16 Συνταγματολόγοι κατά γνωμοδότησης Ντογιάκου: «Υπάρχουν σοβαρά ατοπήματα»

 

Με κοινή ανακοίνωση 16 πανεπιστημιακοί Συνταγματολόγοι σχολιάζουν την γνωμοδότηση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου για την ΑΔΑΕ. Οι καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου εκφράζουν την ανησυχία τους υπογραμμίζοντας ότι η εν λόγω γνωμοδότηση υποπίπτει σε μια σειρά σοβαρών ατοπημάτων:

 

Οι καθηγητές σχολιάζουν πως ο Εισαγγελέας συγχέει αβασάνιστα το δικαίωμα ενημέρωσης των θιγομένων με την ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ ενώ τονίζουν πως η ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ απονέμεται σε αυτήν απευθείας από το Σύνταγμα.

 

 

«Η ΑΔΑΕ δεν έχει απλώς τη δυνατότητα αλλά την υποχρέωση να ελέγχει την ΕΥΠ, τους παρόχους και κάθε άλλον εμπλεκόμενο παράγοντα για το αν κάνουν καλά τη δουλειά τους», σημειώνουν χαρακτηριστικά οι 16 Συνταγματολόγοι που υπογράφουν την δήλωση.

 

Επίσης σχολιάζουν πως η έκδοση της ανωτέρω Γνωμοδότησης ήταν άτοπη, διότι, όπως έχει αποφανθεί παλαιότερα η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου

 

«Για πιθανή άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον, μεταξύ άλλων, και μελών της ΑΔΑΕ, ακόμη και για κατασκοπεία (άρθρο 148 ΠΚ). Επισημαίνουμε ότι η δύσκολα αποκρυπτόμενη αυτή απειλή δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο προσήκων τρόπος για την υπέρβαση των διαφωνιών δύο άμεσων οργάνων του κράτους», τονίζουν

 

Όλη κοινή δήλωση των 16 συνταγματολόγων

«Οι υπογραφόμενοι, ομότιμοι καθηγητές, εν ενεργεία καθηγητές και λοιποί διδάσκοντες Συνταγματικό Δίκαιο στις δύο παλαιότερες Νομικές Σχολές και τα άλλα Πανεπιστήμια της χώρας, εκφράζουμε τη ζωηρή μας ανησυχία για την υπ’ αριθμ. 1/2023 Γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, σε ερώτημα τηλεπικοινωνιακού παρόχου. Και τούτο διότι η Γνωμοδότηση αυτή υποπίπτει σε μια σειρά σοβαρών ατοπημάτων:

 

Ο κ. Εισαγγελέας συγχέει αβασάνιστα το δικαίωμα ενημέρωσης των θιγομένων με την ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ. Το μεν πρώτο μπορεί πράγματι να ρυθμιστεί από τον νομοθέτη, όπως έγινε πρόσφατα με τον Ν. 5002/2022. Η ρύθμιση του τελευταίου, και ειδικά η προβλεπόμενη τριετία, είναι προβληματική. Εντούτοις, μέχρις ότου κριθεί αντισυνταγματική ή και αντίθετη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ισχύει.

Τουναντίον, η ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ απονέμεται σε αυτήν απευθείας από το Σύνταγμα (άρθρο 19 §2) και η έκτασή της δεν μπορεί να περιοριστεί ουδ’ επ’ ελάχιστο από τον νομοθέτη. Αρμόδια κατά το Σύνταγμα να διασφαλίζει το απόρρητο, η ΑΔΑΕ δεν έχει απλώς τη δυνατότητα αλλά την υποχρέωση να ελέγχει την ΕΥΠ, τους παρόχους και κάθε άλλον εμπλεκόμενο παράγοντα για το αν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Και τούτο ανά πάσα στιγμή, αυτεπαγγέλτως, ή κατόπιν καταγγελίας και χωρίς να μπορεί να της αντιταχθεί οποιοδήποτε απόρρητο ακόμη και για λόγους εθνικής ασφάλειας. Είναι άλλο η ενημέρωση του θιγομένου, ύστερα από αίτησή του, και άλλο ο έλεγχος της ΑΔΑΕ, ο οποίος αποβλέπει στην τήρηση της αντικειμενικής νομιμότητας. Αυτό θέλησε ο συνταγματικός νομοθέτης και η περί του αντιθέτου άποψη του κ. Εισαγγελέα, ότι δηλαδή ο εκάστοτε νομοθέτης μπορεί να καθορίζει κατά το δοκούν την έκταση της ελεγκτικής αρμοδιότητας της ΑΔΑΕ, δεν έχει το παραμικρό έρεισμα.

Σε κάθε περίπτωση, ενόψει της εκκρεμούς δίκης ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας για το δικαίωμα ενημέρωσης των θιγομένων, η έκδοση της ανωτέρω Γνωμοδότησης ήταν άτοπη, διότι, όπως έχει αποφανθεί παλαιότερα η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, Γνωμοδοτήσεις δεν εκδίδονται για υποθέσεις «επί των οποίων επελήφθησαν ήδη ή πρόκειται να επιληφθούν οι αρμόδιες δικαστικές αρχές». Και τούτο, «προς αποφυγή επηρεασμού της κρίσης τους» (ΓνωμΕισΑΠ 10/2018, 15/2021 και 3/2022). Για το ζήτημα άλλωστε του αθέμιτου επηρεασμού εκκρεμών δικών έχουν αποφανθεί από μακρού οι Ολομέλειες τόσο του Αρείου Πάγου όσο και του Συμβουλίου της Επικρατείας, κάθε φορά που η κυβερνώσα πλειοψηφία θέλησε να παρακάμψει την ετυμηγορία της δικαιοσύνης (ΑΠ(Ολ.)40/1988, ΣτΕ(Ολ.) 542/1999, 677/2010).

Μια φράση τέλος όσον αφορά την αναφορά του κ. Εισαγγελέα για πιθανή άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον, μεταξύ άλλων, και μελών της ΑΔΑΕ, ακόμη και για κατασκοπεία (άρθρο 148 ΠΚ). Επισημαίνουμε ότι η δύσκολα αποκρυπτόμενη αυτή απειλή δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο προσήκων τρόπος για την υπέρβαση των διαφωνιών δύο άμεσων οργάνων του κράτους».

Ποιοι υπογράφουν τη δήλωση

 

Τη δήλωση υπογράφουν οι Νίκος Αλιβιζάτος (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Ευάγγελος Βενιζέλος (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Γιώργος Δελλής (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γιάννης Δρόσος (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Ακρίτας Καϊδατζής (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Ιφιγένεια Καμτσίδου (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Αλέξανδρος Κεσσόπουλος (Πανεπιστήμιο Κρήτης), Ξενοφών Κοντιάδης (Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου), Χαράλαμπος Κουρουνδής (Ανοιχτό Πανεπιστήμιο), Παναγιώτης Μαντζούφας (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), Λίνα Παπαδοπούλου (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Νίκος Παπασπύρου (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Φίλιππος Σπυρόπουλος (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γιώργος Σωτηρέλης (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γιάννης Τασόπουλος (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Βασιλική Χρήστου (Πανεπιστήμιο Αθηνών).  

πηγή

  

Πειράματα και μπλεξίματα

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Οσο θυμάμαι, στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν έχει υπάρξει ούτε μία εκλογική αναμέτρηση που να μη χαρακτηρίστηκε από τα κόμματα, αλλά και από τους δημοσιολόγους, «κρισιμότατη», «καθοριστική», «αποφασιστικής σημασίας», αν όχι και «ορόσημο». Και όσο διαβάζω, το ίδιο έχει συμβεί σε όλες τις εκλογές του νεοελληνικού κράτους (και του κόσμου όλου υποθέτω). Αρχής γενομένης το 1844, οπότε έγιναν οι πρώτες εκλογές στη χώρα, σαν ανταπόκριση στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, με αίτημα την παραχώρηση Συντάγματος.

 

Μόνο ο Ηλίας Νικολακόπουλος θα μπορούσε να ιστορήσει καταλεπτώς όσα θλιβερά συνέβησαν στις εκλογές εκείνες, οι οποίες κράτησαν κοντά έξι μήνες. Ηταν τόση η βία και η νοθεία, που ο Νικόλαος Δραγούμης έγραψε σε προσαρμοσμένη μορφή μια περίφημη φράση του Θουκυδίδη: «Και αυταί αι λέξεις ήλλαξαν σημασίαν, η μεν παραβίασις των καλπών ωνομάσθη συστολή των σανίδων […] η λύμανσις των σφραγίδων τυχαία σύντριψις […] και οι απόβλητοι του λαού εκλεκτοί αυτού». Ενα πείραμα ήταν εκείνο το σπασμωδικό και εμποδισμένο βήμα από την απόλυτη μοναρχία στη συνταγματική. Αλλά πάντα ένα πείραμα είναι η δημοκρατία, από την πρώτη ευλογημένη στιγμή που γεννήθηκε στην κεφαλή του Κλεισθένη, του Εφιάλτη και του Σόλωνα ως η κορυφαία επινόηση του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Μια δοκιμή ήταν και είναι, δύσκολη και κινδυνώδης αλλά γοητευτική· μια προσπάθεια διαφυγής από τα εκάστοτε αδιέξοδα. Τίποτε δεν είναι δεδομένο και προκαθορισμένο, αφού οι όροι και οι συνθήκες του πειράματος δεν είναι ποτέ τα ίδια. Αν ήταν, θ’ αφήναμε τους δημοσκόπους (τους πρόθυμους εννοείται, τους ενσωματωμένους, στη στρατιωτική ορολογία) να συγκροτούν τις κυβερνήσεις κατά τη βολή τους. Και θα γλιτώναμε τα έξοδα.

 

Οταν λοιπόν ένας πρώην δημοσκόπος, που σταδιακώς «ήλλαξεν» πεποιθήσεις, ώσπου έγινε και υπουργός, δηλώνει ότι «οι εκλογές του ’23 είναι κρίσιμες, καθώς δεν είναι ώρα για πειράματα», κάνει τρία πράγματα συγχρόνως: α) επαναλαμβάνει μια κοινοτοπία («οι εκλογές είναι κρίσιμες»), πλην όμως με βαρύ υπουργικό γδούπο· β) δείχνει να μην κατανοεί την ουσία της δημοκρατίας, τον ενδιάθετο πειραματικό, δοκιμαστικό, ανασχεδιαστικό της χαρακτήρα· γ) επιχειρεί τον συνήθη εκφοβισμούλη: «ή εμάς ή μπλέξατε, θα σας πάρει το ποτάμι» κτλ. Μα μπλέξιμο η δημοκρατία; Μήπως τον κ. Τάκη Θεοδωρικάκο τον παρέσυρε η μια φορά κι έναν καιρό αποστροφή του για την «αστική δημοκρατία»;

Οι νεκροί δεδικαίωνται, ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ ποτέ…

 

γράφει ο Βασίλης Σ Κανέλης

 

Δεν θα ξεχάσουμε τον βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ και το κακό που έκανε στην πατρίδα μας

Στις πλείστες των περιπτώσεων ο λαός λέει «ο νεκρός δεδικαίωται». Δίνει έτσι άφεση αμαρτιών σε κάποιον που πεθαίνει και που διήγε βίον ο οποίος δεν έκανε καλό σε πολύ κόσμο.

 

Η σωστή χρήση της φράσης είναι «ο γαρ νεκρός δεδικαίωται της αμαρτίας». Είναι από μια επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Ρωμαίους. Η πραγματική και επίσημη από την Βιβλική Εταιρεία ερμηνεία αυτής της φράσης, είναι ότι ο νεκρός δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει, ή αλλιώς η αμαρτία δεν έχει καμιά εξουσία πάνω του.

 

 

Ο νεκρός αδυνατεί να διαπράξει οποιαδήποτε ανομία. Οι καλές και κακές πράξεις λαμβάνουν χώρα στον κόσμο των ζωντανών. Οι νεκροί απαλλάσσονται δια παντός και ανεπιστρεπτί από αυτή τη δυνατότητα.

 

Δεν μιλούμε, λοιπόν, για άφεση αμαρτιών. Να πάρουμε μια γόμα και να σβήσουμε όσα έχει κάνει.

 

Κι όταν ο νεκρός -εν ζωή- προκάλεσε τεράστια ζημιά σε μια ολόκληρη χώρα, τότε είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν μπορεί να υπάρχει άφεση.

 

Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ο τέως εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια, απ’ όταν αποφάσισε ο ελληνικός λαός να τον στείλει εκεί που στέλνονται οι βασιλικές οικογένειες, δηλαδή στις μαύρες δέλτους της Ιστορίας και τα χρονοντούλαπά της, μας άφησε χρόνους και σίγουρα δεν θα λείψει σε πολλούς.

 

Δεν θα λείψει σε κανέναν πέραν της οικογένειάς του, και φυσιολογικά. Είναι λυπηρός πάντα ένας θάνατος. Ισως λείψει και σε ορισμένους αμετανόητους βασιλικούς μεγάλης ηλικίας που ακόμη και σήμερα θυμούνται και συγκινούνται με το σύνθημα «Ψωμί κι ελιά και Κώτσο Βασιλιά».

 

Όμως, επειδή οι νέοι στη χώρα μας, αν και πρέπει να γνωρίζουν Ιστορία, δεν ασχολούνται με αυτήν και εντυπωσιάζονται από τις βασιλικές οικογένειες ανά τον κόσμο, οφείλουν να ξέρουν για να κρίνουν αν στον εν λόγω νεκρό μπορούμε να τους συγχωρήσουμε τις αμαρτίες.

 

Αν πρέπει να του πούμε «καλό ταξίδι» ή «καλό κατευόδιο» ή «Θιος σχωρέστον» που λέει ο λαός στην περιφέρεια.

 

Γιατί η τέως βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, οι ξενόφερτοι Γλύξμπουργκ, ουδέποτε συνδέθηκαν με την πατρίδα μας, ουδέποτε υπηρέτησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς, ουδέποτε συνέβαλαν στην πρόοδο του τόπου μας.

 

Το αντίθετο μάλιστα. Συνωμότησαν σε κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, οδήγησαν την Ελλάδα σε μαύρες εποχές, προκάλεσαν εθνικούς διχασμούς και τραγωδίες.

 

Δεν θα ξεχάσουμε το μερίδιο της ευθύνης της οικογένειας αυτής στη Μικρασιατική Καταστροφή, που οδήγησε στον διωγμό της βασιλικής οικογένειας μέχρι το 1935.

 

Δεν θα ξεχάσουμε την εμπλοκή τους στη δικτατορία του Κονδύλη το 1935, την παλινόρθωση της βασιλείας στην Ελλάδα και στη συνέχεια τη δικτατορία του Μεταξά.

 

Ούτε πρέπει να ξεχάσουμε όλη τη δράση της βασιλικής οικογένειας στα χρόνια μετά την τραγωδία του Εμφυλίου Πολέμου.

 

Την Φρειδερίκη (ή Φρίκη επί το λαϊκότερον), μητέρα του εκλιπόντος Κωνσταντίνου, με τις ωμές παρεμβάσεις της στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Αλλά και τα καράβια των Ελληνόπουλων που δήθεν σώζονταν από την Ελλάδα και δίνονταν αναγκαστικά σε οικογένειες Αμερικανών και Αυστραλών με υιοθεσίες.

 

Δεν θα ξεχάσουμε τη σύγκρουση του Κωνσταντίνου με τον Γέρο της Δημοκρατίας, Γεώργιο Παπανδρέου, που σιγά – σιγά οδήγησε στην Αποστασία του 1965 και εν συνεχεία στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών.

 

Ο Παπαδόπουλος και η παρέα του κατέλυσαν τη Δημοκρατία προλαβαίνοντας το βασιλικό πραξικόπημα. Αυτό που προετοίμαζε το βασιλικό ανδρείκελο που πήρε κοροϊδευτικά το όνομα «Κοκός», μετά το δημοψήφισμα που τον έδιωξε.

 

Μας είναι αδιάφορο αν ο Κωνσταντίνος ήταν ύπουλος, σκοτεινός ή απλά ανάξιος… άναξ. Γιατί πολλοί θα πουν ότι απλά δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος των ιστορικών γεγονότων που κλήθηκε να διαχειριστεί αλλά… ήταν καλή ψυχή.

 

Μπορεί να ήταν κι έτσι, αλλά και πάλι μας είναι αδιάφορο.

 

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι προκάλεσε τεράστια ζημιά στην πατρίδα μας, ήταν εκ των πρωταγωνιστών της τραγωδίας της Χούντας και στη συνέχεια της εισβολής στην Κύπρο. Ηταν ένας άνθρωπος που ανέτρεψε έναν λαοφιλή πρωθυπουργό. Κι αυτός που θα έκανε πραξικόπημα, δηλαδή βασιλική Χούντα.

 

Και ήταν αυτός που έσκυψε το κεφάλι στους άθλιους Συνταγματάρχες αντί να βρει τα κότσια να κινητοποιήσει το λαό και να ρίξει τη Χούντα.

 

Ισως το μόνο καλό που έκανε ήταν ότι αποδέχθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974.

 

Όχι, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο που έζησε πλουσιοπάροχα στις πλάτες του ελληνικού λαού, με μια περιουσία που δεν τη δικαιούνταν και κάποιοι την υφάρπαξαν και τους την παρέδωσαν νύχτα.

 

Όχι, οι βασιλικές οικογένειες δεν είναι μόνο γκλαμουριά, άμαξες με άλογα, βασιλικούς γάμους και κηδείες όπως αυτές που βλέπουμε στη Βρετανία.

 

Είναι και μαύρα σκοτάδια, είναι βρόμικες δουλειές σε βάρος των λαών και της Δημοκρατίας. Και είναι σελίδες γραμμένες με μαύρο μελάνι που πρέπει όλοι να τις διαβάζουν και να κρίνουν.

 

Η Ελλάδα δεν κινδύνευσε τις επόμενες δεκαετίες ούτε κινδυνεύει από την τέως βασιλική οικογένεια.

 

 

Παύλος και Φρειδερίκη

 

Κι ακόμη και αν βλέπει όλους αυτούς τους ανήκοντες στην οικογένεια Γλύξμπουργκ να ζουν μια χαρά τη ζωή τους χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ, αδιαφορούν για τις πολιτικές τους θέσεις.

 

Η Δημοκρατία μας μπορεί να έχει προβλήματα, μπορεί να πρέπει να ωριμάσει, να ενισχυθεί, να προστατευθεί από πολιτικούς ανάξιους και βρόμικους, αλλά δεν έχει καμιά δουλειά με τη Βασιλεία.

 

Η Βασιλεία ας ανήκει σε άλλους λαούς, όχι σε εμάς.

 

Με το θάνατο του Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουμε ένα τέλος εποχής. Αλλά εποχής μαύρης, κατασκότεινης που δε θέλουμε να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω.

 

Οσοι θέλουν να τον θυμούνται, ας τον θυμούνται ως Ολυμπιονίκη στην ιστιοπλοΐα. Μόνο γι’ αυτό και για τίποτε άλλο. Εκεί ήταν καλός, πουθενά αλλού…

 

Υ.Γ. Στους «Δύο ξένους» η «Ντένη Μαρκορά» είχε πει: «Όσοι κηδεύονται δημοσία δαπάνη, συνήθως έζησαν δημοσία δαπάνη».

 

Αυτό ισχύει για τους περισσότερους. Εκτός από εκείνους που τίμησαν με τη ζωή τους, την προσφορά τους και τη θυσία τους την πατρίδα.

Κατώτατος

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

  

Ακούστηκε πολύ αυτές τις μέρες ο «κατώτατος». Σε μια εποχή, σε μια κοινωνία, που σε καθορίζουν τα χρήματα που παίρνεις, ο «κατώτατος» είναι κάτι παραπάνω από ένα επίθετο. Είναι η υπενθύμιση ότι δεν τα έχεις καταφέρει, ότι ανήκεις στην ομάδα εκείνων που δουλεύουν σκληρά και αμείβονται με λίγα. Συνήθως σε θυμούνται κοντά στις εκλογές και ας μη θέλουν να το παραδεχτούν. Γιατί αυτό που μπορούν στην πραγματικότητα όλοι οι «κατώτατοι» μαζεμένοι να κάνουν είναι να καθορίσουν, να ανατρέψουν, να αλλάξουν το εκλογικό αποτέλεσμα και τις απατηλές δημοσκοπήσεις μιας προεκλογικής εκστρατείας.

 

Οι κατώτατοι συχνά θυμώνουν με τις απρεπείς, αλαζονικές δηλώσεις των πολιτικών αλλά σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά: τη δουλειά τους. Θα μου πείτε από κάπου πρέπει να ξεκινήσει ένας μισθός και είναι θαύμα που έχει θεσπιστεί ο κατώτατος σε καιρούς απόλυτης επικράτησης του κεφαλαίου. Ναι, αλλά... πόσο συχνά αντιλαμβάνονται οι πολιτικές ηγεσίες πως όταν τα πάντα ακριβαίνουν οι κατώτατοι μένουν ίδιοι; Μόνο στις εκλογές. Ο καλός μας «φίλος», σπουδαίος στοχαστής και οικονομολόγος, Τομά Πικετί, λέει πως όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες θέλουν να προσδίδουν νόημα στις ανισότητές τους. Υποτίθεται ότι ο προστατευόμενος κατώτατος μισθός πηγαίνει μαζί με έναν νέο ορίζοντα ισότητας, μια ιδεολογία ισότητας, πιο αισιόδοξη ως προς την αφήγηση των σύγχρονων πολιτικών δυνάμεων. Απομένει στον καθένα από μας να κρίνει αν είναι όντως έτσι. Η αλήθεια, όμως, η ολοφάνερη αλήθεια, είναι πως οι κατώτατοι ζορίζονται. Το 2023 μπήκε απαιτητικό και μας θέλει με το χέρι στην τσέπη. Σε μια τσέπη που δεν είναι η χρυσή χήνα, και τα αστεία «καλάθια του νοικοκυριού» δεν βοηθούν ούτε χαμηλόμισθους, ούτε χαμηλοσυνταξιούχους, ούτε κατώτατους.

 

Μετά την περίοδο των γιορτών, που οι ευχές λειτουργούν σαν μεταφυσικό βάλσαμο, ερχόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με τον σκεπτικισμό και τον ορθολογισμό μας. Ισως γι’ αυτό και ο Γενάρης να είναι ένας εσωστρεφής μήνας που μαζί με τα σούπερ μάρκετ κάνουμε κι εμείς την «απογραφή» μας. Οι κατώτατοι όμως κάνουν κάτι περισσότερο, σκέφτονται πώς θα βγάλουν τον μήνα αφού άνθρωποι είναι κι αυτοί, ξανοίχτηκαν στο εορταστικό κλίμα των ημερών, ξόδεψαν κάτι παραπάνω. Εύστοχα και έξυπνα λοιπόν τους θυμήθηκε τώρα ο πρωθυπουργός. Αλλά δεν πείθει πως τους νοιάζεται, μόνο ότι τους χρειάζεται. Το πυθαγόρειο «Κυάμων απέχεσθαι» (μακριά από τα κουκιά) πλανάται πάνω από τη χώρα μετά τα τελευταία πολιτικά σκάνδαλα όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές. Κατώτατοι και μη είμαστε όλοι προβληματισμένοι, γιατί αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι μας συμπεριφέρονται όχι μόνο σαν κατώτατες τσέπες αλλά και σαν κατώτατους νοήμονες πολίτες.

Ορθόδοξη επιχειρηματικότητα

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

«Οταν εξελέγην βουλευτής το 2019, δεν φανταζόμουν πως θα πρέπει να αλλάξω κάτι σε σχέση με την επιχείρησή μου. Επέλεξα να συνεχίζω στον δρόμο της ορθόδοξης επιχειρηματικότητας». Τάδε έφη ο νεοδημοκράτης βουλευτής Φθιώτιδας Θέμης Χειμάρας. Προ παραιτήσεως αυτά. Εμείς πάντως ακόμη αδυνατούμε να φανταστούμε ποιο ακριβώς νόημα απέδιδε ο κ. Χειμάρας στον όρο «ορθόδοξη επιχειρηματικότητα». Ενας κακόπιστος θα ισχυριζόταν πως είναι ελαφρώς ανορθόδοξο να συνεχίζεις να νταραβερίζεσαι με το Δημόσιο παρότι βουλευτής. Αλλά οι λαϊκιστές και οι τοξικοί τέτοια συνηθίζουν να λένε.

 

Εντάξει, οι 270 συμβάσεις που πήρε η εταιρεία του από δήμους και δημόσιους φορείς της εκλογικής του περιφέρειας στα χρόνια 2019-2022, για προμήθεια φωτοτυπικού υλικού, γραφικής ύλης κτλ., δεν είναι καν 300. Και τα 400 χιλιάρικα των συμβάσεων αυτών δεν είναι καν 500. Αρα, μικρό το κακό. Κάτι ανάμεσα σε «έλα μωρέ τώρα» και σε «ε, δεν είναι και Πάτσης». Εξ ου και η πολυήμερη σιωπή της Ν.Δ. μετά την αποκάλυψη του νέου σκανδάλου στους κόλπους της. Σιωπή που ανάγκασε τον υπερευαίσθητο βουλευτή (τύφλα να ‘χει ο Ραν Ταν Πλαν) να παραιτηθεί.

 

Τι νέο να έλεγε άλλωστε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος; Ο,τι ήταν να πει το είπε τέλη Οκτωβρίου, όταν άνοιξε η πληγή Πάτση: «Δεν μπορείς να είσαι πολιτικό πρόσωπο και να παίρνεις αναθέσεις από φορείς που το Δημόσιο έχει συμμετοχή». Σωστά. Δεν μπορείς. Αυτονόητο είναι. Ηθικό και πολιτικό. Οφειλε να το φανταστεί αυτό ο κ. Χειμάρας, όσο κι αν, προ παραιτήσεως, κατήγγελλε τη φαντασία του σαν αδύναμη. Δεν είναι άλλωστε χθεσινός. Την πενταετία 2014-2019 διετέλεσε αντιπεριφερειάρχης του κ. Κώστα Μπακογιάννη και εντεταλμένος περιφερειακός σύμβουλος Επιχειρηματικότητας (εικάζω της ορθόδοξης). Επιπλέον θα μπορούσε να έχει ωφεληθεί από την πείρα του πατέρα του, του Θανάση Χειμάρα, τρις βουλευτή της Ν.Δ., δις νομάρχη Φθιώτιδας, άπαξ νομάρχη Σάμου και συγκεντρωσιάρχη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993. Δεν του είχε ζητήσει ποτέ να του ξεκαθαρίσει το τοπίο; Να του πει τι πρέπει – τι δεν πρέπει; Μάλλον όχι. Γι’ αυτό και αρχικά τα φόρτωσε όλα στους συνεργάτες του και επικαλέστηκε άγνοια Συντάγματος. Τα ίδια έλεγε όμως και τον Ιούλιο του 2020, όταν πρωτοαποκαλύφθηκαν στη Βουλή οι ανίερες σχέσεις του με το Δημόσιο. Του πήρε δυόμισι χρόνια για να διαβάσει το Σύνταγμα; Αλήθεια, γιατί δεν του θύμιζε ο πρωθυπουργός το αυτονόητο, αποπέμποντάς τον;

Τα γλυπτά του Παρθενώνα ως εταιρικό προϊόν

 

Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες με τα γλυπτά του Παρθενώνα και επίκεντρο τα απανωτά βρετανικά δημοσιεύματα που αναφέρονται σε μυστικές συνομιλίες μεταξύ του Βρετανικού Μουσείου και της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι μόνο ένας δημόσιος ευτελισμός της διεκδίκησης των Γλυπτών ως προϊόντων κλοπής, δεν είναι μόνο ένας δημόσιος διασυρμός κάθε έννοιας σεβασμού απέναντι στην πολιτιστική κληρονομιά.

 

Είναι η δημόσια παραδοχή – επί τρεις ημέρες σιωπηλή και από χθες ηχηρή μέσω δηλώσεων του κ. Γεραπετρίτη – ότι τα ιστορικά μνημεία είναι εταιρικά προϊόντα και ως τέτοια τα διαχειρίζεται η κυβέρνηση.

 

 

Επί τρεις ημέρες, η κυβέρνηση σιωπούσε και το Υπουργείο Πολιτισμού “απαντούσε” χωρίς να απαντάει παρά μόνο να πετάει την μπάλα στον δικομματικό καυγά. Χθες, ο υπουργός Επικρατείας, Γ. Γεραπετρίτης, μιλώντας στην ΕΡΤ είπε: “Το επιβεβαιώνω, είμαστε σε επαφή με το Βρετανικό Μουσείο, σε πολύ δημιουργική συζήτηση με το Βρετανικό Μουσείο», μίλησε για “δύσκολη επιχειρησιακά άσκηση”, και για τον ενδεχόμενο κάποιου “τρικ” ανάμεσα σε Αθήνα και Λονδίνο προκειμένου να ξεπεραστούν τα γνωστά εμπόδια. Είπε, επίσης, πως “είναι προφανές ότι υπάρχουν οι πολύ ριζικές απαγορευτικές γραμμές οι οποίες συνιστούν και την εθνική στάση. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε σε καμία περίπτωση ιδιοκτησία του Βρετανικού Μουσείου. Δεν υφίσταται μια τέτοια διάσταση. Από την άλλη πλευρά η ελληνική πολιτεία δεν μπορεί να αποδεχθεί με οποιαδήποτε μορφή έναν δανεισμό, ο οποίος θα γίνει προς την Ελλάδα, και τούτο διότι αυτό θα υπαινισσόταν ζήτημα ιδιοκτησίας. Εκείνο το οποίο μπορούμε να συζητήσουμε στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας κατανόησης με το Βρετανικό Μουσείο είναι η επιστροφή των Γλυπτών υπό ένα νομικό ένδυμα το οποίο θα συζητήσουμε και συζητούμε στο πλαίσιο μιας δημιουργικής λογικής. Έχουμε όντως θέσει ένα θέμα, να μπορούμε να στέλνουμε και ορισμένες από τις ελληνικές αρχαιότητες ή ακόμη και από άλλες περιόδους του Ελληνισμού, τη βυζαντινή περίοδο, στο Βρετανικό Μουσείο για περιοδικές εκθέσεις. Σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται ποτέ να απεμπολήσουμε το οποιοδήποτε δικαίωμα έχουμε απέναντι στα Γλυπτά που αποτελούν την ίδια την ταυτότητά μας”.

 

Τί έχουμε, λοιπόν, εδώ; “Επιχειρησιακές ασκήσεις”(!), “τρικ” (!), “δημιουργική λογική” (!) – ανάλογο του δημιουργική λογιστική… το οποίο μάλλον είναι και πιο συμβατό με αυτό που συμβαίνει γύρω από τα Γλυπτά.

 

Τα περί “αταλάντευτης εθνικής γραμμής” είναι ούτως ή άλλως “καθρεφτάκια” για ιθαγενείς, όχι τώρα, αλλά από τότε που άνοιξε για πρώτη φορά το θέμα “δανεισμός – ανταλλαγή”, δηλαδή το 2001. Οι ζητωκραυγές για την ομολογουμένως κομβική και σημαντική απόφαση της Διακυβερνητικής Επιτροπή της UNESCO το 2021 να  οριοθετήσει το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα ως “διακρατικό”, δηλαδή ανάμεσα στις δύο χώρες, ήταν απλώς κυβερνητικά πυροτεχνήματα. Διότι “διακρατικό” ζήτημα, θα σήμαινε, ακόμα και στο πλαίσιο των αστικών θεσμών, συνομιλίες μεταξύ των κρατών με τη συνοδεία, συμβολή, συμμετοχή ειδικών επιστημόνων, με ενημέρωση αμφότερων των κοινοβουλίων και λογοδοσία.

 

Αντ’ αυτού εκείνο που συμβαίνει είναι ένα εταιρικό deal για μια win – win συμφωνία, όπου όλοι θα είναι “ικανοποιημένοι”, όπου τα μεγάλα “καταστήματα”, Βρετανικό Μουσείο και Μουσείο Ακρόπολης αμφότερα δεν θα σημειώσουν χασούρα, όπου όχι μόνο δεν θα κινδυνέψει το κύρος της Μ. Βρετανίας, ούτε του Βρετανικού Μουσείου ως προϊόν αιώνων αποικιοκρατίας, αλλά θα ξεπλυθεί κιόλας – όπως ξεπλύθηκε και η συλλογή Στερν – καθησυχάζοντας μάλιστα και μια σειρά άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών μουσείων, που δεν θέλουν να δουν  τα εκθέματα τους, ως προϊόντα αποικιοκρατίας, να επιστρέφουν εκεί απ’ όπου λεηλατήθηκαν αρπάχτηκαν.

 

Για περισσότερες ανακοινώσεις και λεπτομέρειες…. όταν το Μέγαρο Μαξίμου κρίνει ότι θα έχουν και το ανάλογο εκλογικό αποτέλεσμα. Κατάντια…

 

 

Δήμητρα Μυρίλλα

Πορτοσάλτε: «Φέρτε πίσω την παλιά γενιά» (της ΝΔ) που «ήξερε και τα κόλπα»....!

 

Την απογοήτευση του για τη «νέα γένια» βουλευτών της ΝΔ εξέφρασε, πριν λίγες μέρες, ο Πορτοσάλτε.

 

Όπως είχε πει, «διαβάζω στα παραπολιτικά των Νέων, υπάρχει και τρίτη περίπτωση για τη ΝΔ, θηλυκού γένους, Βόρεια Ελλάδα. Πάλια για δουλειές με το Δημόσιο» (διαβάστε σχετικά: Καταγγελία: Η βουλευτής της ΝΔ Άννα Ευθυμίου παρείχε «νομικές υπηρεσίες σε σταθερή βάση προς τον ΕΦΚΑ» – Τι απαντά η ίδια).

 

 

 «Υπάρχει ένα άλλο φάουλ για τη ΝΔ», συνέχισε ο Πορτοσάλτε και εξήγησε: «Αυτοί είναι όλοι φρέσκοι. Αν ξεκινάμε με τη νέα γενιά έτσι… Φέρτε πίσω τη παλιά γενιά που τα ήξερε, να τα πω και αλλιώς. που ήξερε και τα κόλπα».

 

Εμείς τι να πούμε; Κάτι θα ξέρει ο Πορτοσάλτε.

 

Δείτε το βίντεο (μετά το 2ο λεπτό):   

πηγή

"Δεν γνωρίζω": Η "γραμμή" Μητσοτάκη που πήραν Πάτσηδες και Χειμάρες…

Βουλευτές της πλειοψηφίας διαπράττουν ανοιχτά παρανομίες και λένε "δεν γνώριζα". Είναι αστείο, γελοίο ή εξοργιστικό.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Αυτό που συμβαίνει με αξιωματούχους της σημερινής κυβέρνησης είναι πρωτοφανές. Έχουν τη δικαιολογία της «άγνοιας» για ψωμοτύρι.

 

Βουλευτές της πλειοψηφίας διαπράττουν ανοιχτά παρανομίες και λένε «δεν γνώριζα». Είναι αστείο, γελοίο ή εξοργιστικό; Πρόσωπα που εξελέγησαν για να νομοθετούν, για να ψηφίζουν νόμους για τους πολίτες, δηλώνουν ότι δεν γνωρίζουν τους νόμους που αφορούν τους ίδιους.

 

 

Και δεν μιλάμε για κοινούς νόμους. Αλλά για το νόμο των νόμων, το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, το οποίο έχουν ορκιστεί να τηρούν(άρθρο 59). Δύο άρθρα πριν από αυτό, στο άρθρο 57, έχει καθιερωθεί το «ασυμβίβαστο»: «Τα καθήκοντα του βουλευτή είναι ασυμβίβαστα με τα έργα ή την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ή εταίρου ή μετόχου ή διοικητή ή διαχειριστή ή μέλους του διοικητικού συμβουλίου ή γενικού διευθυντή ή των αναπληρωτών τους επιχείρησης, η οποία αναλαμβάνει έργα ή μελέτες ή προμήθειες του Δημοσίου ή παροχή υπηρεσιών προς το Δημόσιο ή συνάπτει με το Δημόσιο συναφείς συμβάσεις αναπτυξιακού ή επενδυτικού χαρακτήρα».

 

Δεν πάει να λέει το Σύνταγμα. Υπάρχουν ατσίδες, τους οποίους οι ψηφοφόροι εξέλεξαν για να το εφαρμόζουν, που έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Το παραβίαζαν ασύστολα συνάπτοντας συμφωνίες με το Δημόσιο και, φυσικά, παίρνοντας πολλές χιλιάδες ευρώ. Πρώτα ο Πάτσης και τώρα ο Χειμάρας.

 

Ο δεύτερος τουλάχιστον παραιτήθηκε. Ο πρώτος παραμένει στη θέση του και ουδείς-ούτε ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου ούτε το κόμμα του- φιλοτιμήθηκε να κινήσει τη διαδικασία έκπτωσής του, η οποία προβλέπεται ρητά ως ποινή.

 

Προφανώς, οι ατσίδες αυτοί ένιωθαν άτρωτοι. Σου λέει «δική μας είναι η εξουσία, γιατί να μην την εκμεταλλευθούμε για να πλουτίσουμε;». Και όταν πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, είχαν έτοιμη τη δικαιολογία: «Δεν γνωρίζαμε ότι ήταν ασυμβίβαστο»!

 

Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάστηκε να κάνουν μεγάλη προσπάθεια για να την εφεύρουν. Έτοιμη τη βρήκαν. Ο πρώτος διδάξας δεν είναι όποιος κι όποιος: ο πρωθυπουργός ήταν που, μόλις αποκαλύφθηκε η παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, δήλωσε «δεν γνώριζα». Φυσικά, δεν γνώριζε και για καμία από τις άλλες παρακολουθήσεις που αποκαλύφθηκαν: του Χατζηδάκη, του Φλώρου, Κουκάκη, Κύρτσου, του Τέλογλου.

 

Όταν, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, που έχει υπό τον άμεσο έλεγχό του την ΕΥΠ, λέει ότι «δεν γνώριζε» το θεάρεστο έργο της και το ακούνε οι από κάτω, γιατί αυτοί να μην επικαλεστούν το ίδιο επιχείρημα για να καλύψουν τα δικά τους ανομήματα;

 

Μόνο που στην πολιτική η επίκληση της «άγνοιας» δεν είναι επιχείρημα. Όσοι την επικαλούνται περιφρονούν τους πολίτες, δείχνουν ότι τους θεωρούν κορόιδα.

 

Ο πολίτης που διαπράττει μικρότερης σημασίας αδικήματα τιμωρείται. Και δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια. Οι Πάτσηδες «δεν γνώριζαν», εισέπρατταν και τη βγάζουν καθαρή.

 

Όπως έχει γράψει ο Γάλλος συγγραφέας Μαρσέλ Προυστ, «το θράσος είναι χρήσιμο σ’ αυτούς που ξέρουν να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες»…

Το άγος των υποκλοπών: Ο Ράμμος δεν κλώθει, το βλέπει ο Ντογιάκος;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν κάθε μέσο -και τα πιο αθέμιτα- για να εδραιώσουν την εξουσία τους και να μην αισθάνονται ανασφάλεια. Στην επιδίωξή τους αυτή δεν πρέπει να είναι ανεξέλεγκτες, πρέπει να υπάρχουν εμπόδια και φραγμοί. Αυτό (πρέπει να) συμβαίνει στις χώρες με θεσμούς που λειτουργούν, επικεφαλής των οποίων είναι πρόσωπα με αίσθηση του καθήκοντος, που δεν υποτάσσονται στα κελεύσματα της εκτελεστικής εξουσίας.

 

Η γενική αυτή περιγραφή βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, που ταλανίζει εδώ και πολλούς μήνες τη δημόσια ζωή:

 

 

1. Η μυστική υπηρεσία της χώρας, που είναι υπό τον άμεσο έλεγχο του πρωθυπουργού, παρακολουθούσε τον πολιτικό αρχηγό Νίκο Ανδρουλάκη, τον υπουργό Κωστή Χατζηδάκη, τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Κ. Φλώρο, τον ευρωβουλευτή Γ. Κύρτσο και τους δημοσιογράφους Θ. Κουκάκη και Τάσο Τέλογλου. Πρόκειται για επιβεβαιωμένες περιπτώσεις. Υπάρχουν και μερικές χιλιάδες άλλες παρακολουθήσεις, για τις οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτα.

 

2. Η κυβέρνηση προσπαθεί να «θάψει» το θέμα. Ο πρωθυπουργός δηλώνει άγνοια. Ο παρακολουθούμενος υπουργός ψελλίζει δικαιολογίες. Η θέση του εξαρτάται από τον πρωθυπουργό. Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ σιωπά επιδεικτικά, περιμένοντας να ανανεωθεί η θητεία του.

 

3. Η δικαιοσύνη, η οποία (υποτίθεται ότι) ερευνά τις καταγγελίες, αργεί χαρακτηριστικά, επιβεβαιώνοντας τον βουλευτή Κ. Τζαβάρα που είπε ότι «οι εισαγγελείς κλώθουν». Κανένα αποτέλεσμα μέχρι στιγμής. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δηλώνει ότι «γίνεται έρευνα σε βάθος», αλλά ξένα μέσα ενημέρωσης αποκαλύπτουν ότι επιχείρησε να εμποδίσει τον έλεγχο της αρμόδιας Αρχής(ΑΔΑΕ) σε εταιρείες τηλεφωνίας.

 

4. Μέσα σε όλη αυτή τη επιχείρηση κουκουλώματος, η Αρχή αυτή είναι μια όαση. Χάρη σε αυτήν τα σκάνδαλο δεν έχει(ακόμη…) κουκουλωθεί εντελώς. Ο πρόεδρος της Αρχής, ο επίμονος δικαστής Χρήστος Ράμμος, τιμά το αξίωμα που του έχει ανατεθεί. Δεν καταθέτει τα όπλα, αν και ξέρει ότι έχει μπει στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Η Αρχή, της οποίας προίσταται, έχει την ευθύνη να διασφαλίζει το απόρρητο των επικοινωνιών των πολιτών, όπως ακριβώς λέει και ο τίτλος της. Και διασφάλιση των επικοινωνιών δεν νοείται, αν η ΕΥΠ έχει γίνει κράτος εν κράτει, αν μπορεί να παρακολουθεί χιλιάδες πολίτες χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

 

Η ΑΔΑΕ δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά στο ενδεχόμενο να έχουν διαπραχθεί- και να διαπράττονται ακόμη- σοβαρές παρανομίες με το πρόσχημα των παρακολουθήσεων για «λόγους εθνικής ασφαλείας». Και δεν τα κλείνει. Αποφάσισε να διενεργήσει ελέγχους στις μεγάλες εταιρείες τηλεφωνίας, μέσω των οποίων γίνονται οι περίφημες «επισυνδέσεις» της ΕΥΠ.

 

Η απόφαση αυτή της Αρχής φαίνεται αυτονόητη, αλλά δεν είναι μέσα στο εχθρικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί. Οι άνθρωποι που την πήραν τιμούν τους ρόλους τους. Ξέρουν ότι έρχονται σε σύγκρουση με την εκτελεστική εξουσία, που δεν θέλει ελέγχους, αλλά να κλείσει πάση θυσία η υπόθεση.

 

Ο δικαστής Ράμμος και τα άλλα μέλη της αρχής έχουν κότσια. Γι’ αυτούς κανένας δεν μπορεί να πει ότι «κλώθουν». Και δίνουν το παράδειγμα στους εισαγγελείς της τακτικής δικαιοσύνης. Τους λένε ότι πρέπει να αγνοήσουν τις κυβερνητικές επιθυμίες και πιέσεις. Η έρευνά τους πρέπει να ρίξει, επιτέλους, άπλετο φώς στα στη σκοτεινή υπόθεση των παρακολουθήσεων.

 

Για να μην τολμήσει ποτέ καμιά κυβέρνηση αύριο να χρησιμοποιήσει απεχθείς μεθόδους για να εδραιώσει την εξουσία της. Για να μη μπορεί κανένας πρωθυπουργός να λέει «δεν γνώριζα»…

Τα σκοτάδια της πόλης και το δικαίωμα να περπατάμε όταν δύει ο ήλιος

 

γράφει η ΜαρίαΧαϊδοπούλου-Βρυχέα*

  

Περπατάω πολύ στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας και δεν θυμάμαι τις τελευταίες δεκαετίες αυτήν την πόλη τόσο απίστευτα σκοτεινή (και δεν μιλάω για τα συλλογικά σκοτάδια μέσα μας). Φαίνεται ότι από την έναρξη της πανδημίας και μετά όσες λάμπες καίγονταν τις άφηναν έτσι ωραία καμένες, μάλλον για να κάνουν πιο ρομαντική την ατμόσφαιρα της πόλης στην μετα-λοκντάουν εποχή (ξέρετε, για τα τουριστάκια, προφανώς ως μέρος του σχεδιασμού για μια πόλη-θεματικό πάρκο). Μετά ήρθε η ενεργειακή κρίση και η κατάσταση έγινε τραγική: λάμπες συνεχίζουν να καίγονται, αλλά ελάχιστες αντικαθιστώνται (και πάντα σε ψυχρό λεντ, αλίμονο).

 

Τώρα που έχει μικρύνει η μέρα φαίνεται ακόμα πιο πολύ: παντού στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο, στη Μουστοξύδη, αλλά και στο τρέντι Κουκάκι συναντάς δρόμους και στενά στο απόλυτο σκοτάδι. Οπου υπάρχουν φωτισμένες βιτρίνες η κατάσταση είναι καλύτερη. Κάποιοι έχουν βάλει μέχρι και προβολάκια για να φωτίσουν τον δρόμο (είναι το είδος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που στοχεύει σε ένα πιο συλλογικό καλό, υπάρχουν και τέτοιες, συνήθως των μικρών). Την ίδια στιγμή, εν μέσω ενεργειακής κρίσης, ο ορίζοντας της Πανεπιστήμιου σε τυφλώνει από το υπερθέαμα λαμπακίων σε σημείο που δεν διακρίνεις το κόκκινο και το πράσινο των φαναριών −είναι επικίνδυνο, ζαλίζεσαι από το τόσο φως. Δεν θα μπορούσαν να είναι τα μισά ή ακόμα και το ένα τρίτο; Τα υπόλοιπα χρήματα ας τα δίνανε για να αντικαταστήσουν τα καμένα φώτα των δρόμων ολούθε.

 

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι κάποιοι (μάλλον άντρες με βιονική όραση) θεωρούν πολύ ωραία ιδέα για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης τη μείωση του φωτισμού στον δημόσιο χώρο. Μα αν εξαιρέσεις το ολοφώτιστο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους (για όσο κρατήσουν οι γιορτές), ο φωτισμός στην Αθήνα είναι ήδη εξαιρετικά μειωμένος. Ως εκεί που δεν πάει! Δεν βλέπουμε πού πατάμε, πέραν του Συντάγματος και κάποιων κεντρικών φωταγωγημένων δρόμων, στρίβεις από την Πανεπιστημίου στη Σίνα και μέχρι την Ακαδημίας είναι μαύρα σκοτάδια. Αν αναλογιστούμε και την κατάσταση των πεζοδρομίων στην πόλη (έχουν ειπωθεί πολλά για το θέμα), το περπάτημα στην Αθήνα γίνεται επικίνδυνο όταν πέφτει η νύχτα, μπορείς εύκολα να πέσεις να τσακιστείς, ακόμα περισσότερο αν είσαι σε αμαξίδιο, έχεις προβλήματα όρασης, είσαι ηλικιωμένη, φοράς τακούνια και πολλά άλλα.

Μάλλον συμβαίνουν δύο τινά: είτε οι αρμόδιοι κινούνται αποκλειστικά με αυτοκίνητο και δεν γνωρίζουν (ως όφειλαν) την κατάσταση, είτε γνωρίζουν και αδιαφορούν για την πλέμπα και τις περίεργες συνήθειες κάποιων κατοίκων να περπατάνε όταν δύει ο ήλιος. Γιατί δεν θέλω να σκεφτώ ότι προσπαθούν να κάνουν την πόλη φοβιστική και να μας αποτρέψουν από το περπάτημα τις βραδινές ώρες!

 

Κορίτσια και άλλα (πολλά) άτομα που χρειάζονται καλύτερα φωτισμένους δρόμους, δίπλα από τις φωτογραφίες με το χριστουγεννιάτικο δέντρο ας βγάλουμε και φωτογραφίες από καμένες λάμπες στις γειτονιές της πόλης μας. Το φως προφανώς δεν θα λύσει τα προβλήματα, αλλά είναι μια καλή αρχή ώστε να μπορούμε όλες, όλοι και όλα να περπατάμε κι όταν δύει ο ήλιος.

 

 

 

*κάτοικος κέντρου Αθήνας

    

Παραιτήθηκε ο βουλευτής της ΝΔ Θέμης Χειμάρας

 

Παραιτήθηκε ο βουλευτής της ΝΔ Θέμης Χειμάρας.  Το όνομά του είχε εμπλακεί σε εταιρεία που είχε επιχειρηματική δραστηριότητα με το Δημόσιο.

 

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Documento, η εταιρεία του, από το 2019 που εκλέχθηκε βουλευτής, έχει κάνει πάνω από 270 συμβάσεις με δήμους της εκλογικής του περιφέρειας και άλλους δημόσιους φορείς. Οι συμβάσεις με φορείς του δημοσίου είναι ύψους άνω των 400.000 ευρώ και αφορούν, μεταξύ άλλων, σε προμήθειες φωτοτυπικού υλικού, γραφικής ύλης, ημερολογίων και βιβλιοδετήσεων, όπως υποστηρίζει η εφημερίδα. 

πηγή

Σκοτώθηκε ο μεγάλος συνθέτης και κιθαρίστας Νότης Μαυρουδής..!

 

Έφυγε από τη ζωή νωρίς το βράδυ της Τρίτης, ενώ βρισκόταν με τη σύζυγό του στο σπίτι τους στην Κουκουράβα του Πηλίου, ο Νότης Μαυρουδής, γνωστός συνθέτης, κιθαρίστας και ραδιοφωνικός παραγωγός.

 

Ο μεγάλος μουσικός πέθανε ξαφνικά, όπως γνωστοποιεί ο γιος του. Η κηδεία του αναμένεται να γίνει στο Χαλάνδρι μέσα στις επόμενες ημέρες.

 

 

Πώς έχασε τη ζωή του

 

«Αν κάτι χαρακτήριζε τον πατέρα μας ως άνθρωπο, ήταν η καλοσύνη του, το ήθος και η σεμνότητά του. Με τον ίδιο σεμνό τρόπο σας ανακοινώνουμε τον ξαφνικό θάνατό του. Η πολιτική κηδεία του θα γίνει στο Χαλάνδρι τις επόμενες ημέρες. Η γυναίκα του Βάσω, τα παιδιά του Ροδή και Χάρης και τα εγγόνια του Ιάσονας, Αριάδνη, Έλλη και Οδυσσέας», γράφει στο Facebook ο γιος του, Χάρης.

 

Ο άτυχος καλλιτέχνης, όπως μεταδίδει το magnesianews.gr, ενώ είχε βρεθεί για διακοπές στο σπίτι του στην Κουκουράβα, λίγο μετά τις 8.30 το βράδυ, έβαλε ένα ξύλο στα κάγκελα της αυλής του σπιτιού του και πάτησε πάνω, ίσως για να διορθώσει κάτι, αλλά πιθανόν έχασε την ισορροπία του ή ζαλίστηκε και έπεσε στο κενό.

 

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει το magnesianews.gr, ο 77χρονος έπεσε από ύψος τριών μέτρων πάνω σε πέτρα με το κεφάλι, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα! Η σύζυγός του, μη μπορώντας να πιστέψει τι είχε συμβεί, κάλεσε το ΕΚΑΒ στις 20.45, κινητή μονάδα με γιατρό πήγε στο σημείο, αλλά ο άτυχος συνθέτης ήταν γεμάτος αίμα και ήδη είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Η σορός του μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Βόλου, όπου οι γιατροί διαπίστωσαν τον θάνατό του.

 

Ποιος ήταν ο Νότης Μαυρουδής

 

Ο Νότης (Παναγιώτης) Μαυρουδής γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1945 στη Μακρινίτσα Μαγνησίας. Τα δυο πρώτα χρόνια της ζωής του τα έζησε στη φυλακή δίπλα στη μητέρα του, που ήταν πολιτική κρατούμενη. Το 1958 ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο με καθηγητή τον Δημήτρη Φάμπα και πήρε το δίπλωμα το 1969 με Άριστα. Το 1970 εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου του ανατέθηκε η έδρα κλασικής κιθάρας στη Scuola Ciciva di Milano, στην οποία δίδαξε ώς το 1975. Το 1970 επίσης παρακολούθησε τα μαθήματα της Ακαδημίας Santiago de Compostella στην Ισπανία με τον Jose Tomas.

 

Το 1975 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα και από αυτή τη χρονιά δίδαξε κλασική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο. Τα έτη 1975, 1977 και 1979 έδωσε ρεσιτάλ στο Φεστιβάλ Κλασικής Κιθάρας του Esztergom της Ουγγαρίας. Το 1978 πήρε μέρος στο διεθνές Φεστιβάλ Πολιτικού Τραγουδιού στο Ανατολικό Βερολίνο και στο 11ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στην Αβάνα της Κούβας. Ως συνθέτης και σολίστ έχει δώσει πολλά ρεσιτάλ σε πολλές χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Φινλανδία, Ελβετία, Γερμανία, Ουγγαρία, Αυστρία, Κούβα).

 

Ως καθηγητής στο Εθνικό Ωδείο Αθήνας, είχε μαθητές αρκετούς δημοφιλείς καλλιτέχνες όπως οι Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Σωκράτης Μάλαμας, Παναγιώτης Μάργαρης, Γιώργος Μελάς, Λάμπρος Ντούσικος, Δημήτρης Σωτηρόπουλος, κ.ά.. Από το 1994 ανέλαβε καθήκοντα προέδρου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού και από το 1995 ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής στο διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας (από το 1999 τη θέση κατέχει ο Αλέξανδρος Μυράτ).

 

Ο Νότης Μαυρουδής μπήκε στη δισκογραφία το 1964 με τα τραγούδια «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» και «Τα γιορτινά σου φόρεσε», σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Ζωγράφο. Το 1966 έγραψε μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

 

Μερικοί δίσκοι-σταθμοί στη δισκογραφία του:

 

Το 1968 μελοποίησε το έργο του Οδυσσέα Ελύτη Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, που είναι ένα λαϊκό ορατόριο για φωνή-χορωδία και ορχήστρα.

 

Τον Ιούλιο του 1974 ο τραγουδιστής Πέτρος Πανδής και Ο Νότης Μαυρουδής, είχαν αποφασίσει να ηχογραφήσουν τα αντάρτικα. Ο δίσκος «Chants de la resistance grecque» είχε εξώφυλλο τον Άρη Βελουχιώτη. Στο εξώφυλλο, έγραφε, στα γαλλικά: «Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η εθνική αντίσταση κόντρα στους διάφορους κατακτητές προκάλεσε πολλές μάχες και κόστισε πολύ σε αίμα και που, αντίθετα με άλλες χώρες, ήταν απαγορευμένα και καταδιωκτέα, η έκδοση ενός τέτοιου δίσκου επιθυμεί, από τη μια να συστήσει την πραγματικότητα και την οξύτητα αυτών των μαχών και από την άλλη, να διασώσει για τις μελλοντικές γενιές, τις ζωντανές μαρτυρίες που μεταφέρουν αυτά τα τραγούδια. Αυτές, δεν έχουν φυσικά τη δύναμη μιας ζωντανής καταγραφής, ωστόσο, αντανακλούν το πνεύμα μιας εποχής που, για τον Έλληνα, δεν έπαψε να είναι πραγματικότητα».   

Ο δίσκος, με την ενορχήστρωση του Μαυρουδή που βασίζεται στην κιθάρα και τη φωνή του Πανδή, καταγράφει δέκα κομμάτια. Τα περισσότερα, είναι βασισμένα σε λαϊκές ρώσικες μελωδίες που απέκτησαν ελληνικούς στίχους, εκτός από το «Στ’ Άρματα» του Νίκου Καρβούνη και του Άκη Σμυρναίου-Αστραπόγιαννου, τον «Μπελογιάννη» των Ρέντη-Χατζή και τον «Άρη-του Μικρού Χωριού» της Ναυσικάς Φλέγκα-Παπαδάκη.   

 Το 1976 κυκλοφόρησε ο δίσκος Ζωγραφιές απ’ τον Θεόφιλο σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου, εμπνευσμένους από τις ζωγραφιές του Θεόφιλου.

 

Το 1977 μελοποίησε ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι στον δίσκο Παιδί της Γης.

 

Το 1985 κυκλοφόρησε ο δίσκος Έρως ανίκατε μάχαν σε ποίηση του Ηλία Πετρόπουλου. Από το 1990 έγραφε τραγούδια για Παιδική Χορωδία, και συνεργαζόταν με την Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου.

 

Το 1998 κυκλοφόρησαν οι δίσκοι με μουσική για τις θεατρικές παραστάσεις «Όλιβερ Τουίστ» (με μουσική και τραγούδια του για την παράσταση του «Θιάσου 81»), και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» (με μουσική και 3 τραγούδια, για την παράσταση της ομώνυμης τραγωδίας από τον Θίασο «Θυμέλη»).

 

Μεταξύ 1999-2008 ηχογράφησε μαζί με τον μαθητή του Παναγιώτη Μάργαρη τη βραβευμένη σειρά Cafe de l’ art, στην οποία διασκεύαζαν γνωστά τραγούδια από το ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο, για δύο κιθάρες.

 

Στο ίδιο πνεύμα, το 2018 ξεκίνησε τη σειρά Cafe Latino με τον Γιώργο Τοσσικιάν. Το 2019 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις IANOS το έργο “Άγρυπνο φεγγάρι”, Μελοποιημένοι Έλληνες ποιητές από τον 19ο και τον 20ό αιώνα.

 

Το 1999 κυκλοφόρησε ο δίσκος Λούνα Παρκ, με την Παιδική Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου και συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα. Το 2002 έγραψε τραγούδια για γυναικείες φωνές, στον δίσκο Στην ηχώ του έρωτα, στον οποίον συμμετέχουν μεγάλα ονόματα όπως η Χάρις Αλεξίου, η Γλυκερία, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Έλλη Πασπαλά.

 

Το 2006 έγραψε με τον Ηλία Κατσούλη τραγούδια που «αφηγούνταν» τις ιστορίες μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών (Γρ. Μπιθικώτσης, Στ. Χασκήλ, Ρόζα Εσκενάζυ, Μαρίνα Νίνου, Φλέρυ Νταντωνάκη, Σωτηρία Μπέλλου κ.ά.) και κυκλοφορούν στον δίσκο Carte Postale.

 

Ο Νότης Μαυρουδής είχε συνεργαστεί με σπουδαίους ποιητές όπως ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιάννης Κακουλίδης, ο Ηλίας Πετρόπουλος, ο Άκος Δασκαλόπουλος, Μάνο Χατζιδάκι, και τραγουδιστές όπως Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Γιώργο Ζωγράφο, Αρλέτα, Πόπη Αστεριάδη, Ελένη Βιτάλη, Γιώργο Μουφλουζέλη, Γιάννη Σαμσιάρη, Νένα Βενετσάνου, Πέτρο Πανδή, Κώστα Θωμαΐδη, Σταμάτη Κραουνάκη, Τάνια Τσανακλίδου, Μανώλη Μητσιά, Χάρις Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Γλυκερία, Παντελή Θαλασσινό, Έλλη Πασπαλά, Αναστασία Μουτσάτσου κ.ά..     

πηγή