Ν.Τσόμσκι: Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί μείζον έγκλημα πολέμου

 

Συνέντευξη του Αμερικανού φιλοσόφου Noam Chomsky στον C.J. Polychroniou

 

 

 

Αναδημοσίευση από το γαλλικό σάιτ anti-k org.

 

C.J. Polychroniou: Νόαμ, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αιφνιδίασε τον περισσότερο κόσμο. Και προκάλεσε παντού μεγάλο σοκ, παρόλο που υπήρξαν πολλές ενδείξεις ότι ο Πούτιν είχε ενοχληθεί αρκετά από την επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και την άρνηση της Ουάσινγκτον να λάβει σοβαρά υπόψη της τις απαιτήσεις του για την ασφάλεια της Ουκρανίας, που αποτελούσαν "κόκκινη γραμμή". Γιατί νομίζετε ότι αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια εισβολή σε μία τέτοια στιγμή;

 

Πριν εξετάσουμε αυτό το ζήτημα, θα πρέπει να δούμε ορισμένα αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Το πιο κρίσιμο είναι ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί μείζον έγκλημα πολέμου, όπως ακριβώς η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και η εισβολή του Χίτλερ και του Στάλιν στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 - για να αναφέρουμε μόνο δύο καίρια παραδείγματα. Είναι πάντοτε σοφό να αναζητούμε εξηγήσεις, αλλά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, καμία ελαφρυντική συνθήκη. Και, για να έρθω στο θέμα: υπάρχουν πάρα πολλοί απόλυτοι ισχυρισμοί σχετικά με την διανοητική κατάσταση του Πούτιν. Η συνήθης αφήγηση είναι ότι είναι παγιδευμένος σε παρανοϊκές φαντασιώσεις, ότι ενεργεί μόνος του, περιτριγυρισμένος από υποτακτικούς αυλικούς - σαν αυτούς που γνωρίζουμε εδώ σε ό,τι έχει απομείνει από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που πηγαίνουν στο Mar-a-Lago (τη βίλα του Τραμπ -σ.σ.) για να πάρουν την ευλογία του ηγέτη. Μπορεί αυτές οι ύβρεις που ξεστομίζονται να ανταποκρίνονται σε κάτι, αλλά θα μπορούσε κανείς να εξετάσει και άλλες πιθανότητες: ίσως ο Πούτιν να εννοούσε αυτό που ο ίδιος και οι συνεργάτες του λένε ανοιχτά εδώ και χρόνια.

 

Θα μπορούσαμε να πούμε, για παράδειγμα, ότι "εφόσον η κύρια απαίτηση του Πούτιν είναι η διαβεβαίωση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα δεχθεί νέα μέλη, και ιδίως όχι την Ουκρανία ή τη Γεωργία, είναι σαφές ότι η σημερινή κρίση δεν θα είχε εμφανιστεί εάν δεν είχε υπάρξει επέκταση της Συμμαχίας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ή εάν η επέκταση ήταν εναρμονισμένη με την οικοδόμηση μιας δομής ασφάλειας στην Ευρώπη που θα περιλάμβανε τη Ρωσία". Η δήλωση αυτή είναι του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στη Ρωσία Jack Matlock, ενός από τους λίγους σοβαρούς ειδικούς στη Ρωσία στο αμερικανικό διπλωματικό σώμα. Την έκανε λίγο πριν από την εισβολή. Και συνέχισε, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κρίση "μπορεί εύκολα να επιλυθεί με την εφαρμογή της κοινής λογικής... Σύμφωνα με οποιοδήποτε κριτήριο κοινής λογικής, είναι προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών να προωθήσουν την ειρήνη και όχι τη σύγκρουση. Η προσπάθεια να αποσυνδεθεί η Ουκρανία από τη ρωσική επιρροή - ο διακηρυγμένος στόχος όσων ανακίνησαν τις "έγχρωμες επαναστάσεις" - ήταν μια ανόητη και επικίνδυνη προσπάθεια. Ξεχάσαμε τόσο γρήγορα το μάθημα της κρίσης των πυραύλων της Κούβας;"

 

Ο Matlock δεν είναι διόλου ο μόνος με αυτήν την άποψη. Τα απομνημονεύματα του επικεφαλής της CIA William Burns, ενός άλλου από τους λίγους γνήσιους ειδικούς της Ρωσίας, καταλήγουν σχεδόν στα ίδια συμπεράσματα πάνω στα ουσιώδη ζητήματα. Η ακόμη πιο κατηγορηματική θέση του [διπλωμάτη] George Kennan αναφέρθηκε πλατιά, αν και καθυστερημένα. Υποστηρίζεται κι από τον πρώην υπουργού 'Αμυνας των ΗΠΑ William Perry και, έξω από το διπλωματικό σώμα, από τον περίφημο μελετητή των διεθνών σχέσεων John Mearsheimer, καθώς και από πολλές άλλες, ιδιαίτερα mainstream, προσωπικότητες. Επομένως, τίποτα από αυτά δεν είναι στο σκοτάδι. Εσωτερικά έγγραφα των ΗΠΑ, που δημοσιεύθηκαν από το WikiLeaks, αποκαλύπτουν ότι η απερίσκεπτη πρόταση του Bush II στην Ουκρανία για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ προκάλεσε αμέσως έντονες προειδοποιήσεις από τη μεριά της Ρωσίας, η οποία δήλωσε ότι η επέκταση της στρατιωτικής απειλής δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή. Αυτό είναι κατανοητό. Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε παρεμπιπτόντως την περίεργη εμφάνιση της έννοιας "αριστερά" όταν πρόκειται να καταδικάζεται κάθε τόσο η "αριστερά" για τον ανεπαρκή σκεπτικισμό της απέναντι στη "γραμμή του Κρεμλίνου". Το γεγονός είναι ότι, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν γνωρίζουμε γιατί ελήφθη αυτή η απόφαση. Ούτε καν γνωρίζουμε αν η απόφαση ελήφθη από τον Πούτιν μόνο του ή από το ρωσικό Συμβούλιο Ασφαλείας, στο οποίο ο ίδιος έχει τον κύριο ρόλο. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένα πράγματα που γνωρίζουμε με αρκετή βεβαιότητα - ειδικά το φάκελο της υπόθεσης που εξετάστηκε λεπτομερώς από τους ανθρώπους που μόλις αναφέραμε, οι οποίοι κατείχαν υψηλόβαθμες θέσεις στον μηχανισμό σχεδιασμού. Εν ολίγοις, η κρίση σοβεί εδώ και 25 χρόνια, με τις ΗΠΑ να απορρίπτουν περιφρονητικά τις ανησυχίες των Ρώσων σε θέματα ασφάλειας, ιδίως τις ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές τους: τη Γεωργία και κυρίως την Ουκρανία.

 

Υπάρχουν σοβαροί λόγοι να πιστεύουμε ότι αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, ακόμη και την τελευταία στιγμή. Το έχουμε ήδη συζητήσει αυτό αρκετές φορές. Όσο για το γιατί ο Πούτιν εξαπέλυσε αυτή την εγκληματική επίθεση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μπορούμε να κάνουμε όσες εικασίες θέλουμε. Αλλά η άμεση συγκυρία δεν είναι ασαφής - την προσπερνάμε, αλλά δεν αμφισβητείται. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί τα θύματα του εγκλήματος μπορεί να θεωρούν απαράδεκτη επιείκεια το γεγονός ότι ζητάμε να μάθουμε γιατί προκλήθηκε το έγκλημα και αν θα μπορούσε να είχε αποτραπεί. Αυτό είναι κατανοητό, αλλά είναι λάθος. Αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στην τραγωδία με τρόπο που να βοηθηθούν τα θύματα και να αποφευχθούν οι ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές που διαφαίνονται στον ορίζοντα, είναι σοφό, και μάλιστα απαραίτητο, να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για το τι πήγε στραβά και πώς θα μπορούσε να είχε διορθωθεί. Οι ηρωικές χειρονομίες μπορεί να μας ικανοποιούν· όμως δεν βοηθούν.

 

Μου έρχεται συχνά στο μυαλό ένα μάθημα που διδάχθηκα πριν από πολύ καιρό. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, συμμετείχα σε μια συνάντηση στην Ευρώπη με ορισμένους εκπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου του Νοτίου Βιετνάμ ("Βιετκόνγκ", στην αμερικανική ορολογία). Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της σύντομης περιόδου έντονης αντίδρασης στα φρικτά εγκλήματα που διέπρατταν οι ΗΠΑ στην Ινδοκίνα. Μερικοί νέοι ήταν τόσο οργισμένοι που πίστευαν ότι μόνο μια βίαιη αντίδραση ήταν κατάλληλη για τις φρικαλεότητες που γίνονταν: σπάσιμο βιτρίνας στους κεντρικούς δρόμους, επίθεση σε κέντρο εφέδρων... Οποιαδήποτε άλλη αντίδραση ισοδυναμούσε με συνενοχή σε αυτά τα τρομερά εγκλήματα. Αλλά οι Βιετναμέζοι έβλεπαν τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Είχαν αντιταχθεί σθεναρά σε όλες αυτές τις ενέργειες. Είχαν παρουσιάσει το δικό τους μοντέλο αποτελεσματικής διαμαρτυρίας: μερικές γυναίκες που προσεύχονταν σιωπηλά στους τάφους των Αμερικανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στο Βιετνάμ. Δεν τους ενδιέφερε τι ήταν αυτό που έκανε τους Αμερικανούς κατά του πολέμου να αισθάνονται δίκαιοι και έντιμοι: ήθελαν να επιβιώσουν. Αυτό είναι ένα μάθημα που έχω ακούσει συχνά, με τη μία ή την άλλη μορφή, από τα θύματα των φρικτών δεινών στο Νότο - τον κύριο στόχο της αυτοκρατορικής βίας. Ένα μάθημα από το οποίο θα έπρεπε να διδαχθούμε, προσαρμόζοντάς το στις περιστάσεις. Σήμερα, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε γιατί συνέβη αυτή η τραγωδία και τι θα μπορούσε να είχε γίνει για να αποφευχθεί. Και να εφαρμόσουμε αυτά τα μαθήματα στα γεγονότα που θα ακολουθήσουν.

 

Το ζήτημα είναι κρίσιμο. Δεν έχουμε το χρόνο να αναλύσουμε εδώ αυτό το ζωτικής σημασίας θέμα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις η αντίδραση σε μια πραγματική ή φανταστική κρίση ήταν να αρπάξουμε τα όπλα αντί για το κλαδί ελιάς. Είναι σχεδόν αντανακλαστικό. Οι συνέπειες υπήρξαν συνήθως τρομερές - για τα συνήθη θύματα. Είναι πάντα χρήσιμο να προσπαθούμε να καταλάβουμε, να σκεφτόμαστε ένα ή δύο χρόνια νωρίτερα τις πιθανές συνέπειες της δράσης ή της αδράνειας. Αυτά είναι κοινοτοπίες, φυσικά, αλλά αξίζει να τις επαναλάβουμε γιατί παραμερίζονται τόσο εύκολα σε αυτές τις νόμιμες στιγμές της μεγάλης έντασης.

 

*Πηγή Lifo

Ουράνια αδιαφορία

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Στις περίφημες δέλτους της Ιστορίας δύσκολα θα εντοπίζαμε πολέμους αμιγώς θρησκευτικούς. Οι σταυροφορίες, οι ημισεληνοφορίες κτλ. έχουν το όνομα, αλλά τίποτε άλλο μεταφυσικό ή θεολογικό. Οι εθνικές και οι κοινωνικές παράμετροι ή οι αυτοκρατορικές και οι αποικιοκρατικές βλέψεις αποτελούν το υλικό έδαφος πάνω στο οποίο φυτρώνουν λάβαρα με σύμβολα θρησκευτικά.

 

Ο μεταθανάτιος παράδεισος του ενός στρατοπέδου γίνεται η επί γης κόλαση του άλλου. Οι επιχειρήσεις προσηλυτισμού στη μια ή στην άλλη θρησκεία συχνά απολήγουν στον αφανισμό των κατηχουμένων. Οι αυτόχθονες της αμερικανικής ηπείρου εκχριστιανίστηκαν διά της εκριζώσεώς τους όχι μόνο από τον γενέθλιο τόπο τους αλλά γενικά από τον κόσμο των ζώντων. Ο εξισλαμισμός, στη βίαιη εκδοχή του, εξόντωσε πληθυσμούς ολόκληρους σε τρεις ηπείρους. Η επική ποίηση, συνώνυμη της μυθολογίας, είναι το πεδίο όπου συναντούμε τους θεούς να πολεμούν, να παθιάζονται, να εμπλέκονται στ’ ανθρώπινα. Στην «Ιλιάδα» οι Ολύμπιοι μάχονται μοιρασμένοι σε φίλους των Ελλήνων και σε συμμάχους των Τρώων. Ετσι το θέλησε ο Ομηρος, που κατηγορήθηκε έπειτα από ορισμένους φιλοσόφους ότι εξευτέλισε τις θεότητες έτσι όπως τις ιστόρησε, φορτωμένες με όλα τα ταπεινά πάθη των ανθρώπων. Και στην ινδική «Μαχαμπαράτα» πολεμούν οι θεοί. Και στη Βίβλο πολεμάει ο ανελέητος Γιαχβέ, στο πλευρό του περιούσιου λαού του, που δεν μπορεί παρά να ένιωσε προδομένος και εγκαταλελειμμένος στα χρόνια των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Οπως ένιωθαν οι χριστιανοί όσο μάκραινε η Τουρκοκρατία, και είπαν με σκληρά δημοτικά τραγούδια το παράπονό τους. Ο τωρινός πόλεμος έχει το σπάνιο γνώρισμα να γίνεται ανάμεσα σε ομοδόξους, όχι απλώς ομοθρήσκους. Και οι Ρώσοι της μετασοβιετικής εποχής και οι Ουκρανοί είναι χριστιανοί ορθόδοξοι στη συντριπτική τους πλειονότητα. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κοσμικά ισχυρότατη, η δε ουκρανική διασπάστηκε, επιλέγοντας σαν φάρο της είτε το Οικουμενικό Πατριαρχείο είτε το Πατριαρχείο της Ρωσίας. Και βλέπουμε τώρα τους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους των δύο χωρών, επίγειους εκπροσώπους του ίδιου Θεού, να πολιτεύονται και να στρατεύονται. Πάντα, ωστόσο, θα βρεθούν Ελληνες χριστιανοί να δώσουν το σωστό θεολογικό περιεχόμενο. Κληρικοί τινές διακινούν από διαδικτυακού άμβωνος εφιαλτικά δόγματα: «Πώς να μη χαρούμε με τον πόλεμο; Οι πόλεμοι δεν είναι κάτι κακό. Θέλουμε να καθαρισθεί η ανθρωπότητα από την αθεϊστική λαίλαπα. Γιατί να λυπηθούμε;». Θου, Κύριε…     

Στείλε φτηνό πετρέλαιο, σύντροφε Μαδούρο…

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να γράψουμε για τον πρόεδρο της Ουκρανίας, που «τα έχει πάρει» με το ΝΑΤΟ, επειδή δεν εντάσσει τη χώρα του στους κόλπους του. Βεβαίως, καλά κάνει το ΝΑΤΟ που δεν κηρύσσει απαγορευμένη ζώνη τον εναέριο χώρο της Ουκρανίας, διότι έτσι θα ρίσκαρε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά ένα δίκιο το έχει ο δύσμοιρος Ζελένσκι. Τον παραμύθιασαν οι Δυτικοί με τις υποσχέσεις τους, εκείνος τις πίστεψε και άρχισε να λέει χοντράδες, νομίζοντας ότι ο Πούτιν θα έκανε ότι δεν άκουγε.

 

Κανονικά θα έπρεπε να γράψουμε για τον Τσαβούσογλου, ο οποίος θα φιλοξενήσει αύριο τους συναδέλφους του των δύο εμπολέμων. Ναι, ο Ρώσος Λαβρόφ και ο Ουκρανός Κουλέμπα δεν θα πάνε στην (ουδέτερη) Γενεύη της Ελβετίας για να συζητήσουν. Θα πάνε στην Αττάλεια της, κατά τα άλλα, «απομονωμένης» Τουρκίας. Η οποία και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία καταδικάζει και δεν επιβάλλει κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά δεν σπεύδει να γίνει εχθρική χώρα προς τη Ρωσία, όπως έσπευσε η Ελλάδα με «προσωπική» απόφαση του πρωθυπουργού.

  

Αλλά ας τα αφήσουμε για σήμερα αυτά. Και ας γράψουμε για δύο «παρεπόμενα» του πολέμου γεγονότα, που έχουν άμεση σχέση με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων στη Δύση και, φυσικά, με τη δική μας.

 

Εντάξει, την ώρα που άνθρωποι σκοτώνονται ή δεν ξέρουν αν θα μπορέσουν να φύγουν από τις πολιορκημένες πόλεις, φαίνεται πολυτέλεια εμείς να κοιτάζουμε την τιμή του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος.

 

Τι να κάνουμε, όμως, που αυτός θα είναι ο εφιάλτης μας από εδώ και πέρα; Όποιος έχει πάρει τον τελευταίο μήνα λογαριασμούς ρεύματος και αερίου έχει καταλάβει τι θα ακολουθήσει. Κι αν δεν έχει καταλάβει, μας προϊδέασε ο Αδωνις (ναι, ο Αδωνις είναι αρμόδιος για τον τιμάριθμο υπουργός). Αν οι Ευρωπαίοι ακολουθήσουν τους Αμερικανούς και απαγορεύσουν τις εισαγωγές πετρελαίου από τη Ρωσία, θα κλάψουνε μανούλες. Φυσικά, οι Αμερικανοί δεν θα πάθουν τίποτα, έχουν δική τους παραγωγή και αποθέματα.

 

Κι αν δεν είχαν, θα έβρισκαν. Ας είναι καλά ο …Μαδούρο! Ναι, καλά διαβάσατε. Ο «δικτάτορας»-έτσι δεν τον έλεγαν;- της Βενεζουέλας σε λίγο μπορεί να κληθεί και στο Λευκό Οίκο. Διότι η χώρα του έχει πολύ πετρέλαιο. Και ήδη αμερικανική αντιπροσωπεία πήγε εκεί και είχαν «εγκάρδιες συνομιλίες».

 

Πολύ κλάμα βλέπω να πέφτει στην Αθήνα. Αλήθεια, πού να βρίσκεται εκείνος ο Γκουαϊδό, που είχε αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος της Βενεζουέλας και τον είχε αναγνωρίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Αραγε, τώρα που ο Μπάιντεν τρέχει στον Μαδούρο, ο ημέτερος Κυριάκος θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα ζητήσει συγγνώμη από όσους οι δικοί του λοιδορούσαν ως «μαδουραίους»;

 

Πάντως, καλού κακού ας ετοιμάζουν καμιά αντιπροσωπεία για το Καράκας. Επικεφαλής να είναι o Αδωνις. Είναι ο καταλληλότερος να τουμπάρει τον σύντροφο Μαδούρο, για να μας στείλει φθηνό πετρέλαιο. Και να σκάσουν από το κακό τους οι «μαδουραίοι» του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κατάφεραν να το φέρουν το 2015.

 

Εχουν και την ιλαρή πλευρά τους όλα αυτά. Αλλά επιβεβαιώνουν ότι τα εθνικά συμφέροντα κάθε χώρας είναι πάνω απ’ όλα. Μακάρι να μη χρειαστεί να το συνειδητοποιήσουμε, για άλλη μια φορά, κατά τραγικό τρόπο με αφορμή αυτήν την κρίση.   

Πότε θα ανήκουμε και στον εαυτό μας;

 

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

 

Το Σπούτνικ κα το Russia Today έκλεισαν και στην Ελλάδα στο πλαίσιο των αντιρωσικών κυρώσεων της Ε.Ε. για την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Στην απόφαση αυτή αντέδρασε η Ευρωπαϊκή Ενωση Δημοσιογράφων, με τον γεν. γραμματέα της να υποστηρίζει ότι απάντηση στην όποια παραπληροφόρηση και προπαγάνδα είναι η τεκμηριωμένη αποκάλυψή της και όχι η λογοκρισία. Η ΕΣΗΕΑ και άλλες ενώσεις εργαζομένων στα ΜΜΕ αντέδρασαν επίσης. Θα υπάρξει άραγε κάποια ανακοίνωση για το σοβαρό αυτό θέμα και των πανεπιστημιακών τμημάτων Επικοινωνίας;

 

Από την άλλη, το διάχυτο αντιρωσικό κλίμα, παρ’ όλες τις αρχικές δηλώσεις, μοιάζει να στοχεύει έναν ολόκληρο λαό. Και θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, το κλίμα που είχε κυριαρχήσει στην Ευρώπη με τον τότε εισβολέα (το ΝΑΤΟ) σε ό,τι απέμενε από τη Γιουγκοσλαβία να θεωρείται από την Ε.Ε. απελευθερωτής, όταν και η έγκριτη «Le Monde» είχε κατηγορήσει τους Σέρβους όχι μόνον για εθνοκάθαρση στο Κόσοβο, αλλά και για «βιασμούς γυναικών και καταστροφές εμβρύων» (βλ. Αδριανή Δημακοπούλου, «Σπαράγματα. Διαδρομές μιας ανήσυχης σκέψης», Πανοπτικόν, 2019, επιμ. Μ. Πατεράκη-Γαρέφη).

 

Η ενοχοποίηση των Ρώσων τείνει να καλύψει διαχρονικά και τον ρωσικό πολιτισμό. Με την έννοια αυτήν, το βιβλίο της Καμίλα Γκρέι για τη Ρωσική Πρωτοπορία, η μετέπειτα σχετική βιβλιογραφία αλλά και η συλλογή Κωστάκη που φιλοξενείται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Θεσσαλονίκης, θα έπρεπε να απαγορευτούν! Εκτός κι αν αφαιρούνταν όλες και όλοι οι Ρώσοι καλλιτέχνες και απέμεναν αυτοί που σαν τον Μαλέβιτς ήταν ουκρανικής καταγωγής, τη Βαρβάρα Στεπανόβα λιθουανικής, τον Μαρτίρος Σαριάν αρμενικής, που ωστόσο συναποτελούσαν αυτό το εξαιρετικό γεγονός που συνέβη στην τσαρική Ρωσία στις αρχές του 20ού αιώνα και συνέχισε στη Σοβιετική Ενωση μέχρι να απαγορευτεί με το δόγμα του Ζντάνοφ και τις τραγικές συνέπειες για όλους τους καλλιτέχνες.

 

Η χώρα μας έχει διαχρονικά δεσμούς πολιτισμού και πολιτικής με τη Ρωσία, την Ουκρανία και άλλες χώρες της τέως Σοβιετικής Ενωσης. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλές χώρες της Ε.Ε., όπως είναι η Γαλλία. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν νοείται χωρίς τον Πούσκιν, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι, τον Τσέχοφ, τον Σοστακόβιτς. Η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει αυτό να το λησμονεί.

 

Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, ο Ταγίπ Ερντογάν αρνήθηκε να μετάσχει στις κυρώσεις, χωρίς να υποστεί ο ίδιος καμία κύρωση. Ενώ ως ειρηνοποιός, αυτός που συνεχώς εκτοξεύει πολεμικές απειλές, οργάνωσε τη συνάντηση Λαβρόφ - Κουλέμπα που θα γίνει στην Αττάλεια.

 

Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα δυο γνωστά σλόγκαν: Το ένα είναι η «πολυδιάσταστη εξωτερική πολιτική». Το άλλο το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Θα αξιωθούμε άραγε κάποτε να θυμηθούμε ότι «ανήκουμε και στον εαυτό μας»;

  

Ρωσική ρουλέτα…

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

Με μια παγκόσμια οικονομία που δεν έχει ακόμη συνέλθει πλήρως από το σοκ της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και η οποία σήμερα είναι στη βαριά σκιά των παρενεργειών της πανδημίας, εύλογα τίθεται ένα στρατηγικής σημασίας ερώτημα: Μπορεί να πει κανείς σήμερα με βεβαιότητα ότι οι σκληρές κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ αλλά και τη Δύση συνολικά στη Ρωσία δεν θα προκαλέσουν ανάλογη, αν όχι σοβαρότερη, ζημιά στην Ουάσινγκτον και τους συμμάχους της;

 

Στην Ιστορία δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα χώρας που συνθηκολόγησε ή καθεστώτος που ανετράπη λόγω διεθνών κυρώσεων. Οταν ο Μουσολίνι εισέβαλε στην Αιθιοπία το 1935, η Κοινωνία των Εθνών επέβαλε σκληρές κυρώσεις στην Ιταλία. Η οικονομία της χώρας πιέστηκε, σε διαχειρίσιμο όμως από το φασιστικό καθεστώς βαθμό και, ταυτόχρονα, όπως το στοιχειοθετούν ιστορικές έρευνες, η δημοτικότητα του Μουσολίνι εκτινάχθηκε στα ύψη.

 

Παρόμοιο σκηνικό και στο Ιράν, όπου οι αμερικανικές κυρώσεις ως εξωτερικός εχθρός βοήθησαν τους σκληροπυρηνικούς της θρησκευτικής ηγεσίας να καταστείλουν την κοινωνική πίεση και πολιτική κινητοποίηση υπέρ του εκδημοκρατισμού.

 

Με αλλά λόγια, οι κυρώσεις αποδείχτηκαν ότι προκαλούν την αντίθετη από την επιδιωκόμενη εξέλιξη, καθώς, όχι μόνον δεν αποσταθεροποιούν κυβερνήσεις, αλλά, αντίθετα, τις βοηθούν να συσπειρώσουν στο όνομα μιας εξωτερικής για τη χώρα απειλής.

 

Οι κυρώσεις… αυτοακυρώθηκαν με τον ίδιο τρόπο που διαψεύσθηκαν οι θεωρητικοί των μαζικών βομβαρδισμών των μεγάλων πόλεων, καθώς, αντί να προκαλέσουν εξέγερση κατά των κυβερνώντων, μετέφεραν στα μετόπισθεν τη μαχητική διάθεση της πρώτης γραμμής.

 

Αγνωστη επί του παρόντος μεταβλητή στα παραπάνω είναι η στάση που θα κρατήσει η Κίνα, αν δηλαδή θα αξιοποιήσει τη μοναδική ευκαιρία που έχει μπροστά της για οικονομική διείσδυση στην αχανή ευρασιατική χώρα που είναι ο βόρειος γείτονάς της.

 

Δίχως υπερβολή, οι ΗΠΑ και η Δύση συνολικά παίζουν ρωσική ρουλέτα με την επιβολή κυρώσεων για τις οποίες απλώς εύχονται ή, μάλλον καλύτερα, προσεύχονται να μην έχουν παρενέργειες σε βάρος τους. Η λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας σε όλο της το μεγαλείο, όπου η ανεπιθύμητη εξέλιξη που επιχειρείται να ματαιωθεί τελικά επισπεύδεται.

 

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτοεκπληρούμενης προφητείας ήταν η αγγλογαλλική εισβολή στο Σουέζ τον Νοέμβριο του 1956, η οποία, αντί να παρατείνει την παρουσία των δυο μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης στη Μέση Ανατολή, την τερμάτισε βίαια.

Θησαυρίζουν οι Έλληνες εφοπλιστές από την ενεργειακή κρίση

 

Κάθε κρίση αποτελεί μια εν δυνάμει ευκαιρία για όσους προνόησαν και ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι, να βγουν κερδισμένοι. Ο πόλεμος στην Ουκρανία επέτεινε την ενεργειακή κρίση και ανάγκασε την Ευρώπη να στραφεί προς το υγροποιημένο αέριο (LNG), προκειμένου να καλύψει το κενό που προκύπτει από τη διαδικασία ενεργειακής απεξάρτησης από τη Ρωσία. Η κρίση δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για να θησαυρίσουν οι Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι αποτελούν τους απόλυτους πρωταγωνιστές στη διεθνή αγορά των πλοίων που μεταφέρουν υγροποιημένο αέριο.

 

Θησαυρίζουν οι Έλληνες εφοπλιστές από την ενεργειακή κρίση

 

Θεωρούνται ως οι «βασιλιάδες» του LNG γεγονός που ασφαλώς τους προσδίδει προνομιακή θέση στη νέα ενεργειακή εποχή που ανοίγεται στην Ευρώπη, όπου το υγροποιημένο αέριο αποτελεί το εκλεκτό ενεργειακό «εργαλείο» της Ε.Ε., τουλάχιστον σε βραχυπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα, ικανό, όμως, για να επιφέρει τεράστια κέρδη στους Ελληνες εφοπλιστές. Αυτοί αναγνώρισαν από νωρίς την τάση προς το υγραέριο, επένδυσαν συγκεκριμένα σε δεξαμενόπλοια υγραερίου από τη δεκαετία του 1990 και απέκτησαν σημαντική επιρροή στον σχεδιασμό των πλοίων, όπως για παράδειγμα στην ανάπτυξη δεξαμενών αερίου ιδιαίτερα μικρού βάρους.

 

 

Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί για την κυριαρχία των τελευταίων στους στόλους των LNG carriers. Ελέγχουν το 15,58% του παγκόσμιου στόλου υγραεριοφόρων (LNG/LPG), ενώ βρέθηκαν στην πρώτη θέση της παγκόσμιας λίστας των εφοπλιστών με τις μεγαλύτερες επενδύσεις στους κλάδους των gas carriers, το 2021. Επένδυσαν συνολικά 3,63 δισ.δολάρια σε 18 LNG carriers την περασμένη χρονιά και άλλα 823 εκατ.δολάρια σε 14 LPG carriers. Χάρη, λοιπόν, στη έγκαιρη στροφή και mega επένδυση στα πλοία που μεταφέρουν υγροποιημένο αέριο, οι Έλληνες εφοπλιστές είναι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν εις το έπακρον την ευκαιρία που ανοίγεται γι’ αυτούς στην Ευρώπη.

 

Ήδη από το Νοέμβριο, τα φορτία με αμερικανικό κυρίως LNG με προορισμό την Ευρώπη, πολλαπλασιάστηκαν προκειμένου να μετριαστεί η ζημία από τις απώλειες του φυσικού αερίου. Αυτό που άρχισε ως προσωρινή – έκτακτη λύση, μονιμοποιήθηκε τους επόμενους μήνες και πλέον έχει λάβει και τη «σφραγίδα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Οι εξαγωγές υγροποιημένου αερίου στην Ευρώπη έχουν εκτοξευθεί σε επίπεδα ρεκόρ και αυτό προφανώς είναι λογικό, εξαιτίας της μεγάλης ζήτησης, που αναμένεται να αυξηθεί το επόμενο διάστημα. Την ανιούσα, φυσικά, έχουν πάρει και οι τιμές spot του LNG, που είναι αυξημένες κατά 10 φορές σε σχέση με τον περασμένο χρόνο!

 

Έως τώρα το κύριο πεδίο δράσης των Ελλήνων εφοπλιστών και των LNG carriers τους, ήταν η Ασία, καθώς η Κίνα, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Ταϊβάν αποτελούν παραδοσιακά τους μεγαλύτερους αγοραστές υγροποιημένου φυσικού αερίου. Πλέον, όμως, και με δεδομένη την ενεργειακή στροφή και των ΗΠΑ προς την Ευρώπη, ως προμηθευτής LNG, η Γηραιά Ήπειρος θα γίνει αναμφίβολα σημείο αναφοράς. 

πηγή

Η Ημέρα της Γυναίκας και οι ανδρικοί αιώνες

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η μεθαυριανή Τρίτη. Και σίγουρα, για να καλυφθούν οι ανάγκες του υποκριτικού ενδιαφέροντος για το φύλο που εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται «αδύναμο», ώστε να αντιμετωπίζεται και ως αδύναμο, δηλαδή ως κατώτερο πνευματικά και ως ευεπίφορο στις κάθε λογής παρεκτροπές, θα ανασυρθούν από την αποθήκη των στερεοτύπων όλα τα τετριμμένα κλισέ. Και θα ξανακουστούν τα ευχολόγια του ανέξοδου φαρισαϊσμού.

 

Δεν θα λείψουν βέβαια και οι «αρνητές». Οι είρωνες, που πρεσβεύουν ότι ο όρος «έμφυλος» είναι ένας κενός νεολογισμός, μια μόδα γαλλικής προελεύσεως, το δε «metoo» μια ακραία αμερικανική μόδα, του Χόλιγουντ και του Μανχάταν. Ο όρος «γυναικοκτονία»; Μα περιττός, αφού υπάρχει ήδη η «ανθρωποκτονία». Φυσικά και η γυναικοκτονία είναι και ανθρωποκτονία. Δεν είναι καθόλου βέβαιο εντούτοις ότι οι γυναικοκτόνοι πιστεύουν ότι σκοτώνουν έναν πλήρη άνθρωπο, όπως είναι κάθε άντρας, όταν σκοτώνουν μια γυναίκα επειδή είναι γυναίκα και επειδή δεν φέρεται «σαν σωστή γυναίκα». Και ξέρουμε δα πώς εννόησαν οι αιώνες τη «σωστή γυναίκα»: υποταγμένη, άβουλη και άφωνη, παραπλήρωμα του άντρα, του μόνου φύλου που είναι πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν…

 

Οι δεκαεφτά γυναικοκτονίες του 2021 είναι βαρύ φορτίο. Και δεν αλαφρώνει επειδή οι δύο πρώτοι μήνες του 2022 πέρασαν με μία μόνο γυναικοκτονία, στα Γιάννενα. Η συντριβή μιας γυναίκας δεν συντελείται μόνο με τη βίαιη αφαίρεση της ζωής της, και το ίδιο ακριβώς ισχύει για τη συντριβή ενός παιδιού, όποιου φύλου. Οταν πληθαίνουν οι ειδήσεις για σεξουαλική κακοποίηση κοριτσιών από συγγενείς ή από ιερείς-κατηχητές τους, κανείς, ούτε η πολιτεία ούτε η Εκκλησία ούτε η δημοσιογραφία ή η τηλεδιαιτώμενη κοινωνία, δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι «όλα αυτά», οι καταγγελίες δηλαδή, είναι «υπερβολές» για τις οποίες φταίει το «metoo» ή «μανία κάποιων να αποκτήσουν δεκαπεντάλεπτη τηλεοπτική φήμη δηλώνοντας θύματα».

 

Και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το καταδικαστικό αρρενοπρεπές πόρισμα «τώρα το θυμήθηκαν;». Θαρρείς και δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το πώς πορεύονται οι αρρενοδεσποζόμενες ανθρώπινες κοινωνίες επί χιλιετίες. Ή πόσο αλλοτριωτικά δουλεύει το «ένστικτο αυτοσυντήρησης και αυτοπροστασίας» μιας οικογένειας, μιας γειτονιάς ή ενός χωριού: συγκάλυψη, σιωπή, ενοχοποίηση του θύματος ή και τιμωρία του.

 

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το καταδικαστικό αρρενοπρεπές πόρισμα «τώρα το θυμήθηκαν;».

 

Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση που εκδικάστηκε τις προάλλες στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Θεσσαλονίκης: Ενας πενηντάρης κακοποιούσε σεξουαλικά επί έξι χρόνια την ανήλικη ανιψιά του, από τα εννιά έως τα δεκαπέντε της. Οι υποψίες γεννήθηκαν πολύ νωρίς, όταν οι γιατροί διέγνωσαν ότι το κοριτσάκι έπασχε από σεξουαλικά μεταδιδόμενη νόσο. Κατόπιν εισαγγελικής εντολής είχε διενεργηθεί ποινική έρευνα. Η γιαγιά ωστόσο (ένα θύμα επίσης, που όμως εκπίπτει σε θύτη, ίσως επειδή έχει αποφασίσει πως αυτή είναι η μοίρα των γυναικών), εξανάγκασε την εγγονή να μην πει τίποτε στους αστυνομικούς, «για το καλό της οικογένειας». Η υπόθεση αρχειοθετήθηκε και η κακοποίηση συνεχίστηκε επί χρόνια. Ωσπου η κοπέλα, δεκαπεντάχρονη πια, διέφυγε στη Σουηδία, «για να δει συγγενείς της». Από εκεί, νιώθοντας ασφαλής, ενημέρωσε ηλεκτρονικά την Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης. Και τελικά ο βιαστής καταδικάστηκε σε κάθειρξη 26 ετών.

 

Το μοτίβο αναγνωρίζεται εύκολα: βιασμός ανηλίκου, εκβιασμός του αμέσως έπειτα ώστε να σωπάσει, προδοσία του από τον συγγενή που εμπιστεύεται περισσότερο (εδώ τη γιαγιά), πολύχρονη σιωπή, καταγγελία όταν εξασφαλιστούν ευνοϊκές συνθήκες. Αρκετά από τα χνάρια του μοτίβου αναγνωρίζονται στο δημοτικό τραγούδι «Πνευματικός ατιμάζει κόρη», που βρέθηκε στα ανέκδοτα του Γάλλου νεοελληνιστή Κλωντ Φωριέλ, του πρώτου εκδότη ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, το 1824-1825 (βλ. τώρα Claude Fauriel, «Ελληνικά δημοτικά τραγούδια», τόμος Β΄: «Ανέκδοτα κείμενα – αναλυτικά κριτικά υπομνήματα – παράρτημα και επίμετρα», εκδοτική επιμέλεια Αλέξης Πολίτης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 1999).

 

Το γεγονός ότι στο τραγούδι το βάρβαρο αρσενικό δεν είναι κάποιος αιματικά συγγενής αλλά ο πνευματικός της κόρης μάς υποχρεώνει να το συσχετίσουμε και με μια άλλη υπόθεση που «συγκλόνισε το πανελλήνιο», σύμφωνα με το ρηχό κλισέ: τον βιασμό μιας ανήλικης, στα Κάτω Πατήσια, από τον ιερέα-κατηχητή της, ο οποίος, σύμφωνα με την καταγγελία, χρησιμοποίησε ακόμα και την εκκλησία ως πεδίο ασέλγειας. Το τραγούδι:

 

«Μικρός Γιωργής πανδρεύεται, μικρή γυναίκα παίρνει, / πρώτη βραδιά την πλάγιασε, την ηύρε φιλεμένη. / Στα γόνατα την κάθισε και την συχνορωτάει: / “Κόρη μου, ποιος σ’ εφίλησε, σ’ επήρε την τιμήν σου;” / “Σίντα ήμουνα εννιά χρονών κι επάτησα στους δέκα, / επήγα στον πνευματικό να με ξεμολογήσει, / με γέλασε, με φίλησε, με πήρε την τιμή μου”. / Και τα τσαρούχια φόρεσε, και το σπαθί του ζώνει, / στο μοναστήρι πάγαινε, στο μοναστήρι πάγει, / και από μακριά τούς χαιρετά, και από κοντά τούς λέγει: / “Κατέβα κάτω, ηγούμενε, να μας ξομολογήσεις, / που ‘χομεν κι έναν άρρωστο, να μας τον κοινωνήσεις”. / “Εσείς παπάδες έχετε, να σας ξεμολογήσουν”. / “Κατέβα κάτω, κερατά, σου κόβω το κεφάλι· / χίλια φλωριά βενέτικα αξίζει η τιμή σου”. / Απ’ τα μαλλιά τον άδραξε, και το σπαθί του βγάνει, / λιανά-λιανά τον έκανε, και στα σκυλιά τον ρίχνει». Το τραγούδι περιγράφει. Δεν υποδεικνύει μεθόδους απόδοσης δικαιοσύνης, την αυτοδικία δηλαδή. Δεν είναι αυτό το μέλημα της δημοτικής ποίησης, η οποία, αν και επικρίνεται σαν ελαφρώς αδιάφορη για τα καθαυτό κοινωνικά ζητήματα, μιλάει γι’ αυτά χωρίς να κραυγάζει, να ηθικολογεί, να αναθεματίζει. Το δημοτικό του άθλιου πνευματικού ξετυλίγεται σαν ρεπορτάζ που καλείται να απαντήσει στο «πού; πότε; ποιος;». Και αφηγείται με λιτότητα και σαφήνεια μια ιστορία που δεν διαφέρει πολύ από τις συγκαιρινές μας, αφού πολλές συμπεριφορές και αξιακοί κώδικες διατηρήθηκαν σχεδόν αναλλοίωτοι όσο περνούσαμε από τις αγροτοποιμενικές κοινωνίες στις αστικές: η αυταξία της οικογένειας ή του σογιού, η συγκαλυπτική σιωπή, η χυδαία κατάχρηση εξουσίας από κληρικούς που παριστάνουν τους πνευματικούς πατέρες, η αργοπορημένη αποκάλυψη.

 

Το συνηθισμένο άλλοθι των Ορθοδόξων είναι ότι στους Καθολικούς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: Μόνο στη Γαλλική Εκκλησία από το 1950 και έπειτα κακοποιήθηκαν σεξουαλικά 300.000 παιδιά, γεγονός που υποχρέωσε τον Πάπα να ομολογήσει, έστω αργά, την ντροπή του. Ας μην παραβλέπουμε όμως τους δικούς μας αριθμούς, διότι δεν υπάρχουν «μικρές» και «μεγάλες» τραγωδίες: Στην Ελλάδα, ένα στα πέντε παιδιά υφίσταται κάποια μορφή σεξουαλικής βίας/παρενόχλησης. Και κάθε βδομάδα βιάζεται ένας ανήλικος, συνήθως θηλυκού γένους. Αν έφταναν στο δικαστήριο όλες αυτές οι υποθέσεις, και επίσης όλες οι υποθέσεις ποικίλης βίας κατά των γυναικών, θα είχε διαρραγεί προ πολλού κάθε κοινωνικός ιστός.   

Εφιαλτική εκτίμηση για τη βενζίνη: Στα 2,5 ευρώ το λίτρο έως το τέλος της εβδομάδας – “Ζαλίζει” η τιμή της στα νησιά.!

 

 Στην εφιαλτική εκτίμηση ότι έως το τέλος της εβδομάδας, αρχής της επόμενης, η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης θα “σκαρφαλώσει” στα 2,5 ευρώ το λίτρο εξέφρασε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πρατηριούχων, Γιώργος Ασμάτογλου μιλώντας στον ΑΝΤ1 .

 

“Το διήμερο που πέρασε, η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης αυξήθηκε κατά 10 λεπτά δηλαδή από 2,10 ευρώ το λίτρο που ήταν, έφτασε στα 2,20 ευρώ το λίτρο” τόνισε χαρακτηριστικά.

 

Ο ίδιος πρόσθεσε, θέλοντας να δείξει την ταχύτητα των αυξήσεων, ότι “εάν η τιμή της αμόλυβδης αυξάνεται με τον ίδιο ρυθμό, πόσα διήμερα χρειάζονται για να αυξηθεί η τιμή στα 2,50 ευρώ;”.

 

 

Για το πετρέλαιο θέρμανσης

 

Επίσης ο κ. Ασμάτογλου μίλησε για το πετρέλαιο θέρμανσης. Όπως είπε η τιμή χονδρικής του πετρελαίου θέρμανσης στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι στο 1, 65 ευρώ.

 

“Έχουμε μια αύξηση της τάξεως των 15 λεπτών στο πετρέλαιο θέρμανσης και στο πετρέλαιο κίνησης αντίστοιχα 20 λεπτά το διήμερο που μας πέρασε. Το 20 λεπτά σε 2 ημέρες σημαίνει ότι το πετρέλαιο προχθές ήταν στα 1, 70 ευρώ και σήμερα είναι στο 1,90 ευρώ”, πρόσθεσε.

 

  

Στα ύψη είναι η τιμή της αμόλυβδης σε ολόκληρη τη χώρα. Σοκ και δέος προκαλούν οι τιμές στα νησιά. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία που έστειλε αναγνώστης του enikos.gr, από τον Εύδηλο Ικαρίας . Όπως βλέπετε, στα βενζινάδικα η απλή αμόλυβδη 95 οκτανίων πωλείται στην τιμή των 2,280 ευρώ το λίτρο, η αμόλυβδη 100 οκτανίων στα 2, 370 ευρώ το λίτρο , το Diesel Κίνησης στα 1,980 ευρώ και το το πετρέλαιο θέρμανσης στο 1, 490 ευρώ.

 

 

Την ίδια στιγμή πάνω από 2 ευρώ κινείται κατά μέσο όρο και η τιμή της  βενζίνης  στα νησιά.  Όπως είπε  πρόσφατα  ο πρόεδρος Ομοσπονδίας Βενζινοπωλών Ελλάδος Μιχάλης Κιούσης ,  η τιμή  της αμόλυβδης  έχει φτάσει  τα 2,20 ευρώ στα νησιά.

 

Αξιοσημείωτο είναι δε ότι η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης  στη Κύπρο είναι πιο φθηνή από ότι στη Ελλάδα. Η  μέση τιμή της αμόλυβδης βενζίνης 95 οκτανίων στη Κύπρο είναι 1,443 ευρώ το λίτρο, του πετρελαίου κίνησης 1,501 ευρώ το λίτρο και του πετρελαίου θέρμανσης 1,026 ευρώ ανά λίτρο.

πηγή

"Οι ΗΠΑ μάς έχουν κηρύξει οικονομικό πόλεμο - Η Ουκρανία ετοίμαζε βιολογικά όπλα", ισχυριζεται η Ρωσία

 

Το Κρεμλίνο κατήγγειλε σήμερα τον "οικονομικό πόλεμο" που κηρύχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη Ρωσία μετά την ανακοίνωση από την Ουάσινγκτον ενός εμπάργκο στις αμερικανικές εισαγωγές πετρελαίου και αερίου, μεταξύ άλλων κυρώσεων.

 

"Οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία και διεξάγουν αυτό τον πόλεμο", δήλωσε στους δημοσιογράφους ο εκπρόσωπος της ρωσικής Προεδρίας Ντμίτρι Πεσκόφ.

 

Μαζικές οικονομικές κυρώσεις έχουν υιοθετηθεί από πολυάριθμες χώρες, κυρίως δυτικές, κατά της Ρωσίας μετά την εισβολή ρώσων στρατιωτών πριν από σχεδόν δύο εβδομάδες στην Ουκρανία.

 

Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ανακοίνωσαν χθες, Τρίτη, την απαγόρευση των εισαγωγών ρωσικών υδρογονανθράκων ενώ η Ευρώπη είναι πιο απρόθυμη να πλήξει έναν τομέα από τον οποίο έχει μεγάλη εξάρτηση.

 

Η Ρωσία θεωρεί πως οι καταγγελίες της ότι η Ουκρανία είχε στρατιωτικά βιολογικά προγράμματα είναι ένα σημαντικό ζήτημα για ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος είναι ανάγκη να γνωρίζει την αλήθεια, δήλωσε εξάλλου ο Ντ. Πεσκόφ.

 

Το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών είχε ζητήσει νωρίτερα από τις ΗΠΑ να εξηγήσουν στον κόσμο γιατί υποστήριζαν αυτό που η Μόσχα περιγράφει ως ένα πρόγραμμα βιολογικών όπλων στην Ουκρανία. Η κατηγορία απορρίπτεται από το Κίεβο και το Πεντάγωνο.

 

Το Κρεμλίνο κατήγγειλε επίσης σήμερα την πρόταση της Πολωνίας να μεταφέρει μαχητικά αεροπλάνα της MiG-29 στους Αμερικανούς για να τα στείλουν στη συνέχεια στο Κίεβο, εκτιμώντας ότι ένα τέτοιο διάβημα θα δημιουργούσε ένα "εν δυνάμει επικίνδυνο σενάριο".

 

"Είναι ένα πολύ ανεπιθύμητο και εν δυνάμει επικίνδυνο σενάριο", δήλωσε ο Πεσκόφ.

 

πηγή: ΑΜΠΕ

   

Αντίποινα Πούτιν: Υπέγραψε διάταγμα που απαγορεύει τις εξαγωγές ορισμένων εμπορευμάτων και πρώτων υλών.!

 

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε διάταγμα που απαγορεύει την εξαγωγή ορισμένων εμπορευμάτων και πρώτων υλών.

 

Αντίποινα Πούτιν: Υπέγραψε διάταγμα που απαγορεύει τις εξαγωγές ορισμένων εμπορευμάτων και πρώτων υλ

 

Αντίποινα Πούτιν: Υπέγραψε διάταγμα που απαγορεύει τις εξαγωγές ορισμένων εμπορευμάτων και πρώτων υλ

Οι δηλωμένοι στόχοι του διατάγματος είναι "η διασφάλιση της ασφάλειας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της αδιάλειπτης λειτουργίας της βιομηχανίας".

 

Το ρωσικό υπουργικό συμβούλιο πρέπει τώρα να αποφασίσει για τη λίστα των εμπορευμάτων και των χωρών που υπόκεινται στην απαγόρευση τις επόμενες 48 ώρες.

 

Η απαγόρευση θα ισχύει μέχρι το τέλος του 2022.

 

Έρχεται λίγες μόνο ώρες αφότου οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα απαγορεύσουν τις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου και το Ηνωμένο Βασίλειο δήλωσε ότι θα καταργήσει σταδιακά την εξάρτησή του από το ρωσικό πετρέλαιο.

 

Τα νέα μέτρα είναι πιθανό να ανατρέψουν τις αγορές εμπορευμάτων. Εκτός από τις μαζικές εξαγωγές καυσίμων της, η Ρωσία είναι επίσης σημαντικός παγκόσμιος προμηθευτής σιτηρών και μετάλλων, συμπεριλαμβανομένου του 40% του παλλαδίου παγκοσμίως.

 

 πηγή

Ένα ταξίδι στη Ρωσία: Από τον Γκορμπατσόφ στον Πούτιν και στα σημερινά…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Πήγα, για μια και μοναδική μέχρι στιγμής φορά, στη Ρωσία το 1985. Τότε τη λέγαμε Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ). Το ταξίδι ήταν μισό τουριστικό και μισό επαγγελματικό. Ήμουνα τότε νεαρός δημοσιογράφος και, φυσικά, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη: έγραψα τις, πολιτικές και άλλες, εντυπώσεις μου στην «Ελευθεροτυπία».

Στην τουριστική πλευρά της επίσκεψης, μού έχουν μείνει δύο πράγματα από την ίδια πόλη, την Αγία Πετρούπολη (τότε την έλεγαν ακόμα Λένινγκραντ): η ομορφιά της και το Ερμιτάζ, ένα από τα καλύτερα μουσεία στον κόσμο.

Τα υπόλοιπα, που έχουν μέσα την επαφή με νέους ανθρώπους και μπόλικη πολιτική, τα συνυπολόγιζα πάντα στη μετέπειτα αρθρογραφία μου, όταν δίνονταν αφορμές για συζητήσεις περί καπιταλισμού και κομμουνισμού, αλλά και για τη θέση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας σε διάφορες φάσεις. Με αφορμή τα σημερινά, θα τα γράψω λίγο χύμα και σε κάπως προσωπικό τόνο (και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη γι’ αυτό), κάτι που αποφεύγω συστηματικά στην αρθρογραφία μου.

Το 1985 είχε έρθει στην εξουσία ο Γκορμπατσόφ και επιχειρούσε να εφαρμόσει την «περεστρόικα» (ανασυγκρότηση) και τη «γκλάσνοστ» (διαφάνεια). Στην Ελλάδα υπήρχε η γνωστή διχογνωμία. Το ΚΚΕ και πολλοί πληθώρα των συνοδοιπόροι του έβλεπαν εχθρικά αυτό το εγχείρημα, το θεωρούσαν υποκινούμενο από το «δυτικό ιμπεριαλισμό» για να καταστραφεί ο «σοσιαλισμός». Στον αντίποδα, το ΚΚΕ εσωτ. έβλεπε στο πρόσωπο του Γκορμπατσόφ τη μεγάλη ευκαιρία για την «αναγέννηση του σοσιαλισμού» στην κοιτίδα του. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Τότε κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου ελισσόταν με τη γνωστή μαεστρία του, κάτι που εξόργιζε τους Αμερικανούς.

Στην εφημερίδα επικρατούσε θαυμασμός για τον Γκορμπατσόφ. Θυμάμαι παλιούς συναδέλφους, που είχαν περάσει μια ζωή στο αριστερό κίνημα, αλλά είχαν πάρει οριστικό διαζύγιο από το σταλινισμό, ρωσικό και εγχώριο (όπως ο- και ιστορικός- Πότης Παρασκευόπουλος), που μου έλεγαν, στις ατέλειωτες συζητήσεις τις οποίες κάναμε αργά τη νύχτα μετά τη δουλειά, ότι το «πείραμα Γκορμπατσόφ» θα ήταν το τελευταίο για την ΕΣΣΔ. Και, αν αποτύγχανε, ο ανατολικός συνασπισμός θα κατέρρεε. Ήταν σχεδόν πεπεισμένοι ότι η σκληρή πτέρυγα του ΚΚΣΕ δεν θα επέτρεπε «επικίνδυνα ανοίγματα», διότι τότε θα κατέρρεε ό,τι η ίδια είχε οικοδομήσει επί εφτά δεκαετίες. Η συνέχεια απέδειξε ότι είχε δίκιο. Ο Γκορμπατσόφ ανατράπηκε, αλλά στην εξουσία δεν επανήλθε η παλιά σταλινική νομενκλατούρα. Ήρθε ο Γέλτσιν και μαζί με αυτόν το τέλος της ΕΣΣΔ.

Επιστρέφω στο ταξίδι. Μπήκα στο αεροπλάνο για τη Μόσχα (πήγαμε και στο Μινσκ της Λευκορωσίας και στο Λένινγκραντ) «προκατειλημμένος» από όλα αυτά. Ήθελα να δω αν ο Γκορμπατσόφ, στους λίγους μήνες που είχε αναλάβει, είχε προλάβει να μεταδώσει κάτι διαφορετικό. Δίπλα μου καθόταν ο συνάδελφός μου και συμπατριώτης μου από την Πάτρα Θοδωρής Μιχόπουλος (τότε δούλευε στην «Αυγή»), που το 2015 ανέλαβε υπεύθυνος Τύπου του Αλέξη Τσίπρα στο μέγαρο Μαξίμου και, δυστυχώς, πέθανε πρόωρα από καρκίνο. Φοβόταν πολύ τα αεροπλάνα και ειδικά στην προσγείωση έτρεμε. Του είπα να πίνει κάθε φορά μερικές γουλιές ουίσκι (βότκα στην επιστροφή). Και όταν προσγειωνόμαστε, του έλεγα περιπαικτικά: Τι φοβάσαι, ρε μινάρα; (ειδική λέξη μόνο για Πατρινούς). Ο σοσιαλισμός μας προστατεύει!

Τι αποκομίσαμε στη μια βδομάδα που μείναμε εκεί; Πλήθος αρνητικών και ένα θετικό:

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να μπουν στα ξενοδοχεία που υπήρχαν ξένοι τουρίστες.

Με κατάπληξη έμαθα ότι δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν από τη μία πόλη στην άλλη. Χρειάζονταν ειδική άδεια και για να διανυκτερεύσουν επιπρόσθετη.

Στις λιγοστές επαφές μας με ντόπιους, ειδικά με νέους, έβλεπες το θαυμασμό για καθετί δυτικό και ειδικά αμερικανικό. Σχεδόν όλοι ήθελαν κάποια στιγμή να ζήσουν στη Δύση. Ήταν ολοφάνερο: πρωτίστως η έλλειψη ελευθεριών και οι στερήσεις καθημερινών αγαθών τούς είχαν κάνει να μισούν τον τόπο που ζούσαν. Όμως, στις κουβέντες τους διέκρινες μια φλόγα. Κοίταζαν γύρω τους όταν τα έλεγαν αυτά, αλλά τα έλεγαν. Ο ερχομός του Γκορμπατσόφ είχε φέρει τα πρώτα αποτελέσματα. Φοβούνταν ότι μπορεί να μην κρατήσει πολύ και ήθελαν να μιλήσουν.

Επέστρεψα στην Ελλάδα με ενισχυμένες τις απόψεις που για χρόνια εξέφραζε η ανανεωτική αριστερά για το σταλινισμό, τη καταπίεση και τις στερήσεις που υπήρχαν στον «σοσιαλιστικό» κόσμο. Οι ισχυρισμοί της άλλη πλευράς, ότι αυτός ο κόσμος ήταν πιο «δίκαιος» και χωρίς ανισότητες δεν περνούσαν. Το αίτημα για «δημοκρατικό σοσιαλισμό», όπως αποτυπώθηκε αργότερα στη φράση του Πουλαντζά «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει», είχε μεγάλη πέραση στις θεωρητικές συζητήσεις.

Η κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου (1989) και της Σοβιετικής Ένωσης (1991) έβαλαν ταφόπλακα σε όλα αυτά. Ο κόσμος έγινε απολύτως μονοπολικός, οι ΗΠΑ μοναδική υπερδύναμη. Η Ρωσία, αδύναμη σε όλους τους τομείς, απλώς παρακολουθούσε. Η έλευση του Πούτιν (1999) ήταν η απαρχή της μακρόχρονης πορείας ανασυγκρότησής της.

Ναι, ο Πούτιν είναι ένας αυταρχικός ηγέτης, που κυβερνά με σιδηρά πυγμή. Δεν κάνει δα κάτι διαφορετικό από αυτό που έκαναν οι προκάτοχοί του στα 70 χρόνια της ΕΣΣΔ (εντάξει, αυτός κάνει, τυπικά, «εκλογές»). Διώκει τους πολιτικούς του αντιπάλους, ελέγχει τον Τύπο.

Όμως, είναι ο πολιτικός που αποκατέστησε τη Ρωσία παγκοσμίως. Μετά το 1991 ήταν μια χώρα αδύναμη, που οι Δυτικοί δεν της έδιναν σημασία. Ίσως γι’ αυτό έκαναν το λάθος να μην την ενσωματώσουν στο δυτικό σύστημα ασφαλείας, ακόμα και στο ΝΑΤΟ, όπως ζητούσε (!) ο Πούτιν στην αρχή της θητείας του.

Ναι, ο Πούτιν είναι ένας «δικτάτορας» που εισβάλλει σε γειτονική χώρα. Αλλά δεν είναι ο πρώτος διδάξας. Και (μη δικτάτορες) Αμερικανοί πρόεδροι έχουν κάνει το ίδιο, όταν απειλήθηκαν συμφέροντα της χώρας τους (Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία).

Ναι, οι Δυτικοί έκαναν λάθος που επέκτειναν το ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Όσοι το λέμε αυτό δεν δίνουμε άλλοθι στον Πούτιν που εισέβαλε στην Ουκρανία. Λέμε απλώς την αλήθεια, όπως την έχουν πει εδώ και πολλά χρόνια εμβληματικοί Αμερικανοί διπλωμάτες, όπως ο Τζόρτζ Κέναν, αλλά και ο «μάγος» της αμερικανικής πολιτικής Χένρι Κίσινγκερ το 2014, στην τότε κρίση της Ουκρανίας.

Όσοι λέμε ότι ο Πούτιν είναι ένας αυταρχικός ηγέτης, που συμπεριφέρεται κυνικά και επικίνδυνα για την ειρήνη στην Ευρώπη και, ταυτόχρονα, επισημαίνουμε τα τραγικά λάθη των Δυτικών, δεν κρατάμε, δήθεν, ίσες αποστάσεις. Απλώς δεν κάνουμε ό,τι κάνουν τα φερέφωνα της μονομερούς δυτικής προπαγάνδας, που δεν ενοχλούνται ό,τι κι αν κάνουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ηγέτες.

Η Ελλάδα είναι μια δυτική χώρα με υποχρεώσεις απέναντι στις Συμμαχίες που ανήκει (Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ). Είναι αυτονόητο ότι θα συνταχθεί μαζί τους στη σημερινή κρίση.

Όμως, η Ελλάδα έχει πικρές εμπειρίες από τη στάση των συμμάχων της στα εθνικά της θέματα, που σχετίζονται με την Τουρκία. Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά καλές σχέσεις με τη Ρωσία. Δεν είναι σύμμαχός μας, δεν απαιτούμε κάτι ιδιαίτερο από αυτήν. Αλλά η Ρωσία δεν έχει πάρει κάποια εχθρική θέση απέναντί μας (Κυπριακό, Αιγαίο). Το αντίθετο, στον ΟΗΕ έχει ψηφίσει θετικά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα βγει έξω από το δυτικό πλαίσιο στην παρούσα κρίση. Το αντίθετο. Καταδικάζει σε όλους τους τόνους τη ρωσική εισβολή, κλείνει και τον εναέριο χώρο της στα ρωσικά αεροσκάφη, όπως αποφάσισαν οι σύμμαχοι. Όμως, δεν έχει κανένα λόγο να πρωτοστατεί σε ενέργειες που θα την καταστήσουν εχθρική χώρα απέναντι στη Ρωσία, όπως η πομπωδώς ανακοινωθείσα αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία. Η «προσωπική» αυτή απόφαση του κ. Μητσοτάκη δεν προσφέρει τίποτα στη χώρα, αντίθετα μπορεί να βλάψει τα συμφέροντά της στο μέλλον, αν η Ρωσία, μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και με δικαίωμα βέτο, κληθεί να ψηφίσει για κάποιο εθνικό μας θέμα.

Το έχει πει εδώ και δύο αιώνες ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, λόρδος Πάλμερστον: «Τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα»… 

Άγριο πλιάτσικο πίσω από τον καπνό, το αίμα, και τα ερείπια

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενισχύουν τα άκρα, την καχυποψία, την αντισυστημικότητα», γράφει στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»(8/3/2022).

 

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ευθύνονται, άραγε, για τον ηθικό μανιχαϊσμό που έχει εξορίσει την αμφιβολία, που εξοστρακίζει την επιφύλαξη και την μετριοπάθεια, και πολύ περισσότερο την αμφισβήτηση; Ή μήπως ακραίοι είναι οι ίδιοι, που καλούν στη θέση «ή με τον Πούτιν ή με το ΝΑΤΟ», αποκλείοντας την άρνηση και των δύο (δηλαδή «ούτε με τον Πούτιν ούτε με το ΝΑΤΟ»);

 

Αν κοιταχτούν στον καθρέφτη, θα δουν ότι τα άκρα τα ενισχύουν οι ίδιοι.

 

Αυτοί είναι οι μανιχαϊστές που καλούσαν στο όνομα της εθνικής «καθαρότητας» και του «ονόματος» την απόρριψη ως «εθνικής προδοσίας» της συμφωνίας των Πρεσπών. Είναι οι ίδιοι που μες στην απολυτότητά τους δεν αισθάνονται το ενδεχόμενο του δικού τους λάθους. Είναι οι ίδιοι που μιλούν για «ντόπιους και ξένους» με απόλυτο τρόπο, αυτοί που διακρίνουν τα εγκλήματα σε «ημεδαπά και αλλοδαπά», που μας εγκαλούν γιατί δεν παίρνουμε απόλυτη θέση υπέρ του ενός ή του άλλου, και οι οποίοι συγχρόνως μας κατηγορούν ότι είμαστε απόλυτοι και… ακραίοι!

 

Μας δαιμονοποιούν γιατί δεν παίρνουμε «καθαρή θέση», ενώ οι ίδιοι παρουσιάζονται ως οι φορείς του απόλυτου καλού, της "καλής πλευράς της ιστορίας", του... ΝΑΤΟ που συνιστά εγγύηση για την… ελευθερία των λαών!

 

Εμείς οι άλλοι, οι «μη καθαροί», οι κουκουέδες, οι συριζαίοι, οι Μερες25, οι ανένταχτοι κ.ά. είμαστε οι «δούρειοι δαίμονες», οι κρυφοί υποστηρικτές του Πούτιν, οι «ναιμεναλλάδες», οι αντισυστημικοί, το απόλυτο κακό, αυτό που ενώνει "τα άκρα"! Μέσω αυτής της δαιμονοποίησής μας επιχειρείται ο εκφοβισμός των ψηφοφόρων, οι οποίοι τους γυρίζουν την πλάτη.

 

Έτσι, όμως, έχουμε την λεγόμενη μεταπολιτική, που δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, καθώς αποσκοπεί σε μία σύμπραξη τρομοκρατημένων πολιτών και στην εκβιαστική υπεξαίρεση της ψήφου τους.

 

Ο φόβος και η δαιμονοποίηση είναι η κινητήρια αρχή της μεταπολιτικής: φόβος έναντι των πολιτικών αντιπάλων, τρόμος έναντι των βαρβάρων-μεταναστών, φόβος απέναντι στον ρώσικο λαό, στον Πούτιν αλλά και στους Τσαϊκόφσκι, Ντοστογιέφσκι..., τρόμος όλων έναντι όλων. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής όσο και από τις αυθεντίες του κυνισμού (της απόλυτης σχετικοποίησης και της απροσδιοριστίας), που δραματοποιούν και σκηνοθετούν το «καλό και το κακό», διαμορφώνοντας αναλόγως την τρομοκρατημένη κοινή γνώμη.

 

Όμως, πίσω από την απολυτότητα αυτή, πίσω από τον καπνό των βομβών του εγκληματία Πούτιν και το αίμα των αθώων αμάχων Ουκρανών, κρύβονται αυτοί που έχουν συμφέρον από τον πόλεμο, αυτοί που κερδίζουν αμύθητα ποσά από τον πόλεμο, οι βιομήχανοι όπλων, οι πολυεθνικές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, των μετάλλων και των σιτηρών.

 

Στα 200 δολάρια το βαρέλι θα φθάσει το πετρέλαιο. Σε δυσθεώρητα ύψη η τιμή του φυσικού αερίου και των σιτηρών.

 

Οι βόμβες τσακίζουν τους Ουκρανούς και η ακρίβεια όλο τον κόσμο.

 

Ένα άγριο πλιάτσικο λαμβάνει χώρα πίσω από τον καπνό, το αίμα, και τα ερείπια του πολέμου…  

Ζελένσκι: «Προθυμία συμβιβασμού για Κριμαία και Ντονμπάς» - «Δεν ενδιαφερόμαστε πλέον για συμμετοχή στο ΝΑΤΟ»...

 

Ανοιχτό το ενδεχόμενο για συμβιβασμούς όσον αφορά την Κριμαία και το Ντονμπάς άφησε ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντιμίρ Ζελένσκι, σε συνέντευξή του στο ABC.

 

Υπενθυμίζεται ότι στην περιοχή του Ντονμπάς ανήκουν το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ, όπου ελέγχονται από τους αυτονομιστές, δηλαδή οι δύο περιοχές που αναγνώρισε ο Βλαντιμίρ Πούτιν ως ανεξάρτητες δημοκρατίες πριν προχωρήσει στην εισβολή στην Ουκρανία.

 

 

«Μπορούμε να συμβιβαστούμε για το πώς θα συνεχίσει η ζωή στις περιοχές της Κριμαίας του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ» είπε χαρακτηριστικά ο Ζελένσκι προσθέτοντας  ότι «μιλάμε για περιοχές που έχει αναγνωρίσει μόνο η Ρωσία και κανένας άλλος, όμως μπορούμε να συζητήσουμε και να βρούμε συμβιβασμούς για το πώς θα συνεχίσουν να ζουν αυτές οι περιοχές».

 

«Για μένα το πιο σημαντικό πράγμα είναι το πώς θα ζήσουν οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές που θέλουν να είναι τμήμα της Ουκρανίας. Επομένως το ζήτημα είναι πιο περίπλοκο από ό,τι απλά μια αναγνώριση» πρόσθεσε ο Ζελένσκι. 

 Οπως αναφέρει το ουκρανικό πρακτορείο ειδήσεων Interfax, o πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι κάλεσε εκ νέου τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν για διάλογο, τονίζοντας ότι η Ουκρανία είναι έτοιμη να συζητήσει και να αναζητήσει συμβιβασμούς, αλλά δεν είναι έτοιμη να συνθηκολογήσει. «Αυτό που πρέπει να γίνει είναι ο Πούτιν να ξεκινήσει ουσιαστικό διάλογο», είπε και πρόσθεσε: «Πιστεύω ότι είναι ικανός να σταματήσει τον πόλεμο που ξεκίνησε».

 

«Είμαστε έτοιμοι για διάλογο, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να παραδοθούμε», δήλωσε ο Ζελένσκι ερωτηθείς αν η Ουκρανία είναι έτοιμη να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας για κατάπαυση του πυρός.

 

«Δεν ενδιαφέρομαι πλέον για συμμετοχή στο ΝΑΤΟ»

 

Αναφερόμενος στο ΝΑΤΟ ο Ουκρανός πρόεδρος τόνισε πως δεν ενδιαφέρεται πλέον για συμμετοχή της Ουκρανίας στη συμμαχία καθώς εκείνη «δεν είναι έτοιμη να αντιπαρατεθεί με τη Ρωσία», ενώ πρόσθεσε ότι «δεν θέλουμε να είμαστε ένα κράτος που ικετεύει και δεν θέλω να είμαι τέτοιος πρόεδρος».

 

«Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, έχασα το ενδιαφέρον μου για αυτό το θέμα αφού συνειδητοποιήσαμε ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι έτοιμο να δεχτεί την Ουκρανία. Η συμμαχία φοβάται τα αντιφατικά πράγματα και την αντιπαράθεση με τη Ρωσική Ομοσπονδία», δήλωσε χαρακτηριστικά. 

πηγή 

Δ. Καιρίδης: Ένας ρατσιστής και μισός…

 

Σε ένα ρατσιστικό παραλήρημα επιδόθηκε ο Δημήτρης Καιρίδης. Ο καθηγητής. Ο βουλευτής των «αρίστων». Το στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη διαχώρισε τους πρόσφυγες ανάλογα με το χρώμα τους και τη θρησκεία τους…

 

Ο καθηγητής Διεθνών σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (ναι διδάσκει και φοιτητές αυτός ο κύριος) μας …εξήγησε ποιοι είναι «ευπρόσδεκτοι» πρόσφυγες και ποιοι όχι… Για τον καθηγητή Καιρίδη δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες θύματα πολέμων και βομβαρδισμών. Για τον κύριο Καιρίδη δεν είναι όλοι οι κατατρεγμένοι από τον πόλεμο άνθρωποι. Για τον κύριο Καιρίδη τον πρόσφυγα τον καθορίζει το «σωστό» χρώμα και η «σωστή» θρησκεία.

 

 

Για τον κύριο Καιρίδη και το ρατσιστικό …μέτρο του, σε «χριστιανούς, λευκούς, Ευρωπαίους που είναι από εμάς» συμπεριφερόμαστε αλλιώς. Με τους άλλους  τους «αλλόθρησκους» που δεν είναι στα …«λευκά» ρατσιστικά γούστα του Καιρίδη δεν πρέπει να υπάρχει ανθρώπινη αντιμετώπιση.

 

Αυτή η εμετική δήλωση του, βαφτίστηκε από τον ίδιο …«πολιτικά ανορθόδοξο» προκειμένου να του δώσει το …δικαίωμα να ξεράσει τα παρακάτω:

 

 «Να κάθονται και να σφαγιάζονται στην καρδιά της Ευρώπης… και αν θέλετε να το πω και κυνικά, εδώ δε μιλάμε για μια σφαγή σε ένα μακρινό μέρος κάπου στα βάθη της Αφρικής με αλλόθρησκους, αλλά για -να το πω τελείως κυνικά, ξέρω ότι ακούγεται πολιτικά ανορθόδοξο, αλλά δυστυχώς και αυτό μετράει- χριστιανούς, λευκούς, Ευρωπαίους, που είναι από εμάς, προέρχονται από εμάς…».

 

Κανονικοποίηση του ρατσισμού. Βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος και καθηγητής (!) διεθνών σχέσεων στο Πάντειο (να τον χαίρεται) μας διευκρινίζει πως «εδώ δεν μιλάμε για αλλόθρησκους στα βάθη της Αφρικής» αλλά για «Χριστιανούς, λευκούς, Ευρωπαίους». pic.twitter.com/KVhw1IzYvC  — Antonios Tzanakopoulos 🔻💙 (@ATzanakopoulos) March 6, 2022

Αυτός ο κύριος έχει θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο και σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο… Για να διαδίδει από διπλό βήμα το ρατσιστικό οχετό του…  

 πηγή