς λόγος καν περί αυτών πρέπει να γένηται. Ουχ' ήττον όμως οφείλουσιν οι κάτοικοι να εξακολουθώσι τηρούντες αυστηρώς τα διαιτητικά παραγγέλματα". Κοντολογίς, δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα (και αυτό, μάλλον, κάτι πρέπει να σας θυμίζει).

 

Η συνέχεια όμως διέλυσε τους κυβερνητικούς μύθους τους οποίους προπαγάνδιζε ο φιλοσυμμαχικός Τύπος (για λίστα...Πέτσα δεν υπάρχουν πληροφορίες από τις πηγές). Μέσα σε 15-20 ημέρες η επιδημία "χτύπησε" αλύπητα την πρωτεύουσα. Η "Αθηνά" δεν μπορούσε να κρύβει άλλο την αλήθεια και στις 11 Νοεμβρίου έγραφε: "Χθες και σήμερον η φθοροποιά νόσος της χολέρας ανεπτύχθη λίαν ορμητικώς και κατεφόβισεν ουκ ολίγον τους κατοίκους". Η εφημερίδα ενοχοποίησε μάλιστα γι' αυτό το ότι στην αγορά εξακολουθούσαν να πωλούνται είδη, όπως τα λαχανικά και το κρασί.

 

ΜΕΘ, φυσικά, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν. Η κατάσταση στα νοσοκομεία ήταν απελπιστική (αυτό, ελπίζουμε, να μην σας θυμίζει κάτι μετά από μερικές ημέρες στο σήμερα). Ο συγγραφέας-ερευνητής της αθηναϊκής ιστορίας Γιάννης Καιροφύλας γράφει σχετικά: "Στο στρατιωτικό νοσοκομείο, που βρισκόταν στη σημερινή περιοχή του Μακρυγιάννη, χαλούσε ο κόσμος. Τα κρεβάτια ήταν κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο για να χωρούν περισσότερα μέσα στις μεγάλες αίθουσες. Μερικούς (σσ από τους ασθενείς, συνήθως στρατιώτες) τους είχαν ξαπλωμένους κάτω στο δάπεδο και γύρω υπήρχαν πολλά σκουπίδια".

 

Οι Αθηναίοι άρχισαν πανικόβλητοι να παίρνουν το δρόμο για τα προάστια της πόλης, κυρίως προς βορρά (προάστιο, εξοχικό μάλιστα, ήταν εκείνη την εποχή ακόμα και τα Πατήσια). Στην Αθήνα έμεινε το 1/3 του πληθυσμού της. Ο δήμαρχος Ιωάννης Κόνιαρης απολύθηκε από την κυβέρνηση, ενώ πολλές επιχειρήσεις καταστράφηκαν. Πολλοί από τους Αθηναίους "μετανάστευαν" ακόμα και στον Πειραιά από τον οποίο η χολέρα είχε έρθει στην Αθήνα. Αδιανόητες καταστάσεις με τις αρχές να παρακολουθούν αμήχανες.

 

Οι λάκκοι που άνοιγαν για τους χολερικούς νεκρούς ήταν, σύμφωνα με καταγγελίες, αβαθείς και αυτό συνιστούσε μεγάλο πρόβλημα για τη δημόσια υγεία. Και εν συνεχεία άρχισαν οι συγκρίσεις με το εξωτερικό. Η "Αθηνά" αναρωτιόταν γιατί στην Ελλάδα θεραπεύονται μόλις το 10% των κρουσμάτων ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για την Ευρώπη έφτανε ακόμα και το 48%; Προφανώς η απάντηση είχε να κάνει με το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος, καταχρεωμένο από τις πρώτες ημέρες της ύπαρξής του, δεν είχε τη δυνατότητα να προσφέρει στοιχειωδώς αποτελεσματική υγειονομική προστασία στους κατοίκους του (200 χρόνια η ίδια ιστορία θα έλεγε κανείς).

 

Τελικά η χολέρα καταλάγιασε, όπως ενημερώνει το βιβλίο, κατά τον Δεκέμβρη του 1854 αφού βέβαια είχε αποδεκατίσει την Αθήνα και είχε προξενήσει τεράστιες πληγές στο κοινωνικό και οικονομικό "σώμα" της χώρας. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν, άνθρωποι πέθαναν αβοήθητοι. Αλλά οι κατοχικές δυνάμεις των συμμάχων, που έφεραν την επιδημία στον Πειραιά και την Αθήνα, έμειναν ...ακλόνητες επί ελληνικού εδάφους άλλα τρία χρόνια, για να αποχωρήσουν το Φεβρουάριο 1857 (όταν η δουλειά στον Κριμαϊκό Πόλεμο είχε τελειώσει επιτυχώς για τις ίδιες).

Θετικός στον κορονοϊό Μητροπολίτης που συμμετείχε στη δοξολογία του Αγ. Δημητρίου

 

Ενας Μητροπολίτης είναι το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα του κοροναϊού, από στη Θεία Λειτουργία και τη δοξολογία που τελέσθηκε στον Άγιο Δημήτριο, στη Θεσσαλονίκη, παρουσία και της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου.

 

Ειδικότερα, θετικός βρέθηκε ο Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου Θεόκλητος ο οποίος, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως, παρουσίασε, στις 30 Οκτωβρίου, συμπτώματα και στο τεστ COVID-19 στο οποίο υποβλήθηκε, διαγνώσθηκε θετικός.

 

Η είδηση θορύβησε τους εκπροσώπους της εκκλησίας καθώς στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ανήμερα της γιορτής του πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου, μετείχαν και αρκετοί ιεράρχες. Οι περισσότεροι μάλιστα εξ αυτών χωρίς να φορούν προστατευτικές μάσκες.

Στην Ελλάδα οι "νεοφιλελεύθεροι" χρηματοδοτούνται από το κράτος. Εμείς... από εσάς ! Στήριξε την ανεξαρτησία του tvxs.gr, κάνοντας κλικ εδώ.

 

 

Την ίδια ώρα, έξω από τον Ιερό Ναό είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες Θεσσαλονικείς οι οποίοι περίμεναν, σε αρκετές περιπτώσεις χωρίς να τηρούν καν τις απαραίτητες αποστάσεις, για να προσκυνήσουν την εικόνα του Αγίου Δημητρίου ή να κοινωνήσουν.

 

H ανακοίνωση:

 

 

 

«Ἡ Ἱερά Μητρόπολις ἀνακοινώνει ὅτι ἀπό την Παρασκευή 30η Ὀκτωβρίου, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος παρουσίασε συμπτώματα ἰώσεως.

 

Ὑπεβλήθη, λοιπόν, στό τέστ τοῦ COVID – 19 καί εὑρέθη θετικός.

 

Κατόπιν τούτου ὁ Σεβασμιώτατος παραμένει σέ καραντίνα καθώς οἱ ἰατροί του τόν συνεβούλευσαν καί φυσικά τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, καθώς ὁ Ε.Ο.Δ.Υ. ὁρίζει γιά τόν Κορωναϊό, θά παραμείνουν κλειστά ἐπί δεκατετραήμερο, πρός ἀποφυγή διασπορᾶς τοῦ ἰοῦ.Νά προσέχετε τούς ἑαυτούς σας, νά φορᾶμε μάσκα ἐντός καί ἐκτός τῶν Ἱερῶν Ναῶν ἅπαντες καί ὁ Μητροπολίτης μας παρακαλεῖ ὅλους νά προσεύχεσθε ὑπέρ αὐτοῦ, ὅπως καί ἐκεῖνος δέεται ὑπέρ ὑμῶν.

 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως». 

πηγή