«Βοσκοί», «παππικοί» και διαρροές

 

γράφει ο Δημήτρης Τερζής

 

ΣΥΡΙΖΑ Η εσωκομματική ηρεμία παραμένει το μεγάλο ζητούμενο στην Κουμουνδούρου και μετά τις αποχωρήσεις της «Ομπρέλας» και των «Εξι συν έξι» ● Διαρροές σε ιστοσελίδες φιλικές προς τον νέο πρόεδρο, του χρεώνουν πως παραδίδει τα κλειδιά του κόμματος στον Νίκο Παππά, αφού σε αυτόν πρόσκεινται 23 μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου, έναντι μόλις 5 «βοσκών», όπως αποκαλούνται οι προσκείμενοι στον Παύλο Πολάκη.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά την αποχώρηση της «Ομπρέλας» και της ομάδας των «6 συν 6» ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα ανακτούσε σιγά σιγά την ηρεμία του, κάτι που θα του επέτρεπε να αναχαιτίσει την ελεύθερη πτώση που καταγράφει στις δημοσκοπήσεις και να πετύχει το πολυπόθητο άλμα προς τα εμπρός, όπως πολλές φορές το έχει περιγράψει ο πρόεδρός του Στέφανος Κασσελάκης.

 

 

Αν κρίνει κανείς ωστόσο από τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, τα οποία όχι μόνο δεν έχουν διαψευστεί αλλά συντηρούνται με επιπλέον διαρροές, οι εσωκομματικές έριδες καλά κρατούν, με αποτέλεσμα οι ασκήσεις ισορροπίας να αποτελούν σχεδόν καθημερινότητα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 

Πριν από λίγες μέρες ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο iefimerida και στη συνέχεια αναπαράχθηκε και από ιστότοπους ιδιαίτερα φιλικούς προς τη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έφερε τον τίτλο «“Νεοπροεδρικοί” κατά Κασσελάκη: Tον κατηγορούν ότι δίνει τα κλειδιά του κόμματος στον Νίκο Παππά». Ηταν εμφανές πως το κείμενο αυτό ήταν γραμμένο από «έμπειρο» χέρι, από κάποιον ή κάποια που γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι λίγα εικοσιτετράωρα πριν είχε πραγματοποιηθεί η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος από την οποία είχαν προκύψει τα πρόσωπα που θα στελέχωναν την Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου όπως επίσης και την Επιτροπή Θέσεων του Συνεδρίου.

 

Οι τριάντα «ριγμένοι»

Στο κείμενο γινόταν αναλυτική καταγραφή των προσώπων που συμμετείχαν στη διαδικασία, με εκτενή αναφορά σε ποιον «κύκλο» ανήκει ο καθένας εξ αυτών, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως οι μεγάλοι «ριγμένοι» ήταν τα 30 άτομα που είχαν υπογράψει για την υποψηφιότητα Κασσελάκη πριν από μερικούς μήνες, αλλά και ορισμένοι από τους βασικούς υποστηρικτές του νέου προέδρου, όπως ο Παύλος Πολάκης, ο Γιώργος Τσίπρας και η Θεοδώρα Τζάκρη.

 

Ταυτόχρονα γινόταν λόγος για σχεδόν πλήρη κυριαρχία του Νίκου Παππά στις εσωκομματικές διαδικασίες, προσθέτοντας ότι το «8% (ποσοστό που έλαβε ο Νίκος Παππάς στην κούρσα διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα) αποδείχτηκε δάσκαλος στην ίντριγκα». Πιο συγκεκριμένα το κείμενο ανέφερε πως οι «κομματικοί», τους οποίους χρέωνε στον Νίκο Παππά, ήταν 23 και οι «βοσκοί», τους οποίους χρέωνε στον Παύλο Πολάκη, ήταν 5.

 

Και πιο κάτω το κείμενο ανέφερε: «Αναλυτικά, στην ΚΟΕΣ θα συμμετέχουν, εκ των 30 μελών της Κ.Ε. που συνυπέγραψαν την αρχική αίτηση Κασσελάκη, μόνο τρεις κυρίες. Πρόκειται για τις Ελένη Γιακουμάκη, Χρύσα Καραγιάννη και Θεοδώρα Τζάκρη. Στην Επιτροπή Απόφασης και Θέσεων, εκ των 30 που υπέγραψαν την αρχική αίτηση Κασσελάκη, θα συμμετέχουν μόλις δύο, ο Παύλος Πολάκης και ο Γιώργος Τσίπρας». Ακολουθούσαν τα 25 ονόματα που στήριξαν την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη και τα οποία δεν συμπεριλαμβάνονταν στη λίστα με τις θέσεις ευθύνης.

 

Η λύση δόθηκε, έστω για κάποιους απ’ αυτούς, δύο μέρες μετά τα δημοσιεύματα όταν στην κομματική «Αυγή» διέρρευσε η είδηση περί ενεργοποίησης 11 «νέων προσώπων-κλειδιών», τα οποία αποφάσισε να αξιοποιήσει ο κ. Κασσελάκης. Στους 11 περιλαμβάνονταν άτομα που είχαν μείνει εκτός νυμφώνος από τις διαδικασίες της Κεντρικής Επιτροπής και ανήκαν -σύμφωνα πάντα με τα δημοσιεύματα- στους «παραπονούμενους».

 

Αλλά και γι’ αυτούς υπήρξε γκρίνια, με την κριτική να γίνεται πάλι μέσω διαρροών και η οποία ξεκινούσε απ’ το επιχείρημα «πώς ακριβώς επιλέχθηκαν αυτοί οι άνθρωποι, ποιο όργανο τους εξέλεξε και ποια είναι η κομματική τους πείρα» κι έφτανε στο «τι θα γίνει με αυτούς που έμειναν πίσω».

 

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να τους ικανοποιείς όλους, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με θέσεις ευθύνης. Πάντως, η κίνηση αυτή φαίνεται πως ηρέμησε -προς το παρόν τουλάχιστον- τα πνεύματα. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα στο πλαίσιο της ανασυγκρότησης των νομαρχιακών και των οργανώσεων μελών του κόμματος και ποιες θα είναι οι σφαίρες επιρροής τους.

 

Η συνέντευξη

Το βράδυ της Πέμπτης ο Στέφανος Κασσελάκης παραχώρησε συνέντευξη στο Kontra και τη Νατάσα Γιάμαλη. Σταχυολογώντας τις τοποθετήσεις του αξίζει να αναφερθεί ότι απάντησε ξεκάθαρα «ναι» στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού. Πριν από μερικές μέρες κομματικές πηγές σημείωναν πως η Κουμουνδούρου σκεφτόταν θετικά προς αυτήν την κατεύθυνση αφού προηγουμένως «εξέταζαν τη σχετική διάταξη».

 

Ενδιαφέρον είχε η απάντησή του στο τι θα κάνει αν χάσει στις ευρωεκλογές. Σε αυτό το ενδεχόμενο είπε ότι δεν θα είναι «προσωπική» ήττα αλλά «κοινωνική», χωρίς να εξηγήσει στη συνέχεια τι ακριβώς εννοεί. Από την απάντηση που έδωσε για το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ έγινε αντιληπτό πως η σχέση με τον Νίκο Ανδρουλάκη δεν είναι η καλύτερη δυνατή, καθώς, όπως είπε, «δεν νομίζω ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή η οποιαδήποτε κίνηση ή βάση συνεργασίας».

 

Στο ίδιο πλαίσιο και επιχειρώντας να εξηγήσει τη δήλωση που έκανε το βράδυ της Τετάρτης σε εκδήλωση για την επιχειρηματικότητα των νέων, πως «δεν θα χωρίσουμε τους Ελληνες ταξικά, έχουμε ζήσει αρκετή διχόνοια ως έθνος. Δεν χρειάζεται άλλο», ανέφερε ότι «η εφαρμοσμένη πολιτική μας είναι ξεκάθαρα λαϊκή. Δεν υπάρχει λόγος να κατεβαίνουμε στις εκλογές με το ένα μέρος να δαιμονοποιεί το άλλο μέρος. Η ρητορική μίσους δεν με εκφράζει. Θέλουμε κοινωνική ειρήνη».

Οταν αποφασίζονται μέτρα που ήδη ισχύουν

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Για όσους ζουν σαν πόλεμο τον αθλητισμό, όντας πειθήνιοι στρατιώτες, έμμισθοι λοχαγοί ή στρατηγοί-«ευπατρίδες», το βόλεϊ είναι ένα άθλημα λάιτ. Δίχως σωματική επαφή των παιχτών, δεν διευκολύνεται η ταύτιση και η εκτονωτική απελευθέρωση αδρεναλίνης και οπαδικής φανατίνης. Κι όμως. Στην πάντα πρωτοπόρο πατρίδα μας, το βόλεϊ χρησιμοποιήθηκε δύο φορές σαν πρόφαση πολέμου από τους στρατούς που συμπλέκονται στον διαρκή, ακήρυχτο εμφύλιό μας. Στις 29.3.2007, στην Παιανία, σε ραντεβού θανάτου στο περιθώριο του αγώνα βόλεϊ των γυναικείων ομάδων Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, δολοφονήθηκε από οπαδούς του ΟΣΦΠ ο Μιχάλης Φιλόπουλος, οπαδός του ΠΑΟ. Και την περασμένη Πέμπτη, στο περιθώριο του πετοσφαιρικού ντέρμπι των δύο «αιωνίων» στο κλειστό του Ρέντη (συνήθως άδειο, ακόμα και σε κρίσιμους ευρωπαϊκούς αγώνες), ένας αστυνομικός τραυματίστηκε βαριά από ναυτική φωτοβολίδα και χαροπαλεύει. Ο ολυμπιακών φρονημάτων βολιδοβόλος, 18 ετών, ομολόγησε ότι τον δασκάλεψαν και τον εξόπλισαν κάποιοι «καθοδηγητές».

 

Κι έπειτα ήρθε η «οργή» του πρωθυπουργού. Την ανακοίνωσε ο ίδιος στα σόσιαλ μίντια, την έκαναν μέγα θέμα τα φιλικά του ΜΜΕ, με προεξάρχουσα την ΕΡΤ, που παίζει άνευ αιδούς και ενδοιασμών τον προπαγανδιστικό της ρόλο. Η κοινωνία όμως δεν χρειάζεται «οργισμένο» πρωθυπουργό, αλλά φρόνιμο και αποφασισμένο. Κι όταν σκοτώθηκε ο Αλκης Καμπανός στη Θεσσαλονίκη, Φλεβάρη του 2022, οργισμένος θα ήταν. Το ίδιο και τον περασμένο Αύγουστο, όταν σκοτώθηκε ο Μιχάλης Κατσουρής έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ. Τότε που η ορδή των Κροατών ναζιστών διέσχισε ανενόχλητη τη μισή Ελλάδα.

 

Δεν έχει μνήμη και βάθος η οργή αυτού του είδους. Δεν τολμάει να αντιπαρατεθεί όντως στους υπευθύνους, «όσο ψηλά κι αν βρίσκονται», και ας ορκίζεται ότι αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος. Και δεν είναι ικανή να αποφασίσει τίποτε ουσιαστικότερο από μέτρα που έχουν αναγγελθεί ξανά και ξανά: κάμερες, ηλεκτρονικό εισιτήριο, ταυτοπροσωπία. Μα δεν ίσχυαν ήδη;

 

«Ο Μιχάλης ας είναι ο τελευταίος», είπαμε όλοι το 2007. «Ο Μιχάλης ας είναι ο τελευταίος», ξανάπαμε τον Αύγουστο. Οι μονίμως σπασμωδικές αντιδράσεις της κυβέρνησης, όμως, δείχνουν ότι δεν θα κλείσει ποτέ ο κύκλος της οπαδικής βίας. Εχει και κοινωνικό χρωματισμό η βία αυτή, όχι μόνο γηπεδικό. Κι ας λέει ο βαρύς μεταρρυθμιστής Γ. Φλωρίδης ότι αυτά είναι «κολοκύθια με ρίγανη».

Πρωταθλήτρια της ακρίβειας στα είδη διατροφής η Ελλάδα, σύμφωνα με έρευνα του ΕΒΕΑ

 

Επιφυλακτικοί οι καταναλωτές παρά τις μειώσεις και το «πάγωμα» των τιμών από επιχειρήσεις, καθώς οι αυξήσεις που προηγήθηκαν στα ίδια προϊόντα είναι πολύ μεγαλύτερες. Σε έρευνα του ΕΒΕΑ, η Ελλάδα εμφανίζεται σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης να κρατά τα σκήπτρα της ακρίβειας σε βασικά είδη διατροφής. «Πάγωμα» στις τιμές των φαρμάκων. Κόντρα των ακτοπλόων για τη συγκράτηση των ναύλων.

Επιφυλακτικοί εμφανίζονται οι καταναλωτές παρά τις μειώσεις και το «πάγωμα» των τιμών από τις επιχειρήσεις το τελευταίο διάστημα, καθώς οι αυξήσεις που έχουν προηγηθεί στα ίδια προϊόντα είναι πολύ μεγαλύτερες. Σε έρευνα που διεξήγαγε το ΕΒΕΑ, η Ελλάδα εμφανίζεται να κρατά τα σκήπτρα της ακρίβειας σε βασικά είδη διατροφής σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης.

 

Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και τα σούπερ μάρκετ που έχουν εξαγγείλει μέχρι τώρα μειώσεις ή και πάγωμα τιμών φτάνουν τις 28. Μεταξύ των σούπερ μάρκετ και ο Σκλαβενίτης, που ανακοίνωσε «πάγωμα» στις τιμές των τυποποιημένων τροφίμων, ειδών καθαριότητας και ειδών ατομικής υγιεινής από την 1η Ιουνίου ως τις 30 Σεπτεμβρίου. Το σούπερ μάρκετ ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει να μειώνει άμεσα τις τιμές των προϊόντων, όταν οι προμηθευτές μειώνουν τις τιμές των προϊόντων τους, ενώ έκανε λόγο για εκπτώσεις και προσφορές σε όλες τις κατηγορίες προϊόντων που διακινεί.

 

Οι καταναλωτές, ωστόσο, χαρακτηρίζουν ανούσιες τις κινήσεις αυτές των επιχειρήσεων, καθώς οι αυξήσεις που έχουν ήδη γίνει στα ίδια προϊόντα είναι τεράστιες.

 

Ενδεικτική της κατάστασης είναι η έρευνα που διεξήγαγε το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, σύμφωνα με την οποία, η χώρα μας κρατά τα σκήπτρα της ακρίβειας σε βασικά είδη διατροφής συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

 

Για τα αποτελέσματα της έρευνας, ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κ.Μίχαλος ενημέρωσε με επιστολή του τον υπουργό Ανάπτυξης Χρ.Φώλια και τον υφυπουργό Ανάπτυξης Γ.Βλάχο.

 

Οι τιμοληψίες έγιναν μεταξύ 22/05/08 ως 2/06/08 σε αλυσίδες καταστημάτων σε Ελλάδα, Βέλγιο, Αυστρία, Γαλλία και Ισπανία.

 

Στην επιστολή αναφέρεται ότι αισθητά υψηλότερες είναι οι τιμές στην ελληνική αγορά για βασικά είδη διατροφής, όπως το γάλα, το γιαούρτι και το αλεύρι. Συγκεκριμένα, το ένα λίτρο φρέσκο γάλα πωλείται στη χώρα μας προς 1,38 ευρώ, ενώ η τιμή του στις άλλες χώρες κυμαίνεται από 0,99 ευρώ έως 1,1 ευρώ.

 

Οι καταναλωτικές οργανώσεις, μάλιστα, διαμαρτυρόμενες στις υψηλές τιμές που πωλείται το γάλα στην Ελλάδα, κηρύττουν από τις 9 ως τις 14 Ιουνίου εβδομαδιαίο μποϋκοτάζ στο προϊόν, ζητώντας από τους καταναλωτές να μην το αγοράσουν, πληρώνοντας πάνω από ένα ευρώ.

 

Για το ένα κιλό αλεύρι, η τιμή στην ελληνική αγορά είναι 1,6 ευρώ, ενώ στις υπόλοιπες κυμαίνεται από 0,49 ευρώ έως 1,09 ευρώ.

Ωστόσο, οι μεγαλύτερες διαφορές φαίνεται να αφορούν τις τιμές των αρτοσκευασμάτων. Η συσκευασία των 500 γρ. στο ψωμί του τοστ πωλείται προς 2,84 ευρώ στην Ελλάδα, ενώ στο Βέλγιο πωλείται προς 0,78 ευρώ, στην Αυστρία προς 0,55 ευρώ, στη Γαλλία 0,99 ευρώ και στην Ισπανία 1,45 ευρώ.

 

Προκύπτει, δηλαδή, όπως τονίζει το ΕΒΕΑ, ότι η τιμή του συγκεκριμένου συσκευασμένου ψωμιού στην Ελλάδα είναι από διπλάσια έως πενταπλάσια σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες. Αντίστοιχα, η τιμή της μπαγκέτας των 250 γραμμαρίων είναι 0,65 ευρώ στην Ελλάδα, ενώ στη Γαλλία και την Ισπανία η αντίστοιχη τιμή είναι 0,45 ευρώ, δηλαδή κατά 45% περίπου φθηνότερη.

 

Ακόμη, τις υψηλότερες τιμές έχει η Ελλάδα σε είδη όπως αναψυκτικά, ροφήματα, οδοντόκρεμες.

 

Το ΕΒΕΑ τονίζει ότι κλειστές αγορές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτές των καυσίμων και των μεταφορών, αλλά και περιορισμοί, όπως αυτοί που θέτει η αρτοποιητική νομοθεσία σχετικά με τη διάθεση του ψωμιού bake off, εμποδίζουν τη λειτουργία του ανταγωνισμού, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι επιλογές του καταναλωτή και να επιβαρύνεται ο καθημερινός προϋπολογισμός του, ενώ κάνει λόγο και για «μη αποτελεσματική λειτουργία της Επιτροπής Ανταγωνισμού, παρά τα θετικά της βήματα τα τελευταία χρόνια».

 

Στο πλαίσιο αυτό, το ΕΒΕΑ ζητά «να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην καταπολέμηση των αιτίων που προκαλούν το πρόβλημα. Χρειάζονται αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις, με στόχο την ενίσχυση του υγιούς ανταγωνισμού στις αγορές και την άρση των παραγόντων που οδηγούν στην αύξηση των τιμών».

 

Κόντρα κυβέρνησης με πολυκαταστήματα

 

Εν τω μεταξύ, ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Γιώργος Βλάχος ζήτησε και από τους ιδιοκτήτες πολυκαταστημάτων να μειώσουν τις τιμές. «Περιμένουμε έμπρακτη απόδειξη αυτού που αποκαλούμε εταιρική κοινωνική ευθύνη», ανέφερε σε ομιλία του στον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων Λιανικής Πωλήσεως.

 

Ο πρόεδρος του ΣΕΛΠΕ, Θεόδωρος Βάρδας, ωστόσο έδωσε μια σκληρή απάντηση στον υφυπουργό, καταγγέλοντας «κρατικό καρτέλ». «Η αύξηση τιμών», ανέφερε, «οφείλεται στο μεγάλο καρτέλ που λέγεται ελληνικό Δημόσιο, το οποίο δεν δικαιολογεί τίποτα και ποτέ, για ποιο λόγο για παράδειγμα αυξάνει η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ τις τιμές τους».

 

Ο Χρ.Φώλιας απάντησε πως άλλο πράγμα είναι να μειώνει από τα υπερκέρδη και άλλο από το κεφάλαιο.

 

«Παραμύθι τα περί εισαγόμενου πληθωρισμού»

 

«Σε όρους ευρώ, η τιμή του αργού πετρελαίου ήταν 53 ευρώ το 2006 και 50 ευρώ το 2007. Μεταξύ 2006 και 2007 η τιμή της βενζίνης που πληρώνουμε αυξήθηκε κατά 20% και το ερώτημα είναι αν θα βγεί κάποιος υπεύθυνος να μας εξηγήσει γιατί», δήλωσε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπακωνσταντίνου, καλώντας, παράλληλα, «να σταματήσει το παραμύθι περί εισαγόμενου πληθωρισμού».

 

«Υπάρχουν φαινόμενα καρτέλ και εναρμονισμένων πρακτικών στην αγορά και η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα», πρόσθεσε ο κ. Παπακωνσταντίνου.

 

Σε ότι αφορά δε τα εξαγγελθέντα μέτρα για την ενίσχυση των ασθενέστερων εισοδηματικά στρωμάτων ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ ανέφερε πως «ούτε εκατό εκατομμύρια ευρώ δεν θα δοθούν φέτος για το Ταμείο κατά της φτώχειας, πόσο μάλλον αυτά τα μαγικά νούμερα που διαδίδει η κυβέρνηση».

 

Και πρόσθεσε ότι «καλούμε την κυβέρνηση να πάρει τα επιπρόσθετα έσοδα από τον ΦΠΑ των πετρελαιοειδών και τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης, τα οποία έχει εξ αιτίας της αύξησης της τιμής του πετρελαίου το 2008 και να τα δώσει στο Ταμείο κατά της φτώχειας, καθώς αυτά τα επιπρόσθετα έσοδα είναι τουλάχιστον 500 εκατομμύρια ευρώ».

 

 

Ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο, αλλά τον απειλούν τα γεγονότα…

 

Τα προβλήματα με τα οποία θα βρεθεί αντιμέτωπη η κυβέρνηση και μπορούν να θέσουν εν αμφιβόλω την κυριαρχία της ΝΔ.

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η διαπίστωση είναι πανθομολογούμενη: ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του δεν απειλούνται από (υπολογίσιμο)  αντίπαλο,  κόμμα ή πολιτικό αρχηγό.

 

Διότι το ποσοστό που απέσπασαν στις εκλογές είναι ανέλπιστα υψηλό για δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Το εκλογικό σώμα αποδυνάμωσε το μέχρι τότε βασικό αντίπαλο κόμμα(ΣΥΡΙΖΑ) και δεν ενίσχυσε κάποιο άλλο με αξιοσημείωτο ποσοστό.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη βρίσκεται σε περιδίνηση. Ήδη θεωρείται πολύ αμφίβολο αν διατηρεί το γλίσχρο 18% των εκλογών του Ιουνίου. Και τείνει να κυριαρχήσει η(δημοσκοπική, προς το παρόν) βεβαιότητα ότι στις εκλογές του Ιουνίου του 2024 δεν θα βρίσκεται στη δεύτερη θέση. Το ΠΑΣΟΚ είχε μεν σημαντική ποσοστιαία άνοδο, αλλά το(παρά κάτι) 12% είναι πολύ χαμηλό. Δημοσκοπικά εμφανίζει νέα άνοδο. Όμως, ακόμα κι αν κατακτήσει τη δεύτερη θέση,  δύσκολα θα θεωρηθεί απειλητικός αντίπαλος για τη ΝΔ με ποσοστό  που δεν  θα ξεπερνάει το 20%.

 

 

Αν αυτή η εικόνα αποτυπωθεί και στις ευρωεκλογές, όση φθορά κι αν έχει η ΝΔ-και θα έχει- δεν θα απειληθεί. Εκτός αν…

 

Στο σημείο αυτό αξίζει να υπενθυμίσουμε μια γνωστή ρήση του παλιού πρωθυπουργού της Μ.Βρετανίας Χάρολντ Μακμίλαν. Όταν τον  ρώτησε ένας δημοσιογράφος τι φοβάται περισσότερο, απάντησε: «Τα γεγονότα, αγαπητέ μου, τα γεγονότα».

 

 

Στην πρώτη τετραετία είχαμε πολλά γεγονότα που θα μπορούσαν να απειλήσουν μια κυβέρνηση. Όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε πολλά υπέρ της: ήταν φρέσκια, ο αντίπαλός της (ΣΥΡΙΖΑ) απαξιωμένος, τα Μνημόνια είχαν τελειώσει και δεν δίστασε να μοιράσει περισσότερα από 50 δισεκατομμύρια σε εκατομμύρια ψηφοφόρους. Κάπως έτσι ήρθε η νέα μεγάλη εκλογική νίκη.

 

Κάπως έτσι θα πάει και η νέα κυβερνητική θητεία; Χλωμό φαίνεται. Το μόνο που εξακολουθεί να διατηρεί ως πλεονέκτημα είναι η απουσία ισχυρού πολιτικού αντιπάλου.

 

Τώρα, όμως, έχει απέναντί της ένα ισχυρό δίδυμο προβλημάτων. Η θηριώδης ακρίβεια, πρωτοφανής εδώ και 30 χρόνια, πλήττει πλέον σχεδόν τους πάντες,  πλην των πολύ εύπορων και των φοροφυγάδων.  Όλες οι άλλες κοινωνικές ομάδες βλέπουν μήνα με το μήνα το εισόδημά τους να συρρικνώνεται και τη ζωή τους να χειροτερεύει, αφού δυσκολεύονται να αγοράσουν τα είδη που πριν από δύο χρόνια αγόραζαν με σχετική άνεση. Τα δύο προηγούμενα χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιστάθμισε σε σημαντικό βαθμό αυτές τις απώλειες, μοιράζοντας πάσης φύσεως  οικονομικές ενισχύσεις. Αυτό δε μπορεί να συνεχιστεί, διότι δεν το επιτρέπει ούτε η κατάσταση στην Ευρώπη(ήδη η Γερμανία απειλείται από την ύφεση).

 

Επιπλέον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί να απειληθεί και από άλλα-απρόβλεπτα και δυσεπίλυτα-προβλήματα, όπως αυτά που ανέκυψαν εσχάτως με αφορμή τη βία στον αθλητισμό. Δεν είναι μόνο ότι αυτά την φέρνουν αντιμέτωπη με πολυπληθείς επαγγελματικές κατηγορίες ψηφοφόρων, όπως οι αστυνομικοί. Αλλά τα μέτρα που πήρε προκαλούν την αντίδραση ισχυρών επιχειρηματικών (και μιντιακών) συμφερόντων, όπως είναι αυτά των(και) ιδιοκτητών των μεγάλων ομάδων.

 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται στην αρχή τη δεύτερης θητείας της. Η οποία-είναι βέβαιο- δεν θα είναι άνετη σαν την πρώτη. Αν επαναπαυθεί  στην απουσία ισχυρού πολιτικού αντιπάλου, μπορεί να βρεθεί προ εκπλήξεων. Διότι τα προβλήματα είναι εδώ και τα γεγονότα παραμονεύουν. Μπορεί, στην πρώτη τετραετία, να γλίτωσε από φωτιές και πλημμύρες, αλλά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.

 

Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί  να «την πατήσει» από την πολλή σιγουριά. Όπως το έχει πει ο παλιός οδηγός αγώνων Μάριο Αντρέτι: «Αν νομίζεις ότι τα έχεις όλα υπό έλεγχο, τότε δεν τρέχεις αρκετά γρήγορα»…

Κεκλεισμένων των θυρών

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Με κλειστές (ή κλεισμένες) τις πόρτες, σημαίνει ο τίτλος. Από τα ελληνικά, τα λεγόμενα λόγια· όχι λόγια, όπως λέμε «άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε», αλλά λό-γι-α, αναλυτικά, των λογίων, όχι των λογιών λογιών, του τσούρμου, των οπαδών, να το φέρουμε στα τωρινά μας χαΐρια, δικά μας είτε δικά τους· των ανευθυνο-υπεύθυνων. Μετοχή είναι το «κεκλεισμένων», του παρακείμενου, όχι του παρακεί, του άσχετου και αμέτοχου, του παρακείμενου της γραμματικής, που είναι ένας χρόνος μετά τον αόριστο και ένας πριν από τον υπερσυντέλικο.

 

Αυτά από το ρήμα «κλείνω», παθητικό «κλείνομαι» της νεότερης γλώσσας, της μεσαιωνικής που λένε· παράδειγμα επίκαιρο: «κλείνομαι στη μικρή περιοχή», επί ποδοσφαίρου. Αν ήταν στην αρχαία, θα είχαμε «κλείω» και «κλείομαι» (εξ ου και «απo-κλείομαι», «περι-κλείομαι»).

 

Οπότε ο τίτλος θα ήταν «κεκλειμένων των θυρών» ή «των θυρών κεκλειμένων». Που όμως θα ήταν σημειολογικά ανιστόρητο, διότι απλούστατα τα αρχαία στάδια δεν είχαν θύρες-πόρτες για να κλείσουν, είχαν πύλες ανοιχτές. Πόρτες-θύρες και μάλιστα βαριές μπήκαν στις ρωμαϊκές αρένες (παλαίστρες), όπου κατακρεουργούνταν οι (σκλάβοι) μονομάχοι μεταξύ τους ή από άγρια θηρία προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού και των αυτοκρατόρων που είχαν και το πακέτο των μετοχών των εταιρειών αλληλοεξόντωσης με την επωνυμία «άρτον και θεάματα», λατινιστί «panem et circenses»· εκ του οποίου λατινικού «circenses» προέρχεται το μεταγενέστερο εξελληνισμένο «τσίρκουλα».

 

Επειδή λοιπόν στα αρχαία στάδια δεν υπήρχαν «Θύρα 7» και «Θύρα 13» ούτε «Θύρα 4» και «Θύρα Original» (γράφω… στην τύχη) για να κλείνουν όποτε σημειώνονταν κρούσματα (εκ του κρούω/χτυπώ, αλλά ποιος ακούει…) βίας, δύο τινά, υποθέτω, συνέβαιναν: Ή δεν σημειώνονταν επεισόδια βίας, εντός και εκτός σταδίων ή δεν υπήρχαν «κεκλεισμένες θύρες», επειδή δεν υπήρχαν θύρες. Τώρα, αν το «κεκλεισμένων των θυρών» κλείνει τη βία έξω από ή μέσα στα γήπεδα… Περιμένουμε διευκρινιστική εγκύκλιο! Παρεμπιπτόντως, στα αρχαία η ντροπή λεγόταν αιδώς και οι ξεδιάντροποι, αναιδέστατοι…

 

Μια φωτοβολίδα...

 

 γράφει η Ιωάννα Σωτήρχου

 

Μπορεί να φωτίσει το χάος μια φωτοβολίδα; Πόσο φως να ρίξει στο έρεβος των σκοτεινών μηχανισμών; Μπορεί να διασπάσει το σκότος που φωλιάζει σε σχεδόν εφηβικές ψυχές; Παιδιά που δεν το ’χουν σε τίποτα ακόμα και να σκοτώσουν.

 

Ανέκαθεν οι νεαρές ηλικίες αποτελούσαν περιζήτητη ομάδα στρατολόγησης κάθε λογής στρατηλατών: χωρίς τη δύναμη του αυτοπεριορισμού, χωρίς τη γνώση για την αξία της ζωής, οι νεαροί στρατιώτες ήταν πάντα χειραγωγήσιμοι εκτελεστές των δολοφονικών επιταγών οργανωμένων συμφερόντων. Τρομάζει η βία που ξεπέρασε το όριο του Γυμνασίου αγγίζοντας τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Η ανελέητη. Στον τρόπο εκδήλωσης -με μαχαίρια-πεταλούδες, άγρια γρονθοκοπήματα και κλοτσιές- αλλά και στον λόγο που τη συνοδεύει: «σκότωσέ τον», «ψόφα». Αυξημένου κινδύνου πλέον μια βόλτα στο πάρκο ή στην πλατεία για τον μαθητόκοσμο.

 

Πόσο μόνη μεγαλώνει αυτή η νέα γενιά, η γεννημένη στην κρίση; Ποια στέρηση είναι αυτή που γεννά το τέρας; Είναι η πείνα, η παραμέληση, η έλλειψη αξιών ή η έλλειψη αγαθών; Τα λόγια παγώνουν όσο ένας νέος άνθρωπος, βαρύτατα τραυματισμένος, χαροπαλεύει. Μπορεί η γρήγορη ανακάλυψη των δραστών να έχει κάτι το παρηγορητικό μπροστά στον ορίζοντα της δικαιοσύνης.

 

Ομως τι να σκεφτείς όταν δεν συμβαίνει το ίδιο σε αντίστοιχα περιστατικά, όπως το 2017, στον σοβαρότατο τραυματισμό πανεπιστημιακού από φωτοβολίδα, που η πλημμελής διερεύνησή του οδήγησε στην αρχειοθέτηση πέντε χρόνια αργότερα; «Σας καλώ σε αναστοχασμό, αργά ή γρήγορα θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας» είχε προφητικά γράψει διαπιστώνοντας την πλήρη αδράνεια των Αρχών στην υπόθεσή της η Νατάσα Τσουκαλά. Στη συμπόνια μας δεν υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Στον τρόπο διερεύνησης των Αρχών μήπως όμως υπάρχουν;

Ας μιλήσουμε σοβαρά για τη βία. Μέσα και έξω από τα γήπεδα

 

γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

   

Ναι, στα γήπεδα υπάρχει βία. Και έξω από αυτά υπάρχει βία. Και είναι κυρίως νεανική βία. Και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και όλη την Ευρώπη.

 

Οι παραπάνω διαπιστώσεις κανονικά θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες και να αποτελούν την αφετηρία και τη βάση οποιασδήποτε σοβαρής συζήτησης για το πώς θα αποφύγουμε να ξαναζήσουμε τραγικές στιγμές όπως αυτές στου Ρέντη.

 

Μόνο στην Ελλάδα αποφεύγουν τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας αυτοί που έχουν την ευθύνη να χαράξουν πολιτική. Αντιθέτως, η λογική τους είναι απλουστευτική, σχηματική και ως τέτοια αδυνατεί να κατανοήσει το φαινόμενο στο βάθος του και κατ’ επέκταση να συμβάλλει στην πραγματική αντιμετώπισή του.

 

Απλώς θέλουν να δείχνουν «ότι επιδεικνύουν πυγμή», ότι «παίρνουν μέτρα», ότι θα επιδείξουν «μηδενική ανοχή».

 

Συναγωνίζονται αυτές οι δηλώσεις όσες αφορούν την «καταπολέμηση της ακρίβειας» για να θυμηθούμε μια άλλη ανοιχτή πληγή της ελληνικής κοινωνίας, που επίσης αντιμετωπίζεται αυτή τη στιγμή από την κυβέρνηση αμιγώς επικοινωνιακά λες και οι τιμές θα πέσουν ως δια μαγείας με βίντεο στο TikTok.

 

Ωστόσο, ακριβώς επειδή μιλάμε για τη βία, αυτή που σκοτώνει ή σακατεύει και αυτή που καταστρέφει τις ζωές όσων εμπλέκονται στον φαύλο κύκλο της, χρειάζεται διαφορετική κατεύθυνση για την πραγματική διερεύνηση του τι ακριβώς συμβαίνει και πώς μπορεί όντως να αντιμετωπιστεί.

 

Για παράδειγμα αποφασίζεται τώρα να παρθούν μέτρα, που κυρίως έχουν τη μορφή των άδειων γηπέδων. Και αυτό παρότι δεν είχαμε ένα περιστατικό που συνέβη εντός ενός γηπέδου, αλλά σε απόσταση από αυτό.

 

Το κυριότερο δεν προσφέρεται καμιά εξήγηση γιατί τα άδεια γήπεδα (μια πρακτική που κυρίως μέχρι τώρα αποτελούσε ποινή για ομάδες, παρά μέσο αντιμετώπισης της βίας) θα παίξουν κάποιο ρόλο.

 

Εκτός και εάν πάμε με ένα αφήγημα βάσει του οποίου για την βία γύρω από γήπεδα φταίει το ποδόσφαιρο. Ή το βόλεϊ. Ή το μπάσκετ. Οπότε ας ξεμπερδεύουμε με τα σπορ να ξεμπερδέψουμε με τη βία.

 

Όμως, ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση αυτού του λογικού άλματος, θα πρέπει να τεκμηριωθεί, επίσης, γιατί επιλέγεται τώρα να ληφθούν τα συγκεκριμένα μέτρα.

 

Απορία που προκύπτει εύλογα δεδομένου ότι πρόσφατα είχαμε τραγικές περιπτώσεις «οπαδικής βίας» δύο στη Θεσσαλονίκη και μία στη Νέα Φιλαδέλφεια.

 

Πρώτα, τον τραγικό φόνο ενός Βούλγαρου οπαδού του Άρη, του Τόσκο Μποζατσίσκι, που καταδιώχτηκε από οπαδούς του ΠΑΟΚ και σκοτώθηκε όταν τον χτύπησε το αμάξι της συντρόφου ενός βασικού οργανωμένου οπαδού του ΠΑΟΚ.

 

Και βέβαια είχαμε την τραγική δολοφονία του Άλκη Καμπανού, πάλι από οργανωμένους οπαδούς του ΠΑΟΚ, που μάλιστα πρωτόδικα καταδικάστηκαν σε πολύ βαριές ποινές.

 

Ακολούθησε η δολοφονία του οπαδού της ΑΕΚ, Μιχάλη Κατσούρη στη Νέα Φιλαδέλφεια από Κροάτες χούλιγκαν που έδρασαν σε συνεργασία με Έλληνες χούλιγκαν και με «σύμμαχο» τα τραγικά λάθη της αστυνομίας ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του.

 

Γιατί με αφορμή αυτά τα περιστατικά δεν αποφασίστηκε να ληφθούν σοβαρά μέτρα, ιδίως μάλιστα σε σχέση με γεγονότα όπου η συσχέτιση με ομάδες και οργανωμένους οπαδούς ήταν παραπάνω από εμφανής;

 

Η ερώτηση δεν είναι καθόλου ρητορική. Αντιθέτως, την έχουν εμμέσως πλην σαφώς δώσει τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη.

 

Στην περίπτωση των δύο τραγικών θανάτων στη Θεσσαλονίκη, που μάλιστα αναδείκνυαν και πολύ συγκεκριμένα προβλήματα μιας ορισμένης «οπαδικής κουλτούρας» που ενισχύθηκε με συγκεκριμένους τρόπους το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση φοβήθηκε το πολιτικό και εκλογικό κόστος.

 

Ήταν η εποχή που έβλεπε να έχει δυνητικές απώλειες στη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα, που έβλεπε τον Βελόπουλο να ανεβαίνει, που συνειδητοποιούσε ότι ειδικά στα βόρεια ένα κοινό «αντιεμβολιαστών» ήταν δυσαρεστημένο με την κυβέρνηση και δεν ήθελε να το δυσαρεστήσει και άλλο. Για όλους αυτούς τους λόγους τότε δεν υπήρξε καμιά πρωτοβουλία για μέτρα ανάλογα με αυτά που λαμβάνονται τώρα.

 

Τώρα θεωρεί ότι μπορεί να τα πάρει, χωρίς να δίνει πειστική εξήγηση γιατί τώρα και όχι τότε, που παρεμπιπτόντως αν είχε γίνει κάτι  ουσιαστικό ίσως να είχε αποφευχθεί το τραγικό τώρα.

 

Όμως, είναι λάθος η συζήτηση να περιοριστεί στην κριτική γιατί η κυβέρνηση δεν πήρε αυτά τα μέτρα νωρίτερα. Γιατί το πιο σοβαρό και κρίσιμο ζήτημα είναι ότι αυτά τα μέτρα στην πραγματικότητα δεν απαντούν στην ουσία του προβλήματος.

 

Γιατί όλη η συζήτηση γίνεται με όρους αθλητικής βίας, που αποπροσανατολίζουν.

 

Γιατί αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι μια βία που είναι ειδικά αθλητική. Πολύ περισσότερο δεν είναι μια βία πρωτίστως αθλητική.

 

Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι μία βία νεανική. Ένα πολυπαραγοντικό κοινωνικό πρόβλημα που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με όρους καταστολής, όχι γιατί δεν έχει έντονα στοιχεία παραβατικότητας, αλλά γιατί δεν αρκεί μόνο αυτό.

 

Αυτή η νεανική βία σε άλλες εποχές πιθανώς να μπορούσε να «αποσυμπιέζεται» στο δρόμο, συχνά να συνδέεται και με πολιτικά αιτήματα, ενίοτε να μπορεί μέσα από αυτή τη διαδικασία να παίρνει ακόμη και λιγότερο βίαιες μορφές.

 

Τώρα φαίνεται να παίρνει πιο βίαιες μορφές και να σχετίζεται και περισσότερο με τα σπορ. Και βεβαίως να εμπλέκεται με όλα τα προβλήματα που έχουν να κάνουν με το «οπαδικό φαινόμενο».

 

Όμως, αυτό δεν αναιρεί ένα βασικό γεγονός: δεν είναι μια βία που προκύπτει επειδή οι άνθρωποι πηγαίνουν στις εξέδρες των γηπέδων, οπότε άμα τις αδειάσουμε θα λύσουμε και το πρόβλημα.

 

Ούτε είναι μια βία που προκύπτει επειδή οι άνθρωποι παρακολουθούν αθλήματα δια ζώσης, οπότε εάν δεν τους επιτρέπουμε να τα παρακολουθούν δια ζώσης θα προκύπτει λιγότερη βία.

 

Για να μην αναφερθώ στο ίδιο το γεγονός ότι τα κρούσματα βίας που σχολιάζουμε εδώ δεν έγιναν μέσα σε ένα γήπεδο. Έγιναν σε απόσταση από αυτά. Στην περίπτωση της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού δεν έγινε καν σε ημέρα αγώνα.

 

Επομένως, εάν μιλήσουμε για τη νεανική βία, ας μιλήσουμε για την ουσία. Ας δούμε ποιες κοινωνικές συνθήκες την γεννούν. Ας αναλογιστούμε με τι τρόπο μπορεί να γίνει μια μη βίαιη «αποσυμπίεση» αυτής της κοινωνικής έντασης. Και μόνο τότε και σε άμεση συσχέτιση με αυτό ας δούμε όντως τι δεν πάει καλά με το ποδόσφαιρο, τις προβληματικές καταστάσεις σε σχέση με το ευρύτερο «οπαδικό φαινόμενο».

 

Διαφορετικά δεν ξεφεύγουμε από τα όρια της επικοινωνιακής διαχείρισης, της επιλεκτικής «ευαισθησίας» και των μέτρων που καμιά σχέση δεν έχουν με την ουσία του προβλήματος, επομένως δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν.

Ο Δραγασάκης και το τρίτο ημίχρονο

 

Στο ποδόσφαιρο κανένα «τρίτο ημίχρονο» δεν παίζεται στους αγωνιστικούς χώρους. Το «τρίτο ημίχρονο» παίζεται στα αποδυτήρια. Αυτή την εικόνα του τρίτου ημιχρόνου περιέγραψε ο κ. Δραγασάκης.

«Ησκέψη μου πάει εμένα κατευθείαν στο τρίτο ημίχρονο». Αυτή η δήλωση του Γιάννη Δραγασάκη αποτελεί πρόβλεψη του εκλογικού αποτελέσματος των επερχόμενων Ευρωεκλογών. Δυσοίωνη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Με λίγα λόγια και σε απλά ελληνικά ο κ. Δραγασάκης προδικάζει ότι ο κ. Κασσελάκης δεν θα πετύχει τον εκλογικό του στόχο. Και ότι είναι πολύ πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να περάσει κάτω από τον πήχη του 17% που θα του επέτρεπε να ισχυριστεί ότι παρά την υπονόμευση που δέχθηκε κατάφερε να διατηρήσει αλώβητα τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.

 

 

Πού παίζεται το τρίτο ημίχρονο;

 

Στο ποδόσφαιρο, από όσο ξέρουμε, κανένα «τρίτο ημίχρονο» δεν παίζεται στους αγωνιστικούς χώρους. Το «τρίτο ημίχρονο» παίζεται στα αποδυτήρια. Αν μάλιστα ο αγώνας που έχει προηγηθεί είναι κομβικής σημασίας και η ομάδα δεν τα καταφέρει το σκηνικό είναι πάνω κάτω το εξής: απογοήτευση, κατήφεια, μουρμούρα.

 

Και στο τέλος την πληρώνει ο προπονητής. Δύσκολο να αλλάξεις όλους τους παίκτες της ομάδας. Άντε να βάλεις τους χαρακτηριζόμενους ως «μοιραίους» στον πάγκο. Συνήθως αυτός που φεύγει είναι ο προπονητής. Έρχεται άλλος μήπως και καταφέρει η ομάδα να πάρει τα πάνω της.

 

Αυτή την εικόνα του τρίτου ημιχρόνου περιέγραψε ο κ. Δραγασάκης. « Τι κάνουμε μετά; Τι κάνουμε σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του, όπου έχουμε κι άλλον φορέα ή φορείς στον ευρύτερο χώρο, αλλά κανείς από τους φορείς δεν μπορεί να απειλήσει την κυριαρχία Μητσοτάκη;» αναρωτήθηκε.

 

Η αναφορά του κ. Δραγασάκη παραπέμπει σε μια εικόνα που με βάση τα όσα καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις είναι πολύ πιθανό να την δούμε αμέσως μετά τη λήψη του ντέρμπι (ο Θεός να το κάνει) των Ευρωεκκλογών.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστά χαμηλότερα από αυτά των εθνικών εκλογών δεν θα μπορεί πράγματι να παίξει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το αφήγημα με το οποίο ο κ. Κασσελάκης κέρδισε την εσωκομματική διαδικασία (είμαι αυτός που θα κερδίσει τον Μητσοτάκη) θα έχει πάει περίπατο στο Τέξας.

 

Αν μάλιστα μετά τις Ευρωεκλογές ο κ. Κασσελάκης δει την πλάτη και του κ. Ανδρουλάκη (το ΠαΣοΚ δείχνει η αναφορά στον άλλο φορέα του χώρου), τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα για τον προ μηνών πολλά υποσχόμενο νέο ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Υπάρχει, βέβαια και μια άλλη, η πιο σημαντική, ίσως, παράμετρος. Να μην μπορεί, όπως είπε ο κ. Δραγασάκης και είναι το πιο πιθανό να συμβεί μετά το εκλογικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, κανείς από τους φορείς του καλούμενου προοδευτικού χώρου να απειλήσει την κυριαρχία του κ. Μητσοτάκη.

 

Τι γίνεται τότε; Η μία περίπτωση είναι οι προοδευτικές δυνάμεις και η βάση τους να είναι θεατές σε ένα ακόμα εκλογικό περίπατο του κ. Μητσοτάκη. Η άλλη να προσπαθήσουν να βρουν τρόπο συνεννόησης μήπως και κάνουν τις επόμενες εκλογές ντέρμπι.

 

Εδώ βρίσκεται το κλειδί της μάχης των Ευρωεκλογών. Ο δεύτερος θα μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο του καθοριστικού παράγοντα στις όποιες εξελίξεις ακολουθήσουν.

 

Με λίγα λόγια. Τον νικητή του επόμενου παιχνιδιού τον ξέρουμε. Μένει να δούμε ποιος θα προκριθεί στο UEFA. Θα έχει και αυτό τη σημασία του. 

Δημήτρης Χόνδρος

Αποχώρησε και ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης από τον ΣΥΡΙΖΑ

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει με κατάρρευση σημειώνει στην επιστολή του και εκτοξεύει βέλη κατά του Στέφανου Κασσελάκη.

Με επιστολή του προς την γραμματέα του κόμματος, Ράνια, Σβίγκου, ο πρώην βουλευτής Θεσσαλονίκης ανακοινώνει την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, ασκώντας δριμεία κριτική στον νέο πρόεδρο του κόμματος.

 

 

Ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης προειδοποιεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει με κατάρρευση, προσθέτει ότι « αλληλεγγύη και η συλλογικότητα, ταυτοτικές αξίες της Αριστεράς, έδωσαν τη θέση τους στο διχασμό και την εχθροπάθεια» και υπογραμμίζει «σήμερα αδυνατώ να συγχρονίσω τα πολιτικά μου βήματα με τη νέα πραγματικότητα που οριοθετεί τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ».

 

«Σε τελική ανάλυση και επειδή δεν είμαστε αυτό που δηλώνουμε, αλλά αυτό που πράττουμε, οι προοδευτικοί πολίτες αλλά και η κοινωνία συνολικά κρίνουν και αξιολογούν τη στάση, τις πολιτικές πρωτοβουλίες και τις επιλογές όλων μας» καταλήγει. 

Ολόκληρη η επιστολή παραίτησης

 Αγαπητή Ράνια

 

Το προσωπικό και άλλο τόσο συλλογικό ταξίδι “από το Μαύρο στο Φως”,

όπως το ονόμασα στη συνείδησή μου, ξεκίνησε για μένα στις 13 Ιουνίου

του 2013. Στα δύο χρόνια της εθελοντικής εργασίας στην ελεύθερη ΕΡΤ

φοίτησα στο σχολείο των κινημάτων και των συλλογικοτήτων. Εκεί όπου το

“εγώ” του δημοσιογράφου της ΕΡΤ3, μετά από 23 χρόνια δημοσιογραφίας

στην πρώτη γραμμή, έδωσε τη θέση του στο “εμείς” της συνεργασίας με τους

απολυμένους συντρόφους μου με ένα κοινό όραμα και σκοπό: να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.

 

Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα να στρατευθώ στο ψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.- Π.Σ.

στη Θεσσαλονίκη βρήκε εύφορο έδαφος καθώς, μετά την απόλυση και

την ανεργία, είχα ήδη αποφασίσει να επιχειρήσω να προσφέρω στην πόλη

μου και την κοινωνία από το μετερίζι πλέον της πολιτικής.

 

 

Ήταν τότε που ο σημερινός πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. αρθρογραφούσε υπέρ

των απολύσεων εργαζομένων. Τότε που έγραφε ότι θα έπρεπε να είχαν ήδη

απολυθεί πολύ περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι, για να ισχυριστεί

σήμερα ότι ήταν πολύ νέος για να θυμάται τι έγραψε τότε. Εμείς από την

άλλη, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το τι ζήσαμε εκείνη την περίοδο μαζί με τις

οικογένειες μας.

 

Η διαδρομή δύσκολη, με το πιστόλι των μνημονίων στον κρόταφο.

Το καλοκαίρι του 2015 το δίλημμα της διάσπασης αμείλικτο: με ποιους θα

πας και ποιους θα αφήσεις. Η απόφαση τότε καθορίστηκε από την απόλυτη

προτεραιότητα να στηρίξουμε τους ευάλωτους συμπολίτες μας, τους άπορους,

τους άνεργους, να βγει η χώρα από την ανθρωπιστική κρίση με την κοινωνία όρθια.

 

Εάν οι επικοινωνιακές ανάγκες του νέου προέδρου απαιτούν την

καταγγελία της κυβέρνησης 2015-2019, θέλω να υπογραμμίσω, εγώ που δεν

είχα την τιμή να είμαι μέλος της, ότι είμαι περήφανος για αυτήν. Ασφαλώς ο

εχθρός του καλού είναι πάντοτε το καλύτερο, όμως όσα κατάφερε η κυβέρνηση

Τσίπρα για τη χώρα μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες απαιτούσαν θάρρος,

αποφασιστικότητα, ηθική ακεραιότητα, πολιτική ικανότητα με το βλέμμα στο

μέλλον.

 

Η ιστορική Συμφωνία των Πρεσπών, οι νομοθετικές παρεμβάσεις για τα

εργασιακά, τα αναγκαία για την έξοδο από την ασφυκτική οικονομική

επιτήρηση 37 δις και όλα όσα τόλμησε και πέτυχε η κυβέρνηση της

Αριστεράς, αποτελούν παρακαταθήκη που ΚΑΝΕΙΣ δεν δικαιούται να

υποτιμήσει, να αγνοήσει, να παραχαράξει κατά το δοκούν, όποιο αξίωμα

και αν κατέχει.

 

 

Αισθάνομαι αυτές τις μέρες έντονα τη θλίψη και την πικρία των μελών μας

και των πολιτών που μας υποστήριξαν διαχρονικά, όσων αγωνίστηκαν μαζί

μας και συνέβαλαν με ψυχή και λογισμό, όσων αφιέρωσαν πολύτιμο χρόνο

από τη ζωή τους στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.- Προοδευτική Συμμαχία, καθώς παρακολουθούν

το οικοδόμημα αυτό να κινδυνεύει με κατάρρευση.

 

Αναρωτιέμαι πού κρυβόταν άραγε τόσο μίσος σε βάρος συντρόφων που μοιράζονταν τους ίδιους αγώνες και τις ίδιες αγωνίες όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια. Δυστυχώς, πέρα από κάθε νοσηρή φαντασία και αρνητική πρόβλεψη, ο χώρος μας αποπνέει απογοήτευση, συρρίκνωση και ηττοπάθεια. Η ήττα στις βουλευτικές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές καθώς και ο κατακερματισμός των δυνάμεων μας στην προεδρική εκλογή άφησαν ανεπούλωτες πληγές στο σώμα των οργανώσεων μας.

Η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα, ταυτοτικές αξίες της Αριστεράς, έδωσαν τη θέση τους στο διχασμό και την εχθροπάθεια, προκαλώντας αποστροφή σε πολλούς συντρόφους μας, οι οποίοι επιλέγουν πλέον την αποστράτευση και την ιδιώτευση.

 

Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, με τη σημερινή του εικόνα μετάλλαξης και απαξίωσης, τείνει

να καταστεί μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης για την

ελληνική κοινωνία, η οποία αναζητά και αξιώνει ένα συγκροτημένο και

πειστικό σχέδιο εξόδου από την πολύπλευρη κρίση και όχι απόπειρες πορείας προς το “άγνωστο με βάρκα την ελπίδα”. Η ακρίβεια σε όλα τα μέτωπα της

καθημερινότητας, η διαλυμένη δημόσια υγεία και παιδεία, η κρίση

αξιοπιστίας στη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, οι πολλαπλές

προκλήσεις που διαμορφώνουν τη διεθνή πολιτική σκηνή σε μία δύσκολη

συγκυρία, είναι ζητήματα που απαιτούν άμεσες απαντήσεις με συγκεκριμένη κατεύθυνση και πολιτικό περιεχόμενο.

 

Είναι ζωτικής σημασίας ζητούμενο πλέον να κάνουμε ένα “άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά”, για να θυμηθώ τα λόγια του ποιητή. Φθορά και απαξίωση που εντάθηκαν από αυτοσχεδιασμούς, αντιδημοκρατικές εξάρσεις και συνεχείς παλινωδίες της σημερινής ηγεσίας.

 

Όλο το χρονικό διάστημα της θητείας μου στο κοινοβούλιο πορεύτηκα με

γνώμονα τη συνείδησή μου και τις ανάγκες των πολιτών, χωρίς να μετέχω

σε τάσεις, ομάδες, κέντρα λήψης αποφάσεων. Με προβληματισμό και βαθιά

λύπη, αισθάνομαι ότι σήμερα αδυνατώ να συγχρονίσω τα πολιτικά μου βήματα

με τη νέα πραγματικότητα που οριοθετεί τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., μια πραγματικότητα

που σαφέστατα αλλοιώνει την πολιτική του ταυτότητα και ουσία.

 

Θέλω ωστόσο να υπογραμμίσω ότι οι χαρακτηρισμοί και οι απαξιωτικές

αναφορές για συντρόφους με τους οποίους παλέψαμε τόσα χρόνια μαζί

δεν μας αρμόζουν, όποια κι αν είναι η επιλογή τους. Μας ενώνει η περηφάνια

για το χθες, μπορεί να μας ενώσουν και οι αγώνες για το αύριο. Μόνος μας

αντίπαλος η κυβέρνηση της Ν.Δ. και η αντιλαϊκή, νεοφιλελεύθερη, ανάλγητη

πολιτική της.

 

Η ανάγκη μετεξέλιξης, βαθιάς ανανέωσης και επανίδρυσης της Αριστεράς,

αλλά και συνολικότερα του προοδευτικού και οικολογικού πολιτικού

χώρου, απαιτεί πρωτοβουλίες που θα υπερασπίζονται τα δημόσια αγαθά και

την κοινωνία, ώστε οι πολίτες να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια και όχι απλώς να επιβιώνουν. Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης τους προϋποθέτει τόλμη και ειλικρίνεια. Ένα πολιτικό συμβόλαιο ευθύνης και ανθρωπιάς είναι η μόνη απάντηση στη βαρβαρότητα της καθημερινότητας που μετατρέπεται σε νέα κανονικότητα μηδενικών προσδοκιών.

 

Σε τελική ανάλυση και επειδή δεν είμαστε αυτό που δηλώνουμε, αλλά αυτό

που πράττουμε, οι προοδευτικοί πολίτες αλλά και η κοινωνία συνολικά

κρίνουν και αξιολογούν τη στάση, τις πολιτικές πρωτοβουλίες και τις

επιλογές όλων μας.

 

Αγαπητή Γραμματέα της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.

 

με βάση τις παραπάνω σκέψεις μου, σου γνωστοποιώ ότι από σήμερα, 12 Δεκεμβρίου 2023, δεν αποτελώ μέλος του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.- Π. Σ.

 

Την παρούσα κοινοποιώ και στην Οργάνωση Μελών Ευόσμου – Κορδελιού της

οποίας μέχρι σήμερα ήμουν μέλος.

 

Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης

 

π. Βουλευτής A’ Θεσσαλονίκης ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.(2015-2023)»