Οχι ρομαντισμούς, παρακαλώ

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Τι φέρνει αυτός ο Οκτώβρης; Σκληρός και ένοχος; Ή μήπως θα είναι μαλακός και δίκαιος; Εχει απ’ όλα. Μα πάνω απ’ όλα έχει ένα στιγμιότυπο που δεν νομίζω πως θα ξεχάσουμε ποτέ. Τον Οκτώβρη του 2022 Ελληνας δικηγόρος είχε το θράσος να χαιρετήσει ναζιστικά υψώνοντας το χέρι του μπροστά στα μάτια των δικαστών, της χαροκαμένης μάνας, των δημοσιογράφων, των πολιτικών, των αστυνομικών. Είχε το θράσος να το κάνει μπροστά στα μάτια ενός ολόκληρου λαού απλώς και μόνο γιατί μπορούσε.

 

Γιατί ήξερε πως δεν θ’ ανοίξει ρουθούνι και γιατί ήξερε πως τα μάτια της κοινής γνώμης είναι στραμμένα πάνω του, σε μια από τις πλέον πολύκροτες δίκες από την εποχή της χούντας. Στην εικόνα του, εκατοντάδες (ή μήπως χιλιάδες;) ομοϊδεάτες του επιβράβευσαν, πήραν τα πάνω τους και βγήκαν σαν λυσσασμένα σκυλιά που αλυχτάνε στο διαδίκτυο για να μας τρομάξουν. Κι εμείς, σοκαρισμένοι ακόμη, και μπορεί κάποιοι από μας ήσυχοι πως καταβαραθρώσαμε το αποτρόπαιο τέρας του φασισμού, μείναμε να απορούμε: Πώς επιτρέπεται σε ένα ελληνικό δικαστήριο, στον ναό του Δικαίου, να προκαλεί ένας δικηγόρος με αυτόν τον αισχρό τρόπο υπερασπιζόμενος καταδικασμένους δολοφόνους; Κάποιοι μίλησαν για την ανοχή της δημοκρατίας που οφείλει όλα να τα περιέχει και όλα να τα ανέχεται. Είμαστε, αλήθεια, τόσο σίγουροι; Τα γεγονότα στη δολοφονία Φύσσα -και όχι μόνο- έδειξαν πως δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.

 

Στο κεφάλι μου συσσωρεύονται εικόνες όχι από τη «δημοκρατία της Βαϊμάρης» αλλά από μας εδώ, λίγα χρόνια πριν. Στρατόπεδα ναζιστών, «εγέρθητι», ρόπαλα και μπουνιές, αίμα προσφύγων. Και το αίμα του Παύλου, το αίμα στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Κάπου εκεί έξω, στις μισοσκότεινες κουζίνες των φασιστών, μαγειρεύεται το δηλητήριο. Οχι ρομαντισμούς, παρακαλώ. Η δημοκρατία δεν είναι ουτοπία. Είναι ένα συνεχές αίτημα, πραγματικό και ουσιώδες για την επιβίωσή μας.

Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα στη συνεχή μάχη του καλού με το κακό. Και πριν το κακό προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς προαναγγέλλοντας πυρετικά τις επόμενες κινήσεις του, ίσως θα πρέπει να ανασυνταχθούμε απέναντί του. Δεν έγιναν όλα για ένα πουκάμισο αδειανό, δεν έγιναν όλα για μια ιδέα, έγιναν για το αίμα το πολύ πραγματικό που χύθηκε στο πεζοδρόμιο μιας γειτονιάς, της δικής μας γειτονιάς, από θηρία. Θηρία με ανθρώπινη μάσκα.