Οταν αποφασίζονται μέτρα που ήδη ισχύουν

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Για όσους ζουν σαν πόλεμο τον αθλητισμό, όντας πειθήνιοι στρατιώτες, έμμισθοι λοχαγοί ή στρατηγοί-«ευπατρίδες», το βόλεϊ είναι ένα άθλημα λάιτ. Δίχως σωματική επαφή των παιχτών, δεν διευκολύνεται η ταύτιση και η εκτονωτική απελευθέρωση αδρεναλίνης και οπαδικής φανατίνης. Κι όμως. Στην πάντα πρωτοπόρο πατρίδα μας, το βόλεϊ χρησιμοποιήθηκε δύο φορές σαν πρόφαση πολέμου από τους στρατούς που συμπλέκονται στον διαρκή, ακήρυχτο εμφύλιό μας. Στις 29.3.2007, στην Παιανία, σε ραντεβού θανάτου στο περιθώριο του αγώνα βόλεϊ των γυναικείων ομάδων Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, δολοφονήθηκε από οπαδούς του ΟΣΦΠ ο Μιχάλης Φιλόπουλος, οπαδός του ΠΑΟ. Και την περασμένη Πέμπτη, στο περιθώριο του πετοσφαιρικού ντέρμπι των δύο «αιωνίων» στο κλειστό του Ρέντη (συνήθως άδειο, ακόμα και σε κρίσιμους ευρωπαϊκούς αγώνες), ένας αστυνομικός τραυματίστηκε βαριά από ναυτική φωτοβολίδα και χαροπαλεύει. Ο ολυμπιακών φρονημάτων βολιδοβόλος, 18 ετών, ομολόγησε ότι τον δασκάλεψαν και τον εξόπλισαν κάποιοι «καθοδηγητές».

 

Κι έπειτα ήρθε η «οργή» του πρωθυπουργού. Την ανακοίνωσε ο ίδιος στα σόσιαλ μίντια, την έκαναν μέγα θέμα τα φιλικά του ΜΜΕ, με προεξάρχουσα την ΕΡΤ, που παίζει άνευ αιδούς και ενδοιασμών τον προπαγανδιστικό της ρόλο. Η κοινωνία όμως δεν χρειάζεται «οργισμένο» πρωθυπουργό, αλλά φρόνιμο και αποφασισμένο. Κι όταν σκοτώθηκε ο Αλκης Καμπανός στη Θεσσαλονίκη, Φλεβάρη του 2022, οργισμένος θα ήταν. Το ίδιο και τον περασμένο Αύγουστο, όταν σκοτώθηκε ο Μιχάλης Κατσουρής έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ. Τότε που η ορδή των Κροατών ναζιστών διέσχισε ανενόχλητη τη μισή Ελλάδα.

 

Δεν έχει μνήμη και βάθος η οργή αυτού του είδους. Δεν τολμάει να αντιπαρατεθεί όντως στους υπευθύνους, «όσο ψηλά κι αν βρίσκονται», και ας ορκίζεται ότι αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος. Και δεν είναι ικανή να αποφασίσει τίποτε ουσιαστικότερο από μέτρα που έχουν αναγγελθεί ξανά και ξανά: κάμερες, ηλεκτρονικό εισιτήριο, ταυτοπροσωπία. Μα δεν ίσχυαν ήδη;

 

«Ο Μιχάλης ας είναι ο τελευταίος», είπαμε όλοι το 2007. «Ο Μιχάλης ας είναι ο τελευταίος», ξανάπαμε τον Αύγουστο. Οι μονίμως σπασμωδικές αντιδράσεις της κυβέρνησης, όμως, δείχνουν ότι δεν θα κλείσει ποτέ ο κύκλος της οπαδικής βίας. Εχει και κοινωνικό χρωματισμό η βία αυτή, όχι μόνο γηπεδικό. Κι ας λέει ο βαρύς μεταρρυθμιστής Γ. Φλωρίδης ότι αυτά είναι «κολοκύθια με ρίγανη».