Μικρές στιγμές μες στους θορύβους

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Είναι διαφορετικό να οδοιπορείς από ευχαρίστηση και κουραστικό κι επώδυνο όταν το κάνεις από ανάγκη, είτε κρύο κάνει είτε ζέστη. Στη δεύτερη περίπτωση θες κάπου να ξαποστάσεις, να πιεις λίγο νερό, ένα αναψυκτικό, ένα ποτό, οτιδήποτε θα σε κατευνάσει και θα σου δώσει κουράγιο να συνεχίσεις. Ολες αυτές τις μέρες τέτοια δυνατότητα δεν υπήρχε λόγω των μέτρων κατά του κορονοϊού. Και ιδού, χθες, μετά από μιάμιση ώρα περπάτημα ξεπροβάλλει στη γωνία μιας πυκνοκατοικημένης περιοχής ένα μικρό καφέ με τέσσερα-πέντε όμορφα τραπεζάκια κάτω από μερικά δέντρα. Φαίνεται σαν όαση. Και πραγματικά είναι. Καθόμαστε με την κόρη μου και απολαμβάνουμε έναν καφέ. Η ζωή αίφνης ομορφαίνει, αποκτά άλλη υπόσταση, γλυκιά, ήσυχη, δροσιστική.

Οι μικρές στιγμές αναδεικνύουν πόσο μεγαλείο κρύβουν, πόσο μας έλειψαν τούτους τους δύο μήνες της αναγκαστικής οικουρίας, της σκληρής απομόνωσης. Καιρός δροσερός. Τα αυτοκίνητα που περνάνε δίπλα μας δεν μας ενοχλούν, αντιθέτως σαν να μας νανουρίζει ο βόμβος τους. Οσα προβλήματα κι αν σε ταλανίζουν η διάθεσή σου βελτιώνεται υπό τέτοιες συνθήκες ταπεινότητας και σχεδόν μαγείας. Εχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι το έλασσον είναι μείζον, όταν δεν το προσπερνάς, όταν τυλίγεσαι στην αχλύν του και τέρπεσαι από τον χρόνο του. Οι σκοτούρες απομακρύνονται και η γλώσσα πάει ροδάνι ακόμη κι από αυτούς που σπάνια εκτρέπονται σε λογοδιάρροια. Το τοπίο σε οδηγεί – κάποια μεταρσίωση επέρχεται ασφαλώς, δεν εξηγείται διαφορετικά η τόση πληρότητα συναισθημάτων.

Διαβολεμένη (αγία) απλότητα πληρώνει τα λίγα τετραγωνικά μας. Ακόμη και η σιωπή που επέρχεται για λίγο δημιουργική φαντάζει και ελκυστική. Το δόλιο το σώμα δεν θέλει πολλά για να αρχίζει να φτερουγίζει και να χορεύει μέσα του – αν τυχόν περνούσε κάνας πλανόδιος μουσικός θα χόρευαν και τα μέλη του [και ο κορμός του]. Εύθυμες, ευφρόσυνες στιγμές, μετά μάλιστα από μερικές δοκιμασίες που ταράσσουν νου και ψυχή. Ο ήλιος λάμπει, φωτίζει το μικρό καφέ. Ολα τα πρόσωπα δίπλα είναι λαμπερά, αστραφτερά ή έτσι τα βλέπουμε εμείς, που είμαστε παραδομένοι στην καλοσύνη της ημέρας και στην απλοσύνη της.

Δυναμώνουν οι θόρυβοι της πόλης, μεγαλώνει όμως και η κατανόηση εκ μέρους μας αυτών των θορύβων – σχεδόν υπνωτιζόμαστε και χαμογελάμε αμήχανα, ίσως και ακούσια. Κάτι άλλο κινεί τα νήματα της συνύπαρξης. Αντιλαμβάνεσαι αίφνης πόσο κενές είναι οι μέρες όταν δεν υπάρχει χαμόγελο και γέλιο και ευθυμία. Θα πει κανείς πού να βρεθούν όλα αυτά με τόσα θλιβερά που μας περιτριγυρίζουν, με τέτοιους σκοτεινούς ορίζοντες για τις νέες γενιές; Η αισιοδοξία να μη χαθεί εντούτοις γιατί έστω και με λιτά μέσα μπορεί κανείς να υψωθεί σε δικά του [αρεστά] επίπεδα. Δεν μιλάμε για αρρωστημένη αισιοδοξία, όπου όλα μας φαίνονται τι ωραία τι καλά, αλλά για τη βεβαιότητα ότι μπορείς να ρυθμίσεις τη ζωή σου ακόμη κι αν στην έχουν κάνει κομμάτια αρρώστιες και εξουσίες παντός τύπου. Η συγκίνηση είναι προσωπική υπόθεση και προκαλείται από τις πιο αναπάντεχες στιγμές του βίου. Τέλος πάντων, ήταν μια πολύ ωραία μέρα μες στην πολύβουη πραγματικότητα. Αλλες φορές θα χαρακτήριζα κόλαση ίσως αυτήν τη θορυβώδη καθημερινότητα – χθες ήταν μουσική, απλώς.