Έρχεται σοκ και δέος, εκτός αν μας σώσει ο... Μαδούρο!

 

Αν ο Πούτιν δεν σταματήσει τον πόλεμο και αν ο Μαδούρο δεν μας στείλει πετρέλαιο, το μέλλον προμηνύεται δυσοίωνο...

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Οι τρομοκρατικοί όροι (σοκ και δέος, τυφώνας, τέλεια καταιγίδα κ.α), με τους οποίους χαρακτηρίζεται η τρέχουσα ενεργειακή, οικονομική και επισιτιστική κρίση, δεν είναι δικοί μας. Ούτε τους επινόησαν κάποιοι άσχετοι. Τους χρησιμοποιούν Αμερικανοί ειδικοί, οι οποίοι λένε ότι η σημερινή κρίση είναι χειρότερη από την αντίστοιχη πετρελαϊκή της δεκαετίας του ’70.

 

Γιατί; Διότι τότε είχαμε μόνο κρίση πετρελαίου. Ενώ σήμερα έχουμε τριπλή κρίση: πετρελαίου, φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας. « Γι’ αυτήν την κρίση ο κόσμος είναι απογοητευτικά απροετοίμαστος», είπε ο σύμβουλος επί ενεργειακών θεμάτων του πρώην προέδρου Μπους. Και για να λένε τέτοια οι Αμερικανοί για τη χώρα τους, η οποία πλήττεται λιγότερο από το εμπάργκο στη Ρωσία, καταλαβαίνετε τι συμβαίνει με την Ευρώπη. Και τι θα πάθει ακόμη, αν δεν γίνει κάτι που θα μπορέσει να ανακόψει κάπως αυτήν την πορεία πριν μπει ο χειμώνας.

 

 

Τι θα ήταν αυτό; Οι ίδιοι οι μάντεις των κακών λένε μια διπλωματική λύση στην Ουκρανία, ο τερματισμός του πολέμου και η άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.

 

Ποιος θα τα κάνει αυτά; Οι Αμερικανοί έχουν άλλους στόχους, να τσακίσουν οικονομικά τη Ρωσία και να πέσει ο Πούτιν. Γι’ αυτό κάνουν κινήσεις που παραπέμπουν σε μακροχρόνιο πόλεμο. Ως και σε συμφωνία με τον ορισμένο εχθρό τους, τον Μαδούρο της Βενζουέλας, έχουν έρθει. Αλλά, φυσικά, πρόκειται για αστείες ενέργειες, αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι το πετρέλαιο αυτής της χώρας, που μπορεί να εξαχθεί, καλύπτει ελάχιστες από τις ανάγκες της Ευρώπης.

 

Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζεται ακόμη το ενδεχόμενο μιας οξείας επισιτιστικής κρίσης, που θα φέρει πείνα στις πιο φτωχές περιοχές του πλανήτη.

 

Και η Ευρώπη τι κάνει για όλα αυτά; Βολοδέρνει μεταξύ των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και των εξαιρέσεων, που δίνει σε όσες χώρες απειλούν με βέτο. Κάτι ψελλίζουν κάπου κάπου ο Μακρόν, ο Σολτς κα ο Ντράγκι για την ανάγκη να τερματιστεί ο πόλεμος και να αποκατασταθεί κάπως η ενεργειακή ισορροπία, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για όσα φαίνεται ότι έρχονται.

 

Και στην Ελλάδα τι γίνεται και τι δεν γίνεται;

 

Πρώτον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτοθαυμάζεται ότι είναι στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Αλλά η ενεργειακή κρίση μάς χτυπάει ανελέητα, όπως δείχνουν τα συνεχή άλματα των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος.

 

Δεύτερον, γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι μόνο εισαγόμενη η κρίση; Όχι δα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έσπευσε να κάνει πρωταθλητισμό στην απολιγνιτοποίηση, χωρίς κανένα σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο. Ανακοίνωσε ότι όλες οι μονάδες παραγωγής ρεύματος από λιγνίτη θα κλείσουν το 2028, όταν οι κουτοί Γερμανοί θα το κάνουν το 2036. Θρίαμβος ελληνικός. Τεράστια εξάρτηση από το φυσικό αέριο και όλοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό τώρα που οι τιμές του έχουν πετάξει στα ύψη, λόγω των κυρώσεων στη Ρωσία. Όλα αυτά έγιναν χωρίς να υπάρχει κάποιο σοβαρό σχέδιο για αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, όπως έχουν κάνει η Ισπανία και η Πορτογαλία. Βεβαίως, τώρα που τα πράγματα έσφιξαν, επανέφεραν σε λειτουργία λιγνιτικές μονάδες, για να μην έχουμε μπλακ άουτ το καλοκαίρι με τον τουρισμό στο φουλ.

 

Τρίτον, η Ελλάδα έχει από τις υψηλότερες τιμές ρεύματος στην Ευρώπη, επειδή η κυβέρνησή της έκανε την εξυπνάδα να περνάει η παραγωγή και προμήθειά του 100% από το περίφημο Χρηματιστήριο Ενέργειας, που εδρεύει στην Ολλανδία(οι κουτοί Γερμανοί έχουν βάλει εκεί μόνο το 30%). Έτσι, οι Έλληνες καταναλωτές, νοικοκυριά και επιχειρήσεις, είναι έρμαια των ενεργειακών αλογομούρηδων, που θησαυρίζουν χωρίς οι ευρωπαίοι πολιτικοί να τολμούν το αυτονόητο: Να βάλουν πλαφόν στις τιμές.

 

Τέταρτον, πελαγωμένη μέσα σε όλα αυτά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη πότε καταγγέλλει το «λαϊκισμό» της αντιπολίτευσης, που ζητάει μείωση του ΦΠΑ και πότε μεμονωμένοι υπουργοί της το αφήνουν ανοιχτό, έχοντας το ένα μάτι τους στα νούμερα των δημοσκοπήσεων. Οι οικονομικοί υπουργοί ξέρουν ότι, μετά τα 43 δισεκατομμύρια που σκορπίστηκαν στην πανδημία, για να μη χάσει η κυβέρνηση το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, «δεν υπάρχει άλλος δημοσιονομικός χώρος μέχρι το τέλος του 2022». Αυτό σημαίνει ότι «λεφτά τέλος». Όμως, πρέπει να βρεθούν, διότι αλλιώς καλοκαίρι δεν βγαίνει με καταναλωτές να κραδαίνουν εξωφρενικούς λογαριασμούς ρεύματος. Και δεν θα μπορεί έτσι ο πρωθυπουργός να προκηρύξει πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο, αν δει ότι ο χειμώνας που έρχεται θα είναι βαρύς και ασήκωτος.

 

Έτσι, αν ο Πούτιν δεν βάλει το χέρι του για να σταματήσει ο πόλεμος και ο Μαδούρο δεν μας στείλει καραβιές πετρέλαιο (που δεν έχει…), θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε…

Τα χρήσιμα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ για τη Novartis

 

Η Κουμουνδούρου σήκωσε επικοινωνιακό θόρυβο για την παραποίηση ενός εγγράφου για τη Novartis, το οποίο, όμως, είχε κατατεθεί, στο πρωτότυπο, στη δικογραφία από τον ίδιο τον εμπλεκόμενο, Ανδρέα Λοβέρδο, ενώ ήταν και σε γνώση της Βουλής. Ο Ανδρουλάκης λέει ότι το παρακράτος στοχεύει στο ΠΑΣΟΚ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, έχει λόγο να κάνει φασαρία και να παίζει καθυστέρηση.

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

 Και πάει αύριο Τσίπρας και εκφωνεί έναν πύρινο λόγο, καταγγέλλοντας τη νέα μεθόδευση στο σκάνδαλο Novartis, με την παραποίηση του εγγράφου προκειμένου να αφαιρεθεί το όνομα του Λοβέρδου. Λέτε να σηκωθεί κανείς για να του πει ότι το έγγραφο ήταν ήδη κατατεθειμένο στη δικογραφία από τον ίδιο τον Λοβέρδο; Οχι βέβαια. Το πολύ να ακουστεί κάνα σύνθημα για κλέφτες, καλώντας τον Αλέξη να πάρει τη σκούπα. Η δουλειά όμως έχει γίνει μια χαρά. Ενα κομμάτι του πολιτικού ακροατηρίου έχαψε το τυρί και ανακάλυψε νέες πτυχές στο μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής του ελληνικού κράτους, όπως έλεγε και ο Παπαγγελόπουλος.  

 

 Ας ρίξουμε μία κοφτή ματιά στα γεγονότα: Στις 25 Μαΐου 2017 η Εισαγγελέας Διαφθοράς Τουλουπάκη λαμβάνει έγγραφο από το FBI με καταθέσεις προστατευομένων μαρτύρων. Δεν το μεταβιβάζει στη Βουλή, χαρακτηρίζοντας το ως απόρρητο αν και το FBI δεν είχε κάνει αντίστοιχη σήμανση. Στο έγγραφο αυτό, πράγματι, περιλαμβάνεται κατάθεση σύμφωνα με την οποία ο Λοβέρδος πήρε μίζα 20.000 ευρώ για να κάνει μία εξυπηρέτηση προς τη Novartis. Τρία χρόνια μετά, τον Ιούνιο του 2020, το έγγραφο φτάνει στη Βουλή – το έστειλε ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

 

Ο επικοινωνιακός βραχίονας του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι το FBI αναφέρει σε έκθεση του ότι ο Λοβέρδος δωροδοκήθηκε. Ομως επρόκειτο για την κατάθεση μάρτυρα, όχι για έκθεση του FBI. Δύο μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο του 2020, το ίδιο έγγραφο κατατέθηκε στη δικογραφία από τον ίδιο τον Λοβέρδο – ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το παρέλαβε από ανώνυμο αποστολέα. Εκτός από το όνομα του Λοβέρδου, το έγγραφο περιείχε και κάτι ακόμα: ότι οι μάρτυρες κατέθεταν στις ΗΠΑ αποβλέποντας σε οικονομικό όφελος. Αν αυτό έβγαινε τότε στον αέρα, ενδεχομένως όλη η υπόθεση Novartis να δεχόταν επικοινωνιακό πλήγμα στην ηθική και στην πολιτική της βάση. Τελικά τι συνέβη; Ποιος αφαίρεσε το όνομα του Λοβέρδου από την ελληνική μετάφραση και για ποιο λόγο; Τι εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο; Μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε λόγο για παρακρατικούς μηχανισμούς που σκοπό έχουν να ανακόψουν την άνοδο του κόμματος.

 

Αυτό είναι ένα σενάριο. Υπάρχει και άλλο. Ας πούμε, να θεωρηθεί ότι προέκυψαν καινούργια στοιχεία στην ανάκριση και να καθυστερήσει η παραπομπή της υπόθεσης στο ακροατήριο. Αλλωστε η ανακρίτρια που χειρίζεται την υπόθεση, βγαίνει σε έναν μήνα στη σύνταξη. Νέα στοιχεία και νέος ανακριτής σπρώχνουν κι άλλο πίσω την υπόθεση. Μετά έρχονται εκλογές και πάει λέγοντας. Και αν μη τι άλλο, αυτοί που θα καθίσουν στο εδώλιο θα χρειαστούν όσο το δυνατόν περισσότερα χαρτιά για να δείχνουν στο ακροατήριο. Και αν επιστρέψουμε στην υποτιθέμενη ομιλία του θυμωμένου Τσίπρα, ο πρόεδρος θα χρησιμοποιήσει όλα τα παραπάνω ως υλικά ενίσχυσης της επιχειρηματολογίας του. «Ισχυρίζονται, δήθεν, ότι το έγγραφο είχε κατατεθεί. Στα αγγλικά…». Είναι και άλλα που θα ακουστούν. Για τη διεφθαρμένη Δικαιοσύνη, τους αγωνιστές της αλήθειας που διώκονται, τα τέρατα στην ντουλάπα που μπορεί να σκοτώσει μόνο ο Πολάκης.   

Η δελεαστική Ελλάδα της τουριστικής μυθοπλασίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Και ποιος δεν το θυμάται το «χρυσό καλοκαίρι της Ελλάδας», που φυσικά δεν πρόκειται να το ξεχάσουν ποτέ, παρά τη δεδομένη απληστία τους, όσοι εθνικοί εργολάβοι απόλαυσαν τότε τη λέξη «χρυσό» στην κυριολεξία της και όχι σαν μεταφορά. Για το καλοκαίρι του 2004 ο λόγος. Με τους Ολυμπιακούς του, τους «καλύτερους όλων των εποχών», όπως είπαν στη λήξη τους οι ολυμπίαρχοι της ΔΟΕ, κατά την πάγια συνήθειά τους να κολακεύουν τους γαλαντόμους οικοδεσπότες. Και με το Γιούρο του. Που ναι, ήταν «ένα θαύμα», αλλά ούτε καν τριήμερο. Τίποτε δεν άλλαξε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στη βία του, στη διαπλοκή του και στην τελετουργική σφαγή των «μικρών» προς ικανοποίηση των «μεγάλων», ο καθείς με τον δικό του «ηρωικό λαό» που έχει πάντα δίκιο.

 

Ποια ήταν η μεγάλη εθνική αγωνία όταν έσβησαν οι προβολείς στα στάδια; Την είχε προσδιορίσει ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης τότε: «Να κεφαλαιοποιηθούν οι υπεραξίες που προέκυψαν από την επιτυχημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων». Να εκμεταλλευτούμε την περίσταση, που είχε ενισχύσει το εθνικό μας brand name. Μόνον έτσι, εμπορικά, αγοραία, μπορούμε να εννοήσουμε το όνομά μας (που κατά τα λοιπά «είναι η ψυχή μας»), αν θυμηθούμε και την κυβερνητική «ιδεολογία» στην οποία θεμελιώθηκε ο περυσινός εορτασμός της επετείου των δύο αιώνων από την Επανάσταση. Κι όλα αυτά προς αύξηση του τουρισμού, ο οποίος, όπως διαβεβαίωνε ο υπουργός, «από πάρεργο καθίσταται πλέον κεντρικός αναπτυξιακός μοχλός της χώρας». Σπουδαίο όραμα, μα την αλήθεια. Να μετατραπεί μια ολόκληρη χώρα σε τόπο παροχής υπηρεσιών, που θα εισάγει ακόμη και τα κρεμμύδια για τις «χωριάτικές» του.

 

Με αναθερμασμένες, υποτίθεται, τις σχέσεις μας με την αρχαιότητα λόγω των Ολυμπιακών, η τουριστική εκστρατεία για το 2005 στηρίχτηκε στους ωραίους μας κίονες και στο σλόγκαν που αναρτήθηκε πάνω τους, που έμελλε να κατακτήσει την αθανασία, χάρη και στην τερπνά σαρκαστική αξιοποίησή του από τους σκιτσογράφους μας: «Live your myth in Greece». Τουτέστιν: «Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα».

 

Ο εικαστικός και λεκτικός εξοπλισμός της νέας καμπάνιας, έγραφα εδώ τον Απρίλιο του 2005, μας υποχρεώνει να πιστέψουμε ότι ο ευλογημένος τόπος μας δεν υπέστη καμία φθορά τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι ίδιος και απαράλλαχτος όπως κι όταν οι θάλασσές μας ήταν ακόμα καθαρές και ατρύγητες από τη ρύπανση και τα σκάφη του χρηματιστηριακού ή άλλως πως αεριτζίδικου νεοπλουτισμού, τα ποτάμια μας δεν είχαν παραδοθεί στην «ήπια» αξιοποίηση, η δε λέξη «φιλοξενία» ήταν κάτι πιο απτό από λήμμα λεξικού και μπορούσε ο καθείς, μ’ ένα δισάκι και μόνο στον ώμο, να αναζητήσει τα φαντάσματα των αρχαίων ή αλμυρούς έρωτες. Σίγουρος ότι, όπου κι αν ζητούσε νερό, σε σπίτι ή σε καφενείο, θα ‘βρισκε να ξεδιψάσει.

 

Σπουδαίο όραμα, μα την αλήθεια. Να μετατραπεί μια ολόκληρη χώρα σε τόπο παροχής υπηρεσιών…

 

Επίμονα επιδερμικός ο διαφημιστικός/μυθοποιητικός λόγος, μας υπαγορεύει το δόγμα ότι στην Ελλάδα η τουριστική ανάπτυξη δεν έχει όρια, δεν πρέπει καν να έχει όρια. Εστω και αν αυτό σημαίνει ότι θα καταντήσει ένα απέραντο σκηνικό προορισμένο για θερινή και μόνο κατανάλωση. Από καμπάνια σε καμπάνια, η Ελλάδα παραμένει ένα άθροισμα «γραφικοτήτων». Μια καρτ ποστάλ όπου δεν χωρούν προβλήματα. Δεν χωράει καν ο ντόπιος πληθυσμός και η πραγματική συνθήκη του βίου του. Ετσι πορευτήκαμε ομαλά, δηλαδή επιπόλαια, από το σλόγκαν «Εξερευνήστε τις αισθήσεις σας» επί Φάνης Πάλλη-Πετραλιά, στο «Ελλάδα: η αληθινή εμπειρία!» επί Αρη Σπηλιωτόπουλου και τώρα, επί Βασίλη Κικίλια, στο «Greece – You will want stay forever». Δηλαδή: «Ελλάδα – Θα θέλεις να μείνεις για πάντα».

«Δροσερή, διαφορετική και συναισθηματική» χαρακτηρίζει το υπουργείο Τουρισμού τη νέα εκστρατεία προβολής της χώρας στο εξωτερικό. «Δροσερή» είναι όντως η διαφήμιση. Θάλασσες βλέπουμε και παραλίες. Σε πλάνα ανοιξιάτικα όμως, όταν δεν έχουν επιβάλει ακόμη το ασφυκτικό-κατακτητικό δίκαιό τους οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες, αδιάφορες για τους νόμους και τους φόρους, και για όσους δεν θέλουν να πληρώσουν αδρά για να χαρούν ένα δημόσιο αγαθό. Και «διαφορετική» είναι. Ο αφηγητής-προπαγανδιστής δεν είναι κάποιος αρχαίος θεός ή ένας παππούς με «γραφική» τοπική φορεσιά, αλλά ο Οτο. Ενας Αυστριακός που ήρθε στην Ελλάδα προ ετών για διακοπές, τον γήτεψαν οι ομορφιές της και μένει πια εδώ. Εχει συμβεί με πολλούς. Χωριά ολόκληρα στα νησιά και στα βουνά μας κατοικούνται από Αυστριακούς, Βέλγους, Γάλλους, Γερμανούς, Αγγλους, Σκανδιναβούς που αγοράζουν σπίτια, παλιά που τα ανακαινίζουν ή καινούργια. Συνταξιούχοι στην πλειονότητά τους, ζουν το όνειρό τους στην Ελλάδα, αφού η σύνταξή τους και τα αποταμιεύματά τους αρκούν και περισσεύουν. Αυτήν την Ελλάδα, όμως, αδυνατούν να τη χαρούν με τον ίδιο τρόπο οι δικοί της συνταξιούχοι. Οπως αδυνατούν να ζήσουν την τουριστική Ισπανία οι περισσότεροι Ισπανοί, και την τουριστική Ιταλία οι περισσότεροι Ιταλοί. Ο μεσογειακός ευρωπαϊκός Νότος, και η Ελλάδα μαζί του, διασώζει πολλές χάρες, δεν προορίζονται όμως για την πλειονότητα των καθαυτό κατοίκων τους, των γηγενών. Ειδικά δε η ελληνική τουριστική βιομηχανία, ιδίως των διάσημων προορισμών, δείχνει να περιφρονεί την ελληνική πελατεία· να αδιαφορεί για τις ανάγκες και τις πραγματικές της δυνατότητες.

 

Είναι λοιπόν και «συναισθηματική» η καμπάνια του ΕΟΤ. Δεν προκαλεί ωστόσο τα ίδια συναισθήματα στον «μέσο Ελληνα» και στον «μέσο Ευρωπαίο», αν προς στιγμήν υποθέσουμε ότι υπάρχουν αυτά τα πλάσματα της στατιστικής. Ο Ευρωπαίος θα θαυμάσει, θα γοητευτεί, θα έρθει να δοκιμάσει την ωραία γεύση που του προτείνεται. Κι αν δεν πέσει στα σαΐνια που τον βλέπουν σαν κορόιδο, αν δεν τον ταΐσουν τις διαβόητες «μερίδες ξου», κι αν βρει τουαλέτα στους αρχαιολογικούς χώρους, θα πει στο τέλος πως άξιζε τον κόπο. Και θα ξανάρθει. Ισως και για πάντα. Δεν θα ξανάρθει όμως ποτέ, και θα συστήσει και στους γνωρίμους του να μην έρθουν, αν τύχει να πληρώσει (υπό την απειλή μπράβων) εξακόσια ευρώ για δύο κοκτέιλ κι ένα πιατάκι καβουροπόδαρα.

 

Ο Ελληνας όμως; Εντάξει, εσωτερικοί μετανάστες είμαστε οι περισσότεροι, έχουμε «το χωριό μας» για να παρηγοριόμαστε. Μόνο που η παρηγοριά αυτή έχει τα όριά της. Το γιατί το λέει με οδυνηρή σαφήνεια η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ: «Το 2021, και συνυπολογίζοντας το κόστος διαβίωσης, η Ελλάδα είχε το δεύτερο χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ε.Ε. Επιπλέον, ήταν το μόνο κράτος-μέλος στο οποίο το συγκεκριμένο μέγεθος βρισκόταν χαμηλότερα του αντίστοιχου επιπέδου του 2007. Το εύρημα αυτό αποκαλύπτει τη δραματική συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου της πλειονότητας των Ελλήνων». Η έκθεση είδε το φως της δημοσιότητας ταυτόχρονα με την καμπάνια του ΕΟΤ. Προβοκάτσια; Το συνηθίζει η πραγματικότητα να δρα σαν προβοκάτορας. Να, την επομένη η Γιούροστατ γνωστοποίησε τον πληθωρισμό μας: 10,7%. Περιττή γνώση. Το είχαμε ήδη πληροφορηθεί στο βενζινάδικο.

 

    

Γενέθλια γη

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Kέντρο νομίζω των πραγμάτων και του νοήματος είναι ο γενέθλιος τόπος -καθορίζει τον καθένα στη μετέπειτα πορεία του. Εξαρτάται βεβαίως από το σημείο που τον εγκαθιστά ο καθείς αυτός μέσα του και αν τον καλλιεργεί και αν αντέχει να τον κουβαλάει, αν τον θωπεύει καθημερινά και λοιπά. Εχει σημασία ο τόπος να αποκτήσει γλώσσα διάφανη, να γίνει ποίηση της καθημερινότητας, να μη φύγουν ποτέ τα γενέθλια αρώματα και οι ταραξικάρδιοι σπασμοί των πρώτων παραστάσεων, των πρώτων ακουσμάτων και λογής εμπειριών. Ενας κύκλιος χορός ριζών και ταξιδιωτικής περιπέτειας είναι [θα όφειλε να είναι] η ζωή. Η επιστροφή στις ρίζες δεν έχει νόημα άμα αυτές οι ρίζες δεν βοήθησαν να γίνουμε αυτοί που είμαστε, εάν δεν ήσαν βαθιές και υγιείς, βυθισμένες σε παρθένα χώματα και ποτισμένες από αείρροους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες.

 

Πότε πέρασε η εβδομάδα στο χωριό δεν το κατάλαβα και δεν μπορώ να χωνέψω ότι τώρα δα ετοιμάζομαι να επιστρέψω στην πρωτεύουσα· είναι κομμάτι δύσκολο να μη σε ξυπνάνε πλέον τα κοκόρια του χωριού αλλά οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Θα πει κανείς ότι τη δεύτερη κιόλας μέρα μετά την επιστροφή επανακάμπτεις στις συνήθειες της πόλης [γιατί άμα θέλεις ας κάνεις κι αλλιώς]. Ναι, αλλά είναι πολύ βαριά η καρδιά τώρα που ξεκινάει η προετοιμασία αυτής της επιστροφής, θέλει μεγάλη δύναμη να βρεις ώστε να την παρηγορήσεις, έστω στο ελάχιστο. Οι μέρες εδώ είναι γεμάτες, μεγάλες, ωραίες, χορταστικές και δεν έχει σημασία τόσο ο χρόνος που είναι έτσι εντυπωσιακές και μαγευτικές όσο η πλημμύρα των συναισθημάτων -καλά, και μια τρυφερή προσέγγιση της παιδικής ηλικίας, των πρώτων, είπαμε, αλαφιασμάτων και συνείδησης.

 

Να, πεταλούδες πολύχρωμες κάθονται στις φλέβες και το αίμα που ρέει μέσα τους γλυκαίνει και ρέει με ηρεμία. Γιατί να είναι τόσο άδικη η ζωή με μερικούς νέους ανθρώπους, που πολύ την αγάπησαν, αλλά... Πεταλουδίτσες... Ψυχούλες που χάθηκαν... Βαθύ παράπονο... Γιατί...

 

Βγαίνω στη μικρή βεράντα και αγναντεύω τα βουνά ένα γύρο, να πάρω μερικές ανάσες. Η λύπη είναι διαβρωτική. Η πληγή αιμάσσουσα. Πολλοί αναγνώστες δικαιολογούν αυτήν τη δημοσιογραφική π α ρ έ κ κ λ ι σ η, ευτυχώς. Ο Επίκουρος έλεγε ότι εάν δεν παρεξέκλιναν τα άτομα κατά την πτώση τους δεν θα υπήρχε ζωή στη γη. Ισως να είχε δίκιο.

 

Περνούν καθημερινά από το χωριό τρία αυτοκίνητα-φούρνοι -μία μόνο γυναίκα ζυμώνει και φουρνίζει· και είναι το ψωμί της νοστιμότατο [αυτό έλειπε]. Μία φορά την εβδομάδα περνάει ο ψαράς και άλλες δύο ένας μανάβης με φρούτα και λαχανικά που εδώ δεν έχουν φυτευτεί ακόμη: (ν)τομάτες, κολοκύθια, μελιτζάνες, πιπεριές και λοιπά ζαρζαβατικά. Θυμάμαι πριν από πολλές δεκαετίες -δεν υπήρχαν τότε ψυγεία- να έρχεται ο παγωτατζής και να πανηγυρίζει η μαρίδα, τα μικρά παιδιά. Πώς να τα αποχωριστείς όλα αυτά; Δεν μπορείς να κρύψεις και τη συγκίνηση, την ταραχή. Αθήναζε, δυστυχώς, λοιπόν.  

Πλατινένιο Ιωβηλαίο: We are not amused

 

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

 

 

Ο εορτασμός των 70 χρόνων της βασίλισσας Ελισάβετ στον βρετανικό θρόνο δέχτηκε μάλλον χλιαρή κριτική από ανθρώπους που θεωρούν ότι πρόκειται για μια τηλεοπτική φιέστα με πρωταγωνίστρια μια καλοκάγαθη γιαγιάκα που εργάζεται στον κλάδο του βρετανικού τουρισμού ● Σε αρκετές από τις πρώην βρετανικές αποικίες όμως τη θυμούνται ως την προσωποποίηση ενός φριχτού καθεστώτος.

«Δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να γιορτάσουμε τα 70 χρόνια από την ημέρα που η γιαγιά σας ανέλαβε τον βρετανικό θρόνο, δεδομένου ότι η ηγεσία της, όπως και αυτή των προκατόχων της, προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική τραγωδία στην ιστορία της ανθρωπότητας». Βαριές κουβέντες να λες για τη γιαγιά κάποιου. Οι δεκάδες προσωπικότητες από την Τζαμάικα, όμως, που υπέγραψαν το κείμενο κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του δούκα και της δούκισσας του Κέμπριτζ μπορούσαν να τεκμηριώσουν κάθε λέξη της επιστολής τους.

 

Η Τζαμάικα είναι μια από τις 14 χώρες της Κοινοπολιτείας που αναγνωρίζουν ακόμη τη βασίλισσα Ελισάβετ ως αρχηγό του κράτους (15η ήταν τα Μπαρμπέιντος που την «απέλυσαν» με κοινοβουλευτικές διαδικασίες). Για τις περισσότερες από αυτές τις χώρες η βρετανική μοναρχία, παρά το γεγονός ότι έχει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα, συμβολίζει τη φρίκη του αποικιοκρατικού καθεστώτος και κυρίως το καθεστώς δουλείας στο οποίο πρωτοστατούσαν οι Αγγλοι ευγενείς. Το Μπάκιγχαμ μάλιστα φροντίζει να τους θυμίζει κατά καιρούς αυτόν τον αποικιοκρατικό ρόλο με αχρείαστες παρελάσεις και παράτες: αποκορύφωμα αποτέλεσε η επίσκεψη του πρίγκιπα Ουίλιαμ και της Κέιτ Μίντλετον στην Τζαμάικα όπου φωτογραφήθηκαν να χαιρετάνε παιδάκια πίσω από συρματόπλεγμα, σαν να βρίσκονται σε ζωολογικό κήπο.

 

Η εμπλοκή της βασιλικής οικογένειας με το εμπόριο σκλάβων ξεκινά με την Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, η οποία το 1562 χρηματοδότησε τα πρώτα δουλεμπορικά του Τζον Χόκινς. Υπολογίζεται ότι από τη βασιλεία του Καρόλου Β΄ (που προσέφερε το εμπόριο των Αφρικανών σκλάβων στον αδελφό του) μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα είχαν μεταφερθεί 332.000 σκλάβοι από την Αφρική στην Αμερική.

 

Σε αντίθεση με τη βρετανική κυβέρνηση, η οποία έχει απολογηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις για τα φρικιαστικά εγκλήματα του βρετανικού κράτους (όπως για τον βασανισμό και τις εκτελέσεις χιλιάδων γηγενών στην Κένυα), το Μπάκιγχαμ δεν έχει απολογηθεί ποτέ (με πρόσχημα ότι δεν έχει την αρμοδιότητα, αφού οποιαδήποτε νύξη ενοχής θα δώσει το δικαίωμα στα θύματα να διεκδικήσουν αποζημιώσεις). Παρ’ όλα αυτά, τα ίχνη του δουλεμπορίου μπορείς να τα εντοπίσεις κυριολεκτικά ακόμη και σήμερα στα παλάτια όπου κατοικεί η βασίλισσα. Τα κτίρια παραδείγματος χάρη της δυναστείας των Στιούαρτ που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα, όπως το παλάτι του Κένσινγκτον και το παλάτι του Χάμπτον Κορτ, έχουν κατασκευαστεί με χρήματα που προέρχονταν απευθείας από το εμπόριο σκλάβων. Επίσης, αν ψάξει κανείς τα «χρυσαφικά» της βασίλισσας (και ό,τι της άφησε η μάνα της), θα βρει μεταξύ άλλων και το περίφημο διαμάντι 105,6 καρατίων Κοχ-ι-Νουρ, την επιστροφή του οποίου ζητούν ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις της Ινδίας και του Πακιστάν. Ακόμη βέβαια και αν κατασχεθούν τα υλικά αντικείμενα, ποτέ δεν θα βρεθούν οι άνθρωποι τους οποίους το Στέμμα θεωρούσε περιουσία του – σε τέτοιο βαθμό ώστε μάρκαρε με πυρωμένο σίδερο στα σώματά τους τα αρχικά των ευγενών ιδιοκτητών τους («D.Y.» για τον Δούκα της Υόρκης κ.ο.κ.).

 

Σήμερα οι χώρες της Κοινοπολιτείας που έζησαν στο πετσί τους τις επιπτώσεις του δουλεμπορίου συζητούν σοβαρά να δείξουν στη βασίλισσα τον δρόμο της εξόδου. Η Καραϊβική ενδέχεται να αποτελέσει την κλωστή από όπου θε ξεκινήσει να ξηλώνεται το πουλόβερ της Κοινοπολιτείας, καθώς έξι χώρες έχουν εκφράσει την πρόθεσή τους να απομακρύνουν τη βασίλισσα από επικεφαλής του κράτους – το Μπελίζ, οι Μπαχάμες, η Τζαμάικα, η Γρενάδα, η Αντίγκουα και Μπαρμπούντα και ο Αγιος Χριστόφορος και Νέβις. Ακόμη όμως και στην Αυστραλία, η εκλογή του νέου πρωθυπουργού Αντονι Αλμπανέζε φέρνει νέα πνοή στο αντιμοναρχικό κίνημα (μέλος του οποίου δήλωνε και ο ίδιος).

 

Ενώ όμως σε αρκετές περιοχές της Κοινοπολιτείας πυκνώνουν οι φωνές που ζητούν την απομάκρυνση της βασίλισσας, στη Βρετανία η κατάσταση είναι σαφώς πιο αποκαρδιωτική. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του YouGov, μόνο το 27% του πληθυσμού στηρίζει τον τερματισμό της μοναρχίας – ποσοστό βέβαια το οποίο είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό που επικρατούσε για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα αλλά παραμένει ιδιαίτερα χαμηλό για να επιφέρει οποιαδήποτε αλλαγή. Η τελευταία κοινοβουλευτική απόπειρα να τερματιστεί ο «συνταγματικός» ρόλος του Στέμματος έγινε το 1996 από τον θρυλικό βουλευτή των Εργατικών Τόνι Μπεν. Ακόμη όμως και ο Τζέρεμι Κόρμπιν, που τον είχε υποστηρίξει, όταν έγινε αρχηγός του κόμματος δήλωσε ότι υπάρχουν άλλες προτεραιότητες για τη χώρα από την κατάργηση της μοναρχίας. Σε αυτή ακριβώς την αδράνεια φαίνεται ότι οφείλει τελικά το Μπάκιγχαμ την επιβίωσή του. Ο ηγεμόνας μπορεί να είναι διακοσμητικός (αν και εξαιρετικά κοστοβόρος), η αντικατάστασή του όμως από έναν εκλεγμένο αρχηγό κράτους απαιτεί πολιτικές διεργασίες που λίγοι ήταν διατεθειμένοι να κάνουν τις τελευταίες δεκαετίες.

 

Πριν βιαστούμε, βέβαια, να κατηγορήσουμε άλλους λαούς γιατί βαριούνται να αλλάξουν τον αρχηγό του κράτους τους ας θυμηθούμε ότι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, αυτοί τουλάχιστον δεν εκλέγουν τα μέλη των δυναστειών που θα τους κυβερνούν «κληρονομικώ δικαίω» – απλώς τους ανέχονται.

 

 

Guardian: Αποτυχία των κυρώσεων – Η Ρωσία κερδίζει τον οικονομικό πόλεμο

 

Με ένα άρθρο που υπογράφει ο Λάρι Έλιοτ, δημοσιογράφος και συγγραφέας που επικεντρώνεται σε οικονομικά θέματα και συντάκτης οικονομικών θεμάτων στην εφημερίδα, αναφέρεται πως «έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που η Δύση ξεκίνησε τον οικονομικό της πόλεμο κατά της Ρωσίας και δεν εξελίσσεται σύμφωνα με το σχέδιο. Αντιθέτως, τα πράγματα πάνε πολύ άσχημα».

 

Εξηγεί ότι «οι κυρώσεις επιβλήθηκαν στον Βλαντιμίρ Πούτιν όχι επειδή θεωρήθηκαν η καλύτερη επιλογή, αλλά επειδή ήταν καλύτερες από τις άλλες δύο διαθέσιμες επιλογές δράσης: να μην κάνουμε τίποτα ή να εμπλακούμε στρατιωτικά. Η πρώτη σειρά οικονομικών μέτρων εισήχθη αμέσως μετά την εισβολή, όταν θεωρήθηκε ότι η Ουκρανία θα συνθηκολογούσε εντός ημερών. Αυτό δεν συνέβη, με αποτέλεσμα οι κυρώσεις -αν και ακόμη ατελείς- να ενταθούν σταδιακά».

 

«Δεν υπάρχει, ωστόσο, κανένα άμεσο σημάδι ότι η Ρωσία θα αποχωρήσει από την Ουκρανία και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, διότι οι κυρώσεις είχαν το στρεβλό αποτέλεσμα να αυξήσουν το κόστος των εξαγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ρωσίας, ενισχύοντας μαζικά το εμπορικό της ισοζύγιο και χρηματοδοτώντας την πολεμική της προσπάθεια. Τους πρώτους τέσσερις μήνες του 2022, ο Πούτιν θα μπορούσε να υπερηφανεύεται για πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ύψους 96 δισ. δολαρίων (76 δισ. στερλίνες) – υπερτριπλάσιο του αριθμού για την ίδια περίοδο του 2021» διαπιστώνει.

 

«Όταν η ΕΕ ανακοίνωσε τη μερική απαγόρευση των ρωσικών εξαγωγών πετρελαίου νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, το κόστος του αργού πετρελαίου στις παγκόσμιες αγορές αυξήθηκε, παρέχοντας στο Κρεμλίνο ένα ακόμη οικονομικό απρόσμενο κέρδος. Η Ρωσία δεν δυσκολεύεται να βρει εναλλακτικές αγορές για την ενέργειά της, με τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Κίνα τον Απρίλιο να έχουν αυξηθεί περισσότερο από 50% σε ετήσια βάση» προσθέτει ο συντάκτης.

 

«Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κυρώσεις είναι ανώδυνες για τη Ρωσία. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμά ότι η οικονομία θα συρρικνωθεί κατά 8,5% φέτος, καθώς οι εισαγωγές από τη Δύση καταρρέουν. Η Ρωσία διαθέτει αποθέματα αγαθών που είναι απαραίτητα για να συνεχίσει να λειτουργεί η οικονομία της, αλλά με την πάροδο του χρόνου θα εξαντληθούν» προβλέπει.

 

«Αλλά η Ευρώπη απογαλακτίζεται μόνο σταδιακά από την εξάρτησή της από τη ρωσική ενέργεια, και έτσι αποφεύχθηκε μια άμεση οικονομική κρίση για τον Πούτιν. Το ρούβλι – χάρη στους κεφαλαιακούς ελέγχους και το υγιές εμπορικό πλεόνασμα – είναι ισχυρό. Το Κρεμλίνο έχει χρόνο για να βρει εναλλακτικές πηγές ανταλλακτικών και εξαρτημάτων από χώρες πρόθυμες να παρακάμψουν τις δυτικές κυρώσεις. Όταν οι παγκόσμιοι παράγοντες συναντήθηκαν στο Νταβός την περασμένη εβδομάδα, το δημόσιο μήνυμα ήταν η καταδίκη της ρωσικής επιθετικότητας και η ανανέωση της δέσμευσης να υποστηρίξουν σταθερά την Ουκρανία. Αλλά ιδιωτικά, υπήρχε ανησυχία για το οικονομικό κόστος ενός παρατεταμένου πολέμου» προσθέτει.

 

Σύμφωνα με τον ίδιο, «οι ανησυχίες αυτές είναι απολύτως δικαιολογημένες. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδωσε πρόσθετη ώθηση στις ήδη ισχυρές πιέσεις στις τιμές. Ο ετήσιος πληθωρισμός του Ηνωμένου Βασιλείου ανέρχεται στο 9% – ο υψηλότερος των τελευταίων 40 ετών – οι τιμές της βενζίνης έχουν φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ και το ανώτατο όριο τιμών ενέργειας αναμένεται να αυξηθεί κατά 700-800 λίρες ετησίως τον Οκτώβριο. Το τελευταίο πακέτο στήριξης του Ρίσι Σουνάκ για την αντιμετώπιση της κρίσης του κόστους ζωής ήταν το τρίτο από τον καγκελάριο μέσα σε τέσσερις μήνες – και θα υπάρξουν και άλλα αργότερα μέσα στο έτος».

 

Ως αποτέλεσμα του πολέμου, «οι δυτικές οικονομίες αντιμετωπίζουν μια περίοδο αργής ή αρνητικής ανάπτυξης και αυξανόμενου πληθωρισμού – μια επιστροφή στον στασιμοπληθωρισμό της δεκαετίας του 1970. Οι κεντρικές τράπεζες -συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Αγγλίας- αισθάνονται ότι πρέπει να ανταποκριθούν στον σχεδόν διψήφιο πληθωρισμό με αύξηση των επιτοκίων. Η ανεργία πρόκειται να αυξηθεί. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, αν όχι περισσότερα, καθώς οι περισσότερες από αυτές εξαρτώνται περισσότερο από το ρωσικό φυσικό αέριο από ό,τι το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φτωχότερες χώρες του κόσμου είναι διαφορετικής τάξης μεγέθους. Για ορισμένες από αυτές το ζήτημα δεν είναι ο στασιμοπληθωρισμός, αλλά η πείνα, ως αποτέλεσμα του αποκλεισμού των προμηθειών σιταριού από τα λιμάνια της Ουκρανίας στη Μαύρη Θάλασσα».

 

Όπως το έθεσε ο Ντέιβιντ Μπίσλεϊ, εκτελεστικός διευθυντής του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος: «Αυτή τη στιγμή, τα σιλό σιτηρών της Ουκρανίας είναι γεμάτα. Την ίδια στιγμή, 44 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βαδίζουν προς την πείνα».   

«Σε κάθε πολυμερή οργανισμό – το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και τα Ηνωμένα Έθνη – αυξάνονται οι φόβοι για μια ανθρωπιστική καταστροφή» καταλήγει ο Λάρι Έλιοτ, καθώς «αν οι αναπτυσσόμενες χώρες δεν είναι οι ίδιες εξαγωγείς ενέργειας, αντιμετωπίζουν ένα τριπλό χτύπημα, όπου οι κρίσεις καυσίμων και τροφίμων προκαλούν οικονομικές κρίσεις. Αντιμέτωπες με την επιλογή να θρέψουν τους πληθυσμούς τους ή να πληρώσουν τους διεθνείς πιστωτές τους, οι κυβερνήσεις θα επιλέξουν το πρώτο. Η Σρι Λάνκα ήταν η πρώτη χώρα μετά τη ρωσική εισβολή που αθέτησε τα χρέη της, αλλά είναι απίθανο να είναι η τελευταία. Ο κόσμος φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά σε μια ολοκληρωμένη κρίση χρέους από ποτέ άλλοτε από τη δεκαετία του 1990». 

πηγή   

Οι γυναίκες της 4ης Ιουνίου

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Στην αναζήτηση θέματος για σήμερα (διαρκές πρόβλημα του δημοσιογράφου, ιδίως όταν διαχειρίζεται προσωπική στήλη, όπως το χρονογράφημα), είχα την ιδέα να ρίξω μια ματιά (Τρίτη και… τέταρτη) στα γεγονότα που συνέβησαν σαν σήμερα, 4 Ιουνίου, μήπως και «ξετρυπώσω» κάτι ενδιαφέρον. Πολλά τα σημαντικά, κατά την κρίση μου, που συνέβησαν κάποια 4η Ιουνίου ανά τους αιώνες. Σταχυολογούνται πλέον εύκολα στο Διαδίκτυο.

 

Επέλεξα καμιά εικοσαριά, ανάμεσά τους (να πάμε χρονολογικά αντίστροφα) και: Την αιματηρή καταστολή (ουδέποτε ανακοινώθηκε ο αριθμός των νεκρών) της εξέγερσης των Κινέζων, κυρίως φοιτητών, στην πλατεία Τιεν Αν Μεν (Ουράνιας Γαλήνης στα ελληνικά για τη… δίκη των συμπτώσεων) του Πεκίνου -1989. Την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ (του ίδιου που πρόσφατα έθεσε απαγορεύσεις στις αμβλώσεις ακυρώνοντας δικαίωμα των Αμερικανίδων μισού αιώνα) να επικυρώσει δικαίωμα στις Πολιτείες να ζητούν πειστήρια μη κομμουνιστικής ιδεολογίας (δηλώσεις, αποκηρύξεις και καταδόσεις δηλαδή με απλά λόγια) σε ανθρώπους που αναζητούσαν θέσεις εργασίας -1951. Πρώτος τουφεκισμός πατριωτών στο ματωμένο Σκοπευτήριο Καισαριανής. Εκτελούνται οι πλωτάρχες του Λιμενικού Η. Καζάκος και Γ. Κωτούλας· οργάνωναν φυγαδεύσεις προς Μέση Ανατολή -1942. Υπογράφεται στην Κωνσταντινούπολη η συνθήκη παραχώρησης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο Ηνωμένο Βασίλειο της Κύπρου -1878. Και ένα χαριτωμένο… γαστρονομικό να πάρουμε και καμιάν ανάσα. Στις 4 Ιουνίου 1411 –για να δούμε και πόσο βαθιά πάει η γαλλική κουζίνα!– ο Κάρολος ΣΤ’ χορηγεί μονοπώλιο ωρίμανσης του τυριού ροκφόρ στους κατοίκους του Ροκφόρ συρ Σουλζόν!

 

Πολλά λοιπόν και ενδιαφέροντα της 4ης Ιουνίου διαχρονικά. Οπως πολλά και της κάθε μέρας, φαντάζομαι, μιας κι έχουμε οι άνθρωποι κοντά 3.000 χρόνια γραμμένης Ιστορίας. Το αν επέλεξα τις γυναίκες –ή γυναικών έργα!– της 4ης Ιουνίου είναι γιατί πρώτον αγαπώ και εκτιμώ τις γυναίκες και δεύτερον, νομίζω πως η 4η Ιουνίου είναι μέρα επετειακή, με ιδιαίτερη σημασία για το φεμινιστικό κίνημα και, γενικότερα, για το κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 

Και αυτό γιατί δύο εμβληματικές μορφές του γυναικείου κινήματος (αλλά πιστεύω και του ευρύτερου επαναστατικού, καθώς δεν θεωρώ την επανάσταση κάτι το μονομερές και «συνταγογραφημένο»: κοινωνικές αντιθέσεις, πάλη των τάξεων, κοινωνική ρήξη κ.λπ.· αν ήταν μόνον αυτά, θα ήταν επανάσταση για…κλάματα), η μία, Αγγλίδα, σκοτώθηκε πάνω στη δράση, στις 4 Ιουνίου του 1913 και η άλλη, Αμερικανίδα, που ζει ακόμα και ευτυχώς, παραλίγο να εκτελεστεί, όταν συνελήφθη, το 1970, με την κατηγορία συνέργειας σε πολιτική απαγωγή και δολοφονία, αλλά η κατηγορία κατέπεσε, στις 4 Ιουνίου 1972. Προηγήθηκε παγκόσμια κινητοποίηση, από την οποία απουσιάσαμε οι Ελληνες λόγω χούντας· τότε δεν επιτρέπονταν οι διαδηλώσεις, τώρα, με την (τωρινή) δημοκρατική τάξη, αν πάρεις άδεια, όλο και κάτι γίνεται…

 

Η πρώτη και μία από τις πρωτοπόρους του μαχόμενου φεμινισμού, που ήταν ριψοκίνδυνος όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε σήμερα, ήταν η Εμιλι Ντέιβισον. Ποδοπατήθηκε σε ιπποδρομία από το άλογο του βασιλιά Γεωργίου Ε’, όταν προσπάθησε να του «φορέσει» τη σημαία των φεμινιστριών (σουφραζέτες: διεκδικήτριες δικαιώματος ψήφου) με τα χρώματα βιολετί (μοβ), λευκό και πράσινο. Η άλλη είναι η πολύ γνωστή ακτιβίστρια, φιλόσοφος, συγγραφέας πολυγραφότατη και διά βίου κομμουνίστρια Αντζελα Ιβόν Ντέιβις. Φιλελληνίδα, που επισκέφτηκε την Αθήνα το 2017, προσκεκλημένη και κεντρική ομιλήτρια σε ημερίδα του Ιδρύματος Πουλαντζά. Θέμα της: «Αντιμαχόμενος φεμινισμός. Θεωρίες και πρακτικές του καιρού μας».  

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΟΙΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ COVID-19;

 

Οι επιστήμονες ψάχνουν, οι έρευνες δίνουν και παίρνουν και τα δημοσιεύματα αναπαράγονται ταχύτατα. Τελικά, ποια είναι εκείνα τα φάρμακα που μπορούμε να πάρουμε αν αρρωστήσουμε και ποια είναι εκείνα που δοκιμάζονται και δίνουν υποσχέσεις για το μέλλον;

Το θέμα της φαρμακευτικής αντιμετώπισης της Covid-19 παραμένει ανεξάντλητο δυόμισι χρόνια μετά το ξέσπασμα της πανδημίας. Οι φαρμακοβιομηχανίες ψάχνουν συνεχώς για νέα αποτελεσματικά φάρμακα και οι ερευνητές πειραματίζονται με τη χρήση παλιότερων. Στόχος είναι η αποτροπή της σοβαρής νόσησης και δευτερευόντως η πιο ήπια ανάρρωση των μέτριων περιστατικών.

 

Σε αυτό το κείμενο, με τη βοήθεια του Γρηγόρη Ζωίδη, Αναπληρωτή Καθηγητή Φαρμακευτικής Χημείας στο ΕΚΠΑ, επιχειρούμε να εξετάσουμε:

 

Σε ποια φάση βρίσκονται μερικά από τα νέα υποσχόμενα φάρμακα κατά της Covid-19.

Αν είναι όντως αποτελεσματική η ακυτελοκυστεΐνη, ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο αποχρεμπτικό.

Ποια είναι η ισχύουσα γραμμή φαρμακευτικής αντιμετώπισης.

Τα πειραματικά φάρμακα κατά της Covid-19

– Οπαγανίμπη κατά της Όμικρον (σοβαρή νόσηση)

Ένα πειραματικό φάρμακο που αναπτύσσεται από την εταιρεία RedHill Biopharma Ltd είναι το νέο υποσχόμενο φάρμακο κατά της Covid-19 και για τη μετάλλαξη Όμικρον, σύμφωνα με δημοσίευμα του πρακτορείου Reuters.

 

Η ουσία οπαγανίμπη χρησιμοποιήθηκε σε μια τυχαιοποιημένη δοκιμή στην οποία συμμετείχαν σοβαρά άρρωστοι ασθενείς με Covid-19, που είχαν μολυνθεί από παλιότερες μεταλλάξεις του ιού.

 

Όταν το φάρμακο προστέθηκε στη θεραπεία με ρεμδεσιβίρη και κορτικοστεροειδή σε νοσηλευούμενους ασθενείς, μείωσε τις ημέρες της ανίχνευσης του ιού στο αίμα κατά 4, επιτάχυνε την ανάρρωση κατά 34% και μείωσε τη θνησιμότητα κατά 70%.

 

Στις 11 Απριλίου 2022, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι στα εργαστηριακά πειράματα που έγιναν εκ των υστέρων, το φάρμακο αποδείχτηκε δραστικό και κατά της μετάλλαξης Όμικρον. Το φάρμακο λαμβάνεται από το στόμα και έχει αντιφλεγμονώδη και αντιική δράση.

 

Ο αντιικός/αντιφλεγμονώδης μηχανισμός του opaganib «αναμένεται να δράσει ανεξάρτητα από τις ιογενείς μεταλλάξεις στην πρωτεΐνη ακίδα και να παραμείνει αποτελεσματικός έναντι και άλλων αναδυόμενων ή μελλοντικών παραλλαγών», ανέφερε η εταιρεία.

 

Φάρμακα κατά της Covid

iStock

Σε τι φάση βρίσκεται και πότε θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί;

«Οι ρυθμιστικές υποβολές και οι συζητήσεις για αδειοδότηση του Οpaganib από την RedHill Biopharma Ltd ξεκίνησαν το τέταρτο τρίμηνο του 2021. Οδηγίες σχετικά με την επιβεβαιωτική βασική μελέτη και την πιθανή διαδρομή προς έγκριση έχουν ληφθεί τόσο από τον FDA των ΗΠΑ, όσο και από το MHRA του Ηνωμένου Βασιλείου, τον EMA της ΕΕ και άλλες χώρες.

 

»Η κεντρική μελέτη βρίσκεται υπό εξέλιξη. Αν τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής είναι τα αναμενόμενα και δεδομένου ότι η αδειοδότηση θα ακολουθήσει fast-track διαδικασία, εξαιτίας των σοβαρών συνεπειών της νόσου σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ίσως έχουμε κυκλοφορία μέσα στην επόμενη χρονιά», αναφέρει ο Δρ Ζωίδης.

 

– Σαμπιζαμπουλίνη (για μέτρια και σοβαρή νόσηση)

Ένα ακόμη χάπι με διπλή δράση, αντιική και αντιφλεγμονώδη, που στοχεύει στη μείωση της θνησιμότητας, είναι η δραστική ουσία σαμπιζαμπουλίνη (sabizabulin), που φάνηκε ότι μειώνει κατά 55% τον κίνδυνο θανάτου από λοίμωξη Covid-19. Μάλιστα, η θεραπεία ήταν τόσο αποτελεσματική στο στάδιο των κλινικών δοκιμών, που η μελέτη τερματίστηκε πρόωρα.

 

Η σαμπιζαμπουλίνη στοχεύει στους μικροσωληνίσκους, τις κυτταρικές υποδομές που χρησιμοποιεί ο κορονοϊός για να «ταξιδεύει» εντός των κυττάρων, όπου και πολλαπλασιάζεται για να μπορέσει να εξαπλωθεί περαιτέρω. «Το σκεύασμά μας διακόπτει αυτή τη διαδικασία», εξήγησε σε δηλώσεις του ο πρόεδρος και CEO της Veru, συμπληρώνοντας ότι η νέα δραστική ουσία μπλοκάρει τον ιό SARS-CoV-2 και τις φλεγμονώδεις πρωτεΐνες του.

 

Η φαρμακευτική εταιρεία Veru υπέβαλλε στον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) των ΗΠΑ αίτημα επείγουσας αδειοδότησης. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν το ξέσπασμα της πανδημίας η φαρμακευτική εταιρεία δοκίμαζε την σαμπιζαμπουλίνη ως πιθανή αγωγή για καρκίνους όπως του μαστού και του προστάτη.

 

Σε τι φάση βρίσκεται και πότε θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί;

«Το sabizabulin βρίσκεται αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με την εταιρεία Veru που το αναπτύσσει, σε κλινική μελέτη Φάσης 3, η οποία αξιολογεί τις ημερήσιες από του στόματος δόσεις σαμπιζαμπουλίνης 9 mg για 21 ημέρες έναντι εικονικού (placebo) φαρμάκου σε μέτρια έως σοβαρά περιστατικά, νοσηλευόμενα με Covid-19, που βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο εμφάνισης συνδρόμου οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας.

 

»Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά, επομένως θεωρώ αρκετά πιθανό να πάρει έγκριση αρχικά από την FDA, αλλά στη συνέχεια και από άλλους ρυθμιστικούς φορείς (EMA), πάλι με fast-track διαδικασία ίσως και μέσα στο 2022», λέει ο Δρ Ζωίδης.

 

Ακυτελοκυστεΐνη: μπορεί ένα κοινό αποχρεμπτικό να βοηθήσει στη μέτρια νόσηση;

Το φάρμακο (acetylcysteine) που περιέχει ως δραστική ουσία την Ν-ακετυλοκυστεΐνη (NAC) είναι ένα κοινό αποχρεμπτικό που πολλοί μπορεί να έχουμε ακόμη και στο οικιακό φαρμακείο μας. Όπως ανακοίνωσε η ιταλική φαρμακευτική εταιρεία Zambon, που το παράγει, μελέτες έχουν δείξει ότι η ουσία αυτή βελτιώνει την κλινική πορεία των ασθενών χάρη στην αντιοξειδωτική δράση της, η οποία μπορεί να ρυθμίσει τη φλεγμονώδη αντίδραση του οργανισμού που σχετίζεται με την πνευμονία.

 

Ήδη, στις πρώτες κοινές κατευθυντήριες οδηγίες που εξέδωσαν προσφάτως η Ιταλική Εταιρεία Νοσοκομειακών Πνευμονολόγων (AIPO), η Ιταλική Πνευμονολογική Εταιρεία (ITS) και η Επιστημονική Εταιρεία  Γενικών Ιατρών (METIS) αναφέρεται η Ν-ακετυλοκυστεΐνη ως μία συμπληρωματική (επικουρική) θεραπεία για τους ασθενείς που νοσηλεύονται στο σπίτι.

 

Η μόλυνση από τον κορονοϊό προκαλεί σε ορισμένους ασθενείς οξειδωτικό στρες και μια υπερβολική αντίδραση του ανοσοποιητικού που είναι γνωστή ως καταιγίδα των κυτταροκινών. Οι αντιδράσεις αυτές παρεμποδίζουν την ανάρρωση και ανοίγουν τον δρόμο για σοβαρές επιπλοκές.

 

Related

Υγεία

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΟΣΗΣΕΙΣ ΜΕ COVID-19 ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΑΝΟΣΙΑ;

Η Ν-ακετυλοκυστεΐνη όμως ασκεί ισχυρή αντιοξειδωτική δράση, διεγείροντας την παραγωγή της γλουταθειόνης. Η γλουταθειόνη είναι ένα σημαντικό αντιοξειδωτικό ένζυμο, η έλλειψη του οποίου ενεργοποιεί μια χημική αλληλουχία που επιδεινώνει τις πνευμονικές βλάβες. «Η χορήγηση της Ν-ακετυλοκυστεΐνης νωρίς στην πορεία της νόσου μπορεί να αποκαθιστά την ισορροπία αυτού του ενζύμου και να αποτρέπει τις περαιτέρω πνευμονικές βλάβες», είπε ο Dr. Vaghi, πρόεδρος της Ιταλικής Εταιρείας Νοσοκομειακών Πνευμονολόγων (AIPO).

 

Τα δεδομένα αυτά δεν σημαίνουν ότι το φάρμακο επιφέρει ίαση της νόσου, αλλά ότι, χάρη στην αντιοξειδωτική δράση του και την ένδειξή του σε περιπτώσεις πνευμονικής κατάρρευσης και πνευμονίας, είναι ένας σημαντικός σύμμαχος στην πρόληψη και αντιμετώπιση των επιπλοκών που προκαλεί αυτή η νόσος.

 

Η ουσία NAC εισήχθη τη δεκαετία του 1960 ως βλεννολυτικός παράγοντας για τις χρόνιες πνευμονοπάθειες. Σήμερα, χρησιμοποιείται ευρέως ως μη συνταγογραφούμενο αποχρεμπτικό. Στη χώρα μας, η ακετυλοκυστεΐνη είναι εγκεκριμένη για προφύλαξη ηπατικής νέκρωσης σε δηλητηρίαση από παρακεταμόλη για όλες τις ηλικίες, καθώς και για τη ρευστοποίηση των εκκρίσεων σε βρογχίτιδα, εμφύσημα, τραχειοβρογχίτιδα και χρόνια ασθματική βρογχίτιδα, σε όλες τις ηλικίες. Ωστόσο, το φάρμακο έχει και αντενδείξεις και δεν πρέπει να λαμβάνεται χωρίς τη σύσταση θεράποντος γιατρού.

 

Χορηγείται αυτό το φάρμακο με απλή συνταγή στην Ελλάδα;

«Μελέτες που βρίσκονται υπό εξέλιξη εξετάζουν αυτές ακριβώς τις δράσεις. Ήδη, όμως, άλλες μελέτες που αφορούσαν τη βακτηριακή πνευμονία έδειξαν ότι η λήψη της Ν-ακετυλοκυστεΐνης συμπληρωματικά στην ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να βελτιώσει την κλινική πορεία των ασθενών. Παρ’ όλα αυτά δεν έχει επίσημη έγκριση ως συμπληρωματική θεραπεία για χρήση της έναντι ήπιας νόσησης από SARS CoV-2, μιας και δεν υπάρχουν ολοκληρωμένες επίσημες μελέτες που να αποδεικνύουν τη δράση της αυτή. Για αυτό τον λόγο δεν μπορεί να συνταγογραφηθεί.

 

»Off-label χρήση της, όμως, ως αναστολέα της καταιγίδας των κυτταροκινών, η οποία σχετίζεται με τις σοβαρές βλάβες που προκαλούνται στους πνεύμονες σε βαριές περιπτώσεις, έχει αναφερθεί σε αρκετά κέντρα. Ωστόσο, το φάρμακο έχει σοβαρές αντενδείξεις, καθώς δεν πρέπει π.χ. να λαμβάνεται από άτομα με πεπτικό έλκος, εγκύους, γυναίκες που θηλάζουν και ασθενείς με παροξυσμούς σοβαρού άσθματος», σχολιάζει ο Δρ Ζωίδης.

 

Φάρμακα κατά της Covid

iStock

Ποια φάρμακα χρησιμοποιούνται αυτή τη στιγμή;

Λόγω της περιορισμένης παραγωγής και διάθεσης των φαρμάκων που αναφέρονται παρακάτω, όλες οι χώρες –και η Ελλάδα– έχουν εφαρμόσει κεντρικό σύστημα προτεραιοποίησης ασθενών ανάλογα με τη βαρύτητα των υποκειμένων νοσημάτων τους. Αυτό εξασφαλίζει ότι τα φάρμακα θα χορηγούνται μόνο σε όσους πραγματικά τα έχουν ανάγκη.

 

«Παρότι ο ιός SARS CoV-2 είναι σε φθίνουσα πορεία, όπως αναμενόταν άλλωστε (πάει να γίνει ενδημικός) και η ανακάλυψη ενός στοχευμένου αντιικού φαρμάκου φαίνεται να είναι κοντά, η παγκόσμια κοινότητα δεν πρέπει να εφησυχάζει μιας και η πρόληψη υπερέχει πάντα της θεραπείας», τονίζει ο Δρ Ζωίδης.

 

Όλες οι αναφερόμενες φαρμακευτικές επιλογές είναι αποτελεσματικές και για τις μεταλλάξεις Όμικρον ΒΑ1 και ΒΑ2 του ιού SARS-CoV-2 που κυκλοφορούν σήμερα (Απρίλιος 2022 στην Ελλάδα). Η κατάταξη αποτελεσματικότητας των 4 παραπάνω επιλογών έχει λάβει επίσημη προσωρινή έγκριση από την USA-FDA.

 

Σύμφωνα και με τον ΕΟΔΥ, σε μη νοσηλευόμενους ασθενείς με ήπια προς μέτρια νόσο Covid-19 και με παράγοντες κινδύνου για εξέλιξη σε βαριά νόσο, συνιστώνται κατά σειρά προτεραιότητας βάσει της αποτελεσματικότητας, της ευκολίας χορήγησης και της διαθεσιμότητας τους οι παρακάτω επιλογές:

 

Επιλογή #1

Το αντιικό Paxlovid (nirmatrelvir 300mg + ριτοναβίρη 100mg) από του στόματος 2 φορές την ημέρα για 5 ημέρες (διατίθεται στην Ελλάδα).

 

Επιλογή #2

Εάν το Paxlovid δεν είναι διαθέσιμο ή δεν μπορεί να χορηγηθεί λόγω φαρμακευτικών αλληλοεπιδράσεων, συνιστάται η χορήγηση του μονοκλωνικού αντισώματος Sotrovimab σε ενδοφλέβια χορήγηση για μία μόνο έκχυση (δεν διατίθεται ακόμα στην Ελλάδα).

 

Επιλογή #3

Εάν δεν είναι διαθέσιμο το μονοκλωνικό αντίσωμα Sotrovimab, συνιστάται η χορήγηση του αντιικού Remdesivir ενδοφλεβίως για έκχυση 200mg την 1η ημέρα και στη συνέχεια 100mg ενδοφλεβίως τη 2η και 3η ημέρα. Το Remdesivir διατίθεται στην Ελλάδα μόνο για ενδονοσοκομειακή χρήση και για χρήση σε Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων.

 

Επιλογή #4

Εάν και οι τρεις παραπάνω επιλογές δεν είναι διαθέσιμες, τότε συνιστάται το αντιικό Molnupiravir σε δόση 800mg ημερησίως για 5 ημέρες. Το Molnupiravir διατίθεται στην Ελλάδα μόνο για περιορισμένη χρήση σε άτομα που δεν μπορούν να λαβουν Paxlovid λόγω ηπατικής ανεπάρκειας, νεφρικής ανεπάρκειας τελικού σταδίου ή αλληλοεπιδράσεων με συγχορηγούμενα φάρμακα.   

πηγή

Ε, όχι και δημοσιογράφος ο Τράγκας, έμπορος και εκβιαστής ναι…

 

Ο Γιώργος Τράγκας δεν ήταν δημοσιογράφος, αλλά ένας αξιοθαύμαστος έμπορος της ενημέρωσης. Στο πρόσωπό του βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της η γνωστή κινηματογραφική ατάκα "ήταν πολλά τα λεφτά…".

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η προ μηνών αποκάλυψη του μεγέθους της περιουσίας που άφησε ο Γιώργος Τράγκας και η σημερινή δέσμευσή της από την Αρχή για την καταπολέμηση του βρώμικου χρήματος έφεραν στο προσκήνιο ένα καθοριστικό ερώτημα: Τι ήταν ο μακαρίτης;

 

Ο ίδιος δήλωνε «50 χρόνια δημοσιογράφος». Ας το ξεκαθαρίσουμε.

 

 

Πρώτον, ο Τράγκας ήταν δημοσιογράφος στα νιάτα του, όταν δούλευε στη «Βραδυνή» του Αθανασιάδη.

 

Δεύτερον, έκτοτε απομακρύνθηκε από αυτό που σημαίνει η λέξη «δημοσιογράφος». Έγινε ο ίδιος εκδότης, δηλαδή επιχειρηματίας. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αλλά στην δική του περίπτωση ήταν. Διότι τα έντυπα που εξέδιδε ποτέ δεν είχαν αξιοσημείωτες κυκλοφοριακές επιδόσεις, αλλά κατάφεραν να τον κάνουν πλούσιο. Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται, αν ο ιδιοκτήτης ξέρει να κάνει εκβιασμούς.

 

Τρίτον, για να το πούμε με ένα παράδειγμα: Στη δεκαετία του 2000 η, περιθωριακή από άποψη κυκλοφορίας, εφημερίδα «Χώρα», την οποία εξέδιδε, έφτασε να παίρνει κρατική διαφήμιση εκατομμυρίων, σχεδόν ίση με αυτήν που έπαιρναν οι πρώτες σε κυκλοφορία εφημερίδες «Βήμα» και «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Οι αρμόδιοι υπουργοί της εποχής, της κυβέρνησης Καραμανλή, που του τα έδωσαν, ασφαλώς θα θυμούνται ακόμη τα εκβιαστικά πρωτοσέλιδα με τα οποία τους «πυροβολούσε».

 

Τέταρτον, ο Τράγκας ήταν στυγνός ως εργοδότης. Όχι μόνο χρωστούσε σε εργαζομένους του, αλλά ήταν στις πρώτες θέσεις των οφειλετών προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

 

Πέμπτον, όμως όλα αυτά δε μπορούν να δικαιολογήσουν την έκταση της περιουσίας (υπολογίζεται στα 100 εκατομμύρια), που αποκαλύπτεται σήμερα. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν η αρμόδια Αρχή μπορούσε να βρει τη διαδρομή του «βρώμικου χρήματος». Για να δούμε ποιοι-και γιατί- ήταν οι «χορηγοί» του μακαρίτη. Ποιες «υπηρεσίες» τούς είχε προσφέρει και με ποια ανταλλάγματα. Το όνομά του είχε βρεθεί και στη «λίστα Λαγκάρντ», είχε και οφ σορ εταιρεία στον Παναμά.

 

Δεν είναι του παρόντος το ιδεολογικο-πολιτικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο χτίστηκε αυτή η οικονομική εκτίναξη του Τράγκα. Μόνο μια επισήμανση . Στην αρχή της οικονομικής κρίσης, ο Τράγκας ήταν ο επιφανέστερος των «δραχμιστών». Αν η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή, όσοι είχαν λεφτά στο εξωτερικό θα μπορούσαν να κάνουν χρυσές αγορές στην πτωχευμένη χώρα. Λέτε ο Τράγκας να μην είχε τέτοιους στόχους;

 

Επειδή, λοιπόν, οι αδαείς πολίτες, που ακούνε και διαβάζουν για τη δέσμευση της περιουσίας του Τράγκα, μπορεί να σκέφτονται «έτσι τα παίρνουν οι δημοσιογράφοι», ας προσγειωθούμε.

 

Δημοσιογράφοι (χωρίς εισαγωγικά) με περιουσία εκατομμυρίων δεν υπάρχουν.

 

Ο Τράγκας δεν ήταν δημοσιογράφος, αλλά ένας αξιοθαύμαστος έμπορος της ενημέρωσης. Εμπορευόταν τα πάντα. Την τελευταία δεκαετία εμπορεύθηκε τον αντιμνημονιακό αγώνα και τη δραχμή και εσχάτως το αντιεμβολιαστικό κίνημα.

 

«Δημοσιογράφοι» (με εισαγωγικά), σαν τον Τράγκα, υπάρχουν. Αλλά τη δική του πορεία πλουτισμού δεν είχε και δεν έχει κανένας. Ήταν μοναδικός.

 

Στο πρόσωπο του Τράγκα βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της η γνωστή κινηματογραφική ατάκα «ήταν πολλά τα λεφτά…».

 

Μένει ένα ερώτημα να απαντηθεί. Αφού τα λεφτά αυτά ήταν «βρώμικα», πώς κατάφερνε να τα βγάλει στο εξωτερικό και να τα πολλαπλασιάζει; Δυστυχώς, καμιά Αρχή δεν θα δώσει ποτέ καμιά απάντηση…

Τριαντάφυλλες ομορφιές - και αρώματα

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

 

Και τι να πεις για τις ατίθασες, αναρριχώμενες τριανταφυλλιές, που ομολογούν και δοξάζουν την ομορφιά με τα πολύχρωμα και αρωματικά, με αφθονία φύλλων άνθη τους. Φίλοι που με φιλοξενούν καμαρώνουν να μου δείξουν τους ολάνθιστους κήπους τους - και όχι τα έπιπλά τους βεβαίως ή άλλο κοσμήματα της οικίας τους. Αχ, η ομορφιά αυτή δεν περιγράφεται μήτε απεικονίζεται, έρχεται όμως από μυστικά, ανεξερεύνητα τοπία της ψυχής, που πάλλεται και τρέμει από το ρίγος των ανθέων της φύσης. Πάλι η φύση στα ανώτερά της, πάλι η ατόφια συγκίνηση - για δες, τι χάνουμε όντας «πρωτευουσιάνοι» και ψωρομωροπερήφανοι για την κατοικία μας σε ένα [λόγου χάριν] διαμέρισμα πολυκατοικίας. Δέσμιοι της ομίχλης και της ηχορύπανσης, έχουμε ξεχάσει ότι η ζωή «ιερουργεί» αλλού και έξω από την πόλη και τις πολιτείες ανοίγει νέους δρόμους και εμφανίζονται άλλοι ορίζοντες.

 

Κόκκινα, ροζ, κίτρινα τριαντάφυλλα και άλλες αποχρώσεις του κόκκινου που δεν τις διακρίνω, δεν τις ξέρω [μοβ, ας πούμε] στολίζουν τις αυλές των σπιτιών αλλά και τις άκρες των δρόμων. Φαντασμαγορία. Στέκεσαι και απολαμβάνεις το άρωμά τους - αλλά και αφουγκράζεσαι τη μουσική τους όταν το αεράκι χαϊδεύει τρυφερά τα φύλλα τους. Μουσική εξαίσια, ξεχωριστή από αυτή των πουλιών, αρκεί να είναι κανείς προσεκτικός και επιρρεπής στις συγκινήσεις που προκαλεί η τριαντάφυλλη ομορφιά. Μακάρι η ομορφιά να μπορούσε να σώσει τον κόσμο, όπως έλπιζε εκείνος ο Ρώσος συγγραφέας των Δαιμονισμένων ή των αδελφών Καραμαζώφ, έλα που η ομορφιά δεν μας εμφανίζεται πλέον στην παντοδυναμία της ή εμείς έχουμε σκοτάδια στα μάτια μας. Τριγυρίζω στο χωριό.

 

Οσα σπίτια κατοικούνται ακόμη [για πόσο ακόμη;] είναι ορθάνοιχτα και οι κάτοικοι όλοι να θέλουν να σε φιλέψουν. Υπάρχει, ναι, ακόμη η ομορφιά όσο κι αν έχουμε λησμονήσει την τρυφερότητά της και τη δύναμή της. Μπαίνω σε όλα τα σπίτια, αφού οι θύρες με προσκαλούν - οι άνθρωποι εννοείται. Παύει η ισχύς της παροιμίας «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» και όλοι γινόμαστε ένα κουβάρι, μια αγκαλιά, ένα δάκρυ. Ξεχνιούνται -προς στιγμή- οι μεγάλες αδικίες και τα αδιανόητα της ζωής ή τέλος πάντων αυτό το κουβάρι δεν ξετυλίγεται εύκολα, ταγμένο λες να υφάνει τον πόνο μαζί και τη χαρά της ομορφιάς. Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, πώς να κρύψεις τα βαθιά και βαριά συναισθήματα που σε κατακλύζουν. Δεν απαλείφεται ο πόνος της απώλειας αγαπημένων προσώπων, μήτε μετριάζεται ή εκτοπίζεται από την κάθε στιγμή, τα πρόσωπα είναι μέσα σου, είναι τριαντάφυλλα που ανθίζουν και μοσχοβολούν, γίνονται ζωοποιό πένθος, απροσμέτρητη, μεταρσιωτική αναταραχή των σπλάχνων και του κακόμοιρου του μυαλού, που όλα θέλει να τα ισορροπήσει [αλλά η ισορροπία δεν επιτυγχάνεται με νοϊκά φτερουγίσματα ή φανταχτερά της φύσης μαγνάδια - δυστυχώς].

 

Είναι το χωριό μακριά από πολέμους και φτώχειες και δυστυχίες, ακριβώς γιατί όλοι έχουν μεγαλώσει μέσα σε πολέμους, φτώχειες και δυστυχίες - αλλά τι να κάνουν; Να πεθάνουν; Οχι, δα, με τόση ομορφιά δίπλα τους [δεν ξέρω αν και μέσα τους].