"Μαύρο" το καλοκαίρι, να μη γίνει εφιάλτης ο χειμώνας…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Να είναι Αύγουστος και να μιλάς για "βαρύ χειμώνα" που μπορεί να ακολουθήσει δεν ακούγεται καλά. Έχουμε μπροστά μας πολλές ακόμα καλοκαιρινές και γλυκές φθινοπωριάτικες ημέρες.

 

Όμως, καμιά φορά έρχεται στο μπροστινό μέρος του μυαλού μας το «θέλω ν΄αγιάσω μα δεν μ΄αφήνουν οι διαβόλοι». Τουτέστιν υπάρχουν κακά σημάδια και προειδοποιήσεις, που αν αγνοηθούν τώρα, θα τα πληρώσουμε ακριβά αύριο. Και αυτό το «αύριο» είναι πολύ κοντά.

Αρχίζουμε από τα «σίγουρα».

Με τις πυρκαγιές δεν έχουμε τελειώσει ακόμα, αλλά κάποια στιγμή -μόλις υποχωρήσει η θερμοκρασία και πέσουν οι άνεμοι- θα σταματήσουν και θα φύγουν από τα πρώτα θέματα της επικαιρότητας. Αυτός είναι ο πρώτος κίνδυνος. Να ξεχαστούν οι άνθρωποι που έχασαν σπίτια και περιουσίες. Ελπίζουμε να μη συμβεί. Ο πρωθυπουργός είπε ότι τα σπίτια που κάηκαν δεν είναι τόσο πολλά και το Κράτος θα δράσει γρήγορα. Ελπίζουμε να γίνει.

 

Δεν θέλουμε να καταπιαστούμε καθόλου με τους ανθρώπους που ζούσαν από δραστηριότητες στα μέρη που κάηκαν. Διότι γι’ αυτούς δεν υπάρχει «συνταγή». Οι αγρότες, οι ρητινοσυλλέκτες, οι μελισσοκόμοι της Βόρειας Εύβοιας, που είναι πλέον κατάμαυρη, πώς θα ζήσουν εκεί; Απλώς δεν θα ζήσουν, θα φύγουν.

 

Η τρίτη πληγή είναι αυτό που μπορεί να συμβεί στις κατοικημένες περιοχές, οι οποίες περιβάλλονται πλέον από γη χωρίς δέντρα. Τι θα γίνει με τις πρώτες δυνατές βροχές; Πώς θα συγκρατηθούν τα νερά που θα κατεβαίνουν χωρίς εμπόδια από τα καμένα; Θεωρητικά όλα αυτά τα γνωρίζουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι και ιδιαιτέρως οι τοπικοί άρχοντες. Οι οποίοι πρέπει να κινητοποιηθούν από τώρα, να προειδοποιήσουν και τους συναρμόδιους υπουργούς, ώστε το περίφημο «επιτελικό» κράτος να μην πιαστεί στον ύπνο, (ότ)αν οι μπόρες διαδεχθούν τις φωτιές.

 

Και κάτι τελευταίο, αλλά όχι έσχατο επ’ αυτού: φέτος κατέστη ολοφάνερο ότι η μέθοδος της καταστολής δεν φτάνει. Φυσικά, χωρίς εναέρια μέσα η καταστροφή μπορεί να ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ούτε συζήτηση, λοιπόν, ότι χρειαζόμαστε όσα περισσότερο γίνεται μέσα πυρόσβεσης. Αλλά χρειαζόμαστε και κάτι άλλο: πρόληψη. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν δάση και εθνικοί δρυμοί χωρίς αντιπυρικές ζώνες, ώστε να μπορούν τα επίγεια μέσα να φτάσουν εγκαίρως στη φωτιά που εκδηλώνεται και να την εξουδετερώσουν. Διότι, αν ξεφύγει, με άνεμο πέντε μποφόρ και πάνω, όλα τα εναέρια μέσα μαζί να ρίχνουν νερό, δεν θα αποτρέψουν την καταστροφή.

 

Αφήνουμε-τρόπος του λέγειν-τις φωτιές και πλημμύρες και πάμε στον τρίτο κίνδυνο, την πανδημία του κορονοϊού. Η οποία είναι μονίμως παρούσα, αλλά έχει περάσει κάπως στις δεύτερες σελίδες της επικαιρότητας. Και όμως οι προειδοποιήσεις των γιατρών είναι καθημερινές.

 

Δεν είναι μόνο τα πολλά(για καλοκαίρι) κρούσματα, αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν περιοχές της χώρας που τα νοσοκομεία έχουν γεμίσει και οι προειδοποιήσεις των γιατρών προκαλούν ανατριχίλα.

 

Δυστυχώς, ο στόχος που είχε θέσει η κυβέρνηση να επιτευχθεί ανοσία στο τέλος του καλοκαιριού αποδείχτηκε ανέφικτος. Μέχρι στιγμής έχει πλήρως εμβολιασθεί κάτι παραπάνω από το μισό του πληθυσμού. Αυτό είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός και η αναζήτηση των αιτιών δεν έχει πλέον τόση σημασία. Ο προπαγανδιστικός-και συχνά εκφοβιστικός- τρόπος που επέλεξε η κυβέρνηση ως μέθοδο πειθούς δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Και πώς να αποδώσει όταν ακόμα και προβεβλημένα πρόσωπα-πρότυπα για τους νέους προβαίνουν σε απογοητευτικές δηλώσεις;

 

Όταν τον περασμένο Ιανουάριο ο Στέφανος Τσιτσιπάς επέλεξε να φωτογραφηθεί σε κοσμικό πάρτι στο Ντουμπάι, αρκετοί τον δικαιολόγησαν με το πρόσχημα ότι δεν ταξίδεψε επί τούτω, όπως άλλοι «κοσμικοί», αλλά βρισκόταν εκεί για προπονήσεις. Η τωρινή δήλωσή του απογοήτευσε πολλούς, αλλά επιβεβαιώνει ότι την «ατομική ευθύνη», που τόσο πρόβαλαν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, δεν την διαθέτουν και πρόσωπα που εκείνοι είχαν επιλέξει για να πείσουν τουλάχιστον τους νέους να τηρούν τα μέτρα για την ανάσχεση της πανδημίας.

 

Για συμπέρασμα μας κάνει μια πολυφορεμένη φράση: τώρα αρχίζουν τα (πιο) δύσκολα. Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος, μέχρι τώρα μόνο δύσκολες καταστάσεις δεν αντιμετώπισε η κυβέρνηση, ιδιαιτέρως με την πανδημία; Εύλογο το ερώτημα, αλλά τώρα μπορεί να δούμε στην πράξη το «κάθε πέρσι και καλύτερα». Διότι, σύμφωνα με τη ρήση του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, «τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μη μπορούν να χειροτερέψουν».