Δολοφονικός ρατσισμός στο Λασίθι

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Συγκεντρώθηκαν στο καφενείο του χωριού Άγιος Γεώργιος στο Λασίθι καμιά δεκαριά από αυτά τα ανθρωποειδή και με τα κουμπούρια και τα μαχαίρια τους δίκην ΚουΚλουξΚλαν όρμησαν στα σπίτια φτωχών εργατών γης, βιοπαλαιστών μεταναστών από το Πακιστάν. Οι «κρητικοί νταήδες» χτυπούσαν και πυροβολούσαν. Πυροβολούσαν και χτυπούσαν. Θύματα της επίθεσης ήταν συνολικά 15 άνθρωποι, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Υγείας της περιοχής με βαριά τραύματα ενώ δύο από αυτούς παραμένουν νοσηλευόμενοι σε σοβαρή κατάσταση. Οι εγκληματίες έκλεψαν και τα κινητά τηλέφωνα καθώς και τα χρήματα των μεταναστών.

 

Πρόκειται για τους ίδιους ρατσιστές, τους ίδιους «ελληναράδες», τους ίδιους «άνδρες», τους ίδιους υπάνθρωπους, όπως εκείνοι που βασάνισαν φρικτά τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στο όνομα μιας πολιτιστικής παράδοσης που επιτρέπει ακόμα και σήμερα τελετουργικά επιβολής της ηγεμονικής αρρενωπότητας σε όσες κοινωνικές και φυλετικές ομάδες θεωρούνται υποδεέστερες. Πρόκειται για ένα ρατσιστικό ή φαλλοκρατικό νταηλίκι που επωάζεται χρόνια τώρα, όχι μόνο στην Κρήτη, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα. Είναι η κουλτούρα που βρίσκει γόνιμο έδαφος στις φασιστικές και εθνικιστικές ομάδες, στους κύκλους εκκλησιαστικών οργανώσεων αλλά και στην ίδια την επίσημη εκπαίδευση και το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που νομιμοποιεί ηθικά τη βία, επιτρέποντας να διαχωρίζονται οι άνθρωποι σε δύο κατηγορίες: σε αυτά που αναγνωρίζονται ως «πραγματικά» ανθρώπινα υποκείμενα, και άρα άξια να είναι ισότιμα μέλη της πολιτικής κοινότητας, και σε αυτά που θεωρούνται μη-ανθρώπινα, που είναι «παρίες» ή «παρεκκλίνουν». Σε αυτό το ιεραρχικό/ φαλλοκρατικό/ρατσιστικό μοντέλο κατάταξης κάποιοι άνθρωποι «αποανθρωποποιούνται» και δεν αναγνωρίζονται ως ισότιμοι. Αυτό συνιστά μια επιστροφή στο απώτερο παρελθόν, στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τότε που υπήρχαν οι δούλοι και οι πιο δούλοι από τους δούλους, οι δούλοι(homo sacer) που ήταν απογυμνωμένοι από κάθε νομική προστασία και τους οποίους μπορούσε ο κάθε «πολίτης» να σκοτώσει ελεύθερα χωρίς να υποστεί καμία τιμωρία.

 

Πέρα από την ποινική τιμωρία και την ηθική καταδίκη, η εκπαίδευση στην Ελλάδα θα πρέπει να αμφισβητήσει τις κανονιστικές μορφοποιήσεις και τις ταξινομήσεις σε «διαφορετικούς», σε «ξένους» ή σε «παρεκκλίνοντες», να άρει το βίαιο αποκλεισμό από το κοινωνικό γίγνεσθαι που υφίστανται άνθρωποι επειδή, τάχα, ο τρόπος ζωής τους «παρεκκλίνει» από το -οριζόμενο αυθαίρετα από τις σχέσεις εξουσίας- «κανονικό» ή «φυσιολογικό». Η εκπαίδευση (και μέσω αυτής η κοινωνία) αντί να νομιμοποιεί δομές εξουσίας που δεν αναγνωρίζουν όλα τα ανθρώπινα όντα ως ανθρώπινα και, κατά συνέπεια,  τα αποκλείουν, πρέπει να πρωτοστατήσει σε μια προσπάθεια συγκρότησης μιας νέας ηθικής, η οποία θα προκρίνει τον σεβασμό για τον Άλλο και την άρνηση κάθε είδους βίαιου αποκλεισμού με επίγνωση του ρόλου που διαδραματίζουν οι σχέσεις εξουσίας στη διαμόρφωση των υποκειμένων.