Ψήφος δι’ αλληλογραφίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Να ζέψουμε και πάλι το κάρο μπροστά από τα βόδια; Να το ζέψουμε, γιατί όχι. Για να προκόψει ο «πολυδύναμος εκσυγχρονισμός», και για να επιταχυνθούν οι «τολμηρές μεταρρυθμίσεις» που «θα μας φέρουν πιο κοντά στην Ευρώπη», οφείλουμε να προσπερνάμε κάποιες λεπτομέρειες. Να μην κολλάμε σ’ αυτές, να μη σπαταλάμε πολιτικό χρόνο και κεφάλαιο για να ξεμπερδεύουμε με κωλύματα τριτευούσης σημασίας· και συνταγματικά αν είναι. Στο κάτω κάτω, το φυλετικό μας πρότυπο, ο Οδυσσέας, έζεψε ένα βόδι κι ένα άλογο μαζί κι άρχισε να οργώνει και να σπέρνει αλάτι, ώστε να πάρει απαλλαγή για λόγους πνευματικής υγείας, να μην πάει στην Τροία. Να μείνει στο νησιωτικό βασίλειό του και να το εκσυγχρονίσει, την ώρα που οι άλλοι θα έσφαζαν και θα σφάζονταν αρχαϊκώ τω τρόπω στην Ασία. Να μην του μοιάσουμε σε πολυμηχανία;

Να του μοιάσουμε. Και πριν εκκαθαρίσουμε τους εκλογικούς καταλόγους (ιδού μια ασήμαντη λεπτομέρεια), στο χάος των οποίων κυκλοφορούν περί το μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι που δεν ζουν ανάμεσά μας πια, ώστε να ξέρουμε πόση είναι όντως η αποχή, ας επιβάλουμε την επιστολική ψήφο. Και μάλιστα την καθολική. Και ας λέγαμε μέχρι χθες ότι «δεν γίνεται». Και χωρίς προηγούμενη δοκιμή σε επιλεγμένες κατηγορίες πολιτών, αποδήμους, υπερήλικους, ασθενείς, όπως έγινε σε άλλες χώρες της Ευρώπης, προφανώς «άτολμες». Δοκιμή απαραίτητη για να διαπιστωθεί αν παραβιάζεται η μυστικότητα της ψήφου· αν οι μηχανισμοί χειραγώγησης, έτσι κι αλλιώς πανίσχυροι, παίρνουν και τη μορφή ταχυδρόμου.

Η εξ αποστάσεως ψήφος, μάλλον ένα αναγκαίο κακό ανίκανο να θεραπεύσει την κρίση της δημοκρατίας, έχει τα ίδια προβλήματα με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση: ο (άυλος) μαθητής είναι και δεν είναι μαθητής, είναι και δεν είναι εκεί όπου οφείλει να είναι, στο σχολείο· ο (άυλος) πολίτης είναι και δεν είναι πολίτης, μετέχει και δεν μετέχει. «Λεπτομέρειες»; Ισως δεν συμφωνούν όλοι με τον χαρακτηρισμό.

Σαν ασήμαντη λεπτομέρεια, πάντως, αντιμετώπισε ο πρωθυπουργός τη θεσμική υποχρέωσή του να ενημερώνει έγκαιρα τα πολιτικά κόμματα και τους πολίτες, να μην αιφνιδιάζει αλλά να επιζητεί τον διάλογο και να αναζητεί τη συναίνεση, τουλάχιστον στα μείζονα. Υπεροψία δείχνει η αδιαφορία του για την –πραγματική– δημόσια διαβούλευση. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης συμβουλεύει τους υπουργούς του να μη φέρονται αλαζονικά. Δεν είναι δα ο πρώτος διδάχος που κρίνει αυτονόητο πως οι διδαχές του δεν αφορούν πρώτα και κύρια τον ίδιο.