Οι μαχητές μπροστά στην πύρινη λαίλαπα και οι "μαχόμενοι" με τα λόγια…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Είναι πολλοί οι δημόσιοι λειτουργοί που αισθάνεσαι ότι βοηθούν σε μια δύσκολη στιγμή. Οι γιατροί όταν κινδυνεύει μια ζωή, ιδιαίτερα μετά τις φοβερές εικόνες που είδαμε στις κλινικές του κορονοϊού. Οι δάσκαλοι και καθηγητές που δίνουν όλο το είναι τους, όταν πρέπει να βοηθήσουν παραπάνω ένα παιδί με ιδιαίτερο πρόβλημα. Oι άνδρες της ΕΜΑΚ που βγάζουν ζωντανούς από τα ερείπια, τα οποία αφήνουν οι σεισμοί.

 

Δεν ξέρω γιατί στην κορυφή όλων αυτών τοποθετώ τους πυροσβέστες. Θεωρητικά δεν το αξίζουν. Καταστροφικές πυρκαγιές έχουμε ένα-δύο μήνες το χρόνο, τα άλλα περιστατικά, στα οποία επεμβαίνουν, μπορεί καμιά φορά να είναι συγκινητικά, αλλά μάλλον σπάνια. Όμως, κάθε καλοκαίρι, όταν η πύρινη λαίλαπα ξεσπάει και στο πέρασμά της δεν αφήνει τίποτα όρθιο, η εικόνα των ανθρώπων που μπαίνουν μπροστά για να την αναχαιτίσουν και να σώσουν ό,τι(δεν) σώζεται, είναι συγκλονιστική.

 

Δεν ξέρω πώς είναι να δουλεύεις με 50 βαθμούς Κελσίου και με τις γλώσσες της φωτιά σε απόσταση αναπνοής. Όμως, κάθε φορά που τους βλέπω αισθάνομαι δέος, μαζί και ευγνωμοσύνη. Ισως γιατί, όταν ήμουν πολύ νέος-και νεοσσός στη δημοσιογραφία- ένιωσα από πολύ κοντά τον κίνδυνο. Είχαμε πάει με φωτορεπόρτερ να καλύψουμε μια φωτιά στη Δυτική Αττική και, έχοντας άγνοια κινδύνου, θέλαμε να μείνουμε κοντά στο μέτωπο, για να έχουμε καλύτερη εικόνα και φωτογραφίες. Ο αέρας ήταν δυνατός. Και αν δεν υπήρχαν δυο-τρεις άνδρες της Πυροσβεστικής να καταλάβουν τον άμεσο κίνδυνο και να μας διώξουν κακήν κακώς από το μέτωπο, κάποιος θεός μόνο ίσως ξέρει τι θα είχε συμβεί.

«Μα, αυτή είναι η δουλειά τους και άλλοι κάνουν επικίνδυνα επαγγέλματα», θα έλεγε κανείς, προβάλλοντας ένσταση στα προεκτεθέντα. Δεν ξέρω, μπορεί. Όμως, βλέποντας τους μαχητές αυτούς-συχνά με άνισα μέσα απέναντι στον πύρινο εφιάλτη, νιώθω ανάμεικτα συναισθήματα: δέος, φόβο, ευγνωμοσύνη. Αν δεν τα καταφέρουν και η φωτιά τους ξεφύγει και κάψει ανθρώπους ή σπίτια, σε πιάνει μελαγχολία και απελπισία. Όταν καταφέρνουν και τη σταματούν στο «παρά ένα», σε καταλαμβάνει ένα αίσθημα ανακούφισης.

 

Τους μαχητές αυτούς μπορεί συχνά να τους αδικούμε εμείς των ΜΜΕ, όταν γράφουμε για αποτυχίες που φέρνουν τραγικά αποτελέσματα. Περισσότερο, όμως, τους αδικούν οι επικεφαλής τους και ιδιαίτερα οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Οι… «μαχητές των δηλώσεων», ιδιαίτερα όταν επιχειρούν να δικαιολογήσουν τα λάθη, τις ανεπάρκειες, τον κακό συντονισμό και να τα εντάξουν όλα αυτά στις πολιτικο- κομματικές σκοπιμότητες.

 

Δεν ξέρω πώς αισθάνεται ο ανώνυμος μαχητής κάθε φορά που βλέπει τους «μαχητές των δηλώσεων» να κάνουν ολιγόλεπτες επισκέψεις στα πεδία των πύρινων μαχών ή κάθε φορά που ακούν ότι το επιτελικό κράτος λειτούργησε άψογα, ο συντονισμός πήγε καλά, αλλά μόνο τα «ακραία» φαινόμενα ευθύνονται για τα κατεστραμμένα σπίτια και δάση.

 

Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι ανώνυμοι μαχητές, όταν επιστρέφουν κατάκοποι στα σπίτια τους για να ξεκουραστούν πριν ριχτούν στην επόμενη μάχη. Διάβασα αυτό που είπε ο πρόεδρος του ΟΑΣΠ, καθηγητής Ευθύμιος Λέκκας. Ότι στην Βαρυμπόμπη και στην Εύβοια είδε ζάντες αλουμινίου να λιώνουν και να ρέουν. «Είναι αδύνατο να προσεγγίσει κανείς σε τέτοιο θερμικό φορτίο περίπου 650 βαθμών. Από την πολυθρόνα όλα είναι εύκολα», κατέληξε.

 

Κάπως έτσι σκεπτόμενοι ίσως μπορούμε να καταλάβουμε τρία πράγματα.

 

Πρώτον, ότι η πρόληψη δεν(πρέπει να) είναι καραμέλα, που την αναμασούν κάθε χρόνο. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, που δεν πρέπει να εξαντλείται σε πολυπληθείς συσκέψεις. Και πρέπει οι ενέργειες να γίνονται έγκαιρα. Για παράδειγμα, είναι απαράδεκτο ο καθαρισμός οικοπέδων, που βρίσκονται μέσα σε περιοχές με δέντρα, να γίνονται όταν έχουν αρχίσει οι μεγάλες ζέστες. Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι έχουν την πρώτη και μεγάλη ευθύνη.

 

Δεύτερον, ότι η καταστολή πρέπει να έχει προετοιμαστεί επίσης έγκαιρα, ώστε να μην φτάνουμε στο σημείο να ακούμε ότι όλα τα εναέρια μέσα δεν ήταν ακόμα έτοιμα επιχειρησιακώς, όπως συνέβη στην πρώτη φετινή μεγάλη πυρκαγιά στη Δυτική Αττική(Αλεποχώρι κτλ), που ήρθε πολύ πρόωρα(Μάιος). Και

 

Τρίτον, οι «μαχητές των δηλώσεων», δηλαδή τα πολιτικά πρόσωπα, να κάνουν τα απολύτως αναγκαία. Να περιορίσουν τις «εθιμοτυπικές» επισκέψεις στα μέτωπα των μαχών, τις διαβεβαιώσεις για «άψογο συντονισμό» και τα συναφή. Και, προπάντων, δηλώσεις του τύπου «τα σπίτια που κάηκαν θα ξαναφτιαχτούν» να αποφεύγονται. Διότι μόνο αυτοί που τα έχασαν ξέρουν αν και πότε μπορεί να γίνει αυτό. Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι λοιποί αξιωματούχοι της Πολιτείας πρέπει να προσφέρουν άμεση και έμπρακτη βοήθεια στους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας.

 

Το έχει πει άριστα με έξι λέξεις ο αρχαίος Ευριπίδης: «Λόγος γαρ τούργον ου νικά ποτέ»( ο λόγος δεν νικά ποτέ τα έργα»).

 

ΥΓ: Η έκτακτη δήλωση του πρωθυπουργού εντάσσεται στα προεκτεθέντα, ήταν αχρείαστη. Τα λόγια στις κρίσιμες στιγμές δεν έχουν νόημα. Πόσο μάλλον διαβεβαιώσεις του τύπου ότι έχει καταστρωθεί «σχέδιο έκτακτης ανάγκης». Το μόνο χρήσιμο από την πρωθυπουργική δήλωση είναι ότι βεβαιωθήκαμε ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Και για να αποφευχθούν, όσο είναι δυνατόν, τα χειρότερα δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Χρειάζεται μόνο δράση. Όπως το έχει γράψει ο τραγικός Αισχύλος: «Εργω κ’ ουκέτι μύθω»(με έργα και όχι με λόγια).