Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Δεν μιλάμε, δεν διαβάζουμε και δεν ακούμε μ’ ένα λεξικό στο χέρι. Και είναι αδύνατο να κατέχουμε όλα τα λήμματα των ειδικών λεξικών. Συγκεκριμένα επί του συγκεκριμένου: Στην Ψυχιατρική ο όρος «παιδόφιλος» έχει αυστηρώς καθορισμένη σημασία. Και αυτό, υποθέτω, επηρεάζει και τη διάλεκτο της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας. Και οι δύο «υπηρεσίες», πάντως, συνηθίζουν να χτενίζουν με καθαρευουσιάνικη τσατσάρα τις καταθέσεις των εμπλεκομένων.

 

Αντιγράφω το λήμμα «παιδοφιλία» από το Λεξικό της Ακαδημίας: «ΨΥΧΙΑΤΡ. μορφή παραφιλίας κατά την οποία ένας ενήλικος έχει έντονες, επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές φαντασιώσεις με παιδιά ή/και εκδηλώνει συμπεριφορές που περιλαμβάνουν σεξουαλική δραστηριότητα με αυτά. Πβ. παιδεραστία». Οπως σημειώνεται εκεί, ο αντίστοιχος αγγλικός όρος πλάστηκε το 1906, ο δε γαλλικός το 1969. Τι βλέπουμε; Οτι για να κατανοήσουμε πληρέστερα την έννοια της «παιδοφιλίας» πρέπει να γνωρίζουμε τι σημαίνει ο επίσης ψυχιατρικός όρος «παραφιλία», πλασμένος στα αγγλικά το 1925, άρα νεότερος στα ελληνικά. «Παραφιλία», λοιπόν, είναι η «αποκλίνουσα ερωτική προτίμηση, σεξουαλική παρέκκλιση».

 

Φοβάμαι ότι στην κοινή χρήση οι λέξεις «παιδοφιλία» και «παιδόφιλος» δεν διατηρούν την απαξία τους, το νόημα της κακοποίησης, που υπονοείται ακόμα και από την ουδέτερη ψυχιατρική ορολογία. Σχεδόν ήπιες ακούγονται, σαν ν’ ανήκουν στην ίδια καλοσυνάτη οικογένεια με τη «ζωοφιλία», τη «βιβλιοφιλία» και την «ειρηνοφιλία». Ναι, υπάρχουν και σύνθετα με αρνητική σημασία, η «νεκροφιλία» λ.χ. ή η «λυκοφιλία». Εχω, όμως, την αίσθηση ότι το «παιδοφιλία» ακούγεται περίπου αθώο, και σίγουρα ηπιότερο από την «παιδεραστία». Η σκληρή αλήθεια μάλιστα, ότι πρόκειται πάντα για βιασμό, δεν διασώζεται ακέραιη ούτε στην «παιδεραστία», αφού ελεύθερη βούληση ανηλίκου και ηθελημένη συμμετοχή του δεν νοείται.

 

Δεν είναι φιλολογικό το θέμα. Ψυχοπνευματικό είναι. Οι λέξεις δεν αποκαλύπτουν μόνο το σκεπτικό, την οπτική μας. Τα διαμορφώνουν κιόλας. Σε κάθε περίπτωση, παιδοβιασμό έχουμε και παιδοβιαστές. Τουλάχιστον όσοι δημοσιογραφούμε, ας τους αποκαλούμε έτσι. Κι ας πάψουμε να διαλαλούμε σχεδόν με πορνογραφικό καμάρι ότι η πραμάτεια μας περιέχει «όλες τις λεπτομέρειες για τη φρίκη στον Κολωνό». Αλλά και να «στολίζουμε» τα ρεπορτάζ μας σε κανάλια, ιστοσελίδες και εφημερίδες με «χαριτωμένες» ημίγυμνες Λολίτες. Ο ροζ κιτρινισμός, κιτρινισμός παραμένει. Χυδαίος.