Ρώσοι σοσιαλιστές εναντίον του πολέμου

  

Το ακόλουθο κείμενο συντάχθηκε από τον «Συνασπισμό των σοσιαλιστών εναντίον του πολέμου», που αποτελείται από ακτιβιστές σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οργανώσεων της Ρωσίας. Το κείμενο αυτό, που διακινείται στη Ρωσία, δημοσιεύτηκε και στο αμερικανικό περιοδικό Jacobin.

Οπως και κάθε πόλεμος της Ιστορίας, αυτός ο πόλεμος μας διαιρεί σε δύο παρατάξεις: υπέρ και κατά του πολέμου. Η προπαγάνδα του Κρεμλίνου προσπαθεί να μας πείσει ότι το έθνος είναι ενωμένο στο πλάι της κυβέρνησης. Και ότι εκείνοι που θέλουν την ειρήνη είναι μόνο θλιβεροί αποστάτες, φιλοδυτικοί φιλελεύθεροι και αργυρώνητοι εχθροί. Πρόκειται για ένα απαράδεκτο ψεύδος. Αυτή τη φορά οι παλιοί εκπρόσωποι του Κρεμλίνου είναι με τη μειοψηφία. Το μεγαλύτερο μέρος ακόμα και εκείνων που συνεχίζουν να εμπιστεύονται την κυβέρνηση δεν θέλουν έναν αδελφοκτόνο πόλεμο.

Κλείνουν τα μάτια τους όσο τους είναι δυνατό, μόνο και μόνο για να μη βλέπουν το πώς ο κόσμος που σχεδίασαν οι Ρώσοι προπαγανδιστές διαλύεται μπροστά τους. Πολλοί ακόμα αυταπατώνται ότι αυτός δεν είναι ένας πόλεμος, πόσο μάλλον ένας επιθετικός πόλεμος, αλλά μια «ειδική επιχείρηση» σχεδιασμένη για να «απελευθερώσει» τον ουκρανικό λαό. Οι τρομερές κινηματογραφημένες εικόνες των σκληρών κανονιοβολισμών και των βομβαρδισμένων πόλεων θα συντρίψουν σύντομα αυτούς τους μύθους. Ακόμα και οι πιο πιστοί ψηφοφόροι του Βλαντίμιρ Πούτιν θα πουν: «Δεν σε ψηφίσαμε για να κάνεις αυτόν τον άδικο πόλεμο!».

Ηδη σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη τη χώρα εξέφρασαν τη φρίκη και την αποστροφή τους για τις ενέργειες της κυβέρνησης Πούτιν. Πρόκειται για πρόσωπα με διαφορετικές πεποιθήσεις. Αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι προπαγανδιστές του καθεστώτος, το μεγαλύτερο μέρος τους δεν είναι φιλελεύθεροι. Ανάμεσά τους υπάρχουν πάρα πολλά πρόσωπα της Αριστεράς, σοσιαλιστές ή κομμουνιστές. Και φυσικά αυτοί οι άνθρωποι –το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας– είναι αληθινοί πατριώτες. Μας είπαν ότι όσοι αντιτίθενται σε αυτόν τον πόλεμο είναι υποκριτές, ότι δεν είναι εναντίον του πολέμου αλλά υπέρ της Δύσης. Αυτό είναι ψεύδος.

Δεν υπήρξαμε ποτέ υποστηρικτές των Ηνωμένων Πολιτειών και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής τους. Οταν τα ουκρανικά στρατεύματα βομβάρδισαν το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ δεν παραμείναμε σιωπηλοί. Δεν θα σωπάσουμε ούτε τώρα, όταν το Χάρκοβο, το Κίεβο και η Οδησσός θα βομβαρδίζονται με διαταγή του Πούτιν και της κλίκας του. Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για να εναντιωνόμαστε στον πόλεμο. Για μας, που υποστηρίζουμε την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία, ορισμένοι από αυτούς τους λόγους είναι ιδιαίτερα σημαντικοί.

Αυτή είναι μια άδικη εισβολή. Δεν υπάρχει καμία απειλή για το ρωσικό κράτος, η οποία να δικαιολογεί την αποστολή των στρατιωτών μας για να σκοτώσουν και να σκοτωθούν. Δεν «απελευθερώνουν» κανέναν. Δεν βοηθούν κανένα λαϊκό κίνημα. Δεν πρόκειται για τίποτε άλλο παρά για έναν κανονικό στρατό, που καταστρέφει τις ειρηνικές ουκρανικές πόλεις, επειδή το θέλουν μια δράκα δισεκατομμυριούχοι που ονειρεύονται να διατηρήσουν τον έλεγχο της Ρωσίας για πάντα.

Αυτός ο πόλεμος παράγει ανυπολόγιστες καταστροφές για τους λαούς μας. Τόσο οι Ουκρανοί όσο και οι Ρώσοι τον πληρώνουν ακριβά, με το αίμα τους. Μετά από πολύ καιρό, όταν θα έχει κατακαθίσει ο κουρνιαχτός, η φτώχεια, ο πληθωρισμός και η ανεργία θα πλήξουν τους πάντες. Και δεν θα είναι οι ολιγάρχες και οι γραφειοκράτες εκείνοι που θα πληρώσουν τον λογαριασμό, αλλά οι φτωχοί, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι. Πολλοί από μας δεν θα έχουν τα μέσα για να θρέψουν τα παιδιά τους.

 Αυτός ο πόλεμος θα μετατρέψει την Ουκρανία σε ερείπια και τη Ρωσία σε μια φυλακή. Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας της αντιπολίτευσης έχουν ήδη κλείσει. Οι άνθρωποι καταλήγουν στη φυλακή επειδή μοιράζουν προκηρύξεις, κρατούν ακίνδυνα πλακάτ, ακόμα και για αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σύντομα οι Ρώσοι θα έχουν μία και μοναδική επιλογή: τη φυλακή ή τη στρατολόγηση. Ο πόλεμος παράγει δικτατορίες διαφορετικές από εκείνες που γνώρισαν οι γενεές που ζουν ακόμα.

Αυτός ο πόλεμος πολλαπλασιάζει όλους τους κινδύνους και τις απειλές για τη χώρα μας. Ακόμα και εκείνοι οι Ουκρανοί που πριν από λίγες βδομάδες ένιωθαν συμπάθεια για τη Ρωσία, τώρα στρατολογούνται στην εθνοφρουρά, για να πολεμήσουν τα στρατεύματά μας. Με την επίθεσή του, ο Πούτιν τούς προμήθευσε με δικαιολογίες, για να εγκαταστήσουν νέους πυραύλους και στρατιωτικές βάσεις κατά μήκος των συνόρων μας.

Τέλος, η πάλη για την ειρήνη είναι πατριωτικό χρέος για κάθε Ρώσο. Οχι μόνον επειδή είμαστε οι θεματοφύλακες της μνήμης του χειρότερου πολέμου της Ιστορίας, αλλά και επειδή ο τωρινός πόλεμος απειλεί την ακεραιότητα και την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας.

Ο Πούτιν προσπαθεί να συνδέσει την προσωπική του τύχη με την τύχη της χώρας μας. Αν το κατορθώσει, η αναπόφευκτη ήττα του θα γίνει ήττα ολόκληρου του έθνους. Τότε ενδέχεται αληθινά να αντιμετωπίσουμε τη μοίρα της μεταπολεμικής Γερμανίας: κατοχή, εδαφική διαίρεση, καλλιέργεια της συλλογικής ενοχής. Υπάρχει μόνον ένας τρόπος να προλάβουμε αυτές τις καταστροφές. Εμείς οι ίδιοι, γυναίκες και άνδρες της Ρωσίας, οφείλουμε να σταματήσουμε αυτόν τον πόλεμο. Αυτή η χώρα μάς ανήκει, δεν είναι ιδιοκτησία μιας δράκας ολιγαρχών που τρελαίνονται για παλάτια και για γιοτ. Είναι καιρός να την ανακτήσουμε.

Οι εχθροί μας δεν είναι στο Κίεβο και στην Οδησσό, αλλά στη Μόσχα. Είναι ώρα να τους εκδιώξουμε. Ο πόλεμος δεν είναι πόλεμος της Ρωσίας. Ο πόλεμος είναι του Πούτιν και της κυβέρνησής του. Να γιατί εμείς, Ρώσοι σοσιαλιστές και κομμουνιστές, είμαστε αντίθετοι σε αυτόν τον εγκληματικό πόλεμο. Θέλουμε να τον σταματήσουμε για να σώσουμε τη Ρωσία.

Οχι στην επέμβαση!

Οχι στη δικτατορία!

Οχι στη φτώχεια!

Επιμέλεια-μετάφραση: Θανάσης Γιαλκέτσης

 

Σταματήστε να είστε φτωχοί, νευριάζουν οι υπουργοί

Η αδυναμία των πολιτών να βάλουν βενζίνη, φαίνεται ότι προκαλεί εκνευρισμό στην κυβέρνηση, οπότε πρέπει άμεσα να πάρουν τα μέτρα τους, να πλουτίσουν και να μην κρυώνουν.

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Είναι θέμα επιλογής ή ψυχολογίας το να βάλεις ή να μη βάλεις βενζίνη και πετρέλαιο θέρμανσης;

Αν έχεις αποταμιεύσεις ή αξιοπρεπή μισθό και δεν σου τελειώνουν τα χρήματα την πρώτη βδομάδα του μήνα, ίσως τότε να είναι πράγματι θέμα επιλογής. Μειώνεις την κατανάλωση, όπως υποστηρίζει ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, επειδή βλέπεις βομβαρδισμούς στις ειδήσεις. Για "ψυχολογικούς λόγους" δηλαδή.

Επιπλέον, δεν κρυώνεις, όχι λόγω των επιδομάτων που κάποτε θα λάβεις, αλλά επειδή έχεις ο ίδιος τη δυνατότητα να παραγγείλεις πετρέλαιο θέρμανσης για τον βαρύ Χειμώνα από πριν.

Αντέχεις την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια και δεν έχεις προσβληθεί από τον φόβο του καταναλωτή πριν ανοίξει τον λογαριασμό ρεύματος. Ζορίζεσαι αλλά τα καταφέρνεις.

Όλα αυτά αν έχεις χρήματα. Αν όμως είσαι φτωχός, χαμηλόμισθος ή άνεργος, τότε οι "ψυχολογικοί λόγοι" του υπουργού, πάνε περίπατο.

Δεν βάζεις βενζίνη, γιατι δεν έχεις χρήματα. Κρυώνεις για τον ίδιο λόγο. Δεν μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου όσα χρειάζεται, για τον ίδιο λόγο. Δεν βγάζεις το μήνα για τον ίδιο λόγο.

Οι πολιτικοί και οι υπουργοί έχουν διαχρονικά δυσκολία κατανόησης των προβλημάτων των πολιτών. Είτε -αν είναι πορφυρογέννητοι- δεν έχουν αντιμετωπίσει ποτέ στη ζωή τους αντίστοιχα προβλήματα, είτε ξεχνούν το παρελθόν τους με το που ράβουν το κοστούμι.

Στην πλειοψηφία τους, δεν ζουν στην ίδια χώρα με τους πολίτες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.  Ζουν σε μια άλλη πραγματικότητα. Δεν πάνε τα παιδιά τους στα ίδια σχολεία, δεν μετακινούνται με τον ίδιο τρόπο, δεν έχουν την ίδια περίθαλψη, δεν ανησυχούν με τον ίδιο τρόπο για τη θέρμανση και τη βενζίνη.

Το καινοφανές που έχει φέρει η παρούσα διακυβέρνηση, είναι η φανερή ενόχλησή της για τους φτωχούς και τα ανεξήγητα παράπονά τους. Δεν πήραν αύξηση 2% στον κατώτατο μισθό; Δεν θα πάρουν 13 ευρώ το μήνα για βενζίνη και μάλιστα για 3 μήνες σερί; Γιατί εξακολουθούν να γκρινιάζουν και να χαλάνε τη διάθεση των υπουργών; 

Η φανερή απέχθειά προς τον φτωχό, οδηγεί συχνά σε κυνικές δηλώσεις, όπως αυτή του κ. Γεωργιάδη ή του κ. Σκέρτσου στο πρόσφατο παρελθόν για την πολυτέλεια του να έχει μια χώρα δυνατό ΕΣΥ.

Επειδή λοιπόν, η ένδεια μεγάλης μερίδας των πολιτών και η αδυναμία τους να καταναλώσουν, φαίνεται ότι προκαλεί εκνευρισμό στην κυβέρνηση, πρέπει οι φτωχοί να αναλάβουν την ατομική τους ευθύνη και να δράσουν άμεσα.

Από σήμερα κιόλας να αποκηρύξουν την φτώχεια τους και να νιώσουν πλούσιοι. Όλα άλλωστε είναι θέμα ψυχολογίας. 

 

Πώς έβγαλε τόσα λεφτά ο Γιώργος Τράγκας;

 

Με καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ και ακίνητα στις πιο ακριβές περιοχές του πλανήτη, η περιουσία του μπορεί να χαρακτηριστεί ως και αμύθητη, τουλάχιστον για τα δεδομένα ενός πετυχημένου δημοσιογράφου. Για αυτό και οι Αρχές οφείλουν να απαντήσουν στο ερώτημα που μας κληροδότησε ο μακαρίτης: από πού βγήκαν τόσα λεφτά; 

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης   

Υπάρχει μία εξαιρετική τηλεοπτική σειρά, το Succession, που παρακολουθεί την οικογένεια ενός μεγιστάνα των media με έδρα τη Νέα Υόρκη, κανάλια και εφημερίδες σε όλον τον κόσμο. Το σενάριο ιστορεί τις ίντριγκες στο εσωτερικό της οικογένειας για τη διαδοχή του πατριάρχη και το μοίρασμα μίας αμύθητης περιουσίας που περιέχει ως και ελικόπτερα, τζετ, θαλαμηγούς και επαύλεις στην Ευρώπη. Το έβλεπα με προσήλωση και την υποδόρια ζήλια του λιγούρη, αλλά τώρα που ξεκίνησε ο καινούργιος κύκλος στη σειρά με την κληρονομιά του Γιώργου Τράγκα, έχω εστιάσει στο Μόντε Κάρλο, χαζεύω την Αψίδα του Θριάμβου από το διαμέρισμα στο Παρίσι ή την Ακρόπολη από το επιβλητικό ακίνητο στην Αθήνα. 

Υπάρχουν επίσης πολυτελή διαμερίσματα στη Νέα Υόρκη και στο Βέγκας, βίλες στη Μύκονο και καταθέσεις τουλάχιστον 12 εκατ. ευρώ. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν θυρίδες ή υπεράκτιες εταιρείες με περιουσιακά στοιχεία κ.λ.π. Τώρα διαβάζουμε ότι αποκαλύφθηκε νέα διαθήκη που είχε συντάξει ιδιοχείρως στο Μονακό με την οποία, μέσα σε δεκαπέντε σελίδες, διαθέτει την περιουσία του κατά πώς βουλεύτηκε έχοντας σώας τα φρένας.  

Να τα χαρούν, λοιπόν, οι συγγενείς, να ζήσουν να θυμούνται τον άνθρωπό τους που εργάστηκε σκληρά για να τους αποκαταστήσει. Και δεν ευεργετήθηκαν μόνο οι συγγενείς. Ο εκλιπών δεν λησμόνησε το προσωπικό που εργαζόταν για τον ίδιο (εννοούμε φύλακα, οικιακή βοηθό, μην πάει το μυαλό σας σε υπαλλήλους), άφησε χρήματα στη Φιλοζωική, στην «Ελπίδα» και, φυσικά, στην Εκκλησία, όπως κάνει κάθε καλός χριστιανός. Ομως ο Γιώργος Τράγκας, κληροδότησε σε όλους εμάς και ένα ερώτημα: από πού βγήκαν αυτά τα λεφτά; Διότι εδώ δεν μιλάμε για την περιουσία ενός επιτυχημένου, είναι η αλήθεια, δημοσιογράφου. 

Δεν πιάνουμε μολύβι και τεφτέρι για να υπολογίσουμε πόσα μπορεί να έβγαλε ο πιο πετυχημένος παραγωγός στην ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου και ένας επιχειρηματίας των media. Εδώ μιλάμε για περιουσία μεγιστάνα. Ναι, βέβαια, δούλεψε σκληρά, καμία αντίρρηση. Βρέθηκε από παιδί στο πεζοδρόμιο της βιοπάλης, τα έχει διηγηθεί και ο ίδιος με δάκρυα στα μάτια. Μόνο που διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη και στο Βέγκας δεν βγαίνει από το ραδιόφωνο. Ούτε βίλα στη Μύκονο -ενδεχομένως να βγαίνει ένα WC. Και όσο και αν σε πληρώσει η τηλεόραση, τόσα ακίνητα στη νότια Γαλλία δεν αγοράζονται ούτε σε πλειστηριασμό την εποχή που έμεινε ταπί ο Μπερνάρντ Ταπί. 

Είναι απλό και συνάμα πολυδιάστατο ερώτημα το οποίο καλούνται να απαντήσουν οι αρμόδιες αρχές: από πού έβγαλε τόσα λεφτά ο Γιώργος Τράγκας; Πώς χτίστηκε όλη αυτή η αμύθητη περιουσία; Το μέγεθος της ευλόγως δημιουργεί ερωτήματα, όχι απαραιτήτως για ενδεχόμενες σκιές, αλλά για τη μορφολογία μίας πετυχημένης επαγγελματικής διαδρομής, την οποία αξίζει να χαρτογραφήσουμε ως το απόλυτο success story. Πηγή: Protagon.gr

Παυλάκης: Το Πάσχα θα κορυφωθεί η πανδημία με πολλά κρούσματα και θανάτους.!

 

 

 

«Δεν τελειώσαμε με τον ιό» επανέλαβε για άλλη μια φορά ο γιατρός-ερευνητής στις ΗΠΑ Γιώργος Παυλάκης. Προειδοποίησε δε ότι στην Ελλάδα διανύουμε νέο κύμα της πανδημίας, που θα κορυφωθεί το Πάσχα με πολλά κρούσματα και πολλούς νεκρούς.

«Από τις 7 Μαρτίου η Ελλάδα έχει νέο επιδημικό κύμα. Προσοχή γιατί το Πάσχα θα είναι άσχημο» ανέφερε χαρακτηριστικά, μιλώντας στον ΑΝΤ1.

 

«Ηπρόβλεψη είναι ότι περίπου το Πάσχα θα κάνει κορύφωση η πανδημία, με πολλά κρούσματα και θανάτους», σημείωσε προσθέτοντας πως «πρέπει να προσέξουμε τώρα», λόγω της εξάπλωσης της Όμικρον 2.

 

 

Ο γιατρός απέρριψε τα όσα ακούγονται ότι βρισκόμαστε στο τέλος της πανδημίας. «Αυτό το τελειώνουμε με την πανδημία το έχω ακούσει 4-5 φορές στην Ελλάδα από χείλη πολύ επίσημα. Αυτά τα πολύ επίσημα χείλη που είπαν τελειώσαμε με την πανδημία και κήρυξαν τη λήξη της πρέπει να προσέχουν γιατί η πανδημία είναι εδώ, θα συνεχίσει, ο ιός είναι απρόβλεπτος, είναι μαζί μας» ανέφερε. Εξήγησε δε ότι ο σοβαρότερος κίνδυνος για την Ελλάδα είναι το μεγάλο ποσοστό των ανεμβολίαστων, καθώς και το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που δεν είναι πλήρως εμβολιασμένοι και δεν έχουν κάνει τρίτη δόση.

  

Ο Γ. Παυλάκης επισήμανε παράλληλα ότι τα εμβόλια από μόνα τους δεν είναι δυνατόν να ανακόψουν την πανδημία και τάχτηκε κατά της χαλάρωσης των μέτρων. «Πρέπει να προφυλαγόμαστε από όλους, αφού και οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν» είπε.

 

«Σχεδόν όλη η βόρεια Ευρώπη έχει νέο επιδημιολογικό κύμα με την Όμικρον 2» συνέχισε, αναφέροντας μεταξύ άλλων πως «οι χώρες που «άνοιξαν» μαζί μας «πανηγυρικά», αντιμετωπίζουν προβλήματα. «Η Δανία, με 93%-95% εμβολιασμένους πολίτες, για όλο τον Μάρτιο έχει περισσότερους νεκρούς από την Ελλάδα αναλογικά. Φανταστείτε τι θα γίνει αν ανοίξει η Ελλάδα» υπογράμμισε.

 

Τέλος, υπενθύμισε ότι ο ίδιος έλεγε το φθινόπωρο ότι μέχρι το Πάσχα θα έχουμε 25.000 θανάτους. «Τώρα βλέπουμε 25.000 κρούσματα και πάμε για 27.000 θανάτους ήδη», συμπλήρωσε, εκτιμώντας ότι θα πάμε πάνω από 30.000 νεκρούς.  

 πηγή

      

Πούτιν και Μπάιντεν τεντώνουν επικίνδυνα το σκοινί…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

 Από τη δεκαετία του ’60 και την κρίση των πυραύλων της Κούβας έχουμε να δούμε μια τόσο επικίνδυνη για τον κόσμο κατάσταση. Τότε οι δύο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, έφτασαν κοντά σε πυρηνικό πόλεμο. Αλλά οι ηγέτες τους Κένεντι και Χρουστσόφ επέδειξαν σύνεση και, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, έφτασαν σε συμφωνία και ο κόσμος ανάσανε.

 

 Σήμερα έχουμε ανησυχητικά δείγματα. Ο Πούτιν ξεκίνησε μια «στρατηγική επιχείρηση» στην Ουκρανία, η οποία δεν πέτυχε όπως υπολόγιζε και εξελίσσεται σε ανθρωπιστική τραγωδία. Ο κυνισμός του ηγέτη της Ρωσίας είναι τέτοιος που ακόμα και διπλωμάτες με ευνοϊκή στάση απέναντι στη χώρα αυτή περιγράφουν τραγικές καταστάσεις σε πόλεις με  θύματα αμάχους.

 

 

Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ κάνουν ό,τι (δεν) πρέπει για να οξύνουν την αντιπαράθεση με τον Πούτιν. Δεν αρκούνται στις κυρώσεις. Αλλά ο Μπάιντεν προχωρά σε χαρακτηρισμούς που δεν συνηθίζονται μεταξύ ηγετών(«εγκληματίας πολέμου»). Για παράδειγμα, οι σοβιετικοί ηγέτες ποτέ δεν αποκάλεσαν «εγκληματίες πολέμου» τους προέδρους των ΗΠΑ που έκαιγαν χωριά στο Βιετνάμ. Κι επειδή το Βιετνάμ είναι μακρινό, ουδείς ηγέτης αποκάλεσε τον Κλίντον «εγκληματία πολέμου»,όταν βομβάρδισε την πρεσβεία της Κίνας στο Βελιγράδι το 1999, με νεκρούς και τραυματίες. Αλήθεια, αν κάποια στιγμή χρειαστεί να συναντηθούν, πώς θα χαιρετίσει ο Μπάιντεν τον Πούτιν; «Γεια σου Βλαντίμιρ, εγκληματία πολέμου;».

 

 Αλλά δεν είναι μόνον οι χαρακτηρισμοί. Οι Αμερικανοί κάνουν και άλλες πιο επικίνδυνες κινήσεις. Οπως είναι η πρόταση προς την Τουρκία να δώσει στην Ουκρανία τους πυραύλους S-400, που έχει προμηθευτεί από τη Ρωσία, με αντάλλαγμα να πάρει τα «απαγορευμένα» αμερικανικά αεροπλάνα F-35. Πρόκειται για εντελώς τυχοδιωκτική πρόταση, η οποία, αν γινόταν δεκτή, θα σήμαινε ότι η Τουρκία κηρύσσει τον πόλεμο στη Ρωσία. Αυτό μας έλειπε. Ευτυχώς που οι Τούρκοι φέρονται με λογική και σύνεση.

 

 Αλλά οι Αμερικανοί φαίνεται ότι επιδιώκουν, εκτός από τη Ρωσία, να καταστήσουν «συνένοχο» και την Κίνα, αν της παράσχει βοήθεια. Αλλά επειδή η Κίνα δεν είναι μόνο οικονομική υπερδύναμη αλλά και στρατιωτική  πλέον και επειδή υπάρχει η εκκρεμότητα με την Ταϊβάν, το «παιχνίδι» αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο. Και είναι απορίας άξιο γιατί οι ΗΠΑ θέλουν να σπρώξουν την Κίνα σε στενή συμμαχία με τον Πούτιν.

 

 Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ουσιαστικά ο Γερμανός Σόλτς και ο Γάλλος Μακρόν, συμπεριφέρονται πολύ πιο υπεύθυνα από τον Μπάιντεν. Φυσικά, δεν μπορούν να πάρουν άλλη θέση από τις ΗΠΑ στη γενική κατεύθυνση, αλλά δεν έχουν κανένα λόγο να  εξωθήσουν τον Πούτιν στα άκρα, να τον οδηγήσουν σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Γι’ αυτό και ποτέ δεν σταμάτησαν να συνομιλούν μαζί του.

 

Η ανθρωπότητα δεν χρειάζεται θερμοκέφαλους στη Δύση που να συναγωνίζονται τον Πούτιν σε κυνισμό. Όπως λένε ακόμα και Αμερικανοί, η Δύση έχει ευθύνες για τις σημερινές εξελίξεις και δεν πρέπει να οδηγήσει τον Πούτιν σε αδιέξοδο, γιατί θα γίνει πολύ πιο επικίνδυνος. Αντίθετα, πρέπει να του δώσει οδό διαφυγής, ώστε να σταματήσει την εισβολή στην Ουκρανία.

 

 Ευχής έργον θα είναι να έχουν πραγματική βάση όσα είπε ο Τσαβούσογλου, ώστε η κρίση να αποκλιμακωθεί, ο κόσμος να αποφύγει τη γενίκευση των συγκρούσεων και να σταματήσουν οι επώδυνες επιπτώσεις στην οικονομία και στην καθημερινότητα των πολιτών.    

ΟΗΕ: Οι τιμές των τροφίμων παγκοσμίως είναι σε υψηλό όλων των εποχών

 

Αξιωματούχος του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος (WFP) δήλωσε την Παρασκευή ότι οι αλυσίδες εφοδιασμού τροφίμων στην Ουκρανία καταρρέουν, με ένα μέρος της υποδομής να έχει καταστραφεί και πολλά παντοπωλεία και αποθήκες να είναι άδεια.

 

«Η αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων της χώρας καταρρέει. Οι μετακινήσεις εμπορευμάτων έχουν επιβραδυνθεί λόγω της ανασφάλειας και της απροθυμίας των οδηγών», δήλωσε ο Γιάκομπ Κερν, συντονιστής έκτακτης ανάγκης του WFP για την κρίση στην Ουκρανία, σε συνέντευξη Τύπου στη Γενεύη μέσω τηλεδιάσκεψης από την Πολωνία. Εξέφρασε επίσης την ανησυχία του για την κατάσταση σε «περικυκλωμένες πόλεις» όπως η Μαριούπολη, λέγοντας ότι τα αποθέματα τροφής και νερού εξαντλούνται και ότι οι νηοπομπές της δεν μπόρεσαν να εισέλθουν στην πόλη.

 

 

Το WFP αγοράζει σχεδόν το ήμισυ των προμηθειών σιταριού του από την Ουκρανία και ο αξιωματούχος είπε ότι η κρίση εκεί μετά τη ρωσική εισβολή στις 24 Φεβρουαρίου είχε ωθήσει απότομα προς τα πάνω τις τιμές των τροφίμων.

 

 

«Με τις παγκόσμιες τιμές των τροφίμων σε υψηλό όλων των εποχών, το WFP ανησυχεί επίσης για τον αντίκτυπο της κρίσης στην Ουκρανία στην επισιτιστική ασφάλεια παγκοσμίως, ειδικά στα “hot spots πείνας”», είπε, προειδοποιώντας για «παράπλευρη πείνα» σε άλλα μέρη.

 

Ο οργανισμός δίνει 71 εκατομμύρια δολάρια επιπλέον το μήνα για τρόφιμα φέτος λόγω του πληθωρισμού και της κρίσης στην Ουκρανία, είπε, προσθέτοντας ότι ένα τέτοιο ποσό καλύπτει τις προμήθειες τροφίμων για 4 εκατομμύρια ανθρώπους. «Αλλάζουμε προμηθευτές τώρα, αλλά αυτό έχει αντίκτυπο στις τιμές», είπε. «Από όσο πιο μακριά το αγοράζεις, τόσο πιο ακριβό γίνεται το προϊόν».  

πηγή

Ρώσοι ολιγάρχες αναζητούν προστασία από τις κυρώσεις στο Ισραήλ

 

Καταφύγιο στο Ισραήλ φαίνεται ότι βρίσκουν αρκετοί Ρώσοι ολιγάρχες, σε μία προσπάθεια να αποφύγουν τις Δυτικές κυρώσεις εναντίον τους.

 

Τουλάχιστον 14 ιδιωτικά τζετ που απογειώθηκαν από τη Ρωσία στις πρώτες δέκα ημέρες του Μαρτίου, έχουν προσγειωθεί στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν στο Ισραήλ, όπως μεταδίδουν οι Times of Israel.

 

Πολλά από τα αεροσκάφη φαίνεται να είναι ενοικιαζόμενα και ξεκίνησαν τη διαδρομή τους από την Τουρκία, σταθμεύοντας στη Μόσχα ή την Αγία Πετρούπολη και καταλήγοντας στο Ισραήλ.

 

Η ταυτότητα των επιβαινόντων είναι άγνωστη, όμως οι διαδρομές και η χρονική στιγμή των πτήσεων συνηγορούν στην υπόθεση ότι οι επιβαίνοντες είναι Ρώσοι ολιγάρχες που επιχειρούν να αποφύγουν τις Δυτικές κυρώσεις.

 

Το Ισραήλ δεν έχει συμμετάσχει στις κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας και των ολιγαρχών γύρω από τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού οι κυρώσεις αυτές έχουν ως πρόσχημα την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τα εγκλήματα πολέμου και τις σφαγές αμάχων — εγκλήματα τα οποία διαπράττει και το κράτος του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων.

 

Σύμφωνα όμως με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες των ισραηλινών ΜΜΕ, οι αρχές του Ισραήλ έχουν απαγορεύσει τη μακροχρόνια στάθμευση αεροσκαφών Ρώσων ολιγαρχών στη χώρα, περιορίζοντάς τη σε 48 ώρες. Αυτός φαίνεται να είναι ένας από τους λόγους που οι Ρώσοι ολιγάρχες επιλέγουν να ταξιδέψουν στο Ισραήλ με ενοικιαζόμενα αεροσκάφη και όχι με τα ιδιόκτητά τους.

 

Πολλοί Ρώσοι ολιγάρχες έχουν άριστες επιχειρηματικές και πολιτικές σχέσεις με το Ισραήλ. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Ρομάν Αμπράμοβιτς, που παραθέτουν και οι Times of Israel. Ο Αμπράμοβιτς έχει στην ιδιοκτησία του τουλάχιστον τρία ακίνητα στο Ισραήλ (ξενοδοχειακό συγκρότημα, έπαυλη και κτίριο γραφείων), ενώ έχει κάνει επενδύσεις σε σειρά ισραηλινών σταρτάπ, αλλά και δωρεές σε πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις στη χώρα. 

πηγή

 

Θα βάλει κάποιος τέλος στην ασυδοσία της Aegean; Κόλπα με τα εισιτήρια…

 

Εκτεθειμένοι  στην ασυδοσία της  αεροπορικής  εταιρίας Aegean  είναι  για μια φορά ακόμη όσοι έχουν ανάγκη να καταφύγουν στις  υπηρεσίες της για τις μετακινήσεις τους.

 

Σε περιβάλλον κατ’ όνομα μόνο ανταγωνισμού η εταιρεία που επιδοτήθηκε από την κυβέρνηση λόγω της πανδημίας – χωρίς το κράτος να πάρει μετοχές-  εκμεταλλεύεται την πανδημία σε βάρος των επιβατών με μια εκβιαστική μέθοδο που χρησιμοποιούν κυρίως τα μονοπώλια.

 

Για την ακρίβεια η εταιρία κατά καιρούς ανακοινώνει ότι πουλάει εισιτήρια  εγκαίρως σε ικανοποιητικές τιμές και ασφαλώς πολλοι σπεύδουν να τα κλείσουν για τα ταξίδια τους, κάνοντας και τον αντίστοιχο προγραμματισμό τους.

 

Στη συνέχεια η εταιρία αρχίζει να αλλάζει διαρκώς – μέχρι 4 ή 5 φορές- τις ημέρες και τις ώρες των πτήσεων, ώστε οι κάτοχοι των εισιτήριων να βρεθούν εκτός του προγραμματισμού τους.

 

Τα εισιτήρια που έχουν αγοράσει στην ουσία δεν τους ανήκουν και ας τα πλήρωσαν γιατί η εταιρεία τους θέτει μπροστά στο δίλημμα να αποδεχθούν τις αλλαγές που η ίδια έχει κάνει μονομερώς ή να τις απορρίψουν.

 

Επειδή συνήθως αναγκαστικά επιλέγουν το δεύτερο η εταιρεία ακυρώνει το εισιτήριο και αναλαμβάνει να επιστρέψει τα χρήματα. Συνήθως όμως σε χρόνο μετά από τρεις μήνες. Ή να εκδώσει «βάουτσερ» πέραν των έξι μηνών.

 

Εν τω μεταξύ ο επιβάτης επειδή έχει προγραμματίσει το ταξίδι του αγοράζει εκ νέου εισιτήριο για τις ημερομηνίες που είχε αγοράσει στη φτηνή τιμή. Αλλά αυτή τη φορά με διπλάσιο ή μεγαλύτερο κόμιστρο.

 

Στο τέλος, αφού έχει χάσει τα λεφτά του, και το χρόνο του, ανακαλύπτει ότι η εταιρεία επαναπρογραμματίζει τις αρχικές πτήσεις,  αλλά χωρίς  έκπτωση πλέον.

 

Με απλά λόγια η Aegean εξαπατά τους επιβάτες και παίζει με το χρόνο και το πορτοφόλι τους. Αλλά η Πολιτεία δείχνει να μην έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για τους πολίτες.

 

Αν κάποιος ενδιαφέρεται να βάλει τέρμα στην ασυδοσία, υπάρχουν στοιχεία…

πηγή

Economist: Η Δύση φταίει για τον πόλεμο στην Ουκρανία

Ευθύνες στη Δύση, τις οποίες μάλιστα αριθμεί και αναλύει, επιρρίπτει ο διεθνούς φήμης Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και μελετητής διεθνών σχέσεων, Τζον Μερσχάιμερ σε μία μακροσκελή ανάλυσή του στο περιοδικό Economist.

 

Ο Μερσχάιμερ αναγνωρίζει πως γι΄αυτό που συμβαίνει στο Κίεβο φταίει ο Πούτιν, αλλά κάνοντας μία ανασκόπηση στο παρελθόν εξηγεί γιατί η Δύση και κυρίως η Αμερική δημιούργησε ηθελημένα ένα προβληματικό έδαφος στην Ουκρανία.

 

 

 

Επίσης τονίζει πως οι κυρώσεις που επιβάλλονται στον Πούτιν μπορούν να έχουν μόνο αρνητικές συνέπειες.

 

 

 

«Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η πιο επικίνδυνη διεθνής κρίση από την εποχή της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα το 1962» αναφέρει αρχικά ο καθηγητής, υπογραμμίζοντας πως «η κατανόηση των βαθύτερων αιτιών της είναι απαραίτητη εάν θέλουμε να αποτρέψουμε την επιδείνωσή της και ειδικά αν θέλουμε να βρούμε έναν τρόπο για να της βάλουμε ένα τέλος».

 

Και συνεχίζει:

 

 

 

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι εκείνος που ξεκίνησε τον πόλεμο και είναι υπεύθυνος για τον τρόπο με τον οποίο αυτός συνεχίζει να διεξάγεται. Αλλά το γιατί έκανε είναι άλλο θέμα. Η κυρίαρχη άποψη στη Δύση είναι ότι είναι ένας παράλογος, εκτός λογικής επιθετικός ηγέτης, αποφασισμένος να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη Ρωσία μέσα στο καλούπι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι, μόνο αυτός φέρει την πλήρη ευθύνη για την κρίση στην Ουκρανία».

 

 

 

Αλλά αυτή η άποψη είναι λάθος. Η Δύση και ιδιαίτερα η Αμερική, είναι κυρίως υπεύθυνη για την κρίση που πρωτοξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2014. Τώρα έχει μετατραπεί σε πόλεμο που όχι μόνο απειλεί να καταστρέψει την Ουκρανία, αλλά έχει ακόμη και τη δυνατότητα να κλιμακωθεί σε πυρηνικό πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ.

 

 

 

Πότε ξεκίνησε το πρόβλημα

 

 

 

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα για την Ουκρανία ξεκίνησε στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008 όταν η τότε κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους ώθησε τη συμμαχία να ανακοινώσει ότι η Ουκρανία και η Γεωργία “θα γίνουν μέλη” της. Οι Ρώσοι ηγέτες απάντησαν αμέσως με οργή, χαρακτηρίζοντας αυτήν την απόφαση ως απειλή για την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας και υποσχέθηκαν να την αποτρέψουν.

 

 

 

Σύμφωνα μ’ έναν έγκυρο Ρώσο δημοσιογράφο, ο Πούτιν «εξοργίστηκε» και προειδοποίησε ότι «αν η Ουκρανία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αυτό θα το κάνει χωρίς την Κριμαία και τις ανατολικές περιοχές της. Απλώς θα καταρρεύσει».

 

 

 

Η Αμερική αγνοούσε… «Κόκκινες γραμμές»

 

 

 

Η Αμερική αγνόησε την «Κόκκινη γραμμή» της Μόσχας και προώθησε το σχέδιο της να κάνει την Ουκρανία το δυτικό της προπύργιο στα σύνορα με τη Ρωσία. Αυτή η στρατηγική περιλάμβανε δύο άλλα στοιχεία: Να φέρει την Ουκρανία πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να την κάνει μία φιλοαμερικανική δημοκρατία.

 

 

 

Οι εχθροπραξίες του 2014

 

 

 

Τελικά, αυτές οι προσπάθειες πυροδότησαν μία σειρά από εχθροπραξίες τον Φεβρουάριο του 2014, μετά από μια εξέγερση (η οποία ήταν υποστηριζόμενη από την Αμερική), η οποία οδήγησε τον φιλορώσο πρόεδρο της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, να φύγει από τη χώρα. Σε απάντηση η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία και βοήθησε στο να ξεκινήσει ένας εμφύλιος πόλεμος στην περιοχή Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας.

 

 

 

Η αντιπαράθεση που οδήγησε στον πόλεμο

 

 

 

Η επόμενη μεγάλη αντιπαράθεση ήρθε τον Δεκέμβριο του 2021 και οδήγησε απευθείας στον σημερινό πόλεμο. Η κύρια αιτία ήταν ότι η Ουκρανία θα γινόταν de facto μέλος του ΝΑΤΟ, μία διαδικασία που ξεκίνησε από τον Δεκέμβριο του 2017, όταν η κυβέρνηση Τραμπ αποφάσισε να πουλήσει «αμυντικά όπλα» στο Κίεβο.

 

 

 

Οι δεσμοί Ουκρανίας και Αμερικής

 

 

 

Οι δεσμοί μεταξύ Ουκρανίας και Αμερικής συνέχισαν να ενισχύονται υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν, γεγονός που αντικατοπτρίζεται σε ένα σημαντικό έγγραφο, τον “Χάρτη ΗΠΑ-Ουκρανίας για Στρατηγική Συνεργασία”, ο οποίος υπογράφηκε τον Νοέμβριο από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, και τον Ουκρανό ομόλογό του, Ντμίτρο Κουλέμπα.

 

 

 

Στόχος ήταν να “υπογραμμιστεί η δέσμευση από την πλευρά της Ουκρανίας για την εφαρμογή ολοκληρωμένων μεταρρυθμίσεων και σε βάθος, που απαιτούνται για πλήρη ένταξη στους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς”. Το έγγραφο βασίζεται ρητά στις «δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν για την ενίσχυση της στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ Ουκρανίας και ΗΠΑ, από τους Προέδρους Ζελένσκι και Μπάιντεν» και τονίζει επίσης ότι οι δύο χώρες θα ακολουθήσουν, όσα απέρρεαν από τη “Διακήρυξη της Συνόδου Κορυφής του Βουκουρεστίου, το 2008”.

 

 

 

Όπως ήταν αναμενόμενο, η Μόσχα θεώρησε ως αφόρητη αυτήν την κατάσταση και άρχισε να κινητοποιεί τον στρατό της στα σύνορα της Ουκρανίας την περασμένη άνοιξη, στέλνοντας ένα μήνυμα αποφασιστικότητας προς την Ουάσιγκτον. Ωστόσο, αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, καθώς η κυβέρνηση Μπάιντεν συνέχισε να πλησιάζει την Ουκρανία.

 

 

 

Ένα μήνα αργότερα ο Πούτιν ξεκίνησε την εισβολή στην Ουκρανία για να εξαλείψει την απειλή που είδε από το ΝΑΤΟ. Αυτή η ερμηνεία των γεγονότων έρχεται σε αντίθεση με την άποψη που επικρατεί στη Δύση ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι άσχετη με την κρίση της Ουκρανίας, κατηγορώντας αντ’ αυτού τους επεκτατικούς στόχους του Πούτιν.

 

 

 

Ο Πούτιν γνωρίζει το κόστος

 

 

 

Ο Πούτιν σίγουρα γνωρίζει ότι το κόστος της κατάκτησης και κατάληψης μεγάλων χερσαίων εκτάσεων στην Ανατολική Ευρώπη είναι κάτι το απαγορευτικό για τη Ρωσία.

 

 

 

Όπως είχε πει κάποτε: “Όποιος δεν του λείπει η Σοβιετική Ένωση δεν έχει καρδιά. Όποιος τη θέλει πίσω δεν έχει μυαλό”. Πιστεύει στους στενούς δεσμούς μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, παρά το γεγονός ότι η προσπάθεια να πάρει πίσω όλη την Ουκρανία θα ήταν σαν να προσπαθεί “να καταπιεί έναν σκαντζόχοιρο”.

 

 

 

Βρισκόμαστε σε επικίνδυνη κατάσταση

 

Το συμπέρασμά του Μερσχάιμερ είναι ότι βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση, με τη δυτική πολιτική να επιδεινώνει αυτούς τους κινδύνους. Για τους ηγέτες της Ρωσίας, αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία δεν έχει να κάνει με τις “αυτοκρατορικές τους φιλοδοξίες”. Πρόκειται για την αντιμετώπιση αυτού που θεωρούν ως άμεση απειλή για το μέλλον της Ρωσίας.

 

 

 

Ο Πούτιν μπορεί να εκτίμησε λάθος τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ρωσίας, την αποτελεσματικότητα της ουκρανικής αντίστασης, το εύρος και την ταχύτητα της δυτικής απάντησης, αλλά δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάται το πόσο αδίστακτη μπορεί να γίνει μία μεγάλη δύναμη όταν πιστεύει ότι έχει έρθει σε δεινή θέση.

 

 

 

Εντούτοις, η Αμερική και οι σύμμαχοί της διπλασιάζουν την πίεσή τους, ελπίζοντας να επιφέρουν μια ταπεινωτική ήττα στον Πούτιν και ίσως ακόμη και να προκαλέσουν την απομάκρυνσή του από την ηγεσία. Αυξάνουν τη βοήθεια προς την Ουκρανία, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα οικονομικές κυρώσεις προκειμένου να επιβάλουν συντριπτικές τιμωρίες στη Ρωσία, μία κίνηση που ο Πούτιν θεωρεί ως “παρόμοια με την κήρυξη πολέμου”.

 

 

 

Η Αμερική και οι σύμμαχοί της μπορεί να είναι σε θέση να αποτρέψουν μια ρωσική νίκη στην Ουκρανία αλλά η χώρα θα υποστεί σοβαρή ζημιά έτσι κι αλλιώς -αν δεν διαμελιστεί κιόλας. Επιπλέον, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος κλιμάκωσης πέρα από την Ουκρανία, για να μην αναφέρουμε τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Εάν η Δύση όχι μόνο εμποδίσει τη Μόσχα στα πεδία μάχης της Ουκρανίας αλλά κάνει επίσης σοβαρή και μόνιμη ζημιά στη ρωσική οικονομία, στην πραγματικότητα είναι σαν να ωθεί μια μεγάλη δύναμη στο χείλος του γκρεμού. Και τότε ο Πούτιν μπορεί να στραφεί και στα πυρηνικά όπλα.

 

 

 

Αδύνατον να γνωρίζουμε τους όρους με τους οποίους θα τελειώσει ο πόλεμος

 

Σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε είναι αδύνατον να γνωρίζουμε τους όρους με τους οποίους θα έρθει το τέλος του πολέμου. Αλλά, αν δεν κατανοήσουμε τη βαθιά αιτία του δεν θα μπορέσουμε να τον τερματίσουμε προτού η Ουκρανία καταστραφεί ολοκληρωτικά και το ΝΑΤΟ καταλήξει σε πόλεμο με τη Ρωσία.

 

 

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυτικοί ηγέτες σπάνια περιέγραφαν τη Ρωσία ως στρατιωτική απειλή για την Ευρώπη πριν από το 2014. Όπως σημειώνει ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα, Μάικλ ΜακΦόλ, «η κατάληψη της Κριμαίας από τον Πούτιν δεν είχε προγραμματιστεί να διαρκέσει για πολύ. Ήταν περισσότερο μια παρορμητική κίνηση ως απάντηση στο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον φιλορώσο ηγέτη της Ουκρανίας. Στην πραγματικότητα, μέχρι τότε, η επέκταση του ΝΑΤΟ είχε στόχο να μετατρέψει όλη την Ευρώπη σε μια γιγάντια ζώνη ειρήνης, που δεν περιείχε μια επικίνδυνη Ρωσία. Μόλις ξεκίνησε η κρίση όμως, και οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι την είχαν προκαλέσει προσπαθώντας να ενσωματώσουν την Ουκρανία στη Δύση. Δήλωσαν ότι η πραγματική πηγή του προβλήματος ήταν ο ρεβανσισμός της Ρωσίας και η επιθυμία της να κυριαρχήσει, αν όχι, να κατακτήσει την Ουκρανία».

 

 

 

 

 

 

 

 

  

πηγή

 

Η αλυσίδα των πολέμων σαν άλλοθι

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Πρώτα βγαίνει η ψυχή κι έπειτα το χούι. Αληθεύει ο έμπειρος λαϊκός λόγος. Είναι ακατανίκητο, λόγου χάρη, το χούι μας να χωριζόμαστε στα δύο, με χάσμα μέγα ανάμεσά μας, όποιο θέμα κι αν μας απασχολεί, μείζον ή σχεδόν ασήμαντο. Διεθνές ή δικό μας. Πολιτικό, εκπαιδευτικό, θρησκευτικό, καλλιτεχνικό, αθλητικό. Σαν ν’ ακούγεται παντού εκείνο το απειλητικό «τι ομάδα είσαι ρε;». Θαρρείς και είναι νομοτελειακό να ανήκουμε όλοι σε ομάδες, φατρίες ή κόμματα. Θαρρείς και είναι υποχρεωτικό να μην έχουμε δική μας φωνή, αλλά να δανειζόμαστε τη φωνή του όποιου κυρίου ή αρχηγού μας. Θαρρείς και απαγορεύεται να είσαι πολίτης αδέσποτος και αυτόνομος, χωρίς να υπάγεσαι σε κάποιον.

 

Μπορεί να δηλώνουμε αντίπαλοι της νοοτροπίας του κομματισμού, κι ωστόσο πολλοί, στη μικροκλίμακά του ο καθείς, αναπαράγουμε τις συνήθειες των κομματικών στρατοπέδων, που αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ακόμα και για τα στοιχειώδη. Και όχι για να συμφωνήσουν, δεν είναι αναγκαίο, αλλά τουλάχιστον για να καταφέρουν να μιλήσουν την ίδια γλώσσα. «Μιλάμε την ίδια γλώσσα» σημαίνει πως αποδεχόμαστε ότι πριν υπάρξουμε σαν σφοδρότατοι αντίπαλοι, υπάρχουμε σαν δυνάμει συνομιλητές. Σημαίνει ότι έχουμε τη δυνατότητα να καβγαδίζουμε δίχως να κραδαίνουμε σαν πύρινη ρομφαία την απόλυτη αλήθεια του ο καθένας. Και ότι παραδεχόμαστε εξαρχής πως ο κόσμος δεν είναι μοιρασμένος στο άσπρο και το μαύρο, το Καλό και το Κακό, το ευλογημένο δικό μας και το καταραμένο ξένο. Υπάρχουν, είναι απόλυτη ανάγκη να υπάρχουν, και ενδιάμεσα χρώματα. Και ενδιάμεσες φωνές.

 

Ηταν που ήταν τοξικά τα πράγματα, απόγιναν με την εμφάνιση και τη σταδιακή κραταίωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Παντού στον κόσμο τα σόσιαλ μίντια, στην εύκολη χρήση τους, αποβαίνουν ακένωτες πηγές δηλητηρίου, που εξαπολύεται ανώνυμα ή ψευδώνυμα, και πάντως ανεξέλεγκτα. Κάπως έτσι πλημμύρισε ο κόσμος όλος από «προδότες», «πουλημένους», «όργανα των σιωνιστών», «εθελόδουλα ενεργούμενα των ισλαμιστών», «ανδρείκελα του Σόρος και του Γκέιτς», «πράκτορες του Πούτιν», «πράκτορες του Ζελένσκι», «πράκτορες του Μπάιντεν». Ή και «πράκτορες των εξωγήινων». Αν πάντως τυχαίνει να μας παρατηρούν ή να μας επιτηρούν εξωγήινοι, βλέποντάς μας να πολεμάμε μεταξύ μας με τόσο μίσος, και μάλιστα «σε καιρό ειρήνης», μάλλον θα αποφασίσουν να μας εγκαταλείψουν οριστικά στην άθλια μοίρα μας, συναποκομίζοντας τους τυχερούς «πράκτορές τους». Οσο για τις θεότητες, αρκεί να μνημονευτεί το παράπονο ενός Ουκρανού μπροστά στη βομβαρδισμένη εκκλησία του χωριού του, στο άσυλο της οποίας είχαν βρει καταφύγιο δυο-τρεις δεκάδες άνθρωποι: «Μας βομβάρδισαν τα ορθόδοξα αδέλφια μας».

 

Οποια θεότητα κι αν εμπλέκεται στη δημιουργία του ανθρώπινου είδους, πάντως, είναι βέβαιο ότι ξεκινήσαμε τη δίποδη σταδιοδρομία μας σαν θηρευτές αγριμιών και συλλέκτες τροφών, και μάλιστα καρπών όπως το περίφημο μήλο. Από το ένα εξελικτικό στάδιο στο άλλο, αποκτήσαμε την πεποίθηση ότι όλα βαίνουν προς τα πάνω, προς τη βελτίωση, την αναβάθμισή μας. Μα φαίνεται ότι πορευόμαστε ώσπου να κλείσουμε τον κύκλο. Κι έτσι στις μέρες μας καταλήξαμε συλλέκτες ευαρεσκειών (πρόχειρη απόδοση των likes) και θηρευτές εμοτζίων. Γιαπωνέζικης προέλευσης και ονομασίας τα εμότζι, ως γνωστόν, είναι οι φατσούλες και τα ιδεογράμματα που άρχισαν τον εικονικό τους βίο στα κινητά τηλέφωνα, τέλη της 2ης μ.Χ. χιλιετίας, για να φτάσουν να κατακλύσουν τον ψηφιακό χώρο. Σήμερα μοιάζουν απαραίτητα στην ηλεκτρονική μας αλληλογραφία, είτε συνοδεύοντας τις λιγοστές λέξεις μας είτε υποκαθιστώντας τες εντελώς. Επιστρατεύεις έναν χαμογελαστό κύκλο, ή έναν παραπονιάρη ή γκρινιάρη, και δηλώνεις ευκρινώς τα συναισθήματά σου. Αλλοτε πάλι «ψηφίζεις» υπέρ ή κατά, με τον αντίχειρα προς τα πάνω ή προς τα κάτω, και νιώθεις, αν όχι σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας, έστω σαν θεατής σε ρωμαϊκή αρένα.

 

Είναι ακατανίκητο το χούι μας να χωριζόμαστε στα δύο, με χάσμα μέγα ανάμεσά μας, όποιο θέμα και αν μας απασχολεί, μείζον ή σχεδόν ασήμαντο.

 

Προ ετών, οι έφηβοι όλου του κόσμου κυνηγούσαν ανά τας ρύμας και τας αγυιάς πόκεμον, επίσης γιαπωνέζικης καταγωγής. Τώρα όλοι οι αθεράπευτα μεταέφηβοι, όλοι όσοι έχουν αποφασίσει ότι κουβεντιάζω σημαίνει ταπώνω, προπηλακίζω, τσακίζω και χλευάζω ανελέητα, κυνηγούν εμότζι για να ταΐσουν τον ναρκισσισμό τους. Και πιστεύουν πως όσο πιο χοντροκομμένα χλευάζουν τον «αντίπαλο» τόσο σοφότεροι αποκαλύπτονται στο βλέμμα του «κοινού τους». Που θα σπεύσει να τους επιβραβεύσει με έναν υψωμένο αντίχειρα, με ένα «μου αρέσει», με μια χαμογελαστή φατσούλα.

 

Ο σαρκασμός και η άγρια χλεύη, ακόμη, είναι χρήσιμα και απαραίτητα σε πολλές περιστάσεις. Οταν όμως μεταβάλλονται σε χούι, ή μάλλον σε ψυχοπνευματικό τικ, όταν ο στόχος τους δεν είναι ιδέες και αντιλήψεις αλλά πρόσωπα που κανιβαλίζονται, και, κυρίως αυτό, όταν δεν συνυπάρχουν με τον αυτοσαρκασμό, καταντούν αυτοεπιβεβαιωτικό στυλάκι. Το «χλευάζω άρα υπάρχω» ή «χλευάζω για να υπάρξω», τα δόγματα ενός παιδαριώδους μανιχαϊσμού, αποκαλύπτουν μια τερατώδη δυσανεξία απέναντι στην πολυπλοκότητα του κόσμου, και μάλλον και την απουσία στέρεων επιχειρημάτων.

 

Και στους προηγούμενους πολέμους, του Κόλπου, της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν (που δεν τέλειωσε ποτέ, και πια έχουμε ξεχάσει και πότε άρχισε), είχαμε χωριστεί σε παρατάξεις, ακριβώς κατά τους ορισμούς του μανιχαϊσμού, που απαγορεύει την επιφύλαξη, τον σκεπτικισμό, την ανάγνωση των γεγονότων δίχως τα γυαλιά της μεροληψίας και της προκατάληψης. Τότε, λοιπόν, χλευάζονταν σαν φιλοσανταμικοί όσοι ήταν ρητά και κατηγορηματικά κατά της απολυταρχίας του Σαντάμ Χουσεΐν, επέμεναν όμως να υποστηρίζουν ότι δεν είναι ιδιαιτέρως ηθική η πυραυλική διάλυση μιας χώρας με τη χονδροειδή πρόφαση των «όπλων μαζικής καταστροφής», επινόημα αμοραλιστών πολιτικών του επιπέδου ενός Τόνι Μπλερ. Με την ίδια «λογική» χαρακτηρίζονταν οπαδοί του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και του Ράντοβαν Κάρατζιτς όσοι κατήγγελλαν δίχως «ναι μεν αλλά» την εθνοεκκαθαριστική δράση των «Σέρβων αδελφών», μολαταύτα υπογράμμιζαν ότι οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί, ερήμην του ΟΗΕ, ούτε νόμιμοι ήταν ούτε ηθικοί. Και βέβαια ήταν «φιλοτρομοκράτες» όσοι βδελύσσονταν τον Μπιν Λάντεν και τον μουλά Ομάρ, έλεγαν όμως ότι οι βόμβες διασποράς κατά αμάχων δεν θα φέρουν ποτέ την ελευθερία και τη δικαιοσύνη που υπόσχονταν οι επιχειρήσεις με τα γενναιόδωρα ονόματα «Διαρκής Ελευθερία» και «Απεριόριστη Δικαιοσύνη».

 

Τώρα, με την εισβολή των στρατευμάτων του τσάρου Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία, όσοι έχουν πάντα δίκιο (χονδρικώς, όσοι ήταν και με τον Μπλερ και με τους Μπους) στολίζουν σαν «ισαποστάκηδες», αν όχι και σαν φιλορώσους, όσους καταδικάζουν απερίφραστα τον εισβολέα, πιστεύουν όμως ότι η εισβολή δεν απαλλάσσει αναδρομικά το ΝΑΤΟ ούτε δικαιώνει την εγκληματική δράση του φιλοναζιστικού Τάγματος Αζόφ. Κανένας πόλεμος δεν αποτελεί άλλοθι για κανέναν πόλεμο. Αλλιώς είναι σαν να πιστεύουμε ότι ο Αλέξανδρος έφτασε έως τη Βακτριανή και την Ινδία επειδή ήθελε όντως να εκδικηθεί τους Πέρσες για τις Θερμοπύλες.