Έχει χαθεί η μπάλα! – Το πανό στο «Καραϊσκάκη»

Λίγα 24ωρα μετά τη δολοφονία του φιλάθλου της ΑΕΚ, Μιχάλη Κατσούρη, κατά τη διάρκεια της εγκληματικής επίθεσης στη Νέα Φιλαδέλφεια από τους ναζιστο-χούλιγκανς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, έγινε κάτι αδιανόητο, στο γήπεδο «Καραϊσκάκη». 

Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε την βελγική Γκενκ για την πρόκριση στα play offs του Europa League και  κατά τη διάρκεια του αγώνα ορισμένοι ανέβασαν πανό που έγραφε «Βασίλης Ρουμπέτης 1985-2023». 

Πρώτα απ’ όλα, για τους μη γνωρίζοντες, να ενημερώσουμε ποιος ήταν ο Bασίλης Ρουμπέτης.

Ο  Ρουμπέτης ήταν γνωστός στη νύχτα και στις φυλακές και βρέθηκε δολοφονημένος στις αρχές Ιουνίου. Η διπλή μαφιόζικη δολοφονία των Βασίλη Ρουμπέτη και Διονύση Μουζακίτη, στον Κορυδαλλό, αποδίδεται σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών της λεγόμενης Greek Mafia.

Ο Ρουμπέτης ήταν καταδικασμένος για «συνέργεια σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως» στην δολοφονία του οπαδού του Παναθηναϊκού Μιχάλη Φιλόπουλου το 2007. 

Ο Ρουμπέτης κυκλοφορούσε με θωρακισμένη Mercedes που ανήκει στον πρόεδρο του Παναθηναϊκού Γιάννη Αλαφούζο, κάτι που είχε επιβεβαιώσει και ο ΣΚΑΪ, μετά τη δολοφονία:  «Επιβεβαιώνουμε ότι το όχημα που φέρεται να εμπλέκεται με τη δολοφονική επίθεση που σημειώθηκε χθες το βράδυ στον Κορυδαλλό ανήκει στην εταιρεία Ειδήσεις Ντοτ Κομ Α.Ε.. από το 2010. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήταν παροπλισμένο και δεν γνωρίζουμε πώς βρέθηκε στην κατοχή του δολοφονηθέντος. Βρισκόμαστε σε επικοινωνία με της Αρχές για κάθε περαιτέρω πληροφορία και συνδρομή».

Εύλογο ήταν τότε το ερώτημα: Τι σχέση μπορεί να είχε ο οργανωμένος οπαδός μιας ομάδας (του Ολυμπιακού) με αυτοκίνητο του ιδιοκτήτη του «αιωνίου» αντιπάλου της;

Όπως αναφέραμε και στην αρχή, το πανό στο «Καραϊσκάκη» ανέβηκε λίγα 24ωρα μετά το έγκλημα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στην ιστορία της επίθεσης, σύμφωνα με έγγραφα που έχουν δημοσιοποιηθεί, αλλά και δημόσιες αναρτήσεις φαίνεται να εμπλέκονται ορισμένοι που δηλώνουν οργανωμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού. 

Μια παρατήρηση: Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα τα παραπάνω με τους φιλάθλους των ομάδων που αγαπούν το ποδόσφαιρο; -Απάντηση: Απολύτως καμία! 

Ορισμένα ερωτήματα για το πανό που αναρτήθηκε στο «Καραϊσκάκη»: 

– Τι ακριβώς τίμησαν αυτοί που σήκωσαν το πανό;

– Τι έχει να πει ΠΑΕ Ολυμπιακός, η οποία απλά παρακολούθησε το «θέαμα» επί 90 λεπτά; Θεωρεί ότι τιμάται κάτι με αυτό το πανό;

Κι ένα σχόλιο: Με αυτά και με αυτά έχει χαθεί η μπάλα κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνο! 

πηγή

  

«Τι κάνουν τελικά όλοι αυτοί οι αστυνομικοί;»

Η αιματηρή επίθεση χούλιγκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια μας υπενθυμίζει πως δεν αρκούν οι πολυδιαφημιζόμενες προσλήψεις των αστυνομικών όταν δεν υπάρχει αποτελεσματικότητα, λογοδοσία και ασφάλεια.

γράφει ο Νίκος Ευσταθίου 

 

 

Δεκαοχτώ μήνες μετά την δολοφονία του αδικοχαμένου Άλκη Καμπανού, όταν ακούστηκε το τελευταίο απελπισμένο «Ποτέ Ξανά!», η αστυνομία απέτυχε παταγωδώς να αποτρέψει την αιματηρή επίθεση και τον τραγικό της απολογισμό, και στους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας χύθηκε αίμα.  

 

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ που δυστυχώς έχω ακούσει κατ’ επανάληψη, άλλοτε στις πιο αφελείς και άλλοτε στις πιο αβάσταχτα κυνικές εκδοχές της: «Μα καλά, τι κάνουν τελικά όλοι αυτοί οι αστυνομικοί;» 

Η πιο αθώα εκδοχή της είναι μάλλον και πιο συνήθης, και την έχω ακούσει με εντυπωσιακή συχνότητα από τα χείλη ξένων επισκεπτών στην χώρα μας – ίσως εκείνοι δεν έχουν κανονικοποίησει την πραγματικότητα όπως εμείς.

Συναντώντας την γνώριμη εικόνα κάποιας κλούβας σε κεντρικό σημείο της Αθήνας, με μια ντουζίνα αστυνομικούς σκορπισμένους τριγύρω της, πολλοί φίλοι και πρώην συμφοιτητές που έχω φιλοξενήσει στην πόλη μας ανά τα χρόνια εκπλήσσονται, ενίοτε πανικοβάλλονται προσωρινά από το θέαμα. Αρχικά τρομάζουν, υποπτεύονται πως ίσως υπάρχει κάποιος κίνδυνος τρομοκρατικής επίθεσης ή κάποιας άλλης άμεσης απειλής για την ασφάλεια. «Γιατί άλλωστε να βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε τέτοιους αριθμούς;» σκέφτονται εύλογα. 

Οι Κροάτες χούλιγκαν με τις καλά καταγεγραμμένες ακροδεξιές καταβολές και βίαιες προθέσεις πέρασαν την συνοριογραμμή της Κακαβιάς, ύστερα έκαναν στάση στο Κιάτο για να ξαποστάσουν, κάποια στιγμή μάλιστα ακολουθήθηκαν από οχήματα της Ασφάλειας, πάντοτε διακριτικά, όπως εξίσου διακριτικά αφέθηκαν για να διασκορπιστούν με την άφιξη τους στην πρωτεύουσα.

Στην συνέχεια, ωστόσο, εστιάζουν στα εξίσου γνώριμα ποτήρια του φραπέ, το ανέμελο βολτάρισμα και τα απλανή βλέμματα, και μου απευθύνουν το ερώτημα καγχάζοντας, μαζί με μια ανάσα ανακούφισης: «Μα καλά, τι κάνουν όλοι αυτοί οι αστυνομικοί στην χώρα σας;».

Χθες το βράδυ, το ερώτημα επέστρεψε στην απεγνωσμένη, και πλέον εξίσου κανονικοποιημένη εκδοχή του. Δεκαοχτώ μήνες μετά την δολοφονία του αδικοχαμένου Άλκη Καμπανού, όταν ακούστηκε το τελευταίο απελπισμένο «Ποτέ Ξανά!», και παρότι υπήρχε ειδική απαγόρευση οργανωμένης μετακίνησης οπαδών από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (UEFA) αλλά και πληθώρα προειδοποιήσεων από την Europol και την Interpol, η αστυνομία απέτυχε παταγωδώς να αποτρέψει την αιματηρή επίθεση και τον τραγικό της απολογισμό, και στους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας χύθηκε αίμα.

Περίπου 100 οργανωμένοι χούλιγκαν της Dinamo Zagreb εξοπλίστηκαν με ρόπαλα και αιχμηρά αντικείμενα, μπούκαραν στα αυτοκίνητά τους, και διέσχισαν ανενόχλητοι απόσταση 1,500 χιλιομέτρων, από το Ζάγκρεμπ μέχρι την καρδιά της Αθήνας, εν πλήρη γνώσει της Ελληνικής Αστυνομίας σύμφωνα με τα Δελτία Πληροφοριών της Υποδιεύθυνσης Αντιμετώπισης Βίας στους Αθλητικούς Χώρους που είδαν το φως της δημοσιότητας. 

Οι Κροάτες χούλιγκαν με τις καλά καταγεγραμμένες ακροδεξιές καταβολές και βίαιες προθέσεις πέρασαν την συνοριογραμμή της Κακαβιάς, ύστερα έκαναν στάση στο Κιάτο για να ξαποστάσουν, κάποια στιγμή μάλιστα ακολουθήθηκαν από οχήματα της Ασφάλειας, πάντοτε διακριτικά, όπως εξίσου διακριτικά αφέθηκαν για να διασκορπιστούν με την άφιξη τους στην πρωτεύουσα, να επιβιβαστούν στα βαγόνια του ηλεκτρικού, να συναντηθούν με τους ημεδαπούς συνεργάτες τους, να σπείρουν την βία και τον πανικό, και να προκαλέσουν τον θανάσιμο τραυματισμό ενός 29χρονου φιλάθλου της ΑΕΚ αλλά και οκτώ σοβαρούς τραυματισμούς. 

Η καταγραφή των βίαιων επεισοδίων και η εν συνεχεία ανάρτηση τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από λογαριασμούς των χούλιγκαν, συνοδεία πανηγυρισμών και περαιτέρω προτροπών στην βία στα σχόλια, λειτουργεί ως πλήρης απαξίωση, το ξεγύμνωμα ενός κρατικού μηχανισμού που βρίσκεται σε αδιανόητη οκνηρία και ολιγωρία, η λοιδορία μιας αστυνομίας που γνώριζε, αλλά τελικά μοιάζει σαν να στεκόταν στο πλάι, λες και ενσαρκώνει τον ρόλο του αθέατου παρατηρητή κάποιων αναπότρεπτων γεγονότων.

Την τελευταία τετραετία, η Ελληνική Αστυνομία προχώρησε σε ουκ ολίγες πολυδιαφημιζόμενες προσλήψεις νέων αστυνομικών – ο νέος γύρος προκηρύξεων περίπου 2.000 προσλήψεων στην Ελληνική Αστυνομία, μάλιστα, αναμένεται να ολοκληρωθεί αύριο. Η χώρα μας μπορεί να υπερηφανευτεί πως διατηρεί την δεύτερη θέση πανευρωπαϊκά αναφορικά με την αναλογία αστυνομικών και πολιτών, με 518 αστυνομικούς να αντιστοιχούν σε κάθε 100.000 κατοίκους σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Eurostat.

Πίσω από την βιτρίνα των προσλήψεων, ωστόσο, βρίσκεται η αναπόφευκτη αλήθεια που μετά τα χθεσινά γεγονότα ξαναέρχεται στο προσκήνιο με τον πιο τραγικό τρόπο: δεν αρκούν τα μεγέθη και οι αριθμοί όταν δεν υπάρχει αποτελεσματικότητα, επιχειρησιακή συνεννόηση, λογοδοσία και πραγματική ανάληψη ευθυνών.

 

Εάν οι δικαιολογίες περί αιφνιδιασμού της ΕΛ.ΑΣ. είναι ήδη ανεπαρκείς, δεδομένης της λεπτομερούς ενημέρωσής της από σειρά οργανισμών για τις πινακίδες των οχημάτων των χούλιγκαν αλλά και τα Airbnb στα οποία θα διέμεναν, γίνονται εξοργιστικές αν αναλογιστεί κανείς τις απανωτές προσλήψεις που γίνονται στο όνομα της υπεράσπισης του δόγματος του νόμου και της τάξης. Μετά από τόσες επανειλημμένες επιχειρησιακές αστοχίες, είναι να μην είναι κανένας σκεπτικός απέναντι στις πολυάριθμες προκηρύξεις, βλέποντας σε αυτές μονάχα την διάθεση της συντήρησης ενός απαρχαιωμένου και άρρωστου κρατισμού;

Εάν προσπαθήσουμε να εξετάσουμε νηφάλια τα πράγματα, μακριά από τις ιδεολογικές παρωπίδες του εκάστοτε πολιτικού στρατοπέδου, ίσως συμπεράνουμε πως υπάρχει μια σύγκλιση μεταξύ όσων υπερασπίζονται την ατζέντα της ασφάλειας, και όσων εδώ και καιρό διαμαρτύρονται για την υπέρμετρη αστυνομική βία και ασυδοσία που παρακολουθήσαμε στις υποθέσεις Ινδαρέ και Νέας Σμύρνης. Η βαθιά και ριζική μεταρρύθμιση της Ελληνικής Αστυνομίας, που θα πιέσει για την τοποθέτηση καμερών στα κράνη των αστυνομικών και για την ολοκλήρωση των ΕΔΕ που κατά 90% παραμένουν ανολοκλήρωτες, που θα εφαρμόσει την πραγματική ανάληψη ευθυνών και τη διαφάνεια και θα θέσει τις βάσεις για την αποτελεσματικότητα του σώματος, είναι ο μόνος δρόμος για να επανακτηθεί και να θωρακιστεί η εμπιστοσύνη του πολίτη στην λειτουργία της ΕΛ.ΑΣ..

Αλλά αυτή είναι μια διαδικασία αναβάθμισης της ποιότητας του κράτους, όχι απλά ένα παιχνίδι ποσότητας, προσλήψεων και αριθμών. Και όσο καθυστερούμε με την εφαρμογή της, τόσο θα αφήνουμε το ερώτημα να πλανάται και να επαναλαμβάνεται ατέρμονα, στην αθώα αλλά και την τραγική εκδοχή του, με καγχασμούς αλλά και με θρήνους: «Μα καλά, τι κάνουν τελικά όλοι αυτοί οι αστυνομικοί;»

Οι όμιλοι αυξάνουν τα διόδια και η κυβέρνηση παριστάνει την ξαφνιασμένη!

«Σημαντική αύξηση των διοδίων από τον επόμενο μήνα» αποφάσισαν οι όμιλοι που τα εκμεταλλεύονται επικαλούμενοι τις συμβάσεις παραχώρησης, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών!

Η κυβέρνηση ενημερώνει ότι της ανακοινώθηκε από τους ομίλους των ήδη πανάκριβων διοδίων ότι θα τα αυξήσουν διότι αυτό προβλέπουν οι συμβάσεις παραχώρησης που υπέγραψαν με το Ελληνικό Δημόσιο. Όταν έγινε γνωστή αυτή η πρόθεση των ομίλων η κυβέρνηση προσπάθησε να ελαχιστοποιήσει το πολιτικό κόστος που θα προκαλούσε διότι θα ήταν μια ακόμα σημαντική επιβάρυνση στο βαριά χτυπημένο λαϊκό εισόδημα από την ακρίβεια και τη φορολογία.

Η ηγεσία του υπουργείου υποδομών και Μεταφορών, όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της, συναντήθηκε με τους «παραχωρησιούχους των αυτοκινητοδρόμων» στις 18 Ιουλίου «με αντικείμενο την αναπροσαρμογή διοδίων τελών για το έτος 2023, στη βάση του υφιστάμενου πλαισίου των συμβάσεων παραχώρησης» και αναφέρει πως «η βούληση της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου ήταν η εξεύρεση μιας ρεαλιστικής λύσης, χωρίς την επιβάρυνση του πολίτη για το 2023». Ωστόσο, όπως αναφέρεται στην ίδια ανακοίνωση, «με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι Παραχωρησιούχοι, με επιστολή τους στις 28 Ιουλίου (…) και χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε ενημέρωση του Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών, αποφάσισαν, επιδεικνύοντας αναξιοπιστία, να προβούν σε σημαντική αύξηση των διοδίων από τον επόμενο μήνα».

Οι όμιλοι που θησαυρίζουν από τα πανάκριβα διόδια είναι προφανές ότι ενεργούν σαν να είναι τσιφλίκι τους το εθνικό οδικό δίκτυο, αφού οι κυβερνήσεις τους το “χάρισαν”!

Είναι υποκρισία και εμπαιγμός η κυβέρνηση να παριστάνει την ξαφνιασμένη, ενώ στην πραγματικότητα είναι υποταγμένη στις ορέξεις των επιχειρηματικών ομίλων. Η διαβεβαίωση ότι “το Δημόσιο θα εξαντλήσει κάθε δυνατότητα που έχει για να επιτύχει την αναστολή των μονομερών ενεργειών των Εταιρειών”, μοιάζει με κακοπαιγμένη κωμωδία.

πηγή

Άνοδος της τιμής της βενζίνης εν μέσω διακοπών

Την... ανηφόρα έχουν πάρει οι τιμές στα πρατήρια καυσίμων, τη στιγμή που κλιμακώνεται το κύμα φυγής των πολιτών από τα αστικά κέντρα, προκειμένου να μεταβούν σε χωριά, νησιά και παραθαλάσσιες περιοχές για τις φετινές διακοπές τους. 

Με περίπου δύο εβδομάδες να απομένουν για το 15Αύγουστο (όπου παραδοσιακά κορυφώνεται η έξοδος των Αθηναίων), οι τιμές της βενζίνης είναι αυξημένες 0,063 ευρώ ανά λίτρο, από τις αρχές του Ιουλίου, κατά μέσον όρο. 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Καυσίμων του Υπουργείου Ανάπτυξης, την 1η Ιουλίου η μέση τιμή πανελλαδικά της απλής αμόλυβδης ήταν στο 1,863 ευρώ/λίτρο, ενώ στις 27 Ιουλίου άγγιζε το 1,926 ευρώ/λίτρο. 

Ομοίως: 

→ Στην Αττική: από 1,824 (1η Ιουλίου) στο 1,899 ευρώ/λίτρο (27 Ιουλίου). 

→ Στις Κυκλάδες: από 2,121 στο 2,169 ευρώ/λίτρο. 

→ Στα Δωδεκάνησα: από 2,018 στο 2,065 ευρώ/λίτρο. 

→ Στη Ζάκυνθο: από 1,906 στο 1,961 ευρώ/λίτρο. 

→ Στη Χαλκιδική: από 1,898 στο 1,952 ευρώ/λίτρο. 

→ Στα Χανιά: από 1,898 στο 1,956 ευρώ/λίτρο. 

Η αύξηση της τιμής της βενζίνης αναμένεται να συνεχιστεί και τον Αύγουστο.  

πηγή

Και ο περιφερειάρχης χορεύει ζεϊμπέκικο...

Στρέμματα καμένα τις τελευταίες ημέρες; 400.000 (σύμφωνα με τον υπουργό Πολιτικής Προστασίας). Φυσική και περιβαλλοντική καταστροφή; Ανυπολόγιστη. Νεκροί; Τέσσερις. Δύο πιλότοι Canadair και τρεις πολίτες που απανθρακώθηκαν.

Αλλά ο περιφερειάρχης Αττικής, Γιώργος Πατούλης, ο περιφερειάρχης της καρδιάς μας, που θα είναι ξανά υποψήφιος στις επικείμενες εκλογές για τους ΟΤΑ τον Οκτώβριο, μάλλον δεν έχει ενημερωθεί. Έτσι εξηγείται η ευχάριστη διάθεσή του στην εκδήλωση για την 7η Παγκόσμια Συνάντηση Απόδημου Ελληνισμού στο Ζάππειο.

Μάλιστα, έκανε επίδειξη των εντυπωσιακών χορευτικών ικανοτήτων του, χορεύοντας το ζεϊμπέκικο «Δεν θα ξαναγαπήσω» υπό την ερμηνεία της Κατερίνας Στανίση. 

Εντάξει, ουδέν μεμπτόν. Δεν είχε πάει και διακοπές, όπως ο Νότης Μηταράκης. Άντε, και σε άλλα με υγεία.

Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε….#Πατουλης pic.twitter.com/drOgTpcqAN

— Mariana Pirgioti (@MarianaPirgioti) July 28, 2023 

 

πηγή

Αρνητές εκκένωσης

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Είτε έχεις ζήσει έναν τόπο, έστω και για λίγο, κι έμαθες τις χάρες του, είτε όχι, η λύπη σου είναι το ίδιο βαριά όταν καίγεται. Στη Ρόδο δεν έχει τύχει να πάω. Τις ομορφιές της τις ξέρω από διαβάσματα και ντοκιμαντέρ. Καίγεται και καιγόμαστε όλοι μαζί της. Στην Τράπεζα της Αιγιάλειας, αντίθετα, έχω πάει κάμποσες φορές, με φίλους που έχουν εκεί τη ρίζα τους. Εκεί ήμασταν και από το μεσημέρι της Παρασκευής 21.7 έως το μεσημέρι της Κυριακής. Ξαναείδαμε το σχολείο όπου μαθήτευσε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, που ανέβαινε κάθε μέρα με τα πόδια από το Διακοφτό, και το σπίτι όπου έκαναν κάποτε τις διακοπές τους ο Γιώργος και η Μαρώ Σεφέρη. Κάναμε μπάνιο στην Πούντα, πρώτη φορά στη μνήμη όλων τόσο ζεστή – άλλο ένα σημάδι της κλιματικής κατάρρευσης. Και χόρτασε η ψυχή μας πράσινο. Πώς να μαντέψουμε ότι το απόγευμα η Τράπεζα, το φαράγγι του οδοντωτού, η Αιγιάλεια όλη, θα γίνονταν πένθιμη είδηση, μαζί με τη Ρόδο, την Εύβοια, την Κέρκυρα; Θλίψη και θυμός, σαν τις δύο κόψεις του μαχαιριού.

«Αν σωθεί το χωριό, θα το σώσουν οι άνθρωποί του. Το έχουν ξανακάνει και ξέρουν», μού είπε ο Λεωνίδας, όταν η πυρκαγιά είχε κυκλώσει την Τράπεζα, κι ας έλεγαν στην τηλεόραση ότι έχουν πιάσει δουλειά ένα σωρό πτητικά μέσα. «Η θειά», συνέχισε ο φίλος μου, «έκανε συσκότιση στο σπίτι της μόλις άκουσε τη διαταγή εκκένωσης και κρύφτηκε. Για να σώσει τα ζωντανά της. Το ξανάζησε και ξέρει». Τα έσωσε.

Τ’ αεροπλάνα δεν σβήνουν τις πυρκαγιές μόνα, παρεκτός και τις πιάσουν στο πρώτο τέταρτο. Χρειάζεται και ο τρομερός αγώνας πυροσβεστών και εθελοντών. Οι εθελοντές δεν είναι πολίτες οργανωμένοι σε ομίλους προστασίας της φύσης. Υπάρχουν και αυτοί, μέχρις αυτοθυσίας πρόθυμοι, όπως και οι πυροσβέστες, και οι πιλότοι, που θρηνούν δύο νέα θύματα. Ο κόπος και το ρίσκο όλων τους θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικά αν συνέπρατταν με τους δασολόγους. Που όμως έχουν αποκοπεί διά νόμων από την ίδια τη δουλειά τους: την προστασία των δασών.

Εθελοντές είναι οι αρνητές εκκένωσης. Οσοι δεν αντέχουν να βλέπουν τον τόπο τους να απανθρακώνεται και αυτοί να μένουν άπραγοι κομπάρσοι στο πανικόβλητο σενάριο της εκκένωσης. Δεν φεύγουν. Αυτοί καθοδηγούν τους πυροσβέστες, ξενομερίτες ή και αλλοδαπούς. Αυτοί προσπαθούν να συντονίσουν το χάος που νομοτελειακά παράγει ο πολυκέφαλος και αμνήμων κρατικός μηχανισμός. Αυτός ένα έχει μάθει: να αυτοσυγχαίρεται επί της τέφρας. 

Καμιά μείωση στα ναύλα από 26 ακτοπλοϊκές

 

Η ΠΕΝΕΝ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι έχει αφήσει στο απυρόβλητο τις εταιρείες που δεν ανταποκρίθηκαν στο αίτημα για μειώσεις ● Πανάκριβα παραμένουν τα εισιτήρια των πλοίων στο Ιόνιο, στον Αργοσαρωνικό και σε πολλές ακόμη γραμμές

Ημέση μείωση των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων για το σύνολο των πλοίων είναι περίπου 16,5%, δηλαδή πολύ λιγότερο από το ήμισυ των διαμορφωμένων νέων μειωμένων τιμών στα καύσιμα έως και 45%. Από τα μέλη του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας (ΣΣΕΝ) μόνο 7 είναι οι ναυτιλιακές εταιρείες που έκαναν εκπτώσεις, οι οποίες κατέχουν μερίδιο 60% στα ετήσια εκδιδόμενα εισιτήρια, ενώ το υπόλοιπο 40% κρύβεται χωρίς να αναζητείται. Παράλληλα έξω από αυτήν την ανεπαίσθητη μείωση των τιμών εξακολουθούν να βρίσκονται τουλάχιστον 26 ναυτιλιακές εταιρείες.

Αυτά είναι στοιχεία τα οποία προκύπτουν μετά τις πολυδιαφημιζόμενες εκπτώσεις-προσφορές στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια στις οποίες προχώρησαν οι εταιρείες πρόσφατα, ύστερα από τον ντόρο που σηκώθηκε για τα πανάκριβα ναύλα και τις κυβερνητικές παραινέσεις προς τις εταιρείες, τα οποία δημοσιοποίησε το ναυτεργατικό σωματείο ΠΕΝΕΝ.

«Οι αναφερόμενες εκπτώσεις δεν μπορούν να αποτελέσουν έστω και μια μικρή ανάσα για τους επιβάτες οι οποίοι είναι αντιμέτωποι με ένα όργιο ακρίβειας και κερδοσκοπίας στα βασικά καταναλωτικά αγαθά που καταβροχθίζουν μισθούς και συντάξεις. Και βέβαια τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου» τονίζει η ΠΕΝΕΝ, λέγοντας ότι η κυβέρνηση και το υπουργείο Ναυτιλίας έχουν αφήσει στο απυρόβλητο σημαντικό αριθμό εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο Ιόνιο και σε δεκάδες ενδο-κυκλαδικές, δωδεκανησιακές, ευβοϊκές και άλλες πορθμειακές γραμμές καθώς και στις γραμμές Κέρκυρα- Ηγουμενίτσα, Καβάλα-Θάσο, Κυλλήνη-Ζάκυνθο κ.λπ. Η πιο χαρακτηριστική και κραυγαλέα περίπτωση που δεν έγιναν μειώσεις-εκπτώσεις, όπως σημειώνει, είναι η γραμμή του Αργοσαρωνικού, η οποία από την αρχή του χρόνου σπάει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ των τελευταίων χρόνων στην αύξηση τόσο των επιβατών, όσο και των μεταφερόμενων οχημάτων. Να σημειωθεί ότι αυτή η γραμμή εξυπηρετεί στην πλειονότητα επιβάτες που είναι μόνιμοι χρήστες και πολλές φορές χρησιμοποιούν καθημερινά αυτά τα πλοία προκειμένου να πάνε στην εργασία τους ή να διεκπεραιώσουν άλλου είδους υποχρεώσεις τους.

Πάντως, ο υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, μιλώντας χθες στον ΣΚΑΪ και ερωτηθείς για τις τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, σημείωσε πως οι παρεμβάσεις απέδωσαν καθώς σήμερα υπάρχουν φτηνότερα εισιτήρια σε σχέση με τις τιμές πριν από δύο εβδομάδες.  

πηγή

Ο θάνατος ενός ποδηλάτη σε μια επαρχιακή πόλη

Ζούμε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου μοιάζει οι αντοχές να έχουν εξαντληθεί λόγω της επανάληψης γεγονότων που παύουν πια να κάνουν εντύπωση.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ έχουν μεσολαβήσει αρκετές ημέρες, σίγουρα ικανές για να λησμονήσει κάποιος ένα μικρό, σχεδόν ασήμαντο συγκριτικά με τα υπόλοιπα, γεγονός όπως ο θάνατος από θερμοπληξία ενός άγνωστου ποδηλάτη σε μια επαρχιακή πόλη. Οι μνήμες όμως είναι ένα από τα όπλα μας, μας συνοδεύουν συνέχεια, καθορίζουν τις συμπεριφορές μας, αυτό που είμαστε, είναι ο οδηγός μας. Όπως έγραψε ο Μάρκες, αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι. Και εγώ από όλες αυτές τις ημέρες που προηγήθηκαν αυτό θυμάμαι πιο έντονα.

Προσπαθώ να αναμετρηθώ με τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες λίγες ημέρες. Δεν ήταν μερικές ανέφελες, έστω πολύ ζεστές καλοκαιρινές ημέρες, ήταν γεμάτες από τραγικά συμβάντα που καταγράφτηκαν με έντονο τρόπο στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας, αυτό φαντάζομαι. Τρομακτικές φωτιές σχεδόν παντού, που καταστρέφουν ακόμα περισσότερο το περιβάλλον, μικρές ή μεγάλες περιουσίες και οικονομικές δραστηριότητες, φωτιές που αφήνουν πίσω τους καμένα τοπία και προσωπικά δράματα. Γέφυρες που ξαφνικά πέφτουν και αφήνουν έναν νεκρό και αρκετούς τραυματίες, εγκλήματα, γυναικοκτονίες, πνιγμοί στις θάλασσες, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες συνέβησαν τόσα που έχουν δώσει πολλές αφορμές για να μιλάνε γι’ αυτά όλοι. Ήταν όντως σημαντικά.

Προσπαθώ να αναμετρηθώ με τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες λίγες ημέρες. Δεν ήταν μερικές ανέφελες, έστω πολύ ζεστές καλοκαιρινές ημέρες, ήταν γεμάτες από τραγικά συμβάντα που καταγράφτηκαν με έντονο τρόπο στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας, αυτό φαντάζομαι.

Κι όμως, με έναν τρόπο περίεργο, στη μνήμη μου έχει αποτυπωθεί έντονα, σχεδόν ανεξίτηλα λες, ο θάνατος από θερμοπληξία ενός ποδηλάτη ΑμεΑ στη Χαλκίδα, ο οποίος έκανε θελήματα έναντι μικρής αμοιβής σε ένα συνοικιακό σουβλατζίδικο. Δεν μου έκανε εντύπωση πως κάποια από τα τοπικά Μέσα έγραψαν ότι δεν ήταν «ντελίβερι μπόι» αλλά ένας τύπος που έκανε ένα μεσημέρι με καύσωνα βόλτες στο κέντρο της πόλης. Ίσως είχαν λάθος πληροφόρηση, ίσως πάλι ήταν μια πληροφορία με σκοπιμότητες, όλα είναι πιθανά στον μαγικό χώρο των μίντια.

 

Δεν με εξέπληξε ούτε καν αυτή η ανεκδιήγητη και πρωτοφανής ανακοίνωση που έβγαλε ο διοικητής του νοσοκομείου, που υπογράμμιζε ότι ο άνθρωπος αυτός δεν εργαζόταν ως διανομέας. Αγνοώ γιατί ένας διοικητής νοσοκομείου σπεύδει να βγάλει μια τέτοια ανακοίνωση και δεν περιορίζεται στις αιτίες που οδήγησαν αυτόν τον άνθρωπο στον θάνατο. Δεν μου προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε ότι ένας άνθρωπος με πολλά προβλήματα υγείας χρησιμοποιείται (αυτός είναι ο σωστός χαρακτηρισμός) για να κάνει μεταφορές φαγητού χωρίς να έχει ασφάλιση και την ελάχιστη προστασία που προβλέπουν οι νόμοι.

Ίσως τελικά όμως αυτό που οδήγησε στην προσωπική αποτύπωση του θανάτου ενός άγνωστου σε εμένα ανθρώπου ως ενός πολύ σημαντικού γεγονότος να είναι όλα αυτά μαζί, η επιβεβαίωση ότι συμβαίνουν και αποτελούν στοιχεία μιας άρρωστης κανονικότητας. Και κυρίως η συνειδητοποίηση ότι ζούμε σε μια χώρα όπου όλα λειτουργούν με έναν σχεδόν παρακμιακό τρόπο. Ένα Άτομο με Αναπηρία που προσπαθεί να επιβιώσει κάνοντας μεροκάματα με το ποδήλατο γιατί δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι για να επιβιώσει. Η μικρή τοπική κοινωνία που αποδέχεται το γεγονός και σωπαίνει, ο διοικητής του νοσοκομείου που ανενόχλητος συνεχίζει να το διοικεί, τα Μέσα Ενημέρωσης που ποτέ δεν ζητάνε συγγνώμη, οι συνδικαλιστές που περιμένουν έναν θάνατο για να πουν δυο λέξεις, ο υπουργός που όταν ένα θέμα προκαλεί αντιδράσεις τρέχει στις τηλεοράσεις για να αποποιηθεί τις ευθύνες.

Ζούμε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου μοιάζει οι αντοχές να έχουν εξαντληθεί λόγω της επανάληψης γεγονότων που παύουν πια να κάνουν εντύπωση, όπου οι ανοχές απέναντι στην παραβίαση δικαιωμάτων και των νόμων που τα προβλέπουν δείχνουν να είναι απεριόριστες και εν τέλει δεν βρίσκουμε καλούς λόγους για να σκεφτούμε ότι κάτι πάει πολύ λάθος σε αυτή την κοινωνία. 

«Να μάθετε να κολυμπάτε»

 

γράφει ο Μανώλης Πιμπλής

 

Η πανάρχαια πρωταρχική ανάγκη, πέρα από την τροφή, ήταν η προστασία από το κρύο και τις καιρικές συνθήκες του χειμώνα: τη βροχή, το χιόνι, τον αέρα, τα κύματα. Από όλα αυτά ο άνθρωπος έμαθε σιγά σιγά να προστατεύεται και έμαθε και να τα ξορκίζει με ιστορίες. Η γιαγιά λέει παραμύθια γύρω από το τζάκι και όχι κάτω από το κρύο ντους, τα βιβλία τα διαβάζει κανείς πιο εύκολα σκεπάζοντας τα πόδια με μια κουβέρτα και πίνοντας ένα ζεστό ρόφημα, παρά ξεγυμνωμένος και κάθιδρος στο μπαλκόνι.

Και στη λογοτεχνία, όπως άλλωστε και στο σινεμά, είναι πολύ περισσότερες οι ιστορίες που αντιπαλεύουν τον δύσκολο χειμώνα. Η ίδια η γλώσσα μιλά για σκληρούς χειμώνες, όχι για σκληρά καλοκαίρια. Και μπορεί να υπάρχουν οι καμένες εκτάσεις του Κόρμακ Μακάρθι, ή γενικότερα οι μελλοντολογικές δυστοπίες, αυτές όμως εστιάζουν κυρίως σε πολυπαραγοντικές οικολογικές καταστροφές ή πυρηνικούς ολέθρους και λιγότερο στο καθαυτό ψήσιμο από το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και στην αστυνομική λογοτεχνία ακόμα, θα βρει κανείς πολλά μυθιστορήματα των βόρειων λαών, λ.χ. του Νέσμπο και ακόμα περισσότερο του Ιντρίντασον, που ψάχνουν πτώματα κάτω από τους πάγους, δύσκολα όμως βρίσκει αστυνομικά με θέμα τον καύσωνα. Υπάρχει ένα, αρκετά ενδιαφέρον, του πρόωρα εκλιπόντος Τιερί Ζονκέ. Λέγεται «Ο γέρος μου» και είναι εμπνευσμένο από τον μεγάλο καύσωνα του 2003 στη Γαλλία. Στην Ελλάδα, ο καύσωνας του 1987, της π.αι. (προ αιρκοντίσιον) εποχής άφησε επισήμως 1.300 νεκρούς. Η Ελλάδα βέβαια ήξερε από ζέστη, ενώ ο καύσωνας της κεντροδυτικής Ευρώπης του 2003 (έπληξε Γαλλία, Γερμανία, βόρεια Ιταλία, Ισπανία και ιδιαίτερα την Πορτογαλία), βρήκε τους Γάλλους απροετοίμαστους και οι νεκροί έφτασαν τους 11.500, κατ’ άλλους τους 15.000.

Παρόλο όμως που οι καιροί αλλάζουν (κυριολεκτικά), εμείς εδώ στην Ελλάδα δε θα υποχρεωθούμε να γράφουμε μυθιστορήματα για τους καύσωνες –αυτά θα τα γράφουν άλλοι–, γιατί θα τα ζούμε ως πραγματική ζωή. Τη ζωή που μας επιφύλαξε η ίδια η Ευρώπη και ο εργασιακός καταμερισμός της, με τον ρόλο του ξενοδόχου και του γκαρσονιού, χωρίς πρώτα να έχει φροντίσει να μας εξασφαλίσει από την κλιματική αλλαγή. Έτσι, τον δρόμο τον δείχνει ο προφητικός εργαζόμενος της Ρόδου. Τα επόμενα χρόνια, για να διατηρηθεί η «ανταγωνιστικότητα» του «τουριστικού προϊόντος» εδώ στον καυτό Νότο, θα πρέπει, αφενός να ρίξουμε λίγο τις τιμές, αφετέρου να σερβίρουμε εντός του νερού, για να μην πάθουμε θερμοπληξία όπως ο άτυχος Χαλκιδαίος διανομέας.

Τα βιβλία δεν θα τα χρειαζόμαστε βέβαια, αφού το χαρτί θα αναφλέγεται από μόνο του, στους 451 Φαρενάιτ, όπως επίσης προφητικά είπε ο Ρέι Μπράντμπερι. Και σε μια Ρόδ,ο γεμάτη ξενοδοχεία και άδενδρη, το γνωστό ροδίτικο πήδημα θα γίνει άλμα στο μέλλον. Θα σερβίρουμε κολυμπώντας σε μια θάλασσα περηφάνιας. Το είχε πει, άλλωστε, και ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Εγώ σας έβαλα στην Ευρώπη, εσείς τώρα να μάθετε να κολυμπάτε».  

Ταξίδι στην Αρζεντίνα

 γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Η πόλη φλεγόταν. Πάνω από 40 βαθμοί Κελσίου, ένας αέρας που θύμιζε του δράκου την αναπνοή, και οι σόλες των παπουτσιών αν σταματούσες πάνω από τρία λεπτά στην άσφαλτο θα έλιωναν.

Η πόλη φλεγόταν. Τα βουνά γύρω της είχαν παραδοθεί στις φλόγες, που στο πέρασμά τους δεν άφηναν τίποτα ζωντανό. Ούτε δέντρο ούτε ζώο ούτε πουλί. Μα το χειρότερο, δεν άφηναν ούτε ελπίδα.

Παρακολουθούσε τις εξελίξεις στα μέτωπα της φωτιάς με εκείνη την αρρωστημένη περιέργεια που προκαλεί η καταστροφή. Κάθε λέξη, κάθε εικόνα, κάθε σπίτι που παραδινόταν στις φλόγες, την ώρα που προκαλούσε ανείπωτο πόνο γι’ αυτόν που έχανε κάτι -και μάλλον δεν του επιστρεφόταν ποτέ, ούτε στο ελάχιστο- ταυτόχρονα την έκανε να αδημονεί για την επόμενη εικόνα, για την επόμενη πληροφορία. Προσευχόταν όλα να είναι ψέμα, κακό όνειρο. Ενας εφιάλτης που, αν ανοίξεις τα μάτια σου, θα χαθεί. Θα μείνει μόνο ένα χτυποκάρδι από την αγωνία, που σιγά σιγά θα χαθεί κι αυτό. Αλλά όλα ήταν αλήθεια.

Κι ο τρόμος για την αυριανή μέρα. Εκείνη που θα άρχιζε ο απολογισμός της καταστροφής. Που η στάχτη θα είναι το μόνο απομεινάρι της φωτιάς. Τοίχοι, κεραμίδια, έπιπλα, ρούχα, συσκευές δεν θα είναι πια τίποτα. Θα έχουν χαθεί και μαζί τους, εκτός από τους κόπους μιας ζωής, θα έχουν χαθεί σημεία αναφοράς, σημεία της μνήμης, της ατομικής, της οικογενειακής, της συλλογικής. Μαζί με ό,τι «είναι καλό και πράσινο σε αυτόν τον κόσμο»*.

Ενιωθε αδυναμία να κάνει κάτι, να προσφέρει βοήθεια. Μικρή, φτωχή, αδύναμη. Μα πιο πολύ φοβόταν μη συνηθίσει στην καταστροφή. Μην πάρει απόφαση ότι τίποτα δεν αλλάζει και πως κανείς δεν έχει τη δύναμη -κυρίως όμως τη θέληση- να αγωνιστεί για να σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί.

Περπατούσε στην πόλη αργά. Η ζέστη, ο καυτός και υγρός αέρας και η αποπνικτική ατμόσφαιρα δυσκόλευαν την αναπνοή της. Τα τελευταία βράδια δεν κοιμόταν καλά. Επρεπε να κάνει εισπνοές για να μπορέσει να αναπνεύσει σωστά.

Αλλά όταν κοιμόταν, το μυαλό, μαθημένο κι αυτό στα δύσκολα, τη νανούριζε με τραγούδια που μιλούσαν για ταξίδια, για τη μεγάλη και βαθιά γαλάζια θάλασσα, για τη ζωή που φεύγει και σ’ αφήνει αν την αφήσεις κι εσύ.

Το βράδυ, φτάνοντας εξαντλημένη σπίτι, ήπιε μόνο νερό. Δυο μεγάλα ποτήρια κρύο νερό. Πλύθηκε και ξάπλωσε. Δεν άνοιξε την τηλεόραση. Εβαλε ένα μουσικό ραδιόφωνο. Και ω! του θαύματος, αποκοιμήθηκε. Οταν ξύπνησε, διψώντας πάλι, ήταν ακόμη νύχτα. Και από το ραδιόφωνο ακουγόταν η φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή να αποκαλύπτει ένα μεγάλο μυστικό: «Τα κύματα της θάλασσας μου το ’πανε/ αυτή η νύχτα μένει/ για αύριο ποιος ξέρει».

Χωρίς να το σκεφτεί, και πηγαίνοντας προς το ψυγείο, άρχισε να συνοδεύει εκείνη: «Ελα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο/ στην Αρζεντίνα να βρεθούμε/ φωτιές να δουν τα πέλαγα/ πω πω χαρές τ’ αστέρια».

Καταπίνοντας λαίμαργα το κρύο νερό σκέφτηκε ότι η Αρζεντίνα μάλλον ήταν μαγαζί και όχι η χώρα από την οποία πήρε το όνομά της. Αλλά τι σημασία είχε; Και το ίδιο το τραγούδι από αυτήν εδώ τη μικρή και ταπεινή Αρζεντίνα σε άφηνε -για λίγο μόνο- να πας στην άλλη, τη μεγάλη, τη μακρινή, με τους Καλούς Αέρηδες και τα πράσινα λιβάδια. Κι ας ξέρεις πως δεν είναι αλήθεια. Το έλεγε εκείνο καθαρά: «Κι ο ζων νεκρός της μνήμης μας/ μια πτήση στον αιθέρα/ στο χάος και στο όνειρο/ απελπισία χορτάτος»**.

Επιστρέφοντας στο κρεβάτι, σκέφτηκε την απελπισία των ανθρώπων που υπέφεραν τις ώρες εκείνες, που δεν μπορούσαν να κοιμηθούν στο σπίτι τους, που έκαναν αγώνα για να το σώσουν από τη φωτιά. Εκείνη την ώρα κανένα τραγούδι δεν μπορούσε να τους βοηθήσει, καμιά παρηγοριά να τους ανακουφίσει.

Ευχήθηκε μόνο ένα μεγάλο κύμα να σβήσει τις φλόγες και να σωθεί ό,τι μπορούσε πια να σωθεί. Κυρίως η ελπίδα.

* Φράση από την ταινία «Ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών – Β’ Μέρος – Οι δύο πύργοι».

** «Αρζεντίνα», Στίχοι-μουσική-ερμηνεία: Αργύρης Μπακιρτζής. 

Κλειστόν άστυ

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Εμα πια. «Το κλεινόν άστυ» και «το κλεινόν άστυ». Τίποτε καλό δεν έχουν να πουν οι αρχαιόπληκτοι για τους τωρινούς άρχοντες της πρωτεύουσας και του λεκανοπεδίου; Τίποτε σωστό δεν βρίσκουν στα έργα και στις ημέρες των νυν αθήναρχων και αττικαρχών όλοι όσοι αναμασούν μαραμένες δάφνες, ενώ έχουν στη διάθεσή τους τα τρυφερότατα φύλλα των φοινίκων και των πλατάνων που ομορφαίνουν την Πανεπιστημίου και το Σύνταγμα;

Κι όμως. Και ο του Δήμου Αθηναίων ηγήτωρ και ο της Αττικής, ευγενώς αμιλλώμενοι, διέπραξαν τα πάντα ώστε η πρωτεύουσα να απεγκλωβιστεί επιτέλους από την αυτοβαυκαλιστική ρητορική περί «κλεινού άστεως». Να γίνει ο αυθεντικός σύγχρονος εαυτός της. Κι έκαναν έτσι «κλειστόν άστυ» το κάποτε κλεινό. Του στέρησαν ζωτικό χώρο, δρόμους-αρτηρίες, άλση. Ο ένας από την αναίτια έπαρση που βαραίνει την καριέρα του. Ο άλλος επειδή η ψηφανασφάλειά του ενόψει εκλογών τον έσυρε στην εφαρμογή του αντιπυρικού κυβερνητικού σχεδίου, συνοψιζόμενου στην «κουλτούρα της εκκένωσης», και στα λιγοστά πάρκα της πόλης.

Για τις αποτυχημένες παρεμβάσεις του κ. Κώστα Μπακογιάννη στο σώμα της Αθήνας παραπέμπω στην επιστολή του κ. Αλβέρτου Μαΐση, που δημοσιεύτηκε στην «Κ» στις 18.7, με τον τίτλο «Μεγάλος Περίπατος, μεγάλος κι ο θυμός». «Επί τρία χρόνια το κέντρο της Αθήνας είναι εργοτάξιο», λέει ο επιστολογράφος, και σε αυτό συμφωνούν όλοι. Ο κ. Μπακογιάννης, συνεχίζει, «ξεκίνησε έργα που δεν είναι απλώς άχρηστα αλλά επιζήμια. […] Στις συνθήκες αυτές, να ισχυρίζεται ο δήμαρχος ότι το πρόβλημα είναι επικοινωνιακό, υποτιμά το κοινό του, δείχνει αλαζονεία». Εδώ δεν συμφωνούμε όλοι. Χωριζόμαστε σε όσους πιστεύουν αυτά που βλέπουν τα πληγωμένα μάτια τους και στους επίμονους υμνωδούς του κ. Μπακογιάννη, που δεν βλέπουν κανένα ψεγάδι στην πολιτεία του. Είναι ν’ απορείς που δεν τον αποκάλεσαν ακόμα «νέο Περικλή».

Ο κ. Γιώργος Πατούλης, ένας από τους επιμελώς αξύριστους διά το αγωνιστικόν φαίνεσθαι; Εκλεισε το Πάρκο Τρίτση, το Πεδίον του Αρεως, τον Λόφο Φινοπούλου και το Αττικό Αλσος «για προληπτικούς λόγους». Οταν, όπως μετά στοιχείων καταγγέλλει ο κ. Γιάννης Σγουρός, ο «αντιπυρικός» διαγωνισμός της Περιφέρειας για μίσθωση μηχανημάτων και οχημάτων έγινε μόλις στις 15 Ιουλίου, το μόνο που σου μένει, για να ‘χεις την ανεύθυνη ησυχία σου, είναι να κλειδώσεις τα πάντα και να βάλεις τη γνωστή πινακίδα: «Ραντεβού τον Σεπτέμβριο». Τον Οκτώβριο μάλλον. Στην κάλπη.

«Ας μην κοροϊδευόμαστε»

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Μόνο οι υµνωδοί του πρωθυπουργού θα αµφισβητούσαν ότι στις συνεντεύξεις του σε κανάλια και ράδια ο κ. Μητσοτάκης παίζει πάντα εντός έδρας. Οχι μόνο όσο βρισκόταν στα πρόθυρα της εξουσίας, αλλά ήδη από τον Μάιο του 2003, όταν ο πατέρας του δήλωνε ότι ο γιος του τίθεται στη διάθεση της πατρίδας, ως υποψήφιος βουλευτής. Ο τότε πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς δεν είχε ενημερωθεί. Προείχε ο πόθος προσφοράς στον τόπο. Για να συνεχιστεί η μακρά οικογενειακή παράδοση, ισχυρότερη της καραμανλικής και της παπανδρεϊκής.

Το αντίθετο ισχύει για τους αντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Στις συνεντεύξεις τους παίζουν πάντα εκτός έδρας. Αυτό είναι το σωστό και το πρέπον. Το δημοσιογραφικό δηλαδή. Να στέκεσαι απέναντι στον συνεντευξιαζόμενο πολιτικό αυστηρός και διαβασμένος. Να τον βλέπεις σαν αντίπαλο, όχι σαν πασαδόρος του ή σαν υποδοχέας της δικής του πάσας ώστε να του επιστρέψεις την μπάλα όπου τον βολεύει για να σκοράρει. Για την αλφαβήτα της δημοσιογραφίας πρόκειται, το ξέρω. Φοβάμαι όμως ότι δεν έχουμε προκόψει ούτε έως το δέλτα. Εκείνο το δέλτα που ταυτίζει τη δημοσιογραφία με τη δικαιοσύνη και τη διαφάνεια.

Ερωτήθηκε λοιπόν προχθές ο πρωθυπουργός από τον Παύλο Τσίμα, στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ: «Στο Βίλνιους ήταν η πέμπτη συνάντησή σας με τον Ταγίπ Ερντογάν και οι προηγούμενες δεν πήγαν καλά. Αυτή τη φορά εμπιστεύεστε τον συνομιλητή σας, ότι αυτά που είπατε…». Η απάντηση του κ. Μητσοτάκη: «Σίγουρα έρχεται ο ίδιος από μια μεγάλη εκλογική νίκη. Αυτό ενδεχομένως να τον απελευθερώνει από την ανάγκη να χρησιμοποιήσει τα θέματα εξωτερικής πολιτικής για εσωτερική κατανάλωση, κάτι το οποίο –ας μην κοροϊδευόμαστε– γινόταν κατά κόρον στην Τουρκία». «Και στην Ελλάδα, και στην Ελλάδα», λέμε κάμποσοι. Από μέσα μας. Με τη μάταιη προσδοκία ότι θα το πει καθαρά και δυνατά ανθ’ ημών ο ερωτήσας.

Αθέλητα και αβίαστα, ο κ. Μητσοτάκης συνέταξε δημοσίως ένα κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του. Από μεγάλη εκλογική νίκη έρχεται και ο ίδιος, όπως ο κ. Ερντογάν. Αλλά και από μεθοδικά στυγνή εκμετάλλευση των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, στην οποία συστρατεύτηκε εκθύμως η ακροδεξιά πτέρυξ της Ν.Δ., σαν αντίδοτο στη Νίκη και στους Σπαρτιάτες, και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, σαν παιδονόμος μουσουλμάνων Ελλήνων. Αυτά τώρα. Το 2019 οι «εθνικώς εξαιρετέοι» είχαν πουλήσει τη Μακεδονία με αντίδωρο τις συντάξεις. Ωστε, πολύ σωστά: ας μην κοροϊδευόμαστε

Μια ευκαιρία που χάθηκε

Οι συντηρητικές επιλογές της κοινωνίας και οι επερχόμενες εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

Οι εκλογές επιβεβαίωσαν πως και η χώρα μας έχει περάσει σε μια νέα εποχή, ακολουθώντας με μικρή, ως συνήθως, καθυστέρηση την υπόλοιπη Ευρώπη. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO

  

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΑΝ πως και η χώρα μας έχει περάσει σε μια νέα εποχή, ακολουθώντας με μικρή, ως συνήθως, καθυστέρηση την υπόλοιπη Ευρώπη. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας στράφηκε σε συντηρητικές επιλογές, μερικές από τις οποίες δείχνουν εξαιρετικά ανησυχητικές. Δεξιά και ακροδεξιά, με όλες τις εκφάνσεις της τελευταίας, παγίωσαν μια κυριαρχία η οποία δεν μοιάζει να είναι συγκυριακή, το αντίθετο. Το άθροισμα των κομμάτων αυτών, όσο αυθαίρετο κι αν είναι να προστίθενται ψήφοι φασιστών και βαθιά συντηρητικών δυνάμεων όπως αυτές της Νίκης με εκείνες όλων των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, βγάζει ένα μεγάλο ποσοστό που δείχνει να έχει μια μεγάλη δυναμική.

Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία, προεκλογικά, με δεδομένη την ήττα της μεγάλης απέναντι όχθης, που έδειξε αδύναμη να σταθεί πολιτικά με αξιοπρέπεια, κινήθηκε προς τα δεξιά, προσπαθώντας να κερδίσει όλους εκείνους που την απειλούσαν. Η αυτοδυναμία της κινδύνευε από δεξιά και όχι από αριστερά, και εκεί στόχευσε, στους Βελόπουλους, στους υπερχριστιανούς, στους φασίστες. Το έκανε γιατί απειλήθηκε, ακολούθησε εκλογικές σκοπιμότητες, αναγκαίους τακτικισμούς ‒ μπορεί να προσθέσει κάποιος πολλούς ακόμα λόγους για να αιτιολογήσει αυτήν τη στροφή.

Στην κυριαρχία της συντηρητικής ατζέντας βοηθάει με εξαιρετικό τρόπο η απουσία πειστικής προοδευτικής πρότασης· απουσιάζει ένας πολιτικός φορέας που θα τα εκφράσει και θα έχει παράλληλα μια προοπτική εξουσίας, άρα και προοπτική νομοθέτησης και εφαρμογής τέτοιων μέτρων.

Όμως η στροφή έγινε και η κοινωνία που τα άκουγε όλα αυτά ανταποκρίθηκε, και όχι μόνο. Ο υπερ-υπουργός Βορίδης, στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, έστειλε ένα σαφές στοχευμένο πρώτο μήνυμα στο συντηρητικό ακροατήριο: να μην ανησυχεί, η νομοθέτηση για τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών θα παραπεμφθεί στις καλένδες, «θα δούμε πότε θα είναι αυτό». Η αναφορά Βορίδη ήταν ένα από τα πολλά μηνύματα που θα πάρουμε το επόμενο χρονικό διάστημα προς την ίδια κατεύθυνση. Η συντηρητικοποίηση μιας κοινωνίας έχει κάποιες σταθερές που τη μετράνε, μία από αυτές είναι ότι στη χώρα μας αναδεικνύεται, έστω δειλά ακόμα, και ακούγεται από το βήμα της Βουλής το θέμα απονομιμοποίησης των αμβλώσεων. Αυτό είναι ένα ακόμα κακό σημάδι.

 

Στην κυριαρχία της συντηρητικής ατζέντας βοηθάει με εξαιρετικό τρόπο η απουσία πειστικής προοδευτικής πρότασης· δεν απουσιάζουν από την κοινωνία τα πρόσωπα και οι δυνάμεις που θέλουν, για παράδειγμα στο θέμα των ατομικών δικαιωμάτων, να προχωρήσουμε μερικά ακόμα βήματα, απουσιάζει ένας πολιτικός φορέας που θα τα εκφράσει και θα έχει παράλληλα μια προοπτική εξουσίας, άρα και προοπτική νομοθέτησης και εφαρμογής τέτοιων μέτρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να περάσει μια μεγάλη περίοδο εσωστρέφειας που συνήθως ακολουθεί τα κόμματα εξουσίας μετά από κάθε συντριπτική ήττα, το ΠΑΣΟΚ έχει τη μόνη προσδοκία να επανέλθει στη θέση του δεύτερου κόμματος, κι αυτό μοιάζει να του αρκεί. Το επόμενο διάστημα θα ενταθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο κομμάτων, που άρχισε πριν από τις εκλογές ‒ ποιος θα φάει από τη σάρκα του άλλου.

Μέχρι να δούμε τον τελικό νικητή, αν υπάρξει φυσικά τέτοιος, θα ακολουθήσει μια μεγάλη πορεία διακυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία να προσπαθεί να συγκρατήσει ή και να διευρύνει το δεξιό ακροατήριό της με μηνύματα όπως αυτό του Βορίδη και τα κόμματα της εξ αριστερών αντιπολίτευσης να ταλανίζονται από εσωτερικές έριδες ή χαμηλές προσδοκίες. Μοναδική λύση σε αυτό είναι η σύμπλευση με βάση κοινά προγράμματα προς μια προοδευτική κατεύθυνση. Και οι επερχόμενες εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα εξαιρετικό πείραμα.

Όμως, τα πρώτα δείγματα δεν είναι αισιόδοξα και υπάρχει ένα παράδειγμα γι’ αυτό. Ένα πρόσωπο με κάτι περισσότερο από ικανοποιητικό πολιτικό υπόβαθρο, επιστημονικές γνώσεις, καλή δημόσια παρουσία, διάθεση για δουλειά, που δεν χρειάζεται περισσότερες συστάσεις, προσπάθησε τις τελευταίες ημέρες να αναζητήσει τη στήριξη ευρύτερων δυνάμεων, ώστε να διεκδικήσει με αξιοπρέπεια τον δήμο της Αθήνας. Η ανταπόκριση και από τον χώρο του, τον ΣΥΡΙΖΑ, σε επίπεδο προσώπων ήταν μεγάλη, όπως καλή ιδέα φάνηκε σε πολλά άτομα του ΠΑΣΟΚ, της Αριστεράς της Οικολογίας, πρώην δημοτικούς άρχοντες κ.ο.κ. Πού σκάλωσε το θέμα; Στον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ  Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δεν συμφωνούσε.

Το γιατί ο πρώην πρόεδρος του κόμματος έχει ακόμα αποφασιστικό ρόλο στη λήψη σημαντικών αποφάσεων είναι ένα θέμα που πρέπει να απαντήσει η Κουμουνδούρου ‒ ένα δικό τους ζήτημα. Το ότι με τέτοιες εξελίξεις ματαιώνονται προσπάθειες που δύσκολα θα επαναληφθούν είναι θέμα της κοινωνίας, ιδιαίτερα όσων ήθελαν μια εναλλακτική πρόταση για τον πρώτο δήμο της χώρας. Όταν τορπιλίζεται με τέτοιο τρόπο, υπάρχει βάσιμη πιθανότητα οι πολίτες της Αθήνας στον δεύτερο γύρο να έχουν να επιλέξουν μεταξύ του νυν δημάρχου και του εκπροσώπου του Κασιδιάρη, αν όχι του ίδιου. Τρομακτικό.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Ενα παιδί που με κοιτά από μακριά να φεύγω

 

γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

  

ΣΑΝ ΝΑ ΕΠΕΚΤΑΘΗΚΑΝ τα όρια του χωριού μου φέτος το καλοκαίρι. Πλάτυναν λες οι ορίζοντες, σάμπως να μεγάλωσε ο ουρανός του. Ενα παράξενο πλοίο προσάραξε στα γκρίφια του Φαναριού, στα 850 υψόμετρο. Απέτυχε κατά τα φαινόμενα στους λεπτούς χειρισμούς ο κυβερνήτης, αποκαλύπτει όμως κρυφά χαρίσματα. Βγήκε στη στεριά εκών-άκων και κατηφορίζει στη Φυροΐστρα, βγάζοντας μικρά θαύματα απ’ το ναυτικό του πηλήκιο.

«ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ» ονόμασε η Λένα Βλασταρά το μικρό βιβλιοπωλείο που άνοιξε στην Πλάτσα και προσφέρει πνευματική όαση σε γηγενείς, ξενικούς και τουρίστες. Στην πρώτη μου κιόλας επίσκεψη αλίευσα καλαίσθητο τομίδιο με ακατέργαστα διαμαντάκια. Ιδού:

MODO DE ESPERA Φορούσε πάντοτε το ίδιο παλτό, ακόμη και το καλοκαίρι. Ολοι τον είχαν για τρελό. Κρυφογέλαγαν μαζί του. Κάποια φορά, μεσάνυχτα τον είδανε να κάθεται ολομόναχος στην προκυμαία ατενίζοντας το πέλαγος. Οταν πλησίασαν βρήκαν μονάχα το παλτό σε στάση αναμονής χωρίς να υπάρχει μέσα του κανένας. Η ΡΟΔΙΑ Ξεχάστηκε και βρέθηκε στα παιδικά του χρόνια. Ανοιξε το παράθυρο που έβλεπε απ’ έξω τη ροδιά. Κόκκινο φως γέμισε το δωμάτιο. Ξεντύθηκε από όλες του τις τύψεις και τις ενοχές. Τώρα σχεδόν απών συνεχίζει να απατά τη μνήμη του. Κι ακόμα:

Η ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ Μόνο τα νήματα φαινόντουσαν να έρχονται από ψηλά. Κάποια στιγμή σηκώθηκε με βήμα αβέβαιο και στάθηκε όρθια στη σκηνή. Κοιτούσαν όλοι με κομμένη στην ανάσα. Μια λυπημένη μουσική ερχόταν από μακριά κι ο έρωτας σιωπηλός περπάτησε ανάμεσά τους. Σαν τέλειωσε η παράσταση, μετά απ’ τη βαθιά υπόκλιση, είδανε δάκρυα στα μάτια της και μια σκιά από χέρι αόρατο να απομακρύνεται.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΤΟ βιβλίο του μουσικού, γλύπτη και πάνω απ’ όλα ποιητή Ματθαίου Ζευγόλη, που βιοπορίζεται από την πληροφορική. Τιτλοφορείται «Στάση αναμονής» (Απόπειρα, Ιούνιος 2023). Περιέχει ογδόντα δύο μικρά παραμύθια και ποιήματα με «γραφή λακωνική, υπαινικτική, αλλά βιωματική, που υπερβαίνει το ατομικό και συνομιλεί με τις παιδικές μας πατρίδες συνδυάζοντας τον στοχασμό με το όνειρο, το καθημερινό με το ανοίκειο, το λογικό με το παράλογο, την πρόζα με την ποίηση». Κάτι ανάμεσα σε Επαμεινώνδα Γονατά και Χρήστο Λάσκαρι.

ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕ το παρελθόν χωρίς να αφήνεις ψίχουλα να επιστρέψεις ● ΠΗΡΑ τις λέξεις που χτύπησαν την πόρτα και δεν τους άνοιξε κανείς ● ΕΧΩ στο μέσα μέρος φυλαχτό ένα κομμάτι σύννεφο που κουρελιάστηκε στον ουρανό ● ΟΙ ΜΕΡΕΣ γύριζαν μισότρελες και ρημαγμένες. Ηταν η εποχή που φεύγανε τα χρόνια για να κρυφτούνε στα παλιά ημερολόγια ● ΠΩΣ ΠΑΓΙΔΕΥΤΗΚΑΝ τα χρόνια στην προβλήτα περιμένοντας το πλοίο να φανεί.

ΕΡΩΤΙΚΟ Ως πότε θα ανεμίζει το φουστάνι σου αυτό με τα λουλούδια ανάμεσα από τις γραμμές και θα σε ακολουθούν τα πνεύματα που αυτομόλησαν από τις λέξεις • ΒΡΟΧΗ Παντού βροχή εκείνο το χαμένο πρωινό που νότιζε η απουσία το δωμάτιο κι ανέβαινε ο καπνός στον ουρανό απ’ το τσιγάρο που ξεχάστηκε μες στο τασάκι ● ΗΤΑΝ που θα ’φευγες απόψε κι ανάψανε δισταχτικά τα φώτα στο λιμάνι. Ηταν που θα ’φευγες απόψε με εκείνο το φθινόπωρο στις ρίζες των ματιών.

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ Πού πήγαν τα χαμένα μου παιχνίδια; Τι έγινε το ξύλινο αλογάκι, τα μολυβένια μου στρατιωτάκια εκείνα με τις κόκκινες στολές. Μνήμες που περπατούν στις ρίζες μου και παίρνουνε τα χρόνια μου μαζί τους αφήνοντας μονάχο του ένα παιδί που με κοιτά από μακριά να φεύγω.  

Ενα τραγούδι της ερήμου

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

Οι νύχτες ήταν ζεστές. Τόσο που το μόνο που ήθελες ήταν ένα χάδι από τον αέρα για να σβήσει τον ιδρώτα που έτρεχε στον λαιμό, πίσω από τα αυτιά και στη ράχη σου. Μάταιη ελπίδα.

Το μπαλκόνι είχε στεγνώσει μετά το πότισμα. Παρ’ όλο που έριξες μπόλικο νερό ποτίζοντας τα φυτά -κάθιδρα και αυτά-, δεν πρόλαβες καν να το σκουπίσεις. Χάθηκε, εξαερώθηκε και μαζί έφερε στην επιφάνεια όλη τη ζέστη που είχαν μαζέψει όλη την ημέρα τα μωσαϊκά και οι τοίχοι.

Κάθεσαι στην πολυθρόνα, κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι πώς θα ήταν αν… τα ξυπόλυτα πέλματά σου πατούσαν τώρα στη βρεγμένη άμμο. Αν… αντί για τη βαμβακερή νυχτικιά σου φορούσες μαγιό και μέσα στο ημίφως, σ’ αυτό το ζεστό σούρουπο, μπορούσες να κάνεις μια βουτιά κάθε φορά που το λαχταρούσες. Μα νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στην καυτή έρημο.

Κι ύστερα σκέφτεσαι ότι όλα είναι μια ιδέα. Η ζέστη θα περάσει, αν δεν το πολυσκεφτείς μπορεί και να μη σε ενοχλεί τόσο. Υστερα, εσύ δεν είσαι που λες πόσο ενοχλητικός είναι ο κλιματισμός; Οτι σου φέρνει φτερνίσματα και σου στεγνώνει τα μάτια και δεν μπορείς να αναπνεύσεις σωστά;

Ενα κουνούπι βουίζει δίπλα στο αυτί σου. Παίρνεις τον αναπτήρα και ανάβεις ένα κερί σιτρονέλας. Αυτό μου έλειπε, λες. Να με τσιμπήσουν και τα κουνούπια. Καταλαβαίνεις ότι γκρινιάζεις - πιθανώς κάπως παράλογα, κάπως υπερβολικά. Δεν μπορείς ούτε να διαβάσεις. Ο καύσωνας έχει στεγνώσει και όση ενέργεια σου είχε απομείνει μετά τη δουλειά και την ταλαιπωρία με τα μέσα μεταφοράς. Δεν έφτανε η κούραση, δεν έφτανε η ζέστη, χάλασε και ο συρμός και σας κατέβασαν με σχεδόν 40 βαθμούς σε έναν σταθμό πέντε στάσεις πριν από τον προορισμό σου για να περιμένετε τον επόμενο.

Κοιτάζεις τα πόδια σου. Εχουν πρηστεί και σε πονάνε. Τόση ώρα μέσα στα νερά και ακόμη δεν ανακουφίστηκαν. Τα ακουμπάς σε ένα σκαμπό, κάπως ψηλά, μπας και κυκλοφορήσει το αίμα καλύτερα.

Σιγά σιγά χαλαρώνεις. Κλείνεις και τα μάτια, τα ανοίγεις ξανά και μυρίζεις την ατμόσφαιρα. Ζέστη και βρεγμένο χώμα στις γλάστρες. Πικρή μυρωδιά από το κόκκινο γεράνι. Από κάπου, κάπως πιο μακριά, μυρίζει ένα γιασεμί. Σκέφτεσαι τις μικρές κόκκινες καμπανούλες -ή μήπως είναι φλόγες- σε κείνο το φυτό -δεν ξέρεις καν το όνομά του- στη μεγάλη πήλινη γλάστρα, που πάντα σου θυμίζει καλοκαίρι και παιδικές διακοπές. Τι πείσμα είχε. Παρά τη σχετική ανικανότητά σου στην κηπουρική, όχι μόνο επιβίωσε και μεγάλωσε, αλλά πολλαπλασιάστηκε κιόλας. Εριξε ένα κλαδάκι στη διπλανή, ορφανή γλάστρα, έβγαλε ρίζες και έγινε διπλό.

Και μετά το ροζ γεράνι, που κάνοντας παρέα με το κόκκινο απέκτησαν ρόδινες καρδιές τα λουλούδια του. Αυτό κι αν ταλαιπωρήθηκε για να επιζήσει, αλλά τα κατάφερε. Λίγο νερό, λίγος καφές για λίπασμα και το θαύμα έγινε.

Η σκέψη των λουλουδιών σε ηρεμεί. Αρχίζεις να νυστάζεις. Μπορεί να έχει δροσίσει και λιγάκι. Ετσι σου φαίνεται. Οι δρόμοι γύρω από το σπίτι είναι μάλλον ήσυχοι. Πότε πότε ακούς καμιά κουβέντα: ένα ζευγάρι που περπατάει και συζητάει, κάποιος που μιλάει στο τηλέφωνο στην απέναντι πολυκατοικία, ένα αυτοκίνητο που κατεβαίνει βαριεστημένα τον δρόμο, ένα ταξί που αφήνει την κούρσα του στη γωνία. Ενα σκυλί που γαβγίζει. Μια άλλη μέρα, τίποτα από όλα αυτά δεν θα παρατηρούσες. Θα είχε τόσο θόρυβο που θα ήταν πολύ δύσκολο.

Αλλά είναι βράδυ, είναι καλοκαίρι και έχει καύσωνα. Και αν αφεθείς, αν επιτρέψεις στο σώμα σου να χαλαρώσει, μπορεί και να αποκοιμηθείς εκεί, στην υφασμάτινη πολυθρόνα με τα ριγέ μαξιλάρια.

Νυστάζεις. Το καταλαβαίνεις περισσότερο όσο πέφτει η νύχτα. H ατμόσφαιρα είναι πιο ευχάριστη, αλλά πώς να την απολαύσεις. Αναζητάς ένα νανούρισμα για να σε πάει για ύπνο. Ανοίγεις το ραδιόφωνο. Και, ω του θαύματος, η Αρλέτα ψιθυρίζει το τρυφερό τραγούδι της ερήμου που σε ακολουθεί.  

Η πολυδιαφημισμένη παρέμβαση της κυβέρνησης προς τους ακτοπλόους κατέληξε σε εκπτώσεις της μιας και μόνο ημέρας την εβδομάδα ή στις αυτονόητες προσφορές των εισιτηρίων μετ’ επιστροφής..!

“Στάχτη στα μάτια…” επιχειρούν να ρίξουν οι ακτοπλόοι εφοπλιστές με τις εκπτώσεις-εμπαιγμό που ανακοίνωσαν αντί για μείωση των πανάκριβων ακτοπλοϊκών εισιτηρίων. Άλλωστε από την σύσκεψη που έγινε με κυβερνητικό κλιμάκιο οι εφοπλιστές είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν συζητούν καν μια γενική μείωση των εισιτηρίων και η κυβέρνηση έμεινε στην καλή προαίρεσή τους!

Οι εκπτώσεις αφορούν ορισμένες κατηγορίες επιβατών. Ενδεικτικά:

Ακτοπλοϊκή εταιρεία ανακοίνωσε έκπτωση για τετραμελή ή τρίτεκνη οικογένεια 30% μόνο στα εισιτήρια επιστροφής εφόσον φυσικά αγοράσει εισιτήρια μετ’ επιστροφής.

Μόνο κάθε Τρίτη έκπτωση ανακοίνωσε άλλη εταιρεία! Τις Tρίτες λοιπόν η έκπτωση θα είναι 20% στα συμβατικά της πλοία για οικονομική θέση, αυτοκίνητα και δίκυκλα.

Μόνο κάθε Τετάρτη έκπτωση 20% και μόνο από Ραφήνα για ορισμένα νησιά των Κυκλάδων ανακοίνωσε μια ακόμα εταιρεία. 

Άλλη εταιρεία μόνο στα εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού κάνει έκπτωση 50%. 

Φυσικά δεν έχει προβλεφθεί καμία έκπτωση για τις οικογένειες με παιδιά ή για ΑμεΑ που χρειάζονται να ταξιδέψουν σε μακρινούς προορισμούς με καμπίνα. Σε αυτή την περίπτωση ακόμα και με τις εκπτώσεις μια οικογένεια θα πρέπει να δώσει περίπου 700 ευρώ. 

Αυτού του τύπου είναι οι ανακοινώσεις των ακτοπλοϊκών εταιρειών που οι κυβερνήσεις τις έχουν «μπουκώσει» με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ επιδοτήσεις για «άγονες γραμμές» τύπου …Κυκλάδων. Επιπρόσθετα οι …εκπτώσεις ανακοινώθηκαν για τα τέλη Ιουλίου όταν ήδη πολλά εισιτήρια έχουν κλειστεί. 

Θυμίζουμε, ότι οι υποτιθέμενες μειώσεις δεν προέκυψαν από κάποια υποτυπώδη έστω ρυθμιστική πολιτική του κράτους, αλλά από τις “επιθυμίες” των εφοπλιστών, οι οποίοι τις προσάρμοσαν ως εκεί που δεν θα ρισκάρουν ούτε ευρώ από υπερκέρδη τους. 

Αλλωστε, ένας εκπρόσωπός τους δήλωνε ότι “έχουν χρέη”, καλύπτουν τα νησιά και τις άγονες γραμμές από “χόμπυ” και ότι για τις εξωπραγματικές αυξήσεις φταίνε τα “σωματεία και οι εργαζόμενοι που ζητάνε αυξήσεις”.  

Το τελευταίο ελληνικό καλοκαίρι

 

γράφει ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος

 

Πώς θα ήταν η ζωή σε αυτή τη χώρα, αν δεν υπήρχε η προοπτική των διακοπών του καλοκαιριού; Χωρίς το όνειρο της ξεκούρασης σε κάποια παραλία, με κολύμπι και τον ήχο των κυμάτων και τις γεύσεις και τις μυρωδιές του ελληνικού καλοκαιριού, πώς αντέχεται ο υπόλοιπος χρόνος, η πίεση, τα άγχη, οι δυσκολίες, τα πάντα; Κάποιες και κάποιοι ανάμεσά μας ξέρουν ακριβώς πώς είναι. Και δυστυχώς, πληθαίνουν ολοένα. Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Πρώτα από όλα, ας μιλήσουμε γι’ αυτό που συμβαίνει και αυτό το καλοκαίρι στη χώρα μας. Τα σημάδια τα βλέπετε. Είναι παντού. Η Αθήνα είναι γεμάτη με ξένους -τους βλέπεις πακτωμένους στα στενά του κέντρου, αλλά και ξέμπαρκους σε αναπάντεχα προάστια, καταχαρούμενοι, να κάνουν σλάλομ ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια προσπαθώντας να αποφύγουν τη μπόρα του μεσημεριού. Κάποιοι δημοφιλείς προορισμοί ανά την Ελλάδα είναι ήδη γεμάτοι, άλλοι σταδιακά γεμίζουν. Με ξένους. Οι ειδήσεις πανηγυρίζουν για άλλον ένα διαφαινόμενο τουριστικό θρίαμβο. Αλλά πίσω από το θρίαμβο διαφαίνεται ένα φαινόμενο πιο πολύπλοκο. Σίγουρα θα έχετε ακούσει σχόλια για το πόσο απλησίαστες είναι τιμές φέτος στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, στα ξενοδοχεία και στα ενοικιαζόμενα δωμάτια στις πλατφόρμες. Ο αντίλογος των προηγούμενων χρόνων της ανόδου, ότι δηλαδή υπάρχουν προσιτές εναλλακτικές επιλογές σε άλλα, λιγότερο πολυσύχναστα νησιά ή σε άλλους προορισμούς της ηπειρωτικής χώρας, ακούγεται όλο και λιγότερο. Επειδή ισχύει όλο και λιγότερο.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα σχεδόν οι μισοί Έλληνες πλέον δεν μπορούν να αντέξουν το οικονομικό κόστος καλοκαιρινών διακοπών μιας εβδομάδας. Από αυτούς που θα πάνε διακοπές φέτος, περίπου οι μισοί θα μείνουν στα εξοχικά φίλων ή στα δικά τους εξοχικά. Αυτό δεν είναι κάτι που συνέβαινε πάντα. Δεν ήταν πάντοτε τα ποσοστά ίδια. Το ελληνικό τουριστικό προϊόν απευθύνεται ολοένα και περισσότερο σε ξένους. Κι δεν αναφερόμαστε μόνο σε δυο-τρία ακριβά νησιά ή πολυτελή all inclusive ξενοδοχεία -μιλάμε για ολόκληρο το τουριστικό προϊόν. Σχεδόν όλα τα νησιά. Σχεδόν όλους τους προορισμούς. Η ιδέα του ελληνικού καλοκαιριού, των πολυήμερων διακοπών σε όμορφες τοποθεσίες της Ελλάδας, σταδιακά γίνεται απλησίαστο όνειρο για τους περισσότερους. Φέτος πολλές και πολλοί απλά δεν μπορούν. Δεν βρίσκουν. Του χρόνου θα είναι περισσότεροι.

Πώς έγινε αυτό; Πώς μετατράπηκε ξαφνικά (ή, έστω, πολύ γρήγορα) το “ελληνικό καλοκαίρι” σε προϊόν που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε ξένους, υπερβολικά ακριβό για τους ντόπιους, όπως συμβαίνει σε τριτοκοσμικούς προορισμούς, στο Μπαλί, στις Σεϋχέλες και τις Μαλδίβες; Δεν είναι ότι κάναμε και πολλά για να προσελκύσουμε όλον αυτό τον κόσμο. Η χώρα μας όμως ήταν πάντα ένας δημοφιλής προορισμός και μια από τις ωραιότερες χώρες του πλανήτη για καλοκαιρινές διακοπές. Και πλέον παγκοσμίως ταξιδεύουν περισσότεροι άνθρωποι για διακοπές στο εξωτερικό από οποτεδήποτε στην ανθρώπινη ιστορία. Το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης των αφίξεων αλλοδαπών στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία οφείλεται ακριβώς στο ότι, πολύ απλά, πολύ περισσότεροι αλλοδαποί ταξιδεύουν σε ξένες χώρες για διακοπές πλέον. Είναι μια παγκόσμια τάση, κι εμείς επωφελούμαστε. Αλλά αυτή η έκρηξη, όπως ασφαλώς θα γνωρίζετε, έχει οδηγήσει σε όλα τα γνωστά προβλήματα που παρατηρούμε γύρω μας τα τελευταία χρόνια και τα οποία συζητήθηκαν και αναλυτικά τις προάλλες στο σχετικό συνέδριο αυτής εδώ της εφημερίδας. Το επονομαζόμενο “gentrification”, η μετατροπή γειτονιών όπου παλιά έμενε κόσμος, ντόπιοι, σε γειτονιές AirBnB, η εκτόξευση των ενοικίων που διώχνει τους παλιούς κατοίκους πιο μακριά, η αλλοίωση του χαρακτήρα των δημοφιλών προορισμών, η χειροτέρευση της ποιότητας ζωής των κατοίκων που απομένουν. Κι ακόμα χειρότερα: σε μέρη που δεν είναι κατασκευασμένα για να φιλοξενούν τόσους πολλούς επισκέπτες ταυτόχρονα, οι υποδομές καταρρέουν. Ακόμα και αν έχει ανακαινιστεί το αεροδρόμιο σε ένα τυχαίο νησί 2.000 μόνιμων κατοίκων, ακόμα κι αν έχουν κατασκευαστεί αρκετές νέες “κλίνες” για να κοιμίσουν τον κόσμο και ταβέρνες για να τον ταΐσουν, ακόμα κι αν έχουν βρεθεί εσωτερικοί ή εξωτερικοί μετανάστες για να δουλέψουν για όλες αυτές τις κλίνες και όλες αυτές τις ταβέρνες, το οδικό δίκτυο, οι εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας, η υδροδότηση και το σύστημα διαχείρισης των σκουπιδιών και των λυμάτων παραμένουν υποδομές σχεδιασμένες για 2.000 μόνιμους κατοίκους (το πολύ). Και πλέον έχουμε περάσει και στο επόμενο στάδιο: καθώς οι ντόπιοι σε σχεδόν όλες τις ανά την Ελλάδα ομορφες γωνιές προσπαθούν να ξεζουμίσουν κάθε τελευταίο τετραγωνικό μέτρο για να κοιμήσουν/ταΐσουν όσο το δυνατό περισσότερους ξένους (σε κάποιες περιπτώσεις, όπως έχουν δείξει τα ρεπορτάζ αυτής εδώ της εφημερίδας σε Μύκονο, Ρόδο και αλλού, βιάζοντας το τοπίο και παραβιάζοντας τους νόμους, ενίοτε χρησιμοποιώντας μεθόδους μαφίας), μοιάζουν να αδιαφορούν για το πόσο χειροτερεύει η ποιότητα της εμπειρίας που προσφέρουν στους επισκέπτες τους και πόσο αναπόφευκτη γίνεται η κατάρρευση του brand του νησιού τους στο πολύ κοντινό μέλλον. Η προσέγγιση της τουριστικής ανάπτυξης ως αρπαχτή ίσως να είναι αναμενόμενη σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον που προσεγγίζει τα πάντα ως αρπαχτή. Αλλά παραμένει μια τραγωδία που τη βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, στα άρθρα και τα stories και τα ΤικΤοκ απογοητευμένων ίνφλουενσερ.

Και κατά τη γνώμη μου υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα εδώ. Η ανικανότητά μας να διαχειριστούμε την επιτυχία αυτή προς όφελός μας, η έλλειψη επαγγελματισμού, αυτοσεβασμού, υπευθυνότητας και οράματος, η εθελοτυφλία και η αυτοκαταστροφή μας, αποτελούν μόνο μία από τις σκοτεινές πτυχές ενός τουριστικού θριάμβου. Η άλλη είναι βαθύτερη και, κατά τη γνώμη μου, ακόμα πιο σημαντική. Αν χάσουμε το ελληνικό καλοκαίρι, τι μας μένει; Τι είμαστε;

Δεν είναι τυχαίο που οι ξένοι θέλουν να έρθουν εδώ πέρα για να ζήσουν το ελληνικό καλοκαίρι, όπως το ζούσαμε εμείς. Δεν είναι μιμητισμός ή μάρκετινγκ -αυτός ο τρόπος διακοπών είναι αντικειμενικά ωραίος. Αλλά για εμάς αυτός ο τύπος διακοπών δεν είναι απλώς μια συνήθεια ή ένα έθιμο. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας, όπως η χωριάτικη σαλάτα, η γκρίνια για τη διαιτησία και το παράνομο πάρκινγκ “για ένα λεπτό”. Η ξάπλα στην ακρογιαλιά, το μπάνιο στη θάλασσα, η ταβέρνα, η αναζήτηση κρυφών παραλιών με το βαρκάκι, η βόλτα το απόγευμα στη γραφική παραθαλάσσια πόλη, τα παγωτά στο λιμάνι, όλα αυτά συναποτελούν μια εμπειρία ζωής που πολλοί θέλουν και ονειρεύονται (και προθυμοποιούνται να πληρώσουν) αλλά για εμάς είναι και κάτι σημαντικότερο, πιο θεμελιώδες. Εμείς, πέραν των σποραδικών εθνικών αθλητικών θριάμβων, δεν έχουμε πολλές κοινές εμπειρίες ως λαός. Ένα τουρλουμπούκι είμαστε, ετερόκλητες οικογένειες που συνυπάρχουν με το ζόρι στον ίδιο γεωγραφικό χώρο.  Έχουμε, όμως, τις καλοκαιρινές διακοπές. Το καλοκαίρι μας. Το ότι πλέον σταδιακά αυτή η εμπειρία γίνεται ολοένα και πιο απλησίαστη για όλο και περισσότερους Έλληνες και Ελληνίδες είναι κάτι που θα έχει σημαντικές συνέπειες. Είναι ένα συλλογικό τραύμα. Μια απώλεια. Μια κλωστή που ξεχειλώνεται απ’ το ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένο πουλόβερ που είναι η κοινή μας ταυτότητα ως λαού, ως κοινωνίας.