Με… χάδια δεν πολεμάς την ακροδεξιά και τον φθηνό λαϊκισμό που θεριεύει

 

γράφει ο Βασίλης Κανελλης

 

Πρέπει να μπει φρένο στους εχθρούς της Δημοκρατίας, πριν κλάψουμε πάνω από τις... κάλπες

Διαβάζουμε στα ρεπορτάζ ότι η κυβέρνηση ανησυχεί για την άνοδο της ακροδεξιάς και της ακραίας λαϊκίστικης δεξιάς. Βλέπει το Μαξίμου τα νούμερα του Βελόπουλου να είναι στο 5%-6% και του Κασιδιάρη στο 2,5% με τάσεις ανόδου και… τρομάζει.

 

Και οι δημοσκοπήσεις βγάζουν κι ένα 10% αδιευκρίνιστης ψήφου που είναι και το μεγάλο αίνιγμα της κάλπης. Θα ψηφίσουν τον τηλεπωλητή των επιστολών του Ιησού, ο οποίος προωθεί και τις… πουτινικές ιδέες στην Ελλάδα;

 

Θα προτιμήσουν τον… Λιάκο τον φυλακισμένο που, σύμφωνα με απειλητικά μηνύματα που λαμβάνουν αρκετοί από οπαδούς του, θα έρθει να μας… λιανίσει;

 

Και κάπως έτσι συ-σκέπτονται στο Μέγαρο Μαξίμου για το πώς θα αντιμετωπίσουν το φαινόμενο. Και τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση που στην επόμενη ελληνική βουλή έχουμε την «όσμωση» του δεξιολαϊκισμού της κηραλοιφής με τον ακροδεξιό εσμό του νεοναζί Κασιδιάρη που θέλει να απορροφήσει ό,τι απέμεινε από την «αμαρτωλή» Χρυσή Αυγή.

 

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο αν προβληματίζεται η κυβέρνηση. Δυστυχώς στον τομέα της εξουδετέρωσης του ακραίου λαϊκισμού που περνά στην ελληνική κοινωνία, τα έχει κάνει μαντάρα.

 

Αλλωστε, η κυβέρνηση και ειδικά τα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης, φέρουν βαριά ευθύνη για το γεγονός ότι ένας φυλακισμένος νεοναζί διευθύνει ένα «νέο» ακροδεξιό κόμμα μέσα από το κελί του Δομοκού.

 

Διότι είναι αδιανόητο να μην μπορείς να ελέγξεις τον Κασιδιάρη που στάζει χολή για τη Δημοκρατία, κάθε φορά που παίρνει τηλέφωνο δικηγόρους, φίλους και συγγενείς οι οποίοι καταγράφουν τη συνομιλία – πολιτικό μανιφέστο και στη συνέχεια τη μοιράζουν στους οπαδούς του καταδικασμένου νεοναζί.

 

Δεν μπορεί να ομνύεις στους δημοκρατικούς θεσμούς και ταυτόχρονα να επιτρέπεις σε έναν πατενταρισμένο εχθρό της Δημοκρατίας να υβρίζει από το πρωί ως το βράδυ τους πολιτικούς αρχηγούς, τα κόμματα, τους θεσμούς.

 

Η υποκίνηση μίσους είναι ποινικό αδίκημα ή μήπως όχι;

 

Οφείλεις να βρεις τρόπους να ελέγχεις την επικοινωνία ενός φυλακισμένου για εγκλήματα κατά της Δημοκρατίας. Αν δεν μπορείς πήγαινε σπίτι σου, δεν παίζουμε με τους θεσμούς και στη συνέχεια να κλαίμε πάνω από το «πτώμα».

 

Ούτε «ξεπλένουμε» νεοναζί εντάσσοντάς στην κανονικότητα… Και ο νοών νοήτω.

 

Μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία, η οποία τώρα και ξέρει και δεν πρέπει να πέφτει από τα σύννεφα.

 

Και γνωρίζει που οδηγεί ο ακραίος λαϊκισμός, η πολιτική φθήνια, οι ψεκασμένοι Δελαπατρίδηδες και εθναμύντορες και όλοι εκείνοι που πουλάνε πατριωτισμό με την οκά για να χτυπήσουν στο θυμικό του Ελληνα.

 

Γνωρίζει και την ακροδεξιά, όχι μόνο τη Χρυσή Αυγή, αλλά και τα σαπρόφυτα που δεν έχουν ακόμη εξουδετερωθεί.

 

Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι επειδή μια οπαδός του Μουσολίνι γίνεται πρωθυπουργός στην Ιταλία, θα πρέπει κι ένας οπαδός του Χίτλερ ή ένας πλασιέ ψεύτικων ελπίδων πρέπει να είναι μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου, τότε δεν πάμε καθόλου καλά.

 

Η κυβέρνηση, προτού να είναι αργά, πρέπει να πάρει τα μέτρα της ενάντια σε εκείνους που αποδεδειγμένα συνωμοτούν κατά της Δημοκρατίας.

 

Και ταυτόχρονα όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, οφείλουν να πολεμήσουν τον ακραίο λαϊκισμό που στην ουσία είναι ένας φασισμός με γραβάτα.

 

Και αυτό θα το κάνουν μόνο αν δεν κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό. Μόνο αν δεν διαψεύδουν τις προσδοκίες του. Μόνο αν εργάζονται για το καλό των πολιτών κι όχι για τις προσωπικές τους περιουσίες και τσέπες.

 

Δεν έχει η χώρα ανάγκη από «ελληνίδες Μελόνι» και από έλληνες Σαλβίνι». Πληρώσαμε με αίμα τον φασισμό στη χώρα.

 

Ας το καταλάβουμε όλοι, για να μην κλαίμε πάνω από τις κάλπες, όπως κάναμε από το 2012 με τη Χρυσή Αυγή.

 

Για να μη δούμε όλους αυτούς που περιμένουν τη ρεβάνς για να… ξανάρθουν και να τρέμει η γη.