Ο Αύγουστος που αγαπήσαμε

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Μπήκε λοιπόν ο «σεβαστός», ο Αύγουστος. Ο Συκολόγος με τους γλυκούς καρπούς, ο Πεντεφάς που τρώμε πέντε φορές τη μέρα, ο Τραπεζοφόρος με τις μεγάλες παρέες στις αυλές, ο Διπλοχέστης -ασχολίαστο-, ο Δριμάρης από τις «δρίμες» τις έξι πρώτες μέρες του, ο Ερωτικός με τις φεγγαράδες του. Oλα αυτά κι άλλα πολλά του προσδίδουν ή του προσάπτουν οι ποιητές, οι λογοτέχνες, ο λαός. Oμως υπάρχει κι ο Απρόβλεπτος. Αυτός που μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη δρα μυστικά και ανεξιχνίαστα.

 

Σκαρώνει καμώματα για μας τους ανυποψίαστους ανθρώπους που ναρκωμένοι από τη ζέστη και χαρούμενοι από τη δροσιά της θάλασσας κατεβάζουμε τους διακόπτες. Αποτέλεσμα; Να μη λειτουργούν ικανοποιητικά τα αντανακλαστικά μας. Η πολιτική υπογείως επεξεργάζεται τα σχέδιά της για τον χειμώνα, ο κορονοϊός «εκμεταλλεύεται» τη χαλαρότητά μας και καλπάζει, τα οικονομικά μας πλήττονται γιατί «δεν βαριέσαι, Αύγουστος είναι!» και οι πρόσκαιροι έρωτες ξεφουσκώνουν τον Σεπτέμβρη.

 

Τέτοιος παγαπόντης είναι ο Αύγουστος. Κατά βάθος τον ξέρουμε, αλλά και πώς να του αντισταθούμε; Ναι, είναι ο μήνας που θρέφει τους έντεκα άλλους, αλλά θρέφει κυρίως την ψυχή μας. Ανοίγει ένα παράθυρο στο όνειρο. Είναι μέσα σε μια αυλή όπου κρέμονται σταφύλια από τις κληματαριές και γύρω από το τραπέζι με το άσπρο τραπεζομάντιλο καθόμαστε μικρά παιδιά εμείς, μαγεμένα από τις χάρες του. Ο μήνας που επιπλέουμε πάνω στο κύμα μιας γαλάζιας θάλασσας σαν να είμαστε ένα με τον κόσμο ολόκληρο. Είναι το πανηγύρι που και φέτος θα μας λείψει.

 

Το πανηγύρι που σνομπάραμε, μα τώρα αποζητούμε για τον κόσμο του και την αυθεντικότητά του. Ενα πανάρχαιο έθιμο των ανθρώπων. Είναι το παγωτό χωνάκι, από μηχανή, που μας θάμπωνε όταν ήμασταν μικρά για τα περίτεχνα βιεννέζικα σχέδια πάνω στην κρέμα και τη σοκολάτα. Είναι εκείνο το χέρι χέρι με την πρώτη μας αγάπη, γεμάτοι αρμυρά και όνειρα. Και το καρπούζι με φέτα, οπωσδήποτε. Και άλλα που δεν χωρούν εδώ. Εγώ θυμάμαι όμως έναν Αύγουστο πιο πολύ. Αυτόν τον μήνα είχαμε πάντα ελευθέρας στον θερινό κινηματογράφου του χωριού. Ο αδερφός μου ήταν βαφτιστήρι του ιδιοκτήτη.

 

Καθάριζε λοιπόν και για μένα. Μας φόρτωνε η νονά του ποπ-κορν και πορτοκαλάδες και τη βγάζαμε πριγκιπικά. Βλέπαμε πολλές ταινίες τον Αύγουστο αλλά εγώ δεν θα ξεχάσω «Τα σαγόνια του καρχαρία». Πηγαίναμε κάθε μέρα να τη δούμε. Τα αγόρια γελάγανε με τα ουρλιαχτά, αλλά όταν έφτανε ο τρόμος στην κορύφωση ο αδερφός μου αστραπιαία μου έκλεινε τα μάτια. Από εκείνον τον Αύγουστο κατάλαβα πως είχα κάποιον να με προσέχει. Σίγουρα θα έχετε κι εσείς έναν Αύγουστο ξεχωριστό. Να τος πάλι εδώ, στο δείλι του καλοκαιριού, το δείλι που περνά πάνω απ’ την πόλη, και χρωματίζει τα πάντα.