Για τον Χρήστο Χούπα τον χαροκαμένο πατέρα της Ελπίδας, που χάθηκε στο δυστύχημα στα Τέμπη και που στοχοποιήθηκε από τα τρολ...! Αξίζει να διαβαστεί..

 

  «Καλημέρα συνταξιδιώτες του Χάους

Εδώ και  μέρες, όσες/οι έχουμε διάδραση εδώ στο FB ξέρετε πως απέχω των αναρτήσεων και των σχολίων γιατί αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος να αντιμετωπίσω τον θάνατο των 57 ανθρώπων αλλά κυρίως να συμπαρασταθώ στο πένθος του παλιού και αδερφικού φίλου μου, του Χρήστου Χούπα από την Αταλάντη.

Από χτες όμως οι κομματικές ύαινες και  οι «ευαίσθητοι» της  ιδεολογικής μονομέριας έβαλαν στο στόχο το Χρήστο! 

Το χαροκαμένο Χρήστο που μες τον πόνο του μπορεί να κραυγάζει, να κλαίει, να παραλογίζεται, να λέει ότι θέλει και να  παλεύει να δαμάσει τον αβάστακτο πόνο  του αφανισμού του κοριτσιού του, της  Ελπίδας του, χωρίς να υποτάσσει, φαντάζομαι τα συναισθήματά του στη βάσανο πολιτικής ή κομματικής γραμμής  γιατί προφανώς για τον νοήμονα άνθρωπο ο πόνος και το δράμα του είναι ισχυρότεροι από τις κομματικές και ιδεολογικές επιταγές όσων είδαν το θάνατο τόσων ανθρώπων ως ευκαιρία εν όψει των επικείμενων εκλογών.

Ο Χρήστος λοιπόν χτες μες το βαρύ  πένθος του δήλωσε κάπου πως τα κυβερνητικά μέτρα είναι βάλσαμο γι’ αυτόν και πιθανόν και για άλλους γονιούς παιδιών και συμπλήρωσε πως «την κόρη μου όμως δεν πρόκειται να τη φέρει πίσω ούτε όλο το χρυσάφι του κόσμου.»

Μόλις το άκουσαν αυτό οι «ευαίσθητοι» υπηρεσίας βγήκαν στο μεϊντάνι και με εκφράσεις υπάνθρωπων και κυνάνθρωπων ξεκίνησαν επίθεση  καταγγελίας του για απόκλιση του επιτρεπόμενου πένθους του Χρήστου από τις κοματικές νόρμες και υβρίζοντας πολλές και πολλοί το Χρήστο που τόλμησε να ξεστομίσει κάτι θετικό για τα  ενοχικά βοηθήματα ενός κράτους που είτε καταλαβαίνει πως τα σκ..σε, στέλνοντας στο θάνατο τόσους ανθρώπους ή γιατί έτσι τους ορμήνεψαν  οι ειδικοί της επικοινωνίας.

Αλήθεια βρε θλιβεροί ιεροξεταστές , ανάλγητοι καλλιεργητές του μίσους  πόσο νομίζετε πως απέχετε από τον μέγα ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι ,των αδερφών Καραμάζοφ, που πρόκρινε  ως λύση το κάψιμο στην πυρά του Ιησού Χριστού, όταν κατάλαβε πως ο Υιός του Θεού του ήταν εμπόδιο στα σχέδια του!

Γι αυτό κι εγώ χωρίς την άδεια του Χρήστου θα σας μιλήσω για το Χρήστο  σήμερα.

Ροκάς και μηχανόβιος, στα ύστερα χρόνια της νιότης του συναντήθηκε με την ήρεμη δύναμη, τη Μίνα του και έχτισαν μια κοινή ζωή με τα τρία παιδιά τους να είναι η έγνοια τους και η απόλυτη  φροντίδα τους.

Μεγάλωσαν λοιπόν τρία παιδιά φοιτητές  κι ο Χρήστος συνταξιούχος εδώ και μερικά χρόνια έκανε και θα κάνει δέκα  δουλειές του ποδαριού και όχι μόνο για  να μπορεί να σπουδάζει τα τρία παιδιά του στη Θεσσαλονίκη, (Μελισσοκόμος, κηπουρός, μαραγκός, κοκ). Θυμάμαι πως πριν 3-4 χρόνια έπεσε στον κήπο  μου  ένα θεόρατο δέντρο από ανεμοστρόβιλο, τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα  αν ξέρει κάποιον Αλβανό εργάτη να έρθει να  το κόψει. Κι ο Χρήστος μου απάντησε: «Γιατί δεν σου κάνω εγώ ρε;  Θα πληρώσω με τον τεμαχισμό του δέντρου σου  μια βδομάδα τα Ιταλικά της Ελπίδας μου»!

Αναβαίνοντας τακτικά στην Αταλάντη  τον ψάχνω στο ισόγειο του σπιτιού του που το έχει σαν εργαστήρι, παλιό  μαραγκούδικο του μακρονησιώτη πατέρα του. Τον βρίσκω σπάνια και σπάνια  απαντά στις κλήσεις μου γιατί ο Χρήστος δουλεύει ατέλειωτες ώρες για τα παιδιά του.

Κι έρχεται το ένοχο κράτος και δίνει ένα βοήθημα, σε αυτούς τους ανθρώπους και ο φίλος μου αν και ενταγμένος στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γι αυτό φαντάζομαι επέλεξε και ο κ. Τσίπρας μαζί με τον Βουλευτή του νομού, τον κ.  Σαρακιώτη, την παρουσία τους στην κηδεία της Ελπίδας, να τον τιμήσει, είχε την παρρησία να δηλώσει πως  το  βοήθημα είναι ένα κάποιο βάλσαμο!

Και αναλογιστείτε όλες/οι εσείς οι χολερικές/οι εισαγγελείς του διαδικτύου   με το χαμογελαστό σας πένθος ποιον  άνθρωπο, ποιον πατέρα αποκαλείτε  ελαφρά τη καρδία «πατέρα- τέρας»!

Βρε άντε να κόψετε τη γλώσσα  σας και τα δάκτυλά σας πριν απερίσκεπτα  βγάλετε την καταδικαστική σας απόφαση την επόμενη φορά, λεχρίτες.

Αϊ σιχτιρ μετρ του κυνισμού και  απανθρωπίας κι αυτή η απανθρωπιά  σας μου θύμισε μια παλιά ιστορία του εμφύλιου. Η θεία μου η Μαρία έχασε  τον άντρα της στο εμφύλιο, έμεινε  χήρα με δυο μικρά παιδιά. Στα δίσεκτα χρόνια το κράτος αποφάσισε να δώσει ένα μηνιαίο βοήθημα σε αυτες τις χήρες. Πήγε  στην  θεία  μου λοιπόν ο κομματικός  ινστρούχτορας και της είπε να μην   δεχτεί την ελεημοσύνη  από τους  μοναρχοφασίστες του Παπάγου. Του γύρισε θυμωμένη την πλάτη η θεία  μου και  του αποκρίθηκε: «Άφέντη μ’  να το κάμω αλλά  τα παιδάκια μ’ θα τα ταΐζεις  εσύ;».

ΥΓ . Ούρλιαξε, φώναζε, ξέσπα φίλε Χρήστο και μην υποτάσσεις τον αβάστακτο πόνο σου στις νόρμες των μικρονόων όποιας πολιτικής ή κομματικής απόχρωσης σε θέλει πιόνι  τους.

ο φίλος της νιότης σου

Παύλος Νιαβής» F/B