Η ΝΔ χάιδευε "ταυτοτητομάχους" και "μακεδονομάχους", τώρα της βγαίνουν οι "εμβολιομάχοι"…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Αν προσέξει κανείς ένα μεγάλο κομμάτι αυτών που πήρε μέρος στα αντιεμβολιαστικά συλλαλητήρια, θα ανακαλέσει στη μνήμη του εικόνες από το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν. Αυτά που φώναζαν, αυτά που κρατούσαν(σταυροί, εικόνες) παραπέμπουν σε ανάλογα παλιότερα συλλαλητήρια, τα οποία η Νέα Δημοκρατία ενίσχυσε, γιατί τότε την βόλευαν πολιτικά.

 

1. Στην «υπόθεση των ταυτοτήτων», στις αρχές της δεκαετίας του 2000, πρωταγωνίστησε η Εκκλησία με επικεφαλής τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αξιώνοντας από την ελληνική Πολιτεία να καθορίζει εκείνη τι θα περιλαμβάνει ένα δημόσιο έγγραφο, όπως η Αστυνομική Ταυτότητα. Ευτυχώς που οι τότε κεφαλές της Πολιτείας- Πρόεδρος της Δημοκρατία Κ. Στεφανόπουλος και ο Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης- δεν υποχώρησαν και το θρήσκευμα απαλείφθηκε από τις ταυτότητες.

 

Ποια ήταν, όμως, η στάση του μεγαλύτερου τότε κόμματος της αντιπολίτευσης, της ΝΔ; Συντάχθηκε απολύτως με την Εκκλησία και ενθάρρυνε τις εξαλλοσύνες της ηγεσίας της. Ο τότε αρχηγός της Κώστας Καραμανλής, αλλά και ο επίτιμος αρχηγός της, πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπέγραψαν στο «δημοψήφισμα» που έκανε ο Χριστόδουλος υπέρ της διατήρησης του θρησκεύματος, καθώς γνώριζαν ότι μέσα σε εκείνους που διαδήλωναν υπήρχε μεγάλο μέρος της εκλογικής τους πελατείας.

 

2. Στο «μακεδονικό», το ίδιο κόμμα ενίσχυσε τις εξαλλοσύνες όσων αντιτάχθηκαν στη Συμφωνία των Πρεσπών. Επιφανή στελέχη της ΝΔ, σημερινοί υπουργοί, πήραν μέρος στα συλλαλητήρια. Τότε ήταν αντιπολίτευση και οι «μακεδονομάχοι» ήταν δυνητικοί ψηφοφόροι.

 

  

Σήμερα στα αντιεμβολιαστικά συλλαλητήρια η μαγιά είναι η ίδια: ακροδεξιά ρητορική, θρησκοληψία, συνωμοσιολογική θεώρηση των πραγμάτων. Οι κυβερνητικές παλινωδίες στην πανδημία, τα μπρος-πίσω των επιστημόνων και τώρα τελευταία η απειλητική ρητορική(για απολύσεις κτλ) αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των επιτηδείων, που φιλοδοξούν να ηγηθούν ενός νέου «κινήματος» και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην ανησυχία και στον φόβο των ανθρώπων.

 

Πολιτικά η ΝΔ εκμεταλλεύθηκε τον κόσμο αυτό για να κατακτήσει την εξουσία. Τότε δεν ήταν «θρησκόληπτοι» και «ψεκασμένοι», αλλά «καλοί χριστιανοί» και «πατριώτες». Σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα κομμάτι τους. Καλά ξεμπερδέματα. Αλλιώς, «όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει το αλάτι».

Η παραπληροφόρηση για τα εμβόλια και τη γονιμότητα και η αύξηση των φόβων για στειρότητα

 

Του Ανδρέα Κοσιάρη

 

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η χωρίς στοιχεία αμφισβήτηση για τα εμβόλια μπορεί να γιγαντωθεί και να λάβει τη μορφή «χιονοστιβάδας» μέσω του αντιεμβολιαστικού κινήματος, εκθέτει έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Osteopathic Medicine, επιστημονικό περιοδικό που διεξάγει διπλά τυφλή αξιολόγηση των άρθρων του.

 

Η έρευνα αφορά τη ραγδαία αύξηση των αναζητήσεων στη μηχανή αναζήτησης της Google για πληροφορίες σχετιζόμενες με τα εμβόλια κατά του νέου κορονοϊού και τη στειρότητα, έπειτα από τη δημοσίευση μίας αίτησης καθυστέρησης της Έγκρισης Επείγουσας Χρήσης του εμβολίου της Pfizer προς τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων, που κατατέθηκε από έναν πρώην γιατρό και έναν πρώην υπάλληλο φαρμακοβιομηχανίας στις αρχές Δεκεμβρίου 2020.

 

 

 

Η έρευνα έγινε μέσω του εργαλείου Google Trends και αφορούσε το διάστημα μεταξύ 4 Φεβρουαρίου 2020 και 3 Φεβρουαρίου 2021. Ανέλυσε τις αναζητήσεις για τους όρους «στειρότητα», «στειρότητα ΚΑΙ εμβόλιο», και «στειρότητα ΚΑΙ εμβόλιο COVID». Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, στην κορύφωση των αναζητήσεων, που συνέβη λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση της αμφιλεγόμενης αίτησης, οι αναζητήσεις για αυτούς τους όρους αυξήθηκαν κατά 119,9%, 11.251% και 34.900% αντίστοιχα.

 

Η αίτηση καθυστέρησης της έγκρισης του εμβολίου mRNA της Pfizer, έγινε την 1η Δεκεμβρίου 2020 από έναν Γερμανό γιατρό και επιδημιολόγο με το όνομα Wolfgang Wodarg, και έναν πρώην υπάλληλο της Pfizer, τον Michael Yeadon.

 

 

 

Οι δύο τους εξέφρασαν ανησυχίες για τις πιθανές επιδράσεις του εμβολίου στη γυναικεία γονιμότητα, αν και παραδέχονταν στην αίτησή τους πως δεν υπάρχουν στοιχεία για αυτές. Οι ανησυχίες επικεντρώνονταν γύρω από την υποτιθέμενη «ομοιότητα» της πρωτεΐνης ακίδας του κορονοϊού, την οποία στοχεύουν τα εμβόλια, με μία ανθρώπινη πρωτεΐνη που λέγεται syncytin-1 και είναι πολύ σημαντική για να λειτουργεί σωστά ο πλακούντας κατά την εγκυμοσύνη.

 

Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως αφενός ο δρ. Wodarg έχει πάψει να ασκεί ιατρική από το 1994, και έχει εκφράσει θεωρίες συνωμοσίας στο παρελθόν, ενώ αφετέρου ο δρ. Yeadon είχε απολυθεί από τη Pfizer το 2011, όταν η εταιρεία αποφάσισε να σταματήσει τη γραμμή έρευνας με την οποία ασχολούταν, και έπειτα αυτός δημιούργησε τη δική του φαρμακευτική εταιρεία.

 

 

 

Όπως σημειώνει σε ανάρτησή της στο Facebook η Μυρτάνη Πιερή, Επίκουρη Καθηγήτρια Ανθρώπινης Φυσιολογίας στο Τμήμα Επιστημών Ζωής και Υγείας του Πανεπιστήμιου Λευκωσίας, η υποτιθέμενη «ομοιότητα» των δύο πρωτεϊνών που επικαλούνταν οι δύο επιστήμονες δεν είναι απλά μικρή, αλλά απειροελάχιστη. «Είναι σαν δύο άτομα που έχουν αριθμούς τηλεφώνου που και οι δύο μοιράζονται ένα ψηφίο, περιέχουν πχ. τον αριθμό 7. Και κάπου εκεί σταματάει η ομοιότητά τους».

 

Η Πιερή σημειώνει επίσης πως αφενός τέτοιου είδους ομοιότητες μπορεί να υπάρχουν με χιλιάδες άλλες πρωτεΐνες του ανθρώπινου σώματος, και αφετέρου πως η έρευνα για αυτές τις ομοιότητες είναι μια απλή διαδικασία που διαρκεί 20 δευτερόλεπτα. Επιπρόσθετα, τα αντισώματα χαρακτηρίζονται από μεγάλη εξειδίκευση στον στόχο τους. «Δεν επιτίθενται ποτέ σε “ένα ψηφίο” αλλά πρέπει να αναγνωρίσουν ολόκληρο τον αριθμό τηλεφώνου», γράφει η Πιερή και προσθέτει, «Αυτός είναι και ο λόγος που μειώνεται η λειτουργία τους με κάποιες παραλλαγές του ιού (βλέπε παραλλαγή ΔΕΛΤΑ) όπου εκεί αλλάζουν 1 ή 2 ψηφία και αμέσως μπορεί να πέσει κάπως η δραστικότητά τους».

 

Οι Wodarg και Yeadon, μπορεί να είχαν ή μπορεί να μην είχαν απώτερα κίνητρα για την αίτησή τους. Η αγνόηση εκ μέρους τους των παραπάνω λεπτομερειών γεννά σίγουρα αμφιβολίες για την ειλικρίνειά τους. Υπενθυμίζουμε πάντως ότι παραδέχονταν και οι ίδιοι πως δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να δικαιολογούν τις ανησυχίες τους.

 

 

 

Το πρόβλημα όμως ξεκίνησε όταν η αίτησή τους «έπεσε» στα χέρια των ακτιβιστών του αντιεμβολιαστικού κινήματος, οι οποίοι διέσπειραν τις αβάσιμες «ανησυχίες» των επιστημόνων ως βεβαιότητα, δημιουργώντας το «τσουνάμι» αναζητήσεων που βρήκε η έρευνα και επίμονους φόβους για την επίδραση των εμβολίων στη γυναικεία γονιμότητα που διαρκούν μέχρι και σήμερα.

 

Οι φόβοι αυτοί έχουν διαψευστεί σε μεγάλο βαθμό από την επιστημονική κοινότητα. Μελέτες που έχουν γίνει σε άλλα θηλαστικά έδειξαν πως δεν υπάρχει καμία συσχέτιση εμβολιασμού και γονιμότητας ακόμα και όταν στα ζώα έδωσαν τέσσερις φορές τη δόση που δίνεται στον άνθρωπο.

 

Επίσης υπάρχουν πλέον αποτελέσματα, αφενός από τις δοκιμές των εμβολίων, όπου στην περίπτωση του εμβολίου της Pfizer, 12 γυναίκες που συμμετείχαν στις αρχικές δοκιμές και έλαβαν το εμβόλιο συνέλαβαν τυχαία (άλλες 11 συνέλαβαν ενώ ανήκαν στην ομάδα που λάμβανε placebo). Η μετέπειτα παρακολούθηση αυτών των γυναικών έδειξε ότι δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα στην εγκυμοσύνη τους.

 

Αφετέρου, χιλιάδες γυναίκες έχουν πλέον εμβολιαστεί και συνέλαβαν κανονικά, ή εμβολιάστηκαν κατά την εγκυμοσύνη τους, με τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν να είναι αντίστοιχης συχνότητας με αυτά που παρουσιάζονται στον γενικό πληθυσμό, ενώ αρκετές εξ αυτών έχουν γεννήσει, με τα παιδιά τους να χαίρουν άκρας υγείας.

 

 

 

Παρά τις περί του αντιθέτου αποδείξεις όμως, οι ανησυχίες για την επίδραση των εμβολίων στη γυναικεία γονιμότητα παραμένουν σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, χάρη στην επιμονή των αντιεμβολιαστών.

 

Η παραπληροφόρηση που διακινείται προκαλεί μάλιστα περισσότερο κακό, καθώς είναι γνωστό πως η CoViD-19 προκαλεί αυξημένα προβλήματα υγείας στις εγκύους και έχει συνδεθεί με αύξηση των πρόωρων τοκετών, αλλά και της μητρικής θνητότητας.

  

Ο Αμαζόνιος πλέον εκπέμπει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από όσο απορροφά

  

Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου εκπέμπει πλέον περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από όσο έχει τη δυνατότητα να απορροφήσει, επιβεβαίωσαν για πρώτη φορά οι επιστήμονες.

 

Σύμφωνα με την έκθεσή τους, οι επιπλέον της απορρόφησης εκπομπές φτάνουν το ένα δισεκατομμύριο τόνους τον χρόνο. Προηγούμενα, το τροπικό δάσος αποτελούσε «συλλέκτη άνθρακα», απορροφώντας τμήμα των εκπομπών που βρίσκονται πίσω από την κλιματική αλλαγή.

 

 

 

Το μεγαλύτερο κομμάτι των εκπομπών προκαλείται από τις πυρκαγιές, πολλές από τις οποίες είναι αποτέλεσμα εμπρησμών με σκοπό την αποψίλωση για την παραγωγή κρέατος και σόγιας. Πέρα όμως από τις πυρκαγιές, οι υψηλότερες θερμοκρασίες και οι αυξανόμενες περίοδοι ξηρασίας κάνουν το δάσος του Αμαζονίου να απορροφά λιγότερο και να εκπέμπει περισσότερο CO2.

 

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μικρά αεροσκάφη για να πετάξουν πάνω από τον Αμαζόνιο και να καταγράψουν τα επίπεδα CO2 σε ύψος έως 4.500 μέτρων κατά την τελευταία δεκαετία. Προηγούμενες έρευνες που υποδείκνυαν το ίδιο αποτέλεσμα είχαν βασιστεί σε δορυφορικά δεδομένα, που μπορούν να αλλοιωθούν λόγω της συννεφοκάλυψης, ή μετρήσεις στο επίπεδο του εδάφους, που μπορούν να καλύψουν μόνο ένα μικροσκοπικό κομμάτι της γιγαντιαίας έκτασης του δάσους.

 

 

 

Οι επιστήμονες δήλωσαν πως η ανακάλυψη ότι κομμάτι του Αμαζονίου εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα ακόμα και άνευ πυρκαγιών ήταν ιδιαίτερα ανησυχητική. Το πιθανότερο είναι πως πρόκειται για το αποτέλεσμα της εκτεταμένης αποψίλωσης και των πυρκαγιών που κάνουν το δάσος πιο ευπαθές. Τα δέντρα παράγουν μεγάλο τμήμα της ετήσιας βροχόπτωσης της περιοχής, άρα η λιγόστευση των δέντρων προκαλεί πιο έντονες περιόδους ξηρασίας, καύσωνες, περισσότερους θανάτους δέντρων και φωτιές.

 

Η κυβέρνηση της Βραζιλίας του προέδρου Ζαΐρ Μπολσονάρο έχει ενθαρρύνει την επιπλέον αποψίλωση του Αμαζονίου, που έφτασε σε υψηλό 12ετίας, ενώ οι πυρκαγιές τον περασμένο Ιούνιο βρέθηκαν στο υψηλότερο επίπεδό τους από το 2007.

 

 

 

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature, αναφέρει πως οι πυρκαγιές παράγουν περίπου 1,5 δισ. τόνους CO2 ανά έτος, με το δάσος να απορροφά περίπου μισό δισ. Το 1 δισ. τόνων που μένει στην ατμόσφαιρα αντιστοιχεί στις ετήσιες εκπομπές της Ιαπωνίας, του πέμπτου μεγαλύτερου ρυπαντή στον κόσμο.

 

«Στα νοτιοανατολικά, το δάσος δεν αναπτύσσεται πλέον πιο γρήγορα από ό,τι πεθαίνει. Αυτό είναι κακό — το να έχουμε τον πιο αποτελεσματικό απορροφητή άνθρακα στον πλανήτη να αλλάζει σε πηγή άνθρακα, σημαίνει πως πρέπει να εξαλείψουμε τη χρήση ορυκτών καυσίμων πιο γρήγορα από ό,τι νομίζαμε», δήλωσε ο καθηγητής Σκοτ Ντένινγκ, του Πανεπιστημίου της Πολιτείας του Κολοράντο.

 

«Φανταστείτε να μπορούσαμε να απαγορεύσουμε τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο — θα μπορούσε να είναι συλλέκτης άνθρακα», είπε η Λουτσιάνα Γκάτι, του Εθνικού Ινστιτούτου Διαστημικής Έρευνας της Βραζιλίας, που ηγήθηκε της έρευνας. «Όμως κάνουμε το αντίθετο — επιταχύνουμε την κλιματική αλλαγή».

 

«Το χειρότερο κομμάτι είναι πως δεν χρησιμοποιούμε την επιστήμη για να λάβουμε αποφάσεις», προσέθεσε. «Οι άνθρωποι νομίζουν πως η μετατροπή περισσότερης γης σε αγροτική θα σημαίνει περισσότερη παραγωγικότητα, αλλά στην πραγματικότητα χάνουμε παραγωγικότητα λόγω της αρνητικής επίδρασης στη βροχόπτωση».

 

Η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται και από έρευνα που δημοσιεύτηκε την περασμένη Παρασκευή, σύμφωνα με την οποία η βραζιλιάνικη βιομηχανία σόγιας χάνει 3,5 δισ. δολάρια τον χρόνο λόγω της άμεσης αύξησης ακραίας ζέστης που ακολουθεί την καταστροφή του δάσους.

Πηγή: the Guardian

 

Γιατί μου λείπουν

 

Γράφει ο Αύγουστος Κορτώ

 

Πάνω από δεκατρείς χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα έχασαν τη ζωή τους απ’ τον φονικό ιό. Τα νούμερα είναι δίκοπα: μπορεί να σε τρομάξουν, να σε παγώσουν, αλλά εξίσου εύκολα μπορεί να αφαιρέσουν το ανθρώπινο στοιχείο απ’ την απώλεια, να γίνουν ξεροί αριθμοί, όπως η ηλικία. “Κυρίως γέροι πεθαίνουν” διάβασα σήμερα (και τα γεράματα αριθμός είναι – ζόρικος και θαυμαστός), και σκέφτηκα τους νέους, τους συνομήλικούς μου και μικρότερους, που πέθαναν κι αυτοί, κι ας μην ήταν τόσο τρομερό το πλήθος τους. Και τι θάνατος, Θεέ μου: μόνος, φοβισμένος, χωρίς καν τη στοργή των ανθρώπων της καρδιάς σου.

 

Και ξάφνου, ένιωσα κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω: όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν, μου λείπουν. Ξέρω – δεν τους γνώριζα, και πιθανότατα δεν θα συναντιόμασταν ποτέ, κι εννοείται – εννοείται! – πως λείπουν απείρως περισσότερο στους δικούς τους, στους χαροκαμένους συνανθρώπους μας, που δεν μπόρεσαν ούτε να χαϊδέψουν τη μάνα, τον πατέρα τους, τις τελευταίες τους στιγμές. Αλλά κι εγώ, κι ας μην είδαν ποτέ τα μούτρα μου, κι ας είμαι ξένος, τους πενθώ.

 

Το εμβόλιο – που σε μένα σκότωσε τον φόβο που με στοίχειωνε κάθε μέρα – είναι μια χειροπιαστή άμυνα, μια απτή ελπίδα. Καταλαβαίνω (κι ας με θυμώνουν) το σκεπτικό αυτών που διστάζουν – η ιστορία έχει πια παλιώσει: τα εμβόλια δαιμονοποιούνται συστηματικά εδώ κι είκοσι πέντε χρόνια, από τότε που ένας εγκληματικά ανεύθυνος άνθρωπος τα συνδύασε με τον αυτισμό. Και το συγκεκριμένο εμβόλιο προέκυψε τόσο γρήγορα – χάρη στα θαύματα της επιστήμης – που κάποιοι δυσπιστούν ακόμα περισσότερο. Φταίνε κι όσοι φοβίζουν κόσμο χωρίς επιχειρήματα, σαφώς. Φταίνε πολλά και πολλοί. Έχω γνωστούς και φίλους που ακόμα το αναβάλλουν, που δεν θέλουν – και δεν έχω το σθένος να τους μεταπείσω, ούτε θεωρώ πως, ακόμα και να νοιάζομαι, η διαφύλαξη της υγείας τους είναι δική μου ευθύνη. Ούτε έχω το κουράγιο να διαβάζω κάθε μέρα βρισιές και κατάρες, ενώ δεν θέλω το κακό κανενός.

 

Μα συνεχώς γυρίζουν στο μυαλό μου οι χαμένοι, μαζί με μια παράδοξα εύθυμη προτροπή: “Να μη λείψει κανείς!” Κάτι που λέγεται για επικείμενα πάρτι, μαζώξεις, χαρές. Γιατί όχι και για την ίδια τη ζωή – το πιο μεγάλο πάρτι;

 

Μακάρι – μακάρι! – να μη λείψουν άλλοι, από μένα, απ’ τους δικούς τους, απ’ την περιπέτεια της ζωής. Μακάρι, όντως, να μη λείψει κανείς.       

Έκοψαν το ρεύμα σε οικογένεια με μικρά παιδιά εν μέσω καύσωνα

 

Ο  ΔΕΔΗΗΕ έκοψε το ρεύμα σε σπίτι εργάτη γης στα Κανάλια, εν μέσω καύσωνα, για οφειλή 700 ευρώ. Η οικογένεια έχει δύο παιδιά 2 ετών και 7 μηνών.

 

Η οικογένεια επικοινώνησε με τη ΔΕΗ και ενημέρωσε για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τονίζοντας πως θα καταβάλλει κάθε μήνα 100 ευρώ από το υστέρημά της, για να αναστείλει τη διακοπή ρεύματος, αλλά η πρόταση δεν έγινε δεκτή σύμφωνα με την 30χρονη σύζυγο του αγρότη, που λόγω της κρίσης της πανδημίας έμεινε για μήνες χωρίς δουλειά και τα μεροκάματά του σήμερα είναι ελάχιστα.

Ο ΔΕΔΗΗΕ σύμφωνα με την οικογένεια ζήτησε 350 ευρώ για την επανασύνδεση του ρεύματος και 350 ευρώ θα πρέπει να καταβληθούν με τον επόμενο λογαριασμό, για να κλείσει η οφειλή.

Ο 31χρονος στερήθηκε το δικαίωμα στην εργασία και στο μεροκάματο λόγω της πανδημίας, αλλά έχει ταυτόχρονα υποχρεώσεις προς όλους τους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς.

Ο ΔΕΔΗΗΕ από την ώρα που η οικογένεια λόγω άγνοιας, δεν έχει ενταχθεί στο κοινωνικό τιμολόγιο, δεν μπορεί να μην διακόψει το ρεύμα εφόσον η οφειλή ξεπερνά τους τρεις λογαριασμούς. Η εντολή από τα κεντρικά είναι ξεκάθαρη για τις εξοφλήσεις λογαριασμών και το βάρος δεν μπορούν να επωμιστούν οι υπάλληλοι, σύμφωνα με εργαζόμενους.

«Μας κόψανε το ρεύμα, ενώ προτείναμε διακανονισμό. Δεν έγινε δεκτός και απορώ πώς θα κρατήσω τα παιδιά μέσα στο σπίτι. Δεν μπορούμε να μείνουμε στο σκοτάδι

χωρίς καμία μέριμνα. Έχουν συσσωρευτεί οφειλές που είναι αδύνατο να εξοφληθούν, καθώς τα μεροκάματα λόγω των συνθηκών είναι λιγοστά και περάσαμε δύσκολα χωρίς δουλειά μέσα στην πανδημία», είπε στη «Θ» η σύζυγος του 31χρονου αγρότη.

«Είναι απελπιστική η κατάσταση. Δεν είπαμε να μην πληρώσουμε αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν δέχονται τα χρήματα. Βρισκόμαστε σε μια δυσχερή οικονομική κατάσταση και μας στερήθηκε ένα βασικό αγαθό. Αδιαφόρησαν μάλιστα αν η συγκεκριμένη ενέργεια θα επέφερε σοβαρές επιπτώσεις στα παιδιά», κατέληξε.

 

e-thessalia.gr     

Σαν σήμερα 15/07/1994 έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Χατζηδάκις

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη στις 23 Οκτωβρίου 1925 και πέθανε στην Αθήνα στις 15 Ιουνίου 1994. Ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι από τον Μύρθιο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου και της Αλίκης Αρβανιτίδου από την Αδριανούπολη.

 

Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου από την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν. Παράλληλα εξασκείται στο βιολί και στοακορντεόν.

 

Ο Χατζιδάκις εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα με τη μητέρα του το 1932 έπειτα από το χωρισμό των γονέων του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938, ο πατέρας του πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα, γεγονός που σε συνδυασμό με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου επιφέρει μεγάλες οικονομικές δυσχέρειες στην οικογένεια. Ο νεαρός Χατζιδάκις εργάζεται για βιοπορισμό ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοκονόμου και βοηθός νοσοκόμος στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο.

 

Παράλληλα επεκτείνει τις μουσικές του γνώσεις παρακολουθώντας ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο την περίοδο 1940 - 1943, ενώ ξεκινά και σπουδέςΦιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν θα ολοκληρώσει ποτέ. Την ίδια περίοδο συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, μεταξύ των οποίων ήταν οι ποιητές Νίκος Γκάτσος, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Άγγελος Σικελιανός και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.

 

Κατά την τελευταία περίοδο της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, όπου γνώρισε τον επίσης κορυφαίο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.

 

Η πρώτη εμφάνιση του Χατζιδάκι ως συνθέτη πραγματοποιείται το 1944, σε ηλικία 19 ετών, με τη συμμετοχή του στο έργο "Τελευταίος Ασπροκόρακας" του Αλέξη Σολομού, στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ο Χατζιδάκις θα παρακολουθήσει και μαθήματα υποκριτικής, αν και τελικά ο ίδιος ο Κουν θα τον προτρέψει να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη μουσική. Η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης θα αποδειχθεί ιδιαίτερα παραγωγική και θα διαρκέσει περίπου δεκαπέντε χρόνια. Τέλος, το 1946, καταγράφεται η πρώτη του εργασία για τον κινηματογράφο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι».

 

Την περίοδο αυτή, ο Χατζιδάκις ανακαλύπτει το ρεμπέτικο τραγούδι και γίνεται ο πρώτος που θα το μελετήσει σε βάθος και θα κατανοήσει την αξία του. Στις 31 Ιανουαρίου 1949, σε ηλικία 23 ετών, δίνει στο Θέατρο Τέχνης τη περίφημη διάλεξη για το ρεμπέτικο τραγούδι.

 

Το 1950 θα αποτελέσει ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, όπου παρουσιάζει τα τέσσερα μπαλέτα του, "Μαρσύας" (1950), "Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές" (1951), "Το Καταραμένο Φίδι" (1951) και "Ερημιά" (1958). Την ίδια εποχή, η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη αναθέτει στον Χατζιδάκι τη σύνθεση της μουσικής για τις "Χοηφόρους" (1950) από την "Ορέστεια" του Αισχύλου. Το γεγονός αυτό αποτελεί την απαρχή της ενασχόλησης του Χατζιδάκι με το αρχαίο δράμα. Μερικές από τις τραγωδίες και κωμωδίες για τις οποίες θα γράψει μουσική είναι η "Μήδεια" (1956), ο "Κύκλωπας" (1959), οι "Βάκχες" (1962), οι "Εκκλησιάζουσες" (1956), η "Λυσιστράτη" (1957) και οι "Όρνιθες" (1959). Το 1950 ο Χατζιδάκις συνεργάζεται με τον Άγγελο Σικελιανό προκειμένου να συνθέσει τη μουσική για την τελευταία τραγωδία του ποιητή "Ο Θάνατος του Διγενή".

 

Την ίδια περίοδο γράφει σημαντικά μουσικά έργα, όπως τα πιανιστικά έργα "Ιονική σουίτα" (1952) και "Για μια μικρή λευκή αχιβάδα" (1947, το πρώτο από 51 έργα που ο ίδιος ξεχωρίζει με ιδιαίτερη αρίθμηση ανάμεσα στο σύνολο της δημιουργίας του ως opus 1 καθώς και τον κύκλο τραγουδιών "Ο Κύκλος του C.N.S." (1954, αφιερωμένο στον Carlos Novi Sanchez για το θάνατο του κοινού τους φίλου Ετιέν Ρέρυ).

 

 Το 1957 ξεκινά μία περίοδος έντονης δημιουργικής δράσης. Ο Χατζιδάκις συνθέτει ασταμάτητα για το θέατρο και τον κινηματογράφο, ενώ παράλληλα γράφει πολλά σημαντικά μουσικά έργα.

 

Το 1960 ήταν μία χρονιά με διακρίσεις και βραβεία. Του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο στο Β' Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ. για το "Κυπαρισσάκι" και την "Τιμωρία" με την Νάνα Μούσχουρη, απέσπασε το βραβείο για τη μουσική του στο "Ποτάμι" του Νίκου Κούνδουρου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, έγραψε τα "Τα Παιδιά του Πειραιά" για το "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασέν, που έκαναν το γύρο του κόσμου "αποδίδοντας" στον συνθέτη και το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού την επόμενη χρονιά, και επίσης συνέθεσε μουσική για τα θεατρικά έργα "Ευρυδίκη" του Ζαν Ανούιγ, "Το γλυκό πουλί της νιότης" του Τένεσι Ουίλιαμς, "Ο θάνατος του Διγενή" του Άγγελου Σικελιανού, "Η τύχη της Μαρούλας" του Δημητρίου Κορομηλά και για πολλές ταινίες, όπως η "Μανταλένα", "Η Αλίκη στο ναυτικό", "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος", "Η κυρία δήμαρχος", "Το κλωτσοσκούφι", "Ραντεβού στην Κέρκυρα", κ.α.

 

Το 1962 ο Χατζιδάκις χρηματοδοτεί το "Διαγωνισμό Σύνθεσης Μάνος Χατζιδάκις" στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Δοξιάδη στην Αθήνα, με το πρώτο βραβείο να απονέμεται από κοινού στους Γιάννη Ξενάκη και Ανέστη Λογοθέτη. Το 1964 ιδρύει και διευθύνει την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (1964-66). Στο σύντομο χρονικό διάστημα της λειτουργίας της, η ορχήστρα έδωσε 20 συναυλίες με πρεμιέρες δεκαπέντε έργων Ελλήνων συνθετών. Την ίδια περίοδο αρχίζει και η συνεργασία του με τον Μωρίς Μπεζάρ. Οι Όρνιθες ανεβαίνουν από τα Μπαλέτα του 20ού Αιώνα στις Βρυξέλλες.

 

Μερικά έργα της περιόδου αυτής είναι η μουσική για την "Μήδεια" του Ευριπίδη (1958), το "Παραμύθι χωρίς όνομα" του Ι. Καμπανέλλη (1959), "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπρεχτ, η "Οδός ονείρων" (1962), αλλά και "Το χαμόγελο της Τζοκόντας" - δέκα τραγούδια για ορχήστρα γραμμένα αρχικά για φωνή, ειδικά για τη Ζακλίν Ντανό (Παρίσι, 1962).

 

Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις πηγαίνει στη Νέα Υόρκη προκειμένου να ανεβάσει στο Broadway με τον Ζυλ Ντασέν και τη Μελίνα Μερκούρη τη θεατρική διασκευή του "Ποτέ την Κυριακή" με τον τίτλο "Illya Darling". Κατά την παραμονή του στην Αμερική έρχεται σε επαφή με την ποπ και ροκ αμερικανική μουσική σκηνή, γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα την ηχογράφηση του κύκλου τραγουδιών "Reflections" σε συνεργασία με το συγκρότημα "New York Rock and Roll Ensemble", ενώ ηχογραφεί και "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας" στην -πασίγνωστη πλέον- συμφωνική του μορφή. Παράλληλα συνεχίζει τη συνεργασία με τα μπαλέτα του 20ού Αιώνα στις Βρυξέλλες, όπου διευθύνει έργα δικά του ή άλλων συνθετών. Άλλα σημαντικά έργα της περιόδου είναι η μουσική για την ταινία "Blue" (1958) του Silvio Narizzano, η "Ρυθμολογία" (έργο για πιάνο) και η "Αμοργός" (1970), πάνω στο εμβληματικό ποίημα του ποιητή Νίκου Γκάτσου, έργο το οποίο ο συνθέτης άφησε ημιτελές.

 

 Το 1972 επιστρέφει στην Αθήνα και τον επόμενο χρόνο ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο "Πολύτροπο" με το οποίο επιδιώκει, σύμφωνα με τον ίδιο, "μια τελετουργική παρουσίαση του τραγουδιού, μ' όλα τα μέσα που μας παρέχει η σύγχρονη θεατρική εμπειρία". Η περίοδος αυτή, μέχρι το τέλος της ζωής του, θεωρείται η περισσότερο ώριμη στη μουσική του σταδιοδρομία και σηματοδοτείται από την ηχογράφηση του έργου "Ο Μεγάλος Ερωτικός".

 

Η πολυεπίπεδη δραστηριοποίηση του Χατζιδάκι στο χώρο της τέχνης και οι παρεμβάσεις του στα κοινά αυτήν την περίοδο κορυφώνονται. Διορίζεται αναπληρωτής γενικός διευθυντής της Λυρικής Σκηνής το διάστημα 1975 - 1977 ενώ την περίοδο 1975 - 1982 αναλαμβάνει καθήκοντα Διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας καθώς και Διευθυντή του κρατικού ραδιοσταθμού Τρίτο Πρόγραμμα. Η παρουσία του στο Τρίτο Πρόγραμμα αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς για την ποιότητα και τις ιδέες που κατέθεσε στην ελληνική ραδιοφωνία.

 

Το 1979 ο Μάνος Χατζιδάκις καθιερώνει τις "Μουσικές Γιορτές" στα Ανώγεια της Κρήτης, που περιλαμβάνουν τοπικούς λαϊκούς χορούς και τραγούδια. Παράλληλα διοργανώνει συνέδριο με θέμα την παράδοση, στο οποίο συμμετέχουν διανοούμενοι, καλλιτέχνες και ακαδημαϊκοί. Τον επόμενο χρόνο εγκαινιάζει τον "Μουσικό Αύγουστο" στο Ηράκλειο, ένα καλλιτεχνικό Φεστιβάλ με κύριο στόχο την παρουσίαση νέων ρευμάτων τόσο στη μουσική όσο και στο χορό, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική και το θέατρο. Την περίοδο 1981 -1982 διοργανώνει επίσης τους αγώνες ελληνικού τραγουδιού στην Κέρκυρα, ένα μουσικό διαγωνισμό για νέους Έλληνες συνθέτες.

 

Το 1985 παρουσιάζει και εκδίδει το πολιτιστικό περιοδικό "Το Τέταρτο" (1985 - 1986), το οποίο καταγράφει τα καλλιτεχνικά και κοινωνικά δρώμενα μέσα από τις πολιτικές τους διαστάσεις. Το 1985 επίσης δημιουργεί την πρώτη ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία στην Ελλάδα, "Σείριος", η οποία λειτουργεί μέχρι σήμερα, με σκοπό την ανάδειξη καλλιτεχνών και μουσικών δημιουργιών επί τη βάσει μη εμπορικών κριτηρίων. Παράλληλα παρουσιάζει επιλεγμένα έργα και καλλιτέχνες στην μπουάτ "Σείριος" (Ζουμ) της Πλάκας.

 

Το 1989, ιδρύει την Ορχήστρα των Χρωμάτων προκειμένου να παρουσιάζει με πρωτότυπο τρόπο έργα κλασικών και σύγχρονων συνθετών. Ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε την Ορχήστρα των Χρωμάτων μέχρι το τέλος της ζωής του, δίνοντας συνολικά είκοσι συναυλίες και δώδεκα ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου. Στις 3 Ιουνίου 1990, σε συνεργασία με τον κορυφαίο μουσικό Άστορ Πιατσόλα, διευθύνει την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε μια συναυλία που ηχογραφήθηκε ζωντανά στο θέατρο Ηρώδη του Αττικού. Η συναυλία θεωρείται εξαιρετικά σημαντική καθώς ήταν η τελευταία του Πιατσόλα, ο οποίος ένα μήνα αργότερα, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, έπεσε σε κώμα δύο ετών και τελικά έφυγε από τη ζωή το 1992.

 

 Το 1991, σε συνεργασία με τον Δήμο Καλαμάτας, ο Μάνος Χατζιδάκις διοργανώνει τους "Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας".

 

Η έντονη ενασχόληση του Χατζιδάκι με τα κοινά κατά την περίοδο αυτή αποτυπώνεται σε σημαντικό τμήμα του έργου του. Χαρακτηριστικά έργα της περιόδου είναι "Η εποχή της Μελισσάνθης", έργο αυτοβιογραφικό αλλά και βαθιά πολιτικό, οι κύκλοι τραγουδιών "Τα παράλογα" (1978), "Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς" (1983), η μουσική παράσταση "Πορνογραφία" (1982), σε δική του σκηνοθεσία, η "Σκοτεινή Μητέρα" και "Τα τραγούδια της αμαρτίας".

 

Η πολιτική σκέψη του

 

 Η πολιτική σκέψη του Μάνου Χατζιδάκι επεκτείνεται στην ουσία των κοινωνικών ζητημάτων, πέρα και έξω από το χώρο που ορίζουν οι ιδεολογίες, και βρίσκεται πανταχού παρούσα στο έργο του -που ωστόσο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί στρατευμένο.

 

Από τη μεταπολίτευση και μέχρι το τέλος της ζωής του ο Μάνος Χατζιδάκις παρεμβαίνει συστηματικά και με έντονο τρόπο στο δημόσιο βίο. Αρχικά με το ''Τρίτο Πρόγραμμα'' κι αργότερα με το περιοδικό "Το Τέταρτο" επιχειρεί συνειδητά και μεθοδικά να αντιδράσει σε κατεστημένες αντιλήψεις. Αλλά και με πλήθος συνεντεύξεων, άρθρων και δηλώσεων πάλεψε ενάντια σε αυτά που ο ίδιος θεωρούσε ως μεθοδεύσεις, λαϊκισμό, συντηρητισμό και αμετροέπεια της εξουσίας . Οι παρεμβάσεις του Χατζιδάκι στα δημόσια πράγματα της χώρας δεν γίνονται χωρίς κόστος για τον ίδιο και κορυφώνονται με τη δριμεία κριτική που του ασκεί η εφημερίδα Αυριανή.

 

Η στάση του στα πολιτικά πράγματα ήταν ιδιαίτερη και εντελώς προσωπική. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ψήφιζε τη δεξιά αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να της ασκεί σφοδρή κριτική. Έλεγε, λοιπόν, ότι «Η νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού είναι η πιο συμπαθής νεολαία μέχρι σήμερα στον τόπο μας, διότι είναι πάρα πολύ απομακρυσμένη από την εξουσία και δεν έχει φθαρεί καθόλου, δεν έχει καμία προοπτική εξουσίας. Συνεπώς, η ένταξη αυτών των παιδιών στο ΚΚΕ Εσωτερικού είναι γνήσια, από τη στιγμή που δεν έχει βλέψεις εξουσίας ή ωφελημάτων. Έκανα, λοιπόν, μία συναυλία στο ΚΚΕ Εσωτερικού και ήταν περίφημη η επαφή μου με αυτό το κοινό, είχα πραγματικά άριστες εντυπώσεις. Για να μην θεωρηθώ όμως μονομερής ότι ευνόησα τα παιδιά του Ρήγα Φεραίου, δέχτηκα και την πρόσκληση της ΟΝΝΕΔ, διότι ψηφίζω Νέα Δημοκρατία. Έτσι, πήγα και στο δικό τους Φεστιβάλ. Έφυγα σε είκοσι λεπτά, κακήν κακώς. Είχα το αίσθημα ότι έπαιξα σε ένα αναψυκτήριο, όχι σε συναυλία, τέτοια ντροπή δεν είχα ξανανιώσει στη ζωή μου".

 

Η τελευταία συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι ήταν ενάντια στο νεοναζισμό. Αλλά εμείς επιλέξαμε να τον ακούσουμε στο "Πρόσωπο του τέρατος" -ένα από τα περίφημα σχόλιά του στο Τρίτο Πρόγραμμα-, αυτού του τέρατος που συνηθίζουμε, μέχρι που γινόμαστε μέρος του...

 

Ο Μάνος Χατζιδάκις πέθανε στις 15 Ιουνίου του 1994 από οξύ πνευμονικό οίδημα και ετάφη στην Παιανία.

πηγή

Οι αρνητές, οι δικαιωματιστές και Εμείς

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Χιλιάδες αρνητές του εμβολίου στο Σύνταγμα και την Ομόνοια. Φωνάζουν, σείουν σταυρούς και σημαίες, δεν φορούν μάσκες, πιστεύουν στη δύναμη του Χριστού τους, η βεβαιότητά τους ότι έχουν δίκιο είναι αδιατάρακτη. Ο Χριστός μόνο “σώζει”, το εμβόλιο είναι του σατανά! Θρηκεία, πατρίδα και “Μακεδονία ξακουστή”! Η πίστη τους τους απογειώνει. Μεσαίωνας και σκοταδισμός, θα πουν οι ορθολογικοί. Εκείνο όμως που τρομάζει περισσότερο και από τον ανορθολογισμό τους είναι το μίσος τους για τον άλλο. Μισούν τους “λαθρομετανάστες-εισβολείς”, τον Λουκμάν, τους αναρχικούς, τους “μπολσεβίκους”, τους ομοφυλόφιλους, τον Ζακ, τους Ρομά..., όλους όσοι θέλουν κατά τη γνώμη τους να αλλοιώσουν το DNA της φυλής, να εξαφανίσουν το ελληνικό έθνος! Πρόσωπα αλλοιωμένα από το μίσος. Όμως οι ταμπέλες είναι εύκολες. Γιατί “Ακόμα και το μίσος για την αδικία αλλοιώνει το πρόσωπο", λέει ο Μπρεχτ. Αλλά που παράγεται τόσο μίσος; Που δημιουργούνται οι εχθροί και αναπαράγεται τόση εχθρότητα; Που διαμορφώνονται τα στερεότυπα αυτών των ανθρώπων; Τι και ποιος τροφοδοτεί την φανατική πίστη τους; 

 

Μόνο όποιος έχει ακούσει το «Εις Θεός εις κόσμος…» σε μια εκκλησία, όποιος έχει βιώσει τον ενθουσιασμό και την έκσταση, την ριζική θρησκευτική εμπειρία, όπως λέει ο Ζίζεκ, των πιστών, αυτός μόνο μπορεί να καταλάβει. Η θρησκευτική εμπειρία ως ριζική οντολογική εμπειρία συμβαίνει εδώ. Νοιώθουν μοναδικοί, εκλεκτοί. Είναι συνήθως "αόρατοι" που εδώ αποκτούν την  ορατότητά τους, ή την προσδοκία απόκτησή της. Η παράσταση συμπεριλαμβάνει παπάδες και πιστούς. Κανείς ορθολογισμός δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ’ αυτόν τον ενθουσιασμό. Καμία επιστήμη, κανένας ιός! Η πίστη σώζει! Μία γυναίκα παραμιλά... Και το παραμιλητό κάτι θέλει να πει, έλεγε ο Λακάν. Ένας τζιχαντιστής παίρνει το κεφάλι των αλλόθρησκων στη Συρία, ένας άλλος ανατινάζεται ευτυχισμένος... Ο δεσπότης θα μιλήσει για τα «παλληκάρια μας στον Έβρο», για τις «ορδές που θέλουν να μας ισοπεδώσουν». Ανατριχίλα.  Είναι θρησκευόμενοι, πιστεύουν με τον τρόπο των φανατικών φονταμενταλιστών. Είναι συνδεδεμένοι ποικιλοτρόπως με την εκκλησία και τις παρα-εκκλησιαστικές οργανώσεις, κάποιοι εξ αυτών σιτίζονται στις εκκλησίες, έχουν πνευματικό που τους καθοδηγεί, μαθαίνουν απολυτίκια, κάνουν θρησκευτικό τουρισμό. Διαβάζουν “Μακελειό”“και “Ελεύθερη Ώρα”. Ψηφίζουν Χρυσή Αυγή και -τώρα- ΝΔ, Άδωνη, Βορίδη και Μπογδάνο. Είναι οι “αρνητές” του εμβολίου, είναι οι χθεσινοί “μακεδονομάχοι”, είναι η χρυσαυγίτικη φονική μηχανή που θα σκοτώσει τον Λουκμάν, το φασιστικό τέρας που θα στρίψει το μαχαίρι στην καρδιά του Παύλου Φύσσα. Το χέρι του φονιά θα το οπλίσει η "δαιμονοποίηση του άλλου", τα πρωτοσέλιδα που γράφουν για "λαθραίους εισβολείς", η φοβική ρητορική των κηρύκων είτε από τον εκκλησιαστικό είτε από τον τηλεοπτικό άμβωνα. Η κατασκευή του εχθρού είναι εντατική και συνεχής. 

 

Παραδόξως, οι δεξιοί του Μεγάρου Μαξίμου, αυτοί που προχθές συσκέπτονταν με τους παπάδες στην Ιερά Σύνοδο, αυτοί που εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή με τους “αρνητές”, αυτοί που ψέλνουν, που αλιεύουν ψήφους από τη δεξαμενή των φανατικών θρησκευόμενων, αυτοί που θεωρούν πιο επικίνδυνη την συντεταγμένη πορεία του ΚΚΕ για το Πολυτεχνείο από τη συγκέντρωση των “αρνητών” στο Σύνταγμα, όλοι αυτοί θεωρούν ότι τους “αρνητές” του εμβολίου τους “θρέφουν” οι αριστεροί δικαιωματιστές! Μόνο που δεν πρόκειται περί αυτού.

 

Είναι γνωστό με ορθολογικά κριτήρια πως η πίστη συμβάλει στη φαντασιακή κατασκευή του Εμείς, είτε αφορά σε μια κοινότητα ή σ' ένα έθνος. Γι' αυτό τόσο η πίστη(θρησκεία) όσο και το έθνος πατούν και στην Αριστερά και στη Δεξιά, λέει ο Ι. Μπερλίν («Κόντρα στο ρεύμα»). Και έχει δίκιο. Αν δούμε στην Ελλάδα, η Δεξιά συνδέεται με την Εκκλησία, κυρίως με το θεσμικό της κέλυφος και την Εξουσία της(Ιεραρχία). Αντίθετα, η Αριστερά συνδέεται παραδοσιακά με τον κατώτερο κλήρο. Κι αυτό γιατί για την πλειονότητα του πληθυσμού το οντολογικό κενό δεν γεμίζει ούτε με τις επαγγελματικές ενώσεις και τα συνδικάτα, ούτε με τα πολιτικά κόμματα, ούτε με τους επαναστατικούς μύθους, αλλά με τους παλαιούς παραδοσιακούς δεσμούς, τη γλώσσα, το έδαφος, τις ιστορικές μνήμες, πραγματικές και φανταστικές, και από θεσμούς ή ηγέτες που λειτουργούν ως ενσαρκώσεις της ιδέας που έχουν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους, ως κοινότητα, -ως Gemeinschaft-, σύμβολα και παράγοντες που αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από όσο ήθελε να πιστεύει η Αριστερά(Μπερλίν). Οι σοσιαλιστές, γράφει ο Μπερλίν, πίστευαν ότι η ταξική αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη των θυμάτων της εκμετάλλευσης, καθώς και η προοπτική μιας δίκαιης και ορθολογικής κοινωνίας, που θα γεννούσε η επανάσταση, θα παρείχε αυτόν τον απολύτως αναγκαίο συνεκτικό δεσμό και πράγματι αυτό έγινε ως ένα βαθμό. Ως ένα βαθμό όμως. Γιατί η κοινωνική συνοχή συνέχιζε να παράγεται κυρίως στους παραδοσιακούς θεσμούς, όπως η Εκκλησία. Πολύ περισσότερο όταν τα κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα έχασαν την ουσιαστική επιρροή τους στην κοινωνία και την παραγωγή του «Εμείς» με βάση την κοινωνική αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη των θυμάτων της εκμετάλλευσης.   

 

Με άλλα λόγια, η πίστη σε μια ιδέα (που αφορά μια θρησκεία ή την ιδέα του έθνους) δεν μπορεί να παραγνωρίζεται από την Αριστερά, δεν μπορεί να αφήνεται η νέα Δεξιά(με την ακροδεξιά της έκφανση) να «παίζει» εν ου παικτοίς. Σημασία έχει ποιο περιεχόμενο θα επικρατήσει στην έννοια του έθνους και στην ουσία της χριστιανικής θρησκείας. Γιατί ο αγώνας υπέρ του έθνους, ή η πίστη σε μια θρησκεία μπορεί να καλύπτει και τον ιεροεξεταστή και τον μάρτυρα, και την πορφύρα και το τζάκετ, και τον «πάνω», συντηρητικό κλήρο και τον επαναστάτη «κάτω» κλήρο. Αυτή η πολυσημία της θρησκείας αντιστοιχεί στην «πολύσημη κοινωνία» μας, γράφει ο Ρεζίς Ντεμπρέ.

 

Εδώ θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε και την χριστιανο-μαρξίστρια Σιμόν Βέιλ (L’ enracinement). Σύμφωνα με την Βέιλ, ο άνθρωπος έχει μία ρίζα από την πραγματική, ενεργητική και φυσική συμμετοχή του στην ύπαρξη μιας συλλογικότητας, η οποία κρατάει ζωντανούς κάποιους θησαυρούς του παρελθόντος και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Η φυσική συμμετοχή σημαίνει αυτόματα τον τόπο, τη γέννηση, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον. Αλλά κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από ποικίλες ρίζες, όπως η ηθική, η πνευματική και διανοητική ζωή, πεδία στα οποία θεωρεί ότι είναι φυσικό μέρος. Γιατί ένα σακί σιτάρι μπορεί να αντικατασταθεί από ένα σακί σιτάρι, αλλά η «τροφή» που προσφέρει μία συλλογικότητα στην ψυχή των μελών της, δεν έχει ισοδύναμο μέσα στο σύμπαν ολόκληρο. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη μόνο το ρύζι ή τις πατάτες αλλά και την «τροφή» της ψυχής. Αυτό το έχει παραγνωρίσει η Αριστερά σήμερα, καθώς θεωρεί ότι η δίκαιη και ικανή ποσότητα ρυζιού μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα.

 

Μερικές συλλογικότητες, γράφει η Βέιλ, αντί να προσφέρουν τροφή, κανιβαλίζουν τις ψυχές. Αυτό κάνει η "πάνω" Εκκλησία. Αυτό κάνουν οι νεοναζί και οι ρατσιστές. Αυτό κάνει το Χρήμα, που καταστρέφει τις ρίζες παντού όπου εισχωρεί, αντικαθιστώντας όλα τα κίνητρα με την επιθυμία του «νικάν»(gagner). Να λοιπόν γιατί είναι «σάπια» η συλλογικότητα που πληρώνεται ακριβά για να μνημονεύει, που δεν σέβεται την «ψυχή» και την παράδοση άλλων λαών και θεωρεί τη δική της αντίληψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο, Μοναδική. Την ίδια αντίληψη είχαν και οι Ναζί. Μάλιστα, όσοι ήταν αντίθετοι στο ναζισμό έπρεπε να εκτελεστούν. Η αντίληψη αυτή κυριαρχεί και στην Εκκλησία της Ελλάδας σήμερα.

 

Απέναντι στην θρησκευτική πίστη με τα μισαλλόδοξα και ανορθολογικά χαρακτηριστικά της, η Αριστερά οφείλει να αντιπαραθέσει ξανά την πίστη στην ανθρώπινη ιδιότητα, ή αλλιώς στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Θυμίζουμε τους αλησμόνητους κομμουνιστές γιατρούς που έτρεχαν δωρεάν στους φτωχούς. Σήμερα, η αλληλεγγύη στους μετανάστες αλλά και στους Έλληνες άνεργους δεν έγινε κεντρική υπόθεση των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων. Ούτε η ανθρωπιά συνδυάσθηκε με την εθνική ιδιοπροσωπία, με το "Αγάπα βαθιά σαν Έλληνας που είσαι" που έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας Χ. Μίλερ. Υπ' αυτή την οπτική, ο εμβολιασμός δεν είναι θέμα μόνο προσωπικό, είναι και συλλογικό, είναι θέμα κοινωνικής αλληλεγγύης...

 

 

Σε διαθεσιμότητα ο αστυνομικός Μπαλάσκας μετά τις δηλώσεις του για τον συζυγοκτόνο στα Γλυκά Νερά

 

  

Σε διαθεσιμότητα

τέθηκε ο Σταύρος Μπαλάσκας έπειτα από τις δηλώσεις που έκανε για την υπόθεση των Γλυκών Νερών και τον συζυγοκτόνο, σύμφωνα με πληροφορίες του enikos.gr.

 

 

Υπενθυμίζεται ότι το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας είχε διατάξει κατεπείγουσα Ένορκη Διοικητική Εξέταση σε βάρος του συνδικαλιστή αστυνομικού για τα όσα είχε πει και τα οποία προκάλεσαν σάλο. Σε σχετική ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. αναφερόταν πως “παράλληλα, κινήθηκε η διαδικασία εξέτασης για λήψη του διοικητικού μέτρου της διαθεσιμότητας σε βάρος του”.

 

Επιπλέον, η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών Σωτηρία Παπαγεωργακοπούλου είχε δώσει παραγγελία για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης στο πλαίσιο της οποίας θα ερευνηθεί αν έχει διαπραχθεί το αδίκημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων και της διέγερσης σε ανυπακοή από τον συνδικαλιστή.

 

Το enikos.gr επικοινώνησε το βράδυ της Τετάρτης με τον Μπαλάσκα, ο οποίος δήλωσε άγνοια και υποστήριξε ότι «δεν μου έχει ανακοινωθεί κάτι», σχετικά με το γεγονός ότι τέθηκε σε διαθεσιμότητα.

Οι δηλώσεις του Σταύρου Μπαλάσκα που προκάλεσαν σάλο

 

Ο συνδικαλιστής αστυνομικός Μπαλάσκας αναφερόμενος στην υπόθεση δολοφονίας στα Γλυκά Νερά και στην απόφαση του πιλότου να μην ομολογήσει εξαρχής ότι σκότωσε τη σύζυγό του, σκηνοθετώντας ένα σενάριο ληστείας, είχε πει μιλώντας στο Mega ότι “από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι ήταν αυτός. Κρεμασμένο το σκυλί ενώ είχε ήδη πεθάνει, ληστεία αποδεδειγμένα μέσα στο πρώτο τριήμερο ξέραμε ότι δεν είχε γίνει, για τις κάμερες δεν υπήρχε τίποτα σε απόσταση 10 χλμ. Απλά έπρεπε να μείνει ήσυχος, μέχρι να τον δέσουμε και να τον μαγκώσουμε. Τέλος, είναι τόσο απλό…”.

 

 

Στη συνέχεια, σχολίασε ότι “με παραξένευσε που έκανε οκτώ ώρες να σπάσει” και ερωτηθείς αυτό τι δείχνει, απάντησε: “ότι είναι βλάκας πρώτα απ’ όλα δείχνει, διότι εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν ήταν ατυχές γεγονός μέσα στον θυμό του και μέσα στο ‘τα χασε και τρελάθηκε’, εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία δεν θα πήγαινε ούτε 4 χρόνια φυλακή. Τώρα θα σαπίσει μέσα στη φυλακή… Τώρα τέλειωσε, έσβησε… Θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής σε ενδοοικογενειακό καβγά. ‘Χωρίς να το θέλω, εκείνη τη στιγμή δεν λειτουργούσα εγώ…’, πρώην έντιμος βίος… Θα πήγαινε 5-6

πηγη: enikos.gr

Συνταγματικές κατά Αρειο Πάγο οι μνημονιακές διαδοχικές μειώσεις μισθών των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα – Η “ανεξάρτητη” και “τυφλή” Δικαιοσύνη μίλησε…

 

Συνταγματικές έκρινε η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου τις δυο διαδοχικές μειώσεις των αποδοχών των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα που έγιναν το 2011 και το 2012.

Βάσει του νόμου 4024/2011 το προσωπικό του ευρύτερου δημόσιου τομέα υπέστη την 1.11.2011 μειώσεις επί των αποδοχών του, μέχρι ποσοστού 25%. Στη συνέχεια με τον ν. 4093/2012 το ίδιο προσωπικό υπήχθη από 1.1.2013 στο μισθολόγιο και βαθμολόγιο καθεστώς του στενού δημόσιου τομέα, με συνέπεια να υποστεί –λόγω αυτής της υπαγωγής του– περαιτέρω μειώσεις μέχρι 25% επί των ήδη μειωμένων κατά 25% αποδοχών του.

 

Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου

Όταν ψηφίσθηκε ο ν. 4092/2012, το Γ.Λ.Κ. εξέδωσε εγκύκλιο σύμφωνα με την οποία οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα των οποίων οι αποδοχές είχαν περικοπεί το 2011 μέχρι 25% σε σχέση με τις αποδοχές που ελάμβαναν την 31.10.2011 έπρεπε να υποστούν ξανά, για δεύτερη φορά, περικοπή μέχρι το 25% των (ήδη των περικεκομμένων) αποδοχών που ελάμβαναν την 31.12.2012.

Έτσι, οι περικοπές ξεπέρασαν το 40% σε σχέση με τον μισθό που ελάμβαναν την 1.10.2011. Το 2014 η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου είχε αποφανθεί ότι η επίμαχη εγκύκλιος του Ν.Σ.Κ. ήταν αστήρικτη.

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την υπ’ αριθμ. 1/2021 απόφασή της έκρινε κατά πλειοψηφία ότι οι νομοθετικές αυτές ρυθμίσεις που προέβλεψαν τις επίμαχες δυο περικοπές «δεν αντίκεινται στην κατοχυρωμένη από το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος αρχή της αναλογικότητας, ούτε στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α.».

 

 

Η μειοψηφία

Για την υπόθεση διατυπώθηκε και μειοψηφία, η οποία εκφράστηκε από την αντιπρόεδρο Δήμητρα Κοκοτίνη και τις αρεοπαγίτες Διονυσία Μπιτζούνη και Σταματικη Μιχαλέτου. Σύμφωνα με την μειοψηφία:

 

«Η ευθεία εφαρμογή του βαθμολογίου και μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων στο προσωπικό των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δεν συνεπάγεται περαιτέρω μείωση των αποδοχών του προσωπικού αυτού πλέον του 25% σε σχέση με εκείνες του μηνός Οκτωβρίου του 2011 και η από 1.1.2013 ένταξη του προσωπικού στο βαθμολόγιο και μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει ως συνέπεια τη δυνατότητα εκ νέου περικοπής των αποδοχών τους κατά ποσοστό 25%, πέραν της περικοπής, κατά το ποσοστό αυτό, που είχε ήδη γίνει το 2011». 

πηγή

Μιχαηλίδου: Άνοιξε θέμα απολύσεων ανεμβολίαστων εργαζομένων και μετά τα έριξε στη …«διατύπωση»

 

Να «μαζέψει» τα περί απολύσεων ανεμβολίαστων εργαζομένων επιχειρεί η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνα Μιχαηλίδου, μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσαν δηλώσεις της το πρωί της Τετάρτης στο κανάλι «Open», όπου ωμά και κυνικά: «Θα απολύονται όσοι υπάλληλοι δομών αρνούνται να εμβολιαστούν έπειτα από την υποχρεωτική άδεια».

 

Η υφυπουργός άφησε σαφέστατα να εννοηθεί ότι θα γίνουν απολύσεις όσων εργαζομένων στις προνοιακές δομές δεν εμβολιαστούν. Χαρακτηριστικά ανέφερε: «Όσοι δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν μετά από κάποιο διάστημα θα απολυθούν (…) Μετά από κάποιο διάστημα, ένα μήνα, μετά την αναστολή σύμβασης αν δεν έχουν κάνει το εμβόλιο θα υπάρχει το περιθώριο να απολυθεί…».

 

 

Μετά τις σφοδρές αντιδράσεις προχώρησε σε νεότερη δήλωση κάνοντας λόγο για …«λάθος διατύπωση».

 

Συγκεκριμένα ανέφερε πως «η πρωινή μου διατύπωση περί ρύθμισης που θα συνδέει την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού για τους εργαζόμενους στις ιδιωτικές δομές Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων με απολύσεις ήταν λάθος». Πρόσθεσε πως «δεν πρόκειται να υπάρξει τροποποίηση του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα η οποία θα συνδέει την αποχή από την εργασία με άδεια άνευ αποδοχών λόγω μη εμβολιασμού με απόλυση».

 

Σε κάθε περίπτωση, η υφυπουργός άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου» και σκόρπισε καχυποψία και φόβο σε χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα που το επόμενο διάστημα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις «ποινές» στην περίπτωση που αρνηθούν να εμβολιαστούν… Αρχικά με τη διαθεσιμότητα και την άδεια χωρίς αποδοχές και στη συνέχεια με «όπλο» επιλέξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, αφού πρώτα απέτυχε να πείσει χιλιάδες εργαζόμενους να εμβολιαστούν εθελοντικά. 

πηγή

Το "γαλάζιο" όνειρο για πρόωρες εκλογές

Μπορεί η μετάλλαξη Δέλτα να φρενάρει προς το παρόν τα σχέδια για εκλογικό αιφνιδιασμό, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μια τέτοια κίνηση, θα εξυπηρετούσε απολύτως τον μόνο πραγματικό στόχο της κυβέρνησης.

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Έχει τελειώσει η πανδημία για την κυβέρνηση; Ως προς την ευθύνη της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης, των κινδύνων για τη δημόσια υγεία και των οικονομικών συνεπειών της, η απάντηση προφανώς είναι όχι.

Ως προς την πολιτική διαχείριση όμως, πίσω από κλειστές πόρτες, όπου σχεδιάζεται κυρίως η προστασία και η ενίσχυση της εξουσίας της, η πανδημία για την κυβέρνηση, έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Από όταν τα περιοριστικά μέτρα έγιναν ανέκδοτο στη συνείδηση του κόσμου και κυρίως από όταν ήρθε το εμβόλιο, ακόμα και αν οι εμβολιασμοί προχωρούν με αργούς ρυθμούς.

Τα πολιτικά κέρδη μετρήθηκαν (πρώτοι μήνες επιτυχημένης διαχείρισης και "πάγωμα" του πολιτικού χρόνου), όπως και το κόστος από τις παλινωδίες, τα λάθη και τις καθυστερήσεις.

 

Η εικόνα που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, μπορεί να δείχνει μια κυβέρνηση αλώβητη και διάφοροι χειροκροτητές να εκπλήσσονται από την “πρωτοφανή” αντοχή της, σαν να μην υπήρξε η τομή που χώρισε τη ζωή μας σε προ και μετά κορονοϊού.

Ακόμα και έτσι όμως, μόνο όσοι εθελοτυφλούν, δεν θα διάβαζαν στα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών, ειδικά των τελευταίων τους σπόρους της κυβερνητικής φθοράς. Ντροπή, οργή, φόβος, διαρκή μείωση της ικανοποίησης και οι νέοι με ή χωρίς 150 ευρώ, στα κάγκελα.

Προφανώς, παρά τους πανηγυρισμούς, ο μηχανισμός του Μαξίμου που ελέγχει το κυβερνητικό έργο και επί της ουσίας λειτουργεί δίπλα και κυρίως πάνω από τους υπουργούς, καταλαβαίνει πολύ καλά την ουσία αυτών των στοιχείων.

Θα παραβιάζαμε ανοικτές θύρες αν λέγαμε ότι οι πρόωρες εκλογές μπορεί να είχαν γίνει ήδη ή θα ήταν σίγουρες για το Φθινόπωρο, αν δεν υπήρχε η μετάλλαξη Δέλτα, ποιος όμως μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι παρά τις διαψεύσεις από τα πιο επίσημα χείλη, δεν θα μπορούσε να επιχειρηθεί ένας αιφνιδιασμός, υγειονομικά ριψοκίνδυνος, αλλά πολιτικά λογικός.

Όσοι αποκλείουν το ενδεχόμενο, επικαλούνται τον υγειονομικό κίνδυνο και το 4ο κύμα, την οικονομική ζημιά, την παραδοσιακά δυσμενή περίοδο του Φθινοπώρου (λόγω επιστροφής των πολιτών από διακοπές, της πληρωμής των φόρων κλπ), το μοίρασμα των κονδυλίων για το Ταμείο Ανάκαμψης, που θα διακοπεί και φυσικά ότι το έχει αποκλείσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός επανηλειμμένα.

Μια μεγάλη ευκαιρία

Τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν όμως ότι οι πρόωρες εκλογές αυτό το Φθινόπωρο, δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός, είναι εξίσου ισχυρά.

Σε πολιτικό επίπεδο οι πρόωρες εκλογές θα μπορούσαν να αποτελέσουν για την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη μία θαυμάσια ευκαιρία “ξεκαθαρίσματος”. Μπορεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 158 βουλευτών εκ πρώτης όψεων να δείχνει “άνετη”. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Αν και δεν έχει έως στιγμής καταψηφιστεί κάποιο νομοσχέδιο έχει διαφανεί ότι το “σώμα” της Κ.Ο δεν είναι πλήρως ελεγχόμενο.

Η καταψήφιση της πρότασης για την άρση της ασυλίας του Π. Πολάκη το φθινόπωρο του 2020 το έδειξε με σαφήνεια, όπως και οι δυσκολίες που παρουσίασε η ψήφιση του νομοσχεδίου για την συνεπιμέλεια. Είναι βέβαιο ότι στο Μέγαρο Μαξίμου δεν αρέσκονται στα “μαντέματα” για το πόσους βουλευτές μπορεί να επηρεάζει ο Αντώνης Σαμαράς για τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, ιδίως από την στιγμή που όλα δείχνουν πως είναι περισσότεροι από 8, δηλαδή από όσους απαιτούνται για να χαθεί η “δεδηλωμένη” της κυβέρνησης. Η δημιουργία μιας κοινοβουλευτικής ομάδας πιο πειθήνιας και συμβατής με τα ζητούμενα της ηγεσίας τα Ν.Δ είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό κίνητρο.

Ένας ακόμη λόγος που θα μπορούσε να οδηγήσει την κυβέρνηση στην λύση των πρόωρων εκλογών είναι το ευρύτερο πολιτικό κλίμα. Ολοένα και περισσότερο η κυβέρνηση βρίσκεται πολιτικά απομονωμένη. Σε αντίθεση με τον πρώτο καιρό της διακυβέρνησης της όπου κάποια  “αιχμηρά” νομοσχέδια ψηφίζονταν και από άλλες δυνάμεις (π.χ απόδημος ελληνισμός, απαγόρευση διαδηλώσεων, παιδεία κ.λ.π) πλέον το μοτίβο του “κυβέρνηση εναντίον όλων” είναι το συνηθέστερο και κυρίαρχο. Τόσο για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες όσο και για τον χειρισμό των ζητημάτων της πανδημίας. Πρόκειται για πολιτικές προϋποθέσεις πού εύκολα μπορεί να μετεξελιχθούν σε ένα «αντι-ΝΔ» ρεύμα.

Επιπλέον, το να “καεί” η απλή αναλογική και παράλληλα να πληγεί ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, είναι ένας μεγάλος πειρασμός για όσους σχεδιάζουν την εκλογική στρατηγική της κυβέρνησης.

Η φθορά και το βουνό στην οικονομία

Το να ανανεώσει η κυβέρνηση τη θητεία της, πριν οι σπόροι της φθοράς καρποφορήσουν, εν μέσω υγειονομικής και οικονομικής ανασφάλειας είναι επίσης ένας σημαντικός λόγος.

Διότι τα δεδομένα στην οικονομία όσον αφορά τις πρόωρες εκλογές δύνανται να διαβαστούν και αντίστροφα.

Ακόμη είναι νωπές οι μνήμες από τη στήριξη, που εχει δοθει στις επιχειρήσεις και οι γκρίνιες είναι μεμονωμένες. Αντιδράσεις όπως της εστίασης δεν έχουν πάρει γενικευμένο χαρακτήρα. Αυτό δεν θα ισχύει σε ένα χρόνο από σήμερα.

Φέτος, όπως και το 2022 ισχύει η ρήτρα "διαφυγής" κι άρα η κυβέρνηση μπορεί να κινείται έξω από τη στενή επιτήρησή για τα ελλείμματα. Το  "σφικτό" Σύμφωνο Σταθερότητας θα επιστρέψει με το πέρας της πανδημίας, ενώ θα γίνει και η σχετική διαπραγμάτευση, που όλοι γνωρίζουμε πόσο αρνητικά εκλαμβάνεται από τους πολίτες.

Παράλληλα, διεθνείς θεσμοί αλλά και εγχώρια ινστιτούτα όπως το ΙΟΒΕ, σημειώνουν τον μεγάλο κίνδυνο για πολλά λουκέτα, όταν θα αποσωληνωθεί η οικονομία και σταματήσουν τα μέτρα στήριξης. Λουκέτα όμως σημαίνει ανεργία, υψηλές κοινωνικές εντάσεις και μεγάλο πολιτικό κόστος.

Όσο για το “μοίρασμα” των κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης, είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα προτιμούσε καθαρό ορίζοντα μπροστά της, χωρίς τον σκόπελο της απλής αναλογικής, ώστε να δώσει την κατεύθυνση που επιθυμεί και να ισχυροποιήσει ακόμα περισσότερο τους ισχυρούς υποστηρικτές της.

Καθώς θα προχωράει η υλοποίηση του προγράμματος,  θα αναδεικνύονται και τα προβλήματα στην αυστηρή εφαρμογή των κανόνων απορροφητικότητας. Με άλλα λόγια δεν μπορούν να αποφευχθούν διάφορες αστοχίες που αναμένεται να πυροδοτήσουν αντιδράσεις και βέβαια να ξεσηκώσουν πολιτική ένταση. Με την απορρόφηση των κονδυλίων του ταμείου ανάκαμψης, πολλές θα είναι και οι επιχειρηματικές κόντρες καθώς και οι πιέσεις από μεγάλους ομίλους.  Οι “αντιφάσεις” που θα αναπτυχθούν δεν αποκλείεται να οδηγήσουν και σε φαινόμενα πολιτικής κρίσης.

Η υστεροφημία και η εξουσία

Αυτοί που ανησυχούν ότι η υστεροφημία του πρωθυπουργού, θα πληγεί από μια τυχοδιωκτική κίνηση, τσάμπα στενοχωριούνται. Όσοι έχουν υψώσει τείχος προστασίας στη δημόσια σφαίρα για τον πρωθυπουργό, θα είναι αυτοί που θα φιλοτεχνήσουν το προφίλ του αργότερα. Το αποτέλεσμα είναι εξασφαλισμένο.

Το ίδιο έγινε και με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, η “παρουσία” του οποίου άλλωστε στη σημερινή κυβέρνηση, μέσω στελεχών που προέρχονται από τον “εκσυγχρονισμό” είναι έντονη.

Μπορεί λοιπόν, η αντιπολίτευση "να μην ξέρει ακόμα τι θέλει, αλλά να το θέλει πολύ", αλλά η κυβέρνηση ξέρει ακριβώς τι θέλει και σε αυτό υποτάσσει κάθε της κίνηση: τη διατήρηση της εξουσίας για αρκετά χρόνια ακόμα.

Σύμφωνα με έναν πολύπειρο πολιτικό, τα στελέχη της από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, "δεν βλέπουν την εξουσία ως βάρος και ευθύνη, αλλά την απολαμβάνουν όσο κανείς άλλος στη Μεταπολίτευση".

Αυτό θα πρέπει να έχει κυρίως στο μυαλό του, όποιος προσπαθεί να προβλέψει ή να ερμηνεύσει τις πολιτικές κινήσεις της παρούσας κυβέρνησης, του επικεφαλής της και των στενών συνεργατών του.