Γιατί το πρωί βλέπω πια μόνο lifestyle

 

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης   

 

Τα πρωινά βλέπω πλέον μόνο lifestyle εκπομπές. Αυτές με θέματα κοινωνικής ελαφρότητας και celebrities. Μαθαίνω ποιοι χώρισαν, αν η Βανδή φίλησε τον Μπισμπίκη και τι συνέβη στο Survivor. Είναι ένας ευχάριστος τρόπος για να αρχίσεις τη μέρα σου. Αν μη τι άλλο, δεν ακούς τσιρίδες, αλλά χαριτωμένα γέλια. Το πολύ να δω την Κοραή ή τον Βερύκιο που φυτρώνουν σαν μανιτάρια σε ένα τοπίο με εξωτικά πλάσματα. Αντε και τον Παπαχλιμίτζο με τη Βίδου στην ΕΡΤ, αρκεί να μην έχουν πολιτικό θέμα. 

Υποθέτω το κάνουν και αρκετοί από σας, αν και δεν πρόκειται να το παραδεχθείτε. Θα με λοιδορήσετε, θα εκλάβετε την παραδοχή μου ως επιβεβαίωση της ελαφρότητας που με διακρίνει. Καμία αντίρρηση. Ομως, πλέον δεν μπορώ να παρακολουθήσω πολιτικές συζητήσεις στην πρωινή τηλεόραση. Το βράδυ, αν πετύχω κάτι, μπορεί να το χαζέψω. Τα βράδια φωνάζουν λιγότερο. Είναι και οι ίδιοι κουρασμένοι. Το πρωί μου φαίνονται σαν ξωτικά. Αν θέλετε, σαν κάτι κούκλες που τις κουρδίζεις και επαναλαμβάνουν μονότονα το ίδιο πράγμα. Πώς αλλιώς να το πω; Σαν γύπες που παριστάνουν τους παπαγάλους. Εχουν πάρει τα κομματικά non paper και τα αναπαράγουν. Συχνά, δε, με τον ίδιο τρόπο. Και είναι και οι ίδιοι ξέπνοοι, ενώ δεν ξεκίνησαν καν να τρέχουν με πλήρη ρυθμό για τις εκλογές. 

Οι συζητήσεις είναι, συνήθως, μονοθεματικές. Εντάξει, ευλόγως κυριαρχούσε η τραγωδία των Τεμπών. Αυτές τις μέρες θα συζητούν για τον Ανδρουλάκη. Ομως, δεν είναι αυτός ο λόγος που καθιστά τις τηλεοπτικές κουβέντες μια δοκιμασία για τα νεύρα, τουλάχιστον τα δικά μου. Είναι που δεν ακούς κάτι για τα πραγματικά σοβαρά θέματα ή το μέλλον της χώρας – επαναλαμβάνω, αφήνω στην άκρη τα Τέμπη. Παρακολουθείς ένα στείρο ξεκατίνιασμα από ανθρώπους που σηκώθηκαν τα χαράματα για το καθημερινό tour σε κανάλια και ραδιόφωνα. Τα περισσότερα πάνελ, δε, είναι τόσο προβλέψιμα και επαναλαμβανόμενα, που θα μπορούσαν να παίξουν και την επομένη. Ελάχιστοι θα καταλάβαιναν τη διαφορά. Στο μεταξύ, όλοι γνωρίζονται τόσο καλά μεταξύ τους ώστε ο ένας πατάει αμέσως το «κουμπί» του άλλου, ενώ οι δημοσιογράφοι ξέρουν πού ακριβώς βρίσκεται το σημείο από το οποίο θα ξεκινήσουν αλυσιδωτές εκρήξεις.

Αυτό που παρακολουθούμε (εγώ όχι πια) στην πρωινή τηλεόραση δεν είναι πολιτική συζήτηση, αλλά παιχνίδι ρόλων που στοχεύει στο θυμικό του θεατή. Είναι ένα πλέγμα από αφορισμούς και δικαιολογίες. Αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον είναι οι νέες αφίξεις των πολιτευτών που αναβαθμίζονται σε υποψηφίους και μας τονίζουν εμφατικά ποια περιφέρεια έχει την τιμή να τους φιλοξενεί. Τους παρατηρώ τώρα που ξεκινούν δειλά την καριέρα τους στα πάνελ. Σαν πιγκουίνοι λίγο πριν την πρώτη τους βουτιά. Και μιμούνται με σπαρταριστό τρόπο τους μεγαλύτερους. 

Αλλά η τηλεόραση είναι μια παράσταση της ζωής. Και το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου αποτυπώνεται πιστά σε αυτό που εμφανίζεται πρωί-πρωί στις οθόνες μας. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Θα πάμε, λοιπόν, στις εκλογές και δεν θα έχει συζητηθεί απολύτως τίποτα από τα βασικά προβλήματα της χώρας. Γιατί η αντιπολίτευση δεν ξέρει πώς να τα αναδείξει και η κυβέρνηση γνωρίζει καλά πώς να τα κρύψει.