Οι εχθροί...

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Ο εχθρός δεν είναι ένας, είναι πολλοί, είναι και αόρατοι – και ο πιο ύπουλος ενεδρεύει στον καθένα πολίτη ξεχωριστά· πολίτη και όχι οπλίτη, διότι είναι ο καθένας άοπλος μπροστά στην επέλαση των εχθρών: όμοια σκέψη και ομιλία, ομοιοστασία, ομοιομορφία. Ισοπέδωση. Θάνατος. Ο υποταγμένος στην εξουσία νους, αν και σκλαβωμένος [εσαεί;] επικρατεί· εξορίζει το αίσθημα. Η κυριαρχία της ιεραρχίας, του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Δύσκολο να συγκλονιστεί κανείς και να εναντιωθεί σ’ όλο αυτό το παραλήρημα, στην απώλεια του αυτεξούσιου αλλά και της καθημερινής αξιοπρέπειας.

 

Μπορούν βέβαια, φευγαλέα, να γίνουν αντιληπτοί και να κατονομαστούν μερικοί εχθροί.

 

● Να, η τηλεόραση. Μπορεί να συντροφεύει ηλικιωμένους και μεσήλικους από τη μία, αλλά από την άλλη σκοτώνει καθημερινά τα γεγονότα [την αλήθεια], επηρεάζει και αλλοιώνει συνειδήσεις, διαχέει ασύδοτα τον καταναλωτισμό, υμνώντας τον πλούτο και την «επιτυχία», διατηρεί όλους τους -ισμούς: σεξισμό κυρίως, εθνικισμό, εκφασισμό και λοιπούς πολλούς.

 

 

● Ιδού και τα Πανεπιστήμια, τα φυτώρια υποτίθεται της αμφισβήτησης, της γένεσης και παραγωγής ιδεών, ο τόπος όπου κοχλάζει νεανικό αίμα: θλίψη, διαγκωνισμός για κατάληψη κυβερνητικών θώκων, για ιδιοποίηση ευρωπαϊκών κονδυλίων για ερευνητικά τάχα προγράμματα· επίνευση για εισαγωγή και εγκατάσταση στα πανεπιστήμια ένστολων φρουρών της αστυνομίας – τι όνειδος για το πνεύμα, για τη δημοκρατία.

 

● Επιπροσθέτως, η δημοσιογραφία, με μικρές εξαιρέσεις μερικών εφημερίδων. Απόλυτη σύμπνοια «δημοσιογράφων», διαφημιστών, ανθρώπων της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας. Δεν γίνεται λόγος για το κοινό, το οποίο δεν είναι το αίτιο της ολοκληρωτικής κατάρρευσης αλλά το αποτέλεσμα, αν και, ενίοτε, συγχέονται οι ευθύνες.

 

● Τι να πει κανείς για τις τέχνες, που κι αυτές είναι πλέον πληθυντικές ενώ μία ήταν η Τέχνη. Ανευρες, υποτονικές, «λογικές», ανούσιες, κάλπικες – έχει χαθεί η ανεξαρτησία και ο σκοπός της τέχνης, ο μετριασμός ήγουν της τραγικότητας της ζωής. Σχεδόν όλες ξένες προς τον ελληνικό πολιτισμό, μα εντελώς ξένες. Οι περισσότεροι εκφραστές τους [των τεχνών]: ξέρουν λίγα και λένε πολλά, αντί να γνωρίσουν πολλά και να πούνε λίγα (αλλά ζουμερά).

 

● Και τι να πεις ωσαύτως για την Αριστερά και το συνδικαλιστικό (κάποτε υπήρχε και φοιτητικό!) κίνημα. Καλύτερα να λέμε άλλα λόγια, τέτοια ώστε ν’ αγαπιόμαστε· τουλάχιστον να μην τρώμε τις σάρκες μας.

 

Με τούτα και μ’ εκείνα φαίνεται νομοτελειακός ο ευτελισμός, και η καταβαράθρωση της χώρας, που για λίγους μήνες, πριν από ογδόντα δύο χρόνια, έλαμψε διά της αντιστάσεως της ομοψυχίας, της αντίστασης. Αυτό δεν είναι απαισιόδοξο, σαν παράπονο ακούγεται, αλλά ούτε κι έτσι είναι ικανοποιητικό. Η έκσταση είναι απούσα, το φρόνημα και ό,τι μπορεί να δικαιώσει την έννοια άνθρωπος, ή να την εξυψώσει...

 

Θυμάται κανείς; Σκέφτεται;

 

 

Ποιοι δικαιούνται το επίδομα θέρμανσης

 

Επιταγή ακρίβειας για 2,3 εκατ. πολίτες, αλλά και επίδομα θέρμανσης για 1,3 εκατ. πολίτες πρόκειται να καταβληθούν μέσα στον Δεκέμβριο.Σύμφωνα με τον προγραμματισμό που υπάρχει για το επίδομα θέρμανσης οι δικαιούχοι είναι περίπου 1,3 εκατ. νοικοκυριά. Όσοι μάλιστα το είχαν λάβει πέρυσι θα δουν χρήματα στους λογαριασμούς τους περίπου στις 10 Δεκεμβρίου, ενώ οι νέοι δικαιούχοι θα πληρωθούν έως το τέλος του έτους.

Παράλληλα 2,3 εκατ. πολίτες θα λάβουν εφάπαξ οικονομική ενίσχυση ύψους 250 ευρώ.

 Δικαιούχοι είναι:

 

1 εκατ. συνταξιούχοι, έναντι 634.000 τον Απρίλιο, με μηνιαίο εισόδημα έως 800 ευρώ, έναντι 600 ευρώ τον Απρίλιο.

35.000 ανασφάλιστοι υπερήλικες του ΟΠΕΚΑ.

172.000 δικαιούχοι επιδόματος ΑΜΕΑ.

Παράλληλα, θα δοθεί σε:

 

225.000 δικαιούχους του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, διπλή δόση τον Δεκέμβριο και

800.000 δικαιούχοι επιδόματος παιδιών ΟΠΕΚΑ, θα δουν μιάμιση επιπλέον μηνιαία δόση.

Το συνολικό κόστος για τα παραπάνω ανέρχεται στα 496 εκατ. ευρώ.

 

Επίδομα θέρμανσης

 

Η κοινή υπουργική απόφαση (ΚΥΑ) θα εκδοθεί τελικά την επόμενη εβδομάδα, σύμφωνα με την οποία θα προσδιορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις για την χορήγηση του επιδόματος θέρμανσης.

 

 

 

Το συνολικό ποσό που θα διατεθεί ανέρχεται σε 500 εκατ. ευρώ, μαζί με την επιδότηση των 25 λεπτών το λίτρο στην αντλία, μέτρο που σε πρώτη φάση θα ισχύσει μέχρι το τέλος του έτους, χωρίς να αποκλείεται, εάν οι συνθήκες το επιβάλλουν να παραταθεί.

 

Δικαιούχοι του επιδόματος εφέτος είναι περίπου 1,3 εκατ. νοικοκυριά, ενώ πέρυσι ήταν κάτι λιγότερο από 900 χιλ. και αυτό διότι έχουν διευρυνθεί τα περιουσιακά στοιχεία, ενώ θα αυξηθεί και η βάση για το περιουσιακό κριτήριο, λόγω της αύξησης των αντικειμενικών αξιών. Το ανώτερο ποσό που μπορεί να λάβει ένα νοικοκυριό είναι τα 800 ευρώ από 750 ευρώ πέρυσι, και το κατώτερο τα 100 ευρώ, όσο ήταν και πέρυσι.

 

Ας δούμε τα κριτήρια που θα ισχύσουν για εφέτος:

 

Το όριο εισοδήματος ανέρχεται σε 16.000 ευρώ για τον άγαμο.

Σε 24.000 ευρώ για τον έγγαμο, ποσό που προσαυξάνεται κατά 3.000 ευρώ για κάθε προστατευόμενο παιδί.

Τα περιουσιακά κριτήρια, αυξάνεται πιθανότητα στις 200.000 ευρώ αντικειμενική αξία για τον άγαμο, ενώ θα παραμείνει στις 300.000 ευρώ αξία ακίνητης περιουσίας για τους έγγαμους.

Στην περίπτωση όμως που κάποιος θελήσει να λάβει το διπλάσιο ποσό, τότε το κριτήριο είναι 14.000 ευρώ για τον άγαμο και 20.000 ευρώ για τον έγγαμο.

 

Η πρώτη δόση, που θα αφορά του παλαιούς δικαιούχους, θα χορηγηθεί, περίπου στις 10 Δεκεμβρίου και αφού έχει προηγηθεί η υποβολή της σχετικής αίτησης στο myθέρμανση έως το τέλος Νοεμβρίου.

 

Θα ακολουθήσει η πληρωμή των νέων δικαιούχων που θα υποβάλλουν αίτηση έως τις 15 Δεκεμβρίου και η πληρωμή θα γίνει στο τέλος του ίδιου μήνα. 

πηγή

 

Νόαμ Τσόμσκι : 20 χρόνια μετά το Ιράκ, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να περιφρονούν το Διεθνές Δίκαιο

 

Αυτές τις μέρες είναι η 20ή επέτειος από την ψηφοφορία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ για την έγκριση του θανατηφόρου πολέμου στο Ιράκ, ο οποίος σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις προκάλεσε τον θάνατο μεταξύ 800.000 και 1,3 εκατομμύρια ανθρώπων.

 

Στην συνέντευξη για το Truthout που ακολουθεί, ο Νόαμ Τσόμσκι μοιράζεται τις σκέψεις του για τα αίτια και τις συνέπειες αυτού του φρικτού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.

 

 

CJ Πολυχρονίου: Νόαμ, πριν από 20 χρόνια, το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε την εισβολή στο Ιράκ παρά τη μαζική αντίθεση σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Αρκετοί κορυφαίοι Δημοκρατικοί γερουσιαστές κατέληξαν να υποστηρίξουν τον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου του Τζο Μπάιντεν. Τόσο για ιστορικούς όσο και για μελλοντικούς σκοπούς, ποιες ήταν οι αιτίες και οι συνέπειες του πολέμου στο Ιράκ;

 

Noam Chomsky: Υπάρχουν πολλά είδη υποστήριξης, που κυμαίνονται από καθαρή έως σιωπηρή. Το τελευταίο περιλαμβάνει εκείνους που το θεωρούν λάθος αλλά όχι κάτι περισσότερο, «μια «στρατηγική γκάφα», όπως σχολίασε εκ των υστέρων ο Ομπάμα. Υπήρχαν στρατηγοί Ναζί που αντιτάχθηκαν στις μεγάλες αποφάσεις του Χίτλερ, ως στρατηγικές γκάφες. Δεν τους θεωρούμε αντίπαλους της ναζιστικής επιθετικότητας. Το ίδιο και για τους Ρώσους στρατηγούς που αντιτάχθηκαν στην εισβολή στο Αφγανιστάν ως λάθος, όπως έκαναν πολλοί.

Εάν μπορέσουμε ποτέ να φτάσουμε στο επίπεδο να εφαρμόζουμε στον εαυτό μας τα πρότυπα που σωστά εφαρμόζουμε στους άλλους, τότε θα αναγνωρίσουμε ότι υπήρξε ελάχιστη αντίθεση σε ζήτημα αρχών στον πόλεμο του Ιράκ σε υψηλά κλιμάκια, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης και της πολιτικής τάξης. Όπως και στην περίπτωση του πολέμου του Βιετνάμ και άλλων μεγάλων εγκλημάτων.

 

Υπήρχε, φυσικά, έντονη λαϊκή διαμαρτυρία. Χαρακτηριστική ήταν η δική μου εμπειρία στο MIT. Οι μαθητές απαίτησαν να διακόψουμε τα μαθήματα για να μπορέσουν να συμμετάσχουν στις τεράστιες διαμαρτυρίες πριν από την επίσημη έναρξη του πολέμου - κάτι νέο στην ιστορία του ιμπεριαλισμού - αργότερα συναντήθηκαν σε μια εκκλησία στο κέντρο της πόλης για να συζητήσουν το επικείμενο έγκλημα και τι προμήνυε.

 

 

Το ίδιο ίσχυε σε όλο τον κόσμο, τόσο πολύ που ο Ντόναλντ Ράμσφελντ βγήκε με την περίφημη διάκρισή του μεταξύ Παλαιάς και Νέας Ευρώπης. Η παλιά Ευρώπη είναι οι παραδοσιακές δημοκρατίες, οι λίγοι παλαιομοδίτες που εμείς οι Αμερικανοί μπορούμε να αγνοήσουμε επειδή έχουν βυθιστεί σε βαρετές έννοιες όπως το διεθνές δίκαιο, τα κυριαρχικά δικαιώματα και άλλες παρωχημένες ανοησίες.

 

Αντίθετα, η Νέα Ευρώπη είναι τα καλά παιδιά: μερικοί πρώην δορυφόροι της Ρωσίας που ακολουθούν τη γραμμή της Ουάσιγκτον, και μια δυτική δημοκρατία, η Ισπανία, όπου ο πρωθυπουργός Αζνάρ πήγε μαζί με την Ουάσιγκτον, αδιαφορώντας σχεδόν για το 100% της κοινής γνώμης. Επιβραβεύτηκε με την πρόσκληση να παρίσταται με τον Μπους και τον Μπλερ καθώς ανακοίνωναν την εισβολή.

 

Είναι ενδιαφέρον να δούμε αν ο Μπους και ο Μπλερ έδωσαν συνέντευξη σε αυτήν την ευοίωνη περίσταση. Ο Μπους έδωσε συνέντευξη στην 20ή επέτειο της εισβολής του στο Αφγανιστάν, μια άλλη εγκληματική επίθεση, στην οποία αντιτάχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της διεθνούς γνώμης, σε αντίθεση με πολλούς ισχυρισμούς - θέματα που έχουμε συζητήσει στο παρελθόν. Έδωσε συνέντευξη στην Washington Post — στην ενότητα Style, όπου απεικονίστηκε ως ένας αξιαγάπητος παππούς να παίζει με τα εγγόνια του και να επιδεικνύει τα πορτρέτα του διάσημων ανθρώπων που είχε γνωρίσει.

 

Υπήρχε ένας επίσημος λόγος για την εισβολή ΗΠΑ-ΗΒ στο Ιράκ, το «μονό ερώτημα», όπως ονομαζόταν από ψηλά: Θα τερματίσει το Ιράκ τα προγράμματα πυρηνικών όπλων του;

 

Διεθνείς επιθεωρητές είχαν αναρωτηθεί εάν υπήρχαν τέτοια προγράμματα και ζήτησαν περισσότερο χρόνο για να διερευνήσουν, αλλά είχαν απορριφθεί. Οι ΗΠΑ και ο λακές τους, το Ηνωμένο Βασίλειο, στόχευαν στο αίμα. Λίγους μήνες αργότερα, η «μοναδική ερώτηση» απαντήθηκε, με λάθος τρόπο. Μπορούμε να θυμηθούμε το διασκεδαστικό σκετς που έκανε ο Μπους, κοιτάζοντας κάτω από το τραπέζι, «Όχι, όχι εκεί», ίσως στην ντουλάπα, κ.λπ. Όλα με ξεκαρδιστικό γέλιο, αν και όχι στους δρόμους της Βαγδάτης.

 

Η λάθος απάντηση απαιτούσε αλλαγή πορείας. Ξαφνικά ανακαλύφθηκε ότι ο λόγος της εισβολής δεν ήταν το «μονό ερώτημα», αλλά η διακαής επιθυμία μας να φέρουμε τις ευλογίες της δημοκρατίας στο Ιράκ. Ένας κορυφαίος μελετητής της Μέσης Ανατολής έσπασε τη σιωπή του και περιέγραψε τι συνέβη, ο Augustus Richard Norton, ο οποίος έγραψε ότι «καθώς οι φαντασιώσεις για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ αποκαλύφθηκαν, η κυβέρνηση Μπους τόνιζε όλο και περισσότερο τον δημοκρατικό μετασχηματισμό του Ιράκ και οι μελετητές πηδούσαν στο άρμα του εκδημοκρατισμού» Όπως έκαναν τα πιστά μέσα ενημέρωσης και οι αρθρογράφοι, ως συνήθως.

 

Είχαν βέβαια κάποια υποστήριξη στο Ιράκ. Μια δημοσκόπηση της Gallup διαπίστωσε ότι ορισμένοι Ιρακινοί πηδήξανε επίσης στο άρμα: Το ένα τοις εκατό θεώρησε ότι ο στόχος της εισβολής ήταν να φέρει τη δημοκρατία στο Ιράκ, το 5 τοις εκατό πίστευε ότι ο στόχος ήταν «να βοηθήσει τον ιρακινό λαό». Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους υπέθεσαν ότι ο στόχος ήταν να πάρουν τον έλεγχο των πόρων του Ιράκ και να αναδιοργανώσουν τη Μέση Ανατολή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ - η «θεωρία συνωμοσίας» που χλευάζεται από ορθολογικούς Δυτικούς, που θεωρούν ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θα ήταν εξίσου αφοσιωμένοι στην «απελευθέρωση του Ιράκ» εάν οι πόροι του ήταν τα μαρούλια και το κέντρο παραγωγής ορυκτών καυσίμων βρισκόταν στον Νότιο Ειρηνικό.

 

Μέχρι τον Νοέμβριο του 2007, όταν οι ΗΠΑ επεδίωξαν μια Συμφωνία για το Καθεστώς των Δυνάμεων, η κυβέρνηση Μπους δήλωσε το προφανές: Απαίτησε προνομιακή πρόσβαση των δυτικών ενεργειακών εταιρειών στους ιρακινούς πόρους ορυκτών καυσίμων και το δικαίωμα να ιδρύσουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στο Ιράκ. Τα αιτήματα επικυρώθηκαν από τον Μπους σε μια «δήλωση υπογραφής» τον επόμενο Ιανουάριο. Το ιρακινό κοινοβούλιο αρνήθηκε.

 

Οι συνέπειες της εισβολής ήταν πολλαπλές. Το Ιράκ έχει καταστραφεί. Αυτό που ήταν από πολλές απόψεις η πιο προηγμένη χώρα στον αραβικό κόσμο πλέον είναι κατεστραμμένο. Η εισβολή υποκίνησε εθνοτικές (σιίτες-σουνίτες) συγκρούσεις που δεν υπήρχαν πριν, διαλύοντας τώρα όχι μόνο τη χώρα αλλά ολόκληρη την περιοχή. Το ISIS αναδύθηκε από τα συντρίμμια και παραλίγο να καταλάβει τη χώρα όταν ο στρατός που είχε εκπαιδευτεί και οπλιστεί από τις ΗΠΑ τράπηκε σε φυγή βλέποντας τους τζιχαντιστές σε φορτηγά που κουνούσαν τουφέκια. Τους σταμάτησαν λίγο πιο κοντά στη Βαγδάτη οι πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από το Ιράν. Και πάει λέγοντας.

 

 

Αλλά τίποτα από αυτά δεν αποτελεί πρόβλημα για τον αξιαγάπητο ανόητο παππού ή τις μορφωμένες τάξεις στις ΗΠΑ που τώρα τον θαυμάζουν ως σοβαρό πολιτικό, που καλείται να μιλήσει για τις παγκόσμιες υποθέσεις.

 

Η αντίδραση μοιάζει πολύ με αυτή του Zbigniew Brzezinski, όταν ρώτησε για το καύχημά του ότι προσέλκυσε τους Ρώσους στο Αφγανιστάν και την υποστήριξή του στην προσπάθεια των ΗΠΑ να παρατείνουν τον πόλεμο και να εμποδίσουν τις προσπάθειες του ΟΗΕ να διαπραγματευτεί την αποχώρηση της Ρωσίας. Ήταν μια μεγάλη επιτυχία, εξήγησε ο Brzezinski στους αφελείς ερωτώντες. Πέτυχε τον στόχο να βλάψει σοβαρά την ΕΣΣΔ όπως ισχυρίστηκε, ενώ παραδέχτηκε ότι άφησε λίγους «ταραγμένους μουσουλμάνους», για να μην μιλήσουμε για το ένα εκατομμύριο πτώματα και μια κατεστραμμένη χώρα.

 

Ή σαν τον Τζίμι Κάρτερ, που μας διαβεβαίωσε ότι «δεν χρωστάμε» στους Βιετναμέζους επειδή «η καταστροφή ήταν αμοιβαία».

 

Είναι πολύ εύκολο να συνεχίσεις. Από μια θέση ανώτατης εξουσίας, με μια πιστή πνευματική κοινότητα, λίγα είναι απρόσιτα.

 

Η εισβολή στο Ιράκ το 2003 ήταν εξίσου εγκληματική πράξη με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αλλά η αντίδραση από την πλευρά της δυτικής κοινότητας ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι ήταν σε σχέση με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις κατά των ΗΠΑ, ούτε δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων των ολιγαρχών των ΗΠΑ, ούτε απαιτήσεις αναστολής των ΗΠΑ από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Τα σχόλιά σας για αυτό το θέμα;

 

Σχόλιο δεν χρειάζεται σχεδόν καθόλου. Το χειρότερο έγκλημα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ο μακρύς πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον της Ινδοκίνας. Καμία μομφή των ΗΠΑ δεν μπορούσε να εξεταστεί. Ήταν κατανοητό στον ΟΗΕ ότι εάν τα φρικτά εγκλήματα ήταν όπως συζητήθηκαν, οι ΗΠΑ απλώς θα εξάρθρωναν τον θεσμό που παραβιάζει τους κανόνες. Η Δύση καταδικάζει δικαίως τις προσαρτήσεις του Πούτιν και καλεί για τιμωρία αυτής της μετενσάρκωσης του Χίτλερ, αλλά μετά βίας τολμά να εκφωνήσει ένα τσιτάτο διαμαρτυρίας όταν οι ΗΠΑ εγκρίνουν την παράνομη προσάρτηση των Υψωμάτων του Γκολάν και της μητροπολιτικής Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ και την παράνομη προσάρτηση της Δυτικής Σαχάρας από το Μαρόκο. Η λίστα είναι μεγάλη. Οι λόγοι είναι ξεκάθαροι.

 

Όταν παραβιάζονται οι λειτουργικοί κανόνες της παγκόσμιας τάξης, η αντίδραση είναι γρήγορη. Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα ήταν όταν το Διεθνές Δικαστήριο καταδίκασε το Ιερό Κράτος [οι ΗΠΑ] για διεθνή τρομοκρατία το 1986, το διέταξε να τερματίσει τα εγκλήματα και να καταβάλει σημαντικές αποζημιώσεις στα θύματα (Νικαράγουα). Η Ουάσιγκτον αντέδρασε κλιμακώνοντας τα εγκλήματα. Ο Τύπος απέρριψε την απόφαση ως άχρηστη επειδή το δικαστήριο είναι ένα «εχθρικό φόρουμ» (σύμφωνα με τους New York Times), όπως αποδεικνύεται από την απόφασή του κατά των ΗΠΑ. Το όλο θέμα έχει ουσιαστικά σβηστεί από την ιστορία, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι είναι πλέον το μόνο κράτος που έχει απορρίψει απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου — φυσικά με πλήρη ατιμωρησία.

 

Είναι μια παλιά ιστορία ότι «οι νόμοι είναι ιστοί αράχνης μέσα από τους οποίους περνούν οι μεγάλες μύγες και πιάνονται τα μικρά έντομα». Το αξίωμα ισχύει με ιδιαίτερη ισχύ στον διεθνή τομέα, όπου ο Νονός κυριαρχεί.

 

Μέχρι στιγμής, η περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου - εκτός από το όπλο ενάντια στους εχθρούς - είναι ελάχιστα κρυμμένη. Αναδιατυπώνεται ως η απαίτηση για μια «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες» (όπου ο Νονός ορίζει τους κανόνες) που θα αντικαταστήσει την αρχαϊκή διεθνή τάξη με βάση τον ΟΗΕ, η οποία εμποδίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

 

Τι θα είχε συμβεί αν το Κογκρέσο είχε αρνηθεί να ακολουθήσει το σχέδιο της κυβέρνησης Μπους για εισβολή στο Ιράκ;

 

Ένας Ρεπουμπλικανός ψήφισε κατά του πολεμικού ψηφίσματος (Chafee). Οι Δημοκρατικοί ήταν διχασμένοι (29-21). Εάν το Κογκρέσο είχε αρνηθεί να προχωρήσει, η κυβέρνηση Μπους θα έπρεπε να βρει άλλα μέσα για να επιτύχει τους στόχους που είχαν θέσει αρκετά ξεκάθαρα οι Τσένι-Ράμσφελντ-Βόλφοβιτς και άλλα γεράκια.

 

Πολλά τέτοια μέσα είναι διαθέσιμα: σαμποτάζ, ανατροπή, πρόκληση (ή κατασκευή) κάποιου περιστατικού που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για «αντίποινα». Ή απλώς επεκτείνοντας το καθεστώς των βάναυσων κυρώσεων που κατέστρεφε τον πληθυσμό. Μπορούμε να θυμηθούμε ότι και οι δύο διακεκριμένοι διεθνείς διπλωμάτες που διαχειρίστηκαν το πρόγραμμα της Κλίντον (μέσω του ΟΗΕ) παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας, καταδικάζοντάς το ως «γενοκτονία».

 

Ο δεύτερος, ο Hans von Sponeck, έγραψε ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό βιβλίο που περιγράφει λεπτομερώς τον αντίκτυπο, A Different Kind of War. Δεν υπήρχε ανάγκη για επίσημη απαγόρευση αυτού που είναι αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό βιβλίο σχετικά με τη δημιουργία της εγκληματικής εισβολής και γενικά για το όπλο των κυρώσεων των ΗΠΑ. Αρκεί η σιωπηλή συμμόρφωση. Αυτό μπορεί να είχε συνθλίψει τον πληθυσμό αρκετά ώστε να απαιτήσει «ανθρωπιστική παρέμβαση».

 

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχουν όρια στον κυνισμό, εάν επικρατήσει η συμμόρφωση και η υπακοή.  

πηγή

 

Νύχτες χωρίς αστέρια

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Οταν ήταν μικρό παιδί, τότε που όλα φαίνονταν πολύ μεγάλα, πολύ ωραία και κάπως τρομακτικά -πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς τα όνειρα για επιτεύγματα μεγάλα, ατελείωτη ευτυχία και σχέδια χωρίς εμπόδια;- της άρεσε να παρατηρεί, τα βράδια που ο καιρός ήταν καλός, τον ουρανό. Οι μεγάλες πανσέληνοι τη γέμιζαν δέος - είναι μερικές φορές τόσο όμορφο να μην ξέρεις τις επιστημονικές εξηγήσεις των πραγμάτων και των φαινομένων. Αλλά τη μάγευαν οι ξάστερες νύχτες.

 

Και όπως κάθε παιδί, με μια ελαφρά προδιάθεση στον ρεμβασμό, προσπαθούσε να μετρήσει τα αστέρια ή να εντοπίσει τους μεγάλους αστερισμούς που μάθαιναν στο σχολείο. Μερικά βράδια, είχε τόσο πολύ κοιτάξει ψηλά, που πιανόταν ο αυχένας της. Εκτός και αν βρισκόταν στην Εύβοια, σε εκείνη τη μεγάλη βεράντα στο εξοχικό. Ξάπλωνε στο ξύλινο παγκάκι, με τα φώτα του σπιτιού όλα σβηστά, και χανόταν σε σκέψεις που με τα χρόνια θόλωναν στη μνήμη, αλλά όταν επανέρχονταν ήταν σαν ζεστό θαλάσσιο κύμα που απλωνόταν παντού: παρηγοριά, μελαγχολία και αγάπη μαζί για εκείνο το παιδάκι, την έφηβη, την πολύ νεαρή γυναίκα.

 

 

Και η θέα των αστεριών ήταν τόσο μαγνητική, τόσο κυριαρχική, που τα βράδια εκείνα γέμιζαν τα μάτια της ακόμη και στον ύπνο της. Την επομένη δεν θυμόταν πολλά, μόνο ένα σκούρο μπλε, σχεδόν μαύρο δροσερό μετάξι με ασημένιες ή χρυσαφιές πιτσιλιές, αρκετές για να φωτίσουν τη φύση και να βρίσκουν τον δρόμο τους όσοι το χρειάζονταν.

 

Τους χειμώνες και με τα χρόνια να έχουν αφήσει μικρά σημάδια στα μπαλωμένα όνειρα -δεν ήξερε, υπήρχαν όνειρα τέλεια, χωρίς μικρές υποχωρήσεις και τρυπούλες από τον λαίμαργο σκόρο της πραγματικότητας;- οι νύχτες του ρεμβασμού σπάνιζαν. Δεν υπήρχε και τόσος χρόνος για χάσιμο, η γνώση έβαλε όρια στη φαντασία -όχι πολλά, είναι η αλήθεια, ίσως να άλλαξε κάπως το μονοπάτι της- και βέβαια οι νύχτες στην εξοχή έγιναν κατ’ ανάγκη λιγότερες. Η πόλη, η ζωή, απαιτούσαν συγκρότηση, σοβαρότητα και συνέπεια, λιγότερο όνειρο, ανεμελιά με μέτρο και όρια.

 

Αλλά μερικά βράδια, επιστρέφοντας στο σπίτι, οι ουρανοί, όταν ήταν καθαροί από σύννεφα, άλλαζαν το μετάξι και φορούσαν το σκούρο βελούδο τους. Αποκτούσαν μια επισημότητα, που συνοδευόταν από την καθαρή οσμή του αέρα και παρά την ανάγκη να τυλιχτεί ακόμη πιο πολύ στο παλτό της, έβγαζε το πλεκτό σκουφί της, τίναζε τα μαλλιά της και ρουφούσε το κρύο μέχρι να χορτάσει. Και τότε γινόταν πάλι μικρή και πολύ αθώα και έτοιμη για όλα.

 

Υπήρχαν όμως και κάποιες φορές που η νύχτα δεν της έκανε κανένα χατίρι. Ούτε αστέρια, ούτε μετάξι, ούτε βελούδο. Μόνο πυκνό σκοτάδι, μόνο κρύο, μόνο δυσοίωνες σκέψεις. Τότε που δεν θυμόταν ούτε το ζεστό κύμα των παιδικών ρεμβασμών ούτε καν τα ξεφουσκωμένα όνειρα. Που συρρικνωνόταν υπό το βάρος της ζωής και της εποχής και εκείνων των σχεδίων που δεν σώζονταν, δεν έπαιρναν μπαλώματα και μερεμέτια για να επιβιώσουν.

 

Σαν την Ανδρομέδα, μόνη και «φοβισμένη στην ακρογιαλιά/ μην ξέροντας για τον Περσέα»*. Η ελπίδα ερχόταν πάντως - μερικές φορές. Οταν πίσω από μια πολυκατοικία ή ένα μεγάλο δέντρο «έσκαγε» ένα νέο φεγγάρι, συχνά κάπως χλομό και αδύναμο, ελαφρά καλυμμένο από ένα αραιό σύννεφο. Και λίγο παραπέρα, συχνά πιο δυνατή και πιο φωτεινή από αστέρι, έλαμπε η μακρινή Αφροδίτη.

 

Επαιρνε μια βαθιά αναπνοή, τυλιγόταν στο κασκόλ της, στέγνωνε τα μάτια της και περπατούσε μέχρι το σπίτι. Καλμαρισμένη πια, θα κοιμόταν και θα ονειρευόταν -ίσως- έναν άλλο δρόμο, θα έχτιζε μια νέα διαδρομή, ένα άλλο όνειρο για το αύριο. Μικρό κι ασήμαντο μέσα στο σύμπαν, αλλά τόσο δεμένο με αυτό και την αιωνιότητά του.

 

Και θα ψιθύριζε στον παιδικό εαυτό της εκείνα τα όμορφα λόγια:

 

«Των αστεριών οι δρόμοι, οι δρόμοι των ανθρώπων,/ οι πεδιάδες του διαστήματος αυλακωμένες σε λοξές διασταυρώσεις/ αυτά τ’ ατέλειωτα εκατομμύρια έτη φωτός…/ Ε, και λοιπόν;»*

 

*«Κατάφατσα στον ουρανό», Τίτος Πατρίκιος

 

  

Τάσος Λειβαδίτης (20 /04/1922- 30 /10/1988): «Πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε ένα αβέβαιο όνειρο»

 

Του προσέδωσαν το προσωνύμιο «ο ποιητής του Έρωτα και της Επανάστασης» και αν διαβάσεις δυο-τρεις στίχους του, καταλαβαίνεις γιατί.

Γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή που βαστούσε από την Κοντοβάζαινα Γορτυνίας στις 20 Απριλίου 1922. Πέθανε στην Αθήνα 30 Οκτωβρίου του 1988, αφήνοντας τον κόσμο πλουσιότερο με τη μελαγχολική μουσικότητα και τον αστείρευτο λυρισμό των στίχων του.

 

Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις

χτύπα με αλλού

μη σημαδέψεις την καρδιά μου.

Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.

Δεν θα ‘θελα να το λαβώσεις.

Και το τραγούδι μου γεννήθηκε μες από αίματα

όπως γεννιέται μια σημαία.

 

Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι…

Καθώς θα ακουμπήσεις τ’ όπλο σου στη γωνιά, θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.

 

(Από τον «Άνθρωπο με το ταμπούρλο», 1956)

 

Είναι ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους Έλληνες ποιητές και με την πρώτη γνωριμία με το έργο του, ο αναγνώστης καταλαβαίνει γιατί του προσέδωσαν το προσωνύμιο «ο ποιητής του Έρωτα και της Επανάστασης».

 

Και μόνο εκείνη η γυναίκα,

θα ʼρθει η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,

πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,

την πιο μεγάλη ερωτική πράξη

μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

 

(από την «Καντάτα», 1960)

 

 

 

Η αριστερά

 

Μολονότι ξεκίνησε να σπουδάζει Νομική, την άφησε και αφοσιώθηκε στην ποίηση εξολοκλήρου. Στα 1943, εν μέσω της Κατοχής, υπήρξε  ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Νέων Ελλήνων Λογοτεχνών, αναπτύσσοντας μεταπολεμικά έντονη πολιτική δραστηριότητα στον χώρο της αριστεράς. Η δράση του αυτή είχε ως συνέπεια να συλληφθεί και να εξοριστεί.

  

Τι ζητούσαν, λοιπόν, σε τι είχα φταίξει, εμένα το μόνο μου έγκλημα ήταν ότι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω, κυνηγημένος πάντα, πού να βρεις καιρό, έτσι έμεινα εύπιστος κι αγκάλιαζα το κρύο σίδερο της γέφυρας.

Ενώ στο βάθος, μακριά, με κοίταζε σαν ξένο η πιο δική μου ζωή.

 

(από την «Ενοχή», συλλογή «Νυχτερινός επισκέπτης», 1972)

 

 

Η Εξορία

 

Το 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στον Μούδρο. Μεταφέρεται μετά από ένα χρόνο στην Μακρόνησο, κατόπιν στον Άη Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ’ όπου αφήνεται ελεύθερος το 1951. Το 1955  θα δικαστεί για την ποιητική συλλογή «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» -με αστείες κατηγορίες- αλλά τελικά το δικαστήριο τον αθωώνει.

  

 Η παρακαταθήκη

 

Ήταν από τους πολυγραφότερους ποιητές των νεοελληνικών γραμμάτων. Εξέδωσε όσο ζούσε πάνω από 20 ποιητικές συλλογές και μία, «Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου», η οποία κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του.

  

Ένα σπίτι για να γεννηθείς ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις

ένας στίχος για να κρυφτείς κι ο κόσμος για να πεθάνεις.

 

(από τα «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου», 1990)

  

Συνυπέγραψε, ακόμη, με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη.

 

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Δεκάδες απ’ αυτά μελοποιήθηκαν από τον Θεοδωράκη, τον Λοΐζο, τον Τσαγκάρη, τους Όναρ, και άλλους.

 

 Ζήσαμε πάντοτε αλλού

και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει

ερχόμαστε για λίγο.

 

(Από το «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα», 1987)

 ΤΑΝΙΑ ΡΟΥΒ

 

Ρητορικά ερωτήματα

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

  

Ορισμένα ερωτήµατα θα μείνουν εσαεί αναπάντητα. Και δεν λέω για τα βαριά και τ’ ασήκωτα ή τα ευτράπελα: αν υπάρχει Θεός και μετά θάνατον ζωή, αν οι εξωγήινοι έχουν ήδη καταλάβει τη Γη και χρησιμοποιούν το ανθρώπινο σώμα σαν κέλυφος, αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Λέω για ερωτήματα πεζά, της καθημερινότητάς μας, της τηλεοπτικής μας δίαιτας, της σοσιαλμιντιακής μας ενασχόλησης. Το πρώτο, από μια πλούσια σοδειά: Τελικά, έχει αποδειχθεί επιστημονικά πως η ύπαρξη διαδραστικού πίνακα σε ένα σχολείο καλύπτει ικανοποιητικά το κενό θερμότητας που οφείλεται στην έλλειψη καλοριφέρ ή επρόκειτο για μία επιπλέον αδόκιμη χιουμοριστική προσπάθεια του πρωθυπουργού; Δεύτερο: Στα πόσα εγκαίνια θα πάρει μπρος η «εμβληματική επένδυση του Ελληνικού»; Τρίτο: Ποιες ακριβώς δραστηριότητες του διαγραφέντος με διετή αργοπορία κ. Ανδρέα Πάτση «δεν συνάδουν με την ιδιότητα του βουλευτή και τις αρχές της Ν.Δ.»; Τέταρτο: Οι πλούσιοι τρώνε όντως περισσότερα μακαρόνια από τους φτωχούς, οπότε σωστά δεν μειώνεται ο ΦΠΑ τους, ώστε να πληρώνει και η αριστοκρατία κατιτίς στο κράτος, όπως γνωμάτευσε ο κ. Κωνσταντίνος Κυρανάκης, ή πρόκειται για άποψη βασισμένη σε λαθεμένες πληροφορίες, σκοπίμως διοχετευθείσες στο περιβάλλον του νεοδημοκράτη βουλευτή, για να τον παραπλανήσουν;

Και μια που μιλάμε για πληροφορίες, ερώτημα πέμπτο: Ωστε λοιπόν η Εθνικοκρατικοκομματική Υπηρεσία Πληροφοριών ήταν βέβαιη ότι ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης σκόπευε να προσφέρει την Ελλάδα σε τιμή ευκαιρίας σε Γεωργιανούς, Κινέζους και Ανδρομεδιανούς; Αν όχι, τότε γιατί η επόπτρια εισαγγελεύς κ. Βασιλική Βλάχου επιχείρησε να δικαιολογήσει την παρακολούθηση των συνδιαλέξεών του λέγοντας στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, με φωνή στεντορείως εθνοπρεπή, ότι «θα παρακολουθούσε ακόμη και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εάν επρόκειτο να πουλήσει την πατρίδα»; Το έκτο ερώτημα διά χειρός Τάσου Τέλλογλου, που κατήγγειλε ότι τον παρακολουθούν μήνες: «Πώς να πας να συναντήσεις και να μιλήσεις σε έναν άνθρωπο όταν ξέρει ότι δεν θα πας μόνος σου; Και τι ρίσκο παίρνει αυτός ή αυτή που συναντιέται μαζί σου; Το πρόβλημα, πέρα από πολιτικό, νομικό και τεχνικό, είναι και βιοποριστικό για όσους επιμένουμε να βιοποριζόμαστε ερευνώντας». Ρεπόρτερ δεν θα κατάφερνα να γίνω ποτέ, αλλά τα ερωτήματα του Τάσου είναι και δικά μου. Και –ελπίζω– όλου του κλάδου. Εστω. Πλην Λακεδαιμονίων.

Δικά τους είναι τα "μπουμπούκια", δεν συμψηφίζονται οι ευθύνες…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η σημερινή κυβέρνηση έχει μια μοναδική ικανότητα. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι απεχθές και την βαρύνει, κάθε φορά που πιάνεται ένας δικός της «με τη γίδα στην πλάτη» εφαρμόζει τη μέθοδο της μετάθεσης και του συμψηφισμού ευθυνών. «Ρίχτα στους άλλους» το σύνθημα.

 

Το είδαμε σε όλες τις δυσώδεις υποθέσεις του τελευταίου διαστήματος. Η τελευταία γραμμή άμυνας του πρωθυπουργού, των υπουργών και όλου του προπαγανδιστικού μηχανισμού της ΝΔ ήταν «τα ίδια έκαναν και οι άλλοι». Και όπου «άλλοι» βάλτε, κατά τη συνήθη προτίμηση, τον ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζουν ότι έτσι θα συμψηφίσουν τις ευθύνες και θα κάνουν τις δικές τους να ξεχαστούν μέσα από το «όλοι τα ίδια κάνουν».

 

Παράδειγμα πρώτο: Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, αφού δεν μπόρεσαν να το κουκουλώσουν αμέσως και οι ευθύνες ήταν αυταπόδεικτες, έπρεπε να βρεθεί κι ένας ακόμα φταίχτης, πέρα από τους ίδιους. Και δεν δίστασαν να βγάλουν φταίχτη το ίδιο το θύμα, δηλαδή τον Νίκο Ανδρουλάκη, επειδή «αρνείται να ενημερωθεί» για τη «νόμιμη επισύνδεση στο τηλέφωνό του». Θρασύτατο, όντως, το «επιχείρημα». Το οποίο κατέρρευσε με πάταγο στη συνέχεια, αφού τα αποτελέσματα της παρακολούθησης βαφτίστηκαν «απόρρητα» και όλοι οι δράστες(Κοντολέων και σία) κρύφτηκαν πίσω από τη λέξη αυτή. Πάλι καλά που δεν πήγε να «ενημερωθεί» ο Ανδρουλάκης, για να ακούσει το εθνικόφρον επιχείρημα της εισαγγελέως Βλάχου ότι τον παρακολούθησαν για να δουν αν, ως αντεθνικώς δρων, πήγαινε «να πουλήσει την πατρίδα»!

 

Παράδειγμα δεύτερο: Ο παιδοβιαστής του Κολωνού ήταν μεσαίο στέλεχος της ΝΔ, φωτογραφιζόταν με επιφανή στελέχη της και ήταν κομματάρχης κάποιων από αυτά. Αδιαμφισβήτητο. Αυτό δεν καθιστά ένοχο το κόμμα της ΝΔ, αλλά δεν γίνεται να μην επισημανθεί. Δηλαδή, αν ο Μίχος δεν φωτογραφιζόταν με τον Πατούλη, αλλά με κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και κυκλοφορούσαν αυτές οι φωτογραφίες, η προπαγάνδα της ΝΔ θα έλεγε «δεν τρέχει τίποτα;» ή θα τις είχε κάνει φέιγ βολάν;

 

Στη χτεσινή ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο, ο πρωθυπουργός κατέφυγε στην ίδια μέθοδο, του συμψηφισμού τω ευθυνών, λέγοντας ότι οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ «επί 4,5 χρόνια δεν εντόπισαν κάν τον κίνδυνο»(των παιδοβιαστών). Εντάξει, καταλαβαίνουμε ότι η κυβέρνηση έχει βρεθεί σε δύσκολη θέση με τον Μίχο, αλλά είναι ν΄ απορεί κανείς ποιοι φωστήρες τροφοδοτούν τον πρωθυπουργό με τέτοια «επιχειρήματα». Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ «προστάτευσε» το (νεοδημοκράτη) βιαστή Μίχο και ήρθε η ΝΔ να τον αποκαλύψει; Όντως είναι να σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά.

 

Παράδειγμα τρίτο και «ζεστό»: Ο Ανδρέας Πάτσης επελέγη ως υποψήφιος της ΝΔ το 2019 χωρίς κανένας να ελέγξει τι είδους δουλειές έκανε. Όταν εξελέγη, ουδείς ενδιαφέρθηκε να δει αν αυτές οι δουλειές απαγορεύονταν από τα βουλευτικά «ασυμβίβαστα», δηλαδή αν ήταν παράνομες. Και όταν πια η γίδα στην πλάτη του δεν μπορούσε να κρυφτεί άλλο, τον διέγραψαν. Αλλά έπρεπε κάπως να μετριαστούν οι βαριές εντυπώσεις. Και πώς θα γινόταν αυτό; Με την ίδια μέθοδο, «ρίξε την ευθύνη και σε άλλους». Μάλιστα, ο ίδιος ο Πάτσης αποκάλυψε ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τον δασκάλεψε πώς να γράψει την πρώτη του απολογητική ανακοίνωση! Και την έγραψε κατηγορώντας στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι τον …συκοφαντούν! Λίγο μετά τις «συκοφαντίες» τον διέγραψαν οι δικοί του! Σε λίγο μπορεί και να βγάλουν τον Πάτση …πράκτορα του Πολάκη!

 

Επιμύθιο: Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί του και οι λοιποί πρέπει να καταλάβουν ότι η μέθοδος της μετάθεσης και του συμψηφισμού των ευθυνών δεν περνάει πια. Δικά τους είναι τα σκάνδαλα, δικά τους «μπουμπούκια» πρωταγωνιστούν σ’αυτά. Και θα τα λουστούν όλα μέχρι το τέλος…

Σοκαριστική καταγγελία για διευθυντή σχολείου, ζήτησε 50 ευρώ από μετανάστες γονείς επειδή το παιδί τους θα κατέθετε στεφάνι.!

 

Σοκαριστική καταγγελία για διευθυντή σχολείου που φέρεται να ζήτησε χρήματα από μετανάστες για να καταθέσει στεφάνι το παιδί τους ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου.

 

Την καταγγελία έκανε ο διευθύνων σύμβουλος της Metron Analysis, Στράτος Φαναράς, για διευθυντή σχολείου ο οποίος φέρεται να ζήτησε 50 ευρώ από μετανάστες γονείς για το στεφάνι που θα κατέθετε το παιδί τους ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου.

 

 

Σύμφωνα με τον κ. Φαναρά -ο οποίος δεν αποκάλυψε την περιοχή και το σχολείο όπου συνέβη το περιστατικό-, το παιδί μιας οικογένειας μεταναστών, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, κληρώθηκε για να καταθέσει το στεφάνι του σχολείου στο ιερό μνημείο των πεσόντων. Όμως αυτό δεν άρεσε στον διευθυντή με αποτέλεσμα να αποφασίσει να κάνει τη ζωή δύσκολη στους γονείς, ζητώντας τους να πληρώσουν οι ίδιοι το στεφάνι. Εκείνοι όχι μόνο δεν το δέχθηκαν, αλλά, αφού είπαν στον διευθυντή πως αυτό που ζητά είναι πρωτοφανές, αναζήτησαν οδηγίες στο διαδίκτυο και έφτιαξαν το δικό τους στεφάνι.

 

Η ανάρτηση που έκανε ο Στράτος Φαναράς για τον διευθυντή του σχολείου

 

«Δάφνινο στεφάνι για την Ελλάδα μας.

 

 

Δεν έχω την άδεια να πω που συνέβη (και ίσως εύλογα όπως θα καταλάβετε), θα πω όμως τι συνέβη.

 

 

Σε κάποιο σχολείο ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ στην πατρίδα μας και οι γονείς του είχαν έρθει οικονομικοί μετανάστες στη χώρα μας, κληρώθηκε σε σχετική διαδικασία του σχολείου του να καταθέσει στην αυριανή γιορτή το στεφάνι του σχολείου του στο ιερό μνημείο των πεσόντων και γεμάτο χαρά και τιμή πήγε και το ανήγγειλε στους γονείς του, οι οποίοι την επομένη πήγαν με τη σειρά τους στο σχολείο για να συνεννοηθούν για τα διαδικαστικά.

 

Ελα όμως που το αποτέλεσμα της κλήρωσης δεν άρεσε στον κυρ-διευθυντή…

από το f/b του statos fanaras

Μάνος Χατζιδάκις: Η 28η Οκτωβρίου και η βρωμιά «χιτών, κουτσαβάκηδων, ταγματασφαλιτών, βασανιστών…» (ηχητικό)

 

Ο μέγας, ο παγκόσμιος και παντοτινός Μάνος Χατζιδάκις, με τον ραδιοφωνικό του λόγο ακτινογραφούσε – σε μόλις 75 δευτερόλεπτα – την 28η Οκτωβρίου ως “λάφυρο” στα χέρια “χιτών, κουτσαβάκηδων”, “ταγματασφαλιτών” και “βασανιστών” της μεταπολεμικής Ελλάδας.  

πηγή

«Ατομική ευθύνη» και στο ρεύμα από την κυβέρνηση: Κλείστε συσκευές που «καίνε»

 

Περιορισμό της κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος για τρεις ώρες (6 το απόγευμα έως 9 το βράδυ) ζητά η κυβέρνηση από τα νοικοκυριά, επιστρατεύοντας και πάλι την «ατομική ευθύνη» αντί να λάβει ουσιαστικά μέτρα αναχαίτισης της ακρίβειας και της ενεργειακής φτώχειας που πηγάζουν από τις αντιλαϊκές πολιτικές και συνολικά τη φιλομονοπωλιακή στρατηγική της απελευθέρωσης της ενέργειας,. 

 

Συγκεκριμένα ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κώστας Σκρέκας ανακοινώνοντας τα νέα μέτρα της κυβέρνησης ανέφερε πως «η προσπάθεια όλων μας είναι να περιορίσουμε την χρήση ενεργοβόρων συσκευών τις ώρες από 6 το απόγευμα έως 9 το βράδυ, οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιούνται τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας», διότι όπως υποστήριξε «η Ελλάδα τους επόμενους μήνες έχει ένα στόχο να μειώσει την κατανάλωση ενέργειας τις ώρες αιχμής κατά τουλάχιστον 5%».

 

 

Οι συγκεκριμένες δηλώσεις του υπουργού έγιναν κατά την παρουσίαση των επιδοτήσεων της κυβέρνησης για το Νοέμβριο για ηλεκτρικό ρεύμα.

 

Συγκεκριμένα:

 

Ηλεκτρική Ενέργεια – Οικιακά Τιμολόγια

 

Η κλιμακωτή επιδότηση για τον Νοέμβριο διαμορφώνεται ως εξής:

 

• Για μηνιαίες καταναλώσεις έως 500 KWh η επιδότηση θα είναι 238 €/MWh. Αφορά το 90% των νοικοκυριών στην Ελλάδα.

 

• Για την μηνιαία κατανάλωση από 501-1000kWh η επιδότηση είναι 188 €/MWh. Αν, όμως, ένα νοικοκυριό μειώσει κατά 15% την μέση ημερήσια κατανάλωσή του σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή, τότε η επιδότηση αυξάνεται κατά 50 €/MWh.

 

 

• Για την μηνιαία κατανάλωση πάνω από 1001KWh, η επιδότηση ανέρχεται στα 98 €/MWh. Αφορά μόνο το 2% των νοικοκυριών στην Ελλάδα. Και σε αυτή την κλίμακα ισχύει η επιπλέον επιδότηση των 50 €/MWh, αν υπάρξει μείωση κατανάλωσης κατά 15%.

 

• Στα νοικοκυριά που είναι ενταγμένα στο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο (ΚΟΤ) απορροφούμε σχεδόν το 100% της αύξησης και η επιδότηση ανέρχεται στα 286 €/MWh.

 

Ηλεκτρική Ενέργεια – Επαγγεματικά Τιμολόγια

 

• Για τους εμπορικούς καταναλωτές με παροχή ισχύος έως 35KVa και κατανάλωση έως τις 2.000KWh, η επιδότηση για τον μήνα Νοέμβριο ανέρχεται στα 200 €/ΜWh.

 

• Για τους επαγγελματικούς και εμπορικούς καταναλωτές έως 35KVa που ξεπερνούν τις 2.000KWh αλλά και όλα τα υπόλοιπα μη οικιακά τιμολόγια χαμηλής μέσης και υψηλής τάσης, η επιδότηση ανέρχεται σε 50€/MWh.

 

• Για τους αγρότες, η επιδότηση είναι οριζόντια και ανέρχεται στα 238 €/MWh.

 

Φυσικό Αέριο – Οικιακά Τιμολόγια

 

Για το φυσικό αέριο η κυβέρνηση δεν θα δώσει επιδότηση αλλά η ΔΕΠΑ θα προσφέρει οριζόντια επιδότηση 25 ευρώ ανά θερμική κιλοβατώρα (MWh).

 

Το μέτρο αφορά σε 700.000 οικιακούς καταναλωτές ανεξαρτήτως εισοδήματος, μεγέθους κατοικίας ή παρόχου. 

πηγή