Γυμνές ζωές...

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Γυμνοί, όπως οι μελλοθάνατοι του Άουσβιτς, «γυμνές ζωές», απογυμνωμένες από κάθε αξιοπρέπεια, πεταμένες στο ποτάμι.

 

92 μετανάστες ξεγυμνωμένοι από τους φασίστες του Ερντογάν στον Έβρο.

 

Η φωτογραφία με τα γυμνά σώματα θα δημοσιευθεί παντού, θα φθάσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Έτσι, όμως, αυτοί που καταγγέλουν τους γυμνωτές-βασανιστές θα ολοκληρώσουν τον εξευτελισμό, καθιστώντας τον τέλειο!

 

Η ελληνική κυβέρνηση που με ανακοινώσεις και δηλώσεις καταγγέλει -δικαίως μεν- την Τουρκία για «εργαλειοποίηση του προσφυγικού», δεν προσφεύγει παρόλα αυτά στους διεθνείς οργανισμούς και τα φόρα, γιατί και η ίδια ακολουθεί ανάλογη τακτική. Γιατί και η ίδια απογυμνώνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες πραγματικά και συμβολικά. Γιατί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων στον Έβρο, στη Λέσβο, στην Χίο, στην Μαλακάσα, παντού, είναι χώροι όπου υλοποιείται η "γυμνή ζωή", η πλήρης απογύμνωση των προσφύγων από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.

 

Γιατί το στρατόπεδο όπου συντελείται η "γυμνή ζωή" των μεταναστών «είναι -σύμφωνα με τον Αγκάμπεν- ένα κομμάτι της επικράτειας το οποίο τοποθετείται εκτός της κανονικής δικαιικής τάξης […] ένας χώρος εξαίρεσης όπου ο νόμος είναι πλήρως ανεσταλμένος […] και στον οποίο οι θηριωδίες που διαπράττονται, δεν εξαρτώνται από το νόμο, αλλά μόνο από τον πολιτισμό και την αίσθηση ηθικής της αστυνομίας…»! Γι’ αυτό εκεί τα πάντα είναι δυνατά και οποιαδήποτε πράξη εναντίον των εγκλείστων «δεν εμφανίζεται πλέον ως έγκλημα». Το ξύλο και το ξεγύμνωμα των προσφυγόπουλων στη Σάμο δεν θεωρείται έγκλημα. Η στείρωση μεταναστριών(υστερεκτομή) στη Τζόρτζια των ΗΠΑ από τους γιατρούς της αστυνομικής υπηρεσίας μετανάστευσης δεν θεωρείται έγκλημα! Οι «εθνικοί βιασμοί», που ούτε οι ναζί δεν εφάρμοσαν στην «τελική λύση», δεν θεωρείται έγκλημα. 

 

Γενικά, «Το πολιτικό σύστημα... περιέχει εντός του μια εκτοπισμένη τοπικότητα (σ.σ. στρατόπεδο ή γκέτο)… στην οποία κάθε μορφή ζωής και κάθε κανόνας είναι δυνατό να υπονομευτούν. Το στρατόπεδο, ως εκτοπισμένη τοπικότητα είναι ακόμα η κρυφή μήτρα της πολιτικής εντός της οποίας ζούμε…», γράφει ο Αγκάμπεν*.

 

Και για όσους θέλουν να δουν τις ποικίλες μορφές "στρατοπέδων", τέτοια είναι το Καρά Τεπέ, η Αμυγδαλέζα, η Μαλακάσα, ο Έβρος, αλλά και τα Εξάρχεια, αυτή η εκτοπισμένη τοπικότητα, όπου έχει ανασταλεί το δίκαιο και κυριαρχεί η "ηθική" της αστυνομίας, δηλαδή οι θηριωδίες της.

 

Οι γυμνοί άνθρωποι, λοιπόν, και οι γυμνές ζωές υπάρχουν στον Έβρο, υπάρχουν στα Εξάρχεια, υπάρχουν παντού.

 

Ας μην υποκρίνονται...

 

*Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Μέσα χωρίς σκοπό, εκδόσεις νήσος, 2020