Μεταρρυθμίσεις και δημοκρατία: Ο κατώτατος μισθός, ο Ανδρέας και ο "μύθος" του ’80…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Δεν προλαβαίνουμε να χωνέψουμε το ένα γεγονός κι έρχεται το άλλο. Η μία «μεταρρύθμιση» συμπληρώνει την άλλη. Κι αν δεν φτάνουν αυτές, σκάει και το μεγαλειώδες φάουλ με την ανάκληση της βράβευσης του διασώστη προσφύγων και μεταναστών, που «έκανε άνω κάτω» Προεδρία της Δημοκρατίας και υπουργείο Εξωτερικών. Τους έκανε; Διότι γι’ αυτήν την απρέπεια(επιεικής χαρακτηρισμός) δεν είδαμε ούτε κάποια επαρκή εξήγηση ή δικαιολογία και, φυσικά, ούτε λόγος για μια «συγγνώμη». Φυσικά, οι συγγνώμες αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία για τους ανθρώπους που ασκούν εξουσία.

 

 

Όλα αυτά, που συνέπεσαν με μια έρευνα(προσέξτε την εδώ) για την, παγιωμένη πλέον, άποψη που έχουν οι πολίτες στον διαρρεύσαντα ιστορικό χρόνο για τις(συμβατικά αποκαλούμενες) «δεκαετίες», θέτουν ορισμένα διαρκώς αιωρούμενα ερωτήματα, τα οποία συχνά περιέχουν και τις απαντήσεις:

 

Πρώτον, πραγματική δημοκρατία είναι εκείνη που όλοι οι πολίτες αισθάνονται ότι μετέχουν στα κοινά ή δεν αποκλείονται με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Επειδή μέχρι την πτώση της δικτατορίας, αυτός(ο αποκλεισμός) ήταν μόνιμη κατάσταση, η δημοκρατία που είχαμε ήταν κολοβή, λειψή ή, επί το επιστημονικότερον κακεχκτική. Βήματα σημαντικά έγιναν από το 1974 μέχρι το 1981 επί Κωνσταντίνου Καραμανλή και Γεωργίου Ράλλη, οι οποίοι βαρύνονταν με πολλές προδικτατορικές αμαρτίες. Και, παρά την καταιγιστική και συχνά μηδενιστική(στο πλαίσιο της «Δομικής Αντιπολίτευσης», είναι ο τίτλος βιβλίου της εποχής-ναι δεν θα το πιστέψετε- του μετριοπαθούς Κώστα Σημίτη ),τα βήματα αυτά έχουν αναγνωριστεί σχεδόν διακομματικά, «αίροντας» έστω εν μέρει τις αμαρτίες της ανώμαλης μετεμφυλιακής περιόδου, στην οποία κυριάρχησε η σκληρή Δεξιά. Όμως, αυτή η μετά το 1974 μετάβαση προς την κανονικότητα δεν αρκούσε. Για να ολοκληρωθεί, έπρεπε και η άλλη πλευρά του λόφου να αναλάβει το μερίδιο της κυβερνητικής ευθύνης που αναλογεί σε όλους σε μια «ολοκληρωμένη» δημοκρατία. Και αυτό συνέβη από την-χωρίς υπερβολή στο επιθετικό χαρακτηρισμό- συγκλονιστική αλλαγή του 1981,με την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και τη αποκατάσταση, σταδιακά, μιας κανονικότητας στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Παρά τις ενστάσεις, τις εντάσεις, τους διχασμούς, για τους οποίους κατηγορήθηκαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και στο «σκληρό κομματικό» ΠΑΣΟΚ, η δημοκρατία αποκαταστάθηκε πλήρως. Το «άλλο μισό» του ελληνικού λαού αισθάνθηκε απελευθερωμένο. Είδε «θεού πρόσωπο». Γι’ αυτό και έβλεπε τον Ανδρέα σαν «τον θεό της άλλης μισής Ελλάδας». Με όλες τις αδυναμίες, τα λάθη, τις παλινωδίες, ο «μύθος» αυτός ποτέ δεν έπαψε να τον συνοδεύει. Η αίσθηση ότι όλα ήταν δυνατά, ακόμα τα μετέπειτα-και σημερινά ανέκδοτα για το πώς ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ θα… εξαφάνιζαν την πανδημία, πέραν του χιούμορ, δείχνουν τη σιγουριά και την εμπιστοσύνη που υπήρχαν σε ένα κόμμα και έναν ηγέτη μια σχετικά μικρή παρουσία στα κυβερνητικά πράγματα(1981-1985).

 

Δεύτερον, όλα αυτά-οι ύμνοι στη περίφημη δεκαετία του ’80-είναι επαναλαμβανόμενοι και δεν θα είχαν ιδιαίτερη αξία, θα είχαν γίνει κουραστικοί. Αλλωστε, έχουν περάσει τρεις και πλέον δεκαετίες, πολλές γενιές έχουν αλλάξει, η χώρα βρίσκεται «σε «άλλη φάση», όπως λένε οι νεότεροι. Θα ήταν εντελώς απρόσφορο να επιμένουμε σε ιστορικά παραδείγματα-ίσως ξεπερασμένα και όχι και τόσο χρήσιμα.

 

Τρίτον, είναι, όμως, έτσι; Μήπως, παρά το μεγάλο διαρρεύσαντα χρόνο, ορισμένα πράγματα εξηγούν πολλά και κάνουν σκόνη σημερινούς ισχυρισμούς; Ας δούμε δύο παραδείγματα των ημερών. Το πρώτο εμβληματικό νομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη-είναι πλέον νόμος του κράτους- αφορά τα εργασιακά δικαιώματα. Παρά τις δικαιολογίες(εδώ και εδώ) που ψέλλισε ο αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης(ο ίδιος δεν έχει ιδέα από πραγματική αγορά εργασίας, το ξαναγράφουμε μολονότι το εκλαμβάνει ως ad hominem επίθεση, που δεν είναι), δεν πείθουν. Διότι, ας αφήσουμε όλα τα άλλα, πώς να πείσει όταν επιβάλλει με νόμο ότι ο εργαζόμενος υποχρεούται να κάνει υπερωρίες και εργοδότης να μπορεί να του λέει «λεφτά δεν θα πάρεις, πάρε αργότερα ρεπό). Κύριε πρωθυπουργέ, (πού έχετε δηλώσεις ευθαρσώς σε μια κρίση ειλικρίνεια ότι δεν έχετε ζήσει με 800 ευρώ και δεν έχετε ποτέ αισθανθεί ανασφάλεια στη ζωή σας ), κύριε υπουργέ της Εργασίας, που ασφαλώς συμβαίνει το ίδιο και με εσάς, ξέρετε ασφαλώς ότι πολλοί πολίτες(δεν γράφω υπήκοοί σας) ζουν με ακόμα λιγότερα; Ο κατώτατος μισθός είναι 650 ευρώ (όχι καθαρά) και χιλιάδες συνάνθρωποί μας-όσοι το ζούμε κάθε μέρα στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, στους γύρω μας το ξέρουμε από πρώτο χέρι- δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα. Και, προσέξτε, δεν παίρνουν όλοι το το νόμιμο 550 μεικτά, 545 καθαρά , τα «τετρακοσάρια» ζουν και βασιλεύουν. Γι’ αυτό όλοι αυτοί, όταν ακούνε ότι θα παίρνουν ρεπό αντί για υπερωρίες ή ότι η αύξηση στο μεροκάματο θα είναι… 2%, δηλαδή ελάχιστα σέντς στο μεροκάματο και στο μισθό 13 ευρώ το μήνα, καλύτερα να μην σας πως τι λένε. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τις «αντοχές» της οικονομίας, τις, μόνιμες άλλωστε, «δυσκολίες» των επιχειρήσεων, γιατί ξέρουν ότι οι δικές τους αντοχές έχουν εξαντληθεί προ πολλού. Πόσο μάλλον που ακούνε τον πρωθυπουργό να μιλάει με τόση σιγουριά για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Και αναρωτιούνται: γι’ αυτούς, για τους διαρκώς υστερούντες, για τα θύματα της υπερδεκαετούς κρίσης, πόσο ακόμα πρέπει να κρατήσουν οι δυσκολίες, η υστέρηση, το καθημερινό άγχος επιβίωσης;

 

Τέταρτον, πραγματική πρόοδος, μεταρρύθμιση, νοιάξιμο για τον άνθρωπο, ιδίως τον πιο αδύναμο, δεν είναι να του λες μεγάλα λόγια ή λόγια παρηγοριάς. Αυτά κρατάνε λίγο. Και, μια που μιλάμε, για την εμβληματική δεκαετία του ’80 και τότε είχαμε πολλές υποσχέσεις και μεγάλα λόγια. Και λαϊκισμό. Όμως, αυτά συνοδεύτηκαν και με πράξεις. Εκτός από τη διεύρυνση της δημοκρατίας, βελτιώθηκε η καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Πέρα από τα στενά οικονομικά. Η δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας (Παρασκευάς Αυγερινός, Γιώργος Γεννηματάς) , το οποίο η αντίπαλη παράταξη της Δεξιάς ουδέποτε χώνεψε και η αξία του φάνηκε ολοκάθαρα στα δύο αυτά χρόνια της πανδημίας. Η αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου (ο καθηγητής μου στη Νομική Γιώργος Κουμάντος συνέβαλε καθοριστικά)σε δύσκολες και συντηρητικές εποχές, αρκεί να θυμηθεί κανείς τις σφοδρές αντιδράσεις για τον πολιτικό γάμο. Μαζί με τις εξάρσεις λαϊκισμού της εποχής πάρθηκαν και «αντιλαϊκιστικές» αποφάσεις. Θυμάμαι με πόσες δυσκολίες ο πραγματικά προοδευτικός πολιτικός Αναστάσης Πεπονής επέβαλε το ΑΣΕΠ για την όσο το δυνατόν καλύτερη-αντικειμενική και αξιοκρατική- επιλογή προσωπικού στο Δημόσιο. Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, ένας είδος προδρόμου του μετέπειτα και σημερινού-άλλης μορφής ψηφιακού κράτους- που ξεκίνησαν το 1990 και ολοκληρώθηκαν το 2002 (βασικοί πρωταγωνιστές Σταύρος Μπένος, Αλέκος Παπαδόπουλος και συγγνώμη αν ξεχνάω κι άλλους).

 

Η αναδρομή δεν έχει τελειωμό και δεν θα είχε νόημα, αν δεν συνδεόταν με τις μετέπειτα πολιτικές και, ιδίως με τις σημερινές. Για να καταδειχθεί ότι η η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η βελτίωση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων δεν είναι λόγια και προπαγάνδα. Απαιτούν συγκεκριμένες αποφάσεις και πράξεις.Καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να αποδώσει επί πολύ αυτά που τους αξίζουν στα κόμματα, στις πολιτικές και στα πρόσωπα. Αυτό ας το γνωρίζουν και οι σημερινοί, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ, που νομίζουν ή προσποιούνται ότι όλα πάνε καλά επειδή το λένε οι δημοσκοπήσεις(και τώρα πλέον δεν το λένε), συγκρινόμενοι με την μη αποδοτική, την ελλειμματική (ακόμα…) λειτουργία της αντιπολίτευσης.

 

Τα κράτη, οι κοινωνίες, οι άνθρωποι πάνε μπροστά όταν δεν αφήνουν πίσω τους όσους δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Αυτό δεν είναι αριστερό και κομμουνιστικό. Μπορούν να το ενστερνιστούν και οι νουνεχείς συντηρητικοί. Το έχει πει πολύ καλά ο παλιός πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν: «Το σημάδι της προόδου μας δεν είναι να προσθέτουμε περισσότερα στην αφθονία αυτών που έχουν πολλά, αλλά να δίνουμε αρκετά σε όσους έχουν λίγα». Το είπε πρόσφατα και ο Μπάιντεν, όταν εξύμνησε το ρόλο των συνδικάτων στο χτίσιμο των συνδικάτων και της Αμερικής.

 

Είναι μια καλή εξήγηση όσων έγιναν στη δεκαετία του ’80 και γι’ αυτό ξεχωρίζει από όλες της Μεταπολίτευσης. Και είναι μια καλύτερη συμβουλή και προσφορά για τους μετέπειτα, όλους όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν, δεξιούς τε και (ιδίως) αριστερούς.

 

Εν κατακλείδι για τα επίκαιρα: «Άλλο προπαγανδιστική μεταρρυθμισιολογία, άλλο πραγματικές μεταρρυθμίσεις.Την πρώτη θα την πάρει ο αέρας και ο θυμός όσων θα καταλάβουν την αλήθεια. Και η αλήθεια κάποια στιγμή θα γίνει κοινή συνείδηση. Τις άλλες, τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις, θα τις κάνουν όσοι τις πιστεύουν.

 

Αυτό που δεν μπορεί να γίνεται εις το διηνεκές-ας μην έχουν, όσοι έχουν, απατηλές βεβαιότητες- είναι αυτό που λέει ο στίχος του αρχαίου Μενάρδου: «Αδύνατον τ’ αληθές λαθείν» (η αλήθεια είναι αδύνατο να κρυφτεί).

 

Καταδικάστηκε στις ΗΠΑ γιατί αποκάλυψε κρατικές δολοφονίες.!

 

Ο Τζούλιαν Άσανζ σαπίζει σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας του Λονδίνου. Ο δημοσιογράφος τόλμησε να αποκαλύψει έγγραφα που αποδείκνυαν τα εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Τα έγγραφα τα είχε δώσει στον διαχειριστή του WikiLeaks η πρώην αναλύτρια του αμερικανικού στρατού Τσέλσι Μάνινγκ, η οποία καταδικάστηκε επίσης.

 

Τώρα, ένας ακόμη πρώην αναλυτής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, καταδικάστηκε (Τρίτη 27 Ιουλίου) σε σαράντα πέντε μήνες φυλάκισης. Ο μάρτυρας δημοσίου συμφέροντος Ντάνιελ Χέιλ, είχε διαρρεύσει στον τύπο το μυστικό στρατιωτικό πρόγραμμα στοχευμένων δολοφονιών από μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drone),  επί κυβερνήσεως Μπαράκ Ομπάμα. Ο υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μπαράκ Ομπάμα σκότωνε κόσμο με drone!

 

Ο Χέιλ δούλευε για τη διαβόητη NSA, την αμερικανική Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας, που μεταξύ των άλλων παρακολουθεί όλο τον κόσμο, από Αμερικανούς δημοσιογράφους μέχρι τη Ανγκελα Μέρκελ. Το 2011 και το 2012 υπηρέτησε στο Αφγανιστάν, όπου συμμετείχε σε πολυάριθμες επιθέσεις με drone. Στο δικαστήριο είπε ότι το να δολοφονείς εξ αποστάσεως, συχνά όχι τρομοκράτες αλλά αθώες οικογένειες, άμαχους και περαστικούς, τον είχε επηρεάσει ψυχολογικά. Το ίδιο έχουν αναφέρει και άλλοι υπάλληλοι και στρατιώτες που έχουν χειριστεί στρατιωτικά, επιθετικά drone.

 

Μετά την αποχώρησή του από το Aφγανιστάν, ο Χέιλ προσελήφθη από την κρατική υπηρεσία γεωποντισμού, η οποία συγκεντρώνει δορυφορικές εικόνες. Έτσι απέκτησε πρόσβαση σε άκρως απόρρητα έγγραφα σχετικά με ένα πρόγραμμα στοχευμένων δολοφονιών στην Υεμένη, το Αφγανιστάν και τη Σομαλία. Κατόπιν έδωσε τα έγγραφα σε έναν δημοσιογράφο από το The Intercept, ένα  εξαιρετικό ειδησεογραφικό site, με αποτέλεσμα τα "The Drone Papers»: μια μεγάλη δημοσιογραφική  έρευνα, η οποία το 2015 προκάλεσε διεθνές σκάνδαλο.

 

Μεταξύ πολλών άλλων αποκαλύψεων, αυτά τα έγγραφα δείχνουν ότι, κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης στο βορειοανατολικό Αφγανιστάν μεταξύ Ιανουαρίου 2012 και Φεβρουαρίου 2013, οι επιθέσεις των ΗΠΑ με drone σκότωσαν περισσότερους από 200 ανθρώπους, εκ των οποίων μόνο 35 ήταν επιδιωκόμενοι στόχοι. Σε περίοδο πέντε μηνών αυτής της επιχείρησης, το 90% αυτών που σκοτώθηκαν δεν αποτελούσαν στόχους. Ήταν, δηλαδή, αθώοι! Αυτά επί Ομπάμα, φανταστείτε τι συμβαίνει με τους άλλους, τους μη δημοκρατικούς!

 πηγή  

Ποια είναι η πολιτική ταυτότητα των γυναικοκτόνων;

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Η διαθεσιμότητα των δύο αστυνομικών που αδιαφόρησαν, όταν έγινε η καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία στη Δάφνη, είναι για μία ακόμα φορά "στάχτη στα μάτια του κόσμου". Η διαθεσιμότητα ως "επαπειλούμενη ποινή" θέλει να δείξει ότι η θεσμική αρχή αποδοκιμάζει το γεγονός της μη ανταπόκρισης των αστυνομικών στην καταγγελία. Αν πάνε έτσι, όμως, σε λίγο θα υποχρεωθούν να βγάλουν σε διαθεσιμότητα το μεγαλύτερο μέρος της ΕΛ.ΑΣ.! Γιατί το πρόβλημα στην αστυνομία είναι ο προσανατολισμός της από την κυβέρνηση, που την στρέφει εναντίον των νέων στις πλατείες, εναντίον των καταλήψεων και των στεκιών στις γειτονιές, εναντίον των αλληλέγγυων στα Εξάρχεια, εναντίον του ΚΚΕ στη γιορτή του Πολυτεχνείου, εναντίον της οικογένειας Ινδαρέ, της οικογένειας στον Κολωνό, εναντίον των αντιφασιστών φοιτητών και φοιτητριών, εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων. Αυτοί συνιστούν τον κίνδυνο για την ασφάλεια σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Μιχάλη Χρυσοσερίφη και τους πελταστές των νεοδημοκρατικών τρολ. Αυτοί ευθύνονται για ό,τι παραβατικό συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία.

 

Διαβάζω στο τουίτερ έναν από τους ψευτολογαριασμούς της ΝΔ: ToxicMan, «ένας που έκανε παιδί με μιγάδα, ένας αντίφα φεμινιστής και ένας Αλβανός. Οι δολοφόνοι (Ναι, όχι γυναικοκτόνοι) και τις τρεις φορές είναι προοδευτικοί ή μειονότητες και ΑΚΟΜΑ τα ζώα ρίχνουν ευθύνη στους συντηρητικούς και την πατριαρχεία»(sic). Όπως διαπιστώνουμε, η πολιτική κατεύθυνση της ΝΔ είναι «όχι γυναικοκτόνοι», αλλά «συζυγοκτόνοι» και δολοφόνοι. Και ότι αυτοί είναι «προοδευτικοί ή μειονότητες»! Όλο αυτό συνιστά μία απόπειρα της κυβέρνησης για επικοινωνιακή διαχείριση και συγκάλυψη των γυναικοκτονιών, μία προσπάθεια να επιβάλλει ότι και οι φόνοι αυτοί είναι σαν όλους τους άλλους, ότι δεν πρόκειται για μία ειδική κατηγορία ειδεχθών εγκλημάτων. Κατ’ αυτό τον τρόπο προσπαθεί να αποκρύψει την αιτία, που είναι οι συντηρητικές αρχές και αναφορές της.

 

Θα το ξαναπούμε για μία ακόμα φορά, η «ματσίλα» δεν είναι ιδεολογία είναι νοοτροπία και τη συναντά κανείς σε όλο τον κόσμο και σε όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά πιο πολύ στο συντηρητικό. Κι αυτό γιατί η αιτία της όξυνσης της έμφυλης βίας είναι η αδυναμία πολλών ανδρών να αποδεχθούν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην κοινωνία, σε ό,τι εκείνοι θεωρούσαν μέχρι πρότινος κανονικότητα. Η κοινωνική, φυσική και οικονομική υπεροχή των ανδρών, πλέον, δεν υφίστανται, οι παλιές βεβαιότητές τους έχουν απολεσθεί, οι παλιές αναφορές τους έχουν χαθεί, οι άντρες με εύθραυστη ταυτότητα αισθάνονται πια ανασφαλείς. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, και επίσης ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης. Οι συντηρητικοί άνδρες αρνούνται πιο δύσκολα να δεχτούν τη νέα πραγματικότητα. Όχι ότι αυτό δεν συμβαίνει και στους «αριστερούς». Υπάρχουν «αριστεροί» (κατά πολιτικό αυτοπροσδιορισμό) που είναι οι πιο μεγάλοι φαλλοκράτες ναρκισσιστές, που κρύβουν τον σεξισμό τους πίσω από την πολιτική τους ταυτότητα, που ασκούν άγρια βία στις γυναίκες, που σκοτώνουν. Γιατί είναι άλλο πράγμα η λογική και νοητική αποδοχή της ισότητας μεταξύ των φύλων και άλλο η αποδοχή της ισότητας ως στάση και συμπεριφορά στην καθημερινή ζωή. Το δεύτερο δεν είναι εύκολο πράγμα και απαιτεί εκπαίδευση σ’ ένα ανάλογο περιβάλλον. Δεν είναι εύκολο να αρνηθεί κάποιος την εξουσία του(η εξουσία ξεκινά από τις προσωπικές σχέσεις) και πολύ περισσότερο να δεχθεί την αμφισβήτησή της. Γι’ αυτό η διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας(TPN) παρατηρείται κυρίως στους άντρες που οχυρώνονται πίσω από τις παλιές αναφορές και «αξίες», πίσω από την παράδοση της πατριαρχίας. Αυτοί είναι συντηρητικοί δεξιοί, αλλά και κάποιοι συντηρητικοί «αριστεροί». Θυμίζω την περίπτωση του μαρξιστή φιλόσοφου Λουί Αλτουσέρ, που σκότωσε τη γυναίκα του.

 

Κυρίως όμως είναι οι δεξιοί. Είναι οι γνωστοί “νοικοκυραίοι”, οι θεματοφύλακες της παράδοσης και της συντήρησης, της διάκρισης «της γυναίκας για κρεββάτι και της γυναίκας για σπίτι», της γυναίκας που το βασικό προσόν της (ο «κόσμος» της) είναι η «σιωπή», είναι αυτοί που έχουν σφραγίσει τις σχέσεις τους με το… ευαγγελικό: «η γυνή να φοβήται τον άνδρα», είναι αυτοί που η ύπαρξή τους νοηματοδοτείται από ένα εχθρό, από τον Τούρκο ή τον «πρόσφυγα εισβολέα», αυτοί που αισθάνονται να απειλούνται από τον γείτονα, από τον ανταγωνιστή στη δουλειά, από την ανταγωνίστρια γυναίκα που αμφισβητεί την εξουσία τους στο σπίτι, από τον ξένο, τον μετανάστη, τον διαφορετικό, τον Άλλο, που νομίζουν ότι ακυρώνει αυτό που μέχρι τώρα θεωρούσαν ως «ταυτότητα», την ίδια τους την ύπαρξη. Μόνο που αυτό εδράζεται σε μια σάπια, παρωχημένη φαλλοκρατική εξουσία.

 

Ας το ξαναπούμε: Οι δύο γυναικοκτόνοι (Έλληνας και Αλβανός) της Ελένης Τοπαλούδη, ο φαλλοκράτης γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών, ο αναρχο-φασίστας ναρκισσιστής της Φολεγάνδρου, οι διασυνδεδεμένοι με το Μαξίμου Λιγνάδης και Φουρθιώτης, ο Φιλιππίδης, ο πορνοβοσκός αστυνομικός της Ηλιούπολης και ο σφαγέας της Δάφνης, είναι όλοι "δημιουργήματα" της βαθιά συντηρητικής και πατριαρχικής ελληνικής κοινωνίας, της κοινωνίας που προασπίζεται η δεξιά και η φαιά εκδοχή της...

 

Και ποιο είναι το μέλλον; Ο Αλτουσέρ σ’ ένα φωτεινό διάλειμμα στα ψυχιατρεία, μετά τη δολοφονία της γυναίκας του, έγραφε: «Κι έκτοτε νομίζω πως έμαθα τι σημαίνει ν' αγαπάς: να είσαι ικανός, όχι να υπερθεματίζεις πάνω στον εαυτό σου και να "υπερβάλεις", αλλά να είσαι προσεκτικός με τον άλλο, να σέβεσαι την επιθυμία του και τους ρυθμούς του, τίποτα να μην του ζητάς αλλά να μαθαίνεις να δέχεσαι, να δέχεσαι κάθε δώρο ως έκπληξη ζωής, να είσαι ικανός να δωρίζεις χωρίς ιδιοτέλεια στον άλλο το ίδιο δώρο, να είσαι ικανός να χαρίζεις την ίδια έκπληξη στον άλλο, χωρίς να τον υποβάλεις σε καμιά βία. Εν ολίγοις η απλή ελευθερία.»(Το μέλλον διαρκεί πολύ).

 

UNICEF: 100.000 παιδιά κινδυνεύουν να πεθάνουν από υποσιτισμό στο Τιγκράι.!

 

Τις τραγικές συνθήκες που έχει προκαλέσει η εμπόλεμη σύρραξη στην επαρχία Τιγκράι στην Αιθιοπία για χιλιάδες παιδιά επισημαίνει η UNICEF, η οποία προειδοποιεί ότι πάνω από 100.000 παιδιά κινδυνεύουν να πεθάνουν εξαιτίας του υποσιτισμού.

 

Ο αριθμός των παιδιών που βρίσκονται σε αυτήν τη θέση έχει δεκαπλασιαστεί συγκριτικά με τον ετήσιο μέσο όρο στη χώρα της Αφρικής.

 

Σύμφωνα με την εκπρόσωπο Τύπου του διεθνή οργανισμού, Μαριξί Μερκάδο, στο Τιγκράι μία στις δύο εγκύους και θηλάζουσες γυναίκες είναι σοβαρά υποσιτισμένες, με αποτέλεσμα οι ίδιες και τα παιδιά τους να είναι επιρρεπή σε ασθένειες.

 

«Επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι μας», είπε η Μαριξί Μερκάδο επιστρέφοντας από το Τιγκράι όπου μαίνεται εμφύλιος πόλεμος. «Εκτιμούμε ότι περισσότερα από 100.000 παιδιά μπορεί να κινδυνεύσουν από ακραίο υποσιτισμό που μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο τους επόμενους 12 μήνες», πρόσθεσε καλώντας σε συντονισμό ώστε να σταλεί βοήθεια στην περιοχή.

 

Η κυβέρνηση της χώρας προς το παρόν δεν έχει αντιδράσει στις ανακοινώσεις της UNICEF. Να σημειωθεί ότι τους τελευταίους δύο μήνες στο Τιγκράι είναι σχεδόν αδύνατο να φτάσει ανθρωπιστική βοήθεια στους αμάχους, εν μέρει και λόγω τω ελέγχων στα σύνορα της επαρχίας από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την εκπρόσωπο της UNICEF, γυναίκες, παιδιά και άλλοι άμαχοι είναι τα θύματα αυτής της κατάστασης και το τελευταίο κομβόι του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος έφτασε στην περιοχή πριν από δύο εβδομάδες.

 

«Τώρα στέλνουμε 200 φορτηγά, αλλά αυτό είναι σταγόνα στον ωκεανό. Πρέπει να πηγαίνουν ημερησίως τουλάχιστον 100 φορτηγά για να μπορέσει να αναστραφεί η κατάσταση», επισήμανε η Μαριξί Μερκάδο.  

πηγή

Ας ξενυχτήσουμε λίγο ακόμα

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Αργά αργά, βαριά βαριά, αφήνουν το λιμάνι. Μοναχικοί, ζευγάρια, παρέες και οικογένειες. Σαν να μη θέλουν να φύγουν, σαν να θέλουν να ρουφήξουν όσο καλοκαίρι γίνεται, όση θάλασσα μπορούν. Πριν γυρίσουν πίσω. Το «πίσω» είναι το σπίτι. Στην πόλη ή αλλού. Ο εγκλεισμός έγινε φόβος και όλοι τον έχουμε σε μια γωνιά του μυαλού μας. Κι αν μας κλείσουν πάλι μέσα; Ακούω να λένε πολλοί. Ας το ξενυχτήσουμε λίγο ακόμα, λοιπόν. Κι ύστερα; Περπάτα να προλάβουμε το τραμ το τελευταίο ή, αν δεν υπάρχει κι αυτοκίνητο, θα γυρίσουμε με τα πόδια.

 

Ετσι οι θάλασσες, τα βουνά μας, οι πλατείες με τα τραπεζάκια και οι προκυμαίες με το δροσερό αγέρι, ζουν μεγάλες δόξες αυτές τις μέρες. Ανάμεσά μας κι οι τουρίστες, ενθουσιώδεις που βρίσκονται επιτέλους στη χώρα που περίμεναν να δουν.

 

Τους συνάντησα σε νησιά και σε βουνά, σε λιμάνια και σε αεροδρόμια. Κοκκινισμένοι, χορτασμένοι από ήλιο, από Ιστορία κι από αρμύρα. Εχει πολλά να διηγηθεί αυτή η χώρα σε μας και σ’ εκείνους. Ομως εμείς θα πρέπει να τη δούμε με άλλα μάτια. Οχι σαν δεδομένη σχέση που δεν αναπνέει. Αλλά σαν έρωτα που εμπνέει. Ισως ο εγκλεισμός να βοήθησε σ’ αυτό. Μόνο όταν κινδυνεύεις, όταν το στερείσαι, εκτιμάς αυτό που είχες.

 

Μια παρέα αγοριών, γύρω στα είκοσι, τραγουδούν καθώς απομακρύνονται από το λιμάνι: «Τώρα πια αλάνι, ονειροπόλος, μαχητής… Από το χωριό όπου βγάλει, αεροπλάνο, λεωφορείο, πλοίο τρένο πίσω πάλι, μέχρι να τα καταφέρω, δεν βάζω μέσα κεφάλι, δεν ακούω τι λέν’ οι άλλοι, ξέρω μόνο να δουλεύω, δε μιλάω όπως οι άλλοι», ό,τι πρόλαβα να ακούσω πριν χαθούν στα στενά. Οπου βγάλει, λοιπόν, και τους εύχομαι σιωπηλά να έχουν ωραία όνειρα.

 

Ενα μωρό στο καροτσάκι κοιμάται κι οι γονείς του τρώνε ήσυχοι ένα χωνάκι παγωτό. Η ευτυχία τους περνάει δίπλα μου. Κι ύστερα πιο κάτω μια παρέα από γυναίκες στην ηλικία μου ξεσηκώνουν τη νύχτα με το κελαρυστό τους γέλιο. Τις βλέπω και τις χαίρομαι.

 

Σίγουρα η καλοκαιρινή νύχτα κρύβει και πόνο. Ανασφάλεια οικονομική και όχι μόνο. Αλλά απόψε είναι λες και τα προβλήματα αποφάσισαν όλα μαζί να φύγουν από το κεφάλι των ανθρώπων. Να τους αφήσουν να απολαύσουν μια νύχτα. Το σώμα του καλοκαιριού, ώριμο, όμορφο και ηλιοκαμένο, κάνει το θαύμα του. Θα το καταλάβετε, στις βραδινές στράτες, όπου κι αν βρίσκεστε, αχνίζει ένα φως θαλασσί.

 

Πόθεν Έσχες: Λεφτά υπάρχουν, δάνεια πολλά, να μη γίνουν αγύριστα…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Έχει πλέον καταντήσει ρουτίνα και δεν προκαλεί καμιά εντύπωση. Κάθε φορά που ανακοινώνονται τα "πόθεν έσχες" των πολιτικών, εκτός από ορισμένες γαργαλιστικές λεπτομέρειες, ένα συμπέρασμα είναι σταθερό κάθε χρόνο. Η πλειονότητα των πολιτικών μας-υπουργών και βουλευτών-δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που λέμε "μέσο" πολίτη.

 

 

Οχι τόσο επειδή τα εισοδήματά τους είναι πολύ υψηλότερα, γεγονός που αποδεικνύει ότι η πολιτική είναι προσοδοφόρο επάγγελμα (ναι, επάγγελμα είναι -ή μάλλον έχει καταντήσει, γι’ αυτό και δίνονται τέτοιες μάχες για την είσοδο στη Βουλή), αλλά επειδή τους ανοίγει και άλλες πόρτες, όπως είναι αυτές των τραπεζών.

 

Εντυπωσιάζουν τα ποσά που έχουν δανειστεί ορισμένοι πολιτικοί και αυτομάτως αναρωτιέται κανείς πώς θα αποπληρώσουν τα μεγάλα δάνεια που έχουν πάρει, αν τύχει να μην επανεκλεγούν και τα εισοδήματά τους μειωθούν πολύ.

 

Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό. Υπάρχουν παραδείγματα πολιτικών, που κυριολεκτικά βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμα σε δεινή θέση επειδή η σύνταξή τους δεν επαρκεί να πληρώσουν κάποιο δάνειο που είχαν πάρει ή τον ΕΝΦΙΑ για τα ακίνητά τους (ο Θ. Πάγκαλος το είχε αναφέρει και δημοσίως, γι’ αυτό και επικαλούμαι την περίπτωση του, χωρίς να βαρύνεται-νομίζω- με δάνεια).

 

Πριν από τις περιπτώσεις των πολιτικών με μεγάλα δάνεια, φυσικά είχε προηγηθεί το μεγάλο σκάνδαλο με τα δάνεια των δύο μεγαλύτερων κομμάτων εξουσίας της Μεταπολίτευσης. Έπαιρναν δάνεια με εγγύηση τη μελλοντική κρατική χρηματοδότηση, αλλά ότι αυτή μειώθηκε δραστικά, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια. Έτσι, αυτή τη στιγμή χρωστάνε συνολικά πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ (340 η ΝΔ) και η προοπτική να εξοφληθούν ανάγεται στην …άλλη ζωή.

 

Φαίνεται ότι το πάθημα δεν έχει γίνει μάθημα και για τα φυσικά πρόσωπα, καθώς κάθε χρόνο τα Πόθεν Έσχες δείχνουν ότι ορισμένα έχουν δανειστεί υπέρογκα ποσά (δείτε εδώ και εδώ). Τα παραθέτουμε και εδώ και ο επιμελής αναγνώστης μπορεί να ξεχωρίσει και να συμπεράνει.

 

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι ο απλός πολίτης μπορεί να έχει την ίδια μεταχείριση με έναν πολιτικό όταν αποτολμήσει να ζητήσει ένα δάνειο. Θα περάσει από εκατό κόσκινα και είναι αμφίβολο αν θα πάει το «εγκρίνεται». Αντίθετα, τα τραπεζικά στελέχη που εγκρίνουν δάνεια ή υπογράφουν επιλήψιμες συμβάσεις με πολιτική εντολή έχουν προστατευθεί πολλές φορές ακόμα και με σκανδαλώδεις νόμους (ασυλία).

 

Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών και σε λίγα χρόνια να έχουμε και με πρόσωπα αυτά που συνέβησαν με τα κόμματα, δηλαδή δανεικά και αγύριστα. Ελπίζω τώρα πλέον τα τραπεζικά στελέχη να προσέχουν τι υπογράφουν και να αγνοούν τις πολιτικές εντολές.

 

Ετσι κι αλλιώς τα περισσότερα Πόθεν Εσχες είναι μόνον «Εσχες» και λιγότερο ή καθόλου «Πόθεν». Ο έλεγχος γίνεται από Επιτροπή που ορίζει η Βουλή. Μπορεί να είναι εν μέρει άδικο, αλλά θυμίζει το «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Αλλιώς το κανονίζει η εκάστοτε πλειοψηφία.

 

ΥΓ:Εχω μια δημοσιογραφική αρχή που την τηρώ απαρέγκλιτα στις πολλές δεκαετίες που γράφω. Δεν ασχολούμαι με τα γυναικόπαιδα των πολιτικών, παρά μόνο αν αυτά αναμειχθούν ενεργά στην πολιτική και πιαστούν «με τη γίδα την πλάτη».

 

Λόγω μιας περιπέτειας με την υγεία μου, δεν είδα αμέσως το απαράδεκτο σχόλιο ενός στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς γυναίκας (Άννα Ελεφάντη), που αναφέρθηκε στη Μαρία Σάκκαρη ως «γκόμενας του γιου του πρωθυπουργού». Ντροπή και αίσχος. Ονειδιστικό σχόλιο, που ευτυχώς αποδοκιμάστηκε και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από φιλικά του ΜΜΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται Πολάκηδες.      

Βραζιλία: Αντικυβερνητικές διαδηλώσεις με φόντο 550.000 θανάτους από Covid-19

 

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της Βραζιλίας το περασμένο Σάββατο σε έναν νέο γύρο διαδηλώσεων εναντίον του Προέδρου Μπολσονάρο για τη δολοφονική αντιμετώπιση της πανδημίας της COVID-19. Οι διαμαρτυρίες πραγματοποιήθηκαν σε εκατοντάδες πόλεις και στις 26 πολιτείες της Βραζιλίας, αλλά και στο εξωτερικό. Στη μεγαλύτερη από τις διαδηλώσεις, 70.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στη λεωφόρο Παουλίστα στο Σάο Πάολο, σύμφωνα με τους διοργανωτές.

 

Ήταν η τέταρτη ημέρα μαζικών διαδηλώσεων εναντίον του Μπολσονάρο από τις 29 Μαΐου, όταν άρχισαν να πραγματοποιούνται διαδηλώσεις στους δρόμους μετά από ένα θανατηφόρο δεύτερο κύμα πανδημίας τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, και εν μέσω έρευνας της Κοινοβουλευτικής Εξεταστικής Επιτροπής της Γερουσίας (PCI) για την πολιτική διαχείριση της πανδημίας από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Η PCI έχει ήδη αποκαλύψει στοιχεία τόσο για μια εσκεμμένη πολιτική ανοσίας αγέλης, όπου ο ιός αφέθηκε να εξαπλωθεί και να μολύνει τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, καθώς και για διαφθορά στην αγορά εμβολίων από την κυβέρνηση.

 

Οι διαδηλώσεις κλήθηκαν από τη λεγόμενη «Εθνική Εκστρατεία Bolsonaro Out», που αποτελείται από το Εργατικό Κόμμα (PT) και άλλα αστικά κόμματα όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSB) και το Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (PDT), μαζί με τους δορυφόρους τους.

 

 

 

Σε ανακοίνωση που κυκλοφόρησε στις 21 Ιουνίου, οι ομοσπονδίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων της Βραζιλίας επιβεβαίωσαν ότι οι διαδηλώσεις αποσκοπούν στο να «πιέσουν τον πρόεδρο της Βουλής, Άρθουρ Λίρα», ο οποίος είναι υπεύθυνος για να αποφασίσει εάν θα ξεκινήσει εξεταστική διαδικασία, «για να τεθεί στην ημερήσια διάταξη μία από τις περισσότερες από 100 κατηγορίες» εναντίον του Μπολσονάρο.

 

Αυτή η απαίτηση αποκαλύπτει μεγάλο μέρος του χαρακτήρα αυτών των οργανώσεων και της επιδίωξής τους να κατευθύνουν την αντιπολίτευση εναντίον του Μπολσονάρο. Το 2019, το πρώτο έτος της κυβέρνησης Μπολσονάρο, η Βραζιλία είδε τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις τα τελευταία χρόνια ενάντια στις περικοπές της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στην εκπαίδευση. Έκτοτε, αυτά τα κόμματα και τα συνδικάτα εργάστηκαν για να εκτρέψουν την τεράστια λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στο καπιταλιστικό κράτος σε αναποτελεσματικές προσφυγές στο Κογκρέσο και το Ανώτατο Δικαστήριο κατά του Μπολσονάρο. Και έχουν χρησιμοποιήσει τις διαδηλώσεις για να ανακουφίσουν την τεράστια κοινωνική πίεση από τα κάτω και να ελέγξουν αυτό το δυνητικά εκρηκτικό κίνημα.

 

 

 

Από το 2019, οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες άρχισαν επίσης να διοργανώνουν κοινές συγκεντρώσεις την Πρωτομαγιά, στις οποίες προσκαλούσαν στις πλατφόρμες τους τις πιο δεξιές προσωπικότητες της βραζιλιάνικης πολιτικής. Αυτοί είναι οι πολιτικοί υπεύθυνοι για τη διεξαγωγή ευρέων επιθέσεων εναντίον της εργατικής τάξης της Βραζιλίας με την πάροδο των ετών και οι οποίοι υποστήριξαν την εκστρατεία του Μπολσονάρο, ακόμα κι αν προσπάθησαν αργότερα να αποστασιοποιηθούν από αυτόν. Αυτό περιλαμβάνει κυρίως αξιωματούχους του Βραζιλιάνικου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (PSDB), οι οποίοι συμμετείχαν στις τελευταίες συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς στις οποίες παρευρέθηκε και ο μισητός πρώην Πρόεδρος Φερνάντο Χένρικ Καρδόσο.

 

 

 

Αυτή η πολιτική συμμαχία κορυφώθηκε με τη δημιουργία ενός «υπερ-αιτήματος» μαζί με ακροδεξιά κόμματα και προσωπικότητες, για την απαγγελία δίωξης κατά του Μπολσονάρο. Μεταξύ των πρώην υποστηρικτών του Μπολσονάρο που υπέγραψαν το αίτημα απομάκρυνσης που υποβλήθηκε στις 30 Ιουνίου ήταν οι αντιδραστικοί ομοσπονδιακοί βουλευτές Αλεξάντρ Φρότα και Κιμ Καταγκουίρι.

 

Μια νέα αντιδραστική πολιτική συμμαχία δημιουργήθηκε για τις διαδηλώσεις του περασμένου Σαββάτου, που ονομάστηκε «Δημοκρατικό μπλοκ». Περιλαμβάνει το Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα της Βραζιλίας (PCdoB), ανοιχτά δεξιά κόμματα όπως το PSDB και το Cidadania, και τα κινήματα «πολιτικής ανανέωσης» Renova και Acredito, χρηματοδοτούμενα από μεγάλες επιχειρήσεις, των οποίων τα μέλη στο Κογκρέσο υποστήριξαν τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του Μπολσονάρο το 2019. Οι φιλο-εταιρικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες, συμπεριλαμβανομένης της Força Sindical, είναι επίσης μέρος αυτού του μπλοκ, όπως και οι φοιτητικές οργανώσεις που συνδέονται με το PCdoB, όπως η Εθνική Ένωση Φοιτητών (UNE). Το PCdoB είναι ο κύριος υποστηρικτής του να πάρουν οι διαμαρτυρίες εθνικιστικό «πράσινο και κίτρινο» χαρακτήρα (τα χρώματα της βραζιλιάνικης σημαίας), απαγορεύοντας το «κόκκινο» που ταυτίζεται με την αριστερά, προκειμένου να σχηματιστεί ένα «ευρύ μέτωπο» ενάντια στον Μπολσονάρο.

 

Όλη αυτή η διαδικασία εκτυλίσσεται καθώς η πανδημία συνεχίζει να μαίνεται στη Βραζιλία. Το αίτημα για έλεγχο της εξάπλωσης του ιού με το κλείσιμο σχολείων και επιχειρήσεων έχει αποκλειστεί εντελώς από τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα που ηγούνται των διαδηλώσεων. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις ενεργούν για να καλύψουν τη συνέχιση της πολιτικής της άρχουσας τάξης για ανοσία της αγέλης.

 

 

 

Στο Σάο Πάολο, αυτό συνέβαινε μέσω τακτικών συναντήσεων μεταξύ των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών και του κυβερνήτη Ντόρια. Αυτές οι συναντήσεις εξυπηρετούν τον μοναδικό σκοπό να δώσουν στον εκατομμυριούχο κυβερνήτη μια «κοινωνική δημόσια εικόνα», προωθώντας πενιχρές πολιτικές όπως η επιδότηση για την αγορά μαγειρικού αερίου, κατόπιν αιτήματος των συνδικάτων, ενώ πιέζει για ένα πλήρες άνοιγμα όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων και των σχολείων.

 

Παρόλο που ο αριθμός των μολύνσεων και των θανάτων από COVID-19 μειώθηκε τον προηγούμενο μήνα καθώς οι εμβολιασμοί έχουν αυξηθεί, το Σάββατο η Βραζιλία είχε ακόμη 1.168 κατά μέσο όρο καθημερινά θανάτους και 37.885 λοιμώξεις. Η Βραζιλία έχει ήδη καταγράψει 549.500 θανάτους COVID-19, ακολουθώντας μόνο τις ΗΠΑ. Μόνο η πολιτεία του Σάο Πάολο κατέγραψε 418 θανάτους και 12.086 νέα κρούσματα την περασμένη Παρασκευή.

 

Με την κοινοτική μετάδοση της μετάλλαξης Δέλτα να επιβεβαιώνεται σε επτά πολιτείες και χωρίς την εφαρμογή μέτρων περιορισμού, οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η Βραζιλία μπορεί να δει μια νέα άνοδο τις επόμενες εβδομάδες, όπως συνέβη στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.  

 

 

πηγή: wsws.org    

UNESCO: Να σταματήσουν οι επεμβάσεις – “τσιμέντωμα” της Ακρόπολης

 

Λειτουργεί επιβαρυντικά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν την ενημέρωσε και, μέσω πηγών της, εκφράζει την επιθυμία να σταματήσουν οι επεμβάσεις

 

Σύμφωνα με το αμερικανικό δίκτυο PBS, η UNESCO είναι δυσαρεστημένη με τις επεμβάσεις στην Ακρόπολη. Μάλιστα, λειτουργεί επιβαρυντικά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν την ενημέρωσε και, μέσω πηγών της, εκφράζει την επιθυμία να σταματήσουν οι επεμβάσεις στο μνημείο.

 

Ο δημοσιογράφος Μάλκολμ Μπράμπαντ, αναφέρει ότι «από την UNESCO οι αξιωματούχοι σίγουρα δεν είναι ευχαριστημένοι με τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν οι ελληνικές αρχές. Η UNESCO θέλει να σταματήσουν όλες οι εργασίες μέχρι να γίνουν οι κατάλληλες διαβουλεύσεις. Η UNESCO ανησυχεί επίσης για το γεγονός ότι έπρεπε να μάθει για τις επεμβάσεις από επικριτές, αντί από το ελληνικό κράτος».

 

Ο αναστηλωτής των Προπυλαίων Τάσος Τανούλας και η πρόεδρος του ΣΕΑ μιλούν για ένα τεράστιο έγκλημα που δεν έπρεπε να έχει συμβεί ποτέ, ενώ η Δέσποινα Κουτσούμπα σημειώνει ότι «για εμένα είναι φρικτό. Νομίζω ότι η Ακρόπολη είναι πραγματικά πληγωμένη από τους τσιμεντένιους διαδρόμους».

 

πηγή: rosa.gr

   

Νέα σύσταση του CDC για χρήση μάσκας και από τους εμβολιασμένους

 

Νέα σύσταση έρχεται από τον CDC για χρήση μάσκας ακόμα και από τους εμβολιασμένους, καθώς η μετάλλαξη Δ είναι πολλές φορές πιο μεταδοτική από το αρχικό στέλεχος του COVID-19. Η νέα οδηγία, αφορά κυρίως τα σχολεία των περιοχών με χαμηλή εμβολιαστική κάλυψη, αλλά είναι και ένα μήνυμα προς τους εμβολιασμένους πως πρέπει να παραμείνουν προσεκτικοί.

 

 

Νέα σύσταση ήρθε από τα Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC), που αφορά τη χρήση μάσκας και από τους πλήρως εμβολιασμένους έναντι του COVID-19 σε εσωτερικούς χώρους. Η νέα αυτή σύσταση, έρχεται να άρει την προηγούμενη, του Μαΐου 2021, σύμφωνα με την οποία οι εμβολιασμένοι επιτρεπόταν να κυκλοφορούν χωρίς μάσκα στους περισσότερους χώρους, καθώς τότε τα δεδομένα ήταν διαφορετικά με πολύ λιγότερα κρούσματα.

 

Ειδικότερα, ο CDC συστήνει την καθολική χρήση μάσκας στα σχολεία, από μαθητές δασκάλους και λοιπό προσωπικό, ανεξάρτητα από το αν είναι εμβολιασμένοι ή όχι. Το τελευταίο διάστημα στις ΗΠΑ, έχει παρατηρηθεί πολύ σημαντική αύξηση των κρουσμάτων, λόγω της επικράτησης της μετάλλαξης Δ, η οποία ευθύνεται για μία αύξηση της τάξης του 300% στα νέα κρούσματα COVID-19 από τις 19 Ιουνίου έως τις 23 Ιουλίου 2021.

 

Η διευθύντρια του CDC, Rochelle Walensky, δήλωσε ότι τα νεότερα δεδομένα είναι αρκετά ανησυχητικά, καθώς δείχνουν ότι ακόμα και οι πλήρως εμβολιασθέντες μπορεί να μολυνθούν από το νέο στέλεχος Δέλτα και μάλιστα να το μεταδώσουν και σε άλλα άτομα, παρόλο που η πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορά ανεμβολίαστους.

 

Σύμφωνα με το CDC, το νέο στέλεχος του SARS-CoV-2 είναι ένας πολύ μεταδοτικός ιός, όπως η ιλαρά και η ανεμοβλογιά. Κάθε κρούσμα που φέρει το στέλεχος Δέλτα μεταδίδει τον ιό σε 8 με 9 άτομα κατά μέσο όρο, σε αντίθεση με πέρσι που κάθε κρούσμα COVID-19 μετέδιδε τον ιό σε δύο άτομα κατά μέσο όρο και έτσι ο SARS-CoV-2 έμοιαζε περισσότερο με κοινό κρυολόγημα ως προς τη μεταδοτικότητα.

 

Η νέα οδηγία του CDC δίνει ένα μήνυμα ακόμα και στους εμβολιασμένους ότι θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι προσεκτικοί, καθώς μπορούν δυνητικά να είναι φορείς του ιού και να τον μεταδώσουν σε άλλους. Βεβαίως, τονίζεται ότι η μεγαλύτερη αύξηση των κρουσμάτων παρατηρείται σε περιοχές με χαμηλή εμβολιαστική κάλυψη και απευθύνει έκκληση σε όλους τους πολίτες να εμβολιαστούν το συντομότερο δυνατό, ώστε οι απώλειες από το νέο πανδημικό κύμα του SARS-CoV-2 να είναι όσο το δυνατό λιγότερες.

 

Σημειώνεται, ότι το εμβόλιο συνεχίζει να μειώνει τον κίνδυνο σοβαρής νόσου ή θανάτου κατά δέκα φορές και τον κίνδυνο λοίμωξης COVID-19 κατά τρεις φορές.  

πηγή

 

Πρωταθλήτρια η Ελλάδα σε κατανάλωση fake news

 

Ο δείκτης «Media Literacy Index 2021» δεν μας περιποιεί τιμή...

 

Σύμφωνα με το «Media Literacy Index» η Ελλάδα είναι από τις πιο ευάλωτες χώρες στην Ευρώπη στην παραπληροφόρηση και στα fake news. Για την ακρίβεια βρίσκεται στην 27η θέση ανάμεσα στις 35 χώρες και συμπεριλαμβάνεται στην 4η χειρότερη από τις 5 ομάδες ταξινόμησης, μαζί με την Τουρκία και άλλες βαλκανικές χώρες.

 

Την έκθεση της ανεξάρτητης ομάδας εμπειρογνωμόνων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής παρουσιάζει σήμερα η «Καθημερινή». Στην έκθεση τονίζεται το γεγονός ότι «η εκπαίδευση και η κριτική γνώση επί των ΜΜΕ και της πληροφορίας πρέπει να υφίσταται ως βασική διάσταση στα σχολικά προγράμματα και επίσης να περιλαμβάνεται και στα προγράμματα εκπαίδευσης και δια βίου μάθησης των εκπαιδευτικών».

 

Το θέμα είναι τόσο σοβαρό που πρέπει να μπει στα σχολεία δηλαδή.

 

Στην έκθεση επισημαίνεται επίσης ότι μεγάλο ρόλο στην Ελλάδα παίζει, για τα fake news, η έλλειψη ελευθερίας του Τύπου.

 

Στον πάνω χάρτη βλέπετε τις χώρες με τα χρώματά τους, δεν χρειάζεται να σας εξηγήσουμε πως όσο περισσότερο κοκκινίζει κάποια (χώρα) τότο το χειρότερο...     

πηγή

Τα παιδιά που δουλεύουν

 

γράφει η Μαρία Ντεντούση

 

Τα βλέπεις κάθε μέρα: Το πρωί στο καφέ ή στο δρόμο, το απόγευμα στη θάλασσα, το βράδυ στο μπαράκι, σπάνια σε κάποιο εστιατόριο, δεν φτάνουν τα λεφτά για κανονικό φαγητό κάθε μέρα, πιο πιθανό να τα πετύχεις να τσακίζουν κανα σουβλάκι, αν δεν τρώνε εκεί που δουλεύουν.

 

Αγόρια και κορίτσια, χλωμά τα περισσότερα, αφού ή δουλεύουν βράδυ και ξυπνάνε αργά, ή δουλεύουν μέρα και δεν τα βλέπει ο ήλιος.

 

Εκτός από εκείνα που σερβίρουν στην παραλία, που τα παραβλέπει ο ήλιος, καθώς ανεβοκατεβαίνουν στην καυτή άμμο.

 

Δουλεύουν οκτάωρα, εννιάωρα, δεκάωρα, ή και παραπάνω όταν πλακώνει κόσμος.

 

Αδιαμαρτύρητα.

 

Είναι από 15-16, μέχρι 20-21.

 

Δουλεύουν για καλά αφεντικά, κακά αφεντικά, απαράδεκτα αφεντικά, παίρνουν βασικά χρήματα αλλά προσδοκούν στα τιπς, μένουν σε σκηνές ή σε κάτι -επίσης βασικά- ρουμς που τους παρέχει η επιχείρηση πέντε-πέντε μαζί.

 

Συναντούν καλούς πελάτες, κακούς πελάτες, απαράδεκτους πελάτες…

 

Όπως είναι και η ζωή δλδ.

 

Δουλεύουν για να σπουδάσουν, όπως ο Σ. που πέρασε στο Πάντειο αλλά ήθελε να πάει σε ΙΕΚ να μάθει μουσική και τα λεφτά που του δίνει η λάντζα πληρώνουν τα δίδακτρα.

 

Ή για το χαρτζηλίκι τους, επειδή δεν θέλουν να ζητάνε κάθε μέρα ένα δίευρο από τους γονείς.

 

Ή για να αγοράσουν κάτι το χειμώνα, που η μαμά και/ή ο μπαμπάς δεν μπορεί να τους πάρει.

 

Ή για να πάνε ένα ταξίδι.

 

Ή απλά επειδή το βρίσκουν λογικό να δουλέψουν και ξέρουν ήδη ότι ο κόσμος εκεί έξω πρέπει ν’ αλλάξει αλλά δεν θα καταφέρεις να τον αλλάξεις αν δεν τον μάθεις.

 

Από την καλή κι από την ανάποδη.

 

Τα παιδιά που δουλεύουν είναι χαμογελαστά.

 

Και ξεχωρίζουν από τα παιδιά που απλώς διακοπάρουν, με έναν πολύ δικό τους τρόπο.

 

Έχουν μια συνομωτική ωριμότητα, μια στωικότητα, μια κατανόηση για την κατάσταση των πραγμάτων που τα υπόλοιπα παιδιά δεν έχουν.

 

Έχουν μια γλυκιά κούραση και ταλαιπωρία που σέρνουν πίσω τους αγόγγυστα και μια αυτοπεποίθηση που μοιάζει τόσο αταίριαστη με τη φρεσκάδα τους.

 

Υπήρχαν πάντα, υπήρξαμε και κάποιοι από μας τέτοια παιδιά.

 

Σήμερα, ανάμεσα σε μια γενιά που μεγάλωσε υπερπροστατευμένη, δείχνουν να «πετάνε» πάνω απ όλους μας σα μια κρυφή υπόσχεση.

 

Αργά το βράδυ θα μαζευτούν να πάνε στο μπαράκι που ξενυχτάει, να πιουν κάτι και να μοιραστούν τις εμπειρίες τους.

 

Το πρωί στον καφέ θα χτυπήσει το τηλέφωνο.

 

«Ναι, μαμά, καλά είμαι, τρώω, μην ανησυχείς, ναι με πληρώνει, ναι, κοιμάμαι , ναι τέλεια όλα».

 

Συχνά λένε ψέμματα.

 

Όμως εγώ θέλω ν’ αρπάξω το τηλέφωνο και να πω στη μαμά:

 

«Με τέτοιο παιδί, να μην ανησυχείς».

 

Ή, όπως μου είπε κι εμένα μια μέρα η Λάουρα γελώντας:

 

«Δεν χρειάζεται ν ανησυχείς, αλλά μπορείς».   

Πορτοσάλτε: Ενας άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος (βίντεο)

 

Δεν έχουμε πυροσβεστική για όλους, κάντε ιδιωτικές ασφαλίσεις για να καίγεστε με... ασφάλεια, το μήνυμα από το ΣΚΑΙ

 

Για ακόμη μία φορά ο Πορτοσάλτε του ΣΚΑΪ επιρρίπτει ευθύνες σε… κατοίκους πυρόπληκτων περιοχών, και συγκεκριμένα της Σταμάτας, του Διονύσου και της Ροδόπολης αλλά και στους τηλεθεατές, με αφορμή καταγγελίες πολιτών περί καθυστέρησης των εναέριων μέσων και έλλειψης συντονισμού κατά την επιχείρηση κατάσβεσης της μεγάλης φωτιάς.

 

Πριν λίγο καιρό είχε καταφερθεί εναντίον απεγνωσμένου πολίτη που είχε καεί το σπίτι του στην Κόρινθο, ρωτώντας τον επίμονα εάν το έχει ασφαλισμένο…

 

Εμφανώς εκνευρισμένος, σήμερα θέλησε να μαλώσει τους κατοίκους λέγοντας ότι «δεν μπορούμε να έχουμε πυροσβεστική σε κάθε σπίτι» και κατηγόρησε όσους δεν έχουν ασφαλίσει ιδιωτικά το σπίτι τους και δεν έχουν βάλει γεννήτριες και δεξαμενές νερού…

 

Συνέχισε,δε, το κήρυγμα και στους τηλεθεατές που άσκησαν κριτική στον τρόπο με τον οποίο μετέδιδε τις φωτιές ο σταθμός του Φαλήρου.   

πηγή

Πότε είπαμε πως εμβολιαστήκατε κ. Γεωργιάδη;

 

Του Ανδρέα Κοσιάρη

 

Ο Άδωνις Γεωργιάδης δημοσίευσε το πιστοποιητικό εμβολιασμού του, έπειτα από την ανακοίνωση ότι διαγνώστηκε θετικός στον κορονοϊό SARS-CoV-2, και τις αλλεπάλληλες δημοσιεύσεις χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που αμφισβητούσαν το κατά πόσο είναι εμβολιασμένος.

Από το πιστοποιητικό του όμως, προκύπτει ένα καίριο ερώτημα: Τι δουλειά είχε να εμβολιαστεί ο Άδωνις Γεωργιάδης στις 29 Δεκεμβρίου του 2020, πριν ακόμα ανοίξει η πλατφόρμα των εμβολιασμών για τους άνω των 85 ετών, στους οποίους φυσικά δεν ανήκει;

 

Εκείνη την περίοδο, είχαν μόλις έρθει στη χώρα τα πρώτα εμβόλια κατά της CoViD-19, λιγότερα από 10.000 τον αριθμό. Οι πρώτοι που εμβολιάζονταν ήταν το ιατρο-νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων. Εμβολιάζονταν επίσης και κάποιοι πολιτειακοί παράγοντες, συμβολικά υποτίθεται, για την προώθηση του εμβολιασμού.

 

 

 

Όντως, εκείνες τις ημέρες εμβολιάστηκε ο πρωθυπουργός, αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η ηγεσία του στρατού και μητροπολίτες, όλοι τους με ανακοινώσεις στα ΜΜΕ, κάμερες και δημοσίευση φωτογραφιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι φυσικά αμφιλεγόμενο το κατά πόσο αυτοί οι εκτός σειράς εμβολιασμοί προσέφεραν κάτι στην προώθηση του εμβολιαστικού προγράμματος, αλλά ας το καταπιούμε. Ο Άδωνις ως τι εμβολιάστηκε στις 29/12;

 

Διότι ακόμα κι αν δεχόμασταν ότι αποτελεί «πολιτειακό άρχοντα» και «δικαιούταν» να εμβολιαστεί για να προπαγανδιστεί η αξία του εμβολιασμού, ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν δημοσιοποίησε τότε τον εμβολιασμό του. Δεν έβγαλε φωτογραφία με το «τσίμπημα», δεν δημοσίευσε κάτι στους λογαριασμούς του στα ΜΚΔ, δεν έθεσε τον εαυτό του με κάποιον τρόπο ως «παράδειγμα προς μίμηση». Άρα πώς και γιατί εμβολιάστηκε εκτός σειράς;

 

 

 

Φυσικά η απάντηση είναι απλή. Αρκετά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας εμβολιάστηκαν την πρώτη περίοδο του εμβολιαστικού προγράμματος, μη θέλοντας να περιμένουν τη σειρά τους και παρακάμπτοντας ανθρώπους που είχαν ανάγκη, γιατρούς και νοσηλευτές, ηλικιωμένους και ασθενείς, για τους οποίους το σύστημα είτε δεν είχε ανοίξει ακόμα, είτε άνοιγε μόλις.

  

 Περαστικά σας.

Ευχαριστούμε για την άλλη μια απόδειξη των τότε καταγγελιών μας πως κυβερνητικοί παράγοντες εμβολιάζονταν κατά προτεραιότητα πριν τους υγειονομικούς, τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες πράγμα που διέψευδαν μετά βδελυγμίας οι κκ Χαρδαλιάς και Θεμιστοκλέους. https://t.co/2ArZeD1GIl

— P.G. Papanikolaou (@PGPapanikolaou) July 28, 2021

Κανένας εχέφρων άνθρωπος, που έχει παρακολουθήσει την πολιτική πορεία του Άδωνι Γεωργιάδη, δεν θα πίστευε ότι ο Άδωνις απέφυγε να εμβολιαστεί. Ήταν σίγουρο ότι, παρά το γεγονός πως στο πολιτικό του παρελθόν είχε συνταχθεί με «ψεκασμένους» (ο συνοδοιπόρος του Μάκης Βορίδης είχε καταθέσει ερώτηση στη Βουλή για «αεροψεκασμούς»), ο Γεωργιάδης θα εμβολιαζόταν πρώτος-πρώτος κι εκτός σειράς.

 

Ακόμα κι αν σήμερα βρισκόταν στην αντιπολίτευση, όπου οι πιθανότητες να συντασσόταν και πάλι με τους «ψεκασμένους» θα ήταν πολύ υψηλές, και πάλι θα ξιφουλκούσε κατά του εμβολίου όντας εμβολιασμένος. Διότι ξεχνάμε εύκολα τις κωλοτούμπες σε αυτόν τον τόπο, και ξεχνάμε πως η μόνη ιδεολογία του Άδωνι είναι ό,τι συμφέρει τον ίδιο τον Άδωνι.  

 

Τους «σκοτώνουν» όταν 45αρίσουν

 

Τα άλογα τα σκοτώνουν, ως γνωστόν, όταν γεράσουν· τους εργαζόμενους, στην εποχή της «ψηφιακής μετάλλαξης», μόλις στα μέσα της καριέρας τους.

 

Μια νέα μελέτη, που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τη γενιά Χ και τους εργαζόμενους ηλικίας άνω των 45 ετών, προειδοποιώντας ότι πιθανότατα βρίσκονται αντιμέτωποι με μια παγκόσμια κρίση ανεργίας. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε από την Generation, μια ΜΚΟ που εστιάζει στην απασχόληση και βασίστηκε σε διεθνή έρευνα, η οποία πραγματοποιήθηκε σε 7 χώρες του κόσμου (ΗΠΑ, Βραζιλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία, Ισπανία, Ινδία, Σιγκαπούρη).

 

Η μελέτη διαπιστώνει ότι η ταχεία υιοθέτηση της ψηφιακής τεχνολογίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας και η επιτάχυνση της αυτοματοποίησης στους χώρους εργασίας επιδείνωσε τη θέση των πιο ηλικιωμένων εργαζόμενων, καθιστώντας δυσκολότερο για όσους βρίσκονται στα μέσα της καριέρας τους να εξασφαλίσουν ρόλους στην παραγωγική διαδικασία. Ο πληθυσμός των 45+ κατέχει σταθερά το υψηλότερο ποσοστό στις τάξεις των μακροπρόθεσμα ανέργων. Τα τελευταία έξι χρόνια, τα άτομα που βρίσκονται στο μέσο της σταδιοδρομίας αποτελούν ένα σταθερά υψηλό ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων. Από τους άνεργους ηλικίας μεγαλύτερης των 45 ετών, που συμμετείχαν στην έρευνα, το 63% ήταν χωρίς δουλειά για περισσότερο από ένα χρόνο, ποσοστό σχεδόν διπλάσιο του αντίστοιχου των ανέργων ηλικίας 18-24 ετών.

 

Το εκπληκτικά υψηλό ποσοστό μακροπρόθεσμα ανέργων σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα αποτελεί, σύμφωνα με τη μελέτη, «μια ανθρώπινη τραγωδία σε παγκόσμια κλίμακα». Οι άνθρωποι που παραμένουν πολύ καιρό άνεργοι αντιμετωπίζουν συνήθως σημαντική οικονομική πίεση. Είναι πιο πιθανό να βιώσουν θέματα ψυχικής υγείας, όπως και κατάθλιψη. Κάθε απόρριψη εργασίας γίνεται αισθητή σε να βαθιά προσωπικό επίπεδο. Οι μακροχρόνια άνεργοι αναφέρουν επίσης εκτεταμένες δυσκολίες στις οικογενειακές τους σχέσεις. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα 45+ άτομα συνήθως θεωρούν την ηλικία ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετωπίζουν για την εύρεση εργασίας.

 

Μεταξύ των ερωτηθέντων της έρευνάς την άποψη αυτή υιοθέτησε το 53% αυτών που άλλαξαν σταδιοδρομία επιτυχημένα και το 71% αυτών που είναι άνεργοι. Τα ποσοστά διέφεραν κατά χώρα. Για παράδειγμα, το 85% των 45+ που ψάχνουν για δουλειά στη Σιγκαπούρη συμφωνούν ότι η ηλικία αποτελεί εμπόδιο στην απασχόληση, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην Ινδία είναι 46%. Ωστόσο η πεποίθηση ότι η ηλικία είναι ένα τρομερό εμπόδιο είναι σημαντική σε όλες τις χώρες. «Η έκθεση καθιστά σαφές ότι από τη στιγμή που κάποιος φτάσει σε μια συγκεκριμένη ηλικία καθίσταται πολύ πιο δύσκολο να έχει πρόσβαση σε ευκαιρίες για δουλειά» τόνισε από την πλευρά της η επικεφαλής της Generation, Μόνα Μούρσεντ.

 

Εξίσου μεγάλο εμπόδιο για τους 45+ είναι η προκατάληψη που υπάρχει σε βάρος τους από τους επικεφαλής προσλήψεων στις επιχειρήσεις. Η έρευνα διαπίστωσε ότι οι διευθυντές προσλήψεων σε όλους τους κλάδους θεωρούσαν όσους είναι άνω των 45 ετών τη χειρότερη εργασιακή ομάδα σε όρους ετοιμότητας εφαρμογής, καταλληλότητας και εμπειρίας. Ως αιτιολογία επικαλέστηκαν την απροθυμία των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας να δοκιμάσουν τις νέες τεχνολογίες (38%), την αδυναμία απόκτησης νέων δεξιοτήτων (27%) και τη δυσκολία συνεργασίας με τις άλλες γενιές (21%).

 

Οι διαπιστώσεις αυτές έρχονται ωστόσο σε πλήρη αντίθεση με τις ευρείες ενδείξεις ότι οι εργαζόμενοι μεγαλύτερης ηλικίας συχνά ξεπερνούν σε επιδόσεις τους νεότερους τους. Η Μούρσεντ τόνισε ότι αντίφαση αυτή επιβεβαιώνει τις προκαταλήψεις που υπάρχουν σε βάρος τους στους χώρους εργασίας. Η εκπαίδευση και η επανακατάρτιση θα μπορούσε να δώσει μια λύση στο ζήτημα. Ωστόσο, η έκθεση διαπίστωσε απροθυμία να συνεχιστεί η κατάρτιση μεταξύ των αναζητούντων εργασία που είναι 45 ετών και άνω.

 

Πηγή: «Εφημερίδα των Συντακτών»