Ο Πολάκης δεν θέλει να είναι αρχηγός των "ψεκασμένων"

 

Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας ακόμα και στα πιο κρίσιμα ζητήματα πορεύεται, με γνώμονα τα likes των χειροκροτητών του.

 

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Ο Παύλος Πολάκης για τους οπαδούς του, που είναι πάντα έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον δεν συμφωνεί μέχρι κεραίας με τις οργισμένες αναρτήσεις του, είναι ο πολιτικός που κατέχει την απόλυτη αλήθεια.

 

 

Και όχι μόνο την κατέχει, αλλά την λέει και όπως πρέπει. Λεβέντικα, χωρίς ευγένειες, χωρίς τον περιττό πολιτικό πολιτισμό, χωρίς κομματικά φίλτρα και γραμμές, υπηρετώντας τη "δική του Αριστερά".

 

Όσοι δεν είναι μαζί του, είναι εναντίον του, όσοι δεν βρίζουν τον αντίπαλο, τον υπηρετούν και όσοι τολμήσουν να αναρωτηθούν αν η πολιτική του στάση, είναι πράγματι προοδευτική, είναι ασφαλώς πουλημένοι και ψοφοδεείς.

 

Οι πολιτικοί του αντίπαλοι φυσικά το γνωρίζουν και τον περιμένουν ευγνώμονες στη γωνία. Ποτέ δεν τους έχει απογοητεύσει, αλλά και εκείνοι δεν τον αφήνουν παραπονεμένο.

 

Το τελευταίο του κατόρθωμα, είναι ότι την ώρα που η πλειοψηφία των αντιεμβολιαστών στην Ελλάδα, προέρχονται από την ακροδεξιά, την εκκλησία και "πολέμιους" της Συμφωνίας των Πρεσπών, οι οποίοι συντάχθηκαν στις εκλογές με τη Νέα Δημοκρατία, ο ίδιος κάνει τον μεγαλύτερο αντιεμβολιαστικό θόρυβο, κόντρα μάλιστα στην ξεκάθαρη γραμμή της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του αρχηγού της Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο σε αυτό το ζήτημα υπονομεύει στην πράξη.

 

Φυσικά αρνείται ότι είναι αρνητής, ωστόσο δεν έχει κάνει το εμβόλιο, επιμένει να προτάσσει την θεραπεία (με ένα φλογερό πάθος για τα μονοκλωνικά) έναντι της πρόληψης, ενώ η τελευταία ανάρτησή του περιείχε παγκόσμιες αποκαλύψεις σχετικά με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων όσον αφορά τη μετάλλαξη Δέλτα, χωρίς την παράθεση στοιχείων.

 

Δεν θα μπορούσε να του προσάψει κάνεις τίποτα, αν απλώς συμπεριελάμβανε στα διαδικτυακά του διαγγέλματα και τα εμβόλια ως ένα από τα όπλα κατά του κορονοϊού, χωρίς "ναι μεν αλλά", αλλά δεν το έχει κάνει.

 

Ως καλός ψαράς, έχει ρίξει δίχτυα στα νερά των αντιεμβολιαστών, αλλά και όσων οργισμένοι και απελπισμένοι από τις παλινωδίες της κυβέρνησης, ταυτίζουν τον εμβολιασμό με υποταγή στον Μητσοτάκη και όχι με αυτό που είναι: πράξη αυτοπροστασίας, αλληλεγγύης και συμμετοχής σε μια κοινή προσπάθεια αντιμετώπισης ενός φονικού ιού.

 

Όσοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν την στάση του πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας, από την ώρα που το άστρο του ανέτειλε στη δημόσια σφαίρα, συνήθως αναμασούν τα περί "χρησιμότητάς του" για να μαζεύει ένα συγκεκριμένο κομμάτι του κοινού ή άλλοτε μιλούν για "ταύτιση με τον Αλέξη Τσίπρα", ώστε να χρεώσουν το ύφος και τα κατορθώματά του στον τέως πρωθυπουργό.

 

Παραβλέπουν με μεγάλη ευκολία δυο στοιχεία, τον (ανθρώπινο) ναρκισισσισμό και την (πολιτική) φιλοδοξία.

 

Ο Πολάκης έχει ένα διόλου ευκαταφρόνητο και φασαριόζικο κοινό, που τον ακούει ευλαβικά και τον ραίνει με likes. Σπάνια ένας άνθρωπος αντιστέκεται στο ναρκισσισμό όταν τον χειροκροτούν, ειδικά αν θεωρεί ότι έχει το αλάθητο. Από το αλάθητο και την αποθέωση, μέχρι την αδυναμία του να δεχθεί γραμμές και αρχηγούς, είναι ένα τσιγάρο δρόμος.

 

Οταν κάποτε ο Τηλέμαχος Χυτήρης, αναφερόμενος στον Ευάγγελο Βενιζέλο, ένα άλλο τεράστιο "Εγώ" της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είχε πει στον Ανδρέα Παπανδρέου "Πρόεδρε, ο Βαγγέλης θέλει να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ", εκείνος του απάντησε: "Ο Βαγγέλης θέλει να γίνει αρχηγός οποιουδήποτε κόμματος". Την κατάληξη τη γνωρίζουμε.

 

Μπορεί ο καθημερινός αυθορμητισμός και η λεβεντιά του Πολάκη, να "απαγορεύει" τους πολιτικούς υπολογισμούς, αλλά παραμένει πολιτικός και δεν μπορεί να μην παρατηρεί τα σχόλια των οπαδών του.

 

Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας δεν θέλει απλώς να είναι αρχηγός των ανάγωγων ή των ψεκασμένων. Θέλει να είναι αρχηγός και να μην έχει κανέναν πάνω από το κεφάλι του.

 

Ίσως τα καταφέρει, αν βρει πολιτικό χώρο, όπου η άσκηση της πολιτικής θα μοιάζει με έξοδο των Γαλατών του Αστερίξ από το χωριό, με τυχαίες μπούφλες στους κακούς Ρωμαίους.

 

Μέχρι να γίνει αυτό όμως, η "αδάμαστη" στάση του απλώς θα θολώνει μια στρατηγική απόφαση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα κρίσιμα ζητήματα: να ασκεί πολιτική υπέρ των πολιτών και όχι μικροπολιτική υπέρ του κόμματος και των χειροκροτητών.