Εχε γεια, Παναγιά

 

γράφει η  Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Αφήσαμε πίσω μας την Παναγιά. Πίσω, σε ένα μικρό εκκλησάκι μιας άνυδρης γης στη μέση του πελάγους, στην κορυφή ενός βουνού που έφτιαξε το τάμα της μια χαροκαμένη μάνα, στη χαράδρα που σώθηκε ένας καλοκαιρινός περιπατητής. Πίσω, εκεί που φωλιάζουν η ελπίδα μας και οι πιο κρυφοί μας φόβοι. Σε μια απρόβλεπτη εποχή όπου όλα μοιάζουν ρευστά και αβέβαια, οι άνθρωποι αναζητούν την ασφάλεια μιας υπέργειας δύναμης. Στο γυναικείο πρόσωπο μιας θεϊκής δύναμης.

 

Σκέφτομαι όλα αυτά τα πρόσωπα που έχασαν τους τελευταίους μήνες τις κόρες, τις μάνες, τις αδελφές, τις φίλες τους από ένα αντρικό φονικό χέρι. Ενα χέρι που δεν δίστασε να τους αφαιρέσει τη ζωή αφού ήταν αδύνατο να τις υποτάξει. Πώς να νιώθουν άραγε αυτή τη μέρα που δοξάζεται η γυναικεία φύση όσο ποτέ άλλη; Τι τρομάζει τους άντρες ώστε να διαπράττουν γυναικοκτονίες ακόμη και σήμερα όπου υποτίθεται πως τα πράγματα έχουν αλλάξει; Σ’ αυτή την αναζήτηση κατανόησης του κινήτρου, οι δρόμοι της σκέψης μας συνεχώς περιπλέκονται. Οι άντρες της συντροφιάς μας πισωπατούν πριν εκφράσουν άποψη. Το σκέφτονται και το ξανασκέφτονται. Η αλήθεια είναι ότι ήδη ξέρουμε την απάντηση. Μια απάντηση βαθιά ριζωμένη στο παρελθόν μας, ακόμη πιο πίσω κι από τα χρόνια που έζησε η γυναίκα που γέννησε έναν Μεσσία: Η δίψα για εξουσία του αρσενικού πάνω σε ένα θηλυκό πλάσμα που αρνείται να εξουσιαστεί. Η αντίσταση των γυναικών στον καθορισμένο πατριαρχικό προσανατολισμό της ζωής είναι αδιανόητη ακόμα και σήμερα για έναν μεγάλο αριθμό αντρών σε όλο τον κόσμο. Μία μόνο γυναίκα λατρεύουν, που δεν τη ρώτησε ποτέ κανείς πώς νιώθει. Μια γυναίκα άσπιλη που της δόθηκε ο ρόλος της Παναγιάς.

 

Σήμερα νιώθω πως μας στοιχειώνουν μικρές Παναγιές που ακούν στο όνομα Καρολάιν, Γαρυφαλλιά και πολλά άλλα μικρά ονόματα που τις κάνουν δικές μας, οικείες, καθημερινές. Τις λατρεύουν μόνο αυτοί που τις έχασαν και χαϊδεύουν τη φωτογραφία τους πάνω στο τραπέζι. Μια τέτοια μέρα μαζί τους τρώνε και μαζί τους πίνουν το κρασί του Δεκαπενταύγουστου. Ο Νίκος Πεντζίκης είχε γράψει κάποτε μια προσευχή που τη βλέπω σήμερα σαν προσευχή όλων των γυναικών που πιστεύουν ή δεν πιστεύουν: «Γονατίζω στα πόδια, στα πόδια της παντοτεινής του μητέρας, κόρης, Παρθένου. Δέξου τις παρακλήσεις αναξίων σου ικετών, κορυφή δυσανάβατη στους λογισμούς, βάθος δυσθεώρητο στα άτια, καθέδρα βασιλική που βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα. Αστρο που φανερώνει τον ήλιο. Αγρέ που βλασταίνει την ευφορία της συμπόνιας. Τραπέζι στρωμένο με χορταστική αφθονία. Λιβάδι που ξανανθίζει τη δύναμη, αυτή του πασχαλιάτικου αμνού. Λιμάνι όσων κινδυνεύουν, πρεσβεία, μεσιτεία, εξίλασμα του κόσμου, λύτρωση ουρανός όλων των ημερών».

 

 

Εχε γεια, Παναγιά του Αυγούστου, να προσέχεις τα κορίτσια μας.