Οι ζωές των μαύρων μετράνε!

του Χρήστου Ξανθάκη  

  

Τι πραγματικά συμβαίνει στην Αμερική και γιατί καίγεται ο τόπος;

Στη Μινεάπολις, ένας στους πέντε κατοίκους είναι μαύρος. Αυτό μας κάνει ποσοστό 20 %, για τους λάτρεις της στατιστικής που θα έλεγε κι ο φίλος μου ο Γκιόκας. Αλλά η πόλη είναι υπόδειγμα προοδευτικού προσανατολισμού, με τον λευκό δήμαρχό της να μιλάει ανοιχτά για τον συστημικό ρατσισμό, με τον μαύρο αρχηγό της αστυνομίας να προσανατολίζει το σώμα σε δουλειά στις γειτονιές, με το δημοτικό συμβούλιο (στο οποίο έχουν εκλεγεί δύο μαύροι τρανς σύμβουλοι) να προσπαθεί σκληρά να περιορίσει τις διακρίσεις με βάση το χρώμα. Μια προοδευτική πόλη, ναι. Και πώς εξηγείται ότι στην περίοδο από τα τέλη του 2009 ως τον Μάϊο του 2019, έξι στα δέκα θύματα πυροβολισμών εκ μέρους της αστυνομίας ήταν μαύροι;

Ίσως μπορούσε να μας το πει η θεία μου η Χέλεν, βέρα Νεοϋορκέζα και πολύ προοδευτικό άτομο κι αυτή για τα αμερικάνικα μέτρα. Αν ζούσε, νομίζω ότι θα έβλεπε τη μουτσούνα του Τραμπ στον προεδρικό θώκο και δεν θα μπορούσε να σταματήσει τα γέλια της. Ή τα δάκρυά της. Κι όμως κάθε φορά που την επισκεπτόμουν στις ΗΠΑ και βγαίναμε βόλτα, όταν πέρναγε μαύρος ή μαύρη από δίπλα της ενστικτωδώς κράταγε την τσάντα της πιο σφιχτά. Και όταν ήθελε να αναφερθεί στους ΑφροΑμερικανούς, γύρναγε και μου έλεγε στα ελληνικά “to mavros” για να μην καταλαβαίνουν. Κατά τ’ άλλα όλα μια χαρά και λίμπεραλ ως το κόκκαλο, να βοηθήσουμε τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους…

Εν τω μεταξύ η Μινεάπολις φλέγεται. Κάρβουνο κοντεύει να γίνει με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ κατά τη βίαιη σύλληψή του από αστυνομικούς. Μια δολοφονία που μαγνητοσκοπήθηκε από περαστικούς και κυκλοφορεί πλέον στο βίντεο να βλέπεις τις εικόνες και να τρομάζεις. Όπου ο Φλόυντ είναι πεσμένος στο οδόστρωμα και ψελίζει «Δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω» και ο ένας εκ των αστυνομικών (λευκός κατά σύμπτωση…), του πιέζει την καρωτίδα με το γόνατο. Ο Φλόυντ πέθανε λίγη ώρα αργότερα και η επίσημη δικαιολογία της αστυνομίας ήταν ότι αντιστάθηκε στην έρευνα και τι διάολο κάπως έπρεπε να πάρουν οι ένστολοι τα μέτρα τους για να μην κινδυνεύσουν. Και η Μινεάπολις φλέγεται.

Αυτά συμβαίνουν στη μεγαλύτερη δημοκρατία τη υφηλίου, στο φάρο της ελευθερίας για όλο τον δυτικό κόσμο. Όπου η θεσμική σκλαβιά μας έχει τελειώσει από τον προπερασμένο αιώνα, αλλά ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει. Θέλουμε μαύρους αθλητές να μας εκπροσωπούν, μαύρους ψυχαγωγούς να μας διασκεδάζουν, μαύρους φαντάρους να μας προστατεύουν, αλλά όταν έρχεται η ώρα να μοιραστούμε την τόσο πολύτιμη ελευθερία μας μαζί τους, δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Και με μια μαγική κίνηση γυρνάμε στον Μπάρμπα Θωμά και στην καλύβα του…

Σε μας μοιάζει παράξενο, αλλά στις ΗΠΑ τα περιστατικά είναι καθημερινά. Κι αν δεν είναι δολοφονίες είναι ξυλοδαρμοί, κι αν δεν είναι ξυλοδαρμοί είναι εξευτελισμοί, κι αν δεν είναι εξευτελισμοί είναι ταλαιπωρίες. Οι μαύροι το τραβάνε το κουπί κι έχει αρχίσει πλέον να τους στρίβει. Πόσες δεκαετίες πρέπει δηλαδή να περάσουν ωσότου αναγνωρισθούν και αυτοί ως πολίτες ισότιμοι με τους λευκούς και πόσος χρόνος θα χρειασθεί για ν’ αναγνωρισθεί ότι και οι δικές τους οι ζωές μετράνε; Η αστυνομία, το μακρύ χέρι του νόμου και του κράτους, φροντίζει για την ώρα να τους υποδεικνύει πως δεν αξίζουν μια πεντάρα. Αλλά ακόμη και σε μια κοινωνία με μοναδική ιδεολογία τον καταναλωτισμό, οι σκλάβοι της διαφήμισης κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν…