Οι γυναίκες του Αφγανιστάν απέναντι στη φρίκη - Επανέρχεται η σεξουαλική σκλαβιά

 

Την αγωνία τους εκφράζουν οι γυναίκες στο Αφγανιστάν, ζητώντας την βοήθεια διεθνών οργανώσεων για την προστασία των δικαιωμάτων τους.

γράφει ο Χρήστος Δεμέτης

 

Μετά την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων και των δυνάμεων του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο, οι Ταλιμπάν προέλασαν στο Αφγανιστάν κατακτώντας τα περισσότερα τμήματα της χώρας.

 

Παίρνοντας δύναμη από την επιτυχία τους, την έλλειψη αντίστασης από τις αφγανικές δυνάμεις και με ελάχιστη διεθνή πίεση, η επόμενη μέρα της χώρας εναπόκειται στα χέρια των Ταλιμπάν. Την ίδια ώρα, τα δικαιώματα των γυναικών απειλούνται για ακόμη μια φορά.

 

Στις αρχές Ιουλίου, αφού ανέλαβαν τον έλεγχο των επαρχιών Μπανταχσάν και Ταχάρ, ηγέτες των Ταλιμπάν έδωσαν εντολή στους τοπικούς θρησκευτικούς ηγέτες να τους παράσχουν μια λίστα με κορίτσια άνω των 15 ετών και χήρες κάτω των 45 ετών για "γάμο" με τους Ταλιμπάν μαχητές. Στην περιοχή του Faryab, οι Ταλιμπάν απαγόρευσαν την πώληση προϊόντων σε ασυνόδευτες γυναίκες. Οι νέοι τοπικοί ηγέτες αναρτούν αφίσες στις πόλεις που καταλαμβάνουν που καταγράφουν τους κανόνες ένδυσης για τις γυναίκες, και τους κανόνες "ορθής" συμπεριφοράς. Παράλληλα καλύπτονται τα "δυτικού τύπου" μπάνερ.  

Kabul. pic.twitter.com/RyZcA7pktj

— Lotfullah Najafizada (@LNajafizada) August 15, 2021

Όπως αναφέρει το conversation, οι γυναίκες αυτές εξαναγκάζονται παρά τη θέλησή τους σε γάμο, και μεταφέρονται στο Πακιστάν, στην περιοχή του Waziristan για να ασπαστούν το "αυθεντικό Ισλάμ", έτσι όπως το ερμηνεύουν δηλαδή οι φονταμενταλιστές τζιχαντιστές.

 

Η εξέλιξη αυτή έχει κάνει ήδη χιλιάδες γυναίκες να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Ήδη οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για σύνολο εκτοπισμένων που θα υπολογίζεται σε 900.000 ανθρώπους μέσα στο επόμενο διάστημα.   

 

The Afghan women turned away from their jobs

Noor Khatera, 43, was one of nine women ordered to leave their office at the Azizi Bank in the southern city of #Kandahar in July, according to Reuters news agency.

https://t.co/SyFzLGXzu1 via @BBCNews

— Sana Safi ثنا ساپۍ (@BBCSanaSafi) August 13, 2021

 Οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τη χώρα ή ανησυχούν ευλόγως για τα δικαιώματά τους, έχουν στις μνήμες τους τη βάναυση περίοδο του 1996-2001, όταν οι Ταλιμπάν ήταν και πάλι στην εξουσία. Την περίοδο εκείνη, οι γυναίκες αποκλείονταν από την εκπαίδευση, ενώ απαγορευόταν να βγουν από το σπίτι τους χωρίς συνοδό, μια συνθήκη που μας φέρνει στο μυαλό εικόνες από το τζιχαντιστικό "κράτος" του ISIS.  

Women in #Herat, now under Taliban control are telling me when they tried to enter the grounds of their University today they were told to go home. Women working in offices also turned away. Schools have been shut down. 60 percent of University students in Herat were women. https://t.co/Cr0SLPJUED

— Yalda Hakim (@BBCYaldaHakim) August 14, 2021

Επισήμως, οι Ταλιμπάν δηλώνουν πως έχουν αλλάξει στάση απέναντι στις γυναίκες, όμως όπως περιγράψαμε παραπάνω, ήδη οι πρώτες τους κινήσεις δείχνουν το αντίθετο.

 

Επιπρόσθετα, οι Ταλιμπάν διατύπωσαν τη θέση πως οι γυναίκες θα έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση αλλά μόνο μέχρι την ηλικία των 12 ετών, ενώ σχεδιάζουν να επαναφέρουν το μέτρο κυκλοφορίας τους με "συνοδό".

 

Είναι σαφές πως τα δικαιώματα που είχαν κερδίσει οι Αφγανές γυναίκες με πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση, τη συμμετοχή τους στη πολιτική ζωή του τόπου και το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι , αποτελούν παρελθόν. Από την άλλη, η επαναφορά της μπούργκας που έγινε σύμβολο της καταπίεσης από τους Ταλιμπάν, έρχεται να συμβολίσει και πάλι ένα "νέο" τζιχαντιστικό καθεστώς σκοταδιστικής επιβολής, στα ερείπια που αφήνει η Δύση.   

Taliban surrounded Kabul, I were to bank to get some money, they closed and evacuated;

I still cannot believe this happened, who did happen.

Please pray for us, I am calling again:

Hey ppl of the this big world, please do not be silent , they are coming to kill us. pic.twitter.com/wIytLL3ZNu

— Sahraa Karimi/ صحرا كريمي (@sahraakarimi) August 15, 2021

 Η προσφορά "συζύγων" είναι μια στρατηγική που αποσκοπεί στο να ενταχθούν περισσότεροι άνδρες στα στρατεύματα των Ταλιμπάν, ενισχύοντας περαιτέρω τις δυνάμεις τους. Προφανώς, πρόκειται για σεξουαλική υποδούλωση, σεξουαλική σκλαβιά υπό το πρόσχημα του γάμου, και έγκλημα πολέμου βάσει της Σύμβασης της Γενεύης (άρθρο 27), η οποία προβλέπει πως:

 

"Οι γυναίκες πρέπει να προστατεύονται από κάθε επίθεση ενάντια στη τιμή τους, ιδίως από βιασμό, εξαναγκασμένη πορνεία ή οποιαδήποτε άλλη μορφή απρεπούς επίθεσης".

 

Το 2008, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εξέδωσε άλλωστε το "ψήφισμα 1820" που δηλώνει ότι "ο βιασμός και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας συνιστούν εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας". Αναγνωρίζει τη σεξουαλική βία ως τακτική πολέμου με σκοπό την ταπείνωση, κυριαρχία και ενστάλαξη φόβου στα άμαχα μέλη της κοινότητας.

 

Είναι πλέον σαφές πως η επόμενη μέρα στην περιοχή θα είναι ιδιαιτέρως δύσκολη για τις γυναίκες, με την παγκόσμια κοινότητα και τα Ηνωμένα Έθνη να καλούνται να δώσουν σαφείς απαντήσεις πέραν των τυπικών διατυπώσεων που αναμένουμε στο εγγύς μέλλον.

 

Σχετικά άλλωστε με το καθεστώς που θα επικρατήσει στη χώρα και τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει στη διαβίωση των γυναικών, ο εκπρόσωπος των Ταλιμπάν Shail Shaheen, απάντησε κατά την παρέμβασή του στο BBC, δίνοντας στο στίγμα: "Δεν μπορώ να πω αυτή τη στιγμή, αυτό εξαρτάται από τους δικαστές στα δικαστήρια και τους νόμους. Οι δικαστές θα διοριστούν σύμφωνα με το νόμο της μελλοντικής κυβέρνησης". Κοινώς, ο Ισλαμικός Νόμος, η αυστηρή εφαρμογή της Σαρίας, είναι προ των πυλών, με ο,τι αυτό συνεπάγεται (λιθοβολισμοί κυρίως γυναικών για μοιχεία).

 

Από τη δική της μεριά, η ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών, Zarmina Kakar, περιέγραψε την όλη κατάσταση με τον πλέον γλαφυρό τρόπο. "Αισθάνομαι σαν ένα πουλί που καταστρέφεται η φωλιά του και δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να βλέπει την καταστροφή και να κλαίει. Πούλησαν τη χώρα μας. Και στέλνουν τις Αφγανές γυναίκες πίσω στο σκοτάδι και το αβέβαιο μέλλον".    

I have the feeling of a bird whose whole nest is destroyed but it can not do anything just sees the destruction of his nest and cries
They sold the country
And they sent Afghan women back into the dark and obscure future.😔 pic.twitter.com/2OY6b9tJZI

— zarmina kakar (@zarminakakar4) August 16, 2021

Κλείδωσε η τρίτη δόση του εμβολίου - Ποιες κατηγορίες αφορά

 

Κλείδωσε η τρίτη δόση του εμβολίου κατά το κορονοϊού μετά τη συνεδρίαση της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών στις 17 Αυγούστου ενώ όπως δήλωσε ο καθηγητής Νίκος Τζανάκης στον ΣΚΑΙ η ενισχυτική δόση αυξάνει κατακόρυφα την ανοσοαπόκριση απέναντι στον κορονοϊό.

 

Σύμφωνα με όσα μετέδωσε ο ΣΚΑΪ την τρίτη δόση του εμβολίου θα λάβουν όσοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και οι επαγγελματίες υγείας της πρώτης γραμμής. Συγκεκριμένα, γίνεται λόγος για άτομα με σημαντική ανοσοκαταστολή:

 

 

Μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων

Μεταμόσχευση μυελού

Καρκινοπαθείς / Υπό χημειοθεραπεία

Νεφροπαθείς

 

 

Οι πληροφορίες αναφέρουν πως οι εμβολιασμοί θα αρχίσουν άμεσα, το αργότερο μέσα στο Φθινόπωρο. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, για να λάβει κάποιος ενισχυτική δόση του εμβολίου θα πρέπει να έχουν περάσει τουλάχιστον 28 ημέρες από τη δεύτερη δόση.

 

Όπως έχει φανεί, το 75% των ανοσοκατεσταλμένων που έχουν εμβολιαστεί και με τις δύο δόσεις , δεν αναπτύσσουν καλή ανοσοαπόκριση, με αυτή να αγγίζει το 35%. Με την τρίτη δόση  οι ανοσοκατεσταλμένοι δύνανται να φτάσουν έως το 85%, όπως δηλαδή και οι υπόλοιποι άνθρωποι που δεν αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα υγείας.

 

 

Στο τραπέζι της συζήτησης για ενδεχόμενη χορήγηση της 3ης δόσης βρίσκονται επίσης οι ηλικιωμένοι καθώς και οι υγειονομικοί. Οι επίσημες ανακοινώσεις για την χορήγηση της 3ης δόσης σε ανοσοκατεσταλμένους αναμένονται άμεσα.  

πηγή 

Εχε γεια, Παναγιά

 

γράφει η  Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Αφήσαμε πίσω μας την Παναγιά. Πίσω, σε ένα μικρό εκκλησάκι μιας άνυδρης γης στη μέση του πελάγους, στην κορυφή ενός βουνού που έφτιαξε το τάμα της μια χαροκαμένη μάνα, στη χαράδρα που σώθηκε ένας καλοκαιρινός περιπατητής. Πίσω, εκεί που φωλιάζουν η ελπίδα μας και οι πιο κρυφοί μας φόβοι. Σε μια απρόβλεπτη εποχή όπου όλα μοιάζουν ρευστά και αβέβαια, οι άνθρωποι αναζητούν την ασφάλεια μιας υπέργειας δύναμης. Στο γυναικείο πρόσωπο μιας θεϊκής δύναμης.

 

Σκέφτομαι όλα αυτά τα πρόσωπα που έχασαν τους τελευταίους μήνες τις κόρες, τις μάνες, τις αδελφές, τις φίλες τους από ένα αντρικό φονικό χέρι. Ενα χέρι που δεν δίστασε να τους αφαιρέσει τη ζωή αφού ήταν αδύνατο να τις υποτάξει. Πώς να νιώθουν άραγε αυτή τη μέρα που δοξάζεται η γυναικεία φύση όσο ποτέ άλλη; Τι τρομάζει τους άντρες ώστε να διαπράττουν γυναικοκτονίες ακόμη και σήμερα όπου υποτίθεται πως τα πράγματα έχουν αλλάξει; Σ’ αυτή την αναζήτηση κατανόησης του κινήτρου, οι δρόμοι της σκέψης μας συνεχώς περιπλέκονται. Οι άντρες της συντροφιάς μας πισωπατούν πριν εκφράσουν άποψη. Το σκέφτονται και το ξανασκέφτονται. Η αλήθεια είναι ότι ήδη ξέρουμε την απάντηση. Μια απάντηση βαθιά ριζωμένη στο παρελθόν μας, ακόμη πιο πίσω κι από τα χρόνια που έζησε η γυναίκα που γέννησε έναν Μεσσία: Η δίψα για εξουσία του αρσενικού πάνω σε ένα θηλυκό πλάσμα που αρνείται να εξουσιαστεί. Η αντίσταση των γυναικών στον καθορισμένο πατριαρχικό προσανατολισμό της ζωής είναι αδιανόητη ακόμα και σήμερα για έναν μεγάλο αριθμό αντρών σε όλο τον κόσμο. Μία μόνο γυναίκα λατρεύουν, που δεν τη ρώτησε ποτέ κανείς πώς νιώθει. Μια γυναίκα άσπιλη που της δόθηκε ο ρόλος της Παναγιάς.

 

Σήμερα νιώθω πως μας στοιχειώνουν μικρές Παναγιές που ακούν στο όνομα Καρολάιν, Γαρυφαλλιά και πολλά άλλα μικρά ονόματα που τις κάνουν δικές μας, οικείες, καθημερινές. Τις λατρεύουν μόνο αυτοί που τις έχασαν και χαϊδεύουν τη φωτογραφία τους πάνω στο τραπέζι. Μια τέτοια μέρα μαζί τους τρώνε και μαζί τους πίνουν το κρασί του Δεκαπενταύγουστου. Ο Νίκος Πεντζίκης είχε γράψει κάποτε μια προσευχή που τη βλέπω σήμερα σαν προσευχή όλων των γυναικών που πιστεύουν ή δεν πιστεύουν: «Γονατίζω στα πόδια, στα πόδια της παντοτεινής του μητέρας, κόρης, Παρθένου. Δέξου τις παρακλήσεις αναξίων σου ικετών, κορυφή δυσανάβατη στους λογισμούς, βάθος δυσθεώρητο στα άτια, καθέδρα βασιλική που βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα. Αστρο που φανερώνει τον ήλιο. Αγρέ που βλασταίνει την ευφορία της συμπόνιας. Τραπέζι στρωμένο με χορταστική αφθονία. Λιβάδι που ξανανθίζει τη δύναμη, αυτή του πασχαλιάτικου αμνού. Λιμάνι όσων κινδυνεύουν, πρεσβεία, μεσιτεία, εξίλασμα του κόσμου, λύτρωση ουρανός όλων των ημερών».

 

 

Εχε γεια, Παναγιά του Αυγούστου, να προσέχεις τα κορίτσια μας.

  

Τις φωτιές τις σβήνει η φύση

 

γράφει η Δέσποινα Σπανούδη  

 

Δεν ξέρω αν το χωράει το μυαλό μας.

 

1,2 εκατομμύρια στρέμματα δάσους κάηκαν φέτος. Από αυτά πάνω από 150.000 είναι στην Αττική.

 

Εμείς κάθε χρόνο παραθερίζουμε στην Παραλία Τολοφώνα, στη Φωκίδα. Είναι μια παραλία μήκους 3-4 χλμ με σχετικά αραιά εξοχικά σπιτάκια και ένα παραλιακό ταβερνάκι κάπου στη μέση. Δεν έχετε δει πιο ράθυμο και ειρηνικό μέρος. Ούτε οι σκύλοι με τις γάτες δεν τσακώνονται. Τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχε ούτε εδώ ούτε στη διπλανή Ερατεινή, καμία υποψία αστυνομικού. Φέτος ολημερίς κάνουν περιπολίες πάνω κάτω κατά μήκος του μοναδικού παραλιακού δρόμου με κάτι νέα περιπολικά του κουτιού. Κάθε δέκα λεπτά περνάει μπατσικό. Εκτός από την ταραχή που παθαίνουμε οι λιγοστοί λουόμενοι εκεί που λικνιζόμαστε παρέα με τα ψάρια, δεν έχω καταλάβει κάποιο άλλο αποτέλεσμα αυτής της συνεχούς και αδιάλειπτης αστυνομικής περατζάδας. Εκτός αν περιμένουν να σκάσουν μύτη τίποτε μαφιόζοι με καλάμια ψαρέματος, που είναι η πιο ύποπτη δραστηριότητα που βλέπεις στην παραλία.

 

Όταν η φωτιά πλησίασε στο χωριό που είναι λίγο πιο ψηλά, δόθηκε η εντολή εκκένωσης, άνθρωποι από την περιοχή μετακίνησαν ηλικιωμένους και ζώα, οι λίγοι πυροσβέστες καθόντουσαν πιο χαμηλά, η φωτιά έκαψε κάνα δυο σπίτια και ευτυχώς άλλαξε η κατεύθυνση του ανέμου. Εκ των υστέρων το μετάνιωσαν πικρά που έφυγαν, μια και η γύρω βλάστηση είναι χαμηλή και ποτέ σε άλλη φωτιά στο παρελθόν δεν είχαν φύγει.

 

Τις φωτιές φέτος κατά βάση τις σβήνει η φύση, όταν φυσάει προς βραχώδεις ή άγονες περιοχές ή όταν φτάσουν στη θάλασσα. Τα σπίτια κατά βάση τα σώζουν πολίτες που αρνούνται πλέον να εκκενώσουν όταν κατάλαβαν ότι αυτό ήταν η μόνη οδηγία για τη διαχείριση κάθε πυρκαγιάς.

 

Τα ζώα τα σώζουν εθελοντές.

 

Συνεχίστε να αγοράζετε αθρόα παντός είδους οχήματα για την Αστυνομία και να προσλαμβάνετε δυνάμεις καταστολής. Θα σας χρειαστούν.

 

Ήδη απ’ ότι καταγγέλλουν κάτοικοι της Βαρυμπόμπης όπως ο Γιώργος Θαλάσσης οι αστυνομικοί έχουν στήσει μόνιμα μπλόκα και εμποδίζουν την προσέγγιση στην περιοχή.

 

Φωτιές, πανδημία, ανενόχλητο οργανωμένο έγκλημα, βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ, καταστολή... Καλά έχει πάει αυτή η θητεία

 

 

 

Στέφανος Τσιτσιπάς: Από τα σποτ του Covid, αρνητής του εμβολίου την πιο κρίσιμη στιγμή

Την ώρα που η ανθρωπότητα συνεχίζει να παλεύει με τον Covid-19 και τις μεταλλάξεις του, ο Στέφανος Τσιτσιπάς προχωρά σε μια όχι και τόσο, άριστη δήλωση.

 

γράφει ο Χρήστος Δεμέτης

 

Πριν δύο μήνες κάποιες τυχαίες οικογένειες μαζεύονταν άρον άρον ένα μεσημέρι στο σπίτι, όχι για να φάνε μαζί, αλλά για να δουν τον τελικό του Roland-Garros.

 

 

Τρέχαμε για την ακρίβεια μετά από μια βάφτιση, για να προλάβουμε την έναρξη του αγώνα, μη χάσουμε λεπτό από μια ομολογουμένως, ιστορική στιγμή.

 

Πριν δύο μήνες εκατοντάδες άλλες οικογένειες πανηγύριζαν κάθε πόντο του Στέφανου, που αποδείκνυε για άλλη μια φορά το πόσο μεγάλος τενίστας είναι. Ακόμα κι αν έχασε τελικά εντός των γραμμών.

 

Δύο μήνες μετά, ο Στέφανος παραμένει ένας σπουδαίος τενίστας έχοντας συμμετοχή με τα εθνικά χρώματα και στους ολυμπιακούς αγώνες.

 

Η δήλωση του περί εμβολιασμού δεν αλλάζει την αξία του εντός γηπέδου. Προσδιορίζει όμως την εικόνα του ως σύμβολο ή ως μη σύμβολο. Και αυτή τη φορά, ο Στέφανος χάνει εκτός των γραμμών.

 

"Δεν έχω κάνει το εμβόλιο, κανείς δεν το έχει θεωρήσει υποχρεωτικό έως τώρα. Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα εμβολιασθώ, αλλά μέχρι να γίνει υποχρεωτικό, δεν πρόκειται να το κάνω" ήταν τα λόγια του Έλληνα πρωταθλητή, που ενημερώθηκε πως στο Indan Wells είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός για θεατές και υπαλλήλους, όχι όμως και για τους τενίστες, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή.

 

Καλώς ή κακώς ο αθλητισμός δεν είναι μόνο το σπορ καθεαυτό. Είναι και τα παχυλά συμβόλαια, είναι και τα μεγάλα brands που σε συνοδεύουν μέχρι και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι και οι αναρτήσεις στα social. Είναι και η εν γένει πολιτική στάση.

 

Μια τοποθέτηση σχετική με τον εμβολιασμό, είναι μια, αναντίρρητα, πολιτική στάση υπό το πρίσμα της συμμετοχής στα κοινά, σε αυτά δηλαδή που αφορούν το σύνολο.

 

Μια τοποθέτηση για τον εμβολιασμό από έναν σταρ του βεληνεκούς του Τσιτσιπά και του κάθε Τσιτσιπά, επηρεάζει αναπόφευκτα τη δημόσια σφαίρα, προκαλεί άμεσες αντιδράσεις και σίγουρα, κάποιοι θα ταυτιστούν ή θα παραδειγματιστούν.

 

Η ουσία είναι πως ο ίδιος ο Στέφανος έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει εκείνος σχετικά με τα εμβόλια. Και ως μονάδα, δεν έχει καμία υποχρέωση να αισθάνεται πάνω του το βάρος του δημοσίου παραδειγματισμού, κάτι που έχει αποδείξει στο παρελθόν και με άλλες του δημόσιες τοποθετήσεις (κυρίως μέσω Twitter).

 

Εδώ έρχεται τώρα, ένα φλέγον "όμως". Είναι το όμως αυτό που συνοδεύει την απόφαση του να λάβει μέρος στη καμπάνια της κυβέρνησης για τον covid-19 που καλούσε τον κόσμο να δείξει υπευθυνότητα.

 

Εκ του αποτελέσματος, φαίνεται πως ο Τσιτσιπάς θα όφειλε - αν μη τι άλλο - να αρνηθεί τη συμμετοχή του στη καμπάνια αυτή εξ αρχής, άπαξ και αντιτάσσεται του εμβολιασμού, τον οποίο και προωθεί η παρούσα κυβέρνηση. Μη ξεχνάμε πως η καμπάνια είχε ως τίτλο της το "μένουμε ασφαλής", και δεν υπάρχει ουσιαστικότερο μέτρο έναντι της ασφάλειας, από το εμβόλιο.

 

Εξ ου και το "κρίμα", η απογοήτευση του Άδωνι Γεωργιάδη ο οποίος είδε ένα "όπλό" της κυβέρνησης να δίνει "πάτημα" στους αντιεμβολιαστές.

 

Κρίμα! https://t.co/bDwQFersi8

— Άδωνις Γεωργιάδης (@AdonisGeorgiadi) August 17, 2021

Με άλλα λόγια, ο Τσιτσιπάς δέχθηκε να λάβει μέρος σε μια καμπάνια που ανέτρεψε με τα ίδια τα λεγόμενά του μιας και το "δε νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας", μετατράπηκε αίφνης σε ένα λιτό και απέριττο, "πρώτα ο εαυτός μας" ή "μόνο ο εαυτός μας". Τόσο απλά. Καμία ταύτιση φυσικά, με το "ακούμε τους ειδικούς", καμία σχέση με τη στάση που τήρησαν άλλοι μετέχοντες της καμπάνιας, όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και οι Bucks συνολικά.

 

Μην το παίρνετε ελαφριά. Ο κορονοϊός μας αφορά όλους και πρέπει όλοι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μειώσουμε τη διασπορά του. Να προστατευτούμε εμείς, αλλά και να προστατέψουμε τους πιο ευάλωτους.

Ενημερωθείτε: @eody_gr, @ypyggr, @gscp_gr pic.twitter.com/wE57R7rpQo

— Stefanos Tsitsipas (@steftsitsipas) March 12, 2020

Γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα να μην εμβολιαστεί ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως όσο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μένει εκουσίως ανεμβολίαστο, τόσο πιο πιθανό είναι να βρούμε μπροστά μας, νέες μεταλλάξεις και να μην ξεμπερδέψουμε με τις υπάρχουσες. Από την άλλη, με τον μισό πληθυσμό ανεμβολίαστο, η διασπορά δεν μπορεί να περιοριστεί, βάλλοντας άλλους ανεμβολίαστους, "δικούς μας ανθρώπους" που έλεγε το σποτ, και όχι μόνο, με τις προβλέψεις για τη Μετάλλαξη Δέλτα να μην είναι καθόλου αισιόδοξες.  

 

Όσοι αγαπάμε μπορεί να είναι πιο ευάλωτοι από εμάς στον κορωνοϊό. Γι' αυτό αγκάλιασε τα μέτρα προστασίας. Για να μπορέσουμε σύντομα να αγκαλιάσουμε ξανά όσους αγαπάμε, όπως παλιά.@govgr pic.twitter.com/0Zl6YJ65yD

— Stefanos Tsitsipas (@steftsitsipas) August 17, 2020

Σε κάθε περίπτωση, ο Στέφανος μετέχει του "γκλάμορους" Δυτικού κόσμου του Ντουμπάι και των Harrods.

 

Του κόσμου που έχει πολίτες με αφθονία εμβολίων και την τύχη να μπορούν να διαλέξουν αν θα λάβουν το εκάστοτε σκεύασμα, ή όχι. Του κόσμου που στην αρχή γκρίνιαζε για την ισχνή πορεία των εμβολιασμών και τώρα διχάζεται έναντι της εργαλειοποίησης της κρίσης από τις κεντρικές δυτικές κυβερνήσεις.

 

Τυχεροί είμαστε ως προς τα παραπάνω, και προύχοντες, έναντι άλλων πλευρών της υδρογείου, ακόμη κι αν δεν έχουμε λεφτά να πάμε στα Harrods. Τυχεροί είμαστε που μπορούμε να συζητάμε περί δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών δίνοντας αγώνες για να τα προασπιστούμε και να τα βελτιώσουμε και δεν πεθαίνουμε στους δρόμους σαν τους Ινδούς πολίτες.

 

Άπαξ λοιπόν και ο Στέφανος και ο κάθε Στέφανος δεν θέλει να εμβολιαστεί, ας δώσει ένα σοβαρό πόσο από τα έσοδά του για την έρευνα, την ανάπτυξη και τη βελτιστοποίηση των φαρμάκων και σκευασμάτων για τον κορονοϊό.

 

Θα ήταν ένα ελάχιστο αντιστάθμισμα αυτό.

 

Ξέρετε, όσοι αντέδρασαν αρνητικά απέναντι στις δηλώσεις του Στέφανου δεν το έκαναν για τις δηλώσεις τις ίδιες, αλλά περισσότερο για την ανακόλουθη στάση του.

 

Και φυσικά για την εργαλειοποίηση του 

Άνθρωποι που καίγονται και άνθρωποι που κρέμονται…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η στήλη αυτή είναι πολιτική. Για την πολιτική και τα πρόσωπά της γράφουμε, αναλύουμε και κριτικάρουμε. Συνήθως αυτά υποχωρούν τον Αύγουστο. Φυσιολογικά. Είναι ο μήνας της πολιτικής ανάπαυλας. Παίρνουμε τις παραλίες ή(και) τα βουνά. Γεμίζουμε τις μπαταρίες μας για το φθινόπωρο και το χειμώνα που ακολουθούν. «Αύγουστε καλέ μου μήνα, να ‘σουν δυο φορές το χρόνο», που λέει η λαϊκή παροιμία. Ή «ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά», που λέει ο Ελύτης.

 

Ο φετινός Αύγουστος δεν ήταν τίποτα από αυτά. Να πάει και να μην ξανάρθει. Βλέπαμε σπίτια να καίγονται και ανθρώπους να ολοφύρονται μη μπορώντας να κάνουν τίποτα. Και νιώσαμε δυο φορές - όσοι έτυχε να βρισκόμαστε στην νοτιοανατολική Αττική- τον κίνδυνο από τη φωτιά που πλησίαζε. Την πρώτη φορά φύγαμε μόνοι μας, προληπτικά, γνωρίζοντας ότι ο κίνδυνος του εγκλωβισμού παραμονεύει. Αλλοι απλώς ανήσυχοι, άλλοι τρομοκρατημένοι από τον καπνό που φαινόταν κοντά και από τα πυροσβεστικά που περνούσαν διαρκώς με τις σειρήνες να ουρλιάζουν. Τρέχεις αλαφιασμένος να προλάβεις να πάρεις ό,τι(θεωρείς) χρησιμότερο. Και να καταβρέξεις τριγύρω μπας και σταματήσουν οι φλόγες λίγα μέτρα από το σπίτι. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ο αέρας ήταν σύμμαχός μας. Και μετά από κάμποσες ώρες επιστρέψαμε. Στην περιοχή που βρισκόμαστε δεν σήκωνε «εγώ δεν φεύγω, θα μείνω για να σώσω ό,τι σώζεται». Δεν μπορούσε να γίνει αυτό που βλέπαμε ότι γινόταν στα χωριά, όπου γέροι, μεσήλικες και νεότεροι με κλάρες στα χέρια χτυπούσαν τις φλόγες για να την σταματήσουν. Όταν ο κίνδυνος του εγκλωβισμού είναι ορατός, δεν παίζεις.

 

Τη δεύτερη φορά, που ο βοριάς λυσσομανούσε στην Λαυρεωτική, ήμασταν από το πρωί ανάστατοι περιμένοντας την έκτακτη ειδοποίηση στα κινητά μας. Ευτυχώς δεν ήρθε ποτέ. Ημασταν και πιο «ήσυχοι» μετά την πρώτη εμπειρία. Όλα κύλησαν ομαλά. Αργότερα, όταν έπεσε εντελώς ο αέρας και απλώς μας ερχόταν η μυρωδιά πίσω από το λόφο με τα καμένα, σκέφτηκα ότι αυτό που νιώσαμε εμείς για λίγες ώρες ήταν «παιχνιδάκι» μπροστά στις εικόνες από την Εύβοια, την Βαρυμπόμπη και την Ηλεία. Τι θα κάνουν οι άνθρωποι χωρίς σπίτι, χωρίς τη γη που τους δίνει εισόδημα, ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι που δεν μπορούν και δεν θέλουν να φύγουν από την καμένη περιοχή τους; Οσο γαλαντόμα κι αν είναι η Πολιτεία, ξέρουν ότι η ζωή τους ίσως ποτέ δεν θα γίνει ξανά όπως ήταν.

Ταυτόχρονα, αλλάζοντας για λίγο εικόνες στην οθόνη του υπολογιστή ή της τηλεόρασης, για να ξεφύγουμε από το μαύρο της φωτιάς στην Ελλάδα, πέφταμε στη πάνω στο «μαύρο» από το Αφγανιστάν, τη μεγαλύτερη παγκόσμια είδηση των ημερών. Οι σοκαριστικές εικόνες από το αεροδρόμιο της Καμπούλ. Με ανθρώπους να κρέμονται ακόμα και από τις ρόδες του αεροπλάνου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φύγουν από τη χώρα γνωρίζοντας τι τους περιμένει τώρα που οι Αμερικανοί έφυγαν και οι Ταλιμπάν ξαναήρθαν. Οι τίτλοι που μιλάνε «ντροπιαστική ήττα για τους Αμερικανούς» θύμισαν στους παλιότερους την ήττα και των Σοβιετικών στη δεκαετία του ’70. Τότε οι Αμερικανοί υποστήριζαν τους Ταλιμπάν, εναντίον των οποίων εξεστράτευσαν πριν από 20 χρόνια, με αφορμή την επίθεση της Αλ Κάιντα στην καρδιά της Αμερικής.

 

Το κείμενο αυτό δεν προσπαθεί να κάνει ανάλυση και να βγάλει συμπεράσματα ούτε για τις φωτιές που μαύρισαν(και) τον Αύγουστο την Ελλάδα ούτε για όσα γίνονται στο μακριό Αφγανιστάν, αν και υποψιαζόμαστε τι μπορεί να γίνει με τους πρόσφυγες που θα καταφέρουν να φύγουν από εκεί.

 

Προσπαθούμε να μιλήσουμε για τον άνθρωπο και των δύο πλευρών. Για τους ανθρώπους που καίγονται τα σπίτια και το βιός τους και για τους ανθρώπους που κρέμονται απελπισμένοι από τα αεροπλάνα της σωτηρίας.

 

Είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να διαλέξω για (μη πολιτικό, επαναλαμβάνω) επίλογο. Αυτό που λέει επιγραφή στην είσοδο της κόλασης από την Θεία Κωμωδία του Δάντη «Αφήστε κάθε ελπίδα εσείς που μπαίνετε»; Ή την ρήση του Σαρτρ «η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας0»;

 

Μπα, τα πετάω και τα δύο. Και κρατώ τον αρχαίο Θαλή τον Μιλήσιο: «Ακόμα κι αν όλα έχουν χαθεί, η ελπίδα μένει»….

 

ΥΓ: Ερχεται κάποια στιγμή που και οι πιο σκληροί πολιτικοί-είτε φαίνονται τέτοιοι είτε είναι-δεν αντέχουν. Δεν παρακολουθώ τις αθλιότητες που(διαβάζω ότι) κυκλοφορούν από κάποιους ανεγκέφαλους για την περιπέτεια υγείας του Νίκου Χαρδαλιά. Οσοι έχουν νιώσει τι σημαίνει άγχος, πίεση, βάρος καταλαβαίνουν μόνο μία λέξη: Περαστικά!

Πρώτος θάνατος στην Ελλάδα πλήρως εμβολιασμένου χωρίς υποκείμενα νοσήματα

 Τι δήλωσε ο διευθυντής της ΜΕΘ στο νοσοκομείου Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη (βίντεο)

  

Ο πρώτος θάνατος ατόμου στην Ελλάδα που πέθανε από κορωνοϊό ενώ είχε εμβολιαστεί πλήρως και δεν είχε υποκείμενα νοσήματα, είναι γεγονός.

 

Πρόκειται για έναν 70χρονο που είχε εμβολιαστεί με το εμβόλιο της Pfizer, ο οποίος κόλλησε κορωνοϊό και νοσηλευόταν με βαρύτατη πνευμονία στο νοσοκομείο Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με τα όσα είπε στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του OPEN ο διευθυντής της ΜΕΘ, Νίκος Καπραβέλος.

 

 

Μάλιστα, πρόσθεσε πως «ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε συμμορφωθεί πλήρως με τα υγειονομικά πρωτόκολλα». Δήλωσε ακόμα ότι πρόκειται για οδοντίατρο, διπλά εμβολιασμένο, που έπαιρνε όλα τα μέτρα, όμως η μετάλλαξη Δέλτα τον νίκησε. Ωστόσο, για ακόμα μια φορά, ο Ν.. Καπραβέλος επισήμανε ότι εμβολιασμός είναι το ισχυρότερο όπλο που έχουμε κατά του κορωνοϊού.

 

πηγή

Οι Ταλιμπάν στην Καμπούλ, νέο κύμα προσφύγων

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

 Η εσπευσμένη αναχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν λόγω της κατάληψης της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν, παραπέμπει σύμφωνα με την γαλλική εφημερίδα Le Monde στην πτώση της Σαϊγκόν, το 1975, και την εκκένωσή της από τους Αμερικανούς στρατιώτες. Αυτή είναι η πρώτη διεθνής κρίση που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν. Ο Λευκός Οίκος αιφνιδιάστηκε από την ταχύτατη προέλαση των Ταλιμπάν, που ήδη έχουν εισέλθει στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. Πριν από μερικές εβδομάδες, οι Αμερικανοί ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν μια λύση με τους Ταλιμπάν. Στην πραγματικότητα, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η αποχώρηση των 10.000 Αμερικανών και των Αφγανών συνεργατών τους. Οι Αμερικανοί ζητούν από τους Ταλιμπάν σύμφωνα με τους New York Times να καθυστερήσουν την προέλασή τους ώστε να μπορέσουν να μεταφέρουν το προσωπικό τους(Αμερικανούς και Αφγανούς συνεργάτες).

 

Για τους υπόλοιπους Αφγανούς η κατάσταση είναι απελπιστική. Μια 22χρονη Αφγανή δημοσιογράφος περιγράφει στην βρετανική εφημερίδα The Guardian τον πανικό στην προσπάθειά της να κρυφτεί καθώς οι πόλεις σε όλο το Αφγανιστάν πέφτουν η μία μετά την άλλη στα χέρια των Ταλιμπάν. «Πριν από δύο ημέρες έπρεπε να εγκαταλείψω το σπίτι και τη ζωή μου στο βόρειο Αφγανιστάν αφού οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την πόλη μου, -γράφει-… Την περασμένη εβδομάδα ήμουν δημοσιογράφος. Σήμερα δεν μπορώ να γράψω με το όνομά μου ή να πω από πού είμαι ή πού βρίσκομαι. Όλη μου η ζωή έχει εξαφανιστεί μέσα σε λίγες μέρες. […] Δεν είμαι ασφαλής επειδή είμαι 22χρονη γυναίκα και ξέρω ότι οι Ταλιμπάν αναγκάζουν τις οικογένειες να δώσουν τις κόρες στους μαχητές τους. Επίσης δεν είμαι ασφαλής επειδή είμαι δημοσιογράφος και ξέρω ότι οι Ταλιμπάν θα έρθουν να με αναζητήσουν… Το Σαββατοκύριακο ο διευθυντής μου με κάλεσε και μου ζήτησε να μην απαντήσω σε κανένα άγνωστο αριθμό. Είπε ότι εμείς οι γυναίκες πρέπει να κρυφτούμε και να φύγουμε από την πόλη αν μπορούμε. […] Ένας θείος μου προσφέρθηκε να με βοηθήσει να πάω σε ένα ασφαλές μέρος, οπότε πήρα το τηλέφωνό μου και μία μπούρκα και έφυγα…».

 

Ένα νέο κύμα Αφγανών προσφύγων δημιουργείται. Ο πρόεδρος της χώρας έχει ήδη καταφύγει στο Τατζικιστάν(άλλες πληροφορίες αναφέρουν το Ουζμπεκιστάν).

 

Ποιος, αλήθεια, θυμάται ότι οι φανατικοί Ταλιμπάν ήταν δημιούργημα των ΗΠΑ προκειμένου να χτυπήσουν τους Σοβιετικούς, που είχαν εισβάλει στο Αφγανιστάν;

 

Ποιος θυμάται την αμερικανική στρατιωτική επέμβαση και τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ που ισχυριζόταν ότι θα «έκανε εισαγωγή δημοκρατίας» στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια στο Ιράκ;

 

Η Δύση τώρα θα αναγνωρίσει τους φανατικούς Ταλιμπάν, ενώ χιλιάδες γυναίκες και άνδρες θα αναγκαστούν να γίνουν πρόσφυγες για να γλυτώσουν, καταλήγοντας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Ερντογάν, του Όρμπαν, του Μηταράκη κ.ά. που ζητούν από την ΕΕ να αποτρέψει τη φυγή των Αφγανών από τη χώρα τους!   

Ποιοι «έφεραν» (ξανά) τους Ταλιμπάν

 

Αυτό που εξελίσσεται στο Αφγανιστάν δεν είναι μόνο αυτό που παρακολουθούμε με γυμνό μάτι.  Οι Ταλιμπάν μπήκαν και στην πρωτεύουσα και το πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ και των άλλων χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ  έχει καταφύγει στο αεροδρόμιο της Καμπούλ.

Ποιος «έφερε», αλήθεια, τους Ταλιμπάν, τόσα χρόνια μετά;

 

Τους έφεραν αυτοί που υποτίθεται πως τους έδιωξαν. Τους έφεραν οι ίδιοι που τους «κατασκεύασαν» νωρίτερα. Οι «σύμμαχοι» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αφού έπαιξαν και τροφοδότησαν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, για να τον χρησιμοποιήσουν ως αντίβαρο στα αριστερά κινήματα και στις τότε σοσιαλιστικές χώρες,  δημιούργησαν και εκπαίδευσαν τους Ταλιμπάν στα εργαστήρια της CIA και στις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν. Και τι έγινε μετά; Μετά οι Αμερικάνοι εγκαταστάθηκαν στο Αφγανιστάν, και τώρα το δημιούργημα του Φρανκενστάιν, οι Ταλιμπάν επελαύνουν σχεδόν νομιμοποιημένοι από εκείνους που κήρυξαν παγκόσμιο “αντιτρομοκρατικό” πόλεμο, υποτίθεται για να τους αφανίσουν…

 

Ήταν 20 χρόνια πριν, όταν έγινε τότε η πρώτη κίνηση του λεγόμενου αντιτρομοκρατικού πολέμου, μετά την 11η Σεπτεμβρίου (διαβάστε: 11 Σεπτεμβρίου 2001: Ενα χτύπημα που μπορούσε να αποφευχθεί…) όταν εγκαταστάθηκε ένα φιλοαμερικανικό καθεστώς στο Αφγανιστάν. Είκοσι χρόνια μετά μοιάζει σαν η μετάβαση της εξουσίας στους Ταλιμπάν να συντελείται  σχεδόν «κανονικά».

 

Οι ΗΠΑ και οι «σύμμαχοι» εμφανίστηκαν στο Αφγανιστάν σαν «αναμορφωτές» από ένα καθεστώς που οι ίδιοι εξέθρεψαν. Μάλιστα, παρόλο που το φιλοαμερικανικό καθεστώς διέθετε 130.000-140.000 αστυνομικούς και πάνω από 80.000 στρατιωτικούς, ήταν εξαρχής εμφανές πως δεν θα στεκόταν για πολύ στην εξουσία χωρίς την παρουσία των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων (https://slpress.gr/diethni/to-amerikaniko-nayagio-sto-afganistan-i-eykoli-niki-kai-to-dyskolo-meta/).

 

Όλα αυτά τα χρόνια το φιλοαμερικανικό καθεστώς αν κατάφερε κάτι ήταν (εκτός από τη «δεδομένη» διαφθορά) να εμφανίσει τους Ταλιμπάν σαν τους ντόπιους «απελευθερωτές» (!) , αφού οι ΗΠΑ και οι ΕΕ δρούσαν ως κατοχικές δυνάμεις. Ο λεγόμενος αφγανικός στρατός και οι Αμερικανοί πατρωνές του, αυτοί που έφτασαν να βομβαρδίζουν ακόμα και σε γάμους (!) το μόνο που κατάφεραν ήταν την ανασυγκρότηση των Ταλιμπάν, με αποτέλεσμα τη σημερινή τους «παρέλαση» στην Καμπούλ.

 

Σαράντα χρόνια μετά από τότε που οι οι ΗΠΑ εξέθρεψαν το «φίδι», στην περιοχή,  για να το στρέψουν ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, τα πράγματα είναι πιο αποκαλυπτικά από ποτέ. Τόσο αποκαλυπτικά όσο όταν ο «μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας,  ο Μπρζεζίνσκι, φωτογραφιζόταν τη δεκαετία του ’80 στο Κίμπερ του Πακιστάν, σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν, με τον  Μπιν Λάντεν…. (https://www.imerodromos.gr/einai-o-imperialismos-hlithie/)

 

 πηγή

Τουρισμός και πανδημία: ένα έγκλημα σε εξέλιξη

 

 

του Σπύρου Μερκούρη

  

Οι αριθμοί δείχνουν ξεκάθαρα πως ο τουρισμός μας οδηγεί σε νέο κύμα μέσα στο καλοκαίρι. Ειδικότερα όσον αφορά τα νέα κρούσματα την Τετάρτη για παράδειγμα αυτά καταγράφονται ως εξής: Μύκονος 335 κρούσματα ανά 100.000, Πάρος 187 κρούσματα ανά 100.000, Χανίων 115 ανά 100.000, Νάξου 172 ανά 100.000. Από την άλλη Ανατολική Αττική 32 ανά 100.000, Βόρειος Τομέας Αττικής 25 ανά 100.000, Κεντρικός Τομέας Αττικής 33 ανά 100.000, Νότιος Τομέας Αττικής 25 ανά 100.000, Θεσσαλονίκη 30 ανά 100.000. Είναι ξεκάθαρο ακόμα και στον πλέον ανίδεο πως η αθρόα είσοδος τουριστών χωρίς τον παραμικρό έλεγχο συνδέεται με ραγδαία εξάπλωση κρουσμάτων. Βέβαια η κυβέρνηση έχει βρει τον ένοχο στο πρόσωπο των εργαζόμενων στον τουρισμό που δουλεύουν σε εξαιρετικά σκληρές συνθήκες για ψίχουλα. Πέρσι ο τουρισμός αποδείχθηκε πως οδήγησε στο δεύτερο κύμα με πολλές χιλιάδες νεκρούς (δείτε https://www.imerodromos.gr/toyrismos-ena-paramythi-me-drako-to-deytero-kyma-tis-pandimias/) , φέτος το έγκλημα επαναλαμβάνεται χωρίς δισταγμό. Άλλωστε “οι τουρίστες έχουν χαμηλό ιικό φορτίο”. Μόνο ο λαός μπορεί να επιβάλλει μέτρα προστασίας από την πανδημία, η κυβέρνηση και οι καθηγητές της επιτροπής έχουν γράψει τα υγειονομικά πρωτόκολλα και την υγεία του λαού στα παλιά τους παπούτσια.

 

Το πινακάκι από την ενημέρωση του ΕΟΔΥ στις 10/08.

πηγή

Δολοφονικός ρατσισμός στο Λασίθι

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Συγκεντρώθηκαν στο καφενείο του χωριού Άγιος Γεώργιος στο Λασίθι καμιά δεκαριά από αυτά τα ανθρωποειδή και με τα κουμπούρια και τα μαχαίρια τους δίκην ΚουΚλουξΚλαν όρμησαν στα σπίτια φτωχών εργατών γης, βιοπαλαιστών μεταναστών από το Πακιστάν. Οι «κρητικοί νταήδες» χτυπούσαν και πυροβολούσαν. Πυροβολούσαν και χτυπούσαν. Θύματα της επίθεσης ήταν συνολικά 15 άνθρωποι, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Υγείας της περιοχής με βαριά τραύματα ενώ δύο από αυτούς παραμένουν νοσηλευόμενοι σε σοβαρή κατάσταση. Οι εγκληματίες έκλεψαν και τα κινητά τηλέφωνα καθώς και τα χρήματα των μεταναστών.

 

Πρόκειται για τους ίδιους ρατσιστές, τους ίδιους «ελληναράδες», τους ίδιους «άνδρες», τους ίδιους υπάνθρωπους, όπως εκείνοι που βασάνισαν φρικτά τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στο όνομα μιας πολιτιστικής παράδοσης που επιτρέπει ακόμα και σήμερα τελετουργικά επιβολής της ηγεμονικής αρρενωπότητας σε όσες κοινωνικές και φυλετικές ομάδες θεωρούνται υποδεέστερες. Πρόκειται για ένα ρατσιστικό ή φαλλοκρατικό νταηλίκι που επωάζεται χρόνια τώρα, όχι μόνο στην Κρήτη, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα. Είναι η κουλτούρα που βρίσκει γόνιμο έδαφος στις φασιστικές και εθνικιστικές ομάδες, στους κύκλους εκκλησιαστικών οργανώσεων αλλά και στην ίδια την επίσημη εκπαίδευση και το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που νομιμοποιεί ηθικά τη βία, επιτρέποντας να διαχωρίζονται οι άνθρωποι σε δύο κατηγορίες: σε αυτά που αναγνωρίζονται ως «πραγματικά» ανθρώπινα υποκείμενα, και άρα άξια να είναι ισότιμα μέλη της πολιτικής κοινότητας, και σε αυτά που θεωρούνται μη-ανθρώπινα, που είναι «παρίες» ή «παρεκκλίνουν». Σε αυτό το ιεραρχικό/ φαλλοκρατικό/ρατσιστικό μοντέλο κατάταξης κάποιοι άνθρωποι «αποανθρωποποιούνται» και δεν αναγνωρίζονται ως ισότιμοι. Αυτό συνιστά μια επιστροφή στο απώτερο παρελθόν, στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τότε που υπήρχαν οι δούλοι και οι πιο δούλοι από τους δούλους, οι δούλοι(homo sacer) που ήταν απογυμνωμένοι από κάθε νομική προστασία και τους οποίους μπορούσε ο κάθε «πολίτης» να σκοτώσει ελεύθερα χωρίς να υποστεί καμία τιμωρία.

 

Πέρα από την ποινική τιμωρία και την ηθική καταδίκη, η εκπαίδευση στην Ελλάδα θα πρέπει να αμφισβητήσει τις κανονιστικές μορφοποιήσεις και τις ταξινομήσεις σε «διαφορετικούς», σε «ξένους» ή σε «παρεκκλίνοντες», να άρει το βίαιο αποκλεισμό από το κοινωνικό γίγνεσθαι που υφίστανται άνθρωποι επειδή, τάχα, ο τρόπος ζωής τους «παρεκκλίνει» από το -οριζόμενο αυθαίρετα από τις σχέσεις εξουσίας- «κανονικό» ή «φυσιολογικό». Η εκπαίδευση (και μέσω αυτής η κοινωνία) αντί να νομιμοποιεί δομές εξουσίας που δεν αναγνωρίζουν όλα τα ανθρώπινα όντα ως ανθρώπινα και, κατά συνέπεια,  τα αποκλείουν, πρέπει να πρωτοστατήσει σε μια προσπάθεια συγκρότησης μιας νέας ηθικής, η οποία θα προκρίνει τον σεβασμό για τον Άλλο και την άρνηση κάθε είδους βίαιου αποκλεισμού με επίγνωση του ρόλου που διαδραματίζουν οι σχέσεις εξουσίας στη διαμόρφωση των υποκειμένων.

  

 

Μάνος Κατράκης: Πάντρευε στα μάτια του ήλιο και βροχή

 

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

 

 Περιόδευε στην επαρχία με την Ευγενία Γκραντέ, διασκευή από το μυθιστόρημα του Μπαλζάκ. Έπαιζε βέβαια τον Γκραντέ, την εντελέστερη πύκνωση του Γάλλου αστού. Καχύποπτος, σκληρός, αφύσικος και παθολογικός φιλάργυρος. Ο Μπαλζάκ λέει κάπου στο κείμενο πως κάθε φορά που ο Γκραντέ ανέβαινε από το υπόγειο όπου φύλασσε τα φλουριά του τα μάτια του είχαν μιαν απόχρωση χρυσαφιά. Ο Κατράκης ήξερε πως αυτή η παρατήρηση δεν μπορεί να περάσει στο θέατρο, γι’ αυτό μετατόπισε το υποκριτικό σήμα στα χέρια.

 

Τα χέρια του είχαν ιδεολογία· αεικίνητα, γαμψά, αρπακτικά. Ψαχούλευαν συνεχώς τα έπιπλα για να βεβαιωθούν πως είναι εκεί, δικά του. Τα χέρια τού Κατράκη αφηγούνταν την ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από την ιστορία του ανθρώπινου χεριού· από εργαλείο επιβίωσης και άμυνας, είχαν γίνει όργανο αρπαγής, επίθεσης, κτήσης και εκμετάλλευσης. Ήταν στιγμές όμως στην παράσταση που αυτά τα χέρια γινόντουσαν τρυφηλά, αρρωστιάρικα. Ήταν όταν γύριζε από το υπόγειο με το χρυσάφι. Ένιωθες πως η αφή τους είχε κάτι το ιδιαίτερο. μια τεχνητή ευαισθησία, μια κεκτημένη συνήθεια στο μέτρημα. Όπως τα χέρια των ασκητών μετρώντας τις χάντρες του κομπολογιού μετρούν το χρόνο με την προσευχή, ο Κατράκης-Γκραντέ μετρούσε το χρόνο με το χρυσάφι.

 

Όταν αυτά τα χέρια αγκάλιαζαν αποκτούσαν, κατακτούσαν, έλιωναν. Κι όταν ακόμα έδιναν είχες την εντύπωση πως έπαιρναν, πως άρπαζαν. (…)

 

Στον Οθέλο τα πόδια του πραγμάτωσαν μια σοφή σύνθεση των δύο παραπάνω σημάτων. Ξεκομμένα από τα οικεία χώματα τα πόδια τού Μαύρου προσπαθούσαν να στεριώσουν σε ξένη γη. Συνεχώς τρίκλιζε και παραπατούσε γιατί, γυμνασμένος στις αμμουδιές της πατρίδας, έχανε την επαφή στα χαλιά και στα πλακόστρωτα της Βενετιάς. Έπρεπε να προσέξετε τις καμπύλες του πέλματός του· ψαχούλευαν το έδαφος όπως η τίγρη στο κλουβί. Διστακτικά και περήφανα. Αμήχανα και «βασιλικά». (…)

 

Το πέμπτο σήμα του Κατράκη μού δόθηκε στον Δον Κιχώτη. Ήταν τα μάτια του. Πυρετικά και θλιμμένα. Πονετικά και ταυτόχρονα αγέρωχα, πονηρά και αφοπλιστικά αθώα. Κολασμένα και παρθενικά. Αδηφάγα και θεονήστικα. Τι ψυχή ήταν αυτή που μπορούσε συνάμα να παντρεύει στα μάτια ήλιο και βροχή; Που μπορούσε να αστράφτει και να συννεφιάζει; Τα μάτια του Κατράκη-Δον Κιχώτη κλαίγαν μαζί και γελούσαν, θρηνούσαν τη θλιβερή πραγματικότητα ενός κόσμου χωρίς όραμα και πίστη και υμνούσαν την ανατολή ενός κόσμου που ανέβαινε· γεμάτος όνειρο, πίστη, αθωότητα και αγάπη. Έβλεπες πως αυτά τα μάτια δεν ατένιζαν μιαν ουτοπία αλλά το μέλλον μιας ελπίδας. Στη διασκευή που έπαιζε στο Εθνικό Θέατρο έμεινα με την εντύπωση πως κατόρθωσε το αδύνατο. Στη σκηνή του θανάτου, λίγο πριν κλείσει τα μάτια, πιστεύω πως διέκρινα το ένα μάτι του να θλίβεται για την κατάντια τού πεζού κόσμου, αλλά μαζί να θλίβεται που τον άφηνε, και το άλλο μάτι του να λάμπει για την προσδοκία ενός μέλλοντος κόσμου που ήταν ταυτόχρονα ποιητικός και πραγματικός. (…)

 

Το τελευταίο, ήταν η φωνή του. Έγραψα κι αλλού γι’ αυτό το θαύμα και τόνισα την αίσθηση της συνέχειας της γλώσσας που μετέφερε. Ο Κατράκης με τη φωνή του κατάργησε την τυπογραφία. Ξανάκανε τη γλώσσα μουσική τής αγοράς λαού, έδωσε στη γλώσσα, που οι περιπέτειες της αστικοποίησης και της κατανάλωσης την έκαναν εργαλείο συναλλαγής, τη διάσταση της ψυχικής επικοινωνίας που είχε πάντα στη συνείδηση του λαού μας. Την ουσίωσε. Την πήρε από τα μάτια των αναγνωστών και την ακούμπησε στα αυτιά των ανθρώπων. Από το λίχνο της μοναχικής παρηγοριάς μετέφερε τη νεοελληνική ποίηση στην Εκκλησία του Δήμου. Η φωνή του, ένα φυσικό προϊόν που έγινε, με το συναίσθημα, την εμπειρία και την καλλιέργεια, πολιτισμικό φαινόμενο, αποκατέστησε τη σχέση των ποιητών με τους φυσικούς τους αποδέκτες, το λαό. (…)

 

Ο συνθετικός του υποκριτικός κώδικας θα μας μείνει όπως τον πρότεινε στο Ντα. Πήρε ένα ποιητικό διαμαντάκι ηθογραφικό και του έδωσε παγκοσμιότητα.

 

Εκεί τα στοιχεία που απαρίθμησα δέθηκαν σε διαλεκτική σχέση. Έγραψα τότε πως ο τρόπος με τον οποίο εισήλθε ο Κατράκης στη σκηνή, ο τρόπος που πρόβαλε στον ορίζοντα του ποιητικού χώρου, ήταν το άπαντο της υποκριτικής τέχνης. Το σώμα-σήμα έδωσε εξαίφνης το στίγμα του. Ο λόγος εγένετο Σαρξ. Γεννήθηκε ένας άνθρωπος πλήρης, αθάνατος, γιατί το ποιητικό γεγονός γίνεται από φθαρτά υλικά αλλά τα υπερβαίνει.

 

Μίλησαν πολλοί για το ταλέντο του Κατράκη και άφησαν μια υπόνοια μεταφυσικής σ’ αυτή την εκτίμηση. Επειδή δεν πιστεύω στη μαγεία, νομίζω πως το υποκριτικό φαινόμενο του Κατράκη είναι προϊόν μιας αντιφατικής, δηλαδή πολύ ανθρώπινης ζωής, προϊόν μιας πλούσιας εμπειρίας. Οι αγώνες του, τα βάσανά του, οι έρωτές του, τα πάθη του, ο αξεδίψαστος βίος του, ήταν η μοναδική του προίκα.

 

Μικρός ήθελε να γίνει ναυτικός. Η μάνα του τον εμπόδισε. Κι όμως ταξίδεψε πολύ με ούριο άνεμο μέσα στο καράβι της τέχνης και της ζωής και εκόμισε μέγα πλούτος και μας τον χάρισε αφειδώλευτα.

 

Τώρα που άραξε στο στερνό λιμάνι, τώρα που έκλεισαν για πάντα τα μάτια του, το ένα θλιμμένο, το άλλο γελούμενο, εμείς θα συνεχίζουμε το ταξίδι μέσα στα θαυμάσια πλούτη που μας κληροδότησε.  (από το περιοδικό ΑΤΑΚΑ)

 

Η ζωή του

 

Ο Μάνος Κατράκης, κορυφαίος πρωταγωνιστής του θεάτρου και θιασάρχης, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1909 στο Καστέλι Κισσάμου των Χανίων Κρήτης. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης.

 

Το 1919 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο Μάνος. Έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία μόλις 18 ετών, με το θίασο Οι Νέοι στο έργο Για την αγάπη της. Το μπρίο και η δυναμικότητά του ενθουσίασαν τον σκηνοθέτη Κώστα Λελούδα κι έτσι ένα χρόνο αργότερα, το 1928, έπαιξε στην πρώτη βουβή ταινία Το λάβαρο του '21.

 

Την ίδια περίοδο εντάχθηκε στο Θίασο της Ελευθέρας Σκηνής της Μαρίκας Κοτοπούλη, του Σπύρου Μελά και του Μήτσου Μυράτ, παίζοντας σε έργα όπως Η λύρα του γερο-Νικόλα, Οι άθλιοι και Στέλλα Βιολάντη. Το 1930 συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο του Β. Ρώτα και το 1932 προσλήφθηκε στο νεοϊδρυθέν Εθνικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε μεταξύ άλλων τον Κορυφαίο στον Αγαμέμνονα και τον Κρητικό στη Βαβυλωνία.

 

Το 1934 συνεργάστηκε με τον Β. Αργυρόπουλο και το 1935 ξανά με τη Μ. Κοτοπούλη, για να επιστρέψει, την ίδια χρονιά στο Εθνικό Θέατρο. Το 1943 ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και από τη θέση αυτή συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης όπου και έπαιξε μέχρι το 1946, οπότε επέστρεψε στο Εθνικό. Εκδιώχθηκε, όμως, ένα χρόνο αργότερα, λόγω των αριστερών πεποιθήσεών του. Αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», εξορίστηκε στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη.

 

Επέστρεψε στην Αθήνα το 1952, διοργανώνοντας «ποιητικές απογευματινές» στο θέατρο Μουσούρη. Ξανανέβηκε στη σκηνή με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, λίγο αργότερα με τον θίασο του Αδαμάντιου Λεμού και αμέσως μετά με τον Θυμελικό Θίασο του Λίνου Καρζή (Προμηθεύς Δεσμώτης). Στη συνέχεια και μέχρι το 1955 εμφανίστηκε με την Κυβέλη και αμέσως μετά συγκρότησε δικό του θίασο με την Ασπασία Παπαθανασίου (Ευγενία Γκραντέ, Βαθιές είναι οι ρίζες, Το κορίτσι με το κορδελάκι κ.ά).

 

Το 1955 ίδρυσε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο και εγκαταστάθηκε στον υπαίθριο χώρο του Πεδίου του Άρεως, τον οποίο εγκαινίασε με τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας. Σ' αυτό το θέατρο, με μεγάλη συμμετοχή κοινού και καλλιτεχνική επιτυχία, συνέχισε ως το 1967, υποστηρίζοντας συστηματικά το ελληνικό έργο (Ο μονοσάνδαλος, Το κορίτσι με το κορδελάκι, Η Αντιγόνη της Κατοχής, Ο Πατούχας και διασκευές από έργα του Καζαντζάκη, όπως Ο Χριστός ξανασταυρώνεται και Ο Καπετάν Μιχάλης). Σποραδικά ανέβασε και κλασικό ρεπερτόριο (Ιούλιος Καίσαρ, Φουέντε Οβεχούνα). Τους χειμώνες, το ΕΛΘ φιλοξενείτο σε διάφορα θέατρα ή περιόδευε στην επαρχία, την Κύπρο και την Κωνσταντινούπολη.

 

Καθώς το 1968 του έγινε έξωση από το Πεδίο του Άρεως, ο Κατράκης συνέχισε την πρωταγωνιστική του πορεία, πότε με το θίασό του, πότε με άλλους πρωταγωνιστές. Το 1972 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και πρωταγωνίστησε στον Οθέλλο και τον Δον Κιχώτη, και στην Επίδαυρο στον Οιδίποδα Τύραννο (1973) και στον Προμηθέα Δεσμώτη(1974).

 

Αργότερα, συνεργάστηκε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το ΚΘΒΕ, για να επανιδρύσει το 1977 το ΕΛΘ, ανεβάζοντας έργα Αρμπούζοφ (Φθινοπωρινή ιστορία με την Έλλη Λαμπέτη), Γκόρκι (Οι Τελευταίοι), Μπρεχτ (Συντροφιά με τον Μπρεχτ, με τη Μελίνα Μερκούρη), Λέοναρντ (Ντα), Μασάρι (Ταμπού) και τη Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολητου Νικηφόρο​υ Βρεττάκου. Η τελευταία του εμφάνιση έγινε το 1984 στο Ηρώδειο, με το μουσικό έργο του Θόδωρου Αντωνίου Προμήθεια.

 

Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες (Δ. Ροντήρη, Π. Κατσέλη, Τ. Μουζενίδη, Μ. Βολανάκη, Σπ. Ευαγγελάτο, Μ. Θεοδωράκη, Σπ. Βασιλείου, Α. Κατσέλη, Τ. Καρούσο, Ελ. Χατζηαργύρη, Αν. Βαλάκου) και συμμετείχε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις, όπου με την ανεπανάληπτη φωνή του δικαίωνε το νεοελληνικό ποιητικό λόγο. Οι αναγνώσεις του σε κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας παρέμειναν κλασικές.

 

Ο Κατράκης έπαιξε και σε πολλές ταινίες στον κινηματογράφο. Αξιόλογες είναι οι ερμηνείες του στο Μαρίνο Κοντάρα του Γιώργου Τζαβέλα (1948), στη Συνοικία το όνειρο του Αλέκου Αλεξανδράκη (1961) στην Ηλέκτρα του Μιχάλη Κακογιάννη (1962), στο Ένας Ντελικανής του Μανόλη Σκουλούδη (1963). Βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, για την ερμηνεία του στον ρόλο του Κρέοντα στην Αντιγόνη του Γ. Τζαβέλλα, και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στο Συνοικία το όνειρο. Εκπληκτική ήταν η θεατρική ερμηνεία του στο Ντα.

 

Λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας Ταξίδι στα Κύθηρα, με σκηνοθέτη το Θόδωρο Αγγελόπουλο, άφησε την τελευταία του πνοή, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984, χτυπημένος από καρκίνο των πνευμόνων.

 

 Ο Οδυσσέας Ελύτης στο μνημόσυνο των 2 χρόνων από το θάνατο του Μάνου Κατράκη, δήλωσε:

 

Η ωχρή μορφή του Μάνου Κατράκη, χαραγμένη με επιμονή και με κόπο πάνω στο μέταλλο της νεοελληνικής πραγματικότητας, εξακολουθεί να αντιστέκεται στις αλλοιώσεις του χρόνου και να ακτινοβολεί όλο ήθος. Η καθαρότητα της φωνής του. Δεν έχω ακούσει ποτέ πιο ωραία ελληνικά. Οι λέξεις βγαίνουν από τα χείλη του λαμπερές και στρογγυλές, μ’ ένα περίγραμμα φωτεινό, όπως τα βότσαλα κάποιου παρθένου γιαλού. Σαν ποιητής θέλω, για τη μεγάλη προσφορά που έκανε ο έξοχος αυτός καλλιτέχνης σ’ όλο το μάκρος της ζωής του προς το ζωντανό νεοελληνικό λόγο, να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

 

Ελευθεροτυπία, 30.08.1986