Κ. Μητσοτάκης – Το κοινωνικό πλιάτσικο ονομάζεται “πλεόνασμα ανάπτυξης”

 

γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

  

Συνέντευξη του Κ. Μητσοτάκη στο Mega

 

 

“Αύξηση μέσου μισθού πάνω από 25% στην τετραετία 2023-2027, έτσι ώστε να διαμορφωθεί στα 1.500 ευρώ. Αύξηση κατώτατου μισθού πάνω από τα 950 ευρώ από τα 780 ευρώ στα οποία διαμορφώθηκε την 1η Απριλίου 2023. Μείωση της ανεργίας κάτω από το 8% έως το 2027. Αυτό σημαίνει ότι θα «επιστρέψει» το επίδομα των τριετιών στις κατώτατες αμοιβές το οποίο – σύμφωνα με το ισχύον νομικό καθεστώς – επανέρχεται με την πτώση της ανεργίας ε ποσοστό κάτω από το 10%. Αύξηση μισθών δημοσίων υπαλλήλων και αναμόρφωση μισθολογίου τους από 1.1.2024.”

 

Αυτά ήταν που έταζε ο Κ. Μητσοτάκης πριν τις εκλογές της 21ης Μαίου. Μετά τις πρώτες εκλογές και πριν τις επόμενες της 25ης Ιουνίου, αλλάζει το προεκλογικό τροπάρι. Αν μπορεί ας κάνει κι αλλιώς!

 

Στη σημερινή του συνέντευξη στο Mega, μίλησε γενικά και αόριστα για «βελτίωση διαθέσιμου εισοδήματος», για «καλύτερους μισθούς από το πλεόνασμα της ανάπτυξης”, διευκρινίζοντας ότι «δεν θα ξοδεύουμε χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τους δημοσιονομικούς κανόνες».

 

Αυτό ξέρετε τί σημαίνει; Σημαίνει ότι αφού θα έχει ξεζουμιστεί ο κόπος του λαού μέχρι και την τελευταία σταγόνα αίματος για να φτιαχτεί “το πλεόνασμα της ανάπτυξης”, το οποίο πλεόνασμα θα είναι προσεκτικά φυλαγμένο στις τραπεζοθυρίδες των επενδυτών, τότε θα επιστραφεί στο λαό ένα ψίχουλο από όσα καρβέλια του έκλεψαν. Περί αυτού μιλάει ο τέως πρωθυπουργός που αναμένει να γίνει και ο επόμενος. 

 

Τί μεσολάβησε; Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, αλλά και την ημέρα των εκλογών, μίλησε ο τραπεζίτης και είπε: «Βεβαίως, καταλαβαίνω ότι προεκλογικά πολλοί λένε πράγματα, τα οποία δεν πρόκειται να εφαρμοστούν, διότι, αν κοστολογήσουμε ορθά αυτά τα οποία λέγονται, ξεπερνάμε κατά πολύ τον όποιο δημοσιονομικό χώρο».

 

Αμέσως μετά τις εκλογές μίλησε και η Κομισιόν: ούτε αυξήσεις, ούτε τριετίες,  και γενικότερα τέρμα οι παροχές, οι δαπάνες και τα μέτρα στήριξης.   

 

Το μήνυμα ελήφθη ολόκληρο και ακέραιο και μεταφέρεται με τον δέοντα κυνισμό. Διότι, θέλει κυνισμό να μπορεί κάποιος να ζητάει “ισχυρή κυβέρνηση” και “ισχυρή πλειοψηφία” για να υλοποιήσει  φανερά, δηλωμένα και απροκάλυπτα, τις προτροπές του τραπεζίτη έτσι όπως τις λαμβάνει μέσω εντολών της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία μεταφέρει αυτούσιες τις επιθυμίες των αφεντικών.

 

Κι αφού τον ζόφο στην εργασία και στην επιβίωση τα ονόμασε “σταθερότητα”, προχώρησε και σε άλλες λαθροχειρίες ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

“Βάλαμε σε τάξη τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και δώσαμε δουλειές, γι’ αυτό πήραμε 38% στο Πέραμα, όπου οι εργαζόμενοι αμείβονται καλύτερα”! Τόλμησε και το είπε αυτό για τη Ζώνη όπου οι εργαζόμενοι κυριολεκτικά με αίμα κατόρθωσαν να έχουν κατακτήσεις.  Στη Ζώνη, όπου είχαν αφήσει τα “σκυλιά” της εργοδοσίας, τους σβαστικοφόρους να στέλνουν στο νοσοκομείο συνδικαλιστές – κομμουνιστές.  Το ξεστόμισε ενώ λίγες ώρες αργότερα ένας εργάτης στη Ζώνη τραυματίστηκε θανάσιμα και άλλοι δύο μεταφέρθηκαν με τραυματισμένα στο νοσοκομείο. Ετσι, βάζουν σε τάξη στη Ζώνη. Με αίμα!

 

Αλλά στην αμείλικτη και τερατώδη γλώσσα τους μπορούν να περιγράφουν τον επερχόμενο κοινωνικό αρμαγεδώνα, να τον ονομάζουν παράδεισο και να διακηρύσσουν με κυνισμό ότι δεν τους αρκεί η οριακή πλειοψηφία για να ολοκληρώσουν την καταστροφή και το πλιάτσικο.

 

 

Ο Μαραντζίδης επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας ΣΥΡΙΖΑ - Δείτε τι έγραφε την επομένη της εκλογικής συντριβής του.!

 

Την προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει ο συγγραφέας, αρθρογράφος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης, σε μία κίνηση που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση.   

Ο Μαραντζίδης είναι ένας πολύ γνωστός πολιτικός επιστήμονας και αρθρογραφεί σε διάφορα μέσα ενημέρωσης, μεταξύ άλλων και στην "Καθημερινή”. Οι απόψεις του πολλές φορές έχουν προκαλέσει αντιδράσεις από κύκλους της Αριστεράς και αυτό είναι που κάνει την κίνηση του Τσίπρα να τον φέρει κοντά του ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

 

Σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει ήδη γνωστά, ο Νίκος Μαραντζίδης θα έχει την ευθύνη σχεδιασμού της προεκλογικής εκστρατείας του Αλέξη Τσίπρα, θα παρακολουθεί τις δημοσκοπήσεις και θα προτείνει τις επόμενες κινήσεις βάσει των στοιχείων που θα αναλύει.

 

Το μόνο που μένει τώρα είναι να δούμε αν ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας μπορέσει να αντιστρέψει την αρνητική κατάσταση που δημιουργήθηκε για τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές, αν και με μόλις 4 εβδομάδες μέχρι τις επόμενες κάλπες, ίσως η συγκεκριμένη κίνηση του Αλέξη Τσίπρα αποδειχθεί καθυστερημένη.    

Βέβαια, μία μέρα μετά την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, ο Νίκος Μαραντζίδης έγραφε σε άρθρο του "Καθημερινή" πως ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με... ασπόνδυλο κόμμα, με υπερβολικά αρχηγοκεντρικό χαρακτήρα.

 

"Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ένα ασπόνδυλο κόμμα, χωρίς σαφή προγραμματικό λόγο και με θολή πολιτική ταυτότητα. Επιπλέον έμοιαζε υπερβολικά αρχηγοκεντρικό. Oλα έδειχναν να περιστρέφονται γύρω από τον Τσίπρα" ανέφερε μεταξύ άλλων.

 

Σε άλλο σημείο του ίδιου άρθρου, ο Νίκος Μαραντζίδης έκανε λόγο για άμεση ανάγκη ανανέωσης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας πως το κόμμα έχει αρκετά χαρισματικά άτομα που μπορούν να βγουν μπροστά:

 

"Επιπλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη ανανέωσης της ηγεσίας του, όχι αύριο, αλλά σχετικά σύντομα. Εξάλλου, διαθέτει φρέσκα και χαρισματικά άτομα που μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Και αυτά τα άτομα είναι ελπίδα για την κοινωνία πρωτίστως, όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ απλώς".

 

Παράλληλα, ο Νίκος Μαραντζίδης σχολίαζε αρνητικά τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να περάσει το πρόγραμμα του στην κοινωνία:

 

"Ο προγραμματικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να πάσχει από ασάφεια και μια πρόχειρα κατασκευασμένη, και άρα μη πειστική, στρατηγική κατάκτησης του "μεσαίου χώρου". Μέσα σε όλα αυτά, η συστηματικότητα και ο επαγγελματισμός έδειξαν να είναι στοιχεία που δεν χαρακτήρισαν την καθημερινή λειτουργία αυτού του κόμματος".  

πηγή

Η κάλπη, η ΤΙΝΑ και η κολυμβήθρα του Σιλωάμ

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Αν είναι όντως ιερή η φευγαλέα στιγμή της κάλπης, ο λόγος είναι απλός: μόνο στο ελάχιστο που κρατάει είμαστε όλοι ίσοι και ισοδύναμοι. Πάμε δηλαδή ανάποδα στους «αμάχητους νόμους της φύσης» και στους «αναπόδραστους νόμους της Ιστορίας», που υποτίθεται ότι καθιερώνουν μιαν αιώνια ανισότητα. Ετσι δεν λένε οι γεννημένοι ισχυροί, που λατρεύουν την καλοτυχία τους σαν Μοίρα ή Θεό; Κι από κοντά όσοι κοινωνιοδαρβινιστές κηρύσσουν πως η Ιστορία είναι μονόδρομος, βασιλική οδός για τους μεν, μονοπάτι κακοτράχαλο για τους δε; Πως «όλα είναι μοιραία» δεν μας λένε, και πως «η Ειμαρμένη δεν επιτρέπει όνειρα, οράματα και λοιπές αυταπάτες»;

 

Εχει και όνομα μοντέρνο πια η Ειμαρμένη: ΤΙΝΑ. Από το 1980, όταν τη βάφτισε η Μάργκαρετ Θάτσερ, κορυφαία θεότητα της νέας εποχής: There Is No Alternative. Δεν υπάρχει εναλλακτική. Δεν υπάρχει; Πιθανόν, αφού παντού στον κόσμο πολλοί και πολύ ισχυροί κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, νόμιμο και παράνομο, εκμαυλιστικά ήπιο ή βίαιο, για να μην υπάρξει. Αν όμως δεν ελπίσουμε ότι δεν ισχύει ο Νόμος της ΤΙΝΑ, κι αν δεν πολεμήσουμε για να μην ισχύει, τότε ναι, θα επέλθει αναπόφευκτα «το τέλος της Ιστορίας», η οποία θα μείνει αγρός αγεώργητος ή παγωμένη ήπειρος. Δίχως αντιΤΙΝΑίους όμως, δίχως μη πραγματιστές δηλαδή, πώς θ’ αλλάξουν έστω και λίγο τα πράγματα; Πώς θ’ ανθρωπέψουν για τους αδύναμους και αναλώσιμους του κόσμου; Αν προσκυνήσουμε τη μοιρολατρεία, αυτοκαταλυόμενοι ως πολίτες, ας ζητήσουμε να μας φτιάξουν ειδικά ακουστικά, ώστε ν’ ακούμε συγχρόνως από το ένα αυτί το πικρό «Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ», του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου, και από το άλλο το δογματικό «Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς» του Διονύση Σαββόπουλου.

 

Θνησιγενής η αίσθηση της γενικής ισοτιμίας που προσφέρει το εκλογικό τελετουργικό. Δεν προλαβαίνει καν να μας διαπαιδαγωγήσει, να μας πείσει ότι οφείλουμε, μη πραγματιστικά, να διεκδικούμε την ισότητα, κάποια ξεφτίδια της έστω, και στην καθημερινότητά μας. Που τη ζούμε σαν να ‘ναι η ανισότητα όντως δοσμένη από Θεό, τη φύση ή την Ιστορία, άρα λογική και αναπότρεπτη.

 

Το μαγιάτικο αποτέλεσμα δεν προδιαγράφει την ετυμηγορία της 25ης Ιουνίου.

 

Την περασμένη Κυριακή ψηφίσαμε με εκλογικό σύστημα που επέβαλε και διά νόμου την ισοκυρία των ψήφων: την απλή αναλογική (τον χαρακτηρισμό της ως «άδολης» δεν τον επιτρέπει η πρόνοια για το 3%). Πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι οι ψήφοι δεν έχουν κλιμακούμενη αξία. Δεν επαρκούν λοιπόν 10.000 «βόλια» για τον υποψήφιο του τάδε κόμματος, ενώ ο υποψήφιος του δείνα χρειάζεται 20.000. Ηθικολογίες ε; Ναι, αλλά πόσες δεκαετίες αξιώνουμε να βρει η πολιτική κάποιο νήμα που να τη συνδέει με την ηθική; Για τους παλαιούς, στον «έγκυο μόρο» η μητέρα πεθαίνει στον τοκετό.

 

Στις 21 Μαΐου είχαμε διπλό θάνατο: η μητέρα «απλή αναλογική» εξέπνευσε στη γέννα, πρόλαβε όμως να δει ότι το μωράκι της γεννήθηκε με την ανάσα του εμποδισμένη. Και ουδείς έτεινε θερμά τα χέρια του για να το υποδεχτεί, να προσπαθήσει να το κρατήσει στη ζωή. Τέλη Ιουνίου όμως θα επιστρέψουμε στην ασφαλή κανονικότητα – στην ενισχυμένη αναλογική και τα μπόνους, στις «ψήφους ελίτ» και τις «ψήφους μπατίρ», ή όπως αλλιώς τις πούμε. Τέρμα οι εξισωτικοί πειραματισμοί. Επιστροφή στις ψήφους που πράγματι εγκυμονούν (και τίκτουν εξουσία) και στ’ ανεμογκάστρια. Επιστροφή στο σύστημα που νομιμοποιεί το δόλιο δόγμα περί χαμένης ψήφου.

 

Την Κυριακή η Ν.Δ. πανηγύρισε θρίαμβο απροσδόκητο, παρά τα πολλά σφάλματά της, ο δε ΣΥΡΙΖΑ υπέστη πανωλεθρία, παρά τις μεγάλες προσδοκίες που καλλιεργούσε. Μερικές βεβαιότητες: Το μαγιάτικο αποτέλεσμα δεν προδιαγράφει την ετυμηγορία της 25ης Ιουνίου. Η κατά Χαρίλαο Φλωράκη «γκαστρωμένη κάλπη» ίσως μας εκπλήξει και πάλι. Ποικιλότροπα. Δεύτερον, δεν υπάρχουν αντικειμενικά και αναμφίλεκτα «σωστές» και «λάθος» ψήφοι. Κάθε κόμμα έχει το δικό του σωστόμετρο. Οπως έχει και το δικό του «ελληνόμετρο», «πατριωτόμετρο», «κεντροδεξιόμετρο» ή «αριστερόμετρο». Τρίτον, η κάλπη δεν είναι εξομολογητήριο, όπου πας, ψιθυρίζεις ολίγην αυτοκριτική και εξασφαλίζεις το «αφέονταί σου». Οι βαριές αστοχίες της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη (η μετριότατη αντιμετώπιση της πανδημίας, της ακρίβειας, των πυρκαγιών και των χιονοπτώσεων, το σκάνδαλο των υποκλοπών, η τραγωδία των Τεμπών, οι αμέτρητες απευθείας αναθέσεις, οι «επαναπροωθήσεις», για τις οποίες αξιώνει τίμιες εξηγήσεις η Κομισιόν) δεν συγχωρήθηκαν επειδή «και ο κλήρος είναι μπλε». Και όχι μόνο επειδή το 40% υπολείπεται του 60%.

 

Η κάλπη δεν περιέχει ύδωρ εξαγνισμού, σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ ή την πηγή της Ηρας. Τέταρτον, ας το ξαναπώ, οι ψηφοφόροι συνιστούν σώμα εκλογέων, όχι σώμα ενόρκων. Για τη Δικαιοσύνη, δεν σημαίνει τίποτε (δεν πρέπει να σημαίνει, για να μην απομακρυνόμαστε από την πραγματικότητα) η πρωτιά που απέσπασε στον νομό Σερρών ο κ. Κώστας Αχ. Καραμανλής, που έχει μηνυθεί από τον Σύλλογο Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών, όπως και οι προκάτοχοί του στο υπουργείο Μεταφορών, ο κ. Χρήστος Σπίρτζης του ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, τότε ΠΑΣΟΚ και νυν Ν.Δ.

 

Είπα Χρυσοχοΐδης και στο μυαλό μου ήρθαν αμέσως σκηνές από την πολιορκία της οικογένειας Ινδαρέ στο Κουκάκι, Δεκέμβρη του 2019, και την εισβολή «ξυλοκόπων» αστυνομικών στο σπίτι της. Θύμα σκευωρίας ο Δημήτρης Ινδαρές, που άκουσε να τον ονειδίζουν σαν παρανομούντα υπουργοί που «δεν επεμβαίνουν ποτέ στο έργο της Δικαιοσύνης», όπως ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, και δημοσιολόγοι που υιοθέτησαν ασμένως την κάλπικη αστυνομική αφήγηση, αποτίμησε το κυριακάτικο αποτέλεσμα (Lifo, 24.5):

 

«Η λαϊκή εντολή θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως λευκή επιταγή και άφεση κάθε παρασπονδίας, από εκπροσώπους που έδειξαν δυσφορία και απέχθεια στον έλεγχο και την κριτική. […] Η διαπίστωση ότι στις εκλογικές προτιμήσεις του κόσμου δεν βαραίνουν καταλυτικά ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία των θεσμών και μια σειρά στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, δεν τιμά τον πολιτισμό της χώρας. Αποτυπώνει μάλλον την εμπέδωση ενός κυνισμού που είναι ικανός να δικαιολογήσει ως παράπλευρες απώλειες όχι μόνο την αξιοπρέπεια αλλά και την ίδια ακόμη την ανθρώπινη ζωή».

  

Το αντι-δυτικό χαρτί του Ερντογάν

 

 γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Από τις 14 Μαΐου, την ημέρα δηλαδή που πραγματοποιήθηκε ο πρώτος γύρος των τουρκικών εκλογών – αν όχι νωρίτερα –, τα μεγάλα κέντρα αποφάσεων στη Δύση άρχισαν να συμβιβάζονται με την ιδέα ότι ο Ερντογάν θα εξακολουθήσει να είναι το ευμέγεθες και ενοχλητικό χαλίκι στο παπούτσι τους…

 

Πράγματι το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου επιβεβαίωσε τις βαθιές ρίζες που έχει αναπτύξει το «σύστημα» Ερντογάν στην οικονομία και την κοινωνία της χώρας, γεγονός που αποτυπώθηκε με μεγάλη ευκρίνεια και στην κάλπη.

 

Παρά τις προεκλογικές προβλέψεις των μεγάλων δυτικών ΜΜΕ, οι οποίες εν πολλοίς απηχούσαν ευσεβείς πόθους και εξυπηρετούσαν προφανείς σκοπιμότητες, το κόμμα του Ερντογάν (AKP) σάρωσε στις βουλευτικές εκλογές και ο Τούρκος Πρόεδρος έχασε μόλις για δέκατα της μονάδας την επανεκλογή του από τον πρώτο γύρω της αναμέτρησης. Αναζητώντας, τώρα, μόλις κάποια δέκατα της μονάδας για να αποσπάσει το 50% (συν μία ψήφο), η επανεκλογή του στις επαναληπτικές της προσεχούς Κυριακής είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.

 

Εξετάζοντας τους λόγους της εικοσαετούς και πλέον κυριαρχίας του Ταγίπ στην τουρκική πολιτική σκηνή, με δεδομένα τη σκληρή οικονομική πραγματικότητα που βιώνει μεγάλο τμήμα του τουρκικού πληθυσμού καθώς και τις τρομακτικές (οικονομικές και άλλες) συνέπειες των πρόσφατων σεισμών, ο ψύχραιμος και «αμερόληπτος» παρατηρητής μπορεί να καταλήξει σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Ο Ερντογάν με λόγια και πράξεις έπεισε τους Τούρκους συμπολίτες/ψηφοφόρους ότι μάχεται για την εδραίωση των συμφερόντων μιας ισχυρής Τουρκίας, η οποία κινείται στη μεγάλη διεθνή σκακιέρα ανεξάρτητη, χωρίς δεσμούς υποτέλειας, με μόνο γνώμονα τα συμφέροντά της.

 

Αυτό το αφήγημα (της ανεξάρτητης και μη υποτελούς Τουρκίας) ο Ερντογάν άρχισε να το υπηρετεί με σύστημα και συνέπεια από τις πρώτες μέρες της θητείας του (ξεχρεώνοντας άμεσα το ΔΝΤ και βάζοντας φρένο στις ΗΠΑ, που το 2003 σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν το τουρκικό έδαφος για να επιτεθούν στο Ιράκ [και] από τον Βορρά). Μετά το καλοκαίρι του 2016 (όταν εκδηλώθηκε το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του), αυτό το αφήγημα έγινε κυρίαρχο μέσα στην τουρκική κοινωνία.

 

Από τότε και με την κρατική συνδρομή και υποβοήθηση καλλιεργήθηκε συστηματικά η αντίληψη ότι το πραξικόπημα οργανώθηκε από τους Αμερικανούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Η κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε από αναλύσεις ακαδημαϊκών, «χόρτασε» από κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές και δικαίως ή αδίκως πείστηκε πως οι Δυτικοί υπονομεύουν τη δεσπόζουσα θέση που ανήκει στη χώρα και για την οποία μάχεται ο Ερντογάν. Έκτοτε ο μέσος Τούρκος πολίτης έχει πειστεί πως ο Πρόεδρος της Τουρκίας τα βάζει στα ίσα με τους μεγάλους και οδηγεί τη χώρα ολοένα και πιο κοντά στο ένδοξο αυτοκρατορικό της παρελθόν.

 

Με αυτό ακριβώς το αφήγημα κατέβηκε στον πρώτο γύρο των εκλογών στις 14 Μαΐου, θέτοντας στους ψηφοφόρους το δίλημμα: «Με εμένα ή τις μαριονέτες των ξένων;».

 

Καθώς η απάντηση που βγήκε από την κάλπη στις 14 Μαΐου τον δικαίωσε, ο Ταγίπ Ερντογάν φροντίζει να επαναλαμβάνει και να υπενθυμίζει το δίλημμα και τώρα, λίγες μέρες πριν από τις επαναληπτικές:

 

Ερντογάν: «Όσο ο λαός στέκεται δίπλα μας, εμείς θα αντιμετωπίζουμε τις τρομοκρατικές οργανώσεις, τους ιμπεριαλιστές και τους τοκογλύφους»

 

«Όσο ο λαός», είπε μιλώντας σε συνέντευξη, «στέκεται δίπλα μας, εμείς θα αντιμετωπίζουμε τις τρομοκρατικές οργανώσεις, τους ιμπεριαλιστές και τους τοκογλύφους. Για μένα δεν είναι παράξενο που οι Δυτικοί λένε ‘‘να φύγει ο Ερντογάν’’. Διότι ο Ερντογάν είναι εγχώριος και εθνικός. Δεν μας χωνεύουν επειδή ξεριζώσαμε την τρομοκρατία. Βλέπετε πως όλα τα περιοδικά της Δύσης είχαν πρωτοσέλιδα με τίτλους ‘‘να φύγει ο Ερντογάν’’. Δεν μας θέλουν επειδή πληρώσαμε το χρέος μας και βγάλαμε το ΔΝΤ έξω από την Τουρκία. Σε επίπεδο πολιτισμού κάναμε κάποια βήματα. Απελευθερώσαμε την Αγια-Σοφιά. Αυτοί μας μισούν επειδή απελευθερώσαμε την Αγια-Σοφιά».

 

Σε άλλο σημείο των δηλώσεών του ο Ταγίπ Ερντογάν υπογράμμισε τις χειροπιαστές δυνατότητες που έχει δημιουργήσει ως ηγέτης, προκειμένου η χώρα του να κατοχυρώσει και να διεκδικήσει αυτά που θεωρεί ότι της ανήκουν:

 

«Με τα βήματα τα οποία κάναμε στην αμυντική βιομηχανία θεωρείτε πως (οι Δυτικοί) θα μας λένε καλωσορίσατε; Αυτή η χώρα ναυπήγησε το δικό της αεροπλανοφόρο. Αν θέλει ο Θεός, στη νέα περίοδο, καθώς ήδη είχα κάνει τις συζητήσεις με τους Άγγλους ή με τους Ισπανούς ή με όποιον βάλει ο νους σας, θα ναυπηγήσουμε μεγαλύτερης κατηγορίας πλοίο από το ‘‘TCG Αnadolu’’. Με αυτόν τον τρόπο το τουρκικό Ναυτικό, ο τουρκικός Στρατός θα γίνει ακόμη πιο ισχυρός. Εμείς ήδη ναυπηγούμε φρεγάτες κ.τ.λ. Αυτά για εμάς είναι (εύκολα) σαν στραγάλια, σαν πασατέμπος. Φτάσαμε σε επίπεδο εξαγωγών. Ναυπηγούμε τα υποβρύχιά μας. Έτσι οι συνεργασίες μας με τους Γερμανούς και με άλλες χώρες θα συνεχιστούν και για να γίνουμε πιο ισχυροί».

 

Και για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, ο Ερντογάν, απευθυνόμενος εντός και εκτός χώρας, υπογράμμισε: «Μήπως θα έρθουν κι άλλα νέα που θα ενοχλήσουν τη Δύση; Γιατί να μην έρθουν; Αν τα βήματα που κάνουμε στην αμυντική βιομηχανία θα υπερτερούν από την ισχύ της Δύσης, αν θα υπερτερούμε, φυσικά και θα ενοχληθούν».

 

Ταυτόχρονα, ο στενός συνεργάτης του Ερντογάν, Σουλεϊμάν Σοϊλού, με μεγαλύτερη σαφήνεια υπενθύμισε στους Τούρκους ψηφοφόρους τον μεγάλο εξωτερικό εχθρό: «Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ», είπε ο Σοϊλού, «βγήκε και είπε πως θα λογοδοτήσει ο Ερντογάν για όσα έκανε. Τους κάναμε κάποια πράγματα για την πολιτική τους. Λέει πως θα μας τιμωρήσει. Αν τολμάς, τιμώρησέ μας. Εμείς δεν πολεμάμε το PKK, πολεμάμε τις ΗΠΑ. Είναι τόσο απλό. Απέναντί μας δεν έχουμε την τρομοκρατική οργάνωση του PKK. Εμείς δεν αγωνιζόμαστε εναντίον του PKK, αλλά εναντίον των ΗΠΑ».

 

ΥΓ.: Στην Τουρκία τουλάχιστον το δίλημμα της κάλπης είναι σαφές και έχει να κάνει με μείζονες επιλογές. Γι’ αυτό και έσπευσε στην κάλπη περίπου το 90% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων…

Στον ΣΥΡΙΖΑ, η πολλή δημοκρατία βλάπτει

 

 

Ο συγκεντρωτισμός και η έμμεση λογοκρισία που χαρακτηρίζουν τις τελευταίες αποφάσεις του Τσίπρα δεν είναι βέβαιο ότι θα έχουν καλό τέλος. Και γιατί άραγε να πετύχει η γραμμή «βρίζω τον λαό που δεν με ψήφισε» όταν έχει αποτύχει με πάταγο η αντιπολίτευση του «βρίζω επί τέσσερα χρόνια τον αντίπαλό μου»; 

γράφει ο Αλέκος Παπαναστασίου  

Στην αρχή είπαν να μιλήσουν για τη συντριβή, το τι έφταιξε, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι θα μιλήσει μόνο αυτός —το έβαλε μάλιστα σε ψηφοφορία και οι περισσότεροι συμφώνησαν, μιλάει μόνο ο αρχηγός (εδώ διαβάζετε καραμπινάτο Σύνδρομο Στοκχόλμης, σύντροφοι). 

Μετά αποφασίστηκε και να μη μιλάνε γενικώς —ή όσοι μιλάνε να έχουν προηγουμένως λάβει και την έγκριση του ηγέτη, που είναι ο φωτεινός παντογνώστης και παρά τα «μπρο», τις φαιδρότητες περί βέβαιης νίκης στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τις βουτιές στο Σούνιο, αυτός ξέρει ποιος δικαιούται να μιλά και ποιος όχι. 

Αν μιλάμε για πρόοδο, δημοκρατία και άλλα ιδανικά, αυτά πια έχουν εγκαταλείψει την Κουμουνδούρου —αν υποθέσουμε ότι κάποτε μπορούσες να τα βρεις εκεί. Το σιωπητήριο στην Κεντρική Επιτροπή και η επιλογή στελεχών τα οποία «θα επιτρέπεται» να μιλάνε στα κανάλια θυμίζει μια όψη της Αριστεράς που ουδεμία σχέση έχει με την Αριστερά του Λεωνίδα Κύρκου, του Μανόλη Αναγνωστάκη και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη —ονόματα που αναφέρονται στη μυθολογία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μόνο στο πλαίσιο μιας νεκρομαντείας για να εκμαιεύσει το συναίσθημα: τι σχέση έχουν ο προσηνής Λεωνίδας, ο κοσμοπολίτης Μιχάλης με τον φανατισμό του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν;».   

Οι τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ θυμίζουν το κόμμα που μας είπε ότι ο Πάνος Καμμένος, ο Παύλος Χαϊκάλης και ο Τέρενς Κουίκ ήταν αποδεκτοί ως «σύντροφοι» στην εξουσία, σε μια επίδειξη πολιτικού κυνισμού που σφράγισε τέσσερα χρόνια από την πορεία μιας ολόκληρης χώρας. Θυμίζουν την κυβέρνηση που έκλεισε εφημερίδες (στέλνοντας προηγουμένως κομματικό «επίτροπο») και κανάλια (σε αγαστή συνεργασία με την παλιά διαπλοκή του τσιμέντου) επειδή δεν της άρεσε η άποψή τους. 

Θυμίζουν όλα αυτά που έκαναν πολλούς αριστερούς, άλλοτε νέους των 60s -τη γενιά του διαλόγου και των ζυμώσεων που είχε ανοιχτές τις κεραίες της σε ό,τι καινούργιο συνέβαινε στον κόσμο- να γυρίσει την πλάτη της στο αυταρχικό στιλάκι της ηγετικής ομάδας του Τσίπρα. 

Θυμίζουν και επιβεβαιώνουν γιατί η λεκτική βία και η δολοφονία χαρακτήρων στα social media, όλα αυτά που έγιναν ο γραφικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα και Παππά, απώθησε τελικά τόσους προοδευτικούς και δημοκρατικούς ανθρώπους. 

Το 2016, σε ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας ζήτησε από τους συνέδρους να αλλάξουν την ψήφο τους γιατί δεν του άρεσε. «Αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου», τους είπε εκνευρισμένος με αυστηρό ύφος. «Αν είναι αυτή η βούληση του Συνεδρίου, πάσο! Αλλά να ξέρουμε τι ψηφίζουμε. Εγώ ζητώ σ’ αυτό το θέμα, να μην το περάσουμε ρουτίνα και να γίνουν δύο τοποθετήσεις υπέρ, δύο κατά και να ξαναψηφίσουμε» πρόσθεσε ο Τσίπρας. 

Οι σύνεδροι πειθάρχησαν. Ακολουθήθηκε η καρικατούρα δημοκρατικής διαδικασίας που ζήτησε και τελικά πέρασε αυτό που ήθελε. Αυτή τη φορά, παρότι έχουμε μπροστά μας δεύτερες εκλογές, ο Τσίπρας δεν μπορεί να πείσει τους πολίτες ότι δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν. 

Ούτε να τους κατευθύνει στο μαντρί για να υπηρετήσουν αυτό που έχει στο μυαλό του. Οσο κι αν ειρωνεύεται τους ψηφοφόρους ο Ξυδάκης, όσο κι αν η Σβίγκου προσπαθεί στο κόμμα (με δημοκρατικές διαδικασίες βεβαίως…) να μην ακουστεί ούτε μία λέξη κριτικής για τον αρχηγό από μικροφώνου, ο βασιλιάς του λαϊκισμού και του ψέματος είναι πλέον γυμνός. Και όσο πιο πολύ θυμώνει, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται το πως αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία και τον διάλογο. 

Η προσέγγιση του ίδιου και των στενών του συμβούλων, η οποία λέει πως όποιος γίνεται όλο και πιο αυταρχικός (για να αποφύγει την κριτική) ισχυροποιείται και ενδυναμώνεται, μάλλον προσθέτει αντί να αφαιρεί κινδύνους στην πορεία τους προς τις εκλογές. Η επιθετικότητα, είτε εκφράζεται με ένα μπαράζ ψεμάτων, χυδαιότητας και λαϊκισμού, είτε κρύβεται σε ένα καβούκι θυμού, δεν είναι πάντοτε ελκυστική για τους ψηφοφόρους.

Ο βασικός λόγος είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Eχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από το 2012. Ενώ, βρίζοντας τον λαό κανένας δεν κατάφερε να τον κερδίσει.   

Τα βράδια που όμορφα μυρίζει η γη

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Ποιες μέρες είναι οι πιο σημαντικές; Ποιες ώρες; Αναρωτιέμαι μερικές φορές τι είναι αυτό που «μετράει» στις ζωές των ανθρώπων. Ποιο όνειρο, ποια ελπίδα, ποιο επίτευγμα.

 

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μια πόλη που με παιδεύει, που γίνεται όλο και πιο ξένη, πιο αφιλόξενη. Οι δρόμοι της δεν περπατιούνται εύκολα, ειδικά τα καλοκαίρια που πλημμυρίζει από τουρίστες, τα καφέ της δεν είναι για μένα, αφού σπάνια βρίσκω μια θέση και το κόστος να ζεις σ’ αυτήν γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό.

 

Αλλά δεν την αλλάζω. Κι ας ονειρεύομαι μερικές φορές να φύγω μακριά. Σε μια άλλη πόλη, σε μιαν άλλη χώρα, που κανέναν δεν θα ξέρω και κανείς δεν θα με ξέρει. Να ξεκινήσω από την αρχή. Νέα δουλειά, νέους φίλους, νέες συνήθειες. Οχι για πολύ, για μερικούς μήνες, ίσως για μερικά χρόνια.

 

Δεν το έκανα όταν είχα την ευκαιρία, μάλλον δεν θα το κάνω πια. Αλλά συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται πως ζει σ’ έναν άλλο τόπο, σε μια πόλη σαν αυτές που βλέπω καμιά φορά στο σινεμά και μαγεύομαι. Γιατί στο σινεμά είναι εύκολο να ξεχάσεις ότι αυτό μπορεί να είναι μια ωραιοποιημένη εικόνα μιας ζωής εξίσου δύσκολης με τη δική σου. Σε ξεγελούν τα τοπία, που δεν μοιάζουν με τον περίγυρό σου, η αρχιτεκτονική, τα δρομάκια και τα παράθυρα, τα έθιμα που μοιάζουν με τα δικά σου, αλλά είναι και τόσο διαφορετικά, άρα ελκυστικά. Και για μια μικρή στιγμή λες ότι, ναι, εκεί εγώ θα μπορούσα να ζήσω.

 

Μα δεν το κάνεις. Γιατί στους δρόμους που ξέρεις και περπατάς, δεν έχει μόνο ξεχαρβαλωμένα, «ανισόπεδα» πεζοδρόμια με γλιστερά πλακόστρωτα -αλίμονο όταν βρέξει-, δεν έχει μόνο ορδές ξυπόλυτων τουριστών από τον Μάρτη μήνα, ούτε μόνο κόρνες και αυτοκίνητα με οδηγούς που παραβιάζουν τον κάθε κανόνα απαυδισμένοι από την κίνηση. Οι δρόμοι αυτοί έχουν μικρές ταμπέλες, αόρατες στα μάτια των άλλων, με ορόσημα της ζωής σου.

 

«Καφέ του Αποχωρισμού» εδώ, οδός της Συμφιλίωσης εκεί, πλατεία Ασωμάτων Ονείρων παρακάτω. Και πιο πέρα, Κλάματος Γοερού και Ανέλπιδης Χαράς γωνία. Στο περίπτερο της βουερής λεωφόρου με τις κίτρινες μουσαμαδένιες τέντες αγοράζεις την εφημερίδα σου και στον φούρνο της οδού Καλοκαιρινών Προσδοκιών ζεστό σουσαμένιο κουλούρι και τυρόψωμο. Κι έξω από τον σταθμό του μετρό, κατακόκκινες φράουλες-γίγαντες και κεράσια για μερακλήδες.

 

Και δεν είναι μόνο αυτά… Οταν η πόλη ησυχάζει και οι περαστικοί στον δρόμο ή οι επιβάτες στο λεωφορείο και στο μετρό είναι λίγοι, γίνεται ξανά δική σου. Πέφτει η νύχτα και πάνω από τα παλιά νεοκλασικά κτίρια σκάει μύτη κιτρινωπό το νέο φεγγάρι. Σου κλείνει το μάτι εν όψει της πρώτης πανσελήνου του καλοκαιριού. Στο άλλο στενό, η Ακρόπολη, φωτισμένη, παλιά κι αειθαλής, σου θυμίζει μια άλλη νύχτα, μια άλλη βόλτα. Κι όταν δεν μοσχοβολούν οι νεραντζιές, κάπου ένα γιασεμί ή ένα ρηχόσπερμο θα σε μεθύσει με το ανατολίτικο άρωμά του. Ενας πλανόδιος μουσικός κάπου θα παίζει με μια κιθάρα ένα τραγούδι που κάτι σου θυμίζει και δυο παιδιά, μεθυσμένα από τη ζωή, θα γελούν και θα κάνουν σχέδια.

 

Και αν έχεις χρόνο, θα περπατήσεις μέχρι τον επόμενο σταθμό, έτσι για να απολαύσεις τη βραδιά. Δική σου κι αυτή, σαν την πόλη που αγαπάς πολύ κατά βάθος. Αυτή που πάντα σε ακολουθεί.

 

Σαν τραγούδι για ήσυχα βράδια, για απουσίες-παρουσίες, για όσα κρατάς σαν φυλαχτό σε μια τσέπη μυστική, που άλλος δεν μπορεί να ανοίξει. Και τις νύχτες αυτές, εκεί στα ορόσημα της άδειας πόλης, βγάζεις από τη φωλιά του το μυστικό σου, το κρατάς στο χέρι σαν αδύναμο πουλί. Σκέψου, ένα πραγματάκι τόσο δα συμπυκνώνει την ευτυχία.

 

Εκείνα τα βράδια, η γη μυρίζει όμορφα ακόμη και στην άκαρδη πόλη και μπορεί να συγκινηθείς μέχρι δακρύων. Και μετανιώνεις που ήθελες να φύγεις απ’ αυτήν.

Ποια έδρα κρατάει ο Ανδρουλάκης - Ποιο ιστορικό στέλεχος μένει εκτός Βουλής

  

 

Την έδρα στην Α΄ Θεσσαλονίκης αποφάσισε να κρατήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης.  Πρώτος επιλαχών στην εν λόγω περιφέρεια που σε αυτή τη φάση μένει εκτός είναι ο Χάρης Καστανίδης, επί χρόνια βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ που έλαβε 7.584 σταυρούς και ακολουθεί ο Αντώνης Σαουλίδης με 6.875.

 

Όπως εξηγούσαν κομματικές πηγές, η απόφαση ελήφθη προκειμένου ο κ. Ανδρουλάκης να ενισχύσει με την παρουσία του την εκλογική μάχη του Κινήματος στη Μακεδονία ενόψει των εκλογών της 25ης Ιουνίου.

 

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες της efsyn.gr, μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου η έδρα θα επιστρέψει στον Χάρη Καστανίδη, ο οποίος θα ορκιστεί στη συνέχεια βουλευτής. Πρόκειται για απόφαση της ηγεσίας για την οποία ενημερώθηκε σχετικά το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Στο πλαίσιο της προεκλογικής καμπάνιας που θα κάνει το κόμμα στη Βόρεια Ελλάδα υπεύθυνος αναμένεται να τεθεί ο Στέφανος Παραστατίδης, νεοεκλεγείς βουλευτής Κιλκίς και παλαιότερα επί Φώφης Γεννηματά, γραμματέας οργανωτικού.

 

Για τη θέση του Ε' αντιπροέδρου της Βουλής το ΠΑΣΟΚ θα προτείνει τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο και για τη θέση του γραμματέα Προεδρείου της Βουλής τον Μανώλη Χριστοδουλάκη, ο οποίος είναι ο νεότερος σε ηλικία βουλευτής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

 

Η φορολεηλασία του λαού και ο αυξημένος ΦΠΑ εκτοξεύουν τα ματωμένα πλεονάσματα!

 

Στα ύψη έχει φτάσει η φοροληστεία του λαού, απογειώνοντας τα ματωμένα πλεονάσματα. Μάλιστα, μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων προέρχεται από τον ΦΠΑ που είναι αυξημένος λόγω της ακρίβειας, επιβεβαιώνοντας ότι τα pass της κοροϊδίας είναι ένα μικρό μόνο μέρος από το άγριο χαράτσωμα του λαού.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού που δημοσίευσε σήμερα το υπουργείο Οικονομικών, την περίοδο από τον Γενάρη μέχρι τον Απρίλη του 2023, παρουσιάζεται πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 2,443 δισ. ευρώ, έναντι στόχου για πρωτογενές έλλειμμα 869 εκατ. ευρώ και πρωτογενούς ελλείμματος 799 εκατ. ευρώ για την ίδια περίοδο το 2022.

 

Με βάση τα στοιχεία, αυτή η εξέλιξη οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα αυξημένα φορολογικά έσοδα του τετραμήνου. Συγκεκριμένα, τα έσοδα από τους φόρους ανήλθαν σε 17,803 δισ. ευρώ και είναι αυξημένα κατά 1,567 δισ. ευρώ ή 9,7% έναντι του στόχου που έχει περιληφθεί στην εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού 2023.

 

Τα αυξημένα φορολογικά έσοδα αποδίδονται στην «καλύτερη απόδοση» του φόρων εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων, του προηγούμενου έτους που εισπράχθηκαν σε δόσεις, όσο και από την «καλύτερη απόδοση» του ΦΠΑ του τρέχοντος έτους, που είναι αυξημένος προφανώς λόγω της ακρίβειας.

 

Αναλυτικά:

 

– Τα έσοδα από ΦΠΑ ανήλθαν σε 7,574 δισ. ευρώ και είναι αυξημένα έναντι του στόχου κατά 481 εκατ. ευρώ.

 

– Τα έσοδα των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης ανήλθαν σε 2,032 δισ. ευρώ και είναι μειωμένα έναντι του στόχου κατά 80 εκατ. ευρώ.

 

– Τα έσοδα των φόρων ακίνητης περιουσίας ανήλθαν σε 353 εκατ. ευρώ και είναι μειωμένα έναντι του στόχου κατά 42 εκατ. ευρώ.

 

– Τα έσοδα των φόρων εισοδήματος ανήλθαν σε 4,991 δισ. ευρώ και είναι αυξημένα έναντι του στόχου κατά 473 εκατ. ευρώ.

 

 

 

 

 

 

Ούτε αυξήσεις, ούτε τριετίες κατ’ εντολήν της Κομισιόν – Κατάρρευση των κούφιων υποσχέσεων προς το λαό από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ

 

Κόλαφος» είναι για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα το δεδομένο αντιλαϊκό πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης που θα υλοποιήσει η ΝΔ, κάτι που αποτυπώνεται στην Εαρινή έκθεση της Κομισιόν, αποτελώντας έτσι κι αλλιώς «ευαγγέλιο» για όλα τα κόμματα του κεφαλαίου.

Ετσι, μπορεί η ΝΔ να υπόσχεται ότι η επόμενη θητεία της θα είναι μια 4ετία «αύξησης μισθών», οι δεσμεύσεις της όμως που αποτυπώνονται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και περιλαμβάνονται στην Εαρινή Εκθεση της ΕΕ που παρουσιάστηκε χτες δείχνουν το ακριβώς αντίθετο: Τη συνέχιση της συγκράτησης των μισθών για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε συνέχεια της συντριβής των μισθών με βάση τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους που ξεκίνησαν το 2012 και ακολουθήθηκαν κατά γράμμα από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, τώρα η Εαρινή Εκθεση προβλέπει συνέχιση του παγώματος των τριετιών. Πρόκειται για τα επιδόματα που παίρνουν οι μισθωτοί που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό για κάθε τρία χρόνια προϋπηρεσίας και τα οποία έχουν παγώσει από το 2012 στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Ο μνημονιακός νόμος που έχει εφαρμοστεί από τότε από όλες τις κυβερνήσεις παραμένει ενεργός και υποτίθεται ότι θα πάψει να εφαρμόζεται όταν η ανεργία πέσει κάτω από το 10%, μεσοσταθμικά σε ετήσια βάση.

 

Για να γίνει κατανοητή η κλεψιά που γίνεται στους εργαζόμενους, αν ξεπάγωναν σήμερα οι τριετίες, όπως είναι το αίτημα εκατοντάδων εργατικών συνδικάτων και το οποίο έχει απορριφθεί από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ένας εργαζόμενος με τρεις τριετίες και με βάση τον σημερινό κατώτατο μισθό, αυτομάτως θα έβλεπε τον μισθό του να φτάνει στα 936 ευρώ.

 

Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, όμως, οι τριετίες θα παραμείνουν παγωμένες τουλάχιστον μέχρι το 2025, επομένως οι όποιες πιθανές «αυξήσεις», αν και όποτε προκύψουν, θα προέλθουν μόνο κατ’ εφαρμογή του μνημονιακού νόμου Βρούτση – Αχτσιόγλου, σύμφωνα με τον οποίο το ύψος, η αύξηση ή η μείωση του κατώτατου μισθού καθορίζονται με υπουργική απόφαση, με βάση τις «αντοχές» των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.

 

Η πρόβλεψη λοιπόν του Προγράμματος Σταθερότητας, που κατατέθηκε στην Κομισιόν, είναι ακόμα χειρότερη και από τις όποιες εξαγγελίες της κυβέρνησης, αφού το ξεπάγωμα των τριετιών στους κατώτατους μισθούς του ιδιωτικού τομέα σπρώχνεται κατευθείαν στο… 2027! Συγκεκριμένα, εκτιμά ότι η ανεργία αναμένεται να μειωθεί σε 11,8% φέτος, σε 10,9% το 2024, 10% το 2025 και 9,8% το 2026. Κατά συνέπεια μόνο το 2027 μπορούν να ελπίζουν οι μισθωτοί στο ξεπάγωμα των τριετιών.

 

Βέβαια, το κακό δεν σταματά εδώ, αφού, σύμφωνα με πληροφορίες, ακόμα και αν οι τριετίες ξεπαγώσουν το 2027, ο χρόνος θα αρχίσει να μετρά από εκείνη τη χρονική στιγμή και μετά, δηλαδή δεν θα έχει αναδρομική ισχύ.

 

Επομένως, ο χρόνος που διανύει κάποιος εργαζόμενος που αμείβεται ήδη με τον κατώτατο μισθό σήμερα, όπως και τα επόμενα χρόνια, δεν θα μετράει ως προϋπηρεσία, αλλά χάνεται. Σε αυτήν την περίπτωση για να δει κάποιος μισθωτός αύξηση στον κατώτατο μισθό, θα πρέπει να συμπληρώσει την τριετία από εκείνο το χρονικό σημείο και πέρα, στην περίπτωσή μας από το 2027 και μετά. Δηλαδή, καμία αύξηση λόγω προϋπηρεσίας στον κατώτατο μισθό δεν θα γίνει πριν από το 2029!

 

 πηγή

 

 

Στα νέα από τα παλιά

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

 

Τώρα που εκδηλώθηκε η πρώτη φάση παντοδυναμίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τώρα που η δυναμική είναι μαζί του, ακόμα και να φτάσει σε πλήρη κατίσχυση στις δεύτερες εκλογές· κι ας αφήσουμε στην άκρη τις ευελπιστούμενες 180 έδρες που εγείρουν ορέξεις εφόδου και στο Σύνταγμα.

 

Τώρα, αναλογίζομαι, πρώτον: Οτι η ψαλίδα Ν.Δ. (Μητσοτάκης) - ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας) του σχεδόν 21%, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Μεταπολίτευσης, με πρώτη, αυτήν των πρώτων εκλογών μετά τη δικτατορία, Ν.Δ. (Καραμανλής) - Ενωση Κέντρου (Μαύρος), 34%. Και δεύτερον: Εχω μια αίσθηση επιστροφής στα παλιά, έστω υπό νέες συνθήκες· μιας και από τότε πέρασε μισός αιώνας!

 

Το ποιες είναι οι «νέες συνθήκες» δεν είναι και το ευκολότερο να το περιγράψει κανείς. Το θέμα είναι ότι τότε, το 1974, βγαίναμε από μία δικτατορία, άρα η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση είχε ανάγκη πρόσθετης, αυξημένης ισχύος που το εκλογικό σώμα, ενστικτωδώς και αυθορμήτως, την παρείχε, έστω με οριακά δημοκρατική επιλογή την «ενός ανδρός αρχή», του μονοκομματικού κράτους.

 

Στα χρόνια που ακολούθησαν, το πολιτικό σύστημα της χώρας ισορρόπησε, μέσες-άκρες, σε δυο βασικούς πόλους, τον λεγόμενο δικομματισμό, δύο ισχυρών κομμάτων και προσωπικοτήτων: Ν.Δ. (Καραμανλής) - ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου)… και επίγονοι. Η ισορροπία αυτή, κάτω από τις γνωστές συνθήκες των μνημονίων και του οικονομικού/πολιτικού εξαναγκασμού τους, ανατράπηκε από δύο συνεχόμενες νίκες ενός «αουτσάιντερ» της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ (υπό τον Τσίπρα), με όσα επένδυσε και έλπισε, σε κόμμα και ηγέτη, το επιθυμητό, ίσως και το φαντασιακό των ψηφοφόρων.

 

Τι συνέβη τώρα, μετά από πενήντα χρόνια, και οι εκλογείς δείχνει να επιστρέφουν στην επιλογή του παλιού (νέας «κοπής») μοντέλου του μονοκομματισμού; Αυτό μένει να το δούμε τις επόμενες ημέρες. Μένει όμως πρωτίστως να το δουν, σοβαρά και εμπράκτως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης! Διότι, αν τότε ο μονοκομματισμός ήταν άμυνα της δημοκρατίας, τώρα είναι μία σοβαρή απειλή εναντίον της.

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πανωλεθρίας - Οι αιτίες που οδήγησαν στην πτώση του ΣΥΡΙΖΑ.

  

Το πρόβλημα δεν προέκυψε την περασμένη Κυριακή, ούτε καν μερικούς μήνες ή χρόνια νωρίτερα, έχει μια μικρή ιστορία που συμπληρώνει ήδη μια δεκαετία και κάτι περισσότερο. Εικονογράφηση: bianka / LiFO

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

ΕIXAN ΠΕΡΑΣΕΙ περίπου είκοσι τέσσερις ώρες από την πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό που είχε να πει ο πρόεδρός του ήταν για τις «προοδευτικές δυνάμεις στις οποίες τείναμε το χέρι της συνεργασίας καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο, αλλά είχαν μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ». Η λέξη «παραίτηση» δεν βγήκε από το στόμα του και, παρότι αρκετοί πιστεύουν ότι θα ακουστεί μετά τις δεύτερες εκλογές, μάλλον δεν θα συμβεί ούτε τότε. Αλλά αυτό αποτελεί μια μελλοντική ιστορία.

 

Τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και πολλά στελέχη του κόμματος που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τα αίτια της πρωτοφανούς ήττας κάπου εκεί εντόπισαν το μεγάλο πρόβλημα. Τα υπόλοιπα κόμματα δεν έκαναν κριτική στην κυβέρνηση αλλά κυρίως στο κόμμα τους, αυτό φταίει, αυτοί φταίνε. Αυτή η ρηχή ανάγνωση, που συνοδεύτηκε από τις συνήθεις καταγγελίες για τα «πετσωμένα» ΜΜΕ (που είναι, αλλά ήταν και το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θριάμβευσε) και άλλες συναφείς δικαιολογίες, αποτέλεσε για την Κουμουνδούρου την αιτία της μεγάλης ήττας.

 

Το 2015, είτε ήταν ο Τσίπρας στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είτε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία. Ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας είχε ανάγκη από ένα αφήγημα με θετικό πρόσημο που θα το έβγαζε από την πολύπλευρη κρίση.

Αν εξαιρέσουμε έναν κρίσιμο παράγοντα που αποτελεί συνδυασμό άγνοιας, αδυναμίας ερμηνείας των γεγονότων και εθισμού στην επίπεδη ανάγνωση της πολιτικής, η αμήχανη στάση τους δείχνει πως αποφεύγουν να δουν το πρόβλημα που οδήγησε στο πρωτόγνωρο φαινόμενο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χάνει περίπου 600.000 ψηφοφόρους μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων και αντίστροφα το κυβερνητικό κόμμα παρότι «διακρίθηκε» σε σκάνδαλα, υποκλοπές, αδιαφάνεια στο δημόσιο χρήμα, υποβάθμιση δημόσιων υποδομών, αλαζονεία, να κερδίζει περίπου 200.000 ψήφους! Κι όμως, η ιστορία της πανωλεθρίας έχει πολλές αιτίες και πολύ πιο σοβαρές, και αυτές είχαν προαναγγελθεί με ακρίβεια αλλά κανένας δεν ήθελε να τις δει. Πολιτικός στρουθοκαμηλισμός λέγεται αυτή η συμπεριφορά.

 

 

Το πρόβλημα δεν προέκυψε την περασμένη Κυριακή, ούτε καν μερικούς μήνες ή χρόνια νωρίτερα, έχει μια μικρή ιστορία που συμπληρώνει ήδη μια δεκαετία και κάτι περισσότερο. Ήταν τότε που εκμεταλλευόμενοι πολιτικά (κάτι απόλυτα θεμιτό) τη βαθιά κρίση που πέρναγε η χώρα, όχι με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν μια μοναδική ευκαιρία να μιλήσουν σε αυτούς που παραδοσιακά εκπροσωπεί η αριστερά και να προτείνουν ένα νέο εφικτό μοντέλο εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, βασισμένο στις αξίες της αριστεράς που έλεγαν ότι κληρονόμησαν.

 

Δεν το έκαναν, προτίμησαν βερμπαλισμούς, λαϊκισμό, ανάρμοστες πολιτικές συμμαχίες και εκμετάλλευση της δικαιολογημένης οργής μιας σχεδόν ρημαγμένης κοινωνίας που αναζητούσε διέξοδο. Και με τον τρόπο αυτό προχώρησαν. Το 2015, είτε ήταν ο Τσίπρας στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είτε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία. Ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας είχε ανάγκη από ένα αφήγημα με θετικό πρόσημο που θα το έβγαζε από την πολύπλευρη κρίση. Όποιος από αυτούς που δεν είχαν κυβερνήσει ως τότε πρόσφερε αυτό το αφήγημα, θα τον ακολουθούσε.

 

Η συνέχεια είναι γνωστή και νωπή. Συνεργασία με τον ακροδεξιό Καμμένο, τρίτο μνημόνιο, γενναίες υποχωρήσεις και ακόμα πιο γενναίες εκπτώσεις από το αξιακό φορτίο της αριστεράς και αρκετές μεγάλες δόσεις δυσφήμισής της. Πολλοί πιστεύουν ότι αριστερά είναι η κυβερνητική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ αποδοκιμάστηκε και μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που δεν είχαν πολιτική προέλευση τη δεξιά έγειρε υπέρ αυτής, με ένα παράδοξο επιχείρημα που συνοψιζόταν στη φράση «να φύγουν», εννοώντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Και έφυγε.

 

Όμως ως αντιπολίτευση για τέσσερα ολόκληρα χρόνια δεν κατάφερε να αλλάξει αυτό που ήταν και τις σκέψεις όσων τον καταψήφισαν. Απέφυγε με επιμέλεια την αυτοκριτική και την αποδοκιμασία πολιτικών που πλήγωσαν και απομάκρυναν πολλούς, απέφυγε να προβάλει μια νέα πολιτική πρόταση εξουσίας, αρκέστηκε στον καταγγελτικό λόγο, χωρίς να πείσει ότι διαθέτει μια πειστική πρόταση εξουσίας, εξέπεμπε πολλά και συχνά αντικρουόμενα πολιτικά μηνύματα, επιχείρησε να δείξει ότι αποτελεί τον καλύτερο υποδοχέα της κυβερνητικής φθοράς με πρόσωπα της δεξιάς που σηματοδοτούν γραφικότητα, άφησε στελέχη του να εκπέμπουν τοξικότητα. Και υπομονετικά περίμενε να πέσει η κυβέρνηση σαν ώριμο φρούτο.  

 

Όμως αυτό δεν συνέβη και η κυρίαρχη αιτία είναι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αποδοκιμάσει το παρελθόν του, το οποίο φρόντιζε να υπενθυμίζει με έναν χαρακτηριστικό τρόπο και τα τέσσερα αυτά χρόνια αλλά ιδιαίτερα στην προεκλογική περίοδο. Πολλές διαφορετικές φωνές με αντικρουόμενα μηνύματα, απουσία αντίληψης για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, προσεταιρισμός ακροδεξιών ιερέων, προσπάθεια προσέγγισης πρώην ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής κ.ο.κ. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπενθύμισε την περασμένη Κυριακή σε μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων πως όχι απλά δεν αποδοκίμασε τις κακές πλευρές του παρελθόντος του αλλά πορεύτηκε με αυτές, πιστεύοντας σε ένα είδος συλλογικής αμνησίας…

Ανδρέας Ξανθός: Δεν είναι ταμπού το θέμα της ηγεσίας - Όλα στο τραπέζι μετά τις εκλογές

 

Nομίζω ότι όλα θα τεθούν στο τραπέζι» δήλωσε o Ανδρέας Ξανθός, πρώην υπουργός Υγείας επί ΣΥΡΙΖΑ, ερωτηθείς στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ, εάν στις εσωκομματικές συζητήσεις μετά και τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, θα τεθεί ζήτημα ηγεσίας.

 

Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Ξανθός, σημείωσε ότι δεν μπορεί να συζητηθεί τώρα ποιες θα είναι οι κινήσεις που θα κάνει το κόμμα μακροπρόθεσμα, καθώς απαιτείται μια απόσταση από την συγκυρία, όπως και να έχει ολοκληρωθεί ο εκλογικός κύκλος με την διενέργεια και των επόμενων εκλογών, της 25ης Ιουνίου, ωστόσο είπε χαρακτηριστικά «πιστεύω ότι μετά από ένα τέτοιο αρνητικό αποτέλεσμα κανείς δεν μπορεί να πει ότι “αυτό είναι ένα θέμα ταμπού, δεν το συζητάω”» .

 

 

«Θεωρώ όμως ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι κυρίως η ταυτότητα, η φυσιογνωμία και η στρατηγική. Τώρα για το μεσοπρόθεσμο, για το άμεσο μέχρι τις εκλογές, νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε πολύ πιο σαφείς τις προγραμματικές μας αιχμές και προτεραιότητες. Πρέπει δηλαδή αυτή την περίοδο να μην απευθυνθούμε με όρους εθνικού ακροατηρίου, αλλά να πάμε και να επικεντρώσουμε κυρίως σε ομάδες, κοινωνικές στρώματα τα οποία ζορίζονται σήμερα και αποδεδειγμένα έχουν πιεστεί και είναι ανασφαλείς στην καθημερινότητά τους και κυρίως στο οικονομικό σκέλος. Να αναδείξουμε τις προτεραιότητες που έχουν σχέση με το κοινωνικό κράτος, με το δημόσιο σύστημα υγείας, με την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, με την άρση της πελατειακής κουλτούρας στο κράτος» προσέθεσε.

 

Αύριο με την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, θα γίνει προσπάθεια, είπε ο κ. Ξανθός αυτό το κλίμα να συμπυκνωθεί «σε ένα restart που μπορεί να γίνει, όποιο restart μπορεί να γίνει αυτές τις μέρες, με μια σαφήνεια στον προγραμματικό και πολιτικό λόγο».

 

Σχετικά με την πρόταση του κ. Παπαδημούλη για πλαισίωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ως τις εκλογές της 25ης,  με νέας γενιάς στελέχη που διακρίθηκαν στις κάλπες, η άποψη του κ. Ξανθού, είναι ότι αυτή η συζήτηση «είναι εκτός τόπου και χρόνου».

  

«Προφανώς θα πάμε στις εκλογές με τη σημερινή ηγεσία. Το αν θα γίνει μια καλύτερη αξιοποίηση κάποιων προσώπων, τα οποία απέδειξαν και στην προεκλογική περίοδο τις δυνατότητές τους και την εμβέλεια τους, είναι μια άλλη συζήτηση. Αλλά νομίζω ότι αυτή την περίοδο δεν μπορεί να τεθεί θέμα αναπροσαρμογής της ηγετικής ομάδας ή οτιδήποτε άλλο. Ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι επικεφαλής» συμπλήρωσε.

 

Ο κ. Ξανθός επισήμανε ότι χρειάζεται σαφήνεια προγραμματική, συστράτευση και αλληλεγγύη, ενώ υπογράμμισε «όσοι προδιαγράφουν ότι ξόφλησε ο ΣΥΡΙΖΑ και θέτουν ως προτεραιότητα την εκλογική του λεηλασία, θα διαψευστούν».

 

 

 

«Και επίσης όσοι πιστεύουν ότι η επικράτηση Μητσοτάκη πλήττει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ γελασμένοι. Κατά την άποψή μου, η νίκη και μάλιστα με αυτά τα πολύ υψηλά ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Μητσοτάκη σηματοδοτεί μια βαθύτερη συντηρητική στροφή της κοινωνίας. Αυτό είναι κάτι που δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά ευρύτερα τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις» ανέφερε ακόμα.

 

Αν και είναι πολύ πρόωρο, σημείωσε, να γίνει μια συνολική αποτίμηση του δυσμενούς για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελέσματος, ο κ. Ξανθός εξέφρασε την εκτίμηση ότι το αφήγημα του κόμματος για την διακυβέρνηση της χώρας δεν ήταν πειστικό.

 

«Δεν έδινε μια προοπτική σταθερής και με ρεαλιστικούς όρους, ας πούμε συνεργατικής κυβέρνησης, αφού αυτό ήταν υποτίθεται το κεντρικό σημείο αντιπαράθεσης. Από τη μια είχαμε την γραμμή της αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας και από την άλλη ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο θα χρησιμοποιούσε το δημοκρατικό εργαλείο της απλής αναλογικής για να διασφαλίσει ευρύτερες συνεργασίες. Αυτό το πράγμα δεν ήταν πειστικό με δεδομένη προφανώς και την κάθετα αρνητική στάση των άλλων δυνητικά εταίρων σε ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα» επισήμανε.

 

Επιπλέον, υποστήριξε ότι η μεγάλη μάζα των αναποφάσιστων ανθρώπων ήταν πολλοί περισσότεροι από αυτούς που έπιαναν τα ραντάρ των δημοσκοπήσεων.

 

«Αυτό το βουβό κλίμα δηλαδή, το οποίο εισπράτταμε και διαπιστώναμε όλοι στις περιοδείες μας με τον κόσμο, θεωρώ ότι έκρυβε πολύ μεγάλο όγκο αναποφάσιστων ανθρώπων, οι οποίοι την τελευταία στιγμή προφανώς και με την επιρροή λαθών, αστοχιών που υπήρξαν στην προεκλογική περίοδο συνέτειναν στο να πάει μαζικά αυτός ο όγκος των αναποφάσιστων ανθρώπων και να στηρίξει τη Νέα Δημοκρατία.

 

Ερωτηθείς, κατά πόσο παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ το ηγεμονικό κόμμα στο χώρο της κεντροαριστεράς, απάντησε ότι αυτό θα κριθεί. «Σήμερα εξακολουθεί να έχει την πρωτοκαθεδρία και να έχει αυξημένο ειδικό βάρος» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Ξανθός και εξέφρασε την πεποίθηση ότι θα υπάρξει μια ανασύνταξη δυνάμεων στις επόμενες μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ «που θα αποδείξει ότι είναι μια παράταξη, που όπως όλες οι μεγάλες ιστορικές παρατάξεις έχουν και κοινωνικά ερείσματα και αντοχές και μπορούν να ανταποκρίνονται στις δυσκολίες και να διαχειρίζονται τις κρίσεις, επιστρατεύοντας και την συλλογική αξιοπρέπεια των ανθρώπων του χώρου, των μελών των».  

πηγή