Εμπρός οι γιοι, οι βολεμένοι

 

Σε λίγα χρόνια από σήμερα, ένας Μητσοτάκης και ένας Σαμαράς ίσως διεκδικήσουν την αρχηγία ενός κόμματος και πιθανότατα και την πρωθυπουργία. Πάντα με τη βοήθεια ψηφοφόρων που αναρωτιούνται γιατί αυτή η χώρα δεν πάει μπροστά.

 

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Αν θέλαμε να δείξουμε σε κάποιον που δεν έχει ιδέα από Ελλάδα, τι συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή εδώ και δεκαετίες και μάλιστα να το κάνουμε εύκολα και μέσα σε λίγα λεπτά, θα αρκούσε να καταφύγουμε στους... "Απαράδεκτους".

 

Στη θρυλική κωμική σειρά, που προβάλλεται σε επανάληψη από το Mega, οι πρωταγωνιστές συχνά πυκνά κάνουν αναφορές στην... κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η σειρά είναι γυρισμένη πριν 30 χρόνια. Τότε είχαμε κυβέρνηση Μητσοτάκη, σήμερα έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη και μετά από 30 χρόνια, είναι πιθανό να έχουμε μια άλλη κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 

 

Ένας ξένος θα καταλάβαινε αμέσως ότι κάτι τέτοιο συναντάται μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες. Δεν συμβαίνει μόνο σε επίπεδο πρωθυπουργών, αλλά σε όλο τον κρατικό μηχανισμό.

 

Πριν λίγες μέρες ο υιός του πρωθυπουργού, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρενέβη στα δημόσια πράγματα για να στηλιτεύσει την αντιπολεμική συναυλία της Τρίτης.

 

Η τοποθέτησή του ήταν απαξιωτική για τους καλλιτέχνες και προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις.

 

Μια παρένθεση εδώ. Όταν ένας 24χρονος άνδρας -δημόσιο πρόσωπο- επιλέγει να ειρωνευθεί καλλιτέχνες, των οποίων τα τραγούδια θα ακούνε τα παιδιά των παιδιών μας, όταν θα τα κυβερνούν οι γόνοι των γόνων και παίρνει θέση σε ένα θέμα για το οποίο ήδη υπάρχει οξύτατη αντιπαράθεση, θα πρέπει να είναι έτοιμος να δεχθεί κριτική. Οι κλαίουσες ιτιές που συγκινούνται από “την επίθεση σε ένα παιδί”, ας χαρούν τον μισθό τους και ας θυμούνται ότι έχουμε Δημοκρατία.

 

Ένα μεγάλο μέρος των αντιδράσεων λοιπόν, περιελάμβανε μια "μομφή" που επαναλαμβανόταν. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αρκετοί υπονοούσαν ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης o νεότερος, κάποια στιγμή θα κυβερνήσει ή θα αναλάβει θέσεις και αξιώματα. Θεωρούσαν ότι έτσι στηλιτεύουν τον ίδιο ή όσους γόνους προετοιμάζονται ήδη για τις θέσεις του αύριο, ενώ στην πραγματικότητα, έβριζαν τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο.

 

Σε εποχές παρατεταμένης κρίσης η κοινωνική κινητικότητα φθίνει και οι κληρονομιές (κάθε είδους) και οι μεγάλες περιουσίες αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία, όχι μόνο στον οικονομικό τομέα αλλά και στην πολιτική. Οι γόνοι είναι ακόμα πιο ισχυροί, πιο αυθάδεις και μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι η εξουσία τους ανήκει, μαζί με το αλάθητο.

 

Μικρές ειδήσεις, παραπολιτικές στήλες και “ρεπορτάζ” μας ενημερώνουν για τις σπουδές τους, για το πού έπιασαν δουλειά στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, με ελάχιστο άγχος και όλες τις πόρτες ανοικτές. Χτίζονται έτσι σιγά σιγά τα πλούσια βιογραφικά, που θα διεκδικήσουν αρχηγίες και πρωθυπουργίες.

 

Όμως όλα αυτά δεν είναι ποτέ αρκετά. Μπορεί πράγματι οι γόνοι να έχουν πολύ πιο εύκολο δρόμο, αλλά στην Ελλάδα δεν είμαστε πριγκιπάτο.

 

Τα παιδιά των ισχυρών όταν κατέλθουν στον πολιτικό στίβο, ψηφίζονται είτε από το κομματικό ακροατήριο, είτε σε εθνικές εκλογές. Και ψηφίζονται όχι μόνο από τον εσμό των κρατικοδίαιτων μετακλητών, που μπορεί να ψηφίσουν οτιδήποτε, αρκεί να τρέχει ο μισθός, αλλά και από τα κορόιδα που φαντασιώνονται ότι οι "πρίγκιπες", θα ενδιαφερθούν για τον λαό και όχι για την αναπαραγωγή της εξουσίας τους, της περιουσίας τους και της κληρονομιάς τους.

 

Η επικράτηση της οικογενειοκρατίας στην ελληνική πολιτική σκηνή, είναι έργο των Ελλήνων ψηφοφόρων. Αυτοί πείθονται, αυτοί ψηφίζουν και αυτοί μετά καταριούνται την άδικη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει (πάντα τους ίδιους) και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα.

 

Σε 20 - 25 χρόνια από σήμερα, ένας Μητσοτάκης ή ένας Σαμαράς ή και οι δύο ταυτόχρονα, είναι πολύ πιθανό να διεκδικούν την αρχηγία ενός κόμματος και ίσως και την πρωθυπουργία. Και είναι αναμενόμενο, εφόσον κάποιοι θα βρεθούν να τους ψηφίσουν.

 

Όταν της γης οι κολασμένοι ψηφίζουν πρίγκιπες, δεν φταίνε οι πρίγκιπες. Μεταξύ πελατών και κυρίως μεταξύ κορόιδων, ειλικρίνεια.       

Πανδημία: Η Ελλάδα ξεπέρασε Ιταλία και το (“είμαστε 12 φορές καλύτερα”) Βέλγιο σε νεκρούς ανά εκατ. πληθυσμού

 Ηταν αυτοί που μας έλεγαν να μην μιλάμε για την άθλια διαχείριση της πανδημίας γιατί ο Μωυσής τους είχε κατορθώσει να είμαστε... 12 φορές καλύτερα από το Βέλγιο...

 

Ηταν αυτοί που μας έλεγαν να μην μιλάμε για την άθλια διαχείριση της πανδημίας γιατί ο Μωυσής τους είχε κατορθώσει να είμαστε… 12 φορές καλύτερα από το Βέλγιο…

 

Ηταν αυτοί που είχαν το θράσος να μετράνε νεκρούς κατά το δοκούν για να τσιρίζουν μετά τον αυτοθαυμασμό τους στα κανάλια. Θυμηθείτε:   

«Ο δείκτης που έχει φτιάξει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας για να μετράει πόσο καλά ή άσχημα πηγάινει κάθε χώρα στην αντιμετώπιση του Κορωνοϊού, ο μοναδικός πραγματικός δείκτης, είναι οι θάνατοι ανά εκατομμύριο. Οι θάνατοι ανά εκατομμύριο τι δηλώνουν; Ότι ανεξαρτήτως πληθυσμού μίας χώρας, το διαιρείς ανά εκατομμύριο και αυτό δεν έχει να κάνει με το αν έχεις κάνει πολλά ή λίγα τεστ ή πολλές ή λίγες εντατικές. Το ότι είμαστε 12 φορές καλύτερα απ’ το Βέλγιο το πανηγυρίζω, ναι, γιατί σώσαμε ανθρώπους».

 

Αυτά λέγανε τον Νοέμβρη του 2020.

Σύμφωνα λοιπόν με τον μόνο αξιόπιστο δείκτη για την Πανδημία, όπως ο ίδιοι έλεγαν, χθες, στις 25 Μάρτίου, η Ελλάδα ξεπέρασε σε νεκρούς ανά εκατομμύριο το -12 φορές χειρότερο- Βέλγιο και την Ιταλία που είχε χτυπηθεί σφοδρά κατά το πρώτο κύμα.

 

Αυτή είναι η εγκληματική πολιτική τους. Αυτή είναι και η πολιτική τους αθλιότητα.

 

Μην μιλάτε, έλεγαν, γιατί είμαστε…12 φορές καλύτερα από το Βέλγιο.

Λοιπόν: Περισσότεροι θάνατοι ανά εκατομμύριο πληθυσμού κι από Βέλγιο, κι από Ιταλία, κι από Ρωσία, κι από Μεξικό (!), κι από Ισπανία και από Γαλλία. Στην 26η χειρότερη θέση η Ελλάδα από τις 227 χώρες που καταγράφει ο πίνακας. Αθλιοι!

(στοιχεία 26/3/22 – πηγη: https://worldometers.info/coronavirus/)

     

Ακρίβεια εκτός ορίων – Φόβοι για την επάρκεια σε τρόφιμα και αγροτικά προϊόντα

 

Φόβους για την επάρκεια ορισμένων προϊόντων έχει δημιουργήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, με το λαό να πληρώνει (και) με αυτό..

 

Φόβους για την επάρκεια ορισμένων προϊόντων έχει δημιουργήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, με το λαό να πληρώνει (και) με αυτό τον τρόπο τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, χώρια την γενικευμένη ακρίβεια.

 

Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο αλεύρι και στο ηλιέλαιο, όπου ήδη καταγράφονται ελλείψεις στα ράφια. Κάποια σούπερ μάρκετ έχουν βάλει πλαφόν στον αριθμό των συγκεκριμένων προϊόντων που μπορεί να αγοράσει ο καταναλωτής.

 

 

Ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, έχει συγκαλέσει για σήμερα Δευτέρα κυβερνητική σύσκεψη, με την συμμετοχή της ηγεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Σε αυτήν θα συζητηθούν οι τυχόν ελλείψεις που μπορεί να προκύψουν σε είδη διατροφής και σε πρώτες ύλες στον πρωτογενή τομέα, χωρίς βέβαια να αναμένονται …συνταρακτικές αποφάσεις, αφού η κυβέρνηση ομνύει στην «ελεύθερη αγορά» και στον «ανταγωνισμό».

 

Πηγές από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων τόνισαν στο ΑΠΕ πως «επισιτιστικός κίνδυνος δεν υφίσταται για τη χώρα μας», σημειώνοντας ότι κατά τη διάρκεια της σύσκεψης θα εξετάσουν τις επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης για την αποτροπή κάθε επισιτιστικού κινδύνου.

 

Η Ελλάδα εισάγει από την Ουκρανία περίπου 30.000 τόνους από τους συνολικά 120.000 τόνους εισαγωγών ηλιέλαιου. Στελέχη της Επιτροπής Επισιτιστικής Κρίσης του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων έλεγαν ότι εύκολα μπορούν να αναπληρωθούν από εισαγωγές από την Αργεντινή ή από άλλες τρίτες χώρες.

 

Οι εισαγωγές καλαμποκιού από Ρωσία και Ουκρανία ανέρχονται περίπου σε 500.000 τόνους, που προορίζονταν κυρίως για την παραγωγή ζωοτροφών. Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις του υπουργείου, το κενό θα μπορούσε να καλυφθεί με εισαγωγές από τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, άλλες ευρωπαϊκές χώρες και τη Νότιο Αμερική. 

πηγή

 

Daily Mail: Ο γιος του Μπάιντεν χρηματοδοτούσε βιοεργαστήρια με θανατηφόρους ιούς στην Ουκρανία

 

Το δημοσίευμα συνδέει τα συγκεκριμένα εργαστήρια με αυτό της Ουχάν, από το οποίο φέρεται να διέρρευσε ο Covid-19!

Σάλο έχει προκαλέσει δημοσίευμα για τη σχέση του Χάντερ Μπάιντεν και τα βιοεργαστήρια στην Ουκρανία.

 

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Mail, ο γιος του αμερικανού προέδρου χρηματοδοτούσε βιολογικά εργαστήρια στην Ουκρανία, τα οποία έκαναν πειράματα με θανατηφόρους ιούς. Μάλιστα, η εφημερίδα συνδέει τα συγκεκριμένα εργαστήρια με αυτό της Ουχάν, από το οποίο φέρεται να διέρρευσε ο Covid-19.

 

Όπως αποκαλύπτεται από τα μηνύματα του ηλεκτρονικού του ταχυδρομείου, ο Χάντερ Μπάιντεν εξασφάλισε χρηματοδότηση εκατομμυρίων για έναν αμερικανό εργολάβο στην Ουκρανία που ειδικεύεται στην έρευνα για θανατηφόρους ιούς.

 

Επιβεβαιώνονται οι κατηγορίες της Μόσχας;

Η ρωσική κυβέρνηση πραγματοποίησε συνέντευξη Τύπου υποστηρίζοντας ότι ο Χάντερ Μπάιντεν βοήθησε στη χρηματοδότηση ενός αμερικανικού στρατιωτικού ερευνητικού προγράμματος «βιοόπλων» στην Ουκρανία.

 

Ωστόσο, οι ισχυρισμοί χαρακτηρίστηκαν από τα δυτικά ΜΜΕ ως «προπαγανδιστικό τέχνασμα» για να δικαιολογήσουν την επέμβαση της Ρωσία στην Ουκρανία και να σπείρουν διχόνοια στις ΗΠΑ.

 

Αλλά τα email και η αλληλογραφία που έλαβε η DailyMail.com από τον εγκαταλελειμμένο φορητό υπολογιστή του Χάντερ δείχνουν ότι οι ισχυρισμοί μπορεί κάλλιστα να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

 

Τι δείχνουν τα email

Τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου δείχνουν ότι ο Χάντερ βοήθησε στην εξασφάλιση χρηματοδότησης εκατομμυρίων δολαρίων για τη Metabiota, εταιρεία που συνεργάζεται με το Υπουργείο Άμυνας και ειδικεύεται στην έρευνα για ιούς που προκαλούν πανδημίες!

 

Σύστησε επίσης τη Metabiota στην ουκρανική εταιρεία φυσικού αερίου, την Burisma, για ένα δήθεν «επιστημονικό έργο» που περιλαμβάνει εργαστήρια υψηλού επιπέδου βιοασφάλειας στην Ουκρανία.

 

Ο γιος του προέδρου και οι συνάδελφοί του επένδυσαν 500.000 δολάρια στη Metabiota μέσω της εταιρείας τους Rosemont Seneca Technology Partners, σύμφωνα πάντα με τη Daily Mail.

 

Συγκέντρωσαν πολλά εκατομμύρια δολάρια χρηματοδότησης για την συγκεκριμένη εταιρεία από επενδυτικούς κολοσσούς, συμπεριλαμβανομένης της Goldman Sachs!

 

Και παρόλο που η Metabiota είναι φαινομενικά μια εταιρεία ιατρικής έρευνας, ο αντιπρόεδρός της έστειλε email στον Χάντερ το 2014 περιγράφοντας πώς θα μπορούσαν να «διεκδικήσουν την πολιτιστική και οικονομική ανεξαρτησία της Ουκρανίας από τη Ρωσία» – ένας ασυνήθιστος στόχος για μια «εταιρεία βιοτεχνολογίας».

 

Τα ντοκουμέντα που παρουσιάζει η εφημερίδα

Το επίμαχο e-mail: Τον Απρίλιο του 2014,  αντιπρόεδρος της Metabiota Mary Guttieri έγραψε ένα σημείωμα στον Hunter περιγράφοντας πώς θα μπορούσαν να «διεκδικήσουν την πολιτιστική και οικονομική ανεξαρτησία της Ουκρανίας από τη Ρωσία». «Ευχαριστώ πολύ που αφιερώσατε χρόνο από το έντονο πρόγραμμά σας για να συναντηθείτε με την Kathy [Dimeo, στέλεχος Metabiota] και εμένα την Τρίτη. Απολαύσαμε πολύ τη συζήτησή μας», έγραψε η Γκουτιέρι. 

διαβάστε ΕΔΩ

 

Τα "γεράκια" σπρώχνουν τον κόσμο στον όλεθρο - Ποιος θα πατήσει φρένο;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Τα σημάδια δείχνουν ότι ο κόσμος μας βιώνει καταστάσεις χειρότερες από ανάλογες του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι δύο τότε υπερδυνάμεις, Αμερική και Σοβιετική Ενωση, έφτασαν κοντά στο «μη περαιτέρω», όπως ήταν την κρίση των πυραύλων στην Κούβα το 1962.

 

Ο Πούτιν άνοιξε, πριν από ένα μήνα, την πόρτα του φρενοκομείου με την εισβολή στην Ουκρανία. Οι ρωσικές απειλές για χρήση πυρηνικών όπλων συνεχίζονται. Και ο Μπάιντεν επιδίδεται σε ένα σόου λεκτικών προσβολών του αντιπάλου του, λες και επιδιώκει να εντείνει το ψυχροπολεμικό κλίμα, αντί να το εκτονώνει. Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει κάποια παγκόσμια προσωπικότητα που θα μπορούσε να μεσολαβήσει, ώστε να γίνει κάποια συνεννόηση που θα οδηγούσε σε εκτόνωση. Ο ΟΗΕ, για παράδειγμα, είναι επιδεικτικά απών.

  

Οι ηγέτες των δύο ισχυρότερων πυρηνικών δυνάμεων μοιάζουν με «γεράκια», που εκτοξεύουν εκατέρωθεν απειλές:

 

Οι Ρώσοι ηγέτες μιλούν με μεγάλη ευκολία για χρήση πυρηνικών όπλων. Κι ενώ η αρχική δήλωση του Πούτιν ερμηνεύθηκε περισσότερο ως προπαγανδιστικό όπλο, φαίνεται ότι δεν είναι έτσι. Διότι ο δεύτερος ισχυρός άνδρας της Ρωσίας, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, προσδιόρισε με λεπτομέρειες τις περιπτώσεις που θα μπορούσε η χώρα του να χρησιμοποιήσει, ακόμα και «προληπτικά», πυρηνικά όπλα. Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο;

Στην άλλη πλευρά, ο Μπάιντεν μέρα παρά μέρα χρησιμοποιεί ασυνήθιστα οξείς χαρακτηρισμούς προσωπικά για τον Πούτιν, κάτι που δεν συνηθίζεται για ηγέτες υπερδυνάμεων. Την πρώτη φορά τον αποκάλεσε «εγκληματία πολέμου». Και χτες, ευρισκόμενος στην Πολωνία, άλλαξε το «εγκληματίας» σε «χασάπη». Και λίγο αργότερα ξέφυγε περισσότερο, λέγοντας ότι ο Πούτιν «δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία». Πρόκειται, ασφαλώς, για επικίνδυνη γκάφα, αφού ο ηγέτης των ΗΠΑ παρεμβαίνει ευθέως στα εσωτερικά της Ρωσίας, ζητώντας(από ποιους άραγε;) την ανατροπή του δικού της ηγέτη. Η εκτός ορίων αυτή δήλωση οδήγησε το Λευκό Οίκο σε αναδίπλωση, με τη διευκρίνιση ότι ο Μπάιντεν δεν εννοούσε ανατροπή του Πούτιν.

Όλα αυτά προφανώς δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο Πούτιν και ο Μεντβέντεφ, μιλώντας για τα πυρηνικά, κάνουν απλώς πόλεμο προπαγάνδας ή αν το εννοούν. Επίσης, δεν ξέρουμε αν η τελευταία δήλωση του Μπάιντεν ήταν «lapsus linguae» λόγω ηλικίας ή αν υπονοεί κάτι άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι αν και οι δυο τεντώνουν έτσι στο σκοινί, κάποια στιγμή μπορεί να σπάσει και τότε ο κόσμος θα βρεθεί σε δρόμο χωρίς επιστροφή.

 

Για να μη συμβεί αυτό, πρέπει να παρέμβουν τρίτοι. Το 1962, όταν ΗΠΑ και ΕΣΣΔ έφτασαν κοντά σε πυρηνική σύγκρουση, παρενέβη ο τότε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Ου Θάντ. Οι ηγέτες των δύο υπερδυνάμεων, Κένεντι και Χρουστσόφ, ήξεραν ότι, αν δεν έκαναν αμοιβαίες υποχωρήσεις, θα καταστρέφονταν και οι δύο χώρες τους. Εδειξαν υπευθυνότητα και ο κόσμος ζει μέχρι σήμερα, επί έξι δεκαετίες, χωρίς παγκόσμιο πόλεμο και με τα πυρηνικά όπλα στις κρύπτες τους.

 

Δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχουν τρίτοι να παρέμβουν. Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Γκουτέρες, που θα έπρεπε να πηγαινοέρχεται σε Μόσχα και Ουάσιγκτον, λάμπει δια της απουσίας του. Οι φιλότιμες προσπάθειες του Γάλλου Μακρόν και λιγότερο του Γερμανού Σολτς δεν αρκούν, άλλωστε οι χώρες τους αποτελούν μέρος της κρίσης. Καλοδεχούμενη είναι οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση, έστω του Ερντογάν, που θα οδηγούσε τον Πούτιν σε «ηρωϊκή έξοδο» από την Ουκρανία και τον Μπάιντεν να σταματήσει να ρίχνει λάδι στη φωτιά με επαναλαμβανόμενους προσωπικούς χαρακτηρισμούς για τον Πούτιν και επικίνδυνες, έστω λεκτικές, γκάφες.

 

Μακάρι να γίνει σύντομα αυτό που έχει πει ο παλιός Αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι, πρωταγωνιστής της κρίσης του 1962: « Δεν πρέπει να διαπραγματευόμαστε από φόβο. Αλλά να μη φοβόμαστε να διαπραγματευόμαστε».   

Μαντλίν Ολμπράιτ: "Ο νεκρός δεδικαίωται", αλλά οι ζωντανοί σκέφτονται

 

 γράφει ο Δημήτρης Χριστόπουλος *

 

Η Μαντλίν Ολμπράιτ (1937-2022) που εγκατέλειψε τα εγκόσμια πριν λίγες μέρες, υπήρξε η πρώτη γυναίκα Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Πρόσφυγας η ίδια από την Τσεχοσλοβακία στη δεκαετία του 1940, πολιτογραφήθηκε Αμερικανή το 1957.

 

Πολιτική προσωπικότητα σοβαρή, συγκροτημένη και ουχί αδιάφορη. Υπήρξε υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της συμμετοχής των γυναικών στην πολιτική ζωή και η ίδια θεωρήθηκε ως πρότυπο πολυβραβευμένης γυναίκας-ηγέτη.

 

 

Στην Ελλάδα, η αποθανούσα, λόγω του ότι ήταν Υπουργός Εξωτερικών όταν το ΝΑΤΟ επιχείρησε στρατιωτικά εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, δεν χαίρει ιδιαίτερης δημοφιλίας. Γενικά ωστόσο, στον δυτικό κόσμο, η Ολμπράιτ θεωρείται μια σημαντική γυναίκα και μάλιστα, ως Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, έχει σίγουρα καλύτερο πρόσημο από τον Κίσινγκερ ή τον Πομπέο ή και τη Χίλαρι Κλίντον, πχ.

 

To 1996, λίγο πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών, ως πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, η Μαντλίν Ολμπράιτ, έδωσε την εξής απάντηση σε μια συνέντευξη σχετικά με τις απώλειες ζωών παιδιών μετά τον πρώτο πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1991.

 

Ρωτά η δημοσιογράφος:

 

–«Ακούσαμε ότι μισό εκατομμύριο παιδιά Ιρακινών πέθαναν, είναι δηλαδή περισσότερα από τα παιδιά που πέθαναν στη Χιροσίμα. Αξίζει αυτό το τίμημα;».

 

Η Ολμπράιτ απαντά:

 

–«Νομίζω ότι είναι μια πολύ σκληρή επιλογή, αλλά ναι, το τίμημα, θεωρούμε ότι αξίζει». («I think that is a very hard choice, but the price, we think, the price is worth it») Ακούστε το απόσπασμα εδώ:

 

Η δήλωση αυτή είναι ηθικά ανυπόφορη. Και δείχνει σε ποιον βαθμό μπορεί να φτάσει η εξαχρείωση των ανθρώπων που καθιστούν άλλους ανθρώπους μέσα για την υλοποίηση των πολιτικών τους δια του πολέμου. Ελπίζω να μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό. Ακόμηκαι οι θαυμαστές της Ολμπράιτ.

 

Σε τελευταία ανάλυση, σίγουρα πάντως τη δήλωση αυτήν, ακολουθεί, κατά γράμμα, ο πρόεδρος Πούτιν επιχειρώντας κατά της Ουκρανίας σήμερα και πολιορκώντας πόλεις της. Μη ρωτήσετε, τι θέλω και τα σκαλίζω τώρα. Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, γιατί... «Ο νεκρός δεδικαίωται» μεν,* αλλά κι εμείς οι ζωντανοί δικαιούμαστε να συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε. Και, σε τελευταία ανάλυση, όταν αποδοκιμάζουμε τον έναν, πρέπει να έχουμε το σθένος να αποδοκιμάσουμε και τον άλλον.

 

Προσοχή όμως: αποδοκιμάζουμε και τους δύο δεν σημαίνει συμψηφίζουμε τα εγκλήματά τους: Το κάνανε οι Αμερικάνοι, γιατί όχι οι Ρώσοι; – ούτε το αντίστροφο βέβαια. Διότι τότε, τα σχετικοποιούμε και οδηγούμαστε γοργά στη συγχώρεση.

 

Οι επιθετικοί πόλεμοι έχουν πάντα και βαθύτερες ιστορικές αιτίες, που πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε, ως οδηγό ειρήνης για το μέλλον. Καμία τέτοια αιτία όμως δεν τους συγχωράει.

 

* Σημ.: «Ο νεκρός δεδικαίωται»: Χρησιμοποιώ τη φράση με την κοινολεκτούμενη έννοιά της. Η αρχική φράση (από την Προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου [Ρωμ. 6,7]: «Ο γαρ νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας») δεν σημαίνει ότι ο νεκρός δικαιώνεται, αλλά ότι, καθώς πλέον δεν είναι ζωή δεν μπορεί να αμαρτήσει, και έτσι είναι απαλλαγμένος από την αμαρτία.

 

* Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι κοσμήτορας της σχολής Πολιτικών Επιστημών και καθηγητής Πολιτειολογίας στο Πάντειο πανεπιστήμιο.  

Διπλωματία των κυρώσεων

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

 

Πόσο αποτελεσματικές μπορούν να είναι οι κυρώσεις που ολοένα και συχνότερα επιβάλλουν οι ΗΠΑ με στόχο να εξαναγκάσουν μια χώρα να ακυρώσει ή να αποτρέψει επιλογές που θίγουν ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα;

 

Μπορούν οι ΗΠΑ να περιφρουρήσουν το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα αναφοράς αλλά και να διατηρήσουν τον έλεγχο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών σε παγκόσμια κλίμακα χωρίς να οδηγήσουν τις θιγόμενες χώρες σε συναλλαγές με γουάν αλλά και στη δημιουργία παράλληλων SWIFT;

 

Mπορούν μακροπρόθεσμα να συνυπάρξουν οι κυρώσεις με μια παγκόσμια οικονομία που θα λειτουργεί ως αυτορρυθμιζόμενη αγορά χωρίς δασμούς και επιδοτήσεις και οποιασδήποτε μορφής κρατικό παρεμβατισμό;

 

Το ερώτημα τίθεται εκ νέου καθώς κυριαρχεί η συζήτηση για το ποια κλιμάκωση των κυρώσεων θα εξαναγκάσει τον Πούτιν να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.

 

Oι κυρώσεις όπως και η προσφυγή στα όπλα αν δεν υπηρετούν μια ξεκάθαρη στρατηγική στόχευση από μόνες τους δεν επαρκούν.

 

Ποια είναι η στρατηγική στόχευση του Μπάιντεν απέναντι στη Ρωσία;

 

Οι τρεις σύνοδοι κορυφής που διεξήχθησαν προχθές στις Βρυξέλλες -Ομάδα G7, ΝΑΤΟ και Ε.Ε.- δεν έδωσαν απάντηση στο ερώτημα που συνεχίζει να τίθεται, με τη δημοσκοπική φθορά του Μπάιντεν να προσθέτει ακόμη μία μεταβλητή αβεβαιότητας σε μια γραμμή πλεύσης που ήδη διασχίζει αχαρτογράφητη περιοχή.

 

Δίνει προτεραιότητα στον τερματισμό της σύγκρουσης στην Ουκρανία, επιθυμεί να προκαλέσει τη φθορά και την πτώση του Πούτιν ή έχει ως στόχο τη μακρόχρονη απομόνωση της Ρωσίας και τη μετατροπή της σε κράτος-παρία;

 

Οι τελευταίες επιλογές θα προκαλέσουν ρωγμές στη συμμαχική ενότητα, με τον Μακρόν να έχει δηλώσει ότι δεν βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία, αλλά και να έχουν σοβαρότερες αποσταθεροποιητικές παρενέργειες στην ευρωπαϊκή οικονομία.

 

Παρενέργειες σε μια οριακή στιγμή της παγκόσμιας οικονομίας λόγω της ενεργειακής κρίσης αλλά και της παράτασης της πανδημίας πέραν των αρχικών προβλέψεων.

 

H επιβολή κυρώσεων είναι μια μορφή στρατιωτικού καταναγκασμού στα όρια της επίδειξης δύναμης και θερμού επεισοδίου, είναι με άλλα λόγια η σύγχρονη έκδοση της διπλωματίας των κανονιοφόρων.

 

Με την διπλωματία των κανονιοφόρων στα μέσα του 19ου αιώνα οι ΗΠΑ υποχρέωσαν την Ιαπωνία να ανοίξει την επικράτειά της στο διεθνές εμπόριο.

 

Εκατό χρόνια αργότερα, όταν η Ουάσινγκτον επέβαλε συντριπτικές κυρώσεις στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, η κυβερνώσα ελίτ στο Τόκιο απάντησε με την αιφνιδιαστική εναέρια επίθεση στο Περλ Χάρμπορ στις 8.12.1941.

 

Καλώς εχόντων των πραγμάτων οι κυρώσεις θα έπρεπε να είναι αποκλειστικό προνόμιο του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ.

 

Δεν υπάρχει μέχρι στιγμής χώρα που να υπέκυψε στις κυρώσεις ή κυβέρνηση και καθεστώς που να ανατράπηκε, από την Ιταλία του Μουσολίνι, που τιμωρήθηκε το 1935 από την Κοινωνία των Εθνών για την εισβολή στην Αιθιοπία, μέχρι το Ιράν των αγιατολάχ, που μπορεί να πιέστηκε αλλά δεν έγινε ποτέ κράτος-παρίας.

 

Ολες οι ιστορικές μελέτες για τα αποτελέσματα των κυρώσεων δείχνουν ότι πολύ γρήγορα διαμορφώνονται μονοπάτια παράκαμψής τους.

 

Παρά τα παραπάνω, οι κυρώσεις θεωρούνται από τον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο το δεύτερο μετά τα πυρηνικά όπλα στρατηγικό πλεονέκτημα.

 

Αλλωστε η ονομασία του πιο πρόσφατου νομοσχεδίου, που συμπυκνώνει και επικαιροποιεί την υιοθέτηση και την εφαρμογή των κυρώσεων, από τον τίτλο του και μόνο προδίδει την αυτοπεποίθηση των μελών του Κογκρέσου που το ψήφισαν.

 

Ονομάζεται CAATSA δηλαδή «Αποκρούοντας τους εχθρούς της Αμερικής μέσω κυρώσεων»(Countering America’s adversaries though sanctions).

Πρώτος ήλιος

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Είχε τόσο κουραστεί… Είχε τόσο ταλαιπωρηθεί… Τόσο λυπηθεί. Κοίταζε πίσω τις μέρες που είχαν περάσει, τις εβδομάδες, τους μήνες. Κοίταζε και τα χέρια της. Τις τελευταίες ημέρες, της έπεφταν πράγματα από τα χέρια και τις νύχτες ξυπνούσε με τα δάχτυλά της μουδιασμένα. Επεφτε για ύπνο και ξυπνούσε στο ίδιο σημείο, στην ίδια θέση, στην ίδια στάση σώματος όπως αποκοιμιόταν: τα χέρια σταυρωμένα και τυλιγμένα γύρω από τον κορμό της, τα γόνατα μαζεμένα στην κοιλιά της, το κεφάλι της γερμένο προς τα μπρος.

 

Η ώρα είχε πάει πέντε το απόγευμα και ακόμα δεν είχε καθίσει κάτω. Από το πρωί έβρεχε διαρκώς και το σπίτι δεν έλεγε να φωτίσει. Είχε κρύο και υγρασία, τα ένιωθε ακόμα και όταν κινούνταν ή έκανε δουλειές.

 

Ενιωσε την ανάγκη για έναν καφέ. Και κάτι να φάει, ένα γλυκό. Τα ετοίμασε, τα πήρε με τον δίσκο στο σαλόνι. Αναψε τη θέρμανση. Δεν μπορούσε να κάτσει κάτω. Πήγε στη βιβλιοθήκη. Κάτι έψαχνε, δεν ήξερε ακριβώς τι. Παρατήρησε τα βιβλία της, ένα ένα. Το χέρι της πήγε μόνο του σε εκείνο το μαγικό βιβλίο που πάντα την περίμενε, τις δύσκολες στιγμές.

 

Χάιδεψε τη ράχη του, τα κίτρινα αυτοκόλλητα χαρτιά που είχε βάλει για σελιδοδείκτες, φύσηξε από πάνω τους τη σκόνη -όσο και αν καθάριζε, τα χαρτάκια αυτά πάντα έπιαναν σκόνη ή έτσι της φαινόταν. Το κράτησε αγκαλιά και κάθισε στον καναπέ. Εβαλε πάνω και τα πόδια της.

 

Το σπίτι είχε αρχίσει ήδη να ζεσταίνει λίγο. Το καταλάβαινε, γιατί δεν χρειαζόταν να σφιχτεί στη μάλλινη ζακέτα της. Ανοιξε σε έναν σελιδοδείκτη τυχαία, έβαλε το δάχτυλο σε ένα σημείο έτσι, χωρίς να το σκεφτεί και διάβασε:

 

Ονειρο πόκανα κρυφά

 

για τα παιδιά π’ ανάθρεφα

 

Ποιος το ’λεγε πως θε να μου

 

τα στείλουνε του σκοτωμού.*

 

Κι ύστερα, λίγο πιο κάτω:

 

Αλλος εβγήκε απ’ τα βουνά

 

κι άλλος απ’ τα πλεούμενα

 

με το πουκάμισο χακί

 

κατάρα οι ξένοι κι οι εδικοί.*

 

Ετσι άρχισε να νιώθει την πίκρα να ανεβαίνει σαν κόμπος από τον λαιμό. Ούτε νερό δεν κατέβαινε ούτε το γλυκό που είχε λαχταρήσει. «Μα εγώ γι’ αυτό δεν άνοιξα σήμερα την τηλεόραση, γι’ αυτό είπα πως σήμερα δεν θα ενημερωθώ», είπε μέσα της, κι ας ήξερε πως είναι μάταιο.

 

Κρατούσε το βιβλίο ανοιχτό και κοίταζε έξω από το παράθυρο. Ξαφνικά, κάτι είχε συμβεί και τα γκρίζα σύννεφα είχαν αραιώσει, είχαν ασπρίσει. Ηλιος, ο πρώτος της άνοιξης, έσκαγε ανάμεσα από τις σχισμές. Και τα λευκά λουλούδια της κορομηλιάς -όσα άντεξαν τους βοριάδες τόσων ημερών και τις αλύπητες μπόρες της περασμένης νύχτας- άρχισαν να λάμπουν στο φως.

 

«Θα έχουμε και φέτος κορόμηλα. Τα παιδιά θα περνούν και θα τα κόβουν πράσινα, πριν προλάβουν να γλυκάνουν».

 

Γύρισε στο βιβλίο της, πήρε το ποίημα από την αρχή:

 

Ε σεις στεριές και θάλασσες

 

τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές

 

ακούτε τα χαμπέρια μου

 

μέσα στα μεσημέρια μου

 

«Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

 

μόνον ετούτον αγαπώ!»*

 

Αυτά τα λόγια, τα λόγια του ήλιου τη ζέσταναν. Ο καφές απέκτησε πάλι γεύση. Κάπως μαλάκωσε η καρδιά της.

 

Σκέφτηκε πως έπρεπε να αφήσει λίγο έξω ό,τι την προβλημάτιζε -όχι πολύ, όσο κρατάει ένας καφές και ένας ήλιος που βγήκε κάπως αργά το απόγευμα. Σηκώθηκε, πήγε και κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Θα εκμεταλλευόταν το φως αυτό όσο διαρκούσε. Κι ύστερα, όταν πια θα χανόταν, θα άναβε την απλίκα και θα συνέχιζε να διαβάζει. Ηταν πολλοί οι σελιδοδείκτες που την περίμεναν -ήθελε να θυμηθεί αυτά που ήξερε καλά κι ίσως να ανακαλύψει κάτι που τις άλλες φορές δεν είδε.

 

Το άλλο πρωί, ενώ φορούσε τα χειμωνιάτικα ρούχα της για να φύγει για τη δουλειά, σκέφτηκε ένα νησί, τη θάλασσα, ένα ελαφρύ γαλάζιο φόρεμα από λινό και ονειρεύτηκε το καλοκαίρι. Ισως αυτό να έκανε το θαύμα του.

 

* «Ηλιος ο Ηλιάτορας», Οδυσσέας Ελύτης, αποσπάσματα

Τρέμε, Ουγγαρία

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Αν υπάρχουν όντως παράλληλα σύμπαντα, κι αν είναι άπειρα, ίσως σε ένα, το πολύ σε δύο, να υπάρχουν και μια-δυο το πολύ κυβερνήσεις που να λατρεύουν την κριτική των έργων τους και να την επιζητούν. Στο σχετικά γνωστό μας σύμπαν και στον γήινο κόσμο μας δεν απολαμβάνουμε τέτοιες πολυτέλειες. Μοιραίο. Στη γέννηση του Τύπου, όταν ήρθαν στο φως οι «Βασίλειοι Εφημερίδες», που κατέγραφαν τα της εκστρατείας του Μεγαλέξανδρου, δεν έσπευσαν μόνο οι καλές Μοίρες. Ανάμεσά τους τρύπωσε και η Λογοκρισία: Οταν ένας από τους συντάκτες των «Εφημερίδων», ο Καλλισθένης, έπαψε να δοξολογεί τον στρατηλάτη, ο Αλέξανδρος διέταξε να τον φυλακίσουν σε κλωβό. Και ας ήταν ανιψιός του Αριστοτέλη.

 

Η σημερινή κυβέρνηση έχει τη σπάνια τύχη να την υποστηρίζει σταθερά –ακόμα και στις καταφανείς αστοχίες της– ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό των ιδιωτικών ΜΜΕ, χάρτινων, γυάλινων, ραδιοφωνικών και διαδικτυακών. Στα κρατικά, η κακή κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε σαν άλλοθι (αν και η αλαζονεία δεν χρειάζεται ποτέ άλλοθι), ώστε να οδηγηθούμε στη μέχρι μηδενισμού μείωση των αναφορών στη δράση της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος. Με τόσον λιβανωτό, ζαλίστηκαν οι κυβερνώντες και πίστεψαν ότι είναι και παντοδύναμοι, και άτρωτοι, και άριστοι. Ενώ είναι απλώς ακόρεστοι: επιθυμούν ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο. Οχι να ελέγχει η δημοσιογραφία την πολιτεία τους, προς Θεού, αλλά να ελέγχει η πολιτεία, δηλαδή η κυβέρνηση, τη δημοσιογραφία. Και υπάρχουν κάμποσοι τρόποι για να επιτευχθεί αυτό. Οι εξόφθαλμοι, όπως η «λίστα Πέτσα» και η αλλαγή του Ποινικού Κώδικα με το πρόσχημα των fake news, και οι αφανείς. Που είναι και οι αποτελεσματικότεροι.

 

Ωραιότατο ήταν το πρόσχημα και για την προχθεσινή τροπολογία: η προστασία από τα κακόβουλα δημοσιεύματα. «Το κάνουμε για το “Μακελειό”» ψιθύριζαν οι υπερασπιστές της τροπολογίας, ο κ. Μ. Βορίδης και ο κ. Γ. Οικονόμου, αμφότεροι γνωστοί λάτρεις της πολυφωνίας. Τρισάθλια φυλλάδα το «Μακελειό», αλλά τη χυδαιότητα δεν τη νικάς με πρόστιμα· αντίθετα, της δίνεις το δικαίωμα να παριστάνει τη διωκόμενη. Οπως το συνηθίζει, η κυβέρνηση ούτε διαβουλεύτηκε με κανέναν ούτε έριξε μια δεύτερη ματιά στο Σύνταγμα. Αποφάσισε και ανέθεσε στο παντελώς αναρμόδιο ΕΣΡ τον ρόλο του επιτηρητή. Προ δύο ετών η Ελλάδα ήταν 24η στους 27 της Ε.Ε. στο άθλημα της ελευθεροτυπίας. Πού θα πάει; Τροπολογία την τροπολογία, θα αριστεύσουμε. Απ’ την ανάποδη.

Ο Δ.Παπαχρήστος θυμάται τη μεγάλη αντιπολεμική συναυλία για τη Σερβία

 

Πριν από περίπου δύο δεκαετίες, όταν οι συναυλίες για τη ειρήνη δεν προκαλούσαν την οργή (τουλάχιστον όχι δημόσια) της «ατλαντικής» δεξιάς διοργανώθηκε στο Σύνταγμα η μεγάλη συναυλία ενάντια στο νατοϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας. Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστου, που έζησε από την πρώτη γραμμή τη διοργάνωση της ιστορικής εκδήλωσης, περιγράφει εκείνες τις ημέρες στο νέο του βιβλίου «Αχ! Μουρλοσκοτωμένο» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τόπος.

 

Με την άδεια των εκδόσεων Τόπος αναδημοσιεύουμε το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Παπαχρήστου

 

«∆ύο εβδοµάδες πριν από το Πάσχα αρχίσαµε να οργανώνουµε τη µεγάλη αντιπολεµική συναυλία στο Σύνταγµα. Γίναµε πολλοί, δεν υπήρξε καλλιτέχνης να µη θέλει να συµµετάσχει, µέχρι που κάποιοι παρεξηγήθηκαν που δεν τους είχαµε φωνάξει…

Οι πρακτικές διαδικασίες πολλές: αφίσες, ανακοινώσεις, σποτ, τρυκάκια, δηµοσιεύσεις στις εφηµερίδες, προβολή της προσπάθειας που «έβγαζε τα µάτια» της Ευρώπης. Το στήσιµο της εξέδρας στην πλατεία Συντάγµατος έγινε τόσο αυθόρµητα, που ο Αβραµόπουλος µε πήρε µέσα στη νύχτα τηλέφωνο να παραπονεθεί γιατί δεν ζητήσαµε άδεια από τον ∆ήµο, λέγοντας πως «κι ας είναι µέσα στη Μεγάλη Εβδοµάδα», δεν θα την αρνιόταν…

Στο γραφείο του Λάκη Λαζόπουλου, στην Πατριάρχου Ιωακείµ, είχαµε στήσει το άτυπο στρατηγείο µας. Είχαµε συναντηθεί και ξαναδεί τα όνειρά µας κι αυτά που κινδυνεύουµε να χάσουµε, τα ανθρώπινα, τα αληθινά που δίνουν αξία στη ζωή µας…

Τα χαµόγελα πολλαπλασιάστηκαν στα πρόσωπά µας και ο ενθουσιασµός που ξαναβρεθήκαµε. Ήταν µεταδοτικός ο ιός της µνήµης η οποία λειτουργούσε ως αντίδοτο στη θανατηφόρα κοινωνικοπολιτική αρρώστια που ζούσαµε. Κι ας φωνάζαµε για τον ψεύτικο κόσµο, που πίσω του κρύβονται κάποιοι και εµφανίζονται καµουφλαρισµένοι για να ασκήσουν το επάγγελµα της πολιτικής και να το παίξουν σωτήρες, χρησιµοποιώντας τη διανόηση ως προκάλυψη.

 

Οι περισσότεροι, οι λεγόµενοι άνθρωποι του πνεύµατος, οι καλλιτέχνες, οι προβληµατισµένοι της ζωής, είχαν επίγνωση, ανεξαρτήτως αν δεν είναι φύσει, θέσει, σώµατι και πνεύµατι απέναντι σε κάθε µορφή εξουσίας, γίνονται δεκανίκια του συστήµατος ή στην καλύτερη των περιπτώσεων Εύµολποι. Σαν τον Εύµολπο τον αοιδό, που ο Οδυσσέας του χάρισε τη ζωή γιατί απλώς ήταν διασκεδαστής και των µεν και των δε. Με άλλα λόγια ήξεραν τον κίνδυνο να καταντήσει ο καθένας τους «ένας κακοµοίρης-κολοµοίρης ακίνδυνος».

«…Να πάρουµε και τον Μίκη, να ξεπεράσουµε τους ενδοια­σµούς», συµφωνήσαµε όλοι, η Ιωάννα, ο Παντελής, η Μάρω, ο Σωκράτης, η Πέπη, ο ∆ιονύσης, ο Μιχάλης, ο Γιάγκος, η Τάνια, ο Θάνος…

«Θα τον πάρεις εσύ, θα του είναι δύσκολο να αρνηθεί…»

Το σήκωσε η κόρη του, της είπα πως τον θέλουµε για την εκδήλωση κι όταν µου είπε πως «δεν µπορεί αυτή τη στιγµή», τόνισα σκόπιµα «αν δεν πάρει σ’ αυτό το τηλέφωνο, αυτός θα χάσει».

Κοιταχτήκαµε γιατί µ’ ακούσανε, ο καθένας είπε τη γνώµη του σχολιάζοντας το κλίµα που είχε δηµιουργηθεί µε τον Σηµίτη και τον Οτσαλάν, τον φόβο που είχε η κυβέρνηση µήπως και η συγκέντρωση στραφεί εναντίον της…

Κάποιος είπε ότι ο Θεοδωράκης τα είχε «πάρει στο κρανίο» µε την υπόθεση Οτσαλάν και πως ο Πάγκαλος έπαιξε τον ρόλο του «τραγουδιστή» στην Κένυα για να βρεθεί στα χέρια της Τουρκίας…

Και µέσα στην κουβέντα χτύπησε το τηλέφωνο.

«…Ετοιµάζετε την εκδήλωση; Συµφωνώ να την κάνετε».

«∆εν γίνεται να µην είσαι και εσύ» του απάντησα.

«Ναι, ναι, αλλά δεν µπορώ, έχω το πόδι µου».

«Καλά, άµα δεν µπορείς, τι να κάνουµε… Είµαστε εδώ, η συναυλία θα γίνει και σε περιµένουµε…»

Κατάλαβα πως δεν ήθελε να λείψει. «Πάρτε µου µια πολυθρόνα να καθίσω…»

Ο Λαζόπουλος δεν άντεξε να µην πει, «πώς τη θέλει; Χρυσή τη θέλει;»

∆εν ακούστηκε, τον σκεπάσανε οι φωνές ευχαρίστησης και το γέλιο. Η περίσταση δεν σήκωνε σποντίτσες…

 

 

 

Πίσω από την εξέδρα είχε στηθεί µια τέντα, λειτουργούσε σαν να ήταν καµαρίνια. Πήραµε µια πολυθρόνα από το γραφείο του Λάκη και καθυστερούσαµε από ενθουσιασµό. Είχε κατακλυστεί η πλατεία Συντάγµατος, πάνω από εκατόν πενήντα χιλιάδες, κι έρχονταν κι άλλοι. Είχαν γεµίσει οι γύρω δρόµοι.

Στο µικρόφωνο µιλούσα κι ήταν κι ο Ράντοβαν, ένας νεαρός Σέρβος που ζούσε στην Ελλάδα. Μετέφραζε γιατί ταυτοχρόνως γίνονταν µέσω της RAI αναµετάδοση στη Γιουγκοσλαβία, στο Βελιγράδι…

Η σκηνή είχε πάρει φωτιά. Είχαν ανέβει πάνω τριάντα τραγουδιστές, τραγουδίστριες, ο ένας κοντά στον άλλο, µια συνθετική κοινωνική αρµονία. Η ορχήστρα ήταν εκρηκτική…

Ανακοίνωσα πως ήταν µαζί µας ο Μίκης Θεοδωράκης. Ακούστηκε µια µεγάλη ιαχή. Τον είδα να σηκώνεται µε δυσκολία από την πολυθρόνα. Πήγα κοντά του. Τον ευχαρίστησα, καθώς και τον ∆ηµήτρη τον οδηγό του. Χαιρετηθήκαµε µε τα µάτια και συνεννοηθήκαµε.

Ίσως είχε ξεχάσει πως µε είχε ρωτήσει στην κηδεία του Τσιτσάνη: «Εσύ γιατί δεν µε πας;»

Και την απάντηση: «Γιατί δεν ρωτάς τον εαυτό σου;»

Ανέβηκε τα σιδερένια σκαλοπάτια της εξέδρας µε δυσκολία και εγώ να κρατάω από κάτω τα µπόσικα µην έχουµε κανένα σκόνταµα…

«Είσαι και τεράστιος κι ανοικονόµητος», του είπα γελώντας, «πρόσεχε…»

Μόλις εµφανίστηκε, πανύψηλος όπως ήταν κι είδε τον κόσµο κι άκουσε το χειροκρότηµα, τις φωνές, τα συνθήµατα που δηµιουρ­γούσαν µια ατµόσφαιρα που θύµιζε τη δεκαετία του ’60, άναψε ολόκληρος. Με λίγη αφέλεια θα πίστευε κανείς εκείνη τη στιγµή πως θα σταµατούσαµε τον πόλεµο στη γειτονιά µας, αύριο το πρωί…

Στεκόµουν δίπλα του και τραγουδούσαµε όλοι, µε τον Μίκη να σηκώνει τα χέρια του και να γίνονται φτερούγες, να αγκαλιάσει τα νέα παιδιά που τραγουδούσαν και φώναζαν συνθήµατα κάθε που τελείωνε το τραγούδι.

 

 

 

Όταν άρχισε να χτυπάει το αδύναµο πόδι του και να τραγουδάει κατάλαβα πως η ορµή της νιότης και η πίστη στο όνειρο µπορούν να γκρεµίσουν καθεστώτα και να γιατρέψουν τις όποιες ανθρώπινες αδυναµίες, τα λάθη, και όλοι µαζί να κάνουµε τα τραγούδια γροθιές και δύναµη. Έβλεπα τον Μίκη κι όλους πάνω στη σκηνή να παίρνουν αυτή τη δύναµη και τη χαρά, κρατώντας µακριά την όποια µαταιοδοξία, µην τους λερώσει…

∆εν είχε κοπάσει ο ενθουσιασµός. Η εκδήλωση µεταδόθηκε σε όλο τον κόσµο. Οι τηλεοράσεις έδειξαν πως στην Ελλάδα συγκεντρώθηκαν χιλιάδες και βροντοφώναξαν εναντίον του πολέµου και των πολεµοκάπηλων ιµπεριαλιστών…

∆εν χρειάστηκαν πολλά λόγια και πολλές συζητήσεις µέχρι να αποφασίσουµε να οργανώσουµε την επόµενη εβδοµάδα και στη Θεσσαλονίκη µεγαλύτερη εκδήλωση, να φτάσουµε πιο κοντά, να ακουστεί η φωνή µας σε όλα τα Βαλκάνια.

Γελάσαµε για την πολεµική γκάφα που µας είπε ο Γιάννης Χατζηγώγας, σαν να ήταν ανέκδοτο…

 

 

Όταν µπήκαν τα Νατοϊκά τεθωρακισµένα στη Θεσσαλονίκη, εγκλωβίστηκαν για ώρες, γιατί κάποιοι σύγχρονοι σαλταδόροι-σαµποτέρ είχαν αλλάξει τις πινακίδες στους δρόµους που θα περνούσαν και τα διάφορα τόξα κατευθύνσεις που οδηγούσαν στην έξοδο. Τα γύριζαν πίσω και δεν µπορούσαν να βρουν τον δρόµο για τη Γιουγκοσλαβία…

Έγινε και στη Θεσσαλονίκη η µεγάλη συγκέντρωση. Την οργανώσαµε, αυτοοργανωθήκαµε µε τους οµοιοπαθούντες της πόλης. Στήθηκε η εξέδρα στην πλατεία Αριστοτέλους µε πλάτη στη θάλασσα. Ο καιρός ούτε έκλαιγε ούτε γελούσε και οι στάλες της βροχής άρχισαν να απειλούν. Θορυβηθήκαµε.

«Ο καιρός δεν είναι µαζί µας, είναι πολεµοχαρής», είπε ο Τάσος, που ρύθµιζε την κονσόλα και είχε βάλει τα καλώδια πάνω στην εξέδρα χωρίς σοβαρή προστασία…

Ο Παντελής, µαθηµένος σε τέτοια περιστατικά λόγω επαγγέλµατος και αντίξοων γυρισµάτων στις ταινίες του, τώρα φαινόταν ανήσυχος, γύριζε τα µάτια του, τα ’στρεφε στον ουρανό, έβλεπε και τον κόσµο να συρρέει σε χιλιάδες, δεν του έβγαινε να πει µήπως, ίσως πρέπει να την αναβάλουµε…

Ο κόσµος είχε γεµίσει την Αριστοτέλους µε πλακάτ, µε σηµαίες και συνθήµατα. Ψιχάλιζε και σταµάταγε λες και ακολούθαγε τα συνθήµατα που ακούγονταν διακεκοµµένα, λες και ήταν το ρεφρέν κάποιου τραγουδιού.

«Θα γίνει κανένα βραχυκύκλωµα και θα τιναχτούµε στον αέρα», ο Τάσος το έλεγε βλέποντας το ψιχάλισµα να αραιώνει και γελούσε…

Ο Μπρέγκοβιτς είχε ανεβάσει στη σκηνή την ορχήστρα του µε τα χάλκινα κι ανησυχούσε κι αυτός µη µας τα χαλάσει ο καιρός…

«Ας τιναχτούµε», του είπα γελώντας «κι ας γίνουµε παρανάλωµα διαµαρτυρίας…»

Τα µισά τα κατάλαβε, τα υπόλοιπα, αυτός ξέρει. Ο καιρός γύρισε µε το µέρος µας, µε το µέρος της ειρήνης και η συναυλία έγινε και κράτησε ώρες και οι χιλιάδες τραγουδούσαν και φώναζαν συνθήµατα, γυρίζοντας τα µάτια τους προς τον Βορρά µε την απορία που µας τρώει, όταν φτάνουµε στο σηµείο να πούµε «και… τώρα τι κάνουµε;»

Οι δύο εκδηλώσεις έκαναν µεγάλη αίσθηση και σε µας τους ίδιους και στο εξωτερικό.

Οι εφηµερίδες έγραψαν, οι τηλεοράσεις έδειξαν, εµείς προσπαθούσαµε να αρθρώσουµε λόγο πολιτικό, διαφορετικό, ακοµµάτιστο. «Ο πολιτισµός δεν είναι µέρος, δεν είναι τσόντα της πολιτικής, είναι η πεµπτουσία και το όλον της ύπαρξής µας». Τέτοια λέγαµε και για το πολιτικό υποκείµενο, που γυρεύουµε να βρούµε και δεν το βρίσκουµε γιατί δεν το φτιάχνουµε οι ίδιοι…

Ο Θάνος προσπάθησε κι από µέσα, όσο κι αν συνδιαλέχτηκε δεν τα κατάφερε. Τον είδα να έρχεται χαµογελαστός να µου πει πως ζήτησε ο Γιώργος Παπανδρέου, υπουργός Εξωτερικών, να µας δει, του τηλεφώνησε και ο Άκης…

«Το έχω πει και στους άλλους. Το µεσηµέρι στις δύο µας περιµένει στο Υπουργείο». Κι ήταν Μεγάλο Σάββατο.

Πήγαµε όλοι µαζί, απέναντι απ’ τη Βουλή, σ’ αυτό το ωραίο κτίριο που το βλέπαµε απέξω. Το µεγάλο τραπέζι σε µια µεγάλη µακρόστενη αίθουσα µας περίµενε και µας χώρεσε όλους.

Ο Υπουργός, χαµογελαστός, πρόσχαρος και ευθυτενής µας καλωσόρισε και κάθισε στην κεφαλή του τραπεζιού, που τόσα είχε ακούσει και ακόµα άντεχε να παραµένει βουβό…

Πέρα από τις αβροφροσύνες, καθότι όλοι γνωριζόµασταν µεταξύ µας, ο Παπανδρέου είπε κατευχαριστηµένος:

«Αυτό που κάνατε ήταν πολύ σηµαντικό, κάνατε κάτι που δεν µπορούσε να το κάνει η κυβέρνηση, ούτε το κράτος… Θα ήθελα να γίνει και στο Κόσοβο, εµείς µπορούµε να βοηθήσουµε…»

Κοιταχτήκαµε χωρίς να πούµε τίποτα πέρα από γενικότητες. Φανήκαµε αρνητικοί γιατί θέλαµε να λειτουργήσουµε διαφορετικά…

«Για δες µας; Για Μη Κυβερνητική Οργάνωση µας πέρασες;»

Και εκεί που πήγαινε να ανάψει η συζήτηση και ενδεχοµένως να συµφωνούσαµε και να διαφωνούσαµε, χτύπησε το κινητό του Υπουργού.

Σηκώθηκε και πριν φτάσει στην πόρτα, ακούσαµε να λέει:

«…Τουλάχιστον την ηµέρα της Ανάστασης να µη γίνουν βοµβαρδισµοί, είναι ορθόδοξοι…»

Καταλάβαµε πως µιλούσε µε τον Μπλερ, που ως λαγοπόντικας, τηλεφωνούσε για να ανακοινώσει… «…Ο Σολάνα έχει δώσει το ελεύθερο, έχει παρθεί η απόφαση από το ΝΑΤΟ, να συνεχιστούν οι βοµβαρδισµοί…»

Σηκωθήκαµε από τις καρέκλες, µαζέψαµε τα µούτρα µας, είπαµε τα σχετικά και φύγαµε χωρίς να ξέρουµε για πού. Κανένας δεν θέλησε να συζητήσουµε, πώς γίνεται η εξωτερική πολιτική µιας χώρας από τα κινητά; Και µάλιστα µε τηλέφωνα σπασµένα…»   

πηγή