Άνθρωποι που καίγονται και άνθρωποι που κρέμονται…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η στήλη αυτή είναι πολιτική. Για την πολιτική και τα πρόσωπά της γράφουμε, αναλύουμε και κριτικάρουμε. Συνήθως αυτά υποχωρούν τον Αύγουστο. Φυσιολογικά. Είναι ο μήνας της πολιτικής ανάπαυλας. Παίρνουμε τις παραλίες ή(και) τα βουνά. Γεμίζουμε τις μπαταρίες μας για το φθινόπωρο και το χειμώνα που ακολουθούν. «Αύγουστε καλέ μου μήνα, να ‘σουν δυο φορές το χρόνο», που λέει η λαϊκή παροιμία. Ή «ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά», που λέει ο Ελύτης.

 

Ο φετινός Αύγουστος δεν ήταν τίποτα από αυτά. Να πάει και να μην ξανάρθει. Βλέπαμε σπίτια να καίγονται και ανθρώπους να ολοφύρονται μη μπορώντας να κάνουν τίποτα. Και νιώσαμε δυο φορές - όσοι έτυχε να βρισκόμαστε στην νοτιοανατολική Αττική- τον κίνδυνο από τη φωτιά που πλησίαζε. Την πρώτη φορά φύγαμε μόνοι μας, προληπτικά, γνωρίζοντας ότι ο κίνδυνος του εγκλωβισμού παραμονεύει. Αλλοι απλώς ανήσυχοι, άλλοι τρομοκρατημένοι από τον καπνό που φαινόταν κοντά και από τα πυροσβεστικά που περνούσαν διαρκώς με τις σειρήνες να ουρλιάζουν. Τρέχεις αλαφιασμένος να προλάβεις να πάρεις ό,τι(θεωρείς) χρησιμότερο. Και να καταβρέξεις τριγύρω μπας και σταματήσουν οι φλόγες λίγα μέτρα από το σπίτι. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ο αέρας ήταν σύμμαχός μας. Και μετά από κάμποσες ώρες επιστρέψαμε. Στην περιοχή που βρισκόμαστε δεν σήκωνε «εγώ δεν φεύγω, θα μείνω για να σώσω ό,τι σώζεται». Δεν μπορούσε να γίνει αυτό που βλέπαμε ότι γινόταν στα χωριά, όπου γέροι, μεσήλικες και νεότεροι με κλάρες στα χέρια χτυπούσαν τις φλόγες για να την σταματήσουν. Όταν ο κίνδυνος του εγκλωβισμού είναι ορατός, δεν παίζεις.

 

Τη δεύτερη φορά, που ο βοριάς λυσσομανούσε στην Λαυρεωτική, ήμασταν από το πρωί ανάστατοι περιμένοντας την έκτακτη ειδοποίηση στα κινητά μας. Ευτυχώς δεν ήρθε ποτέ. Ημασταν και πιο «ήσυχοι» μετά την πρώτη εμπειρία. Όλα κύλησαν ομαλά. Αργότερα, όταν έπεσε εντελώς ο αέρας και απλώς μας ερχόταν η μυρωδιά πίσω από το λόφο με τα καμένα, σκέφτηκα ότι αυτό που νιώσαμε εμείς για λίγες ώρες ήταν «παιχνιδάκι» μπροστά στις εικόνες από την Εύβοια, την Βαρυμπόμπη και την Ηλεία. Τι θα κάνουν οι άνθρωποι χωρίς σπίτι, χωρίς τη γη που τους δίνει εισόδημα, ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι που δεν μπορούν και δεν θέλουν να φύγουν από την καμένη περιοχή τους; Οσο γαλαντόμα κι αν είναι η Πολιτεία, ξέρουν ότι η ζωή τους ίσως ποτέ δεν θα γίνει ξανά όπως ήταν.

Ταυτόχρονα, αλλάζοντας για λίγο εικόνες στην οθόνη του υπολογιστή ή της τηλεόρασης, για να ξεφύγουμε από το μαύρο της φωτιάς στην Ελλάδα, πέφταμε στη πάνω στο «μαύρο» από το Αφγανιστάν, τη μεγαλύτερη παγκόσμια είδηση των ημερών. Οι σοκαριστικές εικόνες από το αεροδρόμιο της Καμπούλ. Με ανθρώπους να κρέμονται ακόμα και από τις ρόδες του αεροπλάνου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φύγουν από τη χώρα γνωρίζοντας τι τους περιμένει τώρα που οι Αμερικανοί έφυγαν και οι Ταλιμπάν ξαναήρθαν. Οι τίτλοι που μιλάνε «ντροπιαστική ήττα για τους Αμερικανούς» θύμισαν στους παλιότερους την ήττα και των Σοβιετικών στη δεκαετία του ’70. Τότε οι Αμερικανοί υποστήριζαν τους Ταλιμπάν, εναντίον των οποίων εξεστράτευσαν πριν από 20 χρόνια, με αφορμή την επίθεση της Αλ Κάιντα στην καρδιά της Αμερικής.

 

Το κείμενο αυτό δεν προσπαθεί να κάνει ανάλυση και να βγάλει συμπεράσματα ούτε για τις φωτιές που μαύρισαν(και) τον Αύγουστο την Ελλάδα ούτε για όσα γίνονται στο μακριό Αφγανιστάν, αν και υποψιαζόμαστε τι μπορεί να γίνει με τους πρόσφυγες που θα καταφέρουν να φύγουν από εκεί.

 

Προσπαθούμε να μιλήσουμε για τον άνθρωπο και των δύο πλευρών. Για τους ανθρώπους που καίγονται τα σπίτια και το βιός τους και για τους ανθρώπους που κρέμονται απελπισμένοι από τα αεροπλάνα της σωτηρίας.

 

Είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να διαλέξω για (μη πολιτικό, επαναλαμβάνω) επίλογο. Αυτό που λέει επιγραφή στην είσοδο της κόλασης από την Θεία Κωμωδία του Δάντη «Αφήστε κάθε ελπίδα εσείς που μπαίνετε»; Ή την ρήση του Σαρτρ «η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας0»;

 

Μπα, τα πετάω και τα δύο. Και κρατώ τον αρχαίο Θαλή τον Μιλήσιο: «Ακόμα κι αν όλα έχουν χαθεί, η ελπίδα μένει»….

 

ΥΓ: Ερχεται κάποια στιγμή που και οι πιο σκληροί πολιτικοί-είτε φαίνονται τέτοιοι είτε είναι-δεν αντέχουν. Δεν παρακολουθώ τις αθλιότητες που(διαβάζω ότι) κυκλοφορούν από κάποιους ανεγκέφαλους για την περιπέτεια υγείας του Νίκου Χαρδαλιά. Οσοι έχουν νιώσει τι σημαίνει άγχος, πίεση, βάρος καταλαβαίνουν μόνο μία λέξη: Περαστικά!