Γαλάζια στελέχη επικρίνουν το κράτος για τις φωτιές

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

 «Κληθήκαμε να σβήσουμε μια φωτιά μόνοι μας… τα λιγοστά επίγεια μέσα είχαν εντολή μη κατάσβεσης», δήλωσε ο περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας Φ. Σπανός. «…Αυτοί οι άνθρωποι έλεγαν ότι έχουν εντολή να μην μπαίνουν μέσα σε δασικούς δρόμους παρά να παραμένουν στην άσφαλτο», ανέφερε ο Γ. Τσαπουρνιώτης, δήμαρχος Μαντουδίου-Λίμνης-Αγ. Άννας. «Ο λόγος που καήκαμε είναι η ανεπάρκεια, η αναξιοσύνη, η έλλειψη σχεδιασμού από το κεντρικό κράτος», είπε ο Δήμαρχος Ιστιαίας Γιάννης Κοντζιάς.

 

 Το «κεντρικό κράτος» κατηγορεί ο «γαλάζιος» Περιφερειάρχης. Αλλά ποιος είναι το κεντρικό κράτος; Μόνο η κυβέρνηση, το Μαξίμου, οι υπουργοί, οι γενικοί γραμματείς κι ο κρατικός μηχανισμός; Οι Περιφέρειες δεν είναι; Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι, ο κύριος Περιφερειάρχης και οι Δήμαρχοι όφειλαν να προλάβουν, να διεκδικήσουν, να ζητήσουν μέτρα, να κατέβουν στους δρόμους, να προλάβουν την καταστροφή. Και η καταστροφή δεν συντελείται μόνο με τις φωτιές, αλλά και με την αποψίλωση ολόκληρων περιοχών για να μπουν ανεμογεννήτριες. Αντιπυρικές ζώνες δεν υπάρχουν, αλλά ανοίγουν μεγάλοι δρόμοι για να περνούν τα τεράστια μηχανήματα ως τις κορφές. Παντού, όπου κι αν ταξιδέψεις, όπου κι αν κοιτάξεις, το βλέμμα σου «κόβεται φέτες» από τις ανεμογεννήτριες.

 

Ασφαλώς, η κεντρική ευθύνη είναι της κυβέρνησης, είναι όμως και όλου του πολιτικού συστήματος που επιμένει στην «κομματική» συγκρότηση του κράτους. Στον καιρό της κλιματικής κρίσης είναι γελοίο να αποδίδονται οι ευθύνες στον «Τσουβάλα» και στον «Κολοκούρη». Το θέμα είναι αυτοί που δημιουργούν την κλιματική κρίση, καθώς και εκείνοι που νομίζουν ότι ελέγχουν τον κρατικό μηχανισμό τοποθετώντας τους δικούς τους «Κολοκούρηδες»! Υπάρχει ανεπάρκεια γιατί τα στελέχη επιλέγονται και ανέρχονται στην ιεραρχία με βασικό κριτήριο όχι την ικανότητα και την αξία τους αλλά την «πίστη στο κόμμα». Στις ανώτατες θέσεις της ιεραρχίας του κρατικού μηχανισμού τοποθετούνται συνήθως οι «πιστοί» και όχι οι ικανοί, γιατί κριτήριο είναι το «πολιτικό χρώμα» κι όχι η αξία.

 

Δυστυχώς, η εξουσία και οι ναρκισσιστές που την κατέχουν, δεν έχουν ανάγκη από άξια στη δουλειά τους στελέχη. Ανθρώπους που θα τους κολακεύουν και θα τρέφουν από το πρωί ως το βράδυ τον ναρκισσισμό τους θέλουν. Γι’ αυτό από ένα σημείο κι ύστερα, οι κυβερνήτες χάνουν την επαφή τους με την κοινωνία, χάνουν τη γείωσή τους με την πραγματικότητα, και ως πραγματικότητα εκλαμβάνουν αυτή που τους μεταφέρει ο περίγυρός τους. Από εδώ προκύπτουν τόσο η ευήθεια και οι λανθασμένες απαντήσεις στα κοινωνικά αιτήματα όσο και τα εγκλήματα…