Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπόσχεται: Του χρόνου θα τα πάμε καλύτερα…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Το έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το μήνυμά του το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας.

 

Ήταν ένας μονόλογος, όπως άλλωστε και οι συνεντεύξεις που έδωσε ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος υφυπουργός Νίκος Χαρδαλιάς. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση δέχτηκε όλες αυτές τις μέρες επικρίσεις ότι αποφεύγει να απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα για όσα έκανε ή δεν έκανε αυτές τις μέρες του πύρινου ολέθρου. Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να τις αποκρούσει με τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου.

 

Έχοντας παρακολουθήσει πλήθος τέτοιων συνεντεύξεων, μπορούμε να πούμε ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν πρωτοτύπησε σε τίποτα. Στο τέλος ένας πολίτης που την παρακολούθησε (όχι κατ’ ανάγκην ο δημοσιογράφος), δεν μπόρεσε να πει «επιτέλους, αυτό θέλαμε να ακούσουμε». Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Διότι σπανίως σε τέτοιες στιγμές οι πρωθυπουργοί επιλέγουν να πουν και να κάνουν κάτι πέραν των αναμενομένων.

Έτσι, ο κ. Μητσοτάκης:

 

Πρώτον, δεν απέφυγε την πεπατημένη, δηλαδή τον καταλογισμό ευθυνών στην προηγούμενη κυβέρνηση. «Αυτό που παραλάβαμε δεν ήταν σίγουρα επιτελικό και σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν ούτε κράτος», είπε. Ο κ. Μητσοτάκης απέφυγε να επαναλάβει την προσφιλή έκφραση προκατόχων του «παραλάβαμε καμένη γη», διότι θα ήταν πολύ προκλητικό την ώρα που η καμένη γη μαύριζε την ψυχή όσων άνοιγαν τους τηλεοπτικούς δέκτες ή τις οθόνες των υπολογιστών τους. Ο πρωθυπουργός έπρεπε να αποσείσει τις ευθύνες του περίφημου δικού του «επιτελικού» κράτους, το οποίο σε μια κρίσιμη στιγμή δεν τα κατάφερε. Το «επιτελικό» κράτος είναι το «καμάρι» αυτής της κυβέρνησης. Τα κατάφερε, για παράδειγμα, στον περιορισμό της γραφειοκρατίας ή στην οργάνωση των ραντεβού για τον εμβολιασμό. Δικαίως σ’ αυτά υπερηφανεύονται.

 

Όμως, «επιτελικό» κράτος δεν είναι μόνο αυτό. Εκεί που ο πολίτης το θέλει περισσότερο κοντά του είναι όταν κινδυνεύει η ζωή του, το σπίτι του, ό,τι έχει για να ζήσει. Κι εκεί το «επιτελικό» κράτος απέτυχε. Και δεν ήταν καθόλου εύστοχη η αναφορά του πρωθυπουργού «πρέπει να βλέπουμε και αυτά που σώθηκαν», την ώρα που χιλιάδες πολίτες δεν γνωρίζουν πώς θα συνεχιστεί η ζωή τους εκεί που πλέον δεν υπάρχει ζωή.

 

Δεύτερον, ο πρωθυπουργός δεν πρωτοτύπησε όταν ρωτήθηκε τι έφταιξε για την καταστροφή. Επανέλαβε ότι είχαμε «πρωτοφανή (και σε διάρκεια) καύσωνα». Αληθές. Αλλά πάντα σε τέτοιες καταστροφές υπάρχει ένα («ακραίο» ή μη-αυτό είναι υποκειμενικό) φυσικό φαινόμενο. Στις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας υπήρχε ο-κατά Βύρωνα Πολύδωρα- «στρατηγός άνεμος». Το 2018, κατά την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι, οι άνεμοι έφταναν και τα δέκα μποφόρ.

 

Τρίτον, ο πρωθυπουργός απέφυγε και αυτή τη φορά να καταλογίσει συγκεκριμένες ευθύνες. Στο μήνυμά του την Δευτέρα μίλησε για «τυχόν αστοχίες».

 

Πέρασαν τρείς ημέρες, αλλά φαίνεται ότι δεν κατάφερε να εντοπίσει κάτι περισσότερο. Μίλησε για ευθύνες στο βαθμό που μπορούν να προσωποποιηθούν». Δυο ερμηνείες χωρούν. Είτε ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν θέλει να καταλογίσει ευθύνες «εν θερμώ» (δική του έκφραση) είτε ότι δεν πιστεύει ότι υπάρχουν πρόσωπα στην κυβέρνησή του ή στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό που ευθύνονται για πράξεις ή παραλείψεις. Θα περιμένουμε να δούμε την τελική απόφασή του, δηλαδή να δούμε αν θα καταλογίσει ευθύνες «εν ψυχρώ». Όμως, δεν μπορούμε να μην υπενθυμίσουμε ότι ο ίδιος πολιτικός είχε άλλη άποψη για την πολιτική ευθύνη. Αλλά τότε ήταν στην αντιπολίτευση. Το 2018, όταν ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε πει «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» για την τραγωδία στο Μάτι, ο κ. Μητσοτάκης είχε απαντήσει: «Στο δικό μου λεξιλόγιο η πολιτική ευθύνη συνοδεύεται από παραιτήσεις....».

 

Τέταρτον, μέσα στη μαυρίλα των ημερών ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησε να δώσει μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον. «Του χρόνου θα είμαστε καλύτεροι», είπε. Μπορούμε να το εκλάβουμε ως πρόβλεψη, υπόσχεση ή ευχή. Οι μέχρι τώρα προβλέψεις του (πχ για «φυσιολογικό καλοκαίρι» εν μέσω πανδημίας) απέτυχαν. Οι υποσχέσεις των πολιτικών μένουν, συνήθως, ανεκπλήρωτες, πλην εξαιρέσεων. Μακάρι όσα εξήγγειλε χτες ο νυν πρωθυπουργός να τα δουν σύντομα οι πληγέντες.

 

Και, κυρίως, να μη δούμε του χρόνου να επαναλαμβάνονται οι ίδιες δικαιολογίες.

 

Εν κατακλείδι: ο πρωθυπουργός βρήκε δικαιολογίες, δεν βρήκε ακόμα (προσωποποιημένες) ευθύνες και υποσχέθηκε καλύτερες μέρες (του χρόνου).

 

Η αισιοδοξία ποτέ δεν έβλαψε. Αρκεί να μη συμβεί αυτό που προμηνύει ο αφορισμός του συγγραφέα Πάουλο Κοέλιο: «Στο τέλος όλα πάνε καλά. Αν δεν πάνε καλά, σημαίνει ότι δεν είναι το τέλος»…