Το νεκρό προσφυγάκι και το διαρκές έγκλημα

 

γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

 

Κάπου στα μέσα Αυγούστου, τότε που κάποιοι δυστυχισμένοι, απελπισμένοι, ανέστιοι, πεινασμένοι, παγωμένοι συνάνθρωποί μας γίνονταν “μπαλάκι” μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας – θαρρείς και το σημαντικό δεν ήταν το πώς θα σωθούν οι άνθρωποι, αλλά το ποιος έχει την αρμοδιότητα να τους σώσει, αν υποθέσουμε ότι ήταν ποτέ αυτό το θέμα, δηλαδή η σωτηρία τους – τότε, λοιπόν, εμφανίζονταν και κάποιοι “έξυπνοι”, οι οποίοι πάνω στο δράμα των εγκλωβισμένων στη νησίδα του Εβρου και κυρίως πάνω στη τραγωδία της  μάνας που έχασε το παιδί της παρίσταναν με μπόλικη αθλιότητα, απανθρωπιά και κυνισμό τους Σέρλοκ Χολμς της συμφοράς και αναζητούσαν «αποδείξεις» για το νεκρό παιδί.

 

Τα τεκμήρια που έψαχναν υπήρχαν ήδη… στο Αιγαίο, τη Μεσόγειο, στα συρματοπλέγματα της Μελίγια, και του Μεξικού….

 

Δυστυχώς, υπάρχουν περισσότερα από όσα τους  χρειάζονται.

 

18 άνθρωποι χαμένοι στη Λέσβο και ανάμεσά τους ένα παιδί… Ενα ακόμα παιδί που έπνιξε τα όνειρά του κάπου στο βυθό Αιγαίου… κι έτσι δεν θα αλλοιώσει την απαστράπτουσα ευρωπαϊκή φυλή. Ανθρωποι, στα Κύθηρα, που τους είδαμε να κρέμονται στα βράχια, να έχουν κρεμάσει την ελπίδα τους στα βράχια, μήπως και κάπου βρουν ένα κομμάτι γης να τους δεχτεί. Αγνωστος ακόμα ο αριθμός των χαμένων, των πνιγμένων στα Κύθηρα…

 

Οι πρόσφυγες είναι πάντα ορατοί για εκείνους που βλέπουν τον πρόβλημα, που συναισθάνονται την ανάγκη του ξενιτεμένου και κατανοούν την αιτία πίσω από το διαρκές δράμα. Το γεγονός ότι στα σημεία των δύο ναυαγίων έσπευσαν οι Αρχές με τα σωστικά μέσα, δεν σημαίνει καθόλου ότι εξασφαλίστηκε  και η με ανθρωπιστικούς όρους  συνολικότερη αντιμετώπισή τους,

 

Διότι, ό,τι τότε μας έμαθε ο Εβρος, μας το ξαναμαθαίνουν μετ’ επιτάσεως, οι νεκρές γυναίκες στη Λέσβο, ο άγνωστος αριθμός ακόμα νεκρών στα Κύθηρα και κυρίως το παιδί… εκείνο το παιδί…

 

– Η διαχείριση του προσφυγικού διέπεται από μια κατάπτυστη συμφωνία – την Κοινή Δήλωση Ελλάδας – Τουρκίας  που υπεγράφη το 2016 –  με την οποία η ΕΕ τα έχει κάνει πλακάκια με την Αγκυρα, ενώ οι κυνηγημένοι και κατατρεγμένοι άνθρωποι θεωρούνται κάτι σαν βαλίτσες που τις κλωτσάνε ο ένας στον άλλον, στην προκειμένη περίπτωση η Τουρκία στην Ελλάδα και τούμπαλιν και όλο αυτό προκειμένου οι χιλιάδες των ξεριζωμένων να μη φτάσουν στην καρδιά της Ευρώπης. Η συμφωνία αυτή, που ο ΣΥΡΙΖΑ συνομολόγησε, η ΝΔ εφαρμόζει και όλοι μαζί την χειροκρότησαν ήταν εξ αρχής εγκληματική. Η συμφωνία αυτή εξαρχής απέδιδε στην Ελλάδα το ρόλο δεσμοφύλακα και δήμιου, ρόλο που τις απέδωσε η Ε. Ε. και πρόθυμα αποδέχτηκε.  Ετσι, οι πρόσφυγες μέσω της διαρκούς εξαθλίωσής τους χωρίς καμία πρόβλεψη απόδοσης ασύλου και χωρίς καμία μέριμνα μετακίνησής τους  στις χώρες που επιθυμούν  βρέθηκαν να συνωστίζονται σε «αντίπαλα»  στρατόπεδα συγκέντρωσης –Ελλάδας και Τουρκίας – ενώ στο μεταξύ μετατράπηκαν και  σε ιδανικό εργαλείο γεωπολιτικών παζαριών και εκβιασμών.

 

– Οι αλληλοκατηγορίες που πηγαίνουν κι έρχονται μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποτελούν μέγιστη υποκρισία, αφού έχουν μεταξύ τους συμφωνήσει για τον εγκλωβισμό των προσφύγων και μέσω του εγκλωβισμού τους έχουν στήνει το γεωπολιτικό τους παίγνιο

 

– Σε αυτές τις συνθήκες είναι φυσικό να βρίσκουν πεδίο δόξης λαμπρό και κυρίως πεδίο κέρδους οι κάθε λογής επιτήδειοι διακινητές – έμποροι απελπισμένων ανθρώπων. Επομένως, είναι τουλάχιστον ψευδές να κόπτονται και οι μεν (οι ελληνικές κυβερνήσεις) και οι δε (η τούρκικη κυβέρνηση) και φυσικά η Ε.Ε. ότι θα κόψουν αυτή τη γάγγραινα. Από που; Από το σώμα που οι ίδιοι μολύνουν;

 

– Οποιος παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει, ότι δεν είδε και δεν ξέρει τίποτα για το διαρκές έγκλημα των επαναπροωθήσεων στον Εβρο και ό, που άλλου συμβαίνουν, όπως κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα για τη Μόρια, την Ειδομένη, για τους δεκάδες μικρούς Αϊλάν που ξεβράζουν το Αιγαίο και η Μεσόγειος, για τη φρίκη που ζουν οι πρόσφυγες στη Μελίγια της Ισπανίας, όποιος παίζει παιχνιδάκια ορισμών με τις  λέξεις «πρόσφυγας» και «μετανάστης» για να μην ασχοληθεί με τη λέξη «άνθρωπος», όποιος κάνει ότι δε βλέπει την κτηνωδία και πίσω από την κτηνωδία βλέπει μόνο επιβουλές κατά της «πατρίδας»… όποιος επομένως κάνει πλάτες στο φασισμό για να κερδοσκοπεί πάνω στο έγκλημα, είναι συνένοχος.

 

– Η κυβέρνηση – και κάθε κυβέρνηση – που ποντάρει πάνω στο χαρτί της προστασίας τους έθνους από τους «εισβολείς», δηλαδή πάνω στο ακροδεξιό ακροατήριο, στρώνει το χαλί του φασισμού

 

– Οι πρόσφυγες  δεν είναι «ροές» είναι άνθρωποι. Οι πρόσφυγες  δεν είναι ούτε «βόμβες», ούτε  «σκουπίδια». Η μόνη διαχείριση που θα άρμοζε στη χώρα της προσφυγιάς, του πατριωτισμού και αλληλεγγύης είναι να περιθάλπει εκείνους που έχουν ανάγκη, να τους εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για όσο παραμένουν στη χώρα, να εξετάζει τα αιτήματά τους και να τους αποδίδει το νομιμοποιητικό καθεστώς που απορρέει από την ιδιότητά τους, να τους ανοίγει το δρόμο για τις χώρες που προορισμού που εκείνοι επιλέγουν προμηθεύοντάς τους με τα ανάλογα ταξιδιωτικά έγγραφα.

 

Αν αυτή η αντιμετώπιση προϋποθέτει μια χώρα απείθειας και ανυπακοής απέναντι σε ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ, αν προϋποθέτει μια χώρα της αλληλεγγύης που θα τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια της απανθρωπιάς και του φασισμού… τότε αυτό  να γίνει.

 

Κι αν υπάρχει κάτι για να ελπίζει κανείς είναι οι κάτοικοι στα Κύθηρα, εκείνοι που έτρεξαν να βοηθήσουν, να σώσουν να τα περιθάλψουν…