Τι (δεν) καταλαβαίνει ο Κασσελάκης, οι πολλές αριστερές και η δεξιά που σαρώνει…

 

Ο άλλοτε ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, ούτε καν με το 18% των εκλογών του Ιουνίου. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Όλοι;

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

 

Με την ανακοίνωση του ονόματος (Νέα Αριστερά) του πολιτικού φορέα όσων αποχώρησαν επισημοποιήθηκε η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Είναι η δεύτερη. Η πρώτη, στο μακρινό 2015, δεν τον επηρέασε, ήταν ακόμη φρέσκος στην κυβερνητική εξουσία. Τυπικά, δεν ξέρουμε ακόμη πώς θα τον επηρεάσει η σημερινή, αλλά η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Ο άλλοτε ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, ούτε καν με το 18% των εκλογών του Ιουνίου.

 

Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Όλοι; Έχω μια αμφιβολία για τον Στέφανο Κασσελάκη. Για το τι γνωρίζει και τι καταλαβαίνει. Αν και νέος, μεγαλωμένος σε περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν ο ρεαλισμός και ο κυνισμός, δεν ξέρω αν έχει συνειδητοποιήσει που έμπλεξε. Και αν κοιτάζει ή διαβάζει την επομένη αυτά που είπε την προηγουμένη.

 

 

Τη μια κατακεραυνώνει το «μαξιλάρι» του Τσακαλώτου (κάνοντας ότι δεν ξέρει ότι ήταν και του Τσίπρα), την άλλη το εξυμνεί, γιατί μας οδήγησε -σήμερα, επί Μητσοτάκη- στην επενδυτική βαθμίδα. Τη μια λέει ο δικός του πήχης στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2023 είναι το 17%-18% των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου του 2023. Την άλλη το αλλάζει και (λέει ότι) πάει για νίκη.

 

Προφανώς, του είπαν οι δικοί του ότι δεν γίνεται να παραδέχεται από τώρα ότι θα χάσει, νέος αρχηγός είναι. Και, θα μου πείτε, δεν το ξέρουν ότι θα χάσουν; Το ξέρουν, αλλά κάποιοι παλιότεροι ξέρουν και την καραμανλική ρήση «υπάρχουν πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται». Δηλαδή, ξέρουν ότι θα (ξανα)χάσουν, αλλά πώς μπορούν να το πουν από τώρα;

 

 

Εντάξει, κατανοητό. Δεν λέγονται αυτά. Γίνονται. Θα γίνουν. Το λένε όλοι και όλα. Το μαρτυράει η κοινή πείρα, η εμπειρική παρατήρηση. Το λένε και οι μετρήσεις. Τι λένε όλα αυτά; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 18% είναι μια (κοντινή ακόμη) ανάμνηση. Τώρα είναι τρίτο κόμμα και τίποτα δεν εγγυάται ότι εκεί θα μείνει. Το ΚΚΕ τον ακολουθεί κατά πόδας.

 

Τα βλέπει και τα καταλαβαίνουν αυτά ο Κασσελάκης και οι δικοί του; Οι δικοί του χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Οι πολύ στενοί, που έχουν ταυτίσει την πολιτική τους επιβίωση με τη δική του επιβίωση, δεν έχουν περιθώρια να παραδεχτούν αυτά που έρχονται. Δεν γίνεται. Πρέπει να δείχνουν αισιόδοξοι. Αλλά ξέρουν. Ακόμα και ο Πολάκης δεν λέει πια για τις «ψεύτικες» δημοσκοπήσεις. Διότι αυτά τα έλεγε πριν από τις τελευταίες εκλογές, τα έχαφταν οι φανατικοί του, αλλά τώρα δεν τον παίρνει. Διότι είναι ικανός, τώρα πια, να συνδυάζει τη μπουνταλοσύνη με το στοιχειώδη ρεαλισμό.

 

Οι πολύ στενοί, λοιπόν, κασσελακικοί -είτε ξέρουν είτε δεν ξέρουν τι γίνεται- πρέπει να είναι αισιόδοξοι και να λένε «πάμε για τη νίκη στις ευρωεκλογές».

 

Το ερώτημα είναι τι ξέρουν, τι λένε και τι κάνουν οι άλλοι, που (δεν γινόταν αλλιώς) είναι στο κόμμα και βλέπουν (αλίμονο αν δεν βλέπουν) πού πάνε τα πράγματα.

 

Ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα. Μια που δεν βλέπει προκοπή στο εσωτερικό, το ‘ριξε στα ταξίδια. Πήγε στην Ιταλία για επαφές με τους εκεί κεντρο-αριστερούς και είπε δύο πράγματα. Ότι εκεί, στην Ιταλία, οι προοδευτικές δεν τσακώνονται μεταξύ τους, αλλά έχουν μέτωπο με τη Μελόνι που κυβερνά. Και ότι, όταν οι προοδευτικές δυνάμεις είναι διασπασμένες, κυριαρχεί η Δεξιά.

 

Πολύ σωστά και τα δύο. Αλλά δεν αρκεί, κατά τη γνωστή παροιμία, να «τα λέει στην πεθερά για τα ακούει η νύφη». Πρέπει να πει στο διάδοχό του ότι το να απολύει μη αρεστούς δημοσιογράφους από το «Κόκκινο» δεν θα του αποφέρει τίποτα πολιτικά. Απλώς θα απαλλαγεί, ως εργοδότης, από τις αμοιβές τους. Επίσης, πρέπει να του πει ότι, με το να κατατάσσει τον Χαρίτση, την Αχτσιόγλου, τον Τσακαλώτο και τους λοιπούς αποχωρήσαντες βουλευτές στους… αυλικούς των τραπεζών, πετυχαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, κάνει (εκτός από το παρδαλό κατσίκι) και τις κότες να γελάνε. Και, δεύτερον, γράφει εις τα παλιότερα των υποδημάτων του (ο Κασσελάκης) τη δική του προτροπή (του Τσίπρα) να μην αναλώνεται σε εμφύλιο με τους πρώην συντρόφους τους, γιατί αυτό μόνο τους «απέναντι» εξυπηρετεί.

 

Μίζερες καταστάσεις. Ας δούμε τη γενικότερη εικόνα. Ήδη στην (κοινοβουλευτική) Αριστερά καταγράφονται ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η Νέα Αριστερά υπό τον Αλέξη Χαρίτση και η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Από κοντά και το (εξωκοινοβουλευτικό) ΜέΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη. Στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο υπάρχει, φυσικά, το ΠΑΣΟΚ, που ανταγωνίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη δεύτερη θέση.

 

Αν τα αθροίσουμε όλα αυτά -που δεν αθροίζονται, αλλά για χάρη της συζήτησης- υπολείπονται κατά δέκα μονάδες του συνόλου της (ευρείας) Δεξιάς. Και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης.

 

‘Όμως, αυτό δεν είναι το χειρότερο για την ευρεία (κεντρο)αριστερά ή προοδευτική παράταξη. Η ΝΔ (40,5%) εμφανίζεται πανίσχυρη, επειδή απέναντί της δεν υπάρχει κανένα κόμμα με ισχυρό ποσοστό, που να του επιτρέπει να αμφισβητήσει την παντοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Έχουμε τρία μικρομεσαία κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ), τα οποία στις προσεχείς ευρωεκλογές θα συγκρουστούν απλώς για τη σειρά στην κατάταξη, ουσιαστικά για το ποιο θα καταλάβει τη δεύτερη θέση. Αν την κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Κασσελάκης θα μείνει ακλόνητος, ακόμα κι αν το ποσοστό του είναι χαμηλότερο του 18% των τελευταίων βουλευτικών εκλογών. Αν την καταλάβει το ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα λέει ότι έχει βάλει πλώρη να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της ΝΔ στις επόμενες.

 

Είναι τόσο «υψηλοί» όλοι αυτοί οι στόχοι που ο κ. Μητσοτάκης και οι περί αυτόν γελάνε αυτάρεσκα βλέποντας όλο αυτό το σκορποχώρι στ’ αριστερά τους.

 

Το έχει πει πολύ εύστοχα ο Αμερικανός συγγραφέας Ζιγκ Ζίγκλαρ: «Αν στοχεύεις χαμηλά, θα πετυχαίνεις πάντα».