Οι εχθροί...

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Ο εχθρός δεν είναι ένας, είναι πολλοί, είναι και αόρατοι – και ο πιο ύπουλος ενεδρεύει στον καθένα πολίτη ξεχωριστά· πολίτη και όχι οπλίτη, διότι είναι ο καθένας άοπλος μπροστά στην επέλαση των εχθρών: όμοια σκέψη και ομιλία, ομοιοστασία, ομοιομορφία. Ισοπέδωση. Θάνατος. Ο υποταγμένος στην εξουσία νους, αν και σκλαβωμένος [εσαεί;] επικρατεί· εξορίζει το αίσθημα. Η κυριαρχία της ιεραρχίας, του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Δύσκολο να συγκλονιστεί κανείς και να εναντιωθεί σ’ όλο αυτό το παραλήρημα, στην απώλεια του αυτεξούσιου αλλά και της καθημερινής αξιοπρέπειας.

 

Μπορούν βέβαια, φευγαλέα, να γίνουν αντιληπτοί και να κατονομαστούν μερικοί εχθροί.

 

● Να, η τηλεόραση. Μπορεί να συντροφεύει ηλικιωμένους και μεσήλικους από τη μία, αλλά από την άλλη σκοτώνει καθημερινά τα γεγονότα [την αλήθεια], επηρεάζει και αλλοιώνει συνειδήσεις, διαχέει ασύδοτα τον καταναλωτισμό, υμνώντας τον πλούτο και την «επιτυχία», διατηρεί όλους τους -ισμούς: σεξισμό κυρίως, εθνικισμό, εκφασισμό και λοιπούς πολλούς.

 

 

● Ιδού και τα Πανεπιστήμια, τα φυτώρια υποτίθεται της αμφισβήτησης, της γένεσης και παραγωγής ιδεών, ο τόπος όπου κοχλάζει νεανικό αίμα: θλίψη, διαγκωνισμός για κατάληψη κυβερνητικών θώκων, για ιδιοποίηση ευρωπαϊκών κονδυλίων για ερευνητικά τάχα προγράμματα· επίνευση για εισαγωγή και εγκατάσταση στα πανεπιστήμια ένστολων φρουρών της αστυνομίας – τι όνειδος για το πνεύμα, για τη δημοκρατία.

 

● Επιπροσθέτως, η δημοσιογραφία, με μικρές εξαιρέσεις μερικών εφημερίδων. Απόλυτη σύμπνοια «δημοσιογράφων», διαφημιστών, ανθρώπων της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας. Δεν γίνεται λόγος για το κοινό, το οποίο δεν είναι το αίτιο της ολοκληρωτικής κατάρρευσης αλλά το αποτέλεσμα, αν και, ενίοτε, συγχέονται οι ευθύνες.

 

● Τι να πει κανείς για τις τέχνες, που κι αυτές είναι πλέον πληθυντικές ενώ μία ήταν η Τέχνη. Ανευρες, υποτονικές, «λογικές», ανούσιες, κάλπικες – έχει χαθεί η ανεξαρτησία και ο σκοπός της τέχνης, ο μετριασμός ήγουν της τραγικότητας της ζωής. Σχεδόν όλες ξένες προς τον ελληνικό πολιτισμό, μα εντελώς ξένες. Οι περισσότεροι εκφραστές τους [των τεχνών]: ξέρουν λίγα και λένε πολλά, αντί να γνωρίσουν πολλά και να πούνε λίγα (αλλά ζουμερά).

 

● Και τι να πεις ωσαύτως για την Αριστερά και το συνδικαλιστικό (κάποτε υπήρχε και φοιτητικό!) κίνημα. Καλύτερα να λέμε άλλα λόγια, τέτοια ώστε ν’ αγαπιόμαστε· τουλάχιστον να μην τρώμε τις σάρκες μας.

 

Με τούτα και μ’ εκείνα φαίνεται νομοτελειακός ο ευτελισμός, και η καταβαράθρωση της χώρας, που για λίγους μήνες, πριν από ογδόντα δύο χρόνια, έλαμψε διά της αντιστάσεως της ομοψυχίας, της αντίστασης. Αυτό δεν είναι απαισιόδοξο, σαν παράπονο ακούγεται, αλλά ούτε κι έτσι είναι ικανοποιητικό. Η έκσταση είναι απούσα, το φρόνημα και ό,τι μπορεί να δικαιώσει την έννοια άνθρωπος, ή να την εξυψώσει...

 

Θυμάται κανείς; Σκέφτεται;