Κοινό μυστικό ετών 12

 

γράφει η Κρυσταλλένια Μανάβη*

 

Μετά τις πρόσφατες φρικιαστικές αποκαλύψεις για τον βιασμό της 12χρονης και τον γιγαντιαίο αριθμό “πελατών” και υποψήφιων “πελατών” -σε εισαγωγικά καθώς δεν μιλάμε για πελάτες αλλά για παιδοβιαστές- είδαμε για μια ακόμα φορά την ελληνική κοινωνία να είναι “σοκαρισμένη”. Να βλέπουμε χρήστες των social media να απορούν ποιοί είναι αυτοί οι 200-300 που έκλεισαν ραντεβού και πλήρωναν για να βιάσουν το παιδί. Που κρυβόταν όλη αυτή η αρρώστια, πως έχουμε καταντήσει έτσι, μπλα μπλα μπλα…

 

 

Μόνο που δεν κρυβόταν ποτέ η αρρώστια, αν μπορούμε να την πούμε αρρώστια. Δεν μιλάμε για κάποια πρόσφατη κατάντια. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο, και το χειρότερο, δεν είναι καν κρυφό. Είναι ένα κοινό μυστικό που οι περισσότερες, αν όχι όλες οι γυναίκες, γνωρίζουν: όταν κλείνεις τα 12, ξεκινάνε όλα. Από τα 12 ξεκινάνε να μας παρενοχλούν. Να μας κάνουν αυτό που, δήθεν αθώα, κάποτε χαρακτήριζαν “πείραγμα”. Να μας αγγίζουν, να μας φωνάζουν βρωμιές, να μας κοιτούν με τρόπο πρόστυχο και επιθετικό.

Για την ακρίβεια, οι περισσότερες γυναίκες καταθέτουν ότι στην διάρκεια της ανήλικης ζωής τους, από τα 12 μέχρι τα 17, το λεγόμενο catcalling, η παρενόχληση στο δρόμο από αγνώστους, ήταν πολύ πιο έντονη τότε, από ότι στην μετέπειτα πορεία τους. Πόσες από εμάς δεν έχουμε ακούσει να μας φωνάζουν χυδαιότητες ενώ είχαμε τη σχολική τσάντα στην πλάτη; Πόσες δεν έχουμε αποφύγει να περάσουμε μπροστά από καφενείο όσο είμασταν έφηβες; Πόσες δεν έζησαν την άθλια εμπειρία του να σχολιάζουν γείτονες, γνωστοί, ακόμα και οικογενειακοί φίλοι τις αλλαγές στο σώμα, με έναν τρόπο περίεργο, με μια συμπεριφορά διαφορετική, που για κάποιο λόγο σε τρομάζει;

 

Και φυσικά, η ευθύνη μετατοπίζεται πάντα στα ίδια τα παιδιά. “Απαπα δεν το είδες μια σταλιά παιδί τι φορούσε”, “καλά τα έχεις δει τα σημερινά γυμνασιοκόριτσα πως ντύνονται”, “προκαλούν και οι μικρές όμως”. Αν ένα κοριτσάκι του γυμνασίου ή ακόμα και του δημοτικού, κάνει το ολέθριο σφάλμα να φορέσει σορτσάκι ή lipgloss, ξαφνικά οι ενήλικες γύρω της είναι απόλυτα εντάξει να την μην την αντιμετωπίσουν πια ως αυτό που είναι, ένα μικρό κορίτσι, μια έφηβη, αλλά ως μια προκλητική σειρήνα που λογικό να την βιάζουν οι 40ρηδες.

 

Μόνο που μιλάμε για κάτι διαχρονικό. Δεν εμφανίστηκε μαζί με τα κοντά σορτσάκια, το Tik Tok ή τα crop top όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε κάποιοι. Πόσες ιστορίες δεν έχουμε ακούσει από γυναίκες που πλέον βρίσκονται σε ηλικίες άνω των 60, ότι παλιά τις παρενοχλούσαν οι πατεράδες των φίλων τους, οι γαλατάδες, οι μπακάληδες; Γυναίκες που όταν πήγαιναν στον νιόκοπο τότε κινηματογράφο με χαρά στα 12 και τα 13, οι άντρες στις διπλανές θέσεις έβαζαν τα χέρια τους,κάτω από το παλτό, στα παιδικά τους πόδια, γυναίκες που το να τους στείλει η μητέρα τους στο φούρνο για ψωμί ήταν ο εφιάλτης τους, γιατί γνώριζαν ότι ο φούρναρης είχε μακρύ χέρι; Εμπειρίες που ψιθυρίζονται εδώ και χρόνια από στόμα σε στόμα, ένοχα, με την υποψία ότι μπορεί και να φταις. Γιατί τα μικρά παιδιά ντρέπονται, και αυτοί που τα εκμεταλλεύονται το ξέρουν καλά. Δεν μπορούν να πλοηγηθούν στον κόσμο με την γνώση και τη λογική ενός ενήλικα. Είναι εύκολη λεία, φοβούνται να μιλήσουν, διστάζουν να αντιδράσουν. Και σε αυτό είναι που ποντάρουν όσοι απολαμβάνουν τη επιβολή δύναμης, στην οποία στοχεύει η παρενόχληση.

 

Ποιοι είναι λοιπόν όλοι αυτοί που προσπάθησαν να βιάσουν την 12χρονη; Είναι κάποια τέρατα που μένουν σε λαγούμια, βγαίνουν από αυτά για να εγκληματίσουν και επιστρέφουν κατόπιν στην σκοτεινή τους κρυψώνα; Όχι. Είναι πάντα και παντού δίπλα μας. Είναι οι γνωστοί που λένε ότι τα σημερινά κορίτσια προκαλούν. Είναι ο ηλικιωμένος γείτονας που κάθεται στο καφενείο και κοιτάει σαν ξελιγωμένος τα κοριτσάκια που περνούν από μπροστά του για να πάνε στο σχολείο απέναντι. Είναι οι φίλοι που αστειεύονται ότι θα τους κλείσουν φυλακή επειδή ξερογλείφονται με τις έφηβες στα social media. Που αποκαλούν π**τανακια και τσ**λάκια τα ανήλικα κοριτσάκια γύρω τους.

 

Όταν οι άνθρωποι μας λένε ποιοί είναι, πρέπει να τους ακούμε. Γιατί πιστεύουμε ότι οι παραπάνω συμπεριφορές είναι αθώες; Γιατί πιστεύουμε ότι η συνεχής σεξουαλικοποίηση των ανήλικων κοριτσιών είναι άνευ συνεπειών στην πραγματικότητα; Σαφώς ο λόγος από την πράξη έχει απόσταση, όμως ,όπως φαίνεται, όσοι περνάνε από τα λόγια στην πράξη είναι περισσότεροι απ’ όσοι φανταζόμαστε. Και όσοι δεν το κάνουν, με τα λόγια τους υποβαθμίζουν την πράξη όσων περνούν.

 

Φεμινιστικές οργανώσεις και γυναίκες γενικότερα, φωνάζουμε χρόνια ότι βιώνουμε παρενόχληση από την ηλικία των 12, και δεν μας ακούει κανείς. Μας αποκαλούν υπερβολικές και υστερικές, κατηγορώντας  μας ότι τα βγάζουμε από το μυαλό μας για να εξυπηρετήσουμε την υποτιθέμενη ατζέντα μας. Επομένως, το μόνο που θέλω να ζητήσω, είναι να πάψουμε να είμαστε “σοκαρισμένοι”. Να πάψουμε να κλείνουμε τα αυτιά στις εμπειρίες τόσων ανθρώπων, και να κοιτάξουμε κατάματα το πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μόνο τότε έχουμε ελπίδες να το αλλάξουμε.

 

*Πολιτικός Επιστήμονας