Λιγνάδηδες και Μίχοι, κάθαρση και λύτρωση…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Επειδή πληθαίνουν τα «αγανακτισμένα» σχόλια του τύπου «σαπίλα», «ζέχνει η κοινωνία» και τα παρόμοια, ας προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.

 

Πρώτον, οι βιαστές, όλων των ειδών, δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Είναι αρχαίο. Απλώς παλιότερα κρυβόταν ή δεν έφτανε στα μάτια και τα αυτιά όλων, όπως γίνεται στις μέρες μας με το πλήθος των μέσων ενημέρωσης και των κοινωνικών δικτύων, που προβάλλουν με πρωτοφανείς ταχύτητες τα πάντα, γεγονότα και φήμες. Αυτό το στοιχείο είναι θετικό, διότι δυσκολεύει τις πιθανές προσπάθειες συγκάλυψης. Το αρνητικό είναι ότι ο επικοινωνιακός ανταγωνισμός είναι εξοντωτικός, με αποτέλεσμα συχνά, αντί για πληροφορίες, να κυκλοφορούν και να διογκώνονται είτε φήμες είτε και κατασκευασμένες ειδήσεις, με στόχο τον εντυπωσιασμό.

 

Δεύτερον, «ευυπόληπτοι», «θρησκευόμενοι», «κυρ-Παντελήδες» και λοιπές κατηγορίες, που διαπράττουν βιασμούς, επίσης δεν είναι σημερινό «φρούτο». Αρκεί να θυμηθούμε τι έχει κατά καιρούς αποκαλυφθεί για τα σεξουαλικά εγκλήματα αξιωματούχων των Εκκλησιών. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί τις γενικεύσεις. Δεν είναι δα η Ελλάδα γεμάτη με Λιγνάδηδες και Μίχους και αναφέρω δύο ονόματα με δράση αποδεδειγμένη, του πρώτου δικαστικά και του δεύτερου καθ’ ομολογίαν.

 

Τρίτον, σε εγκλήματα με θύματα παιδιά πρωταρχική είναι η ευθύνη της οικογένειας. Όμως, εν προκειμένω ουσιαστικά δεν υπήρχαν γονείς. Και αν επιβεβαιωθούν τα στοιχεία που δείχνουν ότι η μάνα ενέχεται, τότε το έγκλημα αποκτά άλλη διάσταση. Εδώ υπεισέρχεται η ευθύνη του σχολείου και των κοινωνικών δομών του κράτους. Αφού γονείς ουσιαστικά δεν υπήρχαν, υπάρχει κάποιος που ανησύχησε και έψαξε αν και πώς το ανήλικο κορίτσι πήγαινε στο σχολείο;

 

Τέταρτον, επειδή τα εγκλήματα αυτά εσχάτως, μετά την υπόθεση Λιγνάδη, παίρνουν και πολιτική διάσταση, καλό είναι να είμαστε όσο γίνεται ακριβείς και, πάντως, προσεκτικοί. Τα σεξουαλικά εγκλήματα δεν είναι δεξιά, κεντρώα ή αριστερά. Είναι(σκέτα) εγκλήματα. Το γεγονός ότι ο σημερινός βασικός δράστης ανήκε στη ΝΔ και φωτογραφιζόταν με επιφανή στελέχη της δεν καθιστά τη ΝΔ «κόμμα παιδεραστών», όπως είπε, με περισσή αντιπολιτευτική ανοησία, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Βαγενά. Όπως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ «κόμμα τρομοκρατών», όπως ανοήτως έλεγαν στο παρελθόν από τη ΝΔ, επειδή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης προσώπων που κατηγορήθηκαν για τρομοκρατικές πράξεις.

 

Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα έχουν ευθύνη σε τέτοιες απεχθείς υποθέσεις μόνο αν επιχειρήσουν να τις κουκουλώσουν, επειδή πιθανώς ενέχονται «πρόσωπα υπεράνω υποψίας». Όμως, τέτοιες ενδείξεις δεν υπάρχουν. Ο Λιγνάδης, που εντάσσεται στην κατηγορία των εγκληματιών του «λευκού κολάρου», δεν σώθηκε. Καταδικάστηκε στην ανώτερη ποινή. Το ότι του δόθηκε αναστολή στην εκτέλεση της ποινής και είναι εκτός φυλακής είναι δικαστική-και όχι κυβερνητική- απόφαση. Για την οποία έχει ασκηθεί σκληρή κριτική.

 

Και φτάνουμε τώρα σε ένα επίμαχο θέμα των ημερών. Στο αίτημα να δοθούν «εδώ και τώρα» τα ονόματα των 213, που φέρονται ότι είχαν επαφές με τον Μίχο ως επίδοξοι βιαστές. Ζούμε σε χώρα με προηγμένο δικαιϊκό σύστημα και όχι σε ζούγκλα. Για να δοθεί στη δημοσιότητα το όνομα ενός υπόπτου, πρέπει τα στοιχεία σε βάρος του να είναι ισχυρά, όπως συμβαίνει με τους δύο, μέχρι στιγμής, βασικούς δράστες (έχουν ομολογήσει τις επαφές με το ανήλικο κορίτσι). Κανένας αστυνομικός, κανένας εισαγγελέας και κανένας υπουργός δεν μπορεί να δώσει στη δημοσιότητα ονόματα πιθανών υπόπτων, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η έρευνα και να έχουν προκύψει τουλάχιστον ισχυρές ενδείξεις. Διαφορετικά, ελλοχεύει ο κίνδυνος «να κρεμαστούν στα μανταλάκια» άνθρωποι που είναι άσχετοι με την υπόθεση. Και τότε ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;

 

Σε τέτοιες υποθέσεις δύο είναι τα ζητούμενα; Κάθαρση και λύτρωση.

 

Κάθαρση θα επέλθει με την αυστηρή τιμωρία όσων πραγματικά βαρύνονται με τόσο ειδεχθή εγκλήματα.

 

Λύτρωση για τα θύματα θα επέλθει μόνο όταν τα παιδιά αυτής της οικογένειας καταφέρουν να ξεφύγουν από τον κλοιό ντροπής, φτώχειας και σκληρής δημοσιότητας που τα περιβάλλει.    

Τεθωρακισμένα έστειλε η κυβέρνηση στην Ουκρανία – Επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο

 

Τα τεθωρακισμένα BMP-1 που απέσυρε από τα νησιά έστειλε η κυβέρνηση στην Ουκρανία, προχωρώντας έτσι στο επόμενο μεγάλο βήμα της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι των αποφάσεων του ΝΑΤΟ για «άνευ προηγουμένου» αποστολή εξοπλισμών στην αντιδραστική κυβέρνηση Ζελένσκι.

 

Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση, στη Σύνοδο ο υπουργός Άμυνας Ν. Παναγιωτόπουλος τόνισε ότι η κυβέρνηση έχει παράσχει «στρατιωτική και ανθρωπιστική βοήθεια» στην Ουκρανία και ότι «τις προηγούμενες ημέρες παραδόθηκαν για αποστολή τα πρώτα εκ των συνολικά 40 Τεθωρακισμένων Οχημάτων Μάχης BMP-1».

 

 

Κατά αρμόδιες πηγές, έχουν φύγει ήδη για την Ουκρανία τα πρώτα 20 τέτοια οχήματα, με τα υπόλοιπα να φεύγουν για Κίεβο σε άλλες δυο δεκάδες, με προγραμματισμένες παραδόσεις μέχρι τον Γενάρη.

 

Εξάλλου, δημοσιεύματα επιμένουν ότι την Τετάρτη στο ΚΥΣΕΑ (και λίγες μόνο ώρες πριν τη συνάντηση Παναγιωτόπουλου – Στόλτενμπεργκ) συζητήθηκε το «ενδεχόμενο» χορήγησης στην κυβέρνηση Ζελένσκι και οβιδοβόλων 155mm, κατόπιν «συζητήσεων» που έγιναν με τον αμερικανικό παράγοντα ήδη από τον Ιούλη. Μια αποστολή που εφόσον προχωρήσει, εκτός του ότι βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο, συνιστά και ανεπίτρεπτη αποδυνάμωση της αμυντικής θωράκισης της χώρας. Σημειωτέον, στο ελληνικό οπλοστάσιο υπηρετούν σήμερα, ως οβιδοβόλα 155mm, το αυτοκινούμενο πυροβόλο PzH 2000GR (γερμανικής κατασκευής, έχει διατεθεί σε μοίρες με αποστολή Γενικής Υποστηρίξεως), το αυτοκινούμενο Μ109Α2-Α5 (αμερικανικής κατασκευής, χρησιμοποιείται κυρίως σε αποστολές Αμέσου Υποστηρίξεως και Ενισχύσεως) και το ρυμουλκούμενο Μ114Α1 (αμερικανικής κατασκευής, χρησιμοποιείται σε αποστολές Αμέσου Υποστηρίξεως και Γενικής Υποστηρίξεως).

 

Παραπέρα, ενδεικτική της φούριας τους να παίξουν στα «γεμάτα» την εμπλοκή ήταν και η τοποθέτηση Παναγιωτόπουλου στη συζήτηση για τον «πυρηνικό σχεδιασμό» του ΝΑΤΟ, όπου μίλησε για τη «σημασία της αποτρεπτικής πολιτικής της Συμμαχίας», βάζοντας ουσιαστικά τη σφραγίδα και της ελληνικής κυβέρνησης στα επικίνδυνα αυτά σχέδια. Ταυτόχρονα, στη «λογική» της νέας κούρσας εξοπλισμών υποστήριξε ότι «είναι απαραίτητη η ενδυνάμωση των αμυντικών βιομηχανιών των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, με σκοπό την επαύξηση των αμυντικών δυνατοτήτων στο αναδυόμενο περιβάλλον ασφαλείας».

 

Τέλος, αναφέρθηκε στη «στρατηγική σημασία» των Δυτικών Βαλκανίων, η οποία αποτυπώθηκε και στο νέο Στρατηγικό Δόγμα του ΝΑΤΟ, και διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση «υποστηρίζει την ευρωατλαντική πορεία της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης».

 

πηγή 902.gr  

Συνελήφθησαν δύο αστυνομικοί μετά την καταγγελία 20χρονης για βιασμό μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας

 

Συνελήφθησαν και θα οδηγηθούν στον εισαγγελέα οι δύο αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ, τους οποίους κατήγγειλε 20χρονη κοπέλα για βιασμό μέσα στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας.

 

Η φρικτή υπόθεση έγινε γνωστή όταν η κοπέλα επικοινώνησε, με το κέντρο της Άμεσης Δράσης την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου και ζήτησε να μεταφερθεί από κάποιο περιπολικό σε κάποιο τμήμα για να καταγγείλει την κακοποίησή της από αστυνομικούς.

 

 

Σταθμός της Ασφάλειας, πράγματι παρέλαβε την κοπέλα και την μετέφερε στο Τμήμα Ασφαλείας Πατησίων όπου κατέθεσε ότι την ώρα που σταμάτησε να ρωτήσει κάτι μια Ομάδα ΔΙΑΣ στο κέντρο της Αθήνας εκείνοι της έπιασαν κουβέντα και σύμφωνα με όσα υποστηρίζει η 20χρονη τής πρότειναν να πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα για να της δείξουν το κτήριο.

 

Η κοπέλα υποστηρίζει ότι πράγματι τους ακολούθησε και ότι οι αστυνομικοί την οδήγησαν σε έναν χώρο τον οποίο μάλιστα περιγράφει και ότι αρχικά την κακοποίησε ένας από τους αστυνομικούς και μετά ένας δεύτερος.

 

Οι αστυνομικοί που εντοπίστηκαν αμέσως ποιοι ήταν οδηγήθηκαν στο Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων και ισχυρίζονται ότι έπιασαν κουβέντα με την 20χρονη και ότι είχαν δώσει ραντεβού μαζί της λίγη ώρα μετά και αφού είχαν σχολάσει από την υπηρεσία.

 

Μάλιστα, υποστηρίζουν ότι όσα έγιναν ήταν με τη συναίνεσή της.

 

Η υπόθεση κρίνεται ως πολύ σοβαρή και για τον λόγο αυτό έχουν κληθεί να καταθέσουν και αστυνομικοί του Τμήματος Ομόνοιας για το πώς η 20χρονη βρέθηκε στον συγκεκριμένο χώρο, ενώ κατάθεση θα δώσουν και οι άλλοι δύο αστυνομικοί που αποτελούσαν την ομάδα των συνολικά τεσσάρων που εκείνη την ώρα είχαν υπηρεσία. 

πηγή

UNICEF: Δύο εκατομμύρια παιδιά ετησίως εξαναγκάζονται στην πορνεία – “Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μια ενδιάμεση χώρα, αλλά χώρα προορισμού”

 

Tα στοιχεία που ακολουθούν παρουσιάστηκαν από τον καθηγητή του Ιατρικού Τμήματος του ΑΠΘ, ψυχίατρο-σεξολόγο Λουκά Αθανασιάδη, στο 6ο Συνέδριο Παιδικής και Εφηβικής Γυναικολογίας που πραγματοποιήθηκε το 2019 στη Θεσσαλονίκη.

 

Η UNICEF αναφέρει ότι δύο εκατομμύρια παιδιά ετησίως εξαναγκάζονται στην πορνεία

Εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο που προέρχονται από 127 χώρες του κόσμου πέφτουν θύματα του trafficking με σκοπό την εξώθησή τους στην πορνεία ή τη μαύρη εργασία σε 137 χώρες.

Σύμφωνα με στοιχεία αμερικανικών μη κυβερνητικών πηγών η ηλικία των θυμάτων κυμαίνεται μεταξύ 11 και 14 ετών, ενώ ο μέσος όρος ζωής των θυμάτων του trafficking στις ΗΠΑ είναι 7 έτη. Το 80% των θυμάτων στις ΗΠΑ είναι γυναίκες και παιδιά που αγοράστηκαν, πουλήθηκαν και εγκλωβίστηκαν στην βιομηχανία του σεξ.

5,5 εκατομμύρια παιδιά ήταν θύματα εμπορίας για σεξουαλική εκμετάλλευση ή μαύρη εργασία το 2015.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις το 76% των σεξουαλικών συναλλαγών με ανήλικα κορίτσια αρχίζει μέσω του Ίντερνετ και τελικά αυτά τα παιδιά και οι έφηβοι καταλήγουν στο trafficking.

«Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μια ενδιάμεση χώρα, αλλά χώρα προορισμού. Μιλάμε για τους πρόσφυγες από τον Νότο» ανέφερε χαρακτηριστικά. Μάλιστα παρουσίασε φωτογραφίες από προσφυγόπουλα στην Ειδομένη τα οποία είχε συναντήσει ο ίδιος το 2016 και κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν. «Θα έχετε ακούσει και από ιδρύματα στην Ελλάδα ότι μυστηριωδώς εξαφανίστηκαν παιδιά και έφηβοι και δεν βρέθηκαν. Βεβαίως μπορούμε να υποθέσουμε πού κατέληξαν. Το προσφυγικό σήμερα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα γιατί εκτός των άλλων τα παιδιά και οι έφηβοι γίνονται θύματα κακοποίησης. Υπάρχουν πολλά ασυνόδευτα παιδιά και συχνά οι “κηδεμόνες” τους είναι προαγωγοί» πρόσθεσε ο κ. Αθανασιάδης.

 

Έκανε ακόμη λόγο για το survival sex (το σεξ για την επιβίωση) όπου παιδιά εξωθούνται στην πορνεία ακόμη και από τους ίδιους τους τους γονείς προκειμένου να επιβιώσουν. Πρόσθεσε ακόμη ότι υπάρχουν περιστατικά παιδιών από την Αφρική, κυρίως από τη Νιγηρία, που έχουν δώσει όρκο βουντού να μη μιλήσουν και φοβούνται όταν μιλήσουν η κατάρα θα πέσει στα ίδια και στην οικογένειά τους και ότι θα πεθάνουν. Ο κ. Αθανασιάδης, αναφέρθηκε ακόμη στα lover boys που με διάφορους τρόπους προσεγγίζουν έφηβες τις οποίες είτε εξαπατούν είτε τις παντρεύονται και στη συνέχεια με την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωής τις προωθούν για σεξουαλική εκμετάλλευση, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

 

Παράλληλα, υπογράμμισε, ότι ότι το trafficking είναι προσοδοφόρο καθώς αυτοί που «πουλούν» παιδιά και εφήβους κερδίζουν πιο πολλά χρήματα από αυτούς που πουλούν όπλα, είναι επίσης δραστηριότητα χαμηλού κινδύνου, τα στοιχεία είναι ανεπαρκή, οι συλλήψεις λίγες και πιθανώς είναι ανεπαρκείς οι χειρισμοί από τις υπηρεσίες. Οι επιπτώσεις είναι εξαιρετικά σοβαρές για τη σωματική, τη σεξουαλική και την ψυχική υγεία των θυμάτων παιδιών και εφήβων. Από την άλλη η ενημέρωση του κοινού είναι ανεπαρκής, όπως ανεπαρκής είναι και η εκπαίδευση στις υπηρεσίες, τα θύματα στιγματίζονται και υπάρχει ανάγκη για σταθερή ψυχοκοινωνική στήριξη τους.

 

Οι επιπτώσεις της σεξουαλικής εκμετάλλευσης

Αναφερόμενος στην επιπτώσεις της σεξουαλικής εκμετάλλευσης στην υγεία των παιδιών και εφήβων τόνισε ότι παρουσιάζουν διαταραχές στον ύπνο και τη διατροφή, εμφανίζουν μετατραυματικό στρες, προσβάλλονται από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ή AIDS, αισθάνονται πόνο στα γεννητικά όργανα και στον πρωκτό και έχουν δυσκολίες στην ούρηση εξαιτίας σεξουαλικών πράξεων. Επίσης μπορεί να κάνουν χρήση ναρκωτικών, να έχουν άγχος, κατάθλιψη, αλλαγές στο συναίσθημα, να αισθάνονται ενοχές και ντροπή. Υπάρχει ακόμη και το δέσιμο με τον προαγωγό.

 

«Το ακόμη πιο τρομερό. Ιδιαίτερα για τα προσφυγόπουλα που είναι ξένα σε μία χώρα και δεν μπορούν να προσαρμοστούν, είναι να έχουν σχέσεις με αυτόν που τα εκμεταλλεύεται γιατί αυτός τους δίνει ένα πιάτο φαγητό. Και σύμφωνα με την αστυνομία υπάρχουν πάρα πολλά περιστατικά όπου τα παιδιά δεν καταθέτουν ή δεν ομολογούν τι έχει γίνει εξαιτίας αυτής της θέσης. Και βεβαίως εγκυμοσύνες και αμβλώσεις, χίλια δυο προβλήματα από τη βία που υφίστανται, αυτοκτονίες ή απόπειρες αυτοκτονίας ακόμη και θάνατοι» πρόσθεσε ο κ. Αθανασιάδης.

 

Αναγνωρίζοντας τα θύματα

Οι επαγγελματίες υγείας σε ένα νοσοκομείο σε μία κλινική σε ένα ιατρείο, όπως ανέφερε ο κ. Αθανασιάδης, μπορούν να αναγνωρίζουν παιδιά και έφηβους που είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Συνήθως είναι παιδιά και έφηβοι που ζουν και κοιμούνται στον ίδιο χώρο όπου εργάζονται, φέρουν σημάδια τραυματισμού, έχουν ιδιαίτερο άγχος, αποφεύγουν να απαντήσουν σε ερωτήσεις και αποφεύγουν την οπτική επαφή. Καταφεύγουν συχνά στα επείγοντα για τραυματισμούς, αφροδίσια νοσήματα, αμβλώσεις, βρίσκονται στη χώρα παρά τη θέλησή τους, τα έχουν απαγάγει, ή εξαπατήσει οδηγώντας τα έξω από τη χώρα και τους δικούς του ανθρώπους, με υποσχέσεις για ένα εργασιακό περιβάλλον που θα εξασφαλίζει καλύτερο τρόπο ζωής .

 

Πηγη: newsbeast

 

Γιατί συνεχίζουν να καλούν τον Μπαλάσκα στην τηλεόραση;

 

Μετά τις δωρεάν συμβουλές προς τους γυναικοκτόνους, ο Στ. Μπαλάσκας "βολτάρει" στα τηλεπαράθυρα, πλέκοντας το εγκώμιο του 53χρονου παιδοβιαστή.

 

Αναβρασμός και οργή επικρατεί στην κοινωνία για την υπόθεση στον Κολωνό, όπου ένας 53χρονος βίαζε και εξέδιδε ένα 12χρονο κορίτσι.

 

Τα στοιχεία του 53χρονου, ο οποίος ήταν μέλος της ΝΔ και επίτροπος σε Εκκλησία, έχουν δοθεί και επίσημα στη δημοσιότητα από την Ελληνική Αστυνομία, με τους πολίτες να απαιτούν, όχι μόνο να εξιχνιαστεί άμεσα η υπόθεση και να ξετυλιχθεί το νήμα του κυκλώματος, αλλά και να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα των 213 ατόμων που εκδήλωσαν ενδιαφέρον για να βιάσουν την 12χρονη. Η οργή των πολιτών συνοδεύεται από το αίσθημα του φόβου της συγκάλυψης, και δικαίως, αφού τα περιστατικά είναι ουκ ολίγα.

 

Τρανό παράδειγμα, η περίπτωση του Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος καταδικάστηκε πρωτοδίκως για τον βιασμό δυο ανηλίκων και πλέον κυκλοφορεί ελεύθερος, μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Μέχρι να φτάσουμε στο δικαστήριο, ο γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός είχε "ξεπλυθεί" αμέτρητες φορές τόσο από τα μίντια όσο και από δημόσια πρόσωπα που σχετίζονταν μαζί του, σε μια προσπάθεια να "χτιστεί" ένα καλό, σοβαρό, αξιοπρεπές και υπεράνω πάσης υποψίας προφίλ του δράστη, που δύσκολα θα μπορούσε να γκρεμιστεί.

 

Κάτι αντίστοιχο έχει ξεκινήσει ήδη να συμβαίνει στην περίπτωση του 53χρονου Ηλία Μίχου και, μάλιστα, από πρόσωπα τα οποία δεν θα έπρεπε να έχουν τηλεοπτικό βήμα. Άλλωστε, ο δημόσιος λόγος τους κατά το παρελθόν, έχει δείξει πως οι απόψεις τους, όχι μόνο δεν "χωράνε" στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά είναι και επικίνδυνες για την κοινωνία.

 

Ο λόγος για τον συνδικαλιστή αστυνομικό Σταύρο Μπαλάσκα, ο οποίος βρέθηκε την Τρίτη (11/10) καλεσμένος στην εκπομπή του ΣΚΑΙ "Σήμερα" και επιχείρησε να παρουσιάσει τον 53χρονο κατηγορούμενο ως έναν επιφανή άνθρωπο, κοινωνικά αγαπητό, ως έναν οικογενειάρχη με καλή σύζυγο και καλό παιδί, που έψελνε στην εκκλησία. Ως έναν άνθρωπο, με άλλα λόγια, που πρεσβεύει και τηρεί το δόγμα "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια", μια στάση ζωής που, κατά τη γνώμη του κ. Μπαλάσκα, δεν συνάδει με τις απεχθείς πράξεις εις βάρος της 12χρονης.

 

"Αυτό που προκάλεσε καταπληκτικό σοκ, ήταν το προφίλ του δράστη. Ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν ψάλτης, ήταν επιφανής, είχε μια απίστευτα κοινωνική, άρτια και καλή, θα μπορούσα να πω, οικογένεια, με ένα πάρα πολύ καλό παιδί και μία σύζυγο ιδιαίτερα καλή γυναίκα. Έχει ένα γιο, πάρα πολύ καλό παιδί εξ όσων γνωρίζω, και έχει και μία σύζυγο, η οποία είναι πολύ καλή κυρία, και αυτή επιφανής. Στο δημόσιο προσκήνιο και οι δύο. Ναι, αλλά εμείς δεν μπορούμε να της προσάψουμε κάτι της γυναίκας", είπε χαρακτηριστικά.

Εκτός από το προφανές παράλογο του συλλογισμού του - αφού, ας μην ξεχνάμε, πως οι πρεσβευτές του "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια" δολοφόνησαν και τον Παύλο Φύσσα - , τίθεται ένα ακόμη ζήτημα, ακόμη πιο σοβαρό.

 

Ποιος και γιατί δίνει ακόμη τηλεοπτικό βήμα στον Σταύρο Μπαλάσκα; Από πού κι ως πού, καλείται σε εκπομπή μεγάλης εμβέλειας ένας άνθρωπος ο οποίος πριν από μερικούς μήνες έδινε δωρεάν συμβουλές σε γυναικοκτόνους για το πώς να γλιτώσουν την φυλακή; Πώς θεωρείται κατάλληλος, λοιπόν, να μιλήσει για την υπόθεση στον Κολωνό και με ποια ακριβώς αξιοπιστία;

 

"Είναι βλάκας. Εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν ήταν ατυχές γεγονός μέσα στον θυμό του, εάν "τα 'χασε και τρελάθηκε", εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, δεν θα πήγαινε ούτε τέσσερα χρόνια φυλακή. Θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής, σε ενδοοικογενειακό καυγά, "χωρίς να το θέλω", "πρότερος έντιμος βίος", χιλιάδες πράγματα", είχε δηλώσει τότε για τον πιλότο και την δολοφονία της Καρολάιν.

 

Οι συμβουλές του το 2020 στους μελλοντικούς γυναικοκτόνους για το πώς να εξασφαλίσουν χαμηλότερη ποινή, είχαν καταδικαστεί από το σύνολο της κοινωνίας, ενώ από την ΕΛ.ΑΣ. είχε διαταχθεί η διενέργεια κατεπείγουσας Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης, όπως έγινε και το 2019 για τις δηλώσεις του περί "σκουπιδιών στα Εξάρχεια". Μάλιστα, λόγω αυτού, η ΠΟΑΣΥ είχε κηρύξει έκπτωτο από τα αξιώματα του Αντιπροέδρου και του Ειδικού Γραμματέα τον κ. Μπαλάσκα. Για τα πρακτικά, μόλις πριν μερικούς μήνες, ο Σταύρος Μπαλάσκας αθωώθηκε για τις δηλώσεις του σχετικά με την υπόθεση των Γλυκών Νερών. Είχε κριθεί για το εάν έχουν τελεστεί τα αδικήματα της διασποράς ψευδών ειδήσεων και της διέγερσης σε διάπραξη αδικήματος, με αποτέλεσμα η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.

 

Θα περίμενε κανείς πως θα κρατούσε ένα χαμηλό προφίλ, αποφεύγοντας παρόμοιες "αστοχίες" και "ατυχείς συγκυρίες", ωστόσο, εξακολουθεί, με θράσος, να εκφέρει δημόσιο λόγο και άποψη για ένα φρικιαστικό έγκλημα και για τις έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη.

 

Ποιον, ακριβώς, εκπροσωπεί; Τι προσφέρουν και ποιον εξυπηρετούν οι πληροφορίες που μοιράζεται, αφού στην περίπτωση του Κολωνού, ακόμη κι ο ίδιος παραδέχτηκε λίγο πριν την "αγιογραφία" του 53χρονου: "Να μην λέω κι εγώ από το μυαλό μου πράγματα που δεν τα ξέρω. Άκουσα ότι αυτό το πράγμα γινόταν μήνες. Μην λέω πράγματα που δεν τα ξέρω δημόσια". Την απάντηση αυτή έδωσε σε ερώτηση για το πότε ξεκίνησε ο Ηλίας Μίχος να βιάζει και να εκδίδει την 12χρονη. Βεβαίως, αυτό δεν το ήξερε, αλλά ήξερε πολύ καλά πως είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, με πολύ καλή γυναίκα και πολύ καλό παιδί.

 

Ο Σταύρος Μπαλάσκας φαίνεται να έχει κάνει, από ιδιότητα, επάγγελμα το "συνδικαλιστής αστυνομικός" και να ασχολείται, κυρίως, με τις "βόλτες" στα τηλεπαράθυρα των εκπομπών, παρά με τα πραγματικά ζητήματα που εμπίπτουν στο πεδίο του. Συχνά - πυκνά παρουσιάζεται ως καλεσμένος, σε όποιο έγκλημα κι αν προκύψει, και περισσότερο από "συχνά - πυκνά", οι εκπομπές που προτιμά είναι του ΣΚΑΙ, απευθυνόμενος, προφανώς, σε ένα δεξιό κοινό. Το "τηλεμαϊντανός", πάντως, θα ήταν μια ιδιότητα που θα του ταίριαζε καλύτερα.

 

Την ίδια στιγμή, και ενώ άνθρωποι όπως ο κ. Μπαλάσκας πλέκει το εγκώμιο του παιδοβιαστή, - με κάποιους καχύποπτους να σκέφτονται πως επιχειρείται η προστασία του - η 12χρονη παραμένει εντελώς απροστάτευτη και εκτεθειμένη. Πλήθος ΜΜΕ έχουν "κατασκηνώσει" έξω από το σπίτι της, τηλεοπτικές εκπομπές έχουν παρουσιάσει εικόνες της "φωτογραφίζοντας" την ταυτότητά της, τα κανάλια την βιάζουν ξανά και ξανά.

 

Μιλώντας για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ανήλικη, η δικηγόρος της, Ασπασία Ταραχοπούλου, δήλωσε: "Δεν είναι καλή η κατάσταση ούτε της οικογένειας, ούτε το παιδιού πολύ περισσότερο. Έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, χρειάζεται υποστήριξη. Έχει την υποστήριξη της οικογένειάς του και τη δική μου, όσο μπορώ να είμαι κοντά στο παιδί. Βιώνει έναν εφιάλτη καθημερινά, ξανά και ξανά, με όλη αυτή τη διάσταση που έχει πάρει το θέμα και με τους δημοσιογράφους που είναι καθημερινά κάτω από το σπίτι της. Κάποια από τα κανάλια έχουν βάλει φωτογραφίες του παιδιού στον Τύπο. Ελπίζουμε να σταματήσει κάπου εδώ όλο αυτό γιατί δεν είναι καλή η κατάσταση της οικογένειας. Υπάρχουν κι άλλα παιδιά στην οικογένεια, άλλα οκτώ, τα οποία πρέπει να προστατευτούν". 

πηγή 

Κοινό μυστικό ετών 12

 

γράφει η Κρυσταλλένια Μανάβη*

 

Μετά τις πρόσφατες φρικιαστικές αποκαλύψεις για τον βιασμό της 12χρονης και τον γιγαντιαίο αριθμό “πελατών” και υποψήφιων “πελατών” -σε εισαγωγικά καθώς δεν μιλάμε για πελάτες αλλά για παιδοβιαστές- είδαμε για μια ακόμα φορά την ελληνική κοινωνία να είναι “σοκαρισμένη”. Να βλέπουμε χρήστες των social media να απορούν ποιοί είναι αυτοί οι 200-300 που έκλεισαν ραντεβού και πλήρωναν για να βιάσουν το παιδί. Που κρυβόταν όλη αυτή η αρρώστια, πως έχουμε καταντήσει έτσι, μπλα μπλα μπλα…

 

 

Μόνο που δεν κρυβόταν ποτέ η αρρώστια, αν μπορούμε να την πούμε αρρώστια. Δεν μιλάμε για κάποια πρόσφατη κατάντια. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο, και το χειρότερο, δεν είναι καν κρυφό. Είναι ένα κοινό μυστικό που οι περισσότερες, αν όχι όλες οι γυναίκες, γνωρίζουν: όταν κλείνεις τα 12, ξεκινάνε όλα. Από τα 12 ξεκινάνε να μας παρενοχλούν. Να μας κάνουν αυτό που, δήθεν αθώα, κάποτε χαρακτήριζαν “πείραγμα”. Να μας αγγίζουν, να μας φωνάζουν βρωμιές, να μας κοιτούν με τρόπο πρόστυχο και επιθετικό.

Για την ακρίβεια, οι περισσότερες γυναίκες καταθέτουν ότι στην διάρκεια της ανήλικης ζωής τους, από τα 12 μέχρι τα 17, το λεγόμενο catcalling, η παρενόχληση στο δρόμο από αγνώστους, ήταν πολύ πιο έντονη τότε, από ότι στην μετέπειτα πορεία τους. Πόσες από εμάς δεν έχουμε ακούσει να μας φωνάζουν χυδαιότητες ενώ είχαμε τη σχολική τσάντα στην πλάτη; Πόσες δεν έχουμε αποφύγει να περάσουμε μπροστά από καφενείο όσο είμασταν έφηβες; Πόσες δεν έζησαν την άθλια εμπειρία του να σχολιάζουν γείτονες, γνωστοί, ακόμα και οικογενειακοί φίλοι τις αλλαγές στο σώμα, με έναν τρόπο περίεργο, με μια συμπεριφορά διαφορετική, που για κάποιο λόγο σε τρομάζει;

 

Και φυσικά, η ευθύνη μετατοπίζεται πάντα στα ίδια τα παιδιά. “Απαπα δεν το είδες μια σταλιά παιδί τι φορούσε”, “καλά τα έχεις δει τα σημερινά γυμνασιοκόριτσα πως ντύνονται”, “προκαλούν και οι μικρές όμως”. Αν ένα κοριτσάκι του γυμνασίου ή ακόμα και του δημοτικού, κάνει το ολέθριο σφάλμα να φορέσει σορτσάκι ή lipgloss, ξαφνικά οι ενήλικες γύρω της είναι απόλυτα εντάξει να την μην την αντιμετωπίσουν πια ως αυτό που είναι, ένα μικρό κορίτσι, μια έφηβη, αλλά ως μια προκλητική σειρήνα που λογικό να την βιάζουν οι 40ρηδες.

 

Μόνο που μιλάμε για κάτι διαχρονικό. Δεν εμφανίστηκε μαζί με τα κοντά σορτσάκια, το Tik Tok ή τα crop top όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε κάποιοι. Πόσες ιστορίες δεν έχουμε ακούσει από γυναίκες που πλέον βρίσκονται σε ηλικίες άνω των 60, ότι παλιά τις παρενοχλούσαν οι πατεράδες των φίλων τους, οι γαλατάδες, οι μπακάληδες; Γυναίκες που όταν πήγαιναν στον νιόκοπο τότε κινηματογράφο με χαρά στα 12 και τα 13, οι άντρες στις διπλανές θέσεις έβαζαν τα χέρια τους,κάτω από το παλτό, στα παιδικά τους πόδια, γυναίκες που το να τους στείλει η μητέρα τους στο φούρνο για ψωμί ήταν ο εφιάλτης τους, γιατί γνώριζαν ότι ο φούρναρης είχε μακρύ χέρι; Εμπειρίες που ψιθυρίζονται εδώ και χρόνια από στόμα σε στόμα, ένοχα, με την υποψία ότι μπορεί και να φταις. Γιατί τα μικρά παιδιά ντρέπονται, και αυτοί που τα εκμεταλλεύονται το ξέρουν καλά. Δεν μπορούν να πλοηγηθούν στον κόσμο με την γνώση και τη λογική ενός ενήλικα. Είναι εύκολη λεία, φοβούνται να μιλήσουν, διστάζουν να αντιδράσουν. Και σε αυτό είναι που ποντάρουν όσοι απολαμβάνουν τη επιβολή δύναμης, στην οποία στοχεύει η παρενόχληση.

 

Ποιοι είναι λοιπόν όλοι αυτοί που προσπάθησαν να βιάσουν την 12χρονη; Είναι κάποια τέρατα που μένουν σε λαγούμια, βγαίνουν από αυτά για να εγκληματίσουν και επιστρέφουν κατόπιν στην σκοτεινή τους κρυψώνα; Όχι. Είναι πάντα και παντού δίπλα μας. Είναι οι γνωστοί που λένε ότι τα σημερινά κορίτσια προκαλούν. Είναι ο ηλικιωμένος γείτονας που κάθεται στο καφενείο και κοιτάει σαν ξελιγωμένος τα κοριτσάκια που περνούν από μπροστά του για να πάνε στο σχολείο απέναντι. Είναι οι φίλοι που αστειεύονται ότι θα τους κλείσουν φυλακή επειδή ξερογλείφονται με τις έφηβες στα social media. Που αποκαλούν π**τανακια και τσ**λάκια τα ανήλικα κοριτσάκια γύρω τους.

 

Όταν οι άνθρωποι μας λένε ποιοί είναι, πρέπει να τους ακούμε. Γιατί πιστεύουμε ότι οι παραπάνω συμπεριφορές είναι αθώες; Γιατί πιστεύουμε ότι η συνεχής σεξουαλικοποίηση των ανήλικων κοριτσιών είναι άνευ συνεπειών στην πραγματικότητα; Σαφώς ο λόγος από την πράξη έχει απόσταση, όμως ,όπως φαίνεται, όσοι περνάνε από τα λόγια στην πράξη είναι περισσότεροι απ’ όσοι φανταζόμαστε. Και όσοι δεν το κάνουν, με τα λόγια τους υποβαθμίζουν την πράξη όσων περνούν.

 

Φεμινιστικές οργανώσεις και γυναίκες γενικότερα, φωνάζουμε χρόνια ότι βιώνουμε παρενόχληση από την ηλικία των 12, και δεν μας ακούει κανείς. Μας αποκαλούν υπερβολικές και υστερικές, κατηγορώντας  μας ότι τα βγάζουμε από το μυαλό μας για να εξυπηρετήσουμε την υποτιθέμενη ατζέντα μας. Επομένως, το μόνο που θέλω να ζητήσω, είναι να πάψουμε να είμαστε “σοκαρισμένοι”. Να πάψουμε να κλείνουμε τα αυτιά στις εμπειρίες τόσων ανθρώπων, και να κοιτάξουμε κατάματα το πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μόνο τότε έχουμε ελπίδες να το αλλάξουμε.

 

*Πολιτικός Επιστήμονας

Φτωχοποίηση και η ανάγκη ενός τολμηρού Κοινωνικού Ταμείου για το Κλίμα

 

γράφει η Ζέφη Δημαδάμα*

 

Η Ευρώπη βρίσκεται σε κλοιό κρίσεων για μια ακόμη φορά. Η ενεργειακή κρίση, η επισιτιστική κρίση και η ακρίβεια εντείνονται δημιουργώντας δυσβάσταχτες ανισότητες και αδιέξοδα. Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει μια κλιματική έκτακτη ανάγκη, η οποία υποβιβάζεται σε σχέση με άλλες προκλήσεις, όπως ο πόλεμος, η ενεργειακή φτώχεια. Κι όμως, αν ανατρέξουμε στις προηγούμενες δεκαετίες εύκολα θα παρατηρήσουμε ότι τα σημερινά ενεργειακά αδιέξοδα οφείλονται και σε δεκαετίες κλιματικής αδράνειας.

 

Υπενθυμίζεται ότι η παγκόσμια θερμοκρασία έχει ήδη αυξηθεί κατά πολύ πάνω από 1 βαθμό Κελσίου από την προβιομηχανική εποχή, με αποτέλεσμα να έχουμε ήδη αυξημένα ακραία καιρικά φαινόμενα και επιπτώσεις που βλάπτουν δυσανάλογα τους πιο ευάλωτους (φτωχότερους, γυναίκες, κοινωνικά αποκλεισμένους). Αναλαμβάνοντας ως εκπρόσωπος εκ μέρους των Γυναικών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PesWomen) στην Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία «Just Transition Alliance» είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε τα μέσα με τα οποία θα προωθηθούν καλύτερα οι κλιματικοί στόχοι και θα επιτευχθεί ταυτόχρονα η κλιματική μετάβαση με κοινωνική δικαιοσύνη.

 

Η συζήτηση επανέρχεται στον ρόλο των ορυκτών καυσίμων, τα οποία όπως δήλωσε απερίφραστα η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, σε σύγκριση με το 2021 έχουν αυξηθεί κατά 580% (αναφερόμενη στις τιμές του ορυκτού αερίου). Ετσι, καθώς πολλά νοικοκυριά εξαρτώνται από τα ορυκτά καύσιμα για τη θέρμανση των σπιτιών, για τις μετακινήσεις τους αλλά και για να κρατήσουν ζωντανές τις μικρές επιχειρήσεις τους, το στοίχημα της διαχείρισης δεν είναι καθόλου απλό.

Γι' αυτό και είναι εύλογο το ερώτημα κατά πόσο οι πολιτικές για το κλίμα συμβαδίζουν με την ενεργειακή ασφάλεια και η επένδυση σε καθαρές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας καθώς και η εξοικονόμηση ενέργειας μπορούν να είναι εφικτές σε ένα περιβάλλον όπου η αμφισβήτηση της σταδιακής κατάργησης των ορυκτών καυσίμων είναι προς διαπραγμάτευση ή και προς αμφισβήτηση.

 

Η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, οι δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν μπορούν και δεν θέλουν να ανατρέψουν τους μηχανισμούς αυτούς που αναπαράγουν δραματικές ανισότητες και επιβαρύνουν το περιβάλλον. Αντίθετα, οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν χρέος να ωθήσουν την Ε.Ε. να υιοθετήσει νέα εργαλεία για να αντιμετωπίσει αυτές τις παράλληλες κρίσεις κοινωνικής, κλιματικής και ενεργειακής ανασφάλειας.

 

Δική μας πρόταση είναι ένα πραγματικά ισχυρό Ταμείο Κοινωνικού Κλίματος (Social Climate Fund), το οποίο να αποτελέσει κεντρικό και ζωτικής σημασίας πυλώνα για την οικοδόμηση της ανθεκτικότητας των πολιτών έναντι μελλοντικών κρίσεων. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό Ταμείο που θα χρηματοδοτήσει τα κράτη-μέλη για τη στήριξη μέτρων και επενδύσεων για την αύξηση της ενεργειακής απόδοσης των κτιρίων, την απαλλαγή από τις εκπομπές άνθρακα θέρμανσης και ψύξης των κτιρίων, συμπεριλαμβανομένης της ενσωμάτωσης της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, και την παροχή βελτιωμένης πρόσβασης σε κινητικότητα μηδενικών και χαμηλών εκπομπών.

 

Τα παραπάνω όμως με δέσμευση ότι τα μέτρα και οι επενδύσεις αυτές πρέπει να ωφελούν κυρίως τα ευάλωτα νοικοκυριά, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις ή τους χρήστες των μεταφορών και τους πληγέντες εργαζομένους, προκειμένου να διασφαλιστεί μια δίκαιη μετάβαση που να είναι σύμφωνη με τον Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Τώρα διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις της δίκαιης ενεργειακής μετάβασης για όλους και όλες και το στοίχημα δεν πρέπει να χαθεί.

 

* Διδάσκουσα (ΕΔΙΠ), Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών & Περιφερειακών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αντιπρόεδρος Γυναικών Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ.

«Κρύβουν πρόστιμο μαμούθ. Αντί για τους λαθρέμπορους πληρώνουν οι φορολογούμενοι»..!

 

Ασυγχώρητη κρυψίνοια και απόπειρα συγκάλυψης ενός θέματος με οσμή σκανδάλου, για το οποίο οι φορολογούμενοι επιβαρύνθηκαν με ιλιγγιώδες ποσό εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, καταλόγισε στην κυβέρνηση η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής στο Νότιο Τομέα της Αθήνας κ. Τόνια Αντωνίου, κατά τη συζήτηση Επίκαιρής Ερώτησής της στη Βουλή που αφορούσε τις κυρώσεις για τη χώρα μας από την ελλιπή είσπραξη και απόδοση δασμών, μετά από έρευνα της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF).

 

Στην αρχή της συζήτησης η βουλευτής ανέφερε ότι στις ετήσιες εκθέσεις της OLAF, για τα έτη 2018 και μετά αποτυπώνεται ότι στην Ελλάδα εντοπίστηκαν εκτεταμένα φαινόμενα τελωνειακής απάτης στον τομέα των δασμών που πρέπει να εισπράττονται από τη χώρα και να αποδίδονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα στοιχεία αυτά είναι αποτέλεσμα πανευρωπαϊκών ελέγχων της OLAF για την αντιμετώπιση της συστηματικής υποκοστολόγησης μεγάλων ποσοτήτων εισαγόμενων ρούχων και παπουτσιών από την Κίνα, οι οποίοι για την Ελλάδα έδειξαν ότι οι υποθέσεις απάτης εκτιμώνται στο ιλιγγιώδες ποσοστό του 17% των παραδοσιακών αυτών ιδίων πόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ποσοστό αυτό αντιστοιχεί σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διαφυγόντες δασμούς που καταλήγουν στα οργανωμένα κυκλώματα τελωνειακής απάτης που λειτουργούν ως «Λερναία Ύδρα» και πλήττουν τελικά την εγχώρια βιομηχανία και βιοτεχνία, το εμπόριο και τον υγιή ανταγωνισμό.

 

Η κ. Αντωνίου αφού επισήμανε ότι καλούνται τελικά οι Έλληνες φορολογούμενοι να καταβάλουν τις καταλογισθείσες απώλειες στον Προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβαρυμένες μάλιστα με τεράστιους τόκους, ζήτησε από τον υφυπουργό Οικονομικών κ. Βεσυρόπουλο να δηλώσει ποιο είναι ακριβώς το ποσό που καταλογίστηκε, πόσοι ήταν οι τόκοι, ποια περίοδο αφορούν, ποιο ποσό τελικά πληρώθηκε μαζί με τους τόκους και πότε καταβλήθηκε. Επιπλέον, κάλεσε τον υφυπουργό να απαντήσει εάν έχουν καταλογιστεί τα ποσά στους φυσικούς δράστες και αν έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη, καθώς και εάν έχουν αποδοθεί ευθύνες σε όσους μέχρι σήμερα στον κρατικό μηχανισμό έχουν αποτύχει ή έχουν κλείσει τα μάτια.

 

Από την πλευρά του ο κ. Βεσυρόπουλος, εκ μέρους του υπουργείου Οικονομικών, ενώ παραδέχθηκε ότι το ποσό πληρώθηκε τελικά το Μάιο του 2022, απέφυγε να απαντήσει σε όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα και να δώσει οποιοδήποτε στοιχείο για το ποσό και τους υπέρογκους τόκους, ενώ επικαλέστηκε αμφισβήτηση της μεθοδολογίας υπολογισμού των ποσών που χρησιμοποιεί η OLAF, δηλώνοντας ότι αυτό θα χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο έχει προσφύγει χώρα μας.

 

Ανταπαντώντας η κυρία Αντωνίου, αφού τόνισε ότι για την επιβάρυνση των φορολογουμένων με το ιλιγγιώδες ποσό και τους τόκους υπάρχει συνευθύνη των κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, υπενθύμισε στον υφυπουργό ότι η προσφυγή της Μεγάλης Βρετανίας για το ίδιο θέμα απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Πρόσθεσε μάλιστα, ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχείρησε να συγκαλύψει το θέμα, αφού όχι μόνο καμία επίσημη ενημέρωση δεν έχει υπάρξει από το Υπουργείο Οικονομικών ή την ΑΑΔΕ, αλλά και όταν στις 2 Ιουνίου η ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών και ο Διοικητής της ΑΑΔΕ ήρθαν στην κοινή συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων και Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής για τη συζήτηση επί της έκθεσης απολογισμού της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων για το έτος 2021 και του προγραμματισμού δραστηριοτήτων της για το έτος 2022, δεν είπαν κουβέντα για το θέμα, ενώ και στην έκθεση κάποιοι ξέχασαν να γράψουν έστω και μισή γραμμή.

πηγή

Πέρα από τα "τέρατα": Γονείς, σχολείο, γείτονες και λαϊκιστές πολιτικοί...

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν ξεσπάει μια υπόθεση παρόμοια ή ανάλογη με τη σημερινή των δύο (φερόμενων ως) παιδοβιαστών του Κολωνού, παρατηρούμε τέσσερα πράγματα.

 

Πρώτον, ότι ουδείς είχε καταλάβει τίποτα. «Πέσαμε από τα σύννεφα» είναι η κλασική φράση.

 

 

Δεύτερον, ότι οι αντιδράσεις των διαφορών ειδών «αγανακτισμένων», που παλιότερα τις βλέπαμε όταν οι κατηγορούμενοι μεταφέρονταν στον ανακριτή, τώρα πια εκδηλώνονται αμέσως στα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα. Εννοείται ότι οι εκεί «νομομαθείς» βγάζουν αυτομάτως την απόφαση και επιλέγουν και την ποινή: «θάνατος», «ευνουχισμός» και τα παρόμοια. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, η «ευχή» είναι να «περιποιηθούν» τον φερόμενο ως δράστη οι συγκρατούμενοί του στη φυλακή.

 

Τρίτον, ότι οι κάμερες των καναλιών κατασκηνώνουν έξω από το σπίτι του θύματος και αλίμονο αν αυτό και οι δικοί του ανοίγουν τις συσκευές τους.

 

Τέταρτον, ότι αν η υπόθεση έχει και κάποια πολιτική χροιά, εμφανίζονται οι λαϊκιστές πολιτικοί, που χαϊδεύουν τα αυτιά των «αγανακτισμένων».

 

Τι συνέβαινε, αλήθεια, με το ανήλικο παιδί και τους βιαστές του; Ορισμένα ερωτήματα είναι αμείλικτα:

 

Η οικογένειά του είναι σε άθλια οικονομική κατάσταση. Αυτό, φυσικά, δεν δίνει άλλοθι στους γονείς να μην έχουν το νου τους. Όμως, τι κάνουν οι κοινωνικές υπηρεσίες ενός (υποτίθεται…) ευρωπαϊκού κράτους;

Όσοι έβλεπαν το ανήλικο κορίτσι στο κατάστημα του φερόμενου ως δράστη δεν αναρωτήθηκαν ποτέ τι ήθελε εκεί σε ώρες σχολείου;

Οι δάσκαλοι του σχολείου του αναρωτήθηκαν γιατί δεν πήγαινε; Ρώτησαν την οικογένειά του; Έκαναν κάτι άλλο; Η φοίτηση στο δημοτικό είναι υποχρεωτική.

Και φτάνουμε στους λαϊκιστές πολιτικούς. Πριν καν οι Αρχές ολοκληρώσουν την έρευνά τους, απαιτούν να δοθούν στη δημοσιότητα τα στοιχεία (όχι των δύο με επιβεβαιωμένη δράση, αυτές ήδη δόθηκαν), αλλά των 213 που ενδεχομένως είχαν έρθει σε κάποια επαφή με τον βασικό δράση. Άλλοι για να «κάνουν τον καμπόσο» (όπως ο ανεκδιήγητος Πάνος Καμμένος, που επανεμφανίστηκε για να μας ότι θα κάνει τον ντετέκτιβ, θα βρει και θα δώσει αυτό στη δημοσιότητα τη «λίστα των 213»), άλλοι για να κάνουν αντιπολίτευση (όπως ο Σπίρτζης του ΣΥΡΙΖΑ) και -δυστυχώς- δύο υπουργοί (Οικονόμου και Κικίλιας), για να μη δείξουν ότι υστερούν στο χάιδεμα των αυτιών.

 

Από κοντά κι ένας Μητροπολίτης (Συμεών, Φθιώτιδας), που ζήτησε ο δράστης «να τιμωρηθεί εκατό φορές πιο σκληρά για όσα έκανε με τον μανδύα της εκκλησίας». Λες και τα αδικήματα τιμωρούνται ελαφρότερα ή σκληρότερα αν κάποιος είναι ή δείχνει θεοσεβούμενος.

 

Λοιπόν, ας πούμε μερικά αυτονόητα, εν γνώσει μας ότι είναι αντιδημοφιλή και προκαλούν «αγανάκτηση» στους αυτόκλητους ερευνητές, ανακριτές και δικαστές.

 

Η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα από αυτές που χαρακτηρίζονται κράτος δικαίου. Και αυτό σημαίνει ότι ερευνά η Αστυνομία και αποφασίζουν οι δικαστές. Για να δοθούν στη δημοσιότητα στοιχεία και φωτογραφίες υπόπτων, ακόμα και για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα, πρέπει να υπάρχουν ικανές ενδείξεις, ώστε να μη γίνει κάποιο λάθος και διασυρθούν άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν διαπράξει αδίκημα. Γι’ αυτό, το αίτημα να δοθεί «εδώ και τώρα» στη δημοσιότητα η «λίστα των 213» υπόπτων, ειδικά όταν υιοθετείται από υπεύθυνους (υποτίθεται…) πολιτικούς, είναι εντελώς ανεύθυνο.

 

Η Αστυνομία πρέπει να κάνει τη δουλειά της χωρίς επηρεασμούς. Χωρίς χρονοτριβή για να μην εξαφανιστούν στοιχεία, αλλά και χωρίς βιασύνη που μπορεί να οδηγήσει σε λάθη και κρέμασμα στα μανταλάκια ανθρώπων που ενδέχεται να μην ενέχονται.

 

Δεν έχουμε φτάσει καν στην ανάκριση και ήδη έχουν στηθεί «λαϊκά δικαστήρια», με συμμετοχή και πολιτικών, που εμφανίζονται –ως μη όφειλαν- το ίδιο ή και περισσότεροι «αγανακτισμένοι» από χρήστες του facebook, οι οποίοι έχουν ήδη βγάλει «αποφάσεις» και επιβάλει «ποινές».

 

Εν κατακλείδι: Ένα παλιό νομικό αξίωμα λέει «καλύτερα να αθωωθούν εκατό ένοχοι παρά να καταδικαστεί ένας αθώος». Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή. Ειδικά οι πολιτικοί ας σταματήσουν την ψηφοθηρία και το χάιδεμα των αυτιών. Και ας αφήσουν τους καθ' ύλην αρμοδίους να κρίνουν αν και πότε θα έχουν τα στοιχεία που χρειάζονται, ώστε να αποφασίσουν για τη δημοσιότητα που θα δώσουν.

 

Αλλιώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε αποφάσεις-εκτρώματα…

Και ποιός θα έχει στο νου το παιδί;

 γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

Από τα εργοστάσια του Μπαγκλαντές με τα 10χρονα παιδιά βιομηχανικούς εργάτες ως τον παιδοφιλικό τουρισμό σε χώρες της Ασίας, το trafficing, τη μαστρωπεία, το εμπόριο παιδιών, ως τα δωμάτια των ξενοδοχείων της ανατολικής Ευρώπης με πρωταγωνιστές πολιτικά πρόσωπα που "απαρνήθηκαν" την πολιτική, αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι, τους διαπρεπείς σκηνοθέτες που "απαρνήθηκαν" την τέχνη και επίσης κυκλοφορούν ελεύθεροι... και μέχρι τον Κολωνό και τα Σεπόλια. 

 

Αν τα πράγματα είναι όπως λέγονται και περιγράφονται τότε δεν πρόκειται για βιασμό μόνο… δεν πρόκειται για κακοποίηση μόνο… πρόκειται για βιασμό, κακοποίηση και φρικτό βασανισμό μαζί και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.  

Ο,τι πέρασε το 12χρονο κορίτσι, το 12χρόνο παιδί – είναι παιδί – ξεπερνάει αυτό που μπορεί να αντέξει ο νους. Και δεν το ξεπερνάει επειδή ξαφνιάζει. Το ξεπερνάει επειδή είναι βρώμικο, επειδή προέρχεται από τον χειρότερο και απεχθέστερο κοινωνικό απόπατο. 

Ωστόσο δεν ξαφνιάζει…

Δεν ξαφνιάζει, διότι το σύστημα της βαθιάς εκμετάλλευσης, δεν ορρωδεί ούτε μπροστά στην εκμετάλλευση των παιδιών.

Από τα εργοστάσια του Μπαγκλαντές με τα 10χρονα παιδιά βιομηχανικούς εργάτες ως τον παιδοφιλικό τουρισμό σε χώρες της Ασίας, το trafficing, τη μαστρωπεία, το εμπόριο παιδιών,

ως τα δωμάτια των ξενοδοχείων της ανατολικής Ευρώπης με πρωταγωνιστές πολιτικά πρόσωπα που “απαρνήθηκαν” την πολιτική, αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι,

τους διαπρεπείς σκηνοθέτες που “απαρνήθηκαν” την τέχνη και επίσης κυκλοφορούν ελεύθεροι…

και μέχρι τον Κολωνό και τα Σεπόλια. 

Τον Κολωνό, που δεν είναι Κολωνάκι, τον Κολωνό  όπου στις γειτονιές του κατοικούν άνθρωποι φτωχοί,  του μεροκάματου,  της αξιοπρέπειας και της αντοχής. Και παιδιά του χαρτζιλικιού. Αλλά, που βρέθηκε κι εκείνος ο άθλιος, το σκουλήκι, που προσπαθώντας  από τον Κολωνό να πάει στο… Κολωνάκι  βασάνιζε το μικρό παιδί.

Και όχι μόνος… ήδη ξέρουμε ότι είναι τουλάχιστον δύο δεκάδες “ευυπόληπτοι”  πολίτες. Και πιθανόν να είναι και άλλοι. Δηλαδή, κάποιοι εκατοντάδες έστησαν ολάκερο κύκλωμα και δήλωναν συμμετοχή για να βιάσουν ένα παιδί; 

Ενα; ‘Η μήπως πολλά; Διότι, αν από την μία πλευρά υπάρχουν 213, συν ο φερόμενος ως δράστης και εγκέφαλος, συν όσοι αποκαλυφθούν ακόμα, δηλαδή ένα απίθανο κύκλωμα, από την άλλη πλευρά μοιάζει απίθανο να είναι μόνο ένα παιδί… Και σε αυτή την περίπτωση η φρίκη, η δυσωδία, η αηδία, δεν θα έχουν τέλος. 

Και ας πάμε τώρα στο παιδί. 

Ποιός προστατεύει το παιδί; 

Πρώτον: από τη μανία της φερόμενης ως “δημοσιογραφίας” που στρατοπεδεύει έξω από το σπίτι του κοριτσιού, σύμφωνα με τα όσα κατήγγειλε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή η δικηγόρος της οικογένειας, αντί να ερευνά εξονυχιστικά τη δράση του υπόπτου, στη γειτονιά, στην εκκλησία, στις φερόμενες ως “δουλίτσες” με το κράτος.

Δεύτερον: από ένα κράτος που δηλώνει πανταχού παρόν και είναι εξοργιστικά απόν. Σύμφωνα με τη δικηγόρο της οικογένειας δεν υπήρξε καμία παρέμβαση από την Κοινωνική Υπηρεσία, αν και η καταγγελία  έγινε πριν από ένα μήνα. Και πως να υπάρξει άραγε; Πού να πρωτο – συντρέξουν οι υποστελεχωμένες Κοινωνικές Υπηρεσίες; 

Εν ολίγοις,  ποια κρατική δομή ακριβώς θα υποστηρίξει ψυχολογικά την οικογένεια και το παιδί; Με ποια βοήθεια θα μαλακώσουν και θα κλείσουν (αν ποτέ κλείσουν…) τα τραύματα και ο αποτροπιασμός στην ψυχή αυτού του μικρού κοριτσιού; Με ποια στήριξη θα επιστρέψει στο σχολείο και στη γειτονιά; 

Ποιός θα προστατέψει τα παιδιά που ζουν αυτή τη φρίκη, αλλά δεν τα γνωρίζουμε και ίσως δεν τα μάθουμε ποτέ; Ποιός θα γλιτώσει τα επόμενα παιδιά; 

Η απάντηση είναι η γνωστή… Το κράτος που είναι ρυθμισμένο και οργανωμένο να διασώζει μόνο τους εντολείς του, δηλαδή τα αφεντικά του, μόλις “κατέβει” από τα πρώτα θέματα της ειδησεογραφίας η αποτρόπαια υπόθεση, θα αποσυρθεί και αυτό.

Ωστε, τελικά, μόνο ο λαός, με τον τρόπο που εκείνος γνωρίζει, με την αλληλεγγύη και το νοιάξιμο για τον διπλανό που μόνο ο λαός  να μπορεί να εγγυηθεί, μόνο εκεί  να μπορεί  να ελπίζει το παιδί και κάθε παιδί. 

Υ.Γ. Οσο για τους … Μουμτζήδες που γράφουν τρισάθλια tweets σαν και το ακόλουθο “Η ατζέντα σήμερα είναι η λειτουργία του μετρό στον Πειραιά. Επάνω σε αυτήν την εικόνα γίνονται οι συγκρίσεις. Αφήστε τους ανύπαρκτους και τους μουσαμαδένιους να ασχολούνται με τους παιδοβιαστές. Δεν κάνουν πολιτική, αλλά ψυχοθεραπεία. Βγάζουν όλα τα συμπλέγματά τους” και όσους αναπαράγουν αυτές  τις αθλιότητες, ακόμα και υπουργοί της κυβέρνησης – εν προκειμένω ο Αδ. Γεωργίαδης – είναι προφανές ότι παραδίδονται μόνοι τους στη χλεύη και την ανυποληψία…

 

Ο Θουκυδίδης και οι αναποδογυρισμένες λέξεις

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Στην «Ιστορία» του Θουκυδίδη δεν είναι μόνο ο «Περικλέους επιτάφιος» συγκλονιστικός. Αμέτρητες οι παράγραφοι του κειμένου του που σε καθηλώνουν με την περιγραφική τους δεινότητα ή με την οξυδέρκεια και την ευθύτητα των παρατηρήσεων του Αθηναίου ιστορικού. Κυρίως σ’ αυτές τις αφοπλιστικές σκέψεις οφείλει το σύγγραμμά του τη διαχρονική του αίγλη, που έλκει και θα συνεχίσει να έλκει αναγνώστες, ειδικούς και μη, σε όποια γλώσσα κι αν έχει μεταφραστεί. Οι ανά τον κόσμο πολιτικοί και στρατιωτικοί που μελετούν Θουκυδίδη, πάντως, άλλα αναζητούν εκεί, για να «παραδειγματιστούν»: ιστορικά επεισόδια ωμότητας, που πιστοποιούν πως η ισχύς ή εκδηλώνεται αμοραλιστικά, εναντίον εχθρών αλλά και φίλων, ή δεν υπάρχει. Γεμάτη Μηλίους η ιστορία.

 

Στις διασημότερες από τις στοχαστικές παρατηρήσεις που μας κληροδότησε ο ιστορικός – ανατόμος του συλλογικού νου και της ατομικής ψυχής συγκαταλέγονται όσες αφορούν το κατά το δοκούν (ή μάλλον κατά το συμφέρον) αναποδογύρισμα της σημασίας κρίσιμων λέξεων. Ο Θουκυδίδης ήθελε να καταστήσει ολοφάνερη την ηθική και πνευματική φθορά που επέφερε στο «Ελληνικόν», την Ελλάδα, η «στάσις», ο εμφύλιος πόλεμος, για να δείξει δηλαδή ότι καμία πόλη δεν θα νικούσε στ’ αλήθεια, ακόμη κι αν τα όπλα της θριάμβευαν, αφού όλες τους είχαν διαβρωθεί από τη δολιότητα και την ωμότητα. Υπογραμμίζει λοιπόν ότι οι αντιμαχόμενοι, οι δημοκρατικοί Αθηναίοι και οι ολιγαρχικοί Λακεδαιμόνιοι, μαζί και οι εταίροι τους, ακόμη «και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει».

 

«Και άλλαξαν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ώστε να ταιριάζει με τις πράξεις τους», μεταφράζει ο Ν. Μ. Σκουτερόπουλος στην έκδοση της «Ιστορίας» που επιμελήθηκε (Πόλις, 2011), ο οποίος υποσημειώνει ότι «η “μεταξίωση των αξιών” στο δημοκρατικό πολίτευμα της πλατωνικής παθολογίας των ημαρτημένων πολιτευμάτων (“Πολιτεία”, 560e κ.ε.) ασφαλώς ριζώνει σε αυτό το χωρίο της θουκυδίδειας πολιτικής παθολογίας». Η μετάφραση της ίδιας πρότασης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στην παλιά έκδοση της Εστίας (επιμέλεια Στέφ. Ι. Στεφάνου – Κωνστ. Δ. Στεργιόπουλος), διαφέρει, μάλλον λαθεμένα, στο δεύτερο μισό: «Και κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, διά των οποίων δηλούνται τα πράγματα».

 

Ο Θουκυδίδης δεν μένει βέβαια στην αποφθεγματική διατύπωση: την αποδεικνύει συντάσσοντας έναν παραστατικό κατάλογο λέξεων που η σημασία τους αλλοιώθηκε αυθαίρετα ή ανατράπηκε, ώστε να νομιμοποιηθούν πλεκτάνες, φατριασμοί, ίντριγκες κτλ. Στη μετάφραση του Σκουτερόπουλου: «Ετσι, η ασυλλόγιστη τόλμη λογιζόταν γενναιότητα και αφοσίωση στην παράταξη, η προνοητική αυτοσυγκράτηση εύσχημο πρόσχημα δειλίας, η σωφροσύνη πρόφαση ανανδρίας και η σφαιρικότερη θεώρηση των πραγμάτων καθολική ανικανότητα για δράση». Ο παραταξιακός φανατισμός, εν ολίγοις, συντρίβει τη σύνεση και τη μετριοπάθεια. Οι λέξεις «φανατισμός» και «φανατικός» δεν υπήρχαν τότε. Εισήχθησαν στην ελληνική γλώσσα μόλις το 1838 και το 1871, αντίστοιχα, αντλημένες από τη γαλλική, όπου δήλωναν κατ’ αρχάς την «ιερή μανία» (fanum είναι το ιερό, ο ναός) που καταλάμβανε τους ιερείς της Κυβέλης και της Ισιδας. Αν υπήρχαν, σίγουρα ο ιστορικός μας θα τις χρησιμοποιούσε.

 

Εδώ βαφτίζονται «νόμιμες επισυνδέσεις» οι παράνομες παρακολουθήσεις, «σκευωρίες» τα σκάνδαλα, «τοξικότητα» η κριτική.

 

Ο κατάλογος των ετσιθελικά ανασημασιοδοτημένων όρων συνεχίζεται: «Η παράφορα ασυγκράτητη ορμή θεωρήθηκε ανδρική αρετή» («παντελονάτη» λεβεντιά δεν πιστώνουμε σήμερα σε κάθε μάγκα και νταή, όπου κι αν δρα, στα γήπεδα, στη Βουλή, σε κάποια παραλία εις βάρος τουριστριών;), «και η προσεκτική εξέταση προκειμένου να σιγουρευτεί ένα εγχείρημα εύσχημη πρόφαση υπεκφυγής. Κι όποιος κατέκρινε και κακολογούσε λογιζόταν πάντοτε άξιος εμπιστοσύνης, ενώ εκείνος που του έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Ενας ραδιούργος που κατάφερε να στήσει μία παγίδα λογιζόταν έξυπνος, κι ακόμη φοβερότερος εκείνος που αντιλαμβανόταν την παγίδα, ενώ αυτόν που προνόησε ώστε να μη χρειαστεί τίποτε από αυτά τον θεωρούσαν διαλυτικό στοιχείο της παράταξης τρομοκρατημένο από τους αντιπάλους. Με δυο λόγια ο έπαινος ήταν για όποιον πρόφθασε να κάνει το κακό πρώτος και για όποιον πιεστικά παρακίνησε στο κακό κάποιον που δεν είχε διανοηθεί να το διαπράξει».

 

 

Αν είχε πρότυπο ο Τζορτζ Οργουελ όταν έγραφε το περίφημο «1984» και απάρτιζε εκεί το «New Speak» του ολοκληρωτικού καθεστώτος, θα ήταν πιθανότατα το χωρίο του Θουκυδίδη για την ανατροπή της «ειωθυίας αξιώσεως των ονομάτων». Η οργουελική «Νέα Ομιλία» θεμελίωνε την προπαγάνδα της στην αντιστροφή της συνηθισμένης έννοιας των λέξεων αλλά και στους ευφημισμούς και στη βίαιη απαλοιφή «επικίνδυνων» και «αντικανονικών» όρων. Στόχος, η εξάλειψη του «εγκλήματος της σκέψης».

 

Εκτός λογοτεχνίας, στην ιστορία, φαίνεται ότι αρκεί η παγίδευση της σκέψης, η υπονόμευσή της από τις νοθευμένες ή αναποδογυρισμένες λέξεις, όπως στα χρόνια του Θουκυδίδη. Αν το παραταξιακό συμφέρον, δηλαδή η κατάκτηση της εξουσίας ή η διατήρησή της, επέβαλλε τη συμμαχία με τους Πέρσες (ποια συμμαχία; Επιτηρητές του κατακερματισμένου «Ελληνικού» είχαν γίνει οι ηττημένοι των μεγάλων πολέμων), τότε οι «υπεύθυνοι προπαγάνδας» κάθε παράταξης ή πόλης, τρανοί δημαγωγοί, όφειλαν να παραστήσουν τους «εθνικούς εχθρούς» (με σημερινή ορολογία) σαν προστάτες και φίλους, τους δε όμαιμους και ομόγλωσσους σαν μέχρις αφανισμού πολεμίους.

 

Το ματωμένο τελευταίο τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ., που άρχισε λαμπρά χρυσός και κατέληξε χάλκινος και σκουριασμένος, σακάτεψε την Ελλάδα, όχι μόνο την ηττημένη Αθήνα. Ειδικά η Αθήνα πάντως, η έδρα του στοχασμού, υποδουλώθηκε στη δεισιδαιμονία και στον ανορθολογισμό (εξ ου και ο συρμός των ξενικών λατρειών, της Κυβέλης, του Σαβάζιου, των «θνησκόντων θεών» Αδωνη και Αττη) και επιδόθηκε στη δίωξη «αιρετικών» φιλοσόφων και ποιητών: του Αναξαγόρα, του «άθεου» Διαγόρα, του Πρωταγόρα, του Ευριπίδη, του Σωκράτη βέβαια. Δικαίως γράφει ο Ερικ Ρόμπερτσον Ντοντς πως «η μεγάλη εποχή της ελληνικής Διαφώτισης ήταν επίσης, όπως στα χρόνια μας, μια εποχή Διωγμών – δίωξη των διανοουμένων, παρωπίδες στη σκέψη, και ακόμη (αν πρέπει να πιστέψουμε την παράδοση σχετικά με τον Πρωταγόρα) κάψιμο των βιβλίων» (στο βιβλίο του «Οι Ελληνες και το παράλογο», μετάφραση Γιώργης Γιατρομανωλάκης, εκδόσεις Καρδαμίτσα, 1996).

 

Εύκολα θα μπορούσε να συντάξει κανείς και στα δικά μας χρόνια έναν κατάλογο λέξεων που ανατράπηκαν βιαίως, στην Ελλάδα και διεθνώς. Η εισβολή του Πούτιν βαφτίστηκε «ειδική επιχείρηση» στην κολυμπήθρα του κυνισμού, στην ίδια που βαφτίστηκαν «ειρηνευτικές επιχειρήσεις εξαγωγής δημοκρατίας» οι τόσες επεμβάσεις των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ σε ποικίλες χώρες. Εδώ βαφτίζονται «νόμιμες επισυνδέσεις» οι παράνομες παρακολουθήσεις, «σκευωρίες» τα σκάνδαλα, «αθώοι λόγω παραγραφής» οι καθ’ ομολογίαν τους ένοχοι, «τοξικότητα» η κριτική, «αλληλουχία θαυμάτων» η αγυρτεία του Λυκαβηττού κ.ο.κ. Ναι, τουλάχιστον ως προς αυτό είμαστε απόγονοι των αρχαίων.