Το τέλος της αυτοδυναμίας

 

Η απλή αναλογική δίνει την ευκαιρία στους πολίτες να δείξουν κατά πόσο συμμερίζονται την άποψη ότι η ευημερία της χώρας εξαρτάται από αυτοδύναμες μονοκομματικές κυβερνήσεις. Η σκληρή πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό.

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Στον εκλογικό σχεδιασμό της κυβέρνησης, οι πρώτες κάλπες της απλής αναλογικής ήταν απλώς το "σκαλοπάτι" για τις δεύτερες εκλογές, που θα έδιναν την αυτοδυναμία.

 

Μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών και χωρίς να μπούμε στις λεπτομέρειες των δημοσκοπήσεων, που ήδη τρέχουν, ήταν βέβαιο ότι η αυτοδυναμία θα ήταν πλέον αδύνατη για την παρούσα κυβέρνηση. Ένα κοινό που πείστηκε από την υπόσχεση της διαχειριστικής επάρκειας, με την υπαρκτή αλλά και πολυδιαφημισμένη δουλειά που έγινε όσον αφορά τις συναλλαγές με το δημόσιο, έχει πλέον αποστασιοποιηθεί.

 

 

Το αφήγημα του "επιτελικού κράτους", διαλύθηκε οριστικά με τη συνειδητοποίηση ότι στην Ελλάδα ακόμα και η μετακίνηση του λαού με τρένο, μπορεί να αποδειχθεί μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση.

 

Τέσσερα χρόνια μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ, ο πολίτης δεν πείθεται για τις "ευθύνες των προηγούμενων", παρά την πρωτοβουλία της δικαιοσύνης να ψάξει με ζήλο τα δυστυχήματα από το 2019 μέχρι την εποχή του Τρικούπη.

 

Οφείλουμε όμως να αναρωτηθούμε και να συζητήσουμε -πέρα από τη δημοσκοπική συγκυρία- γιατί είναι πανάκεια οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις στην Ελλάδα; Τι πρόσφεραν στον λαό; Τι αποφύγαμε με τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις τα τελευταία 20 χρόνια; Μήπως τη χρεοκοπία;

 

Όσοι είναι στην εξουσία επικαλούνται την σταθερότητα, τις αγορές, την ταχύτητα των αποφάσεων, την πιθανή ισχύ του πρωθυπουργού και των υπουργών απέναντι στα συμφέροντα και η μόνιμη επωδός είναι ότι για όλα αυτά "χρειάζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση".

 

Όπως αποδείχθηκε, με τραυματικό για όλη τη χώρα τρόπο στα Τέμπη, οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις μπορούν μια χαρά να φτιάξουν ένα κράτος-μπανανία. Ένα επικίνδυνο κράτος για τους πολίτες του. Μπορούν να αργούν στις αποφάσεις, να παρατείνουν συμβάσεις να κάνουν τα "στραβά μάτια" στις επιθυμίες των εθνικών εργολάβων και όλα αυτά σε βάρος του λαού και των παιδιών του.

 

Ποια είναι η απόδοση των αυτοδύναμων κυβερνήσεων στην Υγεία και στην Παιδεία; Ποιο είναι το όραμα και ποια η στρατηγική για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών; Ουδείς το γνωρίζει. Η μόνη αγωνία, είναι να υπάρχει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση για να υπογράφει χωρίς έλεγχο απευθείας αναθέσεις και να διοχετεύει τα λεφτά που θα έρθουν από το Ταμείο Ανάκαμψης (Ο Ευρωπαίος εισαγγελέας θα έχει πολλή δουλειά στο μέλλον).

 

Έχουμε δει επίσης το πώς μια αυτοδύναμη κυβέρνηση με έναν ισχυρό πρωθυπουργό μπορεί να διολισθήσει στον αυταρχισμό. Από τον ασφυκτικό έλεγχο της δημόσιας σφαίρας, μέχρι το τεράστιο σκάνδαλο των υποκλοπών για το οποίο ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έμεινε στο σκοτάδι.

 

Είναι φανερό, ότι σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο, θα ήταν ίσως χρήσιμο να υπάρχουν αντίβαρα εντός της κυβέρνησης, κάτι που δεν μπορεί να γίνει σε μια μονοκομματική κυβέρνηση, όπως διαπιστώσαμε και στις υποκλοπές. Οι παρακολουθούμενοι χειροκροτούσαν με πάθος τις απίθανες "επιτελικές" εξηγήσεις για την παρακολούθησή τους.

 

Αν κάποιος αντιτείνει ότι είχαμε στην Ελλάδα κυβερνήσεις συνεργασίας, η απάντηση είναι ότι δεν είχαμε ποτέ κυβέρνηση συνεργασίας σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής ομαλότητας. Μια κυβέρνηση συνεργασίας δηλαδή, με προγραμματική συμφωνία και συγκεκριμένη στόχευση ως προς την κατεύθυνση της χώρας και όχι ένα κυβερνητικό σχήμα ειδικού σκοπού ή υπό την απειλή χρεοκοπίας.

 

Αντιθέτως αυτό που είχαμε ήταν μια μόνιμη συνθήκη αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης μέσω των νομοθεσιών της "ενισχυμένης αναλογικής" και των μπόνους των 40 ή 50 βουλευτικών εδρών στο πρώτο κόμμα. Ένα θεσμικό υπόβαθρο δηλαδή, που αντικειμενικά διατηρούσε ή διεύρυνε το χάσμα ανάμεσα στις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές και των ζητουμένων της κοινωνίας. Στοιχείο που συνιστά ένα είδος μόνιμης πολιτικής κρίσης. Επίσης δυσκόλευε, εάν δεν απαγόρευε, το διάλογο και τη σύνθεση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις βάζοντας εμπόδια στο να αντιστοιχηθούν με το εκλογικό σώμα, αλλά και να ασκήσουν αποτελεσματική διακυβέρνηση.

 

Ο μύθος της σταθερής ρότας μιας ισχυρής Ελλάδας, με αυτοδύναμη κυβέρνηση και πανίσχυρο πρωθυπουργό, καταρρίφθηκε πλέον με έναν εθνικό λυγμό.

 

Μένει να δούμε αν οι πολίτες εξακολουθούν να πείθονται για το τεράστιο όφελος (για ποιους;) της ύπαρξης αυτοδύναμης κυβέρνησης ή θα εκμεταλλευθούν την ευκαιρία που προσφέρουν οι εκλογές με απλή αναλογική.

Παύλος Ασλανίδης για αποζημιώσεις Hellenic Train: «Από δολοφόνους δεν δέχομαι χρήματα!»

 

Ετσι θα ξεπλυθούν νομίζουν;», δήλωσε ο πατέρας του Δημήτρη Ασλανίδη, που σκοτώθηκε στα Τέμπη, προσθέτοντας ότι δεν επιθυμεί να λάβει τις αποζημιώσεις από την Hellenic Train, τις οποίες ανακοίνωσε την Τρίτη η εταιρεία.

 

 Όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Ασλανίδης μιλόντας στην τηλεόραση του Alpha: «Τις αποζημιώσεις να τις δώσουν στους πολιτικούς. Εμείς τα παιδιά μας θέλουμε πίσω. Κοστολογήσανε οι Ιταλοί μαφιόζοι με τους δικούς μας μαφιόζους, πόσο κοστίζει μια ζωή. Είναι δυνατόν; Ετσι θα ξεπλυθούν νομίζουν; Δεν τα θέλω τα λεφτά τους με τίποτα. Κανένας δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μας. Ποιος έχει τα κότσια; Αν θέλανε οι πολιτικοί πραγματική συγγνώμη να πηγαίναν στην πόρτα των 57 και να ζητούσαν συγγνώμη. Είναι μαζική δολοφονία. Πρέπει οι εισαγγελείς να ξεκινήσουν. Αν ήμασταν σε σοβαρή χώρα ήδη θα είχαν περάσει χειροπέδες σε όλο το υπουργείο Μεταφορών. Μου έρχεται η εικόνα πώς καήκαν ζωντανά αυτά τα παιδιά και τρελαίνομαι. Και βγάλαν και δήθεν μέτρα στήριξης. Από την τσέπη τους τα πληρώνουν; Να δεσμευτούν οι περιουσίες των υπουργών των τελευταίων 15 ετών και όχι να παίρνουν τα λεφτά του κόσμου. Ακούει κανένας εισαγγελέας να πάει να τους μαζέψει. Δεν έχω σκοπό να μιλήσω με την εταιρεία. Με δολοφόνους δεν μιλάω…».   

*Στην κεντρική φωτογραφία ένα από τα συνθήματα που έγραψαν στα γραφεία της Hellenic Train, σε προηγούμενη κινητοποίηση για το σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη. 

πηγή

 

“Ελβετικός” τρόμος πάνω από τις αγορές…

 

Οι πιο άγριοι εφιάλτες φαίνεται πως ξανά ξυπνούν στην Ευρώπη και οδηγούν τις τραπεζικές μετοχές σε κάθετη πτώση.

 

Η τέλεια τραπεζική καταιγίδα φαίνεται πως δημιουργείται αφενός από τις φήμες που θέλουν την Credit suisse να βρίσκεται προ της πτωχεύσεως και αφετέρου από την δηλωμένη επιμονή της ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας να συνεχίσει την αύξηση των επιτοκίων για την τιθάσευση του πληθωρισμού.

 

Πάντως στην περίπτωση που τελικά η Ευρώπη αποκτήσει τη δική της lehman Brothers το 2023 φαντάζει εξαιρετικά δυσοίωνο για τις κεφαλαιαγορές.

 

Το αρχικό θετικό ξεκίνημα στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και το Χρηματιστήριο συνεχίστηκε με μέτριες πωλήσεις μετά τις 11.00′ για να επιταχυνθεί όταν η μετοχή της C.S. “καρφώθηκε” στο limit down, συνδυαστικά με το δημοσίευμα του Reuters που προκαταλάμβανε την επιμονή της ΕΚΤ στην επιθετική νομισματική πολιτική της. Εχοντας προεξοφλήσει τη νέα αύξηση κατά 50 μ.β το ερώτημα των επενδυτών ήταν εάν και κατά πόσον η επικεφαλής της ΕΚΤ να αναφερθεί (αύριο) στην προοπτική μίας σταδιακά ηπιότερης πολιτικής με ορατό ορίζοντα ολοκλήρωσης των αυξήσεων τον Ιούλιο.

 

Ενώ βρίσκεται ήδη σε σχέδιο αναδιάρθρωσης, η Credit Suisse ανακάλυψε και παραδέχθηκε δημοσίως ότι εντοπίστηκαν ουσιώδεις αδυναμίες στις οικονομικές καταστάσεις του 2021 και του 2022. Αυτές οι ουσιώδεις αδυναμίες αφορούν σύμφωνα με την τράπεζα την αδυναμία σχεδιασμού και διατήρησης αποτελεσματικών αξιολογήσεων κινδύνου στις οικονομικές της καταστάσεις.

 

H μετοχή της που έχει καταρρεύσει, έκανε ακόμα μια βουτιά 5% αμέσως μετά τη δημόσια παραδοχή. Προηγουμένως, αξιωματούχοι της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς είχαν αμφισβητήσει τις αναθεωρήσεις που έκανε η Credit Suisse στις καταστάσεις ταμειακών ροών που αφορούσαν τα οικονομικά έτη 2019 και 2020, καθώς και τα συμπεράσματα των σχετικών ελέγχων που έκανε γνωστά η τράπεζα την περασμένη εβδομάδα.

 

Η τράπεζα βρέθηκε σε δύσκολη θέση τον περασμένο Οκτώβριο, όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει εκροές δισεκατομμυρίων από τους πελάτες της. Έχοντας ήδη αλλάξει σειρά επικεφαλής για να αντιμετωπίσουν τα απόνερα των σκανδάλων των προηγούμενων ετών, η μετοχή της κατέρρευσε και οι εκροές των πελατών δεν κατάφεραν να αντιστραφούν, απλά σταθεροποιήθηκαν σε χαμηλότερα επίπεδα.

 

Η ετήσια ζημιά για την ελβετική τράπεζα έφτασε τα 7,9 δισ. δολάρια και οι εκροές των πελατών της τα 120 δισ. δολάρια για το 2022. Λίγες εβδομάδες μετά τα αποτελέσματα, η Harris Associates, εκ των βασικών μετόχων της Credit Suisse, πούλησε το μερίδιό της τερματίζοντας τη μετοχική σχέση που είχε με την τράπεζα επί σχεδόν δύο δεκαετίες.

 

 

Παράλληλα, κλιμακώνονται και οι πιέσεις στις διεθνείς αγορές με τον Dax στη Γερμανία στο -3% και τα futures στην Wall Street πλησίον του -2%..με τις μετοχές των τραπεζών να καταρρέουν, με την Credit Suisse στο -22%, καθώς οι Σαουδάραβες μεγαλομέτοχοι απέρριψαν το ενδεχόμενο νέας οικονομικής στήριξης, την ώρα που ο πρόεδρος της προβληματικής τράπεζας αποκλείει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο κρατικής βοήθειας.  

πηγή

  

Γιατί βάζει στο τραπέζι τις κυβερνήσεις συνεργασίας ο Νίκος Ανδρουλάκης

 

Τι αλλάζει στη στρατηγική του ΠαΣοΚ μετά την τραγωδία στα Τέμπη

«Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι εμπόδιο στην αλαζονεία των ισχυρών. Υπάρχουν αντίβαρα και δεν μπορεί ένας Πρωθυπουργός να κάνει ό,τι θέλει με τους κολλητούς του». Σηματοδοτεί η δήλωση αυτή του Νίκου Ανδρουλάκη μια αλλαγή πλεύσης στα θέματα των μετεκλογικών συνεργασιών; Είναι, πράγματι, πρόθυμος ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας ή μήπως η δήλωση αυτή εντάσσεται στην στρατηγική της επίτευξης του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος στις πρώτες εκλογές, που απλά προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα που δημιούργησε η τραγωδία στα Τέμπη;

 

Η μετεκλογική στάση του ΠαΣοΚ, η απάντηση στο ερώτημα «θα πάτε με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ» αποτελούσε τον πιο μεγάλο πονοκέφαλο των επιτελών της Χαριλάου Τρικούπη. Κάθε κλείσιμο του ματιού στη ΝΔ έβαζε εμπόδιο στην προσέγγιση ενός κρίσιμου κεντροαριστερού τμήματος των ψηφοφόρων που τα προηγούμενα χρόνια είχε στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Και κάθε κλείσιμο του ματιού προς τον ΣΥΡΙΖΑ εξαγρίωνε ένα, επίσης κρίσιμο, κεντρώο τμήμα ψηφοφόρων, που αισθάνονται ότι τους χωρίζει πολιτική και πολιτισμική άβυσσος με το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.

 

Αναζητώντας στρατηγική

Ο κ. Ανδρουλάκης, επέμεινε, στην στρατηγική της αυτόνομης πορείας που συσπειρώνει όλες τις φυλές του ΠαΣοΚ, έριξε στο τραπέζι το σύνθημα «ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας» που προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις και έκανε λόγο για κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή. Ήταν φανερό ότι είχε και αυτός, όπως και οι προηγούμενες ηγεσίες, τις δυσκολίες του στο ζήτημα των μετεκλογικών συνεργασιών, πιεζόταν και ψαχνόταν. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο δέχθηκε μια μάλλον απρόσμενη βοήθεια από τους αντιπάλους του.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε σημαία του, το «αυτοδυναμία η θάνατος», άρα κάθε συζήτηση για συνεργασίες ήταν περιττή. Και ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε ως προϋπόθεση για την «προοδευτική διακυβέρνηση» να μην είναι «κυβέρνηση των ηττημένων», να είναι δηλαδή πρώτο κόμμα στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο πιθανό φαντάζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο ώστε να αποτελέσει τη βάση μιας σοβαρής συζήτησης;

 

Σε εκείνη τη φάση, πριν την τραγωδία στα Τέμπη, συμπλήρωσε την προεκλογική του στρατηγική κάνοντας λόγο για κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή. Έθετε ως προϋπόθεση την εκλογική ενίσχυση του ΠαΣοΚ και μια προγραμματική συμφωνία που δεν θα αγνοούσε τις κόκκινες προγραμματικές γραμμές της Χαριλάου Τρικούπη. Και ξεκαθάρισε ότι αν δεν υπήρχαν αυτές οι δύο προϋποθέσεις, αν το ΠαΣοΚ δεν έβγαινε ενισχυμένο από τις κάλπες, τότε ο δρόμος ήταν η αντιπολίτευση.

 

Νέο τοπίο και νέα διλλήματα

Τα πάντα άλλαξαν μετά την τραγωδία των Τεμπών. Το προεκλογικό μεταφέρθηκε σε άλλη πίστα. Άλλαξε και το δίλλημα των εκλογών. Το, ερώτημα που θέτει πλέον στο εκλογικό σώμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το ποιος μπορεί να συγκρουστεί με τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που δημιούργησαν και προστατεύουν το πελατειακό κράτος, εκτιμάται πως δίνει χώρο στον κ. Ανδρουλάκη για να ενισχύσει τη στρατηγική «του κρίσιμου μεγέθους και του χρήσιμου κόμματος που ακολουθεί. Το νέο τερέν στο οποίο θα παιχθεί το προεκλογικό παιχνίδι επιτρέπει επίσης στον αρχηγό του ΠαΣοΚ να ενισχύσει και την ηγετική εικόνα. Είναι, όπως λένε οι συνεργάτες του και έχει υπογραμμίσει και ίδιος, «ο μόνος πολιτικός αρχηγός που δεν έχει κάνει ούτε ένα ρουσφέτι».

 

Στη Χαριλάου Τρικούπη εκτιμούν ότι μετά την τραγωδία στα Τέμπη υπάρχουν δύο, σημαντικά, νέα δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι υπήρξε σοβαρό πλήγμα στην εικόνα του Πρωθυπουργού. Το δεύτερο είναι ότι έχει απομακρυνθεί το ενδεχόμενο να υπάρξει στις δεύτερες κάλπες αυτοδυναμία της ΝΔ. Ειδικά αν στις πρώτες κάλπες η εκλογική της επίδοση απέχει από το όριο της αυτοδυναμίας κάνοντας δύσκολη τη διεκδίκησή της, μετά από ένα μήνα. Σε αυτά τα δύο νέα δεδομένα προσαρμόζει την στρατηγική του ο κ. Ανδρουλάκης.

 

Έτσι λοιπόν, στο δίλλημα του κ. Μητσοτάκη για το ποιος μπορεί να συγκρουστεί με το κράτος, το ΠαΣοΚ, επιστρατεύει τα κυβερνητικά του πεπραγμένα. Το μήνυμα που στέλνει προς το εκλογικό σώμα η Χαριλάου Τρικούπη είναι σαφές. «Μπορεί ο αρχιτέκτονας του επιτελικού κράτους το οποίο αποδείχθηκε μια κλειστή παρέα που λειτούργησε εξωθεσμικά παρακολουθώντας κόσμο και κοσμάκη να εγγυηθεί ένα αξιοκρατικό κράτος;». «Μπορεί μια κυβέρνηση που έχει υπογράψει δεκάδες ρουσφετολογικές προσλήψεις να αλλάξει πίστα στο δεύτερο ημίχρονο, να κάνει τα εντελώς αντίθετα από αυτά που έκανε στο πρώτο;» Μπορεί επίσης, να εγγυηθεί ένα αξιοκρατικό και αποτελεσματικό κράτος ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας;

 

Το δίλλημα λοιπόν των εκλογών, όπως λέγεται, είναι «αν μετά τις εθνικές εκλογές υπάρχει μια κυβέρνηση που θα έχει τη βούληση να οικοδομήσει ένα κράτος – εγγυητή του δημοσίου συμφέροντος και όχι ένα πελατειακό κράτος, που θα είναι εργαλείο ρουσφετιού και αναξιοκρατίας στα χέρια της Δεξιάς ή του ΣΥΡΙΖΑ» όπως χαρακτηριστικά λέγεται. Και το μήνυμα είναι ότι την οικοδόμηση αυτού του κράτος μπορεί να εγγυηθεί το ΠαΣοΚ και η νέα ηγεσία του. Μπορεί να εγγυηθεί μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα έχει αυτή την αλλαγή ως πρώτιστη προτεραιότητα της. Το κρίσιμο μέγεθος σε αυτή την περίπτωση είναι το ΠαΣοΚ.

 

Κρίσιμο μέγεθος-χρήσιμο κόμμα

Ο κ. Ανδρουλάκης θα επιχειρήσει το διάστημα μέχρι τις εκλογές να ενισχύσει την εικόνα του ΠαΣοΚ, ως «χρήσιμου κόμματος» και «κρίσιμου μεγέθους». Θα επιμείνει στην μάχη του συγκεκριμένου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δημόσιες εμφανίσεις του, δεν ακολουθούν την πεπατημένη των προεκλογικών συγκεντρώσεων, αλλά αξιοποιούνται για την προβολή των θέσεων του ΠαΣοΚ. Σήμερα ο κ. Ανδρουλάκης θα μιλήσει σε συγκέντρωση στο Ηράκλειο, η οποία έχει περισσότερο τη μορφή της θεματικής εκδήλωσης στην οποία θα κάνουν παρεμβάσεις, οι Νίκος Χριστοδουλάκης, πρώην Υπουργός και Επικεφαλής In Social, Δημήτρης Σπυράκος, Γραμματέας Τομέα ιδιωτικού χρέους και προστασίας δανειοληπτών ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής, Δημήτρης Αναστασόπουλος, αναπληρωτής Γραμματέας Τομέα ιδιωτικού χρέους και προστασίας δανειοληπτών ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής. Θα ακολουθήσει συζήτηση την οποία θα συντονίσει η δημοσιογράφος Αντιγόνη Ανδρεάκη.

 

Στην αποψινή εκδήλωση στο Ηράκλειο ο κ. Ανδρουλάκης θα παρουσιάσει πτυχές του οικονομικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής. Στην προμετωπίδα της οικονομικής πρότασης του Νίκου Ανδρουλάκη βρίσκονται παρεμβάσεις για να μπει φρένο στον αφελληνισμό της ελληνική οικονομίας, στην προώθηση του made in Greece με έμφαση στην υπεραξία της ελληνικής παραγωγής και στην αντιμετώπιση του μείζονος θέματος των κόκκινων δανείων και της προστασίας της κύριας κατοικίας των αδύναμων δανειοληπτών από τους πλειστηριασμούς των funds. Ο κ. Ανδρουλάκης θα παρουσιάσει τις προτάσεις για την αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης με κατεύθυνση των πόρων σε κρίσιμες υποδομές όπως ο σιδηρόδρομος, σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, στα ενεργειακά δίκτυα και στις δομές του κοινωνικού κράτους.   

 Δημήτρης Χόνδρος

Οι τρεις γιαγιάδες της Λέσβου

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

«Δεν έκανα τίποτε σπουδαίο. Να βοηθήσω το κορίτσι ήθελα, που ήταν βρεγμένο και ταλαιπωρημένο». Ετσι, «σιγανά και ταπεινά», είχε περιγράψει η Μηλίτσα (Αιμιλία) Καμβύση τη φυσική κίνησή της, καλοκαίρι του 2015, ν’ αγκαλιάσει ένα μωρουδάκι και να του δώσει γάλα με το μπιμπερό. Η μάνα του, πρόσφυγας από τη Συρία, που ακόμα ματώνει βαριά από έναν πόλεμο εμφύλιο αλλά και διεθνή, μόλις είχε καταφέρει να βγει σώα στην παραλία της Σκάλας Συκαμνιάς. Το μωρό της έκλαιγε σπαραχτικά. «Φέρ’ το εδώ, καλέ κορίτσι. Ασε με να το ταΐσω», είπε στη μάνα η κυρα-Μηλίτσα, 83χρονη τότε. Κι όσο το τάιζε, αυτή και οι συντρόφισσές της στο παγκάκι, η 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδη και η 85χρονη ξαδέλφη της Μαρίτσα Μαυριπίδη, σιγομουρμούριζαν ένα τραγούδι, να γαληνέψει το αγοράκι. Παιδιά Μικρασιατών προσφύγων όλες τους, ήξεραν κι ένιωθαν.

 

Η τελευταία της αγνής τριάδας, η Μηλίτσα, κηδεύτηκε χθες. Τις είπαμε «γιαγιάδες όλων μας». Η φωτογραφία τους, έργο του Λευτέρη Παρτσάλη, τοποθετήθηκε νοερά στο άλμπουμ όσων βρήκαν σ’ αυτό το στιγμιότυπο έναν σπουδαίο λόγο για να συνεχίσουν να εμπιστεύονται τον άνθρωπο. Γιαγιάδες όλων μας, πάντως, δεν ήταν. Πολλοί, και προπάντων όσοι αποφασίζουν για τη μοίρα των μεταναστών και των προσφύγων στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες, στην Αγκυρα, στη Ρώμη, στο Λονδίνο (όρα BBC και Γκάρι Λίνεκερ), δεν χαλαλίζουν ούτε μισή ματιά ούτε μισή στάλα ψυχής σε φωτογραφίες καλοσύνης σαν της Συκαμνιάς, ή σε φωτογραφίες οδύνης σαν του Αλάν Κουρντί, του νεκρού προσφυγόπουλου σε τουρκική παραλία, του 2015 κι αυτή. Τις προσπερνούν αγέρωχοι, συνεχίζοντας ατάραχοι να αντιμετωπίζουν το προσφυγικό διά της συνωμοσιολογίας («αυτοί θέλουν να εξισλαμίσουν την Ευρώπη μας») και της θανατοπολιτικής: «Οσο περισσότεροι πνιγούν στη Μεσόγειο τόσο περισσότεροι Ασιάτες και Αφρικανοί θα φοβηθούν και θα μείνουν στον τόπο τους».

 

Και όντως πνίγονται. Πέντε προχθές στο Φαρμακονήσι, τριάντα στα νερά της Λιβύης, περί τους εκατό λίγα μέτρα από τις ακτές της Καλαβρίας, λόγω της εγκληματικής αδιαφορίας των Αρχών μιας Ιταλίας, που απέκτησε ακροδεξιά κυβέρνηση «για να ξεμπερδέψει πια με τους ενοχλητικούς απρόσκλητους». Κι ωστόσο, συνεχίζουν να έρχονται. Και θα συνεχίσουν. Γιατί για έναν Σύρο, Παλαιστίνιο, Αφγανό κτλ., ο φόβος του ενδεχόμενου ναυαγίου είναι ασήμαντος μπροστά στον καθημερινό τους τρόμο: τον τρόμο του πολέμου, της απόλυτης φτώχειας, της εφιαλτικής ανελευθερίας.

Νίκος Ανδρουλάκης: «Ο ελληνικός λαός να ακούσει τη φωνή της Σοσιαλδημοκρατίας»

  Ο κ. Ανδρουλάκης αναφέρθηκε στις ευθύνες της κυβέρνησης για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, ενώ μίλησε και για την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

«Εμείς δεν έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας. Έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δικαιοσύνης και αδικίας, μεταξύ προγράμματος και φαυλότητας, μεταξύ αξιοκρατίας και αναξιοκρατίας», επισήμανε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, κατά την ομιλία του σε μέλη και φίλους του κόμματος στη Νέα Μηχανιώνα.

 

Ο κ. Ανδρουλάκης αναφέρθηκε στις ευθύνες της κυβέρνησης για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, μίλησε και για την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάλεσε τον ελληνικό λαό να ακούσει τη φωνή της Σοσιαλδημοκρατίας.

 

«Ο ρόλος μας δεν είναι να κρύψουμε τις ευθύνες κανενός, αλλά μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές ο ελληνικός λαός να έχει μια κυβέρνηση που θα έχει τη βούληση να οικοδομήσει ένα κράτος- εγγυητή του δημοσίου συμφέροντος και όχι ένα πελατειακό κράτος, που θα είναι εργαλείο ρουσφετιού και αναξιοκρατίας στα χέρια της Δεξιάς ή του ΣΥΡΙΖΑ», είπε και πρόσθεσε: «Ο κ. Τσίπρας μολονότι υποστήριζε το 2013 ότι είναι λίγα τα 300 εκατ. για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την ξεπουλάει με 45 εκατ. δύο χρόνια μετά και, μάλιστα, σε μια ιταλική εταιρεία που δεν είναι και το καλύτερο όνομα στους σιδηροδρόμους της Ιταλίας. Γι’ αυτό, λοιπόν, ο ελληνικός λαός πρέπει να ακούσει τη φωνή της Σοσιαλδημοκρατίας που είναι η χρυσή τομή για τη διαφάνεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Όταν ιδιωτικοποιείς, βάζεις στρατηγικό επενδυτή και τον ελέγχεις συνεχώς για να βελτιώνει τις υποδομές και όχι για να παραδίδονται στην κερδοσκοπία ξένων παραγόντων».

 

Τόνισε πως αυτό που κάνει τους νέους να εξεγείρονται είναι το γεγονός ότι βλέπουν την απουσία ισχυρών δομών υγείας, παιδείας, καλών θέσεων εργασίας και προοπτικής και είπε ότι το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής πρεσβεύει ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης προς όφελος των πολιτών και σημείωσε: «Μεγάλες επενδύσεις να γίνουν, όχι, όμως, μόνο για την εγχώρια ολιγαρχία, αλλά για την κοινωνία. Η πλειοψηφία του λαού να είναι και παραγωγός και καταναλωτής ενέργειας. Και όχι να ισχυριζόμαστε “φεύγουμε από τον λιγνίτη” και αντί να πηγαίνουμε στην πράσινη μετάβαση με πολλές ΑΠΕ και φωτοβολταϊκά σε κοινότητες , να οδεύουμε μόνο σε μεγάλες επενδύσεις. Είμαστε οι πρώτοι που βάλαμε τέτοιο ποσοστό φυσικού αερίου στο ενεργειακό μας μείγμα σε όλη την Ευρώπη, με αποτέλεσμα να περνάμε δυσκολότερα την ενεργειακή κρίση από οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος, ενώ έχουμε το πλεονέκτημα του ήλιου και της θάλασσας. Γιατί; Διότι ισχυρά συμφέροντα θέλουν να νέμονται τον χώρο της ενέργειας».

 

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Δικαίωση του Ανδρέα Γεωργίου (ΕΛΣΤΑΤ) από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων..!

 

Ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ είχε προσφύγει το 2018 στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

 

Την καταδίκη της Ελλάδας για παραβίαση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη στην υπόθεση του Ανδρέα Γεωργίου, του προέδρου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής την περίοδο 2010-2015, αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

 

Ο Ανδρέας Γεωργίου είχε προσφύγει στο ΕΔΑΔ το 2018 υποστηρίζοντας ότι είχε παραβιαστεί το άρθρο 6 παράγραφος 1 (δίκαιωμα σε δίκαιη δίκη) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

 

 

Είχε προηγηθεί η καταδίκη του, κατόπιν έφεσης, για δημοσιοποίηση εθνικών δημοσιονομικών στοιχείων χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του συμβουλίου της ΕΛΣΤΑΤ καθώς πρωτοδίκως είχε αθωωθεί για την εν λόγω κατηγορία και για άλλες δύο που είχαν ασκηθεί σε βάρος του.

 

Ο κ. Γεωργίου είχε καταγγείλει ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε απορρίψει το αίτημά του για προδικαστική παραπομπή, ένα νομικό ερώτημα προς το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς καμία αιτιολόγηση.

 

Δείτε την απόφαση υπέρ του Ανδρέα Γεωργίου

 

 

Βενιζέλος: «Τι σημαίνει η απόφαση του ΕΔΔΑ. Ένα αρχικό σχόλιο»

 

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) στην υπόθεση Γεωργίου κατά Ελλάδας που δημοσιεύθηκε σήμερα με προσφεύγοντα τον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, που είναι εμβληματικό θύμα του τρόπου λειτουργίας του ελληνικού δικαστικού συστήματος, συνιστά κόλαφο και μάθημα στο όνομα του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου.

 

Συνιστά κόλαφο και μάθημα κατά της ακατάβλητης αντιμνημονιακής συνωμοσιολογίας ως προς το ύψος του πρωτογενούς και του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 και τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα στη μακρά περιπέτεια των μνημονίων. Ο ισχυρισμός ότι δεν υπήρχε λόγος να προσφύγει η χώρα στα μνημόνια και ότι μαγειρεύτηκαν τα δημοσιονομικά δεδομένα του 2009, δεν υιοθετείται πλέον πολιτικά από κανέναν που διαθέτει στοιχειώδη σοβαρότητα. Εξακολουθεί όμως να βρίσκει υποστηρικτές στον χώρο της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Το Εφετείο Αθηνών καταδίκασε το 2017 τον Ανδρέα Γεωργίου για παράβαση καθήκοντος και ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτησή του για αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης αρνούμενος να απευθύνει προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) ως προς το νόημα της κρίσιμης διάταξης του Κανονισμού που διέπει την EUROSTAT και τις εθνικές στατιστικές αρχές.

 

 

Το αίτημα του κατηγορουμένου να απευθυνθεί προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ απορρίφθηκε χωρίς αιτιολογία.

 

Με τη σημερινή του απόφαση το ΕΔΔΑ διαπιστώνει ότι η Ελλάδα, με την παραπάνω απόφαση του Αρείου Πάγου, παραβίασε το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, δηλαδή το δικαίωμα στη δίκαιη δίκη. Το ΕΔΔΑ επανέλαβε την πάγια νομολογία του σύμφωνα με την οποία η παράλειψη και μάλιστα η αναιτιολόγητη εθνικού δικαστηρίου κράτους μέλους της ΕΕ (που είναι προφανώς και κράτος μέρος της ΕΣΔΑ και του Συμβουλίου της Ευρώπης) να απευθύνει προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ, παρότι έχει σχετική υποχρέωση κατά το άρθρο 267 ΣΛΕΕ (τέτοιο δικαστήριο είναι ο ΑΠ) και μάλιστα παρότι έχει υποβληθεί σχετικό αίτημα, συνιστά παραβίαση του άρθρου 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ, δηλαδή του δικαιώματος στη δίκαιη δίκη. Ζήτημα ιδιαίτερα κρίσιμο για τη σχέση ΕΕ και ΕΣΔΑ.

 

Το ΕΣΔΑ δεν αφήνει μάλιστα κανένα περιθώριο παρερμηνείας της απόφασής του. Περιέλαβε στην απόφασή του ειδικό κεφάλαιο για τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα οφείλει κατά το άρθρο 46 ΕΣΔΑ να συμμορφωθεί προς την απόφαση του Στρασβούργου. Αυτό πρέπει να γίνει με την επανάληψη της διαδικασίας (reopening) ενώπιον του ΑΠ, ο όποιος οφείλει να απευθύνει το κρίσιμο προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ. Θεωρητικά ο ΑΠ θα μπορούσε να αιτιολογήσει τη φορά αυτή την απόρριψη του αιτήματος να υποβληθεί προδικαστικό ερώτημα στο Λουξεμβούργο, ας ελπίσουμε όμως ότι μια άλλη σύνθεση του αρμόδιου σχηματισμού του ΑΠ θα διαφυλάξει, έστω στο όριο, την στοιχειώδη διεθνή αξιοπιστία της Ελληνικής Δικαιοσύνης.   

πηγή

«Φταίμε όλοι!»

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

  

«Φταίμε όλοι» ισχυρίστηκε στο πρόσφατο υπουργικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Από πού κι ώς πού όμως είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι; Δεν κυβερνούν ο κ. Μητσοτάκης και η Ν.Δ. τα τέσσερα τελευταία χρόνια; Αρα γιατί φταίνε οι άλλοι; Τις δικές του ευθύνες πώς τις ανέλαβε ο πρωθυπουργός;

 

Εκ του οδυνηρού αποτελέσματος της τραγωδίας στα Τέμπη δεν έκανε όσα όφειλε. Κοντά δέκα χρόνια βρίσκεται σε εκκρεμότητα η περίφημη σύμβαση 717 για την τηλεδιοίκηση και τη φωτοσήμανση στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Ποιος τους εμπόδισε να την εφαρμόσουν; Γιατί ζήτησαν παράταση άλλη μια τριετία; Και φυσικά, κανείς δεν ξεχνά ότι αρχικά επιχείρησε να αποδώσει το δυστύχημα μόνο σε ανθρώπινο σφάλμα και στην πορεία αναδιπλώθηκε επικοινωνιακά εξαιτίας της διογκούμενης οργής της κοινωνίας.

 

Στην πραγματικότητα, μέσα από το «φταίμε όλοι» προσπαθεί να διαχύσει τις ευθύνες και να αποφύγει τον καταλογισμό τους. Ομως η πολύνεκρη σύγκρουση σημειώθηκε στη θητεία του και η απόδοση των πολιτικών ευθυνών δεν μπορεί να είναι μια γενική αφηρημένη έννοια. Αρα λοιπόν, είναι επιβεβλημένο να συγκεκριμενοποιηθούν οι ευθύνες στα πρόσωπα που ήταν σε καίριες θέσεις την περίοδο διακυβέρνησης της Ν.Δ. Υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, διοικητές οργανισμών και πάει λέγοντας.

Αγγίζει τα όρια της πρόκλησης ο πρωθυπουργός των βαρύγδουπων διακηρύξεων για το επιτελικό κράτος, που απέτυχε παταγωδώς, να βγάζει υποκριτικά και διαρκώς την «ουρά» του απέξω και επιπλέον να παριστάνει τον αναμορφωτή του «αναχρονιστικού» κράτους, φορτώνοντας όλα τα προβλήματα στις «συντεχνίες» και στους «κακούς» προηγούμενους (έχουν και αυτοί μερίδιο ευθύνης). Δυστυχώς για τον ίδιο, ο κ. Μητσοτάκης αποτελεί το πρόβλημα και όχι τη λύση του.

 

Τα πεπραγμένα του ως ανευθυνοϋπεύθυνου άρχοντα το επιβεβαιώνουν πανηγυρικά: πελατειακή νοοτροπία, αλαζονική συμπεριφορά, καταπάτηση θεσμών, αναξιοκρατία, εγκατάλειψη των δημόσιων υποδομών, προσχηματικές συγγνώμες, μεγάλα λόγια, μηδαμινό έργο.

Eurogroup προς κράτη μέλη: Όχι σε ελλείμματα - Δημοσιονομικές πολιτικές για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους…!

 

Ενώ η αβεβαιότητα γύρω από τις προοπτικές της οικονομίας, ιδίως σε σχέση με γεωπολιτικούς και ενεργειακούς παράγοντες, παραμένει αυξημένη, οι κίνδυνοι για την ανάπτυξη εμφανίζονται πιο ισορροπημένοι από ό,τι στο παρελθόν, αναφέρει το Eurogroup

 

Έκκληση για συνετές δημοσιονομικές πολιτικές, οι οποίες θα διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα των χρεών των κρατών μελών, απηύθυνε στη συνεδρίαση της 13ης Μαρτίου 2023 το Eurogroup.

Παράλληλα, σύμφωνα με το ανακοινωθέν, η αβεβαιότητα γύρω από τις προοπτικές, ιδίως σε σχέση με γεωπολιτικούς και ενεργειακούς παράγοντες, παραμένει αυξημένη – αν και οι κίνδυνοι για την ανάπτυξη εμφανίζονται πιο ισορροπημένοι από ό,τι στο παρελθόν.

Σε κάθε περίπτωση, επισημαίνουν οι Ευρωπαίοι ΥΠΟΙΚ, η δημοσιονομική πολιτική θα συμβάλει στη διασφάλιση της σταθερότητας της οικονομίας της ζώνης του ευρώ και θα διευκολύνει την αποτελεσματική μετάδοση της νομισματικής πολιτικής σε περιβάλλον υψηλού πληθωρισμού.

«Πρέπει να αποφύγουμε μόνιμα μέτρα αύξησης του ελλείμματος» καταλήγουν…

 

Το ανακοινωθέν...

 

Η οικονομία της ευρωζώνης έχει καταγράψει ισχυρή ανάκαμψη μετά την πανδημία και έχει ξεπεράσει τις επιπτώσεις από τον επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, ιδίως όσον αφορά το σοκ στις τιμές της ενέργειας.

Η οικονομία εισήλθε στο 2023 σε πιο υγιή κατάσταση από ό,τι αναμενόταν προηγουμένως παρά τον υψηλό πληθωρισμό.

Οι τιμές της ενέργειας έχουν μειωθεί σημαντικά σε σύγκριση με την κορύφωση του περασμένου καλοκαιριού, παρόλο που εξακολουθούν να είναι υψηλές για τα ιστορικά δεδομένα.

Ο πληθωρισμός φαίνεται ότι δεν θα φτάσει σε πιο υψηλά επίπεδα, αλλά πρόκειται να παραμείνει υψηλός για κάποιο χρονικό διάστημα, με τον δομικό να κινείται ακόμη ανοδικά.

Οι αγορές εργασίας παρουσιάζουν υψηλές επιδόσεις, με το ποσοστό ανεργίας να βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα

Ωστόσο, η ανάπτυξη αναμένεται να παραμείνει υποτονική το 2023 και να επιταχυνθεί σταδιακά το 2024.

Ενώ η αβεβαιότητα γύρω από τις προοπτικές της οικονομίας, ιδίως σε σχέση με γεωπολιτικούς και ενεργειακούς παράγοντες, παραμένει αυξημένη, οι κίνδυνοι για την ανάπτυξη εμφανίζονται πιο ισορροπημένοι από ό,τι στο παρελθόν.

Αυτό ενισχύει την ανάγκη να παραμείνει ευέλικτη η δημοσιονομική πολιτική στο μέλλον. Για την παροχή μελλοντικής καθοδήγησης όσον αφορά τη δημοσιονομική μας πολιτική, έχουμε λάβει υπόψη την ανακοίνωση της Επιτροπής της 8ης Μαρτίου 2023 σχετικά με τη δημοσιονομική καθοδήγηση για το 2024.

Συμφωνούμε ότι κατά την περίοδο 2023-24, οι συνετές δημοσιονομικές πολιτικές θα πρέπει να στοχεύουν στη διασφάλιση της μεσοπρόθεσμης βιωσιμότητας του χρέους, αυξάνοντας παράλληλα τη δυνητική ανάπτυξη με βιώσιμο τρόπο και αντιμετωπίζοντας την πράσινη και ψηφιακή μετάβαση και τους στόχους ανθεκτικότητας μέσω επενδύσεων και μεταρρυθμίσεων.

Η δημοσιονομική πολιτική θα συμβάλει στη διασφάλιση της σταθερότητας της οικονομίας της ευρωζώνης και θα διευκολύνει την αποτελεσματική μετάδοση της νομισματικής πολιτικής σε περιβάλλον υψηλού πληθωρισμού. Υπό το πρίσμα των προοπτικών της οικονομίας και σε ένα πλαίσιο υψηλού πληθωρισμού και σφιχτών χρηματοδοτικών συνθηκών, επαναλαμβάνουμε ότι η ευρεία δημοσιονομική τόνωση της συνολικής ζήτησης δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.

Ως εκ τούτου, θα παρακολουθούμε στενά τον αντίκτυπο στη συνολική ζήτηση και στον δημοσιονομικό προσανατολισμό των πρόσθετων μέτρων ενεργειακής στήριξης ή την παράταση των υφιστάμενων, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη την αβεβαιότητα για την εξέλιξη των τιμών της ενέργειας. Πρέπει να αποφύγουμε μόνιμα μέτρα που αυξάνουν το έλλειμμα.

Δεδομένων των ισχυρών δευτερογενών επιπτώσεων στις αγορές ενέργειας και για τις οικονομίες της ευρωζώνης, θα συντονίσουμε τα μέτρα μας για τη διατήρηση των ίσων όρων ανταγωνισμού και της ακεραιότητας της ενιαίας αγοράς.   

πηγή

«Στο μέτρο που μας αναλογεί»

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Η φρασούλα «αναλαµβάνουµε την ευθύνη µας στο µέτρο που µας αναλογεί» μοιάζει με τις μαγικές φόρμουλες που σου πλασάρουν σαν ικανές να μετατρέψουν σε χρυσό κάθε ταπεινό μέταλλο. Τις αγοράζεις ενθουσιασμένος και τελικά χάνεις και το χρυσάφι που έδωσες για να τις προμηθευτείς. Χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο έπειτα, για να το τιμωρήσεις που τσίμπησε. Δυστυχώς, αυτή η μέθοδος ταχύτατης ωρίμασης δεν ισχύει για το μυαλό· αν δούλευε, θα ήμασταν όλοι ιδιοφυείς. Ισχύει μόνο για τα σύκα. Ετσι πιστεύαμε μικροί, όταν τα κόβαμε αγίνωτα και τα χτυπούσαμε πέντε-δέκα φορές σε κάναν κορμό, να μαλακώσουν λίγο.

 

Το δεύτερο σκέλος της φράσης, «στο μέτρο που μας αναλογεί», τη μετατρέπει σε πρόταση-Ιανό. Διπρόσωπη. Διμούτσουνη. Το καλοσυνάτο προσωπείο ποζάρει αποφασισμένο να φερθεί με ειλικρίνεια και ευθύτητα. Το άλλο είναι μουτρωμένο, γιατί πάνω του αποτυπώνεται η κουτοπονηριά, ο πόθος της υπεκφυγής και της στρεψοδικίας, η αλαζονεία του ψευδολόγου που δεν νοιάζεται αν τον τσακώσουν να ψεύδεται ή να προβάλλει συγχρόνως δύο αντιφατικούς ισχυρισμούς. Το ένα φαντάζει σμιλεμένο από τη γενναιότητα. Το άλλο το σκαλίζει η θρασυδειλία. Το ένα θέλει να (επι)δείξει πόσο συμπονετικό είναι. Το άλλο φανερώνει συμπόνια, όχι όμως για τους άλλους. Μόνο για το σιαμαίο αδερφάκι του πονάει. Για κανέναν τρίτο.

 

Οταν λες ότι «αναλαμβάνεις την ευθύνη στο μέτρο που σου αναλογεί», κρατάς εσύ ο ίδιος τη μεζούρα. Και, σαν αυθεντία, ορίζεις κατά τη βούληση και το συμφέρον σου τι σου αναλογεί, πάντα πολύ μικρότερο από ό,τι σου καταλογίζουν οι άλλοι. Και πρώτα πρώτα οι μυριάδες διαδηλωτές σε δεκάδες πόλεις της χώρας, πολίτες εκτός κομματικών τειχών στην πλειονότητά τους. Που ξεσπούν για τα Τέμπη αλλά και για όσα συσσώρευσε μια τετραετία που διέρρευσε εν υπεροψία και μέθη.

 

Εξοπλισμένα με τη φράση-Ιανό εμφανίζονται στα ΜΜΕ τα λιγοστά στελέχη που υπερασπίζουν την πρωθυπουργική γραμμή για την τραγωδία, γραμμή εξελισσόμενη από το κακό στο χειρότερο, από το «φταίει ο σταθμάρχης» στο «φταίμε όλοι». Επειδή αριστεύουν στη θορυβοποιία επιλέχτηκαν οι κ.κ. Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης, Βούλτεψη, Μαρκόπουλος, όχι για τις ειδικές γνώσεις ή την ευπροσηγορία τους. Θορυβοποιούς διαθέτει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οποιος μαζέψει πρώτος τους δικούς του, θα ωφεληθεί. Αυτό όμως είναι τριτεύον. Αλλα τα πρωτεύοντα. Οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων στις αερομεταφορές λ.χ. Τις ακούει κανείς;  

Για τον Χρήστο Χούπα τον χαροκαμένο πατέρα της Ελπίδας, που χάθηκε στο δυστύχημα στα Τέμπη και που στοχοποιήθηκε από τα τρολ...! Αξίζει να διαβαστεί..

 

  «Καλημέρα συνταξιδιώτες του Χάους

Εδώ και  μέρες, όσες/οι έχουμε διάδραση εδώ στο FB ξέρετε πως απέχω των αναρτήσεων και των σχολίων γιατί αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος να αντιμετωπίσω τον θάνατο των 57 ανθρώπων αλλά κυρίως να συμπαρασταθώ στο πένθος του παλιού και αδερφικού φίλου μου, του Χρήστου Χούπα από την Αταλάντη.

Από χτες όμως οι κομματικές ύαινες και  οι «ευαίσθητοι» της  ιδεολογικής μονομέριας έβαλαν στο στόχο το Χρήστο! 

Το χαροκαμένο Χρήστο που μες τον πόνο του μπορεί να κραυγάζει, να κλαίει, να παραλογίζεται, να λέει ότι θέλει και να  παλεύει να δαμάσει τον αβάστακτο πόνο  του αφανισμού του κοριτσιού του, της  Ελπίδας του, χωρίς να υποτάσσει, φαντάζομαι τα συναισθήματά του στη βάσανο πολιτικής ή κομματικής γραμμής  γιατί προφανώς για τον νοήμονα άνθρωπο ο πόνος και το δράμα του είναι ισχυρότεροι από τις κομματικές και ιδεολογικές επιταγές όσων είδαν το θάνατο τόσων ανθρώπων ως ευκαιρία εν όψει των επικείμενων εκλογών.

Ο Χρήστος λοιπόν χτες μες το βαρύ  πένθος του δήλωσε κάπου πως τα κυβερνητικά μέτρα είναι βάλσαμο γι’ αυτόν και πιθανόν και για άλλους γονιούς παιδιών και συμπλήρωσε πως «την κόρη μου όμως δεν πρόκειται να τη φέρει πίσω ούτε όλο το χρυσάφι του κόσμου.»

Μόλις το άκουσαν αυτό οι «ευαίσθητοι» υπηρεσίας βγήκαν στο μεϊντάνι και με εκφράσεις υπάνθρωπων και κυνάνθρωπων ξεκίνησαν επίθεση  καταγγελίας του για απόκλιση του επιτρεπόμενου πένθους του Χρήστου από τις κοματικές νόρμες και υβρίζοντας πολλές και πολλοί το Χρήστο που τόλμησε να ξεστομίσει κάτι θετικό για τα  ενοχικά βοηθήματα ενός κράτους που είτε καταλαβαίνει πως τα σκ..σε, στέλνοντας στο θάνατο τόσους ανθρώπους ή γιατί έτσι τους ορμήνεψαν  οι ειδικοί της επικοινωνίας.

Αλήθεια βρε θλιβεροί ιεροξεταστές , ανάλγητοι καλλιεργητές του μίσους  πόσο νομίζετε πως απέχετε από τον μέγα ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι ,των αδερφών Καραμάζοφ, που πρόκρινε  ως λύση το κάψιμο στην πυρά του Ιησού Χριστού, όταν κατάλαβε πως ο Υιός του Θεού του ήταν εμπόδιο στα σχέδια του!

Γι αυτό κι εγώ χωρίς την άδεια του Χρήστου θα σας μιλήσω για το Χρήστο  σήμερα.

Ροκάς και μηχανόβιος, στα ύστερα χρόνια της νιότης του συναντήθηκε με την ήρεμη δύναμη, τη Μίνα του και έχτισαν μια κοινή ζωή με τα τρία παιδιά τους να είναι η έγνοια τους και η απόλυτη  φροντίδα τους.

Μεγάλωσαν λοιπόν τρία παιδιά φοιτητές  κι ο Χρήστος συνταξιούχος εδώ και μερικά χρόνια έκανε και θα κάνει δέκα  δουλειές του ποδαριού και όχι μόνο για  να μπορεί να σπουδάζει τα τρία παιδιά του στη Θεσσαλονίκη, (Μελισσοκόμος, κηπουρός, μαραγκός, κοκ). Θυμάμαι πως πριν 3-4 χρόνια έπεσε στον κήπο  μου  ένα θεόρατο δέντρο από ανεμοστρόβιλο, τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα  αν ξέρει κάποιον Αλβανό εργάτη να έρθει να  το κόψει. Κι ο Χρήστος μου απάντησε: «Γιατί δεν σου κάνω εγώ ρε;  Θα πληρώσω με τον τεμαχισμό του δέντρου σου  μια βδομάδα τα Ιταλικά της Ελπίδας μου»!

Αναβαίνοντας τακτικά στην Αταλάντη  τον ψάχνω στο ισόγειο του σπιτιού του που το έχει σαν εργαστήρι, παλιό  μαραγκούδικο του μακρονησιώτη πατέρα του. Τον βρίσκω σπάνια και σπάνια  απαντά στις κλήσεις μου γιατί ο Χρήστος δουλεύει ατέλειωτες ώρες για τα παιδιά του.

Κι έρχεται το ένοχο κράτος και δίνει ένα βοήθημα, σε αυτούς τους ανθρώπους και ο φίλος μου αν και ενταγμένος στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γι αυτό φαντάζομαι επέλεξε και ο κ. Τσίπρας μαζί με τον Βουλευτή του νομού, τον κ.  Σαρακιώτη, την παρουσία τους στην κηδεία της Ελπίδας, να τον τιμήσει, είχε την παρρησία να δηλώσει πως  το  βοήθημα είναι ένα κάποιο βάλσαμο!

Και αναλογιστείτε όλες/οι εσείς οι χολερικές/οι εισαγγελείς του διαδικτύου   με το χαμογελαστό σας πένθος ποιον  άνθρωπο, ποιον πατέρα αποκαλείτε  ελαφρά τη καρδία «πατέρα- τέρας»!

Βρε άντε να κόψετε τη γλώσσα  σας και τα δάκτυλά σας πριν απερίσκεπτα  βγάλετε την καταδικαστική σας απόφαση την επόμενη φορά, λεχρίτες.

Αϊ σιχτιρ μετρ του κυνισμού και  απανθρωπίας κι αυτή η απανθρωπιά  σας μου θύμισε μια παλιά ιστορία του εμφύλιου. Η θεία μου η Μαρία έχασε  τον άντρα της στο εμφύλιο, έμεινε  χήρα με δυο μικρά παιδιά. Στα δίσεκτα χρόνια το κράτος αποφάσισε να δώσει ένα μηνιαίο βοήθημα σε αυτες τις χήρες. Πήγε  στην  θεία  μου λοιπόν ο κομματικός  ινστρούχτορας και της είπε να μην   δεχτεί την ελεημοσύνη  από τους  μοναρχοφασίστες του Παπάγου. Του γύρισε θυμωμένη την πλάτη η θεία  μου και  του αποκρίθηκε: «Άφέντη μ’  να το κάμω αλλά  τα παιδάκια μ’ θα τα ταΐζεις  εσύ;».

ΥΓ . Ούρλιαξε, φώναζε, ξέσπα φίλε Χρήστο και μην υποτάσσεις τον αβάστακτο πόνο σου στις νόρμες των μικρονόων όποιας πολιτικής ή κομματικής απόχρωσης σε θέλει πιόνι  τους.

ο φίλος της νιότης σου

Παύλος Νιαβής» F/B

Αντίγραφα ασφαλείας

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούσε μετά μανίας αστυνομικές σειρές. Ισως γιατί, όπως έλεγε στο περίπου σε μία από αυτές ο Ηρακλής Πουαρό, δεν υπάρχει μυστήριο πίσω από ένα έγκλημα, μόνο η ανθρώπινη φύση που είναι ικανή για όλα. Κάπως έτσι με τα πάθη των ανθρώπων, είτε ήταν η απληστία, είτε ο έρωτας, είτε ο φθόνος, είτε κάτι πιο ταπεινό, όπως η φτώχεια και η δυστυχία, περνούσε τον ελάχιστο «ελεύθερο» καιρό της. Και το προτιμούσε να κρύβεται για λίγο σε αυτά τα αυτοτελή δράματα, μπροστά στο άλλο, το μεγαλύτερο δράμα από το οποίο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει.

 

Από τον πόνο τον αληθινό, έπειτα από μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές που έζησε η γενιά της, την εξαχρείωση των μονίμως ανευθυνοϋπεύθυνων, την αγωνία των ανθρώπων γύρω της για το μέλλον και την απογοήτευσή τους -και τη δική της- γιατί δεν μπορούσε να δει φως στην άκρη του τούνελ.

 

Μόνο κάτι κομμένες κεφαλές στα δελτία ειδήσεων και στις πολιτικές εκπομπές που προσπαθούσαν να πείσουν ότι αυτό που όλοι έβλεπαν δεν ήταν αυτό, αλλά κάτι άλλο, απλώς ήταν ανόητοι και δεν καταλάβαιναν καλά. Κι έτσι να τους κοιμίσουν ή να τους αποκοιμίσουν για λίγο, μήπως ξεχάσουν την οργή τους, μήπως μπερδευτούν και δεν μιλήσουν, και δεν ουρλιάξουν. Και φοβόταν, φοβόταν πολύ, όταν η ελπίδα που την πλημμύριζε από τα πλήθη των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους για πρώτη φορά τόσοι πολλοί, για πρώτη φορά ίσως τόσο ενωμένοι, μην αποδειχτεί φρούδα, μην είναι μόνο μια προσωρινή εκτόνωση χωρίς αντίκρισμα στο μέλλον.

Ετσι χάριζε στον εαυτό της λίγες στιγμές λησμονιάς μέσα σε ιστορίες της φαντασίας -που ίσως να έμοιαζαν με άλλες, αληθινές, ή να είχαν εμπνευστεί από κάποιες από αυτές. Πόσες φορές άλλωστε δεν έχει ακουστεί ότι η τέχνη αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή την τέχνη ή ότι καμιά φορά η πραγματικότητα ξεπερνά ακόμη και την πιο καλπάζουσα φαντασία;

 

Σε μια ιστορία, που εκτυλισσόταν σε μια γραφική πόλη του ευρωπαϊκού Νότου, ο καλλιεργημένος, ικανός αλλά ψυχρός σαν τον πάγο αστυνομικός επιθεωρητής έφτανε στον ένοχο ενός εγκλήματος γιατί είχε ένα χάρισμα, μαζί και κατάρα: έβλεπε τα φαντάσματα των δολοφονημένων και άκουγε τα τελευταία λόγια τους, λόγια που ήταν το πρώτο και πολλές φορές το κύριο στοιχείο που οδηγούσε στον εντοπισμό του δράστη.

 

Οι ιστορίες αυτές, ή άλλες σε άλλες σειρές, θα μπορούσαν να είναι πολύ στενόχωρες, καμιά φορά και φοβιστικές, αλλά όταν τελείωναν, ακόμη και αν η αποκάλυψη του δράματος ήταν συγκλονιστική, όπως μια γυναίκα που σκοτώνει το ίδιο της το παιδί, ένιωθε μετά μια ηρεμία. Οπως τα τρομακτικά παραμύθια που διαβάζουν τα μικρά παιδιά: αυτά με τους κακούς λύκους και τις μάγισσες, τους δράκους και τους άκαρδους ληστές, που πάντως, στο τέλος, η εξέλιξη είναι καλή για τον ήρωα της ιστορίας. Κάπως δικαιώνεται πάντα.

 

Στις ιστορίες για τους μεγάλους η δικαίωση -και η δικαιοσύνη- είναι κάτι πιο σύνθετο και μερικές φορές δεν έρχεται, ακόμη και αν το έγκλημα διαλευκανθεί. Αν διαλευκανθεί. Και αν πας στην πραγματική ζωή, τότε αυτή καμιά φορά δεν έρχεται ποτέ.

 

Γιατί στη μυθοπλασία, όπως και στα παιδικά παραμύθια, όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, ο ήρωας παύει να υπάρχει και μαζί παύουν οι πόνοι και οι χαρές του, το αίσθημα δικαίωσης ή η απογοήτευση της αδικίας. Στην πραγματική ζωή τα γεγονότα και τα αισθήματα που αυτά γεννούν δεν παύουν να υπάρχουν: αλλάζουν, υποχωρούν, φουντώνουν, εξελίσσονται. Οι αδικίες και οι απώλειες, ακόμη κι αν υπάρξει μια αποζημίωση, όση κι αν είναι, είναι φτηνή κι αυτή, ανεπαρκής. Πώς να σβήσει η μνήμη; Πώς να κάνει επανεκκίνηση; Ακόμη και οι έξυπνες μηχανές δημιουργούν ένα αντίγραφο ασφαλείας, κρατώντας και ό,τι θα ήθελε ο χρήστης τους να ξεχαστεί.

 

Αυτά σκεφτόταν βλέποντας τους ανθρώπους που διαδήλωναν γύρω της ζητώντας δικαιοσύνη. Και συνέπασχε με τον φόβο τους μήπως αυτή δεν έρθει.

Γιατί η Ελλάδα δεν επηρεάζεται από την κατάρρευση των Signature Bank και SVB

 

Παρά την πτώση της Signature Bank και της SVB η Ελλάδα δεν δείχνει να επηρεάζεται

Μεγάλη ανησυχία έχει προκαλέσει στις αγορές η κατάρρευση της Silicon Valley Bank και της Signature Bank. Το πραγματικό πρόβλημα πηγάζει από το γεγονός πως οι αναλυτές δεν έχουν ακόμα εκτιμήσει με ακρίβεια κατά πόσο τα απόνερα αυτής της κρίσης θα επηρεάσουν τα τραπεζικά συστήματα άλλων χωρών.

 

Σε αυτό δίνει την απάντηση τους ο Παναγιώτης Πετράκης, καθηγητής οικονομικών του ΕΚΠΑ. Ο καθηγητής αναφέρει χαρακτηριστικά: «Τα αίτια της κατάρρευσης των δύο τραπεζών είναι η αύξηση των επιτοκίων και ο τεχνολογικός τομέας, ο οποίος παραπαίει λόγω διάφορων γεωστρατηγικών μεταβολών. Άρα, τα αίτια είναι πολύ διαφορετικά από αυτά του 2008. Συγχρόνως, έχοντας την εμπειρία του 2008 οι Αμερικάνοι και νομίζω και οι Βρετανοί εντός της ημέρας -διότι η Silicon Valley Bank, έχει και μία θυγατρική στη Βρετανία- ενήργησαν έτσι ώστε να καθησυχάσουν τους φόβους. Μετά τους νόμους του 2010, υπάρχουν στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, συστήματα πολύ πιο αυστηρά απ’ ό,τι υπήρχαν στο παρελθόν».

 

«Η εξέλιξη του φαινομένου θα είναι ελεγχόμενη»

«Το αίτιο δεν είναι τα φανταστικά προϊόντα τα οποία είχαν εφεύρει οι τραπεζίτες στην περίοδο του 2008. Το αίτιο είναι αρκετά πραγματικό, δεν δικαιολογείται βέβαια εκ μέρους των διαχειριστών της τράπεζας. Νομίζω ότι η εξέλιξη θα είναι ελεγχόμενη. Ο τραπεζικός τομέας παραπαίει από πλευράς μετοχών, αλλά οι μετοχές ούτως η άλλως ανεβοκατεβαίνουν. Πιστεύω ότι η εξέλιξη θα είναι περίπου ελεγχόμενη, αλλά, επειδή είμαστε σε ένα περιβάλλον αυξημένων επιτοκίων, είναι ζητήματα που πρέπει κάποιος να προσέξει», επισήμανε στη συνέχεια ο καθηγητής Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ.

 

Για το αν έχει σχέση η κατάρρευση μεταξύ των δύο τραπεζών, ο κ. Πετράκης επισήμανε: «Είναι δύο διαφορετικά περιστατικά, για την ίδια αιτία όμως, όχι από τους ίδιους ανθρώπους, εννοώ από πλευράς δομής. Η αιτία είναι η αύξηση των επιτοκίων και οι επενδύσεις οι οποίες είχανε κάνει. Όταν παίρνεις καταθέσεις (οι τράπεζες), οι οποίες έχουν άμεση ζήτηση και πας και τις καταθέτεις σε μακροπρόθεσμα ομόλογα του Αμερικανικού Δημοσίου με 5ετη και 10ετή διάρκεια, εάν βρεθεί ο πελάτης σου να ζητήσει πίσω τα χρήματά του, εσύ δεν θα μπορείς να τα δώσεις, θα αναγκαστείς να πουλήσεις, θα πέσουν οι τιμές, και θα προκληθεί αυτό το οποίο και έγινε».

 

«Η κατάρρευση των δύο τραπεζών δεν θα επηρεάσει την Ελλάδα»

Σε ότι αφορά την πιθανότητα η κατάρρευση των δύο τραπεζών να φτάσουν την Ελλάδα, ο καθηγητής Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ εξηγεί ότι: «Όχι, δεν θα μας επηρεάσει, είμαστε μακριά. Γενικά, η κατάρρευση αυτών των τραπεζών δεν θα επηρεάσει ούτε την Ευρώπη.

 

Ο μηχανισμός ο οποίος επιβλέπει τις μεγάλες συστημικές τράπεζες είναι αρκετά αυστηρός και επιβάλλει συγκεκριμένους όρους διατήρησης αποθεμάτων σε σχέση με τις τράπεζες. Τέτοια είδους θέματα δεν υπάρχουν στην παρούσα φάση. Όμως, στον τραπεζικό τομέα στις μετοχές, βεβαίως μπορεί να υπάρχουν επιπτώσεις, αλλά δεν υπάρχει λόγος να δίνουμε πολύ μεγαλύτερη σημασία σε αυτό το θέμα. Βεβαίως υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να μας απασχολούν και πάντοτε θα υπάρχουν στο τραπεζικό σύστημα».  

πηγή