Τα σιδερένια φτερά της ελευθερίας

 

 γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Κρεμασμένοι από τα σιδερένια φτερά των αεροπλάνων, απελπισμένοι ικέτες, στρέφουν το βλέμμα στη Δύση. Μα οι καιροί έχουν αλλάξει. Η πανδημία, το μέγεθος της καταστροφής της μέσα στις χώρες του ελεύθερου κόσμου, έχει καταφέρει ισχυρό πλήγμα στην αλληλεγγύη ανάμεσα στις χώρες αφού η καθεμία έχει να αντιμετωπίσει τεράστια υγειονομικά και οικονομικά προβλήματα. Το κίνημα της συμπαράστασης θεριεύει μόνο με τα πληκτρολόγια. Ναι, κάτι είναι κι αυτό αλλά δεν μπορεί να σώσει αυτούς τους ανθρώπους. Οι εικόνες που είδαμε στην Καμπούλ και αλλού προκαλούν ανατριχίλα.

 

«Ολα όσα έχω δουλέψει τόσο σκληρά για να δημιουργήσω ως σκηνοθέτις στη χώρα μου τώρα κινδυνεύουν να καταρρεύσουν. Εάν οι Ταλιμπάν αναλάβουν την εξουσία, θα απαγορεύσουν κάθε τέχνη. Εγώ και άλλοι κινηματογραφιστές θα μπορούσαμε να είμαστε τα επόμενα θύματα στη λίστα τους», λέει η διάσημη Αφγανή σκηνοθέτρια Σαχρά Καρίμι. Καμία υπερβολή στα λόγια της. Οι Ταλιμπάν φοβούνται την τέχνη, γι’ αυτούς είναι ένα επικίνδυνο όπλο που εμπνέει τους ανθρώπους.

 

Στο μυαλό μου είναι συνεχώς δυο έφηβοι, 16 και 17 χρόνων, που κρεμάστηκαν μαζί με άλλους Αφγανούς σε ένα αεροσκάφος προκειμένου να καταφέρουν να εγκαταλείψουν την Καμπούλ. Πουλούσαν φρούτα στην αγορά της πόλης. Εχασαν τη ζωή τους πέφτοντας στο κενό. Τα χέρια τους άφησαν τα σιδερένια φτερά της ελευθερίας. Και η παγκόσμια κοινή γνώμη κοιτά σοκαρισμένη, αλλά κουρασμένη από τα δεινά της μένει άπραγη.

 

 

Ας μη σιγήσει η τέχνη όμως όπου κι αν βρίσκεται. Θυμάμαι πως όταν είδαμε την «Πέτρα της υπομονής», μια μαγική ταινία, γεμάτη συμβολισμούς και νοήματα, σκηνοθετημένη από τον ίδιο τον συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου, Ατίκ Ραχίμι, είχαμε βγει συγκλονισμένοι από τον κινηματογράφο. Γεννημένος στο Αφγανιστάν, ο Ατίκ Ραχίμι εγκατέλειψε τη χώρα του το 1984 και βρήκε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία. Σύμφωνα με την περσική μυθολογία, υπάρχει μια μαγική πέτρα που την τοποθετείς μπροστά σου και της λες όλα σου τα βάσανα, τους πόνους και όλα σου τα μυστικά. Μέχρι που μια μέρα η πέτρα σκάει, εκρήγνυται. Κι εκείνη ακριβώς τη μέρα λυτρώνεσαι.

 

Φαίνεται πως η πέτρα της υπομονής έγινε θρύψαλα τις προηγούμενες μέρες στα χέρια των απελπισμένων. Μα πού θα βρουν τη λύτρωση σε έναν κόσμο που δοκιμάζεται συνεχώς από καινούργιες προκλήσεις;