Η παγκόσμια μάχη για την ανάπτυξη και τον έλεγχο του εμβολίου

 γράφει η Μαριάνθη Πελεβάνη

Πέντε μήνες μετά την εμφάνιση του θανατηφόρου νέου κορονοϊού, η ανάπτυξη αλλά και η διανομή ενός εμβολίου είναι η βασική πρόκληση στον παγκόσμιο αγώνα κατά της πανδημίας. Αν όμως το πρώτο αγωνιώδες ερώτημα είναι το πότε θα είναι έτοιμο, το ίδιο κρίσιμα είναι και τα ερωτήματα που το συνοδεύουν. Κατά πόσον οποιοδήποτε εμβόλιο θα αποδειχθεί αποτελεσματικό και θα είναι κοινά αποδεκτό από την επιστημονική κοινότητα, δίχως η βιασύνη να είναι εις βάρος της ασφάλειας; Πόσο γρήγορα θα είναι διαθέσιμο σε εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια ανθρώπους; Ποιος θα το κατέχει, ποιος θα το ελέγχει; Θα έχουν πρόσβαση όλοι, πλούσιοι και φτωχοί;

Η διαδικασία προχωρά με αδιανόητες για την ιατρική έρευνα ταχύτητες και, σύμφωνα και με το σχετικό ρεπορτάζ των New York Times, ήδη επτά από τα περίπου 90 σχέδια που έχουν αναλάβει κυβερνήσεις, φαρμακευτικές εταιρείες, επιχειρήσεις βιοτεχνολογικής καινοτομίας και ακαδημαϊκά εργαστήρια έχουν φτάσει στο στάδιο των κλινικών δοκιμών.

Παράλληλα, η παγκόσμια εκστρατεία για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης εμβολίων και θεραπειών κατά του Covid-19, που ξεκίνησε από παγκόσμιους ηγέτες, θεσμούς και το ίδρυμα Bill and Melinda Gates στις 4 Μαΐου και από την οποία απείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής 9,5 δισεκατομμύρια ευρώ, ανακοίνωσε η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

To tvxs.gr, μέσα στην πανδημία, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης. Στις αντίξοες αυτές συνθήκες, στήριξε την ανεξαρτησία του tvxs.gr

Γεγονότα που γεννούν αισιοδοξία και θα αρκούσε η προσμονή, αν δεν είχαμε καπιταλισμό, που λένε και οι κυβερνώντες. Διότι η όλη διαδικασία παραμένει αβέβαιη, καθώς τα κέρδη για τη φαρμακοβιομηχανία προδιαγράφονται ιλιγγιώδη και για τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό εξίσου σοβαρά.

«Οι φαρμακευτικές εταιρείες βλέπουν το Covid-19 σαν μια επιχειρηματική ευκαιρία που έρχεται μια φορά στη ζωή», δηλώνει χαρακτηριστικά ο Gerald Posner, συγγραφέας του βιβλίου Pharma: Greed, Lies, and the Poisoning of America στο Intercept.

Και ταυτόχρονα, όλοι συμφωνούν πως σε μία εποχή έντονου εθνικισμού, η γεωπολιτική διάσταση της κούρσας για το εμβόλιο είναι εξίσου σύνθετη με την ιατρική. «Βάζοντας στην άκρη την εμπορική αξία, έχει μεγάλη γεωπολιτική σημασία ποιος θα είναι ο πρώτος που θα αναπτύξει τη θεραπεία ή το εμβόλιο. Θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα εργαλεία που έχουμε για να θωρακίσουμε την αμερικανική έρευνα», επισημαίνει ενδεικτικά ο John C. Demers, αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης για την εθνική ασφάλεια στις ΗΠΑ.

Το εμβόλιο

Που βρισκόμαστε αυτήν τη στιγμή; Ο αγώνας δρόμου μεταξύ των φαρμακευτικών εταιρειών είναι τεράστιος. Η περίοδος των δοκιμών θα πρέπει να αποδεικνύει ότι το εμβόλιο είναι πραγματικά αποτελεσματικό και δεν βλάπτει.

Ωστόσο, οι κλινικές δοκιμές για την παρασκευή ενός εμβολίου απαρτίζονται από αρκετές φάσεις. Αρχικά δοκιμάζεται η αντίδραση στη δραστική ουσία, αργότερα η αποτελεσματικότητα τoυ εμβολίου. Οι συμμετέχοντες χωρίζονται σε δύο ομάδες: Η μία λαμβάνει ένα εικονικό φάρμακο placebo, η άλλη την δραστική ουσία.

Για να επιτευχθεί ο στόχος, η παρασκευή δηλαδή του εμβολίου, πρέπει να γίνουν αρκετά πειράματα, τα οποία μέσω της μόλυνσης με τον παθογόνο ιό θα μπορέσουν να αξιολογήσουν την αποτελεσματικότητα ενδεχόμενου εμβολίου. Το πρόβλημα, είναι αν ο ιός δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος, οπότε μπορεί να χρειαστεί να συμμετέχουν δεκάδες χιλιάδες άτομα στη μελέτη, γεγονός που δημιουργεί ερωτήματα στην επιστημονική κοινότητα. Μερικοί τονίζουν το μεγάλο όφελος που έχουν οι μελέτες αυτές, από τις οποίες θα μπορούσε να επωφεληθεί ολόκληρη η κοινωνία.  Άλλοι εκφράζουν ανησυχία και θέματα βιοηθικής, εξαιτίας των ενδεχόμενων κινδύνων για την υγεία των συμμετεχόντων.

Ο Olaf Tolke, ειδικός στον τομέα του φαρμάκου από τον οίκο αξιολόγησης Scope δεν πιστεύει ότι μέσα σε αυτόν τον χρόνο θα υπάρξει εμβόλιο για τον κορονοϊό. «Η ανάπτυξη εμβολίου κοστίζει εκατοντάδες εκατομμύρια. Οι εταιρείες διατρέχουν τον κίνδυνο να καθυστερήσουν σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Επειδή όμως εκατομμύρια άνθρωποι χρειάζονται το εμβόλιο αυτό δεν θα έπρεπε να είναι τόσο ακριβό. Σε περίπτωση όμως που κάποια εταιρεία τα καταφέρει αυτό σημαίνει κέρδη δισεκατομμυρίων. Όλος ο κόσμος θα έσπευδε να το αγοράσει», δηλώνει.

Πάντως, την προηγούμενη εβδομάδα τα χρηματιστήρια σε Νέα Υόρκη, Τόκιο και Φρανκφούρτη πανηγύριζαν γιατί η φαρμακοβιομηχανία Moderna δοκίμασε εμβόλιο σε άνθρωπο και την ίδια ώρα οι μετοχές της κατέγραψαν αύξηση κατά 20%, ενώ επιχορηγείται και από το ειδικό ταμείο που έχει συστήσει η αμερικανική κυβέρνηση σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, στο οποίο έχουν διατεθεί 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια.

Τέτοιες πρακτικές δοκιμές γίνονται στην Κίνα, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία και σε όλο τον κόσμο δοκιμάζονται πάνω από 100 πιθανές δραστικές ουσίες για ένα εμβόλιο από μικρές και μεγαλύτερες εταιρείες, όπως είναι η Biontech, η Curevac, η  Sanofi και η GlaxoSmithKline.

Στην Οξφόρδη ερευνητές του πανεπιστημίου εκεί ξεκίνησαν ήδη τον Απρίλιο κλινικά τεστ σε πάνω από 1.000 εθελοντές. Το σχέδιο υλοποιείται σε συνεργασία με τον φαρμακευτικό κολοσσό Astra Zeneca. Στη Γερμανία τις πρώτες κλινικές δοκιμές έκανε η εταιρεία Biontech σε ασθενείς που ήταν καλά και από το τέλος Ιουνίου πιθανότατα θα δοθούν σχετικά στοιχεία. Η Biontech συνεργάζεται με τον αμερικανικό όμιλο Pfizer και την κινεζική εταιρεία Fosun Pharma κι ελπίζει πως μέχρι το τέλος του χρόνου θα μπορούσαν να παραχθούν εκατομμύρια εμβόλια από κοινού με την αμερικανική εταιρεία.

Σε όλες τις περιπτώσεις το θέμα είναι να παραχθεί ένα αποτελεσματικό εμβόλιο όσο το δυνατόν γρηγορότερα και σε εκατομμύρια δόσεις.

Ποιοι θα το λάβουν πρώτοι

Η ανάπτυξη νέου εμβολίου στοιχίζει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Οι φαρμακευτικές εταιρείες όμως αποφεύγουν να αποκαλύψουν τα κέρδη τους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η παραγωγή εμβολίου HPV για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας απέφερε πέντε φορές την αρχική επένδυση. Το βέβαιο είναι ότι η ταχύτατα αυξανόμενη αγορά εμβολίων έχει γίνει η μεγαλύτερη πηγή ανάπτυξης της φαρμακευτικής βιομηχανίας.

Κι ας πούμε ότι το εμβόλιο είναι έτοιμο. Ποιοι θα το λάβουν πρώτοι; Δεδομένου ότι η διεθνής ζήτηση θα ξεπεράσει την αρχική προσφορά, πώς θα αποφύγουμε να επαναληφθεί ο γνωστός διαγκωνισμός που είδαμε για την εξασφάλιση προστατευτικού εξοπλισμού και διαγνωστικών τεστ;

Σύμφωνα με τον Γερμανό εμπειρογνώμονας υγείας, Ilona Kickbusch, στο ρεπορτάζ της Deutsche Welle, οι υγειονομικές αρχές σε όλο τον κόσμο εργάζονται για να βρουν μια βιώσιμη λύση στο ζήτημα της διανομής, αλλά προσθέτει: «Προς το παρόν, δεν υπάρχουν διεθνείς κανόνες για την κοινή χρήση οποιουδήποτε πιθανού εμβολίου με δίκαιο τρόπο», αφού όπως σημειώνει ο Jürgen Wasem, καθηγητής για τη διαχείριση της υγειονομικής περίθαλψης στο Πανεπιστήμιο του Έσσεν της Γερμανίας, «η έρευνα και ανάπτυξη φαρμάκων καθοδηγείται συνήθως από τις δυνάμεις της αγοράς». «Αυτό θέτει τον κίνδυνο να προμηθεύονται οι αγορές στη Δυτική Ευρώπη, την Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή οι ασθενείς εκεί μπορούν να πληρώσουν τις υψηλές τιμές», προσθέτει.

Εξάλλου στην ιστορία της ανάπτυξης φαρμάκων διαθέσιμων για όλους τους πληθυσμούς του κόσμου, η εικόνα της Big Pharma, των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών δηλαδή, έχει από καιρό αμαυρωθεί, αφού ο εφοδιασμός φαρμάκων εξαρτάται από τις πολιτικές τιμολόγησης των εταιρειών.

Σύμφωνα και με την ανάλυση των New York Times, oι πλούσιες χώρες θα ανταγωνιστούν για πρόσβαση σε οποιοδήποτε εμβόλιο κυκλοφορήσει πρώτο στην αγορά. Οι φτωχές χώρες, στο πίσω μέρος της ουράς, θα πρέπει να περιμένουν να αποκτήσει προέγκριση από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το εμβόλιο και να διανεμηθεί από τις οργανώσεις αρωγής. Υπάρχουν πάνω από 25 εκατ. πρόσφυγες στον κόσμο και φιλοξενούνται κατά 80% σε αναπτυσσόμενες χώρες. Είναι αυτοί που είναι λιγότερο πιθανό να συνυπολογιστούν σε κάποια κυβερνητική παραγγελία εμβολίου και εκείνοι που είναι απίθανο να εμβολιαστούν. Οι πληθυσμοί τους μπορεί έτσι να γίνουν εστίες επανεμφάνισης της επιδημίας που όχι μόνο θα οδηγήσει σε διάδοση του ιού αλλά θα τους στιγματίσει περαιτέρω.

«Ποιες είναι οι πιθανότητες να δοθεί προτεραιότητα σε μια νοσοκόμα στην Ινδία ή σε έναν γιατρό στη Βραζιλία, πόσο μάλλον σε έναν οδηγό λεωφορείου στη Νιγηρία ή σε έναν διαβητικό στην Τανζανία; Η απάντηση είναι σχεδόν μηδενικές» γράφει ο David Pilling στους Financial Times.

Το πρόβλημα είναι πως τα εμβόλια και η διεθνής πολιτική είναι άμεσα συνδεδεμένα. Και αυτήν τη φορά θα ισχύσει το ίδιο. Με δεδομένο μάλιστα ότι η πανδημία ζημίωσε σοβαρά τις οικονομίες, «πάγωσε» την καθημερινότητα και συγκλόνισε την πολιτική σκηνή, η μάχη για το εμβόλιο θα είναι βιαιότερη από ποτέ.

Μάλιστα η ανακοίνωση του γαλλικού φαρμακευτικού ομίλου Sanofi ότι σε περίπτωση που αναπτύξει το εμβόλιο, οι ΗΠΑ θα έχουν προτεραιότητα έναντι της Γαλλίας διότι η Αμερική ήταν η πρώτη που χρηματοδότησε την έρευνα της γαλλικής εταιρείας, προκάλεσε θύελλα στη Γαλλία και τη σφοδρή αντίδραση του Εμανουέλ Μακρόν, που δήλωσε ότι «ένα πιθανό εμβόλιο εναντίον της νόσου Covid-19 δεν πρέπει να υπόκειται στους νόμους της αγοράς» και έσπευσε να συναντηθεί με τους επικεφαλής της εταιρείας και να απειλήσει με κρατικοποίηση.

Γι αυτό και ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Antοnio Guterres κήρυξε, για την ακρίβεια ευχήθηκε, πρόσφατα μια μελλοντική θεραπεία COVID-19 ως «δημόσιο αγαθό» που πρέπει να διατεθεί σε όλους, ενώ τρεις Αφρικανοί ηγέτες και περισσότερες από 140 προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων 50 πρώην παγκόσμιων ηγετών με ανοιχτή επιστολή τους που δόθηκε στη δημοσιότητα από την UNAIDS του ΟΗΕ και την Oxfam ζητούν «οποιοδήποτε εμβόλιο κατά της Covid-19 δεν θα πρέπει να κατοχυρώνεται με πατέντα, ενώ θα πρέπει να παράγεται σε μεγάλη κλίμακα και να διατίθεται χωρίς κόστος στον κόσμο παντού».

«Όταν αναπτυχθεί ένα σίγουρο και αποτελεσματικό εμβόλιο, θα πρέπει να παραχθεί γρήγορα σε μεγάλη κλίμακα και να τεθεί δωρεάν στη διάθεση όλων, σε όλες τις χώρες. Το ίδιο και όλες οι θεραπείες, τα διαγνωστικά τεστ και άλλες τεχνολογίες» κατά του νέου κορονοϊού, γράφουν.

Καλούν επίσης για τη δημιουργία μιας «παγκόσμιας συμφωνίας για τα εμβόλια, τα διαγνωστικά τεστ και τις θεραπείες της Covid-19» που δοκιμάζονται υπό τη διεύθυνση του ΠΟΥ. «Δεν είναι η στιγμή να ευνοηθούν τα συμφέροντα των πιο πλούσιων επιχειρήσεων και κυβερνήσεων, σε βάρος της παγκόσμιας αναγκαιότητας να σωθούν ζωές ούτε να αφεθεί αυτό το σημαντικό και ηθικό καθήκον στις δυνάμεις της αγοράς», προσθέτουν.

«Δεν μπορούμε να αφήσουμε μονοπώλια, έναν χυδαίο ανταγωνισμό και έναν μυωπικό εθνικισμό να ορθώσουν εμπόδια σε αυτή την πρόσβαση στην υγεία», καταλήγουν.  

Σε ποιες χώρες ανοίγει τα σύνορά της η Ελλάδα από 15 Ιουνίου

Τουρίστες από συνολικά 29 χώρες θα μπορεί να δεχτεί η χώρα μας από τις 15 Ιουνίου με αεροπορικές πτήσεις, με τη λίστα να επαναξιολογείται διαρκώς βάσει των επιδημιολογικών δεδομένων.

Το υπουργείο Τουρισμού διαμόρφωσε τη λίστα βάσει του επιδημιολογικού προφίλ των χωρών προέλευσης των τουριστών και λαμβάνοντας υπόψη τις χθεσινές ανακοινώσεις του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Ασφάλειας Αεροπορίας, του EASA, αλλά και την επιστημονική άποψη της Επιτροπής Λοιμοξιολόγων.

Οι επισκέπτες από τις χώρες αυτές θα υποβάλλονται σε δειγματοληπτικούς ελέγχους, ενώ για τις υπόλοιπες ισχύουν οι υπάρχοντες κανόνες. Υπάρχει η δυνατότητα διεύρυνσης της λίστας βάσει των δεδομένων κάθε στιγμής.

Αναλυτικά η λίστα των χωρών:

Αλβανία

Αυστραλία

Αυστρία

Βόρεια Μακεδονία

Βουλγαρία

Γερμανία

Δανία

Ελβετία

Εσθονία

Ιαπωνία

Ισραήλ

Κίνα

Κροατία

Κύπρος

Λετονία

Λίβανος

Λιθουανία

Μάλτα

Μαυροβούνιο

Νέα Ζηλανδία

Νορβηγία

Νότια Κορέα

Ουγγαρία

Ρουμανία

Σερβία

Σλοβακία

Σλοβενία

Τσεχία

Φινλανδία.   

πηγή

Οι ζωές των μαύρων μετράνε!

του Χρήστου Ξανθάκη  

  

Τι πραγματικά συμβαίνει στην Αμερική και γιατί καίγεται ο τόπος;

Στη Μινεάπολις, ένας στους πέντε κατοίκους είναι μαύρος. Αυτό μας κάνει ποσοστό 20 %, για τους λάτρεις της στατιστικής που θα έλεγε κι ο φίλος μου ο Γκιόκας. Αλλά η πόλη είναι υπόδειγμα προοδευτικού προσανατολισμού, με τον λευκό δήμαρχό της να μιλάει ανοιχτά για τον συστημικό ρατσισμό, με τον μαύρο αρχηγό της αστυνομίας να προσανατολίζει το σώμα σε δουλειά στις γειτονιές, με το δημοτικό συμβούλιο (στο οποίο έχουν εκλεγεί δύο μαύροι τρανς σύμβουλοι) να προσπαθεί σκληρά να περιορίσει τις διακρίσεις με βάση το χρώμα. Μια προοδευτική πόλη, ναι. Και πώς εξηγείται ότι στην περίοδο από τα τέλη του 2009 ως τον Μάϊο του 2019, έξι στα δέκα θύματα πυροβολισμών εκ μέρους της αστυνομίας ήταν μαύροι;

Ίσως μπορούσε να μας το πει η θεία μου η Χέλεν, βέρα Νεοϋορκέζα και πολύ προοδευτικό άτομο κι αυτή για τα αμερικάνικα μέτρα. Αν ζούσε, νομίζω ότι θα έβλεπε τη μουτσούνα του Τραμπ στον προεδρικό θώκο και δεν θα μπορούσε να σταματήσει τα γέλια της. Ή τα δάκρυά της. Κι όμως κάθε φορά που την επισκεπτόμουν στις ΗΠΑ και βγαίναμε βόλτα, όταν πέρναγε μαύρος ή μαύρη από δίπλα της ενστικτωδώς κράταγε την τσάντα της πιο σφιχτά. Και όταν ήθελε να αναφερθεί στους ΑφροΑμερικανούς, γύρναγε και μου έλεγε στα ελληνικά “to mavros” για να μην καταλαβαίνουν. Κατά τ’ άλλα όλα μια χαρά και λίμπεραλ ως το κόκκαλο, να βοηθήσουμε τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους…

Εν τω μεταξύ η Μινεάπολις φλέγεται. Κάρβουνο κοντεύει να γίνει με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ κατά τη βίαιη σύλληψή του από αστυνομικούς. Μια δολοφονία που μαγνητοσκοπήθηκε από περαστικούς και κυκλοφορεί πλέον στο βίντεο να βλέπεις τις εικόνες και να τρομάζεις. Όπου ο Φλόυντ είναι πεσμένος στο οδόστρωμα και ψελίζει «Δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω» και ο ένας εκ των αστυνομικών (λευκός κατά σύμπτωση…), του πιέζει την καρωτίδα με το γόνατο. Ο Φλόυντ πέθανε λίγη ώρα αργότερα και η επίσημη δικαιολογία της αστυνομίας ήταν ότι αντιστάθηκε στην έρευνα και τι διάολο κάπως έπρεπε να πάρουν οι ένστολοι τα μέτρα τους για να μην κινδυνεύσουν. Και η Μινεάπολις φλέγεται.

Αυτά συμβαίνουν στη μεγαλύτερη δημοκρατία τη υφηλίου, στο φάρο της ελευθερίας για όλο τον δυτικό κόσμο. Όπου η θεσμική σκλαβιά μας έχει τελειώσει από τον προπερασμένο αιώνα, αλλά ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει. Θέλουμε μαύρους αθλητές να μας εκπροσωπούν, μαύρους ψυχαγωγούς να μας διασκεδάζουν, μαύρους φαντάρους να μας προστατεύουν, αλλά όταν έρχεται η ώρα να μοιραστούμε την τόσο πολύτιμη ελευθερία μας μαζί τους, δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Και με μια μαγική κίνηση γυρνάμε στον Μπάρμπα Θωμά και στην καλύβα του…

Σε μας μοιάζει παράξενο, αλλά στις ΗΠΑ τα περιστατικά είναι καθημερινά. Κι αν δεν είναι δολοφονίες είναι ξυλοδαρμοί, κι αν δεν είναι ξυλοδαρμοί είναι εξευτελισμοί, κι αν δεν είναι εξευτελισμοί είναι ταλαιπωρίες. Οι μαύροι το τραβάνε το κουπί κι έχει αρχίσει πλέον να τους στρίβει. Πόσες δεκαετίες πρέπει δηλαδή να περάσουν ωσότου αναγνωρισθούν και αυτοί ως πολίτες ισότιμοι με τους λευκούς και πόσος χρόνος θα χρειασθεί για ν’ αναγνωρισθεί ότι και οι δικές τους οι ζωές μετράνε; Η αστυνομία, το μακρύ χέρι του νόμου και του κράτους, φροντίζει για την ώρα να τους υποδεικνύει πως δεν αξίζουν μια πεντάρα. Αλλά ακόμη και σε μια κοινωνία με μοναδική ιδεολογία τον καταναλωτισμό, οι σκλάβοι της διαφήμισης κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν…   

Πώς και πόσο η ομιλία και ο άνεμος μεταδίδουν τον Κοροναϊό

Το απλό γεγονός της ομιλίας προκαλεί την εκπομπή σταγονιδίων, τα οποία ενδέχεται να μεταδίδουν τον κοροναϊό.

Ο εκσφενδονισμός σταγονιδίων κατά την ομιλία ή το φτέρνισμα και η τροχιά τους στον ελεύθερο αέρα μελετήθηκαν από δύο επιστημονικές ομάδες.

Ο ερευνητής Philip Anfinrud και συνάδελφοί του, σε ένα Ινστιτούτο στην πολιτεία του Μέριλαντ, χρησιμοποίησαν ακτίνες λέιζερ, για να απεικονίσουν αυτά τα σταγονίδια.

Διαπίστωσαν ότι μια πηγή μπορούσε να εκπέμψει έως 10.000 σταγονίδια ανά δευτερόλεπτο και ότι αυτά μπορούσαν να παραμείνουν σε έναν κλειστό χώρο για διάστημα έως και δεκατεσσάρων λεπτών.

Όσον αφορά στον εξωτερικό χώρο, οι Talib Dbouk και Δημήτρης Δρικάκης, του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας, προσομοίωσαν το διασκορπισμό ενός σύννεφου σωματιδίων που προκλήθηκε από το φτέρνισμα. Στις περιπτώσεις απουσίας ανέμου, αυτά τα σταγονίδια μεταδίδονται σε απόσταση 2 μέτρων.

Στην περίπτωση, όμως, ακόμη και μιας μικρής αύρας, μόλις, δηλαδή, φυσήξει λίγος αέρας, μπορούν να ταξιδέψουν έως 6 μέτρα, χωρίς να έχουν έντονα αραιωθεί.

Σύμφωνα με τους δύο ερευνητές, η φυσική απόσταση των 2 μέτρων, υπό από αυτές τις συνθήκες, δεν είναι επαρκής. Συμπέρασμα: εντός ή εκτός εσωτερικού χώρου, η χρήση μάσκας είναι το καλύτερο μέτρο προστασίας κατά του κοροναϊού.

Πηγή: Le Monde

«Στον αέρα» 110 εκατ. θέσεις εργασίας στον τουρισμό

Τη μεγαλύτερη συρρίκνωση των τελευταίων 70 ετών αναμένεται να καταγράψει σε παγκόσμιο επίπεδο φέτος ο τουρισμός, με τουλάχιστον 110 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στον κλάδο να τίθενται άμεσα σε κίνδυνο.

Η πτώση εκτιμάται ότι θα είναι κατακόρυφη, αφού υπολογίζεται στο 70%, σύμφωνα με την πρόβλεψη του Γενικού Γραμματέα του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού των Ηνωμένων Εθνών (UNWTO) Ζουράμπ Πολολικασβίλι, ο οποίος αναφέρεται μεταξύ άλλων σε νέες προτιμήσεις και προτεραιότητες των ταξιδιωτών.

Μιλώντας στην Handelsblatt, ο κ. Πολολικασβίλι εξηγεί ότι ο Οργανισμός έχει επεξεργαστεί τρία πιθανά σενάρια, σύμφωνα με τα οποία ο αριθμός των τουριστών για το 2020 θα περιοριστεί κατά 58-78%, ανάλογα με το πότε θα ανοίξει κάθε χώρα τα σύνορά της. «Υπολογίζω ότι το πιθανότερο είναι μια μείωση της τάξης του 70%», δηλώνει και εξηγεί ότι πρόκειται για τη σημαντικότερη πτώση από τότε που άρχισε να καταγράφεται η τουριστική κίνηση, στις αρχές των ετών του 1950. Τονίζει ωστόσο, ότι οι εκτιμήσεις του βασίζονται στην υπόθεση ότι τον Αύγουστο θα είναι ανοιχτά τα σύνορα των τουριστικών προορισμών.

«Φέτος θα δούμε περισσότερους ταξιδιώτες να παραμένουν στη χώρα τους, μόνο και μόνο επειδή οι αεροπορικές εταιρίες δεν θα εξομαλύνουν την λειτουργία τους πριν από το τέλος Ιουλίου ή τις αρχές Αυγούστου», προσθέτει ο επικεφαλής του UNWTO και τονίζει ότι ταυτόχρονα αλλάζουν και οι προτεραιότητες των τουριστών, οι οποίοι θα επιλέξουν πλέον προορισμό με βάση και το επίπεδο υγειονομικής φροντίδας.

Μια τάση, η οποία είχε ξεκινήσει ήδη πριν από την κρίση του κορονοϊού και αναμένεται να ενισχυθεί, σημειώνει ο κ. Πολολικασβίλι, αφορά στο αυξημένο ενδιαφέρον για διακοπές σε αγροτικές περιοχές και την αντίστοιχη μείωση του τουρισμού στις πόλεις. «Πρόκειται για πολύ θετική εξέλιξη, διότι προσφέρει επιπλέον έσοδα σε περιοχές, οι οποίες συχνά πλήττονται από την αστυφιλία. Είμαστε πεπεισμένοι ότι είναι μια τάση η οποία με τον κορονοϊό λαμβάνει επιπλέον ώθηση. Τα ταξίδια στα χωριά και στα βουνά θα συνεχίσουν να αυξάνονται και κατά τα επόμενα δύο έως πέντε χρόνια. Ήδη στην Ευρώπη υπάρχουν πολλές τέτοιες δυνατότητες. Ο αστικός τουρισμός, αντιθέτως, θα υποστεί αρχικά μείωση», αναφέρει. Ο UNWTO είχε ασχοληθεί ήδη με το θέμα, αναδεικνύοντας την στροφή προς τις αγροτικές περιοχές και ως πιθανή λύση για την υπερβολική τουριστική εκμετάλλευση που διαπιστώνεται σε πολλές χώρες, ειδικά με την ανάπτυξη μιας νέας μεσαίας τάξης, σε χώρες όπως η Κίνα.

Ο Οργανισμός, από κοινού με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και τους κλάδους των αερομεταφορών και των επιχειρήσεων φιλοξενίας, έχει αναπτύξει προτάσεις για τις χώρες – τουριστικούς προορισμούς, τις οποίες αναμένεται να παρουσιάσει αργότερα απόψε. Σύμφωνα με την Handelsblatt, θα προτείνεται μεταξύ άλλων η χρήση της τεχνολογίας για ανέπαφη διαδικασία Check-in στα ξενοδοχεία, αλλά και η χρήση εφαρμογών για την καλύτερη ιχνηλάτηση των επαφών ενδεχόμενου κρούσματος. Οι χώρες θα πρέπει μάλιστα να ενθαρρύνουν τους επισκέπτες να χρησιμοποιούν τέτοιες εφαρμογές, ενώ συνιστάται στα ξενοδοχεία να διαθέτουν επιπλέον δωμάτια για πιθανά κρούσματα. «Επίσης, τα τεστ στα σύνορα ή ένα “διαβατήριο υγείας” με πληροφορίες για ανοσία του ατόμου, θα μπορούσαν να περιορίσουν τον κίνδυνο οι ταξιδιώτες να φέρουν μαζί τους τον ιό», επισημαίνει ο κ. Πολολικασβίλι.

Αναφερόμενος στην πληροφορία που θέλει κάποιες χώρες να σκέφτονται να μην επιτρέψουν την είσοδο σε άτομα από την Σουηδία, επειδή η χώρα δεν εφάρμοσε μέτρα περιορισμού κατά την πανδημία, ο επικεφαλής του UNWTO εμφανίζεται αρνητικός. Επιπλέον, υποστηρίζει «το άνοιγμα όλων των χωρών της Ευρώπης και όχι μόνο των κρατών – μελών της Ε.Ε.» και αναφέρεται συγκεκριμένα στην Τουρκία, η οποία, όπως υποστηρίζει, μπορεί να μην είναι μέλος της Ε.Ε., «αλλά είναι σημαντικός προορισμός διακοπών και δεν είχε σχεδόν καθόλου κρούσματα».

Σε ό,τι αφορά το μέλλον του Τουρισμού, ο κ. Πολολικασβίλι τονίζει ότι και κατά το παρελθόν έχει ανακάμψει σχετικά γρήγορα έπειτα από τρομοκρατικές επιθέσεις. «Ο κλάδος είναι πολύ ανθεκτικός. Θα κρατήσει ωστόσο κάμποσο, μέχρι να ξαναδούμε τα ρεκόρ των προηγούμενων χρόνων», τονίζει, ενώ αποφεύγει για την ώρα μια πρόβλεψη για το 2021. 

πηγή

“Δεν μπορώ να αναπνεύσω”

Του  Νίκου Μπογιόπουλου

Μια λαοθάλασσα οργής ξεχύθηκε αυτές τις μέρες στους δρόμους της Μινεάπολης των ΗΠΑ μετά τη δολοφονία από την αστυνομία, το απόγευμα της Δευτέρας 25/5, του 46χρονου Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, που το βίντεο τον έχει καταγράψει τα τελευταία 9 λεπτά της ζωής του να παρακαλά τους αστυνομικούς να τον αφήσουν να αναπνεύσει…

Οι εικόνες από την Μινεάπολη μοιάζουν σαν η συνέχεια των γεγονότων του 2014 που ξέσπασαν με σύνθημα «Hands up – don‘t shoot» («Χέρια ψηλά – Μην πυροβολείτε») μετά την δολοφονία του 18χρονου μαύρου στο Μιζούρι, ο οποίος λίγο πριν πέσει νεκρός από τα πυρά του λευκού αστυνομικού εκτελεστή του, έχοντας τα χέρια ψηλά φώναζε: «Είμαι άοπλος, μην πυροβολείτε». Οσο για τις εικόνες από την δολοφονία του Φλόιντ είναι “ριμέικ” της δολοφονίας στη Νέα Υόρκη προ εξαετίας του Ερικ Γκάρνερ, από στραγγαλισμό από έναν αστυνομικό.

 Χιλιάδες Αμερικανοί στέκονται και πάλι απέναντι στις «κάνες» ενός συστήματος εξουσίας και δικαιοσύνης που μετρά δεκάδες περιπτώσεις άγριας και αναίτιας δολοφονίας μαύρων πολιτών με  αντίστοιχη ατιμωρησία ή δήθεν “τιμωρία” των οργάνων της τάξης που ευθύνονται για αυτές τις δολοφονίες.

Ηδη από μέσον σχεδόν της δεύτερης θητείας του πρώτου μαύρου προέδρου των ΗΠΑ, που “θα άλλαζε τα πράγματα”, οι δημοσκοπήσεις ήταν αποκαλυπτικές: Το 53% των πολιτών απαντούσαν ότι οι φυλετικές σχέσεις επιδεινώθηκαν από τότε που στα ηνία του Λευκού Οίκου πέρασαν στα χέρια του Ομπάμα…

 Η εκλογή του Ομπάμα είχε πανηγυριστεί το 2008 ως επιστέγασμα του τέλους μιας εποχής. Αναπτύχτηκε η θεωρία πως ο ρατσισμός, αυτό το «ιδεολογικό υπόβαθρο» του ιμπεριαλισμού της αποικιοκρατίας, η  «θεωρητική δικαίωση» της υπερπόντιας ληστείας και φυσικά το συστατικό στοιχείο του σύγχρονου καπιταλισμού, που στηρίζεται στην (ανεξαρτήτως χρώματος) προλεταριοποίηση της «μαύρης» εργασίας και στο εργασιακό δουλεμπόριο εντός των συνόρων των αποικιοκρατών, εξέλειπε…

Αποδείχτηκε ότι δεν αρκεί ένας μαύρος Πρόεδρος για να μπει τέλος σε όλα αυτά. Γιατί πολύ απλά δεν άλλαξε τίποτα από τους υλικούς όρους που τα γεννούν. Ισα – ίσα: Επιδεινώθηκαν. Με δυο λόγια η Αμερική του Τραμπ είναι το κληροδότημα του Ομπάμα.

Βέβαια, οι θιασώτες του «αμερικανικού (και του εν γένει καπιταλιστικού) ονείρου» όταν ακούν για «υλικούς όρους» που διαμορφώνουν το κοινωνικό εποικοδόμημα σουφρώνουν τη μυτούλα τους από απέχθεια για τον «δογματισμό» που εκπέμπει μια τέτοια προσέγγιση.

Απαντάμε: Δεν υπάρχει απανθρωπιά που να εκδηλώνεται ως κοινωνικό φαινόμενο η οποία να μην έχει τη βάση της στους υλικούς όρους που καθορίζουν τη λειτουργία της εκάστοτε κοινωνίας. Εδώ, λοιπόν, όταν μιλάμε για τον ρατσισμό στην αμερικανική κοινωνία – της πάντα παρούσας Κου Κλουξ Κλαν και των ποικιλοτρόπως προστατευμένων «μπάτσων» που δολοφονούν με τόση ευκολία μαύρους – δεν πρόκειται για φαινόμενο που ερμηνεύεται με βάση τα εξατομικευμένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του ενός εκάστου εκ των «μπάτσων» ή των δικαστών. Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο.

Αυτότο «κάτι πολύ περισσότερο» ήταν που προφανώς οδήγησε το αμερικανικό περιοδικό «The Nation», από τη πρώτη στιγμή της δολοφονίας του 18χρονου μαύρου στο Φέργκιουσον, να γράφει: «Κανένας από όσους  μιλήσαμε δεν πίστευε ότι ο αστυνομικός θα παραπεμφθεί. Κανένας δεν πίστεψε ότι το σύστημα που σκότωσε τον Michael Brown θα νοιαζόταν εκ των υστέρων για την αξία της ζωής του» (Κώστας Φουρίκος, www.toperiodiko.gr).

Το σύστημα «που σκότωσε τον Michael Brown» το 2014 και που παρείχε στο «The Nation» τη βεβαιότητα ότι δεν νοιάζεται για την αξία της ζωής των δολοφονημένων μαύρων, σύμφωνα με την έκθεση του «Pew Center», είναι αυτό:

Στις ΗΠΑ υπάρχουν πάνω από 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένοι, το 50%  εκ των οποίων είναι μαύροι αν και το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού δεν ξεπερνά το 13%.

Ο ένας στους 99 ενηλίκους στις ΗΠΑ, είναι φυλακισμένος. Όσον αφορά τις διακρίσεις, η πιθανότητα εγκλεισμού στη φυλακή κάποιου που δεν είναι λευκός εκτοξεύεται: Ανάμεσα στους μαύρους ο ένας στους 15 είναι έγκλειστος και ανάμεσα στους ισπανόφωνους φυλακισμένος είναι ο ένας στους 36. Αν δηλαδή είσαι μαύρος ή ισπανόφωνος στις ΗΠΑ έχεις 6 φορές και 3 φορές, αντίστοιχα, περισσότερες πιθανότητες να βρεθείς στη φυλακή απ’ ό,τι αν ήσουν λευκός.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που αφορούν ειδικά στο γυναικείο πληθυσμό, μεταξύ 35 – 39 ετών φυλακισμένη είναι η μια στις 355 λευκές γυναίκες, αντίθετα στις μαύρες γυναίκες φυλακισμένη είναι η μία στις 100.

Το 80% των εκτελέσεων της ποινής του θανάτου στις ΗΠΑ αφορά σε μαύρους.

Οι μαύροι είναι 10 φορές πιθανότερο να φυλακιστούν για υποθέσεις ναρκωτικών, απ’ ό,τι οι λευκοί, παρότι οι δύο φυλετικές ομάδες συμμετέχουν ισόποσα σε σχετικά αδικήματα.

Το 60% των μαύρων ζουν σε γκέτο και σε περιοχές που έχουν επιλεγεί για την απόρριψη απορριμμάτων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία για τη φτώχεια, το ποσοστό των μαύρων που ζουν σε συνθήκες κάτω του ορίου της φτώχειας είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό των λευκών.

Το προσδόκιμο ζωής του μαύρου πληθυσμού στις ΗΠΑ υπολείπεται κατά 6 χρόνια του προσδόκιμου ζωής που αφορά στο λευκό πληθυσμό.

Η αναλογία του εισοδήματος μιας μέσης οικογένειας λευκών στις ΗΠΑ προς μια μέση οικογένεια μαύρων είναι 2 προς 1.

Ενώ το 20% των παιδιών στις ΗΠΑ (ένα στα πέντε παιδιά – ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο στον ανεπτυγμένο κόσμο) ζει μέσα στη φτώχεια, το μεγαλύτερο μερίδιο παιδιών σε φτώχεια είναι μαύροι (37%) και ισπανόφωνοι (35%), έναντι 15% των λευκών παιδιών.

Στον 21οαιώνα (State of working America 2000-01, «Economic Policy Institute») στο Νότο των ΗΠΑ, το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από όριο της φτώχειας, ενώ ειδικά τα παιδιά και οι νέοι ζουν στην εξαθλίωση σε ποσοστά πάνω από 35%.

Στον κόσμο της «δημοκρατίας», σύμφωνα με μελέτη των Πανεπιστημίων Κορνέλ και Ουάσιγκτον, εννιά στους δέκα μαύρους Αμερικανούς, δηλαδή το 91%, το οποίο φτάνει στην ηλικία των 75 ετών, έχει περάσει τουλάχιστον ένα χρόνο της ώριμης ηλικίας του σε συνθήκες φτώχειας.

Οσον αφορά τις συνθήκες σε περίοδο πανδημίας, τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά: Ενώ το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού των ΗΠΑ κινείται στο 13%, στα θύματα λόγω του κορωνοιού το 60% και πλέον είναι Αφροαμερικανοί. Στα μέσα της πανδημίας είχε υπολογιστεί ότι στο Σικάγο οι Αφροαμερικανοί αποτελούν το 30% του πληθυσμού, αλλά τα θύματα στην μεγαλούπολη λόγω της πανδημίας ήταν Αφροαμερικανοί κατά 70%, στο Ιλινόι ο μαύρος πληθυσμός είναι το 14%, οι θάνατοι, όμως, Αφροαμερικανών ανέρχονταν στο 41% του συνόλου, στο Μιλγουόκι οι μαύροι αποτελούν το 26% του πληθυσμού, στα θύματα, όμως, ξεπερνούσαν το 80%.

 Δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές, λοιπόν: Στις ΗΠΑ υπάρχει ένα… μικρό προβληματάκι φυλετικών διακρίσεων. Αλλά οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ – και παντού – δεν είναι αυτοφυείς. Δεν προκύπτουν γενικώς και αορίστως. Δεν είναι ανεξάρτητες από το συνολικό οικονομικό και κοινωνικό κάδρο. Έχει σημασία αν το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονται είναι ευεπίφορο να τις καλλιεργήσει και τι το κάνει ευεπίφορο.

Σε παλιότερο σημείωμα για το ίδιο θέμα είχαμε αναφερθεί στον τρόπο που τοποθετήθηκε στο ζήτημα της δολοφονίας του Μπράουν το 2014 ένας θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στο στάδιο των Λέικερς στο Λος Αντζελες, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Είχε γράψει:

 «Και εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: Ταξικός πόλεμος».

Υπάρχει τέτοιος «ταξικός πόλεμος» στις ΗΠΑ ή είναι αποκύημα της φαντασίας του Τζαμπάρ; Υπάρχει “ταξικός πόλεμος” όταν την ίδια στιγμή που την περίοδο της πανδημίας οι άνεργοι στις ΗΠΑ ανήλθαν στο αστρονομικό αριθμό των 40 εκατομμυρίων ανθρώπων, την ίδια στιγμή, την ίδια περίοδο, μέσα στην πανδημία, οι 600 δισεκατομμυριούχοι της Αμερικής έγιναν κατά 434 δισ. δολάρια πλουσιότεροι;;; Υπάρχει “ταξικός πόλεμος” όταν την περίοδο του λοκντάουν που χάθηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, την ίδιο αυτό διάστημα οι Μπέζος, Γκέιτς, Ζούκεμπεργκ, Μπάφετ και Ελισον αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 76 δις;

Οσα ακολουθούν είναι μερικές μόνο εκφάνσεις, προ πανδημίας, του «ταξικού πολέμου» για τον οποίο μιλούσε ο Τζαμπάρ και οι συνέπειες που έχει – ανεξαρτήτως χρώματος – στον αμερικανικό λαό:

Μια οικογένεια στις ΗΠΑ, η οικογένεια Γουόλτον της αλυσίδας πολυκαταστημάτων Walmatt κατέχει τόσο πλούτο όσον έχουν αθροιστικά… 100 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί.

Κατά τον Στίγκλιτς, το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και κατά τον Κρούγκμαν από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού.

Το 1% των πλουσίων μεταξύ του αμερικανικού πληθυσμού (περί τα 2,5 εκατομμύρια) έχουν τόσο εισόδημα όσο τα 100 φτωχότερα εκατομμύρια.

Το 1% των πλούσιων Αμερικανών κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου της χώρας.

Το 1% κατέχει το 50% των μετοχών, των ομολόγων και των αμοιβαίων κεφαλαίων στη χώρα.

Σύμφωνα με την Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο πλούτος που κατέχει το 20% των πλουσιότερων Αμερικανών φθάνει στο 93% του συνολικού πλούτου της χώρας. ‘Η αντίστροφα, το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 7% του πλούτου.

Περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των των οποίων 15,5 εκατομμύρια είναι παιδιά. Περίπου 100 εκατομμύρια, δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού, αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.

Υπάρχουν 50 εκατομμύρια Αμερικανοί που δεν έχουν ασφάλεια υγείας, 50 εκατομμύρια που σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.

Σύμφωνα με το πρακτορείο «Ρόιτερ», μερικούς μήνες πριν τους «Δίδυμους Πύργους» ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ δεν είχε φαγητό.

Ο μέσος όρος των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων.

Τα ετήσια έσοδα του Μπιλ Γκέιτς ισούνται με το άθροισμα των εισοδημάτων 1 εκατομμυρίου μέσων νοικοκυριών των ΗΠΑ.

Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, είδαν την «ψαλίδα» του «7 προς 1» που χώριζε τις αποδοχές τους από τους μισθούς των εργατών, να διευρύνεται στο «110 προς 1».

Ενας μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ πρέπει να εργαστεί επί ένα μήνα για να κερδίσει όσα ένας διευθύνων σύμβουλος σε μια ώρα.

Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των ΗΠΑ (πέρα από τη γενική εφαρμογή της μερικής απασχόλησης) ισοδυναμεί με μια αύξηση του χρόνου που εργάζεται κατά 21%, αλλά η αγοραστική της δύναμη βαίνει μειούμενη.

Στις ΗΠΑ ο αριθμός των ανέργων και των υποαπασχολούμενων ανέρχεται στο 27%

Αυτός είναι ο ταξικός πόλεμος για τον οποίο μιλάει ο Τζαμπάρ.Και είναι μονομερής και αμείλικτος.                                                                             

Να, λοιπόν, γιατί επιμένουμε: Εκδήλωση αυτού του ταξικού πολέμου που μαίνεται και που τον έχει εξαπολύσει η τάξη των ισχυρών, είναι ο ρατσισμός, η φυλετική διάκριση, ο «χρωματισμός» της φτώχειας και της αδικίας.

Να γιατί επιμένουμε: Πάνω σε αυτή τη «τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις», όπως έγραφε ο Λένιν, είναι που η Αστυνομία, ο Στρατός, η Εθνοφρουρά και η Δικαιοσύνη επιβάλλουν την «τάξη» εκείνης της τάξης που κατέχει την εξουσία.

Να γιατί επιμένουμε: Είναι οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις που έχουν ακριβώς την ιδιότητα να αναζητούν στον αδύναμο τον πιο αδύναμο.

Να γιατί επιμένουμε: Οι «από πάνω» για να συντηρούν την κοινωνική και ταξική ανισότητα πάντα θα προσπαθούν να κρατούν τους «από κάτω» όχι μόνο καταπιεσμένους, αλλά και διασπασμένους λόγω χρώματος, φυλής, θρησκείας, αφού έτσι – μέσω της διάσπασης των «από κάτω» – συντηρείται και διαιωνίζεται η καταπιεστική κυριαρχία των «από πάνω». 

Να γιατί επιμένουμε: Στα κηρύγματα και τις νουθεσίες των «από πάνω» για “εθνική ενότητα”, ειδικά όταν έπονται των απροσχημάτιστων εγκλημάτων της τάξης τους, μια ενδιαφέρουσα απάντηση θα ήταν:

Δουλειά και αξιοπρέπεια, ελευθερία και φαγητό, εργασία και ελεύθερος χρόνος, στέγη και δικαιοσύνη, μόρφωση και έρωτας για την ομορφιά της ζωής.

Τι πιο ανθρώπινο όραμα, τι πιο «απλή» διεκδίκηση για την οποία θα άξιζε οι «από κάτω» να φτιάξουν τη δική τους κοινωνική συμμαχία, πέρα από φυλή, χρώμα ή θρησκεία, απειθαρχώντας στη συμμαχία των ανά τη Γη λευκών, μαύρων και κίτρινων ταξικών τους δολοφόνων, αδιαφορώντας για τις νουθεσίες τους;

       

Καταγγελία για ατασθαλίες στο υπουργείο Μετανάστευσης.!

Ατασθαλίες στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, υπερκοστολόγηση έργων, πελατειακή λογική, κακοδιαχείριση, έλλειψη σχεδιασμού και απώλεια σημαντικών ευρωπαϊκών κονδυλίων. Όλα αυτά και άλλα πολλά καταγγέλλει διεθνής οργανισμός σε διαβαθμισμένο έγγραφο που δημοσιοποιεί σήμερα η φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Η Καθημερινή».

«Αδράνεια και έλλειψη σχεδιασμού, που έχουν ως συνέπεια την απώλεια σημαντικών ευρωπαϊκών κονδυλίων, ενδείξεις για κακοδιαχείριση ή και οικονομικές ατασθαλίες, υπερκοστολόγηση έργων, πελατειακή λογική…» γράφει στην πρώτη σελίδα της η «Καθημερινή».

Τέλος, ο διεθνής οργανισμός καταγγέλλει σύμφωνα με την εφημερίδα ότι «το υπουργείο Μετανάστευσης εξαγγέλλει ενέργειες που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν…».    

πηγή

Σε έναν τέτοιο κόσμο θα τάσσομαι με τους Βασίληδες

γράφει η Έλλη Πράντζου   

Ο Βασίλης νίκησε. Ο Βασίλης έπρεπε να νικήσει. Ευτυχώς απέναντι στους κυνικούς εξυπνακίστικους σχολιασμούς των μηδενιστών που τρέφονται από την κουλτούρα της ελιτοκρατίας είτε θεωρώντας πως αποτελούν αφρόκρεμα είτε ευελπιστώντας οι άλλοι να τους κατατάξουν σε αυτήν, στάθηκαν οι φωνές όσων ακόμη κρατάνε γερά τα φρούρια της ανθρωπιάς μέσα από κάθε φάσμα της ανθρώπινης υπόστασης.

Ο Βασίλης είναι κρατούμενος. Ο Βασίλης είναι άνθρωπος. Σε μια ιδανική ή έστω εύρυθμη κι υγιή κοινωνία δε θα υπήρχαν τέτοιες φυλακές στις οποίες με όποια κατηγορία κι αν καταλήξεις να μπεις βγαίνεις στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πιο τραυματισμένος από πριν, πιο άρρωστος ψυχικά από πριν, δυνάμει πιο επικίνδυνος από πριν κι έχοντας συστηθεί με τα σπασμένα όριά σου προκειμένου να επιβιώσεις ανεξάρτητα από το τι έκανες, ποιος είσαι και γιατί κατέληξες σε αυτά τα μονοπάτια. Όπως και να ‘χει, όμως, ακόμη και στην πραγματικότητα του σήμερα κάθε νοήμων άνθρωπος με στοιχειώδη ενσυναίσθηση θεωρεί ευχής έργον το να καταφέρνει κανείς να ξεφύγει από τα στερεότυπα διεκδικώντας για τον εαυτό του ένα καλύτερο αύριο απαλλαγμένος από λάθη ή παθήματα του παρελθόντος. Αποτελεί ευχής έργον για κάθε άνθρωπο που στοιχειωδώς μπορεί ακόμη και νιώθει όταν καταφέρνει κανείς πολεμώντας εσωτερικούς κι εξωτερικούς δαίμονες να βρίσκει τον δρόμο του κάτω από αντίξοες συνθήκες αντί να βουλιάζει στην επανάπαυση της μαύρης τιμωρητικής του μοίρας.

Κι εκεί που κανονικά θα περιμέναμε τέτοιες προσπάθειες να επικροτούνται είδαμε πολλούς να χλευάζουν, να ειρωνεύονται, να επιτίθενται στο δικαίωμα ενός ανθρώπου να σπουδάσει. Κάθε εστεμμένος από το σύστημα Άγιος κι αμόλυντος ευυπόληπτος πολίτης έσπευσε να τονίσει πως πρόκειται για έναν βαρυποινίτη με καθόλου αμελητέα εγκλήματα στο ενεργητικό του -κι ας παραποιήθηκαν μάλλον αρκετά στοιχεία όπως μάθαμε από τις δηλώσεις του δικηγόρου του, αυτό ίσως για τον ίδιο και τη μάχη του να έχει μικρή σημασία. Εκείνο όμως που έχει όντως σημασία είναι πως στα δικά μου τουλάχιστον μάτια όσοι λιθοβολούν τον “αμαρτωλό” αντί να αναγνωρίσουν και να στηρίξουν την προσπάθειά του να βρει τα πατήματά του και να πάει παρακάτω είναι πολύ πιο επικίνδυνοι πολλές φορές από τον ίδιο τον εκάστοτε βαρυποινίτη. Έμμεσα ή άμεσα.

Κι αν δεν ξέρουμε τι θέλουμε οι άνθρωποι κι αν βολοδέρνουμε κενοί κρίσεως κι αλληλεγγύης σαν αποπροσανατολισμένα κοτόπουλα όπου μας πάει το κύμα της βόλεψής μας, κι αν αποτελούμε εύκολη λεία γα όλους εκείνους που κάνουν τα πάντα για να μας κρατάνε δέσμιους των αισχρών κανονικοτήτων τους θα περίμενε κανείς έστω στα πιο εξόφθαλμα παραδείγματα καταπάτησης δικαιωμάτων να είμαστε στην ίδια πλευρά. Όμως όχι. Μάλλον μας βολεύει καλύτερα ο βαρυποινίτης να είναι απλώς εγκληματίας αντί να μας συγκινήσει η προσπάθειά του για εξέλιξη, μάλλον μας βολεύει να έχουμε ευάλωτους αποδιοπομπαίους τράγους εύκαιρους ώστε να ρίχνουμε κατά βούληση τα πυρά των δικών μας καταλοίπων κι απωθημένων, μάλλον μας βολεύει οι άλλοι να παραμένουν έστω στο φαίνεσθαι χειρότεροι από εμάς. Διότι αν συνειδητοποιούσαμε τον βόθρο στον οποίο εμείς έχουμε περιέλθει θα αποκτούσαμε τάσεις αυτοκτονίας κι είναι λογικό ο οργανισμός μας να αμύνεται απέναντι σε κάθε αλήθεια που πονάει.

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη κι εκείνοι που κοιτάζοντας την καμπούρα τους δεν κατέληξαν πιο κομπλεξικοί αλλά πιο συμπονετικοί, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο όντως αλληλέγγυοι. Με αυτούς τάσσομαι γιατί σιχάθηκα να κάνω πως δε βλέπω. Σε έναν κόσμο που ξελασπώνεις από κάθε έγκλημα αρκεί να θεωρείσαι κυριλάτος και πολεμούν κάθε σου δικαίωμα και προσπάθεια αν θεωρείσαι ακόμη κι αυθαίρετα παρίας εγώ θα τάσσομαι υπέρ των Βασίληδων. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα εγκληματιών της καθημερινότητας που δεν τόλμησε ποτέ κανείς να ξεκουνήσει από θεσούλες και τίτλους την ίδια στιγμή που τα κοράκια του συστήματός μας έπεσαν να κατασπαράξουν κάποιον που έχει ήδη συλληφθεί και διεκδικεί την προσωπική εξέλιξή του.

Πρόσφατα μου αφηγήθηκαν ένα περιστατικό που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω εδώ ως ελάχιστο παράδειγμα όσων εννοώ. Ένας γνωστός ογκολόγος έδωσε επίτηδες λάθος οδηγίες σε ανασφάλιστη ασθενή προτρέποντάς την να κάνει χημειοθεραπείες κι ένα σωρό άλλες αχρείαστες ενέργειες για τις οποίες θα έπρεπε να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά της που φυσικά δε διέθετε. Ώσπου ένας άλλος ογκολόγος είδε τις εξετάσεις της και της εξήγησε την πραγματικότητα της κατάστασής της, ότι δηλαδή δε χρειαζόταν να κάνει τίποτε από όλα τα παραπάνω που θα της κόστιζαν μια περιουσία. Λόγω της επαφής μου με άτομα του συγκεκριμένου χώρου γννωρίζω -δυστυχώς έμμεσα, γι’ αυτό ως τώρα δεν έχω καταφέρει να επέμβω δυναμικά με κάποιον τρόπο- πολλές τέτοιες εγκληματικές περιπτώσεις. Κάποιες από αυτές κοστίζουν εκτός από λεφτά ακόμη και ζωές αποσκοπώντας πάντα στο χρήμα. Ελπίζω κάποια στιγμή άμεσα να καταφέρω να αφιερώσω έστω κι ένα καταγγελτικό άρθρο με ονόματα κι αποδείξεις όσων λέω. Ως τότε ας επιστρέψουμε στο παρόν θέμα. Υπάρχουν, λοιπόν, υπάνθρωποι σε κυριλάτες θέσεις, υπάρχουν άνθρωποι σε κυριλάτες θέσεις, υπάρχουν υπάνθρωποι σε φυλακές κι ιδρύματα, υπάρχουν άνθρωποι σε φυλακές κι ιδρύματα. Το έγκλημα είναι πως οι υπάνθρωποι της πρώτης κατηγορίας όχι απλώς δεν παθαίνουν τίποτε αλλά δέχονται και τεμενάδες. Ενώ αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία ό,τι κι αν είσαι θα σε κάνουν να αισθάνεσαι μια ζωή καταραμένος. Παγιδεύοντάς σε μάλιστα πολλές φορές σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες κακιότητας αντί να σε βοηθήσουν να απεγκλωβιστείς από τον φαύλο κύκλο.

Είναι, λοιπόν τουλάχιστον χρέος μας να στηρίζουμε όποιους πολεμούν πρωτίστως τις συμβολικές φυλακές αυτού του συστήματος. Τα δικαιώματά τους, τις μάχες τους, τα προσωπικά τους στοιχήματα. Έστω κι ένας αν του ξεφύγει θα είναι κέρδος. Κέρδος για τις ψυχές μας. Έλα όμως που μάλλον ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το κέρδος που αφορά τις τσέπες μας…

Ελπίζω αυτός ο πόλεμος να τελείωσε όντως εδώ για τον Βασίλη Δημάκη.  

Ισπανία: «Δεν σκέφτομαι τον ιό, αλλά τι θα δώσω στα παιδιά μου να φάνε»…

«Κρύβω το πρόσωπό μου γιατί πραγματικά ντρέπομαι, δεν έχω ζητήσει ποτέ τρόφιμα», δήλωσε ο Ζακλίν Άλβαρεθ, 42 ετών, κρατώντας μια σακούλα με τρόφιμα στο χέρι στη συνοικία Αλούτσε της Μαδρίτης. Πίσω της μια ουρά σχεδόν 700 ανθρώπων περιμένουν να λάβουν τρόφιμα τα οποία συγκεντρώνει μια τοπική ομάδα αλληλεγγύης προκειμένου να γεμίσουν το ψυγείο τους

Να ζητάνε βοήθεια για να φάνε για πρώτη φορά στη ζωή τους: αυτή είναι η τύχη χιλιάδων Ισπανών τους οποίους η καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε μετά την πανδημία έριξε στη φτώχεια, φέροντας μνήμες την κρίση του 2008…

Αυτή η σκηνή δεν είναι μοναδική στην Ισπανία, όπου η ζήτηση για τις τράπεζες τροφίμων αυξήθηκε κατά 40% στη διάρκεια της καραντίνας, σύμφωνα με την Ομοσπονδία Τραπεζών Τροφίμων της χώρας (Fesbal).

Πολλοί άνθρωποι κατέφυγαν σε αυτές για πρώτη φορά, όπως η Ζακλίν η οποία, όπως και ο σύζυγός της δεν είχαν έσοδα για δυόμιση μήνες εξαιτίας του lockdown.

Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο: σύμφωνα με την μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam, η υγειονομική κρίση ενδέχεται να βυθίσει 500 εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια. Όμως στην Ισπανία η υγειονομική κρίση έπληξε μια καπιταλιστική οικονομία με το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργία στην ευρωζώνη μετά την Ελλάδα.

Πιο βίαιη κρίση από το 2008

«Η κατάσταση αυτή επηρέασε πρωτίστως τους ανθρώπους που ήταν ευάλωτοι πριν από την έκρηξη της πανδημίας (…) που δεν είχαν ανακάμψει από τις επιπτώσεις της κρίσης του 2008», υπογράμμισε ο Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ.

Στο απόγειο της χρηματοπιστωτικής κρίσης η ανεργία στην Ισπανία ξεπέρασε το 26% το 2013, προτού πέσει γύρω στο 14% πέρυσι. Φέτος η κυβέρνηση εκτιμά ότι θα ανέλθει στο 19%.

Αν και η ανεργία δεν έχει φτάσει ακόμη σε ποσοστό αντίστοιχο με αυτό του 2013, το σοκ είναι πιο βίαιο.

«Η κρίση που ζούμε τώρα ήταν πολύ πιο ισχυρή και ιδιαίτερη από αυτή του 2008 (…) δεν είχαμε φτάσει ποτέ σε αυτό το ποσοστό βοήθειας», προειδοποίησε η Όλγα Ντίαθ αναπληρώτρια διευθύντρια κοινωνικής βοήθειας του Ερυθρού Σταυρού Ισπανίας.

Τα δίκτυα του Ερυθρού Σταυρού έχουν βοηθήσει περισσότερους από 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους από την αρχή του lockdown, «εκ των οποίων το 68% δε είχαν ποτέ ζητήσει τη βοήθειά μας», διευκρίνισε.

Αντίθετα με το 2008, «αυτή η κρίση παρέλυσε και την ανεπίσημη εργασία», η οποία τότε είχε απορροφήσει το σοκ για πολλές οικογένειες, αποκάλυψε ο Άνχελ Φράνκο εκπρόσωπος της Fesbal.

Πριν την πανδημία και παρά την οικονομική ανάκαμψη, το ποσοστό φτώχειας στην Ισπανία ήταν «σκανδαλωδώς αυξημένο» και περιλαμβανόταν ήδη «μεταξύ των χειρότερων στην ΕΕ», κατήγγειλε τον Φεβρουάριο ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ Φίλιπ Άλστον έπειτα από αποστολή του στη χώρα.

Αλληλεγγύη

«Είναι απίστευτο (…) καμιά φορά σχηματίζονται ουρές αναμονής για να μας προσφέρουν τρόφιμα», δήλωσε η Εσπεράνσα Βίβας, εθελόντρια στην τράπεζα τροφίμων της συνοικίας Αλούτσε.

Στον Ερυθρό Σταυρό έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των εθελοντών. Σε τέτοιο βαθμό έχει φτάσει η αλληλεγγύη, που καμιά φορά η προσφορά ξεπερνά τη ζήτηση, όμως οι ΜΚΟ δεν αρκούν.

«Η Ισπανία δεν μπορεί να επιτρέψει εικόνες με ουρές μπροστά από εστιατόρια φιλανθρωπικών οργανώσεων», ανέφερε ο Σάντσεθ υποσχόμενος την υιοθέτηση από τον Ιούνιο ενός ελάχιστου εισοδήματος για όλους, αφού πρώτα άφησε τις ουρές και τη ακραία φτώχεια να χτυπήσουν το λαό…

Αυτό το νέο κοινωνικό επίδομα θα βοηθήσει «σχεδόν 850.000 νοικοκυριά» που βρίσκονται σε κατάσταση «μεγάλη φτώχειας».

Αναμένοντας τυχόν κοινωνικά επιδόματα, η Ζακλίν Άλβαρες λέει ότι ζει «μέρα με την ημέρα». «Δεν σκέφτομαι τον ιό, αλλά τι θα φάω σήμερα, τι θα δώσω στα παιδιά μου να φάνε»…

πηγή με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ & AFP