Δεν θα μας πείτε εσείς πότε θα σας ασκήσουμε κριτική

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Τις τελευταίες ώρες βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κυνήγι μαγισσών από οπαδούς της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης εναντίον όσων ασκούν κριτική στην παρούσα και σε προηγούμενες κυβερνήσεις για την τραγωδία που προκάλεσαν οι πυρκαγιές στην Αττική.

Όποιος τολμήσει να μιλήσει αντιμετωπίζεται λες και προέταξε τα στήθη του για να κλείσει το δρόμο στους πυροσβέστες ή σαν να έκανε σαμποτάζ στα αεροπλάνα της πυροσβεστικής.

Η πρακτική είναι συνήθης και εφαρμόζεται από κάθε κυβέρνηση που επιχειρεί να συγκαλύψει τις ευθύνες της – ειδικά, όπως μας θύμισε και ο δημοσιογράφος Χρήστος Αβραμίδης, τις πρώτες 72 ώρες της κρίσης, όταν το θέμα βρίσκεται στην κορυφή της επικαιρότητας.

Ύστερα από κάθε τρομοκρατική ενέργεια στη Γαλλία όσοι αναφέρονται στην εξωτερική πολιτική που ασκεί το Παρίσι στην ευρύτερη Μέση Ανατολή ή στις συνθήκες στα γαλλικά προάστια, οι οποίες οπλίζουν τα χέρια των τρομοκρατών, αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν προδότες από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Το μόνο που δικαιούσαι να πεις είναι ότι «η σκέψη μας βρίσκεται στις οικογένειες των θυμάτων».

Όταν κάποιος ένοπλος σκορπά τον τρόμο σε ένα αμερικανικό σχολείο, δεν πρέπει να μιλάς για το δικαίωμα οπλοκατοχής, για τη διάλυση των υπηρεσιών πρόνοιας (και κυρίως ψυχικής υγείας) ή για οποιονδήποτε άλλο παράγοντα θα μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμενο και να αποτρέψει παρόμοια περιστατικά στο μέλλον. Πρέπει μόνο να προσευχηθείς για τα θύματα.

Η ειδοποιός διαφορά στις πρόσφατες πυρκαγιές είναι ότι τη συγκεκριμένη πρακτική δεν την υιοθέτησε μόνο η κυβέρνηση αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν είναι η στιγμή για απόδοση ευθυνών αλλά για «ενότητα και αλληλεγγύη» σημείωσε ο αρχηγός της ΝΔ. Όσα μάλιστα από τα στελέχη της ΝΔ δεν πρόλαβαν να ενημερωθούν για τη νέα γραμμή δέχθηκαν δημόσιες επιπλήξεις (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Κουμουτσάκο που τα έσουρε στον Κύρτσο).

Τι συνέβη λοιπόν εδώ; Οι παλιές κομματικές αντιπαλότητες έδωσαν τη θέση τους στην «πολιτική αβρότητα»; Και αν είναι έτσι γιατί τα νεοδημοκρατικά ΜΜΕ, όπως ο ΣΚΑΙ, συνεχίζουν τις ανηλεείς (και συχνά άδικες ή χυδαίες) επιθέσεις προς την κυβέρνηση;

Το «παράδοξο» φαινόμενο έχει φυσικά μια πολύ απλή εξήγηση. Αυτή τη φορά η κριτική των πολιτών δεν περιορίστηκε σε ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού (για την οποία κάθε κυβέρνηση απαντά με το γνωστό «εμείς χάος παραλάβαμε») αλλά σε πολιτικές επιλογές που είναι κοινές σε όλα τα κόμματα τα οποία έχουν κυβερνήσει στα χρόνια των μνημονίων.

Οι άνθρωποι εξοργίζονται όταν βλέπουν τον Γιούνκερ και άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα, γιατί γνωρίζουν ότι αυτοί επέβαλαν τα μέτρα λιτότητας που διέλυσαν τον κρατικό μηχανισμό και εξαφάνισαν τα κονδύλια για την πυρασφάλεια.

Οι άνθρωποι εξοργίζονται όταν ακούν τον Αμβρόσιο να αποδίδει την πυρκαγιά στην «αθεΐα» της κυβέρνησης γιατί θυμούνται ότι σε αυτή τη χώρα αντί να προσλαμβάνουμε γιατρούς και πυροσβέστες πληρώνουμε παπάδες (κυριολεκτικά).

Οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά πόσα πυροσβεστικά αεροσκάφη θα διαθέταμε εάν δεν ήμασταν η δεύτερη χώρα μετά τις ΗΠΑ σε πολεμικές δαπάνες στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ – και η μοναδική η οποία εν μέσω κρίσης αύξησε τον αμυντικό προϋπολογισμό και δέχθηκε γι αυτό τα εύσημα της Ουάσινγκτον.

Σε αυτή την οργή όμως δεν έχει τίποτα να απαντήσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Yπέγραψε τα ίδια μνημόνια, πλήρωσε τους ίδιους παπάδες και ενέκρινε τις ίδιες πολεμικές δαπάνες με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Δεν θα μας πείτε λοιπόν εσείς πότε θα σας ασκήσουμε κριτική.

Μπορούμε να αμφισβητούμε τις προθέσεις σας ενώ παράλληλα συγκεντρώνουμε τρόφιμα ή δίνουμε αίμα για τους τραυματίες.

Μπορούμε να μετράμε τις μνημονιακές ελλείψεις, που εσείς προκαλέσατε στον κρατικό μηχανισμό, ενώ παράλληλα υμνούμε με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας τους ηρωικούς πυροσβέστες και τους εθελοντές που σώζουν ζωές.

Μπορούμε να μετράμε πόσα πυροσβεστικά αεροπλάνα θυσιάσατε για να αγοράσετε τις φρεγάτες που ζητούσαν οι πιστωτές της Ελλάδας και τα F-35 που σας «σπρώχνει» η Ουάσινγκτον.

Υ.Γ 1 Aν πιστεύετε, όπως ορισμένοι, ότι τα επικριτικά σχόλιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δυσχεραίνουν την μετάδοση χρηστικών πληροφοριών για τους πληγέντες ρίξτε πρώτα μια ματιά στο twitter της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας που από χτες ανέβαζε περισσότερες δηλώσεις πολιτικών παρά πληροφορίες που θα βοηθούσαν στη εκκένωση των περιοχών που επλήγησαν.

Υ.Γ 2 Το μίσος μας μεγαλώνει για τους Έλληνες ναζιστές της Χ.Α που φωτογραφίζονται μπροστά στα αποκαΐδια για μερικές ψήφους και η ευγνωμοσύνη μας γιγαντώνεται για τους Αιγύπτιους ψαράδες που σώζουν συμπολίτες μας και τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι ύστερα από πρόσκληση της πρεσβείας τους, προσφέρουν αίμα στους τραυματίες. Στις μεγάλες καταστροφές δεν θέλουμε εθνική ενότητα. Θέλουμε ανθρωπιά.

Υ.Γ 3 Όπως έχουμε πει πολλές φορές δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές. Όταν ένα φυσικό φαινόμενο κάνει την εμφάνισή του σε κατοικημένες περιοχές αυτομάτως μετατρέπεται σε πολιτικό γεγονός και δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια αλλά με πολιτικές πράξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ το γνώριζε στις πυρκαγιές του 2007 αλλά το ξέχασε στις πυρκαγιές του 2018.

Πηγή

Το ιστορικό ενός διαχρονικά προμελετημένου εγκλήματος

Του Δημήτρη Μηλάκα

Κατά κανόνα, μετά τις συμφορές, οι άνθρωποι θέτουν ερωτήματα που, αν εγκαίρως είχαν απαντηθεί, οι καταστροφές θα ήταν απλά σενάρια που η πρόνοια μιας συντεταγμένης πολιτείας θα τα είχε αποτρέψει.

Αναζητώντας, λοιπόν, τα «γιατί» αυτής της εκατόμβης στην Ανατολική Αττική πρέπει κανείς να καταφύγει στην αλήθεια των αριθμών, οι οποίοι αποτυπώνουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο την οδυνηρή πραγματικότητα και περιγράφουν τη διαχρονική εγκληματική αμέλεια (;) των κυβερνήσεων ενός ξεχαρβαλωμένου, ειδικά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, κράτους.

Ας ρίξουμε μια ματιά σ’ αυτούς τους αριθμούς ξεκινώντας από έναν που, εκ πρώτης όψεως, φαντάζει άσχετος, αλλά αποδεικνύει ότι «λεφτά υπάρχουν» και είναι πολιτική η απόφαση της κατανομής τους. Πρόκειται για τον αριθμό των δισεκατομμυρίων που διαθέτει η χώρα στον προϋπολογισμό της για την «ασφάλεια» έναντι απροσδιόριστων εχθρών που «αγοράζει» από το ΝΑΤΟ, προφανώς σε βάρος άλλων περισσότερο απτών απειλών όπως οι πυρκαγιές:

• Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΝΑΤΟ η (χρεοκοπημένη, ας μην ξεχνάμε) Ελλάδα δαπάνησε τον προηγούμενο χρόνο 5,845 δισεκατομμύρια δολάρια ή το 2,36% του ΑΕΠ και, παρά την παρατεταμένη κρίση, εξακολουθεί να είναι μέσα στις τρεις χώρες της συμμαχίας που καλύπτουν το πλαφόν του 2%. Και αυτήν την «επιτυχία» έχουν καταφέρει να τη διατηρήσουν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις σ’ όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια.

Ο αριθμός αυτός έχει ιδιαίτερη σημασία αν συγκριθεί με αυτούς που περιγράφουν τις δαπάνες για την πυρόσβεση. Τα ποσά που δαπανώνται για την προστασία από τις φωτιές που κάθε χρόνο κατακαίνε τον τόπο είναι περισσότερο από 12 φορές μικρότερα από τα ποσά που δαπανούν οι περήφανες ελληνικές κυβερνήσεις υπέρ του αμερικανικού Νατοϊκού «ταμείου»!

• Προ μνημονίων, το 2009, όταν οι αμυντικές δαπάνες της χώρας είχαν φτάσει στο εξωφρενικό 4% του ΑΕΠ, οι δαπάνες για την πυρόσβεση μόλις άγγιζαν το μισό (499.601.000) δισεκατομμύριο ευρώ.

• Το 2015 το ποσό έπεσε στα 367.889.000 εκατομμύρια ευρώ

• Το 2015, στον προϋπολογισμό της πυροσβεστικής, από αυτά τα 367.889.000 εκατομμύρια ευρώ υπήρχε κονδύλι 5.010.000 για προμήθεια καυσίμων και λιπαντικών των εναέριων και επίγειων μέσων πυρόσβεσης. Τον επόμενο χρόνο (2016) αυτό το συγκεκριμένο κονδύλι κατέβηκε στα 3.130.000

Επιλογή διάλυσης

Οι συνέπειες αυτών των περικοπών στον μηχανισμό καταστολής των πυρκαγιών προφανώς δεν μπορούν να αναπληρωθούν από την αφοσίωση και γενναιότητα με την οποία οι πυροσβέστες προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Όσο αφοσιωμένος και να είναι ένας πιλότος πυροσβεστικού, δεν μπορεί να πετάξει αν το αεροσκάφος δεν διαθέτει (πραγματικά περιστατικά μέσα σ’ αυτά τα χρόνια των ανελέητων περικοπών) υαλοκαθαριστήρες για τα τζάμια ή τακάκια φρένων για την προσγείωση.

Η εικόνα της διάλυσης του μηχανισμού συμπληρώνεται – πέρα από τη μισθολογική απαξίωση των στελεχών του – και από τον τρόπο κατανομής του καθώς έχουμε κυβερνητικές αποφάσεις για:

• Τη συρρίκνωση και συγχώνευση υπηρεσιών και κλιμακίων του Πυροσβεστικού Σώματος με την ταυτόχρονη εκχώρηση αρμοδιοτήτων πυρόσβεσης στους Δήμους οι οποίοι, ας το υπογραμμίσουμε αυτό, αναλαμβάνουν σοβαρές ευθύνες και καθήκοντα ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν και μειώσεις στους προϋπολογισμούς τους!

• Την επάνδρωση από το υπάρχον προσωπικό των Πυροσβεστικών Υπηρεσιών των ιδιωτικών αεροδρομίων της Fraport και των Πυροσβεστικών Κέντρων των ιδιωτικών οδικών αξόνων. Δηλαδή, δεν φτάνει που ξεπουλήθηκαν κερδοφόρες και ελπιδοφόρες επιχειρήσεις του Δημοσίου, το κράτος (εμείς) αναλαμβάνει και το κόστος της προστασίας τους!

Από τους αριθμούς που καταγράψαμε πιο πάνω φαίνεται παραστατικά η (πολιτική) επιλογή της συρρίκνωσης του πυροσβεστικού μηχανισμού της χώρας και η τάση των κυβερνήσεων να «απαλλάξουν» το κράτος από βάρη και καθήκοντα, που αποτελούν ωστόσο τον πυρήνα της ύπαρξής του.

Κίνητρα για εμπρηστές

Τη διάλυση αυτού του μηχανισμού επιταχύνει, μαζί με τις οικονομικές περικοπές των τελευταίων χρόνων, το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο που – θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει – τελικά συντηρεί την ανομία και δημιουργεί κίνητρα στους εμπρηστές. Ας καταφύγουμε και πάλι στους αριθμούς:

• Από το 1955 μέχρι σήμερα, κάθε χρόνο καίγονται κατά μέσο όρο 550.000 στρέμματα εκτάσεων δασικού και αγροτικού χαρακτήρα.

• Οι πυρκαγιές οφείλονται κατά ποσοστό 65% σε εμπρησμό, ενώ το υπόλοιπο 35% οφείλεται κυρίως στα καλώδια της ΔΕΗ, την ανθρώπινη αμέλεια.

• Οι καμένες εκτάσεις από το 2000 έως και το 2017 ανήλθαν σε 8.286.151 στρέμματα και, από αυτά, τα 4.164.701 είναι δάση και δασικές εκτάσεις. Η ιδιοκτησιακή κατάσταση των δασικών οικοσυστημάτων είναι: κρατικά 67%, ιδιωτικά και νομικών προσώπων 17%, κοινοτικά 12%, μοναστηριακά 4%.

• Τα μισά από τα κρατικά δάση και τις δασικές εκτάσεις δεν είναι οριοθετημένα και νομικά κατοχυρωμένα και σε αυτά ουσιαστικά γίνεται διαχρονικά το «μεγάλο φαγοπότι» των καταπατήσεων, εκχερσώσεων, αλλαγής χαρακτήρα και χρήσης, εμφάνισης ανύπαρκτων ιδιοκτησιών από φυσικά ή νομικά πρόσωπα, οικοδομικούς συνεταιρισμούς.

• Από το 1950 μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει χαρακτήρα και χρήση πάνω από 3 εκατ. στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων, ενώ πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες στρέμματα τέτοιων εκτάσεων εκμεταλλεύονται επιχειρηματικοί όμιλοι, μεταλλεία, λατομεία, τουριστικές επιχειρήσεις, καθώς και επιχειρήσεις εκμετάλλευσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Αυτά τα 3 εκατομμύρια στρέμματα που το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο επέτρεψε την αλλαγή χρήσης τους περιγράφουν επαρκώς το κίνητρο των εμπρηστών. Από εκεί και έπειτα η συνέχεια είναι γνωστή. Αυθαίρετα, ημι-νομιμότητα (ΔΕΗ – νερό) και «τακτοποιήσεις» με κάποια πρόστιμα. Κάπως έτσι έχουν δημιουργηθεί στη χώρα δεκάδες οικισμοί «μέσα στο δάσος» και «πάνω στο κύμα», όπως αυτός στο Μάτι, χωρίς ρυμοτομία, χωρίς ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα, χωρίς – τελικά – οδό διαφυγής…

Έγιναν, γίνονται και θα ξαναγίνουν

Η τραγωδία στην Ανατολική Αττική, όπως αυτή αποτυπώνεται από την ολοκληρωτική καταστροφή ενός οικισμού (Μάτι) και πάνω απ όλα από τον αριθμό των θυμάτων, δημιουργεί την εντύπωση μιας «πρωτοφανούς κατάστασης». Τίποτε, ωστόσο, το πρωτοφανές δεν υπάρχει, πέρα από την τραγική και οδυνηρή «σύμπτωση» ότι αυτή η πυρκαγιά, εκτός από αποκαΐδια, άφησε πίσω της, όπως και η πυρκαγιά στην Ηλεία το 2007, και πολλά θύματα.

Με δεδομένη και καταγεγραμμένη τη διαπίστωση ότι το 67% των πυρκαγιών που ξεσπούν οφείλονται σε εμπρησμούς, με δεδομένο και καταγεγραμμένο ότι περισσότερα από 3 εκατομμύρια στρέμματα γης έχουν αλλάξει χρήση (οικοπεδοποιηθεί – εκβιομηχανιστεί) και όσο το θεσμικό πλαίσιο θα εξακολουθεί να ενθαρρύνει τα κίνητρα και το χέρι των εμπρηστών, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε άλλο από την επανάληψη καταστροφών όπως αυτή της Ανατολικής Αττικής και να ελπίζουμε σε ευτυχείς συμπτώσεις για να μη θρηνούμε θύματα.

«Μαθήματα» απ’ το παρελθόν

Μια ματιά στις καταστροφές του παρελθόντος είναι απαραίτητη για να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν γίνουν όσα πρέπει, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε και πάλι κάτι παρόμοιο με αυτό που ζήσαμε στην Ανατολική Αττική. Δυστυχώς, τα μαθήματα του παρελθόντος δεν ήταν αρκετά για να αποτραπεί η τραγωδία στο Μάτι. Ίσως αυτή η συμφορά να σταθεί αφορμή για ενέργειες που θα αποτρέψουν μελλοντικά δεινά.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Joint Research Centre – JRC) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην Ελλάδα οι χρονιές με τις μεγαλύτερες καμένες εκτάσεις ήταν το 2007 (2.257.340 στρέμματα), το 2000 (1.450.330 στρέμματα), το 1988 (1.105.010 στρέμματα) και το 1985 (1.054.500 στρέμματα. Επίσης, οι περισσότερες πυρκαγιές καταγράφηκαν το 1992 (2.582) και το 2000 (2.581).

Δεν μάθαμε…

Κοιτώντας πίσω, λοιπόν, με τη βοήθεια στοιχείων του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Έρευνας (ΕΘΙΑΓΕ), από το 1983 μέχρι το 2006 μέσα στις φλόγες των πυρκαγιών έχουν χαθεί 123 άνθρωποι. Σε αυτούς θα πρέπει να προστεθούν οι 63 που χάθηκαν στις φωτιές του 2007, καθώς και όσοι τελικά έχουν χαθεί στην τελευταία μεγάλη συμφορά στην Ανατολική Αττική.

Πριν έντεκα χρόνια, στις 23 Αυγούστου 2007, σοκαρισμένοι παρακολουθήσαμε την πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα τραγωδία με τον χαμό 77 ανθρώπων που εγκλωβίστηκαν στην πύρινη κόλαση που είχε πλήξει την Ηλεία, την Αρκαδία, την Αχαΐα, την Αργολίδα, την Κορινθία, την Αττική, την Εύβοια και τη Φθιώτιδα. Οι συνολικές ζημίες της καταστροφής είχαν αποτιμηθεί σε πάνω από 3,5 δισ. ευρώ

Το 2000, στη μεγάλη πυρκαγιά που κατέστρεψε τη Σάμο, είχε χάσει τη ζωή της μια ηλικιωμένη γυναίκα. Σε εκείνη την πυρκαγιά κάηκαν 47 σπίτια, και καταστράφηκαν 145.000 στρέμματα δασικής γης. Και τότε υπήρχαν παράλληλα πολλά μέτωπα φωτιάς ανά την Ελλάδα.

Στην Καβάλα, το 1985, έξι άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους, ενώ κάηκαν περίπου 120.000 στρέμματα και δύο σπίτια.

Μία ανθρώπινη ζωή χάθηκε και στη μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1992 στη Ρόδο και κατέστρεψε 69.000 στρέμματα και άλλα 3.000 στέμματα με ελαιώνες, αμπελώνες και άλλες καλλιέργειες.

Στις 9.7.2000, πυρκαγιά που έκαιγε επί δέκα ημέρες στην Κορινθία κατέστρεψε 228.363 στρέμματα γεωργοδασικών εκτάσεων, και ισοπέδωσε στο διάβα της 139 κατοικίες.

Τον Ιούλιο του 2007, επίσης, έγιναν κάρβουνο 150.000 στρέμματα στο Αίγιο και συγκεκριμένα στο χωριό Κουνινά, ενώ, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, 113.000 στρέμματα παραδόθηκαν στις φλόγες στον Δήμο Λαδά Καλαμάτας και άλλα 110.000 στρέμματα στον Άγιο Ισίδωρο της Ρόδου. Έναν χρόνο αργότερα, η Αττική δοκιμάστηκε από ακόμη μία μεγάλη πυρκαγιά.

Μόλις έναν χρόνο πριν, το καλοκαίρι του 2017 και πάλι στην Ανατολική Αττική παρακολουθήσαμε το «φαινόμενο» της πύρινης λαίλαπας να κατακαίει τον Κάλαμο, χωρίς ευτυχώς να μετρήσουμε τότε απώλειες ανθρώπινων ζωών. Παρακολουθήσαμε και τότε δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων περί παροχής βοήθειας για άμεση αποκατάσταση των πληγέντων αλλά και υποσχέσεις για αλλαγές που θα συμβάλουν στην αποτελεσματικότερη λειτουργία των μηχανισμών πρόληψης και αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Αυτά ακριβώς τα ίδια, όταν καθίσει η στάχτη της καταστροφής και αρχίσουν να ξεχνιούνται οι νεκροί θα ακούσουμε και πάλι. Ήδη, πριν σβήσουν οι φλόγες, έχουν ξεκινήσει οι υποσχέσεις για «εκείνο και το άλλο», οι οποίες θα βυθιστούν στον χρόνο που περνά. Μέχρι μια επόμενη καταστροφή ξαναφέρει όλα αυτά τα μεγαλοπρεπή «θα» στην επιφάνεια…

Επίσημο: 91 οι νεκροί - 25 οι αγνοούμενοι της φονικής πυρκαγιάς

Στους 91 ανέρχονται οι νεκροί και στους 25 οι αγνοούμενοι από τις φονικές πυρκαγιές στην Αττική.   Τα στοιχεία ανακοίνωσε πριν από λίγο σε επίσημη ενημέρωσή της η Πυροσβεστική Υπηρεσία.   

Η Πυροσβεστική έπειτα από έντονη πολιτική σύγκρουση για τον ακριβή αριθμό των αγνοουμένων προχώρησε σήμερα σε μια πρώτη αποσαφήνιση του αριθμού, ενώ όπως ανακοινώθηκε, ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει συνεχώς.    

«Σχετικά με την καταστροφική πυρκαγιά στις πληγείσες περιοχές της Ανατολικής Αττικής από τη διαδικασία ταυτοποίησης προκύπτει ότι: Οι αγνοούμενοι ανέρχονται σε 25 άτομα, οι οποίοι έχουν δηλωθεί επισήμως από οικεία τους πρόσωπα στην υπηρεσία μας και για τα οποία η έρευνα συνεχίζεται.   

Η Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών έχει ολοκληρώσει μέχρι στιγμής την ταυτοποίηση 59 σορών, ενώ εκκρεμεί η ταυτοποίηση για άλλες 28.   Σύμφωνα με το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας κατέληξαν τέσσερα άτομα τα οποία νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία της Αττικής», δήλωσε η εκπρόσωπος της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας.     

www.lifo.gr

Η ψεύτρα και η κλέφτρα, όλα τα χρόνια χαίρονται

Είναι βαριά κουβέντα να αποκαλούμε κάποιον «κλέφτη». Οπότε θα μιλήσουμε για διπλωματικό προσωπικό «περιορισμένης εντιμότητας».

Γράφει η Λώρη Κέζα

Θα μιλήσουμε για άτομο που θα έχει την ευθύνη για το συντονισμό του ταμείου που θα ανακουφίσει πληγέντες της πρόσφατης καταστροφής. Δεν μας ενδιαφέρει το πρόσωπο, μάς ενδιαφέρουν τα φίλτρα της κυβέρνησης στην επιλογή ατόμων διαχειρίζονται χρήματα. Αναφερόμαστε σε χρήματα από έρανο, εάν αυτό κάνει κάποια διαφορά.

Πιάνουμε το νήμα από την αρχή. Πριν από μερικά χρόνια, διπλωμάτης σε σημαίνον πόστο στις Ηνωμένες Πολιτείες συνελήφθη για κλοπή ενδυμάτων σε πολυκατάστημα της Νέας Υόρκης. Ίσως να γινόμαστε υπερβολικοί: ρούχα έκλεψε, δεν μπήκε με πολυβόλο σε τράπεζα. Πλην όμως το ρούχο είναι ρούχο και η κλοπή είναι κλοπή. Εξ ου και ζητήθηκε άρση της ασυλίας ώστε να δικαστεί το άτομο στην ξένη χώρα. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το αίτημα και το άτομο επέστρεψε στη βάση. Δεν έχει διευκρινιστεί αν κράτησε τα κλεμμένα ρούχα και αν τα φόρεσε όταν κλήθηκε να απολογηθεί στο Πειθαρχικό.

Το Υπουργείο Εξωτερικών τήρησε ήρεμη στάση του τύπου «δεν θα παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη για μια φούστα-μπλούζα» και επέβαλε μια μικρή διοικητική ποινή. Φυσικά τούτο εξόργισε την αμερικανική πρεσβεία που θεωρούσε ότι η κλοπή είναι κλοπή ακόμη κι αν το ρούχο είναι απλά ένα ρούχο. Υπήρξε μια μικρή ένταση που πέρασε απαρατήρητη στη δημόσια σφαίρα καθώς η χώρα εκείνη τη χρονιά άλλαζε πρωθυπουργούς σαν τα υποκάμισα, υπηρεσιακούς και κανονικούς. Το άτομο έμεινε στάσιμο μέχρι που άλλαξαν πολιτικά τα πράγματα. Για να μην λειτουργήσουμε φωτογραφικά, θα πούμε μόνο ότι με το νέο καθεστώς, έτυχε ευνοϊκής μεταχείρισης. Ακούστηκε μάλιστα ότι θα τοποθετηθεί στην Τρίπολη_ όχι τη δική μας, την άλλη, εκεί δηλαδή όπου καταγράφεται ενδιαφέρον από κατασκευαστικές εταιρείες.

Ενδιάμεσα λοιπόν το άτομο ανέλαβε τον συντονισμό ταμείου που σχετίζεται με την καταστροφή. Δεν ξέρουμε ποια καθήκοντα περιλαμβάνει ο «συντονισμός» ούτε φυσικά μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον υποθετικά για κακοδιαχείριση. Μόνο να αναρωτηθούμε μπορούμε: δεν υπήρχε κάποιος άλλος κρατικός λειτουργός να αναλάβει το ταμείο; Κάποιος που να μην έχει στο βιογραφικό του τίποτε σχετικό με απαλλοτρίωση αγαθών σε πολυκατάστημα της αλλοδαπής και δη με διπλωματικό διαβατήριο…

Με τέτοιο λαό υπάρχει ελπίδα !

Του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

Ναι!!! Υπάρχει ελπίδα. «Ζωντανή» πάνω στα αποκαΐδια. Αποπνέει υγεία! Συγκινεί, χειραφετεί, κινητοποιεί. Το συγκλονιστικό «κύμα» αλληλεγγύης, που εκδηλώθηκε μαζί με την φονική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, προσπαθεί να «νικήσει» τη θλίψη. Έμπρακτα, γνήσια, ανθρώπινα ο λαός μας στέκεται …πάνω από τους νεκρούς του.

Μέσα στη οδύνη για τον άδικο χαμό δεκάδων ανθρώπων στην πυρκαγιά στο Μάτι και το Νέο Βουτζά – με ηθικό αυτουργό, μια διαχρονική πολιτική που αφήνει αθωράκιστη τη ζωή στις φυσικές καταστροφές – ήρθαν συγκλονιστικές εικόνες αλληλεγγύης.

Την πύρινη φονική λαίλαπα ακολούθησε ένα «τσουνάμι» ανθρωπιάς και προσφοράς που εκδηλώθηκε:

— Στις μάχες με τις φλόγες που έδωσαν εθελοντές και απλοί άνθρωποι με γυμνά χέρια, δίπλα σε ηρωικούς πυροσβέστες και διασώστες που με ελλιπή μέσα προσπάθησαν να «σώσουν ότι σώζεται»

— Στον αγώνα αυτοθυσίας, μέσα στα κύματα, Ελλήνων και μεταναστών ψαράδων, για να γλιτώσουν από βέβαιο πνιγμό μικρά παιδιά, άντρες και γυναίκες.

— Στα στενά σοκάκια στο Μάτι, όπου εθελοντές αναζητούν επιζώντες, μέσα στις στάχτες.

— Στις ουρές των νοσοκομείων όπου Έλληνες, μαζί με μετανάστες και πρόσφυγες, έσπευσαν να προσφέρουν το αίμα τους, για τους τραυματίες της φονικής πυρκαγιάς. «Το πιο ακριβό πράμα που μπορούμε να δώσουμε τώρα είναι το αίμα μας», έγραψε μια ομάδα Κούρδων προσφύγων από το κέντρο φιλοξενίας στο Κουτσόχερο Λάρισας, οι οποίοι είναι κομμάτι λαού που «χύνει» εδώ και δεκαετίας ποτάμια αίμα, αγωνιζόμενος για λευτεριά.

— Στα συνεργεία καθαρισμού που δημιούργησαν άνθρωποι κάθε ηλικίας για να διώξουν το «μαύρο» από τα καμένα.

— Στην τεράστια ανιδιοτελή προσφορά τροφίμων, νερού, ρούχων, από ανθρώπους του μόχθου. Των ανέργων, των εργαζομένων, των συνταξιούχων που έστησαν μόνοι τους ακόμα και δίκτυα διανομής των αγαθών. «Δυστυχώς είμαι άνεργη, αλλά υπάρχουν και εργαζόμενοι που άφησαν τη δουλειά τους για να είναι εδώ σήμερα», είπε μια νεαρή κοπέλα, μιλώντας στην κρατική τηλεόραση, η οποία συμμετείχε εθελοντικά σε ομάδα που μοίραζε φαγητό στα σπίτια των πυρόπληκτων.

— Με την απόφαση εκατοντάδων Ελλήνων επιστημόνων και εργατών να προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες στους πληγέντες. Δίπλα τους μέλη της Πακιστανικής και Αφγανικής Κοινότητας στην Ελλάδα που ανακοίνωσαν ότι εξασφάλισαν εργάτες για την άμεση αποκατάσταση ζημιών σε σπίτια, σε συνεργασία με τις Τεχνικές υπηρεσίες των Δήμων όπως είχαν κάνει και στη Μάνδρα μετά την καταστροφική πλημμύρα.

Η ανιδιοτέλεια. Οι εικόνες που άνθρωπος, βοηθάει άνθρωπο. Η λογική ο «ένας για τον άλλον» – που έχει διαφορετικά ταξικά χαρακτηριστικά από τις οικονομικές ενισχύσεις που υποσχέθηκαν ότι θα προσφέρουν τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι και τα ιδρύματα τους –  είναι γεγονότα που δίνουν αισιοδοξία αυτές τις δύσκολες ώρες, φέρνουν τμήματα του λαού στο προσκήνιο, ανοίγουν μια χαραμάδα ελπίδας.

Η λαϊκή οργή για την αδιαφορία ενός ταξικού κρατικού μηχανισμού στη διαχείριση της μεγάλης καταστροφής στην Ανατολική Αττική, ο οποίος ακόμα και μέσα στα αποκαΐδια λειτουργεί με ψηφοθηρικούς όρους πολιτικού κατσαπλιαδισμού, δεν πρέπει να ατονήσει από τις υποσχέσεις «αποκατάστασης» και τα επικοινωνιακά «τρικ» της ανάληψης «πολιτικών ευθυνών».

Η λαϊκή αγανάκτηση δεν πρέπει να «σβήσει» μαζί με τις φλόγες.  Οι νεκροί μας στην Ανατολική Αττική. Τα απανθρακωμένα αγκαλιασμένα παιδιά με τις μανάδες και τους παππούδες τους, δεν πρέπει να περάσουν στη «λήθη».

Το συγκινητικό, κοινό «κύμα» αλληλεγγύης Ελλήνων, προσφύγων και μεταναστών κρατούν ζωντανή την ελπίδα. Πρέπει να συνεχίσουν να την κρατούν…

Με τέτοιο λαό υπάρχει ελπίδα! Αρκεί τα υπαρκτά ποιοτικά χαρακτηριστικά του, όπως αναδείχθηκαν και μέσα από αυτό το πρωτόγνωρο κύμα προσφοράς, να καθορίσουν και την πολιτική συμπεριφορά του, μετουσιώνοντας την, σε εκείνη την ικανή συνθήκη που θα ανατρέψει μια πολιτική εξουσία που ποικιλοτρόπως «κατακαίει» τη ζωή του…     

Θήτα όπως θλίψη

Του Δημήτρη Βεργίνη

Θλίψη. Βαριά, πηχτή, άγρια, αξεπέραστη, σκουρόχρωμη, απίστευτη, αληθινή, τρομακτική, αποπνικτική, δύσμορφη, απαίσια, βαθιά, άρρωστη, σκληρή, ακραία θλίψη. Θλίψη με θήτα κεφαλαίο. ΘΛΙΨΗ που φωνάζει, θλίψη που σιωπά, θλίψη που εξεγείρεται, θλίψη που αδυνατεί να κουνηθεί. Ένα θήτα όλη μου η μέρα, όλη μου η νύχτα. Θήτα όπως θλίψη.

Θλίψη για μια τελευταία αγκαλιά, θλίψη για εικοσιέξι τελευταίες αγκαλιές, θλίψη για τη θάλασσα που καιγόταν, θλίψη για το κλάμα, θλίψη για τα ουρλιαχτά, θλίψη για τα αναφιλητά, θλίψη για τη Μόρα, θλίψη για τους σπασμούς, θλίψη για τον καπνό που έπνιγε, θλίψη για τη γη που μαύρισε.

Θλίψη για το σκυλί που φοβισμένο και καμένο έφτασε στο βράχο, θλίψη για τα σκυλιά που κάηκαν δεμένα, θλίψη για τις χελώνες στο δάσος, θλίψη για κάθε κατοικίδιο που κάηκε στις αυλές, θλίψη για τα αγρίμια, θλίψη για κάθε πουλί, για κάθε έντομο, για κάθε ζώο που δεν βρήκε τρόπο διαφυγής, θλίψη για κάθε τι που ανέπνεε κι έπαψε να το κάνει.

Θλίψη το βράδυ στο σπίτι μόνος, θλίψη τη μέρα στη δουλειά, θλίψη οδηγώντας, θλίψη διαβάζοντας, θλίψη γράφοντας, θλίψη στα αγγίγματά μου, θλίψη στα στεγνά μου χείλη, θλίψη στα χαμόγελά μου, θλίψη στους φίλους μου, θλίψη στην οικογένειά μου, θλίψη με τα χέρια στις τσέπες, θλίψη με τα χέρια στα μάγουλα, θλίψη με τα χέρια στα μάτια, θλίψη με τα χέρια στον ουρανό.

Θλίψη κόκκινη που τσούζει, θλίψει κίτρινη που καίει, θλίψη πράσινη που ξερνάει, θλίψη μπλε που δεν αναπνέει, θλίψη καφέ που σαπίζει, θλίψη λευκή που παγώνει, θλίψει μαύρη που… θλίψη μαύρη… θλίψη μαύρη που πεθαίνει.

Θλίψη. Μεγάλη, άηχη, ολοκληρωτική, άθλια, μοναχική, μωβ, φοβερή, επίμονη, διαπεραστική, διαρκής, ανατριχιαστική, ανεξάντλητη, υποβλητική, έντονη, συμπαγής θλίψη. Θλίψη που ήρθε για να μείνει. Που δε συζητάει, που δεν διαπραγματεύεται, που δεν ξεκουνάει από ξυπνήματα και όνειρα. Θλίψη για το εδώ, για το τώρα, για το μετά. Το θήτα της χάραγμα και μελάνι σε ψυχή και δέρμα μας. Θήτα όπως θλίψη.

*Το γλυπτό είναι του Albert Gyorgy με τίτλο “Melancholy”   

«Βολές» Reuters σε Τσίπρα: Ωραία τα λόγια του, αλλά για τρεις μέρες ήταν άφαντος

Αναφορές στην έντονη κριτική που δέχεται ο Αλέξης Τσίπρας, από επιζώντες αλλά και την αντιπολίτευση, για τις φονικές πυρκαγιές κάνει δημοσίευμα του Reuters.

Το ειδησεογραφικό πρακτορείο σημειώνει ότι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός κατηγορούνται γιατί δεν ζητήθηκε συγγνώμη για τη φονικότερη πυρκαγιά στην Ελλάδα και γιατί απέτυχαν να αποτρέψουν την τραγωδία. «Επέστρεψε από τη Βοσνία εσπευσμένα τη Δευτέρα το βράδυ, λίγες ώρες μετά το ξέσπασμα της πυρκαγιάς. Αλλά μένοντας άφαντος για τρεις ημέρες εξαγρίωσε κάποιους ανθρώπους», σημειώνει το Reuters.

Κάνοντας αναφορά στην ανάληψη πολιτικής ευθύνης από τον πρωθυπουργό, το δημοσίευμα παρατηρεί ότι για εκείνους που επέζησαν από την κόλαση της φωτιάς, αυτές οι λέξεις είχαν ελάχιστη σημασία. «Πώς σκοπεύει να ξεπληρώσει την πολιτική ευθύνη; Τι σημαίνει πολιτική ευθύνη», δήλωσε ένας 79χρονος μπροστά από το καμένο σπίτι του, σημειώνει το δημοσίευμα. «Οι λέξεις είναι ωραίες... αλλά θέλω να πει σε εμένα και εκείνους που καταστράφηκαν, τους φίλους μας... ποιανού λάθος είναι αν δεν είναι δικό του. Εφτασα στα όριά μου», σημείωσε ο ίδιος ηλικιωμένος.

«Η φωτιά στο Μάτι αποκάλυψε παθογένειες δεκαετιών του ελληνικού κράτους: κτίρια χωρίς άδεια, διάσπαρτα, με την ανοχή του κράτους καθώς οι κυβερνήσεις έκαναν τα στραβά μάτια και τελικά νομιμοποίησαν τα χτισμένα σπίτια για να κερδίσουν ψήφους», αναφέρει ακόμη το Reuters.

Ακόμη, το δημοσίευμα επισημαίνει ότι μετά την ανακοίνωση του τριήμερου πένθους, ο κ. Τσίπρας ήταν «αόρατος» μέχρι την Παρασκευή. «Δεν έχει γίνει γνωστό αν επισκέφθηκε κάποιον από τους επιζώντες στο νοσοκομείο», συμπληρώνει. «Ηταν στο γραφείο του, προεδρεύοντας τη μία συνάντηση μετά την άλλη, με τους υπουργούς Προστασίας του Πολίτη, Εσωτερικών, τους δημάρχους. Ηταν απασχολημένος συντονίζοντας την επιχείρηση», δήλωσε στο Reuters κυβερνητικός αξιωματούχος.

thecaller.gr

Ραντεβού στο Μελτεμάκι...

γράφει η Ελένη Μαυρούλη

Ήταν ο σταθερός χαιρετισμός και αποχαιρετισμός μας. Ο άνθρωπος που ξέρω τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Από όταν ήμουν 4 χρόνων.  Καλοκαίρια μακριά, ζεστά, χαρούμενα και ανέμελα. Όπως πρέπει να είναι τα καλοκαίρια των παιδιών. Εκεί στο μελτεμάκι. Στο δικό μας μελτεμάκι.

Εκεί που παίρναμε αμπάριζα από το ένα πεύκο στο άλλο. Εκεί που οι ευκάλυπτοι όριζαν το τέρμα για το ποδόσφαιρο. Εκεί που οι παππούδες, μας κατέβαζαν στη θάλασσα ώρες να πλατσουρίσουμε με την ησυχία μας. Να παίξουμε, να γελάσουμε,  να πλακωθούμε κιόλας και ενίοτε να ανεβούμε και τσακωμένοι για το ποιος νίκησε σε κάτι (στον καλύτερο πύργο στην άμμο, στην μπάλα). Μουτρωμένοι για λίγες ώρες. Για να φωνάξουμε μετά από λίγο ο ένας τον άλλο για μια ακόμη μέρα παιχνιδιού.

Εκεί που βάζαμε τα «καλά» μας για να μας πάνε να φάμε παγωτό στο Μάτι. Και ίσως κανένα σινεμά. Στο Ρία. Εκεί που ερωτευτήκαμε πρώτη φορά, που προδοθήκαμε, που ρεμβάσαμε και που ο ένας κορόιδευε τον άλλον για όλα αυτά.

Εκεί που τα μεσημέρια, για «να κοιμηθεί ο μπαμπάς και η μαμά που δούλευαν όλη μέρα» καθόμασταν σιωπηλοί, ο καθένας στο σπίτι του, κοιτώντας το ρολόι που θα μας έδινε το σήμα για να βγούμε και πάλι για παιχνίδι. Ο ήχος των τζιτζικιών. Το ψιθύρισμα των πεύκων. Και αυτή η μυρωδιά τους. Μυρωδιά καλοκαιριού. Και το κύμα. Ο παφλασμός. Η συντροφιά του την νύχτα. Που καλυπτόταν από τις φωνές των λουόμενων, κυρίως τα Σαββατοκύριακα.

Οι παππούδες έφυγαν. Και εμείς μεγαλώσαμε. Πια αυτός έλεγε καθαρά το σ και εγώ το ρ. Αλλά το ραντεβού μας έμεινε πάντα το ίδιο.  Στο μελτεμάκι. Για λίγες μέρες. Ή απλώς για να βρεθούμε. Ακόμη και αν κάποια στιγμή βρισκόμασταν στην Αθήνα. Η αναφορά ήταν εκεί. Σαν να ήμασταν πάντα εκεί. Παίζοντας αμπάριζα, ποδόσφαιρο, ή φάπες. Για τις φάπες, εκ των υστέρων, γελάγαμε. Δεν συμφωνήσαμε, όμως, ποτέ ποιος είχε δίκιο.

Και τώρα έχουμε ραντεβού στο Μελτεμάκι. Να σταθούμε ο ένας κρατώντας το χέρι του άλλο σφιχτά κλείνοντας τα μάτια μήπως και το φέρουμε πάλι πίσω. Στο μυαλό μας. Να κλάψουμε αγκαλιά για ό,τι χάσαμε. Για τα πεύκα που δεν υπάρχουν πια για αμπάριζα. Τους ευκάλυπτους που δεν υπάρχουν για τέρμα. Τα γατάκια που γύρναγαν ελεύθερα γύρω γύρω και όλοι τα φροντίζαμε και όταν έγινε το κακό, δεν τα βρήκαν όσοι είχαν μείνει πίσω για να τα πάρουν μαζί τους. Για πουλιά που σιώπησαν και τα τζιτζίκια που βουβάθηκαν.

Έχουμε ραντεβού. Να κοιταχτούμε για να βεβαιωθούμε ότι όλα αυτά τα ζήσαμε όντως. Και τα ζήσαμε εκεί. Στο Μελτεμάκι. Που δεν υπάρχει πια. Πόνος. Πονά το βλέμμα. Ένας πόνος διάχυτος. Βαθιά. Μέσα. Σαν κάποιος να έκοψε ένα κομμάτι από μέσα σου. Χωρίς βαθιές ανάσες. Δεν υπάρχουν πια ανάσες εδώ.

Έχουμε ραντεβού. Να αναμετρηθούμε με τη σιωπή. Την απόλυτη νεκρική σιωπή. Να την καταπιούμε. Αυτήν τη βαθιά καπνισμένη σιωπή. Την μυρωδιά του καμμένου. Να θρηνήσουμε. Να πενθήσουμε. Να κλάψουμε. Να σιωπήσουμε και εμείς με τη σειρά μας.

Σιωπήστε. Σιωπήστε λίγο όλοι. Για τους γείτονες που δεν θα δούμε πια. Για τα ζώα που δεν κάνουν πια βόλτες. Για το πράσινο που έγινε γκρι. Για τις διόδους στη θάλασσα που ήταν λίγες σε εμάς, ανύπαρκτες στο Μάτι γιατί αυτή η «ιερή» ιδιοκτησία δεν έδινε ούτε 10 πόντους για να μεγαλώσουν οι σκάλες. Για τους 20 πόντους που κανείς δεν έδινε για να γίνει στοιχειώδης διαπλάτυνση του δρόμου και κανείς από όσους έπρεπε δεν πίεσε για να τους πάρει. Για αυτήν την «ιερή ανάπτυξη» που έκλεισε την παραλία με ντουβάρια και οι γείτονές μας δεν έφτασαν ποτέ στη θάλασσα. Για τους τυφλούς αδιέξοδους δρόμους που κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε ότι θα γίνουν παγίδα θανάτου. Για τα σχέδια αντιμετώπισης πυρκαγιάς και εκκένωσης της περιοχές που κανένας ιθύνοντας ποτέ δεν εκπόνησε και οι λίγοι γραφικοί που το ζητούσαμε λοιδορούμασταν, όπως λοιδορούμασταν και στην έκκληση για το «μαζί» να παλέψουμε. Για τα κομμάτια μπακλαβά γης που μοιράστηκαν χωρίς άδειες έναντι αδρού αντιτίμου. Για τους τίτλους που η Ιερά Μονή Πεντέλης μοίραζε με το αζημίωτο μεταπολεμικά από τον Μαραθώνα μέχρι τα Σπάτα κατέχοντάς τους από την εποχή της…Τουρκοκρατίας. Σε ημετέρους. Για εκείνους που δεκαετίες μοίραζαν τις άδειες και, επίσης με το αζημίωτο, έκαναν τα στραβά μάτια σε μια ολόκληρη πυκνοκατοικημένη περιοχή που έγινε πολιτεία χωρίς να είναι καν στο σχέδιο πόλης. Μια Πολιτεία χωρίς καμία υποδομή και σχέδιο. Για όσους, αν και έχουν την ευθύνη, δεν σκέφτηκαν ποτέ να έχουν ένα δοκιμασμένο σχέδιο Β για την περίπτωση που μία φορά ο άνεμος δεν ήταν βοριάς και για την μία εκείνη φορά που η φωτιά θα ήταν κάτω από την Μαραθώνος. Που δεν έφτιαξαν περισσότερους και δεν γέμισαν ούτε καν τους κρουνούς. Και για όσους δεν σκέφτηκαν ποτέ να διεκδικήσουν να γίνει κάτι τέτοιο. Για όσους δεν συνειδητοποίησαν ότι όταν κόβονται κονδύλια από την πολιτική προστασία στο όνομα των μνημονίων και στο βωμό της «ευρωπαϊκής προοπτικής» σημαίνει λιγότεροι πυροσβέστες και δεν ανατρίχιαζαν και μόνο στην ιδέα. Που δεν κατάλαβαν ότι δεν υπάρχουν φωτιές να σβήνουν χωρίς εξοπλισμό και χωρίς πόδια, πολλά πόδια. Που δεν έχουν αντιληφθεί ότι Πολιτική Προστασία με δεκάδες εμπλεκόμενες υπηρεσίες και αλληλοκαλυπτόμενες ευθύνες (εδώ και πολλές δεκαετίες) δεν υπάρχει. Αυτός ο ίδιος δαίδαλος που βοηθούσε με τα πολλαπλά «παραθυράκια» του. Που όταν καταργήθηκαν οι δασοπυροσβέστες επί Σημίτη δεν αντιλήφθηκαν ότι είμαστε μόνοι μας απέναντι στο θεριό. Ποιος πυροσβέστης αλήθεια που δεν έχει ζήσει, περπατήσει, καθαρίσει τα δρομάκια αυτά, θα μπορούσε να ξέρει ποια είναι τα λιγοστά περάσματα στη θάλασσα; Πώς αλήθεια θα έφτανε εκεί το υδροφόρο όχημα όταν δεν υπάρχει δρόμος;

Σιωπήστε. Μην κραυγάζετε με τόση βεβαιότητα για τα πάντα όλοι όσοι δεν πατήσατε ποτέ το πόδι σας εκεί, δεν ξέρετε το ανάγλυφο, την απόσταση, την ταχύτητα, το προδιαγεγραμμένο έγκλημα, τη φρίκη. Σιωπήστε για να μην ξεχάσετε. Σιωπήστε για να πάρετε όση βαθιά ανάσα σας επιτρέπουν τα αποκαΐδια για να ουρλιάξετε μαζί μας. Για τον τρόπο που το σύστημα αυτό, της «ιδιοκτησίας», μας κάνει εμάς ντουβάρια να μην βλέπουμε γύρω μας. Να δεχόμαστε, να συμβιβαζόμαστε, να προσαρμοζόμαστε, να εντασσόμαστε, να καιγόμαστε, να πνιγόμαστε.

Σιωπήστε για να σας μείνει δύναμη να σταθείτε δίπλα μας. Δίπλα μας για να μην γίνει μια περιοχή που θα μυρίζει θάνατο για πάντα. Που θα την παρασύρει το νερό της βροχής στη θάλασσα μαζί με ό,τι ζωντανό έχει απομείνει. Για να κλάψουμε απλά τους γείτονες, τους φίλους μας. Σιωπήστε. Και κοιτάχτε λίγο χαμηλά. Στο μαύρο, πια, χώμα που πατάμε. Ακόμη κι εδώ στο Κόκκινο Λιμανάκι. Αναλογιστείτε πώς θα ξαναγίνει ένα χώμα για να φτιάχνουμε πυργάκια. Να παίζουμε μπάλα και αμπάριζα. Με δέντρα. Αναλογιστείτε πώς θα συμμετάσχουμε όλοι για να ακουστούν πάλι παιδικές φωνές στην παραλία.  Πώς θα γίνει ανθρώπινος τούτος ο τόπος. Χωρίς μαντρότοιχους, χωρίς τυφλά δρομάκια, χωρίς «ιερές ιδιοκτησίες» και ατομικούς μονοδρόμους, χωρίς κλειδαμπαρωμένες πόρτες και κώφωση στο «μαζί».

Σιωπήστε. Γιατί εμείς κλαίμε. Κλαίμε και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Γονατιστοί στις στάχτες της παιδικής μας ηλικίας. Της συνείδησής μας. Της εναπομείνασας δύναμής μας. Με πείσμα. Είμαστε εκεί. Αρνούμενοι ότι έτσι ήταν και έτσι θα είναι τα πράγματα. Αρνούμενοι να μείνουν όλα στάχτη.

Εμείς έχουμε και  πάλι ραντεβού στο Μελτεμάκι. Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου. Κλείνουμε τα μάτια και το βλέπουμε μπροστά μας. Όχι στο παρελθόν. Στο αύριο.

*η φωτογραφία από το rpn.gr

Ήμουν στο Μάτι την ώρα που καιγόταν

Της Ελισσάβετ Παπαδοπούλου

Ημουν στο Μάτι την ώρα που καιγόταν. Ηταν τα γενέθλια της μικρής μου κόρης που έκλεινε τα 11 και τα γιόρταζε στο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο Ραμάντα με καλεσμένες εφτά φίλες της. Ο μόνος άλλος ενήλικας που ήταν μαζί μου ήταν η φίλη μου Μαριέττα, μητέρα ενός από τα καλεσμένα κορίτσια. Όταν ο καπνός και η φωτιά κύκλωσαν το ξενοδοχείο πέσαμε στη θάλασσα, φωνάζοντας τα ονόματα των παιδιών ανάμεσα σε ουρλιαχτά φωνές και κλάματα. Κολυμπούσαμε και μετρούσαμε κεφάλια. Τα παιδιά κλαίγαν και ρωτούσαν αν θα πεθάνουμε. Φωνάζαμε κολυμπήστε.

Ο καπνός ήταν μαύρος, ο ήλιος είχε χαθεί ήταν σκοτάδι και κανείς δεν ήξερε αν θα έχουμε οξυγόνο για να ανασάνουμε. Υπήρξαν στιγμές που νόμιζα πως έβλεπα όνειρο. Ήξερα ότι κινδυνεύαμε. Φωνάζαμε κολυμπήστε η θάλασσα έχει αρκετό οξυγόνο για να μας σώσει. Μη φοβάστε κολυμπήστε, κανείς δεν θα πεθάνει. Και τα παιδιά κολυμπούσαν. Απο ένα σημείο και ύστερα γύρω είχε μόνο ησυχία. Κανείς δεν μιλούσε.

Κοντά διακόσια άτομα διασκορπισμένα μέσα στο νερό και στα βράχια, οι περισσότεροι τουρίστες. Κολυμπούσαμε προσπαθούσαμε να φτάσουμε κάπου που έχει λιγότερα καπνό και ταυτόχρονα να μην απομακρυνθούμε από την ακτή. Η ακτή είχε βράχους. Από τη στεριά ακουγόταν ασταμάτητα εκρήξεις-ήταν τα ντεπόζιτα των αυτοκινήτων που καιγόταν- και ερχόταν μαύρος καπνός, σαν κι αυτόν που τα παιδιά χρωματίζουν με μαύρο μαρκαδόρο. Φοβόμασταν αυτό το βαρύ καπνό. Ξέραμε ότι μέσα σε αυτόν δε ζεις. Όμως είχε πολύ αέρα και ο καπνός πριν φτάσει σε εμάς αραίωνε. Αυτός ο αέρας που κατέκαψε το Μάτι, μόνο αυτός ο αέρας εκείνη τη στιγμή μπορούσε να μας σώσει. Όσο φυσούσε τρελά, είχαμε ελπίδες. Σε κάποια σημεία μάλιστα καθάριζε αρκετά ο ουρανός. Κολυμπούσαμε προς τα εκεί. Χειροκροτούσαμε όταν ο αέρας καθάριζε λίγο την ατμόσφαιρα. Πάνω σε ένα βράχο τραγουδήσαμε το γενέθλιο τραγούδι της κόρης μου.

«Να ζήσεις Ευάκι και χρόνια πολλα...» Ύστερα ο καπνός ξανάρθε. Ξανά το κολύμπι, ξανά η αγωνία. Αρχισαμε να σκίζουμε οτι ρούχα υπήρχαν γύρω τα βρέχαμε και τα βάζαμε στη μύτη. Η αγωνία δεν τελείωνε με τίποτα. Στο Μάτι καιγόταν μέχρι και τα πεύκα στην παραλία. Τα ρούχα από μια βαλίτσα πεταμένη στο βράχο πήραν φωτιά. Τα παιδιά ξανάρχισαν να ρωτάνε αν θα πεθάνουμε. Έτσι πέρασαν τέσσερεις ολόκληρες ώρες. Κοιταζόμασταν με τη Μαριέττα και δεν ξέρουμε πόση ώρα ακόμη θα αντέξουμε να ανασαίνουμε όλο αυτό το πράγμα. Ας σταματήσει επιτέλους φώναζαν τα παιδιά καλίγοντας. Όμως δεν σταματούσε. Κατά τις 10.00 το βράδυ μας πήρε ένα φουσκωτό με βατραχάνθρωπους. Ευχαριστούμε ολόψυχα αυτά τα υπέροχα παιδιά. ¨Ηταν ιδιώτες από μια σχολή κατάδυσης. Θέλω να ζητήσω συγνώμη που δεν θυμάμαι από πια σχολή για να τους ευχαριστήσω επώνυμα.        

Στους 87 ο αριθμός των νεκρών από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι

Στους 87 έφτασε ο αριθμός των νεκρών, καθώς σύμφωνα με τους ιατροδικαστές ολοκληρώθηκαν οι νεκροτομές στις 86 σορούς, ενώ όπως έγινε γνωστό από ενημέρωση του Υπουργείου Υγείας, κατέληξε σήμερα και 62χρονος ο οποίος νοσηλευόταν διασωληνωμένος στη ΜΕΘ του Ευαγγελισμού.

«Ολοκληρώσαμε την ιατροδικαστική έρευνα επί των σορών των θυμάτων που είχαν μεταφερθεί στο νεκροτομείο Αθηνών. Ήταν 86 νεκροί. Η ιατροδικαστική έρευνα ολοκληρώθηκε. Από εδώ και πέρα μένει το έργο της ταυτοποίησης το οποίο ολοκληρώνεται από άλλη υπηρεσία στα εγκληματολογικά εργαστήρια», σημείωσε ο προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Νίκος Καρακούκης, που έκανε τις σχετικές ανακοινώσεις.

Όπως είπε, στην ταυτοποίηση DNA συμμετέχουν και Γερμανοί γενετιστές που είχαν συνδράμει με το έργο τους στην ταυτοποίηση θυμάτων από το φονικό τσουνάμι στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Πλέον, η διαδικασία περνά στην αποκλειστική ευθύνη της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Εργαστηρίων της Αστυνομίας προκειμένου να γίνει η ταυτοποίηση των θυμάτων.

Παρότι οι ιατροδικαστές είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στην ενημέρωση τους, καθώς η διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη, αφήνουν να εννοηθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους είναι απανθρακωμένοι, γεγονός που δυσκόλεψε τη διαδικασία λήψης DNA για να γίνει η ταυτοποίηση τους.

Εκτιμάται ότι πάνω από 60 άνθρωποι, συγγενείς αγνοουμένων έχουν δώσει δείγματα DNA στην αρμόδια υπηρεσία της αστυνομίας που θα κληθεί τις επόμενες ημέρες να ταυτοποιήσει τα δείγματα που έχουν ληφθεί από τις σορούς και από όσους αγωνιούν για τους ανθρώπους τους. Σημειώνεται ότι με αμείωτο ρυθμό συνεχίζονται οι έρευνες για τον εντοπισμό των αγνοουμένων.

Ψυχολογική στήριξη για τους συγγενείς

Οι συγγενείς δεν βλέπουν φυσικά τα απανθρακωμένα σώματα που εξετάζονται στα νεκροτομείο και τους παρέχεται ψυχολογική υποστήριξη κατά τη διαδικασία λήψης δειγμάτων γενετικού υλικού.

Οι τραυματίες

Στο νοσοκομείο για 4η μέρα παραμένουν συνολικά 53 ενήλικες και τέσσερα παιδιά σύμφωνα με τον τελευταίο απολογισμό του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ). Συγκεκριμένα, την Πέμπτη πήραν εξιτήριο έξι από τους τραυματίες, ενώ τα τέσσερα παιδιά νοσηλεύονται στο Παίδων με την υγεία τους να θεωρείται σημαντικά βελτιωμένη. Το ίδιο δεν συμβαίνει όμως με τους 11 ενήλικες ασθενείς που βρίσκονται διασωληνωμένοι σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας με την κατάστασή τους να θεωρείται σοβαρή.       

tvxs.gr

Για μια κλειστή κρυμμένη πόρτα

γράφει η  Άντα Ψαρρά

Μια αποκαλυπτική μαρτυρία αναδημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα «Το Ποντίκι». Μίλησε αρχικά στον Realfm ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου που έγινε τελικά τάφος για τους 26 παγιδευμένους ανθρώπους, εξηγώντας ότι υπήρχε πρόσβαση στην παραλία από το δικό του οικόπεδο στο οποίο υπάρχει μια πόρτα με σκάλα που οδηγεί στη θάλασσα.

Μάλιστα ο ίδιος θεώρησε ότι προφανώς γνώριζαν κάποιοι για την ύπαρξη της πόρτας και κατέφυγαν στο οικόπεδο για να κατέβουν από τις σκάλες στην παραλία ή δεν το γνώριζαν οπότε βρέθηκαν στην πλευρά του γκρεμού.

Προφανώς ο άνθρωπος αυτός, όπως και τόσοι άλλοι οικοπεδούχοι σε κάθε ακτή της χώρας είχαν και έχουν τη δυνατότητα, πέρα από την όποια αυθαίρετη ή νόμιμη κατασκευή, να περιφράξουν τα παραθαλάσσια οικόπεδά τους κατασκευάζοντας τις ατομικές διόδους από το σπίτι τους προς τη θάλασσα. Προφανώς επίσης κανένας από όλους αυτούς δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μια καλά κρυμμένη κλειστή πόρτα μπορεί να οδηγήσει συνανθρώπους του στον θάνατο σε περίπτωση πυρκαγιάς.

«Μπήκαν οι άνθρωποι στο σπίτι, δεν μπόρεσαν να δουν την πόρτα για να κατέβουν στην παραλία και αυτοί είναι που βρέθηκαν αγκαλιασμένοι. Ο κόσμος που κάηκε μέσα στο σπίτι μου κάηκε γιατί δεν υπάρχει ένα σχέδιο από πού να φύγουν σε ανάλογη περίπτωση».

Με δυο λόγια μόνο αποτυπώνεται εδώ η διαχρονική συνενοχή κυρίως σε επίπεδο φορέων αλλά και των πολιτών στην αυθαιρεσία.

Οι μάντρες στις οποίες αναφέρθηκε χθες στην «Εφ.Συν.» η πρώην ειδική γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος, Μαργαρίτα Καραβασίλη, έχουν φράξει τις διόδους προς την παραλία.

Παραλιακές ιδιοκτησίες και κατασκευές κάθε είδους εμποδίζουν μεν την πρόσβαση «ανεπιθύμητων» λουόμενων στις «ατομικές» παραλίες, αλλά δυστυχώς, όπως τραγικά αποδείχτηκε, εμποδίζουν και τη διάσωση ανθρώπων σε περιπτώσεις πυρκαγιάς.

Φράχτες και μάντρες σε κάθε παραλιακό μέτωπο της Αττικής αλλά και όλης της χώρας με τα μάτια της τοπικής αυτοδιοίκησης και των αρμόδιων κρατικών φορέων ερμητικά κλειστά διασφαλίζουν την «ιδιωτικότητα» και κανείς τουλάχιστον μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσε πού μπορεί να οδηγήσει η πρακτική της περίφραξης.

Υπάρχουν δε περιπτώσεις όπου ακόμα και οι ίδιοι οι δήμαρχοι παραλιακών μετώπων έχουν κάνει το ίδιο, διασφαλίζοντας το «δικαίωμά» τους σε ιδιωτική παραλία.

Τα δρομάκια και τα μονοπάτια μετατράπηκαν σιγά σιγά σε αδιέξοδα, τα παραλιακά οικόπεδα έγιναν χώροι περίκλειστοι και να που ήρθε -δυστυχώς και σε τόσο μαζικό επίπεδο- η «κακιά η ώρα», με τους πολίτες να παγιδεύονται σαν τα ποντίκια και τελικά να καίγονται.

Τα τυφλά οικόπεδα έγιναν οικοδομήσιμα χωρίς δυνατότητα πρόσβασης σε δρόμους, με την ευγενική παραχώρηση λίγων μόνο μέτρων από τους ιδιοκτήτες και την όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωση των δρόμων μέχρι σημείου πλήρους εξαφάνισης!

Οσο για το σχέδιο διαφυγής στο οποίο αναφέρθηκε ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου, προφανώς δεν θα υπάρξει κι ούτε θα μπορεί να λειτουργήσει ποτέ αν αύριο το πρωί στις πλέον ευαίσθητες σε πυρκαγιά περιοχές δεν γκρεμιστούν μάντρες και φράκτες, αν δεν ανοίξουν όλες αυτές οι κλειστές πόρτες έτσι ώστε ακόμα κι αν οι… ενοχλητικοί λουόμενοι απολαμβάνουν τις ατομικές παραλίες, τουλάχιστον να είναι όλοι ασφαλείς γι’ αυτή την κακιά την ώρα.

Κι όλα αυτά πρέπει τώρα, χωρίς ειδικές εκπτώσεις, να γίνουν άμεσα με κρατική εποπτεία και με τη συνδρομή της τοπικής αυτοδιοίκησης και των περιφερειών, ώστε η Ελλάδα ναι μεν να συνεχίσει φυσικά να χαρακτηρίζεται ως η χώρα της αυθαίρετης δόμησης και της άναρχης ανάπτυξης, αλλά τουλάχιστον να μη διεκδικήσει άλλη μια πρωτιά στις λίστες των φονικών πυρκαγιών του 21ου αιώνα.